Μια ανολοκλήρωτη αυτοϊκανοποίηση

Μαλάκα, πού πας; τον ρώτησα.
Πάνο, μου λέει, θα πάω στα καράβια.
Και μου εμπιστεύτηκε την ανολοκλήρωτη αυτοβιογραφία του, να τη φυλάω ως κόρην οφθαλμού.
Μαλακία του.
Επρεπε να ξέρει πόσο αφερέγγυος είμαι.

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ

Συγχαρητήρια, είσαι ο μεγαλύτερος μαλάκας! η οδοντοστοιχία του παρουσιαστή άστραψε στους προβολείς. Αμέτρητοι παχουλολάγνοι πάνω σε αμέτρητα κρεβάτια επιδίδονταν στο τάισμα του συντρόφου τους, δίνοντας τροφή για σκέψη και διαφωνίες σε παρέα καλοφαγάδων, οι οποίοι Μεγάλη Πέμπτη δειπνούσαν με αρτήσιμα πίσω από τη Ροτόντα και κοιτούσαν ο ένας τον άλλο ψάχνοντας να βρουν ένα βλέμμα ενοχής, του τύπου «μήπως είμαι εγώ ο παχουλολάγνος δάσκαλε;».

Ξύπνησε απότομα. Σκατά, ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε. Τσέκαρε το πουλί του. Σε στύση, αλλά ήταν κατουρόγκαβλες ή ερεθισμός από το όνειρο, κι αν ναι, θα έπρεπε να ανησυχεί; Παραπατώντας πήγε στην κουζίνα, έβαλε στην καφετιέρα υπέρδιπλη ποσότητα καφέ. Χα, το ίδιο χρώμα με αυτά που θα χέσω, σκέφτηκε, φοβερός στους συνειρμούς, και κατευθύνθηκε στο μπάνιο.

Μια παλιά «Ελευθεροτυπία», δίπλα στη λεκάνη, για συντροφιά:

Μαραθώνιος αυνανισμού

ΛΟΝΔΙΝΟ

Τη... χάρη του Σαν Φρανσίσκο ζήλεψε η Βρετανία κι αποφάσισε να διοργανώσει τον πρώτο της «μαραθώνιο αυνανισμού» με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για έργα κοινής ωφελείας.

Η «έμπνευση» έρχεται από την αμερικανική μεγαλούπολη όπου την τελευταία πενταετία εκατοντάδες άνθρωποι μαζεύονται μια φορά το χρόνο σε μια μεγάλη δημοτική αίθουσα και αυνανίζονται όλοι μαζί.

Οι διαγωνιζόμενοι έχουν και χορηγούς: φίλους, συγγενείς, γείτονες και συναδέλφους που για να τους στηρίξουν συνεισφέρουν χρήματα για κοινωφελείς σκοπούς. Στη Βρετανία, ο τηλεοπτικός σταθμός Channel 4 θα αφιερώσει μια εκπομπή του στο ευφάνταστο γεγονός.

Στόχος είναι είτε να χτυπηθεί το αμερικανικό ρεκόρ των οκτώ ωρών και 30 λεπτών είτε απλώς να καταγραφεί ένα αξιοπρεπές βρετανικό.

Ρε μαλιάκα μου, τι γίνεται στον κόσμο.

Σκουπίστηκε, τράβηξε το καζανάκι, χρησιμοποίησε το βουρτσάκι που ποτέ δεν μπορούσε να θυμηθεί ότι το λένε πιγκάλ, έπλυνε τα χέρια του, δεν βούρτσισε τα δόντια του, έσβησε το φως του μπάνιου κι άνοιξε τον υπολογιστή. UPDATE από τον ΠάνωΚ.: Ας μου επιτραπεί εδώ να σημειώσω ότι αυτή η παράγραφος δείχνει γιατί ποτέ δεν θα γίνει ο φίλος μου ο μεγαλύτερος μαλάκας όπως μύχια ονειρεύεται (ονείρωξη το λένε αυτό;). Κανονικά έπρεπε να είχε γράψει ως εξής την παράγραφο: Σκουπίστηκε στο καζανάκι, τράβηξε τον κώλο του, χρησιμοποίησε την οδοντόβουρτσά του για να καθαρίσει τη λεκάνη, δεν έπλυνε τα χέρια του και βούρτσισε τα δόντια του με μια μεγάλη οδοντόβουρτσα που ποτέ δεν κατάλαβε γιατί κάποιοι τη λένε πιγκάλ, έσβησε τον υπολογιστή του μπανιου κι αναψε το φως γιατί εντέλει δεν υπήρχε κανένας λόγος να χέζει στα σκοτεινά.

Πίνοντας τις πρώτες γουλιές του καφέ, μαζί με το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, σκέφτηκε πώς δεν είναι και τόσο κακή ιδέα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το προωθήσει ο σωστός άνθρωπος. Ένα ριάλιτι αυνανισμού, σε ειδικό συνδρομητικό κανάλι, όπου οι διαγωνιζόμενοι θα αυνανίζονται κατά το δυνατό περισσότερο όπου σταθούν, όπου βρεθούν, όπου μπορούν κι όσο μπορούν. Η κοινωνία άλλωστε είναι γεμάτη μαλάκες, ψώνια, επιδειξιομανείς, μπανιστιρτζήδες: εξασφαλισμένα μεγάλος αριθμός και συμμετεχόντων και τηλεθεατών. Η επιτυχία του εγχειρήματος δεδομένη, απ’ τη στιγμή που η τολμηρότητα του εγχειρήματος θα προκαλέσει το σχετικό ντόρο, χάρη στα διάφορα παπαγαλάκια, που επί πληρωμή δεν θα διστάσουν να δουν από οποιαδήποτε οπτική γωνία το θέμα: χριστιανόπληκτοι θα καταδικάζουν τα έκφυλα της εποχής μας ήθη, ευαισθητοποιημένες συνασπισμένες τηλεκριτικοί, που χωρίς τα μίντια θα ήταν άνεργες, θα αναδεικνύουν για πολλοστή φορά την εκμετάλλευση του ανθρώπινου είδους από τα μίντια, μεταμοντέρνοι αιρετικοί στοχαστές θα στέκονται στην ειρωνεία και τον συμβολισμό του εγχειρήματος, εμμέσως στηρίζοντάς το ως μια ντεμπορική στηλίτευση της κοινωνίας του θεάματος, κουκουέδες σινεκριτικοί θα το κατακρεουργούν ως μια ακόμη απομίμηση της αμερικανικής σκουπιδοτηλεκουλτουρας, σοβαροί πολιτικοί αναλυτές θα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το σπέρμα που πάει χαμένο τη στιγμή που η χώρα μας απειλείται από την υπογεννητικότητα, υπερπατριώτες βουλευτές πρώην τηλεβιβλιοπώλες θα υπερθεματίζουν την προηγούμενη άποψη επισείοντας τον κίνδυνο εξ ανατολών και υπενθυμίζοντάς μας πόσα παιδιά γεννιούνται καθημερινώς στην Τουρκία, ενώ σοσιαληστές βουλευτές θα υποστηρίζουν ότι ανάλογες διαδικασίες εσωστρέφειας περνά και το ΠΑΣΟΚ αλλά σίγουρα θα βγει ενδυναμωμένο μέσα από αυτές.

Η κάφτρα του έκαψε τα δάχτυλα και τον έβγαλε απότομα από την ονειροπόλησή του, συνειδητοποιώντας ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι ικανοί στην Ελλάδα να σκεφτούν και να πραγματώσουν αυτό το εγχείρημα. Χαραμίζομαι, μονολόγησε όχι για πρώτη φορά τα τελευταία τριάντα χρόνια, και πάτησε έντερ για να μπει στο facebook. Σκατά, πάλι λάθος πάτησε τον κωδικό.

Ουστ πουλημένε!

Εάν είσθε ξεπουλημένο τομάρι και θύμα-καταναλωτής της εμπορικής μουσικής σαν και του λόγου μου, και σας αρέσουν οι Κόλντπλέι, στο site τους μοιράζουν ένα καινούργιο τραγούδι.
Ή κάντε κλικ εδώ για να τ' ακούσετε.

UPDATE: Καλή φάση:
ο καινούργιος δίσκος των Τσάρλατανζ
για δωρεάν -νόμιμο- κατέβασμα
εδώ.

Η ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

Με αφορμή τα έντυπα που εξέδωσε η εφορεία βυζαντινών αρχαιοτήτων Θεσσαλονικής ενόψει του σχεδίου ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων της πόλης διαπίστωσα με λύπη ότι παρά τις μικρές προσπάθειες των τελευταίων ετών το παρελθόν της πόλης συνεχίζει να αναδεικνύεται επιλεκτικά και ενίοτε στρεβλά. Η Θεσσαλονίκη παραμένει μια πόλη στην οποία η παραχάραξη και η αποσιώπηση του ιστορικού παρελθόντος κυριαρχούν και παρότι το λίφτινγκ του 20ου αιώνα την κατέστησε μια σύγχρονη και αμιγώς νεοελληνική πόλη, φαίνεται πως ακόμη και σήμερα η κυρίαρχη πολιτική ελιτ αρνειται να συμφιλιωθεί με το πολυπολιτισμικό παρελθόν της.

Τον 20ο αιώνα η κατασκευή ιστορικά, αρχιτεκτονικά και ιδεολογικά του παρελθόντος της πόλης αποσκοπούσε στο να ξεχαστεί η οθωμανική πολυπολιτισμική εικόνα της Θεσσαλονίκης και να ενσωματωθεί η πόλη με μεγαλύτερη ευκολία στις αρμονίες που επιτάσσει ένα ομοιογενές έθνος κράτος-στην προκειμένη περίπτωση το ελληνικό-. Οι ιστορικές συγκυρίες σε πολιτικό επίπεδο-ανταλλαγή των μουσουλμάνων κατοίκων της με χριστιανούς της Μικράς Ασίας και η εκκαθάριση των εβραίων από τους Γερμανούς και σε αρχιτεκτονικό -η φωτιά του 1917 και η μεταπολεμική αστικοποίηση- επέτρεψαν τη λήθη και ευνόησαν τις βολικές αποσιωπήσεις και τις φανταστικές κατασκευές για την ιστορία της πόλης.

Στο έντυπο που έχω στα χέρια μου με τίτλο ¨Μνημεία οθωμανικής περιόδου Θεσσαλονίκης" καταγράφονται επτά συνολικά κτίσματα της οθωμανικής περιόδου. Το Μπέη Χαμαμι (Λουτρά Παράδεισος (1444), το Πασά Χαμαμί (Λουτρά Φοίνιξ) του 1520 περίπου, το Γιαχουντί Χαμαμι ή Παζάρ Χαμαμι ή Καντινλαρ Χαμαμι στα Λουλουδάδικα του 1490 περίπου, το Γενί Χαμαμι (Αίγλη) του 1570 περίπου, το Μπεζεστένι του 1490 περίπου, το Χαμζά Μπέη τζαμισι (1468) και το Αλατζά Ιμαρετι (1484).

