Στο
μουσείο, πριν από λίγο, σχηματίσαμε έναν
κύκλο γύρω από την ξεναγό, κρατώντας
απόσταση ασφαλείας. Από την ίδιαν
αλλά και ο ένας από τον άλλον. Μεταξύ
υμών και των έργων τέχνης, το κενό, η
ξεναγός, κι ύστερα κι άλλο κενό. Αποστάσεις
ασφαλείας από οτιδήποτε θα μπορούσε να
μας αγγίξει, να μας κλονίσει, να μας
συγκλονίσει.
Προχτές,
στη συναυλία, βρεθήκαμε, χωρίς να
καταλάβουμε πώς, πρώτη-πρώτη σειρά,
φάτσα κάρτα απέναντι από τον Ματ Ελιοτ.
Η σκηνή χαμηλή, σχεδόν ανύπαρκτη, κι
αυτό καθιστός στην καρέκλα, πίσω από τα
μικρόφωνα. Νιώσαμε άβολα. Δεν υπήρχε
καθόλου κενό μεταξύ μας. Ούτε μεταξύ
ημών. Ούτε μεταξύ ημών και του Ματ Έλιοτ.
Αλλά ούτε και μεταξύ ημών και των
υπολοίπων του κοινού. Δεν υπήρχαν οι
απαραίτητες αποστάσεις ασφαλείας. Κινδυνεύαμε άμεσα να κλονιστούμε κι εντέλει όντως ο καλλιτέχνης μάς συγκλόνισε.
Καθημερινά,
παίζουν μουσική στην πόλη οι πλανόδιοι
καταργώντας οποιοδήποτε κενό μεταξύ
κοινού και καλλιτέχνη. Καμία διαμεσολάβηση.
Ούτε μουσείο, ούτε ξεναγός, ούτε σκηνή,
ούτε και μικρόφωνα. Για να τους ακούσεις,
πρέπει να τους πλησιάσεις κοντά, να
εξαφανίσεις το κενό που σας χωρίζει, να
εκμηδενίσεις την απόσταση, να μυρίζεις τα χνώτα του τραγουδιστή, να βλέπεις τ' άκοπά του νύχια.
Κι
όμως φοράμε ακουστικά. Εφεύρευση της
βιομηχανίας του θεάματος. Φοράμε ακουστικά
για να μην ακούμε την τέχνη δίπλα μας,
αλλά τη μουσική που μας πουλάνε ένα κάρο
μεσάζοντες και διαμεσολαβητές. Τελευταία
διαμεσολάβηση, μεταξύ ακροατή και
μουσική, τ' ακουστικά.
Και
μια μέρα, θα ξεσπάσει πόλεμος. Οι πλανόδιοι
μουσικοί, σε συμμαχία με τους ερασιτέχνες
αθλητές, εναντίον της διαμεσολάβησης.
Μπας και καταρρεύσει η βιομηχανία του
θεάματος (και ο επαγγελματικός αθλητισμός). Κι άμα γίνει αυτό, για να
απολαύσεις την τέχνη, είτε θα τη φτιάχνεις
μόνος σου είτε θα πηγαίνεις στη γωνιά
της γειτονιάς σου να την ακούσεις αγκαλιά
με τον καλλιτέχνη. Εργο καλλιτεχνικό,
καλλιτέχνης και κοινό θα έχουν γίνει
ένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου