18 Νοε 2009

Εμάς καλούν τα βιολιά

Υπάρχει και αν ναι πόσο μεγάλο είναι –ναααα τόόόόσο, με το συμπάθιο- ένα χάσμα μεταξύ καλλιτέχνη και φιλότεχνου κοινού; Μπορεί κάθε φιλότεχνος να είναι και καλλιτέχνης; Η εμμονή μου με τη λαϊκή κουλτούρα, σε κάθε της μορφή, λέει ναι. Η λογική μου λέει όχι (το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι, που λέει και ο Λουντοβίκ απ’ τα Ανώγεια). Σίγουρα (λέξη-φετίχ κάθε ποδοσφαιριστού που σέβεται τον εαυτό του και μιλάει σε δημοσιογράφους, όπως το καμουτσίκι και το τσίγκινο βρακάκι για κάθε σαδομαζό, όπως η ιδρωμένη πατούσα για κάθε ποδολάγνο, όπως τα σιρόπια και τα εξωτικά φρούτα για τους ερωτοφαγάδες) ο καλλιτέχνης έχει γίνει κοινωνός της τέχνης των άλλων –όντας ταυτόχρονα «φιλότεχνο κοινό»-, την έχει αφομοιώσει και δημιουργεί ομορφιά. Ο φιλότεχνος αρκείται μόνο στο να κοινωνεί, να απολαμβάνει αυτή την ομορφιά. Και μπορεί άμα λάχει να ούμε να ζηλεύει τους ήχους, τις λέξεις, τις εικόνες. Μπορεί ενδεχομένως και να εμπνέεται απ’ όλα αυτά. Και να προσπαθεί, λίγο-πολύ μαϊμουδίζοντας, να δημιουργήσει ομορφιά κι αυτός. Έστω ότι αποδέχομαι τη γνωστή (άμα πας ταξίδι, να μου πάρεις μία) πίπα ότι ο φιλότεχνος μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει καλλιτέχνης, ότι τεσπά οι καλλιτέχναι δεν είναι δα οι εκλεκτοί του Θεού ή των Μουσών ή εντέλει πλάσματα με διαφορετική αν όχι ανώτερη εγκεφαλική χημική σύνθεση απ’ τους μη καλλιτέχνες (κι ας έλεγε ό,τι παπαριά ήθελε ο Πλάτων, ας τους έστελνε και στην αρχαία Σιβηρία), αλλά, αν είναι έτσι, ειλικρινά πείτε μου, πότε ήταν η τελευταία φορά που εσείς δημιουργήσατε τέτοια ομορφιά σαν του Τζεημς Απόλο στο κάλεσμα των βιολιών; Εγώ πάντως, ομολογώ μετά πάσας, ασίστ και κάρφωμα στην αντίπαλη (αφού σε αρέσουν τρίποντα, πάω σε άλλη) μπασκέτα, ειλικρίνειας, πέρα από κάτι ύπουλες, απροσδόκητες πορδές, στον τομέα της ομορφιάς, της τέχνης, της δημιουργίας, δεν έχω κάτι περισσότερο να επιδείξω.


5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εγώ πάντως είμαι φιλότεχνος. Μόνο.

nikolakisdiaselos είπε...

Θεός, θεός

ΠανωςΚ είπε...

Δύτη, οποία -άλλη μία- σύμπτωσις! Κι εγώ το ίδιο.

Διάσελε, σε συμπληρωνω: ήλιος καλοκαιρινός... ή Θεός κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου;

αρσεν είπε...

κοίτα να δεις... κάτι τέτοιο σκεφτόμουν κι εγώ χτες. είναι δυνατόν να είναι μουσικόφιλος κάποιος που δεν ξέρει να παίζει μουσική? ή είναι πιο μουσικόφιλος αυτός που ακούγοντας μουσική ακούει φούγκα και αντίστοιξη, και κουνάει τα δάχτυλα του σαν να παίζει την κιθάρα ή να βαράει το τύμπανο(καλά αυτό το κάνουν και κάτι μεταλλάδες αλλά δεν έχει σημασία); άραγε αυτή είναι η διαφορά του καλλιτέχνη με το φιλότεχνο? η τεχνογνωσία επί του συγκεκριμένου αντικειμένου...

δυτη και πάνεκ αφήστε τα σάπια. τα ντοκουμέντα άλλα λένε...

κι επί της ουσίας: η τέχνη είναι μαλακία, εμπρός για τον κομμουνισμό και την αναρχία!

υγ.βίδεο και άσμα αμφότερα απολαυστικά

demetrat είπε...

κι άμα έχεις να μεταλάβεις από δέκα χρονών;Κουφαίνεσαι;
δ