Αυτά είναι τα ελάχιστα από τα πολλά οθωμανικά μνημεία της πόλης που επεβίωσαν αυτού που ο κάποτε ο Η. Πετρόπουλος είχε χαρακτηρίσει "ιδεολογία της απαίδευτης και βάρβαρης νεοελληνικής μπουρζουαζίας". Ανάμεσα στα σοκάκια, στα χάνια, στους τεκέδες, στις αγορές, τα αρχοντικά και τα τζαμιά (μονο το 1925 γκρεμίστηκαν 26 μιναρέδες(!) στο κέντρο της πόλης) σώθηκαν και κάποια ακόμη οθωμανικά μνημεία, τα οποία όμως για κάποιο περίεργο λόγο δεν εντάσσονται στο έντυπο της εφορείας αρχαιοτήτων. Και θα δώσω μερικά τρανταχτά παραδείγματα. Καταρχήν ο Λευκός Πύργος καθώς και οι δύο άλλοι οχυρωματικοί πύργοι των τειχών της πόλης (του τριγωνίου και του Βαρδάρη) δεν αναφέρονται πουθενά. Ο τουρμπές (μαυσωλείο) του Μουσά μπαμπά στην πλατεία Τερψιθέας, ο οποίος παραμένει σε άθλια κατάσταση. Το Διοικητήριο, η παλιά Φιλοσοφική σχολή, το σιντριβάνι, το Γενί Τζαμί, οι διάσπαρτες κρήνες της Άνω Πόλης. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως αρχιτεκτονικά όλα τα παραπάνω δεν εμπεριέχονται στο πρόγραμμα ενοποίησης των μνημείων. Μπορώ για παράδειγμα να δεχτώ ότι η βίλα Αλατίνι είναι λίγο μακριά από το κέντρο για να ενταχθεί σε αυτό το πρόγραμμα. Όμως ο Λευκός Πύργος; Οι κρήνες; Γιατί για παράδειγμα οι κρήνες να μη θεωρούνται μνημεία προς ανάδειξη σε ένα σχεδιασμό ιστορικού τουριστικού περιπάτου της πόλης. Και για να προλάβω κάποιον κακοήθη που θα πει "σιγά τις βρύσες" θα τονίσω μόνο ένα στοιχείο: το νερό αποτελούσε δωρεά και η κατασκευή κρήνης μεγάλη ευεργεσία. Από αυτές τις κρήνες έπιναν, πλένονταν και πότιζαν τους μπαχτσέδες τους οι κάτοικοι της πόλης για αιώνες. Οι περισσότερες από αυτές τις πηγές ζωής καταστράφηκαν από τη βάρβαρη πολεοδομία των νεοελλήνων. Δε θα έπρεπε οι ελάχιστες που σώθηκαν να αναδειχθούν; Οι ευρωπαίοι που σε όλα τα ιστορικά κέντρα τους έχουν διατηρήσει κρήνες και σιντριβάνια με τρεχούμενο νερό, τόσο μαλάκες είναι;

Θεωρώντας ότι οι παραλείψεις αυτές δεν αποτελούν σκοπιμότητα από την πλευρά της εφορείας αλλά συνιστούν απλώς προχειρότητα και επιλεκτική χρηματοδότηση άνωθεν κλείνω με μια τελευταιά παρατήρηση: Στο αντίστοιχο έντυπο με τις βυζαντινές εκκλησίες περιλαμβάνεται η Ροτόντα (ή Αγιος Γεώργιος). Θα υπενθυμίσω απλά τον αγώνα που έκανε το Υπουργείο Πολιτισμού προ ετών εναντίον των παραθρησκευτικών οργανώσεων της πόλης και των πολιτικάντηδων δημαγωγών τους να μην γίνει άλλη μια εκκλησία στην πόλη αλλά να καταστεί η Ροτόντα μουσείο και χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων.

Θα σταθώ για μια ακόμη φορά στον χαρακτήρα του μνημείου, το οποίο κκ της εφορείας -το ξέρετε πολύ καλά- είναι ΡΩΜΑΙΚΟΣ. Δεν είναι βυζαντινή εκκλησία το Μαυσωλείο του Γαλέριου. Έγινε βυζαντινή εκκλησία αλλά και τζαμί στην πορεία των αιώνων. Ωστόσο γιατί να μην μπει σε ένα έντυπο με τα ρωμαικά μνημεία της πόλης (ενοποίηση αρχαιολογικών χώρων Ροτόντα-ρωμαική αγορά-αψίδα-ανάκτορο-ιππόδρομος); Γιατί να δίνουμε πάτημα στους κάθε λογής Παπαθεμελήδες και γιατί η νέα γενιά να θεωρεί τη Ροτόντα εκκλησία; Και να ρωτήσω και προβοκατόρικα: γιατί εκκλησία και όχι τζαμί, εφόσον μάλιστα σώζεται -ευτυχώς- ο μοναδικός απο τους σαράντα και πλεόν μιναρέδες της πόλης. Ο μιναρές που σε πείσμα της καταστροφικής μανίας άντεξε. Επιτέλους θα αναστηλωθεί ποτέ μπας και δούμε την πόλη από εκεί ψηλά;

Υ.Γ. Ο τουρμπές του Μουσά μπαμπά στην πλατεία Τερψιθέας

Χίπις

Εναδενείμαισίγουροςότιείναποίηματουμπουκόφσκι

Η πίστη είναι εντάξει για αυτούς που την έχουν.
Μόνο μην τη φορτώνετε σε μένα.
Εχω περισσότερη πίστη στον υδραυλικό μου
απ' ό,τι στην αιώνια ύπαρξη.
Οι υδραυλικοί κάνουν καλή δουλειά.
Αφήνουν τα σκατά να κυλούν!

Καρόλου Βουκοσιφίκιου, "Για την Πίστη".

Shit high and look around

Κι εκεί που αισίως συμπλήρωνα δύο ολόκληρες ημέρες χωρίς blog, μπήκα σήμερα στου Βάαλ και είδα ότι είχε όρεξη για παιχνίδια. Ορίστε λοιπόν...

Όνομα: Παναγιώτης ή Παναής (τα φαινόμενα ως συνήθως απατούν: κανείς δεν με φωνάζει Πάνο ή έστω Πάνω).

Γενέθλια: Πρόσφατα.

Ζώδιο: Πίσω Χορταρέες, Πατέρες!

Χρώμα μαλλιών: Μπλε.

Χρώμα ματιών: Ξανθά.

Έχεις ερωτευθεί ποτέ: Εμένα.

Μουσική που ακούς: Δεν ακούω μουσική.

Χαρακτήρας Disney: Δεν έβλεπα ποτέ παιδικά, δεν είχα παιδική ηλικία. Μικρός διάβαζα Σαρτρ, Μπακούνιν, Ντεμπόρ και Μαρξ, και κατέληξα ότι πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια.

Ποιός φίλος/φίλη μένει πιό μακριά: Οπως λέει κι ο φίλος μου ο Βάαλ, δεν έχω φίλους.

Πρώτο πράμα που σκέφτεσαι όταν ξυπνήσεις: Σκατά (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς)!

Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Τα γυαλιά μου. Χωρίς αυτά είμαι τυφλός.

Τί έχεις στον τοίχο σου: Μελανιές από τις κεφαλιές που του ρίχνω.

Τί έχεις κάτω από το κρεβάτι σου: Βρόμικες κάλτσες, σκελετούς που δεν χωράνε στην ντουλάπα, ναρκωτικά και τη σορό του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες; Θα χαιρόμουν που επιτέλους αυτοκαταστράφηκε το γαμημένο.

Αγαπημένος αριθμός: Οσο μεγαλυτερος τόσο το καλύτερο, ειδικά όταν συνδέεται με ευρώ που καταλήγουν στην τσέπη μου.

Αγαπημένο όνομα: Κ. (ας πούμε και μιαν αλήθεια).

Χόμπι: Τα χόμπι είναι για τους χασομέρηδες.

Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα: Καλά είναι κι εδώ.

Μία ευχή για το μέλλον: Σάλτα και γαμ**ου (ευχή είναι, λέμε).

Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στον χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποιά εποχή θα πήγαινες: 1996-2000, ξανά και ξανά, κατά προτίμησην χωρίς τα συνδικαλιστικά και τον αριστερισμό. Αλλά και τώρα καλά είναι. Πριν το 1978-1996 (σχολείο, πουφ!) δεν πάω, δε μου άρεζε και τόσο. Επίσης δεν πάω και σε εποχή που δεν έχω ζήσει, γιατί δεν μπορώ να είμαι σίγουρος ότι θα με αρέσει και τόσο, και στην τελική τι το τόσο ενδιαφέρον έχουν η Αναγέννηση, η Δημιουργία, η Γαλλική Επανάσταση, ο τελικός του Γουέμπλεϊ, η Μάχη του Μαραθώνα, ο Διαφωτισμός, το Μπιγκ Μπανγκ κτλ;

Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: - (Μα ποιος μαλάκας σκέφτηκε αυτές τις ερωτήσεις, Χριστέ μου!)

Αγαπημένο λουλούδι: (Αυτή είναι είναι ερώτηση-παγίδα, όπως στα ψυχολογικά τεστ στο στρατό, όταν μας ρωτάγανε αν θέλαμε να γίνουμε ανθοπώλεις, για να τσεκάρουν πόσο άντρες είμαστε;) Τεσπά: Ο κρίνος, γιατί γαμάει!

Αγαπημένη σειρά: Η σειρά μου.

Αγαπημένη ταινία: Η κολλητική.

Αγαπημένο τραγούδι: Είπαμε, δεν ακούω μουσική, γιατί η μουσική είναι χόμπι, και τα χόμπι για χασομέρηδες, κι εγώ χασομέρης δεν είμαι.

Αγαπημένο βιβλίο: Ολα της Μάρως Βαμβουνάκη.

Αγαπημένο ζώο: Ο άνθρωπος.

Αγαπημένο ρούχο: Είχα ένα σκούφο με μια φούντα, και τον έχασα, δεν ξέρω, μπορεί και να έφταιγε η φούντα.

Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη.

Αγαπημένο φαγητό: Πιπεριές γεμιστές, μελιτζάνες κάθε μορφής, μανιτάρια κάθε μορφής, σουτζουκάκια κάθε μορφής, ντομάτες γεμιστές, κολοκυθάκια γεμιστά, πιτόγυρο με πίτα από κριθάρι και σος γιαουρτιού και πικάντικη, ανευ κρεμμυδίου, το Θρακόψωμο στην "Θράκα" Ηρακλείου, οι ντάκοι, το γιαουρτλού, το χουνκιάρ μπεγιεντίρ, όλες οι μακαρανόδες με κόκκινη σάλτσα, πιπεριές τηγανιτές, μύδια σαγανάκι, οι τσιπούρες στα κάρβουνα, το μπορστ, χοιρινό κατσαρόλας με σπανάκι ή πράσο ή λάχανο, πατάτες γιαχνί, σπετζοφάι, μπεκρή μεζέ, τα χανούμ μπουρέκ (είναι γλυκό, αλλά τρώω τόσα πολλά λες κι είναι φαΐ), ενα καυτερό κεμπάμπ που έφαγα κάποτε στην Άγκυρα κι ακόμη καίει ο στόμας μου, τα γεμιστά κουλούρια, οι τυρόπιτες, οι σπανακόπιτες, οι σπανακοτυρόπιτες, τα τηγανιτά κολοκυθάκια με τζατζίκι, όλες οι σούπες (και ο πατσάς και η μαγειρίτσα). Μόνο γίγαντες δεν τρώω, γιατί βαρυστομαχιάζω.

Με ποιόν χαρακτήρα καρτούν ταυτίζεσαι: Με την Κάντι Κάντι.

Κακή συνήθεια: Να μη δίνω τη σκυτάλη σε άλλους μπλόγκερζ στα μπλογκοπαίχνιδα που παίζω.

Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Η αυταρέσκεια.

Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει; Είμαι πολύ αυστηρός με τον ευατό μου.

Συνηθισμένη ατάκα: Είμαι θεός!

Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Να πουλάω τις ιδέες μου (κάποτε το είχα παρεξηγήσει αυτό και κατέληξα να ξεπουλήσω τις ιδεες μου).

Μεγαλύτερος φόβος: Οτι μπορεί και να μην είμαι τόσο γαμάτος.

Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια είναι: Συμφωνώ. Πιστεύω ότι είναι.

Καλώ... κανέναν (βλέπε την κακή μου συνήθεια που αναφέρεται κάπου παραπάνω, σε αυτό το άθλιο πόνημα).

Κάτι παλιό

Η προηγούμενη ανάρτηση του φίλου Humanimal μού θύμισε κάτι που είχα διαβάσει στο διαδίκτυο, στο αθηναϊκό ιντιμίντια, πριν από πολλάάά χρόνια. Ψάχνοντας κατάφερα να το βρω και το αναδημοσιεύω μεταφρασμένο όπως το βρήκα εδώ. Το αγγλικό πρωτότυπο εδώ.

(Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμα: το κείμενο αναδημοσιεύεται επειδή το θεωρώ ενδιαφέρον και όχι επειδή απαραίτητα ασπάζομαι τα όσα αναφέρει)

by Dana Larsen (02 Feb, 2005)

O Ποπάι είναι ένας από τους πιο γνωστούς ήρωες των κόμιξ. Από την πρώτη του εμφάνιση η απήχησή του ήταν παγκόσμια. Εκατομμύρια παιδιά έπεφταν με τα μούτρα στο σπανάκι ελπίζοντας να γίνουν δυνατά σαν τον ήρωά τους.

Ωστόσο μήπως το σπανάκι που δίνει στον Ποπάι τη μεταφυσική δύναμή του είναι μια μεταφορά για κάποιο άλλο μαγικό βοτάνι; Μήπως τα παιδιά σε όλο τον κόσμο αγαπάνε έναν ήρωα ο οποίος στην πραγματικότητα καταναλώνει μεγάλες ποσότητες ενός απαγορευμένου καρπού -της μαριχουάνας;

Τα στοιχεία είναι σποραδικά, αλλά υπάρχουν, και αν συγκεντρωθούν όλα μαζί παρουσιάζεται μια ξεκάθαρη εικόνα, ότι το δυναμωτικό σπανάκι του Ποπάι αποτελεί μια αναφορά στις θαυματουργές ιδιότητες της μαριχουάνας.

