Ως αλλος Κωνσταντίνος Καραμανλής λακίζω πριν από τη μεγάλη εκλογική μάχη και την κάνω για Παρίσι. Γυρνώντας θα σώσω την Ελλάδα. 
25 Σεπ 2009
Εθνάρχης β'
Ως αλλος Κωνσταντίνος Καραμανλής λακίζω πριν από τη μεγάλη εκλογική μάχη και την κάνω για Παρίσι. Γυρνώντας θα σώσω την Ελλάδα. 
24 Σεπ 2009
ΦΟΥΝΕΣ, Ο ΜΝΗΜΩΝ 2 (Η ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ)
Ο Νικολάκης Διάσελος, ιδιωτικός ερευνητής της blogόσφαιρας, κάτοχος μιας ανεξήγητης, εβδομαδιαίας θλίψης και μιας ανίατης βαρεμάρας, ονειρεύτηκε πριν λίγο καιρό τον Μπόρχες. Βασικά, ακόμα πιστεύει ότι αν είχε σηκωθεί για κατούρημα την ώρα που έπρεπε, και δεν περίμενε να σκάσει η φούσκα του στις 8 η ώρα το πρωί, δεν θα είχε μπλέξει σε μια τόσο περίεργη και μπερδεμένη υπόθεση. Τέλος πάντων. Στην συνάντησή του με τον Μπόρχες του ζητήθηκε να γράψει μια νέα εκδοχή του διηγήματος "Φούνες, ο Μνήμων":
-Θα ταξιδέψεις στην Ελλάδα.
-Μα ήδη ζω σ' αυτήν τη χώρα.
-Κάνεις λάθος. Άλλο Ελλάδα κι άλλο Έλλαδα (με τον Μπόρχες μίλαγε, λογικό).
-Τί πρέπει να κάνω;
-Να γράψεις την ιστορία ενός πρωθυπουργού. Του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Νεότερου.
Μαζί σου μπορείς να πάρεις τον Ειδικό Νίντζα, έτσι με πρόσταξε ο Δάντης. Για σύμβουλο και καθοδηγητή πρέπει να επινοήσεις μέσα απ' τα όνειρά σου έναν άνθρωπο με τις εξής ιδιότητες: Να είναι σοσιαλιστής, να έχει καπνίσει χασίς, να έχει δουλέψει εθελοντικά στην Σουηδία, να είναι απόγονος ενός ανθρώπου που προκαλεί ακόμα ρίγος σους Έλληνες πολίτες και να γνωρίζει από χαοτικούς και κυκλικούς λαβυρινθους ειρμού.
-Και τί θα διαβάζω όλο αυτό το διάστημα;
-Ορίστε. Το χαμένο μυθιστόρημα του ΠανουΚ, σε νέα βελτιωμένη έκδοση του 1759, με πρόλογο του Αρισταρχίδι και επίμετρο του ίδιου του συγγραφέα. Επίσης, έναν οδηγό για υγιεινή χρήση της οθωμανικής τουαλέτας, γραμμένο απ' τον Μέγα Μάγιστρο της Νισυρου, Σαλαδίνο Σου Λέω, των θαλασσών και των ηφαιστείων. Τέλος, τα απαγορευμένα απομνημονεύματα ενός GO-GO Girl, χαρτόδετη έκδοση του 1652, με σχολιασμό του φαντάσματος του Μπουνουέλ.
-Ενδιαφέροντα, πολύ ενδιαφέροντα...
Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ένα βροχερό απόγευμα που διέκοψε απότομα την ηλιόλουστη νηνεμία των παραθεριστών. Ήταν μια συνέντευξη τύπου. Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή:
-Ομόλογα!
-Δεν θυμάμαι!
-Κουμπάροι!
-Δεν θυμάμαι!
-Βατοπέδι!
-Δεν θυμάμαι!
-Δημόσιο χρέος!
-Δεν θυμάμαι!
Τίποτα δεν γνώριζε και τίποτα δεν θυμόταν. Είχα αγανακτήσει μ' αυτά που άκουγα, αλλά ο Ειδικός Νίντζα προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο με επισκέφθηκε ο Μπόρχες και μου εμπιστεύτηκε μια τόσο δύσκολη αποστολή. Μετά από καιρό, τις μέρες που πλησιάζαν οι εκλογές, πληροφορήθηκα απ' τον πασιχαρή σοσιαλιστή που είχα επινοήσει ότι ο πρωθυπουργός είχε ένα ατύχημα κατά τη διάρκεια ενός φιλικού ποδοσφαιρικού αγώνα. Από τότε, άρχισε -ως δια μαγείας- να θυμάται. Κι όχι απλώς θυμόταν τα πάντα, αλλά μπορούσε να επινοήσει νέες εμπειρίες, καινούργιες εικόνες, ακόμα και να χρησιμοποιήσει τις αναμνήσεις των άλλων, να τις καρπωθεί και να τις παρουσιάσει ως δικές του. Εκείνες τις ημέρες, θυμάμαι, κινούσα τα νήματα σε μια περιέργη υπόθεση προσλήψεων στο δημόσιο με stage, δουλεύοντας ουσιαστικά προς όφελος των σοσιαλιστών. Μόλις το πληροφορήθηκε ο Πρωθυπουργός με κάλεσε σε ακρόαση.
Πρώτη φορά τον έβλεπα από κοντά. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ το ύφος του, ύφος βλοσυρό και σκεπτικό. Ένα ύφος το οποίο σου ενέμπνεε εμπιστοσύνη και περισυλλογή.
-Έμαθα ότι ασχολείσαι με τις νέες θέσεις stage...
-Μάλιστα κύριε πρωθυπουργέ...
-Ξέρεις, μπορώ να σου πω με ακρίβεια τον αριθμό των ατόμων που δουλεύουν με stage. Επίσης, μπορώ να σου αναφέρω λεπτομερώς τους τομείς που καλύπτουν, τα ονόματα αυτών που θα προσληφθούν, καθώς και να φανταστώ τους επόμενους διαγωνισμούς!
-Με αφήνετε έκπληκτο...
-"Η μνήμη μου είναι ένα σωρός από σκουπίδια", Διάσελε. Αλλά χρησιμοποιώντας τα σωστά, μπορώ να αγγαλιάσω όλη την Ελλάδα, να σταθώ επάξια πλάι στα προβλήματα και τις ανάγκες των συμπολιτών μου, να επινοήσω καινούργια, ή, μονάχα με μια σκέψη μου, να τα απαλείψω. Θυμάμαι τα πάντα. Την μέρα ή τον αιώνα κατά τον οποίο εκλέχτηκα απ' τον ελληνικό λαό, τους αγαπημένους μου υπασπιστές που έπεσαν στην μάχη απ' τα δηλητηριασμένα βέλη των σοσιαλιστών, πόσα goal έχουν μπει συνολικά στο playstation απ' όλους τους χρήστες του κόσμου, τα ψάρια που έχω φάει, τον απειροελάχιστο κόκκο άμμου στην παραλία του εξοχικού μου. Άκου με προσεχτικά: 'Εχω την ικανότητα, αν συγκεντρωθώ, να ρίξω τα νούμερα της ανεργίας, να μειώσω τον πληθωρισμό, να ονομάσω την κρίση ανάπτυξη, να καλύψω με ζωγραφισμένα χαρτονομίσματα το δημόσιο χρέος. Το σύστημα που έχω επινοήσει, το να μετατρέπω την αντικειμενική αλήθεια σε επιβαλλόμενη μνήμη είναι ευφυέστατο, μέρος του ανεπανάληπτου θεϊκού σχεδιασμού.
-Τότε γιατί ζητάτε απ' τον πολίτη υπομονή;
-Γιατί, όπως έγραφε κι ο Χάξλευ, "κάθε αλήθεια αρχίζει ως αίρεση και τελειώνει ως δυσειδαιμονία".
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Νεότερος, ηττήθηκε κατά κράτος στις επερχόμενες εκλογές. Αποσύρθηκε στο εξοχικό του, όπου διήγε μια υπέροχη αιωνιότητα αμνησίας. Στην θέση του εκλέχτηκε ο επινοημένος Σοσιαλιστής. Εγώ επέστρεψα στην Ελλάδα με τον Ειδικό Νίντζα με ΚΤΕΛ. Δυστυχώς, είχα χάσει το εγχειρίδιο του Σαλαδίνου κι έτσι δεν μπόρεσα να χρησιμοποιήσω σωστά τις τουαλέτες του σταθμού. Ο Μπόρχες δεν με ξαναεπισκέφθηκε ποτέ. Ίσως, μερικές φορές, να με ονειρεύεται...
23 Σεπ 2009
Ένας ιππότης και για μένα;
Στην Ελλάδα έχουμε γιορτές πατάτας, ντομάτας, καλαμποκιού και όλων σχεδόν των ζαρζαβατικών. Σας ενημερώνω επίσης ότι εγώ τα τίμησα και τα τρία παραπάνω είδη το καλοκαίρι, όταν για μια βδομάδα πριν το δεκαπενταύγουστο πήγα να επισκεφτώ τους γονείς μου, οι οποίοι είναι τρομεροί γλεντζέδες και δεν αφήνουν πανηγύρι για πανηγύρι (η κληρονομικότητα δίνει και παίρνει στο σόι μας, με φαλάκρα και μουστάκι, είμαι φτυστή ο Go-Go-πατέρας).
Στις Βρυξέλλες που λέτε, όπου βρέθηκα την περασμένη βδομάδα, εκτός από μπύρες (τις οποίες κατέβαζα επίσης μετά μανίας) και σοκολάτες (δεν ταίριαζαν με τη μπύρα, οπότε τις προσπερνούσα) έχουν και μεσαιωνικές γιορτές (όπου επίσης η μπύρα ρέει άφθονη και γάργαρη, όπως θα έλεγε και μια αδερφή ψυχή). Φυσικά, η αναβίωση του μεσαίωνα είναι κάτι πολύ συνηθισμένο σε πολλές
χώρες, αλλά δεν είχε τύχει ποτέ να δω μια αναβίωση τέτοιου κιτς - κι ας με συγχωρέσουν οι φανατικοί των D&Ds, οι κοπέλες που περιμένουν τον πρίγκηπα πάνω στο άλογο και όσοι έχουν δει το Braveheart πάνω από δύο φορές.
