Μια βλακεία διόλου πρωτότυπη

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας τύπος που 'χε ένα μαγαζί με μια ταμπέλα που έγραφε "ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ" και, όπως είναι φυσικό, έφτιαχνε γλυκά, όχι τα καλύτερα ούτε και τα χειρότερα της αγοράς, αλλά τα έβγαζε πέρα, μέχρι που, σε μια ακόμη επιβεβαίωση της θεωρίας του χάους, ο ΓΑΠ πήγε στο Καστελόριζο, έκτοτε το "ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ" άρχισε να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, μια μέρα μάλιστα με σφοδρή κακοκαιρία και ανέμους πολλών μποφόρ έπεσε από την επιγραφή το ζήτα κι απέμεινε να γράφει "ΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ, τρομερό κοκομπλόκο έπαθε ο δύσμοιρος αχαροπλάστης, κρίση ταυτότητος, επαγγελματική, συνειδήσεως και ψυχολογική, τι σκατά κάνω, ποιος είμαι, τι είναι αυτό το άχαρο που πρέπει να φτιάχνω, ένας σεισμός ακολούθως, σεισμός σκέτος, όχι διπλός, κομμουνισμός, γκρέμισε και το πρώτο άλφα της επιγραφής, που πλέον έλεγε "ΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ", προς στιγμήν φάνηκε να έχει δοθεί μια κάποια λύση, θα φτιάχνω χαρά, σκέφτηκε ο χαροπλάστης, ή μήπως θα φτιάχνω χάρο; ήταν το δίλημμα μεγάλο, είχε φάει όλη του την περιουσία στους ψυχολόγους, σε μάγισσες, σε χαρτορίχτρες, είδε κι απόειδε, αποφάσισε να πάρει τη ζωή του στα δικά του χέρια, γκρέμισε από μόνος του το "ΧΑΡΟΠΛ" κι έμεινε να γράφει η επιγραφή "ΑΣΤΕΙΟ", έφτιαχνε και πωλούσε αστεία, μα δεν αγόραζε κανείς, ήταν, σαν να λέμε, για εσωτερική κατανάλωση μόνο. 

Holy Wood (sic)

Προ μηνών, ένας καλός διαδικτυακός φίλος αποκάλεσε αυτό εδώ το ιστολόγιο "Holy Motors της ελληνικής μπλογκόσφαιρας". Πριν του απαντήσω, καθότι άσχετος, γκούγκλισα money-money και είδα ότι το Holy Motors είναι ταινία με υψηλή βαθμολόγηση στο imdb. Ευχαρίστησα με την αρμόζουσα σεμνότητα τον φίλο για το κοπλιμάν του, κατέβασα και είδα την ομολουμένως εξαιρετική ταινία. 
Προ δεκαπενθημέρου διάβασα την είδηση ότι τουλάχιστον πέντε χιλιάδες θέσεις εργασίας χάθηκαν την τελευταία τριετία στον χώρο των ΜΜΕ. Είναι τόση μεγάλη η ανεργία στον κλάδο που πολλοί δημοσιογράφοι αναγκάστηκαν να ασχοληθούν με την πολιτική, να εκλεγούν βουλευτές, για να επιβιώσουν.
Χθες απεργούσαν οι ηθοποιοί. Κι ο δικός τους κλάδος μαστίζεται από την οικονομική κρίση. Είναι τόση μεγάλη η ανεργία στον κλάδο που πολλοί ηθοποιοί αναγκάστηκαν να ασχοληθούν με την πολιτική, να εκλεγούν βουλευτές, για να επιβιώσουν.
Χθες ήπια έναν καφέ με μια φίλη, μάχιμη ρεπόρτερ. "Και τι ρεπορτάζ να γράψεις αυτές τις μέρες; Δεν συμβαίνουν και πολλά πράγματα", μού παραπονέθηκε.
Θυμήθηκα και τον Ουμπέρτο Εκο, το κλασικλισέ του: Τον Αυγουστο δεν υπάρχουνε ειδήσεις.
Είμαι άνεργος. Καιρό τώρα, ίσως θα το 'χεις προσέξει, αναζητώ αυτή τη μία, τη μοναδική καινοτόμα ιδέα, που θα βγάλει από την ανέχεια εμένα, αλλά και θα ανοίξει νέους δρόμους, νέους ορίζοντες για τους συναδέλφους μου, τη χώρα, την Ευρώπη, την παγκόσμια επιχειρηματικότητα.
Αποφάσισα κι εγώ, όπως πολλοί άλλοι στις μέρες μας, να ξεκινήσω το δικό μου εγχείρημα στον κλάδο της ενημέρωσης, να στήσω τον δικό μου μιντιακό κωλοsos, να γίνω κι εγώ ο μύλος ΜΜΕ, εφημερίδα, τηλεόραση και πόρταλ. Θα γίνω αφεντικό. Του εαυτού μου και των άλλων. Κυρίως των άλλων. Αλλά είμαι άνθρωπος και της τέχνης. Και της κουλτούρας. Αν και αφεντικό, είμαι αλληλέγγυος. Θέλω να βοηθήσω και τον κλάδο των ηθοποιών. Να γίνω μαικήνας, χορηγός (κι αφεντικό, μην ξεχνιόμαστε). Αλλωστε, τι καινούργιο κομίζει ένα ακόμη σκέτο ενημερωτικό εγχείρημα; Τίποτε. Αν όμως το συνδυάσεις με την υποκριτική τέχνη; Είναι απλό: ένα τιμ ταλαντούχων γραφιάδων, δημοσιογράφων, σεναριογράφων, ηθοποιών και σκηνοθετών θα αποτελέσει τον πυρήνα του Holy Wood (sic). Θέλεις γεγονότα και δεν τα βρίσκεις; Θα σου τα φτιάξουμε εμείς! Βαρέθηκες τη διαρκή αναπαραγωγή των ίδιων και των ίδων ειδήσεων από το ΑΠΕ και το newsroom του ΔΟΛ; Εμείς θα σου φτιάξουμε ειδήσεις που δεν τις έχει κανείς άλλος! Οι σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, ηθοποιοί μας θα στηνουν το σκηνικό, αιματηρές ληστείες, αποτρόπαιες δολοφονίες, εξεγέρσεις, λυντσαρίσματα πολιτικών, και οι ρεπόρτερ μας θα καταγράφουν, θα απαθανατίζουν την αποκλειστική είδηση!
Τεντέξ και οπενκόφι και επενδυτή από την Ευρώπη, σου μιλάω, μ' ακούς; Στείλε λεφτά!

Ο άνθρωπος που έτρωγε για να ζήσει

Κάθε πρωί σηκωνόταν και χωρίς ιδιαίτερη βιασύνη πήγαινε στο μπουγατσατζίδικο. Καθότανε πάντα στο καλύτερο τραπέζι, δίπλα στο παράθυρο. Του δίνανε τις καλύτερες μερίδες, με κρέμα, με τυρί, σπανάκι και κιμά. Ολες τις σπεσιαλιτέ. Και σοκολατούχο γάλα. Ετρωγε αργά-αργά, χωρίς να κρύβει, επιδεικνύοντας μάλλον την απόλαυσή του. Τις δύο ώρες που καθόταν εκεί, το κατάστημα φρόντιζε πάντα τα πιατάκια του να είναι γεμάτα. Στις δυο ώρες απάνω, σηκωνόταν, έλεγε κανά δυο κουβέντες με το αφεντικό, κάνα αστείο με τους πελάτες για τις ποδοσφαιρικές ομάδες κι έφευγε χωρίς να πληρώσει.
Το μεσημέρι πήγαινε στην ψησταριά. Καθόταν και πάλι στο καλύτερο τραπέζι, δίπλα στο παράθυρο. Του δίνανε τις καλύτερες μερίδες, σουτζουκάκι, σουβλάκι, γύρο, παντσετούλα. Ολες τις σπεσιαλιτέ. Και ρετσίνα, τσίπουρο ή χύμα κρασί, καμια αλοιφή, πατάτα τηγανιτή, πιπεριά καυτερή, φέτα ψητή ή μπουγιουρντί. Ετρωγε αργά-αργά, χωρίς να κρύβει, επιδεικνύοντας μάλον την απόλαυσή του. Ήταν μεθοδικός κι οι μεζέδες έρχονταν απανωτοί. Ένας άνθρωπος που ήξερε να τρώει, λέγαν οι απ' έξω περαστικοί. Κι αυτό που τρώει μάλλον είναι καλό, συλλογίζονταν. Ζωντανή διαφήμιση του μαγαζιού. Στις τρεις ώρες απάνω, σηκωνόταν, έλεγε κανά δυο κουβέντες με το αφεντικό, καμιά χαζομάρα με τα γκαρσόνια για γκόμενες και τρεκλίζοντας ελαφρώς έφευγε χωρίς να πληρώσει.
Το βράδυ πήγαινε στο γκουρμέ εστιατόριο. Καθότανε στο καλύτερο τραπέζι, δίπλα στο παράθυρο. Του σερβίριζε ο γκραν μετρ τα καλύτερα τα πιάτα, τις πιο εντυπωσιακές δημιουργίες, χοιρινό φιλέτο μενταγιόν με προσούτο πάρμας και σαφράν, σφακιανό κουνέλι τσιγαριστό με κόκκινο κρασί, τούρτα καπνιστού σολωμού. Και γαλλικό κρασί. Από τ' ακριβά. Ετρωγε αργά-αργά, χωρίς να κρύβει, επιδεικνύοντας μάλλον την απόλαυσή του. Στις τρεις ώρες απάνω, φώναζε τον σεφ, τού έδινε συγχαρητήρια για τα υπέροχα πιάτα, τις καλοζυγισμένες, πλούσιες γεύσεις και αποχωρούσε μεγαλοπρεπώς χωρίς να πληρώσει. Οι υπόλοιποι πελάτες κι οι περαστικοί τον θεωρούσαν κάποιον εκκεντρικό, βαθύπλουτο μπονβιβέρ.
Εφτανε σπίτι, άνοιγε μια σόδα από το κατά τ' αλλα άδειο ψυγείο του, άνοιγε την τηλεόραση στην κατά τ' άλλα άδεια γκαρσονιέρα του και αποκοιμιόταν ήσυχος ότι είχε επιτελέσει σωστά και σήμερα το καθήκον του στην κατά τ΄αλλα άδεια ζωή του.
Οταν πέθανε από κάποια πάθηση του στομάχου, αποκαλύφθηκε ότι δούλευε ως βιτρίνα-κράχτης για καταστήματα εστίασης. Ήταν, λέει, ο καλύτερος επαγγελματίας φαγάς στην πιάτσα.

Δέκα λόγοι ν' αγαπάς τους κιουρ

Σε όλους μας αρέζανε, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο, όχι για τους ίδιους λόγους.
Η πιο σταθερή από τις μουσικές μου αξίες.

10c

Τρία τουίτ και ένα βίντεο

Συνταξιούχες οι αναμνήσεις της εργατικής τάξης, ξεροκέφαλες, τόσα χρόνια στις επάλξεις, τόση δουλειά, τόσα παιδιά, τόσα αυτοκίνητα, τόσα σπίτια, δάνεια στεγαστικά, ποτέ δεν καθυστέρησε η καταβολή των δόσεων, πετυχημένες αγορές σε περίοδο εκπτώσεων, υπερκοστολογημένα προϊόντα στη μισή τιμή, κάπως έτσι κύλησε ολόκληρη η ζωή.

Λογοτεχνικός χαϊφιντελιτισμός

Δεν είναι σωστό να κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο, λένε. Ναι μεν αλλά.
Ομοίως, μη βιαστείς να κρίνεις ένα βιβλίο. Και πάλι ναι μεν αλλά.
Τις προάλλες αγόρασα ένα βιβλίο γιατί με άρεσε το εξώφυλλό του αλλά πολύ περισσότερο επειδή λάτρεψα την εναρκτήρια πρότασή του. Αργότερα κάνοντας τη σχετική αναζήτηση στο γκουγκλ, διαπίστωσα ότι πρόκειται για ένα μάλλον πολύ δημοφιλές θέμα: best first lines in literature, ψάξτο, εκατοντάδες σχετικά αφιερώματα.
Ως επί το πλείστον, και πολύ λογικά, οι επιλογές στις λίστες αυτές είναι από κλασικά έργα: Κάφκα, Καμί, Ντοστογιέφσκι, Ναμπόκοφ και δεν συμμαζεύεται. 

Ακολουθούν εννιά συν μία (αυτή του βιβλίου του Πάρι Τακόπουλου που αποτέλεσε αφορμή για αυτήν την ανάρτηση) δικές μου επιλογές, εξυπακούεται παντελώς υποκειμενικές.

1) "Ολόκληρη η πρωτεύουσα έκλαιγε σα χωριό" (Πάρις Τακόπουλος, Βίοι ακατάλληλοι)
2) "Ήταν Τρίτη απόγευμα και στα σκαλάκια της πλατείας Γκύζη έκανε ψοφόκρυο" (Κώστας Κοντοδήμος, Ο γιός που δεν θα θέλατε να έχετε)
3) "Ο κυρ Αργύρης ο Καλλιγάς ήταν γνωστότερος στον τόπο μας ως 'Ο Αργύρης ο Συμβολαιογράφος', οφείλων τον τιτλον αυτόν όχι σε κάποιες σπουδές, όχι σε κάποιο αξίωμα αλλά αποκλειστικώς στην ιδιορρύθμου εμπνεύσεως  ταμπέλα του μαγαζιού Υποδηματοποιείον Το Συμβόλαιο". (Νίκος Βασιλειάδης, Ο Συμβολαιογράφος).
4) "Όσον καιρό προετοιμαζόταν για τη συγγραφή εκείνου του βιβλίου, έχασε δώδεκα κιλά, πήρε δεκαπέντε κιλά, έχασε εκ νέου έντεκα κιλά, πήρε εν συνεχεία τέσσερα κιλά, και έπαψε να ζυγίζεται". (Γιώργος Ικαρος Μπαμπασάκης, Βιβλίο συμβάντων και αναφορών).
5) "Ο Τζο Μπέρι σκούπισε σχολαστικά τα τελευταία υπολείμματα σάλτσας μακαρονιών με ένα κομμάτι ψωμί και στη συνέχεια έσμπρωξε το πιάτο μακριά του - αυτό ήταν και το τέλος του τελευταίου γεύματος της ζωής του". (Γκράχαμ Μάστερτον, ο Αρχοντας του Ψεύδους).
6) "Τη μέρα που ο Ιννι Βίντροπ αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, οι μετοχές της Φίλιπς έφτασαν στις 149,60 μονάδες". (Κεες Νοοτεμποομ, Ιεροτελεστίες).
7) "Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ λογοκλόπος, θα έλεγα ότι έτσι άρχισε* " (Πιερ Μερό, Εκτός πραγματικότητας) - Αξίζει να αντιγράψω τη σημείωση της μεταφράστριας: *Ça a débuté comme ça, πρόκειται για τη φράση με την οποία ξεκινά το Ταξίδι στην άκρη της νύχτας του Σελίν. Α, και πάρε ένα λινκ ακόμη.
8) "Et il arrivait parfois ce qui arrive à présent : Georges Gerfaut est en train de rouler sur le boulevard périphérique extérieur". Εντάξει, το ομολογώ, αυτό βρίσκεται στη λίστα μόνο και μόνο επειδή γιατί είναι η αρχή του πρώτου βιβλίου που προσπάθησα και κουτσοκατάφερα να διαβάσω στα γαλλικά. Υπέροχος Ζαν Πατρίκ Μανσέτ, το μελαγχολικό κομμάτι της δυτικής ακτής
9) "That Theodore Street was dead was not a matter open to debate". Percivall Everett, American Desert.
10) When David Pepin first dreamed of killing his wife, he didn’t kill her himself. He dreamed convenient acts of God. Adam Ross, Mr Peanut. Είμαι μεγάλος απατεώνας, δεν το 'χω διαβάσει αυτό το βιβλίο. Μού το πρότεινε πριν από κάτι μήνες η φίλη μου η Β. να το διαβάσω, το κατέβασα, διάβασα την αρχή, μου φάνηκε εξαιρετική η εναρκτήρια πρόταση, αλλά δεν έχω ακόμη προχωρήσει παρακάτω.

