Πάνω-κάτω

Νωρίτερα σήμερα σκεφτόμουν πως όλος ο κόσμος βρίσκεται μες στο στομάχι μου και περιμένει να τον χωνέψω, μετά, σαν ξάπλωσα, είδα ένα πλάνο σε κλιμακοστάσιο παλιάς λαϊκής πολυκατοικίας, που μυρίζει κρεμμύδι κουνουπίδι λάχανο βραστό, το πάνω μισό τα σκαλοπάτια, το κάτω μισό νεκροτομείο, με ξύπνησε στα αυτιά μου ένα σφύριγμα, ένας βόμβος, μας συγχωρείτε διακοπή, μούδιασαν οι γάμπες μου, ένιωσα πως πέφτω στο πλάνο προς τα κάτω, δεν έπρεπε να ανεβώ με τα πόδια ως τον έκτο φορτωμένος σακούλες του σουπερμάρκετ (ούτε να τις γεμίσω με τόσα πράγματα παχυντικά, επιβαρυντικά για τον οργανισμό μου) μα ο μαλάκας του τετάρτου κρατούσε το ασανσέρ καπνίζοντας τσιγάρο και μού φύσηξε στη μούρη τον καπνό, λες και δεν ήξερε πως το (παθητικό) κάπνισμα σκοτώνει