Ποντιακ(ά) ανέκδοτα μουσικά έργα

Γεννημένος στο Ντιτρόιτ, το 1932, γιος ενός Αφρικανού από το Μαλί και μιας Εβραίας από τη Νέα Υόρκη, ο Μάρβιν Τουρέ άλλαξε το επίθετό του σε Μάρβιν Πόντιακ, όνομα το οποίο στις μέρες μας έχει πάρει θρυλικές διαστάσεις. Όταν ο Μάρβιν ήταν δύο χρονώ, ο πατέρας του εγκατέλειψε αυτόν και τη μητέρα του, η οποία αργότερα εισήχθη στο ψυχιατρείο, και ο Μάρβιν πήγε να ζήσει με τον πατέρα του στο Μπαμακό του Μαλί, όπου ήρθε σε επαφή με την τοπική μουσική παράδοση.
Στα 15 του, τον ξαναβρίσκουμε στο Σικάγο, να μαθαίνει φυσαρμόνικα και για βιοποριστικούς λόγους, καθώς τα χρόνια περνάνε, να δουλεύει πότε ως βοηθός υδραυλικού και πότε ως ληστής τραπεζών. Το 1952 υπογράφει συμβόλαιο με τη δισκογραφική Ακορν και κυκλοφορεί το πρώτο του σίνγκλ Αμ Ε Ντόγκι, το οποίο σημείωνει μικρή επιτυχία στα τσαρτ της εποχής, ενώ ένα άλλο του τραγούδι, το Πανκέιξ, είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στη Νιγηρία. Οι σχέσεις του Πόντιακ με τον ιδιοκτήτη της δισκογραφικής Ακορν είναι ιδιαίτερα τεταμένες. Ο Μάρβιν αρνείται να ξαναμπεί στο στούντιο για περαιτέρω ηχογραφήσεις παρά τις πιέσεις του Νόρμαν Χέκτορ και υποχωρεί μόνο όταν ο τελευταίος δέχεται να του κουρέψει το γρασίδι του κήπου του. Μια ομίχλη καλύπτει τις δραστηριότητές του μέχρι το 1963, οπότε ο Μάρβιν Πόντιακ συλλαμβάνεται να οδηγεί γυμνός τη μοτοσικλέτα του στο Ελ Εη.
Το 1970 (ισχυρίζεται ότι) απήχθη από τους εξωγήινους και ένα χρόνο αργότερα επιστρέφει στη γενέτειρά του, το Ντιτρόιτ. Εμφανίζει ψυχικές διαταραχές και κατά διαστήματα νοσηλεύεται σε διάφορα ιδρύματα. Το 1977 παρασύρεται από ένα λεωφορείο και αφήνει στην άσφαλτο την τελευταία του πνοή στα 45 του χρόνια.
Παρότι το σύνολο του μουσικού του έργου είναι μάλλον μικρό, η επιρροή του στις μελλοντικές γενιές είναι μεγάλη. Ο ταραχώδης βίος του δημιουργεί όλων των ειδών τις φήμες γύρω από το άτομό του, με πλέον διαδεδομένη αυτή που θέλει τον Μάρβιν Πόντιακ να μην έχει υπάρξει ποτέ, να είναι στην πραγματικότητα ένα δημιούργημα του μουσικού Τζον Λιουρι, μια καλοστημένη φάρσα που έστησε ο γνωστός ηθοποιός/μουσικός/ζωγράφος περίπου στο 2000 μαζί με τα φιλαράκια του μουσικούς Ιγκι Ποπ, Ντέιβιντ Μπάουι, Λέοναρντ Κοέν, Μάικλ Στάιπ και διάφορους άλλους. Οι ίδιες φήμες επιμένουν ότι η μοναδική συλλογή που περιλαμβάνει το σύνολο των ηχογραφήσεων του Μάρβιν Πόντιακ, το «Δε λέτζεντάρι Μάρβιν Πόντιακ Γκρέητεστ Χιτς», είναι ένας δίσκος πρωτότυπου υλικού του Τζον Λιουρι. Το 2002 ο γνωστός συγγραφέας Ελμορ Λέοναρντ, με το βιβλίο του Τισομίνγκο Μπλουζ, προσπαθεί να αποκαταστήσει την αλήθεια επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη του σπουδαίου Πόντιακ. Αγνωστο παραμένει ωστόσο αν κύριος Λέοναρντ διατηρεί ή όχι φιλικές σχέσεις με τον κύριο Λιούρι. Οι έρευνες συνεχίζονται. Μέχρι τότε, μπορούμε να απολαμβάνουμε ανεπιφύλακτα τη σπουδαία μουσική του Μάρβιν Πόντιακ.