Παρατηρείς, ίσως, πως τα περισσότερα λινκ που δίνω παραπέμπουν σε παλιότερες δημοσιεύσεις αυτού του ιστολογίου. Αυτό το κάνω α) για να blogήσω τα γένια μου, β) για να θυμηθώ και να νοσταλγήσω παλιότερες ιστολογικές και όχι μόνο περιόδους, ευκολότερες από τη σημερινή, γ) ενδεχομένως και ως ένα είδος απολογισμού λίγο πριν από το φινάλε, το οποίο αναπόφευκτα θα έρθει, γιατί μη ξεγελιέσαι από την πληθώρα των αναρτήσεων τελευταία, το μπλογκ αυτό αργοπεθαίνει εδώ και καιρό, δ) ενδεχομένως για να τσιμπήσω έστω δυο τρία σχόλια που θα με παρακαλάνε, μη Πάνο, μην το κλείνεις το μπλογκ σου.
Τόσο μαλάκας.

Τη δυσκολία ανεύρευσης των ιδανικών εναρκτήριων γραμμών στη συγγραφή ενός βιβλίου συμπυκνώνει τέλεια αυτή εδώ η σκηνή από το "Πέτα τη μαμά απ' το τρένο".

10-1 2012

Λίγες αναρτήσεις πιο κάτω άκου από το 20 έως το 11. 

Εδώ, από το 10 έως το 1, κατά σειρά εμφάνισης: Ντριμσκέηπ (κλέψιά πρώτη, πρόκειται για επανακυκλοφορία ηχογραφήσεων της δεκαετίας του '90, αλλά και τι μ' αυτό;), Γουόκμεν, Τίντερστιξ, Μόνο, Ράιαν Τιγκ, Μοτοράμα, Χίντεν Ορκεστρα, Μπέημπι Γκουρού, Μαξ Ρίχτερ (κλεψιά δεύτερη, πρόκειται για επανεκτελέσεις των βιβαλντικών τεσσάρων εποχών, αλλά και τι μ' αυτό;) και Ματ Ελιοτ. 

Με την επισήμανση ότι σε καμία περίπτωση αυτό και το προηγούμενο ποστ δεν αφορούν τα καλύτερα του 2012, απλώς αυτά που άκουσα περισσότερο από τις κυκλοφορίες του 2012. 

10-1 2012

Το ΔΝΤ της λογοτεχνίας

Ο φίλος μου ο Μήτσος λέει πως πίνω άτσαλα, πολύ γρήγορα. Δίκιο έχει μάλλον. Πίνω όπως τρώω, όπως μιλάω, όπως φέρομαι. Ατσούμπαλα, παράφορα. Στραγγίζω δυο τζέημσον στο μισάωρο. Στη μια ώρα τεσσερα, και πρέπει να φύγω από το μπαρ, για να διατηρήσω κάποια στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Με τον ίδιο άναρχο, κουλουβάχατο τρόπο διαβάζω. Σκόρπια μισοξεκινημένα βιβλία στο σπίτι ή σε ηλεκτρονική μορφή στο κινητό τηλέφωνο. Πού και πού βρίσκεται κάποιο το οποίο με γραπώνει από τα αρχίδια και δεν με αφήνει να το αφήσω από τα χέρια μου. Οπως σήμερα η συλλογή διηγημάτων του Γιάννη Παλαβού "Αστείο".
Κάποτε περιφρονούσα τους έλληνες συγγραφείς, μη ρωτάς γιατί. Όχι πια. Δεν θυμάμαι πότε και ποιοι έλληνες συγγραφείς με ανάγκασαν να αλλάξω γνώμη. Δεν τσιγγουνεύομαι τα καλά λόγια. Ούτε είμαι δύσπιστος απέναντι στους νέους συγγραφείς. Ούτε κοιτώ αφ' υψηλού τους νεότερους ηλικιακά που εκδίδουν τα βιβλία τους. Τελευταία μόνο νιώθω ένα έλειμμα γενναιοδωρίας ως προς το αντίτιμο, ως προς την τιμή ενός βιβλίου. Η κρίση, βλέπεις. Στην περίπτωση του "Αστείου" κάνω τον εξής (αστείο και ελπίζω σωστό) υπολογισμό: 8 ευρώ για το ένα βιβλίο που διάβασα μέσα σε περίπου τρεισήμισι ώρες. Τρεισήμισι ώρες ουσικοποσίας, δηλαδή δεκατέσσερα(!) ουσίσκια, από 3,5 ευρώ το καθένα (τιμή Μικρόπολις, η χαμηλότερη που ξέρω) 49 ευρώ χώρια τα έξοδα μετάβασης και διαμονής στο νοσοκομείο. Κέρδισα δηλαδή σήμερα 41 ευρώ. Epic win. Προλαβαίνω να πάω σε κάποιο μπαρ να το γιορτάσω.

Περισσότερα και αναλυτικότερα για το εξαιρετικό "Αστείο" του Γιάννη Παλαβού στο bιβλιονέτ και στο ιστολόγιο ΝΟ14ΜΕ

20-11 2012

Κατά σειρά εμφάνισης, από το είκοσι στο έντεκα, Λε φραγμάντς ντε λα νουί, ολαφούρ άρναλντζ, άντολφ πλέηζ δε τζαζ, μάη ετζουκέσιον, εντ όλσο δε τριζ, του γούντιντ μπερντζ, μπομπ μουλντ, μπέρνινγκ χαρτς, άλο ντάρλιν, καλέξικο.

20-11 2012

Το ωχ της φτώχειας

Οι λίγες, ας πούμε, τρόπον τινά ποιοτικές αναρτήσεις αυτού του ιστολογίου στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι γέννημα των πολλών μοναχικών (αυτό ακούγεται ακόμη πιο "ίίίου" και δηθενιά από τα στάνταρ μου) περιπάτων μου. Τώρα τελευταία δεν περπατώ πολύ συχνά μοναχός, συνήθως συμβρίσκομαι με καλούς συμπάσχοντες ανθρώπους. Ως εκ τούτου, αναπόφευκτα, παρατηρείται μια δραματική πτώση στην ούτως ή άλλως αμφισβητούμενη ποιότητα των αναρτήσεων του ιστολογίου. Κοινώς, γράφω χαζαμάρες γιατί οι άλλοι με βοηθάνε να παλεύω κάπως τη μιζέρια μου.
Μπορεί η κόλαση να είναι οι άλλοι αλλά και ο (μ)παράδεισος επίσης είναι κάποιοι άλλοι.
Σήμερα ωστόσο, ευρισκόμενος στο σουπέρμάρκετ, αγοράζοντας ένα μπουκάλι κρασί σε προσφορά και αναλογιζόμενος τα προχθεσινά και τα χθεσινά καμώματα διαφόρων καλών ανθρώπων εν μέσω οινοποσιών, συνειδητοποίησα έχουν πολύ μεγάλο θράσος οι άνεργοι που επιμένουν και τολμούν να προσπαθούν να περάσουν καλά. Που ανεβάζουν στα σόσιαλ μίντια φωτογραφίες γλεντιού. Που εξακολουθούν να κοιτάνε τις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Οι φτωχοί δεν δικαιούνται να απολαμβάνουν. Οι φτωχοί πρέπει να υποφέρουν, διότι αλλιώς τι σκατά φτωχοί είναι; Δικαιούνται να διαμαρτύρονται για τη φτώχεια τους, αλλά όχι πολύ, χωρίς εξαλλοσύνες και βίες και μόνον στις εκπομπές του κυρίου Αυτιά. Δικαιούνται να βλέπουν μπάλα, να πηγαίνουν στο Δελφινάριο, όχι στο Μέγαρο Μουσικής ή στις γκαλερί του Λονδίνου. Δικαιούνται μόνο να επιβιώνουν ως αποτέλεσμα της φιλευσπλαχνίας των πλουσίων έτσι ώστε επιβιώνοντας να συνεχίσουν να ευγνωμονούν τους φιλάνθρωπους πλουσίους για τη φιλευσπλαχνία τους. Φτωχός που απολαμβάνει, για να λέμε την αλήθεια, δεν είναι πραγματικά φτωχός. Διότι τον τρόπο ζωής τους, τι δικαιούνται να κάνουν και να μην κάνουν, τη διαβίωση των φτωχών τέλος πάντων, ακόμη και την ίδια την έννοια της φτώχειας οι έχοντες και οι κατέχοντες θα την ορίσουν. Εσύ πού να ξέρεις από φτώχεια, πτωχέ;   

ΥΓ - Και μια απορία για τη φετινή μπλογκοβίζιον, που είναι αλήθεια πως δεν την παρακολούθησα από πολύ κοντά: Ο φετινός Ματ Ελιοτ ρε παιδιά δεν ψηφίστηκε από κανέναν; 

 

Ο χαμένος ξάδερφος του έλληνα βουλευτή στις ΗΠΑ

Ενας υπάλληλος στην Υπηρεσία Κοινωνικής Ασφάλισης στις ΗΠΑ φέρεται να είναι ο μακρινός, από χρόνια χαμένος, ξάδερφος έλληνα βουλευτή της Δημοκρατικής Αριστεράς. 

