Είναι το νόμιμο και ηθικό;

Δηλαδή κάτσε ένα λεπτό.
Δουλεύεις στην KLT.
Έχεις να πληρωθείς μήνες.
Δώρο δε πήρες ούτε πέρσι.
Κάθε μέρα, για ένα διάστημα τουλάχιστο, έσκαγε μύτη και ένας που ήθελε να κάνει κατάσχεση
Τραγική κατάσταση λέμε.
Και ξαφνικά....
Ακούς στον REAL FM διαφημιστικό σποτάκι "ελάτε να σας βάλουμε φωτοβολταϊκό στη στέγη".

Ε δεν τα παίρνεις κρανίο;
Δηλαδή η εταιρία δεν έχει να σου πληρώσει το μισθό αλλά της περισσεύουν για να βάλει σποτάκι στο ραδιόφωνο ανα μια ώρα στην πρωινή ζώνη;

Απο την άλλη;
Ο real fm που δείχνει ευαισθησία στα προβλήματα που παιρνούν όλοι οι Έλληνες και υποστηρίζει ότι έγιναν λάθη στο παρελθόν και ότι πρέπει να έρθει η ανάπτυξη διαφημίζει μια εταιρία που έχει εδώ και μήνες απλήρωτους τους εργαζομένους της;

Θα μου πείτε εύλογα ότι ένας σταθμός για να διατηρηθεί θέλει έσοδα από τη διαφήμιση και ότι αν σκάσει το ρευστό όλα ΟΚ δε τον ενδιαφέρει από που και τι είναι. Ειδικά αυτήν την εποχή. Φυσικά και μπορεί. Νομιμότατο είναι.

Ναι, αυτό είναι το νόμιμο. Είναι όμως και ηθικό;

Πόσο ηθικό δηλαδή μπορεί να είναι ένας ραδιοφωνικός σταθμός να δέχεται να πληρώσει τους εργαζόμενους του με χρήματα που θα έπρεπε να έχουν πάει σε άλλους εργαζόμενους που είναι εδώ και μήνες απλήρωτοι κάποιοι μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που να έχουν προχωρήσει σε επίσχεση εργασίας;

Μισό να τα πάρουμε από την αρχή.
Ο λόγος για την εταιρία KLT που με πολλά και διάφορα έφθασε σε σημείο στις 9 Ιανουαρίου (και έπειτα από μια αναβολή που μυστηριωδώς ζήτησε ένα πελάτης) να συζητηθεί η υπαγωγή της στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα.
Αυτά είναι όμως γνωστά, η εταιρία είχε άλλωστε πελατολόγιο σε όλη την Ελλάδα. Είναι, αν όχι η μεγαλύτερη, μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες του χώρου.
Δημοσιεύματα;
Πάρε να χεις
Εδώ το μπλόγκ που έφτιαξαν οι "απατημένοι από την εταιρία"
Εδώ και εδώ δημοσίευμα από την "Ε"
Εδώ από το capital.gr
Εδώ σειρά δημοσιευμάτων από το palo.gr
Αν ψάξετε θα βρείτε κι άλλα. Μια γρήγορη αναζήτηση στο google θα σας δώσει αρκετά αποτελέσματα Ειδικά μετά την ερώτηση του Κουβέλη στη Βουλή (ναι εκεί έφτασε το θέμα) σχετικά με την προστασία των μικροεπενδυτών
Εδώ τα αποτελέσματα αναζήτησης στη λέξη KLT στην σελίδα real.gr
Δηλαδή τίποτα.
Δημιουργείται επομένως ένα ακόμα θέμα.
Ο real fm εκπέμπει και από τη Θεσσαλονίκη, η ίδια δημοσιογραφική ομάδα αν δε κάνω λάθος είναι και στο real.gr όπως και στην real news.
Δεν έχουν ακούσει τίποτα;
Δεν ξέρουν τίποτα;
Άλλα site δε διαβάζουν;
Εγώ, επειδή δεν είμαι κακός, θεώρησα ότι δεν το γνωρίζουν το θέμα.
Έστειλα 2 τουήτ (θα μου πεις σιγά το πράμα, αυτό μπορούσα να κάνω και αυτό έκανα) στον κ. Χατζηνικολάου αλλά δε μου απάντησε.
Και πάλι να πω ότι επειδή δέχεται πάρα πολλά mention κάθε μέρα δε το είδε την πρώτη φορά και τη δεύτερη το ίδιο επειδή δεχόταν πολλές ευχές για τη γιορτή του.
Επειδή έχω καλή διάθεση και δε μπορώ να πιστέψω άλλα πράγματα θα περιμένω κι άλλο. Θα κοινοποιήσω επίσης το κείμενο τόσο στον κ. Χατζηνικολάου όσο και στον real fm.
Και θα περιμένω μια απάντηση. Αν δεν πάρω, τότε απλά θα πειστώ ότι δεν θεωρούν την KLT άξιο θέμα να ασχοληθούν.
Τώρα γιατί ασχολούνται τα άλλα ΜΜΕ....θα σας γελάσω.

H Φιλική Εταιρεία στον 21ο αιώνα

Σε αυτό το ιστολόγιο πολλές φορές έχουμε ασχοληθεί με τον επαγγελματικό προσανατολισμό, με την καινοτομία, με την προοπτική μιας εναλλακτικής καριέρας. (δες 1, 2, 3, 4)
Σε χτεσινή τηλεφωνική συνεδρία (note to self: θα ήταν πιο ψαρωτικό αν το ονόμαζα «skypeing»;) με τον αγαπητό Νικολάκη Διάσελο, του οποίου τη μακροχρόνια απουσία ακόμα δεν έχει συνηθίσει ετούτο εδώ το μπλογκ, έριξε ο φίλτατος την ιδέα δημιουργίας της Φιλικής Εταιρείας ΑΕ. Μια εταιρεία, που θα προσλαμβάνει ανθρώπους σαν και μένα (ή σαν και σένα), χωρίς ειδίκευση, εξειδίκευση, xxxειδίκευση, επανειδίκευση, αλλά με γενικότερη κουλτούρα και παιδεία, προσόντα χωρίς χρηστική αξία και με μηδενική ζήτηση και αντίκρισμα στην αγορά. Οι υπάλληλοι αυτοί θα δουλεύουν ως φίλοι, φιλαράκια, κολλητοί, δικεμούδες.
Σε ποιον απευθύνεται η Φιλική Εταιρεία ΑΕ; Μα φυσικά to all the lonely people. Σε όλους αυτούς που δεν βρίσκουν ένα φιλαράκι να τους πει πως τους αγαπά στα αλήθεια, σε όσους βρομάνε τα χνώτα ή/και τα πόδια τους, στους ανθρωποδιώκτες, στον μοναχό τον άνθρωπο που όταν στα μπουζούκια γλεντάνε οι άλλοι ντρέπεται που είναι μοναχός κι ανοίγει κι άλλο μπουκάλι.
Προσοχή: δεν ομιλούμε για κωλγκερλζ και κωλμποηζ, ούτε καν για γραφείο συνοδών. Μιλάμε για ανθρώπους που ο πελάτης (απαραίτητη συνθήκη: να είναι πλούσιος, μόνο σε αυτούς απευθυνόμεθα, τους φτωχομπινεδιάρηδες ας τους φάει η μαρμάγκα, ας τους φάει η μοναξιά, στην τελική, αν θέλουν, ας στείλουν ένα βιογραφικό στην Φιλική Εταιρεία ΑΕ, μπας και τους εντάξουμε στο δυναμικό μας ως «Φίλους», ειδάλλως ας πάνε στα συσσίτια του ΣΚΑΪ να γίνουν φίλοι του Αλαφούζου) θα πληρώνει για να έχει φιλικές σχέσεις μαζί τους, όποτε το επιθυμεί. Το γραφείο μας θα λαμβάνει απ’ αυτή τη συναλλαγή τη νόμιμη προμήθεια (75% συν ΦΠΑ 23%).
Πώς είναι αυτό που λένε στο Αμέρικα -αλλά στα γαλλικά- entourage; Αυτό, αλλά λιγότερο υποκριτικό. Τέρμα στους φίλους από συμφέρον. Η Φιλική Εταιρεία θα προμηθεύει στον ενδιαφερόμενο ειλικρινείς φίλους ή φίλες, φίλους για πάντα ή για μια νύχτα, που δεν σε εγκαταλείπουν, δεν σε απογοητεύουν ποτέ, πνευματώδεις, οινοπνευματώδεις, συμπονετικούς, ομιλητικούς αλλά και καλούς ακροατές, καλλιεργημένους, ικανούς να συζητάνε μεταξύ γύρου και χαβιαριού για περίπου σχεδόν τα πάντα: για μπάλα, πολιτική, τέχνες, σχέσεις, λάιφστάιλ, φιλοσοφία, τα πάντα όλα βραδερφέ: απ’ την ταξικότητα του ποδοσφαιρικού στιλ του Δημήτρη Σαλπιγγίδη μέχρι την αναγεννησιακή γοητεία των καμπύλων της Ελενας Παπαρίζου.
Πες μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι, λέγαν οι παλιοί. Εμείς το αλλάζουμε αυτό: Πες μου ποιος είσαι, να σου βρω τον φίλο σου. Τα λεφτά, αγαπητέ αναγνώστη, φέρνουν την ευτυχία τελικά. Φέρε μας τα δικά σου και θα δεις.

Παν* Μέτρον Κλισέ (μακαρόνια φρικασέ)

Αντικείμενο του παρόντος ιστολογίου ήταν, είναι και θα είναι ο γράφων που τυγχάνει μεγάλο υποκείμενο. Κατανοώ το σάλο που θα προκαλέσει η συγκεκριμένη δήλωση, μια δήλωση με πολλούς αποδέκτες, όσοι και οι αναγνώστες αυτού του μπλογκ. Καζάνι που βράζει, συμφωνα με πληροφορίες, το αναγνωστικό κοινό του ιστολογίου ζει την κάθε μέρα σαν είναι η τελευταία πύρινη λαίλαπα στο μάτι του κυκλώνα. Η μπλογκόσφαιρα εσχάτως θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο, ο στρατηγός άνεμος σαρώνει τα συντρίμμια του χάρτινου πύργου που κατέρρευσε, γιατί τίποτε δεν κρατάει για πάντα. Αγαπη μου, δεν ειναι αυτο που νομιζεις, θέλω να μείνω μόνος για να εξαπολύσω ανθρωποκυνηγητό για τη σύλληψη των δεσμεύσεων του καλύτερου γιατρού που ήθελε να παραμείνουμε φίλοι φοβούμενος τους δράστες του αιματηρού καλπασμού του πληθωρισμού στα σκαλιά της εκκλησίας της γειτονιάς των αγγέλων όπου διαμένουν γνωστοί άγνωστοι διασταυρώνοντας δρακόντεια μέτρα της ανοιγοκλειόμενης ψαλίδας στις τελευταίες δημοσκοπήσεις και του σφοδρού τσουναμιού που εξαπέλυσε το έλεος του χιονιά κόβωντας την επέλαση του καύσωνα στα δύο με τα μπλόκα των αγροτών που προσήλθαν και φέτος μετρώντας τις σελίδες τους και γυρίζωντας τις πληγές τους κατά χιλιάδες στους ιερούς ναούς για να γιορτάσουν το χαρμόσυνο γεγονός της γέννησης του αρώματος των εκλογών, σπάζοντας την άνω τελεία και βάζοντας σιωπή στο πράσινο φως που σε αυτή τη ζωή ό,τι δίνει παίρνει και πέφτει κυριολεκτικά από τα σύννεφα.

* Ναι, ναι, μην αρχίζετε: το ξέρω ότι το "σωστό" είναι Μέτρον Αριστον, και ουχί Παν Μέτρον Αριστον.

Στον βυθό της κατσαρόλας το λαχανόρυζο ανθίζει

Στο όνειρό μου έβλεπα πως οδηγούσα πανευτυχής ένα μεγάλο αυτοκίνητο, μπεμβέ, μερσεντέ, κάτι τέτοιο, σε μια πολύ όμοφη πόλη, που δεν την αναγνώρισα αλλά στον ύπνο μου φαινόταν να την ξέρω καλά. Ηταν απολαυστική η διαδρομή. Πάρκαρα την κούρσα σε μια υπέροχη αμμουδιά και μετά ξύπνησα.
Και μετά σκέφτηκα: Τουλάχιστον στα όνειρά μου μπορώ ακόμη να είμαι ευτυχισμένος.
Και μετά σκέφτηκα: Ηλίθιε, θες μπεμβέ ή μερσέντέ, για να είσαι ευτυχισμένος;
Και μετά σκέφτηκα: Οπως κι αν έχει, είναι καλύτερο από το να ξυπνάς στον καναπέ με την τηλεόραση ανοιχτή από το προηγούμενο βράδυ και να κάθεσαι να βλέπεις αλλά και να γελάς με αμερικάνικα οικογενειακά σιτκόμς.
Και μετά πήγα και κουρεύτηκα.
Αλήθεια.

