Αυτοαναφορική σινδόνη

Εδω ο κόσμος χάνεται κι εγώ κάνω απολογισμούς.
Αν δεν σ' ενδιαφέρουν οι απολογισμοί μου, σταμάτα την ανάγνωση τώρα.

Σε ένα ψυχό-thread με πολλές συνέχειες του indymedia κάπου το 2005 πρωτοδιάβασα τη λέξη blog. Μού καλάρεσε η ιδέα, αλλά δεν πρόλαβα να φτιάξω ένα. Επρεπε να πάω στρατό. Επιστρέφοντας, 2006 πια, διάβαζα κυρίως τον Εντεκα. Φανατικά. Ποπ κουλτούρα κι έτσι. Και τον κύριο Βαρετό, επίσης φανατικά. Και τον κύριο Φώλιο. Οχι, τον κύριο Νίκο Δήμου, δεν τον διάβαζα. Ούτε τον Πιτσιρίκο. Τσαλαβουτούσα σε διάφορα άλλα ιστολόγια χάρη στο monitor του Vrypan. Μετά έφτιαξα αυτό εδώ. Ανέμπνευστο όνομα ιστολογίου (panokato - το everything you know is wrong ήρθε ως σανίδα σωτηρίας αργότερα), ανέμπνευστο και το όνομα χρήστη, στην αρχή ήταν panokatos, αργότερα ΠανωςΚ. Το ιστολόγιο ευθύς εξαρχής ήθελε και για κάμποσο καιρό ήταν ομαδικό: μια (ήλπιζα) καθημερινή πλατφόρμα επικοινωνίας με τους φίλους μου που ζούσαν σε άλλες πόλεις. Στη λογική "γράφουμε ό,τι θέλουμε, ό,τι μας απασχολεί, γιατί θέλω να ξέρω τι σε απασχολεί". Εγραφε ο Νικολάκης Διάσελος, η καλύτερη πένα που γνωρίζω προσωπικά, μέχρι που βαρέθηκε. Εγραφε και ο Σαλαδίνος, απ' τους πιο καταρτισμένους και οξυδερκείς τύπους που ξέρω. Βαρέθηκε κι αυτός. Εγραφαν οι φίλοι μου, οι πιο ωραίοι άνθρωποι που ξέρω, που ζουν μακριά και μου λείπουν καθημερινά, αυτοί για τους οποίους έγραψα εκείνο το (με τον τρόπο του καταστροφικό) "με τα σώβρακα". Μέχρι που βαρέθηκαν (ή μπορεί και να τους καπέλωνα - δεν ξέρω, το έχω σκεφτεί κι αυτό…). Εμεινα να γράφω εγώ - που για να λέμε την αλήθεια ποτέ δεν ήξερα ακριβώς τι θέλω να γράψω ή με τι να ασχοληθώ. Αλλά ήταν εύκολες εποχές ακόμη τότε. 2006, 2007. Εβαζες μια φωτογραφία, μια λεζάντα, μαζεύονταν πέντε έξι άτομα από κάτω, σχολίαζαν, λέγαν αστεία, πήγαινες στα δικά τους μπλογκ, μία από τα ίδια. Ομορφα πράγματα. Καλά χρόνια. Ή έτσι φαντάζουν σήμερα. Πήρε μπρος και έγραφε κι ο Σκορδοπούτσογλου, η πιο αληθινή φωνή που ξέρω. Αυτός έφερε τα hits κι έκανε κάπως πιο γνωστό το μπλογκ. Κάπου το 2007, νομίζω, γνώρισα τον Argos, ως τεχνικό διευθυντή στο ΜΜΕ που εργαζόμουν. Ο οποίος αρχικά με τρομοκράτησε φωνάζοντας “ποιος είν’ αυτός εδώ μέσα που έχει μπλογκ;”. Απίστευτος άνθρωπος, του χρωστάω πολλά. Μ' έμπασε σε πολλά κόλπα, στην πραγματική αλλά και στη διαδικτυακή ζωή. Στη λεγόμενη δημοσιογραφία των πολιτών - η οποία είναι δύσκολη και λίγοι άνθρωποι μπορούν να την κάνουν καλά, όπως και την επαγγελματική δημοσιογραφία, και ο γράφων δεν είναι ένας απ' αυτούς. Τον Δεκέμβρη του 2008, κατά την περίοδο της εξέγερσης, πρωτομπήκα και στο τουίτερ. Αργότερα έσβησα το πρώτο μου