Το κουβάρι των αποκαλύψεων άρχισε να ξετυλίγεται στις 10 του Δεκέμβρη τρέχοντος, όταν ο 38χρονος ξάδερφος δέχθηκε επίσημη επίπληξη από την υπηρεσία του λόγω των επανειλημμένων ύποπτων εκ μέρους του διαρροών, τις οποίες οσφρήστηκαν, πραγματικά λαγωνικά, οι συνάδελφοί του, οι οποίοι φρόντισαν να ενημερώσουν το τμήμα ανθρώπινου δυναμικού ώστε να επιληφθεί για τα περαιτέρω.

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες, ο 38χρονος κατηγορείται για σαμποτάζ στον εργασιακό χώρο, αφού με τις διαρροές του (πάνω από 60 το φθινόπωρο του 2012) κατάφερε να δημιουργήσει ένα ανυπόφορο και εχθρικό εργασιακό περιβάλλον.

Ο 38χρονος παραδέχθηκε τις διαρροές αερίων από το στομάχι του ισχυριζόμενος ότι δεν μπορούσε να τις συγκρατήσει τις κλανιές του. Είναι κληρονομικό το πρόβλημα, είναι στο DNA της οικογένειας, φέρεται να δήλωσε κατά την απολογία του.

Ο Γρηγόρης Ψαριανός επισήμως αρνήθηκε να σχολιάσει τις εξελίξεις, ωστόσο φέρεται να δήλωσε στον προσωπικό του κύκλο: "Ναι, μίλησα με το ξαδερφάκι. Ναι τον μαλάκα, κλάνει κι αυτός. Τού είπα να κάτσει εκεί που τον κάτσανε και πως αν ήταν έλληνας δημόσιος υπάλληλος, με τέτοιο πειθαρχικό παράπτωμα, μπορεί και να τον απολύαμε". 

Πηγές 1, 2, 

ΥΓ. Για όνομα, φανταζομαι πως δεν χρειάζεται να ξεκαθαρίσω το προφανές, σωστά; 

 

Πάτησον με, άκουσον και

Μάλλον κάτι άλλο εννοούσε ο Γκυ Ντεμπόρ όταν έγραφε στην κοινωνία του θεάματος "η θεαματική κατανάλωση, που συντηρεί την πηγμένη παλιά κουλτούρα, περιλαμβανομένης της επαναφομοιωμένης επανάληψης των αρνητικών της εκδηλώσεων, γίνεται ανοιχτά στον πολιτισμικό της τομέα αυτό που είναι σιωπηρά στην ολότητά της: η κοινοποίηση του μη κοινοποιήσιμου", εμένα όμως στο μυαλό μου ήρθανε απρόσκλητα τα σόσιαλ μίντια. 

Η ουσία πάντως αυτή τη φορά δεν είναι στις λέξεις αλλά στους ήχους που ακολουθούν, για τις μέρες που 'ρχονται. Καιρό είχα να κάνω μια καθαρά μουσική ανάρτηση.

evol

Ξεπεσμός και κατρακύλα

Πρότεινα χθες σ' έναν φίλο να συνοδεύσει τη φωτογραφική του ανάρτηση με τούτες τις αράδες, οι οποίες απορρίφθηκαν κατηγορηματικά: "Οι εικόνες που αποσπώνται απ' όλες τις όψεις της ζωής συγχέονται σε μια κοινή πορεία, όπου δεν μπορεί πια να αποκατασταθεί η ενότητα της ζωής αυτής. Η πραγματικότητα, θεωρούμενη αποσπασματικά, ξεδιπλώνεται στη γενική της ενότητα σαν ψευδόκοσμος κατά μέρος, σαν αντικείμενο μόνο της παρατήρησης". (Γκυ Ντεμπόρ, Η κοινωνία του θεάματος). 

Βρε τον δύσμοιρο Ντεμπόρ, που τον είχα και για πολύ σουξεδιάρη γενικώς. 

Ίσως, για την ψευδαίσθησή μου αυτή, να φταίει και τούτο εδώ του ποιητή Ορκ Τελεία Οργκ από τη συλλογή του "Chill-out μάου-μάου", εκδόσεις "Ξεφτίλα".   

Στο λεωφορείο με ύφος σνομπ διάβαζα τον Γκυ Ντεμπόρ, (σκατά σ)την κοινωνία του θεάματος και ως εκ θαύματος πλησίον μου καθίσαν δύο κοπέλες σε κουβέντα για την ιστορία της τέχνης απορροφημένες, μέσα μου σκέφτηκα να η ευκαιρία, από τις δύο θα μου κάτσει η μία, και με το βιβλίο πάνω στην κεφάλα μου είπα την κοτσάνα μου "κορίτσια είμαι κάτω από τον Γκυ, δεν μ' αξίζει ένα φιλί;".

ΥΓ. Κλείστο ρε Πάνω το ρημάδι!

Παλλαϊκό αίτημα, να τελειώνουμεμε αυτή τη γελοιότητα

Ο ερωτευμένος με την τραγουδίστρια της πίστας φέρελπις μαρκετίστας, μανιακός με τη στρατηγική διείσδυση και τη βουκωλική την ποίηση, άνοιγε του θανάτου βάσεις δεδομένων, έγραφε του κάκου στίχους ερωτευμένων παρασυρμένος στου έρωτα το καρουζέλ σε φύλλα του εξέλ, σε στιλ "τα μαλλιά σου να λύσεις και να με φιλήσεις, στην αγκαλιά σου να με κλείσεις", κάπου εκεί κολλούσε, το χούι το επαγγελματικό κυριαρχούσε, τη συνέχεια στο μακμπούκ πληκτρολογούσε  "επιχειρηματικές λύσεις στον καιρό της κρίσης, όλες οι απαντήσεις κι oι ομορφιές της ζήσης κρύβονται μες στις πωλήσεις, θέλεις, μωρό μου, μαζί μου να τις ζήσεις;" - κάλλιο έρωτας γιάπης παρά στο γιαπί εργάτης; 
 

Τιπόσος Πωσπουπότες, "Η πόπη η αντιλόπη κυνηγούσε το τόπι σε όλη την Ευρώπη, εντέλει ανταμείφθηκαν όλοι της οι κόποι", εκδόσεις "Ευπώλητη απωλήτικη πωλητεία".

