Η φαντασία στην εξουσία

Άντε να βρούμε την άκρη.
Συμφωνούμε όλοι ότι, ειδικά τελευταία, τα νεύρα μας δεν είναι καλά. Δε ξέρω για εσάς αλλά εγώ τις τελευταίες ημέρες έχω ένα περίεργο συναίσθημα όλη μέρα. Νιώθω το εξής πράγμα: Όπως όταν νομίζεις ότι κάποιος σε παρακολουθεί αλλά συνδυασμένο με το συναίσθημα του τι θα απογίνω μαζί όμως με το όλοι με θέλουν για το κορμί μου αλλά δε με ανταμείβουν.

Αυτό μέχρι να γυρίσω στο σπίτι.
Εκεί, η φαντασία είναι στην εξουσία. Πραγματικά. Δε μπορείς να το ονομάσεις διαφορετικά ρε παιδί μου αυτό.
Προσέξτε:
Τις προάλλες μπήκα στο σπίτι και ο Θωρ είχε πάρει δυο σκαμπό τα είχε βάλει κολλητά και από πάνω είχε τα μαξιλάρια του καναπέ.
"Τι κάνεις ψηλέ εδώ;" ρώτησα. Προσέξτε απάντηση από παιδί που δεν έχει κλείσει τα 3 ακόμα.
"Αυτό μπαμπά είναι ένα μηχάνημα νογκόστ"
"Τι πράγμα είναι;"
"Μηχάνημα νογκόστ μπαμπά. Από εδώ βάζεις τα σκουπίδια περνάνε από αυτήν εδώ τη κουρτίνα και πάνε στον έλικα. Όταν περνάνε από εκεί γίνονται μπανάνες και βγαίνουν από την άλλη".
Έμεινα παγωτό. Πήρα τη φάτσα του μπαμπά στη διαφήμιση που έλεγε στην κόρη του "στη μάνα σου το πες;".
Πάντως ο mankapan προτείνει να κατοχυρώσω τα δικαιώματα της μηχανής και να βγάλουμε κάνα φράγκο. Για το λόγο αυτό η nandiafair προχώρησε ένα βήμα παραπάνω και έφτιαξε ένα ωραιότατο logo ιδού:
Αυτό βέβαια είναι ένα από τα κορυφαία που έχει πει το στόμα αυτού του παιδιού. Έχει πει κι άλλα θεϊκά όπως: "Το γιο γιο μου μπαμπά δεν έχει καζανάκι. Θα μου φτιάξεις ένα εσύ που είσαι μάστορας;". Παίζουμε στο δωμάτιο του και το κρεβάτι είναι ένα βουνό και "ωχ!μπαμπά πρόσεξε θα πέσουμε στο γκρεμό", ένα μαξιλάρι στο κρεβάτι μας είναι μια βάρκα ή όπως λέει ο ίδιος "ψαροκάιο" και το...μπουρνούζι μου η φαλκονέρα. Γιατί τώρα είναι το μπουρνούζι μου η φαλκονέρα και γιατί η φαλκονέρα συγκεκριμένα και όχι κάτι άλλο άντε τώρα κατάλαβε. Ο τοίχος πίσω από τον καναπέ είναι το δέντρο και ανεβαίνει πάνω για να πετάξει μπανάνες να φάμε...Τώρα που το σκέφτομαι το κορυφαίο είναι το εξής. Του είπε η Άφρο να πάει από το σαλόνι να πάρει το μπουκαλάκι με το νερό του. Ο Θωρ ξεκίνησε αλλά γύρισε πίσω αμέσως. Όταν τον ρώτησε η μάνα του τι έχει είπε ότι δε θέλει να πάει μόνος στο σαλόνι γιατί είναι εκεί εκείνη η κυρία. Τον ρώτησα εγώ ποια κυρία είναι στο σαλόνι μας. Η απάντηση εκτός του ότι με κούφανε με τρόμαξε κιόλας:
"Αυτή που περνάει μέσα από το τοίχο και έρχεται".
Η πραγματικότητα όταν παίζω με τον Θωρ αλλάζει μέσα σε δευτερόλεπτα. Αυτή η αλλαγή πραγματικότητας είναι που με συνεφέρει και με καλμάρει κάθε μέρα. Το έχω ξαναπεί ότι έχω σκεφτεί κάποια φορά πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς τα παιδιά μου και έχω καταλήξει ότι θα ήμουν ένας μίζερος και μισός.
Απλώς ρε παιδιά εξηγήστε μου το εξής. Ο Θωρ είναι μεγαλομένος-δυστυχώς-σε ένα διαμέρισμα και είναι κάθε μέρα σχεδόν όλη μέρα εδώ. Τηλεόραση δε βλέπει, αφού δε βλέπουμε και εμείς. Βλέπει παιδικά αλλά οι ιδέες για τα παιχνίδια που παίζουμε δεν είναι μόνο μέσα από αυτά. Ρε πως γίνεται και έχουν τόση φαντασία τα άτιμα;
Σκέφτομαι τι θα γίνεται στο σπίτι όταν και ο Πάμπλο (κουτσοπερπατάει ο μπαγάσας!9 μηνών ρε θα μας τρελάνει) θα είναι σε θέση να λέει κάνα τέτοιο. Τσίρκο!
Γι αυτό σας λέω!Η φαντασία στην εξουσία...

Υ.Γ. Ζητείται Μηχανολόγος Μηχανικός που να μπορεί να φτιάξει μια μηχανή που να κάνει τα σκουπίδια μπανάνες. Πληροφορίες εντός.

Ξέρετε κάναν ασήμαντο που να 'χει γράψει τίποτε τιποτένιο;

Το ξες αυτό που λεν "πρόλογο μην τρως"; Ή αλλιώς: "βαρέθηκα τον πρόλογο"; Τα λόγια τα μεγάλα, όχι απαραίτητα ψεύτικα, που λένε οι διάφοροι ειδικοί για τους διάφορους λογοτέχνες όταν προλογίζουν (ή παρουσιάζουν) τα βιβλία τους; Έχει καθιερωθεί να χρησιμοποιούνται αβάδιστα και αβασάνιστα κάποιες φράσεις οι οποίες, αν τις καλοσκεφτείς, γεννούν νέους λαβυρίνθους για τον ανθρώπινο στοχασμό. Δώσμου το χέρι σου (μες στη ζωή χωρίς αγάπη ποιος μπορεί να κρατηθεί;) και θα σ' οδηγήσω σ' αυτές τι μαγευτικές ατραπούς της ανθρώπινης νόησης και ούλτρα διανόησης.

(Και μετά απ' αυτόν τον πρόλογο, τον οποίο ελπίζω να μη τον κατάπιατε αμάσητο, στο ψητό ή αλλέως προκείμενο το οποίο εντούτοις και ολωσπεριέργως και ωτησεκπλήξεως δεν προηγείται του κειμένου, αλλά είναι αυτό καθαυτό το κείμενο -και μάλιστα αντιγραμμένα κομμάτια απ' άλλα κείμενα).

Αυτή η λογοτεχνική ισότητα που όλους τούς θέλει κορυφαίους και εκτωνσημαντικοτέρους συγγραφείς πολύ με τη σπάει: ολοι οι συγγραφείς είναι εκτωνσπουδαιοτέροι, αλλά κάποιοι πιο εκτωνσπουδαιοτέροι απ' τους άλλους. Πόσες κορυφές να χωρέσει η δύσμοιρη βιβλιοθήκη μου και πόσα υψηλά νοήματα να αντέξει ο πεπερασμένων δυνατοτήτων νους μου;

Διάβασα στον πρόλογο του "Μια ζωή μέσα στη φωτιά" ότι η συγγραφέας "Μαρίνα Τσβετάγιεβα συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα". Δεν τη γνώριζα την κυρία, δεκτό, δεν γνωρίζω άλλωστε όλους τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, οκέι, πάσο, μη σε πω και respect, λέξη πολύ της μοδός μέχρι και πέρσι, αν και πλέον έχω την εντύπωση που ούτε στη Λάιφο ούτε καν στους ατενίστας δεν τη χρησιμοποιούν...

