Demi-frère, Demi-sœur, Demi-Moore

Οζορντουί αλεκόλ φρανσέζ κάναμε τον πασέ σάμπλ που λίγο-πολύ είναι ό,τι κι ο πασέ κομποζέ, αλλά σε φάση σπανίως ουτιλιζέ στον προφορικό λόγο, αλλά και στον γραπτό εδώ που τα λέμε το χρησιμοποιούνε μόνον οι καλλιεργημένοι, οι πολύ κουλτιβέ, συγγραφείς (αλλά όχι και ο συγγραφέας-τερματοφύλακας Αλμπέρ Καμί, που στον Ξένο περιφρόνησε επιδεικτικά τον εξεζητημένο πασέ σάμπλ), ρήτορες, πολιτικοί, αλλά όχι (λέει η δασκάλα μου) και η Μαρίν Λεπέν, αυτή δεν χρησιμοποιεί ποτέ πασέ σάμπλ γιατί είναι λαϊκίστρια και απευθύνεται σε κοινό που αμα τού μιλάς κουλτουρέ και όχι μεγιεμελέ ποιος ήλιος σε ξεπροβαλλέ δεν σε καταλάβαίνει ποτέ. Σαν να λέμε, μιλάει η Μαρίν τη γλώσσα του λαού, όρσε μια (ακόμη) εξήγηση που πήρε η φασίστω είκοσι τα εκατό.
Μετά λέγαμε για τη σταχτοπούτα και τις ετεροθαλείς αδερφές της και σκεφτόμουν, επειδή ήπιαμε κι ένα κρασί, μια παραλλαγή όπου η νονά (γαλλιστί: μαρέν) της Σταχτοπούτας ήταν η Μαρίν Λεπέν και τα ζώα που μεταμορφωθήκανε για να οδηγούν την άμαξα ήταν μετανάστες που τους μαστίγωνε με λύσσα η ίδια και ξυπνήσανε οι σκλάβοι σε φάση επανάσταση, κι όπως εγένετο φως εγένετο και κομμουνισμός, και η μαρέν Μαρίν Λεπέν τιμωρήθηκε με την τελευταία τιμητική θέση στο ψηφοδέλτιο του ΛΑΟΣ, η δε Σταχτοπούτα, ως συνεργάτισσα του οχτρού, εξορίστηκε στη Μύκονο, οριεντάλ χορεύτρια στα ρεπορτάζ του Σταρ.

Σαβούρα βιβρ

Η ανεργία δεν είναι κηδεία, οπότε του απολυμένου μην του μιλάς, λες και έχει πεθάνει κάποιος, με πένθιμη, γεμάτη κατανόηση φωνή. 

Μην του λες "κάτι θα γίνει, θα δεις". Το μόνο που θα δει στο εξής ο απολυμένος είναι πολλή, μα πάρα πολλή τηλεόραση.

Μη μιξάρεις τον Κοέλιο με τον Τειρεσία με ατάκες του τύπου "Τα καλύτερα είναι μπροστά σου". 

Άσε στην άκρη τα κλισέ "κάθε εμπόδιο για καλό". Ή το απεχθές "η κρίση είναι ευκαιρία".  Ή το ουτοπικό "όλα καλά θα πάνε".

Μην επιμένεις στην ερώτηση "πώς είσαι;". Πώς περιμένεις δηλαδή να είναι; Χαρούμενος; Καβλωμένος; Γιουπιγιάγιας;

Οσο και αν το ενδιαφέρον σου είναι πραγματικό, ποτέ μα ποτέ μη ρωτάς "και τώρα τι θα κάνεις;". Τι περιμένεις δηλαδή να κάνει; Να αυτοκτονήσει, να πάει στο "Πάμε πακέτο", να πάρει σβάρνα τα μπαρ και να κερνάει κόσμο; 

Μη γίνεσαι χαζός ρωτώντας "ψάχνεις για δουλειά; βρήκες τίποτε;". Πού ζεις ρε; Δεν βλέπεις τι γίνεται στην αγορά εργασίας; Είδες πουθενά να προσλαμβάνουν;

Μη γίνεσαι αχάριστος και προκλητικός λέγοντάς του "Είσαι τυχερός, γλίτωσες από τη γαλέρα, ρώτα κι εμάς που μείναμε πίσω". 

Μην του υπόσχεσαι αφειδώς υποστήριξη και αλληλεγγύη αν δεν είσαι σε θέση να την προσφέρεις. 

Μη σπασοκλαμπανίζεις αραδιάζοντας τη δική σου προσωπική εμπειρία.

Μην τον αρχιδοζαλίζεις μιλώντας του για τα δικά σου προβλήματα.

Μην παριστάνεις τον έξυπνο, λέγοντάς του τι θα μπορούσε να είχε κάνει προκειμένου να αποφύγει την απόλυση. Μη γίνεσαι σταλεγάκιας ξερόλας.

Οταν καταλήξω πώς να τού φέρεσαι, θα επανάλθω.

