Μικρός εφιάλτης χωρίς αλληγορία

Ο κόσμος, σκοτεινός, κατάμαυρος, περιστρεφόταν, κι αυτός χαμένος στ' αυλάκια της αποσύνθεσης* έτρεχε να ξεφύγει από τη βελόνα που τον κυνηγούσε μέχρι που τα χείλη της τον φύσηξαν έξω από τον δίσκο και κατάλαβε πως γι' αυτήν ήταν ένας μόνο κόκκος σκόνης.

Ο πραγματικός εφιάλτης ξεκίνησε όταν πεσμένος στα πατώματα άκουσε να διαδέχεται την αποσύνθεση το “δεν είμαστε τίποτε άλλο από σκόνη στον άνεμο”.

Το τέλος ήρθε με το βιομηχανικό θόρυβο και το αναπόδραστο ρούφηγμα της σκούπας.
Κι ύστερα, ησυχία, τάξη και ασφάλεια.

* Δίσκος και τραγούδι των Κιουρ.