Ο λαχανόρυζος βίος του Πάνου Κάππα

Spoiler Alert!

Την προηγούμενη φορά είχα γράψει τη "Ζωή μετά (τα γιουβαρλάκια)". Αυτή τη φορά θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί "Η ζωή εν λαχανόρυζω".
Κάθε φορά που λείπει, η ίδια ιστορία: αποσυντονίζομαι. Διαβάζω βιβλία, δεν βρίσκω ησυχία, με πνίγει η ανία.

Εχω ξαναπεί ότι με αρέσουν οι συμπτώσεις τόσο που να τις εφευρίσκω εκεί που δεν υπάρχουν. Βαυκαλίζομαι βρίσκοντας αναλογίες της ζωής μου με μυθιστορηματικούς ήρωες, φτηνές αφορμές για να γράφονται αναρτήσεις.
Λίγο πριν φύγει, μού το είχε πει: "Καλός ο Κόου αλλά δεν ξέρει να τελειώνει τα μυθιστόρηματά του. Φριχτά φινάλε κατά κανόνα". Δες την σύμπτωση, δες και την αναλογία: Οπως ο Μαξουελ Σιμ, περνάω ένα διάστημα μόνος, έχοντας ελάχιστη έως καθόλου επαφή με ανθρώπους, συντροφιά με τον "Ιδιωτικό βίο του Μάξουελ Σιμ". Συγκλονισμένος απ' ό,τι διαβάζω, χάνω επαφή με τον κόσμο, ξεχνώ να πάρω τηλέφωνο φίλους που γιορτάζουν, φίλους που την κάνανε στα εξωτερικά, φίλους που 'χω καιρό να τους ακούσω ή να τους δω, και αδημονώ για το φινάλε. Και εδώ έγκειται η σύμπτωση - ο Τζόναθαν Κόου δεν επιβεβαίωσε απλώς τα λόγια της κλείνοντας χάλια το βιβλίο, αλλά, σαν να είχε ακούσει την κριτική της, βάζει τον ήρωα να συνομιλεί με το συγγραφέα για τη γραφή, τις ιδέες και πώς τελειώνει ένα βιβλίο.
Θα σου πω ρε Τζόναθαν πώς τελειώνει ένα βιβλίο.
Ετσι.
Οπως τελειώνει κι ένα χαζοπόστ λίγο πριν αρχίσει το ψάρι που το λέγανε Γουάντα.

Cum as you are, cum undone(με τέτοιο τίτλο γυρεύοντας πάω για σπαμ)

«Εδώ, αγαπητέ μου, σημειώθηκε μια απόπειρα διάρρηξης!», πνιχτά βγαίνανε τα λόγια από το στόμα του. Τα τρεμάμενα χείλη του είχαν στραβώσει προς τα δεξιά, πηχτό σάλιο είχε μαζευτεί στη γωνία τους. Χλωμός με σποραδικές έντονες κοκκινίλες στο πρόσωπο, μάτια μικρά, γουρλωμένα, που γυάλιζαν πίσω απ’ τα γυαλάκια, λιγοστά λευκά μαλλιά που ανέμιζαν δεξιά αριστερά· θα τον λυπόμουν αν δεν τον σιχαινόμουν τόσο. Ως μονάκριβο τρόπαιο κράδαινε το σπασμένο(;) λουκέτο της πόρτας που οδηγούσε στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας.
Σχεδόν άνεργος, σχεδόν εργαζόμενος, αλλά όπως κι αν έχει απλήρωτος και υπερβολικά κουρασμένος για να πω οτιδήποτε, στεκόμουν, τον κοιτούσα και σιωπούσα.
«Τον είδα, τον είδα, εδώ μέσα ήταν! Κρατούσε μια τσάντα, πηγαινοερχότανε, αλλά, καταλαβαίνετε αγαπητέ, δεν τον είδα πάνω στην απόπειρα, δεν τον είδα όντως να σπάει το λουκέτο, αλλά η φυσιογνωμία και μόνο αγαπητέ, ω! ήταν εγκληματική, ίσως έπρεπε να του κάνω έλεγχο σωματικό προτού φύγει».
«Καλό σας βράδυ», με δυσκολία άρθρωσα τις λέξεις και μπήκα στ’ ασανσέρ.
«Να σου πω, να σου πω», απότομα γύρισε στον ενικό αφήνοντας στην άκρη τις ευγένειες και τους πληθυντικούς, «θα βάλουμε κάμερα στην είσοδο». Προφανώς θυμόταν την έντονη περσινή διαφωνία μας επί του θέματος. Αδύναμος σήκωσα τους ώμους. «Το συζητήσαμε με τον κύριο Τάδε και θα βάλουμε κάμερα», θριαμβολόγησε, «τα έξοδα θα μοιραστούν εξ ίσου». Ξανασήκωσα τους ώμους: «Είμαι ενοικιαστής, βρείτε τα με την ιδιοκτήτρια». «Θα βάλουμε κάμερα, θα βάλουμε κάμερα, έχει αποφασιστεί», είχε αρχίσει πλέον να ουρλιάζει, το ασανσέρ ανέβαινε τους ορόφους κι η φωνή του, απ’ την κόλαση βγαλμένη, αντηχούσε στα αυτιά μου.
Καμερακαμερακάμερα.
Cum era.

iΠάνωςΚ

Συνεχίζοντας την αναζήτηση της τελειότερης εναλλακτικής επαγγελματικής καριέρας κι έχοντας πάντα ως γνώμονα «βγάλε πολλά φράγκα απ’ αυτούς που έχουν πολλά φράγκα», σήμερα αποφάσισα να γίνω σόσιαλ μίντια έξπερτ. Πφ! σιγά τα ωά, θα μου πεις, βρομάει ο τόπος από σόσιαλ μίντια έξπερτς. Ναι, αλλά ο σκοπός μου είναι να γίνω ο σοσιαλμιδιάς –σε βλέπω εσένα που μειδιάς- της Ελληνικής Εκκλησίας.
Σήμερα το πρωί, ευρισκόμενος στη θεία λειτουργία του ιερού ναού του Saint-Modest, εις την ιδιαίτερη πατρίδα μου, σκέφτηκα ότι πολλή πλάκα θα είχε αν γινόταν live tweeting από τους πιστούς την ώρα της θείας λειτουργίας με συγκεκριμένο χάσταγκ, π.χ. #aunt_mass, του τύπου «Καλημέρα tweeps! Ακόμη στο κρεβάτι; Στο παπουνάναι ήδη σήμανε η τρίτη η καμπάνα! Ώρα για #aunt_mass».
Το live tweeting θα ήταν ένας καλός τρόπος να ξαναγίνει, μετά το «Σας πάω – ελάτε και με τα σκουλαρίκια σας» του Χριστόδουλου, τρέντι ο εκκλησιασμός, ενδεχομένως με το κατάλληλο αγγλικό γερούνδιο για παράδειγμα churchgoing (βλέπε trainspotting, hacking, trekking, budgie-jumping, human trafficking). Οι church fanboys και fangirls την ώρα της θείας λειτουργίας θα μπορούν να κάνουν 4square σημειώνοντας και το πάσγουορντ για το wifi του ιερού ναού («evlogison», «amen1978», «okyriosmetasou») και να τουιτάρουν τα όσα συμβαίνουν εκείνη την ώρα στον ιερό ναό, για παράδειγμα «ROFL - Πάλι ξέχασε ανοιχτό ο πάτερ το κινητό και χτυπά με ringtone Judas Priest #aunt_mass #enoriaSuncity» - το δεύτερο χάσταγκ έτσι ώστε να συγκεντρώνονται ευκολότερα τα νέα από κάθε ενορία, διότι στην εποχή μας οφείλουμε να… pray locally, save globally.
Εννοείται ότι οι churchίστας (άλλη πιθανή ονομασία των ακόλουθων του νέου τρεντ) θα μπορούν να ανεβάζουν τις φωτογραφίες τους από την ώρα της θείας λειτουργίας στο τουίτπικ ή και στο ίνσταγκραμ με λεζάντες του τύπου «Μα κοίτα φόρεμα που φοράει η Μελπομένη του δασκάλου #aunt_mass #enoriaGargalianon» ή «Yummy! Το νοστιμότερο αντίδωρο του κόσμου διά χειρός πατέρα Παρθένιου #aunt_mass, #enoriaEkali. Τα πολιτικά - κρισιακά τουίτς φυσικά δεν είναι δυνατόν να απουσιάζουν την ώρα της θείας λειτουργίας, π.χ. «Αφιερωμένος σε όλους τους συντρόφους ο ύμνος: πλούσιοι επτώχευσαν κι επείνασαν #aunt_mass #enoriaEksarcheia» ή «Λευτεριά στον άναρχο Θεό που καταβέβηκεν – κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους #aunt_mass #enoriaGADA».
Ομοίως τα άσβηστα πάθη μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς θα εκτονώνονται σε έντονα debate σχετικά με την ανωτερότητα της φωνής του δεξιού και του αριστερού ψάλτη – η δε αναρχική τάση των churchsters (κατά το χίπστερς) θα απεικονίζεται στο σύνθημα «Ούτε ψάλτης δεξιός, ούτε αριστερός, ανώτερος όλων ο άναρχος Θεός #aunt_mass». Το πιο χαβαλετζίδικο αλλά must για την πλειοψηφία των tweeps πνεύμα θα αποτυπώνεται σε τουίτς όπως «προσκύνησα μόλις την ιερά σινδόνη, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι».
Η ιδέα είναι πολύ καλή, innovation που λένε. Θα συνοδεύεται και από σχετικές καινοτομίες όπως το ανέβασμα των καλύτερων στιγμών της θείας λειτουργίας στο youtube, fanpage στο facebook αλλά και διάφορα mobile apps όπως η «Βίβλος για μπλακμπέρι», «Nyn kai iPhone στους αιώνες των αιώνων» και «Διώξε το Android της ακολασίας από τη ζωή σου». Λέω να φτιάξω μια παρουσίαση, powerpoint και τα σχετικά, και να την καταθέσω στην Ιερά Σύνοδο. Αν, πρώτα ο θεός, γίνει δεκτή η πρότασή μου, θα χεστώ στο τάλιρο!

ΥΓ. update - Χριστέ μου, ξέχασα τα αναπόφευκτα τρολ! Τα διαβολόπαιδα αυτά θα τρολάρουν μονίμως στο δικό μας χάσταγκ ποστάροντας αποφθεύγματα του Αλιστερ Κρόλι, βίντεοκλίπ των Iron Maiden ή ακόμη και δημιουργώντας το δικό τους αντιχαστάγκ #don't_mass ενάντια στο δικό μας #aunt_mass.

Μπανανοφλουδιές

Ξύπνησε μ’ έναν πόνο στην αρχιδοσακούλα. Έξω, νύχτα ακόμη. Είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ με τα ρούχα φορώντας το ίδιο λερό παντελόνι, σκληρό σαν πέτρα από τη λίγδα. Περπάτησε στα τυφλά. Διαμαρτυρόμενη κύστη, καθολική δυσφορία, ορθόδοξη επιθυμία: να κατουρήσει. Σκουντούφλης στο σκοτάδι, άνοιξε την πόρτα του μπάνιου, πάτησε το διακόπτη ν’ ανάψει το φως με τα μάτια κλειστά. Κάτι στεκότανε μπροστά του και του έφραζε το δρόμο: Μ’ απορία κοίταξε τους δύο εξωγήινους με τις αντιασφυξιογόνες μάσκες που του φράζανε το δρόμο προς τη λεκάνη. Μπάτσοι ντου, ντισκομπάλα και φωτορρυθμικά. Κινήθηκε αριστερά να τους προσπεράσει, «αλυσίδες, σύντροφοι, αλυσίδες», κινήθηκαν και αυτοί. Κινήθηκε δεξιά, το ίδιο, τζίφος. Οχιανακουφισμένος, μπήκε στην κρεβατοκάμαρα, χωρίς ν’ ανάψει φως, για να μην την ξυπνήσει, άνοιξε το συρτάρι κι άρχισε να κατουράει. «Τι κάνεις εκεί;» ξαφνιασμένη άναψε το φως. «Μα δεν βλέπεις; Κατουράω» της απάντησε. «Στο συρτάρι με τα ρούχα;» απόρησε αυτή. Τινάζοντάς την μια, δυο, πάνω από τρεις είναι μαλακία, άρχισε να ρητορεύει: «Ο μεγάλος λατινοαμερικανός φιλόσοφος Κλάνο Μέντες σε πρόσφατη εκ βαθέων συνέντευξή του στη Ναταλία Γερμανού είχε ορίσει ως γλωσσολογικά τα αίτια του αμερικανικού ολοκληρωτισμού: ‘Ολοκληρωτισμός’, απ’ το ‘ολόκληρος’, αντίθετο του ‘μερικός’. Άρα αμερικός-αμερική, όπου το άλφα είναι στερητικό, πάει να πει όχι μερικός, άρα Αμερική, όχι μερική, άρα τ’ αντίθετό της, δηλαδή ολοκληρωτική». Κουμπώθηκε κι έβγαλε από τη τσέπη του μια χούφτα χώμα. «Δες», της είπε, «πληρώθηκα σήμερα».

