Είναι το νόμιμο και ηθικό;

Δηλαδή κάτσε ένα λεπτό.
Δουλεύεις στην KLT.
Έχεις να πληρωθείς μήνες.
Δώρο δε πήρες ούτε πέρσι.
Κάθε μέρα, για ένα διάστημα τουλάχιστο, έσκαγε μύτη και ένας που ήθελε να κάνει κατάσχεση
Τραγική κατάσταση λέμε.
Και ξαφνικά....
Ακούς στον REAL FM διαφημιστικό σποτάκι "ελάτε να σας βάλουμε φωτοβολταϊκό στη στέγη".

Ε δεν τα παίρνεις κρανίο;
Δηλαδή η εταιρία δεν έχει να σου πληρώσει το μισθό αλλά της περισσεύουν για να βάλει σποτάκι στο ραδιόφωνο ανα μια ώρα στην πρωινή ζώνη;

Απο την άλλη;
Ο real fm που δείχνει ευαισθησία στα προβλήματα που παιρνούν όλοι οι Έλληνες και υποστηρίζει ότι έγιναν λάθη στο παρελθόν και ότι πρέπει να έρθει η ανάπτυξη διαφημίζει μια εταιρία που έχει εδώ και μήνες απλήρωτους τους εργαζομένους της;

Θα μου πείτε εύλογα ότι ένας σταθμός για να διατηρηθεί θέλει έσοδα από τη διαφήμιση και ότι αν σκάσει το ρευστό όλα ΟΚ δε τον ενδιαφέρει από που και τι είναι. Ειδικά αυτήν την εποχή. Φυσικά και μπορεί. Νομιμότατο είναι.

Ναι, αυτό είναι το νόμιμο. Είναι όμως και ηθικό;

Πόσο ηθικό δηλαδή μπορεί να είναι ένας ραδιοφωνικός σταθμός να δέχεται να πληρώσει τους εργαζόμενους του με χρήματα που θα έπρεπε να έχουν πάει σε άλλους εργαζόμενους που είναι εδώ και μήνες απλήρωτοι κάποιοι μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που να έχουν προχωρήσει σε επίσχεση εργασίας;

Μισό να τα πάρουμε από την αρχή.
Ο λόγος για την εταιρία KLT που με πολλά και διάφορα έφθασε σε σημείο στις 9 Ιανουαρίου (και έπειτα από μια αναβολή που μυστηριωδώς ζήτησε ένα πελάτης) να συζητηθεί η υπαγωγή της στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα.
Αυτά είναι όμως γνωστά, η εταιρία είχε άλλωστε πελατολόγιο σε όλη την Ελλάδα. Είναι, αν όχι η μεγαλύτερη, μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες του χώρου.
Δημοσιεύματα;
Πάρε να χεις
Εδώ το μπλόγκ που έφτιαξαν οι "απατημένοι από την εταιρία"
Εδώ και εδώ δημοσίευμα από την "Ε"
Εδώ από το capital.gr
Εδώ σειρά δημοσιευμάτων από το palo.gr
Αν ψάξετε θα βρείτε κι άλλα. Μια γρήγορη αναζήτηση στο google θα σας δώσει αρκετά αποτελέσματα Ειδικά μετά την ερώτηση του Κουβέλη στη Βουλή (ναι εκεί έφτασε το θέμα) σχετικά με την προστασία των μικροεπενδυτών
Εδώ τα αποτελέσματα αναζήτησης στη λέξη KLT στην σελίδα real.gr
Δηλαδή τίποτα.
Δημιουργείται επομένως ένα ακόμα θέμα.
Ο real fm εκπέμπει και από τη Θεσσαλονίκη, η ίδια δημοσιογραφική ομάδα αν δε κάνω λάθος είναι και στο real.gr όπως και στην real news.
Δεν έχουν ακούσει τίποτα;
Δεν ξέρουν τίποτα;
Άλλα site δε διαβάζουν;
Εγώ, επειδή δεν είμαι κακός, θεώρησα ότι δεν το γνωρίζουν το θέμα.
Έστειλα 2 τουήτ (θα μου πεις σιγά το πράμα, αυτό μπορούσα να κάνω και αυτό έκανα) στον κ. Χατζηνικολάου αλλά δε μου απάντησε.
Και πάλι να πω ότι επειδή δέχεται πάρα πολλά mention κάθε μέρα δε το είδε την πρώτη φορά και τη δεύτερη το ίδιο επειδή δεχόταν πολλές ευχές για τη γιορτή του.
Επειδή έχω καλή διάθεση και δε μπορώ να πιστέψω άλλα πράγματα θα περιμένω κι άλλο. Θα κοινοποιήσω επίσης το κείμενο τόσο στον κ. Χατζηνικολάου όσο και στον real fm.
Και θα περιμένω μια απάντηση. Αν δεν πάρω, τότε απλά θα πειστώ ότι δεν θεωρούν την KLT άξιο θέμα να ασχοληθούν.
Τώρα γιατί ασχολούνται τα άλλα ΜΜΕ....θα σας γελάσω.

