Τα τροφαντά Μάρμαρα της Ακρόκωλης

Η Λόπεζ έχει το όνομα...

...ο Λιάπηζ έχει τη χάρη!

Κι άλλες φωτό διακοπών (ή μήπως όχι;)

Στεκόμουν στο πεζοδρόμιο, αρτι αφιχθείς στην αχαϊκή πρωτεύουσα, με την κρεμάστρα στο χέρι, περιμένοντας τον Π. να παρκάρει. Στην κρεμάστρα, κρεμασμένα τα καλά ρούχα που θα φόραγα την επομένη, στη βάφτιση. Κρεμασμένα στην κρεμάστρα δείχνανε πολύ καλύτερα απ' ό,τι την επομένη, όταν τα φόρεσα.

Τον είδα που με προσπέρασε. Ενας ακόμη μετανάστης. Τον είδα που στάθηκε λίγο παραπέρα, πίσω από ένα τοιχάκι. Στο χέρι κρατούσε κάτι σαν λεμόνι, σαν νεράντζι. Στην αρχή νόμιζα πως με κοιτούσε. Ενιωσα να απειλούμαι, "λες να θέλει το κακό μου;" σκέφτηκα, καλός μαλακορατσιστάκος κι εγώ. Ομως δεν κοιτούσε εμένα, ούτε το αυτοκίνητο του Π. Κοιτούσε πέρα και πιο πίσω από εμάς, προς την παραλιακή. Το κατάλαβα όταν τρέχοντας και μισογελώντας είναι η αλήθεια με προσπέρασαν αλλοι δυο τρεις (Κούρδοι; Αφγανοί;) πρόσφυγες. Μετά κατάλαβα ότι άλφα είμαι ηλίθιος και ότι βήτα απλως έτρεχαν να κρυφτούν απ΄τον βλάκα μπάτσο που περιπολούσε και κοιταζε αριστερά δεξιά στα στενά να δει πού κρυφτήκανε οι παράνομοι. Είδε εμένα, είδε την κρεμάστρα και τα καλά μου ρούχα, ικανά πειστήρια ότι οι κακοί είχανε πάει κάπου αλλού και συνέχισε παρακάτω.

Την επομένη, αφού έβγαλα τα καλά μου ρούχα και τα ξανακρέμασα στην κρεμάστρα, με πόδια και βλέφαρα βαριά απ' το μεσημεριανό κρασί, κινήσαμε να πάμε για καφέ και κυριακάτικες εφημερίδες. Κάτι γινόταν στην παραλιακή. Ενα μπουλούκι, καμιά κατοστή πρόσφυγες, με καδρόνια στο χέρι. Τριγύρω ακούγονταν σειρήνες. Αφήσαμε τον καφέ να πάει στα πουρνάρια, και με την Εποχή παραμάσχαλα εγώ κι ο Σαλαχαντίν με τη φωτογραφική είπαμε να δούμε τι συμβαίνει.

Διότι πολλά έχουμε ακούσει και διαβάσει για το τι παίζει με τους πρόσφυγες στην Πάτρα. Αλλά και πάλι αυτό που βλέπαμε δεν μπορούσαμε να το εξηγήσουμε. Αυτοί περπατούσανε στην παραλιακή, σαν πορεία αριστεριστών, και ξωπίσω, διακριτικά αλλά και πεισματικά ακολουθούσανε μοτοσυκλετιστές της αστυνομίας. Ξάφνου οι μετανάστες πήραν να τρέχουν και να διασπώνται. Οι μισοί χωθήκανε στα στενά, άλλοι συνεχίσανε ευθεία, και κάποιοι ριχτήκανε και πηδήξανε τα κάγκελα του λιμανιού. Οι μισοί μπάτσοι συνεχίσανε ευθεία, οι άλλοι μισοί με τις σειρήνες να ουρλιάζουν τρέξανε στα στενά. Τι διάλο γίνεται εδώ; σκεφτήκαμε.



Συνεχίσαμε να ακολουθούμε απ' το απέναντι πεζοδρόμιο, εμείς και δυο τρεις ασφαλίτες, όσους είχανε πηδήξει τα κάγκελα του λιμανιού και μισοκρυμμένοι πίσω από κτίρια, αποθήκες, εμπορευματοκιβώτια προχωρούσανε παράλληλα με το δρόμο και τα καράβια. Κάποια στιγμή, απέναντι από ένα καράβι που φόρτωνε οχήματα, επιχείρησανε κάτι σαν ντου. Φυσικά στο διάβα τους βρήκανε ένστολους, οι οποίοι με γκλομπιές τους απωθήσανε. Τους είδα και πάλι, μισογελώντας ξανά, να πηδάνε τα κάγκελα και να χάνονται στα στενά. Η ώρα είχε περάσει κι η όρεξη για καφέ είχε χαθεί. Το τι κάναμε μετά δεν έχει σημασία (πήγαμε για αθλητική κυριακή και διπλά πιτόγυρα).

Επειδή δεν ζω στην συγκεκριμένη πόλη, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος και να κρίνω επακριβώς τι είδα. Ο τρόπος με τον οποίο έγινε πάντως μου έδωσε την εντύπωση μιας ρουτίνας: Ντου προς τα καράβια προς Ιταλία κι όποιος μπει μπήκε. Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Ουτως ή αλλως εγώ απλώς ήθελα να σας ποστάρω νέες φωτογραφίες απ' τις φθινοπωρινές μου διακοπές... (φωτό απ' τις γκλομπιές των ένστολων, ένεκα το κρασί, δεν στάθηκε δυνατό να βγάλουμε. Αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζονται φωτοντοκουμέντα για τις συνήθεις πρακτικές...)

Περί καταστατικών και άλλων δαιμονίων

Δεν ξέρω πια τι να κάνω με την κοινωνία που με περιστοιχίζει. Τέτοια μισαλλοδοξία ακόμη και στα απλά καθημερινά πράγματα με κάνει να χάνω την ισορροπία μου (μη φοβάσαι Σαλαχ-Αλμπαντίν - ή κάπως έτσι τελωσπάντων), είμαστε πολλοί τελικά. Και το κακό είναι ότι, για να παραφράσω και τον στίχο των Clash, προσπαθώ να την πολεμήσω και πάντα με νικάει γαμώτο. Τουτέστιν, χάνω πάντα την ηρεμία μου και την αυτοκυριαρχία μου και σπάνια καταφέρνω κάτι.
Που να ξεχάσω το συγκλονιστικό σκηνικό στο αστικό Β8, Αθήνα-Μεταμόρφωση, 3 η ώρα το μεσημέρι, και τα όσα άκουσα για τις εξάψεις μου και τις πρωκτικές μου συνευρέσεις επειδή άνοιξα το παράθυρο και μια "κυρία" που καθόταν από πίσω μου ενοχλήθηκε! Ααα, και τις καρπαζιές που μου έριχνε και τα μαλλιά που μου τράβαγε χαριτολογώντας. Το ξαναγράφω, το ξαναθυμάμαι και τρέμω ολόκληρη. Νομίζω ότι ήταν από τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μου. Κρίμα που δεν είχα αρχίσει ακόμη πολεμικές τέχνες, μα τω Μπρους Λι, θα την είχα σαπίσει και ας με έβγαζε ο Τριανταφυλλόπουλος πρώτο θέμα! Ήθελα όμως να μη δώσω συνέχεια, την έφτυσα κατεβαίνοντας, αλλά και πάλι, 6 χρόνια μετά και 666 συνεδρίες με τον ψυχαναλυτή μου, δεν έχω βρει τη νιρβάνα που αναζητώ.
Τι έγινε πάλι βρε κοπελιά θα μου πείτε και ανατσουτσουμπρίασες; (οι ιδιωματικές διάλεκτοι είναι επίσης κάτι που μας βγαίνει αβίαστα κάθε που βράζει το είναι μας... Το γύφτο και αν τον επλένεις...). Κατέβαινα που λέτε με το ποδηλατάκι μου να πάω στις πολεμικές που σας ανέφερα παραπάνω, καθότι άμα κάνεις μια δουλειά, την κάνεις καλά. Δεν πας με το αυτοκίνητο να αθληθείς. Τί γιαλαντζί άθληση θα ήταν.
Αααα, όλα και όλα, είμαι μερακλού.
Να τονίσω ότι μένω στον 5ο, ρετιρέ, με καταπληκτική θέα, πάρα πολύ ωραίο σπίτι σας λέω - αλλά ξεφεύγω από το θέμα μου.
Φτάνω στην είσοδο της πολυκατοικίας και εκεί φυσικά ένας κύριος μου κάνει την επίπληξη: "Απαγορεύονται τα ποδήλατα στην πολυκατοικία, δεσποινίς!".
Ιιιιιιιι, τί μη'θιλις. Όχι ότι είπα και πολλά και ουσιαστικά δηλαδή. Πάλι εγώ έφυγα συγχισμένη. Για μια ακόμη φορά δεν κατάφερα να χαμογελάσω σαρδόνια στην κοινωνία και να αποχωρήσω με τον αέρα της νικήτριας. Το μόνο που κατάφερα ήταν λογικά να απαιτήσω την απόφαση που το απαγορεύει και να μην πάρω απάντηση.
Λέτε να τη γλιτώσω από αυτά τα αντιανθρώπινα, ομοφοβικά, ρατσιστικά και ακραιφνώς συντηρητικά καταστατικά που δε σου επιτρέπουν να απλώσεις τις κυλότες πρωινές ώρες γιατί μόλις έχει δει ο συνταξιούχος τα πρωινάδικα με τις ημίγυμνες παρουσιάστριες και σκανδαλίζεται περισσότερο;
Λέτε να μπορέσει πλέον η Κοτούλα μου να κυκλοφορεί αμέριμνη και "το ξανθό μαλλί μου να ανιμίζει στον άνιμο"; (άσχετο, αλλά δεν κρατιέμαι να μη σας το πω, αυτό είναι από ραβασάκι που μου άφησε θαυμαστής σε μπαρ την ώρα που χόρευα. Γραφικό μεν, αλλά μου έφτιαξε τρελά τη διάθεση. Αμέ, γεροντοκόρη γεροντοκόρη, αλλά έχω και τα τυχερά μου που και που, τί νομίζετε;)

This is a light that never goes out

Λένε πως η αγιογραφία της Παναγίας πάνω απ' το μπαλκονάκι, δίπλα στη γεφυρα του Καρόλου, στην Πράγα, είναι θαυματουργή. Αλλά, αν δεις το φαναράκι να σβήνει, λένε, θα πεθάνεις σύντομα! Κοιτάχτε το άφοβα στη φωτογραφία, όσο και την κοιτάτε δεν θα σβήσει ποτέ...

