Τσαλαπεριστέρι

Την αποφράδα, μοιραία εκείνη μέρα ήταν μια από τις σπάνιες φορές που περπατούσε στητός, με το κεφάλι ψηλά, και όχι καταπώς το συνήθιζε σκυφτός, με το κεφάλι κάτω, το βλέμμα χαμηλωμένο, τους ώμους πεσμένους, καμπουριάζοντας σχεδόν, κι ίσως για το λόγο αυτό δεν πρόσεξε το περιστέρι στα πόδια του, το πάτησε με όλο του το βάρος, το έλιωσε, το αποκεφάλισε, μια ματωμένη χαλκομανία, φτερά, πούπουλα και κόκκαλα στο οδόστρωμα, απ' αυτές που κάνουν τους περαστικούς να αποστρέφουν αηδιασμένοι το βλέμμα, κι έκτοτε αλλόφρων τριγυρνά στους δρόμους κοιτάζοντας πάντα πίσω του, δεξιά, αριστερά, ψηλά και χαμηλά, ζώντας ξανά και ξανά την ίδια σκηνή, το τσαλαπάτημα του περιστεριού, το τσαλαπεριστέρι, όπως χαριτωμένα αποκάλεσε κάποιος λογοπαίγνης ιστολόγος, και προσπαθώντας μάταια να κρυφτεί, ποτέ ξανά στητός, μόνο αιώνια σκυφτός, λυγίζοντας θαρρείς από το βάρος του εγκλήματός του, από τις τύψεις του και από τις κουτσουλιές της φαμίλιας των περιστεριών που όρκο τιμής έχουν δώσει να τον ξεχέζουν στο εφεξής πατόκορφα.