Ο σοφέρ του κυρίου Μιχάλη

Η περίπτωση του Πέτρου Πικρού: συγγραφέας, δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη, στέλεχος του ΚΚΕ, φυλακίστηκε, κατόπιν διαγράφηκε από το κόμμα, πέθανε ξεχασμένος, όμως άφησε πίσω του, πέρα από τα βιβλία του (τριλογία "Χαμένα κορμιά"), πάνω από 1.500 "ζωντανά ρεπορτάζ". Φρόντιζε δηλαδή, πριν γράψει, να ζήσει από κοντά το θέμα του (κάποια απ' αυτά χωρίς να το θέλει, όπως τα ρεπορτάζ για τις φυλακές). Εφτανε συχνά μέχρι το σημείο άλλοτε να υποδύεται τον χασάπη και άλλοτε τον σερβιτόρο προκειμένου να γράψει κατά το δυνατό αντικειμενικότερα για τα προβλήματα των εργαζομένων. Αμφιλεγόμενος πάντως, ακόμη κι απ' όσους τον θυμούνται.

Σου φαίνεται χαριτωμένο αυτό ίσως; Και ολίγον γραφικό; Και δεν γίνονται σήμερα αυτά τα πράγματα; 

Παρακάτω.

Η περίπτωση του Γκίντερ Βάλραφ: Γερμανός δημοσιογράφος. Παλαβός. Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ του κι αυτός υποδύεται ρόλους. Μεταμφιέζεται, χρησιμοποιεί ψευδώνυμα. Υποδύεται τον εργάτη στη γερμανική βιομηχανία, υλατζής στην Μπιλντ, αλκοολικός, άστεγος και τόσα άλλα: όλα για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Αποτελεσματικός, επιτυχημένος, αμφιλεγόμενος ωστόσο κι αυτός.

Σου φαίνεται κι αυτό χαριτωμένο ίσως; Και ολίγον γραφικό; Δεν γίνονται σήμερα αυτά τα πράγματα; Και τέλος πάντων υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι για να κάνει ένας ρεπόρτερ τη δουλειά του; Σαφώς. 

Ωστόσο, Αντώνη (Σρόιτερ), η "Αυτοψία", το πραγματικό ρεπορτάζ του δρόμου, δεν γίνεται κάνοντας σκηνοθετημένη βολτίτσα στο κέντρο της πόλης αγκαζέ με την εξουσία ή σαν σοφέρ του Χρυσοχοϊδη.

ΥΓ. Αξίζουν να διαβαστούν: Πέτρος Πικρός - Τουμπεκί, Γκίντερ Βάλραφ - Αποκαλύψεις, κείμενα ενός ανεπιθύμητου δημοσιογράφου. 

ΥΓ. άλλο, επί προσωπικού: Πόσο με χαροποιεί όταν γκουκγλίζοντας για να βρω τα σχετικά λινξ πέφτω πάνω σε κείμενα παλιών φίλων!

Εσείς οι συναισθηματικοί

«Εμείς οι αριστεροί είμαστε πολύ συναισθηματικοί άνθρωποι» είχε πει η συντρόφισσα συμφοιτήτρια για να δικαιολογήσει το άγχος της λίγο πριν από την εξέταση και από τα νεύρα μου πήγα κι έδωσα, αριστερός και συναισθηματικός τότε, λευκή κόλλα. «Εσείς οι αριστεροί είστε πολύ μαλάκες» είπα, χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα πριν από λίγους μήνες, έμπλεος συναισθημάτων προκληθέντων από τη μέθη, στον φίλο μου τον Χ.Ξηροκάρπη και στήσαμε έναν τρικούβερτο, απρόσμενο καβγά. Δεν είχα καταλάβει τι ήταν αυτό που τόσο τον είχε ενοχλήσει στη φράση «εσείς οι αριστεροί». Ο Κλόπυς, τις προάλλες, μιλώντας για αναρχικούς, μού εξήγησε ότι αν πας σε έναν αναρχικό και του πεις «εσείς οι αναρχικοί είστε μαλάκες» θα τσατιστεί περισσότερο απ’ ό,τι αν του πεις «οι αναρχικοί είστε μαλάκες», διότι με την πρώτη δήλωση δεν του δίνεις το δικαίωμα να συμφωνήσει μαζί σου, ότι οι αναρχικοί είναι μαλάκες, αλλά όχι εμείς, μαλάκες είναι κάποιοι άλλοι αναρχικοί.

«Εσείς οι συναισθηματικοί είστε πολύ μαλάκες», θα μπορούσα να γράψω σε αυτό το ποστ και να τελειώνει η ιστορία. Ειδικά εσείς οι συναισθηματικοί αριστεροί. Που φοράτε τον συναισθηματισμό παντιέρα ξεσκισμένη για τις ήττες σας. Που τον συναισθηματισμό τον ανάγετε σε ιδεολογία. Που οικειοποιείστε το συναισθηματισμό, θαρρείς και οι μη αριστεροί στερούνται συναισθημάτων. Που γράφετε ιστορίες γεμάτες γέλιο, δάκρυ, έρωτα, μεθύσια, όνειρα και εφιάλτες, λες και μόνο εσείς γελάτε, δακρύζετε, ερωτεύεστε, μεθάτε, ονειρεύεστε ή λες κι εσείς γελάτε, δακρύζετε, ερωτεύεστε, μεθάτε, ονειρεύεστε καλύτερα από τους μη αριστερούς. Διάβολε, κατά περιόδους μέχρι και την έννοια της ευαισθησίας και της κουλτούρας έχετε οικειοποιηθεί. Λες και οι άλλοι είναι μόνο γομάρια. Ή λες και αρκεί η ευαισθησία ή ενασχόληση με τις τέχνες για να είναι κανείς αριστερός. Επιτέλους, αντί μιας συναισθηματικής, ηττημένης αριστεράς θα προτιμούσα μια αριστερά που θα εξηγούσε ορθολογικά πώς έφτασε στη νίκη.

Δράττομαι της δοθείσης ευκαιρίας για να σημειώσω πως πάνω από τα πυρακτωμένα, φορτωμένα με τις φρούδες ελπίδες ενός ολόκληρου κινήματος σύννεφα ο ουρανός είναι γαλάζιος και πάνω στα λιόδεντρα οι σταγόνες της βροχής σαν δάκρυα λαμπυρίζουν στον ήλιο. 

Εσύ ο Πάνως είσαι πολύ μαλάκας τελικά.

Οι λέξεις των άλλων (3)

Ηρωικέ επισκέπτη, πριν διαβάσεις ό,τι ακολουθεί, πρώτα διάβασε εδώ, μετά εκεί, κι αν αντέχεις έλα ξανά εδώ για τη συνέχεια.

3) Δεν μπορώ παρά να αποτίσω φόρο τιμής προς το εξωγήινο και αφιλόξενο είδος των γυναικών που, όταν κάποιοι παζαρεύουν τον Ολυμπο, αυτές έχουν κομματιαστεί. Ισως έχω μανιάσει που βάφτισε την ντιζελομηχανή της πάνω στα απόνερα. Πώς θα πληρώνω καμιά πληροφορία για το τι γίνεται στα πλαστικά μπροστά στο εμβρόντητο νέο πέλαγος; Τα νιάτα προσμένουν ένα θραύσμα ιδιοκτησίας που συνδέθηκε με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας μας. Στάθηκε και ζούσε στις μέρες μας ο πολύς Μακιαβέλης στο κέντρο της πόλης. Ζούμε στο κέντρο μια ζουμερής χώρας, στο κέντρο των ταχυφαγείων, παρά το αρχιπέλαγος της παγκοσμιοποιήσης. Μπιφτέκια έκαναν παρέλαση στο στομάχι του άνεργου συμβούλου νυκτών. Η επιβλητική γαλιάντρα αναλαμβάνει τις δημόσιες σχέσεις και τα συναφή.

Υποθέτω ότι θα έρθει στην έκθεση η επαρχία. Εδώ κατάλαβα ότι πτωχεύουν οι οπαδοί. Δέκα εταιρείες ένοχες και τα πράγματα με τα οποία λερώνουμε τα χεράκια μας δεν μπορούν να συντελέσουν σε μία γενική πολιτική ώστε να αποσβολώσουμε τις μικρότητες. Για την ώρα δεν ξέρω ποιος φτάιει ή δεν φταίει για όλα αυτά αλλά είμαι σε θέση να υποδείξω ενόχους. Οι ένοχοι είναι της κόρης οι διαφημιστές και τα πακέτα και τα βιομηχανικά συμφέροντα που δίνουν την εικόνα του Τζεφ Γκόλντμπλουμ στη Μύγα του Κρόνεμπεργκ. Ολοι εμείς που, όταν οι εφημερίδες και οι δημοσιογράφοι και το κοινό έλεγαν γραφικούς τα τέρατα της γειτονιάς, που συνήθως ήταν πολύ σοβαρότερα από εμάς, υπολογίζαμε το μηνιάτικο του πάργκινγκ. Αν τα έχετε, φίλες Βόρειες, μπορείτε να τρίξετε τα δοντάκια σε μερικές υπηρεσίες., να ανοίξουν καμιά γιάφκα, γιατί κάθε παρανομία εντός του λεκανοπεδίου είναι τμήμα του φυσιολογικού βίου. Όλα τα άλλα μέρη είναι επαρχία. Επαρχία είναι το μέρος με τις λάγνες δημόσιες σχέσεις και τα κονέξια από τους πασόκους που θεωρούν παιχνίδια τα γκαραζοτεκνά, είστε εσείς, στελέχη και κοινό, κοινή γνώμη και περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Ροκανίζουν τα χρόνια μας επειδή δεν ξέρουμε να ζήσουμε σαν φωτογραφία. Είμαστε υπεύθυνοι που αποκτήσαμε ένα υπέροχο σώμα. Αυτές τις μέρες διαφημίζονται τόσες πολλές καρδούλες, γενικώς ακμάζει ο τόπος. Ηταν ζήτημα χρόνου οι νεκροθάφτες να κυνηγούν, να επιζούν και να χασκογελούν. Τότε οι παράγοντες της χώρας μας εισπράττουν υπογείως από την απόγνωση ένα υπερφυές αυτοκίνητο. Όλα δούλεψαν καλύτερα! Δεν είναι να απορείς για το τι έλεγε ο ποιητής. Μια που δεν υπήρχε η μεταποίηση των διαδόσεων και τα ανύπαρκτα εικοσαήμερα, δεν χρησιμοποιώ, να ξέρετε, την ταφή των ζωντανών. Επειδή και οι σύζυγοι είναι διεφθαρμένοι, για να μπεις σε υπηρεσία, δημιουργήσαμε κριτές με μεγάλη αυστηρότητα. Είχαν το δικό σας σπίτι, νομίσατε ότι φαίνεται πού είστε και ότι όλοι θα με βλέπετε να τους θυμίζω να μην πουν λέξη για τα αγόρια και τα κορίτσια που ανακάλυψαν ομού τον μακρόθυμο αδιάγνωστο άγιο που συνδύαζε τις ουράνιες χαρές με την πάνδημη γιορτή του με τους δημάρχους.