(εννοείται ότι θα σας τα πρήξω με την Πράγα...)

Να και κάτι που δεν ήξερα. Αυτό γυρίστηκε εκεί.

ΥΓ. 2 B continued: Μετά την παρέλαση...

Κάποια πράγματα δεν μπαίνουν στο μουσείο

Στην οδό Να Πρικοπέ, πάνω απ' τα ΜακΝτόναλντς, δίπλα στο καζίνο, μπορείτε να επισκεφτείτε το Μουσείο Κομμουνισμού. Αυτή είναι η διαφημιστική αφίσα ενός μάλλον δυσφημιστικού μουσείου.

(2 Β continued...)

Ο Τραπεζίτης

Γεια σας.
Είμαι ένας τραπεζίτης.
Γενικότερα υπάρχω για να μασάω τροφή.
Αν δεν υπάρχω εγώ τότε ο άνθρωπος στον οποίο ανήκω, δε μασάει καλά.
Παθαίνει επομένως έλκος, στομαχικές διαταραχές που με το άγχος της καθημερινότητας ενισχύεται και τότε ο άνθρωπος αυτός πεθαίνει.
Αν δε με περιποιηθεί ο άνθρωπος στον οποίο ανήκω τότε θα χαλάσω από το κακό μου και θα τον πονέσω με μια ύπουλη τερηδόνα. Θα γίνω μια κουφάλα εγώ...Θα χρειαστεί οδοντίατρος και αν τα καταφέρει και αυτός να με καθαρίσει καλά.
Ακόμα όμως και αν με περιποιείται αλλά τρώει συνεχώς γλυκά θα με κακομάθει και τότε η κατάσταση θα είναι ίδια.
Με διάφορα πάντως διαφημιστικά τρικ καταφέρνω το εξής:
Αρχικά βοηθάω στο να γίνεται ένας άνθρωπος πολύ χονδρός με το να μασάει συνέχεια. Μέχρι να χαλάσω είπαμε.
Επίσης βοηθάω στο να πωλούνται προϊόντα που έχουν να κάνουν με την περιποίηση μου. Οδοντόβουρτσες, οδοντόπαστες, οδοντικά νήματα και φθοριούχα καθαριστικά στόματος. Έτσι χάρη σε εμένα βγάζουν και άλλοι λεφτά.
Δίπλα μου υπάρχουν και άλλοι που κάνουν την ίδια δουλειά.
Αν χαλάσουμε όλοι μαζί τότε χρειαζόμαστε τη μασέλα. Μας τη βάζει κάποιος και την πληρώνει η κυβέρνηση.
Αν χαλάσουμε όλοι...ξαναγυρνάμε στην αρχή...όπως και όταν ο άνθρωπος ήταν μωρό...


ΥΓ...Ώπα ο Γιώργος...γρήγορα βρήκε άλλο τρόπο να μεγαλώσει τα παιδιά του...
















ΥΓ 2...Αυτό είναι που λένε ότι η Coca Cola πάει με όλα...














ΥΓ 3 Μεταφορές όχι...Παπάρια...















ΥΓ 4 Σας βαρέθηκα. Πάω να φάω τυρί...














ΥΓ5. Άντε κάτι τελευταίο. Μια φωτογραφία ΜΟΥ. ΝΑΙ ξεπερνάω τα ταμπού και βάζω τη φάτσα μου σε προσωπικές στιγμές με την JLO. Δοξάστε με....















Για το γνήσιο της υπογραφής
Ioannis Skordopoutsoglou
Old enough to pay
young enough to kick around....

Η Αποκάλυψη του Ioannis

Και εγένετο φως...Τέρας με 7 κεφάλια και 7 κέρατα κλπ
Ναι καλά σιγά που θα έγραφα εγώ έτσι την αποκάλυψη!
Αν την έγραφα κάπως έτσι θα πήγαινε:
Το λοιπό πω λέτε χθες το βράδυ ήρθε στον ύπνο μου ένας άγγελος κυρίου. Ντυμένος στα άσπρα και αφού με έδωσε μια μπύρα Άμστελ, ένα σακουλάκι σπόρια μαύρα και ένα γυαλί ρέιμπαν για να καλύψω τα ματάκια μου από την εκτυφλωτική λάμψη των αμφίων του μου είπε:
"Ψηλέ κάτσε κάτω τώρα και γράφε γιατί τα πράγματα, αν και τα ορίζει ο Θεός, θα πάνε πραγματικά κατά διαόλου". Μου πέρασε ένα στυλό Q-connect (τι νομίζατε δηλαδή;Η οικονομική κρίση δεν έχει χτυπήσει καθόλου τον Παράδεισο;Περιμένατε Μόντ Μπλάνκ;) και ένα πάκο κόλες αναφοράς και άρχισε να λεέι. Και σας τα μεταφέρω.
"Η Αμερική φίλε δε μας τα λεέι καλά. Τόσο καιρό βέβαια χρησιμοποιούσαν το όνομα του κυρίου επί ματαίω, και μάλλον λάθος αποδυκείονται όλα αυτά που ο Θεός είπε στον Μπούς. Ήξερε ότι ήταν βλάκας αλλά όχι και τόσο...Ξεπέρασε ακόμα και τη Θεϊκή παρέμβαση η ηλιθιότητα του ανθρώπου αυτού. Ως εκ τούτου φτάσαμε στο σημείο που φτάσαμε τώρα. Και να ξέρεις Ioannis μπορεί μια ζωή οι μαύροι ή African-Americans όπως λέμε στο Αμέρικα να καθάριζαν τις βρωμιές των λευκών αλλά αυτή τη φορά ούτε ο Ομπάμα θα τα καταφέρει. Αυτός ο λαός άλλωστε είναι τόσο ηλίθιος που τον Μακέιν θα βγάλει θα δεις. Με αντιπρόεδρο τη μοναδική γυναίκα στον κόσμο που μοιάζει τόσο πολύ με το Σαρτζετάκη στη μάπα".
Κάπου εκεί η γυναίκα μου, η αγαπημένη μου Αφροξυλάνθη με σκούντηξε γιατί το ροχαλητό μου είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο (Δηλαδή ρε παιδιά σοβαρά τώρα. Ο μικρός παίκτης πως και δε ξυπνούσε τόσο καιρό με τόση φασαρία;Και άμα περάσει ένα κωλοπαπάκι στη γειτονιά κατ ευθείαν ξυπνάει...).
Κάπου εκεί προσπάθησα να κοιμηθώ ξανά και όταν τα κατάφερα ο Άγγελος είχε αρχίσει να τα τσούζει λίγο με τις μπύρες. Αφού άφησε ένα καλό, τρανταχτό ρέψιμο από αυτά δηλαδή που όταν τα αφήναμε στο σχολείο όλα τα κορίτσια μας κοιτούσαν με απέχθεια και μας έλεγαν βόθρους. "Που πας ρε δε τελείωσα" μου λέει και συνέχισε:
"Θα έρθει λοιπόν η ώρα που οι Αμερικανοί θα χρειαστεί να νοιώσουν το πως είναι να είσαι μετανάστης. Θα φεύγουν με ψαροκάϊκά της κακιάς ώρας για την Ευρώπη και οι περισσότεροι θα πνίγονται στην προσπάθεια τους να περάσουν τον Ατλαντικό. Προς το Μεξικό δε θα μπορούν να πάνε γιατί υπάρχει το τείχος που οι ίδιοι έστησαν για να μη περνάνε οι Λατίνοι στη χώρα τους. Όταν φτάσουν οι πρώτοι θα πουν οι πονόψυχοι Ευρωπαίοι ότι πρέπει να τους δεχθούν. Στη συνέχεια όμως θα στέλνουν τις δυνάμεις του λιμενικού να τους βυθίσουν. Και φυσικά μετά θα το κρύβουν.
Οι Ρώσοι θα πάρουν τη θέση των Αμερικανών ως άλλος Ιζνογκούντ. Ήδη κάπου εκεί είμαστε μιας και οι Ρώσοι ελέγχουν όλα τα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Ο Βλαδίμηρος άλλωστε είναι πρώτος στις ίντριγκες. Τα πράγματα θα πάρουν άλλη τροπή. Η γυναίκα του Άδωνη Γεωργιάδη θα παρουσιάζει εβδομαδιαίο τηλεπαιχνίδι. Η Καλομοίρα θα πάρει τον αντίθετο δρόμο και θα γυρίσει στην Αμερική. Ο ΠΑΟΚ θα πάρει επιτέλους ένα σωστό επιθετικό. Μέχρι και ο Ριβάλντο θα πάει να παίξει μπάλα στο Ουζμπεκιστάν. Τι; έγινε αυτό;Πω πω είδες;;;
Στην Ελλάδα τα πράγματα θα είναι όπως τα ήξερες. Οι πολιτικοί θα τα αρπάζουν, Ένας Παπανδρέου και ένας Καραμανλής θα είναι πρωθυπουργός κλπ. Ο Τσίπρας θα αποκαλύπτει όλα όσα γίνονται εις βάρος των Αμερικανών λαθρομεταναστών και η Παπαρήγα θα καταγγέλει την ιμπεριαλιστική πολιτική και τον καπιταλισμό των Ρώσων.
Η Θεσσαλονίκη θα έχει ακόμα Νομάρχη τον Ψωμιάδη. Άλλωστε οι Θεσσαλονικείς δε πρόκειται να αλλάξουν. Ο Νομάρχης θα τονίζει όπου βρεθεί και όπου σταθεί ότι οι μετανάστες δεν έχουν μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις, και θα βρίζει Θεούς και δαίμωνες επειδή Αμερικανός μετανάστης θα σηκώσει τη σημαία στην 28η Οκτωβρίου. Δήμαρχο η πόλη δε θα έχει. Τι εννοείς και τι θα γίνει; Γιατί τώρα που πάλι δεν έχει Δήμαρχο τι γίνεται; ".
Κάπου εκεί σηκώθηκα και μούτζωσα τον Άγγελο. Του εξήγησα ότι αυτήν δεν είναι αποκάλυψη γιατί όλα αυτά τα έχει πει πρώτος ο Λιακόπουλος και να πάει να βρει άλλο Ioanni για να κάνει τη δουλειά του. "Αν θες να μου αποκαλύψεις κάτι" του είπα "να μου πεις τους αριθμούς του ΛΟΤΤΟ".

