Έχω μόλις ένα τέταρτο να σας αφήσω μια καλησπέρα. Σε λίγο θα περάσει ο φίλος Αλέξανδρος και θα πάμε για ένα περιποιημένο μεζέ κάπου στη Νέα Ελβετία.
Για όσους δε ξέρουν η Νέα Ελβετία ιδρύθηκε απο πρόσφυγες Έλληνες που βρίσκονταν για χρόνια στην Ελβετία και αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους. Έτσι κάπως δημιουργήθηκε αυτό το κομμάτι της πόλης της Θεσσαλονίκης. Όπως λέμε Νέα Μηχανιώνα, Νέα Σμύρνη ε, έτσι και η Νέα Ελβετία.
Το λοιπόν σήμερα το σπίτι έχει μια παράξενη ησυχία. Από αυτές που δύσκολα πλέον μπορείς να συναντήσεις σε αυτό το σπίτι. Και αυτό γιατί ο μικρός Θεός Θωρ και η αγαπημένη μου Άφρο έχουν πάει βόλτα στο κέντρο της πόλης. Εγώ έμμεινα πίσω γιατί είχα πράγματα να κάνω. Αλλά αυτή η ησυχία μου τρυπάει τα αυτιά.
Την εποχή αυτή έχω μια περίεργη ανησυχία. Ως γνωστών η αγαπημένη μου Άφρο είναι πλέον με τη κοιλιά στο στόμα καθώς έρχεται ο μικρός Πάμπλο (όχι από το Νερούντα ούτε από το Πικάσο αλλά, ναι σωστά μάντεψες ΠάνωΚ. από τον Γκαρσία). Το μέλλον δυστυχώς φαίνεται ζοφερό. Το μόνο που με ευχαριστεί πλέον σαν σκέψη είναι ότι μπορεί ο μικρός Θεός Θώρ και ο Πάμπλο να γεννήθηκαν τον καιρό που οι συνθήκες είναι μάλλον σκατά αλλά τουλάχιστο θέλω να πιστέψω ότι όταν θα έρθει η σειρά τους τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Ύστερα λέω, μήπως ακόμα δεν έχουμε φτάσει στον πάτο και έχει πολύ ακόμα;
Το γεγονός είναι ένα: Κανένας ουσιαστικά δε ξέρει τι γίνεται. Τα κανάλια κάνουν πλάκα με τα νεύρα μας. Μοιάζουν με αθλητικούς συντάκτες που καλύπτουν το ρεπορτάζ του Άρη. Παραδέχονται μεν ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στο συνοθύλευμα που αποκαλούν ομάδα αλλά από την άλλη αν δεν έχεις καμία άποψη για ποδόσφαιρο και τη βαθμολογία ως έχει αυτήν την εποχή θα πιστέψεις ακούγοντας τους ότι ο Άρης δεν έχασε ποτέ από τον ΠΑΟΚ με τέσσερα γκολ στο κεφάλι, ούτε από τον Αστέρα Τρίπολης στην έδρα του και είναι τουλάχιστο στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας. Μάλιστα αν δεν ήταν η κακή διαιτησία τώρα θα ήταν πρώτος με 25 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο.
Ξέρω ότι ο μόνος που έπιασε το παράδειγμα είναι ο αγαπητός Argos_T αλλά τέλος πάντων αυτό σκέφτηκα.
Ούπς! Πρέπει να φύγω. Θα σας ξαναδώ.
ΥΓ Ναι. Παραδέχομαι πως είμαι σαν τη γάτα του Σρέντιγκερ. Αλλά σας αγαπώ.
28 Δεκ 2009
21 Δεκ 2009
Γαλλική λογοτεχνία, κάλαντα,
το βεσέ του Αμαντέους
και ιρλανδέζικη φολκ
Και όμως, παρά τις περί του αντιθέτου προσδοκίες, ένα βιβλίο με τον εμπνευσμένο τίτλο “H βιομηχανία του σεξ και της ψαροκροκέτας”*, το οποίο περιλαμβάνει εξίσου εμπνευσμένους τίτλους κεφαλαίων όπως “Χώσε την κεραία στον κώλο μου” και “Η αφόδευση της σφυρίδας”, μπορεί εντέλει να αποδειχτεί κακό. Ουδέν κακόν βιβλίον όμως αμπιγέζ καλού. Χάρη στο βιβλίο αυτό, κατάφερα να δώσω απάντηση σε ένα ερώτημα που κοντά ένα χρόνο τώρα, από το ταξίδι μου στη Βιέννη δηλαδή, με απασχολούσε και δεν με άφηνε να κοιμηθώ τα βράδια.
Κι εξηγούμαι:
Δεν γνωρίζω αν στο 14ο διαμέρισμα του Παρισιού υπάρχει όντως ένα -ας το πούμε εναλλακτικό- μπαρ με όνομα “Μότσαρτ”. Ο φίλος μου ο Σαλαδίνος δεν με πήγε εκεί πέρα, πράγμα το οποίο μπορεί να σημαίνει τα εξής: είτε πρόκειται για αποκύημα της συγγραφικής φαντασίας, είτε ότι ο Σαλαδίνος δεν το 'χει μάθει ακομη, είτε ότι δεν τη βρίσκει με κοπρο-ουρολαγνεία. Στο κεφάλαιο “Η αφόδευση της σφυρίδας” του προαναφερθέντος βιβλίου ο ξάδερφος Γιαν, ιδιοκτήτης σεξ σοπ ες Παρισίους, οδηγεί τις δύο δίδυμες και πρόθυμες να γνωρίσουν κάθε πλευρά του ερωτισμού εξαδέρφες του στο εν λόγω μπαρ. Στην είσοδο παίρνουν τα απαραίτητα εξαρτήματα: πάνες βρακάκια... Παραμέσα οι θαμώνες βρίσκουν ταυτόχρονα ανακούφιση και ηδονή με το να... Τεσπά, δεν έχει σημασία. Αλλο είναι το θέμα μας. Καθότι είμαι φιλοπερίεργος, κίνκιος και έχω κι έναν άλφα κιτρινισμό μέσα μου, άσχετον εντούτοις με τα ούρα, απορούσα γιατί το μαγαζί λέγεται Μότσαρτ. Τι σχέση είχε ο μεγάλος μουσουργός με όλα αυτά;
Η ταινιάρα τού Μίλος Φόρμαν σχετικώς με τον βίον του καλλιτέχνου είχε εγκαίρως ξεκαθαρίσει τας λανθασμένας εντυπώσεις ότι ο κύριος Μότσαρτ ήτο ο κύριος που τραγουδούσε το “Αμαντέους, Αμαντέους, ροκ μι Αμαντέους”. Ωστόσο επρόκειτο για μια πολύ πανκ ροκ για την εποχή της προσωπικότητα, η ταινία το ξεκαθάριζε αυτό. Η αλήθεια είναι, λοιπόν, κατά πάσα πιθανότητα μάλιστα αρκετά διαδεδομένη, πως ο Αμαντέους ήτο ολίγον... σκατιάρης, τουλάχιστον αυτό επιβεβαιώνει η αλληλογραφία του με την Μαριά Αννα Θέκλα Μότζαρτ, τη σκατούλα ξαδερφούλα του. Και όχι μόνον αυτό. Εχει συνθέσει κι ένα canon, κανόνα ντε, δηλαδής ένα αντιστικτικής μορφής κομμάτι μέσα στο οποίο διάφορα όργανα ή φωνές παίζουν την ίδια μελωδία, αλλά ξεκινούν σε διαφορετικό χρόνο, με τίτλο “Γλείψε μου τον κώλο”, ντεμέκ για τα παρτάκια με το παρεάκι του. Οταν ο Αμαντέους απεβίωσε, η συζυγός του παρέδωσε τα επίμαχα χειρόγραφα, μεταξύ άλλων, σε κάτι εκδότες, πολύ καθωσπρέπει κυρίους, που Κύριος οίδε ότι ουδέν οίδε για ποιον λόγο αποφάσισαν να αλλάξουν τον τίτλο από “Γλείψε μου τον κώλο” σε “Ας χαρούμε λοιπόν”, σε μια παραλλαγή των παραδοσιακών γερμανικών καλάντων.
Μετά απ' όλα αυτά, πλέον δεν απορώ γιατί όσα εδέσματα είχα δοκιμάσει στο φημισμένο καφέ Μότσαρτ της Βιέννης είχαν σκατά γεύση .
Κι ένα ενδιαφέρον trivia να το ξέρετε άμα ποτέ μπει ως ερώτηση στο τρίβιαλ περσούτ: Οι Pogues, τους οποίους μόλις ακούσαμε στο πιο πάνω βίντεο σε ένα τραγούδι που μπορεί να χαρακτηριστεί "κάλαντα της ποπ κουλτουρας", αρχικά λέει είχαν ονομαστεί Pogue Mahone, το οποίο στα ιρλανδέζικα σημαίνει "Φίλα μου τον κώλο"... Σύμπτωση; Είδατε πώς όλα δένονται γλυκά;
* Είναι πολύ πιθανό να βρείτε και μια άλλη έκδοση του βιβλίου, μεταγενέστερη ή προγενέστερη, δεν γνωρίζω, με ελαφρώς διαφορετικό τίτλο: "Η βιομηχανία του σεξ και του τηγανητού ψαριού".
19 Δεκ 2009
Ο Αϊ Βασίλης χτυπάει πάντα δυο φορές
Αποφάσισα να αναδυθώ από τη θλίψη μου, να γράψω ένα ποστ χωρίς πολλές αξιώσεις, να εκτονωθώ διηγούμενη άλλη μια τρελή μου περιπέτεια και να ξαναβουτήξω, όσο προχωράει η μέρα και η ώρα για μια ακόμη μπομπάτη μαργαρίτα (που φτιάχνω με τα χεράκια μου, χρυσοχέρα πολυτάλαντη), στον οδυρμό.
Δεν ξέρω πως νιώθετε εσείς για τα Χριστούγεννα, αλλά εμένα εδώ και χρόνια αυτή η υστερική σχεδόν χαρά με την οποία είναι ενδεδυμένη αυτή η γιορτή μου δίνει στα νεύρα. Αν αυτό σημαίνει ότι είμαι τελικά καταθλιπτική από τα γενοφάσκια μου όπως τείνω να πιστεύω τελευταία, μάλλον θα το προσυπογράψω.
Κάποιοι που παρακολουθείτε το μπλογκ και τις μαλακίες που γράφω κατά καιρούς - δε θα μιλήσω για τους λοιπούς συνιστολόγους, αν και θέλω τώρα να αρχίσω να γίνομαι κακιασμένη, πικρόχολη, μηδενίστρια και αποδομίστρια (ζντουπ!) και να μπω στη μύτη πολλών γνωστών μου, χμ χμ - θα είχατε διαβάσει για την τόσο συνηθισμένη για τα ελληνικά πρότυπα, αλλά τόσο πρωτόγνωρη για μένα εμπειρία πέρισυ, λίγο μετά τα χριστούγεννα (μα και το καλοκαίρι).
Τώρα πιά όμως... Τίποτε δεν είναι πρωτόγνωρο για την κοσμοπολίτισσα και επαΐουσα Go Go!!
Πείτε μου ημερομηνία, ώρα και τόπο του ατυχήματος και θα σας πω αμέσως μέχρι και το ζώδιο του υπαίτιου. Μιλάμε για τέτοια πραγματογνωμοσύνη πλέον!
Ναι, πάλι μου το κάνανε το μίκρα ιλουστρασιόν χαρτί περιτυλίγματος - μετά την έξαψη της αγωνίας για το περιεχόμενο (α πα πα τώρα που το σκέφτομαι, πόσα χρόνια έχω να το ζήσω αυτό... ενώ την παράβολή του... όλα σε μεταφορικό επίπεδο τα ζω εν τέλει, μα, είναι να μην πάθω κατάθλιψη;).
Να σας διηγηθώ όμως πως έγινε. Καταρχήν το αυτοκίνητο το χρησιμοποιώ σπάνια, καθότι είμαι ποδηλατο-μάνιακ και προσπαθώ να επιβαρύνω το περιβάλλον όσο λιγότερο μπορώ και πηγαίνω στη δουλειά με το υπηρεσιακό λεωφορείο, και στα υπόλοιπα με τα πόδια. Αυτό σημαίνει ότι μένει παρκαρισμένο για μέρες, κι αν τύχει να είναι σε σημείο που δεν περνάω τις ελάχιστες φορές που βγαίνω από το σπίτι και κάνω τις προκαθορισμένες διαδρομές μου (σπίτι-δουλειά, σπίτι-γυμναστήριο, σπίτι-βόλτα με το ποδήλατο, σπίτι-ψιλικά, σπίτι-... δεν έχει άλλο, είμαι σε στάδιο αναχωρητισμού), δεν έχουμε πολλές επαφές.
Την πέμπτη το βράδυ όμως είπα να κάνω μια λαμπερή έξοδο και κατά τις 11 φόρεσα τις φόρμες και τα σπορτέξ μου, μάζεψα με το ροζ λαστιχάκι τα μαλλιά μου, έβαλα και 2-3 πολύχρωμα τσιμπιδάκια που βρήκα πρόχειρα να συμμαζέψω τα αναρχικά μου τσουλουφάκια, κοιτάχτηκα με αισιόδοξη φιλαρέσκεια στον καθρέφτη, έβαλα από πάνω και το μπουφάν-σλίπινγκ μπαγκ μου (ξέρετε από αυτά τα μακρυά πουπουλένια, αφήστε τα, τρομερή ανακάλυψη της μόδας) και κατέβηκα να πάρω το αμάξι να πάω σε ένα φίλο.
Στρίβω στη γωνία και βλέπω τραπέζια στρωμένα με λευκά τραπεζομάντηλα, σαμπάνιες και φαγητά. Ωχ ωχ, εκεί είχα παρκαρισμένο το μίκρα, μπροστά από το κλαμπ της γειτονιάς μας (αμέ, απ'όλα έχουμε, τί down-town τύποι είμαστε;), να μου το πήρε άραγε ο γερανός γιατί χαλούσε τη γιορτή; Όμως όχι, το αμαξάκι μου ήτο εκεί, δίπλα από τα τραπέζια, να στραφταλίζει το χρυσαφένιο του χρώμα, τέλειο χριστουγεννιάτικο ντεκόρ. Μόνο που ήταν σαν γλυπτό του Τζιακομέττι στο πιο στρουμπουλό... Ήταν τραγελαφικό σκηνικό, μπορείτε να το φανταστείτε.
Τελωσπάντων, η ουσία είναι ότι το συμβάν είχε λάβει χώρα μια μέρα πριν, ξημερώματα τετάρτης, από κάποιον που πήρε σβάρνα 3 σταθμευμένα αυτοκίνητα και έφυγε σαν κύριος/α. Μάρτυρες υπήρχαν ευτυχώς, ας είναι καλά η μέχρι πρότινος αντιπαθέστατη επαγγελματική ομάδα των πορτιέρηδων του κλαμπ που κράτησαν τα στοιχεία.
Οι υπόλοιπες λεπτομέρειες; Ανασφάλιστο όχημα, άφαντος ο ιδιοκτήτης για την ώρα απ'ότι με ενημέρωσε η τροχαία (ο αδερφός μου λέει ότι είναι ζήτημα χρόνου να τον βρουν, εκτός κι αν είμαι τόσο γκαντέμω -που το πιστεύει αυτό ενδόμυχα νομίζω από το ύφος του στο τηλέφωνο- και είναι κολλητάρι του Παλαιοκώστα και ήδη στην Αργεντινή τρώγοντας t-bone stakes και χορεύοντας τάνγκο), περιμένω εκτίμηση από την ασφαλιστική (η οποία νομίζω θα βγάλει ημερολόγιο με τη φάτσα μου και θα το αναρτήσει για να παίζουν βελάκια όταν έχουν αναδουλειές) κι εγώ για μια ακόμη φορά θα ανακαλύψω πόσο "είναι ωραία τα ΚΤΕΛ στην Κολομβία".
Βρε, καλά Χριστούγεννα και χάπι νιου γίερ σας είπα;
18 Δεκ 2009
Ία ία ία, είσαι μια αποτυχία
Αντιγράφω σκόρπια πράγματα απ' τον “Αιώνα των ανατροπών”, απ' το λήμμα Αποτυχία:
Ο Φρανσίς Πικαμπιά στο περιοδικό του 391 (1920) θα δημοσιεύσει το φωτογραφικό του πορτρέτο. Στο πρόσωπό του είχε γράψει “ζήτω ο μπάρμπα Φρανσίς ο αποτυχημένος”. Εβρισκε μια σατανική ευχαρίστηση στο να πείθει τους άλλους ότι βυθίζεται σε μια καλλιτεχνική μηδαμινότητα. Αναλάμβανε το ρίσκο μιας αποτυχίας για να μη θέσει εμπόδια στην ελευθερία του. Αστειευόμενος μπροστά στο σοβαρό πνεύμα προτιμά τη γελοιοποίηση, ακόμη και του εαυτού του, για να απορρίψει έτσι έναν θλιβερό κομφορμισμό:
“Ο Φρανσίς Πικαμπιά
είναι ένας αστείος
είναι ένας βλάκας
είναι ένας κλόουν
δεν είναι ζωγράφος
δεν ειναι λογοτεχνης
είναι ένας ηλίθιος”
Ο Αλμπέρτο Τζιακομέτι επέμενε στην ανικανότητά του να φτιάξει ένα γλυπτό: “Όχι, όχι, δεν τα καταφέρνω, άλλωστε αν τα καταφέρω πρέπει να σταματήσω, συνεχίζω ακριβώς επειδή αποτυχαίνω, προσπαθώ περισσότερο, αποτυγχάνω ξανά και ξανά, ξαναρχίζω χωρίς σταμτημό, χωρίς τέλος”.
Σάμιουελ Μπέκετ: “Προσπαθήστε κι άλλο. Αποτύχετε ξανά. Αποτύχετε ακόμη περισσότερο. Ή ακόμη χειρότερα. Αποτύχετε ακόμη χειρότερα. Ακόμη χειρότερα από χειρότερα.
Σε αυτή την αναγνώριση της αποτυχίας τους, διαφαίνεται ουσιαστικά το ύψος της φιλοδοξίας των καλλιτεχνών.