Βίος του ποιητή Ομοιοκατάληκτου του Λαχανορρυθμικού

Ο ποιητής Λαχανορρυθμικός είχε από μικρός τόσο ωραία και δυνατή φωνή που τον έβαζε η δασκάλα να διαβάζει το μάθημα στα παιδιά τ' άλλα, κι έτσι φάνηκε από νωρίς το πρόβλημα του ποιητή που το 'χε εκ γενετής, ξάφνου του κοβότανε η αναπνοή, λαχάνιαζε πολύ κι έχανε το ρυθμό, τον φωνάζανε από τότε τα παιδιά χοντρό, αργότερα ως φοιτητής, έγινε αριστεριστής και πριν από τις πορείες μαζεύονταν στις φοιτητικές εστίες για να  βγάλουν συνθήματα που να 'χουν βαθιά νοήματα, μα δεν ήξερε από ομοιοκαταληξία, αλήθεια λέω, όχι αστεία, του ποιητή δεν του έβγαινε η ρίμα, τον κοροϊδεύαν και ήταν κρίμα, τουλάχιστον τα συνθήματα των άλλων τα φώναζε δυνατά κατά το ήττον ή το μάλλον, αλλά και πάλι δυστυχώς του ξέφευγε ο ρυθμός και γινότανε χασμωδία και του βρίζανε οι άλλοι τα θεία και τον Δία, για να βρει ρυθμό είπε να κάνει τον μουσικό, να γίνει μπασίστας, ντράμερ ή κιθαρίστας, μα είχε ταλέντο τελικά μόνο για ατενίστας ή για μαρκετίστας, στο μπλογκ του έγραφε στιχάκια για πεταλούδες και πουλάκια, αλλά καθώς βαριότανε στα σεμινάρια οι λέξεις τού έρχονταν όπως η διάρροια:

Λείπει η λύπη και τα λοιπά τα λίπη
λυπαίνουν τα πλήθη
βρίζει στη βρύση και βρίθει η λήθη
λυδία λίθος ηλιθίως, βραχύς ο βίος
με μακροπρόθεσμες τασεις, αριθμοδείκτης παγίων
ως εαυτόν να αγαπάς τον πλησίον 
(ευλόγησον) 

Ερωτισμός στο επιχειρείν

Οταν καεί το μεταμοντέρνο (postmodern), γίνεται τοστ (toastmodern): Αποεπενδύσου! της είπε, ερωτική προσταγή, σε χαμηλό φωτισμό, δείξε μου το πλάνο σου το επιχειρηματικό, τα κορμιά τους σμίξανε με ρυθμό αναπτυξιακό καιγαμώ τοις εκατό, θωπεία στις πωλήσεις, μερίδιο αγοράς να γλείψεις, κοινοπραξία στύσης, αδασμολόγητοι πόθοι στα μεταξωτά σεντόνια, εισαγωγές - εξαγωγές, αντισταθμιστικά οφέλη να σ' αλείψω μέλι, βραχυπρόθεσμη υλοποίηση ολοκλήρωσης από το εξωτερικό, δηγματοληψία στον τρυφερό της το λαιμό, στεναγμοί ειδοποίησης αφίξεως, ικανοποίηση βραχυμεσοπρόθεσμων αναγκών, προσωρινή διασάφηση: πέσμου, τι γίνεται με μας, γουρούνι, μού λες παραμύθια της Χαλιμάς, σου δίνω τη ρήτρα διαφυγής, το τέλος της ερωτικής μας διαπλοκής.

(το πρώτο ωραίο τραγούδι που άκουσα σήμερα ήταν αυτό)

Ποιος πέτυχε την πώληση; (μάρκετινγκ νουάρ)

Η Μαίρη και η Σάλι πουλούσανε χαλιά

στα βάθη των ΗΠΑ, σε μια εκκλησιά

Η Μαίρη, γνώστρια βαθιά

Η Σάλι, χαριτωμένη και γλυκιά

Η Μαίρη, καυχησιάρα, ακριβής και ακριβή

Η Σάλι, αγαπησιάρα, πεταλουδίτσα ζωηρή

Την πώληση ποθούσανε, να βγάλουνε λεφτά

Εβαλαν κι οι δυο τα μίνια τους, ήτανε καυτά

Στην εκκλησιά οι γέροι της επιτροπής

αυστηροί, αγέλαστοι και κατηφείς,

στριμμένοι, γεροξούρηδες

κατά βάθος λιγούρηδες

τους τρέχανε τα σάλια

σου λέω μαύρα χάλια

χωρίς ίχνος ντροπής

άτομα με στάτους, περιωπής

σαν είδαν τις κοπέλες

τους ήρθε όρεξη για τρέλες

απάνω τους κολλήσανε σαν βδέλλες

κι έπαθε η επιτροπή λαλά, χοντρό κλακάζ

και των γερόντων οι φόνισσες κατέληξαν στο Αλκατράζ.

Χάστε την ιστολογική σας αξιοπιστία σε πέντε λεπτά

το υπέρτατο ον

γιομάτο κραγιόν

νεαρών θαυμαστριών

στο σπίτι γυρνά

με ύφος γαμιά

κλειδώνει την πόρτα

σβήνει τα φώτα

μετράει αρνιά

να τον πάρει ο ύπνος

βυθισμένο στο λίπος

αναρωτιέται μήπως

αισθάνεται τρύπιος

κουμπαράς

κιλαράς

Τόμας Τζίρεν - Πέτερ Κάπεν, "the space bar between us",  εκδόσεις Αους Λάντερ, μετάφραση Πότης Τσιπούρου

Όλες οι απαντήσεις στα δεινά των δεινοσαύρων

Ισως έχεις ακούσει τώρα τελευταία κάποιον της παλαβής αριστεράς που τολμά να θέλει να κυβερνήσει να λέει (πολλές υποτακτικές στην πρόταση, λες να υπαινίσσομαι κάτι για αριστερά της υποταγής; απαπα) «γιατί αφήνουμε την έννοια της πατρίδας να την καπηλεύεται και να τη λυμαίνεται η ακροδεξιά;». Μη φοβάσαι, δεν θα ασχοληθούμε με αυτό. Θα ασχοληθούμε με κάτι πολύ πιο επίκαιρο, με δεινοσαύρους. Και λέγοντας δεινοσαύρους, δεν εννοώ τη «δεινοσαυρική αριστερά με τις απαρχαιωμένες απόψεις», ποπό ρε συ καλύτερα και από τον Πάσχο τα γράφω,  αλλά τους πραγματικούς δεινοσαύρους, για τους οποίους κάποιοι στις ΗΠΑ σκέφτηκαν «γιατί αφήνουμε την έννοια του δεινοσαύρου να την καπηλεύονται και να τη λυμαίνονται οι οπαδοί της εξέλιξης και του Δαρβίνου;». (Μήπως η αντιστοιχία στη σκέψη αυτή μπορεί να μας οδηγήσει και στο συμπέρασμα πως πατρίδα μας δεν είναι όπου γης, δεν είναι οι κάμποι, δεν είναι τα βουνά, δεν είναι τα παιδικά μας χρόνια, δεν είναι εκεί που μίσησα και με μισήσαν περισσότερο από όπου οπουδήποτε αλλού, αλλά πατρίδα μας είναι οι δεινόσαυροι; Ας μην το πιάσουμε αυτό το νήμα.)

Αυτοί οι φοβεροί τύποι λοιπόν, μέλη μιας οργάνωσης ονόματι Ανσερζ ιν Τζένεσις, (apantiseis sti Genesi – you know, the Bible), έχουν κι ένα μουσείο κάπου στο Κεντάκι. Μουσείο της Δημιουργίας, το λένε. Από τη στιγμή που στις μέρες μας όλοι είμαστε ειδικοί στα πάντα και από τη στιγμή που έχουν επικρατήσει ο ακραίος υποκειμενισμός και η άποψη πως η αλήθεια έχει δύο ή περισσότερες πλευρές, σκέφτηκαν, πολύ λογικά, γιατί να μην έχει δίκιο και ο Θεός και ο Δαρβίνος; Και Γένεση και Εξέλιξη. Και κατακλυσμός και παγετώνες. Και Κιβωτός του Νώε και δεινόσαυροι. Μάλιστα, φίλες μου και φίλοι, στην κιβωτό του Νώε υπήρχαν και δεινόσαυροι όλων των ειδών. Κάποιοι και με σαμάρια. Αμέ. Ολα αυτά εκτίθενται στο Μουσείο, μαζί με πολλά άλλα, όπως ένας... άπεος Αδάμ διότι προφανώς ο Θεός έφτιαξε τον Αδάμ χωρίς το πέος.

Είναι να απορείς μετά που κοτζάμ Λάρι Κινγκ ρώτησε στον αέρα «από τη στιγμή που ισχύει η θεωρία της εξέλιξης, γιατί έχουν σταματήσει οι πίθηκοι να γίνονται άνθρωποι, γιατί υπάρχουν ακόμη τα πιθήκια;». 

