Στο κομμωτήριο (που συστεγάζεται με το μπαρμπέρικό μου)

Ο θείος της, λέει, περιμένει παιδί. Επιφωνήματα. Χαράς επιφωνήματα. Πάντως for the record προφανώς παιδί περιμένει η θεία της. Μόνο που συντομα ο ακροατής καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται για τη θεία της αλλά για τη δεύτερη γυναίκα του θείου της. “Για φαντάσου”, συνεχίζει, “τα εγγονάκια του θείου θα έχουν θείο μικρότερο στην ηλικία”. Κι άλλα γελάκια. Ο ακροατής χάθηκε με αυτό το σκεπτκό, αλλά ξαναβρέθηκε όταν άκουσε “πόσο χρονών είναι ο θείος σου;”. “Εβδομήντα ένα”. Μπράβο στο θείο! σκέφτηκε ο κουρευόμενος ακροατής. “Να του πεις να πάει να κάνει test DNA”, λέει η άλλη. “Ελα μωρέ, αφού αυτή κάνει σαν τρελή για το θείο μου, αποκλείεται να πήγε με άλλον. Αφού αυτή” -βρε όλο αυτή κι αυτή, όνομα δεν έχει;- “μέχρι που πήγε και βαφτίστηκε για χάρη του θείου μου” -αχά! μετανάστρια λοιπόν, εξ ου και “αυτή”. “Και πόσο χρονών είναι αυτή;” “Αυτή είναι τριάντα ενός. Και μεταξύ μας, δηλαδή, ποιος να πάει με αυτήνανε; Ο θείος μου πιο όμορφος είναι απ' αυτήνανε”. Γελάκια, πολλά γελάκια στο κομμωτήριο. Νευράκια, πολλά νευράκια παραδίπλα, στο μπαρμπέρικο. Με τις υγείες σας, τι χρωστάω, ορίστε, ευχαριστώ, κι ο Πανος Κουρεμμένος (τριτοξάδερφος του δαιμόνιου συντάχτη του Everything you know is wrong Πάνου Συγκαμμένου) έφυγε. Εν τω μεταξύ η χαρά για το θείο είχε πλέον γίνει φαρμάκι: “Οπως κι αν το δούμε πάντως καλή μου, είναι αμαρτία και ανευθυνότητα. Κι όχι τόσο του θείου μου δηλαδή, αλλά αυτηνής. Με εξακόσια ευρώ συνταξη πώς θα το μεγαλώσουν το παιδί; Ολα θα του τα φάει αυτή η αχαΐρευτη”.

ΥΓ. Οι μουσικές επιλογές εύλογες: το Cut your hair απ' τους Pavement και το Devil's haircut του Beck.

Ούρα* για την 25η Μαρτίου

Οταν ο φίλος μου, ο καλός κύριος Α., μού έστειλε, καταπώς το συνηθίζει, αυτές τις φωτογραφίες, ήταν η πρώτη φορά που δίστασα να τις ποστάρω ευθύς αμέσως. Είναι τόσο γελοιωδώς τέλειες, που είχα την εντύπωση ότι κάποιος έχει κάνει φωτοσοπιά. Ωστόσο ο δαιμόνιος ρεπόρτερ του ιστολογίου μας, ο Πάνος Συγκαμμένος, με διαβεβαίωσε ότι είναι πραγματικές:

Παρουσία του υπουργού Εθνικής Αμυνας Ευάγγελου Μεϊμαράκη (πρώτη φωτό) και με τη συμμετοχή για μια ακόμη χρονιά των Ευζώνων της Προεδρικής Φρουράς και της Φιλαρμονικής του ελληνικού Στρατού, πραγματοποιήθηκε η παρέλαση του Ελληνισμού της Νέας Υόρκης για την εθνική επέτειο της «25ης Μαρτίου 1821» στην 5η Λεωφόρο του Μανχάτταν, την Κυριακή 26 Απριλίου 2009.

Ελ; Τι παει να πει Ελ; Λακωνία, Λακεδαίμων, Λεωνίδας, this is Sparta,
this is Ελλάντα;

* Ούρα απ' το hurray, που σημαίνει ζήτω. Ουδεμία σχέση με τα urine.

Insomnia

Δεν ξέρω τί μπορεί να φταίει απόψε και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Από τις 3.30 που ξύπνησα, το μυαλό μου γυρίζει. Χαζεύω τα φώτα κάτω στο λιμάνι, την υποτονική κίνηση στο δρόμο και σκέφτομαι ότι στη δεδομένη κατάσταση θα ήθελα να βρισκόμουν σε μια μεγάλη μητρόπολη που αγρυπνά μαζί με μένα. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ηρεμία της επαρχίας με ταράζει... Και με κάνει να νιώθω όλο και πιο μόνη, παράξενο πράγμα, όλοι μιλάνε για το πόσο απρόσωπη είναι η σύγχρονη Metropolis και την απέραντη μοναξιά με την οποία κατακλύζει τον ανθρώπινο ψυχισμό. Εκεί όμως δε νιώθω μόνη, είναι οι χιλιάδες άλλοι ανώνυμοι κρυμμένοι άγρυπνοι μοναχικοί τύποι που με περιβάλλουν με ένα αίσθημα ασφάλειας και αλληλεγγύης...

Ακούω κάτι φακέλους Sarah Vaughan που ξέκλεψα από τον ΠάνωΚ. και περιμένω να ξημερώσει. Ακόμη και εκείνος που είναι κρυφοσκυλάς και παλαιοροκάς (στερεότυπο, αλλά αυτός φταίει που γεννήθηκε Σαλονικιός;) θα συμφωνούσε ότι το κατάλληλο σάουντρακ για τη δεδομένη στιγμή δε θα μπορούσε παρά να έχει γεύση από τζαζ ήχους και μόνο.

Αλλά από την άλλη, για την αγρύπνια μου ίσως να φταίνε όλες αυτές οι εικόνες από την πανέμορφη ανοιξιάτικη ελληνική φύση στα οποία αλώνιζα όλες αυτές τις μέρες με το μικρό μου κάρο (το οποίο χρειαζόταν λίγη αναψυχή μετά από όλα αυτά που πέρασε, του το χρωστούσα). Και που σε πολλά σημεία, τολμώ να το πω και εγώ που είμαι σκληροπυρηνική λάτρης της γείτονος, θύμιζαν έντονα τα λατρεμένα τοπία της Τοσκάνης...

Αν και τελικά νομίζω ότι ξέρω τί φταίει. Αυτό που μου λείπει περισσότερο... Οικογένεια, Έλενα, Σοφία, Χρυσάνθη, Πάνω, Σταυρούλα, pipermaru, Μαράκι, Γιώργο, Κωνσταντίνα, κάνατε αυτές τις δυο βδομάδες ένα αγαπημένο ταξίδι και θα 'θελα τόσο να κατάφερνα κάποια στιγμή να σας είχα κοντά μου, για παραπάνω από 2-3 μέρες ή λίγες ώρες στις οποίες προσπαθούμε να πλέξουμε τα νήματα δύο χρόνων με παράλληλες, αλλά πουθενά συγκλίνουσες, καθημερινότητες.

Μπαααα, μάλλον θα σας βαριόμουν. Εδώ ο Πάνως ήθελε να με διώξει στο πρώτο δίωρο. Ένας σίφουνας στην νωχελική ενορχήστρωση των κινήσεών του...

Θα βάλω και γω ένα τραγουδάκι, χμ, μάλλον έχω γίνει ένας μπασμένος κλώνος του Πάνου...

Της Κόλασεως οι γήινοι

Τον είδα να έρχεται από μακριά, αργοπορημένος, αλεξίσφαιρος, αλεξικέραυνος, αλεξιθάνατος και αλεξίκακος, σπάταλος και επιζήμιος. Ο Νικολάκης Διάσελος ντυμένος με στολή vintage του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου.
- Τι γίνεται ρε μαλάκα; είπε κι άναψε ένα μάλμπουρο ανάβοντας το σπίρτο στο τακούνι της Βέρμαχτ.
- Τι να γίνει; Πάμε πόλεμο;
- Πάμε.
- Ρε μαλάκα, τι στολή είναι αυτή που φοράς; απόρησα.
- Του Ισπανικού Εμφυλίου, ένα κάρο λεφτά έδωσα για να την αγοράσω απ' το ebay.
- Ναι ρε μαλάκα, αλλά σου πέφτει λίγο στενή στα αρχίδια, δεν νομίζεις;
- Ο γέγονε ο γέγονε, αδερφέ.
- Είσαι σε αδιέξοδο μωρό μου πολυέξοδο.
- Λοιπόν, πάμε; με αγνόησε αυτός.
- Ναι, πάμε.
- Με ποιον θα παλέψεις σήμερα;
- Με τον Μοσέ.
- Τον Κλοντ Μοσέ;
- Είσαι αστείος. Καταρχήν είναι η Κλοντ Μοσέ, και κατά δεύτερον εγώ δεν τα βάζω με κορίτσια...
- Δεν σε αρέσει να χάνεις, ε; Για αυτό;
- Ναι, για αυτό. Πάμε τώρα να παλέψω με τον Μοσέ Νταγιάν.
- Λίγο προς αντισημιτική μου φαίνεται πως θα σου βγει αυτή η ιστορία...
- Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, Διάσελε, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι, η ζωή μας δεν είναι τραγούδι του Πανούση, το ήξερες αυτό;

***

Είχα κι ένα ρολόι, τρελό γκατζετάκι, ηλεχτρονικό, σαν του Μάικλ Νάιτ, που μίλαγε κι έλεγε “Κιτ, γκελ μπουρντάν” (η τουρκομαθής διορθώτριά μου παρεμβαίνει: το σωστό είναι «γκελ μπουραγιά»). Εγώ δεν του μίλαγα όμως του ρολογιού, τι πράγματα είναι αυτά, μόνο ένας τρελός θα μίλαγε σε ένα ρολόι. Άνοιγα το πορτάκι και βγαίνανε κάτι μαλλιαρόκαμπιες, πράσινες με πορτοκαλί μαλλιά, που επιτίθενταν στον εχθρό. Αυτό ήταν το μυστικό μου όπλο απέναντι στο μεγάλο μου αντίπαλο, τον Μοσέ τον Μονόφθαλμο. “Μοσέ, Μοσέ, θα σε κάνω τρελό χωσέ”, τον προειδοποίησα, πριν βγούμε στην αρένα. Αυτός με κοίταξε με μισό μάτι: “Κοίτα να δεις, εγώ έχω μια θάλασσα, γεμάτη πίσσα, με λογής-λογής παράξενα φυτά. Περιμένω τον γέρο Ήλιο, που με κοιτά, να μου κλείσει πού και πού το μάτι και τότε ρίχνω μέσα τους αντιπάλους, και βγαίνουν μαύροι απ' την πίσσα, σαν να τους μαύρισα στο ξύλο. Μετά τους ρίχνω πούπουλα, χρωματιστά, παγονιού, και τους ξαποστέλνω στην Αφρική για να γίνουν αγάλματα. Εσένα μπούλη θα σε κάνω με μπαρόκ αισθητική και τον φιλαράκο σου θα τον κάνω στήλη άλατος”. Μεθυσμένος απ' αυτήν την προοπτική πήρα το Διάσελο αγκαλιά και τραγουδήσαμε: “Κι ένα άγαλμα που μ' είδε, με θυμήθηκε και τον μονόφθαλμο να σκίσω μου ευχήθηκε...”

***

Εντέλει ήταν ο Διάσελος που μου ευχήθηκε, να πάω στο διάολο συγκεκριμένα, διότι φυγόπονος ων τον ανάγκασα να μπει αυτός αντ' εμού στο ρινγκ να τις φάει απ' τον Μοσέ Νταγιάν. Μην αντέχοντας να βλέπω το φίλο μου να υποφέρει, πήρα το πρώτο ασανσέρ για την κόλαση. Δύο σιαμαίοι παλαιστές του σούμο κατελάμβαναν όλο το χώρο διαψεύδοντας τις γραφές περί εύκολου και φαρδιού δρόμου προς την Κόλαση. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω.
- Τι έγινε, δεν νιώθουμε καλά; ενδιαφέρθηκε εις εκ των σιαμαίων.
- Τίποτε μωρέ, μια βαρυστομαχιά, δεν έπρεπε να φάω εκείνο το τελευταίο μπριζολάκι χτες, αποκρίθηκα ευγενικά, μη θέλοντας να τους προσβάλλω για το μέγεθός τους.
- Να αποφεύγεις τα λίπη και τα τηγανητά, μου σύστησε ο έτερος των σιαμαίων παλαιστών σούμο. Τι έφαγες χτες βράδυ;
- Τι έφαγα; Για να δούμε... Τρία κίντερ έκπληξη, μια σπανακοτυρόπιτα, τέσσερα χρυσά ντέρμπι της ΙΟΝ που τα είχα (ξε)χάσει στο συρτάρι της δουλειάς πριν από τρία χρόνια, δύο κουλούρια γεμιστά με ελιές, μία πίτα με σουτζουκάκι, ένα γκρίνμπεργκερ, και αργότερα, επειδή ένιωσα μια λιγούρα, έφαγα και το μπριζολάκι.
- Ναι, αυτό το μπριζολάκι ήταν λάθος κίνηση, συμφώνησαν οι σιαμαίοι παλαιστές του σούμο. Μπορούμε, αν θες, να σου συστήσουμε το διατροφολόγο μας. Αυτός μας έστειλε εδώ πέρα, λέει ότι στην Κόλαση ετοιμάζουν κάτι πιάτα κατσαρόλας, σκέτη κόλαση.