H Φιλική Εταιρεία στον 21ο αιώνα

Σε αυτό το ιστολόγιο πολλές φορές έχουμε ασχοληθεί με τον επαγγελματικό προσανατολισμό, με την καινοτομία, με την προοπτική μιας εναλλακτικής καριέρας. (δες 1, 2, 3, 4)
Σε χτεσινή τηλεφωνική συνεδρία (note to self: θα ήταν πιο ψαρωτικό αν το ονόμαζα «skypeing»;) με τον αγαπητό Νικολάκη Διάσελο, του οποίου τη μακροχρόνια απουσία ακόμα δεν έχει συνηθίσει ετούτο εδώ το μπλογκ, έριξε ο φίλτατος την ιδέα δημιουργίας της Φιλικής Εταιρείας ΑΕ. Μια εταιρεία, που θα προσλαμβάνει ανθρώπους σαν και μένα (ή σαν και σένα), χωρίς ειδίκευση, εξειδίκευση, xxxειδίκευση, επανειδίκευση, αλλά με γενικότερη κουλτούρα και παιδεία, προσόντα χωρίς χρηστική αξία και με μηδενική ζήτηση και αντίκρισμα στην αγορά. Οι υπάλληλοι αυτοί θα δουλεύουν ως φίλοι, φιλαράκια, κολλητοί, δικεμούδες.
Σε ποιον απευθύνεται η Φιλική Εταιρεία ΑΕ; Μα φυσικά to all the lonely people. Σε όλους αυτούς που δεν βρίσκουν ένα φιλαράκι να τους πει πως τους αγαπά στα αλήθεια, σε όσους βρομάνε τα χνώτα ή/και τα πόδια τους, στους ανθρωποδιώκτες, στον μοναχό τον άνθρωπο που όταν στα μπουζούκια γλεντάνε οι άλλοι ντρέπεται που είναι μοναχός κι ανοίγει κι άλλο μπουκάλι.
Προσοχή: δεν ομιλούμε για κωλγκερλζ και κωλμποηζ, ούτε καν για γραφείο συνοδών. Μιλάμε για ανθρώπους που ο πελάτης (απαραίτητη συνθήκη: να είναι πλούσιος, μόνο σε αυτούς απευθυνόμεθα, τους φτωχομπινεδιάρηδες ας τους φάει η μαρμάγκα, ας τους φάει η μοναξιά, στην τελική, αν θέλουν, ας στείλουν ένα βιογραφικό στην Φιλική Εταιρεία ΑΕ, μπας και τους εντάξουμε στο δυναμικό μας ως «Φίλους», ειδάλλως ας πάνε στα συσσίτια του ΣΚΑΪ να γίνουν φίλοι του Αλαφούζου) θα πληρώνει για να έχει φιλικές σχέσεις μαζί τους, όποτε το επιθυμεί. Το γραφείο μας θα λαμβάνει απ’ αυτή τη συναλλαγή τη νόμιμη προμήθεια (75% συν ΦΠΑ 23%).
Πώς είναι αυτό που λένε στο Αμέρικα -αλλά στα γαλλικά- entourage; Αυτό, αλλά λιγότερο υποκριτικό. Τέρμα στους φίλους από συμφέρον. Η Φιλική Εταιρεία θα προμηθεύει στον ενδιαφερόμενο ειλικρινείς φίλους ή φίλες, φίλους για πάντα ή για μια νύχτα, που δεν σε εγκαταλείπουν, δεν σε απογοητεύουν ποτέ, πνευματώδεις, οινοπνευματώδεις, συμπονετικούς, ομιλητικούς αλλά και καλούς ακροατές, καλλιεργημένους, ικανούς να συζητάνε μεταξύ γύρου και χαβιαριού για περίπου σχεδόν τα πάντα: για μπάλα, πολιτική, τέχνες, σχέσεις, λάιφστάιλ, φιλοσοφία, τα πάντα όλα βραδερφέ: απ’ την ταξικότητα του ποδοσφαιρικού στιλ του Δημήτρη Σαλπιγγίδη μέχρι την αναγεννησιακή γοητεία των καμπύλων της Ελενας Παπαρίζου.
Πες μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι, λέγαν οι παλιοί. Εμείς το αλλάζουμε αυτό: Πες μου ποιος είσαι, να σου βρω τον φίλο σου. Τα λεφτά, αγαπητέ αναγνώστη, φέρνουν την ευτυχία τελικά. Φέρε μας τα δικά σου και θα δεις.