Ο χρόνος είναι ένας παλιοτσιgoonης*

Καιρό είχα να το πάθω αυτό, να με ρουφήξει ολόκληρο ένα βιβλίο, να με απορροφήσει πλήρως, να σκέφτομαι για τους ήρωές του, την πλοκή του, τι θα γίνει μετά, αλλά και για το βιβλίο αυτό καθαυτό, τη δομή, το ρυθμό, την τεχνοτροπία, όλη μέρα. Την ημέρα που το τελείωσα, ξύπνησα έξι και μισή το πρωί, χωρίς κάποιο λόγο. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω το κινητό για να συνεχίσω την ανάγνωση. Τέτοιο κόλλημα, λέμε.
Δεν ξέρω αν ο ενθουσιασμός μου για το “A visit from the goon squad” της Τζένιφερ Εγκαν οφείλεται στο ότι είναι το πρώτο βιβλίο που διάβασα στο σμαρτφόν μου χάρη στην εφαρμογή mobipocket. Βρέθηκε στο κινητό μου, δοκιμαστικά, μου είπε η Κ., για να δούμε πώς δουλεύει το πρόγραμμα.
Γυναίκα συγγραφέας και αμερικανίδα, πωπωπω, σκεφτόμουν, έλληνας αναγνώστης και σεξιστής, σκέφτεσαι εσύ. Πρώτες σελίδες, ένα ραντεβού δύο τριαντάρηδων στη Νέα Υόρκη, αμάν ρε γαμώτο σε σεξεντδεσίτυ σεξέπεσα, σκεφτόμουν. Και μετά δεν ξανασεξκέφτηκα κακό πράγμα, μέχρι που το τελείωσα, στριμωγμένος στο λεωφορείο χτες βράδυ που έκανε πουτσόκρυο κι είχα βγει σέξω φορώντας κοντομάνικο. Τόσο μ’ είχε απορροφήσει το ρημάδι.
Δεν το λες μυθιστόρημα, δεν το λες συλλογή διηγημάτων. Είναι οι ζωές πολλών ανθρώπων, που θα μπορούσαν να είναι ο καθείς αν και τόσο ξεχωριστοί. Απ’ το 1980 μέχρι το 2020. Ρετρό και φουτουριστικό. Με πολλή μουσική. Ταυτόχρονα ατομικό αλλά και συλλογικό.
Είναι φτιαγμένο για μπεστ σέλερ αλλά και για να αποθεωθεί από τους κριτικούς (με τον ίδιο τρόπο που το καταφέρνουν αυτό κάποιες ταινίες όπως πχ το Seven ή το Pulp Fiction). Μια ματιά σε όσα γράφονται στην Γκάρντιαν, στην Ιντιπέντεντ και αλλού (1, 2, 3, 4) επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό αυτό. Κάποιος/α -ενδεχομένως η ίδια η συγγραφέας- χρησιμοποίησε τον χαρακτηρισμό «μείξη του ‘Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο’ του Μαρσέλ Προυστ και των ‘Σοπράνος’». Ξέρει δηλαδή να παίζει το παιχνίδι του εντυπωσιασμού, της εμπορικότητας αλλά και της ποιότητας. Διότι, αν μη τι άλλο, το βιβλίο της Εγκαν είναι μια επίδειξη τεχνικής: εναλλαγές στο ύφος, στο ρυθμό, στις τεχνοτροπίες, πρωτότυπες ιδέες (ένα κεφάλαιο του βιβλίου είναι γραμμένο ως παρουσίαση powerpoint), αβίαστα άλματα στο χωροχρόνο και μεταξύ των ηρώων: στιγμιότυπα προσωπικών ιστοριών μέσα στο ρου της συλλογικής ιστορίας, τα οποία αλληλοσυνδέονται όπως και οι χαρακτήρες των ιστοριών, τους οποίους η Εγκαν χρησιμοποιεί κατά βούληση πότε ως κομπάρσους πότε ως πρωταγωνιστές – ωστόσο στο φινάλε λίγα ερωτήματα σχετικά με την κατάληξη του καθενός μένουν αναπάντητα.
Δεν ξέρω πόσες είναι οι σελίδες του βιβλίου – στο κινητό ήταν πάνω από 1.300 «οθονιές».
Κι ακόμη δεν μπορώ να χωνέψω ότι τελείωσε.
Και όχι, δεν πρόκειται για παύση.