***

Είχαμε επιτέλους φτάσει. Ξέπνοος πετάχτηκα έξω μόλις ανοίξανε οι πόρτες. Τα μάτια μου, και κατά συνέπεια εγώ ο ίδιος, αντίκρισαν μια βιβλική καταστροφή. Τυφώνες, πλημμύρες, τηγανητές ακρίδες του Ιωάννη του Βαπτιστή και άλλες βιβλικές πληγές είχανε μετατρέψει την Κόλαση κυριολεκτικά σε κόλαση. Δεν είχε μείνει τίποτε όρθιο, και τα πολυδιαφημιζόμενα καζάνια της Κολάσεως είχανε σβήσει. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έκαμνε μπάρμπεκιου κι ο Νικολά Σαρκοζί μοίραζε ξίδι στης Γης τους κολασμένους, που είχανε κολαστεί απ' τη δέσμευση αμφότερων των πολιτικών ανδρών για ερωτικές περιπτύξεις της Αντζελίνας Τζολί με την Κάρλα Μπρούνι με σκοπό τη σωτηρία της Κολάσεως.
Το μόνο που είχε μείνει όρθιο ήταν ένα κατάστημα, με την επιγραφή “Παντόφλα, πέδιλο, πέδιλο, παντόφλα, λευκά είδη σε όλα τα χρώματα”. Μέσα καθόταν ατάραχος ο Διάβολος, φορώντας μια κλαρωτή ρόμπα, με ρόλεη στα μαλλιά, και στα πόδια παντούφλα μπούφαλο. Έπινε τσάι και διάβαζε την έκτακτη έκδοση της “ΠεντΑλφα1”. Στις σελίδες του ρεπορτάζ κυριαρχούσε το άρθρο του δαιμόνιου και δαιμονισμένου ρεπόρτερ Πάνου Συγκαμμένου με τίτλο “Όχι πια κάγκουρας, μόνο καγκουρό”:

“Μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη ταράζει τα ήσυχα νερά της Αχερουσίας λίμνης. Η επιστημονική ομάδα της Δρος Άγκι Λέρα, κατόπιν πολύχρονων ερευνών, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στην Αυστραλία όποιος αγγίζει καγκουρό αποκτά μαγικές δυνάμεις, σε περίπτωση δε που καταφέρει να το αγκαλιάσει γίνεται υπεράνθρωπος. Καθότι τα καγκουρό ευδοκιμούν (σημ. ΠανωςΚ. προφανώς το κείμενο δεν είχε περάσει από διόρθωση) μόνο στην Αυστραλία, στις άλλες χώρες τα επιθυμητά αποτελέσματα μπορούν να επιτευχθούν με την εφαρμογή της ίδιας μεθόδου σε στρουθοκάμηλο που δεν στρουθοκαμηλίζει. Μοναδική εξαίρεση η κοιτίδα του πολιτισμού Ελλάς, όπου άλλωστε άπαντες επιδίδονται στο ευγενές σπορ του στρουθοκαμηλισμού. Εκεί μαγικές ιδιότητες προσδίδει το άγγιγμα γουρουνιού, ο δε εναγκαλισμός αυτού -ανεξαρτήτως εάν το γουρούνι αυτό είναι βρώμικο, ροζ, ο κλασσικός ο μαλάκας ο άνδρας ή μπάτσος- μετατρέπει τον εκάστοτε αγκαλίτσα μελλισάκη σε νιτσεϊκό υπεράνθρωπο. Τελευταίες πληροφορίες απ' την Ελλάδα αναφέρουν ότι μετά την ανακάλυψη αυτή χιλιάδες κακοποιημένες απ' τους άνδρες τους γυναίκες αγκαλιάζουν σφιχτά, μέχρι θανάτου, τους βασανιστές συζύγους τους. Την ίδια στιγμή μαυροφορεμένοι, ανήλικοι διαδηλωτές έχουν πάρει στο κυνήγι τους μπάτσους, οι οποίοι ανήμποροι να αντιδράσουν κάνουν λόγο για ζαβολιά, unfair και ανατροπή των κανόνων του παιχνιδιού απ' τους πρώην καταδιωκόμενους καταδιώκτες τους. Η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση εγκαταλείπουν τον σφιχτό εναγκαλισμό τους με το κεφάλαιο και καταφεύγουν στη λασπολογία ψάχνοντας να βρουν γουρούνι να αγκαλιάσουν. Περισσότερες εξελίξεις αναμένονται αύριο στην αναμενόμενη συνάντηση...”.

"Ένα κάρο αηδίες", ξεφύσηξε ο Διάβολος και γύρισε βαριεστημένα τη σελίδα, στις αθλητικές ειδήσεις. "Δαυίδ εναντίον Γολιάθ reloaded – του Πάνου Ιδρωμένου" ήταν ο κεντρικός τίτλος και πιο κάτω το μάτι μου πρόλαβε να διαβάσει: “Μεγάλη νίκη κατήγαγε ο άσημος βιοπαλαιστής Νικολάκης Διάσελος εναντίον του απόλυτου φαβορί της αναμέτρησης Μοσέ Νταγιάν. Ο άσημος Διάσελος χρησιμοποιώντας ως κρυφό όπλο του βαριές βερμπαλιστικές εκφράσεις άφησε εμβρόντητο το μονόφθαλμο γίγαντα" (σημ. ΠάνωςΚ.: προφανώς ούτε αυτό το κείμενο είχε περάσει από διόρθωση, διότι ο μονόφθαλμος γίγαντας είναι κύκλωπας)...
Δεν πρόλαβα να διαβάσω παρακάτω. Ο Διάβολος πήρε χαμπάρι την παρουσία μου: "Πού είσαι, μικρέ, για φέρε μου να πιω μια Μαργαρίτα αλά Μπουλγκάκοφ, και πέντε-έξι απ' αυτά τα ντέρμπι τα χρυσά που έχεις κρυμμένα στην τσέπη σου".



YΓ. Πολυάριθμα τραγούδια θα ταίριαζαν εδώ πέρα, σχετικά με την κόλαση. Από ACDC, Iron Maiden και τα λοιπά του σκληρού ροκ, μέχρι το Straight to Hell των Clash. Τελικά, παρότι μπήκα στον πειρασμό να βάλω ένα παντελώς άσχετο(;) της Βανέσσας Παραντί (το Sundays Mondays, όπου απ' τη μια στο βίντεοκλιπ ειναι μέσα στα σύννεφα, και άγγελος λες και είναι στον Παράδεισο, αλλά απ' την άλλη, όπως και να το κάνουμε, κολάζεσαι απ' την ομορφιά της) τεσπά, επέλεξα το μονολεκτικό Hell, των Squirell Nut Zippers.

Η μέρα που έγινα σοφότερος -ή μήπως όχι;

Το ιστολογείν καλό είναι να βασίζεται στην αλληλεπίδραση. Ετσι, όταν ο σχολιαστής Jason, στην ανάρτηση περί κατς μού πρότεινε το βιβλίο του Ρολάν Μπαρτ “Μυθολογίες”, για μένα δεν υπήρχε άλλος δρόμος: έπρεπε να πάρω το βιβλίο στα χέρια μου. Ομως το πρόβλημα είναι ότι γενικώς τους τελευταίους μήνες η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει και αφήσει στον τόπο τις επισκέψεις μου στα βιβλιοπωλεία. Δυστυχώς η αγορά του βιβλίου ήταν αουτοβδεκουεστιονική.
Η συνιστολόγος και φίλη αεικίνητη Go-Go, επισκέπτρια στην πόλη, όταν της είπα τον προβληματισμό μου, πολυ λογικά μού πρότεινε τη δημοτική βιβλιοθήκη. Αλλο πρόβλημα όμως γεννήθηκε εκεί. Το σύνδρομο αγχώδους κοινωνικής διαταραχής, που με διακατέχει, δεν μου επιτρέπει επισκέψεις σε βιβλιοθήκες. Αυτή υποσχέθηκε, καθότι εκτός από καλές χορτόπιτες, ξέρει κι από βιβλιοθήκες, να με συνοδέψει στην εξόρμησή μου.
Ξεκινήσαμε ένα πρωινό μουντό, με ψιλόβροχο. Εκαμνε ψύχρα αλλά εγώ ζεσταινόμουν, παρότι ντυμένος ελαφριά. Μέσα στη βιβλιοθήκη ίδρωνα ακατάπαυστα και ακατάσχετα ωσάν το γουρούνι (δεν ξέρω πώς ιδρώνει το γουρούνι, υποθέτω πολύ). Κοίταζα τα ράφια, ξεροκατάπινα, έπαιρνα βιβλία στα χέρια μου, και μούλιαζα τις σελίδες τους με τα κάθιδρα δάχτυλά μου. Ηθελα να λιποθυμήσω και να με ξυπνήσει η Σκάρλετ Γιοχάνσον. Οι ψίθυροι και τα γελάκια νεανίδων, φοιτητριών υποθέτω, ήμουν σίγουρος πως είχαν στόχο εμένα, όπως και τ' αυστηρό βλέμμα ενός σεβάσμιου γέροντα που με κοίταζε πάνω απ' τα γυαλιά του. Ειχα γίνει μέσα σε πέντε λεπτά ο περίγελος της βιβλιοθήκης. Επρεπε να φύγω.
Και θα είχα φύγει τρέχοντας, αν δεν “καθάριζε” για πάρτη μου η συνιστολόγα Go-Go. Ξεμάλλιασε τις νεανίδες φοιτήτριες, και ανάγκασε τον σεβάσμιο γέροντα να αποστρέψει το αυστηρό του βλέμμα ντροπιασμένος. Μέχρι και το βιβλίο του Ρολάν Μπαρτ βρήκε, φυσικά σε άλλο σημείο της βιβλιοθήκης απ' αυτό που έψαχνα εγώ -για την ακρίβεια σε άλλον όροφο.
Ακολουθούν κάποια σκόρπια λόγια απ' το κεφαλαιο σχετικά με το κατς, απ' το βιβλίο του Ρολάν Μπαρτ “Μυθολογίες – Μάθημα” εκδόσεις Ράππα. Επέλεξα ως επί το πλείστον τα σημεία που αναφέρονται στο κοινό που παρακολουθεί τους αγώνες, μπας και καταφέρω να δικαιολογήσω τον ευατό μου και τις ώρες που σπατάλησα βλέποντας στο youtube τον έναν αγώνα πίσω απ' τον άλλον (προτού βιαστείτε να το επισημάνετε, προφανώς το χίλια εννιακόσια τόσο, που έγραψε το βιβλίο, ο Ρολάν Μπαρτ αναφερόταν σε ένα άλλο είδος κατς και όχι σε αυτή την αηδία του WWE, αλλά ας δούμε τι έχει να πει, προτού καταδικάσουμε τον... αντιγραφέα ιστολόγο).

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι το κατς είναι αγώνισμα εξευτελιστικό. Το κατς δεν είναι αγώνισμα, είναι θέαμα -και δεν είναι πιο εξευτελιστικό να παρακολουθεί κανείς έναν αγώνα κατς-παράσταση-του-Πόνου από το να παρακολουθεί τα βάσανα του Αρνόλφου ή της Ανδρομάχης.
Το κοινό αδιαφορεί ολότελα αν ο αγώνας είνα πλαστός ή όχι -κι έχει δίκαιο: του φτάνει η πρωταρχική αρετή του θεάματος, ότι δηλαδή καταργείται εδώ κάθε κίνητρο και κάθε συνέπεια: το σημαντικό για το κοινό δεν είναι αυτό που πιστεύει, είναι αυτό που βλέπει.
Πρόκειται λοιπόν για μια πραγματική ανθρώπινη κωμωδία όπου οι πιο κονωνικές αποχρώσεις του πάθους (η οίηση, το δίκαιο, η ραφιναρισμένη ωμότητα, η έννοια της “πληρωμής”) συναντούν κατά καλή τύχη το σαφέστατο σημείο που μπορεί να τις περισυλλέγει, να τις εκφράζει και να τις μεταφέρει θριαμβευτικά ώς το βάθος της αίθουσας. Ευνόητο είναι πως, όταν το πάθος φτάνει σε αυτόν το βαθμό, δεν ενδιαφέρει πια αν είναι αυθεντικό ή όχι. Αυτό που το κοινό αξιώνει είναι η εικόνα του πάθους και όχι το ίδο το πάθος. Οπως δεν υπάρχει πρόβλημα αλήθειας στο θεάτρο, έτσι δεν υπάρχει και στο κατς. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που περιμένουμε είναι μια καταληπτή απεικόνιση πνευματικών καταστάσεων, που συνήθως παραμένουν κρυφές.
Αυτό λοιπόν που πρσφέρεται στο κοινό είναι το εντυπωσιακό θέμα του Πόνου, της Ηττας, της Δικαιοσύνης. Στο κατς ο άνθρωπινος πόνος εμφανίζεται με όλη την έμφαση των τραγικών προσωπείων: ο αγωνιστής του κατς, θύμα μιας σκληρότατης λαβής, παρουσιάζει την υπερβολική εικόνα του πόνου: σαν μια πιετά της Αναγέννησης μάς προσφέρει ενα πρόσωπο υπέρμετρα παραμορφωμένο από την αβάσταχτη οδύνη.
Το κατς είναι το μοναδικό αγώνισμα που δίνει μια τόσο εξωτερική εικόνα του βασανιστηρίου. Κι εδώ όμως μονάχα η εξωτερική εικόνα είναι εκείνη που περιλαμβάνεται στο παιχνίδι: ο θεατής δεν επιθυμεί τον αληθινό πόνο του αγωνιζόμενου, απολαμβάνει μονάχα την τελειότητα της εικονογραφίας. Στην πραγματικότητα το κατς δεν είναι θέαμα σαδιστικό: είναι μονάχα ένα θέαμα καταληπτό.
Για έναν θιασώτη του κατς η μεγαλύτερη απόλαυση είναι η εκδικητική μανία ενός προδομένου αγωνιστή που επιτίθεται με πάθος όχι ενάντια σε ένα πετυχημένο αντίπαλο αλλά ενάντια στη χτυπητή εικόνα της ανεντιμότητας. Φυσικά εδώ πολύ μεγαλύτερη σημασία έχει η λειτουργία της Δικαιοσύνης παρά το περιεχόμενό της: το κατς είναι πρώτα απ΄ όλα μια ποσοτική σειρά από ανταμείψεις (οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος).
Στην Αμερική το κατς απεικονίζει ένα είδος μυθολογικής μάχης ανάμεσα στην Αρετή και στην Κακία (μάχη που από τη φύση της είναι παρα-πολιτική: ο ανέντιμος κατσέρ θεωρείται πάντα αριστερός).
Πάνω στο ρινγκ και στα βάθη της θελημένης τους ποταπότητας, οι αγωνιστές του κατς παραμένουν θεοί, αφού για λίγα λεπτά αντιπροσωπέυουν το ίδιο το κλειδί της φύσης, την αγνή κίνηση που διαχωρίζει την Αρετή από την Κακία και αποκαλύπτει τη μορφή μιας δικαιοσύνης επιτέλους νοητής.