Με καθυστέρηση, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Πάτρας

Είχα υποσχεθεί την ανταπόκριση, αν και όσο περνάει ο καιρός το ξεχνάω, και μαζί και τις ταινίες. Ίσως γιατί το ελληνικό διαγωνιστικό των τελευταίων ημερών, πέραν 2-3 εξαιρέσεων, και αυτών μη φανταστείτε τίποτε συγκλονιστικό, ήταν απογοητευτικό.
Ειδικά την προτελευταία μέρα, ήταν τόσο μεγάλη η απογοήτευσή μου από τις ταινίες που είδα, που έφυγα και έτσι έχασα κάποιες από αυτές που βραβεύτηκαν τελικά, οπότε δεν μπορώ να είμαι ιδιαίτερα αντικειμενική.
Στο μεταξύ, ήταν τόσες αυτές που βραβεύσαν σε διάφορες κατηγορίες, που έχασα το μπούσουλα. Πάντως νομίζω ότι το σημαντικότερο βραβείο ήταν στη μεγάλου μήκους "Athens Blogs", από τις πολυαναμενόμενες σε αυτό το φεστιβάλ, μια σπονδυλωτή των Αλέξανδρου Παπαηλιού, Λένας Βουδούρη, Δέσποινας Καρβέλα, Γιώργου Καρυπίδη, Θανάση Σκρουμπέλου. Και από όσες είδα, ήταν πράγματι η πιο ολοκληρωμένη και άρτια. Ειδικά οι ιστορίες των Καρβέλα, Βουδούρη και η δεύτερη του Καρυπίδη, μου άρεσαν πολύ. Του Σκρουμπέλου ήταν μια παρωδία γεμάτη σαρκασμό για τον αμοραλισμό κάποιων "αγωνιστών" ενάντια στο κατεστημένο, που θεωρώ ότι θα άρεσε αρκετά στον ΠάνωΚ., αλλά το τέλος ήταν πολύ εξωπραγματικά ανατρεπτικό.
Επίσης ενθουσιάστηκα με το "Ένα τσιγάρο βάρδια", αν και η εικόνα και ο ήχος ήταν πολύ κακά. Και μόνο όμως το γεγονός ότι ήταν διάχυτη η μελαγχολία από το βιβλίο του Καββαδία αρκούσε για να με συγκινήσει. Τι να κάνουμε, ευαισθησίες είναι αυτές...
Δε θα πω περισσότερα, όπως καταλάβατε δεν ήμουν και πολύ συνεπής. Νομίζω όμως ότι το φεστιβάλ θα παρουσιαστεί και σε πολλές άλλες πόλεις της Ελλάδας, οπότε κάποιοι ίσως βρουν την ευκαιρία να το παρακολουθήσουν και νομίζω ότι για κάποιες από τις ταινίες του αξίζει. Ειδικά για τα ντοκυμαντέρ και τις ξένες συμμετοχές.
Να σημειώσω και κάτι. Καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ είναι ο Παναγιώτης Χιονίδης, τον οποίο άνθρωπο δε γνωρίζω και διαφωνώ με πολλές από τις επιλογές του (τις καλλιτεχνικές εννοώ), αν και καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο έργο να επιλέξεις 250 περίπου ταινίες που είναι να παιχτούν. Επίσης, ήταν απαράδεκτο να παρουσιάζονται σε κάθε προβολή τεχνικά προβλήματα με τον η/υ. Είπαμε, δεν ήταν καμιά επίσημη διοργάνωση, αλλά μπορούσαν να βρουν ένα πιο σύγχρονο μηχάνημα να κάνουν τη δουλειά τους για μια βδομάδα. Παρόλα αυτά, φάνηκε ένας άνθρωπος με οξυμένη κοινωνική ευαισθησία, αίσθηση του χιούμορ και εξαιρετικά ευγενής.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι ο άνθρωπος αυτός είναι σωφρονιστικός υπάλληλος. Μια ιδιότητα όπου η καλοσύνη και η ευαισθησία είναι απαραίτητες για να διατηρηθούν οι λεπτές ισορροπίες και η αξιοπρέπεια. Μακάρι να υπήρχαν πολλοί σαν αυτόν σε διάφορους τομείς.

Λίγο σαν αγγαρεία μου φάνηκε αυτό το post. Δεν ξαναϋπόσχομαι τίποτε.
Καλή σας μέρα.

What I need is a little bit of soul

Το 'χω ξαναπεί: Οσο έχω κολλήματα, θα ιστολογώ. Αλλά αυτό το κόλλημα είναι εκτός τόπου και χρόνου. Με το βιβλίο, την ταινία, τη μουσική.

My man, that reed there is a nice lady's nipple. [...] So the saxophone reed became one of Madonna's nipples and Dean's playing began to get somewhere [...] Soul is double edged word [...] One is escapism [...] Soul is a good time [...] Soul is sex [...] Soul is revolution [...] Soul is the politics of people. Soul is the rhythm of sex. Soul is the rhythm of the factory too. The working man's rhythm [...] Soul is the rhythm of the people.

ΥΓ. Τα μελέ σέχρα του ουνεμόπε ανήμ...

And nobody’s gonna go to school today

Σήμερα ήταν μία ακόμη συνηθισμένη σχολική
αλλά και κοινοβουλευτική ημέρα...

Κύριε υπουργέ... Σέη τζιιιιζ...

Εδώ κύριε υπουργέ, το πουλάκι, το πουλάκι...

Βέβαια κάποια σχολεία έχουν προβλήματα...

Και κάποια άλλα είναι κλειστά και τρέντι, ακολουθώντας τη μόδα,
όπως είπε ο πολυφωτογραφιζόμενος υπουργός κ. Ευριπίδης.

Το δίκιο του εργάτη και το μοναστήρι να είν' καλά

Χτες έγινε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση στο ιστολόγιο του Βααλ.
Σήμερα διάβασα αυτό: Αγωγή μοναχής σε μοναστήρι.

Κι αναρωτιέμαι ηλιθιωδώς: Θα βρεθεί κάποια συλλογικότητα, ας την πούμε "Την ευλογία σας πάτερ", να στηρίξει τη μοναχή για να μην παλεύει μονάχη; Υπάρχει κάποιο μέσο εναλλακτικης πληροφόρησης, ας πούμε, ένα Χερουβειμίντια, να ασχοληθεί με το θέμα; Θα βρεθεί κάποιος μπλόγκερ να αναδείξει αυτή την ιστορία, ας τον πούμε Πανω(σχώμεντας)Κ(αρδίας);
Αλληλεγγύη στη συντρόφισσα μοναχή! Πίσσα και πούπουλα στις εκμεταλλεύτριες ηγουμένες!

ΥΓ. Οποιος το επιθυμεί σαφώς μπορεί να παρεξηγήσει το ύφος μου. Οποιος επίσης το επιθυμεί μπορεί να το δει καλοπροαίρετα και να αντιληφθεί την αστεία πλευρά του θέματος.

Καθαρίζει, λευκαίνει, απολυμαίνει

Ουφ, ανάσανα...

Pure being and pure nothing are the same

Το κείμενο που ακολουθεί είναι φανταστικό (υπό την έννοια ότι είναι αποκύημα της φαντασίας, όχι υπό την έννοια της ποιότητας). Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι παντελώς συμπτωματική και στην τελική όποιος έχει τη μύγα παρακαλείται να τη φέρει πίσω, γιατί μου λείπει τρομερά και συνειδητοποιώ πλέον ότι ο καθημερινός βίος είναι αβίωτος χωρίς αυτήν...

Καυτός σαν τις αποκαλύψεις που θα ακολουθήσουν έκαιγε ο ήλιος στη ΓΑΔΑ, βλοσυρός σαν την Αποκάλυψη, που θα ‘ρθει - δεν θα ‘ρθει, στεκόταν απέξω, καθισμένος στο πεζοδρόμιο, μονάχος ο Εφέμ. «Ευλογημένη ημέρα, ευφραίνονται τα γαϊδούρια και η σούστα φτερουγίζει», μονολόγησε. Τον είχαν καλέσει για μία «φιλική συζήτηση», κι αυτός είχε κάνει τον κόπο να έρθει μέχρι εδώ, αλλά τώρα σκεφτόταν να τους ρίξει άκυρο.

Κοίταξε τους φρουρούς: στο ένα χέρι το μπεγλέρι, στ’ άλλο χέρι το καρότο, παίζανε τάβλι. Κάτι δεν πήγαινε καλά εδώ. Μπάτσοι και ασφαλίτες μπαινοβγαίνανε, όλοι με ένα καρότο στο χέρι. Τι κουτοί, σκέφτηκε, τρώνε και το χόρτο που φυτρώνει από πάνω. Έπεσε το μάτι του σε μια αφίσα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων: «Καμπάνια κατά των στερεοτύπων για την ΕΛΑΣ. Συνάδελφε, άσε στην άκρη τα ντόνατς, άσε στην άκρη το γκλομπ, άσε στην άκρη το περίστροφο που τυχαία εκπυρσοκροτεί και πιάσε ένα καρότο. Απόδειξε στον κόσμο ότι ο έλληνας αστυνομικός δεν τρώει κουτόχορτο!». Κάποιος εξυπνάκιας είχε σβήσει με μαρκαδόρο τη λέξη "δεν" πριν από το "τρώει"...

Αβατον για μένα η ΓΑΔΑ, κατέληξε ο Εφέμ και, όντας εξπέρ στις μεταμφιέσεις πήρε τη μορφή καπνού και εξαφανίστηκε. «Ρε μαλάκα, σου μυρίζει καπνός;», ρώτησε ένας μπάτσος το συνάδελφό του. «Λες να πιάσαμε φωτιά πουθενά;» «Εξάρες, φωτιά στα μπατζάκια σου, μαλακογκάβλη», του είπε ο άλλος και δάγκωσε το καρότο. «Γαμημένη καμπάνια», πρόσθεσε και έφτυσε.