O Ζακ Ιβ Ζουανέ βασιζόμενος στην ιταλική ετυμολογία του όρου fiasco “που την εισήγαγε ο Σταντάλ για να περιγράψει την προωρη εκσπερμάτιση”, γράφει: Η εμπειρία του φιασκο, βουλησιαρχική και τελειομανής, θα συνοψιζόταν έτσι σε μια ακταλληλότητα των μέσων ενόψει των σκοπών που έχουν τεθεί άδικα. Οτιδήποτε άλλο εκτός από μια μαζοχιστική τέχνη του “σχεδόν”, πρόκειται περισσότερο για ένα εργοτάξιο όπου διαλύονται ο ήρωας και ο ηρωισμός του.
Ο Ζακ Λιζέν, αυτοπροσδιοριζόμενος: “Ο καλλιτέχνης της μέτριας και χωρίς σημασία τέχνης, της τέχνης χωρίς ταλέντο”, ιδρυτής, το 1970, της Ακαδημίας της Ηλίθιας Τέχνης.
Τα έργα που καλλιεργούν την ηλιθιότητα, το γελοίο και το κακό γούστο (ο Λιζέν θέλησε να γίνει ο ίδιος το σωληνάριο του χρωματος και δεν δίστασε να ζωγραφίσει χρησιμοποιώντας τα περιττώματά του) απαιτούν μια πολύπλοκη αισθητική προσέγγιση. Οικτρά, σε μια πρώτη προσέγγιση, καταφέρνουν να μεταστρέψουν προς όφελός τους την απόρριψη που εκδηλώνεται συχνά προς ένα νεωτεριστικό έργο. Ετσι η ενσαρκωμένη αποτυχία γίνεται έμβλημα ενός γενικότερου αισθήματος χρεοκοπίας το οποίο στοιχειώνει το σύγχρονο χαρακτήρα στο σύνολό του.
Κι αν όλα αυτά είναι κουλτουριάρικα, θεωρητικοποίηση της ναρκισιστικής ανασφάλειας του κάθε καλλιτέχνη, αυτό που ακολουθεί, ενδεχομένως μεγαλόστομο, υπερβολικό, υπερφίαλο, εφηβικό, ενδεχομένως και μπαρούφα, με αρέσει πολύ:
Αποτυχημένοι
Μας παρουσιάζουν σαν μηδενικά και πράγματι είμαστε.
Δεν είμαστε τίποτε λοιπόν;
Τίποτα απολύτως και δεν έχουμε όρεξη να χρησιμεύσουμε σε τίποτα.
Οι έντιμοι άνθρωποι παπαγαλίζουν διαρκώς “δουλέψτε”.
Αλλά προς τι;
Να πάμε πού; Να φτάσουμε πού; και σε ποια κατάσταση;
Η συμβουλή μας: για να φτάσετε κυρίως δεν πρέπει να αναχωρήσετε.
Ανίκανοι.
Αχρηστοι.
Αργόσχολοι.
Ελάτε να μας γνωρίσετε και σας υποσχόμαστε ένα μεγάλο ραντεβού των Αποτυχημένων.
(Δαχτυλογραφημένη πρόσκληση του Κύκλου των Αποτυχημένων, 16 Μαρτίου 1950).
Παράλληλες αναγνώσεις: ντανταϊσμός, Ομπεριού, arte povera.
Ο Φρανσίς Πικαμπιά στο περιοδικό του 391 (1920) θα δημοσιεύσει το φωτογραφικό του πορτρέτο. Στο πρόσωπό του είχε γράψει “ζήτω ο μπάρμπα Φρανσίς ο αποτυχημένος”. Εβρισκε μια σατανική ευχαρίστηση στο να πείθει τους άλλους ότι βυθίζεται σε μια καλλιτεχνική μηδαμινότητα. Αναλάμβανε το ρίσκο μιας αποτυχίας για να μη θέσει εμπόδια στην ελευθερία του. Αστειευόμενος μπροστά στο σοβαρό πνεύμα προτιμά τη γελοιοποίηση, ακόμη και του εαυτού του, για να απορρίψει έτσι έναν θλιβερό κομφορμισμό:
“Ο Φρανσίς Πικαμπιά
είναι ένας αστείος
είναι ένας βλάκας
είναι ένας κλόουν
δεν είναι ζωγράφος
δεν ειναι λογοτεχνης
είναι ένας ηλίθιος”
Ο Αλμπέρτο Τζιακομέτι επέμενε στην ανικανότητά του να φτιάξει ένα γλυπτό: “Όχι, όχι, δεν τα καταφέρνω, άλλωστε αν τα καταφέρω πρέπει να σταματήσω, συνεχίζω ακριβώς επειδή αποτυχαίνω, προσπαθώ περισσότερο, αποτυγχάνω ξανά και ξανά, ξαναρχίζω χωρίς σταμτημό, χωρίς τέλος”.
Σάμιουελ Μπέκετ: “Προσπαθήστε κι άλλο. Αποτύχετε ξανά. Αποτύχετε ακόμη περισσότερο. Ή ακόμη χειρότερα. Αποτύχετε ακόμη χειρότερα. Ακόμη χειρότερα από χειρότερα.
Σε αυτή την αναγνώριση της αποτυχίας τους, διαφαίνεται ουσιαστικά το ύψος της φιλοδοξίας των καλλιτεχνών.
O Ζακ Ιβ Ζουανέ βασιζόμενος στην ιταλική ετυμολογία του όρου fiasco “που την εισήγαγε ο Σταντάλ για να περιγράψει την προωρη εκσπερμάτιση”, γράφει: Η εμπειρία του φιασκο, βουλησιαρχική και τελειομανής, θα συνοψιζόταν έτσι σε μια ακταλληλότητα των μέσων ενόψει των σκοπών που έχουν τεθεί άδικα. Οτιδήποτε άλλο εκτός από μια μαζοχιστική τέχνη του “σχεδόν”, πρόκειται περισσότερο για ένα εργοτάξιο όπου διαλύονται ο ήρωας και ο ηρωισμός του.
Ο Ζακ Λιζέν, αυτοπροσδιοριζόμενος: “Ο καλλιτέχνης της μέτριας και χωρίς σημασία τέχνης, της τέχνης χωρίς ταλέντο”, ιδρυτής, το 1970, της Ακαδημίας της Ηλίθιας Τέχνης.
Τα έργα που καλλιεργούν την ηλιθιότητα, το γελοίο και το κακό γούστο (ο Λιζέν θέλησε να γίνει ο ίδιος το σωληνάριο του χρωματος και δεν δίστασε να ζωγραφίσει χρησιμοποιώντας τα περιττώματά του) απαιτούν μια πολύπλοκη αισθητική προσέγγιση. Οικτρά, σε μια πρώτη προσέγγιση, καταφέρνουν να μεταστρέψουν προς όφελός τους την απόρριψη που εκδηλώνεται συχνά προς ένα νεωτεριστικό έργο. Ετσι η ενσαρκωμένη αποτυχία γίνεται έμβλημα ενός γενικότερου αισθήματος χρεοκοπίας το οποίο στοιχειώνει το σύγχρονο χαρακτήρα στο σύνολό του.
Κι αν όλα αυτά είναι κουλτουριάρικα, θεωρητικοποίηση της ναρκισιστικής ανασφάλειας του κάθε καλλιτέχνη, αυτό που ακολουθεί, ενδεχομένως μεγαλόστομο, υπερβολικό, υπερφίαλο, εφηβικό, ενδεχομένως και μπαρούφα, με αρέσει πολύ:
Αποτυχημένοι
Μας παρουσιάζουν σαν μηδενικά και πράγματι είμαστε.
Δεν είμαστε τίποτε λοιπόν;
Τίποτα απολύτως και δεν έχουμε όρεξη να χρησιμεύσουμε σε τίποτα.
Οι έντιμοι άνθρωποι παπαγαλίζουν διαρκώς “δουλέψτε”.
Αλλά προς τι;
Να πάμε πού; Να φτάσουμε πού; και σε ποια κατάσταση;
Η συμβουλή μας: για να φτάσετε κυρίως δεν πρέπει να αναχωρήσετε.
Ανίκανοι.
Αχρηστοι.
Αργόσχολοι.
Ελάτε να μας γνωρίσετε και σας υποσχόμαστε ένα μεγάλο ραντεβού των Αποτυχημένων.
(Δαχτυλογραφημένη πρόσκληση του Κύκλου των Αποτυχημένων, 16 Μαρτίου 1950).
Παράλληλες αναγνώσεις: ντανταϊσμός, Ομπεριού, arte povera.
15 Δεκ 2009
Εκ βαθέων
Ο γλόμπος άνωθι της κεφαλής μου άναψε και έσβησε, έσβησε και άναψε, κοντολογίς αναβόσβησε, την 27η Νοεμβρίου, ευρίσκοντάς με επιδιδόμενον στην αγαπημένη μου του πρωινού ασχολίαν, μετά το πρωινό Do-It-Yourself-σεξ: ανάγνωση του συναξαριστού της ημέρος, και συγκεκριμένα του βίου του εορτάζοντα αγίου Ιακώβου του Πέρση, Μεγαλομάρτυρος.
Περιληπτικά: “Ο Ιάκωβος καταγόταν από το Μπεϊτ-Λαπάντ, κοντά στα Σούσα της Περσίας. Γόνος ευγενούς και πλούσιας οικογένειας, έγινε έμπιστος του βασιλέα της Περσίας Βαχράμ Ε΄. Τυφλωμένος από την εύνοια του ηγεμόνα, τις κολακείες και τις μάταιες ηδονές του κόσμου τούτου, ο Ιάκωβος, που είχε λάβει χριστιανική ανατροφή από τους γονείς του, αρνήθηκε τον Χριστό και ασπάσθηκε την ειδωλολατρική θρησκεία του βασιλέα…»
Και πώς έγινε μεγαλομάρτυς κι άγιος; Για όλα φταίνε οι γυναίκες, αγαπητοί μου, οι κακούργες, που τον πήρανε στο λαιμό τους τον άνθρωπα. Η ίδια του η μάνα και η γυναίκα του, χριστιανές κι αυτές, τον απαρνήθηκαν επειδή απαρνήθηκε τον Χριστό. Ουστ απεδώ, παλιοειδωλολάτρη, του είπανε με γραπτή επιστολή, προτίμησες, γουρούνι, ρεμπεσκέ, την πρόσκαιρη δόξα απ’ την δόξα του Κυρίου Ημών. Σαν τον ποδοσφαριστήν εκείνον, τον απ’ τον Τάκη Τσουκαλάν ονομάζόμενον Γαμώ το Πρόβλημά σου, που είχε προτιμήσει να αφήσει τη δόξα του ΟΣΦΠ για να πάει να παίξει στη Δόξα Δράμα (παρεxμπτόντως, σύμφωνα με τα δημοσιογραφικά πηγαδάκια, τα καφενεία των χουλιγκάνων και τα fora όπου μπαίνουν με φόρα λες και είναι κατηφόρα, παρότι η ζωή τραβά την ανηφόρα, με σημαίες με σημαίες και με ταμπούρλα, και στην περίπτωση του αυτήν, γυνή ενεπλάκη…)…
Διαβάζει ο Γιάκωβος την xστολήν (παρότι δεν ήτο Καρναβάλια ούτε Χαλογουίν) και του ήρθε ταμπλάς, τον έλουσε κρύος ιδρώτας, φυσούσε εις το παλάτι του βασιλέως τ’ αρκουδίσιον (πραγματι, ήτο μια άρκτος που του έκαμνε αέρα), τον έπιασε λουμπάγκο, βράστα χέστα και κατούρα τα. Πάνω απ’ όλα, η μάνα και το στεφάνι του! Συνερχόμενος όπως από μέθη έκλαυσε πικρά για το αμάρτημά του και άλλαξε ριζικά στάση απέναντι στον βασιλέα. Ομολόγησε δημοσίως το σφάλμα του και διακήρυξε παντού ότι ήταν μαθητής του Σωτήρος που σταυρώθηκε για τη σωτηρία μας. Δεν είχε πια παρά μόνον μία επιθυμία: να συμμερισθεί τον ζωοποιό τούτο θάνατο για να βρει μια θέση πλησίον του Θεού. Ε, όπερ εγένετο: εβασανίσθη βασανιστήρια βασανιστικά (εξ ου και οικογενειακά βάσανα): Οι βασανισταί του εδεσαν τον άγιο, έπιασαν μπαλτά, σιδεροπρίονο Χουκσβάρνα που το είχαν πάρει απ’ το τελεμάρκετιγκ, κι άρχισαν να του κόβουνε τα μέλη. Εν τέλει τον αποκεφάλισαν και ησύχασε κι αυτός απ’ την κρεβατομουρμούρα που τον περίμενε στο σπίτι.
Ε, λοιπόν, φιλοπερίεργος ων, ήθελον να ημάθω κι άλλα: κι άλλους φριχτούς θανάτους. Η ερευνά μου με οδήγησεν σε μονοπάτια της μνήμης σκοτεινά, σε απόγριφους κρύφους, σε κινδύνους μεγίστους, μα η επιμονή, η εμμονή, η υπομονή, η αναμονή, η διαμονή, σου γαμώ το μουμπιμπ-λογοκρισία, παρότι κάνει ομοιοκαταληξία, έφεραν αποτέλεσμα:
Εμαθα ας πούμε το τραγικόν τέλος του Ηρώδου, όχι αυτουνού που έχει δικό του θέατρο εις την Αττικήν, για να πηγαίνουν οι κουλτουριαρέοι φορώντας λινό άσπρο παντελόνι το καλοκαίρι μαζί με πουλοβεράκι ριχτό εις τους ώμους και παπούτσι παντοφλέ να τους βλέπουνε οι φωτογράφοι να τους βγάζουν φωτογραφίες, αλλά του Ηρώδου του σφάχτη, του σφαγέα, αυτουνού ντε, που τα πρώτα χριστούγεννα που έγιναν ποτέ, κατέσφαξε τα νεογέννητα.
Ε λοιπόν εύλογο ήταν να πέσει πάνω στον τρισκατάστο τρισκατάρατο κατάρα καταραμένη. Μια λέξη θα σας πω, εντάξει όχι μία, τέσσερις: γάγγραινα των γεννητικών οργάνων. Σαπιοψωλίαση, που λένε και στα εστιατόρια που τρών τα συνεργεία. Dickrot όπως θα έλεγε και η νέα, αγγλομαθεστάτη υπουργός Παιδείας του PASOK Ann Diamondick.
Αμ ο άλλος; Ο Αρειος, όχι ο Πάγος, ο οποίος μέρες που είναι, λόγω Κοπεγχάγης, αξίζει της φροντίδος όλων μας ίνα μη λειώσει, διότι άμα λιώσουν οι πάγοι, τι θα βάζουμε στο Τζόνι Γουόκερ, ο Αρειος ο Αιρετικός ντε, ο οποίος έφερε την παιδική αρρώστιαν του χριστιανισμού που βαφτίστηκε αρειανισμός, ο οποίος δεν πρέπει να συγχέεται με την αρειοσύνη, η οποία έχει να κάνει με τον Αρη Θεσσαλονίκης, και ουχί τον Βελουχιώτη, ούτε τον Αρη, τον Κόκκινο Πλανήτη, ο οποίος με τη σειρά του ουδεμία σχέση έχει με το κόκκινον του κομμουνισμού, του κομμουνισμού του οποίου παιδική αρρώστια είναι όχι ο αρειανισμός αλλά ο αριστερισμός, ΕΑΑΚ ήθος, βία, πολιτισμός…
Ουφ ζαλίστηκα: Οπότε κάτσω να στο πω ναι τα σκέτα, όχι τα με απόλα: Ο Αρειος ο αιρετικός απέθανε αφοδευοντας τη σπλήνα του και το συκώτι του. Ναι, αυτό που ακούτε. Και αμα θέτε όλαι τας φριχτάς λεφτομερειάς, ουρήστε (αλλά μην αφοδεύστε): a terror arising from the remorse of conscience seized Arius, and with the terror a violent relaxation of the bowels: he therefore enquired whether there was a convenient place near, and being directed to the back of Constantine's Forum, he hastened thither. Soon after a faintness came over him, and together with the evacuations his bowels protruded, followed by a copious hemorrhage, and the descent of the smaller intestines: moreover portions of his spleen and liver were brought off in the effusion of blood, so that he almost immediately died.
Χθες το πρωτοεκμυστηρεύτηκα σε κάποιον.
Σήμερα το επανέλαβα σε άλλους δύο καλούς ανθρώπους.
Ολοι στη ζωή έχουμε μια φιλοδοξία, μη με παρεξηγείτε.
Η δική μου; Να κάνω το χειρότερο post από καταβολής μπλογκόσφαιρας.
Ελπίζω να τα κατάφερα.
Περιληπτικά: “Ο Ιάκωβος καταγόταν από το Μπεϊτ-Λαπάντ, κοντά στα Σούσα της Περσίας. Γόνος ευγενούς και πλούσιας οικογένειας, έγινε έμπιστος του βασιλέα της Περσίας Βαχράμ Ε΄. Τυφλωμένος από την εύνοια του ηγεμόνα, τις κολακείες και τις μάταιες ηδονές του κόσμου τούτου, ο Ιάκωβος, που είχε λάβει χριστιανική ανατροφή από τους γονείς του, αρνήθηκε τον Χριστό και ασπάσθηκε την ειδωλολατρική θρησκεία του βασιλέα…»
Και πώς έγινε μεγαλομάρτυς κι άγιος; Για όλα φταίνε οι γυναίκες, αγαπητοί μου, οι κακούργες, που τον πήρανε στο λαιμό τους τον άνθρωπα. Η ίδια του η μάνα και η γυναίκα του, χριστιανές κι αυτές, τον απαρνήθηκαν επειδή απαρνήθηκε τον Χριστό. Ουστ απεδώ, παλιοειδωλολάτρη, του είπανε με γραπτή επιστολή, προτίμησες, γουρούνι, ρεμπεσκέ, την πρόσκαιρη δόξα απ’ την δόξα του Κυρίου Ημών. Σαν τον ποδοσφαριστήν εκείνον, τον απ’ τον Τάκη Τσουκαλάν ονομάζόμενον Γαμώ το Πρόβλημά σου, που είχε προτιμήσει να αφήσει τη δόξα του ΟΣΦΠ για να πάει να παίξει στη Δόξα Δράμα (παρεxμπτόντως, σύμφωνα με τα δημοσιογραφικά πηγαδάκια, τα καφενεία των χουλιγκάνων και τα fora όπου μπαίνουν με φόρα λες και είναι κατηφόρα, παρότι η ζωή τραβά την ανηφόρα, με σημαίες με σημαίες και με ταμπούρλα, και στην περίπτωση του αυτήν, γυνή ενεπλάκη…)…
Διαβάζει ο Γιάκωβος την xστολήν (παρότι δεν ήτο Καρναβάλια ούτε Χαλογουίν) και του ήρθε ταμπλάς, τον έλουσε κρύος ιδρώτας, φυσούσε εις το παλάτι του βασιλέως τ’ αρκουδίσιον (πραγματι, ήτο μια άρκτος που του έκαμνε αέρα), τον έπιασε λουμπάγκο, βράστα χέστα και κατούρα τα. Πάνω απ’ όλα, η μάνα και το στεφάνι του! Συνερχόμενος όπως από μέθη έκλαυσε πικρά για το αμάρτημά του και άλλαξε ριζικά στάση απέναντι στον βασιλέα. Ομολόγησε δημοσίως το σφάλμα του και διακήρυξε παντού ότι ήταν μαθητής του Σωτήρος που σταυρώθηκε για τη σωτηρία μας. Δεν είχε πια παρά μόνον μία επιθυμία: να συμμερισθεί τον ζωοποιό τούτο θάνατο για να βρει μια θέση πλησίον του Θεού. Ε, όπερ εγένετο: εβασανίσθη βασανιστήρια βασανιστικά (εξ ου και οικογενειακά βάσανα): Οι βασανισταί του εδεσαν τον άγιο, έπιασαν μπαλτά, σιδεροπρίονο Χουκσβάρνα που το είχαν πάρει απ’ το τελεμάρκετιγκ, κι άρχισαν να του κόβουνε τα μέλη. Εν τέλει τον αποκεφάλισαν και ησύχασε κι αυτός απ’ την κρεβατομουρμούρα που τον περίμενε στο σπίτι.
Ε, λοιπόν, φιλοπερίεργος ων, ήθελον να ημάθω κι άλλα: κι άλλους φριχτούς θανάτους. Η ερευνά μου με οδήγησεν σε μονοπάτια της μνήμης σκοτεινά, σε απόγριφους κρύφους, σε κινδύνους μεγίστους, μα η επιμονή, η εμμονή, η υπομονή, η αναμονή, η διαμονή, σου γαμώ το μουμπιμπ-λογοκρισία, παρότι κάνει ομοιοκαταληξία, έφεραν αποτέλεσμα:
Εμαθα ας πούμε το τραγικόν τέλος του Ηρώδου, όχι αυτουνού που έχει δικό του θέατρο εις την Αττικήν, για να πηγαίνουν οι κουλτουριαρέοι φορώντας λινό άσπρο παντελόνι το καλοκαίρι μαζί με πουλοβεράκι ριχτό εις τους ώμους και παπούτσι παντοφλέ να τους βλέπουνε οι φωτογράφοι να τους βγάζουν φωτογραφίες, αλλά του Ηρώδου του σφάχτη, του σφαγέα, αυτουνού ντε, που τα πρώτα χριστούγεννα που έγιναν ποτέ, κατέσφαξε τα νεογέννητα.
Ε λοιπόν εύλογο ήταν να πέσει πάνω στον τρισκατάστο τρισκατάρατο κατάρα καταραμένη. Μια λέξη θα σας πω, εντάξει όχι μία, τέσσερις: γάγγραινα των γεννητικών οργάνων. Σαπιοψωλίαση, που λένε και στα εστιατόρια που τρών τα συνεργεία. Dickrot όπως θα έλεγε και η νέα, αγγλομαθεστάτη υπουργός Παιδείας του PASOK Ann Diamondick.
Αμ ο άλλος; Ο Αρειος, όχι ο Πάγος, ο οποίος μέρες που είναι, λόγω Κοπεγχάγης, αξίζει της φροντίδος όλων μας ίνα μη λειώσει, διότι άμα λιώσουν οι πάγοι, τι θα βάζουμε στο Τζόνι Γουόκερ, ο Αρειος ο Αιρετικός ντε, ο οποίος έφερε την παιδική αρρώστιαν του χριστιανισμού που βαφτίστηκε αρειανισμός, ο οποίος δεν πρέπει να συγχέεται με την αρειοσύνη, η οποία έχει να κάνει με τον Αρη Θεσσαλονίκης, και ουχί τον Βελουχιώτη, ούτε τον Αρη, τον Κόκκινο Πλανήτη, ο οποίος με τη σειρά του ουδεμία σχέση έχει με το κόκκινον του κομμουνισμού, του κομμουνισμού του οποίου παιδική αρρώστια είναι όχι ο αρειανισμός αλλά ο αριστερισμός, ΕΑΑΚ ήθος, βία, πολιτισμός…
Ουφ ζαλίστηκα: Οπότε κάτσω να στο πω ναι τα σκέτα, όχι τα με απόλα: Ο Αρειος ο αιρετικός απέθανε αφοδευοντας τη σπλήνα του και το συκώτι του. Ναι, αυτό που ακούτε. Και αμα θέτε όλαι τας φριχτάς λεφτομερειάς, ουρήστε (αλλά μην αφοδεύστε): a terror arising from the remorse of conscience seized Arius, and with the terror a violent relaxation of the bowels: he therefore enquired whether there was a convenient place near, and being directed to the back of Constantine's Forum, he hastened thither. Soon after a faintness came over him, and together with the evacuations his bowels protruded, followed by a copious hemorrhage, and the descent of the smaller intestines: moreover portions of his spleen and liver were brought off in the effusion of blood, so that he almost immediately died.
Χθες το πρωτοεκμυστηρεύτηκα σε κάποιον.
Σήμερα το επανέλαβα σε άλλους δύο καλούς ανθρώπους.
Ολοι στη ζωή έχουμε μια φιλοδοξία, μη με παρεξηγείτε.
Η δική μου; Να κάνω το χειρότερο post από καταβολής μπλογκόσφαιρας.
Ελπίζω να τα κατάφερα.
14 Δεκ 2009
Σκληρές διαπραγματεύσεις για το περιβάλλον
ΧΧΧ: esy ti neotera?
7:41 PM
me: τίποτε... καλά. Σκαλίζω κάτι γαμάτες φωτός από Κοπεγχάγη
Να σαν κι αυτήν που σου έστειλα με μέηλ... σου ήρθε;
5 minutes 7:47 PM
ΧΧΧ: nai
Και έχει όλη τη βδομάδα ταινίες μπέργκμαν.
Τι είναι αυτός;
7:48 PM
me: Τι σχέση έχει ο Μπεργμαν;
Αυτός/αυτή είναι ακτιβιστής/στρια της Γκρινπίς στην Κοπεγχάγη - one of the four horsemen of the apocalypse
ΧΧΧ: μου θύμισε τη φιγούρα από την έβδομη σφραγίδα.
me: ... είδες; να μην έχω δει μπεργκμαν; εμένα πάλι μου θύμισε Μόντι Πάιθον.
7:49 PM
ΧΧΧ: αα, κατάλαβα. Δεν είμαι ειδική στο θέμα, 1 ταινία να έχω δει.
Θυμάμαι όμως πόσο πωρωμένα ήσασταν όλα τα αγορια στο πανεπιστήμιο (και μετά..)
7:50 PM
me: ωρες ωρες η φρασεολογία σου με βγάζει απ' τα ρούχα μου.
πόσες προκαταλήψεις και αφορισμούς μπορείς να συμπεριλάβεις μέσα σε μία πρόταση;
7:51 PM
ΧΧΧ: όταν μιλάς σε έναν άνθρωπο μόνο από τσατ, να μάθεις να μην είσαι τόσο απόλυτος και να μην τα παίρνεις. Η μεγαλύτερη σημασία στα λεγόμενα ενός ανθρώπου έχει το ύφος και η σωματική κίνηση, οι εκφράσεις. Η παραπάνω πρόταση δεν περιελάμβανε, ούτε υπονοούσε, τον παραμικρό ψόγο - ειπώθηκε δε με την υπέρτατη γλυκιά νοσταλγία
7:52 PM
me: δεν τα πήρα
ΧΧΧ: είσαι προκατειλημμένος τα μάλα
me: προφανώς, απ' το κατεβατό που έγραψες, μάλλον εσύ τα πήρες
"Εσείς τα αγόρια" - "πωρωμένα".
εμείς κι εσείς.
αγόρια πόλεμο, κορίτσια ειρήνη.
7:53 PM
ΧΧΧ: όχι, απλά καμία από τις κοπέλες φίλες μου δεν τους ήξερε (εκτός ίσως από την VVVV, που δεν ήταν φίλη μου αλλά στην ευρύτερη παρέα) ενώ όλα τα αγόρια…
τώρα, αυτό ήταν μια απλή διαπίστωση, και όχι φεμινιστικό μανιφέστο
7:54 PM
me: γιατί ήσασταν ντουβάρια όλες
για αυτό
χοχοχοχο
ΧΧΧ: σιγά βρε διανοούμενοι
χε χε χε
me: Εγώ είμαι οργανικός διανοουμενος του περιθωρίου.
Από τότε το λέγαμε.
XXX κακομοίρηδες.
me: Οι άλλοι είναι σκέτο διανοοούμενοι.
7:41 PM
me: τίποτε... καλά. Σκαλίζω κάτι γαμάτες φωτός από Κοπεγχάγη
Να σαν κι αυτήν που σου έστειλα με μέηλ... σου ήρθε;
5 minutes 7:47 PM
ΧΧΧ: nai
Και έχει όλη τη βδομάδα ταινίες μπέργκμαν.
Τι είναι αυτός;
7:48 PM
me: Τι σχέση έχει ο Μπεργμαν;
Αυτός/αυτή είναι ακτιβιστής/στρια της Γκρινπίς στην Κοπεγχάγη - one of the four horsemen of the apocalypse
ΧΧΧ: μου θύμισε τη φιγούρα από την έβδομη σφραγίδα.
me: ... είδες; να μην έχω δει μπεργκμαν; εμένα πάλι μου θύμισε Μόντι Πάιθον.
7:49 PM
ΧΧΧ: αα, κατάλαβα. Δεν είμαι ειδική στο θέμα, 1 ταινία να έχω δει.
Θυμάμαι όμως πόσο πωρωμένα ήσασταν όλα τα αγορια στο πανεπιστήμιο (και μετά..)
7:50 PM
me: ωρες ωρες η φρασεολογία σου με βγάζει απ' τα ρούχα μου.
πόσες προκαταλήψεις και αφορισμούς μπορείς να συμπεριλάβεις μέσα σε μία πρόταση;
7:51 PM
ΧΧΧ: όταν μιλάς σε έναν άνθρωπο μόνο από τσατ, να μάθεις να μην είσαι τόσο απόλυτος και να μην τα παίρνεις. Η μεγαλύτερη σημασία στα λεγόμενα ενός ανθρώπου έχει το ύφος και η σωματική κίνηση, οι εκφράσεις. Η παραπάνω πρόταση δεν περιελάμβανε, ούτε υπονοούσε, τον παραμικρό ψόγο - ειπώθηκε δε με την υπέρτατη γλυκιά νοσταλγία
7:52 PM
me: δεν τα πήρα
ΧΧΧ: είσαι προκατειλημμένος τα μάλα
me: προφανώς, απ' το κατεβατό που έγραψες, μάλλον εσύ τα πήρες
"Εσείς τα αγόρια" - "πωρωμένα".
εμείς κι εσείς.
αγόρια πόλεμο, κορίτσια ειρήνη.
7:53 PM
ΧΧΧ: όχι, απλά καμία από τις κοπέλες φίλες μου δεν τους ήξερε (εκτός ίσως από την VVVV, που δεν ήταν φίλη μου αλλά στην ευρύτερη παρέα) ενώ όλα τα αγόρια…
τώρα, αυτό ήταν μια απλή διαπίστωση, και όχι φεμινιστικό μανιφέστο
7:54 PM
me: γιατί ήσασταν ντουβάρια όλες
για αυτό
χοχοχοχο
ΧΧΧ: σιγά βρε διανοούμενοι
χε χε χε
me: Εγώ είμαι οργανικός διανοουμενος του περιθωρίου.
Από τότε το λέγαμε.
XXX κακομοίρηδες.
me: Οι άλλοι είναι σκέτο διανοοούμενοι.
8 Δεκ 2009
ΠΕΡΙ ΠΟΡΝΕΙΑΣ...
...Και είπε, αγανακτισμένη, η πουτάνα στον νταβατζή της:
"Αν είναι να έχω τέτοιον προστάτη, έναν ψυχάκια μαλάκα που επειδή μου δίνει ένα μικρό ποσοστό απ' τα γαμησιάτικα (τα δικά μου ρε τσόγλανε, ακούς;) που μου παρακρατά, έναν αλήτη που με γρονθοκοπάει και μπουκάρει σπίτι μου όποτε γουστάρει, προτιμώ να δουλεύω μόνη μου, να πηδιέμαι μονάχα, δίχως ξύλο και εκβιασμούς, να πουλάω το σώμα μου αλλά ποτέ την ψυχή μου.".
7 Δεκ 2009
The "I" of the beholder
Δεν ξέρω κατά πόσον υπάρχει μια πραγματικότητα που μπορούμε να την αποδεχθούμε ως πραγματική, αντικειμενική. Όλα εξαρτώνται εν τέλει απ' τον παρατηρητή.
Τι εννοώ; Χτες, λίγο αφού είχα συνέλθει απ' το δωρεάν μάθημα χημείας της ΕΛΑΣ (δυστυχώς είμαι απ' αυτούς τους ηλίθιους που επιμένουν να κατεβαίνουν στις πορείες χωρίς έστω ένα κασκόλ για προστασία), χτύπησε το κινητό μου. Άτομο του οικογενειακού μου περιβάλλοντος ρωτούσε αν είμαι καλά. Αφού τον καθησύχασα, άκουσα ένα σχόλιο για τα τσογλάνια που σπάσανε τα μαγαζιά. Nαι, τα είδε τα τσογλάνια ο συνομιλητής μου με τα μάτια του. Τα οποία εγώ δεν είδα και δεν μπορούσα να αμφισβητήσω αυτό που μου έλεγε. Του είπα για τη θηριωδία των αστυνομικών στη Διοικητηρίου όταν κλείνοντας το δρόμο στους διαδηλωτές μάς πνίξανε στο χημικό, πετυχαίνοντας με αυτόν τον τρόπο να εγκλωβίσουν εκατοντάδες άτομα. Δεν τα είδε αυτά, δεν μπορούσε να αντικρούσει τα λεγόμενά μου.
Ο τηλεθεατής το βράδυ είδε στο Μέγκα να αναλύουν την πετυχημένη επιχείρηση της ΕΛΑΣ και πώς σημείωσε ρεκόρ προσαγωγών και συλλήψεων, με το ελάχιστο κόστος σε ζημιές και επεισόδια. Και μακάρισε τον καλό υπουργό Προστασίας του Πολίτη που του προστατεύει την περιουσία (για μπορέσει μετά να την φορολογήσει αλύπητα το υπουργείο Οικονομικών). Αυτήν την πραγματικότητα του μετέδωσε το συγκεκριμένο ΜΜΕ. Αυτήν δέχθηκε. Ως πιο βολική, πιο καθησυχαστική. Μάλλον η τηλεοπτική, λόγω τη δύναμης του μέσου, είναι και η πιο δυνατή, άρα η πιο πραγματική πραγματικότητα, εφόσον αυτήν αποδέχονται οι περισσότεροι.
Την ίδια στιγμή στα social media, χαμός. Αναμεταδόσεις από ανθρώπους που ό,τι ζούσαν στην πορεία το μετέφεραν. Αναμεταδόσεις από ανθρώπους που ό,τι έβλεπαν ή άκουγαν στα κυρίαρχα ΜΜΕ επίσης το μετέδιδαν. Εσείς ανάμεσα στις δύο, διαφορετικής νοοτροπίας και φιλοσοφίας, αναμεταδόσεις ποια νομίζετε ότι νίκησε; Μα φυσικά των ΜΜΕ. Διότι αν δέκα άτομα αναμεταδίδουν απ' το in.gr ή απ' την TV μια κατάσταση ως πραγματική και δύο-τρία μεταδίδουν την ίδια στιγμή, απ' το δρόμο, αυτό που βλέπουν, ποια απ' τις δύο πραγματικότητες θα υπερισχύσει; Αργότερα, στα social media, ήρθε η ώρα της κριτικής. Η ώρα του αντικειμενικού απολογισμού. Στις περισσότερες περιπτώσεις από ανθρώπους έξυπνους, μορφωμένους, με κοινωνικές ευαισθησίες και ανησυχίες που καταδικάζουν τη βία. Που επειδή οι πορείες καταλήγουν βίαια τις αποφεύγουν. Που στηλιτεύουν τις αστυνομικές θηριωδίες. Που επίσης στηλιτεύουν τις βίαιες καταστροφές των μπαχαλάκηδων. Που θεωρούν ότι οι ειρηνικοί διαδηλωτές προσφέρουν άλλοθι στους μπάχαλους. Κριτική του desktop. Κριτική εκ του ασφαλούς. Κριτική βασισμένη σε μιαν πραγματικότητα που τη ζουν από μακριά. Από μια πραγματικότητα που τη βιώνουν μέσα απ' την οθόνη. Και προτάσεις για μια καλύτερη ζωή, ένα καλύτερο κράτος, μια καλύτερη αστυνομία, καλύτερους διαδηλωτές, καλύτερη κοινωνία βγαλμένες από τον Η/Υ. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο Η/Υ είναι το μέσο για να μεταδώσουν αυτό που τους συμβαίνει. Αντίθετα σερφάρουν, τη στιγμή που η ζωή, τα γεγονότα, συμβαίνουν εκεί έξω, σε σελίδες καθεστωτικές και μη, στέκονται αποστασιοποιημένα, γιατί μας έχουν μάθει ότι η αποστασιοποίηση είναι η μαμά της αντικειμενικότητας, και καταλήγουν σε συμπεράσματα.
