Απεξάρτηση

Μια φορά κι έναν καιρό ένας τύπος ήθελε αλλά δεν είχε λεφτά. Ένεκα η κρίση, η στενότης, ο ανάδρομος Ερμής, το κακό το κάρμα κι η αδυναμία του να προσκολληθεί σε κάποιου βουλευτή το άρμα, να γίνει υποτακτικός, ανοιχτοπόρτης, χαρτοφυλακοβαστάζος, μπουγιοχειροκροτητής, πουτσοτιναχτής και φερμουαρανοιχτοκλείστης, άλλη λύση δεν βρήκε απ' το να ανοίξει ένα παράθυρο στην τύχη και να το ρίξει -ποιο; το παράθυρο;- στα κρατικά παίγνια, μπας και του κάτσει. Άμα τη λήψη της αποφάσεως ετούτης, τελέστη η κηδεία ενός πολίτη, η δικιά του, αλλά δεν την πήρε πρέφα, καθότι δεν διάβασε την σχετικιάν αναγγελίαν στην εφημερίδα, στα “Κοινωνικά: Γαμοι-Κηδείες-Μνημόσυνα”, αλλά μόνον τα τελευταία νέα της Χατσετεπέ, της Τρινίτα Οΐτα, της Ενκεπίνγκ και της Οντ Γκρένλαντ στο ειδικό ένθετο. Επειδή ωστόσο και πάλι λεφτά δεν του περίσσευαν, στον τζόγο να τα ρίξει, έκανε υπολογισμούς, προσθαφαιρέσεις, πολλαπλασιασμούς σε ενα πακέτο από τσιγάρα απάνω, και το πήρε απόφαση: Την βλαβερήν συνήθειαν έκοψε μαχαίριν και τα περίπου εκατό ευρώ μηνιαίως που του περισσεύσαν τα έριξε στον τζόγο. Απ' τον έναν εθισμό οδηγήθηκε στον άλλο.

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 1

Ο θαλασσής σίφουνας καταπίνει τα χιλιόμετρα, βουνό αριστερά, θάλασσα δεξιά. Συννεφιά, χωρίς υποψία βροχής. Ελούντα. Πρώτες μέρες του Μάη.
Πίσω κάθισμα:
Βαφτιστήρα: «Νονά, τι να φωνάζω στην πόρτα για ν’ ανοίξει;»
Νονά: «Όλες οι φανταστικές πόρτες ανοίγουν όταν φωνάξεις “Βαγγέλη!”. Το ξέρουν κι οι πέτρες.»
Βαφτιστήρα: «Και τι να φωνάζω για να κλείσει;»
Νονά: «Θα φωνάζεις πάλι “Βαγγέλη!”. Αν είναι ανοιχτή, θα κλείσει.»
Βαφτιστήρα: «Ποιος είναι ο Βαγγέλης;»
Νονά: «Ένας νάνος, αόρατος, με γυαλιά σαν του Χάρι Πότερ, που ανοιγοκλείνει τις φανταστικές πόρτες όταν του φωνάζεις».
Βαφτιστήρα: «Πώς προλαβαίνει και τις ανοιγοκλείνει όλες;»
Νονά: «Είναι πολύ γρήγορος»
Βαφτιστήρα: «Σαν τη μηχανή του παππού;»
Νονά: «Πολύ πιο γρήγορος»
Βαφτιστήρα: «Σαν το αυτοκίνητο του θείου;»
Νονά: «Πολύ πιο γρήγορος»
Βαφτιστήρα: «Σαν το αεροπλάνο;»
Νονά: «Πολύ πιο γρήγορος. Σαν τους πυραύλους εδάφους-εδάφους.»
Βαφτιστήρα: «……». Κοιτάει τη μάνα της. «Μαμά, η νονά το ’χασε. Λέει ότι οι χελώνες είναι πιο γρήγορες απ’ τους νάνους!»