Διάβασα στον πρόλογο του "Η σκέψη και ο κυβερνήτης", στοπ, παρένθεση, μιλάμε για πολύ #fail τίτλο βιβλίου, διότι είμαι σίγουρος πως οι δύο από τους τρεις αναγνώστες αυτού του ιστολογίου διαβάζοντας αυτόν τον τίτλο θα νομίζουν πως πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, νουβέλα, φαγητό κατσαρόλας, κάτι τέλος πάντων σχετικό με τις σκέψεις ενός κυβερνητη, ότι γιαναμημπολυλογώ αυτή η σκέψη και αυτός ο κυβερνήτης με κάποιον τρόπο συνδέονται. Σωστά; Ε λοιπόν όχι. Αλλο πράγμα η Σκεψη, άλλο πράγμα ο Κυβερνήτης (και πράγματι, αν βάλουμε δίπλα-δίπλα τον πρωθυπουργό μας τον Γιωργάκη και τη Σκέψη, θα διαπιστώσουμε ότι δεν συνδέονται επ' ουδενί τρόπω). Πρόκειται για δύο διαφορετικές νουβέλες που μας τις σερβίρουνε μαζί, υπό τον κοινό τίτλο Η σκέψη και ο κυβερνήτης. Τον νιώσατε τον συγκλονισμό; Λοιπόν, διαβάζω στον κοινό πρόλογο και για τη σκέψη και για τον κυβερνήτη αλλά και για το συγγραφέα Λεονίντ Αντρέγιεφ, πως πρόκειται για έναν απ' τους πιο πρωτότυπους και αμφιλεγόμενους συγγραφείς, για τον μεγάλο λησμονημένο της ρωσικής λογοτεχνίας, πραγμα που σημαίνει ότι προφανώς υπάρχουν πολλοί λησμονημένοι στη ρωσική λογοτεχνία, τους θυμήθηκε κάποιος (άρα πάψανε να είναι λησμονημένοι) τούς μέτρησε με τη μεζούρα και βρήκε ότι πιο μεγάλος είναι ο φίλος μας ο Λεονίντ. Τρεζολής Παμάλης.

Διάβασα στον "Λαβύρινθο" της Ρουθ Ρέντελ, τον οποίον υπέγραψε ως Μπάρμπαρα Βάιν, κλάιν μάιν: "Η Ρουθ Ρέντελ θεωρείται η σπουδαιότερη εν ζωή βρετανίδα συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων". Αχά, εδώ έχουμε πολύ-πολύ συγκεκριμένα πράγματα: ο κύκλος των πιθανών ανταγωνιστών για τον τίτλο είναι πάρα πολύ μικρός, διότι ψάχνουμε γυναίκα συγγραφέα, εκ της Γηραιάς Αλβιόνος, που να γράφει βιβλία αστυνομικά και να είναι και εν ζωή! Ε, εντάξει, δικαιωματικά της ανήκει ο τίτλος: βγαίνει πρώτη ανάμεσα σε... πόσες; Δύο; Τρεις; Βέβαια, θα ήθελα να επισημάνω το εξαιρετικά εφήμερο του τίτλου που δίδεται στην κυρία Ρέντελ, διότι χτύπα ξύλο, αλλά είναι αναπόφευκτο, κάποια στιγμή θα φύγει κι αυτή απ' τη ζωή, οπότε; Ποια θα κληρονομήσει τον τίτλο της μεγαλύτερης εν ζωή βρετανίδας συγγραφέως αστυνομικών μυθιστορημάτων; Και ποιον τίτλο θα διεκδικήσει η θανούσα και από ποιον/ποιαν;

Διάβασα στον πρόλογο του "Τ' αερικά του παρά" ότι ο Μουρατχάν Μουνγκάν είναι "αναμφισβήτητα" ένας από τους πιο σημαντικούς λογοτέχνες της σύγχρονης Τουρκίας, ότι ο συγγραφέας "ανήκει στην σπάνια αυτή κατηγορία των ανθρώπων που ακόμα κι αν χάνονται οι ευγενείς αξίες, οι παντόφλες μένουν". Ενθουσιάστηκα! Επιτέλους! Αυτός ναι, αυτός είναι ένας καταπληκτικός χαρακτηρισμός! Διαβάζοντας προσεχτικότερα παρατήρησα ότι δυστυχώς πήδηξα σελίδα, απ' τη σελ. 9 στη 12, και ότι στην πραγματικότητα το πέρασμα απ' τη σελ. 9 στη 10 λέει: "ανήκει στην σπάνια αυτή κατηγορία των ανθρώπων που απ' την πιο τρυφερή τους ηλικία νιώθουν να τους στοιχειώνουν τα αερικά των λέξεων". Ξενερουά δικέ μου.

Κουράστηκα με τους σημαντικούς και τους κορυφαίους, δεν αντέχω, δεν θέλω άλλο πια. Παρακαλώ, στα σχόλια, αν θέλετε, προτείνετέ μου κάναν ασήμαντο να πάω να αγοράσω το τιποτένιο του βιβλίο.

Ιδεοπωλείο, τρία συν ένα πουλάκια κάθονται

Την ιστορία αυτή μου αφηγήθηκε ένας φίλος, o οποίος όποτε θέλει μέσω των σχολίων μπορεί να διεκδικήσει την πατρότητά της. Τον προειδοποίησα ότι είναι πολύ πιθανό να του την κλέψω. Την παρουσιάζω ελαφρώς παραλλαγμένη και παντελώς φανταστική. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική.

Μετά την τεράστια επιτυχία των ιδεοπωλείων (που ακόμη δεν έχουν γραφτεί) ο «Μαλακομαγνήτης» και ο «Μαλακοδιώχτης», το Everything you know is wrong, το ιστολόγιο των μεγάλων αποκαλύψεων και των μεγάλων προσφορών, παρουσιάζει, κατόπιν παλλαϊκής απαιτήσεως, τον «Μαλακοσπότη» (εκδόσεις «Το καβλί»), μια ακόμη ιδέα για μυθιστόρημα που κάποιος πρέπει να αναλάβει να γράψει και στη συνέχεια κάποιος να αναλάβει να διασκευάσει για τη βιοτεχνία του θεάματος, τηλεόραση, κινηματογράφο ή και πορνό, δεν κάνουμε διακρίσεις, θέλουμε διακρίσεις κατά προτίμηση χρηματικές αλλά λίγη δόξα ποτέ δεν έβλαψε κανέναν, κάθε άλλο, τον δοξασμένο πολλοί εμίσησαν, την δόξαν ουδείς ούτε και το δράμα, πολλώ δε μάλλον τη Δόξα Δράμας.

Ο μαλακοσπότης

Ενας έφηβος, ένα χόμπι: μαλακοσπότιγκ, ήτοι εντοπισμός μαλάκων. Περιεργαζόταν τον κόσμο με τις ώρες, σιωπηλός, χανόταν μέσα στο πλήθος, γινόταν ένα με αυτό, ίδιος χαμαιλέων, αλλά μόλις τον εντόπιζε δεν άντεχε να μην πληροφορήσει σύμπασα την πλαση: «α, να κι ο Τάδε, ο μαλάκας!»
Καλοκαίρι 1990, location η κοσμοπολίτικη Υδρα.
Ο εφοπλιστής, «καπετάνιο» τον φωνάζουνε οι φίλοι και οι κωλογλείφτες του, έκανε τσάρκα στην προκυμαία με τους φουσκωτούς του. Απ’ τη νιρβάνα του τον έβγαλε μια φωνή: «α, να κι ο Γοργογιάννης, ο μαλάκας!».
Αραχτός σ’ ένα παγκάκι, με το μπουκάλι τσίπουρο στο χέρι, ο μαλακοσπότης έδειχνε τον καπετάνιο με το δάχτυλο κι είχε ξεραθεί στα γέλια.
Αμέσως οι φουσκωτοί τσουβάλιασαν τον θρασύτατο νεαρό και σηκωτό τον φέρανε στα πόδια του εφοπλιστή Γοργογιάννη. «Αφήστε τον, αφήστε τον, δεν τον βλέπετε; Είναι μεθυσμένος, δεν ξέρει τι του γίνεται», είπε πλούσιος σε κατανόηση και λοιπά ευγενή αισθήματα ο εφοπλιστής.
Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας, ο εφοπλιστής με το κότερο και τους φουσκωτούς του ήταν έτοιμοι για αναχώρηση, αλλά θέλανε κάποιον για να λύσει τους κάβους. Λίγο πιο κει, λιώμα, κοιμόταν το αλάνι, ο μαλακοσπότης. Μες στο σκοτάδι δεν καλοείδαν ποιος ήταν: - Ε, φιλαρακο, φιλαράκο, λυνεις λίγο τον κάβο;
Ο δικός μας ξύπνησε στραβωμένος «Όχι ρε πούστη, δεν τον λύνω».
Τότε οι μπράβοι κατάλαβαν με ποιον είχαν να κάνουν «λύσε τον κάβο ρε κωλόπαιδό» - «να πάτε να γαμηθείτε, τολμάτε να με ξυπνάτε κιόλας;».
Με τις φωνές βγαίνει έξω ο καπετανιος και τον παρακαλεί να κάνει το καλό και να το ρίξει στο γυαλό: «Ελα αγόρι μου, λύσε τον κάβο να φύγουμε» – «όχι ρε πούστη, δεν λύνω τίποτε, είμαι ολυμπιακός και προλετάριος εγώ ρε».
Τελικά κατέβηκαν οι μπράβοι κάτω, λύσανε τον κάβο αλλά πρώτα τον κάνανε τουλούμι στο ξύλο.