Στα πρώτα χρονιάς κυκλοφορίας του, δεν υπήρχε εξήγηση για την εκπληκτική δύναμη του Ποπάι. Ως τέτοια σιγά-σιγά άρχισε να παρουσιάζεται η εξάρτηση του Ποπάι στο σπανάκι. Στην εποχή του κινουμένου σχεδίου το σπανάκι είχε γίνει βασικό στοιχείο της πλοκής. Κάθε φορά που κατανάλωνε σπανάκι ο ήρωας, οι αντίπαλοί του καταλάβαιναν ότι είχε έρθει η αρχή του τέλους. Τα παραπάνω όμως δεν επαρκούν για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο Ποπάι «την άκουγε».

Τις δεκαετίες του ‘20 και του ‘30, όταν γεννήθηκε ο Ποπάι, η λέξη spinach (σπανάκι) ήταν μια κωδικοποιημένη ονομασία της μαριχουάνας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Spinach song, της δημοφιλούς τζαζ μπάντας Julia Lee and Her Boyfriends. Επιπλέον η προπαγάνδα κατά της μαριχουάνας την εποχή εκείνη υποστήριζε πως η μαριχουάνα προκαλεί υπερφυσική δύναμη. Παρατραβηγμένες αναφορές στα ΜΜΕ της εποχής διαλαλούσαν πως οι καπνιστές μαριχουάνας είναι υπερβολικά δυνατοί, ακόμη και άτρωτοι στις σφαίρες! Αρα η αντιστοιχία «σπανακιού» και μαριχουάνας ήταν πολύ ξεκάθαρη την εποχή εκείνη έτσι όπως παρουσιάζεται στον Ποπάι.

Επιπλέον ως ναύτης ο Ποπάι θεωρητικά είναι εξοικειωμένος με τα εξωτικά βοτάνια από μακρινούς τόπους. Στην πραγματικότητα οι ναυτικοί εισήγαγαν τη μαριχουάνα στην αμερικανική κουλτούρα επιστρέφοντας από τα μακρινά υπερπόντια ταξίδια τους.

Από τον Σέγκαρ, «πατέρα» του Ποπάι, έχουν γίνει κι άλλες, ίσως πιο ακραίες αναφορές στις ουσίες μέσα στο έργο του. Το 1934, καθώς ένα χρυσωρυχείο έχει προβλήματα με τους διεφθαρμένους και κλέφτες εργάτες του (ΣτΜ: ω μοντιέ οι κακοί εργάτες!) ο Ποπάι ανακαλύπτει πως ο εργοδηγός τούς τάιζε κάτι μούρα από ένα θάμνο του οποίου οι ρίζες μούλιαζαν σε ένα κακό ναρκωτικό. Η κατανάλωση του καρπού εξάλειφε τη συνείδηση από τον άνθρωπο, κάνοντάς τον βίαιο και επιρρεπή στο έγκλημα.

Στη συνέχεια ο Ποπάι παθαίνει το ίδιο πράγμα ακριβώς καταναλώνοντας τον ναρκωκαρπό. Ωστόσο κατορθώνει να προμηθευτεί πέντε γαλόνια «Μιρθολίνης», μια ουσίας ευφορικής, με την οποία περιλούζει το μολυσμένο φυτό. Οι νέοι καρποί φέρνουν την ευτυχία, και σύμφωνα με τον Πόπαι όταν ένας άνθρωπος είναι ευτυχής δεν μπορεί να κάνει κάτι κακό.

Στη δεκαετία του ’60, και αφού ο δημιουργός του Ποπάι είχε πεθάνει, υπάρχουν και άλλες αναφορές στην κάνναβη από τους συνεχιστές του, πχ το ότι ο Ποπάι ρουφάει μέσω της πίπας του το σπανάκι, ή το γεγονός ότι ο Ποπάι έχει έναν σκύλο, τον Birdseed (μείγμα τροφής για πουλιά, το οποίο συνήθως αποτελούταν από κάνναβη, πριν αυτή γίνει παράνομη βεβαίως).

Ακόμη σε μια περιπέτεια του Ποπάι, παραλλαγή της αρχαιοελληνικής ιστορίας, ο Ηρακλής, που σνιφάρει μια λευκή σκόνη από σκόρδο, καταλήγει να προτιμά το σπανάκι, ή σε άλλη περιπέτεια ο Ποπάι παρουσιάζεται να καλλιεργεί σπανάκι φροντίζοντάς το ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που καλλιεργείται η σπιτική κάνναβη.

Πολλοί επίσης έχουν σημειώσει το παραλληλισμό μεταξύ της αγαπημένης φράσης του Ποπάι “I yam what I yam” και του βιβλικού «I am that I am» που είπε ο Θεός στον Μωυσή, έχοντας τη μορφή μιας φλεγόμενης βάτου, την οποία οι Ρασταφάρις θεωρούν συμβολισμό για το φυτό της κάνναβης.

Τη δεκαετία του ’80 έχουμε τη μοναδική φορά που σε περιπέτεια του Ποπάι υπάρχει ξεκάθαρη αναφορά σε ουσίες και συγκεκριμένα στην αντιστοιχία σπανακιού-μαριχουάνας (μια ιστορία που αφορά το… αγνό βολιβιανό σπανάκι), από τον κομίστα Bobby London, ο οποίος από το ‘86 έως το ‘92, που σχεδίαζε νέες ιστορίες του Ποπάι, προσπάθησε να καθιερώσει πιο ενήλικη και αμφιλεγόμενη θεματολογία. Πρόκειται για τον ίδιο κομίστα που είχε ζωγραφίσει τον Μίκι και τη Μίνι να πηδιούνται και να μαστουρώνουν. Όταν όμως έγραψε μια αλληγορία στον Ποπάι για το ζήτημα των εκτρώσεων απολύθηκε. Έκτοτε δεν γράφονται νέες ιστορίες του Ποπάι, αλλά επανεκδίδονται διαρκώς οι παλιές.

kingston 22-4-1978 & γεωπονικη αθηνων 2+3 μαΐου 2008

η μαρια- ιωαννα, αν κ ηταν μονο 22 κ το αγαπημενο της χρωμα ηταν το μωβ, κατανοουσε την αναγκη των περισσοτερων συμφοιτητων της να προβαλλουν τα πολιτικα, μουσικα ή αθλητικα τους γουστα με τη μορφη ποστερ στους τοιχους των σπιτιων τους- στων εαακιτων δεσποζε ο τσε, στο λουξ λοφτ του νδ ο γιωργος μυρτσος κοκ. η παραγραφος 9 απ' την κοινωνια του θεαματος τής ειχε παρασχει τη λυση κ φυσικα ολα τουτα τα 'βρισκε καπως ματαιοδοξα.

εκεινο το βραδυ η μαρια- ιωαννα συνοδευσε την κολλητη της στο σπιτι του κολλητου της, ο οποιος ηταν ρασταφαρι. περα απ' τις τζιβες, η μαρια- ιωαννα αναγνωρισε ως δηλωτικο της ταυτοτητας του μια αφισα στον τοιχο, που απεικονιζε το μαρλευ με δυο λευκους να ενωνουν τα χερια.

η φιλοπεριεργη νεα ζητησε απ' το ρασταμαν να της αφηγηθει την ιστορια της φωτογραφιας. αυτος αναψε το chalice του κ με απολυτα ρασταφαριανικο υφος αρχισε να εξιστορει οτι στα μεσα της δεκαετιας του 70 κυβερνουσε στην τζαμαικα το λαικο εθνικο κομμα ( people's national party- pnp) του αριστερου michael manley. ο κρατικος παρεμβατισμος που ασκουσε, ο αντικαπιταλιστικος του λογος κ η φιλια του με τον καστρο εξοργιζαν τοσο την ντοπια πλουτοκρατια οσο κ τις ηπα. ο βραχιονας της αντιδρασης εκφραζοταν πολιτικα με το εργατικο κομμα της τζαμαικα (jamaican labour party- jlp) με ηγετη τον edward seaga. οπως με ολους τους εξουσιαστες, κανενας απ' τους δυο δεν ηταν ιδανικος' αυτοι οι δυο μαλιστα ειχαν φερει τη χωρα στα προθυρα εμφυλιου πολεμου, καθως περα απ' το κοινοβουλιο ανταγωνιζονταν κ με τα οπλα, με τις μισθοφορικες συμμοριες που το καθε κομμα συντηρουσε. η διαρκης οικονομικη κριση, η υψηλη ανεργια κ η εγκληματικοτητα καταπιεζαν το λαο, που προσφατα ειχε κατακτησει την ανεξαρτησια του απ' τους αγγλους.παντως ουτε τωρα ειναι καλυτερα τα πραγματα στην ιαμαικη, καθως το διεθνες νομισματικο ταμειο εφαρμοζε για χρονια τα πειραματα του στην οικονομια του νησιου κ οι ντοπιοι ταλαιπωρουνται απ' τις συνεπειες, αλλα κ πού ειναι καλα τελικα?

η κατασταση με τους μισθοφορικους στρατους ειχε ξεφυγει' μες στο 76 οι του εργατικου κομματος πυροβολησαν ως υποστηρικτη του αντιπαλου κομματος το μαρλευ κ το παλικαρακι αναγκαστηκε να καταφυγει στην ινγκλαντ. 2 χρονια αργοτερα, 2 οπλαρχηγοι του λαικου κομματος καλεσαν τον μπομπ να επιστρεψει στο νησι κ να ηγηθει μιας συναυλιας με σκοπο τη συλλογη χρηματων για τη στεγαση των φτωχων κ για την προωθηση της εθνικης ενοτητας. η εθνικη ανεξαρτητοποιηση του 62 καλουσε το λαο να ευημερευσει χωρις να συσκοτιζεται απ' τον πολιτικο ανταγωνισμο. ο μαρλευ δεχτηκε, αφου ικανοποιηθηκε ο ορος που ειχε θεσει, η συναυλια να γινει στις 22 απριλη, τη μερα που συμπληρωνονταν 12 χρονια απ' την επισκεψη στη τζαμαικα του χαιλε σελασσιε, αυτοκρατορα της αιθιοπιας, τελευταιο απογονο της βασιλικης δυναστειας του βασιλια σολομωντα κ της βασιλισσας του σαβα.

τη συναυλια ανοιξε ο θεος dennis brown κ ακολουθησαν οι θεοι big youth, inner circle , peter tosh. ο tosh τα εχωσε απο σκηνης στους αρχηγους των δυο κομματων, που καθονταν στην πρωτη γραμμη του πληθους κ προκαλεσε τοσο το πληθος οσο κ την αστυνομια καπνιζοντας γκαντζα επι σκηνης. η καταστολη τον μπουζουριασε λιγους μηνες αργοτερα κ τον βασανισε, φυσικα. λευτερια σ' οσους ειναι στα κελια, λευτερια σε ολους.

ο μαρλευ ανεβηκε τελευταιος κ κατα τη διαρκεια του jammin' τα ντοκουμεντα λενε οτι ειπε : "... i mean, i' m not so good at talking but i hope you understand what i' m trying to say, could we have up here on stage the presence of mr. michael manley and mr. edward seaga? i just want to shake hands and show the people that we' re gonna make it right,
we' re gonna unite, we' re gonna make it right, we' ve got to unite." αυτοι το επραξαν απροθυμα, αλλα για το κοινο της συναυλιας κ για το λαο της τζαμαικα αυτη η συμβολικη κινηση ηταν γεματη ελπιδα για το μελλον.

η γοητευμενη κ γοητευτικη μαρια- ιωαννα τα βρηκε ενδιαφεροντα ολα αυτα κ θεωρησε περιττο να ενημερωσει το ρασταμαν οτι 2 κ 3 μαη 2008 στη γεωπονικη σχολη της αθηνας, αλλα κ σε αρκετες πολεις του κοσμου, οπως καθε πρωτο σαββατοκυριακο του μαη, πολλοι ανθρωποι εκφραζουν το δικαιωμα τους στην αυτοδιαθεση κ την ελευθερια, σε μια εποχη που η επιθεση εναντιον τους ειναι γάμησέ τα εντονη

Για περισσότερα εδώ κι εδώ

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

Άγιες μέρες που είναι, είπα κι εγώ να συνεισφέρω μ' έναν ταλαντούχο καλλιτέχνη. Το πρώτο, ελληνόφωνο μέρος το αφιερώνω στον Πάνωκ. για να θυμηθεί τα παιδικά του χρόνια, και το δεύτερο στον Σαλαδίνο για να πάψει να λοιδορεί τις διαχρονικές μουσικές αξίες.