Μάλιστα... Φχαρστούμε Ρολάν. Για να είμαι ειλικρινής, όταν έβλεπα τους αγώνες, τίποτε απ' αυτά δεν είχε περάσει απ' τον καμμένο μου εγκέφαλο.

Υπόθεση Χαμπίμπ Μοχάμεντ, Τουλούζ 1998

Δώδεκα χρόνια μετά τη δολοφονία του Μαλίκ Ουσεκίν στο Παρίσι από αστυνομικούς, ένας άλλος νεαρός επίσης αλγερινής καταγωγής σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού. Η περίπτωση του Μαλίκ είχε αρκετά κοινά στοιχεία με την περίπτωση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Δολοφονία σε μια περίοδο κοινωνικής έντασης και καταστολής στο κέντρο μιας πρωτεύουσας σε μια περιοχή αρκετά συμβολική, ενός τυχαίου νεαρού με συνέπεια μεγάλες διαδηλώσεις και πολιτικές προεκτάσεις. Αντίθετα με την περίπτωση του Μαλίκ, η δολοφονία του Χαμπίμπ Μοχάμεντ το 1998 φέρει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με αστυνομικές εκτελέσεις "μικροκακοποιών", δηλαδή περιπτώσεις αστυνομικής βίας εις βάρος περιθωριοποιημένων ομάδων χαμηλής παραβατικότητας. Στην Ελλάδα εύκολα θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε "εκπυρσοκροτήσεις" αστυνομικών όπλων σε βάρος μεταναστών ή περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων όπως οι Ρομά.
Ο Χαμπίμπ Μοχάμεντ, 17 χρονών, μαθητής Λυκείου, μεγάλωσε σε Σιτέ της la Reynerie, προάστιο της Τουλούζ. Το βράδυ της 12ης Δεκεμβρίου μαζί με ένα 16χρονο φίλο του, έπεσαν σε περίπολο της αστυνομίας ενώ προσπαθούσαν να κλέψουν μια BMW στην περιοχή Arènes. Προσπάθησαν να διαφύγουν με ένα Πεζό που είχαν κλέψει νωρίτερα, αλλά σταμάτησαν από βαν της αστυνομίας. Ο ένας από τους δύο αστυνομικούς που πλησιάσαν το Πεζό ισχυρίστηκε ότι το όπλο του εκπυρσοκρότησε καθώς προσπαθούσε να βγάλει τον Χαμπίμπ από το Πεζό για να τον συλλάβει. Ο φίλος του Χαμπίμπ άρχισε να τρέχει και σύμφωνα με τη μαρτυρία του είδε το φίλο του να τρεκλίζει χτυπημένος από τη σφαίρα του αστυνομικού. Μετά το περιστατικό η περίπολος επέστρεψε στο τμήμα, χωρίς όμως να αναφέρει το γεγονός του πυροβολισμού. Στις 5 το πρωί μια γυναίκα βρήκε το πτώμα του Χαμπίμπ 100 μέτρα μακρύτερα. Η νεκροψία έδειξε θάνατο από εσωτερική αιμοραγία, από τραύμα σφαίρας στον πνεύμονα.
Η εξέταση των όπλων των αστυνομικών παρουσίασε ένα νέο στοιχείο. Οι πυροβολισμοί ήταν δύο, ένας προειδοποιητικός και ένας θανατηφόρος. Οι αστυνομικοί δήλωσαν ότι δεν ανέφεραν το γεγονός γιατί δεν αντιλήφθηκαν ότι τα όπλα τους εκπυρσοκρότησαν και επειδή νόμισαν ότι οι νεαροί κατόρθωσαν να ξεφύγουν. Από την επόμενη μέρα και σχεδόν για ολόκληρο το Δεκέμβρη, στα προάστια της Τουλούζ ξέσπασαν αναταραχές με εκατοντάδες καμμένα αυτοκίνητα και καταστροφές σε κρατικά κτίρια. Στις 15 Δεκέμβρη μερικές χιλιάδες διαδηλωτές στην Τουλούζ απέδωσαν φόρο μνήμης στον Χαμπίμπ.

Ο ένας από τους δύο αστυνομικούς παραπέμφθηκε στη δικαιοσύνη για ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Αποφυλακίστηκε με εγγύηση και τελικά καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση με αναστολή...
Η σωρός του Χαμπίμπ μεταφέρθηκε στην Αλγερία, όπου θάφτηκε δίπλα στους παππούδες του. Ο Χαμπίμπ, όπως και ο Μαλίκ, υπήρξε άλλο ένα θύμα της κρατικής βίας σε βάρος μεταναστών δεύτερης γενεάς. Η δολοφονία του υπήρξε αποτέλεσμα της έντασης μεταξύ της αστυνομίας και των νεαρών των Σιτέ, οι οποίοι βρίσκονται σε διαρκή αντιπαράθεση με την αστυνομία. Σε όλες τις περιπτώσεις μέχρι σήμερα οι αστυνομικοί καλύπτονται από τη δικαστική εξουσία, ασκώντας λεκτική και σωματική βία εναντίον των γάλλων πολιτών δεύτερης κατηγορίας.

Στο πρώτο βίντεο: η πορεία στη μνήμη του Χαμπίμπ
Στο τελευταιο βίντεο: Οι Ζεμπντά από την Τουλούζ τραγουδούν "ο θόρυβος και η μυρωδιά" για τους μετανάστες και τα γκέτο
πηγές:http://www.humanite.fr/2001-08-08_Societe_-Habib-le-proces-d-une-bavure
http://www.amnesty.org/fr/library/asset/EUR21/004/1999/en/dom-EUR210041999en.html
http://www.ladepeche.fr/article/1998/12/18/122568-Le-corps-d-Habib-rapatrie-en-Algerie.html

Καλέ, τις θυμάστε τις τηλεφωνικές υποκλοπές;

Ο δαιμόνιος ρεπόρτερ του Everything you know is wrong Πάνος Συγκαμμένος σοβαρεύεται και λαμβάνει στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο το εξής κείμενο:

Δικαίωση θύματος των υποκλοπών του 2005

Δικαστική απόφαση καταδικάζει την Vodafone για την παραβίαση του απορρήτου των επικοινωνιών και των προσωπικών δεδομένων

Ιστορική δικαίωση για τα θύματα των τηλεφωνικών υποκλοπών αποτελεί η απόφαση 1930/2009 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία δικαιώνει τη δημοσιογράφο της εφημερίδας «Μακεδονία» και μέλος του δσ της ΕΣΗΕΜΘ Μαρίνα Γ. Μεϊντάνη, καταδικάζοντας την υπαίτια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας Vodafone.
Η απόφαση είναι μοναδική στα δικαστικά χρονικά, αφού δικαιώνει για πρώτη φορά ένα θύμα υποκλοπής των τηλεφωνικών του συνδιαλέξεων. Πρόκειται για την περίπτωση του σκανδάλου που ξέσπασε τον Φεβρουάριο του 2006, όταν γνωστοποίησαν την υπόθεση τρείς υπουργοί της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή, μετά και την περίεργη αυτοκτονία του τεχνικού της Vodafone Τσαλικίδη.

Μετά τις αποφάσεις της Ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ), του Συμβουλίου Επικρατείας και της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Ελληνικής Βουλής, έρχεται και η τωρινή δικαστική απόφαση 1930/2009, η οποία εντοπίζει ευθύνες στην Vodafone. Σύμφωνα με αυτήν: «Η ενάγουσα προσβλήθηκε σημαντικά, παράνομα και αντισυμβατικά στην προσωπικότητά της και ειδικότερα ως προς το συνταγματικά κατοχυρωμένο και συμβατικώς προβλεπόμενο δικαίωμα (ΓΟΣ υπό τον τίτλο «Εμπιστευτικά των επικοινωνιών») του απορρήτου της επικοινωνίας της. Περαιτέρω, με την κοινοποίηση στον Πρωθυπουργό του γεγονότος ότι υποκλέπτονταν οι τηλεφωνικές της συνομιλίες η ενάγουσα επίσης προσβλήθηκε σημαντικά παράνομα και αντισυμβατικά στην προσωπικότητά της και ειδικότερα ως προς το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του απορρήτου των προσωπικών δεδομένων».

Η απόφαση κρίνει ότι: «Η Vodafone δεν επέδειξε την απαιτούμενη επιμέλεια… και δεν απευθύνθηκε στον αρμόδιο Εισαγγελέα και στην αρμόδια Ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών. Αντιθέτως και ειδικότερα στις 8 Μαρτίου 2005 απενεργοποίησε το παρείσακτο λογισμικό, που είχε ως συνέπεια την απώλεια κρίσιμων στοιχείων για τον εντοπισμό των δραστών, αφού κατ’ αυτόν τον τρόπο δόθηκε η δυνατότητα στους τελευταίους να πληροφορηθούν ότι το παρείσακτο λογισμικό είχε γίνει αντιληπτό και να καλύψουν τα ίχνη τους, ενώ στις 10 Μαρτίου 2005 και εν αγνοία της ενάγουσας, απευθύνθηκε σε μη αρμόδιο κρατικό λειτουργό, στον Πρωθυπουργό, στον οποίο κοινοποίησε κατάλογο με τα ονόματα των θυμάτων των υποκλοπών, μεταξύ των οποίων –εκτός από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό- ήταν και η ενάγουσα. Η κοινοποίηση των προσωπικών δεδομένων της τελευταίας στον Πρωθυπουργό είχε ως συνέπεια, σύμφωνα με τα προαναφερθέντα, την παράνομη και σημαντική προσβολή της προσωπικότητάς της και ειδικότερα ως προς το νόμιμο δικαίωμα στο απόρρητο των προσωπικών της δεδομένων. Η προσβολή αυτή είχε δυσμενείς επιπτώσεις και στην εργασία της ενάγουσας, η οποία είναι δημοσιογράφος που ασχολείται με το πολιτικό ρεπορτάζ και στις βαλκανικές χώρες».

Το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών αναγνώρισε την ηθική βλάβη που υπέστη η δημοσιογράφος-θύμα των υποκλοπών και καταδίκασε την Vodafone στην καταβολή του ποσού των 50.000 ευρώ.

Πειρατές καταναλωτές

(μεταφρασούλα απ' τον Γκάρντιαν -τι, δεν διαβάζεις Γκάρντιαν;)

Η πειρατεία, λένε, είναι η χέουσα πληγή της μουσικής βιομηχανίας σήμερα. Ωστόσο μια πρόσφατη μελέτη αποδεικνύει ότι μπορεί να είναι και η κινητήριος δύναμή της. Μελέτη του BI Norwegian School of Management καταδεικνύει πως αυτοί που κατεβάζουν παράνομα μουσική είναι δέκα φορές πιθανότερο να αγοράσουν μετέπειτα τα τραγούδια απ' ό,τι αυτοί που δεν κατεβάζουν παράνομα.
Οι πωλήσεις συνεχίζουν να πέφτουν τα τελευταία χρόνια και η παράνομη διακίνηση μουσικής στο διαδίκτυο θεωρείται η κύρια αιτία. Εχουμε πεισθεί πως κάποιοι διαδικτυακοί εγκληματίες κατεβάζουν σωρηδόν τραγούδια μέσα απ' τα τόρεντζ χωρίς ποτέ να πληρώνουν ούτε δραχμή. Ωστόσο οι ψηφιακές πωλήσεις παρουσιάζουν αύξηση. Προφανώς, πέρα απ' τους πειρατές, υπάρχουν και οι νόμιμοι εραστές της μουσικής οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για τη μουσική που τους αρέσει κατεβάζοντάς τη νόμιμα απ' το Αμαζον ή το Αϊτιουν.
Ωστόσο σύμφωνα με την έρευνα του καθηγητή (βλακεία μου, θα μπορούσε να είναι και καθηγήτρια) Αν-Μπριτ Γκραν, αυτές οι δύο ομάδες ανθρώπων πιθανότατα ταυτίζονται. Η έρευνα έγινε μεταξύ 2.000 χρηστων, όλοι τους πάνω από 15 ετών. Αυτοί που κατεβάζουν μουσική είναι δέκα φορές πιθανότερο να την πληρώσουν κιόλας. Το γεγονός αυτό κάνει τους μουσικούς πειρατές του διαδικτύου το μεγαλύτερο αγοραστικό κοινό της μουσικής βιομηχανίας.
Πράττοντας σοφά, η έρευνα δεν βασίστηκε στην όποια ειλικρίνεια των πειρατών. Αντίθετα βασίστηκε στις απαντήσεις αυτών που αποδεδειγμένα ήταν online αγοραστές μουσικής.