Φλασφόργουορντ: Μετά 20 έτη. Location – Φραπεδούπολη, aka νυμφίδιο του βορρά

Ο μαλακοσπότης επί τω έργω σε οινική έκθεση. Πιες λίγο εδώ, πιες λίγο εκεί, έχει γίνει ντίρλα.
Λίγο παραπέρα το ραντάρ του πιάνει τον νεοεκλεγέντα δήμαρχο της Φραπεδούπολης, ονόματι Γουστάρη. Σε λίγο η φωνή και το γέλιο του δονεί την ατμόσφαιρα: «α, να κι ο Γουστάρης ο μαλάκας!». Και δώστου να γελάει.
Απ’ τους παρευρισκομένους κάποιοι σοκαρίστηκαν, κάποιοι όχι, ο δε Γουστάρης άκουσε αλλά έκανε πως δεν.

Φλασφόργουορντ: Λίγο μετά. Location – οι τουαλέτες της οινικής έκθεσης.
Ο Γουστάρης μπαίνει, ο μαλακοσπότης βγαίνει, κοντεύουν να τρακάρουν. Κοιτάζονται στα μάτια. «Να σου πω, παλικάρι μου», λέει ο Γουστάρης, «με θεωρείς μαλάκα;».
Και δίνοντάς του ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη πάει να κατουρήσει αφήνοντας τον μαλακοσπότη σκασμένο στα γέλια.

Τι μεσολάβησε λοιπόν στην ελληνική κοινωνία αυτά τα είκοσι χρόνια και η ίδια πράξη, το μαλακοσπότιγκ, που κάποτε αποτελούσε αιτία για άγριο ξυλοδαρμό πλέον επιφέρει ένα φιλικό σαν χάδι χτύπημα στην πλατη; Τι είδους εκμαυλισμός της ελληνικής κοινωνίας είναι αυτός; Μήπως συνηθίσαμε να μας περνάνε για μαλάκες; Ή μήπως πάθαμε ανοσία στους μαλάκες;
«Ο μαλακοσπότης», ένα μυθιστόρημα απαιτήσεων, βαθύτατου πολιτικού και φιλοσοφικού στοχασμού. Cumming soon to a bookstore near you.

ΥΓ. Προς τους υποψηφίους χορηγούς - δωροθέτες - μαικήνες - φιλάνθρωπους: προηγούμενα ιδεοπωλεία, όλα γεμάτα ιδέες σε τιμή ευκαιρίας: 1, 2, 3

Πάνως ο άδικος

Διαβάζω τούτο εδώ το πολύ πρόσφατο μαντάτο σχετικά με την κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα (και) στον ιδιωτικό τομέα και δεν μπορώ να μη σκεφτώ το εξής: Δεν πειράζει που δεν θα έχω δώρο Χριστουγέννων, δεν πειράζει που δεν θα έχω δώρο Πάσχα, δεν πειράζει που δεν (θα) έχω δουλειά, δεν πειράζει που δεν (θα) έχω μέλλον, δεν πειράζει που δεν (θα) έχω στον ήλιο μοίρα, αρκεί που έχω Μπουταρη και Καμίνη για δημάρχους. Κι η ζωή μου θα είναι καλύτερη. Αυτό παλιά το λέγανε "Ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά".
Βρε ούστ!

Πάνως εν ιδεοπωλείω, στα τρία γκόρνερ μπέναλντυ

Ενα συναρπαστικό ερωτικό θρίλερ με φόντο την "καλλικρατική" Αθήνα.
Μια μελέτη των αδιεξόδων που τελικά δεν υπάρχουν και των χαρών που καρτερούμε και δεν θα σώσουνε να 'ρθουνε. Μια κλινική προσέγγιση της χολέρας που σκορπά όποιος κυνηγά καριέρα.
Το νέο wannabe μυθιστορημα του Σάκη Χασισάκη απ' τις εκδόσεις "Αρωματικά sticks με άρωμα λιβάνι".
Ορίστε η περίληψη:

Αυτός, αυτή και ο μυστήριος

Αυτός είναι ένας κειμενογράφος, wannabe σεναριογράφος.
Αυτή είναι μια μοιραία ξανθιά γραμματέας wannabe διεθυντρια προγράμματος τηλεοπτικού σταθμού.
Γνωρίστηκαν μια μέρα στην Αθήνα, στους πανηγυρισμούς για τη νίκη του Καμίνη.
Φλέρταραν στην επίδειξη μόδας της Σήλιας Κρηθαριώτη.
Έκαναν ερωτα πρώτη φορά στην τουαλέτα ενός gay friendly bar κάπου στο Γκάζι.
Οταν δεν ήταν μαζί, αυτή πηδιότανε με στελέχη για να κάνει καριέρα.
Οταν δεν ήτανε μαζί, αυτός σκότωνε τους κακομούτσουνους και πατούσε πάνω στα πτώματά τους, για να έχει υλικό για το σενάριό του.
Σύντομα, μαζί και χώρια, ήταν ένα ραγδαία ανερχόμενο ζευγάρι της κοσμικής Αθήνας: ο ραγδαία ανερχόμενος Σεναριογράφος και η ραγδαία ανερχόμενη Ξανθιά, μεγαλοστέλεχος του τηλεοπτικού σταθμού.
Αυτός έκλεισε εναν κύκλο φονικών και αποτελείωσε το σενάριό του, στο οποίο βασίστηκε η πολύ πετυχημένη σειρά "Σίριαλ killer" στο κανάλι όπου δούλευε αυτή.
Η ζωή ήταν όμορφη και ο ουρανός ήταν το ταβάνι τους (αγγλισμός: the sky was the limit).
Για το δεύτερο κύκλο της σειράς ζορίστηκε κάπως: Με τους φόνους κακομούτσουνων τα πήγαινε μια χαρά, οι υπεύθυνοι του καναλιού όμως τού διεμήνυσαν ότι τα χρηστά ήθη της εποχής απαιτούν ο φονιάς να βρει τη Νέμεσή του.
Με βαριά καρδιά βάζει τον Αστυνόμο Μυστήριο στο παιχνίδι - γοητευτικό, ικανό, αδιάφθορο, πάντα μ' ενα πτιφουράκι στο στόμα, με μαρμελάδα, όχι σοκολάτα. Ο Αστυνόμος Μυστήριος ρίχνεται στα ίχνη του μανιακού δολοφόνου. Τα ίχνη τον οδηγούν στην αγκαλιά μιας φλογερής ξανθιάς. Ο Μυστήριος και η Ξανθιά πέφτουν στο κρεβάτι....
Εδώ, σκέφτηκε ο σεναριογράφος - σίριαλ κίλερ, καθώς έβαζε το κλειδί στην πόρτα του πολυτελούς διαμερίσματος όπου πλέον συζούσαν με την Ξανθιά, ίσως θα έχουμε πρόβλημα με τη σήμανση καταλληλότητας του προγράμματος, εκτός κι αν...
Το θέαμα που ξαφνικά αντίκρισε του πάγωσε το μυαλό!
Εκτός κι κόψεις σκηνές όπως αυτή, είπε ψυχρά ο Αστυνόμος Μυστήριος, ο οποίος εχοντας πάρει σάρκα και οστά επιδιδόταν σε ακατανόμαστες πράξεις με την ξανθιά διευθύντρια προγράμματος, τις οποίες έχει κόψει η λογοκρισία. "Συγγνώμη, αγάπη μου" είπε η ξανθιά απευθυνόμενη στον ενεό σεναριογράφο και βολεύτηκε στην αγκαλιά του Μυστήριου, οποίος πάντα σημαδεύοντας τον σεναριογράφο - σίριαλ κίλερ με το περίστροφο κάλεσε τον ΚΙΤ, he called for backup και παρήγγειλε τρία διπλά πιτόγυρα χωρίς κρεμμύδι.