Παν* Μέτρον Κλισέ (μακαρόνια φρικασέ)

Αντικείμενο του παρόντος ιστολογίου ήταν, είναι και θα είναι ο γράφων που τυγχάνει μεγάλο υποκείμενο. Κατανοώ το σάλο που θα προκαλέσει η συγκεκριμένη δήλωση, μια δήλωση με πολλούς αποδέκτες, όσοι και οι αναγνώστες αυτού του μπλογκ. Καζάνι που βράζει, συμφωνα με πληροφορίες, το αναγνωστικό κοινό του ιστολογίου ζει την κάθε μέρα σαν είναι η τελευταία πύρινη λαίλαπα στο μάτι του κυκλώνα. Η μπλογκόσφαιρα εσχάτως θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο, ο στρατηγός άνεμος σαρώνει τα συντρίμμια του χάρτινου πύργου που κατέρρευσε, γιατί τίποτε δεν κρατάει για πάντα. Αγαπη μου, δεν ειναι αυτο που νομιζεις, θέλω να μείνω μόνος για να εξαπολύσω ανθρωποκυνηγητό για τη σύλληψη των δεσμεύσεων του καλύτερου γιατρού που ήθελε να παραμείνουμε φίλοι φοβούμενος τους δράστες του αιματηρού καλπασμού του πληθωρισμού στα σκαλιά της εκκλησίας της γειτονιάς των αγγέλων όπου διαμένουν γνωστοί άγνωστοι διασταυρώνοντας δρακόντεια μέτρα της ανοιγοκλειόμενης ψαλίδας στις τελευταίες δημοσκοπήσεις και του σφοδρού τσουναμιού που εξαπέλυσε το έλεος του χιονιά κόβωντας την επέλαση του καύσωνα στα δύο με τα μπλόκα των αγροτών που προσήλθαν και φέτος μετρώντας τις σελίδες τους και γυρίζωντας τις πληγές τους κατά χιλιάδες στους ιερούς ναούς για να γιορτάσουν το χαρμόσυνο γεγονός της γέννησης του αρώματος των εκλογών, σπάζοντας την άνω τελεία και βάζοντας σιωπή στο πράσινο φως που σε αυτή τη ζωή ό,τι δίνει παίρνει και πέφτει κυριολεκτικά από τα σύννεφα.

* Ναι, ναι, μην αρχίζετε: το ξέρω ότι το "σωστό" είναι Μέτρον Αριστον, και ουχί Παν Μέτρον Αριστον.

Στον βυθό της κατσαρόλας το λαχανόρυζο ανθίζει

Στο όνειρό μου έβλεπα πως οδηγούσα πανευτυχής ένα μεγάλο αυτοκίνητο, μπεμβέ, μερσεντέ, κάτι τέτοιο, σε μια πολύ όμοφη πόλη, που δεν την αναγνώρισα αλλά στον ύπνο μου φαινόταν να την ξέρω καλά. Ηταν απολαυστική η διαδρομή. Πάρκαρα την κούρσα σε μια υπέροχη αμμουδιά και μετά ξύπνησα.
Και μετά σκέφτηκα: Τουλάχιστον στα όνειρά μου μπορώ ακόμη να είμαι ευτυχισμένος.
Και μετά σκέφτηκα: Ηλίθιε, θες μπεμβέ ή μερσέντέ, για να είσαι ευτυχισμένος;
Και μετά σκέφτηκα: Οπως κι αν έχει, είναι καλύτερο από το να ξυπνάς στον καναπέ με την τηλεόραση ανοιχτή από το προηγούμενο βράδυ και να κάθεσαι να βλέπεις αλλά και να γελάς με αμερικάνικα οικογενειακά σιτκόμς.
Και μετά πήγα και κουρεύτηκα.
Αλήθεια.

Ο λαχανόρυζος βίος του Πάνου Κάππα

Spoiler Alert!