Είχε πάντως απ'όλα: αγώνες με σπαθιά, τοξοβολίες, δρώμενα για παιδιά, καρναβάλια και σταντ με κάθε είδους απίστευτα αντικείμενα. Μου έδωσε ιδέες για πολλά δώρα, αλλά έπρεπε να ξαναγυρίσω Άμστερνταμ να πάρω το αεροπλάνο να γυρίσω και δεν είχα καμιά διάθεση να κουβαλάω έξτρα βάρος, και όχι μόνο...
Αυτό μου φάνηκε εξαιρετικό δώρο για τον συνιστολόγο GT, καθότι μέγας λάτρης της εποχής και των συμπαρομαρτούντων, αλλά τώρα τελευταία είναι λίγο νευρικούλης στο γραφείο και δεν θα ήθελα να με σουβλίσει με καμιά κλωτσιά.
Καλά, για τον Πάνω βρήκα πάρα πολλά πράματα, αλλά αφενός φοβήθηκα ότι δε θα του έκανε κανένα και αφετέρου ότι επίσης κάποια στιγμή θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον μου και δε γινόταν να το ρισκάρω.
Αφήστε που αυτά κι αν δε θα με άφηναν να τα μεταφέρω με το αεροπλάνο.
Αυτό θα ήταν επίσης ένα εξαιρετικό δώρο για το Διάσελο, προσθέτει όγκο στο μαλλί και αγριάδα στο βλέμμα. Μόνο μη το φορέσει και ανέβει σε κανένα βουνό της Ευρυτανίας και τον περάσουν γι'αγριογούρουνο και του την ανάψουν. Είναι άγριοι εκεί πάνω, ειδικά τώρα με τις εκλογές, τους βλέπω να παίρνουν τ'άρματα να υπερασπιστούν τη Ντόρα...
Αγαπημένη μου, σε χρίζω τη "Λαίδη της τρικολόρε τζίβας".
Πάντως, το αντικείμενο που έκλεψε την καρδιά μου ήταν αυτό.
Και μπορεί να μην έχω άλογο για να το χρησιμοποιήσω,
αλλά όλο και σε κάποια καπούλια
θα βρω να το εφαρμόσω...
Και σας αφήνω παραθέτοντας σας ένα αποκλειστικό βίντεο από τη μεγάλη μουσική συναυλία που πλαισίωνε τη γιορτή.
Ωραία συνολάκια.
Στις Βρυξέλλες που λέτε, όπου βρέθηκα την περασμένη βδομάδα, εκτός από μπύρες (τις οποίες κατέβαζα επίσης μετά μανίας) και σοκολάτες (δεν ταίριαζαν με τη μπύρα, οπότε τις προσπερνούσα) έχουν και μεσαιωνικές γιορτές (όπου επίσης η μπύρα ρέει άφθονη και γάργαρη, όπως θα έλεγε και μια αδερφή ψυχή). Φυσικά, η αναβίωση του μεσαίωνα είναι κάτι πολύ συνηθισμένο σε πολλές
χώρες, αλλά δεν είχε τύχει ποτέ να δω μια αναβίωση τέτοιου κιτς - κι ας με συγχωρέσουν οι φανατικοί των D&Ds, οι κοπέλες που περιμένουν τον πρίγκηπα πάνω στο άλογο και όσοι έχουν δει το Braveheart πάνω από δύο φορές.
Είχε πάντως απ'όλα: αγώνες με σπαθιά, τοξοβολίες, δρώμενα για παιδιά, καρναβάλια και σταντ με κάθε είδους απίστευτα αντικείμενα. Μου έδωσε ιδέες για πολλά δώρα, αλλά έπρεπε να ξαναγυρίσω Άμστερνταμ να πάρω το αεροπλάνο να γυρίσω και δεν είχα καμιά διάθεση να κουβαλάω έξτρα βάρος, και όχι μόνο...
Αυτό μου φάνηκε εξαιρετικό δώρο για τον συνιστολόγο GT, καθότι μέγας λάτρης της εποχής και των συμπαρομαρτούντων, αλλά τώρα τελευταία είναι λίγο νευρικούλης στο γραφείο και δεν θα ήθελα να με σουβλίσει με καμιά κλωτσιά.
Καλά, για τον Πάνω βρήκα πάρα πολλά πράματα, αλλά αφενός φοβήθηκα ότι δε θα του έκανε κανένα και αφετέρου ότι επίσης κάποια στιγμή θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον μου και δε γινόταν να το ρισκάρω.
Αφήστε που αυτά κι αν δε θα με άφηναν να τα μεταφέρω με το αεροπλάνο.
Αυτό θα ήταν επίσης ένα εξαιρετικό δώρο για το Διάσελο, προσθέτει όγκο στο μαλλί και αγριάδα στο βλέμμα. Μόνο μη το φορέσει και ανέβει σε κανένα βουνό της Ευρυτανίας και τον περάσουν γι'αγριογούρουνο και του την ανάψουν. Είναι άγριοι εκεί πάνω, ειδικά τώρα με τις εκλογές, τους βλέπω να παίρνουν τ'άρματα να υπερασπιστούν τη Ντόρα...
Αγαπημένη μου, σε χρίζω τη "Λαίδη της τρικολόρε τζίβας".
Πάντως, το αντικείμενο που έκλεψε την καρδιά μου ήταν αυτό.
Και μπορεί να μην έχω άλογο για να το χρησιμοποιήσω,
αλλά όλο και σε κάποια καπούλια
θα βρω να το εφαρμόσω...
Και σας αφήνω παραθέτοντας σας ένα αποκλειστικό βίντεο από τη μεγάλη μουσική συναυλία που πλαισίωνε τη γιορτή.
Ωραία συνολάκια.
20 Σεπ 2009
Μινόρε απ' την Αυγή - Ιντερίμ (καραπιπερίμ)
Εντάξει, ντεμέκ ψαγμένος τίτλος, όπως αρμόζει και με το θέμα της ανάρτησης. Εγώ, κανονικά, με τέτοια κουλτουριάρικα θέματα, τα οποία δεν αντιλαμβάνομαι πληρως, δεν ασχολούμαι. Γράφω ως ενδιάμεσος, ως interim, αντί του Σαλαδίνου, που δεν έχει πρόσβαση στο ίντερνετ. Του το υποσχέθηκα, διότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να γλιτώσω: τ' αυτί μου κόντευε να λιώσει απ' την ακτινοβολία του κινητού, καθώς τον άκουγα να μου παραθέτει όσα κι εσείς θα διαβάσετε, αν έχετε την υπομονή, παρακάτω.
Ακόμη κι εγώ, που το μόνο που με νοιάζει εσχάτως είναι αν το βρόμικο απ' την καντίνα, τέρμα Γιαννιτσών, είναι καλύτερο απ' τον θρυλικό "Μαύρο" στη στροφή Τερψιθέας, στη Θεσσαλονίκη, όταν διάβασα αυτές τις γραμμές, σάλταρα:
Ακόμη κι εγώ, που το μόνο που με νοιάζει εσχάτως είναι αν το βρόμικο απ' την καντίνα, τέρμα Γιαννιτσών, είναι καλύτερο απ' τον θρυλικό "Μαύρο" στη στροφή Τερψιθέας, στη Θεσσαλονίκη, όταν διάβασα αυτές τις γραμμές, σάλταρα:
«ο στοχασμός του [Λορεντζάτου] παραμένει ο στοχασμός ενός λογίου ο οποίος υπερασπίζεται με απολύτως ελεύθερο πνεύμα τις θέσεις του. Και τι είναι ένας τέτοιος λόγιος; Αντιιστορικός, αλλά όχι απολιτικός. Αντιμαρξιστής, αλλά όχι απολογητής του πολιτικού συντηρητισμού ή αντιδραστικός. Πιστός, αλλά όχι ρασοφόρος. Ελληνίζων, αλλά όχι ελληνοκεντρικός και υπερπατριώτης. Αρχαιογνώστης, αλλά όχι αρχαιολάτρης. Θαυμαστής της παράδοσης, αλλά όχι παραδοσιοκράτης. Αντικαθαρευουσιάνος, αλλά όχι προγραμματικός ή προγραμματισμένος δημοτικιστής. Κι ακόμη (το κυριότερο ίσως), μοντερνιστής, αλλά όχι δέσμιος του οποιουδήποτε φορμαλισμού. Ένας οργανικός (όσο κι αν δεν θα άρεσε στον Λορεντζάτο ο όρος) διανοούμενος» (Β. Χατζηβασιλείου (σημ. ΠανωςΚ: ο τελευταίος σύμφωνα με το βιογραφικό του, είχε ξεκινήσει να αρθογραφεί απ' την Αυγή, πώς τα φέρνει η ζωή ε; χοχοχο), «Βιβλιοθήκη» Ελευθεροτυπίας, 11.9.2009).