Πηγή το απολαυστικό αυτό άρθρο στο τρουθάουτ.

(Να σου πω και κάτι ακόμη, όταν ακούω για καριέρες, επιχειρηματικότητες και διάφορα άλλα τέτοια, εγώ σκέφτομαι το αποκάτω ρεφρέν. Σιχτίρ.)

Άγνωστες λεπτομέρειες της παιδικής ηλικίας του Αντρέα του Γίγαντα

Ο Αντρέας ο Γίγαντας, στα παιδικά του χρόνια, ήτανε ήδη τεράστιος και δεν χωρούσε στο σχολικό λεωφορείο, λίγο έλειψε να μείνει ξύλο απελέκητο, ευτυχώς ένας σπλαχνικός κύριος, θεατρικός συγγραφέας, κουλτουριάρης ή κάτι τέτοιο, που τον λέγανε Σάμιουελ Μπέκετ και έπαιζε χαρτιά με τον μπαμπά του Αντρέα, προσφέρθηκε να τον πηγαινοφέρνει καθημερινά με το γιωταχί του στο σκολείο και κάπως έτσι α) μπόρεσε να μορφωθεί ο Αντρέας και να γίνει ένας από τους ήρωες του κατς και β)  εμπνεύστηκε ο Μπέκετ το πιο διάσημό του έργο, το "Περιμένοντας τον Γκοντό" του οποίου ο αρχικός τίτλος ήταν "Περιμένοντας τον Χοντρό (να σκολάσει από το σκολειό)", στη διαδρομή συζητούσαν λέει για κρίκετ, αλλά αυτό μού φαίνεται κάπως τραβηγμένο, κάπως ασαφές, ίσως και λιγάκι αναληθές, είναι άλλωστε λεπτή η γραμμή μεταξύ αλήθειας και ψέματος και καμιά φορά, χάριν κάποιας χοντρής πλάκας, γράφονται χονδροειδέστατα ψεύδη, που όμως σε περιπτώσεις όπως του ελληνικού κουλουριού ή του αμερικανικού κρεμμυδιού αποτελούν υψηλότατη τέχνη, και διάβασα το ορίτζιναλ στόρι στην Κ. που με πήρε στο ψιλό και μού είπε απογοητευμένη μετά από τόσα χρόνια που με ξέρει ότι τελικά δεν έχω και τόσο λεπτή αίσθηση του χιούμορ. 

Σε τούτο το ιστολόγιο, παρότι γενικώς γράφουμε αρλούμπες, πάντα επανερχόμαστε στις ιστορίες που έχουμε ξεκινήσει στο παρελθόν. Θυμήσου, για τον Αντρέ δε Τζάιαντ τα είχαμε πει εδώ και γενικότερα για το κατς εδώ. 

ΥΓ. Σήμερα άκουσα το νέο ep των Sugar Factory. Τα σπάει. 

Αποσύνδεση, μια αθώα νέα διαδικτυάκη τάση ή μήπως κάτι πολύ πιο επικίνδυνο;

Θα είμαι ξεκάθαρος.

Λοιπόν, υποψιάζομαι πως πρόκειται για κάποια παγκόσμια συνωμοσία που μας θέλει όλους αποσυνδεδεμένους είτε ενόψει της καταστροφής του κόσμου στις 21/12, είτε ενόψει της γέννησης του Θεανθρώπου στις 25/12 είτε ενόψει της έλευσης της Δόσης, συγγνώμη της Δευτέρας Παρουσίας ήθελα να πω, είτε τέλος πάντων ενόψει κάποιων πολύ σημαντικών πολιτικών εξελίξεων (όπως πχ της διάσπασης στους ΑΝΕΛ). Κι αν δεν πρόκειται για παγκόσμια συνωμοσία, τότε πρόκειται για κάποιο χοντρό εμπορικό οικονομικό παιχνίδι, για ένα νέο παγκόσμιο τρεντ, από το οποίο ως συνήθως οι παγκόσμιοι ολιγάρχες, οι ανθρωποχειριστές, οι διαμορφωτές αντιλήψεων, θα θησαυρίσουν χάρη στη (μη) διαδικτυακή συμπεριφορά των πολλών αθώων, αφελών εν αγνοία ανθρώπων που θεωρούν ότι επιλέγουν ελεύθερα και ότι οι ίδιοι ορίζουν τις τύχες και τις πράξεις τους, τη στιγμή που όλοι είμαστε κατευθυνόμενα πιόνια στα χέρια των παγκόσμιων επικυρίαρχων.

Δεν έχεις καταλάβει γρυ ε; Να σου πω σε τι αναφέρομαι ευθύς αμέσως: ο φίλος μου ο thanosk την έκανε τις προάλλες από το τουίτερ. Εγραψε αυτό το κείμενο δικαιολογώντας την απόφασή του και αργότερα παρέπεμψε και σε αυτό το κείμενο, το οποίο εν ολίγοις -και εφόσον βαριέσαι (μη βαριέσαι!) να πατήσεις το λινκ και να το διαβάσεις ολόκληρο- λέει πως είναι πάρα πολύ ωφέλιμο να αποσυνδεθείς από το διαδίκτυο και τα σόσιαλ μίντια για κάποιο καιρό γιατί σου δίνει την ευκαιρία απερίσπαστος να αφοσιωθείς στις δικές σου σκέψεις, στις δικές σου ανάγκες και να ρίξεις και μια ματιά στον πραγματικό κόσμο γύρω σου χωρίς τον παραμορφωτικό φακό του διαδικτύου.

Καλά όλα αυτά, αλλά όλοι κάπου τα έχουμε ξανακούσει κατά διαστήματα. Ψύλλοι στα αυτιά μου όμως μπήκανε και άρχισα να υποψιάζομαι την ύπαρξη της προαναφερθείσας παγκόσμιας συνωμοσίας αυτών των σκοτεινών συμφερόντων που μας θέλουν αποσυνδεδεμένους για τα δικά τους οικονομικά και όχι μόνο οφέλη όταν σήμερα το πρωί, πριν καν πιω καφέ, με την τσίμπλα στο μάτι, τρελαμένος ακόμη με τα όνειρα που έβλεπα και ευρισκόμενος στο χώρο όπου ακόμη και οι βασιλείς απολαμβάνουν από ένα έως και είκοσι λεπτά μοναξιάς, διάβασα αυτό το κείμενο στους ΝΥ Times, το οποίο ανερυθρίαστα και απροκάλυπτα δίνει γραμμή: ώρα να αποσυνδεθείς!   λέει.  Κι εκεί που με την υπέροχη παρατήρησή του "Social media did not invent the need to be loved or the fear of being unloved. They just revealed them in new ways" ο αρθρογράφος κοντεύει να με πείσει, διαπιστώνω ότι και στο προηγούμενο άρθρο του, τα ίδια έγραφε! Αχά (take on me), δεν είναι σύμπτωση, πρόκειται περί εκστρατείας και μάλιστα πολύ καλά οργανωμένης. Ενορχηστρωμένη επίθεση στη διαδικτυακή μας παρουσία, στοn ηλεχτρονικό μας ακτιβισμό, που προφανώς έχει τρομοκρατήσει τους ολιγάρχες και μας θέλουν όλους offline. Ε λοιπόν, ας το ξεκαθαρίσω μια και καλή στα παπαγαλάκια της παγκόσμιας ολιγαρχίας: κύριε thanosk, κύριε Αντριου Ρόζενθαλ, κύριε Ανταμ Μπράουλτ (ή όπως αλλιώς προφέρεστε), δεν θα σας περάσει, νο πασαράν, χάστα λα ιντερνέτια σέμπρε και ταλιμπάν και ταλιμπάν.