Career Opportunities

Τρώγοντας μαρούλι, μπάτσοι δούλοι μέχρι το μεδούλι, λέγαμε για το γκολφ και ποιοι μπορεί να 'ναι αυτοί που το γουστάρουνε και σκεφτόμουνα τους κάντι· κάντι, καμία σχέση με την Κάντυ στη δευτέρα, είναι ο εργαζόμενος που κουβαλά τα μπαστούνια του γκολφ των μεγάλων και τρανών, σαν να λέμε κάτι παρόμοιο με τον τυπά που ο αστικός θρύλος λέει ότι κρατούσε το σεσουάρ κάτω από τα πόδια του Αξλ Ρόουζ όταν ιδρώνανε τα αρχίδια του μ’ εκείνα τα κολάν που φορούσε. Κάντι ναούμε ήταν ένα φεγγάρι κι ο Ελρόη, αφού αποφοίτησε από stalker και ψυχάκιας και λίγο προτού γίνει μεγάλος συγγραφέας, ιδιοφυΐα και ψυχάκιας.
Στο βιβλίο του Ντάνι Λι «το καλύτερο δώρο», το οποίο ακόμη δεν αξιώθηκα να τελειώσω, γιατί το ψιλοβαρέθηκα, κάποιων το επιχειρηματικό δαιμόνιο έχει σκαρφιστεί την προέκταση τού κάντι σε όλο το εύρος της ιδιωτικής ζωής των μεγάλων και τρανών: "Το καλύτερο δώρο" είναι το όνομα μιας εταιρείας παροχής υπηρεσιών πάσης φύσεως για ευκατάστατους και πολυάσχολους (ή πολύ assholeους) ανθρώπους, οι οποίοι δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν με τα τετριμμένα της καθημερινότητας, όπως την αποστολή μιας ανθοδέσμης στη σύζυγό τους, την αγορά τούρτας γενεθλίων για το παιδί τους, την επιλογή ενός έργου τέχνης για το γραφείο τους. Ολες αυτές τις δουλειές, αλλά και άλλες, λιγότερο αθώες, τις κανονίζει το γραφείο "Το καλύτερο δώρο". Βγαίνοντας ας πούμε από τη μία σύσκεψη και προτού μπεις στην άλλη, τηλεφωνείς στον υπάλληλο του Καλύτερου Δώρου που σε εξυπηρετεί (προς θεού, όχι λακές!) και του λες: «Αλβέρτο, παιδί μου, καλησπέρα. Κανόνισε σε παρακαλώ, σήμερα το βράδυ να περάσει μια δίμετρη ξανθιά ιερόδουλη από το γραφείο γιατί έχω κάτι γκάβλες. Ναι, ναι, επιθυμώ το γνωστό, μόνο να μου την παίξει. Ναι, ναι, το γνωστό ποσό, κανόνισέ το όπως νομίζεις, σ' εμπιστεύομαι».
Ευρισκόμενος εγώ ο ίδιος αυτοπροσώπως σε μια φάση της ζωής μου που φέρνει αλλαγές και νέους επαγγελματικούς προσανατολισμούς, αναζητώντας την ιδανικότερη επαγγελματική καριέρα που να μην ομοιάζει με χολέρα, αποφάσισα όχι να γίνω κάντι, όχι να γίνω λακές, αλλά όπως και οι δύο προαναφερθέντες επαγγελματικοί κλάδοι να βγάζω φράγκα απ’ τη σιγουρότερη και πλέον εξασφαλισμένη των πηγών: τους πλούσιους βρε παιδιά, τους πολύ πλούσιους. Τους φραγκάτους. Τους ταξικούς εχθρούς. Πώς; Μα ασχολούμενος με τον τουρισμό, όντας Έλλην. Αλλά όχι όποιον και όποιον τουρισμό. Οχι ήλιος και θάλασσα, τζιτζίκι, τζατζίκι και σουβλάκι. Ουτε αγροτουρισμός, εναλλακτικές καλλιέργειες και παραδοσιακά προϊόντα, ούτε θρησκευτικός τουρισμός, μοναστήρια και εικόνες που κλαίνε. Ούτε καν επαναστατικός τουρισμός, Σύνταγμα, μολότοφ και μάτια που κλαίνε από τα δακρυγόνα. Όχι ρε. Θα φκιάξω τον εργατικό τουρισμό: διακοπές για πλουσίους που θέλουν να ζήσουν για 15 - 20 μέρες κάτι διαφορετικό, να δουν πώς είναι να είσαι φτωχός, εργάτης, επισφαλής, άνεργος, άστεγος, περιθωριακός, μετανάστης. «Θες να δεις πώς είναι να μην έχεις να φας;». «Δεν αντέχεις άλλο το ζεστό σου κρεβάτι, το μαλακό σου στρώμα; Λαχταράς να κοιμηθείς σε παγκάκια απ' αυτά που ξηλώνει ο Καμίνης;». «Θες να έχεις αφεντικό που δεν σε πληρώνει, που απειλεί με απολύσεις;». «Ζηλεύεις μήπως και θες να σταθείς κι εσύ στο κρύο στην ουρά του ΟΑΕΔ;». «Θες να μετράς τα ψιλά σου για να πάρεις τσιγάρα;». «Θες να νιώσεις σαρδέλα σε γεμάτο λεωφορείο, πρωί πρωί πηγαίνοντας για τη δουλειά;". Όλες σου τις επιθυμίες, υπέροχέ μου, πάμπλουτε πελάτη, θα στις ικανοποιήσει το Eat the Rich tours. Προγράμματα για όλα τα γούστα: Από τη μικροαστική μιζέρια μέχρι την πλήρη ανέχεια. Για τα πιο κίνκυ γούστα, αγόρια και κορίτσια που οι πελάτες μας θα έχουν προεπιλέξει, θα χρησιμοποιούνε βούρδουλα, καρότο, έγχρωμη τιβί ή όποιο άλλο μέσο πειθαναγκασμού ο πελάτης επιλέξει.
Η ιδέα είναι καλή. Αλλά, γαμώτο, εξαιτίας του ΠΑΣΟΚ, η αγορά είναι νεκρή, η υψηλή φορολόγηση και η γραφειοκρατία δεν ευνοούν την επιχειρηματικότητα και την έναρξη νέων εταιρειών. Μήπως να ψαχτώ για κάνα ΕΣΠΑ; Μήπως να την δω σε φάση opencoffee ή TedX; Λες;

YΓ Αντί της προφανούς μουσικής επιλογής, κάτι ανάλογο:

edit - ενεθυμήθην και τα δύο eat the rich που επίσης ταιριάζουν, ένα των μοτέρχεντ κι ένα των Εροσμιθ...

Κι αν είμαι τρολ...

Του αποτρελαμένου μας στην Αθήνα
Τρόλη Τσομπανόπουλου

Μάρτυρες πρωτόφαντης φάσης, σκέτης αφασίας, γινήκανε όλοι οι παρευρισκόμενοι τρέντυδες στο χτεσινό Τρεντ Εξ Αποδώ, όταν η παριστάμενη βουλευτίνα του πάλαι ποτέ κυβερνώντος, νυν συγκυβερνώντος ομού μετά των ακροδεξιών και ουδέποτε –ούτε τη δεκαετία του ’80, που να χτυπάνε τα οπίσθιά τους εις το δάπεδον (προσέχτε, κάναμε και γλιστερό ιδεολογικώς παρκέ) ο κος Κοτσακάς και οι συν αυτώ- φιλαλαϊκώς κυβερνώντος κόμματος κυρία Ευα Καϊλή ανέβηκε εις το βήμα για να μιλήσει με θέμα «Εσωκομματική Κενοτομία και Κωματική Πειθαρχία». Ομάς αγανακτισμένων αναρχοτρέντυδων ενεργοποίησε μηχανισμόν από τας οθόνας των προσωπικών τους iPadόλοιστοδιάολο, όστις απελευθέρωσε από την οροφή της αιθούσης χιλιάδες καλτσοδέτας οίτινες ωσάν βροχή πλημμύρισαν το χώρο. Το χαριτωμένο πολιτικό χάπενιγκ απέκτησε και μουσικήν συνοδείαν όταν από τα μεγάφωνα ξεχύθηκαν οι νότες του γνωστού άσματος του αηδού Τζόνι Τομπουλόπουλου «Τρόλιασε απόψε το Ευάκι μου».
Μετά το πέρας της εκδήλωσης, νεοφιλελευθεροσουφραζέτες εθελόντριες στην καθαριότητα της αιθούσης έκαψαν τελετουργικά τις καλτσοδέτες.
Το περιστατικό καταδίκασαν με ανακοινώσεις τους η Φιλελεύθερη Συμμαχία, η Ντίβα η Ντόρα η Μικρή Εξερευνήτρια και ο Φώτης ο Κουβέλης.
Τα απανταχού Πειθαρχικά Συμβούλια αναμένεται να επιληφθούν του θέματος.

Αναζητώντας μια μικρή βοήθεια

Προυστ δεν έχω διαβάσει αλλά κάθε φορά που συνειρμικά στοχάζομαι για τους συνειρμούς συνειρμικά καταλήγω στον Προυστ και στο "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" (λινκ-έκπληξη!), η δομή του οποίου βασίζεται εν πολλοίς στους συνειρμούς, ή κάπως έτσι, αν θυμάμαι καλά κανά δυο μισόλογα ανθρώπων που την βρίσκανε να διαβάζουν το "Αναζητώντας το χαμένο χρόνο" και δεν το θεωρούσαν χαμένο χρόνο.
Εκεί λοιπόν που διάβαζα Καμιλέρι (στο λινκ, σχόλιο περί της αλαφρότητός του συγγραφέα, παρόμοιο σχόλιο έκανα κι εγώ προ ημερών, ότι πρόκειται περί ανάλφρου και ανέμελου αναγνώσματος, αλλά αντί να με δημοσιεύσουνε στα "Νέα", έλαβα την απάντηση "αυτός δεν είναι συγγραφέας, είναι σερβιέτα"), τον «Σκύλο από Τερακότα», γραπώθηκα από μιαν αναφορά στον συγγραφέα Ντίρενματ (τον οποίο, ουσιαστικά, μέχρι και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν γνωρίζω, αλλά σκοπεύω να μάθω) και σε μια εξαιρετική σκηνή ενός βιβλίου του (το οποίο γυρίστηκε και σε ταινία, αλλά δυστυχώς ούτε ο συγγραφεύς ούτε ο μεταφραστής μπαίνουν στον κόπο να μας ενημερώσουν περί ποίου βιβλίου ή ποίας ταινίας πρόκειται): ένας αστυνόμος επέμενε να περιμένει ένα δολοφόνο που θα περνούσε από ένα συγκεκριμένο μέρος, μόνο που ο δολοφόνος δεν πέρασε ποτέ, ο αστυνόμος λοιπόν απέμεινε να περιμένει καθώς περνούσαν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια.
Γοητευμένος από τη σκηνή αυτή, γκουγκλίζω (το οποίο προτιμώ ως ευηχέστερον του χεβιμεταλικού "γκουγκλάρω") και βρίσκω πολλά ενδιαφέροντα πράγματα πλην αυτού που έψαχνα. Αρκετές ταινίες έχουν γυριστεί βασισμένες στα βιβλία του Ντίρενματ, με γνωστότερη όλων μάλλον το Pledge (2001) με πρωταγωνιστή τον Τζακ Νίκολσον, ριμέικ από τον Σον Πεν παλιότερης ταινίας. Κάθε φορά που κάποιος αναφέρει αυτήν την ταινία νιώθω άσχημα: πριν από χρόνια, είχαμε βάλει να τη δούμε στο βίντεο, κι έβγαλε μια φίλη από το τσεπάκι έναν μπάφο –για να απολαύσουμε καλύτερα την θέαση της ταινίας, υποτίθεται- και τολμώ να πω ότι η -κατά γενική ομολογία όλων πλην εμού- πολύ καλή ταινία μου φάνηκε κάκιστη, γελοία και πάνω απ’ όλα ακατανόητη.
Μετά μού εξήγησαν ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας έκανα ανόητα σχόλια και ότι γενικώς την είχα ακούσει άσχημα. 

Ηθικόν δίδαγμαν: εάν είσθε ενοχικός/ενοχικιά τύπος/τύπισσα, κάλλια εστί η αποφυγή πασών των καταχρήσεων.