Τα social media είναι πολύ χρήσιμα. Είναι όμως και απαιτητικά. Απαιτούν παρουσία και δράση. Άμεση, αδιαμεσολάβητη επαφή με τα γεγονότα και μετάδοσή τους. Απ' την -ασφαλώς- υποκειμενική σκοπιά του παρατηρητή. Πολλές τέτοιες -υποκειμενικές- ματιές ενδεχομένως θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια πιο πραγματική, απ' αυτήν που μας σερβίρουν ως τέτοια, πραγματικότητα. Αντίθετα η εκ του μακρόθεν καταδίκη του επεισοδίων, της βίας, των μπαχαλάκηδων, της αστυνομικής βιαιότητας δεν συνιστά τίποτε παραπάνω απ' την μετάδοση μιας άποψης, η οποία ενδεχομένως βασίζεται σε αναληθή δεδομένα. Να το πω κι εγώ; Να το πω: δεν με αρέσουν τα σπασίματα. Δεν σπάω έχοντας κάνει τους μικροπολιτικούς υπολογισμούς μου και θεωρώ ότι στην παρούσα φάση τα σπασίματα δεν συμφέρουν τους κοινωνικούς αγώνες. Άσε που κλάνω μέντες. Φοβάμαι ρε παιδάκι μου να κάνω κάτι εξόφθαλμα παράνομο. Όμως έχω διαλέξει πλευρά. Και είμαι απέναντι απ' τις τράπεζες, τα Στάρμπακς, τις μεγάλες επιχειρήσεις... Δεν είμαι αντικειμενικός, δεν διεκδικώ κάτι τέτοιο. Γενικότερα δεν θέλω να εκφράζω καν την άποψή μου ιστολογώντας. Προτιμώ τα γεγονότα ή την χοντροκομμένη πλάκα στην οποία επιδίδομαι συχνά ή τη σιωπή, στην οποία έχω καταφύγει τελευταία, από μια υποκειμενική άποψη, η οποία συνήθως εκφράζεται ως εξής: «εγώ μια φορά που είχα κατέβει στο δρόμο είδα τους βλακβλοκίτες να κάνουν το τάδε και το δείνα...» Και μπαμ, αυτό ήταν: έτσι αβασάνιστα, ο ομιλητής έχει βάλει ένα τεράστιο Χι στις κοινωνικές διαμαρτυρίες στο δρόμο.
Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες. Όμως επειδή θέλω να προλάβω το πανεκπαιδευτικό θα σταματήσω. Απλώς θέλω να πω ένα ευχαριστώ σε όλα αυτά τα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα, που συχνά εμείς οι ωραίοι οι ανένταχτοι κοροϊδεύουμε, διότι χτες ήταν αλληλέγγυοι και οργανωμένοι μοιράζοντας Maalox σε όλους και καθησυχάζοντας διάφορα μαθητούδια (αλλά και μεγαλύτερους) που είχαν πανικοβληθεί.
5 Δεκ 2009
Ψυχικά άρρωστος;
"Πήραμε εντολή να πατάξουμε την ανομία και να προστατεύσουμε τους πολίτες και δεν πρόκειται να σταματήσουμε"
Στην χούντα της "σοσιαλδημοκρατίας" μπορούν να εισβάλλουν σε δημαρχεία οι προστάτες του πολίτη, να απαγορεύουν την είσοδο των πολιτών και δημοτικών συμβούλων, να συλλαμβάνουν κόσμο χωρίς τη στοιχειώδη νομική δικαιολόγηση. Ο ψυχάκιας υπουργός στο παραλήρημά του στο ραδιόφωνο του Σκάι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την εποχή του "Γύψου". Αυτά που συνέβησαν σήμερα στο Κερατσίνι, εκείνα που συνέβησαν στη πορεία της 17Ν και τα άλλα, τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης του ΜΠΑΤΣΟΚ στα Εξάρχεια, αποδεικνύουν ότι οι "σοσιαλδημοκράτες" είναι χειρότεροι από τους προκατόχους τους. Αυτά που κάνει ο ψυχάκιας υπουργός δε θα τολμούσε να τα κάνει ο Προκόπης Παυλόπουλος. Μόνο με τον Βύρωνα μπορεί να συγκριθεί.
Ας είναι καλά ο κύριος Προστάτης του Πολίτη. Μας απάλλαξε από τους εγκληματίες του κοινωνικού χώρου Ρεσάλτο
Στην χούντα της "σοσιαλδημοκρατίας" μπορούν να εισβάλλουν σε δημαρχεία οι προστάτες του πολίτη, να απαγορεύουν την είσοδο των πολιτών και δημοτικών συμβούλων, να συλλαμβάνουν κόσμο χωρίς τη στοιχειώδη νομική δικαιολόγηση. Ο ψυχάκιας υπουργός στο παραλήρημά του στο ραδιόφωνο του Σκάι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την εποχή του "Γύψου". Αυτά που συνέβησαν σήμερα στο Κερατσίνι, εκείνα που συνέβησαν στη πορεία της 17Ν και τα άλλα, τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης του ΜΠΑΤΣΟΚ στα Εξάρχεια, αποδεικνύουν ότι οι "σοσιαλδημοκράτες" είναι χειρότεροι από τους προκατόχους τους. Αυτά που κάνει ο ψυχάκιας υπουργός δε θα τολμούσε να τα κάνει ο Προκόπης Παυλόπουλος. Μόνο με τον Βύρωνα μπορεί να συγκριθεί.
2 Δεκ 2009
Άλλοι δυο σήμερα
"Τι έγινε πως πήγε η δουλειά;"
"Απέλυσαν άλλους δυο σήμερα..."
Αυτή η συζήτηση έγινε μεταξύ εμού και της γυναίκας μου. Άλλοι δυο σήμερα.
Ειδήσεις πλέον δε βλέπω. Τις έχω κόψει εδώ και καιρό από το ημερήσιο πρόγραμμα μου. Ας είναι καλά και το ίντερνετ.
Χθες έτυχε να πετύχω την Όλγα που Τρέμη να αναγγέλλει μια είδηση για την ανεργία στην Ελλάδα. Βγαίνει και ένας στραβοστόμης-που ακούει στο όνομα Παππούς και κάνει το δημοσιογράφο-και αναγγέλλει ότι έτσι που πάμε μέχρι το Μάιο η ανεργία θα έχει φτάσει στο 20%. Με το θέμα ασχολήθηκαν περίπου ένα με δυο λεπτά. Αμέσως μετά άλλαξαν θέμα με την Όλγα να εξακολουθεί να Τρέμη και να λέει
"Πάμε τώρα κυρίες και κύριοι σε ένα σημαντικό θέμα..." και επρόκειτο για τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας. Λες και αυτό είναι σημαντικότερο από το προηγούμενο που βιάστηκε να τελειώσει.
Υπενθυμίζω ότι αυτό το 20% έχει να κάνει με τα επίσημα στοιχεία του ΟΕΑΔ. Πράγμα που σημαίνει ότι όπως και να χει η ανεργία είναι σε πολύ μεγαλύτερα νούμερα απλώς δε μας το λεν. Πόσοι ακόμα δουλεύουν μαύρα πόσοι ακόμα κάνουν πατσοδούλεια από εδώ και από εκεί...
Σήμερα επίσης το πρωί πήγα στο κυλικείο που έχει το κτίριο που στεγάζει την εταιρία που εργάζομαι. Πιάσαμε κουβέντα με την κοπέλα που δουλεύει εκεί. Λέγαμε ότι θα έρθουν οι γιορτές και τι ωραία που θα είναι. Κάποια στιγμή αυτή σώπασε και μου είπε:
"Θα σου πω κάτι γιατί έχω σκάσει αλλά δε θα μιλήσεις σε κανένα. Ο άντρας μου έχει μια δόση για το φορτηγό που πήρε πριν κάποια χρόνια και από την εταιρία με την οποία συνεργάζεται του χρωστάνε 5.000 €. Εγώ δουλεύω εδώ αλλά είμαι απλήρωτη τρεις μήνες τουλάχιστο. Το αφεντικό λέει ότι η δουλειά δε πάει καλά. Αλλά δυο φορές που δε με πλήρωσε την πρώτη μου είπε ότι το ξέχασε και τη δεύτερη ότι παντρεύει την κόρη του και έχει πρόβλημα. Δεν αντέχω άλλο αλλά τη δεδομένη χρονική στιγμή δε μπορώ να κάνω και κάτι άλλο. Αν φύγω τώρα θα χάσω ότι μου χρωστάει. Και έκανα και πόσο καιρό να βρω μια δουλειά. Τι σόι γιορτές θα κάνουμε;"
Προτίμησα να μην πω τίποτα. Τι να έλεγα δηλαδή;
Ώρες ώρες προσπαθώ να μπω στη θέση αυτών των ανθρώπων. Που από τη μια στιγμή στην άλλη μένουν στο δρόμο.
Και με πιάνει κρύος ιδρώτας.
Διάβαζα και την επιστολή που έστειλε ένας απολυμένος της ΑΣΠΙΣ στο Ε της Ελευθεροτυπίας. Δεν την κράτησα δυστηχώς αλλά θυμάμαι που έλεγε πάνω κάτω:
"Ακούγαμε για άλλους απολυμένους και προτιμούσαμε να κάνουμε ότι δε ξέρουμε τίποτα, ότι δεν υπάρχουν αυτά. Ακούγαμε για διάφορα προβλήματα που είχε η εταιρία αλλά δε μπορούσαμε να το πιστέψουμε".
Από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να γίνει κάτι. Και με τη δικαιολογία της Παγκόσμιας Οικονομικής κρίσης θα σε φάνε. Γιατί ρε παιδιά δε μπορώ να πιστέψω πως σε μια χώρα όπως η Ελλάδα έχει κάνει τόση ζημιά στην αγορά της.
Πόσες εξαγωγές κάνουμε δηλαδή ρε παιδιά; Και εκτός από αυτό για παράδειγμα εταιρίες όπως τα Πλαστικά Κρήτης και ο ΤΙΤΑΝ κατάφεραν όχι να χάσουν αλλά και να κερδίσουν περισσότερα γιατί τελείωσαν οι βασικοί τους ανταγωνιστές.
Τα προβλήματα είναι γνωστά απλώς τα κρύβαμε κάτω από το χαλάκι.
Οικογένειες να ζουν με δανεικά από πιστωτικές και καταναλωτικά δάνεια. Εταιρίες φαντάσματα που έπαιρναν επιχορηγήσεις και εξαφανίζονταν. Εταιρίες που έπαιρναν επιχορηγήσεις με μηδενικό προσωπικό. Εταιρίες που με δικά τους κόλπα δημιουργούσαν μονοπώλεια με την ανοχή του κράτους. Εταιρίες που πήραν αποζημιώσεις από το κράτος χωρίς λόγο. Εταιρίες που απασχολούσαν κόσμο και ήταν μια χαρά έκλεισαν. Φαρμακετυικές που κάνουν πάρτι με την ανοχή του κράτους. Αθλητικοί οργανισμοί που επιχορηγούνται κάθε χρόνο ενώ είναι ανώνυμες εταιρίες. Η ΟΠΑΠ ΑΕ να είναι η πιο κερδοφόρος εταιρία στην Ελλάδα. Ολυμπιακοί Αγώνες που έγιναν για να γίνουν κάποιοι απλώς πλουσιότεροι.
Βατοπέδι, Χρηματηστήριο, ΑΓΕΤ Ηρακλής, Κοσκωτάς, Γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι. Πολύ γρήγορα κάποια παραδείγματα που αναφέρονται όχι στα 5 αλλά στα τελευταία 25 χρόνια.
Η γενιά της μεταπολίτευσης δε ξέρω αν πέθανε όπως λέει καμιά φορά ο Λαζόπουλος. Αυτό που ξέρω εγώ είναι το μόνο που κατάφερε να κάνει είναι να βολέψει τον εαυτό της. Πέρασαν αυτοί καλά στο παρόν έφτιαξαν κοιλιές μεγάλες και άφησαν τα ίδια τους τα παιδιά να πεινούν από όλες τις απόψεις. Και όταν αυτά φωνάζουν ότι πεινούν αυτοί τους λένε να σωπάσουν για να μη τους χαλάνε ότι έφτιαξαν. Ανασφάλεια. Καχυποψία. Αυτή είναι η γενιά της μεταπολίτευσης. Μίζεροι οσφυοκάμπτες.
Μια μανία έχουν οι εκπρόσωποι τούτης της γενιάς. Να τους παραδεχτεί ο γείτονας. Να είναι καλύτεροι από αυτόν. Ακόμα και αν δεν έχει να φάει θα πάει να πάρει τη Μερσεντές για παράδειγμα. Αυτό που δε καταλαβαίνω πάντως είναι τούτο: Άντε οι προηγούμενοι από δαύτους είχαν το κατοχικό σύνδρομο. Αυτοί ποιο σκατά σύνδρομο έχουν; Και ύστερα λένε στους νέους να σκάσουν γιατί είναι κωλόπαιδα. Τους νέους αυτή η γενιά τους έχει χεσμένους. Κανονικά. Και ταυτόχρονα ζητάει το σεβασμό τους. Γιατί λέει αυτοί έκαναν αγώνα. Το ζήτημα φίλε δεν είναι να κάνεις απλώς αγώνα. Το ζήτημα είναι πως διαχειρίζεσαι την ήττα ή την νίκη. Και εσείς τα κάνατε από εκεί και μετά σαν τα μούτρα σας.
Εύχομαι αυτός ο Δεκέμβρης να μην είναι μόνο του χαμένου Αλέξη. Να είναι όλων των νέων ανθρώπων.
Και αυτός και ο επόμενος και μεθεπόμενος και όλοι.
"Απέλυσαν άλλους δυο σήμερα..."
Αυτή η συζήτηση έγινε μεταξύ εμού και της γυναίκας μου. Άλλοι δυο σήμερα.
Ειδήσεις πλέον δε βλέπω. Τις έχω κόψει εδώ και καιρό από το ημερήσιο πρόγραμμα μου. Ας είναι καλά και το ίντερνετ.
Χθες έτυχε να πετύχω την Όλγα που Τρέμη να αναγγέλλει μια είδηση για την ανεργία στην Ελλάδα. Βγαίνει και ένας στραβοστόμης-που ακούει στο όνομα Παππούς και κάνει το δημοσιογράφο-και αναγγέλλει ότι έτσι που πάμε μέχρι το Μάιο η ανεργία θα έχει φτάσει στο 20%. Με το θέμα ασχολήθηκαν περίπου ένα με δυο λεπτά. Αμέσως μετά άλλαξαν θέμα με την Όλγα να εξακολουθεί να Τρέμη και να λέει
"Πάμε τώρα κυρίες και κύριοι σε ένα σημαντικό θέμα..." και επρόκειτο για τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας. Λες και αυτό είναι σημαντικότερο από το προηγούμενο που βιάστηκε να τελειώσει.
Υπενθυμίζω ότι αυτό το 20% έχει να κάνει με τα επίσημα στοιχεία του ΟΕΑΔ. Πράγμα που σημαίνει ότι όπως και να χει η ανεργία είναι σε πολύ μεγαλύτερα νούμερα απλώς δε μας το λεν. Πόσοι ακόμα δουλεύουν μαύρα πόσοι ακόμα κάνουν πατσοδούλεια από εδώ και από εκεί...
Σήμερα επίσης το πρωί πήγα στο κυλικείο που έχει το κτίριο που στεγάζει την εταιρία που εργάζομαι. Πιάσαμε κουβέντα με την κοπέλα που δουλεύει εκεί. Λέγαμε ότι θα έρθουν οι γιορτές και τι ωραία που θα είναι. Κάποια στιγμή αυτή σώπασε και μου είπε:
"Θα σου πω κάτι γιατί έχω σκάσει αλλά δε θα μιλήσεις σε κανένα. Ο άντρας μου έχει μια δόση για το φορτηγό που πήρε πριν κάποια χρόνια και από την εταιρία με την οποία συνεργάζεται του χρωστάνε 5.000 €. Εγώ δουλεύω εδώ αλλά είμαι απλήρωτη τρεις μήνες τουλάχιστο. Το αφεντικό λέει ότι η δουλειά δε πάει καλά. Αλλά δυο φορές που δε με πλήρωσε την πρώτη μου είπε ότι το ξέχασε και τη δεύτερη ότι παντρεύει την κόρη του και έχει πρόβλημα. Δεν αντέχω άλλο αλλά τη δεδομένη χρονική στιγμή δε μπορώ να κάνω και κάτι άλλο. Αν φύγω τώρα θα χάσω ότι μου χρωστάει. Και έκανα και πόσο καιρό να βρω μια δουλειά. Τι σόι γιορτές θα κάνουμε;"
Προτίμησα να μην πω τίποτα. Τι να έλεγα δηλαδή;
Ώρες ώρες προσπαθώ να μπω στη θέση αυτών των ανθρώπων. Που από τη μια στιγμή στην άλλη μένουν στο δρόμο.
Και με πιάνει κρύος ιδρώτας.
Διάβαζα και την επιστολή που έστειλε ένας απολυμένος της ΑΣΠΙΣ στο Ε της Ελευθεροτυπίας. Δεν την κράτησα δυστηχώς αλλά θυμάμαι που έλεγε πάνω κάτω:
"Ακούγαμε για άλλους απολυμένους και προτιμούσαμε να κάνουμε ότι δε ξέρουμε τίποτα, ότι δεν υπάρχουν αυτά. Ακούγαμε για διάφορα προβλήματα που είχε η εταιρία αλλά δε μπορούσαμε να το πιστέψουμε".
Από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να γίνει κάτι. Και με τη δικαιολογία της Παγκόσμιας Οικονομικής κρίσης θα σε φάνε. Γιατί ρε παιδιά δε μπορώ να πιστέψω πως σε μια χώρα όπως η Ελλάδα έχει κάνει τόση ζημιά στην αγορά της.
Πόσες εξαγωγές κάνουμε δηλαδή ρε παιδιά; Και εκτός από αυτό για παράδειγμα εταιρίες όπως τα Πλαστικά Κρήτης και ο ΤΙΤΑΝ κατάφεραν όχι να χάσουν αλλά και να κερδίσουν περισσότερα γιατί τελείωσαν οι βασικοί τους ανταγωνιστές.
Τα προβλήματα είναι γνωστά απλώς τα κρύβαμε κάτω από το χαλάκι.
