Ενα ντβάρι κι ένα σύνθημα που με αρέζουνε.
Πώς διάλο λέγεται εκείνος ο δρόμος που στρίβει το 23, για να βγει από την Αγίου Δημητρίου στην Ολυμπιάδος; Ε, εκεί είναι αυτός ο τοίχος. Πέρα από το σύνθημα με τα μεγάλα γράμματα, δείτε και το στένσιλ για την Καλών Τεχνών...
Η Αλέκα ετοίμαζε τις βαλίτσες. Της. Επρεπε να φύγει από τη χώρα σαν κυνηγημένη από τον Αλέξη. Τον Αλέξη με τη σπιταρόνα και τους σωματοφύλακές. Του.
Όμως εμείς, η Συντροφιά τού Ούτε Ψύλλος στον Κόρφο. Της. Είχαμε ένα σχέδιο. Την πείσαμε να μείνει. Η σέξι οδοντίατρος είχε ραντεβού με τον Αλέξη. Στη συνεδρίαση καταστρώσαμε τη συνωμοσία. Ο Μάκης, που ξέρει από πού κλάνει το μπαρμπούνι, κι ο Μάκης, που σε μυρίζεται όταν κλάνεις, διαφωνήσανε χοντρά. Επρεπε να δημιουργήσουμε γέφυρες με την αστραφτερή οδοντοστοιχία. Του. Ομως ο πρώτος Μάκης, που επίσης ξέρει με ποιον γαμιέται ο (καβα)Δίας, εκπροσωπούσε διαφορετική κατασκευαστική εταιρεία από τον δεύτερο Μάκη, που επίσης ξέρει πότε είναι του αγίου Πούτσου ανήμερα. Θα ρίχναμε υδροκυάνιο ή θερμοπλαστικοποιημένη γουταπέρκα για να ξεκάνουμε τον εχθρό; Το κλέος της γέφυρας του Γοργοποτάμου και του Ρίου-Αντιρρίου σε πλήρη σύγκρουση. Τελικά είπαμε να πάμε μια ατέλειωτη εκδρομή να φάμε κασέρι. Με ψωμί. Αντ’ αυτού βρεθήκαμε σε κολχόζ συλλογής κολοκυθοκορφάδων, υπό την αυστηρή επιτήρηση ενός αγριογούρουνου, μαύρου με ροζ βούλες. Μέχρι και στο τραπέζι μας το καλέσαμε, βάζοντάς του στο στόμα ένα μήλο. Είχαμε κι ένα πρόβατο τιμωρία στη γωνία με τα τρία ποδιά ψηλά. Και Μάκης κερνούσε, Μάκης έπινε μέχρι που...
- Οι καιροί ου μενετοί, είπε αποφασιστικά ο Μάκης, που ξέρει τι τρέχει στα γύφτικα, για αυτό απευθύνω κάλεσμα για μια συντροφική παρτούζα, εδώ και τώρα!
- Δεν θα είσαι με τα καλά σου, είπε ο Μάκης, που ήξερε τι έμελλε γενέσθαι, και αποχώρησε για να καλύψει τον κώλο του.
Χρόνια μετά ο Μάκης, που ξέρει από βέσπα, συνάντησε στο δρόμο τον Μάκη, που ξέρει πότε θα κάνει ξαστεριά, και τον ρώτησε: Είσαι σοβαρός ρε μαλάκα; Ήθελες να μου πηδήξεις τη γυναίκα;
Ξέρω ’γω; του είπε ο άλλος.
Και γυρνώντας προς τα μένα, με μια φωνή: «Μαλάκα ΠανωΚ πρόσεχε, ξέρουμε πού μένεις».
Κρίση συνείδησης; Αυτογνωσία; Ο,τι κι αν είναι, δεν διστάζει ο Μπιλ να το διαλαλήσει με γράμματα μεγάλα. Εκτός και αν αναγκάστηκε, για να συνεργαστεί με την ελληνική κυβέρνηση της ΝΔ, να ενστερνιστεί το δικό της "σεμνά και ταπεινά".
Χιλιάδες εμπλεκόμενοι στην Φωτ.: ΑΠΕΤο πληθος των χιλιάδων:
Πιστοί που συρρέουν στη μητρόπολη Αθηνώνόπου εκτίθεται σε λαϊκό
προσκύνημα η σορός του Αρχιεπισκόπου.