Ρε πούστη μου, σκέφτηκα, αυτός ο Λορεντζάτος, τι διάλο έχει κάνει στη ζωή του; Τι έχει γράψει (είπαμε είμαι άσχετος, η μόνη μου σχέση με την κουλτούρα είναι οι Σεπουλτούρα...). Σύμφωνα με το άρθρο της Αυγής, έχει γράψει και το εξής αμίμητο:
«Μπορεί να καταλάβει καλύτερα κανένας αναδρομικά τον κατασυκοφαντημένο, για πενήντα χρόνια και περισσότερο, από τους (ψευτο)διανοούμενους διορατικό νόμο του Ελευθέριου Βενιζέλου για το ιδιώνυμο αδίκημα (delictum sui generis) 'Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών' του 1929. Και ποιο μεγαλύτερο αδίκημα υπάρχει καταπάνω στο κοινωνικό καθεστώς της δημοκρατίας και στις ελευθερίες των πολιτών από τον κομμουνισμό ή από όσους θέλουν και το κοινωνικό καθεστώς της δημοκρατίας να ανατρέψουν και τις ελευθερίες να καταργήσουν; Δαιμόνιος ο ανήρ. Ο Ε. Βενιζέλος κατάλαβε αμέσως την ουσία του ζητήματος και νομοθέτησε. Από τότε. (Όταν άλλοι δεν καταλάβαιναν τίποτα - και εδώ και αλλού.) Αλλά τότε -σήμερα το βλέπομε- ήταν αλίμονο, φαίνεται, πολύ νωρίς. Όπως είναι και ακόμα τώρα για μερικούς νωρίς». (σελ. 360).
To επόμενο χωρίο δεν πάει πίσω επίσης, διότι εξηγεί με σαφήνεια την άνοδο του ναζισμού στην Ευρώπη:
«Το φοβερό δεν ήταν πως πίστεψαν οι άνθρωποι τη λεγόμενη διαλεχτική πορεία της ιστορίας από το φεουδαλισμό στον καπιταλισμό και από εκεί στο σοσιαλισμό, αλλά πως θέλησαν να πειθαναγκάσουν τη ζωή να ακολουθήσει τα σχήματα αυτά μιας «σκοτεινόμυαλης» (Σολωμός) φιλοσοφίας, με τίμημα εκατομμύρια θύματα -μιλάω για νεκρούς (χώρια η σκλαβιά των ζωντανών)- και τη δημιουργία απάνθρωπων ολοκληρωτικών καθεστώτων σε όλον τον κόσμο. (Στο λογαριασμό πρέπει να περάσει κανένας και τις βίαιες αντιδράσεις που ένας τέτοιος κατακλυσμός προκάλεσε -αντίμαχοι ολοκληρωτισμοί- για να καταλάβει καλύτερα τις πραγματικές διαστάσεις της καταστροφής)» (σελ. 167).
Σύμπτωσις; Σήμερα και ο Απ. Διαμαντής, στο Εψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, αναπολεί τις παλιές καλές ημέρες που αυτός ο τόπος έβγαζε πραγματικούς διανοούμενους, σαν τον... -ναι, σωστά μαντέψατε!- τον Λορεντζάτο.
Εδώ το κείμενο της Ελευθεροτυπίας, κι εδώ της Αυγής.
Κι εδώ.... οι πραγματικοί, ολόδικοί μου οργανικοί διανοούμενοι, η δικιά μου η κουλτούρα, Σεπουλτούρα:
17 Σεπ 2009
Η περιπέτεια του παιδικού
Πολυαγαπημένε μου Μετεωρίτα
Σε γράφω αυτό το γράμμα, και ενώ το παιχνίδι του Παναθηναϊκού έληξε μόλις 1-3 κάτι που μάλλον σε χαροποιεί, για να σε δώσω τις λεπτομέρειες που με ζήτησες σχετικά με τους παιδικούς σταθμούς.
Το λοιπόν. Αρχικά να τονίσω ότι όσα αναγράφονται εδώ έχουν να κάνουν καθαρά με τη δική μου προσωπική εμπειρία και δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση οδηγό για τον οποιονδήποτε.
Πάμε λοιπόν.
Να ξεκινήσω λοιπόν φίλε Μετεωρίτα από το πρώτο που έθιξες.
Ποια είναι λοιπόν η κατάλληλη ηλικία για να πάει ένα παιδί στον παιδικό σταθμό;
Τείνω σε αυτό να συμφωνήσω με τον άντρα σου. Αν δεν πας τώρα τα παιδιά θα πρέπει να περιμένεις μέχρι του χρόνου. Αν κρίνω σωστά τα παιδιά σου είναι τώρα ενός άρα με απλά μαθηματικά την επόμενη χρονιά θα είναι 2 ετών. Με αυτό το σκεπτικό καλά θα ήταν να πάνε τώρα. Βέβαια θα έχεις τα προβλήματα με τις ιώσεις (σε αυτά θα αναφερθώ πιο κάτω) και επίσης τα παιδιά που δεν έχουν μάθει ακόμα να περπατούν δεν περνούν το ίδιο καλά με τα άλλα γιατί πολύ απλά δε μπορούν να συμμετάσχουν σε όλες τις δραστηριότητες.
Γενικότερα εμείς αυτό που κάνουμε είναι να στέλνουμε τα παιδιά στον παιδικό όταν δε μπορούμε να τα κρατήσουμε άλλο στο σπίτι για διάφορους λόγους: Η άδεια τελειώνει και πρέπει να επιστρέψει η μαμά στη δουλειά ή η γιαγιά δε μπορεί άλλο να το κρατάει. Αν η γιαγιά πάντως επιμένει καλό θα ήταν να μην την ακούσετε. Αν επίσης πιστεύετε ότι το παιδί δε θα είναι το ίδιο καλά αν πηγαίνει στον παιδικό πάλι καλό θα ήταν να το ξανασκεφτείτε. Το παιδί αποκτά καλύτερη επικοινωνία με όλους, γίνεται πιο κινητικό και αποκτά σπιρτάδα στον παιδικό. Ο μικρός παίκτης πάει στον παιδικό λιγότερο από μήνα και η διαφορά είναι ήδη εμφανής. Άλλο να κάθεται όλη μέρα στο σπίτι και άλλο τη μισή μέρα να δραστηριοποιείται σε διάφορα πράγματα.
Ο γενικότερος κανόνας μάλλον είναι όσο μικρότερα τόσο καλύτερα. Ναι αλλά πόσο μικρά; Σε εμάς για παράδειγμα βόλεψε γιατί η συμμετοχή του στον παιδικό συνέπεσε σε μια ηλικία που και περπατάει και συνεννοείται. Γεννήθηκε Φλεβάρη και ο Σεπτέμβρης έκατσε καλά. Αυτό έκανε τη προσαρμογή του πιο δύσκολη αλλά πιο γρήγορη. Καλύτερα δηλαδή είναι να περπατάει ένα παιδί και να έχει πει τις δυο τρεις πρώτες λεξούλες του. (Καλά ο δικός μου βέβαια έχει ξεπεράσει τον εαυτό του. Περπατάει από 10 μηνών και αν τον ρωτήσεις τώρα τι πουλάει ο παλιατζής σου λέει με άνεση "παλιά"). Επειδή λοιπόν Μετεωρίτα αν το παιδί είναι 2 ετών θα έχεις πρόβλημα μεγάλο στη προσαρμογή του καλύτερα τώρα πάρα μετά (και μη πάρεις τηλέφωνο το κερατά όπως λέει και το άσμα. Καμία σχέση με τα όσα λέμε αλλά το θυμήθηκα).
Όταν αποφασίσεις την ηλικία που θα τον στείλεις στον παιδικό έρχεται το άλλο ερώτημα:
Σε ποιον παιδικό να τον στείλω;
Γενικότερα αυτά που πρέπει να προσέξεις είναι εδώ δες εκεί που λέει για την ενημέρωση των γονέων. Ακολούθησε τα κατά γράμμα ανεξάρτητα από το αν είναι δημόσιος ή ιδιωτικός ο παιδικός σταθμός. Πήγαινε συζήτησε και παρατήρησε. Αν είναι καθαρά αν φέρονται καλά στα παιδιά, όλα. Οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί έχουν το αρνητικό ότι στη πλειοψηφία τους πρέπει να έχεις μπάρμπα εις την Κορώνη για ευνόητους λόγους. Επίσης τουλάχιστο στη Θεσσαλονίκη πρέπει το παιδί να φύγει από τον παιδικό τουλάχιστο στις 3.30. Ποιος βρε κουτορνίθια εκτός από τους δημόσιους υπάλληλους δουλεύει σήμερα μέχρι εκείνη την ώρα; Άρα θα πρέπει να έχεις κάποιον να πάρει το παιδί. Στους ιδιωτικούς πληρώνεις παραπάνω (γιατί και στους δημόσιους πληρώνεις μη νομίζεις απλά είναι λιγότερα) αλλά έχεις άλλα κομφόρ. Έρχεται το πρωί το λεωφορείο παίρνει τα παιδιά και στα φέρνει πάλι πίσω το μεσημέρι. Αλλά το βαλάντιο είναι αρκετά μεγάλο. Στη Θεσσαλονίκη (με το λεωφορείο) θέλουν περίπου 300-350 ευρώ. Και εσύ αγαπητέ Μετεωρίτα έχεις δυο παιδάκια. Άρα το λιγότερο που θα χρειάζεσαι θα είναι κάνα 550- 600 ευρώ. Κάνουν από ότι έμαθα ειδικές τιμές αν έχεις δυο παιδιά. Να προσθέσω κάτι σημαντικό για το κόστος. Αφορά τους δημόσιους παιδικούς σταθμούς και έχει να κάνει με την ασφάλεια σου. Εφόσον έχεις ΙΚΑ πας το Μάρτιο κάνεις μια αίτηση και σου δίνουν το λεγόμενο κουπόνι. Το κουπόνι ανάλογα με το εισόδημα και τα ένσημα σου σε πριμοδοτεί για ένα σημαντικό ποσό που καλύπτει ακόμα και όλο το κόστος του παιδικού, αρκεί να είναι δημόσιος. Καλύψαμε το τι πρέπει να δεις καλύψαμε και θέματα κόστους. Πάμε τώρα παρακάτω; Πάμε.
Ποια η στάση μου απέναντι στις αντιδράσεις του παιδιού;
Γενικότερα η στάση σου πρέπει να είναι όπως πάντα.
Να μη κολώσεις.