Οικογένειες να ζουν με δανεικά από πιστωτικές και καταναλωτικά δάνεια. Εταιρίες φαντάσματα που έπαιρναν επιχορηγήσεις και εξαφανίζονταν. Εταιρίες που έπαιρναν επιχορηγήσεις με μηδενικό προσωπικό. Εταιρίες που με δικά τους κόλπα δημιουργούσαν μονοπώλεια με την ανοχή του κράτους. Εταιρίες που πήραν αποζημιώσεις από το κράτος χωρίς λόγο. Εταιρίες που απασχολούσαν κόσμο και ήταν μια χαρά έκλεισαν. Φαρμακετυικές που κάνουν πάρτι με την ανοχή του κράτους. Αθλητικοί οργανισμοί που επιχορηγούνται κάθε χρόνο ενώ είναι ανώνυμες εταιρίες. Η ΟΠΑΠ ΑΕ να είναι η πιο κερδοφόρος εταιρία στην Ελλάδα. Ολυμπιακοί Αγώνες που έγιναν για να γίνουν κάποιοι απλώς πλουσιότεροι.
Βατοπέδι, Χρηματηστήριο, ΑΓΕΤ Ηρακλής, Κοσκωτάς, Γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι. Πολύ γρήγορα κάποια παραδείγματα που αναφέρονται όχι στα 5 αλλά στα τελευταία 25 χρόνια.
Η γενιά της μεταπολίτευσης δε ξέρω αν πέθανε όπως λέει καμιά φορά ο Λαζόπουλος. Αυτό που ξέρω εγώ είναι το μόνο που κατάφερε να κάνει είναι να βολέψει τον εαυτό της. Πέρασαν αυτοί καλά στο παρόν έφτιαξαν κοιλιές μεγάλες και άφησαν τα ίδια τους τα παιδιά να πεινούν από όλες τις απόψεις. Και όταν αυτά φωνάζουν ότι πεινούν αυτοί τους λένε να σωπάσουν για να μη τους χαλάνε ότι έφτιαξαν. Ανασφάλεια. Καχυποψία. Αυτή είναι η γενιά της μεταπολίτευσης. Μίζεροι οσφυοκάμπτες.
Μια μανία έχουν οι εκπρόσωποι τούτης της γενιάς. Να τους παραδεχτεί ο γείτονας. Να είναι καλύτεροι από αυτόν. Ακόμα και αν δεν έχει να φάει θα πάει να πάρει τη Μερσεντές για παράδειγμα. Αυτό που δε καταλαβαίνω πάντως είναι τούτο: Άντε οι προηγούμενοι από δαύτους είχαν το κατοχικό σύνδρομο. Αυτοί ποιο σκατά σύνδρομο έχουν; Και ύστερα λένε στους νέους να σκάσουν γιατί είναι κωλόπαιδα. Τους νέους αυτή η γενιά τους έχει χεσμένους. Κανονικά. Και ταυτόχρονα ζητάει το σεβασμό τους. Γιατί λέει αυτοί έκαναν αγώνα. Το ζήτημα φίλε δεν είναι να κάνεις απλώς αγώνα. Το ζήτημα είναι πως διαχειρίζεσαι την ήττα ή την νίκη. Και εσείς τα κάνατε από εκεί και μετά σαν τα μούτρα σας.
Εύχομαι αυτός ο Δεκέμβρης να μην είναι μόνο του χαμένου Αλέξη. Να είναι όλων των νέων ανθρώπων.
Και αυτός και ο επόμενος και μεθεπόμενος και όλοι.
27 Νοε 2009
Γεια χαραντάν
Είμαι εξαιρετικά κουρασμένος αλλά δε μπορούσα να μη πω ένα γεια. Λέω να σας φτιάξω τη διάθεση με ένα photo αφιέρωμα. Πάμε;
Και αναφορά σε σατανική δικαστική περιπέτεια του παρελθόντος και έχει και το κλειδί για το αφροδίσιο σας. 
Θαυμάστε αυτοκίνητο. Δείτε τις φλοκάτες στα καθίσματα και θαυμάστε την πίσω πλευρά στην επόμενη φωτογραφία:
Ω Θεέ μου δηλαδή...
Η θέση εργασίας του άτακτου. Η φώτο είναι τραβηγμένη στό το σπίτι ενός φίλου. Η απάντηση στην εύλογη ερώτηση τι σκατά θέλει εκεί η οθόνη ήταν ότι δεν ήξερε που άλλου να τη βάλει.
ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΡΕΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΑΛΑΧΑΔΙΝΟ ΕΚ ΠΑΡΙΣΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΓΝΙΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΤΕΣΣΑΡΗ
Από τη προθέρμανση...και οι επόμενες κατά την είσοδο του ΠΑΟΚ και της γειτονιάς στον αγωνιστικό χώρο.
πρώτα έτσι...
και μετά έτσι...
'Άντε παιδιά θα σας "ξαναδώ" σύντομα...
ΥΓ Σαλαδίνε δυο πράγματα θα σου πω. Το standing ovation στο Λαμπριάκο. Όλο το γήπεδο ξέσπασε σε τρελή χαρά όταν μπήκε μέσα. Δε το έχω ξαναδεί αυτό...λες και μας έκανε χάρη ο Κούπερ. Ο οποίος άκουσε και το τρελό σύνθημα: "Έκτορ Κούπερ, Έκτορ Κούπερ τα τσ%^$#$@#$ που μας κάνεις είναι σούπερ..."
Και αναφορά σε σατανική δικαστική περιπέτεια του παρελθόντος και έχει και το κλειδί για το αφροδίσιο σας. 
Θαυμάστε αυτοκίνητο. Δείτε τις φλοκάτες στα καθίσματα και θαυμάστε την πίσω πλευρά στην επόμενη φωτογραφία:
Ω Θεέ μου δηλαδή...
Η θέση εργασίας του άτακτου. Η φώτο είναι τραβηγμένη στό το σπίτι ενός φίλου. Η απάντηση στην εύλογη ερώτηση τι σκατά θέλει εκεί η οθόνη ήταν ότι δεν ήξερε που άλλου να τη βάλει.ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΡΕΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΑΛΑΧΑΔΙΝΟ ΕΚ ΠΑΡΙΣΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΓΝΙΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΤΕΣΣΑΡΗ
Από τη προθέρμανση...και οι επόμενες κατά την είσοδο του ΠΑΟΚ και της γειτονιάς στον αγωνιστικό χώρο.πρώτα έτσι...
και μετά έτσι...
'Άντε παιδιά θα σας "ξαναδώ" σύντομα...ΥΓ Σαλαδίνε δυο πράγματα θα σου πω. Το standing ovation στο Λαμπριάκο. Όλο το γήπεδο ξέσπασε σε τρελή χαρά όταν μπήκε μέσα. Δε το έχω ξαναδεί αυτό...λες και μας έκανε χάρη ο Κούπερ. Ο οποίος άκουσε και το τρελό σύνθημα: "Έκτορ Κούπερ, Έκτορ Κούπερ τα τσ%^$#$@#$ που μας κάνεις είναι σούπερ..."
23 Νοε 2009
Η εμμονή με τον Γουόλτερ Μίτι
Οταν ήμουν μικρός, 7-8 χρονών, ας πούμε, μαζί μας έπαιζε συχνά μπάλα ο Νεκτάριος, καμιά δεκαπεντάρια χρόνια μεγαλύτερός μας τότε (ή τουλάχιστον έτσι με φαινότανε). Ο Νεκτάριος ήταν αυτό που λέμε μπαλαδόρος. Φοβερές ντρίμπλες. Έκανε μάλιστα και σπικάζ όσο είχε στα πόδια του την μπάλα: “Μητρόπουλος με την μπάλα, Μητρόπουλος, Μητρόπουλος, περνάει στον Αναστόπουλο, Αναστόπουλος ξανά στον Μητρόπουλο, κάνουν το ένα δύο, σέντρα του Μητρόπουλου, γυριστό του Αναστόπουλου και γκόόόόόλ...” Περιττό να σας πω ότι πρώτον ο Νεκτάριος ήταν Ολυμπιακάκιας και δεύτερον ο Μητρόπουλος ήταν τ' αριστερό πόδι του Νεκτάριου και Αναστόπουλος το δεξί. Τότε τον Νεκτάριο τον αποκαλούσαμε μεταξύ μας “αγαθιάρη”. Ο αστικός μύθος που διαδίδανε κάποιοι ήταν ότι έχασε τα μυαλά του απ' το πολύ διάβασμα.
Καλή του ώρα του Νεκτάριου, όπου κι αν είναι.
Πώς όμως και γιατί τον θυμηθηκα;
Εδώ και μέρες λέω να κάνω ένα ποστ για τον Γουόλτερ Μίτι. Ποιος είναι αυτός; θα μου πειτε. Μη βιάζεστε.
Είχα φτιάξει το προσχέδιο στο μυαλό μου μιας φανταστικής συνέντευξης απ' τον Γουόλτερ Μίτι, στον Πάνο Τακανόλα, ειδικό συνεργάτη του EYNIW σε ζητήματα λογοτεχνικής παρερμηνείας και ιστορικού προτσές της λαϊκής Δεξιάς. Πρόλαβα μάλιστα να γράψω το εξής, προτού κολλησω:
Γουάου, σκέφτηκα, για μένανε μιλάει.
Γουάου, ξανασκέφτηκα, δες που πάλι, έστω και ξωφαλτσα, μέσα έπεσα και πολύ καλά έκανα και συνέδεσα τον Walter Mitty με τον Μπουκόφσκι. Διότι, στο Τοστ Ζαμπόν, ο έφηβος Χανκ, σπυριάρης, κοινωνικά απομονωμένος, τι κάνει; Γράφει τις πρώτες του ιστορίες, με ήρωα (ουσιαστικά τον ίδιο του τον ευατό) ένα σούπερ γαμάτο πιλότο εν καιρώ πολέμου. Τι είναι αυτό λοιπόν αν όχι ένα έστω τυχαίο κλείσιμο του ματιού του Μπουκ. προς τον Θερμπερ, απ' τον οποίον άλλωστε έχει επηρεαστεί;
Γουάου, ξαναμανασκέφτηκα, για αυτό τον θυμήθηκα τον Νεκτάριο; Ενιωσα μήπως ότι απ' τα πολλά βιβλία έχω αρχίσει να το χάνω λιγάκι τελυταία; Ή, έστω, ότι χαώθηκα μέσα στα βιβλία; Και εξ ου και το μπερδεμα με τον Απόλλωνα Λεπίκ, τον ήρωα του Ζαν Μπατίστ Εβέτ, που παραδέχεται: “περνώ τον καιρό μου διαβάζοντας -διαβάζω πολύ, υπερβολικά ίσως, η ύπαρξή μου δεν είναι παρά αυτά τα αναγνώσματα που γεμίζουν το εσωτερικό μου κενό”.
Γουάου, φυσικά μετά από όλα αυτά έπρεπε να γκουγκλίσω. Γκουγκλίζοντας έμαθα ότι υπάρχει και ψυχολογικό σύνδρομο Γουόλτερ Μίτι, ότι το βιβλίο του Θέρμπερ έχει γυριστεί και ταινία (πολύ παλιά) και ότι... σούπερ γούαου ξαναγυρίστηκε πρόσφατα και αναμένεται να βγει στις αίθουσες μέσα στο 2010 με πρωταγωνιστή τον Μάικ Μάγιερς.
Γουάου, ξανασκέφτηκα. Πάλι μπροστά απ' την εποχή μου είμαι. Σκέτη πρωτοπορία ο πούστης.
Και φυσικά αυτό ακριβώς είναι που λέμε σύνδρομο Γουόλτερ Μίτι.
ΥΓ. Στο σχετικο λίνκ της γουικιπίντια, αναφέρονται αρκετά τραγούδια (κάποια απ' αυτά πολύ αξιόλογα) που στους στίχους τους μιλάνε για τον Γουόλτερ Μίτι. Το άνωθι κλάσικ αναφέρει:
Every bit of clothing ought to make you pretty
You can cut the clothing, grey is such a pity
I should wear the clothing of Mr. Walter Mitty
Σχετικά λινξ: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9
Καλή του ώρα του Νεκτάριου, όπου κι αν είναι.
Πώς όμως και γιατί τον θυμηθηκα;
Εδώ και μέρες λέω να κάνω ένα ποστ για τον Γουόλτερ Μίτι. Ποιος είναι αυτός; θα μου πειτε. Μη βιάζεστε.
Είχα φτιάξει το προσχέδιο στο μυαλό μου μιας φανταστικής συνέντευξης απ' τον Γουόλτερ Μίτι, στον Πάνο Τακανόλα, ειδικό συνεργάτη του EYNIW σε ζητήματα λογοτεχνικής παρερμηνείας και ιστορικού προτσές της λαϊκής Δεξιάς. Πρόλαβα μάλιστα να γράψω το εξής, προτού κολλησω:
Ο Απόλλων Λεπίκ, ήρωας του Ζ.Μπ.Εβέτ, κάποιον μου θυμίζει.Κάπου εκεί θεώρησα ότι η καταγραφή μιας φανταστικής συνέντευξης του Γουόλτερ Μίτι (ποιος διάλο είναι αυτός είπαμε;) στον Πάνο Τακανόλα θα είναι μια πράξη πολύ... γουολτερμιτική, κι αποφασίζω να αλλάξω κείμενο. Γράφω τα εξής:
Ο Απόλλων Λεπίκ είναι βιβλιοφάγος. Και δυστυχής.
Κάποιος του προτείνει να βγάλει κέρδος απ’ τη βιβλιοφαγία του. Να ψάξει να βρει σε παλιές δημοσιεύσεις, σε παλιά λαϊκά αναγνώσματα κάποιους φόνους, κάποιο αποτρόπαιο έγκλημα, μια φρικιαστική αλλά αληθινή ιστορία γεμάτη πάθος, αίμα, σπέρμα. Και να την γράψει σε βιβλίο, όχι μεγαλύτερο από 150 σελίδες. Σχεδόν εξαθλιωμένος οικονομικά, βουτά στις βιβλιοθήκες. Και προτού συναντήσει αυτό, για την ακρίβεια αυτή που ψάχνει, συστήνει σε μένα, που απογοητευμένος απ’ όσα μου συμβαίνουν, καταρρακωμένος ψυχολιγικά, συναντώ… τον Γουόλτερ Μίτι. Και του παίρνω μια συνέντευξη, μπας και μάθω ποιος πραγματικά είναι ο Γουόλτερ Μίτι.
Είχα κατά νου να αναρτήσω μια φανταστική (όσον αφορά την ποιότητα αλλά και όσον αφορά την προέλευσή της) συνέντευξη με τον Γουόλτερ Μίτι, την οποία θα υπέγραφε ο Πάνος Τακανόλας, ειδικός συνεργάτης του Everything you know is wrong, ειδικός στην παρερμηνεία της σύγχρονης λογοτεχνίας και στο ιστορικό προτσές της λαϊκής δεξιάς. Μόνο που σκέφτηκα ότι θα ήταν μια (μια ακόμη για την ακρίβεια) γουολτερμιτική πράξη εκ μέρους μου. Κι εξηγούμαι. Μικρός διάβαζα πολύ Μπουκόφσκι, ο οποίος, στο Τοστ Ζαμπόν, αυτοβιογραφούμενος και αναφερόμενους στη δική του νιότη, αναφέρι μεταξύ αλλων συγγραφέων που του άρεσαν τον James Thurber. Σήμερα, διαβάζοντας το “Οδός αποκεφαλισμένης γυναίκας” του Ζαν Μπατίστ Εβέτ, διαβάζω για ένα τύπο, τον Απόλλωνα Λεπίκ, δυστυχή, εξαθλιωμένο από πολλές απόψεις κάτοικο του Παρισιού, ο οποίος βρίσκει παρηγοριά στα βιβλία. Διαβάζει πάρα πολύ. Και όταν δεν διαβάζει ονειροπολεί. Αλλά δεν είναι ονειροπόληση ακριβώς: είναι περισσότερο μια κατάσταση “Γουόλτερ Μίτι”. Φαντασιώνεται, αυτός με την κοινή, πολύ κοινή, πιο κοινή δεν γίνεται, ζωή,Και στο σημείο αυτό κόλλησα χοντρά. Κάπου στη βιβλιοθήκη μου πρέπει να υπήρχε ένα βιβλίο του Τζέημς Θέρμπερ. Λες να ήταν αυτό στο οποίο γινότανε η πρώτη αναφορά στον Γουόλτερ Μίτι; Το βρήκα κάπου καταχωνιασμένο. Πήρα και το Τοστ Ζαμπόν του Μπουκ. παραμάσχαλα για να αντιγράψω επακριβώς το χωρίο όπου γίνεται η αναφορά στον Θέρμπερ. Αμ δε! Τζίφος όλες οι αναφορές. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Ψάχνω, ψάχνω (μέχρι και στους υπότιτλους του έκτου επεισοδίου του πέμπτου κύκλου του House MD έψαξα, ξέρετε στο επεισόδιο με την έφηβη που λέει ψέματα...), ψάχνω ξανά στη βιβλιοθήκη μου, βρίσκω τελικά αυτό που ψάχνω και γράφω:
Είχα κατά νου να γράψω μια βαθυστόχαστη ανάρτηση για τον Γουόλτερ Μίτι. Ημουν σίγουρος ότι είχα διαβάσει για αυτόν στο βιβλίο του Ζαν Μπατίστ Εβέτ Οδός Ακέφαλης Γυναίκας. Κι όμως δεν βρήκα στις σελίδες του καμία αναφορά σε αυτόν. Στη συνέχεια η βαθυστόχαστη ανάλυση θα αναφερόταν στον Μπουκόφσκι, δηλωμένο θαυμαστή του Τζ. Θέρμπερ. Είχα σκοπό να κάνω ένα μικρό παιχνιδάκι-παραλληλισμό εμού (τρομάρα μου) και του Μπουκόφσκι: ο Μπουκ γράφει στο Τοστ Ζαμπόν για τα νιάτα του και την αγάπη του για τον Θέρμπερ, εγώ γράφω για τα νιάτα μου και την αγάπη μου για τον Μπουκόφσκι που με τη σειρά του στα νιάτα του αγαπούσε τον Θέρμπερ, ο οποίος Θέρμπερ έχει γράψει ένα βιβλίο για τον Γουόλτερ Μίτι το οποίο ήμουν σίγουρος πως είχα. Δεν το είχα: είχα μόνο το “η ζωή μου και οι δύσκολοι καιροί”, από εκδόσεις Δελφίνι. Καμία αναφορά στον Γουόλτερ Μίτι στις σελίδες του. Ομοίως ουδεμία αναφορά στο μπουκοφκισκό Τοστ Ζαμπόν, στον Θέρμπερ, παρότι όντως αναφέρει τα πρώτα ονόματα συγγραφέων που τράβηξαν τον νεαρό Χανκ προς τη λογοτεχνία. Του Θέρμπερ δεν υπάρχει. Ευτυχώς, δίπλα στο τοστ ζαμπόν, υπήρχε το ο Μπουκόφσκι για τον Μπουκόφσκι. Εκεί διαβάζω: “Ο τελευταίος καλός χιουμορίστας ήταν ο Τζέημς Θέρμπερ”. Αχά! Σκέφτομαι. Εδώ λοιπόν είναι η αρχή. Αμ δε! Το προαναφερθέν βιβλίο εχε αγορασθεί στις 26 Απριλίου του 08, ενώ του Θέρμπερ Μάρτη του 2003 στην Αθήνα. Αρα; Η κότα έκανε τ' αυγό ή τ' αυγό την κότα; Και ο Γουόλτερ Μπίτι (sic) πού κολλάει; Ποιος έγραψε για τον Γουλτερ Μπίτι (sic ξανά, το είχα χάσει λέμε); Ο θέρμπερ, βεβαίως, αλλά οχι στο βιβλίο που εγώ κατέχω. Κι οΕδώ πάλι κόλλησα: όλα αυτά δεν έχουν καμία αξία αν δεν βρω ποιο απ' τα πρόσφατα αναγνώσματά μου με έδωσαν το αρχικό ερέθισμα, την πρώτη μου επαφή με το όνομα Γουόλτερ Μίτι. Ψάχνω και στην “Φήμη” του Ντανιελ Κέλμαν, όπου τουλάχιστον δύο ήρωες είναι συγγραφείς, σε ουκ ολίγες περιπτώσεις υπάρχουν παιχνίδια ταυτοτήτων και εναλλαγής ρόλων, άσε δε που υπάρχει και ένας μπλόγκερ που θέλει να γίνει ήρωας μυθιστορήματος. Δεν μπορεί, εδώ θα βρσκεται η αναφορά στον Γουόλτερ Μίτι. Αρχίδια καλαβρίας. Εξουθενωμένος στοιχημάτισα τα τελευταία μου λεφτά στον Ροθ. Και ο γλόμπος πάνω απ' το κεφάλι μου άναψε. Πεντηκοστή πρώτη σημείωση της μεταφράστριας στο "Το φάντασμα φεύγει": Walter Mitty: Στο διήγημα του Τζέιμς Θέρμπερ “Η μυστική ζωή του Γουόλτερ Μίτι” [...] ο ομώνυμος κεντρικός ήρωας είναι ένας ονειροπόλος που φαντάζεται ότι είναι άλλοτε πιλότος εν καιρώ πολέμου, άλλοτε χειρουργός στα επείγοντα περιστατικά, άλλοτε διαβολικός δολοφόνος. Το όνομα του ήρωα πέρασε και στην καθημερινή ομιλία και έφτασε να σημαίνει σύμφωνα με το American Heritage Dictionary “εναν συνηθισμένο άνθρωπο, χωρίς πυγμή, που βαυκαλίζεται με φαντασιώσεις ανυπόστατων θριάμβων”.