Mπίρες, μπίρες,
για πάντα μπίρες
Μπίρες, μπίρες,
ποτέ ρετσίνες
Μόνο που οι μπίρες θέλουν και κατιτίς συνοδευτικό. Ηλιόσπορους, για παράδειγμα:
Είμαι μες στην τάξη
Το μυαλό μου είναι αλλού
Σπόρια μασουλώ
Το όνομά σου παραμιλώ
Η εμμονή με το ζύθο, η απόγνωση μπροστά σ’ ένα αβέβαιο μέλλον, η εφηβική αθωότητα, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, εκπεφρασμένα σε αυτά τα δύο τετράστιχα, τα οποία, για να είμαστε ειλικρινείς παρουσιάζουν έντονη επιρροή από το παλιό και πολυαγαπημένο των Αέρα Πατέρα:
Πώς θα ανοίγουμε τις μπίρες
Τώρα που έχασες
Το τελευταίο σου
Δόντι
ΥΓ. Ο καλός blogger InLoveWithLife μας ζήτησε να συμμετάσχουμε σε ενα παιχνίδι απλό: να αναρτήσουμε τ' αγαπημένο μας ποίημα (μόνο που δυστυχώς έτυχε την πρόσκληση αυτή να την απευθύνει στο πλέον ακατάλληλο, μη ποιητικό άτομο). Πρέπει τώρα κάπου να πετάξω το μπαλάκι και θα το πετάξω σε κάποιους λιγότερο γκάου από μένα που φαντάζομαι θα γράψουν κάτι σοβαρό: Νικολάκη Διάσελε, Παράλληλε, Μετεωρίτη το μπαλάκι σε σας.
Όχι ρε, δεν πρασίνισε από το (co)κακό(la) της...
Με την πάροδο των χρόνων, όσο μεγαλώνουμε και «ωριμάζουμε», δυστυχώς αφήνουμε πίσω μας κάποιες παλιές αγαπημένες συνήθειες. Μια τέτοια είναι τα μεταξύ μας μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα με σκοπό να λύσουμε κάποια απορία που μας γεννιόταν. Για παράδειγμα, έπαιρνα τον Διάσελο τρεις το πρωί, τον ρώταγα «καλά ρε μαλάκα, κοιμάσαι;» και πριν προλάβει να απαντήσει ή να με βρίσει τον ρώταγα «ποιος ήταν ρε συ ο πρώτος μαύρος ηθοποιός που πήρε Οσκαρ;». «Ο Σίντνεϊ Πουατιέ» μου έλεγε «γιατί ρωτ…» -δεν προλάβαινε να ολοκληρώσει, του το είχα ήδη κλείσει, μην τον ενοχλήσω παραπέρα τον άνθρωπο…Συνεπώς δεν μου είχε φανεί καθόλου περίεργο εκείνη τη νύχτα, μαύρα μεσάνυχτα, που χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα μιαν αγαπημένη γυναικεία φωνή να με ρωτάει «αν υπάρχει ένας συγγραφέας που λέγεται Κορτάσαρ». Αυτό που μου φάνηκε αδιανόητο ήταν ότι η ερώτηση προερχόταν από ένα τρίτο άτομο, ο οποίος επέμενε ότι δεν υπάρχει τέτοιος συγγραφέας. Επρόκειτο μάλιστα για έναν τότε φέρελπι μεταφραστή (σήμερα έχει εξελιχθεί σε πολύ καλό μεταφραστή), ιδιαίτερα ενημερωμένο γύρω από την παγκόσμια λογοτεχνία.
Εδώ που τα λέμε, κι εγώ τυχαία τον ήξερα τον Κορτάσαρ, επειδή είχα το κόλλημα να αγοράζω φτηνιάρικα βιβλία από τα στοκάδικα. Ετσι είχα βρει τον «Κυνηγό» του (εκδόσεις Απόπειρα), ένα βιβλίο για τον κόσμο της τζαζ, και συγκεκριμένα τον Τσάρλι Πάρκερ.
Εντάξει, επειδή με τον μαγικό ρεαλισμό δεν τα πάω καλά, καμία σημασία δεν έδωσα έκτοτε στον Κορτάσαρ. Μέχρι που βρέθηκα μπροστά στο «Κουτσό» (Σύγχρονη Κλασική Βιβλιοθήκη - Εξάντας). Διάβασα στις πρώτες του σελίδες περί τίνος πρόκειται και μου γυρίσανε τα μυαλά…
«… τα βιβλία που διαβάσαμε μόνο μία φορά ή έστω που δεν νιώθουμε την ανάγκη να ξαναδιαβάσουμε είναι σαν να μην τα διαβάσαμε ποτέ ή δεν άξιζε τον κόπο να τα διαβάσουμε».
«Το βιβλίο αυτό είναι με τον τρόπο του πολλά βιβλία, κυρίως όμως δύο. Το πρώτο διαβάζεται όπως όλα τα βιβλία και καταλήγει στο κεφάλαιο 56, με τρία διακοσμητικά αστεράκια που ισοδυναμούν με τη λέξη Τέλος. Ο αναγνώστης επομένως μπορεί να παραλείψει χωρίς τύψεις αυτά που ακολουθούν. Το δεύτερο διαβάζεται αρχίζοντας από το κεφάλαιο 73 και ακολουθεί τη σειρά που σημειώνεται στο τέλος κάθε κεφαλαίου: 73, 1, 2, 116, 3, 84, 4, 71, 5, 81…» και ούτω καθεξής.
Τα κόλπα του Κορτάσαρ δεν σταματάνε εδώ: σε κάποιο κεφάλαιο παίζει με τις μονές και τις ζυγές αράδες: Μια ιστορία λένε οι ζυγές, μια άλλη οι μονές, και μιαν τρίτη ο συνδυασμός τους.