Τι εννοώ. Χωρίς φωνές και χωρίς να δείχνεις τη στεναχώρια σου που το παιδί ταλαιπωρείται, χωρίς ακραίες αντιδράσεις. Το παιδί (έχεις καταλάβει πολύ καλά) ότι κάνει ότι βλέπει. Πολλές φορές λοιπόν ακόμα και χωρίς να του δίνεις και σημασία όταν κλαίει. Το πας στο παιδικό. Του δίνεις να καταλάβει ότι πρέπει να το πάρει απόφαση. Του χαμογελάς συνεχώς, το παροτρύνεις και του λες συνέχεια τι ωραία που θα περάσει. Καταπνίγεις το δικό σου συναίσθημα. Βλέπεις το παιδί να σου φωνάζει μπαμπά και να σου απλώνει το χέρι και το στομάχι σου σφίγγεται. Καταπνίγεις το συναίσθημα και το πας το παιδί στον παιδικό. Δε το παίρνεις πίσω ποτέ. Αν φύγει μια φορά πίσω την έβαψες. Θα κάνεις μετά διπλάσιο χρόνο να καλύψεις το έδαφος.
Θα σου πω την προσωπική μου εμπειρία για να καταλάβεις.
Η επιλογή της ηλικίας σου είπα πως ήρθε, να μη τα ξαναλέμε. Η επιλογή του παιδικού έγινε με κριτήρια
α) ποιος κρατάει το παιδί μετά τις 3.30
β) αν είναι δημόσιος ή έστω μη κερδοσκοπικός οργανισμός ακόμα και αν συνησφέρουμε κάτι γιατί το βαλάντιο του ιδιωτικού είναι μεγάλο για εμάς
γ) πόσο εύκολη είναι η πρόσβαση σε αυτόν.
Αφού καταλήξαμε και κάναμε όσα σου ανέφερα επίσης πιο πάνω (είδα ακόμα και αν έχουν ζεστό νερό στους νιπτήρες για να καταλάβεις) ξεκινήσαμε ένα ωραίο πρωί να τον πάμε στον παιδικό.
Να σου πω επίσης κάτι άλλο σημαντικό. Τα παιδιά σοκάρονται πολύ όταν αποχωρίζονται το περιβάλλον τους πρώτη φορά. Σε πολλούς ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς σου λένε να πηγαίνεις μαζί με το παιδί σου εκεί τις πρώτες δυο εβδομάδες και να αυξάνεις συνεχώς τις ώρες που θα κάθεσαι εκεί. Πρώτα μια ώρα μετά δυο και πάει λέγοντας.
Μη το κάνεις
Πάλι την ημέρα που θα το αφήσεις μόνο του τα ίδια θα έχεις. Αυτό το κάνουν για να μην περνάει σε άλλους γονείς η εικόνα παιδιών που κλαίνε συνέχεια τις πρώτες ημέρες. Δε μπορεί ο άλλος που ψάχνει για παιδικό να μπαίνει μέσα και να βλέπει 10 μωρά να κλαίν. Το πιάνεις; Μετά που θα έχεις κάνει τη συμφωνία και θα έχεις πληρώσει κιόλας και δε θα μπορείς να φύγεις θα έχεις τα ίδια και χειρότερα.
Στον παιδικό που επιλέξαμε μας είπαν για παράδειγμα ότι δε το επιτρέπουν με τίποτα να κάτσεις έστω και δυο λεπτά μαζί του εκεί. Επίσης δε μπορείς να το πάρεις πριν τις 12:00 και μετά τις 12:30 γιατί την πέφτουν για ύπνο. Αποφασίσαμε να τον αφήσουμε μέχρι τις 12:00 τις πρώτες ημέρες για να δουμε πως θα πάει.
Την πρώτη ημέρα που τον πήγα το κλάμα δε φάνηκε. Πολύ απλά δε κατάλαβε τίποτε όταν τον πήγα. Και δε με πήρε χαμπάρι όταν έφυγα. Έκλαψε τόσο πολύ που στο τέλος την έπεσε κάπου και τον πήρε ο ύπνος. Την άλλη μέρα άρχισε να κλαίει από το αυτοκίνητο. Μπλάνταξε στο κλάμα όταν τον άφησα. Είχε την ίδια συμπεριφορά. Το βράδυ δεν ήθελε να κοιμηθεί χωρίς τη μάνα του και ήθελε φως ανοιχτό.
Τα μούτρα που μου κράτησε δεν έχουν προηγούμενο. Ενώ όλες τις ημέρες με το που μπήκα στο σπίτι έτρεξε να με προϋπαντήσει εκείνες τις ημέρες έκλαιγε με το που έμπαινα στο σπίτι. Με συνδύασε με την εγκατάλειψη ενώ η μάνα του ήταν εκείνη που τον έσωζε. Η Άφρο γλυκιά σύζηγος όπως πάντα είπε μήπως να τον πάει και αυτή μια μέρα εκεί μήπως και αλλάξει η συμπεριφορά του. Της είπα όμως ότι αν συνδυάσει και αυτήν με το ίδιο συναίσθημα ζήτω που καήκαμε. Το ξεπέρασε αυτό. Τον έβγαλα δυο βόλτες το απόγευμα. Δεν ήθελε με τίποτα να μείνει μαζί μου αλλά μετά είδε ότι μόνο το πρωί τον αφήνω κάπου που στο κάτω κάτω δε περνάει άσχημα. Σε πληροφορώ ότι δεν ήταν μόνο μια η στιγμή που ήμουν έτοιμος να τον πάρω και να φύγω. Αλλά δεν το έκανα. Και έτσι ο μικρός το πήρε απόφαση. Ενώ μια εβδομάδα δεν έτρωγε στον παιδικό μια χάρα άρχισε να τρώει και να περνάει καλά. Το μεγάλο μας πρόβλημα ήταν με τον εμετό.
Κάθε πρωί λόγω της ψυχολογικής πίεσης που ένοιωθε έκανε εμετό.
Κάθε πρωί.
Μια φορά έκανε πάνω μου.
Εκεί μου είπαν να μη του δίνω γάλα το πρωί. Εγώ όμως επειδή το παιδί μου το ξέρω (λες και ακούω τη μάνα μου τώρα) ήξερα επίσης ότι είναι καθαρά ψυχολογικό. Δε μπορούσα να τον αφήσω νυστικό όλες αυτές τις ώρες. Γιατί εκεί δεν έτρωγε. Και το γάλα συνεχίσαμε να του δίνουμε και ας το έκανε εμετό και δε σταματήσαμε να τον πηγαίνουμε κάθε πρωί. Με το πολλά ο μικρός συνίθησε μέχρι τις 12:00. Και καλά πέρασε και το φαί του έφαγε και όλα καλά. Μετά είπαμε να τον αφήσουμε μέχρι τις 15:45.
Εδώ το πρόβλημα είναι ο ύπνος. Πρέπει να τον βάλει κάποιος άλλος για ύπνο. Αν έχει μάθει να κοιμάται μόνος του καλώς. Αν όχι την έκατσαν στον παιδικό. Ο δικός μου (εξ ου και το Ταρζάν) αντί να κοιμηθεί ποδοπατούσε όλα τα άλλα παιδάκια για να τα ξυπνήσει. Δε κοιμήθηκε και μετά περιφερόταν σαν το ζόμπι μέσα στο σπίτι όλη την υπόλοιπη ημέρα. Την δεύτερη μέρα όμως κοιμήθηκε μισή ώρα. Και τώρα κοιμάται τόσο που τσατίζεται επειδη τον ξυπνούν.
Οι ιωσεις
Αυτά δε θα τα αποφύγεις. Ειδικά τις πρώτες ημέρες θα είναι συνέχεια κρυωμένος. Ο μικρός παίκτης μια φορά (και λόγω της ψυχολογικής πίεσης) ανέβασε πυρετό 37 και κάτι. Δεν τον πήγαμε την επόμενη μέρα. Άλλη μια φορά αυτή την εβδομάδα δεν τον πήγαμε γιατί τα μάτια του είχαν ξεδακρυώσει και η μύτη του έτρεχε. Μια μέρα στο σπίτι και έγινε καλά. Απλώς έχεις πρόβλημα γιατί σε τέτοια περίπτωση πρέπει να πάρεις άδεια από τη δουλειά και μαλακίες. σιγά σιγά τα ξεπερνάει και αυτά.
Συμπέρασμα
Αλλάζω απορρυπαντικό που λέει και μια διαφήμιση; Όχι. Το σημαντικότερο είναι ότι ο μικρός μπήκε σε ένα πρόγραμμα καθημερινό που σε βοηθάει και εσένα πολύ. Κοιμάται με τη μια γιατί είναι κουρασμένος και περνάει καλά. Μαθαίνει επίσης ότι πρέπει να ακολουθεί κάποιους κανόνες που ισχύουν σε ένα χώρο. Δεν λέμε να κάνεις το παιδί στρατιωτάκι καταλαβαίνεις τι εννοώ. Όλα αυτά βέβαια δε σημαίνουν ότι το παιδί σου θα το μεγαλώνουν εκεί. Φυσικά όχι. Όλη τη δουλειά έσυ πάλι θα την κάνεις. Και κάτι τελευταίο. Κανείς δε ξέρει το παιδί σου καλύτερα από εσένα. Να συνεργαστείς με τις κοπέλες του παιδικού αλλά μη πέρνεις τοις μετρητοίς πάντα ότι σου λένε. Εμείς για παράδειγμα δεν κάναμε ότι μας έλεγαν με το γάλα, αλλά ένα στρωματάκι στο σαλόνι το στρώσαμε για να σηνυθίσει να κοιμάται έτσι. Και αυτό το τελευταίο δεν μας το είπε κανείς. Μόνοι μας το κάναμε. Γιατί ξέρουμε ότι βοηθόντας τον να προσαρμοστεί γρηγορότερα αυτός θα περνάει καλά.