Είμαι άδικος, το ξέρω, σαν τη ζωή

Ευτυχώς που υπάρχουν φτωχοί, διαφορετικά τι θα γινόμασταν κι εμείς οι φιλάνθρωποι; Χάρη στους φτωχούς, τους εξαθλιωμένους, μπορούμε να εφαρμόσουμε κοινωνική πολιτική για να ελαφρύνουμε τους πολίτες από τα επώδυνα βάρη που επέφεραν οι απαραίτητες για την οικονομική ευημερία διαρθρωτικές αλλαγές. Ηταν απαραίτητο να αυξηθεί ο αριθμός των ανέργων, ώστε να μπορούμε να θέσουμε σε λειτουργία τα προγράμματα διά βίου εκπαίδευσης και επανακατάρτισης. Τόσα ΚΕΚ ανοίξαμε, τι θα τα κάναμε; Μπιλιαρδάδικα; Η κοινωνική προσφορά, αγάπη μου, σε γεμίζει. Δεν υπάρχει πιο υπέροχο συναίσθημα από το να βοηθάς τους πτωχούς να μην πεθάνουν από την πείνα. Τόσο παντεσπάνι τριγύρω γιατί να πάει χαμένο; Πηγαίνω καμιά φορά στου άντρα μου τους εργάτες, που τους έχει απλήρωτους, αλλά και στους απολυμένους, Χριστέ μου, σε τι συνθήκες ζουν αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς θέρμανση, χωρίς σολωμό και κάλβο. Τους μοιράζω μακαρόνια, ρύζι, ευχές, κουράγιο. Τους λέω να μην απελπίζονται. Τους πηγαίνω και την τηλεόραση εκεί, τους δίνω την ευκαιρία να βγουν στα κανάλια. Ποιος ξέρει, αν έχουν φωτογένεια, μπορεί να βγουν στην εκπομπή της Αννίτας Πάνια. Παίρνω και ένα ιερέα μαζί μου, να τους εξομολογήσει. Να πάνε στον παράδεισο τουλάχιστον της γης οι κολασμένοι. Χρυσό μου, ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη, ειδάλλως αυτό το συναίσθημα προσφοράς και αλληλεγγύης θα με κατέπνιγε, δεν θα ήξερα πού να προσφέρω αυτά που δεν χωράνε στην τσέπη, στο πορτοφόλι, στο θησαυροφυλάκιό μας. Ευτυχώς που υπάρχουν φτωχοί, κατατρεγμένοι για να έχω κάτι να ασχολούμαι βρε αδερφέ. Ολο τένις και κουμ καν, καταντάει βαρετό. Και πόσες φορές πια να πας για ψώνια στο Μιλάνο; Όόόοχι, χρυσό μου, οι φτωχοί είναι το καλύτερο το χόμπι. Τους αγαπώ τους φτωχούς εγώ. Σου λέω, χάρη σε αυτούς γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. 

Ο κουραμπιές (τόσο μελό ποστ που θα μπορούσε να λέγεται και μελομακάρονο)

Βρεθηκε στο ράφι χωρίς να καταλάβει πώς. Ηταν κι άλλοι εκεί σε καραντίνα. Φοβόταν το σκοτάδι, ευτυχώς τον καθησύχαζαν οι άλλοι, ο ένας τον άλλον. Κάνανε μαζί σχέδια διαφυγής. Ομως απαγορευόταν η ομαδική απόδραση, ο καθένας μπορούσε να δραπετεύσει μόνος. Σκεφτόταν πως, αν έφευγε, θα βρισκόταν κάπου στο άγνωστο μόνος. Οι άλλοι θυσία στο βωμό μιας αβέβαιης νέας αρχής. Προτιμούσε την καραντίνα με τους άλλους. Που όλο λιγόστευαν. Ενας-ένας την έκανε απ' εκεί ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω. Δεν ήταν ηλίθιοι, επέλεγαν τη λήθη. Ωσπου έμεινε μόνος. Στην αποθήκη μάζευε σκόνη. Τον ξεσκόνιζαν καμιά φορά, αλλά όχι πολύ συχνά. Στην αρχή δειλά και στη συνέχεια με θράσος, ήρθαν οι αράχνες να στήσουν τον ιστό τους. Πήρε να ιδρώνει. Ποτάμια βρόμικου ιδρώτα σχημάτισαν μια λίμνη, ένα έλος, γύρω του. Είχε βαλτώσει οριστικά.
Πού και πού, για να ευθυμήσει, σκεφτόταν τον αστικό θρύλο σύμφωνα με τον οποίο το συγκρότημα Μάνκιζ, ένα από τα πρώτα κατασκευασμένα μπόη μπαντζ στην ιστορία, αρνήθηκε να εντάξει στο ρεπορτόριό του το τραγούδι Σούγκαρ-Σούγκαρ, θεωρώντας το "υπερβολικά χαζοχαρούμενο". Ετσι αυτό κατέληξε να γίνει σούπερ επιτυχία από τους Αρτσιζ.  

ΥΓ. Δεν ακούω κουβέντα, το βίντεο τα σπάει. Ψυχεδελέ.

e-περπαρατήρηση

Περπατάω πολύ. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να μην παχύνω κι άλλο. Κάποιες φορές περπατώ σαν τον Μπρους Σπρίνγκστιν στο βιντεοκλίπ τού Streets of Philadelpheia. Αλλες φορές σαν τον Ρίτσαρντ Ασκροφτ στο Bittersweet Symphony. Σαν τη Σάρα Νέλσον στο Unfinished Sympathy. Εντάξει, αποφεύγω να κυκλοφορήσω μόνο με το γιλεκάκι μου, με μια κιθάρα κόκκινη και την αλήθεια σαν τον Μπόνο στο Desire ή παντελώς γυμνόστηθος σαν τον Αντονις Κιέντις στο Under the Bridge από σεβασμό προς τη δημόσια ψυχική υγεία. Ωστόσο, κατά πάσα πιθανότητα, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, έχω μία και μοναδική, αποκλειστικά δική μου περπατησιά, αλλά είναι φορές, ανάλογα με το έδαφος, τον καιρό, το παπούτσι, τα ρούχα, αν έχω φάει πριν, τι έχω φάει πριν, αν έχω πιει πριν, τι -και κυρίως πόσο- έχω πιει πριν, που νιώθω την περπατησιά μου να αλλάζει, άλλοτε ανάλαφρη, άλλοτε σερνάμενη, άλλοτε να περπατάει ένας χοντρός βούδας, άλλοτε ένας λεπτός περιπτεράς βγαλμένος από το λαϊκό τραγούδι, πού και πού ένας μικρός θεός φτερωτός, ένας 13ος μισθός που τον καταργήσανε οι άθλιοι μνημονιακοί οσφυοκάμπτες. 

Χρόνια τώρα παρατηρώ περπατησιές. Είναι το χόμπι μου, η περπαρατήρηση. Παρατηρώ άνδρες και γυναίκες, αν και η μελέτη της περπατησιάς των τελευταίων είναι κάπως δύσκολη διότι συχνά με αποσπούν άλλα τους χαρακτηριστικά, αλλότρια προς το αντικείμνο μελέτης αυτό καθαυτό, δηλαδή την περπατησιά. Αλλοι περπατούν χοροπηδηχτά, άλλοι σβαρνίζουν τα πόδια τους, άλλοι περπατούνε κουνιστά, άλλοι με μεγάλες δρασκελιές, άλλοι σαν να βαριούνται, άλλοι με τεράστιες δρασκελιές και άλλοι με πολλά γρήγορα βηματάκια, άλλοι σαν κοτόπουλα, αλλοι σαν να φτιάχνουνε φραπέ, αλλοι με το κεφάλι κάτω ψαχνοντας πεντοχίλιαρα κι άλλοι με το κεφάλι ψηλά, χαμένοι στα σύννεφα.