Η αποκορύφωση είναι ίσως το κεφάλαιο 68, μια ερωτική σκηνή, γραμμένη σε μια γλώσσα επινοημένη από τον Κορτάσαρ, τα γλίγλικα (φαντάζομαι πως το κεφάλαιο αυτό ήταν ο εφιάλτης του μεταφραστή): «Μόλις της μυρμοίλιζε το σγρόμπλι, ένιωθε την κλιμαθρίδα της να σφλύζει και έπεφταν σε υδροπλήξεις, σε άγρια ξεχαρβαλώματα, σε απελπιστικές διελθυστήσεις» -σταματώ γιατί ερεθίστηκα (δεν άντεχα να μην τη πω τη μαλακία μου…).
Πιο πονηρή από τους παπάδες και τους κομμουνιστές, η σύγχρονη εξελιγμένη δημοκρατία ξέρει να βρίσκει και να καλλιεργεί την έμφυτη διαστροφή, δεν έχει ανάγκη από δόγματα. Και για να ρίχνει στάχτη στα μάτια, διαθέτει και διανοούμενους, έτσι που οι φάλτσες νότες να χάνονται μέσα στην πολυφωνία. Με την αγγλοσαξονική αρετή της, προστατεύει όλα τα σκυλάκια που βρίσκονται στην αυλή της και σέβεται την ήθική και τα έθιμα αυτών που πρέπει να ψοφήσουν μακριά απ' τα μάτια της. Νομίζεις ότι αντιστέκεσαι, το μόνο που καταφέρνεις είναι να κλειστείς σε έναν γυάλινο πύργο με συντροφιά την αρετή.
Τη σχολική χρονιά 1992-93 καθόμουν στο ίδιο θρανίο με τον Π., οπαδό του ποζεράδικου metal και των Bon Jovi (ο οποίος κρυφά γούσταρε και τους Simply Red). Ωραίος τυπάς καλή του ώρα, εκείνο το κακό συνήθειο μόνο να μην είχε να τρώει τις μύξες του…
που δεν άντεχε να είναι σταρ. Ακολουθούσαν κείμενα για τους Boo Radleys (κι αυτοί μαλάκες μου φάνηκαν με την εμμονή τους να γίνουν σταρ), τους Fugazi (επίσης μαλάκες αφού δεν κάπνιζαν, δεν πίνανε, δεν παίρνανε ναρκωτικά), τους Social Distortion (μαλακες που κοντέψαν να τα κακαρώσουνε από τα ναρκωτικά) τους Current 93 (όχι μόνον μαλάκες αλλά και σατανιστές αφού βρίζανε τον χριστιανισμό), και τον Julian Cope (μαλάκας κατά παραδοχήν του ιδίου, αφού στο σχετικό άρθρο δηλώνει «εγώ ακόμη μαλακίζομαι», άσε δε που τολμούσε να αποκαλέσει τον Bono «κουφιοκέφαλο»).
Πάνω από όλα ήμασταν απασχολημένοι με μια εκστρατεία συστηματικής άρνησης, απελπισμένοι από τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες σε μια τέτοια ηλικία έπρεπε να ζήσουμε. Η άρνησή μας ωστόσο δεν σταμάτησε εκεί. Ήταν αχόρταγη και δεν γνώριζε περιορισμούς…
Η άρνηση αυτή κατευθυνόταν -και έχοντας ανατραφεί σε ένα τέτοιο σχολείο, δεν είμαστε ικανοί να αλλάξουμε τώρα τόσο ώστε να μην κατευθύνεται πια- εναντίον όλων των διανοητικών, ηθικών και κοινωνικών υποχρεώσεων, που συνεχώς και από όλες τις πλευρές συσσωρεύονται στον άνθρωπο και τον συντρίβουν.
Από τη διανοητική άποψη ήταν ο χυδαίος ορθολογισμός και η τετράγωνη λογική που πριν από όλα προκαλούσαν τον τρόμο και την καταστροφική ορμή μας. Από την ηθική άποψη ήταν όλα τα καθήκοντα: θρησκευτικά, πολιτικά και οικογενειακά. Από την κοινωνική άποψη ήταν η εργασία.
Αντρέ Μπρετόν, από την εξαμηνιαία περιοδική έκδοση για την πραγμάτωση της Τέχνης και της Φιλοσοφίας «Propaganda», α’ εξάμηνο του 1998 (όχι, δεν είναι ντεζαβού, είπαμε ότι είναι συνέχεια εκ του προηγουμένου) .