ΥΓ Παρακαλώ, αν κανείς γνωρίζει σε ποιο βιβλίο του Ντίρενματ υπάρχει η σκηνή που αναφέρει ο Καμιλέρι στο βιβλίο του, αφήστε κάνα σχόλιο. Ειδάλλως, παρακαλώ, αποφύγετε τα περιττά σχόλια για την κατάντια της νοητικής μου κατάστασης. Ευχαριστώ.

O άνθρωπος που έπεσε κυριολεκτικά από τα σύννεφα

Στο βιβλίο του Ολιβερ Σαξ «Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο», ο αδαής για τις νευρολογικές διαταραχές αναγνώστης αρχικά ενδεχομένως απορεί, τιλερεπουστημουλογεί, ενδεχομένως γελά κιόλας με κάποιες από τις περιπτώσεις που παραθέτει, προτού τις αναλύσει, ο νευρολόγος κος Σαξ.
Πέρα απ’ την αστεία πτυχή αυτών των ιστοριών, που στην πραγματικότητα είναι τραγικές, καθότι πρόκειται για πολύ στενάχωρες πραγματικές ιστορίες ασθενών του Σαξ, και την επιστημονική, που για να είμαι ειλικρινής δεν την πολυπιάνω γιατί δεν την κατέχω τη νευρολογία -οι δύσκολες λέξεις, βλέπεις, με ζαλίζουν- άξαφνα σήμερα όρθωσε το ανάστημά της και η πολιτική πτυχή: διέγνωσα ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ουχί, καταπώς λέει, του συγκυβερνώντος κόμματος, κος Αντώνης Σαμαράς, πάσχει από ημισωματοαγνωσία. Δηλαδή, δεν αναγνωρίζει τα μέλη όχι του σώματος αλλά του κόμματός του.

Στάσου να σου εξηγήσω. Στο κεφαλαιο «Ο άνθρωπος που έπεσε από το κρεβάτι» ο Ολιβερ Σαξ αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου ο οποίος ξύπνησε μια μέρα και συνειδητοποίησε ότι είχε πέσει θύμα μιας κακόγουστης φάρσας: κάποιος του είχε βάλει στο κρεβάτι ένα ξένο αριστερό πόδι! Ολοτσάτιστος πέταξε με δύναμη το ξένο πόδι μακριά, για να διαπιστώσει με έκπληξη και τρόμο ότι το υπόλοιπό του σώμα ακολούθησε το ξένο αριστερό πόδι στο πάτωμα. Όμως ούτε αυτό στάθηκε αρκετό για να αναγνωρίσει το ίδιο του το πόδι. Επέμενε ότι δεν είναι δικό του και ότι κάποιος του το κόλλησε στο σώμα! Όταν όμως ο δρ Σαξ τον ρώτησε την πολύ απλή, σχεδόν αυτονόητη ερώτηση «καλά, ας δεχτώ ότι αυτό το πόδι δεν είναι δικό σου - το δικό σου αριστερό πόδι πού είναι;» ο ασθενής χλόμιασε, ηρέμησε, αλλά δεν κατάφερε να απαντήσει.

Οπότε, ας ρωτήσουμε κι εμείς τον κύριο Σαμαρά: Ας δεχτώ ότι δεν συγκυβερνάς αυτή τη στιγμή. Αυτοί οι Αβραμόπουλος, Βαρτζόπουλος, Αρβανιτόπουλος και δεν ξέρω ποιος άλλος πούλος, ποιανού δεξιά πόδια, συγγνώμη… δεξιά παιδιά είναι; Διότι αν ο Σαμαράς απαρνηθεί τα παιδιά του και τα πετάξει μακριά, μαζί τους θα πέσει απ’ το κρεβάτι όπου κοιμάται μακάριο πολιτικό ύπνο. Ή από το σύννεφο στο οποίο πετά.

Εσταξε στόμφο το κείμενο και πλημμυρίσαμε βλακεία.  

ΣΟ, τη σφουγγαρίστρα και γρήγορα!

Μπερδεγούεϊ

Θα σκάσω.
Δηλαδή:

- Πρωθυπουργός μας είναι ένας άνθρωπος που έχει κύρος στην ΕΕ. Μάλιστα. Ένας άνθρωπος που συμμετείχε στην ομάδα Σιμήτη για την είσοδο μας στην ΟΝΕ. Είσοδος που για τον Σαρκοζί έγινε με παραποιημένα στοιχεία.
Μπερδεύτηκα.
Όταν συναντηθούν τι θα πουν μεταξύ τους;

- Γιατί έχω την εντύπωση ότι ο Παπαδήμος επιλέχθηκε τελικά από τα κανάλια;

- Αν τώρα χρειάζεται τεχνοκράτης επειδή έχουμε οικονομική κρίση, γιατί δε κάναν πρωθυπουργό τόσα χρόνια έναν Ακαδημαϊκό να φτιάξει την Παιδεία και μετά έναν Γιατρό να φτιάξει τα Νοσοκομεία κλπ; Ναι ξέρω δεν είναι ίδιο, λαϊκίζω.

- Ο Καρατζαφέρης παρεξηγήθηκε. Μάλιστα. Τον άφησαν μόνο του λέει και αποφάσιζαν μεταξύ τους. Και σηκώθηκε και έφυγε γιατί είναι άντρας ρε ο Καρατζαφέρης. Δε τα σηκώνει αυτά. Ένας συνάδελφος στη δουλειά είπε σήμερα: "Κοίτα, δεν τον πάω αλλά εδώ έχει δίκιο ρε φίλος". Αυτό είπε και ένιωσε την οργή μου. Αν ο Καρατζαφέρης παρεξηγείται να κάτσει σπίτι του. Ας άνοιγε την πόρτα με μια κλωτσιά και με φωνές δυνατές να τους έλεγε: "Καλά ρε μαλάκες εγώ τι είμαι να πούμε, ο μαλακάκος; Πάει καιρός από τότε που κατούρησα στο πηγάδι".
Έτσι.
Να έριχνε ένα χέσιμο.
Αν ΤΟΤΕ παρατηρουσε αδιαφορία κλπ να έβγαινε στους δημοσιογράφους και να έκλαιγε: "Κυριά κυρία δε με αφήνουν να παίξω με την μπάλα". Τέτοια κάναμε στο δημοτικό όχι στην πολιτική. Δεν παίζεις με την τύχη ενός λαού έτσι εύκολα.
Για να λυθεί η παρεξήγηση, πάρε δυο υπουργεία.
Δε θέλω να σκεφτώ τι θα γίνει αν ξαναπαρεξηγηθεί ο Καρατζαφέρης.

- Η αριστερά που είναι;

- Εκλογές πότε θα γίνουν;Χρέος αυτής της κυβέρνησης είναι να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές ή να εκτελέσει την συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου; Πότε θα θεωρηθεί ότι έχει εκτελέσει η συμφωνία;

- Εκτός του ότι είναι ικανοποιημένες οι αγορές και ο πρόεδρος του ΣΕΒ τι άλλαξε; Ναι είναι νωρίς, στο γενικότερο κλίμα λέω.

- Ο Σαμαράς είναι Παπανδρέου τελικά;

- Η 6η δόση τι έγινε; Ήρθε; Αυτή ντε που άμα συνεχίσετε να αντιδράτε κινδυνεύει. Αυτή.

- Τώρα δηλαδή έχουμε σοβαρό πρωθυπουργό και θα έρθουν οι ξένοι να επενδύσουν; Εγώ ξέρω ότι όλοι οι ξένοι που ήρθαν να επενδύσουν προτιμούσαν οι κυβερνήσεις να μην είναι σοβαρές. Μια χαρά τους καθόταν.

- Οι Ιταλοί είναι τεμπέληδες; Έχουν μεγάλο κράτος; Είναι αντιπαραγωγικοί; Οι Γάλλοι;

Μπερδεύτηκα.

Δημιοϊστοριογράφοι

Eίναι φανερό στην τηλεοκρατία μας αλλά είναι πιθανό και να εκπορεύεται από ορισμένες δημοσιογραφικές σχολές: ο δημοσιογράφος είναι ο πανεπιστήμων της εποχής μας. Ο δημοσιογράφος ο σωστός ξέρει από οικονομία, ξέρει από συνταγματικό δίκαιο, εγκληματολογία, σεισμολογία, ξέρει από βέσπα, ξέρει και από ιστορία, βεβαίως-βεβαίως. Για παράδειγμα, βγαίνει σήμερα μια κάποια κυρία Κατερίνα Σόκου (ή Σώκου;), δημοσιογράφος της Καθημερινής επί οικονομικών θεμάτων, και λέει εις το τιτιβηστήρι: «Αφού ανασύρουν ένα παράδειγμα από το Βυζάντιο, να θυμίσω πως η Πόλη έπεσε διότι δεν ζήτησε βοήθεια από τη Δύση;».
Ο έτερος εργαζόμενος στον όμιλο Αλαφούζου, ο πολύς Πάσχος Μανδραβέλης, καλός συνάδελφος ων, επικροτεί και επαυξάνει προσθέτοντας το δηλωτικό θαυμασμού θαυμάσιο θαυμαστικό του: «Σωστή! RT “@KaterinaSokou: Αφού ανασύρουν ένα παράδειγμα από το Βυζάντιο, να θυμίσω πως η Πόλη έπεσε διότι δεν ζήτησε βοήθεια από τη Δύση;”». Το συγκεκριμένου τιτίβισμα του εξέχοντος πανεπιστήμονος έτυχε της αποδοχής, της επικρότησης και της αναμετάδοσης τουλάχιστον δέκα ατόμων με τη γνωστή στην τιτιβιστερίαν μέθοδον του ριτουίτ.   (Οι διαγραμμένες αράδες, όπως ορθά επισημάνθηκε σε σχόλιο, είναι άστοχες εκ μέρους μου και για αυτό βάζω μια γραμμή από πάνω αλλά δεν τις σβήνω για να φαίνεται ότι μαλακίστηκα και αδίκησα ανθρώπους).

Ας θυμίσω κι εγώ τα εξής: πρώτον, ιστορικά, είναι αντιμεθοδολογικό να κρίνεις εκ του αποτελέσματος. Δεύτερον, θα μπορούσα κι εγώ να υπενθυμίσω στην κα Σόκου, στον κο Μανδραβέλη και στους δέκα ανατιτιβιστές του (άραγε αν αποκαλέσω τους τελευταίους «μετα-παπαγαλάκια» θα θεωρηθεί προσβολή; - προσβολή ίσως όχι, αλλά σίγουρα θα είναι αντιεπιστημονικό καθότι οι παπαγάλοι δεν τιτιβίζουν, κρώζουν μάλλον – ή μήπως παπαγαλίζουν; Ουφ, μπέρδεμα  - όπως παραπάνω. Όπως μού επισημάνθηκε, κάποιοι απ' τους ανατιτιβιστές δεν ενστερνίζονται την άποψη στο συγκεκριμένο τουίτ) ότι η πρώτη άλωση της Πόλης έγινε από τη Δύση, πλήγμα ισχυρό για τη βυζαντινή αυτοκρατορία το οποίο ποτέ δεν ξεπέρασε. Χώρια φυσικά όλα τα υπόλοιπα αίτια παρακμής της βυζαντινής αυτοκρατορίας που οδήγησαν στην πτώση της Πόλης από τα οποία επίσης μπορούμε να ανασύρουμε παραδείγματα για το σήμερα, εφόσον είναι της μοδός σύμφωνα με όσα ορίζει ο Οίκος Αλαφούζου (βλέπε 1821, μεγάλοι Ελληνες, νταντά αμέσου δράσεως κτλ.). Ας πούμε, θα μπορούσαν είτε ο κος Πάσχος είτε η κυρία Σώκου να κάνουν έναν συσχετισμό της σημερινής ελληνικής πραγματικότητος με τη διόγκωση των κοινωνικών ανισοτήτων στο εσωτερικό της Βυζ.Αυτοκρατορίας, ένεκα του φεουδαρχικού συστήματος και της κυριαρχίας λίγων ισχυρών γαιοκτημόνων επί πολλών εξαθλιωμένων παροίκων, οι οποίοι στο φινάλε φινάλε ουδόλως νοιάστηκαν την κρίσιμη ώρα αν θα είναι οθωμανός ή χριστιανός αυτός που θα τους διαφεντεύει. Το κριτήριό τους ήταν μια καλύτερη διαβίωση, ανεξαρτήτως ζυγού.
Άλλος συσχετισμός με το σήμερα που θα μπορούσαν να κάνουν είτε ο κος Πάσχος είτε η κυρία Σώκου, αλλά δεν έκαναν, είναι ότι υπήρχε μεγάλη κρατική διαφθορά στα στρώματα των ανώτερων αξιωματούχων στο Βυζάντιο, οδηγώντας σε πλήρη αποδιοργάνωση την κρατική μηχανή. Ή θα μπορούσαν επίσης να κάνουν έναν συσχετισμό με το σήμερα και με την σταδιακή εκχώρηση εμπορικών προνομίων από τους Βυζαντινούς στους Βενετούς.
Δεν είμαι ιστορικός επιστήμων ούτε δημοσιογράφος για να τους κάνω όλους τους συσχετισμούς. Ενας επισφαλής εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα είμαι ο δυστυχής. Θα περίμενα ωστόσο από τους δύο πανεπιστήμονες να τους κάνουν και μετά ενδεχομένως να κάνουν και τον συσχετισμό που εξυπηρετεί την προπαγάνδα τού στιλ «θα την πατήσουμε όπως οι βυζαντινοί που δεν προσέφυγαν στη Δύση». Το οποίο, βέβαια, είναι απλώς μια δημοσιογραφική άποψη, την οποία κακώς προσπαθούν να την επιβάλουν ως πραγματικότητα, υποβιβάζοντας και απλοποιώντας σε σημείο κουρελοποίησης την ιστορική επιστήμη, η οποία είναι σαφώς πιο σύνθετη (υπενθυμίζω παλαιότερη σχετική ανάρτηση σχετικά με τις απόψεις και τα γεγονότα).
Κι αν αναρωτιέσαι γιατί κόπτομαι τόσο πολύ για μια μαλακίτσα 140 χαρακτήρων, μια πορδή στον άνεμο που την διέδωσαν καμιά δεκαριά άτομα, θα σού θυμίσω το τραγούδι των Ντιπές Μοντ με τίτλο Νιου Ντρες:

You can't change the world
But you can change the facts
And when you change the facts
You change points of view
If you change points of view
You may change a vote
And when you change a vote
You may change the world

Βέβαια με το τελευταίο στίχο του τραγουδιού έχουμε ένα θεματάκι, διότι εμένα τουλάχιστον δεν μου λένε και πολλά οι εκλογές της αστικής δημοκρατίας (ξες, το γνωστό «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλλάξουν τη ζωή μας θα ήταν παράνομες») αλλά βαριέμαι να διαφωνήσω και με μένα τον ίδιο.

Να οργανωθούμε...

Μισό λεπτό τώρα γιατί έχω χάσει την μπάλα:
Δηλαδή:
- Ο Παπανδρέου που προσπαθεί να σώσει λέει τη χώρα από την λαίλαπα της Νέας Δημοκρατίας που επί μια πενταετία τα σκόρπισε όλα και που, λέει, αυτή ευθύνεται για την κατάντια των δημοσιονομικών. Που κόντεψε να διαλύσει την Ευρώπη με τις παλινωδίες του. Ο πρωθυπουργός του λεφτά υπάρχουν του ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια του του του του προσθέστε όσα θέλετε.
- Ο Σαμαράς που, λέει, ο Παπανδρέου τον κοροϊδεύει και που έχει εδώ και δυο χρόνια ακολουθήσει καταστροφική για τη χώρα πολιτική. Που εφαρμόζει τα πάντα λάθος. Που έφερε στη χώρα μια συμφωνία που θα μας φέρει, όπως δήλωσε, το 2021 στην κατάσταση που ήμασταν το 2009. Και που τώρα θα επικυρώσει. Ήμαρτον δηλαδή. Που για ένα τεράστιο διάστημα δεν έλεγε απολύτως τίποτα απλώς περίμενε να ξεφτίζεται ο Παπανδρέου. Που όταν τον ρωτούσαν τι θα κάνει έλεγε "επαναδιαπραγμάτευση" χωρίς να ξεκαθαρίζει τι.
- Ο Βενιζέλος που από το βήμα της βουλής απαξίωσε όλους εμάς απαντώντας στον Τσίπρα στην τοποθέτηση του τελευταίου: "Τι είδους κυβέρνηση θα είναι αυτή που θα φτιάξετε και την ονομάζετε εθνικής ενότητας" είπε "Και τι είδους κυβέρνηση θα είναι αυτή που θα προκύψει από τις εκλογές κύριε Τσίπρα;". Να σου απαντήσω εγώ: ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΡΕ. Ο Βενιζέλος της ειδικής εκκαθάρισης της Proton του νόμου περί ευθύνης υπουργών και άλλων πολλών διαβάστε και καμία από τις επιστολές Βαξεβάνη.
- Ο Δήμας που έχει να ακουστεί έναν αιώνα και παίρνει επαίνους από το ΣΚΑΪ για το περιβάλλον.
- Ο Παπαδήμας που ήταν αντιπρόεδρος της ΕΚΤ. Θα υπερασπιστεί τα δικαιώματα και θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του ελληνικού λαού; Και ποιες υποχρεώσεις; Και ποιος τον ψήφισε για πρωθυπουργό;
- Δε λέω για όλα τα άλλα Υπουργεία. Θα περιμένω να δω τι θα κάνουν αν και δε νομίζω ότι τους ενδιαφέρουν τόσο πολύ, πέρα από την όποια συνεργασία πρέπει να έχουν για να εκπληρώσουν τη σύμβαση. Το περιβάλλοντος ας πούμε πρέπει να συνεργαστεί για να πουληθεί η ΔΕΗ.

Αυτοί θα κάνουν την κυβέρνηση εθνικής ενότητας; Πλάκα κάνετε ρε;
Κατάφεραν όσοι το επιθυμήσουν να έχουν την κυβέρνηση τεχνοκρατών που ήθελαν πάντα. Ακόμα και αν γίνουν εκλογές το Μάρτιο όπως λένε η συμφωνία θα έχει επικυρωθεί και όποιος και να βγεί θα πρέπει να την ακολουθήσει κατά γράμμα. Η επιτήρηση μόλις άρχισε. Αυτό που έγινε σήμερα και θα ολοκληρωθεί αύριο είναι απλώς η επικύρωση της συμφωνίας που έχει σκοπό να μας αλλάξει τα φώτα για τα επόμενα δέκα ή τέλος πάντων όσα χρόνια πιστέψουν αυτοί που την συνέταξαν ότι πρέπει να μείνουν εδώ.
Εσείς δηλαδή τι νομίζατε;
Ότι θα την έκανε την επιτήρηση ο Ράιχενμπαχ;
Ο Βενιζέλος θα την κάνει.

Υ.Γ. Ρώτησα για τις εξελίξεις τον καλύτερο πολιτικό αναλυτή που ξέρω. Τον πατέρα μου. Και μου είπε: "Αν γίνουν τώρα εκλογές το ΠΑΣΟΚ θα πάρει 10-15% για να μη σου πω λιγότερο. Αυτό σημαίνει ότι θα διαλυθεί στα εξ' ων συνετέθη. Μιλάμε δηλαδή για τη διάλυση του δικομματισμού. Ναι αλλά έτσι το σύστημα δε λειτουργεί. Δε μπορούν επομένως, τουλάχιστο στην παρούσα, να διαλύσουν το σύστημα". Εγώ τουλάχιστο δε διαφωνώ.

Υ.Γ.1 Εν τω μεταξύ τα γράφω όλα αυτά και κάτι μέσα μου, μου λέει ότι μπορεί να εκτεθώ πάρα πολύ αύριο. Ο Παπανδρέου ξαφνικά μπορεί να πει "δε γαμείς" ή ο Σαμαράς να πει ότι εξαπατήθηκε. Ή ότι οι δημοσιογράφοι λένε μαλακίες περί Παπαδήμα. Ας δούμε...

Αν αντί για την τιβί άνοιγες ένα βιβλίο...

...θα μπορούσες να διαβάσεις κάτι ευχάριστο, διασκεδαστικό, ψυχαγωγικό, γελαστικό όπως αυτό, απ' το βιβλίο του Λεωνίδα Βασιλειάδη "Ο ταριχευτής ψυχίατρος και οι φονικές νότες":

[ενας πυροσβέστης] άνοιξε την πόρτα του τοστάδικου και μπήκε. Ο τοστάς άρπαξε το πακέτο του και άναψε σεκλετιασμένος μια μαλμποριά κοιτώντας δολοφονικά τα νερά να στάζουν από τη στολή στο πάτωμά του. Ο πυροσβέστης έβγαλε ένα οπλισμένο νεροπίστολο και το άδειασε στα μούτρα του τοστά, πριν αυτός προλάβει να βγάλει το τσιγάρο από το στόμα. "Συγγνώμη, επαγγελματική συνήθεια" συμπλήρωσε τυπικά.

Ωδή στα βιβλία που χαθήκανε νωρίς

Δεν είμαι κομμουνιστής και έχω τέσσερις αποδείξεις για αυτό: τα τέσσερα βιβλία που μου ‘χουν ψειρίσει (ή ξεχάσει να επιστρέψουν) τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι: κατά σειρά εξαφάνισης, τη «Λάμψη» του Κινγκ η ξαδέρφη μου, τον «Φύλακα στη Σίκαλη» του Σάλιντζερ άγνωστο ποιος κάλπης συμφοιτητής μου, υπάρχουν τρεις τέσσερις ύποπτοι που ο ένας ρουφιανεύει τον άλλον, τους «Αναστημένους» του Ράνκιν μια σειρούλα στο στρατό, την «Αδερφή» του Μπάροουζ ένας φίλος που αφού έχασε το βιβλίο χάθηκε κι αυτός. Αν κάποιος απ’ αυτούς με διαβάζει τώρα, πράγμα πλέον πιθανό, καθότι έχω αρχίσει να γίνομαι πολύ γνωστός, σίγουρα εκτός από αποτυχημένο κομμουνιστή θα με θεωρεί και μνησίκακο, ή έστω μνησίβιβλο ή μνησίχαζο.

Ανώφθηνη δήλωση

Ο καρδαροχύστης πανικογάλεται στην προακουστική λαμπρής μεσοτυχίας, γηριώθει αναγούλα όταν δυστυγχάνει αναβίσης όμοιας με της Αννας Γνωρίσση. Ο καρδαροχύστης κλασομπανιέρας καρδαροχέζεται είτε από δειλία είτε από χαρά και ψαχνοτροπίζει για την κατευθεία τού προσβεβλημένου ανφάς σουβλάκια να ‘ναι χωρίς κρεμμύδι.