Την προηγούμενη φορά είχα γράψει τη "Ζωή μετά (τα γιουβαρλάκια)". Αυτή τη φορά θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί "Η ζωή εν λαχανόρυζω".
Κάθε φορά που λείπει, η ίδια ιστορία: αποσυντονίζομαι. Διαβάζω βιβλία, δεν βρίσκω ησυχία, με πνίγει η ανία.

Εχω ξαναπεί ότι με αρέσουν οι συμπτώσεις τόσο που να τις εφευρίσκω εκεί που δεν υπάρχουν. Βαυκαλίζομαι βρίσκοντας αναλογίες της ζωής μου με μυθιστορηματικούς ήρωες, φτηνές αφορμές για να γράφονται αναρτήσεις.
Λίγο πριν φύγει, μού το είχε πει: "Καλός ο Κόου αλλά δεν ξέρει να τελειώνει τα μυθιστόρηματά του. Φριχτά φινάλε κατά κανόνα". Δες την σύμπτωση, δες και την αναλογία: Οπως ο Μαξουελ Σιμ, περνάω ένα διάστημα μόνος, έχοντας ελάχιστη έως καθόλου επαφή με ανθρώπους, συντροφιά με τον "Ιδιωτικό βίο του Μάξουελ Σιμ". Συγκλονισμένος απ' ό,τι διαβάζω, χάνω επαφή με τον κόσμο, ξεχνώ να πάρω τηλέφωνο φίλους που γιορτάζουν, φίλους που την κάνανε στα εξωτερικά, φίλους που 'χω καιρό να τους ακούσω ή να τους δω, και αδημονώ για το φινάλε. Και εδώ έγκειται η σύμπτωση - ο Τζόναθαν Κόου δεν επιβεβαίωσε απλώς τα λόγια της κλείνοντας χάλια το βιβλίο, αλλά, σαν να είχε ακούσει την κριτική της, βάζει τον ήρωα να συνομιλεί με το συγγραφέα για τη γραφή, τις ιδέες και πώς τελειώνει ένα βιβλίο.
Θα σου πω ρε Τζόναθαν πώς τελειώνει ένα βιβλίο.
Ετσι.
Οπως τελειώνει κι ένα χαζοπόστ λίγο πριν αρχίσει το ψάρι που το λέγανε Γουάντα.

Cum as you are, cum undone(με τέτοιο τίτλο γυρεύοντας πάω για σπαμ)

«Εδώ, αγαπητέ μου, σημειώθηκε μια απόπειρα διάρρηξης!», πνιχτά βγαίνανε τα λόγια από το στόμα του. Τα τρεμάμενα χείλη του είχαν στραβώσει προς τα δεξιά, πηχτό σάλιο είχε μαζευτεί στη γωνία τους. Χλωμός με σποραδικές έντονες κοκκινίλες στο πρόσωπο, μάτια μικρά, γουρλωμένα, που γυάλιζαν πίσω απ’ τα γυαλάκια, λιγοστά λευκά μαλλιά που ανέμιζαν δεξιά αριστερά· θα τον λυπόμουν αν δεν τον σιχαινόμουν τόσο. Ως μονάκριβο τρόπαιο κράδαινε το σπασμένο(;) λουκέτο της πόρτας που οδηγούσε στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας.
Σχεδόν άνεργος, σχεδόν εργαζόμενος, αλλά όπως κι αν έχει απλήρωτος και υπερβολικά κουρασμένος για να πω οτιδήποτε, στεκόμουν, τον κοιτούσα και σιωπούσα.
«Τον είδα, τον είδα, εδώ μέσα ήταν! Κρατούσε μια τσάντα, πηγαινοερχότανε, αλλά, καταλαβαίνετε αγαπητέ, δεν τον είδα πάνω στην απόπειρα, δεν τον είδα όντως να σπάει το λουκέτο, αλλά η φυσιογνωμία και μόνο αγαπητέ, ω! ήταν εγκληματική, ίσως έπρεπε να του κάνω έλεγχο σωματικό προτού φύγει».
«Καλό σας βράδυ», με δυσκολία άρθρωσα τις λέξεις και μπήκα στ’ ασανσέρ.
«Να σου πω, να σου πω», απότομα γύρισε στον ενικό αφήνοντας στην άκρη τις ευγένειες και τους πληθυντικούς, «θα βάλουμε κάμερα στην είσοδο». Προφανώς θυμόταν την έντονη περσινή διαφωνία μας επί του θέματος. Αδύναμος σήκωσα τους ώμους. «Το συζητήσαμε με τον κύριο Τάδε και θα βάλουμε κάμερα», θριαμβολόγησε, «τα έξοδα θα μοιραστούν εξ ίσου». Ξανασήκωσα τους ώμους: «Είμαι ενοικιαστής, βρείτε τα με την ιδιοκτήτρια». «Θα βάλουμε κάμερα, θα βάλουμε κάμερα, έχει αποφασιστεί», είχε αρχίσει πλέον να ουρλιάζει, το ασανσέρ ανέβαινε τους ορόφους κι η φωνή του, απ’ την κόλαση βγαλμένη, αντηχούσε στα αυτιά μου.
Καμερακαμερακάμερα.
Cum era.