Το άρθρο του Γκάρντιαν τελειώνει κάπου εδώ. Ας μου επιτραπεί να προσθέσω μόνο τα εξής:
Την ίδια στιγμή, το Πάιρατ Μπέη τρώει μια καταδίκη εκατομμυρίων σουηδικών κορονών, κάποια άλλοι βλέπουν το μέλλον της μουσικής στο tribler και στο ipredator, ενώ εξαιρετικά μουσικά ιστολόγια, όπως το the passion for indie music και το sad songs for dirty lovers, μάλλον οδεύουν προς το να γίνουν private (κατόπιν συνεχών ενοχλήσεων και απειλών, αληθινών ή τρόλικων δεν έχει σημασία, σκέψου πώς είναι να ξυπνάς ένα πρωί και να βλέπεις ότι το μάνατζμεντ ενός παντελώς άσημου συγκροτήματος που προσπαθείς να προμοτάρεις μέσα απ' το μπλογκ σου, σε μηνύει και σου απαιτεί ενα εκατομμύριο δολάρια).
Σε περίπτωση που κάποιοι δεν το γνωρίζουν, το να κάνεις το ιστολόγιό σου private, είναι όντως ο μοναδικός τρόπος να γλιτώσεις τις παρενοχλήσεις σε περίπτωση που ανεβάζεις μουσική για να την κατεβάσουν οι επισκέπτες, διότι το ιστολόγιό σου είναι ορατό μόνο στα άτομα που εσύ έχεις επιλέξει. Ωστόσο, έτσι περιορίζεις τους επισκέπτες του ιστολογίου -και κατά συνέπεια αυτούς που θα γνωρίσουν τη μουσική που προσπαθείς να προωθήσεις- μόλις στα 100 άτομα, καθώς μόνο τόσες προσκλήσεις σου επιτρέπει o blogger να μοιράσεις.
Οπως ίσως κάποιοι θυμάστε, ο γράφων είχε ένα "ορίστε μουσική για κατέβασμα" ιστολόγιο, το Upkay, το οποίο αναγκάστηκε να κλείσει κατόπιν απειλών και παρενοχλήσεων. Δεν θέλησα να το κάνω private, αλλά πλέον μαθαίνω ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι: Ενας απ' αυτούς είναι να μοιράζεσαι λινκ μέσω του τουίτερ, λέει. Οπότε Σαλαδίνε, για αυτό που μου έλεγες, φτιάξε εναν λογαριασμό στο τουίτερ, και βλέπουμε...



Διαβάστε επίσης: Η καταστολή της πειρατείας πολιτικοποιεί, ipredator για την ανωνυμία, To piratebay σύντομα θα ξεπεραστεί απ' τις εξελίξεις, Tribbler: προϊόν ακαδημαϊκής έρευνας

Πάσχα ΚΑΙ φέτος

Δε ξέρω γιατί αλλά είχα μια αγωνίτσα φέτος.
Θα τα καταφέρει ο Τζίζας;
Τελικά είδα στο STAR ότι τα έσπασε η νεολαία στη Μύκονο μετά την ανάσταση και ηρέμησα.
Θα μπορούσα πλέον την επόμενη ημέρα να φάω με την ησυχία μου.
Πάντως η Κυριακή του Πάσχα είναι καταπληκτική. Όταν ήμουν μικρός ήταν καλά γιατί ο νονός μου, μου έφερνε δώρο ΠΑΝΤΑ ένα πιστόλι με μύλο που έπαιρνε αυτά τα πλαστικά σφαιράκια αν τα θυμάστε. Και φυσικά όπως σε κάθε καθαρή Δευτέρα έχουμε ΟΛΟΙ μια φωτογραφία στο καπό ενός καντέτ ντυμένοι καουμπόηδες, έτσι και στο σπίτι μας υπάρχει ΕΣΤΩ μια φωτογραφία μας να είμαστε όλο χαρά και να γυρνάμε τη σούβλα.

Μετά ήταν ολίγον μαλακία. Δε μπορούσες να φας σαν άνθρωπος γιατί άρχισαν να σου τη λένε. Πρόσεχε γιατί έχει έρθει η τάδε θεία μη μας κακοχαρακτηρίσει, θείες που είχες να τις δεις από το καιρό του Νώε έρχονταν και σου έκαναν παρατηρήσεις σχετικά με το πως τρως πως είσαι ντυμένος τι βαθμούς έχεις στο σχολείο και πόσο καταστρέφεις το μέλλον σου.
Άσε που ο σύζυγος της συγκεκριμένης θείας (μη με ρωτήσετε ποια. ΟΛΟΙ έχουμε μια τέτοια θεία) που καθόταν πάντα σιωπηλός σε έστελνε για: Νερό, μπύρα, τσιγάρα, εφημερίδα, κοψίδι και δε συμμαζεύεται. Και σχεδόν ΠΑΝΤΑ τα παιδιά της συγκεκριμένης θείας κατά ένα παράξενο τρόπο ήταν αλλού εκείνη την ημέρα. Εσύ όμως έπρεπε να είσαι εκεί.
Και φυσικά υπάρχει και το άλλο.

Η μουσική.

ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΑΤΥΧΙΑ ΜΟΥ.
Ποιος έβγαλε αυτή τη μουσική ρε παιδιά;
Ποιος όρισε ότι αυτή η μουσική θα ακούγεται αυτές τις ημέρες;
Πόσο Κονιτόπουλο να αντέξω πια;

Το ζήτημα δεν είναι ότι κάποιος βάζει μουσική εκεί που είσαι. Το ζήτημα είναι ότι ΠΑΝΤΑ και όλοι μας έχουμε ένα τουλάχιστο γείτονα που ακούει μαλακίες στο ραδιόφωνο και το έχει ΣΤΗ ΤΡΙΑΠΑΣΟΝ εκείνη την ημέρα.

Και σχεδόν πάντα ο συγκεκριμένος κάποιος ακούει μαλακίες.
Χθες για παράδειγμα μια χαρά πέρασα αλλά ήταν πάλι ο συγκεκριμένος τύπος εκεί. Και είχε ραδιόφωνο. Και ο χριστιανός που έκανε την εκπομπή ήταν εκεί. Όχι δε πήγε να σουβλίσει. Πήγε στο στούντιο. Και έπαιζε μόνο κάτι τέτοιες παρακμιακές δημοτικούρες. Και δωσ' του να παίρνει τηλέφωνο η κυρά Γιωργία και να κάνει αφιερώσεις.

Μου παρήήήήήήήήή μου παρήγγειλεέέέέέέ τ' αηδόνι
Μια πίίίίίίί μια πίτσα πε-ε-περόνι

και έτσι. Φυσικά δε πάει έτσι το άσμα αλλά εγώ έτσι το συνδύασα χθες και έτσι σας το παρουσιάζω.
Κλείνω την αναφορά στο Πάσχα με τρεις φωτογραφίες από κλειδαράδικο στο κέντρο της Κατερίνης.
Τις αφιερώνω εξαιρετικά στον σκύλο της Βάλια Κάλντα.



Το κλειδί για να φύγει το κόμα από τη δυσκοιλιότητα και το στεναχωρημένο αλλά αρκετό για εσάς 7-8% το έχεις ρε φίλε;

Υπόθεση Μαλίκ Ουσεκίν, Παρίσι 1986

Ο Νοέμβριος του 1986 σημαδεύτηκε από μεγάλες κινητοποιήσεις φοιτητών και μαθητών ενάντια στο σχέδιο νόμου Ντεβακέ για την ανώτατη εκπαίδευση. Ο νόμος προωθήθηκε από την κυβέρνηση Σιράκ και τον υπουργό Αλέν Ντεβακέ. Ο Μιτεράν ως πρόεδρος της Γαλλίας τότε πήρε δημόσια θέση κατά του σχεδίου νόμου. Οι κινητοποιήσεις των φοιτητών και των μαθητών συνεχίστηκαν έως το Δεκέμβριο με αρκετούς τραυματίες σε συγκρούσεις με την αστυνομία και καταλήψεις πανεπιστημίων. Στις 6 Δεκεμβρίου μετά από πορεία φοιτητές κατέλαβαν τη Σορβόνη. Τη νύχτα το κτίριο εκκενώθηκε ειρηνικά, ωστόσο, μερίδα διαδηλωτών έστησε οδοφράγματα κοντά στην ιστορική από το Μάη του 68 περιοχή του Καρτιέ Λατέν, στο 5ο διαμέρισμα και συγκεκριμένα στην οδό Μεσιέ λε Πρένς. Αμέσως μια ειδική ομάδα άμεσης δράσης μοτοσικλετιστών (voltigeurs) κινητοποιήθηκε για να καθαρίσει τους δρόμους από τους διαδηλωτές και να κυνηγήσει τους "ταραξίες". Η ειδική αυτή ομάδα αστυνομικών αποτελούνταν από μοτοσικλετιστές αστυνομικούς, οι οποίοι πήγαιναν ανά δύο, ένας οδηγός και ένας οπλισμένος με κλομπ.

Φτάνοντας στο Καρτιέ Λατέν οι αστυνομικοί άρχισαν να κυνηγούν τους διαδηλωτές. Ένας νεαρός 22 ετών, φοιτητής αλλά χωρίς συμμετοχή στο φοιτητικό κίνημα, περνούσε τυχαία από την περιοχή φεύγοντας από ένα μπαρ στο οποίο βρισκόταν πριν. Το όνομά του Μαλίκ Ουσεκίν, Γάλλος υπήκοος με καταγωγή από την Αλγερία (δεύτερης γενεάς μεταναστών). Ο Μαλίκ κυνηγήθηκε από τους αστυνομικούς και βρήκε καταφύγιο στο αμάξι ενός περαστικού. Όμως οι αστυνομικοί κατόρθωσαν να τον πιάσουν και άρχισαν να τον χτυπούν με πρωτοφανή βιαιότητα, σύμφωνα με το μοναδικό αυτόπτη μάρτυρα, δηλαδή τον οδηγό του αυτοκινήτου στο οποίο προσπάθησε ο Μαλίκ να βρει καταφύγιο. Ο Μαλίκ είχε πέσει κάτω καθώς οι αστυνομικοί συνέχιζαν να τον χτυπούν με τα κλομπ και με τα πόδια στην κοιλιά και στην πλάτη. Μετά από λίγο έφτασαν οι πρώτες βοήθειες και ο νεαρός μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου εξέπνευσε. Σύμφωνα με τους γιατρούς ο θάνατος προήλθε τόσο από τον βίαιο ξυλοδαρμό του όσο και από το γεγονός ότι έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια. Το ίδιο βράδυ ο Υπουργός Εσωτερικών και ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης δεν καταδίκασαν την ενέργεια της αστυνομίας. Ο δεύτερος μάλιστα δήλωσε "Εαν είχα ένα γιο που έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια, θα τον εμπόδιζα να κάνει το μάγκα στις διαδηλώσεις".

Μαθαίνοντας το γεγονός ο εμπνευστής του νομοσχεδίου Ντεβακέ παραιτήθηκε. Την επόμενη μέρα χιλιάδες Γάλλων πολιτών κάθε ηλικίας κατέβηκαν αυθόρμητα στους δρόμους εκφράζοντας την οργή τους απέναντι στην κυβέρνηση και στην κρατική βία. Στις 8 Δεκεμβρίου ο πρωθυπουργός Σιράκ απέσυρε το νομοσχέδιο και αποφάσισε τη διάλυση του ειδικού σώματος άμεσης δράσης των voltigeurs, προσπαθώντας να εκτονώσει τη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια. Στις 10 Δεκεμβρίου, 400.000 διαδηλωτές στο Παρίσι και 1.000.000 σε όλη τη Γαλλία απέδωσαν φόρο τιμής σε σιωπηρές διαδηλώσεις που οργανώθηκαν.

4 χρόνια μετά οι δύο αστυνομικοί που οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη για ανθρωποκτονία χωρίς πρόθεση καταδικάστηκαν σε 2 και 5 χρόνια φυλάκιση με αναστολή...
Ο ένας συνταξιοδοτήθηκε πρόωρα από το σώμα και ο άλλος μετατέθηκε.


Στην επέτειο των 20 χρόνων από τη δολοφονία του Μαλίκ ο Δήμος Παρισιού επί δημαρχίας του σημερινού δημάρχου Ντελανοέ τοποθέτησε στο σημείο της δολοφονίας πλακέτα στη μνήμη του θύματος. Ωστόσο η πλακέτα γράφει "Στη μνήμη του Μαλίκ Ουσεκίν, φοιτητή, 22 ετών που χτυπήθηκε μέχρι θανάτου κατά τη διάρκεια πορείας στις 6 Δεκεμβρίου 1986". Η απουσία αναφοράς στην αστυνομική - κρατική βία προκάλεσε αντιδράσεις.
Ο Μαλίκ υπηρξε θύμα της κρατικής βίας και της καταγωγής του. Βρίσκεται θαμένος σήμερα στο νεκροταφείο Περ Λασέζ. Όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, το κράτος φρόντισε να ρίξει στα μαλακά τους λειτουργούς του που δολοφόνησαν ένα πολίτη. Η αστική δημοκρατία ξέρει να σκοτώνει. Αλλού απλώς το κάνει με περισσότερο τακτ (στην περίπτωση του Μαλίκ παραιτήθηκε ο υπουργός και διαλύθηκε το σώμα, όπως κάποτε στη δολοφονία Τεμπονέρα είχε παραιτηθεί ο Κοντογιαννόπουλος), ενώ αλλού περισσότερο άγαρμπα (δολοφονία Καλτεζά και Γρηγορόπουλου). Σε όλες όμως τις περιπτώσεις η ίδια εκτελεστική εξουσία είναι που οπλίζει το χέρι των υπαλλήλων της. Και η ίδια δικαστική εξουσία αυτή που τους αθωώνει.

Στο πρώτο βίντεο η επέλαση των voltigeurs το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου

Στο δεύτερο βίντεο ένα τραγούδι για τον Μαλίκ από τον Αλγερινό Akli D.
πηγή: http://fr.wikipedia.org/wiki/Oussekine
Και μια παλιά δημοσίευση για την αστυνομική βία στην Ελλάδα και στους Παρισίους: http://www.iospress.gr/ios1996/ios19960721a.htm

Περί ποδοσφαίρου ο λόγος

για όσους από εσάς είδατε το απίστευτο παιχνίδι ανάμεσα στην Τσέλσι και τη Λίβερπούλτις προάλλες.
Έκατσα όπως και άλλοι πολλοί και θυμήθηκα άλλα παιχνίδια που είδα με την ίδια αγωνία. Παιχνίδια που δείχνουν ότι όσο και να μη το γουστάρουν ορισμένοι (ειδικά οι Αμερικάνοι) το ποδόσφαιρο είναι μακράν το καλύτερο άθλημα ever.
Έχω λοιπόν να παραθέσω.
α) Ένα απίστευτο τελικό ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ που πήγε στα πέναλτι ενώ ο βάζελος κέρδιζε 2-0 μέχρι περίπου το 70΄. Ισοφάρισε η ΑΕΚ με γκολ του Αλεξανδρή και του Δημητριάδη. Έχασε σημαντικό πέναλτι ο πιτσιρικάς τότε Τσιάρτας. Παράταση 3-3!
β) Το επίσης φοβερό παιχνίδι του ΠΑΟΚ με την Σπάρτακ Τράβνα. Από 0-3 σε 5-3. Το άκουγα από το ράδιο και είχα σκάσει.
γ) Φυσικά το παιχνίδι της Κωνσταντινούπολης ανάμεσα στην Λίβερπουλ και τη Μίλαν.
δ) Ένα φοβερό παιχνίδι του ΟΦΗ μέσα στο ΟΑΚΑ αν δε κάνω λάθος με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Από 4-1 πήγε τελικά 4-5. Ο ΟΦΗ με Βλαστό, Τσινό και δε συμμαζεύεται.
ε) Ένα ματς ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ πρώτη αγωνιστική με τελικό σκορ 3-3
Περιμένω τα δικά σας...