E, σεις, τραπεζίτες, φοιτητές, εργάτες, κρατικοί υπάλληλοι, υπηρέτες, παίζετε το πουλί του χρήσιμου, γλείφετε τον κώλο της ανάγκης. Εγώ δεν θα δουλέψω ποτέ, τα χέρια μου είναι καθαρά. Παράφρονες, πάρτε από μπρος μου τις ροζιασμένες παλάμες σας και τους κάλους στον εγκέφαλο που σαν κάνουν τόσο υπερήφανους. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που βγήκε η γνώση, η δίδυμη αδερφή της δουλειάς. Μάθηση! Κατεβήκατε ποτέ σε αυτό το θεοσκότεινο ορυχείο; Και τι βρήκατε, ποιο λαγούμι που να βγάζει στον ουρανό; Για αυτό κι εγώ σας εύχομαι μια τεράστια έκρηξη που θα σας ξαναφέρει επιτέλους στην τεμπελιά, τη μόνη αληθινή πατρίδα της σκέψης…
Λουί Αραγκόν, από την εξαμηνιαία περιοδική έκδοση για την πραγμάτωση της Τέχνης και της Φιλοσοφίας «Propaganda», α’ εξάμηνο του 1998.
(αντέγραψε ο ΠανωςΚ και ξεκίνησε αργοπορημένος για τη δουλειά...)
Ναι, είναι αλήθεια, έχουμε πρωθυπουργό! Και τι πρωθυπουργό! Ετσι όπως τον θέλουν οι γυναίκες (προσέξτε σας παρακαλώ στην κεντρική φωτό το κοντράστ όχι συναισθημάτων αλλά των βλεμμάτων: στο βάθος φωτεινό, γαλανό, σπινθηροβόλο, και εμπρός πρωθυπουργικό, νυσταλέο, βοϊδίσιο). Το φωτοσόπι είναι ευγενική χορηγία του ευγενέστατου και ταχύτατου κυρίου Θήτα, ο οποίος με είδε πελαγωμένο με πεντε-έξι φωτογραφίες και μεμιάς έλυσε το ζήτημα.
Οι αρχικές φωτό είναι από τη σημερινή εκδήλωση για την κοπή
της πρωτοχρονιάτικης πίτας της γραμματείας γυναικείων θεμάτων της
ΝΔ, ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΟΓΙΑΝΝΗ
Σαρωτικές θα είναι οι αλλαγές που θα προωθήσει η κυβέρνηση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Με πρώτη την Ολυμπιακή Αεροπορία, θα υπάρξουν νομοθετικές μεταβολές στο εργασιακό καθεστώς των ΔΕΚΟ, ενώ ετοιμάζεται το λεγόμενο "μικρό πακέτο" για το ασφαλιστικό.
Δεν το περίμενα αυτό, και δεν θυμάμαι να μου είχε συμβεί παλιότερα, τότε που "έβγαινα". Να 'ναι καλά αυτός που έβαλε το ένα πίσω απ' τ' άλλο, Nick Cave-Brother my cup is empty, Sound-Winning, Echo and the Bunnymen-All that Jazz (ειδικά αυτό!), Clash-Brand New Cadillac, Velvet Underground-Shiny Boots of Leather, ώστε μετά από καιρό να πιω τη μία μετά την άλλη απανωτά (μία για κάθε τραγούδι).
Κι όπως λέει ο ποιητής:Ουτε που ξέρω πόσες μπύρες
έχω κατεβάσει
περιμένοντας να γίνει
κάτι της προκοπής.
Έχω αυτό το κακό συνήθειο, όταν διαβάζω κάτι, να θέλω να το μοιραστώ φωναχτά με κάποιον, και συνήθως αυτός ο κάποιος είναι η Κ. Ιδίως όταν πρόκειται περί κάτι εξοργιστικού. Επίσης έχω την άποψη, διά τους συγγραφείς, ότι καλό είναι να ξέρουν με τι μπορούν να καταπιαστούν καλά και με τι όχι. Για παράδειγμα, αν γινόμουν ποτέ συγγραφέας δεν θα έγραφα παρά μόνον για το μοναδικό πράγμα που γνωρίζω καλά, και που στην τελική είναι και το μοναδικό πράγμα που θεωρώ ενδιαφέρον: τον εαυτό μου, ο οποίος βέβαια δεν ενδιαφέρει και πολύ κόσμο, καθότι βαρετός, οπότε σιγά μη γίνω συγγραφέας. Ο μεγάλος Νόρμαν Σπίνραντ, αυτός ο άθλιος χίπης, είναι εξαιρετικός στο να διεισδύει στα παιχνίδια εξουσίας, αλλά τραγικά κακός, προκαλών ασυγκράτητον γέλωτα, όταν έχει να κάνει με άλλους είδους διεισδύσεις (ναι, στο μπάσκετ αναφέρομαι). Το συγκεκριμένο απόσπασμα που παραθέτω είναι απίστευτα (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) κακό, εννοώντας ότι η Κ. θεώρησε ότι το έβγαλα από το μυαλό μου. Αρπάζοντας το βιβλίο όμως από τα χέρια μου, την έπιασε ένα ταράκουλο γέλιου: «Όχι ρε συ, δεν γίνεται να γράφει αυτά τα πράγματα, ωχ ρε πούστη μου, αλήθεια είναι, α τον μαλάκα, αχαχαχαχα». Κι έτσι πέρασε ένα ευχάριστο πεντάλεπτο.
Γραφει λοιπόν ο άπλυτος χίπης στο βιβλίο «Ο Τζακ Μπαρον και η αιωνιότητα», στο οποίο αναφερθήκαμε προ ολίγων ημερών:
«Και τότε είδε πίσω από τα παράθυρα των ματιών της, όπως τα τρία κεράσια που κερδίζουν στις μηχανές των καζίνων, να σχηματίζεται το γνωστό, παλιό, θαυμάσιο, παυλοφικό, αντανακλαστικό τόξο με έναν λατρευτικό σπινθηρισμό, κι εκείνη κατέβασε το στόμα της προς το στήθος του, γλείφοντας και δαγκώνοντας, αφήνοντας ένα ίχνος γλυκών χυμών, και τα χέρια της ξεκούμπωσαν το παντελόνι του, με το γνωστό της περίεργα αντρικό τρόπο. Επεσε στα γόνατα, και τα μαλλιά της ελεύθερα ως τους ώμους, τα χέρια να κυματίζουν, το στόμα να κινείται πάνω του και μετά γύρω του με μια ελικοειδή ρευστή κίνηση, καθώς η ευκίνητη γλώσσα της και τα ζεστά παλλόμενα χείλη της τον ρούφηξαν…
Σταμάτησε για μια στιγμή (half beat) τον κοίταξε με ορθάνοιχτα μάτια πάνω από το στομάχι του σαν να ήταν το μάρμαρο κάποιου ηρωικού αγάλματος. Επειτα τα μάτια της έκλεισαν σπλαχνικά, καθώς τα νύχια της δάγκωναν τη στρογγυλάδα των γλουτών του και τα χέρια της τον μπούκωναν στο στόμα της σαν μια μεγάλη μπουκιά γλυκό πεπόνι. Μούγκρισε ελαφριά μια φορά πιάνοντας το ρυθμό του, πιο γρήγορα και πιο γρήγορα, και πιο γρήγορα, με έναν ασυμπτωματικό ρυθμό, γονατίζοντας και γρατζουνώντας, και ρουφώντας πιο γρήγορα, και πιο γρήγορα και πιο γρήγορα…
Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα-γρήγορα-γρήγορα-γρήγορα γρήγοραγρηγοραγρηγορα –κι έπεσε μπρος χαλαρά πάνω της καθώς τα κύματα της ηδονής μέσα του ογκωνόνταν-ογκωνόνταν-ογκωνόνταν ογκωνόντανογκωνόντανογκωνόνταν σε επιθετικές ρυθμικές εκρήξεις, ώσπου συγχωνεύτηκαν, συντονίστηκαν σε ένα συνεχές άχρονο φλας… Και αναστέναξε βαθιά εκπνέοντας με ένα μούγκρισμα και εκτονώθηκε μέσα της, η ένταση ελευθερώθηκε από την αντιστροφή μιας σύναψης, σταμάτησε για λίγο, και μετά έπιασε το προσωπό της στα χέρια του, τη σήκωσε και τη φίλησε απαλά στα υγρά γεμάτα αγάπη χείλια της.
Υποθέτω ότι ο κ. Σπίνραντ δεν αποσκοπούσε στο να με κάνει να γελάσω με αυτή τη σκηνή. Ως αντιπαραβολή παραθέτω μια εξαιρετική σκηνή από το βιβλίο του Νίκου Βασιλειάδη «Ο συμβολαιογράφος», εκδόσεις Νεφέλη. (Ο Αργύρης είναι παντρεμένος με τη Ματούλα και ζουν με την μητέρα αυτής, την Ερασμία. Η οικιακή γαλήνη έχει διαταραχθεί εξαιτίας των… κολοκυθακίων που σιχαίνεται ο Αργύρης αλλά μαγειρεύει η πεθερά του, σε σημείο να την απειλήσει ότι άμα ξαναμαγειρέψει κολοκυθάκια, θα την γαμήσει!).
«Η πόρτα της κάμαρας της Ερασμίας πήγε να πέσει όπως την άνοιξε ο Αργύρης. Ηταν ξαπλωμένη μπρούμυτα με μια ξεμπρατσωμένη θερινή νυχτικιά, σηκωμένη μέχρι τα μισά των γλουτών και φαινόταν η μαύρη κυλότα της. Τόσο χρονών η Ερασμία και ο πάλαι ποτέ διάσημος πισινός της παρέμενε εκρηκτικός! διαπίστωσε κατάπληκτος ο Αργύρης διεσπασμένος από το θέαμα.
- Τι συμβαίνει Αργύρη, ρώτησε νωχελικά η Ερασμία.
- Γιατί το κάνατε αυτό μητέρα; είπε βαριά ο Αργύρης αποσπάσας μετά βίας το βλέμμα του από τα τουρλωτά οπίσθια και επανέλθων χωρίς μεγάλην πεποίθησιν στην οργήν του.
- Γιατί, δεν σου άρεσε το φαγητό; είπε αθώα η Ερασμία με το βλέμμα κολλημένο στο σώβρακο του Αργύρη. Ο οποίος συνέλαβε ταυτοχρόνως την κατεύθυνσιν της ματιάς της και την διεργασίαν που του συνέβαινε εντός του σωβράκου.