Γουάου, σκέφτηκα, για μένανε μιλάει.
Γουάου, ξανασκέφτηκα, δες που πάλι, έστω και ξωφαλτσα, μέσα έπεσα και πολύ καλά έκανα και συνέδεσα τον Walter Mitty με τον Μπουκόφσκι. Διότι, στο Τοστ Ζαμπόν, ο έφηβος Χανκ, σπυριάρης, κοινωνικά απομονωμένος, τι κάνει; Γράφει τις πρώτες του ιστορίες, με ήρωα (ουσιαστικά τον ίδιο του τον ευατό) ένα σούπερ γαμάτο πιλότο εν καιρώ πολέμου. Τι είναι αυτό λοιπόν αν όχι ένα έστω τυχαίο κλείσιμο του ματιού του Μπουκ. προς τον Θερμπερ, απ' τον οποίον άλλωστε έχει επηρεαστεί;
Γουάου, ξαναμανασκέφτηκα, για αυτό τον θυμήθηκα τον Νεκτάριο; Ενιωσα μήπως ότι απ' τα πολλά βιβλία έχω αρχίσει να το χάνω λιγάκι τελυταία; Ή, έστω, ότι χαώθηκα μέσα στα βιβλία; Και εξ ου και το μπερδεμα με τον Απόλλωνα Λεπίκ, τον ήρωα του Ζαν Μπατίστ Εβέτ, που παραδέχεται: “περνώ τον καιρό μου διαβάζοντας -διαβάζω πολύ, υπερβολικά ίσως, η ύπαρξή μου δεν είναι παρά αυτά τα αναγνώσματα που γεμίζουν το εσωτερικό μου κενό”.
Γουάου, φυσικά μετά από όλα αυτά έπρεπε να γκουγκλίσω. Γκουγκλίζοντας έμαθα ότι υπάρχει και ψυχολογικό σύνδρομο Γουόλτερ Μίτι, ότι το βιβλίο του Θέρμπερ έχει γυριστεί και ταινία (πολύ παλιά) και ότι... σούπερ γούαου ξαναγυρίστηκε πρόσφατα και αναμένεται να βγει στις αίθουσες μέσα στο 2010 με πρωταγωνιστή τον Μάικ Μάγιερς.
Γουάου, ξανασκέφτηκα. Πάλι μπροστά απ' την εποχή μου είμαι. Σκέτη πρωτοπορία ο πούστης.
Και φυσικά αυτό ακριβώς είναι που λέμε σύνδρομο Γουόλτερ Μίτι.
ΥΓ. Στο σχετικο λίνκ της γουικιπίντια, αναφέρονται αρκετά τραγούδια (κάποια απ' αυτά πολύ αξιόλογα) που στους στίχους τους μιλάνε για τον Γουόλτερ Μίτι. Το άνωθι κλάσικ αναφέρει:
Every bit of clothing ought to make you pretty
You can cut the clothing, grey is such a pity
I should wear the clothing of Mr. Walter Mitty
Σχετικά λινξ: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9
22 Νοε 2009
Να εμβολιαστούμε γρήγορα, να πάρουμε αντισηπτικό και μάσκα
Η γρίπη των χοίρων μας έχει τρομοκρατήσει.Υποψιάζομαι πως κάποιοι τα αρπάζουν χοντρά από τις φαρμακευτικές. Η Καθημερινή σήμερα στο πρωτοσέλιδο γράφει "Δύο νέοι θάνατοι από τη νέα γρίπη". Στα ψιλά γράμματα βέβαια μαθαίνουμε ότι οι δύο νέοι θάνατοι αφορούν σε άτομα με ανοσοκαταστολή (ο ένας λευχαιμία και ο άλλος πολυοργανική ανεπάρκεια). Δίπλα στο προπαγανδιστικό (με στόχο την τρομοκράτηση και την αποδοχή του εμβολιασμού) κείμενο της Καθημερινής υπάρχει και το βαρυσήμαντο ρεπορτάζ της κας Γαλήνης Φούρα με τίτλο "Ανθεκτικός ο ιός της αμφιβολίας", στο οποίο αναφέρει ότι η κοινωνία είναι αρνητική ως προς τον εμβολιασμό και ψέγει τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που αρνούνται να εμβολιαστούν. Φυσικά δεν παραλείπει να τονίσει ότι ο ιος "έχει κάνει θραύση στα σχολεία" και ότι "σε όλον τον κόσμο από τις ΗΠΑ μέχρι την Κίνα οι εμβολιασμοί φθάνουν τα 65 εκατομμύρια".
Επειδή τα συγκεκριμένα άρθρα πηγάζουν είτε από βλακεία είτε από σκοπιμότητα θα αναφέρω τα βασικά επιχειρήματα αντίστασης στην τρομοϋστερία της γρίπης.
- η νέα γρίπη είναι ήπια με συνηθισμένα συμπτώματα. Από αυτήν κινδυνεύουν μόνο όσοι έχουν σοβαρό πρόβλημα υγείας, όπως στις τρεις περιπτώσεις θανάτου στην Ελλάδα. Μιλάμε για ανθρώπους που βρίσκονται στην εντατική και για τους οποίους μια απλή οποιαδήποτε λοίμωξη μπορεί να τους δώσει το τελειωτικό χτύπημα.
-Η κοινή γρίπη ετησίως έχει εκατοντάδες χιλιάδες θύματα παγκοσμίως, ενώ η πολυδιαφημισμένη νέα γρίπη εδώ και ένα χρόνο δεν έχει προκαλέσει πάνω από 7.000 απώλειες.
-Τα κράτη του δυτικού κόσμου είχαν ήδη συμφωνήσει με τις εταιρίες για την αγορά των εμβολίων πριν γίνουν οι απαραίτητοι εργαστηριακοί έλεγχοι. Οι μέθοδοι προπαγάνδας που χρησιμοποιήθηκαν στην παρούσα φάση, η απουσία αντίστοιχης καμπάνιας για πραγματικά θανατηφόρες ασθένειες σε παγκόσμιο επίπεδο και η βιαστική προσπάθεια μαζικού εμβολιασμού πληθυσμών (με πολιτικές, οικονομικές και υγειονομικές προεκτάσεις) μπορούν παρά μόνο να προκαλέσουν υποψίες.
-Οι λέξεις Baxter, Tamiflu, Roche, Relenza αν γκουγκλαριστούν δίνουν πολλές απαντήσεις. Οι φαρμακευτικές της Δύσης προκαλούν εδώ και δεκαετίες στην Αφρική περισσότερους θανάτους από κάθε ψευτογρίπη (αλήθεια, θυμάστε την άλλη, φοβερή, γρίπη των πτηνών και την τρομαχτική νόσο των αγελάδων;). Οι προσπάθειες κυβερνήσεων της Αφρικής να φτιάξουν φτηνά δικά τους εμβόλια μπλοκαρίστηκαν με ποικίλους τρόπους με συνέπεια να πεθαίνουν εκατομμύρια όχι μόνο λόγω στέρησης για παράδειγμα φτηνών φαρμάκων για το AIDS, αλλά από ασθένειες που εδω και αιώνες δεν απειλούν το δυτικό κόσμο. Τα τελευταία χρόνια η πίεση κατά των φαρμακευτικών να αλλάξουν στάση απέναντι στους φτωχούς συγγενείς του τρίτου κόσμου έχει αυξηθεί. Συνεπώς, χρειάζεται να ενεργοποιηθεί η αγορά της Δύσης (να κάνουμε κανα συμβόλαιο καλό, να πουλήσουμε κανένα Tamiflu και κανένα αντισηπτικό), με μεθόδους προπαγάνδας και τρόμου. Μόνο έτσι θα ισοσκελίσουν οι εταιρίες αυτές τις απώλειές τους από τον έλεγχο των χωρών του τρίτου κόσμου. Σε πρωτη φάση και με τη συνεργασία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και των μίντια καλά τα καταφέρνουν.
Εδώ ένα κείμενο της Αριστερής Ριζοσπαστικής Συνεργασίας Ιατρών για το φάντασμα της γρίπης, τα κέρδη και την παραγωγή τρόμου και πειθάρχησης.
18 Νοε 2009
Εμάς καλούν τα βιολιά
Υπάρχει και αν ναι πόσο μεγάλο είναι –ναααα τόόόόσο, με το συμπάθιο- ένα χάσμα μεταξύ καλλιτέχνη και φιλότεχνου κοινού; Μπορεί κάθε φιλότεχνος να είναι και καλλιτέχνης; Η εμμονή μου με τη λαϊκή κουλτούρα, σε κάθε της μορφή, λέει ναι. Η λογική μου λέει όχι (το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι, που λέει και ο Λουντοβίκ απ’ τα Ανώγεια). Σίγουρα (λέξη-φετίχ κάθε ποδοσφαιριστού που σέβεται τον εαυτό του και μιλάει σε δημοσιογράφους, όπως το καμουτσίκι και το τσίγκινο βρακάκι για κάθε σαδομαζό, όπως η ιδρωμένη πατούσα για κάθε ποδολάγνο, όπως τα σιρόπια και τα εξωτικά φρούτα για τους ερωτοφαγάδες) ο καλλιτέχνης έχει γίνει κοινωνός της τέχνης των άλλων –όντας ταυτόχρονα «φιλότεχνο κοινό»-, την έχει αφομοιώσει και δημιουργεί ομορφιά. Ο φιλότεχνος αρκείται μόνο στο να κοινωνεί, να απολαμβάνει αυτή την ομορφιά. Και μπορεί άμα λάχει να ούμε να ζηλεύει τους ήχους, τις λέξεις, τις εικόνες. Μπορεί ενδεχομένως και να εμπνέεται απ’ όλα αυτά. Και να προσπαθεί, λίγο-πολύ μαϊμουδίζοντας, να δημιουργήσει ομορφιά κι αυτός. Έστω ότι αποδέχομαι τη γνωστή (άμα πας ταξίδι, να μου πάρεις μία) πίπα ότι ο φιλότεχνος μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει καλλιτέχνης, ότι τεσπά οι καλλιτέχναι δεν είναι δα οι εκλεκτοί του Θεού ή των Μουσών ή εντέλει πλάσματα με διαφορετική αν όχι ανώτερη εγκεφαλική χημική σύνθεση απ’ τους μη καλλιτέχνες (κι ας έλεγε ό,τι παπαριά ήθελε ο Πλάτων, ας τους έστελνε και στην αρχαία Σιβηρία), αλλά, αν είναι έτσι, ειλικρινά πείτε μου, πότε ήταν η τελευταία φορά που εσείς δημιουργήσατε τέτοια ομορφιά σαν του Τζεημς Απόλο στο κάλεσμα των βιολιών; Εγώ πάντως, ομολογώ μετά πάσας, ασίστ και κάρφωμα στην αντίπαλη (αφού σε αρέσουν τρίποντα, πάω σε άλλη) μπασκέτα, ειλικρίνειας, πέρα από κάτι ύπουλες, απροσδόκητες πορδές, στον τομέα της ομορφιάς, της τέχνης, της δημιουργίας, δεν έχω κάτι περισσότερο να επιδείξω.
17 Νοε 2009
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη,
φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο.
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη,
φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο.
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.
16 Νοε 2009
Bourgogne
Dans les vignobles, Bourgogne, 15 Novembre
Fixin, Bourgogne, 15 Novembre
Monthelie, Bourgogne, 14 Novembre
Les vignerons révolutionnaires, Bourgogne
Les vignerons révolutionnaires, Bourgogne
Επεξήγηση: Το σύνθημα στον τοίχο δε γράφτηκε προφανώς από κάποιο καλλιεργητή αλλά μάλλον από τους χιλιάδες που συρρέουν στη Βουργουνδία για να δοκιμάσουν τα περιβόητα κρασία της. Ως κρασί του τριημέρου ψηφίστηκε ομόφωνα το Corton-Charlemagne Grand Cru. Οι τιμές του κυμαίνονται μεταξύ 61-165 ευρώ. Αν και λευκό, αγαπήθηκε φανατικά, όταν το δοκιμάσαμε σε αυτή την κάβα στο σατό του Corton. Φυσικά μείναμε στη δοκιμή, καθώς κανείς δεν είχε να διαθέσει 70 ευρώ για να το αγοράσει.
12 Νοε 2009
Αρχή χωρίς τέλος
Ήταν Χριστούγεννα, το μόνο σίγουρο - να'ταν το 2000 ή το 2001, δε μπορώ να πω με βεβαιότητα. Κοιτάζω φωτογραφίες και προσπαθώ να συνδυάσω γεγονότα στο μυαλό μου, αλλά και πάλι...
Αλλά αυτά τα ίδια γεγονότα εν τέλει είναι που έχουν σημασία. Σ' αυτή τη μικρή πόλη περιτριγυρισμένη από βουνά που βρέθηκα εντελώς συμπτωματικά, με μια παρέα που μόνο από σύμπτωση τελικά δε διασπάρθηκε εν μία νυκτί. Τόσο ασύμβατη.
Εκεί όμως έτυχε (;) να βρίσκεται και ένας αγαπημένος φίλος, μόνιμος κάτοικος τότε, λόγω καταγωγής φυσικά. Ένας φίλος που μπορεί οι καιροί να φύγαν, κάποιες χαζοπαρεξηγήσεις να υποδαυλίσαν τη σχέση, αλλά το δώρο εκείνων των Χριστουγέννων δε θα το ξεχάσω.
Και ήταν δύσκολα Χριστούγεννα, δεν ξέρω αν φταίνε τα βουνά που δεν άφηναν καμιά ελπίδα διαφυγής, ο βαρύμαγκας της παρέας ή μάλλον ο χαμένος μεγάλος έρωτας που βρισκόταν θαμμένος σε κάθε σημείο της πόλης (πόσο τραγική ειρωνία αλήθεια τώρα πια!).
Μάλλον η συναισθηματική καταβύθιση που μας προσφέρουν κάποιοι ήχοι να μην είναι τόσο αποτέλεσμα της καλλιτεχνικής τους αξίας (αν υπάρχει κάποιο βαρόμετρο αντικειμενικής εκτίμησης αυτής της αξίας), αλλά, το κυριότερο, συνάρτηση των δικών μας συγκυριακών συναισθηματικών δαιδάλων. Έκτοτε τους Tindersticks τους κουβαλάω μέσα μου και αυτοί με κυριεύουν σε κάθε μου συναισθηματική ολίσθηση (χμ, πολύ συναίσθημα έχει πέσει σε μια παράγραφο και υπονομεύει την κυνική μου allure...).
Εντούτοις, καινούριο άλμπουμ για τους tindersticks, κι ας πούμε ότι αυτή είναι η μικρή μου αχίλλειος πτέρνα αγαπητέ. Αυτή η φωνή πάντα με κάνει να δακρύζω, νά, το παραδέχομαι, τί να κάνω;
Δε θα πρωτοτυπήσω, ένα από τα τόσο γνωστά και λατρεμένα...
