6 Ιαν 2010

Α βαταρήσου

Μέχρι πρόσφατα η χειρότερη κοινώς αποδεκτή ως πχοιοτικιά ταινία που είχα δει ήταν η «Επαφή» με την Τζόντι Φόστερ. Χθες φορώντας τα 3d γυαλιά μου αποφάσισα πως ήρθε η ώρα της εκθρόνισης: ζήτω η νέα χειριστηρότερη των χειρίστων ταινία!
Λοιπόν, για να ισιώσουμε τα πράγματα, ελάχιστα πράγματα ξέρω από κινηματογράφο. Ουτε κάνας κουλτουριάρης είμαι. Αλλά χτες ένιωσα ότι κάποιοι με αντιμετωπίζουν ως ηλίθιο, όχι ότι δεν είμαι, αλλά δεν γουστάρω να μου το πετάνε στη μούρη σε τρισδιάστατη μορφή.
Η ταινία Αβαταρ θα συμφωνήσω ότι είναι ένα επίτευγμα, όχι όμως κινηματογραφικό, αλλά τεχνολογικό, και ως τέτοιο μόνον μπορώ να το αποδεχτώ. Για την ακρίβεια, η ταινία Αβαταρ μου φάνηκε σαν μια τεχνολογικά βελτιωμένη, φουτουριστική εκδοχή της Ζίνας. Κι αν σας φαίνεται υπερβολική η σύγκριση με τη κατ’ εμέ αδικημένη απ’ την κριτική τηλεοπτική υπερπαραγωγή, σας παρακαλώ να αντιπαραβάλλετe τις πολεμικές κραυγές της Ζίνας με τις πολεμικές κραυγές των εξωγήινων ιθαγενών. Στο σημείο αυτό, δράττομαι της ευκαιρίας για να επισημάνω το μέγιστο ατόπημα των υπευθύνων της ταινίας: επέλεξαν να βάλουν άνδρα πρωταγωνιστή, και όχι την Ανα Λουθία του Λοστ, κατά κόσμον Μισέλ Ροντρίγκεζ. Οχι μόνον δεν της εφόρεσαν τη στολή της Ζίνας, αντιθέτως της εφόρεσαν μιαν άθλια χακί στολή ολόσωμη, όχι μόνο δεν την επρωταγωνίστησαν (sic), αλλά της έδωκαν έναν τριτοκλασάτο ρόλο, έφτασαν δε μέχρι το σημείο, λίγο μετά που έσκασε μύτη με το άσπρο τρισδιάστατο φανελάκι, να την εσκοτώσουνε οι πούστηδοι, οι μπινέδαι, οι πολεμοχαρείς φονιάδες των λαών.
Πέρα απ’ αυτό, και για να σοβαρευτούμε κατά το δυνατόν, μια ταινία πρέπει να έχει σενάριο. Το σενάριο του Αβαταρ είναι μια κλισαρισμένη αθλιότητα με τον τύπο τον ωραίο, πλην βασανισμένο, σε ρόλο διπλού πράκτορα, να βρίσκεται στη δίνη μεταξύ του μανιχαϊστικού διπόλου Γκαλό – Γκαγκό (μαμ φτου κακά και νάνι οι θεαταί). Στην αρχή πρακτορεύει για το Γκαγκό, μετά όμως το Γκαλό εβάζει τα γκαλά του, δείχνει και λίγο βυζί, και ο ήρωας αφοσιώνεται στην υπεράσπιση του Γκαλού…
Και πάμε στις μάχες, οι οποίες είχανε τον ατελείωτο. Μπαμ, μπουμ, έκρηξη, κλανίδια, κρωξίματα, λίγο από πόλεμο των άστρων, λίγο από άρχοντα των δαχτυλιδιών, λίγο από βερχοφενικούς Στρατιώτες του Σύμπαντος, λίγο απ’ τις Φανταρίνες με τη Ρένα Βλαχοπούλου. Κάθε φορά έλεγα «ψόφα επιτέλους» (ναι για τον πρωταγωνιστή ομιλώ), «πιάστηκε ο γκώλος μου, τελειώνετε να πάμε να φάμε κάτιτις», μόνο που αυτός μοναχά μια στιγμή ξαπόσταινε και ξανά προς τη δόξα τραβούσε-τραβούσε.
Μια ταινία επίσης βασίζεται στις ερμηνείες των ηθοποιών. Μιλάμε για φοβερές ερμηνείες, αντάξιες της αντίστοιχης αλήστου μνήμης εκφραστικότητας και εύρους του Ρόμπερτ Ντε Νίρο ως Τέρατος του Φρανκεστάιν. Σίγουρα η υποκριτική τέχνη έχει πολλά να περιμένει από το πολύχρωμο πτηνό που καβάλησε στο φινάλε ο Τζέηκ απ’ το Σούλι.
Εχω την εντύπωση ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας και εμπνευστής του εγχειρήματος Τζ. Κάμερον (όχι Ντίαζ, αχ Κάμερον) είναι θαυμαστής του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Και εξηγούμαι: αν έχω καταλάβει καλά, οι φαν του Τεό, ειδικά αυτοί οι μουρλαμένοι οι Γιαπωνέζοι, τη βρίσκουν με τις εικόνες του, με τη φωτογραφία στις ταινίες του, ακόμη και όταν οι ταινίες του, όπως π.χ. Το μια αιωνιότητα και μία μέρα, πραγματεύονται το απόλυτο τίποτε με ένα μανδύα μπόλικου καθόλου και κοινωνικού ψευτοπροβληματισμού για αναλύσεις καφενείων, διαδικτυακών και μη. Το ίδιο προσπάθησε να κάνει και εδώ ο Κάμερον Όχι Ντίαζ: ωραίες εικόνες, ψευτο-οικολογία, χώρια το μανιχαϊσμό, χώρια τις αφελείς απλουστεύσεις, χώρια τα δαλιανίδεια χορευτικά των εξωγήινων ιθαγενών, χώρια τον άθλιο μυστικισμό τους, χώρια τον περιορισμένο ρόλο της Μισέλ Ροντρίγκεζ…
Μπορώ να το δεχτώ ως εξαιρετικό βίντεογκέιμ. Ως εξαιρετικό τεχνολογικό επίτευγμα. Ως εξαιρετικό "χάσιμο" (χρόνου). Ως αποτέλεσμα κατανάλωσης εξαιρετικής ποιότητας ψυχοτρόπων ουσιών. Αλλά όχι ως κινηματογράφο. Η ταινία Αβαταρ συνιστά όνειδος και μαύρη τρύπα για όλους εμάς που αγαπήσαμε το σινεμά χάρη σε κολοσσούς όπως ο Εντι Μέρφι, ο Μπεν Στίλερ, ο Ανταμ Σάντλερ, ο Σεθ Ρόγκεν, η Τζέημι Λι Κέρτις, ο Τζον Κλιζ, ο Τσάβι Τσέης, ο Νταν Ακρόιντ, οι Αφοί Μπελούσι, η Μόνικα Μπελούτσι, ο Στέλιος Γιαννακόπουλος, ο Στάθης Ψάλτης, ο Κώστας Τσάκωνας και ο Μάρκος ο Λεζές.