Ωλαρία, ωριλά

Εχωσε τη λαβίδα στο στόμα μου: “Λέγε ρε, είσαι έτοιμος;”.
Δεν απάντησα, πίεσε δυνατά τη γλώσσα μου με τη λαβίδα: “Είναι αλήθεια ότι το 1998, μετά τον πρώτο επεισοδιακό διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, ένιωσες αποξενωμένος απ' τη συλλογικότητα της ΕΑΑΚ, στην οποία ανηκες τότε, και αποχώρησες; Λέγε ρε, μίλα!”.
Εβγαλε τη λαβίδα έξω και την έβαλε στο πάγο. Ομολόγησα: “Ναι, είναι αλήθεια!”.
Παλιοί σύντροφοι Εαακίτες, που είχαν οργανώσει ανοιχτή σε όλους πρωτοβουλία αλληλεγγύης για τα δικαιώματά μου ως βασανιζόμενου ασθενούς, στην οποία συμμετείχαν μόνο οι ίδιοι, χειροκρότησαν και με κοίταξαν όπως κοίταξε ο πατήρ τον άσωτο υιό.
“Βγάλε τη γλώσσα σου έξω, χαλάρωσε και απόλαυσέ το”, μου είπε αγαπησιάρικα. Την έβγαλα. Προσεχτικά, σχεδόν με στοργή, την τύλιξε με ένα αρωματισμένο με τ' άρωμά της πανάκι και τη χούφτωσε τραβώντας την προς τα έξω: “Είναι αλήθεια ότι το 1999, μετά το επιτυχές σαμποτάρισμα στη σχολή σου των φοιτητικών εκλογών, αποχώρησες και απ' την ό,τι να 'ναι συλλογικότητα στην οποία τότε συμμετείχες; Μίλα ρε τσογλάνι!”.
Ο πόνος ήταν αφόρητος και από τα μάτια μου, που είχαν πεταχτεί όξω, στην απέναντι γωνιά, έτρεχε μαύρο δάκρυ.
Αφησε τη γλώσσα μου ήσυχη, τα μάτια μου επιστρέψανε στη θέση τους: “Ναι, είναι αλήθεια”, ξεφύσηξα, αυτός στο μεταξύ, υπό τον ήχο νέων χειροκροτημάτων, καυτηρίαζε μια άλλη λαβίδα, ενώ την ίδια στιγμή έχωνε την παγωμένη στο στόμα μου πιεζοντάς μου τη γλώσσα και κάνοντας χώρο για την καυτηριασμένη με την οποία μου πίεσε τον ουρανίσκο: “Είναι αλήθεια ότι το 2009, μετά τις ευρωεκλογές, ένιωσες αηδιασμένος απ' τη φαγωμάρα στον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ;”.
Είχα αναγουλιάσει, ήμουν έτοιμος να τα ξεράσω όλα, όταν ο βασανιστής γιατρός (τριτοξάδερφος του τερματοφύλακα γιατρού και μπατζανάκης του τερματοφύλακα κηπουρού) έβγαλε απ' το στόμα μου τις λαβίδες και μου τις έχωσε στα ρουθούνια, “μίλα ρε!”, κατόπιν στα αυτιά, “ομολογώ, ναι, ομολογώ”, κραύγασα...
Και πάλι χειροκροτήματα. Μόνο ο φίλος μου ο Πολ, μόνος του, χωρίς πρωτοβουλία, απ' το τραπέζι της Ίριδας, όπου καθότανε και έτρωγε σουτζουκάκια σχάρας, άφησε κάτω το πιρούνι του και διέταξε να απελαθώ τάχιστα.
Ο γιατρός βασανιστής επιτέλους απέσυρε τις λαβίδες απ' το παιχνίδι και μου μπούκωσε τα πληγωμένα ρουθούνια με δύο αρωματισμένα με τ' άρωμά της πανάκια. Εβαλε το πρόσωπό του πολύ κοντά στο δικό μου -η ανάσα του μύριζε γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και αποσπασμένα με βασανιστήρια βρομερά μυστικά χιλιάδων συνασθενών μου- και ρώτησε συνωμοτικά: “Είναι αλήθεια βρε μπουμπούκο ότι πριν από μία εβδομάδα, σε τελετή chatανισμού, με τη συνιστολόγα σου την Go-Go, ομολόγησες χρόνια λιμπιντοειδή προσκόλληση στην Κάντυ-Κάντυ;”.
Έσκυψα το κεφάλι: “Μπορώ σας παρακαλώ να μην απαντήσω σε αυτή την ερώτηση; Δεν ήταν στην ύλη”.
Αντί απάντησης, περιορίστηκε να με απειλήσει με ένα αντίτυπο της “Εξιλέωσης” του Ίαν Μακγιούαν. “Οχι, όχι άλλο Βρυώνη, εντάξει θα τα πω όλα”.
“Λέγε λοιπόν: Ερεθίζει τη λίμπιντό σου η Κάντυ-Κάντυ;”.
“Ναι, ναι! Θέλω να τις γαμήσω και τις δύο: Και τη μια Κάντυ, και την άλλη Κάντυ”, είπα, λιποθύμησα από ντροπή, η πρωτοβουλία αηδιασμένη απέσυρε την αλληλεγγύη της προς το πρόσωπό μου και ο γιατρός βασανιστής ανακοίνωσε: “Αυτό που απάντησες είναι... λάθος! Η Κάντυ-Κάντυ είναι μόνο μία”.
Ενιψε τας χείρας του και μου έγραψε παραπεμπτικά για γαστροσκόπηση, κολονοσκόπηση, κλωνοσκόπηση, ξυλοσκόπηση και μέχρι θανάτου δημοσκόπηση στου Γιάννη Πρετεντέρη.