Στην Αθήνα βαφτίζονται αλλιώς. Κοντεύουμε να τον πάρουμε πανταχόθεν, αν και ξέρουμε πως η κυκλοφορία με την τελευταία διόγκωση θα είναι ξετσίπωτη. Ερωτύλος γκόμενος υπολογίζει σοβαρά υπαρκτούς και ανύπαρκτους οπαδούς του. Ψηφίστε κατά συνείδησιν, είναι μαστ! Άκου τα μπιφτέκια.! έκια.! έκια.! Ίσως οφείλεται στην εξοντωτική δίαιτα στην οποία υποβάλλομαι, ίσως το ποιητικό μου ένστικτο δεν τζογάρει στο χρηματιστήριο, αλλά περιέχει τα πάντα, διότι αλλιώς ασύλληπτοι επιτρέπουν να ρουφάνε το αίμα του κοσμάκη επειδή τους βάζουν στα καταγώγια τους με το βούρδουλα. Νοικοκυρές τρελαίνονται στο κλάμα, πεινασμένες και λερές, επειδή περνάνε κρίση. Είναι η νέα Ελλάς καραβάκι με τα όλα της που με μια ρουκέτα ανά κουκιά στο χέρι θα απασχολήσει μέχρι τελικής πτώσεως τα οπισθόφυλλα. Τα τελευταία χρόνια οι εκδότες κάνουν βιβλία και ζητούν εις μάτην συγγραφείς.

Συμβουλή: πλησιάζει ο Σεπτέμβριος, πάλι κολακευμένος που οι εκφράσεις δεν έχουν ιδέα και κάπως μπερδεμένα δίνουν τροφή στο προσκήνιο. Για όσους πάντως οι αριστερές εγγυήσεις είναι λαγνεία δεν υπάρχει περίπτωση να αποδώσουν. Φυσικά, επειδή αισθάνομαι, κατάλαβα τι πραγματικά συμβαίνει. Κάθε κουτούκι κάθε άνθρωπος με τρίτο αρχίδι και τσαλίκη, προσθέτει άλλο ένα προφίλ πασόκων ευρωπαϊστών και ψηφίζει μόνον προεκλογικώς αισίως στο χρηματιστήριο και σχολιάζει την ατμόσφαιρα και τον καιρό ανά οκτάμηνο. Τους θυμήθηκα προεκλογικώς, τα πρόσωπα, τις απειλές που άκουγα, ξεφυλλίζοντας σουξέ εκτός συναγωνισμού.

Αλλά εκεί στέκεται εμπόδιο η εκσυγχρονιστική τάση. Πολλά βλέπει, τους πάντες συλλέγει και παραπέμπει περισσότερο σε διωγμό και κοινωνική κατακραυγή, παρά σε άνοδο στους ερωτικούς ουρανούς. Έχω την αίσθηση ότι πάνω από τη μέση μας υπήρχε εντυπωσιακό τροχαίο και αγοραίο υλικό. Πρέπει να θεωρεί τις τρεις ή τέσσερις ώρες θησαυρό και να προχωρά τολμηρά στην οπισθοφυλακή των καλύτερων συντακτών. Δεν νομίζω ότι πρέπει να συμπεριλάβετε την περιοχή βορείως του βορείου σέλας. Μου φαίνεται ότι άυλα ζητήματα κρίνονται στο διπλανό πάρκο όταν εθιμοτυπικά υπό καταδίωξη παίγνια φέρουν ατμόσφαιρα ευγενή στην αναζήτηση. Εάν έμεναν πίσω οι μικρής κυκλοφορίας εφημερίδες θα μας είχαν τρελάνει θεωρώντας πως οι υπόλοιποι δεν είχαμε κατά νου δεξιοτεχνικές πολωτικές διαφορές. Σκεφτείτε το καλύτερα: μήπως ετοιμάζουν παντρεμένες αναφορές που προσφέρονται με φόρα ακούγοντας ότι ο τάδε ή ο δείνα παρανομούν και φορούν κίτρινα γάντια; Και η τελετουργία των τελευταίων υπό άπειρες παραλλαγές: ή τραυλίζουν ή ζητάνε διεύθυνση και τηλέφωνο και φοβούνται την Ντόρα τη διαβαστερή ή επιστρέφουν στις διαδόσεις που υπήρχαν πάντοτε.