Ουφ!Το θέμα είναι ότι πήγε 11:07 και έχω νυστάξει τρελά. Άλλη μια παραμετρος του παιδικού είναι ότι ξεκινάς πιο νωρίς το πρωί τρέχεις πολύ για να είναι όλα εντάξει και 10:00 έχεις νυστάξει απίστευτα.
Γι αυτό και χάθηκα τελευταία, γι' αυτό και θα συγχωρήσετε όσοι μπήκατε στο κόπο να διαβάσετε μέχρι εδώ αυτό το σεντόνι (ειδικά εσύ Μετεωρίτα) τα όσα λάθη και τις όποιες παραλείψεις.
Αυτή λοιπόν είναι η δική μου εμπειρία. Περιμένω τη δική σου φίλε μου Μετεωρ.
Και πάνω απ' όλα θα τα πούμε την Κυριακή 9:15.
Σε γράφω αυτό το γράμμα, και ενώ το παιχνίδι του Παναθηναϊκού έληξε μόλις 1-3 κάτι που μάλλον σε χαροποιεί, για να σε δώσω τις λεπτομέρειες που με ζήτησες σχετικά με τους παιδικούς σταθμούς.
Το λοιπόν. Αρχικά να τονίσω ότι όσα αναγράφονται εδώ έχουν να κάνουν καθαρά με τη δική μου προσωπική εμπειρία και δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση οδηγό για τον οποιονδήποτε.
Πάμε λοιπόν.
Να ξεκινήσω λοιπόν φίλε Μετεωρίτα από το πρώτο που έθιξες.
Ποια είναι λοιπόν η κατάλληλη ηλικία για να πάει ένα παιδί στον παιδικό σταθμό;
Τείνω σε αυτό να συμφωνήσω με τον άντρα σου. Αν δεν πας τώρα τα παιδιά θα πρέπει να περιμένεις μέχρι του χρόνου. Αν κρίνω σωστά τα παιδιά σου είναι τώρα ενός άρα με απλά μαθηματικά την επόμενη χρονιά θα είναι 2 ετών. Με αυτό το σκεπτικό καλά θα ήταν να πάνε τώρα. Βέβαια θα έχεις τα προβλήματα με τις ιώσεις (σε αυτά θα αναφερθώ πιο κάτω) και επίσης τα παιδιά που δεν έχουν μάθει ακόμα να περπατούν δεν περνούν το ίδιο καλά με τα άλλα γιατί πολύ απλά δε μπορούν να συμμετάσχουν σε όλες τις δραστηριότητες.
Γενικότερα εμείς αυτό που κάνουμε είναι να στέλνουμε τα παιδιά στον παιδικό όταν δε μπορούμε να τα κρατήσουμε άλλο στο σπίτι για διάφορους λόγους: Η άδεια τελειώνει και πρέπει να επιστρέψει η μαμά στη δουλειά ή η γιαγιά δε μπορεί άλλο να το κρατάει. Αν η γιαγιά πάντως επιμένει καλό θα ήταν να μην την ακούσετε. Αν επίσης πιστεύετε ότι το παιδί δε θα είναι το ίδιο καλά αν πηγαίνει στον παιδικό πάλι καλό θα ήταν να το ξανασκεφτείτε. Το παιδί αποκτά καλύτερη επικοινωνία με όλους, γίνεται πιο κινητικό και αποκτά σπιρτάδα στον παιδικό. Ο μικρός παίκτης πάει στον παιδικό λιγότερο από μήνα και η διαφορά είναι ήδη εμφανής. Άλλο να κάθεται όλη μέρα στο σπίτι και άλλο τη μισή μέρα να δραστηριοποιείται σε διάφορα πράγματα.
Ο γενικότερος κανόνας μάλλον είναι όσο μικρότερα τόσο καλύτερα. Ναι αλλά πόσο μικρά; Σε εμάς για παράδειγμα βόλεψε γιατί η συμμετοχή του στον παιδικό συνέπεσε σε μια ηλικία που και περπατάει και συνεννοείται. Γεννήθηκε Φλεβάρη και ο Σεπτέμβρης έκατσε καλά. Αυτό έκανε τη προσαρμογή του πιο δύσκολη αλλά πιο γρήγορη. Καλύτερα δηλαδή είναι να περπατάει ένα παιδί και να έχει πει τις δυο τρεις πρώτες λεξούλες του. (Καλά ο δικός μου βέβαια έχει ξεπεράσει τον εαυτό του. Περπατάει από 10 μηνών και αν τον ρωτήσεις τώρα τι πουλάει ο παλιατζής σου λέει με άνεση "παλιά"). Επειδή λοιπόν Μετεωρίτα αν το παιδί είναι 2 ετών θα έχεις πρόβλημα μεγάλο στη προσαρμογή του καλύτερα τώρα πάρα μετά (και μη πάρεις τηλέφωνο το κερατά όπως λέει και το άσμα. Καμία σχέση με τα όσα λέμε αλλά το θυμήθηκα).
Όταν αποφασίσεις την ηλικία που θα τον στείλεις στον παιδικό έρχεται το άλλο ερώτημα:
Σε ποιον παιδικό να τον στείλω;
Γενικότερα αυτά που πρέπει να προσέξεις είναι εδώ δες εκεί που λέει για την ενημέρωση των γονέων. Ακολούθησε τα κατά γράμμα ανεξάρτητα από το αν είναι δημόσιος ή ιδιωτικός ο παιδικός σταθμός. Πήγαινε συζήτησε και παρατήρησε. Αν είναι καθαρά αν φέρονται καλά στα παιδιά, όλα. Οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί έχουν το αρνητικό ότι στη πλειοψηφία τους πρέπει να έχεις μπάρμπα εις την Κορώνη για ευνόητους λόγους. Επίσης τουλάχιστο στη Θεσσαλονίκη πρέπει το παιδί να φύγει από τον παιδικό τουλάχιστο στις 3.30. Ποιος βρε κουτορνίθια εκτός από τους δημόσιους υπάλληλους δουλεύει σήμερα μέχρι εκείνη την ώρα; Άρα θα πρέπει να έχεις κάποιον να πάρει το παιδί. Στους ιδιωτικούς πληρώνεις παραπάνω (γιατί και στους δημόσιους πληρώνεις μη νομίζεις απλά είναι λιγότερα) αλλά έχεις άλλα κομφόρ. Έρχεται το πρωί το λεωφορείο παίρνει τα παιδιά και στα φέρνει πάλι πίσω το μεσημέρι. Αλλά το βαλάντιο είναι αρκετά μεγάλο. Στη Θεσσαλονίκη (με το λεωφορείο) θέλουν περίπου 300-350 ευρώ. Και εσύ αγαπητέ Μετεωρίτα έχεις δυο παιδάκια. Άρα το λιγότερο που θα χρειάζεσαι θα είναι κάνα 550- 600 ευρώ. Κάνουν από ότι έμαθα ειδικές τιμές αν έχεις δυο παιδιά. Να προσθέσω κάτι σημαντικό για το κόστος. Αφορά τους δημόσιους παιδικούς σταθμούς και έχει να κάνει με την ασφάλεια σου. Εφόσον έχεις ΙΚΑ πας το Μάρτιο κάνεις μια αίτηση και σου δίνουν το λεγόμενο κουπόνι. Το κουπόνι ανάλογα με το εισόδημα και τα ένσημα σου σε πριμοδοτεί για ένα σημαντικό ποσό που καλύπτει ακόμα και όλο το κόστος του παιδικού, αρκεί να είναι δημόσιος. Καλύψαμε το τι πρέπει να δεις καλύψαμε και θέματα κόστους. Πάμε τώρα παρακάτω; Πάμε.
Ποια η στάση μου απέναντι στις αντιδράσεις του παιδιού;
Γενικότερα η στάση σου πρέπει να είναι όπως πάντα.
Να μη κολώσεις.
Τι εννοώ. Χωρίς φωνές και χωρίς να δείχνεις τη στεναχώρια σου που το παιδί ταλαιπωρείται, χωρίς ακραίες αντιδράσεις. Το παιδί (έχεις καταλάβει πολύ καλά) ότι κάνει ότι βλέπει. Πολλές φορές λοιπόν ακόμα και χωρίς να του δίνεις και σημασία όταν κλαίει. Το πας στο παιδικό. Του δίνεις να καταλάβει ότι πρέπει να το πάρει απόφαση. Του χαμογελάς συνεχώς, το παροτρύνεις και του λες συνέχεια τι ωραία που θα περάσει. Καταπνίγεις το δικό σου συναίσθημα. Βλέπεις το παιδί να σου φωνάζει μπαμπά και να σου απλώνει το χέρι και το στομάχι σου σφίγγεται. Καταπνίγεις το συναίσθημα και το πας το παιδί στον παιδικό. Δε το παίρνεις πίσω ποτέ. Αν φύγει μια φορά πίσω την έβαψες. Θα κάνεις μετά διπλάσιο χρόνο να καλύψεις το έδαφος.
Θα σου πω την προσωπική μου εμπειρία για να καταλάβεις.
Η επιλογή της ηλικίας σου είπα πως ήρθε, να μη τα ξαναλέμε. Η επιλογή του παιδικού έγινε με κριτήρια
α) ποιος κρατάει το παιδί μετά τις 3.30
β) αν είναι δημόσιος ή έστω μη κερδοσκοπικός οργανισμός ακόμα και αν συνησφέρουμε κάτι γιατί το βαλάντιο του ιδιωτικού είναι μεγάλο για εμάς
γ) πόσο εύκολη είναι η πρόσβαση σε αυτόν.
Αφού καταλήξαμε και κάναμε όσα σου ανέφερα επίσης πιο πάνω (είδα ακόμα και αν έχουν ζεστό νερό στους νιπτήρες για να καταλάβεις) ξεκινήσαμε ένα ωραίο πρωί να τον πάμε στον παιδικό.