ΥΓ: Ε, με το μπαρδόν, για συνοδευτικό βίντεο τι περιμένατε; Σκηνές απ' το Κάντυ-Κάντυ; Οχι, τόσο χαμηλά δεν θα πέσω.



ΥΓ2: Αν και τώρα που το ξανασκέφτηκα, πιο ταιριαστό είναι αυτό το τραγούδι, το Sex and Candy, μόνο που τέτοια σλακερίστικα κολλεγιακού τύπου τραγουδάκια είναι απλές δραμαμίνες συγκρινόμενα με τον Ιγκι και την Κέητ Πίρσον.

Ο βασιλιάς Μάικλ ζει

Όχι. Ο Μάικλ Τζάκσον δεν πέθανε. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ο θάνατος αυτός αποτελεί άλλο ένα μάρκετιγκ τρικ της διεθνούς σόου μπίζνες.

Όχι. Το σενάριο που έχω στο μυαλό μου είναι μια τεράστια συναυλία τρίμπιουτ με καλλιτέχνες κάθε είδους, πολυδιαφημιζόμενη, το γεγονός της χρονιάς ένα πράμα, sold out, και τη στιγμή που οι 50 και βάλε καλλιτέχνες θα τραγουδούν αγκαλιασμένοι στη σκηνή "just beat it" (είπαμε, απότιση φόρου τιμής αλλά αρκετά μας τα'πρηξες με τις υστερίες σου τόσα χρόνια ρε φίλε...)

....

να εμφανιστεί ξαφνικά και να υπερίπταται από πάνω τους ωσάν αγγελάκι, φορώντας λευκά φτερά, ένα ερμαφρόδιτο ανθρώπινο υβρίδιο όπως τόσο πολύ είχε κοπιάσει όλα αυτά τα χρόνια να γίνει.



Περίεργη προσωπικότητα, και για τα δικά μου μάτια, θλιβερή. Αν είχατε κλείσει εισιτήρια να πάτε στο Λονδίνο να τον δείτε (μου είπαν για 2-3 γνωστούς) ατυχήσατε. Προτιμήστε τουλάχιστον τη Μαλακάσα που δε θα χρειαστεί να πετάξετε κιόλας. Μια βολτίτσα μπρος και πίσω στο Terra Vibe θα σας ταλαιπωρήσει λιγότερο (αλλά φαντάζομαι θα σας συγχίσει περισσότερο... χο χο χο).

Αφιερωμένο σε κείνα τα ωραία (και αθώα ακόμη) σχολικά πάρτυ της δεκαετίας του '80. Που περιμέναμε όλο ανυπομονησία και καρτερία το Γιάννη, τον Κώστα, το Δημήτρη, το Χρήστο να έρθει να μας πάρει να χορέψουμε μπλουζ...

Αντιρατσιστικό φεστιβάλ

Καλά ε;
Δυο πόστ σε μια μέρα και το ένα φωτογραφικό από τα απίστευτα ε;
Κούνελε.
Αν διαβάζεις αυτή τη στιγμή σου έχω έκπληξη για το τέλος.
Το λοιπό πήγα στο φεστιβάλ παρέα με τον πιο μεγάλο μου γιο (τον "πιο" έτσι; βλ. παρακάτω πόστ).
Έβγαλα και φωτογραφίες. Το κακό είναι ότι κατάλαβα περί τα μέσα του περιπάτου ότι μαζί μου κάνει περίπατο και η μπαταρία. Οπότε οι φωτογραφίες είναι μάλλον βιαστικές και ζητώ συγνώμη για αυτό.
Πάμε λοιπόν;
Και δε μπάμ!