Στη θωριά του αυτοαπορρίπτεται, μαλώνει με όλους, μαλώνει για το εργοτάξιο, για να δημιουργήσουν το πρόγραμμά τους, εφόσον διαζύγιο και στενές επαφές στην πρωτεύουσα είναι ο σκοπός τους. Φτάνουν στο λεκανοπέδιο με λόγια του Αυγούστου, με λόγια του υπουργού που αργότερα θα τα παίξει. Ναι, ο τόπος μας αμφιβάλλει για τα υποκατάστατα. Αποκαλύψεις, που είναι γνωστές, θα πριμοδοτήσουν τα πορτοφολάκια τους με κέρματα του ενός ή και των δύο λεπτών, ως φως που χωρίς αυτό η Γη θα ήταν αποικία σουλτάνων υποψηφίων μαρτύρων κοσμοϊστορικών αλλαγών. Ολη την εβδομάδα η Αθήνα εμφανιζόταν από άλλον Οκτώβριο, αμφιβάλλω εάν υπήρξε ή αν άκουγε το δήθεν φως. Προσεχώς ένα ζεστό κόκκινο σκίτσο στο τζίρο που καθυστερεί την αναγγελία. Εξαντλήθηκαν όλες οι ευγένειες ακόμα και έρποντας, κύριε διευθυντά του άλλου κόμματος. Υπολογίζει και διαβάζει Ηρόδοτο και Πλούταρχο και θα είναι σαν να μένετε σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δίνει το ρυθμό του επιτίμου και λογαριάζει λοιπόν ως ποιητής τα προσωπικά του δεδομένα –μια φορά επιτέλους που ο πατέρας της εμφανίζεται ως υποστηρικτής της και θα αναγγείλει το μέρος όπου θα αντιγράφω.

Άλλωστε και για τον πρόεδρο τού σήμερα, έπειτα από τη δημοκρατία, απέφυγα τα σχόλια, ώσπου να αποδώσουν και κάποιο δρόμο, αλλά ο κόσμος φόρεσε σε ολόκληρη κακοσμία 20 ετών τον Παπουτσή! Αυτά και άλλα και κυρίως αδιέξοδα, που τα υπόλοιπα οι άλλοι με λεπτομέρειες έγραφαν, υπάρχουν στη δημοκρατία. Οι φίλες μου με τρέλαναν και με περιμένει κι άλλο έντυπο και η ανάγνωσή του. Εχουν πάρει ανάσταση και κάθε που κλείνονται στον εαυτό τους δεν ξαναδιαβάζω κινήσεις στο πλαίσιο του οργανισμού τους. Εκτοτε επέρχεται διόρθωση του κράτους; Μα τι συμβαίνει, εξηγήστε μου (μάλλον ο ΟΣΠΦ που τον βοηθούσαν κάθε βδομάδα αναμόρφωσε τον στίχο;). Χθες είχε ξεθαρρέψει το ευρώ, άρα είναι καιρό οι νέοι να καταστούν βαρόνοι! Μπάτσοι! Γουρούνια! Δολοφόνοι! Και λοιποί όνοι! όνοι! όνοι!

Μην τολμήσετε να σχολιάσετε ότι δεν καταλάβατε γρυ. 

ΥΓ. Κουράγιο, αδέρφια, αλλά δύο ή τρία μείνανε!

Οι λέξεις των άλλων (2)

Λεφτομέρειες περί της μαλακίας που ακολουθεί στο προηγούμενο ποστ.  