Πίσω στο δικό του άβατο ο Εφέμ είχε μεταμορφωθεί σε σούστα φτερουγίζουσα, ελατήριο ελαστικό, για να αποκρούει όλες τις κατηγορίες. «Θόδωρε», σήκωσε το καροτί τηλέφωνο και μίλησε με τα κεντρικά της Αθήνας, «δίψασα, φέρε μου νερό». «Αμέσως», του είπε η φωνή. «Ξέρετε σεβασμιότατε, ο Κώστας θέλει να σας συναντήσει», πρόσθεσε διστακτικά.

Ο Εφέμ ξεφύσηξε. «Καλά, να του πεις να έρθει στο γνωστό σημείο, και να έρθει μόνος του, χωρίς τη Σάρα και τη Μάρα». «Η Μάρα η κακομοίρα τι σας έφταιξε τώρα;» κλαψούρισε η φωνή στο τηλέφωνο». «Τίποτε η κοπέλα. Ατύχησε απλώς που συνάντησε στο δρόμο της εσένα» είπε περιφρονητικά ο Εφέμ και έκλεισε το τηλέφωνο.

Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει όταν έφτασε στην πυραμίδα του Πλάτωνα. Ο γερό-φιλόσοφος κοίταξε τον Εφέμ που πάρει τη μορφή του γνωστού πολιτειολόγου - φιλοσόφου Ζουρανναρά: «Πάλι εσύ εδώ; Απάνω είναι ο χοντρός, σε περιμένει. Αλλά μη μου τα κάνατε γης μαδιάμ. Από τότε που η πυραμίδα μου έπεσε στα δικά σας χέρια, την έχετε κάνει μπουρδέλο». «Σκασμός παππούλη» του είπε ο Εφέμ-Ζουρανναράς, «η πυραμίδα είναι νόμιμη ιδιοκτησία της μονής και…». «Γαμώ το μονί σου», τον διέκοψε ο Πλάτων, «μη βλασφημείς παλιοαρχαίε», τσατίστηκε ο Εφέμ και τον κοπάνησε με το χρυσόβουλο στο κεφάλι. «Πούτσα, πούτσα, ξύλο, ξύλο» ακούστηκαν κάτι φωνές στο σκοτάδι και η πυραμίδα του Πλάτωνα γέμισε μπάτσους, ΜΑΤ και ΜΕΑ που δείρανε παρέα τον κακομοίρη τον Πλάτωνα, να μάθει να λέει άλλη φορά μαλακίες για φύλακες και ιδανικές πολιτείες. Ο δε Εφέμ έγινε ξανά ελατήριο και, ζμπόιγκ!, προσγειώθηκε στην κορυφή της πυραμίδας.

«Γεια σου Κώστα», είπε στον χοντρό που καθόταν τόση ώρα ατάραχος στην κορφή αγνοώντας το χαμό που γινόταν από κάτω του. «Γειααα», είπε βαριεστημένα αυτός. «Εφερες αυτό που σου ζήτησα την προηγούμενη φορά;», ρώτησε γεμάτος αγωνία ο Εφέμ. «Βέβαια, και μάλιστα τελευταίας τεχνολογίας, ασύρματο, made in China» είπε ο Κώστας και του έδωσε το joystick για το PS3. «Λοιπόν, τι να παίξουμε;».

Δυο στα δυο ρε!

Δυο στα δυο! Δηλαδή δυο αναρτήσεις μέσα σε δυο ημέρες!Φοβερό...δεν έχει ξαναγίνει. Πριν από όλα να σας πω ότι έχω περάσει ένα βίντεο για να δείτε πως περνάνε οι φαντάροι στο Κόσοβο. Έτσι για να δείτε ότι τα πράγματα δεν είναι δα και τόσο τραγικά...
ΟΣΕ λοιπόν. (Είχα πει ότι θα αναφερθώ όταν θα έχω φωτογραφία σαν την προηγούμενη αλλά βγήκα και γαμώ τα βίντεο. Βέβαια δε ξέρω αν θα παίξει. Κάτι έχω κάνει με το firefox και δεν έχω ιδέα τι γίνεται...).

Ο ΟΣΕ που λέτε χάνει ένα μύριο τη μέρα. Φυσικά και δεν είναι η είδηση αυτή. Το θέμα είναι πως φτάσαμε ως εδώ.
Πέρα από τα γνωστά, δηλαδή ότι έχει γίνει μέχρι τώρα και στην Ολυμπιακή αλλά και σε κάθε δημόσια υπηρεσία, είχαμε και άλλες λαμογιές εδώ. Πρώτα από όλα χώρισαν την εταιρία σε πέντε αν δε κάνω λάθος θυγατρικές. ΤραινΟΣΕ και δε συμμαζεύεται. Η μοναδική δηλαδή εταιρία Σιδηροδρόμων στην Ελλάδα και πάλι δε κατάφερε να είναι κερδοφόρα. Και τη χώρισαν και σε θυγατρικές. Έτσι κατάφεραν ορισμένοι να κάνουν πολλές περισσότερες δουλειές αλλά και να είναι πολλά περισσότερα τα μεγαλοστελέχη. Και όπου μεγαλοστελέχη μεγαλομίζες και τοιάυτα.
Πάλι όμως ερχόμεθα στο θέμα των στελεχών και των υπαλλήλων. Υπήρχαν λοιπόν ορισμένοι τύποι που κατάφεραν να βγάλουν τρελά λεφτά μέσα από τα τρένα. Τι έκαναν;
Πρώτα από όλα ρίξτε μια ματιά σε αυτό
Ωραία; Πάμε παρακάτω τώρα. Το ζήτημα είναι ότι το συγκεκριμένο άρθρο δεν τα λέει ακριβώς όπως έγιναν.
Τα βαγόνια που ήταν παραπανίσια θα έπρεπε να είχα "κοπεί" όπως αναφέρει η ορολογία των σιδηροδρομικών σε άλλο σταθμό νωρίτερα. Δεν ήταν δηλαδή λόγοι βιασύνης που οδήγησαν στο ατύχημα αλλά:
Ο οδηγός του τρένου δεν ήταν στο κύκλωμα. Όλοι οι υπόλοιποι από τον πρώτο σταθμάρχη έως τον τελευταίο κλειδούχο ήταν. Ο οδηγός επομένως δεν ήξερε ούτε τι κουβαλούσε ούτε πόσα βαγόνια ήταν πίσω του. Θα μου πείτε: Καλά ρε δε μπορούσε να δει, να μετρήσει; Δε το έκανε γιατί εμπιστεύτηκε τις διαβεβαιώσεις των συναδέλφων του και τα χαρτιά που είχε στα χέρια του. Σιγά μη μπει στο κόπο να μετρήσει. Στην Ελλάδα είμαστε. Ο παίκτης λοιπόν έφυγε με τα βαγόνια πριν οι υπόλοιποι έξυπνοι προλάβουν να τα "κόψουν". Έφυγε με υπέρβαρο, και ενώ είναι ο μόνος εκτός κυκλώματος στην συγκεκριμένη υπόθεση είναι ο πρώτος που θα φάει την παπάρα.
Και αυτή είναι η μόνη ίσως ιστορία που έχει βγει στην επιφάνεια.
Πάμε όμως και παρακάτω.
Ο ΟΣΕ επειδή χάνει πάρα πολλά λεφτά κάθε μέρα, φρόντισε να στείλει με σύνταξη τους περισσότερους εργαζόμενους χωρίς όμως να τους αναπληρώσει επικαλούμενοι οι ιθύνοντες του οργανισμού οικονομική στενότητα. Αποτέλεσμα αυτής της ιστορίας είναι άνθρωποι που είναι κοντά στην σύνταξη αυτήν την εποχή να αναγκάζονται να δουλεύουν 12 ώρο μια πρωί μια απόγευμα. 12ωρο. Σε ανθρώπους που πρέπει να έχουν το νου τους να γυρίσουν σωστά τα κλειδιά και να κατευθύνουν σωστά ένα τρένο στο σταθμό. Είναι δυνατό να αποφευχθεί το λάθος; Και μέχρι πότε; Πόσο εύκολο είναι για ανθρώπους άνω των 50 να είναι sharp για δώδεκα συνεχόμενες ώρες;
Α!Ξέχασα. Όλα αυτά εκτός έδρας έτσι; Χωρίς να δικαιολογούνται οδοιπορικά. Σου λένε να πάρεις φίλε το intercity. Επίσης αν δεν απαιτήσεις τα εκτός έδρας γιοκ.
Όσο για τα ρεπό; Κανονικά θα πρέπει να παίρνουν το Σαββατοκύριακο. Όμως ακριβώς επειδή υπάρχει έλλειψη προσωπικού οι εργαζόμενοι παίρνουν μαζεμένα ρεπό, αν τα πάρουν και όποτε τα πάρουν, ανάλογα με το πόσα Σαββατοκύριακα έχουν δουλέψει. Οι άδειες; Χε χε...καλά το άλλο με τον Τοτό;
Τουλάχιστο παίρνουν τα Κυριακάτικα και τα βραδινά.
Ρωτάω λοιπόν. Συγκρίνετε τις δυο καταστάσεις. Εργαζόμενος στην Ολυμπιακή και στον ΟΣΕ.
Πείτε μου τώρα. Έτσι....
Μιλάμε πάντα για μια κρατική μονοπωλιακή εταιρία. Και την έχουν κάνει να πηγαίνει κατά διαόλου. Και εδώ ισχύουν τα ίδια για το πως βρήκαν δουλειά όλοι αυτοί αλλά η περίπτωση αυτή μοιάζει με αυτήν της ΔΕΗ. Μονοπώλιο και το έχουν πηδήξει κανονικά, ενώ οι εργαζόμενοι την έχουν πληρώσει από την άλλη και ζουν και σε σκατά περιβάλλον.
Όχι κυρίες και κύριοι. Ο ΟΣΕ και η ΔΕΗ θα πρέπει να μείνουν στο κράτος και να πάνε φυλακή όσοι έχουν κάνει μαλακίες. Δεν είναι το ίδιο μην την ΟΑ. Εκεί υπάρχει ανταγωνισμός και καμία διάθεση να τον κυνηγήσουν.
Όμως εδώ η απάντηση είναι εύκολη. Τον ΟΣΕ θέλουν απλώς να τον πουλήσουν για φραγκοδίφραγκα και απλώς δε κάνουν τίποτα για να τον δώσουν σε ένα δικό τους για φραγκοδίφραγκα. Οι υπάλληλοι του ΟΣΕ λένε ότι η ιστορία αυτή μάλλον θα γίνει αφού ολοκληρωθεί το δίκτυο του προαστιακού για να μπορέσει το φιλαράκι τους να πάρει ολοκληρωμένο το έργο χωρίς να χρειάζεται να πληρώνει ο ίδιος.
Στη ΔΕΗ κάνουν μια επιχείριση που πέρσι τέτοιο καιρό ήταν κερδοφόρα να χάνει για να μπορέσουν να απελευθερώσουν την αγορά ενέργειας. Ήδη το κάνουν με τα φωτοβολταϊκά. Θα πουν, μια εταιρία που κάνει τους Έλληνες φορολογούμενους να χάνουν χρήματα κλπ. Το ίδιο που λένε για την ΟΑ αλλά η διαφορά εδώ είναι ότι οι εργαζόμενοι αντιδρούν.
Για να γίνω κατανοητός μιας και αναφερόμαστε στη ΔΕΗ.
Υπάρχουν μόνο δυο εταιρίες που παράγουν κάτοπτρα φωτοβολταϊκών στο κόσμο. Ακριβώς για αυτό η αγορά τους είναι πανάκριβη. Τι έκαναν λοιπόν; Είπαν ότι θα δώσουν κάποιες επιδοτήσεις σε όσους βάλουν φωτοβολταϊκά. Προσέξτε. Κάνεις την επένδυση και αν πάρεις επιδότηση. Η ΕΕ όμως είπε ότι πρέπει να έχουμε συγκεκριμένη παραγωγή μέσω φωτοβολταϊκών. Εϊπε λοιπόν ότι οι άδειες θα είναι ξέρω γω 500. Από αυτές οι μισές πήγαν στις τράπεζες και οι άλλες μισές στους κάθε λογής Μυτιληναίος. Χωρίς όμως να πουν ότι αυτές οι άδειες θα επιδοτηθούν ξεκίνησαν να μοιράζουν και άλλες. Πολλές. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, να πέσει η τιμή των κατόπτρων...έτσι οι κάθε λογής Μυτηλιναίοι τα αγόρασαν πολύ φθηνότερα...το πιάσατε;Τι έγινε όμως με τις άλλες άδειες; Οι παίκτες, νομίζοντας ότι έχουν πιάσει την κότα με τα χρυσά αυγά δέσμευσαν εκτάρια για κάτοπτρα και έδωσαν του πούστη τα λεφτά (και ξέρετε πόσα λεφτά έχει ο πούστης έτσι;)χωρίς όμως να πάρουν επιδότηση. Η ΔΕΗ δε μπορεί τώρα να τους πει ότι έκατσε μαλακία για να πέσει η τιμή στην πρώτη ύλη και να αγοράσουν οι μεγάλοι φθηνά, οπότε και χάσατε μαλάκες καλά να πάθετε, και αγοράζει το ρεύμα που παράγουν όλοι αυτοί. Το αποτέλεσμα είναι η ΔΕΗ μπαίνει μέσα πολλά εκατομμύρια ευρώ γιατί αγοράζει πολύ περισσότερο ρεύμα από ότι θα έπρεπε. Ποιος πληρώνει τη χασούρα από την κομπίνα;
Εσύ μαλάκα που διαβάζεις τώρα αυτό, γιατί τα τιμολόγια συνεχώς ανατιμούνται.
Επίσης όταν κάποιος επιθυμεί να συνδεθεί στο όλο δίκτυο με τα φωτοβολταϊκά, πρέπει να πληρώσει ένα αντίτιμο. Το ποσό μπορεί να φτάσει και στις 15.000 ευρώ. Επίσης το θέμα παίρνει χρόνο. Υπήρξαν όμως εξυπηρετήσεις.
Και ερωτώ: Πόσα πλήρωσε ο αδερφός του ατσαλάκωτου; Και πόσο χρόνο του πήρε για να κάνει τη σύνδεση;
Φιου...κατάφερα να γράψω άλλο ένα πόστ. Χε χε χε


