το τέλος της αθωότητας

Μια μέρα κατάλαβε πως υπάρχει και μια άλλη ζωή που τη ζουν όλοι οι υπόλοιποι, μόνον αυτός δεν τη ζούσε, δεν τη γνώριζε καν, κι εξακολουθούσε να μη τη γνωρίζει λεπτομερώς και πλήρως, ήξερε μόνον ότι υπάρχει, όχι σε τι συνίστατο, μπορούσε μόνο να τη φανταστεί, μην τολμώντας να ρωτήσει, ακολούθως συμπέρανε πως όλοι οι υπόλοιποι είχαν γνώση της άγνοιάς του και τον είχαν αφήσει σε αυτήν, παρότι καταλάβαιναν πόσο λαχταρούσε την άλλη ζωή, όμως δεν τον θεωρούσαν αντάξιό της και γι' αυτό τον αφήνανε να ζει όπως ζούσε μέχρι πριν και εν αγνοία, περιγελώντας τον κρυφά, λίγο, όχι πολύ, όχι με κακία αλλά περισσότερο σε φάση “α, τον καημένο”, μάλιστα είχε αρχίσει να υποπτεύεται πως τον περιγελούσαν κι ανοιχτά, στα μούτρα του, για την άγνοιά του αλλά και την αναξιότητά του περί της άλλης ζωής, που οπωσδήποτε θα ήταν καλύτερη από τη δική του, και είχαν καταλάβει πως δεν καταλάβαινε τόσο καιρό ότι τον κοροϊδεύαν κρυφά και φανερά κι αυτό επέτεινε τη διασκεδασή τους σε βάρος του – και, τέλος πάντων, η μέρα που τα κατάλαβε όλα αυτά θα μπορούσε κανείς να πει πως δεν ήταν ιδιαίτερα καλή.

Χαλκέων

Oι δρόμοι της πόλης (η πόλη η ίδια ενδεχομένως) τελειώνουν, όταν τελειώνουν και οι παραλλαγές των διαδρομών που μπορείς να κάνεις σε αυτήν. Αγίου Δημητρίου, Βενιζέλου, Φιλίππου, Χαλκέων, Εγνατία, Καστριτσίου, Αγ. Σοφίας, Κεραμοπούλου, Σβώλου, Γούναρη, Εθνικής Αμύνης, Τσιμισκή. Σήμερα πρόσεξα, πρώτη μου φορά, πόσο ωραία είναι τα λουλούδια στον κήπο της Παναγίας Χαλκέων. Πριν από χρόνια μπήκα σ' ενα ανθοπωλείο στη Χαλκέων. Μέσα, έκλαιγε μια γυναίκα. Οσο μού έφτιαχνε την ανθοδέσμη, έκλαιγε με μαύρο δάκρυ, κυλούσαν δάκρυα και μύξες πάνω στα λουλούδια. Κι όλο μού έλεγε συγγνώμη. Δεν ρώτησα να μάθω πώς, τι και γιατί. Στη Χαλκέων, και πάλι, λίγα χρόνια αργότερα, κάπου δίπλα στο ανθοπωλείο, το οποίο δεν υπήρχε πια, σ' ενα φαρμακείο, μού κάνανε δώρο έναν ουροσυλλέκτη – το πιο απρόσμενο δώρο που μου έχουνε κάνει ποτέ. Στη Χαλκέων, πάλι, πριν από χρόνια, μια μηχανή μπήκε ανάποδα στο ρεύμα, σταμάτησε έξω από ένα ισόγειο γραφείο και γάζωσε με το καλάσνικοφ τον τύπο που καθόταν στο γραφείο. Οι εφημερίδες της εποχής γράψανε ρεπορτάζ αναλυτικά για το μαφιόζικο χτύπημα, που δεν έμαθα αν εξιχνιάστηκε ποτέ.

Ολη μέρα ακούω Triffids. Η μουσική τους, διάβασα κάπου, αποδίδει στην εντέλεια το αχανές αυστραλέζικο τοπίο, της αίσθηση τού να μην έχεις ρίζες, την περιπλάνηση. Ενας από τους δίσκους τους, που ξεκινά με το υπέροχο Bury me deep in love, που στην Αυστραλία, έτσι μου είπανε τουλάχιστον, είναι από τα πλέον δημοφιλή τραγούδια σε γάμους, είναι το Calenture. Calenture σύμφωνα με τη γουικίπιντια είναι αυτός ο τροπικός πυρετός, το ντελίριο, που πιάνει τους ναυτικούς όταν βρίσκονται πολύ καιρό καταμεσής του πελάγους, μακριά από τη στεριά. Κοιτούν, λέει, τη θάλασσα, τους μοιάζει με καταπράσινη πεδιάδα, και νιώθουν μια τεράστια επιθυμία να χυμήξουν κατά κει. Τώρα τελευταία, είμαι σίγουρος, υποφέρω από anti-calenture – με έχει πιάσει ένα ντελίριο ύστερα από τόσα χρόνια μακριά από τις θάλασσες, τις παραλίες, την παγωμένη δυτική πλευρά του Ιονίου, προς την Αδριατική, έχω περάσει υπερβολικά πολλά χρόνια στο αστικό τσιμέντο, στην πυρακτωμενη άσφαλτο και στα γκρίζα κτίρια, τα οποία πλέον μου φαίνονται καταγάλανα, κρυστάλλινα νερά και θέλω να πάρω φόρα και να κάνω μακροβούτι πάνω σε κάναν τοίχο.