Δεν είναι αντιαμερικάνικη (κρυπτορατσιστική) η διάθεσή μου, αλλά υπερασπιστική του δικαιώματος στη βλακεία

Μου το στείλανε. Δεν είναι κάτι τρομερό, ενδεχομένως ανάξιο ανάρτησης. Αλλά διασκέδασα βλέποντάς το. Ισως το βρουν κι άλλοι διασκεδαστικό, γι' αυτό και το ποστάρω.

Art, λέμε ρε

Βαρέθηκα τούτη την ταμπλέτα.
Side project.

(To παρόν συνεχίζει κανονικά)

Οι φυλακές είναι αποθήκες ψυχών, συχνά και παιδικών. Αυτό το αίσχος πρέπει να σταματήσει. Το keli.gr ξεκίνησε σχετική πρωβουλία, στηρίξτε την...

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΣΕ ΚΕΛΙ

Κείμενο συλλογής υπογραφών

Εκατοντάδες παιδιά, ναι στην κυριολεξία παιδιά, βρίσκονται αυτή τη στιγμή μέσα σε υγρές και σκοτεινές φυλακές. Το «σωφρονιστικό σύστημα» δεν κάνει, βλέπετε, διακρίσεις. Διακατέχεται σε όλα τα επίπεδα από την ίδια «τυφλή», εκδικητική και τιμωρητική αντίληψη. Κάνει πως δεν βλέπει ότι οι φυλακές ανηλίκων είναι αποτέλεσμα μιας κοινωνικά άδικης πολιτικής, που δημιουργεί τους όρους και τις προϋποθέσεις για την «παραβατικότητα». Κάνει πως δεν βλέπει ότι οι φυλακές ανηλίκων είναι ο προθάλαμος για τις φυλακές ενηλίκων. Κάνει πως δεν βλέπει ότι η απουσία ενός δικτύου πρόληψης, φροντίδας και προστασίας του παιδιού και του εφήβου, είναι αυτή που εντείνει τη φτώχεια, τις ανισότητες και τις διακρίσεις.Λύση δεν μπορεί να είναι ο εγκλεισμός και η τιμωρία. Λύση δεν μπορεί να είναι η δια της βίας «συμμόρφωση». Λύση δεν μπορεί να είναι η παραμονή των εφήβων σε κελιά χωρίς μόρφωση και ιατρική φροντίδα. Διεκδικούμε την κατάργηση των φυλακών ανηλίκων και τη δημιουργία εναλλακτικών θεσμών ισότιμης και δημιουργικής ένταξης των παιδιών και των εφήβων στο κοινωνικό σύνολο.

Περισσότερα εδώ κι εδώ

Η Ελλάς στο ποδήλατο, ο Γιώργος στο γύψο κι εγώ στα decks που λένε και κάτι φίλοι μου τρέντηδες ντιτζέη

Τέτοιες μέρες, τα παλιά τα χρόνια, η Ελλάς είχε μπει στο γύψο. Σήμερα το μόνο που μπαίνει στο γύψο είναι ο Γιωργάκης. Κυρ-Πρόεδρε, περαστικά! Κι ένα τραγουδάκι, για σας (ένα από τα ωραιότερα ελληνικά τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ).

Κώστας Γκολέμης -Ποδήλατο

Ολοι οι φίλοι μου πήραν ποδήλατο κι εγώ ζηλεύω πολύ.
Και τι δεν θα έδινα για ένα ποδήλατο, βόλτες να πάμε μαζί.
Μα η μαμά με βαράει, σαν της μιλήσω για αυτό.
Και ο μπαμπάς με χτυπάει με του παππού τον λοστό.
Ο παππούς ήταν αγρότης και αυτοκτόνησε με ένα λοστό.
Που πήρε ο πατέρας μου και τονε κράτησε για να με δέρνει μ' αυτό.
Μα δεν αντέχω άλλο ξύλο, από παιδί με βαρούν.
Ουίσκια και βότκες θα πίνω και θα γυρνώ στα σαλούν.
Θα ‘θελα σαν μεγαλώσω να φτιάξω κι εγώ το δικό μου σαλούν.
Να έρχονται οι φίλοι μου με τα ποδήλατα κι οι μπράβοι να τους χτυπούν.
Αχ πώς ποθώ να πεθάνουν, στην κόλαση θε να καούν.
Ποδήλατο πια να μην κάνουν, τα χέρια τους να κοπούν.

podilato.mp3

Ύστατο Χαίρε στον Ηλία Πουρσανίδη που δεν ήταν Ρίμπο...

Αναμφισβήτητα, ο Ριβάλντο υπήρξε ο μεγαλύτερος παίχτης που έπαιξε στα ελληνικά γήπεδα. Θυμάμαι πως όταν με πήρε τηλ. ο Π.Β., ένα ωραίο, ηλιόλουστο πρωινό του Ιουλίου και μου είπε εκστασιασμένος ν' ανοίξω την τηλεόραση, για δυο λεπτά είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Ο Ρίμπο στον Γάβρο! Απίστευτο!. Από εκείνη την μέρα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Αγάπη, αφοσίωση, λατρεία, αμφισβήτηση απ' αυτούς που τώρα κόβουν φλέβες για πάρτη του, αλλά και μεγάλη λύπη όταν πληροφορηθήκαμε τα γεγονότα του περασμένου καλοκαιριού. Βλέποντας ψύχραιμα την προσφορά του Ρίμπο στον Ολυμπιακό, θα δούμε πως τα πρωταθλήματα που πήρε ο Γάβρος τα 3 τελευταία χρόνια οφείλονται κυρίως σ' αυτόν. Απ' την άλλη όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την μηδαμινή τουπροσφορά στο CH.L., τις κόντρες με τους προπονητές του, τις εμπρηστικές και όχι και τόσο τίμιες δηλώσεις του στον τύπο, του στυλ, δεν φταίω -κι -εγώ για τα χάλια της ομάδας, φταίει το σύστημα, το χορτάρι (α, ρε Τάκη σε φάγανε νωρίς), ο προπονητής, η ελληνική κακοήθεια, το άνοστο φαγητό που μου μαγειρεύει η σύζυγός και μάνατζέρ μου, αλλά ποτέ εγώ. Και το χειρότερο; Δεν χρησιμοποίησε ποτέ, μα ποτέ τις διασυνδέσεις και το μεγάλο του όνομα για να βοηθήσει την ομάδα. Εκτός κι αν θεωρηθεί, ότι ο φοβερός και τρομερός Λεοζίνιο είναι ο διάδοχός του.

Το καλοκαίρι ο Ρίμπο αναγκάστηκε σε παραίτηση απ' τον Κόκκαλη, έπειτα από ένα κουραστικό και θλιβερό σίριαλ. Δεν ξέρω ποιος έφταιγε πιο πολύ, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι και οι δύο λειτούργησαν σαν Τσάροι, βάζοντάς τους εαυτούς τους παραπάνω απ' την ομάδα. Ο Κόκκαλης φέρθηκε σαν γκόμενα που δεν θέλει να σε ξαναδεί, γι' αυτό και σε αποφεύγει, και ο Ρίμπο σαν γκόμενα που πείσμωσε επειδή νομίζει πως τα πάντα πρέπει να περιστρέφονται γύρω απ' το φουστάνι της. Ο πρώτος ήταν κι ο μόνος που χάρηκε πραγματικά τον τίτλο, ενώ ο δεύτερος θέλησε εκδίκηση πηγαίνοντας στην ΑΕΚ.

Τον Ριβάλντο θέλω πολύ να συνεχίσω να τον σέβομαι. Μετά τα χθεσινά όμως δεν νομίζω να τα καταφέρω. Δεν με πείραξε που πήγε στην ΑΕΚ, επαγγελματίας (και μάλιστα στυγνός) είναι, δεν με πείραξε τ' ότι σκύλιασε με τον πρόεδρα, ούτε και τα 4 γκολ με πειράξαν (θέλω να πω ότι δεν με πείραξαν επειδή προήλθαν απ' τον Ρίμπο, με πείραξαν επειδή ήταν 4). Αυτά που μ' έχουν πειράξει είναι η έπαρση, το μίσος και η κακία. Είναι η αγνωμοσύνη και το αίσθημα της εκδίκησης απέναντι σε μια ομάδα που και λεφτά του έδωσε και τον ανέστησε εκεί που οι άλλοι τον χλεύαζαν και τον αποκαλούσαν πρώην ποδοσφαιριστή. Είναι τ' ότι μετατρέπεις μια προσωπική κόντρα σε κόντρα μ' ότι σου θυμίζει τον Ολυμπιακό. Και το χειρότερο απ' όλα; Το γεγονός ότι δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, μισώντας θανάσιμα το παρελθόν σου. Θυμάμαι τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα να σκοράρει εναντίον της Φιορεντίνα με τη φανέλα της Ρόμα και να ξεσπάει σε λυγμούς, το γήπεδο να τον χειροκροτεί και τον Τότι να τον παίρνει αγγαλιά και να τον πηγαίνει στο κέντρο του γηπέδου για να τον αποθεώσουν. Και μην πάτε πολύ μακριά: Δείτε μόνο την αντίδραση ενός άλλου σπουδαίου παιδιού, του Σαλπιγγίδη, όταν σκοράρει εναντίον του ΠΑΟΚ. Απ' τον Ριβάλντο ξέρετε τί θα θυμάμαι; Το μίσος, την κακία, τα 4 υψωμένα δάχτυλα, ανήθικα, στην υπηρεσία ενός ανθρώπου που μια ζωή, πάνω απ' όλα και όλους, έβαζε μόνο τον εαυτό του. Και τίποτα άλλο. Γι΄αυτό και λυπάμαι εν μέρει και τους φιλάθλους της ΑΕΚ. Γιατί τσιμπήσανε κι αυτοί σαν τους γάβρους και νομίζουν ότι σκίζεται για την ομάδα τους.

Ξέρεις κάτι ρε συ Ρίμπο; Μπορεί να υπήρξες μεγάλος παίχτης, αλλά μεγάλος άνθρωπος δεν υπήρξες ποτέ. Διότι οι μεγάλοι άνθρωποι, ακόμα κι όταν σε σκοτώσυν, ζητάνε συντετριμμένοι πάνω απ' το πτώμα σου συγγνώμη. Δεν περιφέρουν το σκαλπ σου χαιρέκακα και δεν πανηγυρίζουν. Οι μεγάλοι άνθρωποι ξέρουν να κερδίζουν αλλά ξέρουν και να χάνουν. Κι ενιότε, να εκτιμούν.

Και κάτι τελευταίο, κύριε πικραμένε: Ο Ηλίας Πουρσανίδης μπορεί να μην υπήρξε μεγάλος ποδοσφαιριστής, αλλά υπήρξε μεγάλος άνθρωπος, με ήθος και προσωπικότητα. Νύχτς έφυγε κι αυτός, αλλά δεν φταίγαμε εμείς, οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού. Το ξέρει και το ξέρουμε. Γι' αυτό λοιπόν, μείνε με την αγάπη του Ιησού, και να μην αναρωτιέσαι γιατί δεν πρόκειται ποτέ να σε χειροκροτήσουμε όπως χειροκροτήσαμε τον Ηλία, χθες.

Μπράβο χιλιπόγιας! (μτφ. Μπράβο μαλάκα!)

Μικρός, ήθελες να γίνεις ξυλοκόπος, αλλά και σε αυτό απέτυχες. Αγνωστό για ποιων εκ των πολλών αμαρτιών μας την αποπληρωμή, έγινες ποδοσφαιριστής. Τις παλιές καλές μέρες κλωτσούσες το τόπι στη σπουδαιότερη ομάδα της χώρας που ο Διόνυσος χάρισε ες τον Πάνα (ΕσΠάνα). Συνονόματος του μεγαλύτερου σταρ αυτής της ομάδας, για να σας ξεχωρίζουν, λες και η πρόωρη φαλάκρα σου δεν ήταν αρκετή, σου κόλλησαν και δεύτερο όνομα το «Μπράβο», ειρωνικά, επειδή σπανίως η απόδοσή σου ήταν άξια επαίνου. Ήσουν κάτι σαν το ανέκδοτο της ομάδας, ο άμπαλος που αγαπάνε να μισούν οι οπαδοί, ο ισπανός Φιλ Νέβιλ. Όταν βαρέθηκαν να σε ανέχονται κι ήρθε η ώρα για να φύγεις, βρήκες ασφαλές λιμάνι, σε αντίστοιχα κατεστημένη, με ειδίκευση στα παλτά, ομάδα άλλης χώρας.