Υ.Γ. Σας ενημερώνω ότι ο ξανθός θεός Θορ χοντραίνει και ψηλώνει. Είναι τρελός μαστροχαλαστής και θέλει συνέχεια να πειράζει κάτι. Του αρέσει να ανοιγοκλείνει συρτάρια και ΣΥΝΕΧΕΙΑ γελάει.
Ε ναι.
Είμαι χαζομπαμπάς...
και γουστάρω.
Πάρτε και το τραγουδάκι με το οποίο έχω φάει κόλλημα τις τελευταίες ημέρες.

Μπουφ και βγαίνω

Τι νομίζες; Οτι μόνο ο Πανίκας κάνει μαϊμουδιές; Αν δεν ξέρεις ποιος είναι ο μπούφος πάνω στη μηχανή, συνέχισε να διαβάζεις. Αν ξέρεις, φύγε απ' τη σελίδα αυτή και τράβα κάνε κάτι πιο εποικοδομητικό...

Κάθε χρόνο περιμένω με ανυπομονησία τις λίστες των δυσεκατομμυριούχων του πλανήτη που δημοσιεύει το περιοδικό Φορμπς. Ξέρω, ξέρω, ο καπιταλισμός είναι σύστημα και δεν προσωποποιείται, ωστόσο προσπαθώ να αποστηθίσω αυτά τα ονόματα των δυσεκατομμυριούχων, μπας και τους πετύχω καμιά μέρα να τρώνε κεφτέδες στου Σωτήρη, παντζάρια στη κυρά Γιαννούλα ή καπακωτή στη Ναυτιλιακή. Ετσι και τους πετύχω, θα τους σπάσω το κεφάλι. Τα τελευταία χρόνια ο Γουόρεν Μπουφέ -καμία σχέση με τη Φοίβη Μπουφέ, του αμερικανικού σιτκόμ Friends- ανεβαίνει ολοένα θέσεις. Και με κάτι τέτοιες δηλώσεις δείχνει ότι μπορεί να είναι Καθίκι αλλά όχι και Μπούφος: There’s class warfare, all right, but it’s my class, the rich class, that’s making war, and we’re winning. Τώρα θέλετε και μετάφραση; Εν ολίγοις ο Μημπούφος Μπουφές δηλώνει: "Πιστεύω στην έννοια του ταξικού πολέμου, αλλά χεχεχέ, πτωχομαλάκες, γκεσγουάτ: Σας γαμάμε!". Πρόκειται άλλωστε για τον άνθρωπο που από τις 29 Αυγούστου μέχρι την 1 Οκτωβρίου (33 μερούλες) έβγαλε κέρδη οκτώ δισεκατομμυρίων...

Ενοχή και Μετάνοια (Εγκλημα και Τιμωρία ήθελα να βάλω, αλλά με πρόλαβε κάποιος συγγραφίσκος)

Ο Δαβίδ Ευγένιος Εδουάρδου είναι μετανοημένος μεταμαρτωλός, μετακήρυκας μεταμιάς μεταβιβλικής μεταποκάλυψης. Ο ακροατής του, εν προκειμένω η αφεντομουτσουνάρα μου, είναι αθώος, ενοχικά αθώος. Νιώθω ενοχές, εντούτοις δεν ακούω Μπλε, το Μπλε κάνει ωστόσο καλές τυρόπιτες, αλλά ακριβές ρε γαμώτη μου, άσε που ενεργοποιούν το ΓΟΠ μου (προσοχή ΓΟΠ, ουχί ΓΑΠ, διότι αυτός δεν ενεργοποιείται με τίποτε...).

Το Σίλιτ Μπανγκ καθαρίζει όλες τις βρομιές, άλατα, λίπη, σε γυαλιστερές επιφάνειες και πλακάκια. Διπλή συσκευασία-δώρου, με έκπτωση δύο ευρώ. Το καλγκόν δεν ξέρω τι σκατά κάνει, αλλά παίρνω κι απ’ αυτό. Μεγάλη συσκευασία, φυσικά. Και στις δύο οδοντόβουρτσες μαρκαμέκαψες η μία δώρο. Πάρε και απ’ αυτές. Το κουάντο έβγαλε καινούργιο σούπερ άρωμα πράσινου μήλου για περισσότερη φρεσκάδα. Ζούμε μεγάλες στιγμές! Μεγάλη συσκευασία, οπωσδήποτε, βαριά και ασήκωτη, θα πάρω. Και τα δημητριακά που προτιμώ, γιατί ανταποκρίνονται στις ενοχές που νιώθω για τα παραπανίσια κιλά μου και νοιάζονται για μένα και διαρκώς με ρωτούν, βάζοντας μου τον προβολέα στη μούρη, «γιατί η ολικη άλεση κάνει καλό στη γραμμή σου; Ε; Μίλα, σκουλήκι, γιατί;», δίνουν δώρο ένα wii fit πράμα, δεν κατάλαβα τι, κονσόλα λέει, σε 50 υπερτυχερούς, για να έχουν τον προσωπικό τους γυμναστή στο σπίτι και να διασκεδάζουν παίζοντας. Τι κρίμα! Εγώ έχω μια κονσόλα πλεϊστέισιον και διασκεδάζω παίζοντας αλλά μου λείπει μια προσωπική μου γυμνάστρια. Ο τίτλος του πρώτου μου βιβλίου: «Όπου χέζουν οι αρκούδες: Απ’ την επαναστατική γυμναστική στη γυμναστική στο σπίτι».

Αχ, καλέ, δύο αναρχικοί! Όχι, ψέματα, δύο γέροι (δεν είναι γέροι, μη πολιτικαλι κορεκτ τύπε, ηλικιωμένοι είναι). «Αυτοί οι 300, δεξιοί και αριστεροί, για να στο πω διαφορετικά, και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ…». Δεν ακούω παρακάτω. Ξέρω που θα καταλήξουν οι γεροαναρχικοί: «Ίδια είν’ τα αφεντικά, δεξιά και αριστερά».