H τηλεοπτική σειρά, το τέλος της οποίας γράφτηκε και διαδραματίστηκε στη φυλακή, σύντομα μετεξελίχθηκε σε πετυχημένο riality show "the Ψειρού Fucktor" γύρω απ' την καθημερινότητα του έγκλειστου πρώην πετυχημένου σεναριογράφου - σίριαλ κίλερ. Φτηνή παραγωγή, καταλαβαίνετε: το υλικό έτοιμο χάρη στις κάμερες παρακολούθησης που είναι εγκατεστημένες εντός των σωφρονιστικών ιδρυμάτων - να ακομη μια καλή ιδέα, απορώ πώς και δεν την έχουν ακόμη σκεφτεί εκεί στον Alpha.
Ο Μυστήριος και η Ξανθιά χωρίσαν γρήγορα, γιατί αυτός ήταν αριστεριστής και δεν άντεχε τον faux-σοσιαλισμό της.

ΥΓ. Παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι χορηγοί - επενδυτές να επικοινωνήσουν με τον γράφοντα με σήματα καπνού. Υπ' όψιν, δεχόμαστε ακόμη προσφορές και για τα δύο προηγούμενα ιδεοπωλεία 1 - 2.
Είμαι σ' αδιέξοδο, μωρό μου πολυέξοδο.

ο ζαχος εφερε τις ρετσινες

γρηγορη
δεν ξεχνω που μου καβατζωσες εισητηρια για τον τελικο κυπελλου 2001
στην Αθηνα
ο ζαχος εφερε τις ρετσινες
Αδερφια ηρθε η ωρα να ανταποδωσω
και να σας ψηφισω (ακυρωνοντας σας)
..via mail.....

arrogance

Ποτέ σου μη περιφρονείς

τα κάτω σκαλοπάτια

γιάντα από κιά ποδοπατείς

και βγαίνεις στα παλάτια



για να παρει μπρος η θεσσαλονικη θελει τουλαχιστον 8 χρονια
οποτε δεν μπορει κανενας να πανηγυριζει
ισως ο κυργιαννης κανει κατι καλυτερο
αν πεταξει αμεσως απο διπλα του
τα πασοκοσκυλα και τους κολογλυφτες
για μας η ζωη συνεχιζεται
και η αλλαγη θα ερθει απ το πεζοδρομιο



μεχρι να κατεβουμε ολοι κατω ας παρακολουθησουμε

Ένα αιχμηρό σχόλιο στην κόλαση της αστικής αποξένωσης και την βία των ανθρώπινων σχέσεων, σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση από το "ρετιρέ" της αξιοπρέπειας και του πολιτισμού.
Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στο www.theintvduals.com.

Το γαρ πολύ της θλίψεως...

Είδα και το τεύχος του Ε που έλεγε για τους αισιόδοξους. Επειδή γενικά δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, προσπαθώ υποτίθεται να είμαι ρεαλιστής αλλά είμαι μάλλον πεσιμιστής, δε διάβασα τα κείμενα που έστειλαν οι αναγνώστες του περιοδικού για να δείξουν ότι ανήκουν στο 20% των Ελλήνων που δηλώνουν αισιόδοξοι παρά τις όποιες παραδοξότητες της εποχής και την κρίση. Δε μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται κάποιος να βλέπει φως στο τούνελ και να μην είναι είτε ο Παπανδρέου είτε κάποιος που βλέπει μεν φως αλλά μαζί και το τρένο να ρχεται κατά πάνω του.
Διαβάζοντας σήμερα δυο κείμενα, το ένα είναι το ακριβώς από κάτω (του Πάνωκάτω) και το άλλο αυτό, είπα να καταθέσω τα συμπεράσματα μου για ότι γίνεται. Ε τόσα και τόσα έχεις διαβάσει αγαπητέ αναγνώστη, τα δικά μου θα σε σκιάξουν;Έλα πάμε. Α! Να ξεκαθαρίσω ότι είναι σκέψεις. Δεν το παίζω διαβασμένος και γνωστικός. Τις σκέψεις μου θέλω να μοιραστώ. Σε ότι κάνω λάθος θα με βοηθούσε πολύ να μου πείτε για να μάθω.
Το λοιπόν. Έχω διαβάσει ΤΑ άπειρα κείμενα για την κρίση, πως φτάσαμε μέχρι εδώ κλπ κλπ. Οφείλω να ομολογήσω ότι τα κείμενα του Γιάννη Βαρουφάκη με βοήθησαν περισσότερο από πολλά άλλα να καταλάβω τι σκατά έχει γίνει μέχρι τώρα, και από τη φράση του
"Κάθε Μέγα-Κρίση, όπως εκείνη του 1770, του 1848, του 1929 κλπ. γεννά κάποιες νέες, μεγάλες, σημαντικές θεωρίες. Η κοινωνική κρίση στις αρχές τις βιομηχανικής επανάστασης γέννησε τον Adam Smith, το 1848 μας έφερε τον Marx, το 1929 μας εφοδίασε με την σκέψη του Keynes. To 2008; "
σε αυτό το κείμενο να σιγουρέψω το εξής:

Κανένας πραγματικά δε ξέρει τι μας περιμένει από εδώ και τώρα.