Κωλοτρυπίδες

Θα πω κάτι αντιδημοκρατικό: θεωρώ υπερεκτιμημένες τις απόψεις. Προτιμώ τα γεγονότα. Θεωρώ ηλίθιο να συγχέονται οι απόψεις με τα γεγονότα. Σε κάποιες περιπτώσεις δε αυτή η σύγχυση είναι -εκτός από ηλίθια- και επικίνδυνη, όπως στην περίπτωση του δελτίου ειδήσεων του Μέγκα, που τιτλοφορείται «Μέγκα Γεγονότα» ενώ θα έπρεπε να τιτλοφορείται «Μέγκα Απόψεις».
Γεγονός είναι λοιπόν ότι τη χώρα δυόμισι χρόνια κυβερνά το ΠΑΣΟΚ. Αν κυβερνά καλά ή άσχημα, είναι μια άποψη. Γεγονός επίσης, σύμφωνα με τους αριθμούς, είναι ότι αυτά τα δυόμισι χρόνια η ζωή των Ελλήνων έχει γίνει δυσκολότερη, οι δείκτες ανεργίας ανεβαίνουν, αυξάνονται οι φόροι, μικρομεσαίες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο, οι μισθοί και οι συντάξεις μειώθηκαν, έχει μπει φρένο στην επιχειρηματικότητα και στην ανάπτυξη και άλλα πολλά που βαριέμαι να παραθέσω. Αν αυτά συμβαίνουν καλώς ή κακώς είναι μια άποψη. Αν αυτά ήταν (είναι) αναπόφευκτα είναι μια άποψη. Αν αυτά αποτελούν (ή όχι) το μοναδικό τρόπο διάσωσης της χώρας είναι μια άποψη.
Γεγονός είναι ότι το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές έχοντας υποσχεθεί άλλα. Οι δικαιολογίες που το ίδιο και οι υποστηρικτές του προβάλλουν για να δικαιολογήσουν την ανακολουθία μεταξύ προεκλογικών δεσμεύσεων και μετεκλογικών πράξεων είναι απλώς… δικαιολογίες. Οι ανακολουθίες και τα ψεύδη του ΠΑΣΟΚ αποτελούν γεγονός. Το γιατί είναι ανακόλουθο και ψεύδεται αποτελεί μια άποψη.
Γεγονός είναι ότι κάθε κυβερνητικό (τροϊκανό) μέτρο έχει μέχρι στιγμής αποτύχει, οδηγώντας στην υιοθέτηση σκληρότερων μέτρων. Το ότι για την αποτυχία αυτή ευθύνεται ο ελληνικός λαός που αντιδρά στις μεταρρυθμίσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι κουκουλοφόροι είναι μια εκτίμηση, μια άποψη, η οποία μάλιστα προσδίδει μεταφυσικές ιδιότητες στις δυνάμεις των προαναφερθέντων πολιτικών φορέων. Το ότι ενδεχομένως θα είχαμε καταστραφεί ήδη αν το ΠΑΣΟΚ δεν είχε υιοθετήσει αυτά τα μέτρα αποτελεί επίσης μιαν υπόθεση, άποψη, μια εκτίμηση, και όχι ένα γεγονός.
Γεγονός είναι ότι μεταπολιτευτικά είχαμε διαδοχή δύο κομμάτων στην εξουσία, γεγονός είναι πως για να μπούμε στην ΟΝΕ τα νούμερα του Σημίτη μαγειρεύτηκαν (καλώς ή κακώς, είναι μια άποψη), γεγονός είναι ότι ξοδέψαμε πάρα πολλά λεφτά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες (καλώς ή κακώς, είναι μια άποψη). Η συνυπευθυνότητα για όλα αυτά αποτελεί μιαν (κατ’ εμέ εσφαλμένη) άποψη: δεν συγκυβερνούσαμε ποτέ για να είμαστε συνυπεύθυνοι. Αλλά αυτό που μόλις είπα είναι μια άποψη.
Γεγονός είναι ότι χτες στη Θεσσαλονίκη ματαιώθηκε η στρατιωτική παρέλαση. Καλώς ή κακώς, είναι μια άποψη. Ντροπή ή όχι, είναι μια άποψη. Γεγονός είναι ότι οργανωμένες ακροδεξιές ομάδες δεν είδα εκεί, οργανωμένα μπλοκ που είδα: ΣΥΡΙΖΑ, αριστεριστές, Πρωτοβουλίες δασκάλων – καθηγητών, Αρδην-Ρήξη, Ηρακλειδείς, Κίνηση «Μίκης Θεοδωράκης», «Αγανακτισμένοι». Οι άνθρωποι που συναπαρτίζανε αυτά τα μπλοκ ήταν λίγοι. Κι αυτό το είδα. Όμως είδα πολλές χιλιάδες κόσμου με τα μάτια μου να κάνουν ντου στο δρόμο. Αν αυτό είναι μια βίαια, καταδικαστέα κίνηση, είναι μια άποψη. Χιλιάδες κόσμου είδα αργότερα και στις τηλεοπτικές εικόνες. Αρα το να καταλογίζεις ευθύνη για τα χτεσινά είτε στην ακροαριστερά, είτε στην ακροδεξιά, ή δεν ξέρω σε ποιαν άλλη ακραία μειοψηφία, δεν αποτελεί απλώς μια εσφαλμένη άποψη, αποτελεί προπαγάνδα και μάλιστα σε πλήρη αντίθεση με τις εικόνες που τα ίδια τα ΜΜΕ μεταδίδουν. Το να τα θεωρείς όλα αυτά επικίνδυνα για το πολίτευμά μας είναι μια άποψη.
Γεγονός είναι ότι μέσα σε αυτό το μεγάλο και ανομοιογενές πλήθος εκδηλώνονταν κάθε είδους συμπεριφορές: ακραίες, βίαιες, γραφικές, πολιτικά ορθές, ρεφορμιστικές, επαναστατικές, συγκρουσιακές, εθνικιστικές, αντιεθνικιστικές, αριστερές, δεξιές, απολίτικες, αντιεξουσιαστικές. Δεν μιλάμε για ένα ομοιόμορφο, προδιαμορφωμένο πράγμα, αλλά για την αντίδραση που προκαλούν τα πασοκικά μέτρα στο σύνολο της κοινωνίας. Αυτή δεν έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ούτε είναι δεδομένο ότι θα κινηθεί αριστερά ή δεξιά, αν θα έχει συνέχεια, ή αν θα είναι μια απλή εκτόνωση. Μην ψάχνεις σε όσα συμβαίνουν οδηγίες χρήσης.
Γεγονός είναι ότι κάτι συμβαίνει. Γεγονός είναι ότι κατι συμβαίνει ενάντια σε αυτά που ΠΑΣΟΚ και τρόικα προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Αποψή σου (και επιλογή σου) είναι αν θα επιτρέψεις την επιβολή αυτή (γιατί ενδεχομένως, κατά την άποψή σου, όλα αυτά είναι θετικά και αναπόφευκτα) ή αν θα αντιδράσεις γιατί θεωρείς ότι πλήττεσαι ταξικά. Το πού μπορεί να οδηγήσει αυτή αντίδραση, αριστερά ή δεξιά, είναι και πάλι μια άποψη.
Μια κωλοτρυπίδα. Ολοι έχουμε από μία.

Μαζιστάρ

Είχα σκοπό να σου πω για κείνη την απαστράπτουσα κοπελιά, που είδα σήμερα στο βιβλιοπωλείο, η οποία δυστύχαινε της συνοδείας πράγματος τινός, αποκαλούμενου και χίπστερ, με μύστακα παχύ, ξεπλυμένο βυσσινί παντελόνι και γυαλί ηλίου, ξεφύλλιζε τάχαμου βιβλία, η δε απαστράπτουσα φορούσε ένδυμα ταυτότητας αγνώστου, ήτο φουστάνι; ήτο παντελόνι; παντελόνι που φουστίζει ή φούστα με μπατζάκια; μέσα στο ακαθόριστο ετούτο ένδυμα το σώμα της δεν διαγραφόταν το λοιπό, παρεκτός το πρόσωπο, λίαν εκθαμβωτικό, κι ένας καταπληκτικός, φιδογυριστός κότσος, βαλμένος στην αριστερά πλευρά της κεφαλής - του πράματος, του συνοδού, με το μουστάκι το παχύ σαν βούρτσα (άραγε υποκαθιστόν το πάχος της πούτσας, φτηνό τ’ αστείο, το γνωρίζω) ένιωσα μια ορμή να του χιμήξω ως άλλος ΚΝΑΤ, ως άλλος μπαχ, ως άλλος εντέλει ΜΑΤ, αλλά κατόπιν αποφάσισα, καταπώς το συνηθίζω, με δεξί κλικ πάνω στο «Σακης Σερέφας» να γκουγκλίσω, βρήκα μια ανάρτηση παλαιά, ενός εξέχοντος ιστολόγου, στην οποία σχολίαζαν κατά δεκάδες λοιποί εξέχοντες ιστολόγοι, σχετικώς με κάποιο σχόλιο του όρου αναζήτησής μου για τα μπλογκ και την ανωνυμία των ιστολόγων, και έπνεαν εν χορώ τα μένεα εναντίον του, έχοντας εν πολλοίς δίκιο, ωστόσο ενοχλήθηκα τα μάλα και θεώρησα ότι στήσανε μια εικονική κρεμάλα και λέγανε εναντίον του αλλαγιάλλα της Παρασκευής το γάλα, με διάθεση ρουμπωτική και απαξιωτική, αφρίζανε, αφόριζαν και λέγαν «ποιος είναι ετούτος ο Σερέφας;» και «σιγά τον συγγραφέα, εγώ δεν τον εξεύρω», λες και το κύρος και κυρίως το έγκυρον μιας γνώμης έχει να κάνει με τη δημοφιλία, αναγνωρισιμότητα και το ποσοστό αποδοχής στα γκάλοπ της ΕμΑρΜπί - ακόμη χειρότερο, σχετικώς με τις απόψεις αυτές, ήταν το στιλ «για να μην τον έχω πάρει πρέφα τον Σερέφα, πάει να πει ότι πρόκειται περί συγγραφέως μπουχέσα», το οποίο επίσης κρύβει έτερον κίνδυνο ότι μόνον οι συγγραφείς αποδοχής είναι της προκοπής, πρόσωπο κοινής αποδοχής πριν λίγα χρόνια ήταν κι ο Γιωργάκης, και τέλος πάντων ξάφνου ο χίπστερ με το παχύ μουστάκι σαν τη βούρτσα το υποκαθιστόν την πούτσα έφυγε για τσιγάρα, και αντί να χιμήξω προς τον αντικειμενικό σκοπό, την απαστράπτουσα κορασίδα με την τρελή κοτσίδα, τον πήρα κατά πόδας, τον έπιασα απ’ το μαλλί, του έσπασα το γυαλί και τού σκισα το παντελόνι Λι το βυσσινί. Τα 'χε κάνει απάνω του ο κακομοίρης: είμαι σκατά της βίας, απ' όπου κι αν προέρχεται, μού είπε. (ναι, ξέρω το 'χω ξαναχρησιμοποιήσει αυτό το αστειάκι, επανάληψη μήτηρ πάσης παθήσεως, κι αυτό το 'χω ξαναπεί)

Στο ψυχομάρκετ

Περαστικός απ’ το Τολέδο, πίνοντας εσπρεσοφρέδο, στάθηκα έξω απ’ τη εκκλησιά, κόσμος να μπαινοβγαίνει, μπήκα κι εγώ, τι να δω, είχε γίνει ο ναός ίντερνετ καφέ, χιλιάδες δικτυωμένοι μιλούσαν μεταξύ τους πριβέ στα chat rooms, και στο ιερό ένας μοντέρνος παπάς, με χίπικο ράσο και high μαλλί με την κιθάρα στην χείρα να παίζει αφιερωμένο σε κάποια παρούσα ζωντοχήρα ένα τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη, το ίδιο που άκουγε μειράκιον πανωκάτω τρεχούμενο φορώντας ακουστικά σε σχήμα παπαρούνας, η μαμά του οποίου δίδασκε στο γυναικωνίτη για κάθε καλό κορίτσι από σπίτι μοντέρνες μεθόδους μακραμέ, τολοιπόν πάτησα το κόκκινο κουμπί, συνδέθηκα στο ιντερνέτ, έλαβα μήνυμα το προγνωστικόν του καιρού και χρεώθηκα ευρώ ένα κόμμα σαράντα, chatίστηκα, ήταν κοροϊδία, προφανής ληστεία, ετούτη είναι του κέρδους εκκλησία, δηλαδή του chatανά, δεξιά στο ψαλτήρι είδα κάτι βιβλία, δερματόδετα, σε σχήμα και μέγεθος κύβου κνορ, 12 ευρώ το ένα, λίγο πριν την έξοδο, στον πρόναο, μάζεψα από χάμου χαρτί τσαλακωμένο, λερό, χιλιοποδοπατημένο, να τ’ αποθέσω στον κάλαθο των αχρήστων, τι κάνετε κύριε, με επέπληξε η ταμίας, το πληρώσατε πριν το πετάξετε;

Πώς προφέρεται το τέλος ή Η τέλεια προφορά

Aujourd'hui, dans le cours de français η μαντμαζέλ Κολέτ επισταμένως ζήτησε να διαβάζουμε περισσότερο και να μαθαίνουμε το λεξιλόγιο και την κλίση των ρημάτων γιατί, όταν πάμε στο Παρίσι, δεν θα κυκλοφορούμε με το λεξικό και την μπεσερέλ στο χέρι, και μέσα μου σκέφτηκα χριστέ μου τι καταπληκτική ιδέα, για βιβλίο, για ταινία, τι καταπληκτική ιδέα γενικότερα, ένας τύπος που ζει διαρκώς με το σενάριο του βίου του ανά χείρας, με μια προγραμμένη, προκαθορισμένη και ετεροκαθορισμένη βιογραφία του, και ξέρει ανά πάσα στιγμή πού θα σταθεί, πού θα βρεθεί, τι θα του συμβεί και ανά πάσα στιγμή, όπου σταθεί, όπου βρεθεί, ό,τι κι αν του συμβεί θα ξέρει τι να πει, πώς να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις, με το βιολυσάρι στα χέρια, ακολουθώντας πιστά το σενάριο, χωρίς εκτροπές, περιττούς αυτοσχεδιασμούς και πρωτοβουλίες, ώσπου μια μέρα απλώς θα φτάσει στην τελευταία σελίδα κι εκεί θα γράφει

FIN

To οποίο τελικά ρε φίλε δεν προφέρεται φιν, αλλά περίπου φαν, στο λέω να το ξέρεις…

Για την κρίση στη σωβρακοποιία

Ενας φίλος μού είπε την ακόλουθη ιστορία: μια φορά κι έναν καιρό σε μια επαρχιακή πόλη υπήρχαν δύο εργοστάσια που έφτιαχναν σώβρακα. Δεν ήταν ούτε τα καλύτερα σώβρακα του κόσμου, ούτε και οι πωλήσεις των δύο εργοστασίων ήταν οι μεγαλύτερες στον κόσμο. Ωστόσο το κάθε εργοστάσιο είχε το αγοραστικό του κοινό. Το ένα, βλέπεις, ειδικευόταν στα φαρδιά σώβρακα σε φάση μπόξερ, το άλλο στα στενά σώβρακα σε φάση σλιπάκι. Ανάλογα τι τον βόλευε να φοράει, ο καθείς αγόραζε πότε απ’ το ένα και πότε απ’ το άλλο εργοστάσιο, δεν ήταν λίγες οι φορές δε που κάποιοι αγόραζαν σώβρακα και από τα δύο, για σφαιρική κατοχή σωβράκων, τόσο στενών όσο και φαρδιών. Το πρώτο εργοστάσιο, παλιότερο, είχε ίσως περισσότερα προβλήματα, παρότι τα σώβρακά του ήταν βαριά σαν ιστορία. Οι εργαζόμενοί του συχνά μένανε απλήρωτοι. Οι εργαζόμενοι στο δεύτερο εργοστάσιο σωβράκων, το νεότερο και λιγότερο ιστορικό, θεωρούνταν τυχεροί, διότι τ’ αφεντικό αγαπούσε πολύ τους εργαζόμενούς του, οι οποίοι μάλιστα χαϊδευτικά τον προσφωνούσαν «κυρ-Μήτσο». Φρόντιζε δε ο κυρ Μήτσος, βρέξει χιονίσει, τα μιστά των υπαλλήλων του να καταβάλλονται στην ώρα τους. Τα δύο εργοστάσια γνώριζαν πολύ καλά ότι η επιβίωση του ενός εξαρτούταν από την επιβίωση του άλλου, αντιλαμβάνονταν ότι η πόλη είχε ανάγκη τα σώβρακα και των δύο και τέλος πάντων κουτσά στραβά υπήρχε μια ισορροπία, τα χρόνια κυλούσαν όμορφα, κι αν ένας σωβρακοποιός για κάποιον λόγο έφευγε απ΄ το ένα εργοστάσιο ήξερε ότι πάντα θα μπορούσε να βρει δουλειά στο άλλο εργοστάσιο σωβράκων.