- Θυμάσαι τι σου είπα κάποτε Ερασμία; είπε όσο αυστηρότερα μπορούσε. Το σώβρακο έπαιρνε ραγδαία το σχήμα αντισκήνου.
- Για τα κολοκυθάκια; είπε αυτή αθώα, και άνοιξε τα μπούτια της.
- Θυμάσαι που εγώ κρατάω πάντα το λόγο μου Ερασμία; βόγγηξε χτυπημένος κατακούτελα ο Αργύρης από τις περιστάσεις.
- Και τι; Θα το κάνεις; Δεν ντρέπεσαι παλιάνθρωπε; κακάρισε η Ερασμία και στήθηκε γονατιστή.
Ένα κόκκινο πράγμα είχε κρεμάσει γύρω από τα μάτια του Αργύρη, που έκλεινε το οπτικό του πεδίο, και μόνο στο κέντρο του ξεχώριζε ο πισινός της Ερασμίας σαν τούρτα λαχταριστή. Κι ολότελα δαιμονισμένος ο ατυχής πέταξε το σώβρακο, γονάτισε πίσω της και της κατέβασε την κυλότα. Και λαβών διά της δεξιάς το θηριώδες όργανον ως μαύρη σκυτάλην, αλάλαξε:
- Εμένα ο λόγος μου είναι συμβόλαιο Ερασμία!
- Κι ο πούτσος σου κανόνι! χλιμίντρισε η Ερασμία.
Και τότε εγένετο φως! Η πορφυρά τύφλωσις που κατεκάλυπτε τον νουν του Αργύρη εσχίσθη ωσάν το καταπέτασμα του ναού κι είδε μπροστά του τα μεγάλα μαύρα μάτια της Ματούλας του. Και είδε την κατάντια του. Και γεμάτος λύσσαν εκδικητικήν για τον ξεπεσμόν του, όπως κρατούσεν την διαβόητον μανιβέλα, της την εφέρμαρε της Ερασμίας από τον κώλο!»
Θυμάστε την ταινία "Ελεύθερος Ωραρίου"; (είμαι σίγουρος πως ναι, αν όχι, κάντε κλικ εδώ)Ενας άνεργος 44 χρόνων, ο οποίος περνούσε τις νύκτες του μέσα στο αυτοκίνητό του ώστε το περιβάλλον του να πιστεύει ότι εργαζόταν νύκτα σ' ένα εργοστάσιο, βρέθηκε νεκρός την Κυριακή μέσα στο όχημά του στο Μπουργκουάν-Ζαλιέ (νοτιοανατολική Γαλλία), έγινε σήμερα γνωστό από δικαστική πηγή.
Ο ιατροδικαστής αποφάνθηκε πως πρόκειται για "θάνατο από υποθερμία" που σημειώθηκε τη νύκτα του Σαββάτου προς την Κυριακή, όταν η θερμοκρασία είχε πέσει κάτω από το μηδέν σ' αυτή την πόλη που βρίσκεται κοντά στις γαλλικές Άλπεις, διευκρινίστηκε από την ίδια πηγή.
Ο άνδρας αυτός "είχε κάνει την οικογένειά του να πιστεύει πως εργαζόταν τη νύκτα στο εργοστάσιο Photowatt" της πόλης που ειδικεύεται στα φωτοβολταϊκά, πρόσθεσε η πηγή.
"Πήγαινε να κοιμηθεί στο αυτοκίνητό του και, καθώς δεν ήταν άστεγος και δεν είχε τη συνήθεια να κοιμάται πάνω σε εξόδους θερμότητας, πέθανε από υποθερμία", συνέχισε.
Το πτώμα του βρέθηκε "ντυμένο με πολλά πουλόβερ και πανταλόνια, φορεμένα το ένα πάνω από το άλλο. Φορούσε επίσης πολλές εσάρπες", διευκρίνισαν οι τραυματιοφορείς των πρώτων βοηθειών στην τοπική εφημερίδα "Λε Ντοφινέ λιμπερέ".
"Χα χα χα, τι μαλακία είπα πάλι..."Τι μαλακία είπε πάλι η Αννούλα η τόσο κρύα που ομοιάζει του
χιονιά;Ορίστε (από το newsingr):
"Η σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για την υπόθεση Ζαχόπουλου
είναι το επόμενο βήμα του ΠΑΣΟΚ σύμφωνα με δηλώσεις της υπεύθυνης του τομέα Παιδείας και Πολιτισμού του Κινήματος Αννας Διαμαντοπούλου".
Ριμέηκ δύο σε ένα: "Ο παράξενος ταξιδιώτης στο τοπίο στην ομίχλη".
Nα περάσει ο επόμενος (γενικός γραμματέας) παρακαλώ...
Να τον προσέχεις, Μιχάλη, τον νιούφη γενικό γραμματέα: Εχει κάτι σατανικό στο βλέμμα του...