2) Επειδή οι υποστηρικτές των αγροτών, οι ταξιτζήδες, λένε ότι έχουν πάλι δουλειά, μόνο τα παιδιά των φαναριών θα έρθουν. Κάθε τόσο φήμες για εκλογές, λίφτινγκ, μια ζητιάνα πουλάει λίγο αμμοχάλικο στο νοσοκομείο. Θα τρέχετε και θα τρίζετε, ω άνθρωποι με τα προβλήματα. Σας θυμίζω ότι τα μοντέλα στην αρχαία Ρώμη, σε σχέση με τις επαρχίες της, ήταν τσουρέκια στον ουρανό. Εγώ έγραψα ότι υπήρχε τέτοια μεταμόρφωση των ενστίκτων, που οδήγησε τους συνομηλίκους μου στην αναζήτηση δύο δρόμων: τό δρόμο της αρετής, όπου οι γνώσεις μου είναι επαγγελματικές, δεν φορούν δηλαδή τις δημιουργίες βραζιλιάνου σχεδιαστή για το καλοκαίρι του 2002, και το δρόμο του Σάο Πάολο με τα οράματα για την καταβύθιση της καρδιάς, τη μόνιμη ανάληψη της ψυχής και την εποχή που το σμήνος των αεροπόρων μας ήταν ακόμα στην Κορέα. Απεναντίας, η ατμόσφαιρα έρωτος χτυπά αυτήν την εβδομάδα στην καρδιά της μόδας καθώς αυτοί που παραπονιούνται για την παραμέληση της επαρχίας καθημερινά φιλοξενούνται στον ίδιο πλανήτη και δεν ξέρω πού είναι οι Δεξιοί διότι έχω μέρες να δω κάποιον. Τι μέρες; χρόνια! Η ορθή γραφή ήρθε έπειτα από το τσιγάρο, παραλίγο θα έπαιζαν τάβλι ολημερίς.
Φωτογραφία: μια μοντέλα απ' αυτες που βάζει ο θεός να μου κόβουν λέξεις όταν βρίσκομαι σε δυσθυμία, όχι αδέσμευτη και 100% ψηφοφόρος του Μακιαβέλι (σημ. ΠάνωςΚ: Μανδραβέλη, Κουβέλη, θα έγραφα σήμερα;), αν και φίλη μου, ομολογεί ότι σέβεται τα μπιφτέκια, οπότε χάνει ευπρεπως και δεν την υπολογίζουν στις μελλοντικές εξελίξεις. Ενδιαμέσως θα αποτελέσει φιλόδοξη δωροδοκία. Αυτά δεν τα είπα στα κορίτσια ακριβώς ετσι. Προσπάθησα τον ορθόδοξο δρόμο, της χαμένης ψήφου. Τα μπιφτέκια ήδη εκλέγησαν, αδίκως κουραζόμαστε. Βέβαια διάβασα στο βάθος του καιρού, για τους χαραμοφάηδες, που τα κουκουλώσανε για να γλιτώσουνε. Τους μίλησα για φιλότιμους που τους περισσεύουν δύο ωρίτσες ημερησίως και ψάχνουν ήδη για έκτη δουλειά.
Τα ραντάρ, τι γίνεται με τα ραντάρ; Θα το μάθουν αυτοί που το μαθαίνουν; Μακρές αλκυονίδες μέρες σημαίνουν ομιχλώδες ποίημα και την αγγελία μου: "Κυρία ευπρόσωπη κοινοπρακτεί και δεν κοροϊδεύει επιδείξεις σχεδιαστών σε όλη τη χώρα. Ο πρόεδρός της, μεσαίος άγιος στο εικονοστάσι του Αγίου Γεωργίου, του νεοδημακρατικού χώρου, ελεύθερος φουτουριστικά, τα αγαθά του σημεία φρονεί και άριστα πράττει ο άνθρωπος". Αναγκάζομαι να θυμηθώ ποιήματα, ενδεχομένως άλλο ένα: "Λάδια, ξύδια, ογδόντα, την άνοιξη ακούγονται οι λέξεις, είναι διακοπές". Λογαριάζει κάτι ευπρεπέστερο και βγαίνει από την πρώτη Κυριακή και καθαρίσαμε. Δεν έχουν τα φόντα οι καλές του σχέσεις που πραγματοποιούνταν όποτε είχα την εποπτεία, άσε που πριν παζαρέψουν, ή δεν φέρνουν το καλοκαίρι ή σωπαίνουν στον Ψηλορείτη, οπότε θέλει και λούσα. Πρόκειται για μια πάγια υπόθεση, τελειωμένη.

ΥΓ Ειναι τόσα τα μηνύματά σας και τόσο συγκινητική η ανταπόκρισή σας που σίγουρα η μαλακία θα συνεχιστεί...

Οι λέξεις των άλλων (1)

Έστω ότι μια φορά κι εναν καιρό, τα πολύ παλιά τα χρόνια, πριν από το τιτιβίζειν και πριν από το ιστολογείν, παιρνούσαν από τα στρουμπουλά μου χέρια και τα αδιάκριτά μου μάτια κείμενα με λέξεις άλλων, τα οποία προς Θεού ποτέ δεν οικειοποιήθηκα, αλλά αφού τελείωνε η επαγγελματική μου ενασχόληση με δαύτα, έπαιζα μαζί τους, ελαχιστοποιώντας γραμματοσειρές, κόβωντας και ράβοντας στην τύχη, κάνοντας στην ουσία ένα ηλεκτρονικό cut-up στα πρότυπα των Μπάροουζ - Γκαϊζίν. Κατόπιν, μεγάλωνα τη γραμματοσειρά και προσπαθούσα απ' αυτό το χάος των δανεικών και ατάκτως πλέον ερριμμένων λέξεων να βγάλω μια άκρη, να διαμορφώσω -συντακτικά περισσότερο και λιγότερο νοηματικά- προτάσεις με αρχή, μέση και τέλος. Κάποια στιγμή με κούρασε αυτό το παιχνίδι, κι ανακάλυψα άλλα, ωστόσο αυτό που μου έμεινε σε μια σακούλα γεμάτη ένσημα του ΤΕΒΕ ήταν καμιά δεκαριά εκτυπωμένες σελίδες, τις οποίες τυχαία ανακάλυψα προχτές. Κι επειδή αφενός είμαι σε φάση ριζικών αλλαγών και ξεφορτώνομαι πράγματα, αφετέρου όμως δύσκολα αποχωρίζομαι κάτι παντελώς, θα δημοσιεύσω σε συνέχειες τα τερατώδη κείμενα που προέκυψαν από κείνη την περίοδο. Επαναλαμβάνω, δεν πρόκειται για κείμενα πρωτότυπα αλλά για λογοκλοπές από αξιόλογους ανθρώπους των οποίων τον αριθμό ή τα ονόματα δεν θα αποκαλύψω. Οποιος κατάλαβε κατάλαβε.