Αλλά αυτά τα ίδια γεγονότα εν τέλει είναι που έχουν σημασία. Σ' αυτή τη μικρή πόλη περιτριγυρισμένη από βουνά που βρέθηκα εντελώς συμπτωματικά, με μια παρέα που μόνο από σύμπτωση τελικά δε διασπάρθηκε εν μία νυκτί. Τόσο ασύμβατη.
Εκεί όμως έτυχε (;) να βρίσκεται και ένας αγαπημένος φίλος, μόνιμος κάτοικος τότε, λόγω καταγωγής φυσικά. Ένας φίλος που μπορεί οι καιροί να φύγαν, κάποιες χαζοπαρεξηγήσεις να υποδαυλίσαν τη σχέση, αλλά το δώρο εκείνων των Χριστουγέννων δε θα το ξεχάσω.
Και ήταν δύσκολα Χριστούγεννα, δεν ξέρω αν φταίνε τα βουνά που δεν άφηναν καμιά ελπίδα διαφυγής, ο βαρύμαγκας της παρέας ή μάλλον ο χαμένος μεγάλος έρωτας που βρισκόταν θαμμένος σε κάθε σημείο της πόλης (πόσο τραγική ειρωνία αλήθεια τώρα πια!).
Μάλλον η συναισθηματική καταβύθιση που μας προσφέρουν κάποιοι ήχοι να μην είναι τόσο αποτέλεσμα της καλλιτεχνικής τους αξίας (αν υπάρχει κάποιο βαρόμετρο αντικειμενικής εκτίμησης αυτής της αξίας), αλλά, το κυριότερο, συνάρτηση των δικών μας συγκυριακών συναισθηματικών δαιδάλων. Έκτοτε τους Tindersticks τους κουβαλάω μέσα μου και αυτοί με κυριεύουν σε κάθε μου συναισθηματική ολίσθηση (χμ, πολύ συναίσθημα έχει πέσει σε μια παράγραφο και υπονομεύει την κυνική μου allure...).
Εντούτοις, καινούριο άλμπουμ για τους tindersticks, κι ας πούμε ότι αυτή είναι η μικρή μου αχίλλειος πτέρνα αγαπητέ. Αυτή η φωνή πάντα με κάνει να δακρύζω, νά, το παραδέχομαι, τί να κάνω;
Δε θα πρωτοτυπήσω, ένα από τα τόσο γνωστά και λατρεμένα...
11 Νοε 2009
Παπαρίγιες 2
Μετά τις Παπαρίγιες Νο 1 αποφάσισα να επιστρέψω για το Σίκουελ.
Πάμε λοιπόν. Θα σας αντιγράψω τι είπε και θα κάνω και ένα σχόλιο. ΟΚ; Το κείμενο είναι απ' εδώ και απ' εδώ. Με bold τα σημεία που πρέπει να προσέξετε.
"Aπό το σκοπευτήριο της Καισαριανής, επέλεξε η γενική γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, να μιλήσει για τις "αντικομμουνιστικές" όπως τις χαρακτήρισε εκδηλώσεις στο Βερολίνο, με αφορμή τα 20 χρόνια από το γκρέμισμα του τείχους. Όπως τόνισε η κ. Παπαρήγα: "Νιώσαμε την ανάγκη σήμερα να βρεθούμε εδώ, σ’ αυτόν τον ιερό για το λαό τόπο, όπου Έλληνες παρέδωσαν στους Γερμανούς, κομμουνιστές πιστούς και αμετανόητους στην υπόθεση της λευτεριάς της πατρίδας, εν γνώσει του ότι θα εκτελεστούν ή, στην καλύτερη περίπτωση, ότι θα τους στείλουν στα γνωστά στρατόπεδα της Γερμανίας. Προτίμησαν νεκρούς τους αμετανόητους και μαχητικούς κομμουνιστές παρά ζωντανούς αγωνιστές για τη λευτεριά".
Σημείο Νο 1
Οι εκδηλώσεις ήταν μόνο αντικουμουνιστικές. Μόνο. Και επίσης: Μόνο κουμουνιστές ήσαν όσοι εκτελέστηκαν στην Καισαριανή. Βέέέέέέέβαια. Κανείς άλλος. Μόνο κουμουνιστές. Όσοι δε πρόλαβαν να διαγραφούν μάλλον.
Συνεχίζουμε:
"Νιώσαμε την ανάγκη να έρθουμε εδώ γιατί σήμερα στο Βερολίνο, η αφρόκρεμα των ιμπεριαλιστών και τα δευτεροκλασάτα στελέχη τους και οι σύμμαχοί τους - ανάμεσα σε αυτούς και ο Έλληνας πρωθυπουργός - πήγαν να γιορτάσουν την πτώση του τείχους. Πανηγυρίζουν και καταλαβαίνουμε γιατί πανηγυρίζουν. Γιατί γι’ αυτούς η ελευθερία και η δημοκρατία εμπεδώνονται πάνω σε μια ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία. Γι’ αυτούς ελευθερία και δημοκρατία είναι να καταπατούνται τα δικαιώματα των λαών, να ληστεύουν την εργατική τάξη, να διαιρούν λαούς, να κατακερματίζουν ή βίαια να προσαρτούν κράτη. Γι’ αυτούς η ελευθερία και η δημοκρατία είναι συνώνυμες με τον πόλεμο του κεφαλαίου, αλλά και με τον πόλεμο με τα όπλα. Όλοι αυτοί που μαζεύονται στο Βερολίνο έχουν ξεχάσει τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο τείχος που υψώνουν οι Ισραηλινοί μέσα στην Παλαιστίνη".
Σημείο Νο 2
Οκ εδώ έχει κάποιο δίκιο. Αν δε μιλούσε για το τείχος αλλά γενικά θα της έλεγα και μπράβο. Παμε στο ψητό:
«Το τείχος το επέβαλε ο ιμπεριαλισμός να υψωθεί και έγινε ακριβώς παραμονές, όταν τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα απειλούσαν να εισβάλουν στο Βερολίνο, ιδιαίτερα βεβαίως στο ανατολικό Βερολίνο, στο έδαφος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Και ρωτάμε: Δεν είχε δικαίωμα ένας λαός, μια εξουσία εργατική ή η οποιαδήποτε κυβέρνηση να σεβαστεί τα σύνορά της και να υψώσει το τείχος μέσα στο έδαφός της; Σκεφθείτε αν μέσα στην Αθήνα είχαμε τρεις - τέσσερις δήμους που ανήκαν σε έναν στρατό Κατοχής, θα ήταν ελεύθερα, μπες βγες; Γιατί η Δυτική Γερμανία στην ουσία λειτουργούσε με το ΝΑΤΟ, με τους Αμερικανούς σαν στρατός Κατοχής. Απ’ τη μία μεριά ευθύνεται για τη διαίρεση της Γερμανίας και από την άλλη ήθελε τη βίαιη προσάρτησή της».
Σημείο 3
Μα την Παναγία δυσκολεύομαι να σχολιάσω. Δικαιολογεί δηλαδή το τείχος των Ισραηλινών που ανέφερε πιο πάνω; Αλλά θα μου πει όχι εκεί δεν ισχύει γιατί οι Παλαιστίνιοι δεν είναι στρατός κατοχής. Τότε όμως γιατί δεν είπε κάτι για την Κύπρο; Και εκεί υποτίθεται στρατός κατοχής υπάρχει. Αλλά η Κύπρος δεν είναι σοσιαλιστική άρα ότι κάνει δεν είναι σωστό ε; Από την άλλη πόσο σίγουρη είναι ότι το τείχος στήθηκε για να κρατήσει κάποιους έξω; Μήπως Αλέκα μου στήθηκε για να κρατήσει κάποιους μέσα; Τέτοιες μαλακίες κάνει μετά πλεξούδα ο κάθε Άδωνις.
Και πάμε για το κλείσιμο:
"Εμείς για άλλη μια φορά υπογραμμίζουμε ότι είμαστε με την πλευρά του σοσιαλισμού. Υπερασπιζόμαστε το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε για τη μεγάλη συνεισφορά του και στους λαούς που γνώρισαν το σοσιαλισμό και για την ανθρωπότητα. Και είχαμε το θάρρος και την τόλμη να βαθύνουμε και να αναδείξουμε τις αιτίες που οδήγησαν στην καπιταλιστική παλινόρθωση. Γι’ αυτό παλεύουμε με νύχια και με δόντια και δεν πρόκειται να παραιτηθούμε από την πάλη για το σοσιαλισμό, έναν σοσιαλισμό που στην Ελλάδα θα έχει όλα τα καλά του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και βεβαίως θα ενσωματώσει τα διδάγματα από τις αρνητικές εμπειρίες. Αν νομίζουν αυτοί που μαζεύονται σήμερα στο Βερολίνο ότι οι λαοί θα συμφιλιωθούν με την ιμπεριαλιστική πραγματικότητα πέφτουν έξω. Αργά ή γρήγορα οι λαοί θα σηκωθούν πολύ ψηλά, ακόμα ψηλότερα απ’ ότι έγινε στον 20ο αιώνα".
Τώρα...σωθήκαμε Αλέκα...
Τώρα σωθήκαμε...
Πάμε λοιπόν. Θα σας αντιγράψω τι είπε και θα κάνω και ένα σχόλιο. ΟΚ; Το κείμενο είναι απ' εδώ και απ' εδώ. Με bold τα σημεία που πρέπει να προσέξετε.
"Aπό το σκοπευτήριο της Καισαριανής, επέλεξε η γενική γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, να μιλήσει για τις "αντικομμουνιστικές" όπως τις χαρακτήρισε εκδηλώσεις στο Βερολίνο, με αφορμή τα 20 χρόνια από το γκρέμισμα του τείχους. Όπως τόνισε η κ. Παπαρήγα: "Νιώσαμε την ανάγκη σήμερα να βρεθούμε εδώ, σ’ αυτόν τον ιερό για το λαό τόπο, όπου Έλληνες παρέδωσαν στους Γερμανούς, κομμουνιστές πιστούς και αμετανόητους στην υπόθεση της λευτεριάς της πατρίδας, εν γνώσει του ότι θα εκτελεστούν ή, στην καλύτερη περίπτωση, ότι θα τους στείλουν στα γνωστά στρατόπεδα της Γερμανίας. Προτίμησαν νεκρούς τους αμετανόητους και μαχητικούς κομμουνιστές παρά ζωντανούς αγωνιστές για τη λευτεριά".
Σημείο Νο 1
Οι εκδηλώσεις ήταν μόνο αντικουμουνιστικές. Μόνο. Και επίσης: Μόνο κουμουνιστές ήσαν όσοι εκτελέστηκαν στην Καισαριανή. Βέέέέέέέβαια. Κανείς άλλος. Μόνο κουμουνιστές. Όσοι δε πρόλαβαν να διαγραφούν μάλλον.
Συνεχίζουμε:
"Νιώσαμε την ανάγκη να έρθουμε εδώ γιατί σήμερα στο Βερολίνο, η αφρόκρεμα των ιμπεριαλιστών και τα δευτεροκλασάτα στελέχη τους και οι σύμμαχοί τους - ανάμεσα σε αυτούς και ο Έλληνας πρωθυπουργός - πήγαν να γιορτάσουν την πτώση του τείχους. Πανηγυρίζουν και καταλαβαίνουμε γιατί πανηγυρίζουν. Γιατί γι’ αυτούς η ελευθερία και η δημοκρατία εμπεδώνονται πάνω σε μια ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία. Γι’ αυτούς ελευθερία και δημοκρατία είναι να καταπατούνται τα δικαιώματα των λαών, να ληστεύουν την εργατική τάξη, να διαιρούν λαούς, να κατακερματίζουν ή βίαια να προσαρτούν κράτη. Γι’ αυτούς η ελευθερία και η δημοκρατία είναι συνώνυμες με τον πόλεμο του κεφαλαίου, αλλά και με τον πόλεμο με τα όπλα. Όλοι αυτοί που μαζεύονται στο Βερολίνο έχουν ξεχάσει τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο τείχος που υψώνουν οι Ισραηλινοί μέσα στην Παλαιστίνη".
Σημείο Νο 2
Οκ εδώ έχει κάποιο δίκιο. Αν δε μιλούσε για το τείχος αλλά γενικά θα της έλεγα και μπράβο. Παμε στο ψητό:
«Το τείχος το επέβαλε ο ιμπεριαλισμός να υψωθεί και έγινε ακριβώς παραμονές, όταν τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα απειλούσαν να εισβάλουν στο Βερολίνο, ιδιαίτερα βεβαίως στο ανατολικό Βερολίνο, στο έδαφος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Και ρωτάμε: Δεν είχε δικαίωμα ένας λαός, μια εξουσία εργατική ή η οποιαδήποτε κυβέρνηση να σεβαστεί τα σύνορά της και να υψώσει το τείχος μέσα στο έδαφός της; Σκεφθείτε αν μέσα στην Αθήνα είχαμε τρεις - τέσσερις δήμους που ανήκαν σε έναν στρατό Κατοχής, θα ήταν ελεύθερα, μπες βγες; Γιατί η Δυτική Γερμανία στην ουσία λειτουργούσε με το ΝΑΤΟ, με τους Αμερικανούς σαν στρατός Κατοχής. Απ’ τη μία μεριά ευθύνεται για τη διαίρεση της Γερμανίας και από την άλλη ήθελε τη βίαιη προσάρτησή της».
Σημείο 3
Μα την Παναγία δυσκολεύομαι να σχολιάσω. Δικαιολογεί δηλαδή το τείχος των Ισραηλινών που ανέφερε πιο πάνω; Αλλά θα μου πει όχι εκεί δεν ισχύει γιατί οι Παλαιστίνιοι δεν είναι στρατός κατοχής. Τότε όμως γιατί δεν είπε κάτι για την Κύπρο; Και εκεί υποτίθεται στρατός κατοχής υπάρχει. Αλλά η Κύπρος δεν είναι σοσιαλιστική άρα ότι κάνει δεν είναι σωστό ε; Από την άλλη πόσο σίγουρη είναι ότι το τείχος στήθηκε για να κρατήσει κάποιους έξω; Μήπως Αλέκα μου στήθηκε για να κρατήσει κάποιους μέσα; Τέτοιες μαλακίες κάνει μετά πλεξούδα ο κάθε Άδωνις.
Και πάμε για το κλείσιμο:
"Εμείς για άλλη μια φορά υπογραμμίζουμε ότι είμαστε με την πλευρά του σοσιαλισμού. Υπερασπιζόμαστε το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε για τη μεγάλη συνεισφορά του και στους λαούς που γνώρισαν το σοσιαλισμό και για την ανθρωπότητα. Και είχαμε το θάρρος και την τόλμη να βαθύνουμε και να αναδείξουμε τις αιτίες που οδήγησαν στην καπιταλιστική παλινόρθωση. Γι’ αυτό παλεύουμε με νύχια και με δόντια και δεν πρόκειται να παραιτηθούμε από την πάλη για το σοσιαλισμό, έναν σοσιαλισμό που στην Ελλάδα θα έχει όλα τα καλά του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και βεβαίως θα ενσωματώσει τα διδάγματα από τις αρνητικές εμπειρίες. Αν νομίζουν αυτοί που μαζεύονται σήμερα στο Βερολίνο ότι οι λαοί θα συμφιλιωθούν με την ιμπεριαλιστική πραγματικότητα πέφτουν έξω. Αργά ή γρήγορα οι λαοί θα σηκωθούν πολύ ψηλά, ακόμα ψηλότερα απ’ ότι έγινε στον 20ο αιώνα".
Τώρα...σωθήκαμε Αλέκα...
Τώρα σωθήκαμε...
10 Νοε 2009
Ουφ!
Αδρεναλίνη κανένας δε θα μείνει.
Πάρτε μια φώτο για αρχή, τραβηγμένη από κινητό όχι αηδίες:
Καιρό είχα να εμφανιστώ απ' εδώ και με πιάσαν οι νοσταλγίες, οι θυμοί που είμαι μακριά από την μπλογκόσφαιρα του Πάνω Κ. και διάφορα άλλα. Απλώς χωρίς να θέλω να δικαιολογηθώ τον τελευταίο καιρό τρέχω πολύ και είμαι συνήθως πτώμα ετούτη την ώρα. Πέρα από αυτό πολλά θα ήθελα να πω και εγώ για όσα γίνονται αλλά από την άλλη δε νομίζω ότι θα προσθέσω κάτι καινούργιο. Φανταστείτε ότι από τις φωτιές στην Αττική προσπαθώ να μπω μια μέρα εδώ και να σας δείξω με φώτο ποιόν έστειλε ο Αντ1 με πολύ θράσος στις φωτιές:
Ότι μου λείπει όμως η παρέα σας αυτό ναι.
Και για να καταλάβετε. Ξυπνάω στις 6.30-7.00 για να κάνω ένα ντούζ. Κάνω ένα καφέ τον πίνω με ένα τσιγάρο και ξυπνάμε τον μικρό παίκτη. Α!Φωτογραφία έχω καιρό να σας δώσω. Ε, θα σας δώσω:
Να τον ντύσεις, να του δώσεις το γάλα, να τον πείσεις ότι πρέπει να πάει παιδικό και φύγαμε. Εκεί φτάνω, ανάλογα με την κίνηση, περίπου στις 8:10- 8:15. Να αφήσω τον μικρό μέσα στα κλάματα να μου πουν οι παίκτριες τι θέλουν από τη ζωή μου (γιατί δεν τον κουρεύετε, βάλτε του άλλο παντελόνι κόψτε του την πιπίλα και λοιπές μαλακίες). Καρφί για τη δουλειά. Συσκεύασε, κανόνισε τι θα πάει που, μάλωσε με την παραγωγή γιατί ορισμένες φορές τον παίζει (ένας είναι αλλά πως ακούγεται αυτό το παραγωγή ε;) φύγε στους πελάτες άκου ότι μαλακία θες για τον εκτυπωτή τους και πάλι πίσω μίλα με τους άλλους που έχουν πρόβλημα συννενοήσου για τις επόμενες μέρες...όλα αυτά με μια ανάσα. Πήγε 5.30 φύγε στο σπίτι. Να φύγω να ψάξω παρκάρισμα να φτάσω στο σπίτι κατά τις 18.15. Νύχτα πάει τώρα το χειμώνα γαμώ το για να γυρίσω. Να φάω σαν τον Λούη (Χριστοδούλου) να αλλάξουμε τον παίκτη να παίξουμε λίγο και θα μπει για μπάνιο. Μετά θα δούμε λίγο Σρεκ, αυτοκίνητα, Νέμο και τέτοια (έχω μάθει απέξω ατάκες μιλάμε όπως:
"Μπορείς να το κάνεις μεζεδάκι"
"Τι λέτε παιδιά;Θα μου πηγαίνει το μπλέ της Ντινόκο;ΤΟ ΜΠΛΕ ΤΗΣ ΝΤΙΝΟΚΟ"
και άλλες).