Ο τρελός της γειτονιάς στέκεται στη μέση της Δραγούμη και αναφωνεί: «Και με λέει ότι θα έρθει απ’ την Ολύμπου με τα πόδια, έτσι με λέει, ρε δεν πάει καλά». Τον κατανοώ απόλυτα, αυτόν και τις μεταφυσικές μετακινητικές ανησυχίες του. Τ’ αυτοκίνητα γιατί τα φτιάξαμε; Ακούς εκεί «με τα πόδια»!

Με τα πόδια κάνουν πορεία κι οι φοιτητές. Νάτοι, περνάνε από μπρος μου. «Ακούστε καλά τι λένε οι φοιτητές…». Να τους ακούσουμε. Αλλά αυτοί είναι όλοι κι όλοι; Τι σκατά φοιτητούπολη είναι η Σαλονίκη;

Στέκομαι σαν ηλίθιος, καθώς περνούν από μπροστά μου. Με τις σακούλες στο χέρι, μισοσχισμένες, ασήκωτες, τι τις ήθελα τις συσκευασίες δώρου, με το ελαφρύ πανωφόρι που μου έδωσε ο αδερφός μου, όταν αυτός το βαρέθηκε, και μου πέφτει λίγο μεγάλο στους ώμους και μικρό στην κοιλιά, τους κοιτώ, έχω την υποψία ότι βρομάνε τα πόδια μου και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, νιώθω και ενοχές. Σίγουρα με κοιτούν και λένε μέσα τους «τι αστός!» ή ακόμη χειρότερα «τι αστείος!».

Φτάνω στο σπίτι. Με περιμένει ένα γράμμα. Αχ, τι καλά, με θυμήθηκε η Κλινίκ! «Αγοράζοντας το σύστημα περιποίησης 3-Step κερδίζετε ένα νεσεσέρ με τρία προϊόντα Κλινίκ επιδεικνύοντας το κουπόνι σας. Επιλέξτε ένα από τα πέντε νεσεσέρ με βάση τις ανάγκες τις δικής σας επιδερμίδας». Γουάου, δεν ξανάγινε! Τι κάθομαι; Αλλά η σκληρή πραγματικότητα δεν με αφήνει να χαρώ. Αφεντικό, φτάσαμε 10 του μηνός και ακόμη δεν εξόφλησες τον προηγούμενο το μήνα! Αντε τι θα γίνει; Εχουμε άμεσες και βασικές ανάγκες: Θέλω νεσεσέρ, λέμε!

10ο Διεθνές Πανόραμα Ανεξάρτητων Δημιουργών Φιλμ & Βίντεο

Υποσχέθηκα ότι θα γράψω μια ανταπόκριση (ουάααου, μου άρεσε αυτό, νιώθω σαν την Καρχιλάκη στο μέτωπο του Ιράκ) για το Φεστιβάλ που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στην πόλη της Πάτρας, σήμερα. Καθότι δεν είμαι έτοιμη, αλλά οφείλω να τηρήσω την υπόσχεσή μου, είπα να γράψω κάτι σαν εισαγωγή και να επανέλθω από βδομάδα με μια συνολική αποτίμηση. Να ενημερώσω και για το ποιές βραβεύτηκαν, να σας κάνω και το σχόλιο μου, που σιγά και μη τ'άφηνα έτσι, για τις επιλογές της κριτικής επιτροπής. Ήδη, έχω σοβαρές ενστάσεις για κάποιες από τις επιλογές των διοργανωτών.

Χτες μάλιστα, είδα δύο μπαρούφες (εντάξει, μη το πάρετε και κατά γράμμα ότι τις είδα, στην πρώτη πήγα τουαλέτα και στη δεύτερη για μπύρα, αφού φυσικά τους άφησα το περιθώριο να με κερδίσουν - αααα, να είμαστε δίκαιοι).

Πρέπει να ομολογήσω πάντως ότι υπήρξαν πολλές καλές συμμετοχές. Ενθαρρυντικό γεγονός η ύπαρξη τέτοιων θεσμών στις επαρχιακές πόλεις και ευτυχώς που υπάρχουν φορείς που τους υποστηρίζουν και μπορούν και συνεχίζουν.

Δυστυχώς, με λύπη μου παρατήρησα την εξαιρετικά μειωμένη προσέλευση του κοινού, αν αναλογιστεί κανείς κιόλας τον πληθυσμό της πόλης της Πάτρας, και, κυρίως, το μέγεθος της φοιτητικής κοινότητας. Και μάλιστα όταν βγαίνοντας από το σινεμά βλέπεις την Αγίου Νικολάου και τα "τρέντυ" καφέ της πηγμένη στον κόσμο (γκκρρρ, πόσο άθλια μου φαίνονται, αλλά, καθείς και τα γούστα του).
Από βδομάδα λοιπόν το report.

Υ.Γ.: Είδες Πάνω συνέπεια;

Έχω μπερδευτεί...

Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται τα περί Ολυμπιακής σταματημένος στο φανάρι και ενώ τραβούσα μια τρίχα από τη μύτη μου η οποία πολύ με ταλαιπωρούσε. Τελικά βέβαια βρήκα την αίσθηση που μου άφηνε το τραβολόγημα πολύ συναρπαστική γιατί η τρίχα αντιστεκόταν με σθένος και τελικά με κέρδισε. Ε, άναψε και το πράσινο οπότε έπρεπε να πιάσω και το τιμόνι. Τέλος πάντων άκουγα τι παίζει στην κίνηση της πόλης στο "Ράδιο Θεσσαλονίκη" ("Ναι κ. Διαμαντόπουλε η περιφερειακή πάει κατά διαόλου" και έτσι) και επειδή σε αυτό το ραδιόφωνο το πράγμα πάει ως εξής: "Ακούτε Ράδιο Θεσσαλονίκη, καλημέρα σας. Επιστρέψαμε από το διαφημιστικό διάλειμμα. Πάμε πάλι σε διαφημίσεις"
(Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σας αναφέρω ότι πέρασα το ελληνικό ορθογραφικό λεξικό στον firefox. Πράγμα που σημαίνει για όσους γνωρίζουν καλά το πράγματα σε αυτό το βλογκ ότι θα κάνω λιγότερα ορθογραφικά λάθη!!)
Έτσι λοιπόν το αυτί μου έπεσε στη διαφήμιση των παικτών της Ολυμπιακήήήήήής...
Το λοιπό έχουμε και λέμε. Το σποτάκι ανέφερε:
"Εξειδικευμένο προσωπικό".......Σχόλιο: Για τους μηχανικούς και τους πιλότους ΟΚ. Για τους υπόλοιπους....
"Φθηνά αεροπορικά εισιτήρια":....Σχόλιο: ΠΛΑΚΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ;;;;;;
"Σύνδεση με την άγονη γραμμή"....Σχόλιο: ΠΛΑΚΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ;;;;;;
"Σύνδεση με την ομογένεια".......Σχόλιο: Ναι παλαιότερα ίσως να ήταν πολύ σημαντικό. Πλέον όμως; Είναι σίγουρο ότι η ομογένεια σας προτιμάει;
"Κοινωνικό έργο".................Σχόλιο: Οι περιπτώσεις δηλαδή όπου η Ολυμπιακή μάζεψε Έλληνες από διάφορα μέρη επικίνδυνα. Ναι ΟΚ πάσο αν και θα πήγαινε διαφορετικά καμία ντακότα της ελληνικής αεροπορίας.

Λοιοιοιοιοιπόόόόόόόν

Σαφώς και η Ολυμπιακή έχει προσφέρει κάποιο κοινωνικό έργο δεν αντιλέγω. Σαφώς και είναι άλλη μια δημόσια επιχείριση που τη φάγαν τα λαμόγια. Όμως:

Όταν για παράδειγμα πήγαινα τα αεροπλάνα μεταφέροντας τζάμπα διάφορους ατσαλάκωτους στην Αυστραλία για παράδειγμα γιατί κανένας δε μιλούσε από τους συνδικαλιστές;
Και άντε πες ότι οι συνδικαλιστές ήταν αν όχι όλοι ορισμένοι από αυτούς λαμόγια. Τι έκαναν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι για να γνωστοποιήσουν μια κατάσταση που ζημίωνε τους Έλληνες φορολογούμενους και που θα οδηγούσε τα πράγματα εδώ που είναι τώρα;
Το ίδιο αναρωτιέμαι και όταν έπαιρναν μίζες διάφοροι από την αγορά αεροπλάνων.
Το ίδιο αναρωτιέμαι και όταν έγιναν μύρια όσα που ίσως δε μάθουμε ποτέ οι υπόλοιποι.

Και για να εξηγούμαι:
Φυσικά και δε μου αρέσει να κλείνει μια επιχείριση, (αν και στην περίπτωση μας δε κλείνει αλλάζει όμως το εργασιακό καθεστώς. Και ίσως είναι χειρότερο...) και χάνουν τη δουλειά τους πολλοί άνθρωποι. Το θέμα είναι όμως να μπορέσουν να αναγνωρίσουν και τις ευθύνες τους. Και για να γίνω εξαιρετικά κακός για ορισμένους:
Πόσες κατουρημένες ποδιές έχουν φιλήσει αυτοί για να πάρουν δουλειά στο δημόσιο;
Σε πόσα γραφεία υπουργών των δυο μεγάλων κομμάτων έχουν πάει για να το κάνουν;
Το ότι μαζεύτηκαν πάρα πολλοί εκεί με αποτέλεσμα να ζημιωθούμε όλοι οι υπόλοιποι δε τους ένοιαζε φυσικά...
Το ότι ξύναν τα αχαμνά τους πάνω από τη μούρη μας αντί να δουλεύουν μήπως ΚΑΙ αυτό σε συνδυασμό με τις λαμογιές ανωτέρων στελεχών και πολιτικών, έφερε την κατάσταση εδώ που την έφερε; Ή μήπως εσείς δεν είστε της λογικής "Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει..."
Τι έκαναν τόσα χρόνια για να καταδείξουν μια κατάσταση; Τους θυμάμαι μόνο να κάνουν απεργία.