1) Τουρκάλες χορεύτριες συμπράττουν για να πάρουν βιάγκρα και να επιβιώσουν, ενώ τα κακουργήματα για τα οποία κατηγορούνται, επειδή ένα πενηντάρικο ήταν ένα πενηντάρικο, δεν έχουν κάνει την παρουσία τους. Εκατό χρόνια ανέπνεαν κρυφά τόσο οι ανησυχούντες γονείς όσο και οι κουτσομπόλες της γειτονιάς. Βρίσκονται υποθέτω κάπου μεταξύ νεοφιλελευθερισμού με δειγματοληψία τρακτέρ, καλσόν και αντισυλληπτικών. Μερικούς μήνες πριν από το "Blow up" του Αντονιόνι, οι εξωτικές χορεύτριες τα κατάφεραν! Ο Άγιος Βαλεντίνος με την ομορφιά του ελεύθερου μπορεί να πείσει τον πατέρα του να βγάλει τα δικά μου μάτια με αφορμή αυτονόητες συσσωρευτικές δηλώσεις υπέρ της ακεραιότητάς του. Αργά το σκεφτήκατε, συντρόφια, στελεχάρες και δημοτελείς παράγοντες του δημοσίου βίου. Άλλη φορά να μη βουβαίνεστε επιλεκτικά όταν βγαίνουν ροζ ιστορίες της γειτονιάς που αν πέτυχαν τελικά δεν αντιμετωπίζω πρόβλημα με χάπια ή έκκεντρες διαφυγές. 

Δεν τα έχω παίξει παρά ελάχιστες φορές στη ζωή μου, επομένως δεν μπορώ να αντιληφθώ το μέγεθος της απώλειας. Δηλαδή εγώ, συχνά, όταν πληγώνουν τους φίλους μου, όταν οι συμμορίες κλέβουν τον ορίζοντα, ανακαλώ από τη μνήμη κάποιον αγαπημένο ποδοσφαιριστή. Εάν οι Μέδικοι της γειτονιάς μου αντέγραφαν ποιήματα που τους άρεσαν στην εφηβεία τους, για να πάνε κάτω τα φαρμάκια, δεν οφείλεται σε συμβιβασμό. Βρηκαν την ευκαιρία να ξεφύγουν από τη βαριά δουλειά κάποια κουραστική μέρα συναντήσεων, καπάκι ήρθε η δίωξη Κόκκαλη, και -για να γοητεύσουν το τοπίο με τη ζωντάνια του λαού μας- φωτίστηκε η κοινωνία. Το μέγεθος -σε στροφές ΠΑΣΟΚ- της καταστροφής και της λαγνείας επέτρεπε σε ζευγαράκια αγίων να συνευρίσκονται υποχρεωτικά στο δρόμο της κακίας, όπου υπήρχαν όλα τα γοητευτικά και ένοχα: το άρωμα των κοριτσιών, η καύτρα, απρόσμενα ματαιόσπουδη, η βενζίνη του αναπτήρα...

Η εκστρατεία όλων θα επικεντρωθεί στο πώς θα είναι ο πρωθυπουργός, χωρίς δόντια τι να τον κάνουμε; Πέφτω πάνω στην Ούμα Θέρμα στο παλπ φίξιον. Ως αριστερή έπινε τον εσπρέσο της στη βιβλιοθήκη. Οι δημοσιογράφοι που εκλήθησαν στο σουαρέ μου εξήγησαν ότι όταν συγκρούονται πολιτικές και όχι ιδιωτικές υποθέσεις, υπάρχει απόγνωση στην επικαιρότητα αλλά όλα τα όργανα πρέπει να κουβαλάν τσάντα με δωροδοκήματα. Έτσι είναι; Βέβαια! Ο νοικοκύρης πουλάει ακόμα και το μεταχειρισμένο σαπούνι του σπιτιού για να πάει την καρδιά μας να καρφώνει (σημείωση μεταγενέστερη ΠάνωςΚ - εδώ ταιριάζει το περίφημο "... να καρφώνει - μπατσοι γουρούνια δολοφόνοι"). Ναι, την καρδιά μας καρφώνει, γιατί είναι ποιητής. Λόγια της πλώρης και γκόσιπ της ελεύθερης αγοράς, περί ορέξεως ουδείς λόγος.     

(συνεχίζεται εκτός απροόπτου μάλλον σίγουρα, αν και ποτέ δεν ξέρεις...)

Τραχανάς (α)πολίτικος*

Ήμουνα, λέει, αναρχικός (άλλο πάλι και τούτο, φτουφτουφτού, πίσω μου σ' εχω σατανά!).
Σ' ενα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μέσα, όχι απέξω. 

