Thriller

Συγγνώμη που θα το κάνω αυτό. Δεν είναι σωστό. Αλλά πριν προχωρήσεις στην ανάγνωση πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσεις την πολύ μικρή προηγούμενη ανάρτηση. Δεν το κάνω για τα χιταλάκια, ούτε για τη δόξα, μήτε για τα λεφτά.

Πάνος Καπασίνκι, "Εγώ, το πτώμα της κατσαρόλας", εκδ. Λιμός-Σεισμός-Κομμουνισμός:

"Είναι ψυχάκιας. Αλλά όχι μόνο κατά καιρούς, κατά περιόδους - πάντα, συνεχώς. Έχει επισκεφτεί κάθε λογής ιστολόγια, ιστοσελίδες και social media, αλλά τίποτε δεν τον βοήθησε. Το πρόβλημά του είναι ότι κάτω από το κεφάλι του, κάτω από το κρανίο, κάτι βράζει. Όχι πως τα βλέπει αυτά που βράζουν και πως στη συνέχεια τα σερβίρει και τα τρώει και μετά τον πιάνει βαρυστομαχιά, όχι. Καμία σχέση. Το κεφάλι του κυριολεκτικά βράζει, μες στο κεφάλι του είναι μια κατσαρόλα. Κάποιος ρίχνει διαρκώς τροφές, εκεί βράζουν, αλατίζονται και εντέλει καταβροχθίζονται από λαίμαργα στόματα. Αν αυτά που βράζουν είναι νόστιμα, όπως σούπα λαχανικών, μακαρόνια, φασολάδα ή πατάτες, τότε τα ανέχεται, μάλιστα του είναι και ευχάριστα, τα λιγουρεύεται κιόλας. Καμιά φορά όμως βράζουν εκεί μέσα μπάμιες. Και τότε τα λαίμαργα στόματα μες στο κεφάλι του, που περιμένουν να φάνε, είναι μιας αγέλης πεινασμένων λιονταριών. Πεινάνε, είναι λυσσασμένα, μουγκρίζουν. Και τα μουγκρητά αυτών των λιονταριών διαλύούν την κατσαρόλα, χύνεται το καυτό νερό και το λάδι μες στο κεφάλι και λιώνει το κρανίο σαν του εξολοθρευτή στο βίντεοκλίπ των Guns and Roses και γίνεται σπλάτερ η φάση, σκέτο θρίλερ".