Για αυτό και όλοι αναλύουν αναλύουν αναλύουν γράφουν γράφουν γράφουν και κανένας δε λέει τι θα γίνει. Διαβάζω συνέχεια για να δω αν θα καταλάβω κάτι από τα μελλούμενα για να προστατευτώ εγώ ο ίδιος και κατ επέκτασιν η οικογένεια μου. Αλλά μέχρι τώρα όλοι λένε τι θα πρεπε να έχει γίνει. Οι μεγαλόστομοι λένε παπαριές και οι μικρόστομοι λένε ανοησίες. Εγώ ξέρω ένα πράγμα.
Ακούω στον ΣΚΑΙ να μιλάει ο Αδριανόπουλος (για τον οποίο ρωτάω και ξαναρωτάω γιατί μιλάει αυτός και ως τι και απάντηση δε παίρνω) και λέει για αναδιάρθρωση του χρέους επιστροφή στη δραχμή κλπ. Το θέμα είναι ότι αυτός το λέει με μια ψυχραιμία που φτάνει στα όρια του "μακάρι να γίνει!Ξέρετε πόσο συναρπαστικό θα είναι;" όπως ακριβώς κοιτάει τα αποτελέσματα των πειραμάτων του ο κάθε τρελοεπιστήμονας.
Διαβάζω επίσης, πριν καιρό, τη συνέντευξη του κ. Λαπαβίτσα στο Ε της Ελευθεροτυπίας. Ενός όπως παρουσιάστηκε από τη δημοσιογράφο Βασιλική Σιούτη μη ορθολογιστή-Μαρξιστή οικονομολόγου. Η συνέντευξη θα μου έδινε όπως υποστήριζε το ρεπορτάζ μια καινούργια άποψη από αυτές που λέγονται. Ήταν η πρώτη φορά που έστειλα μέιλ στη συντάκτρια όχι επειδή η συνέντευξη της ήταν κακή αλλά επειδή ο μαρξιστής οικονομολόγος έλεγε, μαντέψτε, τη λύση της επιστροφής στη δραχμή "με κοινωνικά όμως κριτήρια". Λες και μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.
Η ουσία είναι ότι τόσο ο μαρξιστής όσο και ο μαλάκ... ούπς σόρυ Αδριανόπουλος λένε το ίδιο πράγμα αλλά κάτω από άλλο πρίσμα. Σιγά σιγά όπως έγραψε ο Πάνως μας προετοιμάζουν για ένα εναλλακτικό τρόπο ζωής όπου κυριαρχεί για παράδειγμα το επιτραπέζιο παιχνίδι. Στα δελτία ειδήσεων λένε για spread CDS και λοιπές μαλακίες. Το σκοπό τον πετυχαίνουν. Βλέπεις τους παππούδες στα καφενεία να μιλούν για σπρέντς παίζοντας πρέφα. Τι να κάνουμε;Ότι και να κάνουμε θα ανέβουν τα spread.
Η ουσία μένει ανέγγιχτη. Ρε παιδιά ναι τι πρέπει να κάνουμε εμείς από εδώ και πέρα. Ο αξιαγάπητος fotisK όταν του έθεσα το ίδιο ερώτημα μου είπε: "Να αισιοδοξείς". Μα είπαμε είμαι πεσιμιστής.
Διαβάζοντας τα κείμενα του Βαρουφάκη κατάλαβα μέσα από τις ιστορικές αναδρομές που κάνει σχετικά με τα οικονομικά (Μπρέτον Γούντς-Νίξον κλπ) ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που είχε ημερομηνία λήξης. Αυτοί που τον έφτιαξαν το ήξεραν. Ουσιαστικά σαν οργανισμός ποτέ δεν έζησε από μόνος του. Είναι σαν ένα πειραματόζωο. Τον κρατούν ζωντανό σε εργαστήριο από τη γέννηση του. Και όταν δουν ότι η υγεία του κλονίζεται του κάνουν ενέσεις αντιβιοτικών, βλέπουν αντιδράσεις καταγράφουν και συνεχίζουν. Φτάσαμε στο τέλος;Ο Λένιν ήταν αυτός που έλεγε ότι το τελευταίο στάδιο είναι ο ιμπεριαλισμός; Δε θυμάμαι αν το είπε αυτός σημασία έχει η θεωρεία. Το περάσαμε το στάδιο; Αν δε τελειώνει ο καπιταλισμός-που δεν τελείωσε απλώς μεταλλάσσεται-(έτσι νομίζω τουλάχιστο εγώ ο μικρός ο μωρός που δεν έχει τα κότσια και τα εχέγγυα να μιλά για καπιταλισμούς, σοσιαλισμούς αναρχία και τέτοια) που πάμε; Στο παρελθόν, δυστυχώς μόνο ο πόλεμος μας έβγαλε από το αδιέξοδο. Είναι τώρα το ίδιο;Αν είναι έτσι τις συνέπειες τις ξέρουμε όλοι. Ο πόλεμος ποιους θα αφορά όμως;Ανάμεσα σε ποιους και γιατί θα γίνει;Δε ξέρω. Προς το παρόν είμαστε στο νομισματικό πόλεμο ανάμεσα σε Κίνα και τους υπόλοιπους που το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί κι άλλες στρατιές ανέργων, φτωχών και κακόμοιρων πολιτών. Λέτε να είναι αυτός; Σάμπως αυτός ο πόλεμος δεν αφήνει θύματα;
Πολλοί λένε τελευταία επίσης για αναδιάρθρωση του συνολικού χρέους της Ευροζώνης. Να πάρουμε δηλαδή ένα ωραίο κομπιουτεράκι και να πούμε "Φτου! Λοιπόν εδώ χρωστάω εγώ εσένα τόσα εσύ εμένα τόσα αυτά μείον αυτά τόσα άρα τόσα θα πάρεις. Τόσα δε μπορώ πάρε τόσα να τελειώνουμε". Και πρέπει να περιμένουμε, λέει, αυτό να γίνει με διακρατικές συμφωνίες από τη στιγμή που το δημοσιονομικό χρέος κάθε χώρας έχει να κάνει με το τι χρωστάει σε άλλη χώρα. Πιασ τ αβγό και κούρευτο λέω εγώ. Σιγά μη δεχτούν οι μεγάλοι "χρηματοπιστωτικοί όμιλοι" να χάσουν τόσα λεφτά.
Υπάρχει και η άποψη που λέει να παύσουμε να πληρώνουμε το χρέος και να βγούμε από την Ε.Ε. άρα και επιστροφή στη δραχμή και αναδιάρθρωση. Από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζεις ένα χρέος το αναδιαρθρώνεις σωστά; Η Αργεντινή το κανε αλλά έχει τις βάσεις να το κάνει.
Και φτάνουμε στη μικρή Ελλάδα. Όπου η κρίση ήρθε με ενάμιση χρόνο καθυστέρηση, άρα και θα περάσει αν περάσει με τόση ή και μεγαλύτερη καθυστέρηση, με το μπαμπούλα της τρόικας από πάνω μας και ένα Πρωθυπουργό να λέει ή εμένα ή χρεοκοπία. Τελικά το ΠΑΣΟΚ με δικό του πρόγραμμα βγήκε ποτέ; Στην αρχή ήταν "προτιμάτε δηλαδή τους δεξιούς;" μετά ήταν "προτιμάτε δηλαδή το Μητσοτάκη;" ενδιάμεσα είχαμε διορισμοί διορισμοί διορισμοί διορισμοί. Οι ίδιοι που διόριζαν τώρα θέλουν να απολύσουν. Αυτοί που μας έφεραν μέχρις εδώ τώρα λένε ότι είναι η λύση.
Μετά από όόόόόόόόλα αυτά καταλήγω. Δε βλέπω να γλιτώνουμε από την αναδιάρθρωση. Είτε αυτή είναι τεχνητή με ακόμα μεγαλύτερη εσωτερική υποτίμηση από τη σημερινή είτε με επιμήκυνση πέους εεεεε χρέους με συγχωρείτε είτε με ξεκάθαρη χρεοκοπία. Απλώς αυτό δε θα γίνει όσο η κατάσταση που περνάμε εμείς βολεύει τη Γερμανία και τη Γαλλία, γιατί αυτούς βολεύει, που θέλουν να βγουν από τη μαλακία αυτή λιγότερο χτυπημένοι. Η συνταγή πάντως που ακολουθούν εδώ είναι άλλη. Μας γαμάνε στα μέτρα και όταν θέλουν κάτι λένε κάτι αισιόδοξο και καλά. Λίγο πριν τις εκλογές έλεγαν ότι η τρόικα είναι ικανοποιημένη και ότι πάμε καλά και βουτιά των σπρέντ και τέτοια. Όταν ο ΓΑΠ πήρε στα χέρια του δημοσκοπήσεις που του λεγαν ότι θα πάρει τα τέτοια μας τσουπ!να τα πάλι με τη χρεοκοπία να τα σπρέντ πάνω κλπ. Βγαίνει και ο χοντρομαλάκας, ένας είναι, και λέει πάλι με αυτό το ύφος οκτακοσίων χιλιάδων καρδιναλίων τις μπούρδες του να το το αρνητικό κλίμα. Όπως και να χει θεωρώ ότι:
1) Η χώρα αυτή διαχρονικά τιμωρούσε όσους έκαναν κάτι καλό για αυτή
2) Η χώρα αυτή έκανε εθνική αντίσταση στα βουνά και στα μεγάλα αστικά κέντρα μάλλον τη σνόμπαραν τουλάχιστο στην αρχή.
3) Η χώρα αυτή ανέχτηκε τόσα πολλά με εξορίες βασανισμούς, μειώσεις αξιοπρέπειας με ξερονήσια για πάρα πολλά χρόνια ζώντας με το φόβο του ασφαλίτη και του αγράμματου μπασκίνα για τόσα χρόνια. Μόνο μια μικρή μερίδα αντιστάθηκε
4) Η χώρα αυτή έκανε το Πολυτεχνείο ουσιαστικά από μια λάθος πληροφορία (άσχετο που εξελίχθηκε σε κάτι τόσο μεγάλο) για να έρθει η αρχή του τέλους της χούντας και που κάποιοι έχτισαν πάνω σε αυτό μια πολιτική καριέρα που μας έφερε στη χρεοκοπία
5) Η χώρα αυτή που είχε 10.000 κόσμο στη ΔΕΘ και στο γήπεδο 30.000
6) Η χώρα αυτή που οι άνθρωποι βγαίνουν στο δρόμο μόνο όταν θίγεται η τσέπη τους.
7) Η χώρα αυτή που όλο το Δεκέμβρη του 08 καιγόταν και τώρα τίποτα.
8) στη χώρα αυτή είναι πιο εύκολο για τους πολίτες της να δείξουν την αγανάκτηση και την περιφρόνηση τους στο πολιτικό σύστημα ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή.

Η χώρα αυτή δεν έχει μέλλον. Τέλος.

Τι είμαι αποφασισμένος να κάνω; Πλέον η σκέψη να φύγω περνάει σιγά σιγά από τη στιγμή που παντού τελικά είναι ίδια τα πράγματα. Από την άλλη αν είμαι π.χ. στη Γερμανία και δουλεύω για 800 ευρώ μου μένουν περισσότερα από τη στιγμή που το παιδί μου έχει δημόσια δωρεάν παιδεία, δε πληρώνω τίποτα για τη γέννηση του παιδιού μου (εδώ έδωσα περίπου 10.000 και για τα 2 παιδιά συμπεριλαμβανομένων των βλαστοκυττάρων) δεν έχει φροντιστήρια κλπ.

Το γαρ πολύ της θλίψεως λοιπόν γεννά παραφροσύνη. Άρα θα έπρεπε να είμαι αισιόδοξος.
Αμ δε.
Προετοιμάζομαι για το χειρότερο. Σκέφτομαι από τώρα τι θα πρέπει να πω στο παιδί μου αν μου ζητήσει κάτι αυτονόητο αλλά που δε θα μπορώ να του το δώσω. Σκέφτομαι τι περιθώρια έχω αν αύριο το πρωί χάσω τη δουλειά μου. Σκέφτομαι όλους αυτούς που είναι αυτή τη στιγμή σε αυτή τη θέση. Σκέφτομαι σκέφτομαι σκέφτομαι...το χω κάψει. Έχω επίσης περάσει από όλα τα στάδια. Θυμώνω οργίζομαι βρίζω θλίβομαι απαισιοδοξώ...
Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι και εγώ να πάνε όλοι να γαμηθούν εμένα κανένας δε με βοήθησε δε βοηθάω και εγώ κανένα. Και αμέσως χαστουκίζω τον εαυτό μου να ξυπνήσει από την αηδία. Καταλαβαίνω ότι αυτό θέλουν.
Ίσως τελικά μια αναδιάρθρωση να είναι καλή. Δε θα χουμε πλέον τίποτα να χάσουμε και θα βγούμε επιτέλους στο δρόμο. Αλλά γιατί να πρέπει να φτάσουμε στο αμήν για να γίνει αυτό;
δε ξέρω...τελικά ο Παύλος είχε απόλυτο δίκιο....

Δώδεκα μέτρα από την πόρτα σας
κι εσάς πέρα βρέχει
με το γνωστό τροπάριο
του λόγος δεν πέφτει
κι ο μήνας εννιά
να 'στε καλά
κι ας πάει να φάει τα μούτρα της
κι ετούτη η γενιά.

Λίγα και σκατά

Αυτόν τον έναν χρόνο διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ τον νιώθω περίπου σαν δεκαετία, αφόρητα κουραστική μάλιστα, ευτυχώς όμως η κυβέρνηση τηρεί μία τουλάχιστον απ' τις εξαγγελίες της: την αλλαγή.

Φευ, την προτροπή "Γιώργο άλλαξέ τα όλα" ο έλλην πρωθυπουργός, για τον οποίο κάποιοι κακόπιστοι διαδιδουν ότι δυσκολεύεται να κατανοήσει τα απλά ελληνικά, την αντελήφθη ως "Γιώργο άλλαξε τα φώτα μας".

Καθημερινά διαπιστώνω πολλές μικρές ή και μεγαλύτερες αλλαγές. Μία απ' αυτές έχει να κάνει με την έκπτωση στα αιτήματά και στις διεκδικήσεις. Θα θυμάστε, είμαι βέβαιος, τις μεγάλες και ωραίες κουβέντες σχετικά με το δικαίωμα στην εκλεπτυσμένη τεμπελιά, την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς κτλ. Δείτε πόσο όμορφο φαντάζει το σύνθημα της φωτογραφίας. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, έστω και ως το άκρον άωτον του μαξιμαλισμού, μέχρι πριν ένα χρόνο, εγώ τουλάχιστον τα ξεστόμιζα, τα πίστευα, θεωρούσα ότι έχει νόημα να απαιτώ τέτοιου είδους πράγματα.
Σήμερα όμως; Σήμερα μια μιζέρια. Μια φτώχεια στα αιτήματα. Ενα τρομερό πισωγύρισμα. Πισωγύρισμα γιατί μας υποχρεώνουν να υπερασπιστούμε τα αυτονόητα. Μάλιστα, κύριε Παπανδρέου, αυτή είναι η επανάσταση του αυτονόητου που μας τσαμπουνάτε: η ανευ προηγουμένου επίθεση σε εργατικά κεκτημένα δεκαετιών, η αμφισβήτηση ακόμη και βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων όπως η ξεκούραση, ο προσωπικός ελεύθερος χρόνος, η αξιοπρέπεια. Πλέον είναι -για μένα τουλάχιστον- ανώφελο να διεκδικούμε να ζούμε ελεύθεροι απ' τη μισθωτή σκλαβιά. Τώρα υπερασπιζόμαστε ξανά μανά έννοιες όπως "οκτάωρο", "δουλειά για όλους", "έγκαιρη καταβολή δεδουλευμένων", "υπερωρίες" και ο κατάλογος τελειωμό δεν έχει.
Τις προάλλες μια φίλη μού έλεγε ότι έχει αρχίσει μια λαϊφσταϊλίστική μιντιακή φιλολογία σχετικά με τη θετική προσέγγιση της καθημερινότητάς μας απέναντι στην κρίση: φτιάξτο μόνος σου, μείνει σπίτι, φτιάξε παπούτσια από χρησιμοποιημένο κωλόχαρτο, ζήσε και γλέντα με 400 ευρώ το μήνα και λοιπά κουραφέξαλα. Ενα εξωφρενικό, στημένο παιχνίδι, τάχαμου δήθεν αλτέρνατιβ, μόνο και μόνο για να μας πείσουν να δεχτούμε και όχι να ανατρέψουμε την παρούσα κατάσταση.
Βρε γκολ και ξύλο, λέμε.

Πάνως εν ιδεοπωλείω, ήχος πλάγιος δεύτερος

Μετά την πρωτοφανή επιτυχία της προηγούμενης ανάρτησης και την άνευ προηγουμένου ανταπόκριση του επενδυτικού κοινού στο προηγούμενο καλεσμά μας, και λόγω της ολοένα αυξημένης ζήτησης και προκειμένου να καλύψουμε τις ανάγκες τις αγορές, ορίστε μια νέα ιδέα του Τζίτζι Φιόγκου, συνεργάτη μας, για βιβλίο - ταινία - σίριαλ - τσόντα με υπόθεση - οτιδήποτε αρκεί να μας φέρει γκαφρά. (Παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι επενδυτές, αγοραστές, χορηγοί, μαικήνες, φιλάνθρωποι να επικοινωνήσουν με μέηλ. Τιμαί λογικαί, δεχόμαστε και ροχάλαι.

Σαλάμι στη σκοτεινή παλάμη

Ο Άρτσι είναι παπαράτσι. Ο καλύτερος στη Δυτική Μεσανατολική Ορεινή Ακτή.
Ο φακός του δεν γνωρίζει περιορισμούς.
Τρυπώνει στις πιο σκοτεινές γωνιές, ξετρυπώνει τις πιο προσωπικές στιγμές.
Είναι αυτός που κατεβάζει τα αστέρια στον υπόνομο.
Ο φόβος και ο τρόμος του διεθνούς τζετ σετ.
Ο Αρτσι ο παπαράτσι είναι ενας μοναχικός λύκος.
Ενας λύκος της στέπας. Ενας λύκος χωρίς κοκκινοσκουφίτσα.
Εχει όμως κι αυτός τα ανομολόγητα μυστικά του.
Όταν ο Αρτσι δεν είναι στις επάλξεις του ρεπορτάζ, γυμνός μέσα στο σκοτεινό του θάλαμο, κάνει έρωτα με τις φωτογραφίες των αστέρων που έχει τραβήξει.
Ενας φάκελο χωρίς αποστολέα του κάνει άνω κάτω τη ζωή: κάποιος έχει καταφέρει να απαθανατίσει το μοναχικό ανομολόγητο μυστικό του Αρτσι Παπαράτσι.
Τι θέλει ο ανώνυμος αποστολέας απ’ τον Αρτσι; Πώς κατάφερε να τραβήξει αυτή τη φωτογραφία; Πώς θα αντιδράσει ο καλύτερος παπαράτσι στην πρόκληση του αγνώστου ανταγωνιστή του;
Ένα συναρπαστικό θρίλερ, απ’ τις εκδόσεις Κάντο Μόνος Σου (Do It Yourself), ένας παιάνας στην αυτοϊκανοποίηση, μια ελεγεία στον σπαρακτικό λυγμό της μοναχικής κορύφωσης, ένα ρεκβιέμ στην Πτώση. Μια σπουδή στη σύγχρονη μοναξιά και στο εφήμερο της επαγγελματικής και κοινωνικής καταξίωσης. Διότι κατά βάθος, όλοι ΠΑΣΟΚ είμαστε.