Να σου πω επίσης κάτι άλλο σημαντικό. Τα παιδιά σοκάρονται πολύ όταν αποχωρίζονται το περιβάλλον τους πρώτη φορά. Σε πολλούς ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς σου λένε να πηγαίνεις μαζί με το παιδί σου εκεί τις πρώτες δυο εβδομάδες και να αυξάνεις συνεχώς τις ώρες που θα κάθεσαι εκεί. Πρώτα μια ώρα μετά δυο και πάει λέγοντας.
Μη το κάνεις
Πάλι την ημέρα που θα το αφήσεις μόνο του τα ίδια θα έχεις. Αυτό το κάνουν για να μην περνάει σε άλλους γονείς η εικόνα παιδιών που κλαίνε συνέχεια τις πρώτες ημέρες. Δε μπορεί ο άλλος που ψάχνει για παιδικό να μπαίνει μέσα και να βλέπει 10 μωρά να κλαίν. Το πιάνεις; Μετά που θα έχεις κάνει τη συμφωνία και θα έχεις πληρώσει κιόλας και δε θα μπορείς να φύγεις θα έχεις τα ίδια και χειρότερα.
Στον παιδικό που επιλέξαμε μας είπαν για παράδειγμα ότι δε το επιτρέπουν με τίποτα να κάτσεις έστω και δυο λεπτά μαζί του εκεί. Επίσης δε μπορείς να το πάρεις πριν τις 12:00 και μετά τις 12:30 γιατί την πέφτουν για ύπνο. Αποφασίσαμε να τον αφήσουμε μέχρι τις 12:00 τις πρώτες ημέρες για να δουμε πως θα πάει.
Την πρώτη ημέρα που τον πήγα το κλάμα δε φάνηκε. Πολύ απλά δε κατάλαβε τίποτε όταν τον πήγα. Και δε με πήρε χαμπάρι όταν έφυγα. Έκλαψε τόσο πολύ που στο τέλος την έπεσε κάπου και τον πήρε ο ύπνος. Την άλλη μέρα άρχισε να κλαίει από το αυτοκίνητο. Μπλάνταξε στο κλάμα όταν τον άφησα. Είχε την ίδια συμπεριφορά. Το βράδυ δεν ήθελε να κοιμηθεί χωρίς τη μάνα του και ήθελε φως ανοιχτό.
Τα μούτρα που μου κράτησε δεν έχουν προηγούμενο. Ενώ όλες τις ημέρες με το που μπήκα στο σπίτι έτρεξε να με προϋπαντήσει εκείνες τις ημέρες έκλαιγε με το που έμπαινα στο σπίτι. Με συνδύασε με την εγκατάλειψη ενώ η μάνα του ήταν εκείνη που τον έσωζε. Η Άφρο γλυκιά σύζηγος όπως πάντα είπε μήπως να τον πάει και αυτή μια μέρα εκεί μήπως και αλλάξει η συμπεριφορά του. Της είπα όμως ότι αν συνδυάσει και αυτήν με το ίδιο συναίσθημα ζήτω που καήκαμε. Το ξεπέρασε αυτό. Τον έβγαλα δυο βόλτες το απόγευμα. Δεν ήθελε με τίποτα να μείνει μαζί μου αλλά μετά είδε ότι μόνο το πρωί τον αφήνω κάπου που στο κάτω κάτω δε περνάει άσχημα. Σε πληροφορώ ότι δεν ήταν μόνο μια η στιγμή που ήμουν έτοιμος να τον πάρω και να φύγω. Αλλά δεν το έκανα. Και έτσι ο μικρός το πήρε απόφαση. Ενώ μια εβδομάδα δεν έτρωγε στον παιδικό μια χάρα άρχισε να τρώει και να περνάει καλά. Το μεγάλο μας πρόβλημα ήταν με τον εμετό.
Κάθε πρωί λόγω της ψυχολογικής πίεσης που ένοιωθε έκανε εμετό.
Κάθε πρωί.
Μια φορά έκανε πάνω μου.
Εκεί μου είπαν να μη του δίνω γάλα το πρωί. Εγώ όμως επειδή το παιδί μου το ξέρω (λες και ακούω τη μάνα μου τώρα) ήξερα επίσης ότι είναι καθαρά ψυχολογικό. Δε μπορούσα να τον αφήσω νυστικό όλες αυτές τις ώρες. Γιατί εκεί δεν έτρωγε. Και το γάλα συνεχίσαμε να του δίνουμε και ας το έκανε εμετό και δε σταματήσαμε να τον πηγαίνουμε κάθε πρωί. Με το πολλά ο μικρός συνίθησε μέχρι τις 12:00. Και καλά πέρασε και το φαί του έφαγε και όλα καλά. Μετά είπαμε να τον αφήσουμε μέχρι τις 15:45.
Εδώ το πρόβλημα είναι ο ύπνος. Πρέπει να τον βάλει κάποιος άλλος για ύπνο. Αν έχει μάθει να κοιμάται μόνος του καλώς. Αν όχι την έκατσαν στον παιδικό. Ο δικός μου (εξ ου και το Ταρζάν) αντί να κοιμηθεί ποδοπατούσε όλα τα άλλα παιδάκια για να τα ξυπνήσει. Δε κοιμήθηκε και μετά περιφερόταν σαν το ζόμπι μέσα στο σπίτι όλη την υπόλοιπη ημέρα. Την δεύτερη μέρα όμως κοιμήθηκε μισή ώρα. Και τώρα κοιμάται τόσο που τσατίζεται επειδη τον ξυπνούν.
Οι ιωσεις
Αυτά δε θα τα αποφύγεις. Ειδικά τις πρώτες ημέρες θα είναι συνέχεια κρυωμένος. Ο μικρός παίκτης μια φορά (και λόγω της ψυχολογικής πίεσης) ανέβασε πυρετό 37 και κάτι. Δεν τον πήγαμε την επόμενη μέρα. Άλλη μια φορά αυτή την εβδομάδα δεν τον πήγαμε γιατί τα μάτια του είχαν ξεδακρυώσει και η μύτη του έτρεχε. Μια μέρα στο σπίτι και έγινε καλά. Απλώς έχεις πρόβλημα γιατί σε τέτοια περίπτωση πρέπει να πάρεις άδεια από τη δουλειά και μαλακίες. σιγά σιγά τα ξεπερνάει και αυτά.
Συμπέρασμα
Αλλάζω απορρυπαντικό που λέει και μια διαφήμιση; Όχι. Το σημαντικότερο είναι ότι ο μικρός μπήκε σε ένα πρόγραμμα καθημερινό που σε βοηθάει και εσένα πολύ. Κοιμάται με τη μια γιατί είναι κουρασμένος και περνάει καλά. Μαθαίνει επίσης ότι πρέπει να ακολουθεί κάποιους κανόνες που ισχύουν σε ένα χώρο. Δεν λέμε να κάνεις το παιδί στρατιωτάκι καταλαβαίνεις τι εννοώ. Όλα αυτά βέβαια δε σημαίνουν ότι το παιδί σου θα το μεγαλώνουν εκεί. Φυσικά όχι. Όλη τη δουλειά έσυ πάλι θα την κάνεις. Και κάτι τελευταίο. Κανείς δε ξέρει το παιδί σου καλύτερα από εσένα. Να συνεργαστείς με τις κοπέλες του παιδικού αλλά μη πέρνεις τοις μετρητοίς πάντα ότι σου λένε. Εμείς για παράδειγμα δεν κάναμε ότι μας έλεγαν με το γάλα, αλλά ένα στρωματάκι στο σαλόνι το στρώσαμε για να σηνυθίσει να κοιμάται έτσι. Και αυτό το τελευταίο δεν μας το είπε κανείς. Μόνοι μας το κάναμε. Γιατί ξέρουμε ότι βοηθόντας τον να προσαρμοστεί γρηγορότερα αυτός θα περνάει καλά.
Ουφ!Το θέμα είναι ότι πήγε 11:07 και έχω νυστάξει τρελά. Άλλη μια παραμετρος του παιδικού είναι ότι ξεκινάς πιο νωρίς το πρωί τρέχεις πολύ για να είναι όλα εντάξει και 10:00 έχεις νυστάξει απίστευτα.
Γι αυτό και χάθηκα τελευταία, γι' αυτό και θα συγχωρήσετε όσοι μπήκατε στο κόπο να διαβάσετε μέχρι εδώ αυτό το σεντόνι (ειδικά εσύ Μετεωρίτα) τα όσα λάθη και τις όποιες παραλείψεις.
Αυτή λοιπόν είναι η δική μου εμπειρία. Περιμένω τη δική σου φίλε μου Μετεωρ.
Και πάνω απ' όλα θα τα πούμε την Κυριακή 9:15.
Δεν άντεξα,,,
ζητώ συγνώμη από τους συντελεστές αυτού του μπλόγκ και ειδικότερα από τον Πάνω για την μεγάάάάάάλη απουσία μου. Θέλω πάρα πολύ να επανέλθω αλλά περιμένω να στρώσει ο παίκτης. (Έχουμε παιδικό και γίνεται ένας χαμός...θα σας τα πω με νέο πόστ). Δεν άντεξα όμως να μη βάλω αυτό:
Α ρε Σαράντη...πως μας φτιάχνεις...Και ξέρετε ε; Ο καλύτερος είναι ο Σουηδός...
(Πλάκα μας κάνουν έτσι;Όρισαν τον persona non grata στο παιχνίδι αυτό για να γίνουν τα γνωστά...Κραυγές, δυναμιτίζουμε ακόμα περισσότερο το κλίμα οι ΠΑΟΚτσήδες τα κάνουν μπάχαλο και αυτό ήταν...Σκέφτομαι ειλικρινά να κάτσω σπίτι μου)
Θα επανέλθω. Σύντομα. Το υπόσχομαι. Θα επανέλθω με απλά μαθήματα: "Στέλνω το μικρό Ταρζάν στον παιδικό".