* Το τραβηγμένο λογοπαίγνο του τίτλου της ανάρτησης αφορά την ατάκα του βιβλίου Time is a goon, right?

A! να μία παύση

Την εποχή που παραλίγο να γίνω ροκ σταρ, γνώρισα έναν ηχολήπτη ο οποίος επέμενε στην αξία της παύσης σε μια μουσική σύνθεση. Τραγούδι χωρίς παύσεις, στη μουσική βιομηχανία σήμερα (σημ. 2003), δεν έχει ελπίδα, ήταν η άποψή του. Και τότε αλλά και σήμερα διαφωνώ – θέλω η μουσική να ρέει, να διαχέεται στο χώρο σαν ένα ορμητικό ποτάμι που τίποτε δεν στέκεται όρθιο στο διάβα του. Ισως για αυτό λοιπόν να μην τα κατάφερα να γίνω ροκ σταρ.

Η Τζένιφερ Εγκαν, στο μυθιστόρημα «A visit from the goon squad» (περισσότερα για αυτό, σε επόμενο ποστ), γράφει: Η παύση σε κάνει να πιστεύεις ότι το τραγούδι τελειώνει. Αλλά ανακουφίζεσαι γιατί δεν τελειώνει πραγματικά, συνεχίζεται μετά την παύση. Ωστόσο κάποια στιγμή όντως θα τελειώσει, γιατί προφανώς κάθε τραγούδι τελειώνει.

Σιγά το απόσταγμα σοφίας ρε Πάνο, θα μου πεις. Ε, εντάξει. Απλώς κι εγώ τώρα μια παύση ζω. Μια μικρή ανακούφιση. Αλλά ξέρω ότι το τραγούδι θα τελειώσει.

Αλλά μετά, μάγκα μου, θα παίξει άλλα τραγούδια, καλύτερα ίσως. Γιατί τα τραγούδια, ευτυχώς, δεν τελειώνουν ποτέ.

ΥΓ. Η φωτό είναι απ' το βιβλίο της Τζ.Εγκαν που αναφέρεται στο ποστ.

Αλληλεγγύη ασφαλείας

Ο πλανήτης όλος, ένα χωριό. Εύκολα (ευκολότερα απ' ό,τι παλιότερα, τεσπά...) μαθαίνουμε τι γίνεται στην παραμικρή γωνιά της Γης. Και με τη δημοσιογραφία των πολιτών μαθαίνουμε και τις αδικίες των ισχυρών, τα βάσανα των απανταχού κατατρεγμένων, τους αγώνες των απανταχού μη προνομιούχων. Και εννοείται πως είμαστε όλοι αλληλέγγυοι. Θυμάσαι, παλιότερα, γνωρίζαμε, λέγαμε και ήμασταν αλληλέγγυοι μόνο για την Παλαιστίνη. Τώρα, ου! όρεξη για αλληλεγγύη να έχεις, χρόνο για εναλλακτική πληροφόρηση και μπορείς νυχθημερόν να αγωνιάς και να πληροφορείσαι για ό,τι γίνεται στις αραβικές χώρες, στη Βόρεια Κορέα, στη Λατινική Αμερική, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης αλλά και στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, όπου ξεπροβάλλει ένα αιρετικό, πολύμορφο κίνημα, όχι προβεβλημένο από τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Και φυσικά, παγκόσμιο χωριό γαρ, ό,τι γίνεται πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά ενδέχεται να έχει αντίκτυπο και στη δική σου ζωή, ή να υπάρχουν αναλογίες, να μπορείς να βγάλεις χρήσιμα συμπεράσματα για όσα συμβαίνουν και στον δικό σου τόπο – όπως τελος πάντων ορίζει ο καθείς τον δικό του τόπο.

Γιατί αυτό θέλω να πω: υπάρχει ένα πεδίο δράσης, ατομικής και συλλογικής, του καθενός. Είτε μας αρέσει είτε όχι, πολύ δύσκολα αυτό το πεδίο δράσης είναι το παγκόσμιο χωριό. Είναι είτε η γειτονιά μας είτε/και ο χώρος εργασίας. Και αν η προηγούμενη αλληλεγγύη, η αλληλεγγύη προς τόπους, λαούς, ανθρώπους βασανισμένους, μακρινούς, εξωτικούς είναι εύκολη, χωρίς ρίσκα, η αλληλεγγύη και ακόμη περισσότερο η δράση στο χώρο εργασίας είναι δύσκολη, ριψοκίνδυνη, το διακύβευμα είναι άμεσο και οι επιπτώσεις οδυνηρές. Σκέψου, ένα παράδειγμα τυχαίο: όλοι είμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των ανθρώπων της Χαλυβουργίας, του Αλτερ, της Ελευθεροτυπίας. Και μοιραζόμαστε μεταξύ μας, εμείς οι ενεργοί διαδικτυακά πολίτες, σχετικά κείμενα, καλέσματα, μπορώ να σου πω ότι κάποιοι έχουν συνδράμει και υλικά αυτούς τους αγώνες. Πολύ σημαντικά όλα αυτά. Όμως τι κάνεις όταν το ίδιο πρόβλημα έρχεται στο δικό σου χώρο εργασίας; Πώς αντιδράς; Για αυτό λέω, η αλληλεγγύη είναι εύκολη, όσο πιο μακρινή τόσο πιο εύκολη, όσο όμως το πρόβλημα έρχεται όλο και πιο κοντά, και απαιτεί και εμπράγματη αλληλεγγύη, και απαιτεί και δράση, τότε το πράγμα ζορίζει.

Για αυτό σου λέω, αλληλεγγύη στους απλήρωτους εργαζόμενους των νήσων Φίτζι. Σύντροφοι Φιτζιανοί, κρατάτε γερά, ο αγώνας σας παράδειγμα για όλον τον πλανήτη. Εκτός από τη δική μου περίπτωση, γιατί εγώ έχω ανάγκες, μειωμένες αντοχές, εχω δυο στόματα να θρέψω και τέλος πάντων από αγώνες χορτάσαμε, δεν βγαίνει τίποτε, ας είμαστε ρεαλιστές.

Ο φαλλός της γης

Της απassholeσης άρτι απορριφθείς, από το πάρτι αποπεμφθείς, γαλλιστί ερωτηθείς για το Σαββατοκύριακό μου και μη ενθυμισθείς (κάποιος φιλόλογος κάπου κλαίει, σάμπως είμαι διορθωτής;) πώς και πού πήγανε οι μέρες, πώς πέρασα τον χρόνο τον χαμένο, αν τον δεις πέστου τον έχω γραμμένο, μη μου κάνει τον ψαγμένο, και πώς το λεν αυτό στα γαλλικά; ρώτησα την Κολέτ, À la recherche du temps perdu. Αποσκοπών να γράψω για το γραφείο ερευνών του Ντετέκτιβ Πουστ όστις αναθετείς έναντι παχυλέας αμοιβής πολλών ευρών μπας και βρων ποιοι τον τρων τον χαμένο χρόνο, και σεξιστικό και μαλακία, σκεφτόμουνα τις λέξεις φαλλός, φαλουάρ, φέηλιουρ, φαλλός σαν λέμε πέος, φαλουάρ θα πει πρέπει, φέηλιουρ η αποτυχία και assφαλλοίς οδήγηση τι να ‘ναι άραγε; Εσύ δεν το καταλαβαίνεις, κι όμως μόλις σου είπα πώς περνάω, αν είμαι καλά, τα νέα της δουλειάς, αν προοδεύω στα γαλλικά, ότι θα καθίσω πίσω απ’ το βολάν και θα επιταχύνω, θα επιταχύνω, θα επειταχύνω κι έπειτα θα χύνω. Μαλακίες, δηλαδή.
You met me at a very strange time in my life.

Μισώ τον συμπότη που θυμάται*

Σήμερον, μία σταγόνα αλκοόλ στη βροχή αποκαλύψεων για το σκάνδαλο του Πανωπαιδίου (ή μήπως Πανωπεδίου; αλίμονο, όπως και στο γνωστό σκάνδαλο της μονής, αδυνατώ να αποφασίσω αν μιλάμε για παιδιά ή για πεδία, δόξης λαμπρά): μετά τον τερματοφύλακα-γιατρό, μετά τον σε κάποιους γνωστό ποιητή-τραγουδιστή, εχτές ηρθε στο φως της δημοσιότητας η ύπαρξη, κατόπιν δικής του κυνικής δημόσιας ομολογίας, του συγγραφέα-μπουζουκτσή!

Είναι καλό να δίνεις στον εαυτό σου και μια δεύτερη διάσταση, μια δεύτερη ευκαιρία - επί παραδείγματι οι περισσότεροι συγγραφείς, παλιότερα, ήταν και δημοσιογράφοι, τα δε "μπλοκάκια" ρεπόρτερς, κατά τη διαδικασία έναρξης επαγγέλματος, δηλώνουν επάγγελμα "συγγραφεύς", για να γλιτώνουν την καταβολή ΦΠΑ. Οι περισσότεροι εξ αυτών, είτε των δημοσιογράφων που δηλώνουν συγγραφείς, είτε των συγγραφέων που δηλώνουν δημοσιογράφοι, τυγχάνουν ή καταλήγουν αλκοολικοί.
Αλκοολικός δημοσιογράφος και συγγραφέας ήταν κι ο Τσάρλς Τζάκσον, αλκοολικός συγγραφέας είναι και ο ήρωάς του, Ντον Μπέρναμ, στο Χαμένο Σαββατοκύριακο, το οποίο έχει γυρίσει σε ταινία ο Μπίλι Γουάιλντερ. Χαμένο Σαββατοκύριακο, Lost Weekend στα αγγλικά, δεν είναι ακριβώς το τρελό γουίκεντ στου Μπέρνι, αλλά μια περίοδος ασωτίας, βουτιάς στο αλκοόλ και σε λοιπές ακολασίες. Συνήθως η φράση συναντάται στους τίτλους των ταμπλόιντ σχετικά με τον πολυτάραχο βίο διαφόρων σελέμπριτιζ. Ψάχνοντας περισσότερα για την καταγωγή της φράσης γέλασα πολύ όταν διαπίστωσα ότι το συγκεκριμένο μυθιστόρημα στην Ελλάδα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ερατώ - σκέφτηκα αμέσως "λογοπαίγνιο: εκδόσεις Ξερατώ, πόσο ταιριαστό για τον μέθυσο". Γέλασα επίσης διαπιστώνοντας ότι είναι πια εξαντλημένο, όπως εξαντλημένος ένιωθα κι εγώ μετά το πρόσφατο δικό μου Χαμένο Σαββατοκύριακο, μαζί με τον Χι τον Ξηροκάρπιο. Κι επειδή γέλασα πολύ με όλα αυτά, είπα να τα γράψω να γελάσουν κι άλλοι, αλλά τώρα δεν τα βρίσκω αστεία. Τι να πω, μάλλον μεθυσμένος θα ήμουν όταν τα σκέφτηκα.

* Σιγά μην το σκεφτόμουν μόνος μου αυτό - κλεμμένο είναι απ' το βιβλίο του Κ.Παπαγιώργη "Περί μέθης". Πρόκειται για μετάφραση του "Μισέω μνάμονα συμπόταν", φράση που έγραψε ο Λουκιανός, όχι Κηλαηδόνης, χαζούλη.

Έγκλημα και αναρχία

Μοιάζαμε κι υποθέτω πως όντως ήμασταν αστείοι: δύο τριανταπεντάρηδηες που κρατούσαν με τα δυο τους χέρια το ίδιο βιβλίο τραβολογώντας το, ωρυόμενοι «θα στο πάρω» - «δεν το θέλω» - «σκάσε βρε μαλάκα, θα στο πάρω» - «μα δεν το θέλω, βρε γελοίε, βάλτο πίσω στο ράφι» - «σκάσε μπύθο, θα στο πάρω».

Ε τελικά μού το πήρε. Δώρο. Στο βιβλίο του Τσέζαρε Λομπρόζο αναφέρομαι, «οι Αναρχικοί» (εκδ. Ισνάφι), όπου ο συγγραφέας προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα: είναι ο αναρχικός εκ γενετής εγκληματίας ή μήπως ο εκ γενετής εγκληματίας είναι εν δυνάμει αναρχικός; Επίσης: μήπως είσαι άσχημος ή και αριστερόχειρας; Μπας κι έχεις κάνα βαθούλωμα πίσω από το ινιακό σου οστό; Μήπως τα γένια σου είναι αραιά, τα αυτιά σου καμπυλωτά, η μύτη σου στραβή; Ε, για ψάξου λίγο, τράβα στον ψυχαναλυτή ή ακόμη καλύτερα στον πασχοαναλυτή που λέγαμε στο προπροηγούμενο ποστ, διότι δυστυχώς, και στο λέω με πόνο καρδίας, υπάρχει σοβαρή περίπτωση να είσαι αναρχικός ή εγκληματίας, κατά πάσα πιθανότητα και τα δυο μαζί.
Είναι αλήθεια ότι έστω και προσωρινά ανησύχησα και για μένα τον ίδιο, αμφέβαλα για το είναι μου, ένεκα το φαίνεσθαί μου, βλέπετε. Όμως, ευτυχώς εγώ δεν έχω τατουάζ (και να τα ακούνε αυτά διάφοροι τατου-μάνιαξ εδώ τριγύρω…). Διότι για τα τατουάζ γράφει ο Λομπρόζο: «σε μια διαδήλωση αυτόπτης μάρτυρας παρατήρησε μεγάλο αριθμό ανθρώπων με τατουάζ που πάει να πει εγκληματίες. Εχουν, έγραφε, καρδιές, νεκροκεφαλές, κόκαλα χιαστί στη ράχη του χεριού, άγκυρες και κεντήματα. Είδα ένα δάφνινο στεφάνι στο μέτωπο ενός νεαρού και σε ένα άλλο τη φράση I Love You».
Ο συγγραφέας (εν έτει 1894!), φωτισμένος, ευτυχώς προτείνει δραστικά μέτρα για την αντιμετώπιση του "εσωτερικού εχθρού". Διεθνή αστυνομική συνεργασία, δημόσια διαπόμπευση των συλληφθέντων αναρχικών, επιστημονική μελέτη της κληρονομικότητας τους (δεν έχει ανακαλυφτεί ακόμη το DΝΑ), στενή συνεργασία δημοσιογράφων, κράτους και αστυνομίας σε θέματα πολιτικής βίας, ειδικά δικαστήρια χωρίς την παρουσία ενόρκων και τις αυστηρότερες ποινές που προβλέπει ο νόμος, ψυχολογικοποίηση των κινήτρων τους (παιδιά από διαλυμένες οικογένειες, ναρκομανείς) ώστε να υπάρχει αποπολιτικοποίηση των δράσεων τους, οργάνωση των νομοταγών πολιτών -με τη συνδρομή της αστυνομίας- για τη διάλυση των αναρχικών συγκεντρώσεων.
Αθλιότητες που ευτυχώς δε συμβαίνουν σήμερα...

ΛαπάδεςΕνα ασυνήθιστο -για αυτό το ιστολόγιο- ποστ

Συλλογή "Φωνές από μακρυά", μτφ. Γιώργου Αθανασόπουλου, εκδόσεις Σαιξπηρικόν (περισσότερα)

του Eugène Guillevic

Τέρατα

Υπάρχουν τέρατα καλά, πολύ καλά
Που κάθονται πλάι σας με τα μάτια κλειστά από τρυφερότητα
Και πάνω στον καρπό σας
Ακουμπούν το μαλλιαρό τους πόδι

Ένα βράδυ –
Που όλα θα είναι πορφυρά στο σύμπαν
Που οι βράχοι θα ξαναμπούν στις τροχιές της τρέλας,

Θα ξυπνήσουν

Il y a des monstres qui sont très bons,
Qui s’assoient contre vous les yeux clos de tendresse
Et sur votre poignet,
Posent leur patte velue.
Un soir
Où tout sera pourpre dans l’univers,
Où les roches reprendront leurs trajectoires de folles,
Ils se réveilleront.

Διαστροφή η λύση

Στον ύπνο μου, στον ξύπνιο μου, θα σας γελάσω, ο Νίκος ο Σπηλιάς είχε βιβλιοπωλείο με τσίπουρα και σουτζουκάκια, κάναμε βούτες με το ψωμί στης καυτερής πιπεριάς το λάδι, «ψιχανάλυση», σκέφτηκα, γιατί λέγανε για την ψυχανάλυση, είναι λέει της μόδας, όλοι κάνουν από μία, κι εγώ δεν θυμάμαι αν ήμουν ξύπνιος, αν ήμουν υπνιστός, θα ήθελα να είμαι όμως κοιμιστός και να πέφτει ο μιστός, μην γίνεσαι ψαχνιστός, δεν υπάρχει αυτή η λέξη, ούτε η μια ούτε κι άλλη, ούτε η παράλλη, αλλά να σου πω, σάμπως υπάρχει κι ο μιστός; κι έγραφα έγγραφα λέει στο τουίτερ, φανταστικά τουίτς, γεμάτα βρισιές, με τις λέξεις κολλημένες μεταξύ τους, χωρίς κενά, όπως «γαμωτημπουτάναμου», «γαμιεστόλοι», «γαμωτοσπιτισασκωλοαμερικάνοι», «μαλακαπαπανδρέου», «παπαδημομπινέ», είχα γίνει υβριστός, τουρετικός, αντιπαθητικός, και μου στείλανε για γιατρειά μιαν ανάλυση του Πάσχου, διότι η βία δεν είναι λύση, η ψίχα δεν είναι λύση, η ψυχανάλυση δεν είναι λύση, μόνο του Πάσχου είναι λύση. Πασχοανάλυση. Να τι θα γίνω άμα μεγαλώσω: πασχοαναλυτής.

O ωραίος της ημέρας

Σε κάθε μου ταξίδι -ή άλλη δημόσια εμφάνισή μου- ανακηρύσσω ενδόμυχα «το κωθώνι της ημέρας», για το οποίο τρέφω θανάσιμο μίσος, χωρίς προφανή λόγο. Αγενέστατα παρατηρώ κάθε του κίνηση, τον καρφώνω με το βλέμμα και φρίττω από την πρόδηλη βλακεία που ξεχειλίζει από κάθε πόρο του κορμιού του, απορώ δε πώς δεν εξανίστανται από την τερατώδη ύπαρξή του οι υπόλοιποι και γιατί δεν τον λιντσάρουν. Γράφω χρησιμοποιώντας αρσενικό γένος όχι τυχαία, όχι από συνήθειο, όχι αποδεχόμενος την κυριαρχία του αρσενικού στον γραπτό και τον προφορικό λόγο, αλλά γιατί, πολύ απλά, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων «το κωθώνι της ημέρας» είναι άνδρας. Αλλωστε οι παρευρισκόμενες στη σκηνή γυναίκες είναι το έπαθλο, το βραβείο που δικαιωματικά μου ανήκει αλλά με περισσή ταπεινοφροσύνη και με τη δέουσα εκκεντρικότητα αρνούμαι να παραλάβω, ευγενείς δέσποινες του λογισμού μου, αθώα θύματα των ποταπών ορέξεων του κωθωνιού της ημέρας, απροστάτευτες κορασίδες που στο ευτυχές τέλος της ταινίας θα γνωρίσουν έναν κρυμμένο θησαυρό που υπομονετικά περίμενε να ανακαλυφθεί, ο οποίος θα μου μοιάζει, ή, για να λέμε την αλήθεια, είμαι εγώ ο ίδιος αυτοπροσώπως, υπεραρκετός για όλες, για σύμπασα την ανθρωπότητα, η σωστή απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις. Σε αυτήν την πτήση το κωθώνι της ημέρας ήταν ο Ελβις με το μαλλί αφάνα, στο μπροστινό κάθισμα σκυμμένος, θαρρείς πως ήθελε να φάει νεαρά δικηγόρο πουλώντας της παραμύθα για την τέχνη, για τα τραγούδια που ΄χει γράψει και πως θέλει να κατοχυρώσει τα πνευματικά δικαιώματα και αν μπορεί να τον βοηθήσει και νιώθει την τέχνη να αναβλύζει από μέσα του γιατί όχι μόνο παίζει μουσική αλλά και ζωγραφίζει κιόλας, θα ήθελε να την ζωγραφίσει και την ίδια, γιατί έχει ζεστά μάτια, λέει, και τον εντυπωσιάσανε τα χέρια της, και θα μπορούσε να ζωγραφίσει τα χέρια της μόνο, μπορεί κανείς να καταλάβει πολλά για τον άλλο κοιτώντας μόνο τα χέρια κι όλο έσκυβε από πάνω της και αυτή κούρνιαζε προς το παράθυρο και μετά από μια κοπέλα στο διπλανό μου κάθισμα που έβγαλε από την τσέπη της το βιβλίο «talent is overrated» έπεσε ένα 20ευρω, που το κοιτούσα για δύο δευτερόλεπτα και με κοιτούσε κι αυτό, «πήγαινέ με σε όποιον έβρεις ταξιτζή» μου είπε. Αστραπιαία το σήκωσα, το έβαλα στην τσέπη μου, έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα τον ύπνο του δικαίου.