iΠάνωςΚ

Συνεχίζοντας την αναζήτηση της τελειότερης εναλλακτικής επαγγελματικής καριέρας κι έχοντας πάντα ως γνώμονα «βγάλε πολλά φράγκα απ’ αυτούς που έχουν πολλά φράγκα», σήμερα αποφάσισα να γίνω σόσιαλ μίντια έξπερτ. Πφ! σιγά τα ωά, θα μου πεις, βρομάει ο τόπος από σόσιαλ μίντια έξπερτς. Ναι, αλλά ο σκοπός μου είναι να γίνω ο σοσιαλμιδιάς –σε βλέπω εσένα που μειδιάς- της Ελληνικής Εκκλησίας.
Σήμερα το πρωί, ευρισκόμενος στη θεία λειτουργία του ιερού ναού του Saint-Modest, εις την ιδιαίτερη πατρίδα μου, σκέφτηκα ότι πολλή πλάκα θα είχε αν γινόταν live tweeting από τους πιστούς την ώρα της θείας λειτουργίας με συγκεκριμένο χάσταγκ, π.χ. #aunt_mass, του τύπου «Καλημέρα tweeps! Ακόμη στο κρεβάτι; Στο παπουνάναι ήδη σήμανε η τρίτη η καμπάνα! Ώρα για #aunt_mass».
Το live tweeting θα ήταν ένας καλός τρόπος να ξαναγίνει, μετά το «Σας πάω – ελάτε και με τα σκουλαρίκια σας» του Χριστόδουλου, τρέντι ο εκκλησιασμός, ενδεχομένως με το κατάλληλο αγγλικό γερούνδιο για παράδειγμα churchgoing (βλέπε trainspotting, hacking, trekking, budgie-jumping, human trafficking). Οι church fanboys και fangirls την ώρα της θείας λειτουργίας θα μπορούν να κάνουν 4square σημειώνοντας και το πάσγουορντ για το wifi του ιερού ναού («evlogison», «amen1978», «okyriosmetasou») και να τουιτάρουν τα όσα συμβαίνουν εκείνη την ώρα στον ιερό ναό, για παράδειγμα «ROFL - Πάλι ξέχασε ανοιχτό ο πάτερ το κινητό και χτυπά με ringtone Judas Priest #aunt_mass #enoriaSuncity» - το δεύτερο χάσταγκ έτσι ώστε να συγκεντρώνονται ευκολότερα τα νέα από κάθε ενορία, διότι στην εποχή μας οφείλουμε να… pray locally, save globally.
Εννοείται ότι οι churchίστας (άλλη πιθανή ονομασία των ακόλουθων του νέου τρεντ) θα μπορούν να ανεβάζουν τις φωτογραφίες τους από την ώρα της θείας λειτουργίας στο τουίτπικ ή και στο ίνσταγκραμ με λεζάντες του τύπου «Μα κοίτα φόρεμα που φοράει η Μελπομένη του δασκάλου #aunt_mass #enoriaGargalianon» ή «Yummy! Το νοστιμότερο αντίδωρο του κόσμου διά χειρός πατέρα Παρθένιου #aunt_mass, #enoriaEkali. Τα πολιτικά - κρισιακά τουίτς φυσικά δεν είναι δυνατόν να απουσιάζουν την ώρα της θείας λειτουργίας, π.χ. «Αφιερωμένος σε όλους τους συντρόφους ο ύμνος: πλούσιοι επτώχευσαν κι επείνασαν #aunt_mass #enoriaEksarcheia» ή «Λευτεριά στον άναρχο Θεό που καταβέβηκεν – κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους #aunt_mass #enoriaGADA».
Ομοίως τα άσβηστα πάθη μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς θα εκτονώνονται σε έντονα debate σχετικά με την ανωτερότητα της φωνής του δεξιού και του αριστερού ψάλτη – η δε αναρχική τάση των churchsters (κατά το χίπστερς) θα απεικονίζεται στο σύνθημα «Ούτε ψάλτης δεξιός, ούτε αριστερός, ανώτερος όλων ο άναρχος Θεός #aunt_mass». Το πιο χαβαλετζίδικο αλλά must για την πλειοψηφία των tweeps πνεύμα θα αποτυπώνεται σε τουίτς όπως «προσκύνησα μόλις την ιερά σινδόνη, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι».
Η ιδέα είναι πολύ καλή, innovation που λένε. Θα συνοδεύεται και από σχετικές καινοτομίες όπως το ανέβασμα των καλύτερων στιγμών της θείας λειτουργίας στο youtube, fanpage στο facebook αλλά και διάφορα mobile apps όπως η «Βίβλος για μπλακμπέρι», «Nyn kai iPhone στους αιώνες των αιώνων» και «Διώξε το Android της ακολασίας από τη ζωή σου». Λέω να φτιάξω μια παρουσίαση, powerpoint και τα σχετικά, και να την καταθέσω στην Ιερά Σύνοδο. Αν, πρώτα ο θεός, γίνει δεκτή η πρότασή μου, θα χεστώ στο τάλιρο!

