Ρετιρέ

Τις καθημερινές σηκώνεται από το άγριο χάραμα. Ντύνεται, στολίζεται, αρωματίζεται και φεύγει για δουλειά. Το βράδυ γυρίζει στο σπίτι αργά. Το Σάββατο ξυπνάει νωρίς, φοράει μια παλιά γκρίζα φόρμα της γυμναστικής και κάνει τις δουλειές του σπιτιού, ξεσκονίζει, σκουπίζει, σφουγγαρίζει, μετακινεί τα έπιπλα, καρέκλες, τραπέζια, σηκώνει τα χαλιά, αργά το μεσημέρι έρχονται για φαγητό η μαμά κι ο μπαμπάς. Το βράδυ ντύνεται-στολίζεται, αρωματίζεται βάζει τα τακουνάκια της, βγαίνει έξω για ποτό, αν είναι τυχερή αργά τη νύχτα πέφτει στο κρεβάτι της με ένα αγόρι όμορφο και ζωηρό. Την Κυριακή το πρωί ξυπνάει αργά κι αργεί ακόμη περισσότερο να σηκωθεί από το κρεβάτι. Από νωρίς το απόγευμα μετακινεί ξανά τα έπιπλα, διευθετεί τις τελευταίες λεπτομέρειες, ντύνεται, στολίζεται, αρωματίζεται, βάζει τα τακουνάκια της, ανυπομονεί να έρθει εκείνη η ώρα, δεν τη χωράει ο τόπος, περιμένει επισκέπτες, μα πότε θα έρθουν επιτέλους; συναδέρφους από τη δουλειά, επιφανείς δικηγόρους, για να παίξουν μουσικές καρέκλες και όλη νύχτα κάθεται ο περίεργος από κάτω και βρίζει και δυσανασχετεί για τα τριξίματα από τις καρέκλες και το ποδοβολητό από τα τακουνάκια και για τους μακροσκελείς αποχαιρετισμούς στο κεφαλόσκαλο «περάσαμε πάρα πολύ ωραία, την άλλη Κυριακή πάλι εδώ», κι ύστερα εκκωφαντική σιωπή, επόμενη μέρα εργάσιμη, μένει στα σκοτεινά στη μοναξιά του ο από κάτω να καιροφυλακτεί για κάποιο σούρσιμο παντόφλας, κάποιο τρίξιμο απ’ τις σούστες του κρεβατιού, κάποιο τακουνάκι απ’ το ταβάνι, έτσι για να ΄χει κι αυτός λίγη συντροφιά.