Σήμερα το πρωί στο λιμάνι Θεσσαλονίκης οι διαδηλωτές εργαζόμενοι, που αντιδρούν στις αποφάσεις της κυβέρνησης περί ιδιωτικοποίησης του ΣΕΜΠΟ, "φτάσαν αργά, μετά τη λήξη της συνεδρίασης", όπως ισχυρίστηκαν εκπρόσωποι της διοίκησης του ΟΛΘ, και δεν προλάβαν τη συζήτηση κατά την οποία ερήμην τους αποφασίστηκε το μέλλον τους. Τι τους καθυστέρησε; Αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία: κάτι πέρδοντες ορνιθόρρυγχοι*.
Ο Τζακ Μπάρον, παρουσιαστής της πολύ δημοφιλούς τηλεοπτικής αποκαλυπτικής δημοσιογραφικής εκπομπής «Τσιμπούρι Τζακ Μπάρον», δέχεται μια μέρα ένα τηλεφώνημα από τον Γκρέγκορι Μόρις, κυβερνήτη της Καλιφόρνιας και επικεφαλής του παραπαίοντος αλλά ακόμη οικονομικά ισχυρού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (στην εναλλακτική πραγματικότητα που έχει πλάσει ο συγγραφέας Νόρμαν Σπίνραντ, στις ΗΠΑ, οι Δημοκρατικοί είναι παντοδύναμοι αλλά διεφθαρμένοι, ενώ εξαιρετική απήχηση στη μαύρη κοινότητα έχει ο Συνασπισμός Κοινωνικής Δικαιοσύνης-ΣΚΔ). Στο διάλογό τους κάποια στιγμή ο Μόρις λέει στον Μπάρον:
«Σε σιχαίνομαι όσο με σιχαίνεσαι κι εσύ, αλλά ξέρουμε κι οι δυο πως όταν φτάσεις στα ανώτερα επίπεδα της εξουσίας υπάρχουν φορές που πρέπει να τα παραμερίσει όλα αυτά για στρατηγικούς σκοπούς. Είσαι ένα αγοραστέο αγαθό Μπάρον, σαν ωραία ζεστό χάμπουργκερ, μια εικόνα που πίσω της μπορούμε να συμμαχήσουμε με τον ΣΚΔ, για να κερδίσουμε την προεδρία, η μόνη εικόνα που μπορεί να δημιουργήσει μια ένωση ρεπουμπλικάνων – ΣΚΔ εναντίον των Δημοκρατικών και του Χάουαρντς. Η εικόνα Μπάρον, αυτό είναι που μετράει –σαν τον Αϊζενχάουερ ή τον Ρίγκαν- όχι ο άνθρωπος. Χρειαζόμαστε την εικόνα σου, χρειαζόμαστε τον ‘Τσιμπούρι Τζακ Μπάρον’ για να την πουλήσουμε, και δεν ενδιαφέρει κανέναν το πώς είναι στα αλήθεια ο άνθρωπος πίσω από την εικόνα. Αυτό δεν κερδίζει τις εκλογές. Ολο κι όλο που βλέπουν οι ψηφοφόροι είναι η εικόνα»
«Κι αν δεχτώ κι αν εκλεγώ», είπε ψυχρά ο Τζακ Μπάρον, «νομίζεις πως θα γίνω στα αλήθεια ένας καλός μικρός ρεπουμπλικάνος πρόεδρος;»
«Αυτό είναι το πρόβλημά μας», είπε ο Μόρις. «Ξέρουμε κι οι δύο καλά πως δεν είσαι πολιτικός αλλά ούτε κι ο Αϊζενχάουερ ήταν. Θα ’χεις πολλούς καλούς συμβούλους, ανθρώπους με την υπόσταση και την εμπειρία να λειτουργήσουν την κυβέρνηση για σένα. Δεν πρέπει να ανησυχείς…»
«Δεν είμαι πουτάνα κανενός, και μην το ξεχνάς», φώναξε ο Μπαρον. «Δεν πουλάς τον Μπάρον σαν σαπούνι και μετά τον κάνεις πέρα σαν χρησιμοποιημένο προφυλακτικό, όταν πάρεις αυτό που ήθελες. Μπορείς να πάρεις την γαμημένη πρότασή σου και να τη βάλεις τον κώλο σου. Εχεις δίκιο, δεν είμαι πολιτικός, κι αν θες το λόγο κοιτά καμιά φορά κανεναν καθρέφτη, αν έχεις αρκετά γερό στομάχι. Είσαι χειρότερος από νταβατζή συνοριακής πόλης του Μεξικού. Θα έπρεπε να σταθείς στην κορυφή του Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντιγκ για να φτάσεις τα αρχίδια μιας κατσαρίδας. Εσύ και το σόι σου είστε σκουλήκια, ψείρες, θρομβώσεις στην κυκλοφορία του αίματος της ανθρωπότητας. Δεν κάνεις ούτε για να καθαρίσεις την λεκάνη της τουαλέτας μου. Ειμαι παρουσιαστής της τηλεόρασης, όχι πουτάνα. Ο,τι έδωσες θα πάρεις. Είσαι ο τελευταίος από τους δεινοσαύρους Μόρις και θα είναι ευχαρίστησή μου να σε δω να βυθίζεσαι φωνάζοντας στην πίσσα που ανήκεις».