ΥΓ. update - Χριστέ μου, ξέχασα τα αναπόφευκτα τρολ! Τα διαβολόπαιδα αυτά θα τρολάρουν μονίμως στο δικό μας χάσταγκ ποστάροντας αποφθεύγματα του Αλιστερ Κρόλι, βίντεοκλίπ των Iron Maiden ή ακόμη και δημιουργώντας το δικό τους αντιχαστάγκ #don't_mass ενάντια στο δικό μας #aunt_mass.

Μπανανοφλουδιές

Ξύπνησε μ’ έναν πόνο στην αρχιδοσακούλα. Έξω, νύχτα ακόμη. Είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ με τα ρούχα φορώντας το ίδιο λερό παντελόνι, σκληρό σαν πέτρα από τη λίγδα. Περπάτησε στα τυφλά. Διαμαρτυρόμενη κύστη, καθολική δυσφορία, ορθόδοξη επιθυμία: να κατουρήσει. Σκουντούφλης στο σκοτάδι, άνοιξε την πόρτα του μπάνιου, πάτησε το διακόπτη ν’ ανάψει το φως με τα μάτια κλειστά. Κάτι στεκότανε μπροστά του και του έφραζε το δρόμο: Μ’ απορία κοίταξε τους δύο εξωγήινους με τις αντιασφυξιογόνες μάσκες που του φράζανε το δρόμο προς τη λεκάνη. Μπάτσοι ντου, ντισκομπάλα και φωτορρυθμικά. Κινήθηκε αριστερά να τους προσπεράσει, «αλυσίδες, σύντροφοι, αλυσίδες», κινήθηκαν και αυτοί. Κινήθηκε δεξιά, το ίδιο, τζίφος. Οχιανακουφισμένος, μπήκε στην κρεβατοκάμαρα, χωρίς ν’ ανάψει φως, για να μην την ξυπνήσει, άνοιξε το συρτάρι κι άρχισε να κατουράει. «Τι κάνεις εκεί;» ξαφνιασμένη άναψε το φως. «Μα δεν βλέπεις; Κατουράω» της απάντησε. «Στο συρτάρι με τα ρούχα;» απόρησε αυτή. Τινάζοντάς την μια, δυο, πάνω από τρεις είναι μαλακία, άρχισε να ρητορεύει: «Ο μεγάλος λατινοαμερικανός φιλόσοφος Κλάνο Μέντες σε πρόσφατη εκ βαθέων συνέντευξή του στη Ναταλία Γερμανού είχε ορίσει ως γλωσσολογικά τα αίτια του αμερικανικού ολοκληρωτισμού: ‘Ολοκληρωτισμός’, απ’ το ‘ολόκληρος’, αντίθετο του ‘μερικός’. Άρα αμερικός-αμερική, όπου το άλφα είναι στερητικό, πάει να πει όχι μερικός, άρα Αμερική, όχι μερική, άρα τ’ αντίθετό της, δηλαδή ολοκληρωτική». Κουμπώθηκε κι έβγαλε από τη τσέπη του μια χούφτα χώμα. «Δες», της είπε, «πληρώθηκα σήμερα».