Σε καμία περίπτωση δε δικαιολογώ τον Καραμανλή και τον κάθε Καραμανλή όταν ξεπουλάει τα πάντα στο βωμό των επενδύσεων. Ειδικά όταν πουλάει τον κρατικό ΟΤΕ στην κρατική Ντόϊτσε Τέλεκομ (Και γαμώ τις ιδιωτικοποιήσεις μιλάμε). Όμως δε θα ξεχάσω και τη φάτσα ορισμένων της εποχής της δεκαετίας του 80 και ειδικά κάνα δυο από αυτούς που είναι και γείτονες. Ένα στρογγυλό τίποτα. Αμφότεροι δημόσιοι υπάλληλοι. Ή ένας άλλος. Που πήρε αναπηρική σύνταξη από τη ΔΕΗ, και μετά από κάποιες μέρες ανέβαινε στους στύλους της ΔΕΗ για να κρεμάσει σημαιάκια του ΠΑΣΟΚ και μια ζωή των θυμάμαι να καπνίζει αρειμανείως και να οδηγεί ένα τσόπερ. Και το θέμα είναι ότι δε σταματούσαν εκεί. Κορόιδευαν και τους υπόλοιπους που συνειδητά ή μη δε θέλησαν να μπουν στη διαδικασία να γλύφουν κανέναν για να βρουν δουλειά. Πόσοι που πραγματικά άξιζαν μια δουλειά σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία την έχασαν εξ αιτίας αυτών των σκουληκιών;

Για αυτούς και μόνο, και να με συγχωρούν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, να κλείσει η Ολυμπιακή. Το κακό όμως τώρα που το σκέφτομαι ξέρετε ποιο είναι; Ότι η συγκεκριμένη πάστα βοοειδών πάλι θα βρει την άκρη και κάπου θα απορροφηθούν...

Για αυτό που λέτε έχω μπερδευτεί. Από τη μία η Ολυμπιακή χάνει τόσα λεφτά τη μέρα τα οποία καλούμαστε να πληρώσουμε εμείς. Από την άλλη υπάρχουν εργαζόμενοι...Σκατά. Πάντως για να σας δείξω τι έπρεπε να κάνουν οι εργαζόμενοι για να μην έρθουν τα πράγματα μέχρι εδώ σας αφιερώνω τη φωτογραφία:Διευκρινιστικά να σας πω ότι η φωτογραφία είναι από το κινητό μου (Ναι βγάζει φωτογραφίες!). Που σημαίνει ότι ελπίζω να μπορείτε να τη δείτε κανονικά. Πρόκειται για είσοδο σε πολυκατοικία, rather παρακμιακή θα πρέπει να πω.
Αυτή η χρυσή ατάκα είναι που θα έπρεπε να έχει ειπωθεί εδώ και καιρό. Μη κατουράτε εδώ ρε! Είναι η δουλειά μας και το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας...

Υ.Γ. Έχουμε και ΟΣΕ να ξέρετε. Αλλά σε λίγο καιρό...να ωριμάσει το θέμα και να έχω παρόμοιου κάλους φωτογραφία.
Υ.Γ. 1 Ξέρω πάλι έλειψα καιρό αλλά λίγο το φορμάτ που έκανα λίγο και κάτι μαλακίες που έκανα και δεν είχα internet....
Υ.Γ. 2 Και επειδή ήμουν μάλλον σοβαρός σήμερα:
Τι είπε ο Μπάτμαν στον Σούπερ Μαν λίγο πριν μπουν στο Μπατ Μόμπιλ;
...
..
.
ε; τι είπε;
...
..
.
δε ξέρετε;ε; δεν ξέρετε;
...
..
.
ε λοιπόν του είπε τείνοντας το χέρι του προς την πόρτα:
...
..
.
Μπες...

Συνωστισμός στην παραλία Θεσσαλονίκης! (πάλι το αστειάκι με το συνωστισμό; Δεν βαρέθηκες να το χρησιμοποιείς; Ε, λοιπόν, όχι δεν βαρέθηκα!)

Δώσε και μένα (γάλα) μπάρμπα!

Το είπανε και το κάνανε πάντως.

Τατού στα μούτρα σου!

Τάδε έφη ο μούλος εφημέριος της αγγλικανικής εκκλησίας Πίτερ Μιούλεν: Let us make it obligatory for homosexuals to have their backsides tattooed with the slogan SODOMY CAN SERIOUSLY DAMAGE YOUR HEALTH.

Περισσότερα στον Γκάρντιαν.

Η απορία μου όμως είναι η εξής: Αν, ο μη γένοιτο, εφαρμοστεί ποτέ κάτι τέτοιο, όσοι δεν τους αρέσουν τα τατουάζ γενικότερα, όπως εγώ, θα θεωρηθούν ομοφοβικοί;

Τώρα που βρήκαμε παπά, δεν θάβουμε πέντ' έξι;

Το προηγούμενο θέμα θα μπορούσε να προσεγγιστεί και από άλλη πλευρά, όχι μόνον πολιτική. Αλλά και από ποδοσφαιρική, όπως κάνει με το σχόλιο του ο κύριος Α., που μου έστειλε τις φωτό.

Ασε, Αλέκα μ΄, κι εγώ καμάρωνα με τις κόκκινες σημαίες αλλά μ' έδιωξαν οι κωλόγαβροι...

Ποιος ήταν αυτός που έλεγε ότι οι μεγαλύτερες αλήθειες κρύβονται μέσα στα αστεία;

Χτες, τη στιγμή που κάτι οπορτουνιστές συμμετείχαν σε μια οπορτουνιστική διαμαρτυρία στην Ουρανούπολη, η Αλέκα βρισκόταν στο Γράμμο για να τιμήσει τον αγωνιστή του ΕΑΜ Πέτρο Κόκκαλη -και μπράβο της. Διαβάζοντας τα σχετικά ρεπορτάζ, την προσοχή μου τράβηξε η εξής λεπτομέρεια: «Στην εκδήλωση παρέστη ο εγγονός του τιμώμενου προσώπου Πέτρος Κόκκαλης».
Καθότι ψύχραιμος και τρέφων απέραντο σεβασμό προς το ΚΚΕ και την ιστορία του, δεν φιτιλιάστηκα, απλώς θέωρησα ότι πρόκειται για μια μικρή άχρηστη πληροφορία με την οποία μπορώ να τσιγκλήσω και να προβοκάρω τους φίλους μου τους κουκουέδες. Αλλωστε η παρουσία του εγγονού στην τιμητική εκδήλωση για τον αγωνιστή παππού του είναι ένα ανθρώπινο αίτημα και πρέπει να γίνεται αποδεκτή, όποιος κι αν είναι ο εγγονός. Και στην τελική, όπως μου είπε κι ο φίλος μου ο Ν., όταν τον πρόγκηξα ότι το ΚΚΕ ως κόμμα... επαναστατικό θα έπρεπε να μη δεχτεί την παρουσία του Π. Κόκκαλη-εγγονού στην εκδήλωση, «τι ήθελες ρε μαλάκα να γίνει; Να βάλουμε τα ΚΝΑΤ να τον δείρουν, όπως δέρνουν τους αναρχικούς;».
Να σου πω, τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα…

UPDATE: Ορίστε, χάρη στον καλό κύριο Α., τον οποίο χιλιοευχαριστώ, και το φωτοντοκουμέντο...

Εκ μαλακών ονύχων

Η κρεβατοκάμαρα βρομούσε, γεμάτη τζογαδόρους παπάδες που στήνονταν στις πλατείες και στα στενά και έθεταν υπαρξιακά ερωτήματα του τύπου «εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;» ψάλλοντας σε ήχο πλάγιο δεύτερο τη στρατιωτική παραλλαγή της επιτυχίας των Onirama «Το ξέρω, θα ‘ρθεις, δεκανέα αλλαγής», αυτή η αδύνατη, χτικιάρα Συνείδησή μου έφταιγε, που ήρθε για να με ξυπνήσει, που θεώρησε καλό να αρχίσει να μου αραδιάζει –όπως τα αμερικανάκια αραδιάζουν τους προέδρους των ΗΠΑ- όλους τους αρχιεπισκόπους από καταβολής του ελληνικού κράτους, κι όταν είδε πώς με είχε εκνευρίσει αρκετά, άρχισε να μου λέει ότι αυτή δεν ήθελε το σημερινό αρχιεπίσκοπο, αλλά προτιμούσε τον Ανθιμο, γιατί τα νύχια του είναι μαλακά και προσέχει να κλωτσάει με το καλό του πόδι τα κωλομέρια των απίστων, κι εγώ για να την εκδικηθώ δεν έβαψα τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσε αλλά της είπα «εφόσον τα νύχια του είναι μαλακά, να πας να του τα κόψεις», «εγώ είμαι εργαζόμενο κορίτσι, μέλος του ΠΑΜΕ, και τέτοιες προσβολές απ’ τα αφεντικά δεν τις σηκώνω», μου είπε φουρκισμένη και αποχώρησε με την κουστωδία των παπάδων, που είχαν αλλάξει ρεπερτόριο και δόξαζαν την Παναγία ψάλλοντας «Παπά don’t preach»...

Later...

Ξεχειλωμένη η Συνείδησή μου μπήκε στο ταξί παρατώντας σύξυλη την ιερή κουστωδία της, που είχε αλλάξει τροπάρι ψέλνοντας πλέον το «Χάρε, Ξύστα». Καθώς το ταξί απομακρυνόταν η Συνείδησή μου, επαναστατημένη πλέον, πρόλαβε ικανοποιημένη να δει απ’ το παράθυρο τη συνέχεια: Έχοντας επιτέλους βρει τον παπά, και μάλιστα παραπάνω από έναν, χιλιάδες λαϊκοί όρμησαν να τους λυντσάρουν.

«Πού πάτε;» ρώτησε ο οδηγός. «Σταυρούπολη, στο ψυχιατρείο». «Μέσα ή έξω;» αστειεύτηκε ηλιθιωδώς ο οδηγός σαφώς επηρεασμένος απ’ το αντίστοιχο περί τον Κορυδαλλόν του επινείου της Αθήνας αστειάκιον. «Θα φανεί», του απήντησε σιβυλλικά η Συνείδησή μου, την ίδια στιγμή που η Σίβυλλα τον έβριζε υποσυνείδητα...