Κατέφθασες με τατουάζ και ύφος «ήρθα να σας σώσω». Όμως η σύζυγος σε τρέλανε στην κρεβατομουρμούρα για αυτή την πόλη-χωριό που ήρθατε για να θαφτείτε, μακριά από την Ιμπίθα και τα Κανάρια. Σε πλήγωσε η συμπεριφορά της, τραυματίστηκες. Επαιξες με το ζόρι έξι παιχνίδια, για να επιστρέψεις στο φινάλε του πρωταθλήματος, προκειμένου να δρέψεις κι εσύ λίγες από τις δάφνες του πρωταθλητή (στην μπάλα ή στο πόκερ δεν έχει σημασία στην παρούσα ανάρτηση).

Πριν από την έναρξη του τελευταίου αγώνα, η ομάδα σου τίμησε έναν παλιό της ποδοσφαιριστή, τώρα της αντιπάλου, έναν άσημο, με λιγδιασμένο μαλλί, λιγότερα λεφτά και λιγότερο όμορφη γυναίκα από τη δική σου, ο οποίος θα έπαιζε το τελευταίο του παιχνίδι. Οι δικοί σου οπαδοί τον αποθέωσαν. Ζήλεψες, ήθελες κι εσύ να σε επευφημήσει κάποιος, έστω αυτοί οι χωριάτες. Επαιζες παθιασμένα στον τελευταίο αγώνα κι η απόδοσή σου σίγουρα θα ήταν άξια επαίνου, άνευ της συνήθους ειρωνείας, αν δεν υπήρχε αυτό το μαλακισμένο πίτσικο, αυτό το αμούστακο θρασίμι, ο επιθετικός της αντιπάλου, ένας κάποιος Γιάντσης, που ποτέ δεν θα είχε συμπαίκτη τον Ραούλ τον σκέτο, που έτρεχε πιο γρήγορα από σένα, εσένα που σε βάραινε, πέρα από τα χρόνια, και κάμποσο χαμόν σεράνο της Καστίλης. Αφού σε είχε κάνει γιογιό και σου είχε μοιράσει κάμποσες οικολογικές σακούλες, πήγες να του τσαμπουκαλευτείς. Σου έδωσε τόση σημασία όσο σημαντική υπήρξε η πολύμηνη απουσία σου από την ομάδα.

Στην επόμενη φάση, αφού σε μετέτρεψε σε σακούλι γεμάτη γιογιό, πήρες φόρα, χέρια, πόδια, κοιλάρα φουσκωμένη από μοσχάρι της μισητής σου Καταλονίας, και του έδωσες μια, για να μάθει άλλη φορά να μην αυθαδιάζει. Το πίτσικο πρέπει να πόνεσε, αλλά σηκώθηκε. Κι εσύ κανονικά έπρεπε να αποβληθείς, αλλά σιγά μην αποβληθεί ένα εξέχον στέλεχος του κατεστημένου. Εντούτοις δεν ‘πα να σε λένε Ραούλ Μπράβο, και ξαναμανά Μπράβο, κανείς δεν θα σου κάνει standing ovation, που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω μέχρι να βγάλει μαλλιά (γιατί στο κεφάλι… άστα).

Krypto justice

η αλ. βιαζοταν, καθως στην αθηνα εννοειται οτι ολοι βιαζονται στις πεντε κ δεκα. μολις ειχε παραδωσει το τελευταιο της δεμα για εκεινη την ημερα σ'ενα γαμωαδιεξοδο καπου στην καλη θεα κ πλεον ειχε σχολασει. αποφασισε να παει κατ' ευθειαν στο συνδεσμο για να δει το βολευ με τις γριες στην πυλαια παρεα με τα παιδια, καλυτερα απ' το να το 'βλεπε μονη της σπιτι. τί καλυτερα δηλαδη, ολοι ηταν μες στη μαυρη μαυριλα, αφου η δολοφονια του μ. ηταν τοσο προσφατη. κ θα βλεπαν κ βολευ, παραηταν βαρια η συνδεση, αλλα...

οι υπαλληλοι τούς ειχαν παρει τα ντου, αυτο ηταν γεγονος- κ οχι μονο στο σκηνικο. τούς καναν πλακα σε ολα τα επιπεδα, στην απονομη της δικαιοσυνης, στην ασυλια των δολοφονων, στο οτι ολοι ηξεραν αλλα οι ενοχοι προστατευονταν, οποτε τι να λεμε? οι κινησεις της παε για αποδοση δικαιοσυνης κ στηριξης της οικογενειας του μ. ηταν χυδαια υποκριτικες κ εξαλλου τί να σου κανουν ολα αυτα, οταν εσυ χανεις τον ανθρωπο σου? οι γονεις του το μονο που 'θελαν πια ηταν να καταδικαστουν οι δολοφονοι του παιδιου τους, αν και ουτε αυτο θα εφερνε πισω το μ. ηταν παντως το ελαχιστο που επρεπε να γινει απο πλευρας επισημης πολιτειας κ ολοι στο συνδεσμο συμφωνουσαν πως κατι τετοιο δεν επαιζε για τους γνωστους λογους, οποτε το κοινο τους αισθημα συμπυκνωσε η λεξη αυτοδικια. αυτοδικια, γιατι ολοι επαιζαν το παιχνιδι παντα με τους κανονες του, ενω αυτη τη φορα οι υπαλληλοι ξεφυγαν. ενταξει, ολοι στα σκηνικα πηγαινουν καβατζωμενοι κ ετοιμοι για ολα, μεχρι ενος οριου ομως- το σεβασμο στη ζωη του αλλου. να τον δειρεις, να τον σακατεψεις,να αποδειξεις την ανωτεροτητα σου, αλλα να μην σκοτωσεις! τα τελευταια χρονια ομως η φαση ειχε ξεφυγει, καθως η προστασια που παρειχε ο προεδρος στους υπαλληλους του ηταν τοση, που αυτοι αποθρασυνθηκαν. εδω ολοι εμεις οι υπολοιποι, βορειοι κ νοτιοι μαζι, καναμε καποια βηματα να προστατευτουμε απ' την επιθεση των τερατων, να δημιουργησουμε μια κοινη οπαδικη κουλτουρα, που να αντιστεκεται στο μοντερνο ποδοσφαιρο των εταιριων κ στους τρομονομους του κρατους, την ωρα που οι απογονοι του στολου κοιταζαν να βγαλουν ολη τη θρασυδειλια κ το σαδισμο τους μεχρι κ σε ανυπερασπιστα ατομα΄ γνωστο εξαλλου το σκηνικο που βασανιζαν το γ. ηλ. στο λεωφορειο απ' τα διοδια μεχρι το βολο- οι εγκληματιες- οπως κ τοσα αλλα. η αλ. φυσικα δεν υποστηριζε οτι αυτοι ειναι αγγελοι, αλλα στα σκηνικα ο κανονας ηταν σαφης- σεβασμο στη ζωη του αλλου, σακατεψε τον μή σκοτωσε τον, που λεγε κ ο αρχαιολαγνος λιλης. οσοι ηταν χρονια στη φαση ηξεραν, οι πιτσιρικαδες μονο λογω ενθουσιασμου ξεφευγαν ή κ κανενας τρελαμενος σπανιοτερα, αλλα οι μεγαλυτεροι ηταν παντα εκει να κρατουν την ισορροπια του τρομου τις κρισιμες στιγμες. οσοι ηταν χρονια στο δρομο, ηξεραν.

οπως ηταν σκυμμενη για να ξεκλειδωσει το κρυπτοναιτ, ακουσε βηματα κ ειδε δυο μπορντω αρβυλες να την πλησιαζουν. ο τυπος την προσπερασε σφυριζοντας κατι γρηγορο. η αλ. σηκωσε το βλεμμα κ ειδε την πλατη του, ενα μαυρο δερματινο με μια μεγαλη σταμπα misfits. το τι εγινε μες στο μυαλο της αλ. δεν περιγραφεται, η οποια αλ. δεν επινε κ τιποτα περιεργα για να γινονται απεριγραπτα στον εγκεφαλο της- ηταν απο φυσικου της ετσι. η αλ. ηταν σιγουρη οτι με τετοια σταμπα ο τυπος ηταν μελος του συνδεσμου των ακατονομαστων απο καλη θεα κ το γεγονος οτι ηταν στη γειτονια του, δεν εμποδισε καθολου τα αντανακλαστικα της. ο τυπακος μαλλον δεν προλαβε ν' ακουσει αυτο που του ειπε η αλ. πριν κατεβασει το κρυπτοναιτ με ολη της τη δυναμη πανω στο βρεγματικο του οστο, εκει που ειχε αρχισει να κανει λιγο καραφλιτσα το μουνοπανο, ο υπαλληλος.

η αλ. εξαφανιστηκε κυριλε κ ποτε δεν εμαθε ουτε εψαξε ουτε ακουσε τί εγινε με τον τυπο κ τι σφυριζε πριν του λιωσει το κεφαλι. για την ιστορια, ο ατυχος, που δεν ηταν ουτε χουλιγκανι ουτε ποδοσφαιροφιλος αλλα μουσικοφιλος πανκης, σφυριζε το monster mash κ εκεινη τη στιγμη πηγαινε να βγαλει εισιτηριο για τριημερο στο αμστερνταμ. παιζαν το σαββατο oι misfits στο melkweg κ θα τα περνουσαν σουπερ, αυτο ηταν το μονο σιγουρο, μεχρι που η συγκυρια τον εφερε απεναντι στη διαθεση της μ ν' αποδοθει δικαιοσυνη κ το κρυπτοναιτ της.

Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ (5)

(Πριβιουσλι ον Η σκιά της βροχής: 1, 2, 3, 4)

Ξύπνησε ιδρωμένος και μ’ έναν φοβερό πόνο, συνέπεια της οπορτουνιστικής διάθεσης του παχιού του εντέρου να εργάζεται δίχως να λαμβάνει υπόψη τις εντολές απ’ τα κεντρικά, αδιαφορώντας για την γραφειοκρατία των δυο οργανικών συνεταίρων του Νικολάκη Διάσελου: Θρέψη – Πέψη Α.Ε. « Σαν να δουλεύει κάτι λαθραία, στα κρυφά, μέσα στη σιωπή. Κάτι που απέχει, είναι ξέχωρο, πρωτόγνωρο, και κατεργάζεται ολονυχτίς.». Ο Διάσελος ένιωσε ότι ξύπνησε την ώρα που οι εχθροί του οργανισμού του επιτελούσαν τα μυστικά τους πειράματα-χρησιμοποιώντας το σώμα και την ύπαρξή του- και αυτό ήταν κάτι που δεν θα έπρεπε, κανονικά, ν’ αντιληφθεί. Δεν θα είχε ωραία κατάληξη, αν και εδώ που τα λέμε, η αίσθηση μιας τόσο υπέροχα διαπραγμένης αμαρτίας, τον καθιστούσε περήφανο, αν όχι και ισόβαρο με δυο ομοφυλόφιλους φίλους του που επιθυμούσαν διακαώς να υπογράψουν σύμφωνο κοινής συμβίωσης.
Η τηλεόραση δεν είχε τίποτα. Για την ακρίβεια, τα δελτία ειδήσεων αναπαρήγαγαν φρικιαστικές εικόνες συμπλοκών μεταξύ ελληνικών και σκοπιανών (κατωμακεδονίτικων και ανωμακεδονίτικων) ακροδεξιών ομάδων. «Σκατά πατημένα!», μούγκρισε μέσα απ’ τα δόντια του και έψαξε να βρει το εσώρουχό του στα τυφλά. Ήταν έξι το απόγευμα. Έβρεχε. Ή έτσι έμοιαζε. Όπως και κάθε μέρα, από τότε που μπλέχτηκε σε μια ιστορία οραμάτων, σ’ ένα παραισθησιογόνο και τραγελαφικό έπος εμμονών, αυτοκτονικών ιδεατισμών, ψυχώσεων, ιπτάμενων ψυχιάτρων που εξαφανίζονταν, δολοφονικών καθαρμάτων που μεταφέρουν τις ευχές των εργοδοτών τους ψιθυρίζοντας «σιδεροκέφαλος», σκυλιών που δεν έχουν διαβάσει ακόμα Προυστ και φίλων που σερβίρουν την ποίηση με τριμμένο πάγο. Άνοιξε αποφασιστικά το συρτάρι του κομοδίνου που συντρόφευε τη δυσθυμία ενός ακατάστατου κρεβατιού εις τους αιώνες των αιώνων, και την ώρα που ένιωσε να γλιστράει, ν’ αφήνεται σ’ ένα αποστειρωμένο, επιλήσμων κενό, περιεργάστηκε ξανά την πλαστικοποιημένη κάρτα. Και θυμήθηκε. Η βροχή είχε σταματήσει, το έντερό του συνθηκολογούσε λίγο πριν την τελική επιδρομή με διόλου εξοντωτικούς όρους, οι εχθροί εξαϋλώνονταν όπως και στις γοτθικές νουβέλες που διάβαζε μικρός, γιατί είχε πάει στον αρχηγό, κι ο αρχηγός, ο αρχηγός,