Career Opportunities

Τρώγοντας μαρούλι, μπάτσοι δούλοι μέχρι το μεδούλι, λέγαμε για το γκολφ και ποιοι μπορεί να 'ναι αυτοί που το γουστάρουνε και σκεφτόμουνα τους κάντι· κάντι, καμία σχέση με την Κάντυ στη δευτέρα, είναι ο εργαζόμενος που κουβαλά τα μπαστούνια του γκολφ των μεγάλων και τρανών, σαν να λέμε κάτι παρόμοιο με τον τυπά που ο αστικός θρύλος λέει ότι κρατούσε το σεσουάρ κάτω από τα πόδια του Αξλ Ρόουζ όταν ιδρώνανε τα αρχίδια του μ’ εκείνα τα κολάν που φορούσε. Κάντι ναούμε ήταν ένα φεγγάρι κι ο Ελρόη, αφού αποφοίτησε από stalker και ψυχάκιας και λίγο προτού γίνει μεγάλος συγγραφέας, ιδιοφυΐα και ψυχάκιας.
Στο βιβλίο του Ντάνι Λι «το καλύτερο δώρο», το οποίο ακόμη δεν αξιώθηκα να τελειώσω, γιατί το ψιλοβαρέθηκα, κάποιων το επιχειρηματικό δαιμόνιο έχει σκαρφιστεί την προέκταση τού κάντι σε όλο το εύρος της ιδιωτικής ζωής των μεγάλων και τρανών: "Το καλύτερο δώρο" είναι το όνομα μιας εταιρείας παροχής υπηρεσιών πάσης φύσεως για ευκατάστατους και πολυάσχολους (ή πολύ assholeους) ανθρώπους, οι οποίοι δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν με τα τετριμμένα της καθημερινότητας, όπως την αποστολή μιας ανθοδέσμης στη σύζυγό τους, την αγορά τούρτας γενεθλίων για το παιδί τους, την επιλογή ενός έργου τέχνης για το γραφείο τους. Ολες αυτές τις δουλειές, αλλά και άλλες, λιγότερο αθώες, τις κανονίζει το γραφείο "Το καλύτερο δώρο". Βγαίνοντας ας πούμε από τη μία σύσκεψη και προτού μπεις στην άλλη, τηλεφωνείς στον υπάλληλο του Καλύτερου Δώρου που σε εξυπηρετεί (προς θεού, όχι λακές!) και του λες: «Αλβέρτο, παιδί μου, καλησπέρα. Κανόνισε σε παρακαλώ, σήμερα το βράδυ να περάσει μια δίμετρη ξανθιά ιερόδουλη από το γραφείο γιατί έχω κάτι γκάβλες. Ναι, ναι, επιθυμώ το γνωστό, μόνο να μου την παίξει. Ναι, ναι, το γνωστό ποσό, κανόνισέ το όπως νομίζεις, σ' εμπιστεύομαι».
Ευρισκόμενος εγώ ο ίδιος αυτοπροσώπως σε μια φάση της ζωής μου που φέρνει αλλαγές και νέους επαγγελματικούς προσανατολισμούς, αναζητώντας την ιδανικότερη επαγγελματική καριέρα που να μην ομοιάζει με χολέρα, αποφάσισα όχι να γίνω κάντι, όχι να γίνω λακές, αλλά όπως και οι δύο προαναφερθέντες επαγγελματικοί κλάδοι να βγάζω φράγκα απ’ τη σιγουρότερη και πλέον εξασφαλισμένη των πηγών: τους πλούσιους βρε παιδιά, τους πολύ πλούσιους. Τους φραγκάτους. Τους ταξικούς εχθρούς. Πώς; Μα ασχολούμενος με τον τουρισμό, όντας Έλλην. Αλλά όχι όποιον και όποιον τουρισμό. Οχι ήλιος και θάλασσα, τζιτζίκι, τζατζίκι και σουβλάκι. Ουτε αγροτουρισμός, εναλλακτικές καλλιέργειες και παραδοσιακά προϊόντα, ούτε θρησκευτικός τουρισμός, μοναστήρια και εικόνες που κλαίνε. Ούτε καν επαναστατικός τουρισμός, Σύνταγμα, μολότοφ και μάτια που κλαίνε από τα δακρυγόνα. Όχι ρε. Θα φκιάξω τον εργατικό τουρισμό: διακοπές για πλουσίους που θέλουν να ζήσουν για 15 - 20 μέρες κάτι διαφορετικό, να δουν πώς είναι να είσαι φτωχός, εργάτης, επισφαλής, άνεργος, άστεγος, περιθωριακός, μετανάστης. «Θες να δεις πώς είναι να μην έχεις να φας;». «Δεν αντέχεις άλλο το ζεστό σου κρεβάτι, το μαλακό σου στρώμα; Λαχταράς να κοιμηθείς σε παγκάκια απ' αυτά που ξηλώνει ο Καμίνης;». «Θες να έχεις αφεντικό που δεν σε πληρώνει, που απειλεί με απολύσεις;». «Ζηλεύεις μήπως και θες να σταθείς κι εσύ στο κρύο στην ουρά του ΟΑΕΔ;». «Θες να μετράς τα ψιλά σου για να πάρεις τσιγάρα;». «Θες να νιώσεις σαρδέλα σε γεμάτο λεωφορείο, πρωί πρωί πηγαίνοντας για τη δουλειά;". Όλες σου τις επιθυμίες, υπέροχέ μου, πάμπλουτε πελάτη, θα στις ικανοποιήσει το Eat the Rich tours. Προγράμματα για όλα τα γούστα: Από τη μικροαστική μιζέρια μέχρι την πλήρη ανέχεια. Για τα πιο κίνκυ γούστα, αγόρια και κορίτσια που οι πελάτες μας θα έχουν προεπιλέξει, θα χρησιμοποιούνε βούρδουλα, καρότο, έγχρωμη τιβί ή όποιο άλλο μέσο πειθαναγκασμού ο πελάτης επιλέξει.
Η ιδέα είναι καλή. Αλλά, γαμώτο, εξαιτίας του ΠΑΣΟΚ, η αγορά είναι νεκρή, η υψηλή φορολόγηση και η γραφειοκρατία δεν ευνοούν την επιχειρηματικότητα και την έναρξη νέων εταιρειών. Μήπως να ψαχτώ για κάνα ΕΣΠΑ; Μήπως να την δω σε φάση opencoffee ή TedX; Λες;