Ο μικρός όταν έχει πάει στον παιδικό στις 9.00 κοιμάται. Σας πληροφορώ ότι 9.01 θέλω να πάω για ύπνο. Αλλά πρέπει να δω λίγο και την Άφρο. Να δούμε πως πήγε η μέρα μας. Να μιλήσουμε για ότι έχουμε να κάνουμε τις επόμενες ημέρες. Πάει 10.00 και πάω για ύπνο. Τις περισσότερες φορές κοιμάμαι μετά από τουλάχιστο μια ώρα. Πρέπει πρώτα να μου περάσει η υπερένταση της ημέρας. Όλα αυτά γίνονται όταν ο μικρός είναι εντάξει και δεν έχει λιώσει στις ιώσεις. Η μύτη είναι κλειστή και δε μπορεί να πάρει ανάσα. Ξυπνάει. Έχει φλέματα και βήχει. Ξυπνάει. Και όταν ξυπνάει πολλές φορές σπάν τα νεύρα του και όλη μέρα είναι γκρινιάρης. (Αχ μετεωρίτα μου εσύ έχεις δυο. Κάνε υπομονή γιατί η κατάσταση είναι απάλευτη. Εμείς κάναμε το εμβόλιο της απλής γρίπης και δείχνει να δουλεύει. Αν έχω νεώτερα θα σου πω)
Μέσα σε αυτόν τον πανικό είμαι τώρα τελευταία. Σκέφτομαι και διάφορα άλλα, προλαβαίνω, για ότι γίνεται. Αλλά δεν έχω κουράγιο σήμερα να τα αναλύσω. Σήμερα ήθελα απλώς να σας πω ότι τρέχω σα το Βέγγο και ότι μου λείπει η επαφή μαζί σας. Κατασκεύασα και το tovromiko.blogspot.com που όμως δε θέλει και πολύ σκέψη. Ένας τυφλοσούρτης είναι και τέλος.Πάντως δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να γυρνάς στο σπίτι σα σκατά από την κούραση και ο μικρός να σου δείχνει το νέο του κόλπο:
Να σου ανοίγει την πόρτα αυτός γιατί πλέον φτάνει, να φωνάζει από πριν ανοίξει "Να ο μπαμπας" και να πέφτει στην αγκαλιά σου.
Και για το τέλος ένα αναρχικό σύνθημα βγαλμένο από τη ζωή:
Πάρτε μια φώτο για αρχή, τραβηγμένη από κινητό όχι αηδίες:
Καιρό είχα να εμφανιστώ απ' εδώ και με πιάσαν οι νοσταλγίες, οι θυμοί που είμαι μακριά από την μπλογκόσφαιρα του Πάνω Κ. και διάφορα άλλα. Απλώς χωρίς να θέλω να δικαιολογηθώ τον τελευταίο καιρό τρέχω πολύ και είμαι συνήθως πτώμα ετούτη την ώρα. Πέρα από αυτό πολλά θα ήθελα να πω και εγώ για όσα γίνονται αλλά από την άλλη δε νομίζω ότι θα προσθέσω κάτι καινούργιο. Φανταστείτε ότι από τις φωτιές στην Αττική προσπαθώ να μπω μια μέρα εδώ και να σας δείξω με φώτο ποιόν έστειλε ο Αντ1 με πολύ θράσος στις φωτιές:
Ότι μου λείπει όμως η παρέα σας αυτό ναι.Και για να καταλάβετε. Ξυπνάω στις 6.30-7.00 για να κάνω ένα ντούζ. Κάνω ένα καφέ τον πίνω με ένα τσιγάρο και ξυπνάμε τον μικρό παίκτη. Α!Φωτογραφία έχω καιρό να σας δώσω. Ε, θα σας δώσω:
Να τον ντύσεις, να του δώσεις το γάλα, να τον πείσεις ότι πρέπει να πάει παιδικό και φύγαμε. Εκεί φτάνω, ανάλογα με την κίνηση, περίπου στις 8:10- 8:15. Να αφήσω τον μικρό μέσα στα κλάματα να μου πουν οι παίκτριες τι θέλουν από τη ζωή μου (γιατί δεν τον κουρεύετε, βάλτε του άλλο παντελόνι κόψτε του την πιπίλα και λοιπές μαλακίες). Καρφί για τη δουλειά. Συσκεύασε, κανόνισε τι θα πάει που, μάλωσε με την παραγωγή γιατί ορισμένες φορές τον παίζει (ένας είναι αλλά πως ακούγεται αυτό το παραγωγή ε;) φύγε στους πελάτες άκου ότι μαλακία θες για τον εκτυπωτή τους και πάλι πίσω μίλα με τους άλλους που έχουν πρόβλημα συννενοήσου για τις επόμενες μέρες...όλα αυτά με μια ανάσα. Πήγε 5.30 φύγε στο σπίτι. Να φύγω να ψάξω παρκάρισμα να φτάσω στο σπίτι κατά τις 18.15. Νύχτα πάει τώρα το χειμώνα γαμώ το για να γυρίσω. Να φάω σαν τον Λούη (Χριστοδούλου) να αλλάξουμε τον παίκτη να παίξουμε λίγο και θα μπει για μπάνιο. Μετά θα δούμε λίγο Σρεκ, αυτοκίνητα, Νέμο και τέτοια (έχω μάθει απέξω ατάκες μιλάμε όπως:
"Μπορείς να το κάνεις μεζεδάκι"
"Τι λέτε παιδιά;Θα μου πηγαίνει το μπλέ της Ντινόκο;ΤΟ ΜΠΛΕ ΤΗΣ ΝΤΙΝΟΚΟ"
και άλλες).
Ο μικρός όταν έχει πάει στον παιδικό στις 9.00 κοιμάται. Σας πληροφορώ ότι 9.01 θέλω να πάω για ύπνο. Αλλά πρέπει να δω λίγο και την Άφρο. Να δούμε πως πήγε η μέρα μας. Να μιλήσουμε για ότι έχουμε να κάνουμε τις επόμενες ημέρες. Πάει 10.00 και πάω για ύπνο. Τις περισσότερες φορές κοιμάμαι μετά από τουλάχιστο μια ώρα. Πρέπει πρώτα να μου περάσει η υπερένταση της ημέρας. Όλα αυτά γίνονται όταν ο μικρός είναι εντάξει και δεν έχει λιώσει στις ιώσεις. Η μύτη είναι κλειστή και δε μπορεί να πάρει ανάσα. Ξυπνάει. Έχει φλέματα και βήχει. Ξυπνάει. Και όταν ξυπνάει πολλές φορές σπάν τα νεύρα του και όλη μέρα είναι γκρινιάρης. (Αχ μετεωρίτα μου εσύ έχεις δυο. Κάνε υπομονή γιατί η κατάσταση είναι απάλευτη. Εμείς κάναμε το εμβόλιο της απλής γρίπης και δείχνει να δουλεύει. Αν έχω νεώτερα θα σου πω)
Μέσα σε αυτόν τον πανικό είμαι τώρα τελευταία. Σκέφτομαι και διάφορα άλλα, προλαβαίνω, για ότι γίνεται. Αλλά δεν έχω κουράγιο σήμερα να τα αναλύσω. Σήμερα ήθελα απλώς να σας πω ότι τρέχω σα το Βέγγο και ότι μου λείπει η επαφή μαζί σας. Κατασκεύασα και το tovromiko.blogspot.com που όμως δε θέλει και πολύ σκέψη. Ένας τυφλοσούρτης είναι και τέλος.Πάντως δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να γυρνάς στο σπίτι σα σκατά από την κούραση και ο μικρός να σου δείχνει το νέο του κόλπο:
Να σου ανοίγει την πόρτα αυτός γιατί πλέον φτάνει, να φωνάζει από πριν ανοίξει "Να ο μπαμπας" και να πέφτει στην αγκαλιά σου.
Και για το τέλος ένα αναρχικό σύνθημα βγαλμένο από τη ζωή:
7 Νοε 2009
Alice
Όταν πρωτοάκουσα την Alice Russell νόμισα ότι πίσω από αυτή τη φωνή κρυβόταν μια μαύρη παχουλούλα γυναίκα γύρω στο 1.70 το λιγότερο. Τελικά ένα ακόμα στερεότυπο καταρρίφθηκε, δείχνοντας ότι σόουλ και γκόσπελ τραγουδούν και μικροκαμωμένες λευκές Αγγλίδες, όπως πανκ μπορούν να τραγουδούν Έλληνες, μπάλκαν Γάλλοι και ρέγκε Γερμανοί. Η Άλις έπαιξε για δεύτερη φορά φέτος στο Παρίσι μαζί με την 8 μελή μπάντα της (ηλεκτρική, μπάσο, πλήκτρα, κρουστά, σαξόφωνο, τρομπέτα, τρομπόνι, βιολί) στο γεμάτο Bataclan. Το βίντεο είναι η λαϊβ στο Παρίσι διασκευή του Seven Nation Army με το οποίο πλάσαρα την Άλις στον ΠανωΚ. πριν καμία τριετία.
- 2004 : Under The Munka Moon
- 2005 : My Favourite Letters
- 2006 : Under The Munka Moon II
- 2008 : Pot of gold
http://www.alicerussell.com/showscreen.php?site_id=46&screentype=site&screenid=46
http://www.myspace.com/alicerusselluk
http://www.myspace.com/alicerusselluk
5 Νοε 2009
Ζαχαροπλάστης ήτο ο πατήρ σου;
Συνέντευξη της απογόνου του ζαχαροπλάστου
στον δαιμόνιο συντάκτη του everything you know is wrong
Πανο Κρυφτούλη-Φτουξελευθερία
Μάλιστα κύριε Κρυφτούλη μου, ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς μου, ο Βάγγος Ρεμοντέλος με το όνομα. Για αυτό ήμανε γλυκιά, μη με κοιτάς που με πήρανε τα χρόνια, ήμανε εγώ σαν τα κρύα τα νερά, κι όλοι οι μορφονιοί στη γειτονιά με κυνηγάγανε, αλλά τι τα θες; Εγώ ήθελα καριέρα, να γίνω ρε μοντέλο, όνομα και πράμα, και μετά να γίνω σταρ στον κινηματόγραφο και στον πεντάγραμμο. Πέντε δάχτυλα πήρα όμως όλα κι όλα, και ξέμεινα στο ράφι του ζαχαροπλαστείου να πιάνω σκόνη δίπλα στους κουραμπιέδες.
Που λες, κρατάμε οικογενειακώς από γενιά πολύ σημαντικιά, γαλλικιά. Ενας προ-προ-προπάππος μου ήταν Γάλλος, απ' αυτούς που ζούσανε στο Μεξικό, μη με ρωτάς τι διάλο έκαμνε ένας Γάλλος στο Μεξικό και πώς εγώ έφτασα να είμαι ελληνίς στο Κορδελιό, δεν ξεύρω να σου πω. Ρεμοντέλ, λεγότανε, ή Γεμοντέλ, δεν ξέρω, μπορεί να μην μπορούσε να πει το ρο ή να μην μπορούσε να πει το γάμα.
Γάματα εν γένει κυριε Κρυφτούλη. Και ζούσε εις Μεξικόν, τον 19ο αιώνα, ασκώντας την τέχνη του ζαχαροπλάστου κι αυτός. Και περνούσε αυτός καλά, κι οι άλλοι χειρότερα, αλλά στα αρχίδια του τού προ-προ-προπάππου μου, αυτός να ήταν καλά, κι όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν. Ε, και σε μια φάση που λες κυρ-δημοσιογράφε μου, αυτοί οι άλλοι, που μάλλον δεν περνούσαν τόσο καλά σαν τον Ρεμοντέλ, μανουριάσανε, παιχτήκανε και κάτι τσαμπουκάδες σε φάση αναμπουμπούλας, αναταραχής, ταραχής, σαν αυτής που τραγουδάει ο ΛεΠάς, αυγοταραχής, σαν αυτήν που προκαλούσε με τις ντρίμπλες του ο μέγιστος ο Χατζηπαναγής, κοινωνική εξέγερση να το πω, εμφύλια διαμάχη; Ο,τι κι αν ήταν, τον Ρεμοντέλ δεν τον ένοιαζαν τα εσωτερικά των Μεξικανών και οι βρομοπολιτικές τους. Αυτός ήθελε να ζει την ήσυχη ζωούλα του και να πουλά τα καιγαμώτα γλυκά του στους ντόπιους. Ελα όμως που του σπάσανε το μαγαζί. Και μια και δυο και τρεις φορές (ήταν σε σημείο κεντρικό, και γινόταν συχνά στόχος διασταυρούμενων πυρών). Ούτε κολυμπηθρόξυλο δεν έμενε, λαμπόγυαλο. Και απ' τη χαρά του πια δεν έλαμπε ο γερός ο Ρεμοντέλ. Ολα αυτά, κάπου στα 1828. Οταν ηρεμήσανε τα πράγματα και εγκαθιδρύθηκε μια ισχυρά κυβέρνησις, ο Ρεμοντέλ διεκδίκησε μιαν κάποιαν αποζημίωσιν. Και έπεσε στα πλοκάμια της σοβιετικού τύπου μεξικανικής γραφειοκρατίας. Και πώς να βγάλει άκρη; Να κάνει τι; Να κλείνει το ζαχαροπλαστείο για να τρέχει να πληρώνει χαρτόσημα, γρηγορόσημα και σιεστόσημα στους Μεξικανούς; Που αυτοί φταίγανε για το μαύρο του το χάλι; Ηταν δύσκολα χρόνια εκείνα κυριε Κρυφτούλη μου. Μη βλέπετε σήμερα στην Ελλάδα που έχουμε σοσιαλισμό και Παπανδρέου και επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης.
Είδε κι απόειδε ο προ-προ-προπάππος μου, ζήτησε τη μεσολάβηση του γαλλικού κράτους, που και τότε ένα μικρό μονάρχη είχε, μόνο που δεν είχε τόσο ωραία γυναίκα σαν αυτήν του κυρίου Σαρκοζί, αλλά είχε δύο ονόματα, και Λουδοβίκος και Φίλιππος, αλλά αν μου τα είπε καλά ο πατήρ μου, ο ζαχαροπλάστης, δεν είχε επίθετο, άρα τελικό αποτέλεσμα χι. Και αποφασίζει το γαλλικό το κράτος να απαιτήσει απ' το μεξικανικό αποζημίωση 600.000 πέσος, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο διά την εποχήν εκείνην, αν σκεφτείς ότι το μεροκάματο ήταν ένα πέσο. Και εκεί έγινε το τσιμπούρμπουλο, η διένεξις, πώς το λέτε εσείς οι μορφονιοί οι μορφωμένοι; Δώστα μου οι Γάλλοι, δεν στα δίνω οι Μεξικανοί, βρε θα μου τα δώσεις οι Γάλλοι, βρε τα αρχιδια μου θα παρεις οι Μεξικανοί, βρε θα σας πάρουμε και τα σώβρακα ξανά μανά οι Γάλλοι, μολών λαβέ το τρίτο το μακρύτερο μουλάρωναν οι Μεξικάνοι, ε πολύ θέλει; Εγινε πόλεμος εντέλει. (Θα μου πεις, μα καλά έγινε πόλεμος για πέντε κατεστραμμένες απ' το μεξικανικό Μπλακ Μπολοκ Μπλακ Φόρεστ; Τι τα θες; Κι ο Τρωικός έγινε για μια γκόμενα. Για να μη πω τίποτε για κάτι βραχονησίδες).
Πόλεμος λοιπόν. Δέκα χρόνια μετά. Το 1838. Αμ πώς! Της κακομοίρας έγινε. Κανόνια, μπαλωθιές, ναυτικό, αεροπορία, ιππικό, τοξότες, ολίφαντες, αρχαίοι Μακεδόνες με τις σάρισσες, πύραυλοι εδάφους εδάφους, σκουντ και πάτριοτ, διάφοροι κλανιστές και περδολάγνοι με θανατηφόρα χημικά αέρια... Της πουτάνας έγινε. Ε, σε μια φάση χώθηκε στη μέση και η Μεγάλη Βρετανία, βρε παιδιά, είπε σε Μεξικανούς και Γάλλους, look at the clock, it's almost tea time, δεν καθόσαστε να τα βρείτε; Ε, και καθίσανε και τα βρήκανε. Και υποσχέθηκε το Μεξικό να καταβάλει την αποζημίωση των 600.000 πέσος.
Τώρα αν την κατέβαλε ποτές στον προ-προ-προπάππου μου, τον εν Μεξικώ Γάλλο ζαχαροπλάστη ονόματι Ρεμοντέλ, τι να σας πω κύριε Κρυφτούλη μου, θα σας γελάσω. Αλλά αν την είχε πάρει, πιστεύετε πως εγώ θα ήμουν σήμερα στο ράφι ενός ζαχαροπλαστείου να κάνω ράστα στα κανταΐφια;
ΥΓ. Εν πολλοίς για την ανάρτηση αυτή ευθύνεται ο kapetank, που μου έδωσε αυτό το λινκ σήμερα το μεσημέρι.
Επίσης για τον Ρεμοντέλ πρωτοδιάβασα σήμερα, στο εξαιρετικό μυθιστόρημα του Κάρλος Φουέντες "Το κάθισμα του αετού", εκδ. Οπερα, μτφ. Κρ.Ηλιόπουλος. Και σημαντικότερο όλων: Πραγματικά στοιχεία για το Pastry War μεταξύ Μεξικου και Γαλλίας: 1, 2, 3
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)