Διάσελε πρέπει να προσέχεις, δεν θέλω να έχεις μπλεξίματα, κι έχω τώρα δυσαρεστημένο ύφος γιατί ουσιαστικά δεν θέλω να μπλέκεσαι στα πόδια μας, αλλά δεν το λες ρε πούστη μου, αυτό θες να πεις αρχηγέ-σύγχρονη επαλήθευση των υπολογισμών ενός τρελού που έγραψε κάποτε την Αποκάλυψη, θαλάσσιο, αρχηγικό κήτος στην βιοποικιλότητα των μπάτσων-μπάτσων, αυτό θέλεις να πεις αλλά δεν θα το πεις, ούτε εγώ θα σου το πω, μην περιμένεις, σου βγάζω τη γλώσσα εγώ, Διάσελε σε περιφρονώ, είσαι, είμαι, ένα γελοίο απολειφάδι των παιδικών σου ηρώων γι’ αυτό και δεν θα μπεις ποτέ στο σώμα, κι ούτε θέλω, αλλά θα ξαναμπώ, θα ξανάμπαινα, όταν μου άνοιξαν το σπίτι και με ζήτησες και ήρθα κι έμοιαζες με μαλακοκαύλη παπά που ακούει την εξομολόγηση ενός πιστού και η καρδιά του αγαλλιάζει στην σκέψη ότι απόψε το βράδυ, όταν φύγει απ’ την εκκλησία, θα κοιμηθεί αγκαλιά με τον Εωσφόρο και, θα φύγω, ναι, να φύγεις, σε βαρέθηκα, παρομοίως, και, αν φύγω, να ζήσω άραγε μονάχα με τα νύχια, στα σκατά, σκάβοντας ως την πρώτη σκαμμένη ουλή, την κερδισμένη απ’ το φως, (του ήρθε να γελάσει), μου ήρθε να γελάσω αλλά, γεια σου Κώστα, πως πάει, καλά, σε πεθύμησα Διάσελε, να τα πούμε κάποιο βράδυ, θα τα πούμε, θα σε πάρω τηλέφωνο, είπε, τρως καλά, βλέπεις εφιάλτες, γαμάς συνέχεια, ζεις μονάχα με τα νύχια, έχεις λίγο χώρο μέσα σου και για τους άλλους, θα χωρέσεις σε μια ομπρέλα, θα είσαι το υπόστεγο μου, θ’ ακούμε και στο μέλλον την ηχώ μας, δεν πρόλαβε να πει, τι είναι αυτό, μια κάρτα, ενός τρελογιατρού, κάτι τέτοιο, συχνάζεις τώρα και σε new age συνέδρια, μπα, κατά καιρούς έρχονται διάφοροι και τις μοιράζουν, (να πάρω μια), θέλεις μία, δώσε μου, ποιος ξέρει, ξέρεις, ξέρω, κάποτε, όλοι θα ξέρουμε ότι θα την χρειαστούμε, σ’ αφήνω, ποτέ, σ’ αφήνω, ναι, δεν είσαι ο Ειδικός Νίντζα εσύ, δεν πρέπει να συγχέω τις ανάγκες μου, το λεξιλόγιό μου, τις σιωπές μου, μια μέρα με ήλιο, τη θάλασσα που δεν έχει πια δρόμους, τα χρόνια μας που απομακρύνονται με συνοδεία, (ένας άνεμος μπροστά κι ένας πίσω), και χτυπάει το τηλέφωνο, ναι, φοβάμαι, τα χρόνια μας…

Χτυπάει το τηλέφωνο.

«Εμπρός;»
«Έλα ρε, τι έγινε;»
«Σωκράτη;»
«Ναι, μωρό μου…»
«Είσαι καλά;»
«Μια χαρά, εσύ;»
«Καλά.»
«Θέλεις να περάσεις από δω;»
«Τρέχει κάτι;»
«Αν ξύπναγες στις πέντε το απόγευμα, είχες πονοκέφαλο, ήξερες ότι θα πρέπει να σερβίρεις ποτά μέχρι τις 4 το πρωί, χάνεις το λεωφορείο κι όταν φτάνεις στο μαγαζί το βλέπεις διαλυμένο, τι θα σκεφτόσουν;»
«Τι θα σκεφτόμουν;»
«Δεν παίρνω τον Διάσελο, να δω τι κάνει, να πούμε καμιά μαλακία, κι επί της ευκαιρίας να τον ρωτήσω μην τυχόν γνωρίζει κάτι για όλα αυτά;»
«Θες να πεις…»
«Κοίτα Νικολάκη. Δεν είμαι διατεθειμένος ν’ ανοίξω κουβέντα για το σουρεαλιστικό κίνημα της Χιλής. Έχω πονοκέφαλο, πεινάω κι έχω αρχίσει να χάνω την υπομονή μου. Θέλω παρέα ρε, κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει;»
«Οι μπάτσοι;»
«Έφυγαν πριν δέκα λεπτά.»
«Το αφεντικό σου;»
«Έφυγε κι αυτός. Για το νοσοκομείο.»

Μου ήρθε να γελάσω (του ήρθε να γελάσει). Αλλά δεν του ήταν και πολύ εύκολο. Τα πράγματα είχαν δυσκολέψει, και το χειρότερο, αισθανόταν υπαίτιος για την κατάσταση που πήγαινε να δημιουργηθεί. Πριν λίγες μέρες τις έφαγα, προχθές μου άνοιξαν το σπίτι, σήμερα διαλύσανε το μαγαζί του Σωκράτη. Ποιος μπορεί να πει ή να σκεφτεί τι θα γίνει μετά; Πόσες πράξεις πρέπει να παιχτούν ακόμα σ’ ένα θλιβερό έργο, ένα έργο που μυρίζει χλωροφόρμιο και προοικονομεί τον θάνατο; Αύριο είχε κλείσει ραντεβού μ’ έναν φίλο απ’ τα παλιά, εξπέρ σε μυστήριες απαγωγές, εξαφανίσεις, απειλές, πράκτορες και πρακτορίσκους, τσαντάκηδες και μαφιόζους. Νίκο τον έλεγαν, αλλά όλοι στην πιάτσα τον φωνάζανε «Επιστήμονα», παρατσούκλι που του έμεινε απ’ τον καιρό που δούλευε ( χαφιέδιζε καλύτερα) στην Ασφάλεια και προσιδίαζε στην μεθοδικότητά του και την μαθηματική λογική με την οποία ανέλυε τις πληροφορίες που κατείχε. Αύριο ίσως κάτι να μάθαινε. Αλλά αύριο θα ήταν μια καινούργια μέρα.




Σχημάτισε το νούμερο του Ειδικού Νίντζα και περίμενε να το σηκώσει.
«Έλα.»
«Έλα.»
«Πού είσαι;»
«Σε δέκα θα είμαι σπίτι.»
«Θα βγω.»
«Πού θα πας;»
«Στο μαγαζί του Σωκράτη. Κάποιοι το διαλύσανε.»
«Ποιοι;»
«Δεν ξέρω. Αυτό θέλω να μάθω.»
«Να προσέχεις.»

Στο μετρό δεν έκανε ζέστη. Στο μετρό, επίσης, θα μπορούσες να κρυφτείς προσωρινά απ’ τα προβλήματά σου. Αν διέθετε και μια καντίνα, να μπορείς να πιεις ένα ουίσκι, ο Νικολάκης Διάσελος θα ήταν ο πιο πιστός θαμώνας του. Έξω, ένας ουρανός ερωτευμένος με το σούρουπο. Φορούσε το χρώμα του και το θωρούσε με όλο του το πάθος. Διέσχισε αργά την Θεμιστοκλέους και χάζεψε για λίγο τις εφημερίδες. Στάθηκε στο φανάρι. Μια γρια δίπλα του, τα ‘χωνε στους Αλβανούς. Ένα ζευγάρι χαμογελούσε και απολάμβανε το αστείρευτο κατηγορητήριο. Η κίνηση στους δρόμους είχε αραιώσει. Η ζωή κυλούσε μέσα σ’ ένα ζεστό κι όμορφο δειλινό.
Και τότε, ακούστηκε ο πρώτος πυροβολισμός. Κι έπειτα ο δεύτερος. Κι έπειτα όλοι οι άλλοι. Όσοι μίσησαν θανάσιμα την μουσική, δίχως νόημα, μονότονοι και θλιβεροί.
Ο Διάσελος πάσχιζε να κρατήσει μέσα του την τελευταία νότα καθώς χωνόταν κάτω απ’ ένα αυτοκίνητο. Δεν είχε χτυπηθεί. Τα αντανακλαστικά του-ευτυχώς- λειτουργούσαν ακόμα. Άκουγε φωνές, σειρήνες και κακόηχα κορναρίσματα. Αλλά δεν τον ένοιαζε. Τίποτα δεν τον ένοιαζε. Είχε σωθεί, έστω για σήμερα.
Και θα τους έσκιζε τον κώλο. Σίγουρα.

Ένα περιστέρι επιθεωρούσε τα απομεινάρια της μάχης. Η σύντροφός του κείτονταν νεκρή, πλάι σε σκουπίδια, σβησμένες γόπες, έναν κάθιδρο ιδιωτικό ντετέκτιβ και δύο-τρεις αιωρούμενες φτερούγες. Δεν έκλαψε. Καθόλου. Το ένστικτο επιβίωσης, βαθιά ριζωμένο μέσα του, απάλυνε τον πόνο του. Τσίμπησε με το ράμφος του έναν μικρό σπόρο και, αηδιασμένο με τους ανθρώπους, πέταξε μακριά. Δίχως να κοιτάξει πίσω.
«Την επόμενη φορά θα κουβαλάω μαζί μου και σιδερικό», σκέφτηκε ο Νικολάκης Διάσελος, ιδιωτικός ντετέκτιβ της μπλογκόσφαιρας και παρ’ ολίγον μακαρίτης.
Δυστυχώς, το περιστέρι δεν μπορούσε (ή δεν είχε το μυαλό) να κάνει την ίδια σκέψη...

για τον ν.δ. και την κ.

η κ. βιαζοταν' ειχε να να δουλεψει λιγο ακομα την εργασια της για τη συγχρονη τηλεκπαιδευση, ωσπου να συναντησει τη μ. και να κατεβουν στην καταληψη για τη συναυλια. παγκοσμια ημερα καταληψεων ηταν, το πρωι ειχαν καταλαβει αιφνιδιαστικα το δημαρχειο -εκει που δεν το περιμενε κανενας-, κρεμασαν ενα πανο για τους ομηρους του κρατους, εκαναν μια τελευταια αφισοκολληση και με χαρα διαπιστωσαν οτι το κεντρο ηταν ακομα γεματο απ' τα στενσιλ τους. το βραδυ θα επαιζαν οι πανκρεας και καποιοι αλλοι σκα-πανκ, το τελειο επιστεγασμα δηλαδη σε ενα επιτυχημενο τριημερο για τις καταληψεις κ την αξια τους σ' αυτη την κωλοκοινωνια.