Πάνως εν ιδεοπωλείω

Συχνα πυκνά με απασχολεί το ζήτημα των προσόντων, το ζήτημα των ικανοτήτων, το αμείλικτο ερώτημα "σε τι είμαι καλός διάολε;". Βλέπεις, η εργασιακή ανασφάλεια στις μέρες μας είναι τέτοια που πρέπει οπωσδήποτε να έχεις ένα plan b πρόχειρο, το οποίο να βασίζεται στις δεξιότητες και στα προσόντα σου.
Καθομαι και σκέφτομαι: σε τι είμαι καλός; Είμαι καλός στο να τρώω. Χμμμ... Ριάλιτι γευσιγνωσίας ίσως γίνουν της μόδας σε κάποια χρόνια, αλλά όχι ακόμη. Είμαι καλός επίσης στο περπάτημα. Αμέ, είμαι φοβερός περιπατητής. Είμαι ικανός να περπατάω ώρες εντός του αστικού ιστού, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό και προορισμό. Σκέφτηκα να δημιουργήσω τη νέα πανωκάπεια περιπατητική σχολή, αλλά είμαι κατά της παραπαιδείας. Επίσης είμαι καλός στον αέρα. Επειδή, λόγω της γνωστής κλανοφοβίας που με διέπει, δεν ξεφορτώνομαι τα αέρια με τη γνωστή οδό, συνήθως τα ξαμολάω απ' το στόμα. Κοινώς, αντί να μιλώ, κλάνω κατεβάζοντας απίστευτες αερολογίες, μπουρδολογίες, πορδές στον άνεμο... Αυτή ίσως να είναι μια καλή λύση: θα πουλάω ιδέες, απ' αυτό εδώ το μετερίζι. Ας πούμε, τις προάλλες μου κατέβηκε μια καταπληκτική ιδέα για βιβλίο, εγγυημένο μπεστ σέλερ, ενδεχομένως μπορεί να μεταφερθεί και στην τηλεόραση (μόνο απ' τον κυριο Κουτσομύτη όμως) και, γιατί όχι, να γίνει και ταινία στο Χόλιγουντ. Λοιπόν, μετά τον ανούσιο αυτό πρόλογο, ορίστε η ιδέα. Οποιος ενδιαφέρεται να την αγοράσει, παρακαλείται να επικοινωνήσει με μέηλ. Τιμαί λογικαί. Ευχαριστώ.

Ο τελευταίος μπάφος
1977. Τέσσερις φοιτητές στη θεσσαλονίκη, μια γερμανίδα, 18 χρονών, σκαστή απ' το σπίτι της.
Γνωρίζονται, συζητάνε, ονειρεύονται, γελάνε. Κάποιοι πολιτικοποιούνται, κάποιοι όχι.
Πίνουν μπαφους. Ολοι. Ναι.
Ερωτεύονται.
Ολοι το κάνουν με όλους.
Σε μια μπούκα στο σπίτι του ενός σε εναν παράδρομο της Αγ.Σοφίας η αστυνομία τους συλλαμβάνει όλους.
ΠΕΝΤΕ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΕΙΣ ΧΑΣΙΣΟΠΟΤΕΙΟΝ ο τίτλος της εφημερίδας την άλλη μέρα.
Φωτογραφία οι πέντε συλληφθέντες. Μακριά μαλλιά, παντελόνια καμπάνα, από τα μούσια ξεχωριζες τα αγόρια απ' το κορίτσι.
Απο κάτω τα ονόματα και οι ιδιότητές τους.
Δικαστήρια.
Διαπόμπευση.
Εξευτελισμός.
Η παρέα σπάει.
Τα χρόνια περνάνε.
Ο Χ.Χ. έχει αφήσει πίσω του αυτή την ιστορία.
Την έχει ξεχάσει.
Καταξιωμένος επαγγελματίας, 55αρης, δοκιμάζει τις δυνάμεις του ως υποψήφιος δήμαρχος.
Η υποψηφιότητά του έχει δυναμική. Ειναι το αουτσάιντερ που μπορεί να κάνει την έκπληξη.
Ωσπου έρχεται η καταστροφή: Μια βδομάδα πριν από τις εκλογές, η ίδια εφημερίδα που τον είχε διαπομπεύσει 33 χρόνια πριν, στην καθημερινή της στήλη "Συνέβη σαν σημερα", αναφέρεται σε εκείνη την παλιά ιστορία φιλοξενώντας το πλήρες ρεπορτάζ και την ίδια φωτογραφία.
Ακολουθούν ραγδαίες εξελίξεις. Η ήττα έρχεται ως φυσικό επακόλουθο.
Ο Χ.Χ. ρίχνεται στην αναζήτηση της αλήθειας: ποιος κρύβεται πίσω απ' το (επανα)δημοσίευμα το οποίο η ίδια η εφημερίδα θεωρεί ατυχή σύμπτωση οφειλόμενη στον δαίμονα του τυπογραφειου;
Ενα συναρπαστικό μυθιστόρημα για τα λάθη του παρελθόντος που μετατρέπουν τους θύτες του χτες σε θύματα του σήμερα. Μια συνταρακτική κατάδυση στα άδυτα του παρασκηνίου και της παραπολιτικής, των μικροσυμφερόντων και του καλύτερου τρόπου να στρίψεις ένα τρίφυλλο.

Γουσταρεις? Γκιουλεκας και Αρης

το τελευταιο αντιο που απευθυνει ο Γ Τουλας μεσα απο την paralaxi

στον απερχομενο υπερφιαλο δημαρχο με βρισκει απολυτως συμφωνο και το επισυναπτω

το πιο δυσαρεστο απο ολα ειναι οτι τιποτα δεν προκειται να αλλαξει

ο δημος θα περασει σε ενα καλο παιδι της λαικης δεξιας και ολα θα κυλυσουν στους ιδιους ρυθμους χαλαρα και αδιαφορα

..ακομα και χτες που μιλουσα με καποιον φιλο μου ελεγε οτι θα ψηφισει γκιουλεκα γιατι ειναι καλο παιδι(δεν θα κλεψει ) και αρειανος