Και αν κανείς ενδιαφέρεται, η τελευταία ταινία που είδα και μου άρεσε πολύ ήταν το Whatever Works του Γούντι Αλεν.


8 σχόλια:

Argos είπε...

Τι μπορεί να περιμένει κάποιος από εσάς τους ψευτοαριστερούς κουλτουριάρηδες; Πουθενά δεν πρόσεξες ότι στην κοινωνία του ΑΒΑΤΑΡ δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία στο αγόρι που έχασε τα πόδια και πιθανόςν και το πουλί του;
Του δώσανε 2 μέτρα πόδια και ένα τεράστιο πουλί στο τέλος. Ναι το σενάριο ήταν απλοϊκό, αλλά για ποιό λόγο αναρωτήθηκες;
Για να καταλάβουν τα τεχνολογικά επιτεύγματα και οι πλέον Λουδίτες σαν και σένα.
Το ότι το Γκαλό νικάει το Γκακό το έχουμε δει παντού. Γιατί; Είναι πιο εύηχο.
Όσο για την Ζήνα, να μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Εδώ κοντέψαμε να δούμε σεξ ενώ στην Ζήνα μόνο την υπόσχεση του λεσβιακού έρωτα.
Ά βαταρήσου εσύ λοιπόν κρητικέ της κακιάς ώρας και κριτικέ.
Το πρόβλημά σου είναι ότι έπρεπε να καθηλωθείς στην μαγεία των εικόνων του Κάμερον Όχι (δυστυχώς) Ντιάζ για 160 λεπτά και στα πρώτα 10 είχαν τελειώσει τα ποπκόρν και τα λουκάνικα.
Αυτό είναι μετα-κινηματογράφος και τώρα που έστρωσε την τεχνολογία το αγόρι θα έρθουν και οι ψευτοκουλτουριάρηδες να βάλουν σενάρια για απατημένες συζήγους και άρρωστες σχέσεις γι ανα γουστάρεις εσύ

Go_Go είπε...

Πω πω, μάλλον θα πρέπει να καρα-μέλωσες από τα ξεροτήγανα και την έκανες για ποπ-κορν. Δεν εξηγείται αλλιώς εσύ να πήγες να κλείστηκες σε μια αίθουσα με τόσους ανθρώπους τριγύρω εκουσίως...

Αλλά άμα η καλύτερη ταινία της χρονιάς που είδες ήταν του Γούντυ Άλεν... καταλαβαίνω πόσο απωθημένο είχες να δεις κάτι της προκοπής.

Μα να μη δώσουν και στην Πόπη Τσαπανίδου ένα ρολάκι κομπάρσας να χαρείς στο ελάχιστο;

Σαλαντιν είπε...