YΓ Αντί της προφανούς μουσικής επιλογής, κάτι ανάλογο:

edit - ενεθυμήθην και τα δύο eat the rich που επίσης ταιριάζουν, ένα των μοτέρχεντ κι ένα των Εροσμιθ...

Κι αν είμαι τρολ...

Του αποτρελαμένου μας στην Αθήνα
Τρόλη Τσομπανόπουλου

Μάρτυρες πρωτόφαντης φάσης, σκέτης αφασίας, γινήκανε όλοι οι παρευρισκόμενοι τρέντυδες στο χτεσινό Τρεντ Εξ Αποδώ, όταν η παριστάμενη βουλευτίνα του πάλαι ποτέ κυβερνώντος, νυν συγκυβερνώντος ομού μετά των ακροδεξιών και ουδέποτε –ούτε τη δεκαετία του ’80, που να χτυπάνε τα οπίσθιά τους εις το δάπεδον (προσέχτε, κάναμε και γλιστερό ιδεολογικώς παρκέ) ο κος Κοτσακάς και οι συν αυτώ- φιλαλαϊκώς κυβερνώντος κόμματος κυρία Ευα Καϊλή ανέβηκε εις το βήμα για να μιλήσει με θέμα «Εσωκομματική Κενοτομία και Κωματική Πειθαρχία». Ομάς αγανακτισμένων αναρχοτρέντυδων ενεργοποίησε μηχανισμόν από τας οθόνας των προσωπικών τους iPadόλοιστοδιάολο, όστις απελευθέρωσε από την οροφή της αιθούσης χιλιάδες καλτσοδέτας οίτινες ωσάν βροχή πλημμύρισαν το χώρο. Το χαριτωμένο πολιτικό χάπενιγκ απέκτησε και μουσικήν συνοδείαν όταν από τα μεγάφωνα ξεχύθηκαν οι νότες του γνωστού άσματος του αηδού Τζόνι Τομπουλόπουλου «Τρόλιασε απόψε το Ευάκι μου».
Μετά το πέρας της εκδήλωσης, νεοφιλελευθεροσουφραζέτες εθελόντριες στην καθαριότητα της αιθούσης έκαψαν τελετουργικά τις καλτσοδέτες.
Το περιστατικό καταδίκασαν με ανακοινώσεις τους η Φιλελεύθερη Συμμαχία, η Ντίβα η Ντόρα η Μικρή Εξερευνήτρια και ο Φώτης ο Κουβέλης.
Τα απανταχού Πειθαρχικά Συμβούλια αναμένεται να επιληφθούν του θέματος.