Ετσι που λες

Που λες, είναι ένα παγκάκι, πλατεία Κυπρίων Αγωνιστών, κέντρο Θεσσαλονίκης, χτες βράδυ καθόταν εκεί ένας απ' αυτούς τους άστεγους της πόλης, κλασική φάτσα, τον έχεις πετύχει να τριγυρνά με το μαλλί όλορθο σαν σύρμα και τις ξαφνικές κραυγές που βγάζει, κάπως άναρθρες, λίγο φοβιστικές, στην πραγματικότητα άκακος, κανέναν δεν έχει ποτέ πειράξει, ξαπλωμένος στο παγκάκι δίπλα στης τραπέζης το ΑΤΜ, τον κοιτούσα, βρε λες να μου μοιάζει, έδιωξα τη σκέψη μακριά, σήμερα μεσημέρι, μόλις προ ολίγου δηλαδή, λιγάκι, τόσο δα πιωμένος, στο ίδιο παγκάκι, ένα κύριος γηραλέος, ραμολί ρε παιδί μου, κι αυτόν ίσως τον έχεις δει, δεν έχω καταλάβει τι φάση παίζει με αυτόν, με το ζόρι όρθιος κρατιέται να μην πέσει, δερμάτινο κασκέτο κι ένα μαντίλι δεμένο στο κεφάλι και κάτω από το πηγούνι, σαν τα καρτούν όταν έχουν πονόδοντο, και γύρω-γύρω είχε περιστεριά και παρότι καθιστός στηριζόταν στο μπαστούνι, μού ήρθε κάπως να κλάψω και είπα να μην τον κοιτάξω, αλλά με είδες αυτός και κάτι μου είπε, δεν κατάλαβα τι, του λέω ορίστε; μου λέει τι ώρα είναι, τέσσερις και μισή, μου λέει πόσο; τεσ-σε-ρις και μι-σή, συλλαβιστή αυτή τη φορά, κι έφυγα τροχάδην, φοβήθηκα μη με πάρουν τα ζουμιά, γιατί ετούτη τη φορά το σκέφτηκα παντελώς καθαρά, αν και σε άλλη γλώσσα, στ' αγγλικά, είναι κάπως γελοίο να σκέφτεσαι τόσο ταιριαστά στα αγγλικά, αλλά could be me, could be you, ναι, θα μπορούσα να είμαι εγώ, ακόμα κι εσύ. Αλήθεια λέω.