τουιτερικό ακάουντ, και έφτιαξα άλλο, το σημερινό. Εφτιαχνα διαρκώς ιστολόγια, όλων των ειδών, μουσικά, πειρατικά, χαοτικά, τρολικά, ατομικά, συλλογικά. Συμμετείχα σε ιστολόγια άλλων. Το πράγμα πήρε να φθίνει όταν οι μπλόγκερ γίνανε κίνημα. Και λίγο μετά με το pressgr και το τρωκτικό. Ας επιμένουν πολλοί ότι αυτή ήταν η χρυσή εποχή των μπλογκ, στην πραγματικότητα η είσοδος των επαγγελματιών δημοσιογράφων σε ένα χώρο ερασιτεχνών ήταν η αρχή του τέλους. Σταδιακά τα ιστολόγια ως διαδικτυακά ημερολόγια έπαψαν να υπάρχουν. Κυριαρχούν είτε τα εξειδικευμένα μονοθεματικά είτε τα ειδησεογραφικά. Υπάρχουν και κάποια άλλα, μισολογοτεχνικά, μισοπαρεμβατικά. Κάπου μεταξύ άποψης και λογοτεχνίας. Κάπου εκεί ο γράφων έκανε το όχι πρώτο αλλά πολύ σημαντικό λάθος του. Αρχισε να παίρνει πολύ στα σοβαρά κάποια σχόλια σχετικά με το επίπεδο γραφής του. Κάποιοι του λέγαν "γράψε". Και τους πήρε σοβαρά. Κι άρχισε να "προσπαθεί". Αρχισε να "λογοτεχνίζει". Επίσης, άρχισε να γίνεται "γνωστός". Ακούγεται άσχημα. Αλλά τέλος πάντων άρχισε να γίνεται γνωστός σε κάποιους λίγους, αρχισαν να τον συστήνουν δεξιά και αριστερά ως “πανως κου”. Ουδέν κακόν αμιγές καλού όμως. Ως “πάνως κου” άρχισα να γνωρίζω εξαιρετικά ενδιαφέροντες ανθρώπους διά ζώσης, είτε χάρη στο ιστολόγιο είτε χάρη στο τουίτερ. Αφενός αυτό ομόρφυνε την καθημερινότητα του Παναγιώτη, αφετέρου δυσκόλευε τον “πάνως κου”. Το μπλογκ έπαψε να έχει πλάκα. Για κάνα χρόνο μετά την απόλυση από το ΜΜΕ στο οποίο εργαζόμουν, ο χώρος αυτός χρησίμευσε ως μια σχεδόν καθημερινή καταγραφή της ζωής ενός ανέργου. Δυστυχώς και αυτή γραμμένη με λογοτεχνίζουσα διάθεση. Στην ανεργία, στην κρίση, στη μιζέρια, δεν χωρεί η λογοτεχνία. Το μόνο που κάνει είναι να ωραιοποιεί καταστάσεις και να αποπροσανατολίζει. Γιατί στα λέω όλα αυτά; Γιατί σήμερα, πριν από λίγο, συνειδητοποίησα ότι σε λίγες μέρες, το panokato έχει γενέθλια. Νομίζω πως ήταν 15 Σεπτεμβρίου του 2006, όταν έκανα την πρώτη ανάρτηση, βαριέμαι να το ψάξω κιόλας. Κι επειδή στις 15 Σεπτεμβρίου 2013 δεν ξέρω τι θα κάνω και αν θα έχω όρεξη να τα γράψω όλα αυτά, είπα να τα γράψω τώρα που τα σκέφτομαι. (Όχι ότι ενδιαφέρουν κανέναν). Τι μένει απ’ όλα αυτά; Μα φυσικά μόνο οι άνθρωποι με τους οποίους ήρθα σε επαφή. Είτε τους συνάντησα μια φορά, είτε περισσότερες. Αυτοί με τους οποίους τα πίνω και μαλώνουμε για τα πολιτικά. Αυτοί με τους οποίους τα λέμε καθημερινά (ξέρετε εσείς ποιοι είστε). Με κάποιους απ’ αυτούς ξεκινήσαμε το TrollingStone. Προς το παρόν και για όσο δεν βαριόμαστε, εκείνο είναι το γήπεδό μας. Μέχρι το επόμενο.

(Κανονικά, θα έπρεπε καταπώς το συνηθίζω να βάλω τραγουδάκι. Βαριέμαι).