Α ρε Σαράντη...πως μας φτιάχνεις...Και ξέρετε ε; Ο καλύτερος είναι ο Σουηδός...
(Πλάκα μας κάνουν έτσι;Όρισαν τον persona non grata στο παιχνίδι αυτό για να γίνουν τα γνωστά...Κραυγές, δυναμιτίζουμε ακόμα περισσότερο το κλίμα οι ΠΑΟΚτσήδες τα κάνουν μπάχαλο και αυτό ήταν...Σκέφτομαι ειλικρινά να κάτσω σπίτι μου)
Θα επανέλθω. Σύντομα. Το υπόσχομαι. Θα επανέλθω με απλά μαθήματα: "Στέλνω το μικρό Ταρζάν στον παιδικό".
15 Σεπ 2009
Τι Γιωργάκη, τι Κωστάκη, τι βρακάκι;
Πρόγευσις προεκλογικής τηλεμαχίας Καραμανλή – Παπανδρέου. Δύσκολο να διακρίνουμε ποιος είναι ποιος, δυσδιάκριτες άλλωστε και οι πολιτικές τους διαφορές. 14 Σεπ 2009
13 Σεπ 2009
παΣΟΚ και εΝΔοοικογενειακή βία
Η συμβία μου με απειλεί ότι θα με χωρίσει διότι δεν αντέχει να με βλέπει να χορεύω φορώντας μόνο τη σωβρακοφανέλα μου και τραγουδώντας "Ζητω η Ελλάδα, ζήτω η Θρησκεία, Ζήτω η Νέα Δημοκρατία...".
Δεν φταίω εγώ όμως. Δεν μπορώ να αντισταθώ στο ρυθμό του. Μιλάμε για απίστευτο σκα τραγούδι.
update: Oρίστε, έβγαλα το άχτι μου, με προεκλογικό πόντκαστ. Ακούστε το εδώ.
update: Oρίστε, έβγαλα το άχτι μου, με προεκλογικό πόντκαστ. Ακούστε το εδώ.
12 Σεπ 2009
Cyberpunk: dead or alive?
Δεν θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν, θαρρώ 13-14, τότε που είχα δανειστεί απ' τη βιβλιοθήκη (ακόμη στεγαζόταν στο κτίριο της ΧΑΝΘ) ενα βιβλίο με απολύτως γλιτζιασμένες σελίδες "Ανθολογια Cyberpunk Μυθιστορήματος". Το μόνο που θυμόμουν μέχρι σήμερα είναι ότι δεν είχα εντυπωσιαστεί καθόλου απ' την ανάγνωσή του, αλλά κι αυτή η ανάμνηση ήταν αμυδρή. Περισσότερο θυμόμουν ότι ένα απ' τα διηγήματα τιτλοφορούταν "Το Πέος του Φρανκεστάιν", αλλά και απ' αυτό το διήγημα, πάλι, λίγα θυμόμουν: μόνο ότι πρωταγωνιστούσε ένα ζευγάρι: ο τύπος με το -τεράστιο- πέος του Φρανκεστάιν και η τύπισσα με το κολλητό τζην, το ξεθωριασμένο μπλουζάκι, τα μεγάλα βυζιά και τον ωραίο κώλο. Πέραν τούτου ουδέν... Αλλά εντέλει, τίποτε δεν είναι τυχαίο, ακόμη κι αν εμείς έτσι νομίζουμε, και κάθετί που συνταντούμε μια φορά στη ζωή μας σίγουρα θα το ξαναβρούμε. 
Τυχαία διάλεξα πρόσφατα από μια φιλική βιβλιοθήκη το βιβλίο του Βασίλη Δρόλια "Τυχαία Είσοδος". Οπως έχω ξαναπεί, με αρέσουν τα εξώφυλλα της σειράς cult των εκδόσεων Τόπος. Εντάξει, τυχαίνει να με αρέσουν και οι θεωρίες συνωμοσίας. Με αρέσουν και οι εμμονές. Νομίζω πως και με αυτά, πέρα των άλλων, ασχολείται το βιβλίο αυτό, το οποίο, επειδή δεν είμαι κριτικός (αλίμονο, ούτε καν Κρητικός δεν είμαι), δεν γνωρίζω αν θεωρείται cyberpunk. Αλλά μου θύμισε το cybepunk, το οποίο ως λογοτεχνικό είδος έχει ξεφουσκώσει αρκετά, μετά την ακμή του στη δεκαετία του '80. Αλλωστε μια κριτική του βιβλίου αναφέρει τον Νευρομάντη του Γουίλιαμ Γκίμπσον, το οποίο νομίζω πως θεωρείται cyberpunk, oποτε τελος πάντων ελπίζω να μην πέφτω παντελώς έξω στους συνειρμούς μου. Τελειώνοντας το βιβλίο, αν κάποιος με ρωτούσε τη γνώμη μου, ένα πράγμα θα μπορούσα να πω ευθύς αμέσως, χωρίς πολλή σκέψη: τίμιο βιβλίο, δεν παριστάνει κάτι που δεν είναι, άξιζε το χρόνο του 100%. Ομως η τυχαία συμπτωματική διαδοχή τυχαίων συμπτώσεων δεν σταματά εδώ. Σκαλίζοντας στο ίντερνετ, βρήκα πως ο συγγραφέας του βιβλίου διατηρεί κάποια ιστολόγια και ότι στο παρελθόν, χωρίς να γνωρίζω τίποτε παραπάνω επ' αυτού, είχα λινκάρει προς τα μπλογκς του, κι αυτός είχε απαντήσει με ενα σχόλιο, όλα σχετικά με τον Πύνσον, τον οποίο εγώ ως συγγραφέα τον φοβάμαι, αλλά ξέρω πως ο συνιστολόγος Νικολάκης Διάσελος και ο καλός Δύτης των Νιπτήρων είναι Πιντσονολάτρες. Ολα είναι μια παγκόσμια συνωμοσία τελικά. Μένει μόνο να βρω ποιοι την έχουν στήσει και εναντίον ποιανού.
ΥΓ. Αυτή η ανάρτηση διεκδικεί όχι το ρεκόρ αλλά μια μπίρα Γκίνες για τη πλέον πολυάριθμη παράθεση λινξ σε ένα και μόνο ποστ.
Ούτε και η επιλογή του συγκεκριμένου κομματιού είναι τυχαία.
Τυχαία διάλεξα πρόσφατα από μια φιλική βιβλιοθήκη το βιβλίο του Βασίλη Δρόλια "Τυχαία Είσοδος". Οπως έχω ξαναπεί, με αρέσουν τα εξώφυλλα της σειράς cult των εκδόσεων Τόπος. Εντάξει, τυχαίνει να με αρέσουν και οι θεωρίες συνωμοσίας. Με αρέσουν και οι εμμονές. Νομίζω πως και με αυτά, πέρα των άλλων, ασχολείται το βιβλίο αυτό, το οποίο, επειδή δεν είμαι κριτικός (αλίμονο, ούτε καν Κρητικός δεν είμαι), δεν γνωρίζω αν θεωρείται cyberpunk. Αλλά μου θύμισε το cybepunk, το οποίο ως λογοτεχνικό είδος έχει ξεφουσκώσει αρκετά, μετά την ακμή του στη δεκαετία του '80. Αλλωστε μια κριτική του βιβλίου αναφέρει τον Νευρομάντη του Γουίλιαμ Γκίμπσον, το οποίο νομίζω πως θεωρείται cyberpunk, oποτε τελος πάντων ελπίζω να μην πέφτω παντελώς έξω στους συνειρμούς μου. Τελειώνοντας το βιβλίο, αν κάποιος με ρωτούσε τη γνώμη μου, ένα πράγμα θα μπορούσα να πω ευθύς αμέσως, χωρίς πολλή σκέψη: τίμιο βιβλίο, δεν παριστάνει κάτι που δεν είναι, άξιζε το χρόνο του 100%. Ομως η τυχαία συμπτωματική διαδοχή τυχαίων συμπτώσεων δεν σταματά εδώ. Σκαλίζοντας στο ίντερνετ, βρήκα πως ο συγγραφέας του βιβλίου διατηρεί κάποια ιστολόγια και ότι στο παρελθόν, χωρίς να γνωρίζω τίποτε παραπάνω επ' αυτού, είχα λινκάρει προς τα μπλογκς του, κι αυτός είχε απαντήσει με ενα σχόλιο, όλα σχετικά με τον Πύνσον, τον οποίο εγώ ως συγγραφέα τον φοβάμαι, αλλά ξέρω πως ο συνιστολόγος Νικολάκης Διάσελος και ο καλός Δύτης των Νιπτήρων είναι Πιντσονολάτρες. Ολα είναι μια παγκόσμια συνωμοσία τελικά. Μένει μόνο να βρω ποιοι την έχουν στήσει και εναντίον ποιανού.ΥΓ. Αυτή η ανάρτηση διεκδικεί όχι το ρεκόρ αλλά μια μπίρα Γκίνες για τη πλέον πολυάριθμη παράθεση λινξ σε ένα και μόνο ποστ.
Ούτε και η επιλογή του συγκεκριμένου κομματιού είναι τυχαία.
11 Σεπ 2009
Και μη... χοιρότερα
Ποιος Παζολίνης και ποιο Χοιροστάσιο καλέ; Ιδού ο Καρατζαφερης, σαν στο σπίτι του, στο Αστυνομικό Μέγαρο! Τώρα μάλιστα που έχει και τον πρώην κυπατζή επικεφαλής του Επικρατείας...10 Σεπ 2009
Ψηφίστε και κερδίστε ένα σούπερ δώρο
Ενας σούπερ τυχερός θα πληρώσει όλα τα έξοδα του ΠάνωςΚ., για να πάνε μαζί να φάνε δύο διπλά πιτόγυρα στο Σαρόκο Εξπρές, στη μαγευτική νήσο των Φαιάκων, κερασμένα απ' το ιστολόγιό μας.
