Δεν είναι τα μνημόνια το πρόβλημα. Δεν είναι η οικονομική κρίση. Δεν είναι η κυβέρνηση, αυτή ή κάποια άλλη. Είναι ο καπιταλισμός (χωρίς το “ηλίθιε!” του Μπογιόπουλου). Συμφωνώ με όλα αυτά. Ομοίως, συμφωνώ ότι δεν είμαστε έτοιμοι. Δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες. Οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Ίσως δεν έχουμε εξαθλιωθεί αρκετά ακόμη ή -πιο εύστοχο αυτό, νομίζω- φροντίζουν οι κυβερνώντες να μην ξεπερνούμε οι περισσότεροι το όριο της εξαθλίωσης ώστε να μην εξεγερθούμε. Δεν ξέρω, μπορεί στο ζητημα της εξαθλίωσης να έχω άδικο. Εχει να κάνει με τους χώρους στους οποίους κινείται κανείς. Με την προσωπική κατάσταση τη δική του και των γύρω του. Υπάρχουν κάποιοι που έχουν φτάσει στην εξαθλίωση. Και άλλοι που τη βλέπουν καθημερινά γύρω τους.
Αυτό που δεν υπάρχει είναι η διάθεση για εξέγερση. Η αντιπρόταση για αλλαγή. Είναι τόσο σφιχτά τα δεσμα που μας φόρεσαν οι υπογραφές των μνημονιών, που δύσκολα πιστεύει κανείς ότι μπορεί να αλλάξει κάτι ουσιαστικά.
Θα μου πεις, όμως, και δικαίως, δηλαδή τι να κάνουμε; Να καθόμαστε και να ζούμε όλο και χειρότερα περιμένοντας πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες για την ανατροπή;
Και εφόσον δεν μιλάμε για ανατροπή (του καπιταλισμού;), εφόσον δεν μιλάμε για ουσιαστική αλλαγή και απαλλαγή από τα μνημόνια, τότε μιλάμε για διαχείριση; Γυρίζουμε δηλαδή σε εποχές Σημίτη (ή, πιο πρόσφατα, Σαμαρά): ποιος θα διαχειριστεί πιο αποτελεσματικα την υπάρχουσα κωλοκατάσταση.
Ο κόσμος αφενός έχει κουραστεί και δεν μπορεί να περιμένει άλλο, αλλά -κακά τα ψέματα- δείχνει να προτιμά τον εύκολο, τον ξεκούραστο δρόμο. Που δεν είναι αυτός της ανατροπής. Αλλά αυτό του deus ex machina, του απο μηχανής θεού, του μεσσία, του σωτήρα, του καλού διαχειριστή ντε, που θα πάρει την εξουσία στα χέρια του και ως διά μαγείας θα τα λύσει όλα. Και αν δεν τα λύσει, θα τα βελτιώσει. Και αν δεν τα βελτιώσει, τουλάχιστον δεν θα τα κάνει χειρότερα. Και αν τα κάνει χειρότερα, ε πόσο χειρότερα να είναι από σήμερα;
Γι’ αυτό και από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, τον ΣΥΡΙΖΑ, μοναδικός στόχος (αλλά και ταυτόχρονα ύψιστος κίνδυνος για τον ίδιον και για ολόκληρη την Αριστερά) προβάλλει πια η ανάληψη της εξουσίας, η αριστερή διακυβερνηση. Και για αυτό πρεπει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πολύ προσεχτικός στο τι υπόσχεται να κάνει ως μελλοντική κυβέρνηση: η ζημία σε περίπτωση αποτυχίας θα είναι τεράστια. Θα μου πεις, είναι λόγος αυτός να μην προσπαθήσει να κυβερνήσει; Οχι. Αλλά ίσως θυμάσαι πως στην αρχή του κειμένου ξεκαθάρισα πως δεν πιστεύω πως το πρόβλημα είναι τα μνημόνια και η κρίση, ούτε η κυβέρνηση, η συγκεκριμένη ή κάποια άλλη, αλλά ο καπιταλισμός (χωρίς το “ηλίθιε”).
Αυτό που δεν υπάρχει είναι η διάθεση για εξέγερση. Η αντιπρόταση για αλλαγή. Είναι τόσο σφιχτά τα δεσμα που μας φόρεσαν οι υπογραφές των μνημονιών, που δύσκολα πιστεύει κανείς ότι μπορεί να αλλάξει κάτι ουσιαστικά.
Θα μου πεις, όμως, και δικαίως, δηλαδή τι να κάνουμε; Να καθόμαστε και να ζούμε όλο και χειρότερα περιμένοντας πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες για την ανατροπή;
Και εφόσον δεν μιλάμε για ανατροπή (του καπιταλισμού;), εφόσον δεν μιλάμε για ουσιαστική αλλαγή και απαλλαγή από τα μνημόνια, τότε μιλάμε για διαχείριση; Γυρίζουμε δηλαδή σε εποχές Σημίτη (ή, πιο πρόσφατα, Σαμαρά): ποιος θα διαχειριστεί πιο αποτελεσματικα την υπάρχουσα κωλοκατάσταση.
Ο κόσμος αφενός έχει κουραστεί και δεν μπορεί να περιμένει άλλο, αλλά -κακά τα ψέματα- δείχνει να προτιμά τον εύκολο, τον ξεκούραστο δρόμο. Που δεν είναι αυτός της ανατροπής. Αλλά αυτό του deus ex machina, του απο μηχανής θεού, του μεσσία, του σωτήρα, του καλού διαχειριστή ντε, που θα πάρει την εξουσία στα χέρια του και ως διά μαγείας θα τα λύσει όλα. Και αν δεν τα λύσει, θα τα βελτιώσει. Και αν δεν τα βελτιώσει, τουλάχιστον δεν θα τα κάνει χειρότερα. Και αν τα κάνει χειρότερα, ε πόσο χειρότερα να είναι από σήμερα;
Γι’ αυτό και από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, τον ΣΥΡΙΖΑ, μοναδικός στόχος (αλλά και ταυτόχρονα ύψιστος κίνδυνος για τον ίδιον και για ολόκληρη την Αριστερά) προβάλλει πια η ανάληψη της εξουσίας, η αριστερή διακυβερνηση. Και για αυτό πρεπει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πολύ προσεχτικός στο τι υπόσχεται να κάνει ως μελλοντική κυβέρνηση: η ζημία σε περίπτωση αποτυχίας θα είναι τεράστια. Θα μου πεις, είναι λόγος αυτός να μην προσπαθήσει να κυβερνήσει; Οχι. Αλλά ίσως θυμάσαι πως στην αρχή του κειμένου ξεκαθάρισα πως δεν πιστεύω πως το πρόβλημα είναι τα μνημόνια και η κρίση, ούτε η κυβέρνηση, η συγκεκριμένη ή κάποια άλλη, αλλά ο καπιταλισμός (χωρίς το “ηλίθιε”).
υγ. αυτό είναι το κόλλημα των ημερών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου