Γεννημένος στο Ντιτρόιτ, το 1932, γιος ενός Αφρικανού από το Μαλί και μιας Εβραίας από τη Νέα Υόρκη, ο Μάρβιν Τουρέ άλλαξε το επίθετό του σε Μάρβιν Πόντιακ, όνομα το οποίο στις μέρες μας έχει πάρει θρυλικές διαστάσεις. Όταν ο Μάρβιν ήταν δύο χρονώ, ο πατέρας του εγκατέλειψε αυτόν και τη μητέρα του, η οποία αργότερα εισήχθη στο ψυχιατρείο, και ο Μάρβιν πήγε να ζήσει με τον πατέρα του στο Μπαμακό του Μαλί, όπου ήρθε σε επαφή με την τοπική μουσική παράδοση.
Στα 15 του, τον ξαναβρίσκουμε στο Σικάγο, να μαθαίνει φυσαρμόνικα και για βιοποριστικούς λόγους, καθώς τα χρόνια περνάνε, να δουλεύει πότε ως βοηθός υδραυλικού και πότε ως ληστής τραπεζών. Το 1952 υπογράφει συμβόλαιο με τη δισκογραφική Ακορν και κυκλοφορεί το πρώτο του σίνγκλ Αμ Ε Ντόγκι, το οποίο σημείωνει μικρή επιτυχία στα τσαρτ της εποχής, ενώ ένα άλλο του τραγούδι, το Πανκέιξ, είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στη Νιγηρία. Οι σχέσεις του Πόντιακ με τον ιδιοκτήτη της δισκογραφικής Ακορν είναι ιδιαίτερα τεταμένες. Ο Μάρβιν αρνείται να ξαναμπεί στο στούντιο για περαιτέρω ηχογραφήσεις παρά τις πιέσεις του Νόρμαν Χέκτορ και υποχωρεί μόνο όταν ο τελευταίος δέχεται να του κουρέψει το γρασίδι του κήπου του. Μια ομίχλη καλύπτει τις δραστηριότητές του μέχρι το 1963, οπότε ο Μάρβιν Πόντιακ συλλαμβάνεται να οδηγεί γυμνός τη μοτοσικλέτα του στο Ελ Εη.
Το 1970 (ισχυρίζεται ότι) απήχθη από τους εξωγήινους και ένα χρόνο αργότερα επιστρέφει στη γενέτειρά του, το Ντιτρόιτ. Εμφανίζει ψυχικές διαταραχές και κατά διαστήματα νοσηλεύεται σε διάφορα ιδρύματα. Το 1977 παρασύρεται από ένα λεωφορείο και αφήνει στην άσφαλτο την τελευταία του πνοή στα 45 του χρόνια.
Παρότι το σύνολο του μουσικού του έργου είναι μάλλον μικρό, η επιρροή του στις μελλοντικές γενιές είναι μεγάλη. Ο ταραχώδης βίος του δημιουργεί όλων των ειδών τις φήμες γύρω από το άτομό του, με πλέον διαδεδομένη αυτή που θέλει τον Μάρβιν Πόντιακ να μην έχει υπάρξει ποτέ, να είναι στην πραγματικότητα ένα δημιούργημα του μουσικού Τζον Λιουρι, μια καλοστημένη φάρσα που έστησε ο γνωστός ηθοποιός/μουσικός/ζωγράφος περίπου στο 2000 μαζί με τα φιλαράκια του μουσικούς Ιγκι Ποπ, Ντέιβιντ Μπάουι, Λέοναρντ Κοέν, Μάικλ Στάιπ και διάφορους άλλους. Οι ίδιες φήμες επιμένουν ότι η μοναδική συλλογή που περιλαμβάνει το σύνολο των ηχογραφήσεων του Μάρβιν Πόντιακ, το «Δε λέτζεντάρι Μάρβιν Πόντιακ Γκρέητεστ Χιτς», είναι ένας δίσκος πρωτότυπου υλικού του Τζον Λιουρι. Το 2002 ο γνωστός συγγραφέας Ελμορ Λέοναρντ, με το βιβλίο του Τισομίνγκο Μπλουζ, προσπαθεί να αποκαταστήσει την αλήθεια επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη του σπουδαίου Πόντιακ. Αγνωστο παραμένει ωστόσο αν κύριος Λέοναρντ διατηρεί ή όχι φιλικές σχέσεις με τον κύριο Λιούρι. Οι έρευνες συνεχίζονται. Μέχρι τότε, μπορούμε να απολαμβάνουμε ανεπιφύλακτα τη σπουδαία μουσική του Μάρβιν Πόντιακ.
Στα 15 του, τον ξαναβρίσκουμε στο Σικάγο, να μαθαίνει φυσαρμόνικα και για βιοποριστικούς λόγους, καθώς τα χρόνια περνάνε, να δουλεύει πότε ως βοηθός υδραυλικού και πότε ως ληστής τραπεζών. Το 1952 υπογράφει συμβόλαιο με τη δισκογραφική Ακορν και κυκλοφορεί το πρώτο του σίνγκλ Αμ Ε Ντόγκι, το οποίο σημείωνει μικρή επιτυχία στα τσαρτ της εποχής, ενώ ένα άλλο του τραγούδι, το Πανκέιξ, είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στη Νιγηρία. Οι σχέσεις του Πόντιακ με τον ιδιοκτήτη της δισκογραφικής Ακορν είναι ιδιαίτερα τεταμένες. Ο Μάρβιν αρνείται να ξαναμπεί στο στούντιο για περαιτέρω ηχογραφήσεις παρά τις πιέσεις του Νόρμαν Χέκτορ και υποχωρεί μόνο όταν ο τελευταίος δέχεται να του κουρέψει το γρασίδι του κήπου του. Μια ομίχλη καλύπτει τις δραστηριότητές του μέχρι το 1963, οπότε ο Μάρβιν Πόντιακ συλλαμβάνεται να οδηγεί γυμνός τη μοτοσικλέτα του στο Ελ Εη.
Το 1970 (ισχυρίζεται ότι) απήχθη από τους εξωγήινους και ένα χρόνο αργότερα επιστρέφει στη γενέτειρά του, το Ντιτρόιτ. Εμφανίζει ψυχικές διαταραχές και κατά διαστήματα νοσηλεύεται σε διάφορα ιδρύματα. Το 1977 παρασύρεται από ένα λεωφορείο και αφήνει στην άσφαλτο την τελευταία του πνοή στα 45 του χρόνια.
Παρότι το σύνολο του μουσικού του έργου είναι μάλλον μικρό, η επιρροή του στις μελλοντικές γενιές είναι μεγάλη. Ο ταραχώδης βίος του δημιουργεί όλων των ειδών τις φήμες γύρω από το άτομό του, με πλέον διαδεδομένη αυτή που θέλει τον Μάρβιν Πόντιακ να μην έχει υπάρξει ποτέ, να είναι στην πραγματικότητα ένα δημιούργημα του μουσικού Τζον Λιουρι, μια καλοστημένη φάρσα που έστησε ο γνωστός ηθοποιός/μουσικός/ζωγράφος περίπου στο 2000 μαζί με τα φιλαράκια του μουσικούς Ιγκι Ποπ, Ντέιβιντ Μπάουι, Λέοναρντ Κοέν, Μάικλ Στάιπ και διάφορους άλλους. Οι ίδιες φήμες επιμένουν ότι η μοναδική συλλογή που περιλαμβάνει το σύνολο των ηχογραφήσεων του Μάρβιν Πόντιακ, το «Δε λέτζεντάρι Μάρβιν Πόντιακ Γκρέητεστ Χιτς», είναι ένας δίσκος πρωτότυπου υλικού του Τζον Λιουρι. Το 2002 ο γνωστός συγγραφέας Ελμορ Λέοναρντ, με το βιβλίο του Τισομίνγκο Μπλουζ, προσπαθεί να αποκαταστήσει την αλήθεια επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη του σπουδαίου Πόντιακ. Αγνωστο παραμένει ωστόσο αν κύριος Λέοναρντ διατηρεί ή όχι φιλικές σχέσεις με τον κύριο Λιούρι. Οι έρευνες συνεχίζονται. Μέχρι τότε, μπορούμε να απολαμβάνουμε ανεπιφύλακτα τη σπουδαία μουσική του Μάρβιν Πόντιακ.
2 σχόλια:
επίσης λόγω της θρησκείας του δεν έβγαζε φωτο τη φάτσα του. ξες για να μη του φάει την ψυχή κτλ...
καλό αυτό το τσιτσομινγκο μπλουζ? δεν τον ξερω τον κο λεοναρντ γαρ
Τιτσομίγκο Μπλουζ, πολύ καλό Πάκη. Σαν ταινία των αδερφών Κοέν, με πολλές καρικατούρες για ήρωες, ανθρώπους του Νότου, κάμποση μαφία, αρκετά μπλουζ με φόντο μια τελείως κουλή διήμερη αναπαράσταση μιας μάχης του Αμερικανικού εμφυλίου πολέμου.
Δημοσίευση σχολίου