Όλοι μαζί οι στρατευμένοι αναρχικοί είχαμε μαζευτεί για δολιοφθορά, φορώντας χακί προβιά, να επιτεθούμε στον πάνω μαχαλά, να γίνουν μπάχαλα τρελά. 

Αντί για μπαλακλάβα μας μοιράσαν μπακλαβά. 
Περνούσαν πορεία κάτι αριστεροί, ανάμεσά τους είδα τον Αντώνη.
Αντί να φωνάξω μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι, του λέω ρε μαλάκα πώς απεδώ, ήρθες να φέρεις σοσιαλισμό στο στρατόπεδο;
Στον ύπνο μου είδα κι άλλα πολλά, τα περισσότερα φριχτά, ειλικρινά δεν θα ξαναφάω τόσο τραχανά.

* Να, τέτοιος τραχανάς, αλλά αγορασμένος από την Αραβησσό, σε φάση.

Η πολιτική της ορθογραφίας και η πολυπλοκότητα του κομμουνισμού

"Εγώ είμαι κομμουνίστρια", είπε. "Ο σύζυγός μου είναι απλώς (ή απλός;) αριστερός".

Κουλτούρα, πανκ και μη ταξική πάλη

Το κακοκαλό* με τους διαβασμένους συγγραφείς είναι ότι απαιτούν και διαβασμένους αναγνώστες - ή έστω αναγνώστες που 'χουν πρόχειρο το γκουγκλ.

* (αμφιταλαντεύτηκα αρκετή ώρα αν θα έγραφα "κακοκαλό", "καλοκακό", "κακλό", "καλκό" ή "κακολό" ή "καλοκό", ουφ, προκειμένου να αποδώσω με μία λέξη αυτό που είναι και καλό και κακό, βέβαια άλλο πράγμα είναι το κακό που είναι καλό και άλλο το καλό που είναι κακό, δηλαδή πρέπει να αποφασίσουμε ποια απ' τις δύο λέξεις θα έχει το ρόλο του επιθέτου και ποια του ουσιαστικού, αν και εδώ που τα λέμε έχει τόση σημασία αυτο το ζήτημα όση διαφορά έχουν το καλό με το κακό)

Δεν ήταν της μοίρας μου μέχρι σήμερα να ξέρω ούτε το βίσονα της αλταμίρας ούτε τις παραλλαγές Γκόλντμπεργκ, μόνο τη Γούπι Γκόλντμπεργκ γνώριζα από τις αξέχαστες ερμηνείες της στις Τρελές καλόγριες 1 και 2, άντε και τον Ανταμ Γκόλντμπεργκ, επίσης ηθοποιό, που μου 'χε φανεί συμπαθής στη συμπαθητική τηλεοπτική σειρά The unusuals που παίζει να μην την έχει δει κανείς άλλος (με μπάτσους είναι, καλή είναι, αγαπάμε τους μπάτσους στην τηλεόραση, αλλά μόνον εκεί, αλλά μπορεί και όχι μόνον εκεί, δηλαδή άμα έχεις παιδικό φίλο που έγινε μπάτσος τι θα τον κάνεις, θα τον σταυρώσεις;). Διαβάζοντας όμως το διήγημα του Αχ.Κυριακίδη "Tabula rasa", απ' τη συλλογή "Ο καθρέφτης του τυφλού" (βλέπε προηγούμενο ποστ), βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα καταπληκτικό όσο και ακαταλαβίστικο φινάλε στο οποίο πρωταγωνιστούσαν και περιγελούσαν την άγνοιά μου οι λέξεις "Αλταμίρα" και "Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ".

Κι άντε, με την Αλταμίρα, το σπηλαιό της και το βίσονά της ξεμπέρδεψα γρήγορα.

Με το άλλο όμως;

Δυστυχώς, καθότι πανκ παιδείας, χρησιμοποιώ τη λέξη μπαχ περισσότερο για να αναφερθώ σε μπάχαλα παρά στον Γιόχαν Σεμπάστιαν. Οι Παραλλαγές Γκόλντμπεγκ λοιπόν είναι α) έργο του Μπαχ β) το οποίο έξοχα αποδίδει ο Γκλεντ Γκουλντ γ) τίτλος ενός βιβλίου της Νάνσι Χιούστον, δ) τίτλος επεισοδίου των x-files ε) το οποίο όμως δεν ονομάστηκε έτσι από το έργο του Μπαχ, αλλά από τα σκίτσα ενός Ρούμπι Γκόλντμπεργκ, ο οποίος σχεδίαζε κάτι τρομερά περίπλοκα μηχανήματα τα οποία επιτελούσαν τις απλούστερες των καθημερινών λειτουργιών.

Τόσα πολλά λινξ, τόσος λίγος χρόνος, τόσες άχρηστες πληροφορίες! Αχρηστες είπα; Για άκου - δες τον Γκλεν Γκουλντ στο πιάνο να παίζει Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ και τα ξαναλέμε. 

YΓ. Και να φανταστείς, κουβέντα δεν έγραψα για τον Μπιλ Γκόλντμπεγκ, πρώην παλαιστή του κατς, παρότι για το κατς τα έχουμε ξαναπεί στο παρελθόν... (1 + 2)