Ωσπου μια αποφράδα ημέρα ενέσκηψε το ΠΑΣΟΚ και μαζί με αυτό ενέσκηψε η κρίση. Είχαν ψιλοβολευτεί εδώ που τα λέμε κάπως τα δύο σωβρακοποιεία, δεν οσμίζονταν τις τεχνολογικές και άλλες εξελίξεις που έθεσαν τις βάσεις για τη σωβρακοποιία των πολιτών, όπου πλέον ο κάθε πολίτης μπορούσε μόνος του να φτιάξει το δικό του σώβρακο. Ζόρισαν πολύ τα πράγματα. Μπροστά στην κρίση και στις μειωμένες πωλήσεις σωβράκων, τα αφεντικά των δύο εργοστασίων αποφάσισαν να πάρουν δραστικά μέσα: στο πρώτο, το παλαιότερο, τους ούτως ή άλλως κακοπληρωμένους εργαζόμενους η εργοδοσία σταμάτησε να τους πληρώνει. Μήνες απλήρωτοι παρήγαγαν όλο και χειρότερης ποιότητος σώβρακα. Στο άλλο εργοστάσιο, το νεότερο, ο κυρ Μήτσος, το καλό αφεντικό, αποφάσισε να προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις. Σοκ και δέος για τους μέχρι τότε ευχαριστημένους υπαλλήλους. Δεν ξέρανε πώς να αντιδράσουν, δεν ήταν συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους συμπεριφορά από την εργοδοσία. Το σωματείο, διότι οι εργαζόμενοι στα δύο σωβρακοποιεία είχαν από καιρό φτιάξει ένα σωματείο, βρέθηκε ξαφνικά με δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Διότι ευθύς εξαρχής θεώρησε καλό να αντιμετωπίσει διαφορετικά τις δύο υποθέσεις, θεωρώντας ότι τα προβλήματα στα δύο εργοστάσια είναι διαφορετικά. Δεν πρόβαλλε κάποιου είδους κοινή δράση, κοινά αιτήματα απέναντι στο ίδιο ουσιαστικά φαινόμενο: την εργοδοτική αυθαιρεσία και την εργοδοτική επιθυμία για διατήρηση των κερδών με θύματα τους εργαζόμενους.

Αλλά κι αυτοί, οι εργαζόμενοι, αγρόν ηγοράζαν. Οι του μεν εργοστασίου κατηγορούσανε τους συναδέλφους του δε εργοστασίου. Οι απλήρωτοι λέγανε για τους απολυμένους: «Ε, αυτοί τουλάχιστον απολύθηκαν, πήρανε την αποζημίωσή τους, τι άλλο θέλουν πια; Εμείς εδώ είμαστε απλήρωτοι». Οι απολυμένοι λέγανε για τους απλήρωτους «Ε, αυτοί τουλάχιστον δεν απολύθηκαν, έχουν μια δουλειά, κάποια στιγμή θα τα πάρουν τα δεδουλευμένα. Εμείς εδώ δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα». Υπήρχαν κάποιοι, είτε απλήρωτοι, είτε απολυμένοι, που κατηγορούσαν τους άλλους, είτε απολυμένους, είτε απλήρωτους, ότι έχουν και άλλα εισοδήματα από κάποιο χωράφι, ότι είναι από οικογένεια πλούσια και δεν έχουν ανάγκη, ενώ δεν έλειπαν κι αυτοί, είτε απολυμένοι είτε απλήρωτοι, που ισχυρίζονταν ότι τα καλύτερα σώβρακα ήταν τα δικά τους κι αυτοί αξίζουν να εργάζονται και να πληρώνονται για αυτά, σε αντίθεση με τους άλλους, τους χάλια σωβρακοποιούς, που δεν αξίζουν ούτε να δουλεύουν ούτε να πληρώνονται. Οσο η κρίση αυξανόταν, τόσο μεγάλωνε η ανθρωποφαγία κι η σκατοψυχία. Η αλληλεγγύη, το ζητούμενο, άγνωστη λέξη, ουτοπία, ατελέσφορος ρομαντισμός.

Κάπου εδώ ο φίλος σταμάτησε. Και μετά και μετά; ρώτησα. Δεν έχει μετά, μού απάντησε. Τώρα συμβαίνουν αυτά. Δύσκολος ο αγώνας αλλά συνεχίζεται.

Έχω μια απορία

Τις προάλλες είχα μια μικρή συζήτηση με τη Rodia300.
Η φιλενάδα αναρωτήθηκε τι θα γίνει σε περίπτωση που το κράτος "κόψει" χρήμα.
Και μου ήρθε η επίφανι. Όπως συνήθως.
Τι θέλω να πω:
Θυμήθηκα ότι το χρήμα δημιουργείται με δυο τρόπους. Ή το κόβεις ή οι τράπεζες βρίσκουν τρόπο να το κάνουν. Πως;
Εξαιρετικά μπακαλίστικα λέω, για όσους δεν έχουν δει κάποιο ντοκιμαντέρ για το πως μας κλέβουν οι τράπεζες, ότι οι τράπεζες είναι οι καλύτεροι ταχυδακτυλουργοί. Δημιουργούν χρήμα από το τίποτα. Είναι αναγκασμένες από το νόμο να κρατάνε μόλις το 10% των καταθέσεων στα ταμεία τους και τα υπόλοιπα τα δίνουν σε δάνεια. Τι κάνουν δηλαδή:
Παίρνεις εσύ ένα δάνειο 100 δραχμές (ναι ρε δραχμές, ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να γίνει σε ένα μήνα) από μια τράπεζα Α. Τα παίρνεις και τα πας στη τράπεζα Β. Η Β κρατάει το 10% στο ταμείο και τα υπόλοιπα 90 τα δίνει σε άλλο δάνειο. Έτσι στην αγορά με τις ίδιες 100 δραχμές έχουμε 190 δραχμές να κυκλοφορούν....χωρίς να υπάρχουν.
Αυτό γίνεται και με τις επιταγές. Πάω εγώ και αγοράζω εμπορεύματα αξίας 100 δραχμών και δίνω μια τρίμηνη επιταγή. Έτσι όπως τα έχουν κάνει στην Ελλάδα, δε μπορείς να πάρεις τα χρήματα πριν την ημερομηνία που αναγράφεται στην επιταγή. Έτσι εγώ, κύριος, μπορεί να μην έχω μια στο λογαριασμό μου αλλά έχω εμπορεύματα αξίας 100 δραχμών. Αυτές οι 100 δραχμές δεν υπάρχουν πουθενά. Έτσι στο τέλος του τριμήνου έχω πουλήσει εγώ τα εμπορεύματα και να έχω βγάλει 200 δραχμές βάζω τις 100 για να καλύψω την επιταγή και είμαι κύριος. Άρα δημιουργήθηκαν 100 δραχμές από τον αέρα.
Είναι όμως αέρας;
Εδώ είναι που έχω σπάσει το κρανίο μου. Αυτές οι 100 δραχμές είναι μεν δημιουργημένες από την επιταγή αλλά έχουν καλυφθεί από το τρέχον ρευστό. Άρα στην ουσία έχω δημιουργήσει 100 δραχμές αλλά έχω στερήσει και 100 δραχμές από το υπάρχον ρευστό.
Σκατά, πάμε πάλι.
Υπάρχει ρε παιδί μου μια μηλιά που έχει βγάλει 100 μήλα νταξ;
Εγώ δεν έχω μήλα αλλά πάω σε έναν τύπο και τον λέω "φίλος δώσε εμπόρευμα και πάρε αυτό το χαρτί που λέει ότι σε τρεις μήνες θα σε δώκω 2 μήλα".
Άρα αυτή τη στιγμή στο κήπο πόσα μήλα υπάρχουν;
Τα 100 της μηλιάς και τα 2 τα δικά μου στο χαρτί. Θεωρητικά 102 αλλά στην πραγματικότητα 100.
Τα 2 μήλα είναι επομένως τι; Χρέος; Τι σκατά; Παθητικό; Τες πα...πάμε παρακάτω.
Αυτή τη στιγμή έχουμε να κάνουμε με τη δική μας κρίση χρέους.
Οι τράπεζες μας δεν έχουν ρευστό καθόλου και όποιος δε το έχει δει αυτό είναι αδαής. Επίσης δε ξέρω αν είναι σύμπτωση ή όχι αλλά όλο και περισσότερους ακούω ότι είναι απλήρωτοι από τα μέσα Ιουνίου-τέλη Ιουλίου.
Συγκεκριμένα φιλενάδα μου που δουλεύει σε εταιρία που τους χρωστάει και τον Ιούλιο μου είπε ότι άνθρωποι μέσα στην εταιρία που έχουν πολλές υποχρεώσεις έφαγαν ότι είχαν στην άκρη και πλέον μην έχοντας άλλη επιλογή, πάνε ακόμα και στο Σούπερ Μάρκετ με την πιστωτική τους. Μέχρι να τις μπουκώσουν και αυτές να τελειώνουν.
Και τώρα πέφτει το ερώτημα:
Έχουμε μια αγορά χωρίς ρευστό. Αυτό γιατί από τα λίγα που ξέρω οι τράπεζες μας χρωστούν με τη σειρά τους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα από την οποία δανείζονται με τη σειρά τους. Έχουμε δηλαδή μια μηλιά χωρίς καρπούς.
Έχουμε επιταγές που έχουν χρησιμοποιηθεί και μια και δυο και τρεις φορές για την αγορά ή την εξόφληση αγαθών ή υπηρεσιών ή οτιδήποτε τέλος πάντων.
Από την άλλη έχουμε δημιουργία νέου χρήματος μέσω των πιστωτικών που είναι αέρας κοπανιστός και τίποτα άλλο.Το ρευστό που υπάρχει επομένως δεν επαρκεί για να καλύψει το χρέος. Χρήμα όμως δε μπορεί να κοπεί, όπως έγινε στην Αμερική αλλά το σταμάτησαν κακείν κακώς, γιατί είναι πληθωριστικό καθαρά. Άρα πως θα καλυφθεί το χρέος;
Μπερδεύτηκα.
Μπακαλίστικα πάλι.
Το κράτος δανείζεται.
Το κράτος μέρος των χρημάτων που δανείζεται το δίνει στην τράπεζες για την ενίσχυση τους.
Αυτό σημαίνει ότι δημόσιο χρήμα πάει στις τράπεζες για να καλύψουν οι ίδιες τα χρήματα που έχουν δανειστεί και δεν πάει στην αγορά.
Έτσι το ρευστό λιγοστεύει στην αγορά.
Εταιρία έχει στα χέρια της επιταγές από άλλες εταιρίες που κλείνουν ή δεν έχουν να τις καλύψουν.
Τυπάς δουλεύει στην εταιρία αλλά δε πληρώνεται λόγω των ακάλυπτων επιταγών.
Αναγκάζεται να αγοράζει φαγητό με πιστωτική.
Έχουμε λοιπόν:
Ρευστό έρχεται από έξω αλλά ξαναπάει εκεί.
Ρευστό που υπήρχε στα χαρτιά αποδείχνεται ότι δεν υπάρχει.
Ταυτόχρονα δημιουργείται νέο χρήμα μέσω της πιστωτικής το οποίο όμως δεν αναμένεται να αποπληρωθεί τουλάχιστο σύντομα.
Ταυτόχρονα τοκίζεται. Αυγατίζει δηλαδή συνεχώς.
Για να φτάσουμε επιτέλους σε ένα συμπέρασμα γιατί κουράστηκα και εγώ ο ίδιος με το κείμενο το δικό μου:
Όλοι σκεφτόμαστε τι θα γίνει αν πτωχεύσουμε σαν κράτος. Έχουμε εστιάσει την προσοχή μας εκεί και ξεχνάμε ότι σιγά σιγά πτωχεύουμε σαν σπίτια, σαν οικογένειες εξ αιτίας των παθογενειών του νεο-καπιταλιστικού συστήματος.
Ας μπούμε λίγο ξανά στην θέση του τυπά που αναφέραμε πιο πάνω. Αν μείνει και συνεχίσει να μη πληρώνεται, συνεχώς ανεβαίνει στο χρέος που έχει. Αν φύγει θα μπει στη μέγγενη της ανεργίας και πάλι το χρέος του αυξάνεται. Αν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή βρίσκει δουλειά τι θα πρωτοκάνει; Θα καλύψει τα τρέχοντα έξοδα του ή θα πληρώνει τα χρέη του; Και πόσο σίγουρο είναι ότι η καινούργια του δουλειά θα του δίνει τα ίδια χρήματα που έπαιρνε από την παλιά;
Νομίζω καταλαβαίνεις φίλε αναγνώστη που το πάω.
Η κρίση αυτή δε δημιουργεί απλώς φτώχεια. Δημιουργεί χρέος. Χέσε το κράτος τώρα. Δημιουργεί χρέος για όλους εμάς. Που θα το κουβαλάμε μια ζωή και ότι και να κάνουμε ΔΕΝ φτάνει το χρήμα που υπάρχει στην πραγματικότητα δε φτάνει για να αποπληρώσουμε. Άρα θα χρωστάμε μια ζωή. Όποια και να είναι η κατάληξη για το κράτος μας (κούρεμα, στάση πληρωμών και κούρεμα, ελεγχόμενη χρεοκοπία σε βάθος χρόνου) υπάρχει ήδη ένα μεγάλο χρέος σε όλους μας που μεγαλώνει συνεχώς και υπάρχει μόνο στα χαρτιά και όχι στην πραγματικότητα. Κάποια στιγμή όλο αυτό θα κάνει ένα μπούμ και θα σκάσει. Μου φαίνεται, εμένα του μπακάλη, ότι το τραπεζικό σύστημα πεθαίνει μέσα από τους ίδιους μηχανισμούς που ανέπτυξε για να μεγαλώσει.
Και δεν αφήνει τόσο ένα κράτος με χρέος. Στο κάτω κάτω της γραφής το κράτος λέει "δε γαμιέστε δε πληρώνω κάντε κούρεμα" που βεβαίως έχει καταστροφικές συνέπειες.
Ένα νοικοκυριό δεν έχει αυτή τη δυνατότητα.
Πολύ φοβάμαι ότι δε θα αργήσει εκείνη η ώρα που θα σπάει ο κόσμος τα Σούπερ Μάρκετ...
Να μη γίνουμε Αργεντινή; Τώρα πια;