πολιτες μιας πολης να θελουν τοσα λιγα

φαινεται οτι σε επιπεδο πολιτισμου και ευ ζειν αρκουν τα

3 αθλητικα ραδιοφωνα για να τσακωνονται οι καγκουρες μεταξυ τους

κανα φραπε ,καμια μπουγατσα, κανα ουζακι και κανα μπανιο χαλκιδικη

φυσικα ολα τα παραπανω δεν αποτελουν καποιου ειδος λογυδριου υπερ του μπουταρη

απλα προβληματιζομαι και δεν βλεπω να αλλαζει τιποτα

εφοσον η πλειοψηφια ειναι μαλλον ευχαριστημενη

επομενως μεταδημοτευση αρχικα και μετοικηση αργοτερα

cheers

Ο χώρος γύρω από το γήπεδο του παοκ είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις του τι συντελέστηκε σε τούτη την πόλη την καταστροφική δωδεκαετία που τελειώνει. Μια γειτονιά με σχετική αυτάρκεια και ελεύθερους χώρους σε αφθονία, είδε τη μεταμόρφωσή της σε κάτι αληθινά εξωπραγματικό.
Το κλείσιμο των παραδοσιακών καταστημάτων που κατείχαν οι παλιοί Τουμπιώτες έδωσε τη
θέση του σε δεκάδες καφετέριες που κατέλαβαν τα πεζοδρόμια της Λαμπράκη με νάιλον
κατασκευές, για να επεκτείνουν τα τετραγωνικά τους.Οι διαβάτες βαδίζουν πια στη μέση του οδοστρώματος, αφού τα ολοκαίνουργια πεζοδρόμια μετατράπηκαν σε υπαίθριες εκθέσεις επίπλων και οι διπλές σειρές παρκαρισμένων αυτοκινήτων εμποδίζουν ακόμα και τα λεωφορεία να περνούν. Αν καταφέρει κανείς να διασχίσει το δρόμο με ασφάλεια θα βρεθεί μπροστά σε ένα απείρου κάλους μέγαρο,στην πάλαι ποτέ αλάνα, που παίζει το ρόλο του πολιτιστικού κέντρου χωρίς καμία πραγματική χρήση, ενώ μια φαραωνική πεζογέφυρα, σε ένα σημείο που κανείς δεν κατάλαβε γιατί έπρεπε να κατασκευαστεί αφού δεν τη διασχίζει ποτέ άνθρωπος, δικαιολογεί το δημαρχιακό κομπασμό των έργωνπου έγιναν στην πόλη.
Η Τούμπα είναι μια μικρογραφία του των όσων ασύλληπτων συνέβησαν σε όλη την πόλη τα χρόνια που πέρασαν. Τα χρόνια που τη μετέτρεψαν σε ένα τρομακτικό σκηνικό ανυποληψίας, αρπαχτής, διαπλοκής, εγκατάλειψης, επιδεικτικής αγνόησης των νόμων και της τάξης, και συντηριτικοποίησης.Που εξόρισαν κάθε δημιουργική φωνή και δύναμη μακριά της, που χρησιμοποίησαν τα δημοτικά μέσα ενημέρωσης για μια άθλια
γκεμπελική προπαγάνδα, που επέτρεψαν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, απατεώ-
νες να αδειάσουν τα ταμεία του δήμου, νονούς να λυμαίνονται δημόσιους χώρους, πάρκινγκ και πεζοδρόμια, που μεταμόρφωσαν το πλακόστρωτο της παραλίας και τα πεζοδρόμια της Τσιμισκή σε χώρους ανομίας και αναρχίας,που εγκατέλειψαν τα σχολεία της πόλης στη μοίρα τους, που όρθωσαν ένα ογκώδες κτίσμα άλλης εποχής και λογικής για δημαρχιακή χρήση, καταπίνοντας το αριστουργηματικό μουσείο του Κρόκου, που επέλεξαν αντί για πολιτισμό αντίδωρα γελοιότητας, σαν τις γιορτές των Αγγέλων, που αφαίρεσαν από την πόλη το δικαίωμα στο όνειρο.
Δώδεκα τραγικά χρόνια, δώδεκα χρόνια οπισθοδρόμησης και παρακμής, δώδεκα χρόνια στο σκοτάδι και την ερήμωση.
Χρόνια που η μνήμη, η Ιστορία της πόλης και κυρίως όλοι εμείς που τα βιώσαμε και θα πρέπει πάντα να ανακαλούμε ως παράδειγμα προς αποφυγή.

Αυτοί που ακονίζουν το δόντι του σκύλου
Σημαίνοντας θάνατο
Αυτοί που λάμπουν με τη δόξα του πουλιού
Σημαίνοντας θάνατο
Αυτοί που κάθονται στο στάβλο της ικανοποίησης
Σημαίνοντας θάνατο
Αυτοί που υποφέρουν την έκσταση του ζώου
Σημαίνοντας θάνατο

Δεν υπάρχουν πια
Τους υπόταξε ένα φύσημα από ανέμη

Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Μουμπάη

Κανονικά θα έπρεπε να περιμένω καμιά εικοσιπενταριά ημέρες για αυτήν την ανάρτηση διότι έχει επετειακό χαρακτήρα. Ελα όμως που φοβάμαι ότι θα το ξεχάσω μέχρι τότε. Θα μπορούσα βέβαια να κάνω προγραμματισμένη δημοσίευση, έλα όμως που, προληπτικός ων, το θεωρώ γρουσουζιά να προγραμματίζω οτιδήποτε. Οπότε, ελλείψει άλλου σημαντικού ζητήματος στην επικαιρότητα, θα ασχοληθώ με την καυτή πατάτα, το δεύτερο καρπούζι κάτω απ’ τη μασχάλη, το μπιμπίκιον εις την εσχατιάν της μύτης, την αυτοκτονημένη μύγαν εις την σούπα της επικαιρότητος, την έτερην μύγα, η οποία εκάθισε στην μύτη μας ακτινοβολώντας απελπισία, τέλος πάντων κόβω τις βλακείες, ας ασχοληθούμε λοιπόν με το ζήτημα της ονομασίας όχι της γείτονος ανώνυμης χώρας, στην οποία ως γνωστόν έχω προσφέρει το όνομα του μπλογκ ετούτου, ήτοι panokato Μακεδονία, αλλά με το ζήτημα της ονομασίας του Μουμπάι, της Μουμπάης, Βομβάης.
(Παντελώς ηλίθιος ων, συνέγραψα ετούτην την θέλω να πιστεύω γελαδερήν παράγραφον ίνα προλογίσω ανάρτηση που σχετίζεται με την επέτειο των δύο ετών απ’ την τρομοκρατική επίθεση εις το Μουμπάι, τη Μουμπάη, Βομβάη).
Δύο χρονιά μετά λοιπόν, επανέρχομαι στον καβγά περί του ονόματος του Μουμπάι, της Μουμπάης, Βομβάης, για να πω σε αυτόν που τον είδα τις προάλλες να πίνει τσίπουρα με το στέλεχος εκείνης της παράταξης που έκανε κονέ για να βρεθεί κάποιος (ξέρεις εσύ ποιος) εκεί που ήθελε να βρεθεί (ξέρεις εσύ πού…) ο φιλαρακός του βοηθού του ξαδέρφου της ξανθιάς γραμματέως ότι: αντιγράφω από το βιβλίο του Κρίστοφερ Χίτσενς, ο Θεός δεν είναι μεγάλος, εκδόσεις Scripta, το εξής:

Οι Πάρσοι -πρώην οπαδοί του Ζωροάστρη, που είχαν υποστεί διωγμούς στην Περσία- συνιστούσαν αξιόλογη μειονότητα, ενώ η πόλη φιλοξενούσε μια ιστορικά σημαντική εβραϊκή κοινότητα. Όμως αυτό δεν ικανοποιούσε τον κύριο Μπαλ Θάκερεϊ και το ινδουιστικό εθνικιστικό του κόμμα Σιβ Σένα, ο οποίος στη δεκαετία του 1990 έκρινε ότι η Βομβάη έπρεπε να διοικείται από, και για, τους ομόθρησκούς του και απελευθέρωσε πολλούς τρομοκράτες και πληρωμένους δολοφόνους στους δρόμους. Μόνο και μόνο για να δείξει ότι είχε τη δύναμη να το κάνει, διέταξε να μετονομαστεί η πόλη σε Μουμπάη.



Aφού έφτασες μέχρι εδώ, ήρωα, άκου και λίγο τους Μπερι Γουέιτ, τους οποίους ανακάλυψα χάρη σε αυτό.

Μία είναι η ουσία

Εσύ που με ξέρεις το ξέρεις ότι δεν είμαι καλός φωτογράφος. Επιπλέον είμαι και ντροπιάρης, φοβιτσόκωλος, αν και στους ξένους λέω πως απλώς είμαι διακριτικός, ότι εν προκειμένω δεν ήθελα να ταράξω τον ύπνο των δύο στη φωτογραφία. Οπως κι αν έχει, πολλές δικαιολογίες για την κάκιστη φωτογραφία που τράβηξα δεν έχω: είμαι σίγουρος πως δεν μπορείς καν να διαβάσεις τι γράφει το σύνθημα κάτω απ' τους δύο κοιμισμένους: Τα χώνει σε λαμόγια τύπου Βουλγαράκη - Τσοχατζόπουλου και ζητά τη δήμευση των περιουσιών τους. "Περιουσία". Τράβα μίλα στους δύο άστεγους που κοιμούνταν σήμερα στη Ροτόντα για "περιουσία".