η κ. επρεπε να ειναι στη σταση στις 7+20. στο διαβα της (που θα 'λεγαν κι οι πεζογραφοι της γενιας του ΄80) εσκισε οσες αφισες ειχαν ξεμεινει απ' το σοου ενος στριπτιτζαδικου, που καλουσε τις γυναικες να γιορτασουν στις 8 μαρτη τη μερα τους με αντρικο στριπτιζ. καποιες αφισες που διαφημιζαν το τελευταιο βιβλιο της σωτης 30φυλλου υπεστησαν τη δικαιη αντιδραση της κ, η οποια με το μαρκαδορο της μετετρεψε το 30φυλλου σε 3φυλλου και ζωγραφισε ενα τσιγαρακι στο στομα της πολυδιαφημισμενης σωτης (πολυ της την εσπαγε της κ. η κοινωνια του θεαματος και των εμπορευματικων σχεσεων καθως και τα τσιρακια της). μ' αυτα και μ' αυτα η κ. εφτασε στη σταση 10' πριν την ωρα της και για να τη σκοτωσει, στραφηκε στην τεραστια πλασμα οθονη του παρακειμενου της στασης καφενειου. μεσα επαιζε η κλασσικη τελειωμενη φαση, καθως ξεκινουσε το παναθηναικος - ολυμπιακος. η κ. αγανακτησε με τους κολλημενους πελατες, ωστοσο το βλεμμα της παγιδευτηκε απο μια εμβληματικη φυσιογνωμια, που φορουσε τη φανελα με το 9 (του γαυρου). αυτον τον τυπο τον γνωριζε καλα η κ. απ' το χωρο της κουλτουρας και ουχι της μπαλας ' ηταν ο ν.δ., ενα θαυμα της φυσης, ποιητης και ποδοσφαιριστης σε υπερθετικο βαθμο.

ο ν.δ. ηταν κατα γενικη ομολογια ο πιο ποιοτικος αλλα και ευπωλητος ποιητης της δεκαετιας που μολις τελειωνε, ο οποιος καταφερε να πουλησει τις δεκαδες χιλαδες των συλλογων του, προωθωντας αυτες μεσω του myspace του, χωρις να υπογραψει κανενα συμβολαιο με κανενα πουστη εκδοτικο οικο. συμβολαιο ομως ο ν.δ. ειχε υπογραψει το καλοκαιρι με την ομαδα του πειραια, πραγματοποιωντας το παιδικο του ονειρο, να παιξει μπαλα για την ομαδα που τον πωρωνε απ' τα γεννοφασκια του. η ομαδα αυτη εξαλλου ηταν τυχερη που ο ν.δ. ηταν οπαδος και παιχτης της, καθως ηταν ενα ανεπαναληπτο ταλεντο και δεν θα ηθελε να τον εχει ποτε της αντιπαλο. εκεινη την ημερα ο ν.δ. ειχε την ευκαιρια να εκπληρωσει την απολυτη παιδικη, εφηβικη και αντρικη του φαντασιωση, να καρφωσει το βαζελο μεσα στη λεωφορο.

περιεργο ισως, αλλα αυτος ο γιγαντας της διανοησης ειχε αυτο το κολλημα. ηθελε να βαλει γκολ στο βαζελο, ρε παιδι μου. και το σκεφτοταν συνεχεια, παντα, οπουδηποτε. ενω πχ διαξιφιζονταν στην εφηβεια με τον τοτε κολλητο μετεπειτα σιχαμενο καριεριστα για το αν ο αγγελοπουλος ειναι ντανταϊστης ή αδιαφορος, ενω πχ ακονιζε το πλουσιο μυαλο του για να γραψει φρασεις οπως "νεογιλα απολιθωματα τοξευουν τριανταφυλλα στην κοιλια ενος χειμωνιατικου νυσταγμενου ηλιου", ακομα κι εκεινες τις στιγμες που λες, η πιο εσωτερη σκεψη του ηταν αυτη. να τα φερει καπως η ζωη, να παιξει μπαλα για το γαυρο και να βαλει γκολ στη λεωφορο. κι εκεινη την ημερα ο ν.δ. ειχε την ευκαιρια του, την οποια φυσικα δεν αφησε ανεκμεταλλευτη. στο 4ο λεπτο σκοραρε ενα εξοχο γκολ, το οποιο πανηγυρισε μπροστα στο πεταλο με τους υπαλληλους του κοκκαλη, που εκεινη την ωρα βρισκονταν σε ντελιριο. ο ν.δ. πανηγυρισε σηκωνοντας τη φανελα με τον εφηβο και φανερωνοντας μια αλλη, ασπρη, που στο στηθος ειχε σιδεροτυπια το εξωφυλλο της τελευταιας του συλλογης με τιτλο "viva occupaciόn", ενω στην πλατη ειχε πατησει ενα τσιτατο του ντεμπορ΄ η κ. τού αναγνωρισε οτι ειναι μεγαλη μορφη, ο ατιμος.

μ' αυτα και με τ' αλλα ηρθε η μ., ηρθε και το αστικο κ τα κοριτσια εφυγαν και δεν ειδαν οτι το γκολ του ν.δ. τελικα δεν ηταν αρκετο για την ομαδα του, που εχασε με 6-1. τα κοριτσια ομως 'φτασαν στην ωρα τους για τη συναυλια, που ηταν παρα πολυ ωραια και ειχε και κοσμο και ωραια ατμοσφαιρα και μετα οι συντροφοι τσακισανε και κατι παρακρατικους που τριγυρνουσαν κοντα στην καταληψη, ο,τι πρεπει δηλαδη.

μονο του ν.δ. του 'κατσε καπως βαρια εκεινη η μερα για ευνοητους λογους, αλλα καθ' οτι υπερανω πονου τυπος του 'φτιαξε το κεφι γρηγορα ,οταν ειδε το βραδυ στο σπιτι το δελτιο καιρου. την επομενη ημερα θα ειχε εναν χειμωνιατικο νυσταγμενο ηλιο, πιθανοτατα με φαγουρα στην κοιλια.

Η ώρα του παιδιού στη Βουλή

Εκθεση ιδεών του Πρωθυπουργού Κωστάκη με θέμα "Η πυροπροστασία" σήμερα στη Βουλή.
Επιβλέπουσα καθηγήτρια: Αλέκα Παπαρήγα.

Εμείς ποτέ δεν θα πούμε πως ό,τι έγινε για την πυροπροστασία είναι αρκετό. Αυτό κανένας δεν μπορεί να το πει σε μια εποχή σαν τη σημερινή. Εποχή που απαιτεί διαρκή προσαρμογή στα νέα δεδομένα. Όλοι σήμερα αναγνωρίζουν ότι οι κίνδυνοι που προκαλεί η κλιματική αλλαγή σ’ ολόκληρο τον κόσμο υπερβαίνουν καταφανώς τις δυνατότητες των επιμέρους κρατών. Και αυτό αφορά, τόσο την προστασία του περιβάλλοντος, όσο και την αντιμετώπιση απειλών και έκτακτων αναγκών. Συνεπώς, πέρα από αυτά που κάνουμε εμείς για την ενίσχυση της πυροπροστασίας, βασικό ζητούμενο είναι η διεύρυνση της διεθνούς συνεργασίας. Και αυτό αφορά, πρώτ’ απ’ όλα, την προστασία του περιβάλλοντος. Διότι μόνο η συστράτευση ολόκληρου του κόσμου μπορεί να βάλει φραγμό στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος και τις δυσμενείς επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Το ίδιο ισχύει ωστόσο και για την προστασία από τις συνέπειες ακραίων καιρικών φαινομένων. Το είδαμε, κατ’ επανάληψη, τα τελευταία χρόνια, όταν μεγάλες χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γερμανία, η Αγγλία, αντιμετώπισαν μεγάλες πλημμύρες, ή πυρκαγιές. Δυστυχώς, το ζήσαμε και εμείς το περασμένο καλοκαίρι, με μια καταστροφή που προσέλαβε διαστάσεις εθνικής τραγωδίας. Γι’ αυτό το λόγο, η Ελλάδα επιδιώκει την ανάπτυξη κοινών ευρωπαϊκών μηχανισμών και κοινών ευρωπαϊκών δράσεων. Καταλήγω: Τα προβλήματα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τα κενά, οι αδυναμίες πράγματι υπάρχουν. Οι κίνδυνοι αυξάνονται, εντείνονται, μεγεθύνονται. Η κυβέρνηση λαμβάνει ολοένα και περισσότερα μέτρα. Χρειάζεται, ωστόσο, στενότερη συνεργασία όλων. Κεντρικής Διοίκησης, Αυτοδιοίκησης, κράτους και πολιτών. Χρειάζεται η κινητοποίηση της κοινωνίας των πολιτών και η συνεργασία της με το κράτος.

Για πολλοστή φορά,

η φοβερή φωτογραφία του Κωστάκη

από το ανεξάντλητο φωτογραφικό αρχείο του
αθηναϊκού ιντιμίντια.

Κι επειδή ξεχνώ καμιά φορά πού ζω...

Μου το υπενθυμίζουν άλλοι. Αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.

Νεκρός ο ένας από τους Απεργούς Πείνας του Σεν Ναζαίρ


Ενας "τυχαίος θάνατος" και ένα "Θεωρούν"


Μία όμορφη είδηση για να κοιμηθούμε ευχάριστα


Στο athens.indymedia εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ

Προβλήματα του επαγγελματία ταξιδιώτη

Ολο και κάποιον γνωρίζουμε οι περισσότεροι που έχει την τύχη-ατυχία να ταξιδεύει συχνά για επαγγελματικούς λόγους. Τυχερός γιατί μπορεί σήμερα να είναι στη Χαβάη, και μεθαύριο στο Ντουμπάι. Ωστόσο συχνά το χρονοδιάγραμμα είναι τόσο ασφυκτικό που ελάχιστα απολάμβάνεις τον τόπο που επισκέπτεσαι, ίσα-ίσα που ξεκλέβεις λίγο χρόνο για κανά δυο φωτογραφίες μεταξύ του πρώτου και του εξηκοστού όγδοου επαγγελματικού ραντεβού.

-Κι αυτό τι είναι;
-Η Σκάλα του Μιλάνου.
-Κι η σκάλα πού είναι;

-Κι αυτό γιατί το τράβηξες;
-Ε, είδα που γράφει Milano, είδα Comune, είπα να το φωτογραφίσω.
-Οταν πας στη Γαλλία, θα μου βγάλεις και την Κομμούνα του Παρισιού;

-Κι αυτό;
-Αυτά είναι τα Λουί Βουιτόν. Να θυμάμαι πώς είναι απέξω, γιατί μέσα πώς να μπεις;

-Ετούτο πάλι;
-Τα Γκούτσι. Το πιο προσφιλές αξιοθέατο της πόλης. Ολοι μαζεύονται απ' έξω και κοιτάνε μέσα.

Ενωση Συντακτών ή Ασύντακτων;

Από τις σημερινές εκλογές για την ΠΟΕΣΥ στην Αθήνα.

Αγαπητέ επισκέπτη, σε παρακαλώ, μη βιάζεσαι να αποστρέψεις το βλέμμα σου από τη φωτό. Κοίταξέ την προσεκτικά και διερωτήσου τι ακριβώς θέλει να πει το ποιητή; Είναι ένα κάλεσμα κατά των άκυρων ψηδελτίων, του στιλ "μη σκίζεις τον ψήφο ρε, μη σου σκίσω το καλσόν"; Ή μήπως απευθύνεται σε μια μάζα ανθρώπων που δεν γνωρίζουν τη σχετική διαδικασία και βλέποντας ότι το ψηφοδέλτιο είναι μεγαλύτερο του φακέλου σκίζουν το κομμάτι που περισσεύει;
Ή μήπως είναι ένα κάλεσμα του στιλ "πες όχι στα ναρκωτικά, γιατί δεν φτάνουν για όλους;". Οπου ναρκωτικά, διάβαζε ψηφοδέλτια. Μήπως δηλαδή δεν ήταν αρκετά τα ψηφοδέλτια και ζητούσαν από τους συμμετέχοντες στη διαδικασία, αφού ρίξουν το ένα ψηφοδέλτιο, να επιστρέψουν ακέραια τα υπόλοιπα, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν από άλλους; Μήπως εντέλει πρόκειται για μια μεταντετερμινιστική αναδιατύπωση της βασικής θεώρησης του Καντ σχετικά με το ιστορικό προτσές των Ουκρανών τροβαδούρων του 13ου μ.Χ. αιώνα;

ΘΕΛΩ ΧΑΒΑΗ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙ ΝΑ ΦΑΕΙ...