Μνημείο του αγνώστου Παναγιώτου

Αν η γνώση είναι δύναμη, προφανώς ανήκω στους αδύναμους της γης. Όχι γιατί δεν έχω γνώσεις, μόρφωση, κουλτούρα, αλλά επειδή δεν γνωρίζω αρκετό κόσμο. Γιατί όμως δεν γνωρίζω αρκετό κόσμο; Κυρίως επειδή δυσκολεύομαι να είμαι συμπαθητικός. Ένα απ’ τα πράγματα, λένε οι ειδικοί, που σε κάνουν συμπαθητικό, είναι να κοιτάς τον άλλον στα μάτια. Σπάνια κοιτώ τον άλλον κατάματα, κυρίως και ιδίως άμα τον έχω ξαναδεί, όχι γιατί (εφόσον τον έχω ξαναδεί) δεν μου κινεί το ενδιαφέρον, αλλά γιατί στις πλείστες των περιπτώσεων ντρέπομαι, γιατί δεν θυμάμαι ούτε αν, ούτε πού, τον έχω ξαναδεί, δεν θυμάμαι το όνομά του κτλ. Τώρα με τα σόσιαλ μίντια, που δεν είμαι ο Παναγιώτης, αλλά ο Πάνως, νόμιζα, φευ, ότι θα βελτιωνόταν η κατάσταση: τζίφος. Θυμάμαι ψευδώνυμα, θυμάμαι τουίτς, θυμάμαι ποστ, αδυνατώ να τα συσχετίσω με κανονικούς ανθρώπους που τους έχω μπροστά μου. Η δεύτερη φορά που ενδεχομένως τούς συναντήσω εκ του σύνεγγυς είναι χειρότερη: αδυνατώ να θυμηθώ το πραγματικό τους όνομα, φοβάμαι μην αποκαλέσω Γιώργο τη Μαρία και Αζόρ τον Νίκο, ως εκ τούτου οι λέξεις βγαίνουν διστακτικά από το στόμα μου, έχω μια στάση ελαφρώς σνομπίστικη, απ΄ την ανομολόγητη ντροπή μου ιδρώνω ακατάπαυστα, κοκκινίζω, βγάζω εξανθήματα και δεν κοιτώ τον άλλον στα μάτια, άρα δεν γίνομαι συμπαθής, άρα μελλοντική επαφή μάλλον δύσκολα θα υπάρξει, όπερ σημαίνει ότι ο κύκλος φίλων και γνωστών δεν μεγαλώνει, δεν γνωρίζω κόσμο (επειδή δεν τον αναγνωρίζω), άρα θα παραμείνω ένα μικρό αδύναμο άσημο σκουλήκι. 

ο μινας ο παοκτζης

καπου πηρε αμυδρα το ματι μου στην τηλεοραση στην εκπομπη της βικυς φλεσσα

τον Ηλείο συνθέτη Ηλία Ανδριόπουλο,

φυσικα δεν ακουσα λεξη απ οσα ειπε

αλλα μου φανηκε ταραγμενος

δεν μπορεσα να καταλαβω το γιατι..

(εψαξα τωρα και νομιζω οτι διαμαρτυρεται γιατι στο ραδιοφωνο της ερτ δεν παιζονται τα τραγουδια του ενω επισης στα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ τον έχουν διαγράψει εντελώς ως συνθέτη και αρνούνται να παίξουν τους Προσανατολισμούς,)

βεβαια η ζημια εγινε γιατι απο εκεινο το βραδυ μαζι με τους καθημερινους προβληματισμους για την πληρωμη του δανειου μου προστεθηκε ακομα ενας

υπαρχει πολιτικο τραγουδι σημερα?

τι ειναι αυτο που οριζει ενα τραγουδι ως πολιτικο?

σιγουρα ειναι οι ιστορικές συνθήκες μέσα στις οποίες γεννιέται, η ποιότητα και το εύρος της αλληλεπίδρασής του με το κοινό , σε ποιο βαθμο το τραγουδι εκφραζει πολιτικες ανησυχιες....

εχοντας λοιπον ολους αυτους τους ευλογους προβληματισμους ακουσα το τραγουδι του μινα του παοκτζη και ανακουφιστικα

υπαρχει πολιτικη δραση στην ελλαδα σημερα και αυτη η δραση θα φερει σιγουρα αντιδραση...

μπουζουκια και σφυριχτρες του ρεφερι

σηματοδοτουν την εναρξη του τραγουδιου

δεν του εχει φερθει καλα η ζωητου μηνα

με τα πρωτα ακορντα καταλαβαινεις την αδικια

ειναι βασανο η ζηση μες στον ψευτη αυτο ντουνια

ψελιζει ο μηνας ο παοκτζης

η δουλεια κατα διαολου

επιμενει ο μηνας ....αλλα ευτυχως υπαρχει ο παοκ τον οποιο ο ποιητης υμνει με εμφανως υπερρεαλιστικη (το δικαιωμα του να φανταζεσαι ειναι απεριοριστο θα μπορουσα να παραληλισω τον στιχο με αλλοτινο παρελθοντικο υπερεαλιστικο αριστουργημα η αγαπη μας ειναι λιγο πιο μικρη απ τον ηλιο γιατι πρεπει να χωραει καπου)και μανιχαιστικη διαθεση αγαπη για τον παοκ Παντὶ τρόπῳ (ριξε γκολ ρε παοκαρα και ας γκρεμισει ο ουρανος)

μια αγαπη για την ομαδα που θα μπορουσε να κανει τον μινα υπο προυποθεσεις να αλλαξει ακομα και εθνολογικη υποσταση((Γαλλος γινομαι ευχαριστως... γινομαι και Ισπανος ) αλλα η θυσια της παραδοσης της εθνικης κυριαρχης ειναι σαφως οριοθετημενη (μην μου πεις να αλλαξω ομαδα και να γινω αρειανος)

ενω συβιλικη και ουχι αμελητεα ειναι η αποψη του μηνα του παοκτζη για τις σημερινες οικονομικες συνθηκες που ολοι λιγο πολυ αντιμετωπιζουν ...ναι τον εχει επιρεασει η τροικα

τα νεα μετρα ισως τον εχουν φτασει σε καθεστως εξαθλιωσης αλλα αυτος εκει σταθερος στις ιδεες του

(και αν βρωμαω και αν πειναω και αν μπατιρης τριγυρνω λεω παοκ και χορταινω και ολα τα περιφρονω...)

σιγουρα υπαρχει λοιπον πολιτικο τραγουδι σημερα

αρκει να μην εμφανιστει ο μηνας ο παοκτσης η ο δημιουργος του τραγουδιου

και ζηταει τον λογο γιατι δεν παιζονται τα τραγουδια του

στους καθεστωτικους παοκικους ραδιοσταθμους

υγ1 ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΑΟΚ

Όταν ήτανε μικρός, ο Γιώργος ήθελε να γίνει πυροσβέστης. Αντ' αυτού έγινε πρωθυπουργός. Εμείς τι φταίμε;

Τόσα και τόσα έχουν γραφτεί για τους μεταπολιτευτικούς νεολογισμούς στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, οι περισσότεροι εκ των οποίων προέρχονται ίσως όχι τυχαία από το ΠΑΣΟΚ. Μια διαφωτιστικότατη λίστα μπορεί κανείς να βρει σε αυτό το προ διετίας άρθρο της Ελευθεροτυπίας. Ο ΓΑΠ σήμερα το πρωί εισήγαγε έναν ακόμη νεολογισμό: "σβήνουμε τη φωτιά που άλλοι ανάψαν στη χώρα", είπε και τη στιγμή που το ξεστόμισε απογοητευμένος ο Ντεκάρτ πήγε στο περίπτερο, πήρε τον "Αστρολόγο" της Λίτσας Πατέρα, μια Σούπερ Κατερίνα κι έναν "Πρωταθλητή" και άραξε για καφέ στο Ντακάπο. Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να αντικρούσεις τον παραλογισμό του ισχυρισμού ενός ανθρώπου που είναι πρωθυπουργός τα τελευταία δύο χρόνια, βασικότατο στέλεχος τα προηγούμενα χρόνια του κόμματος που κυβερνά τον τόπο στο μεγαλύτερο διάστημα της μεταπολίτευσης. Ας σταθούμε ωστόσο στο νεολογισμό αυτόν καθαυτόν και στις προεκτάσεις του: θέλοντας ξεκάθαρα να επιρρίψει ευθύνες στους "άλλους", στους κακούς, τεμπέληδες, νωθρούς νεοδημκράτες που κυβερνούν στα διαλείμματα των πασοκικών κυβερνήσεων, αποφεύγει να χρησιμοποιήσει το πολυφορεμένο κλισέ "παραλαβαμε καμένη γη", που πρώτος ο μέγιστος δημαγωγός και πολιτικός απατεών πατήρ του ξεστόμισε το 1981, μετά την ντεμέκ Αλλαγή. Δεν ξέρω τι οιδιπόδεια συμπλέγματα έχει ή δεν έχει, αλλά διακρίνω στην γιωργάκεια αυτή κίνηση μια σαφή διάθεση απάρνησης του παρελθόντος, μια ιδεολογική πατροκτονία αλλά και μια διάθεση προλείανσης του εδάφους για την (όποια) νέα, μη πασοκική κυβέρνηση, η οποία, κλείνοντας τον πολυκλεισμένο κατά το δοκούν κύκλο της μεταπολίτευσης, εφόσον τώρα οι πασόκοι σβήνουν τις φωτιές, θα δικαιούται και πάλι να πει "παραλάβαμε καμένη γη". Διότι, όπως λέει το άλλο κλισέ, η ιστορία κύκλους κάνει, επαναλαμβάνεται πότε σαν φάρσα, πότε σαν τραγωδία, πότε σαν αηδία.