Δεν την παλεύω, λέμε ρε! Ενα αντιπαλευόν και γρήγορα...

Οσοι, όπως ο γράφων, απολαμβάνετε καθημερινά την ανάγνωση των ΝΥ Times, ενδεχομένως θα έχετε διαβάσει αυτό το άρθρο. Περιληπτικά, μόνο, να πω ότι με αφορμή την ταινία Δε Ρέστλερ, του Αρανόφσκι, με τον Μίκι Ρουρκ, εστιάζει στους πραγματικούς παλαιστές που φτάνουν τη μέση ηλικία, επικεντρώνοντας στην περίπτωση του Τίτο Σαντάνα.
Παρένθεση: Αυτός είναι ένας τσάτσικος τρόπος για να ποιοτικοποιήσω το θέμα της ανάρτησής μου. Ακριβώς επειδή θεωρείται και πολύ μπασκλάς, κι ελάχιστοι παραδέχονται ότι «ναι, στα 12 μου έβλεπα μετά μανίας τους Ήρωες του Κατς, και μάζευα χαρτάκια Πανινι, με την φάτσα του Χουλκ Χόγκαν, του Γουόριορ και των Δε Ρόκερζ», αλλά θεωρείται πολύ τρέντι και ιν να ασχολείσαι εμβριθώς με θέματα του τύπου «τι να εννοούσε άραγε ο Αρανόφσκι με την τελευταία του ταινία», και γενικώς επειδή είναι πολύ πχοιοτικό να ασχολείσαι με την κουλτούρα, έβαλα αυτήν την εισαγωγή σε ένα ποστ το οποίο θα μπορούσε να ξεκινά και παντελώς διαφορετικά.

Οι Ηρωες του Κατς Τότε και Σήμερα
Φωτορεπορτάζ του δαιμόνιου ρεπόρτερ μας
Πάνου Συγκαμμένου-Ξυλοδαρμένου.

Απ' τους παλιότερους, σημαντικότερους, συμπαθητικότερους και εν γένει απ' τους πλέον ρισπέκτιντ παλαιστές της WWE, o Τίτο Σαντάνα (πραγματικό όνομα Μερσέδ Σολίς) σήμερα παλεύει περιστασιακά στο ανεξάρτητο κύκλωμα, ενώ η κύρια απασχόλησή του είναι καθηγητής Ισπανικών σε γυμνάσιο του Νιου Τζέρσι.

Ετούτος είναι ο Τέρι Τζιν Μπόλεα, γνωστότερος ως Χουλκ Χόγκαν (όχι, δεν είναι αυτός ο Χουλκ του γνωστού τραγουδιού των Τσοπάνα Ρέηβ -"γιατί είμαι ο Χουλκ!"). Γενικώς ψιλοπαλεύει ακόμη, μάλλον γιατί δεν την παλεύει ιδιαίτερα με την προσωπική και οικογενειακή του ζωή, τα σκάνδαλα της οποίας τραβούν διαρκώς τα φώτα της δημοσιοτητας...

Ο Αντρέ ο Γίγαντας (πραγματικό όνομα Ρενε Αντρέ Ρουσίμοφ) ζύγιζε περισσότερα από 220 κιλά και είχε ύψος περίπου 2,15 μέτρα. Το μεγεθός του οφειλόταν στην πάθηση μεγαλακρία, εξαιτίας της οποίας άλλωστε έχασε και τη ζωή του, το 1993. Ο μύθος λέει ότι στην καθισιά του έπινε 157 κουτάκια μπίρας!

O Μάτσο Μαν Ράντι Σάβατζ (πραγματικό όνομα Ράντι Μάριο Πόφο) συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους σταρ της εποχής -τέλη του '80, λέμε. Συνοδευόταν πάντα εντός και εκτός ρινγκ απ’ τη μανατζέρ και συζυγό του Μις Ελίζαμπεθ (βλέπε φωτ. αριστερά: ηταν η ντεμέκ σέξι πτυχή της όλης φάσης. Η Ελίζαμπεθ έχασε τη ζωή της το 2003 από υπερβολική δόση χαπιών). Ο Ράντι Σάβατζ, αφού αποσύρθηκε, ασχολείται με την ηθοποιία, την τηλεόραση και τη μουσική.

O Τζέιμς Μπράιαν Χέλβιγκ (δηλ. ο Ουλτιμέητ Γουόριορ) ήταν ο αγαπημένος μου παλαιστής. Και πολύ γούσταρα την περίφημη διαμάχη του με τον Χουλκ Χόγκαν. Το 1999 αποσύρθηκε απ’ τα ρινγκ. Εκτοτε προπαγανδίζει υπέρ των ρεπουμπλικάνων (φτου σου, ρεζίλι, που σε συμπαθούσα κιόλας!).

Στα σοβαρά τώρα. Προφανώς και πρόκειται περί μιας γελοιότητας. Προφανώς και πρόκειται περί στημένων αγώνων. Για μια καλοστημένη μηχανή δολαρίων που απευθύνεται σε ηλιθίους, η οποία απαιτεί ελάχιστα αθλητικά προσόντα και ένα μίνιμουμ υποκριτικής ικανότητας... Το όλο σκηνικό έχει και την σκοτεινή του πλευρά, φυσικά: Τις ιστορίες περί χρήσης στεροειδών, που μέχρι και θανάτους (1, 2) έχουν προκαλέσει.

Εξτρα πηγές: Αυτό ή αυτό .

Σε 3 μέρες όσα σε ένα χρόνο

Ο κύριος Στυλιανίδης δεν αρνήθηκε ότι ξόδεψε σε τρεις μέρες στο Παρίσι χωρίς κανένα λόγο και ουσία 20.000 ευρώ μαζί με τη σύζυγό του. Δεν μπήκε στη διαδικασία να απολογηθεί, γιατί, λέει "βάση πρωτοκόλλου" και λίγα ξόδεψε σε σχέση με άλλους υπουργούς. Τρεις μέρες μετά την παραδοχή του υπουργού ότι, πράγματι, έκλεισε την ακριβότερη σουΐτα, νοίκιασε λιμουζίνα και έκλεισε εισιτήρια πρωτης θέσης και για τη σύζυγό του, κανείς δε λέει τίποτα. Τόσο μαλάκες τους έχει τους Έλληνες ο Στυλιανίδης. Και καλά κάνει, αφού για μια ακόμα φορά τέτοιοι αποδεικνύονται. Μαλάκες με περικεφαλαία σαν του Μεγαλέξανδρου. Και ακόμα πιο μαλάκας εγώ, που συνεχίζω να κοιτάω την ελληνική ειδησεογραφία, προσπαθώντας να βγάλω το μήνα μου στο Παρίσι με 500 ευρώ, συγκατοικώντας σε 25 τετραγωνικά. Ο Στυλιανίδης ξόδεψε 20.000 ευρώ σε τρεις μέρες, λεφτά που δεν είναι δικά του. Εγώ σε τρεις μήνες έχω ξοδέψει 1000 ευρώ, γιατί είναι δικά μου λεφτά που τα έχω βγάλει δουλεύοντας, δε μου περισσεύουν και δεν έχω το μαλάκα τον Έλληνα να με πληρώνει για να κάνω τα γούστα μου με λιμουζίνες και σουΐτες. Ο ίδιος ο Στυλιανίδης (Καραμανλής ή χάος) και η κομπανία της κυβέρνησης είναι αυτοί που ζητάνε με όσα λεφτά ξόδεψε αυτός στο Παρίσι σε τρεις μέρες να τη βγάζει μια ελληνική οικογένεια το χρόνο γιατί έχουμε και οικονομική κρίση.

Ο ρεπόρτερ Συγκαμμένος αναρωτιέται

Μόνο εμένα με φαίνεται ότι κάποιος
τού έκανε προβοκάτσια του Μπένι στη συγκεκριμένη ομιλία;

Ο ρεπόρτερ Συγκαμμένος αποκαλύπτει

Ο Αντώνης SomeAreAss και το φάντασμα
που πλανάται πάνω απ' την Ευρώπη...

ΚΡΑ-ΚΡΑ

Έγινε και κάτι. Μάλιστα ναι έγινε κάτι.
Είχα αναφερθεί στο παρελθόν στην κατάσταση που υπάρχει στην πόλη με τους επαίτες. Το θέμα είναι ότι δεν μπόρεσα όσο και αν έψαξα να βρω την συγκεκριμένη δημοσίευση.
Τες πα για όσους δε ξέρουν είχα αναφερθεί στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί εδώ και καιρό με τους επαίτες σε κάθε φανάρι της Θεσσαλονίκης. Επειδή δεν είμαστε κουτοί καταλαβαίνουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από άλλους ανθρώπους, αν μπορούν οι τελευταίοι να θεωρηθούν άνθρωποι.
Το θέμα έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό. Δείτε εδώ και εδώ και προσέξτε τις ημερομηνίες.
Χθες άκουσα στην τηλεόραση σε τοπικό κανάλι αυτήν την είδηση.
Η εισαγωγή φυσικά δεν έγινε για να δείξω ότι η τεράστια προσωπικότητα μου παρακίνησε την ασφάλεια να κάνει αυτό το πράγμα. Απλώς για να πω ότι τότε έκραζα και τώρα αναγνωρίζω ότι έστω κάτι έγινε.
Να μη κράζουμε μόνο. Έτσι δεν είναι;

Είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι

Τάδε έφη συναδέλφισσα: "Πρέπει στις ευρωεκλογές να φανεί η λαϊκή δυσαρέσκεια! Για αυτό κι εγώ δεν θα πάω να ψηφίσω".

Επτά τραγούδια θα σου πω, για να διαλέξεις το ποσό

Σκαλίζοντας σήμερα στο διαδίχτυο, βρήκα στο τόρεντφρικ ένα άρθρο, το οποίο τέλος πάντων δεν είμαι παντελώς σίγουρος ότι είναι αλήθεια, που ανακοινώνει ότι οι Radiohead θα καταθέσουν κατά της RIAA στην υπόθεση του Τζόελ Τένενμπάουμ. Αλήθεια ή ψέματα, δεν με πολυένοιαξε, αλλά ήμουν περίεργος να μάθω ποιος διάλο είναι αυτός ο Τένενμπάουμ, που επιπλέον μου θυμίζει και μια απ' τις αγαπημένες μου ταινίες. Η ιστορία του περιληπτικά είναι η εξής:

Το 2003 ο Τζόελ ήταν 16 χρονώ, ενας συνηθισμένος έφηβος, και μια μέρα οι γονείς του λάβανε μια επιστολή, σύμφωνα με την οποία ο υιός τους είχε κατεβάσει -και αναδιανείμει- παράνομα επτά τραγούδια απ' το Καζαα, για τα οποια οι εταιρείες έπρεπε να αποζημιωθούν με το ποσό 5.250 δολαρίων. Η οικογένεια Τένεμπάουμ απέστειλε επιταγή 500 δολαρίων πιστεύοντας πως έτσι θα έλυνε το ζήτημα. Η επιταγή επεστράφη. Τα χρόνια πέρασαν χωρίς άλλες επιπλοκες και το 2007, ο φοιτητής πλέον Τζόελ έλαβε μια κλήτευση στο δικαστήριο για την ίδια υπόθεση. Ο Τζόελ αποφάσισε να παρουσιασθεί αυτοπροσώπως στο δικαστήριο. Κατέθεσε απάντηση και ανταγωγή υποστηρίζοντας ότι είχε γίνει κατάχρηση των ομοσπονδιακών εξουσιών και ότι οι υπερβολικες οικονομικές απαιτήσεις που εγείρονταν εις βάρος του είναι αντισυνταγματικές. Ο δικαστής διέταξε τους αντίδικους να έλθουν σε συμβιβασμό. Ο Τζόελ προσέφερε το ποσό των πέντε χιλιάδων δολαρίων, όμως ο δικηγόρος του αντίδικου αντιπρότεινε το ποσό των δέκα χιλιάδων πεντακοσίων δολαρίων πληρωτέο μέσα σε ένα χρόνο. Ο Τζόελ αρνήθηκε. Τότε ο καθηγητής νομικής του Χάρβαρντ Τσάρλς Νέσον και η ομάδα του μπήκαν στο παιχνίδι, στο πλευρό του Τζόελ. Η δίκη ξεκίνησε στις 30 του Μάρτη.

Εκατόν τριάντα τρία άτομα ακόμη σε όλον τον κόσμο περνάνε το ίδιο λούκι με τον Τζόελ Τένεμπάουμ.

Αλλα λυνξ: 1, 2, 3, 4, 5, και στην τελική όποιος ενδιαφέρεται ας γκουκλίσει παραπάνω.

To τραγούδι είναι ένα απλό μάθημα του πώς παίρνεις ένα μέτριο τραγούδι μιας κάκιστης μπάντας και το μετατρέπεις σε ύμνο. Γεια σου Σαλαχαντίν, με τις μουσικες σου!