Κοίτα να δεις ρε φίλε, που βαριέμαι να κάνω το τουίστ και να τελειώσει το κείμενο με κάτι και καλά αστείο. Να στο πω περιληπτικά: Εφόσον αποσύρονται οι κασέτες από τα λεξικά και τα γουόκμαν από την αγορά, μπορώ να χρησιμοποιήσω το μπραντ νέημ walkman για τη δική μου πατέντα, για το δικό μου εμπόρευμα, για μια νέα ψηφιακή πλατφόρμα, εμένα τον ίδιο δηλαδή, ως περιπατητή και περπαρατηρητή - προσφέρω το κορμί μου στην επιστήμη και στην τεχνολογία (τεντέξ, σου μιλάω, με ακούς;) για να στηθεί ένα πομπός, pay per view σε φάση, που θα μεταδίδει στις οθόνες υπολογιστή και τηλεόρασης των συνδρομητών βιντεοκλίπ ανάλογα με το τρόπο που περπατάω. Πέρα από τα τρία προαναφερθέντα στην αρχή, οι επιλογές είναι πάρα πολλές: walk like an egyptian, take a walk at the wild side, walking on sunshine, και αναρίθμητα άλλα που βαριέμαι τώρα να σκεφτώ και να γράψω, αλλά αν το επιθυμείς, φίλε επισκέπτη, μπορείς να βάλεις τις τραγουδιστικές περιπατητικές προτάσεις στα σχόλια και να μπεις στην κλήρωση, ένας νικητής θα κερδίσει μια ετήσια συνδρομή στην πλατφόρμα Walkman του ΠάνωςΚ. 

Πουφ, ακεφιές...

Μια εγκαταλελειμμένη ατμομηχανή πνιγμένη στη βλάστηση*

Τώρα αλλά και σχεδόν πάντα. Όταν βαριέμαι, αντί να κάθομαι να γράφω κάτι, που ούτως ή άλλως έχει ελάχιστη σημασία, αξία και κερδοφορία, μού 'ρχεται να πετάξω πέντε-έξι-εφτά λινκ στη σειρά, να σου πω "να, πρώτα άκουσα αυτό, μετά διάβασα εκείνο, μετά το άλλο, το παράλλο" και με τον τρόπο αυτό να διαβάσεις ένα ποστ χωρίς δικές μου λέξεις, διαβάζοντας (ακούγοντας, βλέποντας) μόνο τις πηγές, και να καταλάβεις τι θέλω να σου πω. Να, πάρε (και μη διαβάσεις την υπόλοιπη ανάρτηση): 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7

Δεύτερο μισό του 19ού αιώνα, Περού.  Κάρλος Φιτζκαράλντο, άρχοντας του καουτσούκ στην περουβιανή ζούγκλα. Πραγματικό πρόσωπο, όχι γέννημα κάποιας καλλιτεχνικής ονειροφαντασίας. Μεγάλο αρχίδι, όχι από άποψη μεγέθους αλλά από άποψη ηθικής. Αδίστακτος στις μπίζνες, πρόγονος των σημερινών μνημονιακών εκβιαστών αφεντικών, δίνει την επιλογή στους ιθαγενείς είτε να δουλέψουν για λογαριασμό του υπό πραγματικά αντίξοες συνθήκες με κίνδυνο να χάσουν τη ζωή τους είτε να εκτελεστούν πάραυτα χάνοντας σίγουρα τη ζωή τους (αυτό είναι που λέμε "ευκαιρία ζωής!"). Μοναδικό του επίτευγμα, πέρα από τις δολοφονίες ιθαγενών, η μεταφορά ενός ποταμόπλοιου πάνω από το βουνό, αφού φυσικά πρώτα το διαλύει στα εξ ων συνετέθη, δηλαδή όχι αυτός, αλλά οι εργαζόμενοί του. Ετερο επίτευγμά του, ακούσιο: ενέπνευσε τον Βέρνερ Χέρζογκ ο οποίος με τη σειρά του ενέπνευσε τον Γιόχαν Γιοχάνσον ο οποίος με τη σειρά του ενέπνευσε τον Πάνω Κάτω (όλα θα τα πούμε με τη σειρά τους).

1928, Βραζιλία. Ο Χένρι Φορντ συμφωνεί με την κυβέρνηση της Βραζιλίας για τη δημιουργία της Φορντλαντίας, μιας πόλης που θέλει να χτίσει ο αμερικανός μεγιστάνας εντός του τροπικού δάσου με σκοπό την εκμετάλλευση του καουτσούκ, για τα λάστιχα της αυτοκινητοβιομηχανίας του. Προσπαθεί να επιβάλλει τα αμερικανικά ήθη στους ιθαγενείς εργαζόμενους: απαγόρευση αλκοόλ, διατροφή με χάμπουργκερ και άλλα τέτοια γελοία. Φυσικά οι ιθαγενείς λεβέντες ταπηροκρανιάζονται και εξεγείρονται. Για αυτούς και άλλους πολλούς λόγους, το εγχείρημα καταλήγει σε φιάσκο. Μοναδική επιτυχία του εγχειρήματος: ενέπνευσε τον Γιόχαν Γιοχάνσον ο οποίος με τη σειρά του ενέπνευσε τον Πάνω Κάτω.

1982, Σινεμά. Ο Βέρνερ Χέρζογκ γυρίζει την ταινία Φιτζκαράλντο, εμπνευσμένος μερικώς από τον άρχοντα του καουτσούκ τού 19ου αιώνος. Ο δικός του Φιτζκαράλντο όμως είναι ένας ονειροπόλος, αν και αποφασιστικός, ψιλοκατεστραμμένος επιχειρηματικά τύπος, λάτρης της όπερας, που αποφασίζει να χτίσει μια όπερα στη μέση της ζούγκλας. Εμπόδιό του, ένα βουνό, το οποίο πρέπει να ανέβει με το καράβι - και ναι, ο Χέρζογκ, χωρίς τη βοήθεια εφέ και χωρίς να επιτρέψει την τέχνη να μιμηθεί την πραγματική ζωή, μεταφέρει ολόκληρο το καράβι, και όχι κομμάτι-κομμάτι, πάνω από το βουνό. Και πάλι την πλήρωσαν, να τα λέμε αυτά, οι ιθαγενείς. Η ταινία ενέπνευσε τον Γιόχαν Γιοχάνσον ο οποίος με τη σειρά του ενέπνευσε τον Πάνω Κάτω.

2008 Μουσική.  Κυκλοφορεί ο πραγματικά υπέροχος δίσκος του Γιόχαν Γιοχάνσον με τίτλο Φορντλάντια. Σε ανάρτηση στην ιστοσελίδα του ο μουσικοσυνθέτης αναφέρει ως επιρροές του (έλα ρε μαλάκα, ούτε που το ΄χαμε φανταστεί) την αποτυχήμενη απόπειρα του Χένρι Φορντ και την ταινία του Βέρνερ Χέρζογκ.

(μάλλον) Οκτώβριος 2012, Θεσσαλονίκη, σε κάποιο καφέ. Ακούω με προσοχή δύο πολύ καλούς ανθρώπους να αναλύουν ένα δυνητικό επιχειρηματικό σχέδιό τους, σχετικα με τη δημιουργία τουριστικών οικισμών για πολύ φραγκάτους ξένους σε ελληνικά ξερονήσια, η δημιουργία των οποίων θα στηριχθεί αποκλειστικά στην ιδιωτική πρωτοβουλία, και δώστου τα αεροσκάφη, και δώστου τα ελικόπτερα, και δώστου οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας, και δώστου τα τάνκερ γεμάτα νερό και δώστου ιδιωιτική πρωτοβουλία, και, ναι, αν χρειαστεί, ας ξεπουλήσουμε και καμιά βραχονησίδα...  Δεν έχω να αντικρούσω τίποτε, το επιχειρείν δεν είν' το τερέν μου, "γεννημένος υπάλληλος" είναι το ρεφρεν μου. Δεν ξέρω αν θα πετύχει το εγχείρημα, ωστόσο εμένα κάτι τέτοια με εμπνέουν.

2 Δεκεμβρίου 2012 - Βάζω ν' ακούσω το υπέροχο Φορντλάντια του Γ.Γ. (όχι του ΚΚΕ) και διαβάζω το σχετικό λήμμα στη γουικιπίντια και μετά όλα τ' άλλα. Και μετά θυμάμαι τη συζήτηση του Οκτώβρη. Και γράφω αυτό το ποστ. Πές μου τώρα, ειλικρινά, καλύτερα δεν θα ήταν να σου έδινα μόνο τα λινξ;

* Ο τίτλος της ανάρτησης είναι κακοποίηση κάποιας αντρεμπρετονικής φράσης.

ΥΓ. Κι όλα αυτά φυσικά δεν γινόνταν να μη μου θυμίσουν το πολύ ωραίο τραγούδι των Φιτζκαράλντο Σέσιονζ.