Κεντρο διερχομένων

Αν δεν εκανα πως δεν τον ειδα, θα του είχα πει "γεια σου Παναγιωτη, πάει πολύς καιρός, πάχυνες, αραίωσε κάπως και το μαλλί", αν δεν έκανε πως δεν με ειχε δει θα μου έλεγε "γεια σου Παναγιώτη, ναι, πολύς καιρός, κι εσύ πάχυνες και το δικό σου μαλλί αραίωσε κάπως" και μετά θα έπεφτε μια αμήχανη σιωπή.
Η ιστορία της αποτυχίας του ενός θα ήταν ιδια με του άλλου.
Τουλάχιστον αυτός κατέβηκε σε άλλη στάση από μένα και μπόρεσα ξανα να κοιτάξω προς τα αριστερα.
Είναι βεβαια πιθανο να με εχει τόσο αλλάξει η αποτυχία που να 'χω γινει αγνωριστος.

That smell

Πρωί η πόλη ακόμη νυστάζει και ήδη στάζει ιδρώτα από υδρορροές ή μηχανήματα κλιματισμού βρωμάει σκουπίδια ούρα και σκατά σε κάθε δεύτερο βήμα μόνες μυρωδιές που σπάνε τη βρωμοτονία ψεύτικες φτιαχτές προκατασκευσμένη μυρωδιά μπισκότου και ψωμιού στους φούρνους αρώματα των γυναικών αφτερσέηβ των αντρων σπρέι αποσμητικό καλύπτουνε τη μυρουδια του φοβου της απελπισιας και της αγωνιας πριν βγω είχα σκεφτεί κάτι όμορφο να γράψω

Βρες της πόλης το σημείο και κέρδισε πλούσια δώρα

Μεσούσης της παρουσίας του ήλιου πίσω από τα βροχερά σύννεφα, συμπαθητικός χοντρούλης μπύθος (όπως θα τον χαρακτήριζε ο φίλος μου ο Χρίστος), ψιλογιάπης, δυνάμει ψηφοφόρος ΔΗΜΑΡ, με καλών προθέσεων αστικές ευαισθησίες και παράφορο έρωτα για την ελευθερία της αγοράς, με σπουδές στο εξωτερικό, νυν καταχρεωμένος υπερκαταρτισμένος μπλοκάκιας, με πουκαμισιά ιδρωμένη και παντελόνι υφασμάτινο πεσμένο, χιλιοτσαλακωμένο, αγύμναστος με διαμαρτυρόμενη, υπερχειλίζουσα μπακα, με τεράστια τσάντα του λάπτοπ να του πέφτει πότε απ' τον έναν και πότε από τον άλλον ώμο, χωρίς να μ' έχει δει που σερνόμουνα ξωπίσω του, έτι αγύμναστος και με επί έτη υπερχειλίζουσα καθολικώς διαμαρτυρόμενη μπάκα, βαθιά προβληματισμένος σε στενοκοπιό του κέντρου της πόλης, πλησίον φτωχικού ουζομεδοπωλείου με έφεση στο ψάρι και αξιόπιστη ρακή, προ ξηροκαρπάδικου διά ξενύχτηδες καταθλιπτικούς με πρώην αλκοολικό ιδιοκτήτη και μασκότ γέροντα χτυπημένο από εγκεφαλικό στο πίσω γραφείο και άνωθεν σκύλου ασθενούς ο οποίος αράζει βρέχει χιονίζει σε βρώμικο στρώμα κοντά σε στέκι αριστερόστροφης πολιτικής οργάνωσης, βύθισε το πρόσωπό του στην αριστερή του μασχάλη, οσφράνθηκε ηχηρά και αναφώνησε “Ω Θεέ μου” - κι αυτό ήταν το μοναδικό αξιο αναφοράς συμβάν της σημερινής ημέρας.

Τι μέλι γενέσθαι;

Μετανοϊκώς υπομανιακώς εγραφε επιστολή παραίτησης, έραβε στολή παρένδυσης, διαρρύγνυε ιμάτια, έβγαζε μάτια, με γινάτι πάνω στο λευκό του άτι επιτέθηκε στο ρήμα και στο λήμμα μικρονοϊκός, μανιομαοϊκός έβαζε υποστολή απαίτησης, έβγαζε καταστολή απένδυσης, γέμισε το ταχυδρομείο λέξεις, εληξε το ταψιδρομείο με τα γεμιστά και μείναν όλοι πεινασμένοι - ειμαι καλά, ειμαι καλά, φώναζε καθώς διαμελιζόταν.
Εν τέλει πάνω στο μέλι μαζεύτηκαν οι μυγες, oh yes!

Μπουγάδα

Είχε άπλυτο χρόνο στα χέρια του κι είπε να τον καθαρίσει με ένα 45άρι πιστόλι, μα καθότι, εκτός από άπλυτος ήταν και γιατρός, κατ' άλλους ο καλύτερος, για τις τρύπες απ' τις σφαίρες ο χειρότερος, έ(γ)ραψε με τα κορδόνια των παλαιότερων υποδημάτων του τα θαύματά του και προσθαφαίρεσε μια ζωή, έναν αντίπαλο στα ποιήματά του