Στο πίσω κάθισμα

Αν, υιοθετώντας την παπακαλιάτειαν διάλεκτον, η ζωή μας είναι μια βόλτα, βόλτα με αυτοκίνητο, τότε ξεκινώντας, βρέφη, παιδιά, καθόμαστε στο πίσω κάθισμα, και τελειώνοντάς την, γέροντες πια, επιστρέφουμε σε αυτό, αφού στο ενδιάμεσο έχουμε καθίσει στη θέση του οδηγού οι πιο τυχεροί, του συνοδηγού οι λιγότερο τυχεροί, υπάρχουν δε κι αυτοί οι τόσο ατυχείς που λίαν συντόμως αδειάζονται ανάλγητα, αντικοινωνικά και ανερυθρίαστα όπως οι γόπες από το σταχτοδοχείο του αυτοκινήτου στο οδόστρωμα ή έαν είναι κάπως τυχεροί εις την ατυχίαν τους τοποθετούνται όμηροι, φιμωμένοι και δεμένοι πισθάγκωνα, στο πορτμπαγκάζ, στα σκοτεινά, χωρίς αέρα, με μοναδική δυνατότητα να ονειρεύονται τη διαδρομή και τις εικόνες που οι άλλοι, οι τυχερότεροι, απολαμβάνουν, εάν παρ’ ευχήν είσθε απ’ αυτούς που ομιλούν και την νεοφιλελέδικην διάλεκτον, οφείλουμε να σας αναγνωρίσουμε το δικαίωμα να αντικαταστήσετε τις ανωτέρω λέξεις «τυχεροί, άτυχοι» με τις λέξεις «ικανοί, ανίκανοι», χωρίς αυτό ευτυχώς ν’ αλλάζει κάτι σχετικά με το πίσω κάθισμα, όπου να ξέρεις οι επιβαίνοντες για δεύτερη φορά, οι τυχεροί (ή ικανοί) που επιστρέφουν εκεί, λεν πολλά και καμιά φορά, ένεκα η προϊούσα κώφωση, τα λεν και δυνατά, όμως στην πραγματικότητα επιστρέφουν ξανά και ξανά στα ίδια και στα ίδια, φτώχεια, στερήσεις, τυραννία, μικρά επιτεύγματα επιβίωσης, ασήμαντα ίσως στο ρου της παγκόσμια ιστορίας, ανεπανάληπτα ορόσημα του δικού τους βίου, γιορτές και χαρές μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, βάσανα κυρίως και φόβος, φόβος που παραμένει μέχρι σήμερα, να κάνει παρέα με μια καινούργια απορία, που συνήθως απορίες έχουν τα παιδιά, που κάθονται στο πίσω κάθισμα πρώτη φορά, μια απορία γέννημα-θρέμμα της εποχής που τους βρήκε απροετοίμαστους και ρήμαξε το τοπίο, το οποίο θεωρητικά, μετά από τόσα χρόνια στο μπροστινό κάθισμα, τώρα, δικαιούνταν να απολαύσουν, κι αντ’ αυτού μετράνε τα μαγαζιά και τα εργοστάσια κλειστά, στα αριστερά και στα δεξιά του δρόμου - πιστέψαμε πως τελειώσανε όλα αυτά, η φτώχεια κι οι στερήσεις, πώς επιστρέψαμε σε όλα αυτά;

Για την ώρα, επί του θέματος, μόνον αυτά. Εχω πολλά να πω αλλά φοβάμαι ν’ αναμετρηθώ μαζί τους.