Γκουρμέ

Εχετε ποτέ αναρωτηθεί για την κανιβαλική πτυχή του σεξ; Ολα αυτά τα "θα σε φάω", "της δάγκωσα τις...", "του δάγκωσα το...", "την γεύτηκα παντού", "απόψε θα τον φας" κτλ.; Θυμάστε το "Δεν υπάρχω"; Τρύπες; Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι; "Σκίσε με, γάμα με" κτλ.; Λοιπόν, το κομμάτι που ακολουθεί είναι τ' αντίστοιχό του αλλά σε σάλσα φάση. Κι είναι κορυφαίο. Λέγεται "Ελα, να με καταβροχθίσεις ξανά". Ο τραγουδιστής είναι ο Βασίλης Πουλάκης σε λάτιν εκδοχή.

Ακουλουθεί μια ελεύθερη, μα πολύ ελεύθερη, απόδοση των στίχων.

Γέμισα το κενό σου με περισσότερα νταλαβέρια
κι επειδής δε σ’ αντικρίζω με πονάνε τα μυαλά
και στο μπαλαμούτι με τις άλλες άθελά μου σε φωνάζω
γιατί σε πάσα μία το κορμάκι σου γυρεύω

Είχα ονείρωξη ότι λαίμαργα με καταβρόχθιζες
και λέκιασα τα λευκά μου σεντόνια για πάρτη σου
στο κρεβάτι είσαι και η πρώτη
άλλη μανίτσα ζωγράφα σαν κι εσένα δε ματάβρα
να δουλεύει το πινέλο στο κορμί μου
μαστορικά, σπιθαμή προς σπιθαμή. Κόπιασε!

Καταβρόχθισέ με πάλι. Κόπιασε, καταβρόχθισέ με πάλι
κόπιασε τιμώρα με, με μαστίγιο τον πόθο σου
ο έρωτάς μου νέκταρ σού έχει κρατημένο
Κόπιασε, καταβρόχθισέ με πάλι, καταβρόχθισέ με πάλι
στο στόμα μου έχω τη γεύση του κορμιού σου
ο πόθος μου για σένα μ’ έχει κάνει λωλό

Είχα ονείρωξη ότι λαίμαργα με καταβρόχθιζες
και λέκιασα τα λευκά μου σεντόνια για πάρτη σου
στο κρεβάτι είσαι και η πρώτη
άλλη μανίτσα ζωγράφα σαν κι εσένα δε ματάβρα
να δουλεύει το πινέλο στο κορμί μου
μαστορικά, σπιθαμή προς σπιθαμή. Κόπιασε!

Καταβρόχθισέ με πάλι. Κόπιασε, καταβρόχθισέ με πάλι
κόπιασε τιμώρα με, με μαστίγιο τον πόθο σου
ο έρωτάς μου νέκταρ σού έχει κρατημένο
Κόπιασε, καταβρόχθισέ με πάλι, καταβρόχθισέ με πάλι
στο στόμα μου έχω τη γεύση του κορμιού σου
ο πόθος μου για σένα μ’ έχει κάνει λωλό

Περί ελληνικής μιζέριας 2

Ο μικρός κοιμάται και σήμερα είναι Σάββατο. Πράγμα που σημαίνει ότι οι δουλειές που είχαν να γίνουν για τη βάπτιση είχαν μέχρι εδώ. Άρα βρήκα λίγο χρόνο να γράψω κάτι που εδώ και καιρό σκεφτόμουν. Έτσι για να την βγω στον Πάνω Κ. και την παρατήρηση του πάνω αριστερά στο αξιόλογο ετούτο ιστολόγιον.

Ο λόγος περί της εκπομπής της κρατικής τηλεόρασης με την ονομασία "Στην υγειά μας". Ο οικοδεσπότης Σπύρος Παπαδόπουλος καλεί κάθε φορά πέντε έξι δικούς του και θυμούνται τα παλιά.
Το λοιπόν σιχάθηκα πιά.
Είχα κάνει μια φορά μια αναφορά στον Καζαντζίδη και το πόσο έχει επηρεάσει αρνητικά την κουλτούρα, την όποια κουλτούρα, της Φελλάδας. Εδώ επιστρέφω για να τα χώσω σε αυτήν την εκπομπή.
Και εξηγούμαι. Η εκπομπή περισσότερο από όλα αναλύει πόσο καλά περνούσαν στο παρελθόν και τι μαλάκες είναι τώρα όλοι. Κάνει αφιερώματα στους παλιούς συνθέτες, ηθοποιούς, στιχουργούς κλπ. Και έρχομαι εγώ τώρα και σας λέω:
Πόσα ακόμα αφιερώματα πρέπει να δούμε στους:
Καζαντζίδη, Ζαμπέτα, Παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο, Μάνο Ελευθερίου, Πολυτεχνείο, Αριστερά, φυλακισμένους, Λευτέρη Παπαδόπουλο, Μάνο Λοίζο, Κουγιουμτζή κλπ;;

ΒΑΡΕΘΗΚΑ!!

Οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι να λένε τα ίδια. Πόσο μας λείπει ο καθένας, πόσο παλέψαμε εμείς ενώ σήμερα τίποτα κλπ.
Βρε σεις σκεφτήκατε ποτέ ότι η σημερινή κοινωνία έχει παραδοθεί σε εμάς από εσάς;
Σκεφτήκατε ποτέ ότι σήμερα εμείς πληρώνουμε τα δικά σας λάθη;
Πόσα ακόμα τραγούδια σε τέτοια αφιερώματα θα πει η Μαρίζα Κόχ;

Και για να εξηγούμε ένα παραπάνω.

Να ξεκινήσω πρώτα από τους Λοίζο και Κουγιουμτζή. Οι άνθρωποι είχαν μια Α αξιοπρέπεια. Αλλά δεν είναι εδώ. Πράγμα που σημαίνει, όπως πάντα σημβαίνει στην Φελλάδα, ότι έχουν ξεμυτήσει πάνω από 3500 άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι τους ήξεραν καλά, ότι ήταν και γαμώ τους φίλους και είναι καλεσμένοι σε αυτές τις εκπομπές για να πουν πόσο λυπήθηκαν που έφυγαν και πόσο σημαντικοί άνθρωποι ήταν.
ΗΤΑΝ. Αυτή είναι η μαγική φράση. Αντί να τους αφήσουν να αγιάσουν, τους έχουν μετατρέψει σε αυτές τις εκπομπές κάτι μουσειακό. Κάτι τρίπαλιο.

Ο Καζαντζίδης τα είπαμε να μην τα ξεναλέμε...

Ο Ζαμπέτας ήταν ένας ελαφρολαϊκός τραγουδιστής. Και μη γελιόμαστε περί τούτου. Να σας θυμίσω μήπως μεγάλες στιγμές;
"Γουστάρει τον α'απη. Τον σκύλο τον μαύρο τον ταμ ταμ ταμ"
"Είσαι σκέτο πα'ακ'ατος και π'οβοκατο'ισαααααααα γι αυτό σε χώρισαααααα"
και φυσικά επιφωνήματα τύπου
"ουουουουυουουαααααααααααααααααααααααααααααα"
Ναι ήταν σκέτη μαγεία στις ελληνικές ταινίες. Σκέτη μαγεία.

Παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος. Μάστα. Δείτε τι έκαναν όλοι αυτοί (που πάνε σε αυτές τις εκπομπές) μετά από αυτές τις ταινίες και πάρτε δείγμα. Οι πραγματικά αξιοπρεπείς ηθοποιοί εκείνης της εποχής ουδέποτε βγήκαν σε τέτοιου είδους προγράμματα. Να σας θυμίσω την συνέντευξη που είχε δώσει κάποια στιγμή ο Κακαβάς στον Χατζηνικολάου (όταν ακόμα έκανε και καμιά σοβαρή συνέντευξη αυτός ο γελοίος) και τι πράγματα είχε πει; Σας θυμίζω μια ατάκα:
"Αρνήθηκα κύριε Χατζηνικολάου μετά από μια πορεία σοβαρή να μπω στις βιντεοταινίες και τις επιθεωρήσεις που δεν ήταν σοβαρές. Προτιμούσα να κάνω άλλες δουλειές. Έφτασα σε σημείο να λέω στα σπίτια που πήγαινα, Γειά σας, ναι, είμαι ο Κώστας Κακαβάς που έπαιζα στο σινεμά και ήρθα για να καθαρίσω τις σκάλες".

Στα του Πολυτεχνείου δε το συζητώ. Στα τελευταία θα νομίζουμε ότι μέσα στις φυλακές ήταν 5 άνθρωποι συγκεκριμένοι. Αυτοί που είναι φίλοι του κάθενα που κάνει την εκπομπή δηλαδή. Α! Να μην ξεχάσω τον Ανδρουλάκη. Έχω ακούσει την ιστορία που ήταν φαντάρος εκείνη την εποχή και το πως τον κάλεσαν ίσαμε 25.000 φορές. Και ο Λυγερός ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Άσχετα αν τον γουστάρουμε ή όχι όμως μόνο σε μια εκπομπή τον έχω δει εγώ να μιλάει για αυτό. Σε ένα "Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα" που είχε αφιέρωμα στην πραγματική 17 Νοέμβρη όπως υποστήριζε. Για την αριστερά και τους φυλακισμένους ισχύουν τα ίδια που είπα εδώ. Προσέξτε: Δε λέω ότι δε φυλακίστηκαν. Αλλά όταν έχεις περάσει κάτι και το διατυμπανίζεις λες και θες παράσημο είναι άσχημο. Λες και πρέπει για το υπόλοιπο της ζωής μας να σου χρωστάμε. Να κάθεσαι και να σου δίνουμε. Ένας άνθρωπος κρίνεται για όλη του τη ζωή και όχι για ένα μέρος. Παραδέχομαι όλους αυτούς που πέρασαν πολλά αλλά μένουν αξιοπρεπείς.

Ο Μάνος Ελευθερίου έχει γράψει ωραία κομμάτια αλλά κάνει παρέα με τον Ψινάκη. Δένουν αυτά; Όχι πείτε μου δένουν; Και γιατί στα αφιερώματα που κάνετε για αυτόν δε καλείτε τον Ψινάκη; Δεν είναι φίλος του αυτός; Η Ζήνα; Δε με χέζετε λέω γω;

Όσο για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο; Τι να πω. Λες και δε έχουν γράψει άλλοι τραγούδια σε αυτή τη χώρα. Έχει γράψει και αυτός πολύ ωραία τραγούδια. Συμφωνώ. Από πότε έχει να επειδίξει κάτι καλό όμως; Τον παραδεχτήκαμε και τον τιμήσαμε 100 φορές. Φτάνει πια. Η περίπτωση Παπαδόπουλου μοιάζει με αυτή του Τζόρτζεβιτς στο ποδόσφαιρο. Έπαιξε δυο χρόνια και γαμώ τις μπάλες και φτάνει αυτό για να κριθεί για μια ζωή. Μοιάζει επίσης με αυτή του Δομάζου στο ποδόσφαιρο. Που όταν έγινε μια ψηφοφορία από τους δικούς του (ΠΣΑΠ, ΠΣΑΤ κλπ) βγήκε ο καλύτερος ποδοσφαιριστής των τελευταίων 100 χρόνων. Πήρε το βραβείο και είπε: "Ναι εγώ ήμουν ο καλύτερος και το βραβείο έπρεπε ούτως ή άλλως να το πάρω". Αργότερα ο κόσμος μέσω διαδικτύου ψήφισε τον Χατζηπαναγή.

Από τότε που ξεκίνησαν όλες αυτές οι εκπομπές όλοι έχουν γίνει ένα μουσειακό αντικείμενο. Έχουν φθείρει τόσο πολύ την εικόνα τους που δε το καταλαβαίνουν. Καμία όρεξη δεν έχω να βλέπω τέτοιου είδους εκπομπές. Για μια ακόμα φορά η ελληνική κρατική τηλεόραση απευθύνεται σε ανθρώπους μεγάλους σε ηλικία. Και όχι μόνο αυτό. Απευθύνεται σε αυτούς τους μεγάλους σε ηλικία που τα έχουν παρατήσει κιόλας λέγοντας πόσο καλά ήταν τότε και πόσο σκατά είναι σήμερα. Ούτε μια στιγμή για αυτοκριτική. Η σημερινή σκατοκοινωνία επαναλαμβάνω δεν ήρθε μόνη της. Κάποιοι τη δημιούργησαν. Από την άλλη όταν κάνουν μια εκπομπή που μπορεί να απευθύνεται σε νέους θα είναι ή το "Με αρετή και Τόλμη" ή ο Μπαγλαμάς της "Ψηφιακής Φελλάδας".
ξύπνησε μικρός αλλοιώς θα έγραφα κι άλλα.
Για το γνήσιο της υπογραφής:
Ιωάννης Σκορδοπούτσογλου.
Και είμαι ανώνυμος στο ίντερνετ και κουκούλα φοράω αμα λάχει.

Αβάπτιστος Σκορδοπούτσογλου

Είμαι κουρασμένος και δεν είμαι και ο πρωθυπουργός για να βγουν διάφοροι να με δικαιολογήσουν.
Τρέχω για τη βάπτιση του μικρού υιού μου.
Διαφορετικά θα έχω πρόβλημα.
Δηλαδή δε θα το έχω εγώ αλλά ο μικρός παίκτης. Γιατί θα πρέπει να σας πω ότι στο ληξιαρχείο όσα χρόνια και αν περάσουν αν δε βαπτίσεις το παιδί είναι ο "Αβάπτιστος Σκορδοπούτσογλου". Με το όνομα έτσι;
Η απορία που μου δημιουργήθηκε εξ αρχής ήταν τι γίνεται στην περίπτωση που εγώ δε γουστάρω ρε παιδιά να το βαπτίσω το παιδί. Ξέρω 'γω έχω την άνεση να τον αφήσω να επιλέξει μόνος του τι σκατά θα κάνει με αυτό το θέμα αργότερα. Άθεος, βουδιστής, χριστιανός ότι σκατά θέλει. Απλώς να μην είναι φανατικός. Η απάντηση είναι απλή και απίστευτη για αυτήν την χώρα που επιμένω τελευταία να ονομάζω Φελλάδα.
Πέρα βέβαια από το ότι θα καταλήξουμε οικογενειακώς στο πυρ το εξώτερων, το όνομα του γιού μου θα είναι εις τον αιώνα τον άπαντα για τους δυσκοίλιους γραφειοκράτες "Αβάπτιστος Σκορδοπούτσογλου".
Γελάτε;
Μη γελάτε.
Φανταστείτε ένα παιδί που οι γονείς του επέλεξαν να μη το βαπτίσουν. Το φανταστήκατε;
Ακόμα;
Α! συγνώμη. Ωραία λοιπόν. Φανταστείτε τώρα να χρειαστεί ένα πιστοποιητικό γεννήσεως. Για μια απλή γραφειοκρατική δουλειά. Το πιάσατε τώρα; Καταλάβατε τι έχουν κάνει; Σε αναγκάζουν να πας να βαφτιστείς για να κονομήσουν αρχικά. Και να μεγαλώνει η πελατεία δευτερευόντως.
Ένας φίλος που είναι οικονομικός του στρατού, μου έχει πει πόσα προβλήματα έχει δημιουργήσει αυτή η ιστορία στους στρατολόγους. Φανταστείτε να ψάχνεις για να καλέσεις στο στρατό τον "Αβάπτιστο Ψαρούκλα".
Μη γελάτε το πρόβλημα είναι σοβαρό.
Και τώρα που είπα στρατός να σας πάω αλλού.
Ξέρω ένα τύπο που είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά.