«Ποιος διάβολος νομίζεις ότι είσαι;» σχεδόν σφύριξε φιδίσια ο Μόρις. «Κανείς δεν μιλάει σε εμένα έτσι και να τη γλιτώσει έπειτα. Παίζεις το παιχνίδι μου ή σε καταστρέφω, πιέζω τους διαφημιστές σου, πιέζω…»
«Είσαι συγκινητικός, το ξέρεις Μόρις;» του είπε ο Μπαρον. «Ξέρεις γιατί; Γιατι έχω μαγνητοφωνημένο όλο αυτό το τηλεφώνημα, γι’ αυτό. Η χοντρή σου φάτσα και το μεγάλο στόμα σου, έτοιμα να παιχτούν στο ‘Τσιμπούρι Τζακ Μπάρον’ οποτεδήποτε σε βρω, ας πούμε, κουραστικό. Έβγαλες τον πούτσο σου έξω μπροστά στις κάμερες και μπορώ να το δείχνω σε εκατό εκατομμύρια ανθρώπους ό,τι ώρα θελήσω. Είσαι γυμνός Μόρις, εντελώς γυμνός. Με μια νύξη ή ακόμη και μια υποψία πως κάνεις κύματα προς τα εμένα, έσκασε το κανόνι. Χάνεις την ώρα σου προσπαθώντας να φοβίσεις εμένα».
«Ξανασκέψου το» του είπε ο Μόρις πιέζοντας ξαφνικά το εαυτό του πίσω σε έναν τόνο γλυκονταβατζίδικης λογικής. «Αφήνεις την ευκαιρία της ζωής σου να πάει…»
«Α, άντε γαμήσου», είπε ο Μπάρον κι έκοψε τη σύνδεση.
Με αφορμή την τρέχουσα διαιτητολαθολαγνεία, τους αδικημένους και τους ευνοημένους του ποδοσφαίρου και τον αγώνα ΠΑΟΚ - Ηρακλής (ή Ηρακλής - ΠΑΟΚ;) την προσεχή αγωνιστική, κανά δυο ιστορικές αναφορές και μερικές ενδιαφέρουσες φωτογραφίες από το τεύχος 15 (Οκτώβρης 2004), της εξαιρετικής περιοδικής έκδοσης "Θεσσαλονικέων Πόλις".
Οι οικονομικές δυνατότητες του ΠΑΟΚ ήταν περιορισμένες. Δύο στοιχεία περιόριζαν αυτή τη δυσπραγία: αφενός αρκετά από τα μέλη ήταν λογιστές έμποροι, επαγγελματίες, ιατροί, δικηγόροι, και χρηματιστές, γεγονός που τους επέτρεπε να ενισχύουν περιοδικά το σύλλογο. Αφετέρου ο σύλλογος είχε στενότατη σχέση με παράγοντες της πολιτικής, της τοπικής αυτοδιοίκησης και του τοπικού Τύπου.
Το αρχικό έμβλημα του ΠΑΟΚ ήταν ένα τετράφυλλο τριφύλλι σε σύμπλεγμα με ένα πέταλο. Το εμπνεύστηκε ο Κωστας Κοεμτζόπουλος από τη διακόσμηση του πακέτου των τσιγάρων που κάπνιζε. Το 1931 το σήμα αντικαταστάθηκε από τον δικέφαλο αετό, σύμβολο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τα χρώματα ήταν το μαύρο και το άσπρο –συμβόλιζαν αντίστοιχα το πένθος για την άλωση της Πόλης και την προσφυγιά και την ελπίδα".
00:04:18,549 --> 00:04:22,747 Τι θες να περνάς σαν κάποιον που βλέπει τέλεια ενώ είσαι τυφλός σαν νυχτερίδα;
Κάποιοι, λέει, βάλανε αντεθνικές αφίσες στην Αγίου Δημητρίου και την Κασσάνδρου προκαλώντας μεταξύ άλλων την οργή του δημάρχου Θεσ/νικης αλλά και του ΛΑΟΣ.
Πέρα από το προφανές "μόνο για τα καρναβάλια είμαστε", επιτρέψτε μου αναρωτηθώ ποία είναι η μελαχροινή κορασίς, αριστερά του Άρεως, δεξιά του δημάρχου Πατρέων (καλέ, κι η άλλη η ξανθιά η Ράγιου δεν είναι;).
“Θέλεις να γίνεις η Μπρουνάρα μου, να γίνω ο Σαρκοζί σου;”
Τώρα που ξεχάστηκε το θέμα, το πρωθυπουργικό ζεύγος επισκέφτηκε το αναψυκτήριο του Μαγγίνα (στο πλευρό τους, οι δύο νέοι φιλοξενούμενοι του τέως υπουργού, Ινδοί αυτήν τη φορά, γιατί οι άλλοι, οι Πακιστανοί, ήταν λιγουλάκι κουτσομπόληδες και απολύθηκαν).
Φάνη Πάλλη-Ψαλιδιά στις συντάξεις... 