Τις προάλλες προσπαθούσαμε με τον Ειδικό Νίντζα να βάλουμε σε μια σειρά κατάταξης τα σύγχρονα μουσικά είδη. Στην πρώτη θέση τοποθετήσαμε αυτά που γουστάρουμε εμείς (σιγά μην σας πω!), στη δεύτερη τα διάφορα μπιτάκια, την disco, τα trendy και τα ποπ κομμάτια που αναλόγως τη φάση μπορούν ν' ακουστούν ευχάριστα χωρίς να ενοχλήσουν, στην τέταρτη τα σκυλάδικα (από Βέρτη και Ζίνα έως Βανδή και Δημητρίου), στην πέμπτη-μια κατηγορία μόνοι τους-την Θώδη και τα Παρατράγουδα, και στην έκτη όλο το trash (Χαρτοπετσετάκου και σία). Στην τρίτη θέση λοιπόν, μια θέση που μας απασχόλησε ιδιαίτερα μιας και προσπάθησαμε ν' αναλύσουμε ενδελεχώς την απόφασή μας, κατατάξαμε κάποιους Έλληνες καλλιτέχνες οι οποίοι, όπως μάλιστα εξήγησε εύστοχα ο Ειδικός Νίντζα, υπηρετούν το καλό και ποιοτικό έντεχνο σκυλάδικο: Πρωτοψάλτη, Ρέμος,Τερζής, Χατζηγιάννης, τα κορυφαία ονόματα, κι έπονται κι άλλοι.

Για να είσαι άξιος εκπρόσωπος του συγκεκριμένου είδους θα πρέπει να θεωρείς ότι το καλό, έντεχνο τραγούδι έχει πεθάνει κι εσύ είσαι ο αναγεννημένος Φοίνικας της στάχτης. Επίσης θα πρέπει να έχεις σαρώσει τα βραβεία ποιότητας επί δέκα συναπτά έτη, να αρέσεις στα κοριτσάκια που θα σκίζουν τα string τους σε κάθε πονηρό κλείσιμο του ματιού σου, να τραγουδάς με τον Νταλάρα (μέγας θεωρητικός του συγκεκριμένου είδους, αν και δεν το υπηρέτησε με ιδιαίτερη συνέπεια) και την Μαρινέλλα, να ήσουν φτωχόπαιδο και να' χε και παλιόκαιρο, να σε καλεί ο Λαζόπουλος και να σε αποθεώνει, να μην στεφανώνεσαι την Κοντοπούλια, να άδεις ευτυχισμένος για τα καλά που σου έκανε μια τράπεζα, να έχεις εργαστεί στην πολιτιστική πρωτεύουσα του σκυλάδικου, την Σαλονίκη-που γεννοβολάει τίμιους και ντόμπρους λεβέντες-, να ακούγεσαι σε σίριαλ του Παπακαλιάτη, να τραβάς την σκανδάλη και να πυροβολείς-μεταφορικά- τους γιάπηδες, οι οποίοι νιώθουν κάτι σαν αυτό, το πως το λέτε εσείς, δεν θυμάμαι, α, ναι, συναίσθημα το λέτε, έπειτα από 8 χρόνια εργασίας στην Σοφοκλέους, και να 'χεις όνειρο ζωής ένα ταξίδι στη Χαβάη.

Διότι στην Χαβάη, κυρίες και κύριοι, ή έστω στους στίχους του διασκευασμένου τραγουδιού, θα εκπληρωθεί το μικροαστικό σας όνειρο. Διότι η Χαβάη αποτελεί τον επίγειο παράδεισο του υπαλληλάκου, της νοικοκυράς, του επιδειξιομανή διευθυντή σας, του κολλημένου εξουσιολάγνου, του χρεωμένου μάλακα νεο-έλληνα, της πεθεράς σας και των κατοικιδίων σας, της Τζούλιας Αλεξανδράτου και του Νικολάκη Διάσελου. Διότι η Χαβάη δεν είναι άλλη μια πνευματική και συναισθηματική πρόκληση. Δεν ενέχει την έννοια της περιπέτειας, δεν αυτογιγνώσκει, δεν εξελίσσει. Η Χαβάη είναι η φυσική απόληξη της μικροαστικής γκλαμουριάς, της ψευτο-χλιδής, της γελοίας και πρόσκαιρης κατάφασης. Η Χαβάη αναμασάει την αποπνικτική ατμόσφαιρα των trendy μαγαζιών της παραλιακής και το βαριεστημένο μαύρισμα στους μαχαλάδες των beach-bars. H Χαβάη είναι το μαγικό χάπι, το Placebo της αστικής παράνοιας, το φετίχ των χαμένων ψυχών, τοτέμ βατραχοπέδιλων και χρησμός από στενάχωρα μπρατσάκια. Η Χαβάη είναι η συνέχεια της τραπεζικής προβολής-και της ευτυχίας που επιφέρει στις ζώες των ανθρώπων-, το pin που καταριόμαστε γιατί συνεπάγεται άδειους λογαριασμούς, ο ιδανικός άντρας, ο Θωμάς, που μιλάει με την γκόμενα στο τηλέφωνο και της εξομογείται τη βαρεμάρα του για το επερχόμενο ταξίδι, η ράστα φαντασίωση με τους μπρατσωμένους εργάτες, τα λεοφωρεία-σαρδελοκούτια, η αηδία που έχει κατακλυσει τη ζωή μας και η πρόσκαιρη ανακούφιση απ' αυτήν.

Ενδεικτικά Τραγούδια:

"Χέρια ψηλά, κι όλα τα φτάνω, έλα να πάμε στου διαόλου την μάνα..."

"Να σου θυμίσω, μη σου γαμη...,πως όλα εγώ, ο βλάκας, σου τα κέρναγα..."

"Θα 'θελα, θα 'θελα, θα 'θελα να 'σουν εδώ, που σε χρειάζομαι, ξεκατινιάζομαι..." (ερμηνευμένο από Ουκρανό τραγουδιστή ποτ-πουρί ασμάτων, με σπαστά ελληνικά)

" Άγχος, ακρίβεια, μωρά, γκόμενες, ομόλογα και κινητά, να μαγειρέψεις το πρωί, να τρως μονάχα Κυριακή, ν' αυνανιστείς, να ξυριστείς, να φας του συναδέλφου το ψωμί, λοιπόν έλα, στα σκέλια μου ανέβα, πάμε Χαβάη, κι ας μην έχει τί να φάει..."

Προώθηση

Ου μπλέξεις...

Έλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο αυτό:

Θα θυμάστε ίσως ότι το ζήτημα των κινητοποιήσεων στον Planet οδηγούνταν σε μια λύση μετά από διαπραγματεύσεις με τη νέα ιδιοκτησία.

Ας τα ξαναπούμε, είμαστε σε επίσχεση εργασίας από το Σεπτέμβριο του 2004(!) όταν ο τότε ιδιοκτήτης του σταθμού Θανάσης Παύλοβιτς σταμάτησε να μας πληρώνει. Περάσαμε πολλά και διάφορα, κερδίσαμε στα δικαστήρια αλλά δεν καταφέρναμε να πάρουμε δεκάρα. Καταφέραμε να πείσουμε το ΕΣΡ ότι ένας σταθμός που παρανομεί χωρίς να λογαριάζει κανέναν δεν πρέπει να έχει άδεια και με αυτή την απειλή ο Παύλοβιτς αναγκάστηκε να πουλήσει το σταθμό στον όμιλο Αγγελοπούλου.

Καταλήξαμε σε μια συμφωνία με τη νέα ιδιοκτησία και περιμέναμε να εισπράξουμε τα χρήματα που μας αναλογούν, αφού δεν καταφέραμε να εξασφαλίσουμε τις θέσεις εργασίας μας. Μετά από διάφορες περιπλοκές με τη γραφειοκρατεία φτάσαμε στο σημείο όπου οι ιδιοκτήτες του Ρ/Σ έπρεπε να αγοράσουν τα ένσημα που μας είχαν υποσχεθεί. Σε ό,τι αφορά το ΙΚΑ όπου είναι ασφαλισμένοι οι τεχνικοί κανένα πρόβλημα, τα ένσημα αγοράστηκαν. Στο ΤΣΠΕΑΘ (Ταμείο Συντάξεων Προσωπικού Εφημερίδων Αθηνών και Θεσσαλονίκης) όμως, στο οποίο είναι ασφαλισμένοι οι δημοσιογράφοι και το διοικητικό προσωπικό, τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Πρώτα πρώτα το ταμείο ζήτησε να του επιστρέψουμε το επίδομα επίσχεσης που είχε δοθεί. Σημειωτέον ότι και το ΙΚΑ είχε δώσει στους τεχνικούς ανάλογο επίδομα το οποίο φυσικά δε ζήτησε πίσω εφόσον δεν επιστρέψαμε στην εργασία μας. Διαμαρτυρηθήκαμε έντονα γιατί πέρα από το παράτυπο της διατύπωσης (το ΤΣΠΕΑΘ ισχυριζόταν ότι μας έδωσε επίδομα ανεργίας και όχι επίσχεσης) στους περισσότερους από εμάς φάνηκε εξωφρενικό να θέλει να πάρει το ταμείο 2.000€ από τον κάθε ταλαιπωρημένο συνάδελφο όταν πρόσφατα με την ιστορία του δομημένου ομολόγου έκαναν φτερά από εκεί αρκετά εκατομμύρια ευρώ.

Μετά από έντονη πίεση που ασκήσαμε το Δ.Σ. του Ταμείου αποφάσισε να μη ζητήσει πίσω τα χρήματα, παρά την έντονη αντίδραση του νομικού του συμβούλου. Στην απόφασή του αυτή άσκησε ένσταση η Κυβερνητική Επίτροπος που εποπτεύει το ΤΣΠΕΑΘ για λογαριασμό του Υπουργείου Απασχόλησης. Το Υπουργείο εξέτασε την ένσταση και τη χαρακτήρισε αβάσιμη γιατί (αν είναι δυνατόν) δε δικαιούμαστε να λάβουμε ένσημα. Σύμφωνα με το σεβαστό υπουργείο που πρόσφατα προέβη σε αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα με πρόσχημα τις "τρύπες" των ταμείων, το συγκεκριμένο ταμείο δε δικαιούται να εισπράξει χρήματα, τα οποία κάποιος εργοδότης επιθυμεί να δώσει!!!

Με νομικίστικες ακροβασίες βαφτίζει τους εργαζόμενους του PLANET άνεργους και το επίδομα που πήραμε επίδομα ανεργίας, αγνοώντας περιφρονητικά την απόφαση του δικαστηρίου που μας θεωρεί ακόμα εργαζόμενους και την πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία δυστυχώς άλλο επίδομα πήραμε. Και με βάση αυτά τα προσχήματα καταργεί στην ουσία όλο το εργατικό δίκαιο με τη διατύπωση "εφόσον καταβληθούν στο Ταμείο σας, από την επιχείρηση του Ρ/Σ "PLANNET" ασφαλιστικές εισφορές για τα χρονικά διαστήματα που πρώην εργαζόμενοι της ήταν σε επίσχεση εργασίας και δεν τους καταβλήθηκαν μισθοί υπερημερίας, το Διοικητικό Συμβούλιο θα πρέπει να εξετάσει την επιστροφή τους ως μη νομίμως καταβληθεισών". Καταργεί δηλαδή την επίσχεση εργασίας ως μέσο διεκδίκησης, αφού δηλώνει ότι οι εργαζόμενοι που βρίσκονται σε επίσχεση δε θα ασφαλίζονται. Και τραβάει το αυτί του Διοικητικού Συμβουλίου ενός ταμείου, στο οποίο χάθηκαν 130 εκατομμύρια ευρώ, χωρίς βέβαια να παρέμβει κανένα υπουργείο να τραβήξει το αυτί κανενός και καθυστέρησε ένα χρόνο να κάνει δεκτή την παραίτηση του προέδρου του. Και όλα αυτά όταν για την ίδια περίπτωση το ΙΚΑ (σας θυμίζω) έχει ήδη εισπράξει τα χρήματα και δώσει τα ένσημα, χωρίς να ζητήσει την επιστροφή του επιδόματος επίσχεσης.

Παράλληλα η επιχείρηση δε μας καταβάλλει το συμφωνηθέν ποσό με την πολύ λογική δικαιολογία ότι δε μπορεί να μας δώσει μισθούς χωρίς να αγοράσει ένσημα. Και επιπλέον (που φτάσαμε) εξέδωσε ανακοίνωση που εκφράζει τη συμπαράστασή της στην προσπάθειά μας να εξασφαλίσουμε τα ένσημά μας. Το υπουργείο λοιπόν μας έχει εγκλωβίσει και ενώ με τις κινητοποιήσεις μας καταφέραμε να εξασφαλίσουμε τουλάχιστον ένα μέρος από τα χρήματα που μας οφείλονταν, η παρέμβαση του μας στερεί αυτή τη δυνατότητα. Και είμαστε απλήρωτοι από το 2004, πολλοί από εμάς ακόμη άνεργοι, αρκετοί με χρέη στις τράπεζες και σε τραγική οικονομική κατάσταση.

Το κατάπτυστο κείμενο του Υπουργείου Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας εδώ κι εδώ