(Άνοιξα παρένθεση. Αυτό σημαίνει ότι θα αναφέρω κάτι άσχετο με την ιστορία αλλά σχετικό με τον Μάρτυρα του Ιεχωβά. Αν βαριέσαι να το διαβάσεις πάνε στο τέλος της παρένθεσης. Κάθε φορά που ακούω για μάρτυρας του Ιεχωβά μου έρχεται στο μυαλό ο πρίγκηπας της Ζαμούντα. Όχι ο Ζαμουντιανός δεν ήτο μάρτυρας του Ιεχωβά. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι θρησκεία είχε. Αλλάέχει την εξής σκηνή. Η κόρη του τύπου που είναι κάτι σαν τον Μακ Ντόναλντ και με την οποία είναι ερωτευμένος ο Έντι Μέρφι παίρνει χαμπάρι ότι ο Μέρφι είναι royal blooded. Το λέει στον πατέρα της που εκείνη την ώρα περιμένει στο σπίτι τον τύπο που της προξενεύει. Ο τελευταίος ήταν γόνος μιας οικογένειας που έφτιαχνε μια απίστευτη λακ για τα μαλλιά. Αργότερα έγινε γιατρός αυτός και ήταν στο ER. Λοιπόν ο πατέρας της έτσι ήθελε τελικά να δώσει την κόρη στον Ζαμούντα. Χτυπάει όμως η πόρτα και είναι ο λακ μαν. Ανοίγει ο μέλλων πεθερός του Ζαμούντα, τον βλέπει του χτυπάει την πόρτα στη μούρη και όταν τον ρωτάνε ποιός ήταν απαντάει με άνεση: "A jehobas whitness").

Έκλεισα την παρένθεση και συνεχίζω. Ο παίκτης λοιπόν αυτός έκανε εναλλακτική θητεία σε μια υπηρεσία σχετικά με σπίτια. Και με είπε κάτι το οποίο θας σας δώσω με κουίζ:

"Ποιος υπουργός πήρε έγκριση για ένα σπίτι που έχει σχετικά με ημιυπαίθριο έχωντας πειράξει τη φωτογραφία που είχε προσκομίσει ως αποδεικτικό με photoshop?"

Εδώ σας θέλω. Σιγά μη σας πω την απάντηση. Θα το πω μόνο στον Πάνω Κ.

Χαιρετώ.

Ουτε μισογεμάτο ούτε μισοάδειο

Το ποτήρι είναι μισάνθρωπο.

Η φωτογραφία, κλεμμένη απ' το cracked, απ' τη στήλη craptions. Μπορείτε κι εσείς, αμα θέτε, να διαγωνιστείτε στη συγκεκριμένη στήλη καθημερινά. Εγώ δεν διαγωνίστηκα, γιατί βαριούμαι κι είμαι κατά των διαγωνισμών, των ανταγωνισμών, των συναγωνισμών και των εξετάσεων.

Κάποιος να με χτενίσει (παρτου όχι ζα)

Στο προηγούμενο: Ενας παράλογος πόλεμος μαίνεται μεταξύ των καλών και των κακών. Ο καλός στρατηγός Πανως, ακριβώς τη στιγμή που η πλάστιγγα της αναμέτρησης γέρνει προς την πλευρά των κακών, χάνει τις αισθήσεις του και πέφτει σε sleeping mode. Ευτυχώς κάνει reset και.... τώρα η συνέχεια και το συνταραχτικό φινάλε:

“Δεν μπόρεσα να χειριστώ την αρκούδα χωρίς το χρυσό γαϊδουράκι. Κάποιος να πάει να δέσει το γάιδαρό μου και να τον χτενίσει!” ούρλιαξα οσμιζόμενος τον αδέκαρο λακέ που μάταια προσπαθούσε να μου καθαρίσει τον λεκέ. “Δεν είσαι γκαρσόν, κι εγώ δεν λεκιάστηκα”, τον αποπήρα, “είσαι στρατιώτης και ως τέτοιος θα πεθάνεις!” “Στρατηγέ, δεν με αρέσει ο τόνος σας ούτε και ο θρόνος σας, κι άμα θέτε να ξέρετε στο χωριό μου δεκάρα δεν έδιναν για την εγκυρότητα του λεβιέ...”
Ετούτος ο πόλεμος με είχε κουράσει. Έκλεισα τον υπολογιστή, έβαλα το μπουφάν μου, καληνύχτισα τους συναδέλφους, κι ανέβηκα ως παράσιτο στη φώκια μονάχους μονάχους, προστατευόμενο είδος, που με πέρασε μέσα απ' τις γραμμές των εχθρών, που σεβασμό μέριασαν για να διαβώ. Με άφησε ανοιχτά της θαλάσσιας περιοχής της οδού Μοναστηρίου. “Είσαι ρίψασπις, είσαι δειλός, είσαι κάθαρμα, βρομάνε τα πόδια σου, βρομάνε και τα χνώτα σου”, μου είπε εν είδει αποχαιρετισμού. “Είχαμε πόλεμο μωρό μου”, της είπα, “είχαμε πόλεμο, Ελβις has left the building και τον γάιδαρο δεν τον χτένισε κανείς”.
Ξάφνου την προσοχή μου τράβηξαν απανωτά χτυπήματα στο τζάμι και φωνές που ίσα που ακούγονταν. Στο πολυκατάστημα δύο ζωντανά μοντέλα βιτρίνας, που τα είχανε αφήσει να γεράσουν εκεί πέρα, μου κάνανε απεγνωσμένα νοήματα. “Είμαστε κλειδωμένοι εδώ μέσα”, μου είπε η γριά, “και θέλουμε να βγούμε, μόνο εσύ μπορείς όμορφε νεαρέ με το μπλουζάκι των Σόνικ Γιουθ να μας σώσεις...” “Τα πάντα όλα για πάρτη σου μωρό μου”, της είπα, “πες μου μόνο πώς”. “Να, δίπλα”, και έδειξε προς το στριπτιζάδικο της γωνίας, “είναι ο τύπος που έχει το κλειδί”.
Ξεροκατάπια. Δεν είχα ποτέ μου μπει σε κωλόμπαρο, σε μπουρδέλο ή σε στριπτιζάδικο. Την πόρτα έφραζε ένα παπί καβάλα σε έναν άνδρα της ομάδας Δέλτα. Κουακ! μου έκανε και μου έφραξε τη δίοδο, μου έφραξε και τις αρτηρίες, κι όλο το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι και έμεινε εκεί. Δεν μπόρεσα άλλο να συγκρατήσω την οργή μου, το ταξικό μου μίσος, κι έγινα γάιδαρος με μεγάλα αυτιά και με όπλα τις οπλές έκανα το στριπιζάδικο θερινό σινεμά για ηλικιωμένα ζευγαράκια.
Εβγαλα το ηλικωμένο ζευγάρι έξω απ' τη γυάλινη φυλακή του, έβαλα να παίζει στο πανί ο “Ράμπο το πρώτο αίμα”, έβγαλα μπιρίτσες, τσιπουράκια και μεζέ, και για κυρίως πιάτο μια πάπια αλά Πεκίνο, που την είχε ετοιμάσει με φρόντίδα ο μερακλής ηλικωμένος τηλεοπτικός μπαρουτοκαπνισμένος τηλεοπτικός αστήρ που επιτέλους είχε κουραστεί να πηδά στα όρθια την νεαρή γκρούπι. Γύρω μοσχοβολούσε τ' αρωμα της γαζίας, κι ο αγώνας του Λουκιανού Κηλαηδόνη είχε δικαιωθεί.
“Μμμμ, ελευθερία”, είπε ο γέρος, πήρε μια βαθιά ανάσα και πνίγηκε. “Μόνο που βρομάει κάπως ετούτη η ελευθερία”, συνέχισε όταν βρήκε την αναπνοή του. “Ναι, ξέρετε, μου το είπε κι η φώκια πως βρομάνε τα πόδια μου, ας μην το κάνουμε θέμα τώρα” απολογήθηκα.
- Και τώρα τι κάνουμε; αναρωτήθηκε η γριά.
- Τώρα επιτέλους, θα μου δώσεις διαζύγιο, είπε αποφασιστικά ο γέρος.
- Δεν στο δίνω, δεν στο δίνω, πείσμωσε αυτή. Μαζί και στο θάνατο μαζί και στη ζωή.
- Εεεεε, ξέρετε, ανάποδα δεν έπρεπε να το πείτε αυτό το τελευταίο;
- Αχ, ναι πουλάκι μου, δίκιο έχεις, και γυρνώντας στο γέρο λέει: ήωζ ητς ιακ ίζαμ οτάναθ οτς ιακ ίζαμ.
- Μα δεν εννοούσα αυτό κυρία μου, πήγα να τη διορθώσω...
- Μη με διακόπτεις, δείξε λίγο σέβας βρε γαϊδούρι!
Πήρε το γέρο αγκαζέ και με άφησαν αχτένιστο, καταδικασμένο στην αιωνιότητα γουαναμπί χρυσό γαϊδουράκι.

Κάποιος να με χτενίσει (παρτουάν)

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας γέρος καθισμένος σε ένα ξενοδοχείο στη Βιέννη, που ήθελε να πάρει διαζύγιο απ' τη γυναίκα του, μόνο που αυτή είχε προλάβει να πεθάνει κι αυτός δεν της το συγχώρεσε ποτέ, που πήγε και πέθανε πριν τη χωρίσει, κι όλο έβγαζε τη βέρα απ' το δάχτυλό του και την πετούσε απ' το παράθυρο, όμως το κωλόπραμα σαν μπούμπεραγκ γύριζε ξανά στο δάχτυλό του. Εχουμε πόλεμο μωρό μου, μουρμούριζε, έχουμε πόλεμο, και δώστου απ' την αρχή, να βγάζει τη βέρα, να την πετά απ' το παραθύρι κι αυτή να επιστρέφει στο δάχτυλό του.
Οντως έξω μαινόταν ένας πόλεμος. Ημουν κι εγώ εκεί, κι ο Ελβις Πρίσλεη στα τελευταία του, ντυμένος με τη στολή του Λας Βέγκας, το ένα χάπι πίσω απ' το άλλο, ιδρωμένος κι ασθμαίνοντας, εκτελούσε στα έξι μέτρα αιχμαλώτους πολέμου, παλιές του επιτυχίες, και το αιμοδιψές πλήθος στις κερκίδες παραληρούσε, επευφημούσε, κι άλλο κι άλλο όλο ζητούσε. Κι όμως ο έρωτας άνθιζε ανάμεσα στις ριπές των πολυβόλων. Γνωστός έλλην γευσιγνώστης, τηλεοπτικός αστήρ, σε ώριμη ηλικία, πηδούσε στα όρθια νεαρή γκρούπι του βασιλιά, κι ο ποιητής Οβίδιος, εξορισμένος τόσα χρόνια σε γη του Πόντου, σύμφωνα με το συλλογικό υποσυνείδητο χιλιάδων τριτοδεσμιτών, είχε πάψει να γράφει καταγγελίες προς το Συνήγορο του Καταναλωτή και έγραφε σενάριο για τους αδερφούς Κοέν.
- Οβίδιε, το χτενίζεις το γαϊδούρι; τον ρώτησα.
- Δεν χτενίζω γαϊδούρια αδερφέ, για τι με πέρασες; Για κάναν ανώμαλο;
- Χτένισε ένα, Οβίδιε, να δεις το χρυσό γαϊδουράκι.
- Γιατί να απορρίψεις τέτοια συγκίνηση; μονολόγησε αυτός κι έφαγε μιαν οβίδα στο δόξα πατρί.
Ψύχραιμος μέσα στο θανατικό, επήρα την οβίδα του Οβιδίου, μα τω Δία ήτο αηδία, και φύτεψα το σπόρο. Πλέον το νερό κυλούσε στο αυλάκι, η κόκκινη επιθυμία ταίριαζε με το κόντρα πλακέ, το γαϊδούρι επρόκειτο να χτενιστεί και το χρυσό γαϊδουράκι να γεννηθεί.
Εμείς ήμασταν εμείς και πολεμούσαμε με τους άλλους. Εμείς ήμασταν οι καλοί και οι άλλοι ήταν οι κακοί. Εμείς είχαμε όπλα παλιές κασέτες ήχου και βίντεο με βγαλμένες τις ταινίες που αντανακλούσαν μια λάμψη taser. Αυτοί είχαν σκυλιά που φιλούσαν τ' αφεντικά τους, μεταφέροντας από στρατιώτη σε στρατιώτη βλήματα-κομμάτια χοιρινού που τις βάζαν στα κανόνια και βγαίνανε απ' την κάνη εκρηκτικά δολοφονικά λουκάνικα. Οποιος έτρωγε ένα απ' αυτά, αμολούσε θανατηφόρα αέρια και αμέσως έδινε το σύνθημα: “Κλάσατε πυρ!”
Στις δικές μας γραμμές επικρατούσε πανικός και η ερεθιστική, σχεδόν γκαβλωτική αίσθηση της ήττας. “Στρατηγέ Πάνω, στρατηγέ Πάνω”, φώναξε η ορντινάντσα μου, ένας τύπος σκέτη αφασία και με γεύση μεταλλική, “ξέχασα τ' αλάτι, ξέχασα να βάλω αλάτι στις πληγές σας”. Ακούγοντας τα λόγια αυτά, τίναξα τη χρηματιστηριακή επένδυση και πέσανε ψίχουλα για τα γκόλντεν μπόηζ και τα γκόλντεν γκερλζ μου, παράτησα τη λειτουργία μου και έπεσα σε sleeping mode...
(συνεχίζεται)

Η Μαρία Αντουανέττα σουλατσάρει στα ερείπια

Αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει. Είναι απύθμενος (τη λέξη αυτή τη λατρεύω. Δεν υπάρχει καλύτερο επίθετο για τη βλακεία, ταιριάζει όσο και τα μακαρόνια με την κόκκινη σάλτσα).