Μέρα Ανεξαρτησίας και Αρμαγεδών. Αξεπέραστα. Δε γίνεται πιο χαμηλά. Α ίσως και το αγαπημένο σου Μιτ δε Πάρεντς.

Υ.Γ.Σας πηρα σπίτι αλλα τζίφος

ΠανωςΚ είπε...

Καλέ μου Αργε, μπας και εισαι πληρωμένος απ' το Χολιγουντ μπλόγκερ, εξωνυμμένος λοβιτουρατζής κονδυλοφόρος; Το ίδιο πράγμα λέμε. Αναγνωρίζω την ομορφιά. Αλλά έιμαι απαιτητικός και ζητώ και κάτι παραπάνω. Λιγο παραπάνω Μισέλ Ροντρίγκεζ και λίγη παραπάνω "κινηματογραφική" αίσθηση σε αυτό το μετακινηματογραφικό εγχείρημα. Εντύπωση επίσης μου κάνει ότι αρχίζεις το σχόλιό σου με μιαν αναφορά σε ένα... πουλί και την τελειώνεις με μια αναφορά στα... λουκάνικα. Να το κοιτάξεις αυτό...

Go-Go, εγώ δεν έγραψα ότι η καλύτερη ταινία της χρονιάς ήταν του Γούντυ Άλεν. Εγραψα ότι ήταν η τελευταία ταινία που είδα (αντι-αντι-παραπροχθές, για την ακρίβεια) και με αρεσε πολύ. Η καλύτερη περσινή ταινία προβαλλόταν κάθε μέρα, εκτός απ΄το καλοκαίρι, στη ΝΕΤ, 10 με 12 το πρωί, και πρωταγωνιστούσε η Πόπη Τσαπανίδου. Οκ;

Σαλαδίνε, το πρόβλημα με το μιτ δε παρεντς ήταν ότι δημιουργούσε προσδοκίες καλλιτεχνικές η παρουσία του Ντε Νίρο. Για σκέψου, όμως, πόσο πιο επιτυχημένο και ειλικρινές θα ήταν το αποτέλεσμα αν αντί του Ντε Νίρο πρωταγωνιστούσε ο Διάσελος;
(Δεν είμαστε σπίτι. Είμαστε πιο Νότια. Γυρνάω Παρασκευή. Θα σε πάρω τότε. Μπορεί και νωρίτερα. Πέφτει πολύ τρέξιμο εδώ χάμω με δουλειές. Ξερεις...)

Μετεωρίτης είπε...

Πάνο μ'
η μία κολλητή μου δουλεύει στην εκπομπή της Πόπης, αν θες να μεσολαβήσω, να πω κάτι, να με πεις να το πω στην φίλη'μ να της το πει.
Δεύτερον. Που πας καλό μου στο ΑΒΑΤΑΡ; Όσο διάβαζα το ποστ σκεφτόμουν την απάντηση που θα σου έδινα και που ήταν "πάνε δες Γούντι Άλεν", αλλά με πρόλαβες!
Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ήταν απίστευτη πατάτα αλλά έχω κοιμηθεί βαριά μία και μοναδική φορά στη ζωή μου. Στον Χόφα με τον μεγάλο Τζακ. Στο τέταρτο με πήρε ο ύπνος. Το MOON του Υιού του Θεού ήταν πάρα πολύ καλό επίσης. Λοιπόν, πα να την κάνω να παίξω κανένα.. προ..πο...γιατί σήμερα έχουμε ντέι οφ και σκοπεύουμε να βγούμε και να γίνουμε ντίρλα. Ίσως επιστρέψω μεθυσμένη.
Καλή χρονιά είπαμε, ε?
:)

Μετεωρίτης είπε...

ΕΧΩ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΒΑΡΙΑ....
ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ
εννοούσα. Έτσι όπως το έγραψα δεν βγαίνει νόημα. Και τώρα που βγήκε, παω να την κάνω γιατί θα πω κι άλλες μαλακίες!

Ανώνυμος είπε...

Ρε Πάνο θυμάσαι που είχαμε δει το αθάνατο βερχοφενικό στρατιώτες του σύμπαντος και μετά καπάκι το LA Confidential στον ορφέα ;

ΠανωςΚ είπε...

Μετεωρίτη, δεν είνια ντροπή: εχω κοιμηθεί βαριά, πολύ βαριά, ακόμη και σε ταινίες που με αρεσαν. Εορτάζατε χτες ε; Χρόνια καλά και καλύτερα, εύχομαι. (όσο για την κα Τσαπανίδου, ας μην το κάνουμε θέμα... μια αδυναμία εξέφρασα κι εγώ, και με κοροϊδεύουνε όλοι...)

Ανώνυμε Χ, βεβαίως θυμάμαι. Η πλάκα είναι ότι ενώ θυμάμαι τους στρατιώτες του σύμπαντος με βεβαιότητα, δεν είμαι σίγουρος αν είδαμε το ΛΑ κονφιντένσιαλ ή το αμέρικαν μπιούτι (βρε μπας κι ήταν το αμέρικαν πάι;)