Μπήκε και ένα ηλικιωμένο ζευγάρι παρακάτω. «Πού πάτε;» ρώτησε ο οδηγός. «Σταυρούπολη, στον Άγιο Ελευθέριο». «Μέσα ή έξω;» τους ρώτησε ηλιθιωδώς η Συνείδησή μου, σαφώς επηρεασμένη απ’ το προηγηθέν αστειάκιον του οδηγού, και τα φρένα του οχήματος στριγκλίσανε απότομα. Με ένα γδούπο ένας ευτραφής τριαντάρης blogger προσγειώθηκε στο καπό. «Χριστέ μου, ΠανωΚ», σε ακούω να φωνάζεις, «τι σου συνέβη; Είσαι καλά;». Να σου εξηγήσω λοιπόν:

Απορροφημένος όπως ήμουν, δεν το είχα δει το ταξί, γιατί μέσα στο μυαλό μου είχα εξισώσεις: Για την έκδοση του πιστοποιητικού Χ χρειάζεσαι το πιστοποιητικό Α, το πιστοποιητικό Β, το Γ, το Δ. Ευτυχώς τα έχω όλα, εκτός από το Δ, για την έκδοση του οποίου χρειάζονται τα πιστοποιητικά Α, Β, Γ και Ε, το τελευταίο εκ των οποίων δυστυχώς δεν διαθέτω και για την έκδοση του οποίου χρειάζονται τα πιστοποιητικά Α, Β, Γ, Ζ, το οποίο επίσης δεν έχω και για την έκδοση του οποίου… γδουπ, ω μα τι ωραίο καπό!

Ξαπλωμένος στο καπό, κοίταξα κατάματα τη Συνείδησή μου. Στα μάτια της είδα τη λύση όλων των εξισώσεων. Σηκώθηκα, άνοιξα την πόρτα, έκατσα δίπλα στη Συνείδησή μου και είπα στον ταξιτζή: «Σταυρούπολη, στο ψυχιατρείο, και γρήγορα!».

«Μέσα ή έξω;» με ρώτησε ηλιθιωδώς το ηλικιωμένο ζευγάρι που πήγαινε στον Άγιο Ελευθέριο. «Μέσα, μέσα!» είπα αποφασιστικά έχοντας κάνει επιτέλους ειρήνη με τη Συνείδησή μου.

Ήρωες (νο2)

Η καθημερινότητα αλλάζει. Ακόμη και με αυτούς τους - μίζερους - ήρωες. Δεν θέλει πολύ για να αλλάξει ο κόσμος μας....

Βοδ' to be wild

Πού πας χωρίς το κράνος Ευριπίδη; Κόφτε του μια κλήση, έστω για αυτό, του κυρίου υπουργού, αν και κανονικά θα πρέπει να τη φάει για την... κλίση που έχει να λέει "εξυπνάδες" του τύπου "συμφέροντα επιθυμούν να εκχωρήσουν τη διακυβέρνηση σε Παπανδρέου και Τσίπρα".

Συκώτι πισίνα, Γιάννης Μετρητός, τι πάει να πει δεν κατάλαβες τίποτε;

Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ: ΟΝ - ΝΕΔ!

Φυσιογνωμιστής, προς Θεού, δεν είμαι. Ωστόσο πάντα αναρωτιόμουν τι μούτρα έχει ένα κομματόσκυλο. Ημουν σίγουρος για την ύπαρξη κάποιου διακριτικού -666, barcode, φίμωτρο, σάλια, αφροί, κέρατα, κάτι βρε παιδάκι μου που να τα κάνει να ξεχωρίζουν απ' τους κοινούς θνητούς. Φευ! Η εικόνα με διαψεύδει. Ιδού νέα κομματόσκυλα -άνευ 666, barcode, φιμώτρου, σιέλου, αφρού και κεράτων- που αποδεικνύουν το αυτονόητο: Ζουν ανάμεσά μας! (για να μην αναρωτιέστε, τον Καραμανλή χειροκροτάνε, αλλά δεν... χωρούσε στη φωτογραφία ο τρισμέγιστος!)

Το EYKIW αποκαλύπτει: Ιδού ο διάδοχος του Φιντέλ!

Ο Μισέλ Κάστρο...

Αδερφέ το ποτήρι μου είναι άδειο! Να το γεμίσουμε λίγο θάνατο;

Στο εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου του "Ο γιος που δεν θα θέλατε να έχετε", ο Κώστας Κοντοδήμος (πάλι αυτός; ναι, πάλι, γούστο μου καπέλο μου και καουμποηλίκι μου) μεταξύ αλλων αναρωτιέται τι θα απομείνει στο μέλλον απ' το πολιτισμό "μας" (τα εισαγωγικά στο "μας" τα βάζω γιατί είναι μια μεγάάάλη συζήτηση κατά πόσο νιώθω ότι είναι δικός μου ο οποιοσδήποτε πολιτισμός, πολλώ δε μάλλον ο ελληνικός). Και γράφει:

Τα μόνα που στα χρόνια τους θα ακούγονται θα είναι τα τραγούδια μας. Αυτά που σήμερα σιγοτραγουδάμε μποτιλιαρισμένοι στα αυτοκίνητα, αυτά θα μπουν, ως τα γλυκά μας έλκη, στα μουσεία του μέλλοντος. Αυτά τα ίδια που ακούμε να μας τρομάζουν μόλις ξυπνήσουμε κάθε πρωί.

Στη σελίδα 56, η αμερικανίδα Φελίσια μόλις έχει ξυπνήσει σε κάποιο σπίτι. Από κάπου πιο μέσα ακούει ενα καζανάκι, ένα φτέρνισμα κι ένα ραδιόφωνο στο τέρμα να παίζει κάποιο τραγούδι με καψούρικους στίχους. Και σκέφτεται:

Οι Έλληνες ακούνε περίεργα τραγούδια, λυπημένα πάντα, ακόμα και το πρωί. Ισως για αυτό δεν μιλάνε πολύ όταν ξυπνάνε. Προπονούνται στη λύπη.

Με τις όποιες επιφυλάξεις και τις όποιες ενστάσεις που μπορεί να έχω (που τις έχω δηλαδή) απέναντι στην εξίσωση Ελληνας = Πόνος, το θυμήθηκα αυτό το απόσπασμα, γιατί σήμερα το πρωί που ξύπνησα με τσάκωσα να τραγουδάω το τραγουδάκι που ακολουθεί, τον τραγουδιστή του οποίου, παρότι τον καιρό της "Ρόζας" και των "Λαδάδικων" ούτε που ήθελα να τον ακούω, εκτιμώ ιδιαίτερα. Και το συγκεκριμένο κομμάτι, ας το παραδεχτώ επιτέλους, είναι απ' τα αγαπημένα μου. Θεωρώ ότι αποτελεί την κορυφή ενός τριγώνου, μαζί με το Brother my cup is empty του Νικολάκη του Σπηλιά και το 100 years των Cure...

Στήλη μόδας

Πριν από λίγο διάβασα αυτό το ποστ στου Εξόριστου στο Βερολίνο. Και θυμήθηκα ότι χτες-προχτές διάβαζα το Harper's Bazaar, τεύχος Οκτωβρίου 2008, και στάθηκα αφενός στη συνέντευξη της Ουμα Θέρμαν αφετέρου στη σελίδα 72, όπου γινόταν αναφορά μεταξύ άλλων στις φετινές τάσεις της μόδας και στο φθινοπωρινό σόου του Μαρκ Γιάκομπς ή Τζέικομπς(;) ("αυτή η σεζόν δεν ανήκει στις σεξοβόμβες. Οι φετινές τάσεις απορρίπτουν τα προκλητικά σύνολα και ευνοούν τις ασυνήθιστες φόρμες και τα υπερπολυτελή υφάσματα"). Πέρα αυτών των συνταρακτικών εξελίξεων, την προσοχή μου τράβηξε μια φωτογραφία απ' το σόου του Γιάκομπς ή Τζέικομπς(;): Πίσω απ' τα δύο μοντέλα στην πασαρέλα, υπήρχε μία σκηνή, με τρεις τύπους σκυφτούς στις κιθάρες τους και στη μέση μια αιθέρια ξανθιά πολυαγαπημένη ύπαρξη να επιδίδεται στον γνωστό χορό της (κάτι μεταξύ πόγκο και πιρουέτας). Η Κιμ Γκόρντον και οι Σόνικ Γιουθ. Ορίστε το σόου του Μαρκ Γιάκομπς ή Τζέικομπς(;) (ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω -ή κάπως έτσι, οι δοτικές δεν μου πάνε, προτιμώ να παίρνω απ' το να δίνω- σύμφωνα με το Harper's Bazaar μπορεί να έχει σταματήσει το κλάμπιγκ αλλά δεν ξεχνά τις παλιές του συνήθειες και για αυτό κάλεσε, λέει, τους Σόνικ Γιουθ να ντύσουν μουσικά το σόου του...).

Οι εξελίξεις είναι ωστόσο καταιγιστικές και με αναγκάζουν να κάνω ένα UPDATE: Διάβασα στον Ομπζέρβερ (ναι, εκτός από Εσπρέσο, Χαρπερζ Μπαζάρ, διαβάζω και Ομπζέρβερ και δεν με αρέσει ο κιμάς) ότι ο μόδιστρος Γιάκομπς ή Τζέικομπς ή Μάρκος Ιακώβου, τεσπά, έχει παλαιόθεν θερμή σχέση με την Ηχητική Νεολαία, όντας πρωταγωνιστής και μακρυμάλλης, μαζί με την Κλοέ Σοβινί, στο Sugar Kane που ακολουθάει...

Everything you know is wrong: Το μπλογκ που σας κάνει σοφότερους με πλήθος άχρηστων πληροφοριών (ρε για την τιμή της αμόλυβδης θα μας πεις τίποτε;)

Όταν η πόλη ομορφαίνει...

Επέστρεψα άρρωστος εχτές απ' το ταξίδι μου και δεν πρόσεξα ότι η πόλη είχε ομορφύνει. Τώρα που βγήκα έναν περίπατο (προτεινόμενη αγαπημένη διαδρομή: Ολύμπου, Αρμενοπούλου, Ροτόντα και πίσω πάλι) πρόσεξα πόσο έχει ομορφύνει η Θεσσαλονίκη και βλαστήμησα που δεν είχα πάρει τη φωτογραφική μηχανή μαζί μου να απαθανατίσω το καινούργιο της κόσμημα. Εχουν γεμίσει οι τοίχοι από δαύτο. Ευτυχώς, το βρήκα αναρτημένο και στο ίντερνετ. Ιδού:


Μπράβο στη Φάμπρικα Υφανέτ, καταπληκτική η αφίσα (από αισθητικής και όχι μόνον απόψεως...)