Νομίζω ότι σιγά σιγά αρχίζετε να καταλαβαίνετε σε ποιόν αναφέρομαι, σας έχω δώσει τόσα στοιχεία που μοιάζει με τους γρίφους σε τηλε-διαγωνισμούς. Μόνο που δεν έχω φράγκο να σας επιβραβεύσω. Απλά, σας ξαποστέλνω να διαβάσετε τις δηλώσεις του Σίλβιο για τους σεισμοπαθείς συμπατριώτες του, αυτούς που προφανώς τον ψηφίζουν σχεδόν 8 χρόνια τώρα και ίσως να συνεχίσουν και για άλλα 108 έτσι που κοντεύει να μας θάψει όλους.

Ακόμη και οι Ιταλοί που είναι γνωστοί για την ελαφράδα και το ταμπεραμέντο τους, θα πρέπει να έχουν βαρέσει ανάποδες (μα τί νεολογισμούς χρησιμοποιώ σήμερα η δόλια - αλλά μόλις διάβασα τη δήλωση, ήταν σαν να πήρα όλων των ειδών τα ναρκωτικά μαζί!).

Μου θύμισε πριν πολλά πολλά χρόνια που είχα μπει για μια επέμβαση στο νοσοκομείο, γυμνάσιο ήμουν ακόμη (ναι, η ιατρική είχε προχωρήσει τόσο) και μια φίλη που έμενε δίπλα μου είπε με όλη την αφέλεια που διέθετε ως έφηβη αφότου πλέον γύρισα στο σχολείο: "Και γιατί καλέ δεν ήρθες καμιά βόλτα μόλις βγήκες;"

Ντόινγκκ!! (Πρέπει να δηλώσω εδώ, ότι θα πρέπει να την είχαν κυριεύσει τίποτε πνεύματα, κακιά στιγμή και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, δεν εξηγείται αλλιώς, η κοπέλα είναι πανέξυπνη και μία από τις πλέον αγαπημένες φίλες).

Το Μπερλουσκόνι πάντως φίλο εγώ δεν πρόκειται να τον κάνω. Θα ψάχνω να βρω τις κρέμες μου και θα τις έχει καταναλώσει όλες. Άσε που του πέφτω πολύ μεγάλη για οποιαδήποτε επαφή. Θα τον φρικάρουν οι -ανεπαίσθητες, το τονίζω- ρυτίδες στο "πόδι της χήνας".

Που να τον τσιμπάνε 100 χήνες μαζί μπας και τσιτώσει κι άλλο και σκάσει.

Κόπιασε, να σε φορμάρω

Στα πολυ παλιά τα χρόνια, τότε οι φίλοι είχαν υλική υπόσταση και δεν ήταν μια ανταπόκριση στην άλλη ακρη της γραμμής, του σύρματος, του δικτύου, ή ένα προφίλ στο φέησμπουκ, μια φωτογραφία στο μέσεντζερ κτλ., λέγαμε λόγια αγαπησιάρικα ο ένας στον άλλο: Ελα να παίξουμε ένα προ, να σε φορμάρω λίγο (τι ακριβώς ήταν αυτό που έπρεπε να φορμαριστεί, ακόμη δεν έχω καταλάβει). Σήμερα, μετά από χρόνια, επανέλαβα τη ίδια φράση: Ελα να σε φορμάρω λίγο. Μόνο που την απηύθηνα στον υπολογιστή μου. Αυτή τη στιγμή γίνεται το επώδυνο backup (σκούζει και γρυλίζει και κολλάει και ασθμαίνει ο δύστυχος, αλλά θα τα καταφέρει). Οπότε, αν χαθώ, να μη με ψάξει κανείς.
Κι ένα τραγουδάκι αφιερωμένο στον πισί μου:

Χάνομαι γιατί ρεμβάζω

Τελικά αποφάσισα ότι οι Κυριακές είναι όμορφες μόνο για τις εκδρομές. Αλλιώς, είναι η ιδανική μέρα για να αυτοκτονήσεις και να το ευχαριστηθείς. Εκτός αν έχεις να πλύνεις τρεις στοίβες πιάτα από το οικογενειακό τραπέζι, που συνήθως περιλαμβάνει έναν με δύο θείους (μετά των συζύγων), τους κολλητούς του μπαμπά (μετά των συζύγων), τους συμπεθέρους και δύο-τρία, στην καλύτερη, κουτσούβελα (αλλιώς ακυρώνεται και η ύπαρξη των συμπεθέρων).

Εκδρομές σε παραλίες απέραντες, αμμουδερές, πριν ακόμη ασχημονήσουν εις βάρος τους όλες αυτές οι ορδές με τις ξαπλώστρες και τα τζιπ. Και αν δεν καταλάβατε ακριβώς τη σχέση της παραλίας και του τζιπ, ίσως δεν έχετε βρεθεί σε κάποια από αυτές τις μεγάλες παραλίες της δυτικής Αχαΐας, τις οποίες οι γαιοκτήμονες και οι κάθε είδους νεόπλουτοι αγνώμονες της περιοχής, κυριολεκτικά οργώνουν με την τετρακίνηση κάνοντας γκελ ανάμεσα στους λουόμενους, για να μη περπατήσει η οξυζενέ οπτασία περισσότερο από ένα χαριτωμένο βηματάκι με το μιούλ-γοβάκι πριν πιτσιλίσει στο νερό.

Πριν με πείτε προκατειλημμένη και, ίσως, ρατσίστρια, θα σας ενημερώσω ότι ένα τέτοιο ακριβώς θηρίο έσκασε δίπλα μου πέρισυ τον Αύγουστο, και ενώ είχα απομακρυνθεί πάαααρα πολύ από τον υπόλοιπο κόσμο, που σημαίνει ότι διάνυσε όλη αυτή την απόσταση έχοντας βάλει στόχο εμένα, είμαι σίγουρη. Πιθανότατα να με πέρασε για πάσσαλο όπου θα έριχνε το λάσο να παρκάρει την αγέλη των ίππων του (είπαμε, είμαι και χυμώδης πολύ...).

Γι'αυτό, όλοι εσείς οι εραστές των ερημικών παραλιών, αρχίστε τις εξορμήσεις. Για κανένα δίμηνο ακόμη, προλαβαίνετε. Μετά, φτιάξτε το φραπεδάκι σας και πάρτε τα βουνά.

Ακάκιε, το τόρεντ να είναι Άξο!

Ποιος διάολο είναι ο Αξο; Και είναι "ο"; Μήπως είναι "η"; Και γιατί να μην είναι "οι"; (καταχρηστικά, εγώ θα γράφω "το" Αξο).
Είναι αλήθεια πως μάλλον πρόκειται για "το" πιο γνωστό παγκοσμίως τορεντ uploader. Για πολλούς, αν το τόρεντ γράφει στην ούγια Αξο, είναι εγγύηση. Εξίσου πολλοί είναι αυτοί που αφιερωνουν μεγάλο μέρος του χρόνου τους για να τον διαβάλλουν ή τεσπά για να διαφωτίσουν την πειρατική κοινότητα ότι η δουλειά που κάνει "το" Αξο, μπορεί να είναι σημαντική ποσοτικά αλλά όχι και ποιοτικά.
Πού τα θυμήθηκα όλα αυτά; Διάβασα, πριν από λίγο, στο ΤόρεντΦρικ, ότι "το" Αξο αγνοείται. Εχει λέει να φανεί καινούργιο Αξο-τόρεντ απ' τις 11 Μαρτίου. Και αυτή είναι μόλις η δεύτερη φορά τα τελευταία χρόνια που "το" Αξο αγνοείται για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα κι οι οπαδοί του ανησυχούν. Ακολουθούσαν εκατοντάδες σχόλια που επιβεβαίωναν το αμφιλεγόμενον του Αξο. "Τα τόρεντ του απευθύνονται σε ηλίθιους", λένε οι μεν, "Αξο σε αγαπάμε, γύρνα πίσω", λένε οι δε, ενώ υπάρχουν και κάποιοι (βασικά μαλακία, εφόσον θέτω ζήτημα μεν και δε, δεν γίνεται να υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, αλλά καταχρηστικά ας το δεχτούμε και ας τους πούμε μενδε) που το παίζουν ψύχραιμοι και λένε πράματα του στιλ "όλοι δικαιούνται ένα διάλειμμα" κτλ.
Πρόκειται για σελέμπριτι, σκέφτηκα. "Το" Αξο είναι παγκοσμίως γνωστό, και κανείς δεν γνωρίζει την πραγματική του ταυτότητα. Είναι ο Τσάρλι Κάουφμαν (εντάξει τα δικά του μούτρα πλέον τα ξέρουμε), ο Τζ.Ντ. Σάλιντζερ, οι Ρεζιντενς της τορεντάδικης εποχής μας.
Οσοι δεν το πάνε τον κατηγορούν για φτωχή ποιότητα και ότι κλέβει τη δουλειά που κάνουν άλλοι, ξεχνώντας πως και αυτοί οι άλλοι στην ουσία κλέβουν, διότι όπως και να το κάνουμε, όσον κι αν μας αρέσει να κατεβάζουμε πράγματα απ' τα τόρεντ, νομικά πρόκειται για κλοπή.

Γκουκλίζοντας "το" Αξο, διαπίστωσα ότι υπάρχει ως λήμμα στο γουίκι, ότι έχει φανζ στο φέησμπουκ, ότι έχουν ασχοληθεί με την πάρτη του μεγάλα ΜΜΕ (ιντιπέντεντ, γουάσιγκτον ποστ: 1, 2), και ότι φυσικά οργιάζουν οι φήμες σχετικά με την ταυτότητά του. Είναι αμερικανός έφηβος, λένε κάποιοι, οι κινηματογραφικές εταιρείες γνωρίζουν την ταυτότητά του και περιμένουν να ενηλικιωθεί, ώστε να συλληφθεί και να καταδικαστεί ως ενήλικας, όχι είναι κορίτσι, λένε κάποιοι άλλοι, προφανώς για σπάσιμο στους προηγούμενους, μη λέτε μαλακίες, πετάγονται κάποιοι τρίτοι, πρόκειται περί ομάδας ατόμων, αρχίδια μάντολες, λένε κάποιοι τέταρτοι, το Αξο ήταν κάποτε ομάδα, αλλά διασπάστηκε και τώρα έχει μείνει μόνο ένας ισπανόφωνος, κάποιοι ισχυρίζονται ότι του πήρανε συνέντευξη και άλλοι αμφιβάλλουν για το κατά πόσον η συνέντευξη είναι πραγματική, ενώ κάποιοι έξυπνοι προσπαθώντας να κερδίσουν απ' την Αξο-μάνια, ανεβάζουν τόρεντ με ψευδή υπογραφή Αξο, μόνο και μόνο για να ξεκινήσουν από κάτω απ' το τόρεντ αγωνιώδη σχόλια "is this the real Αξο?" - "fake, fake, fake", "real, real, real", "stupid, soab, this is a fake", "come on guys can someone tell me for real, is this a real Αξο release" -και πάλι ας προσεχθεί παρακαλώ πόσο το όλο σκηνικό μοιάζει με πραγματικό εμπόριο: υπάρχει η "φίρμα", υπάρχουν οι "μαϊμούδες", και υπάρχει η χρήση της λέξης release, λες και πλέον είναι "το" Αξο το ίδιο που εχει φτιάξει την ταινία, και φυσικά υπάρχουν οι αγωνιούντες leechers, οι βδελλιστές, οι "κατεβαστές" βρε παιδάκι μου, η μόνη διαφορά των οποίων από τους τρέντι καταναλωτές της εποχής μας είναι ότι προτιμούν το τζάμπα.

Εντέλει, πέρα απ' απ' την κατανωλωτική πλευρά, όλη αυτή η ιστορία αγάπης-μίσους σχετικά με "το" Αξο, μου θυμίζει την Αριστερά. Τη στιγμή που πχ δικάζεται το PirateBay, που η Γαλλία ψηφίζει τερατώδεις νόμους κατά της πειρατείας, η πειρατική κοινότητα πάσχει από αυτοαναφορικότητα και εσωτερικές έριδες. Κι εντάξει απ' την Αριστερά γλίτωσα απέχοντας από κάθε συλλογικότητά της, αλλά δυστυχώς απ' τα τόρεντ δεν μπορώ να γλιτώσω απέχοντας, διότι έχουμε κι ένα Lost να δούμε μέχρι το φινάλε, στο οποίο φινάλε δεν αποκλείεται να μάθουμε και την πραγματική ταυτότητα του Αξο...



Κανονικά το τραγούδι που θα ταίριαζε εδώ είναι το Who are you, των The Who και πάλι, έλα όμως που δεν με αρέσει καθόλου... Περίεργο πράμα με τους The Who: τα μισά τους κομμάτια με αρέζουν κάργα, τα άλλα δεν τα αντέχω καθόλου... Τώρα που το σκέφτομαι έχω κάτι αιώνες να ακούσω κι αυτό το τραγούδι, που επίσης θα μπορούσαμε να τ' αφιερώσουμε "στο" Αξο...