8 Σεπ 2009
7 Σεπ 2009
Πολιτικοί αρχηγοί στα μπαλκόνια
Η προθέρμανση των πρωταθλητών...
Απ' τα αριστερά, διακρίνονται: Καραμανλής, Παπανδρέου, Παπαρήγα, Καρατζαφέρης. (δεν εκπροσωπείται ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την απόφαση για ακέφαλο ψηφοδέλτιο...)
Απ' τα αριστερά, διακρίνονται: Καραμανλής, Παπανδρέου, Παπαρήγα, Καρατζαφέρης. (δεν εκπροσωπείται ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την απόφαση για ακέφαλο ψηφοδέλτιο...)
5 Σεπ 2009
Ολοι έχουν μια μύγα να μυγιάζονται
Ο Ναπολέων είχε το Βατερλό, ο Νίξον το Βιετνάμ, ο Ομπάμα το Αφγανιστάν, οι ολλανδοί μπάτσοι τις φούντες, αυτός τις μύγες, κι οι μύγες είχαν τη μύτη του για τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Από μικρό παιδί τον πλησίαζαν μόνον οι μύγες. Κανείς άλλος. Ο περίγυρός του, κρατώντας τις δέουσες αποστάσεις, τον φώναζε βρομιάρη, σκατιάρη και μυγόχεσμα. Αυτός καθόταν αδρανής, παρέα με τις μύγες. Ούτε τις σκότωνε, ούτε τις έχαφτε, ούτε τις σήκωνε με το σπαθί του, ούτε στοιχειοθετούσε κατηγορία μύγας. Μια μέρα μόνο που είχε φάει κάτι μύδια σαγανάκι και είχε καούρες, κοίταξε αυστηρά μια απ’ το σμήνος να πατινάρει στο μπράτσο του και της είπε: Φύγε μωρή, μη σε γαμήσω! Αυτή όμως δεν έφυγε, αντιθέτως (τού) έκατσε. Κι έτσι έγινε ο άρχοντας των μυγών.
4 Σεπ 2009
Α.Α.
"Με λένε Αλέκο", είπε χθες ο δικός μου.
"Εγώ πάντως Αλέκο, δεν ξέρω για τους άλλους, ήμουν μαζί σου" αποκρίθηκα.
"Με λένε Αλέκο", επέμεινε.
"Ντάξει δικέ μου, το πιάσαμε το νόημα, μαζί σου, όλα για πάρτη σου"...
"Με λέγανε Αλέκο, τώρα με λένε Απουσία"....
"Βρε Αλέκο, μπας και σε λένε Αρτέμη;".
"Εγώ πάντως Αλέκο, δεν ξέρω για τους άλλους, ήμουν μαζί σου" αποκρίθηκα.
"Με λένε Αλέκο", επέμεινε.
"Ντάξει δικέ μου, το πιάσαμε το νόημα, μαζί σου, όλα για πάρτη σου"...
"Με λέγανε Αλέκο, τώρα με λένε Απουσία"....
"Βρε Αλέκο, μπας και σε λένε Αρτέμη;".
Εσωστρέφεια και διεργασίες στον ΣΥΝ. Εσωστρέφεια και διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα που θα σας προσφέρω τα εσωστρεφή και ανένταχτα αρχίδια μου, θέλω να δω τι διεργασίες θα κάνετε. Αντε, γιατί σας βαρέθηκα.
ΥΓ. Η αρχιδολογία μου δεν είναι πολιτική ανάλυση, ωστόσο οι γελοιότητες που λαμβάνουν χώρα στο χώρο της... Ανανεωτικής Αριστεράς (sic αλλά και sick) δεν χρήζουν σοβαρής ενασχόλησης και εμβριθών αναλύσεων, προκαλούν μόνον αποτροπιασμό ή γέλωτα.
ΥΓ. Η αρχιδολογία μου δεν είναι πολιτική ανάλυση, ωστόσο οι γελοιότητες που λαμβάνουν χώρα στο χώρο της... Ανανεωτικής Αριστεράς (sic αλλά και sick) δεν χρήζουν σοβαρής ενασχόλησης και εμβριθών αναλύσεων, προκαλούν μόνον αποτροπιασμό ή γέλωτα.
3 Σεπ 2009
Σκάνδαλο και επανάσταση
Διαβάζω αυτές τις μέρες τη "Μοντέρνα τέχνη" του Τζούλιο Κάρλο Αργκάν. Δε θα κάνω ανάλυση του περιεχομένου του βιβλίου, ούτε κριτική. Εξάλλου, αποτελεί θεμέλιο της βιβλιογραφίας για το μοντερνισμό, δε χρειάζονται περισσότερες επεξηγήσεις.
Ούτε θα σας πω ότι μετά τις 500 περίπου σελίδες που έχω διαβάσει από το όγκου εγκυκλοπαίδειας τόμου έχω αποκτήσει άποψη για την τέχνη και έχω καταλάβει τις όλες τις διαφορές μεταξύ ιμπρεσιονισμού και συμβολισμού ή τη διαφορά του Πικάσο από τον Καντίνσκι και τις ιδιαιτερότητες του Κλεε (και τόσων άλλων ονομάτων που αφήστε το καλύτερα).
Βέβαια έχω υψηλούς στόχους. Ετοιμάζω μεγάλο καμ μπακ στα αμφιθέατρα... Ναι, πείτε το λίγο έλλειψη στόχων, βαρεμάρας και κούρασης της ομοιόμορφης καθημερινότητας, απραγματοποίητου ονείρου (όχι ότι δεν ήταν οι σπουδές μου αποτέλεσμα προσωπικής επιλογής, το αντίθετο μάλιστα - και μου έκατσαν και καλά) και μεγάλου, μα πολύ μεγάλου απωθημένου (μέχρι και το ζώδιό μου διάβασα πριν λίγο ότι το είχε ως το ιδανικό επάγγελμα για μένα - μόνο που "Go-Go γκόου φορ ιτ" δεν έλεγε!!! Μα τι στο καλό διάβαζα τόσα χρόνια και δεν το είχα προσέξει; Κατέστρεψα μια καριέρα ψάχνοντας να βρω γιατί δεν ταιριάζω με το Γιωργάκη, τον Κωστάκη και το Γιαννάκη...).
Το μυαλό βέβαια δεν ανταποκρίνεται όσο θα ήθελα στις προθέσεις μου παρόλο το τεράστιο ενδιαφέρον που έχω για το θέμα. Η ουρήθρα μου διαμαρτύρεται πιο συχνά από το κανονικό, το στομάχι μου το ίδιο, βρίσκω ενίοτε τρομερό ενδιαφέρον στο φωτιστικό, θυμάμαι να ξεσκονίσω το τραπέζι του σαλονιού (ποιός εγώ, που δώστε μου τη μπουγάδα ξενοδοχείου να σας σιδερώσω - μη σας πω για την καριέρα που θα έκανα στην Αμερική πλένοντας πιάτα, αλλά τη σκόνη τείνω να τη θεωρήσω απαραίτητο διακοσμητικό στοιχείο του σπιτιού...). Να και τώρα που μιλάμε, πάλι διέκοψα για να γράψω, αλλά αυτή τη φορά έφταιγε το βιβλίο που με έβαλε σκέψεις. Λογικό θα μου πείτε, αυτή είναι ένας από τους ευγενείς σκοπούς, μόνο που συμβαίνει συνήθως τις πλέον άσχετες και άκυρες στιγμές (μη σας πω πάλι για το Γιωργάκη, τον Κωστάκη και το Γιαννάκη και τους άσχετους συνειρμους και σκέψεις που αναδύονται κάθε τρεις και λίγο - και όχι, η ζωή μου δε μοιάζει καθόλου με τέχνη νομίζω...).
Κάνοντας λοιπόν κάποια στιγμή αντιπαράθεση στη σουρεαλιστική θέση της απόσχισης και στην κονστρουκτιβιστική θέση της ενσωμάτωσης του καλλιτέχνη στον κύκλο της παραγωγής, αναφέρει πόσο πιο εύκολη ήταν η αποδοχή της πρώτης στάσης από την κοινωνία καταλήγοντας πως το σκάνδαλο είναι σε κάθε περίπτωση λιγότερο επικίνδυνο από την επανάσταση.
Πόσο πραγματικά αληθινό μου φάνηκε αναλογιζόμενη και τη σημερινή πραγματικότητα που, εδώ που τα λέμε, σχεδόν εκατό χρόνια μετά, είναι ακόμη πιο ευτελής και εκφυλισμένη. Και κυρίως το μυαλό μου έτρεξε σε όλους αυτούς τους μεσσίες των μίντια, από το Λαζόπουλο και τον Τριανταφυλλόπουλο, για τους οποίους συχνά έρχομαι σε αντιπαράθεση με φίλους και γνωστούς μη αποδεχόμενη την κοινωνική τους προσφορά, μέχρι τον Μάικλ Μουρ, για του οποίου το τελευταίο πόνημα διάβασα μόλις πρόσφατα (δεν τους ταυτίζω, ούτε είναι τόσο εύκολα εξηγήσιμο το γιατί δεν υποστηρίζω τον τελευταίο, μάλλον είναι η μέθοδος που με ενοχλεί).
Αυτά, σας αφήνω, γιατί πάλι παρέκκλινα από το πρόγραμμα και είπα ότι θα βγάλω 60 σελίδες σήμερα. Χωρίς πρόγραμμα δε γίνεται τίποτε, αν κι όπως καταλάβατε δεν μπορώ να πειθαρχήσω και τόσο πάνω στα ζωτικά μου όργανα.
Ευχηθείτε μου μόνο καλή τύχη και καλό κουράγιο (καλή καλή η μοντέρνα τέχνη, αλλά πολλές ιδιοτροπίες έχει...)
Θηλυκού γένους πάντα...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)