Άντε ρε μπαμπά! Απ' εδώ πάει ο κόσμος. Έχει και μπαλόνια εκεί!
Έλα εδώ ρε Μπόμπ...
Πάρκο των σκύλων λέμε. Των Σκύλων!
Stage 1

Stage 2
Stage 3 Καλή φάση ε; Μόνο που όταν πήγα
εγώ δεν έπαιζε κανείς
Υπάρχουν τουλάχιστο δυο τέτοια σημεία.
Διάφοροι παίρνουν το λόγο και...
ενημερώνουν τον κόσμο σε θέματα μετανάστευσης. Το βρήκα καλό.
Παιδότοπος. Κλαμπατσίμπαλα και τέτοια απασχολούν όμορφα τα παιδιά.
(Η φωτογραφία δεν είναι πολύ καλή...sorry)
Η ψυχική μας υγεία όντως χρειάζεται κάτι...

Από εδώ παίρνεις αν θες επαναστατικό καφέ!
Αλήθεια. Έτσι τον λένε!
Μια μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια να
βγάλουμε μια μακρινή φωτογραφία.
(Ο ουρανός πάντως ωραία βγήκε)
Και το κοκτέηλ μπαρ...

Δε μπόρεσα να καθίσω παραπάνω αλλά σαν καλή προσπάθεια την είδα. Να πάτε από εκεί. Το πρόγραμμα υπάρχει πάνω δεξιά, δείτε το...όπως και να χει αυτό που μένει είναι:
Και τώρα η ώρα του Κούνελου:

Αυτά είναι μπουρνούζια!!

Η νέα "γεννεά" είναι εδώ...

Γειά χαραντάν
Με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση σας ανακοινώνω ότι σε επτά περίπου μήνες θα έχουμε νέα γενεά Σκορδοπουτσογλέων.

Τρέμετε.

Μετά το μικρό παίκτη έρχεται ακόμα ένα κομμάτι του πάζλ του τρόμου για όσους μας την μπαίνουν. Και είναι πολλοί αυτοί...Κυρίως πολιτικοί.

Πρέπει να πω ότι η Άφρο έχει γενέθλια 9 Φλεβάρη, ο μικρός παίκτης 11 του ίδου μήνα και η πιθανή ημερομηνία γέννησης του νέου βλασταριού υπολογίζεται στις...10 Φλεβάρη. Οπότε από τώρα είστε καλεσμένοι στο τριήμερο εορταστικών εκδηλώσεων που θα διοργανωθεί.

Επίσης για να αντιμετωπιστεί η αδικία ο μικρός παίκτης θα παραμείνει μικρός παίκτης.
Τι θέλω να πω:
Όταν κάνεις το πρώτο παιδί όλοι σου λένε τι κάνει ο μικρός; Και απαντάς.
Όταν κάνεις ένα δεύτερο αμέσως το πρώτο παιδί γίνεται ο "Μεγάλος" και ας είναι 2 ετών ας πούμε.
Άρα ο μικρός παίκτης θα παραμείνει μικρός γιατι έτσι του αξίζει, και όταν με ρωτούν δε θα λέω "Ποιος; Ο μεγάλος ή ο μικρός;" αλλά θα λέω:
"Ο πιο μεγάλος ή ο πιο μικρός"
Νομίζω ότι έτσι η αδικία αποκαθίσταται.

Πάντως. Μοιράζομαι μαζί σας την εξής σκέψη:
Μετά τα νέα για κάτι χρωστούμενα που κατάφερα τελικώς να εξασφαλήσω, και μετά τα νέα για το καινούργιο μέλος της Sagrada Familia (κατατάσσονται χρονικά, σαφώς η είδηση για το παιδί είναι σημαντικότερη) το μόνο που μένει ποιο είναι;

ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΠΑΟΚ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ
ΠΑΜΕ ΜΩΡΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ

(μη με παρεξηγείτε. Έχω τρελαθεί από τη χαρά μου. Σε σημείο να σας αγαπώ όλους. Πάντα βέβαια σας αγαπούσα. Καλά ο Πάνως έχει βρωμερές πατούσες και το συναίσθημα μετριάζεται αλλά καταλαβαίνετε...)

ΥΓ Κούνελε σου έχω μια φωτογραφία έκπληξη αλλά θα την αναρτήσω το βράδυ.

ΥΓ2 Ο γιος μου πλέον λέει "Μπαμπά" κανονικά και ξέρει τι εννοεί. Δεν έχω αισθανθεί παρόμοιο συναίσθημα ποτέ στη ζωή μου.

ΥΓ3 Σας αγαπώ.

ΥΓ4 Πρωτάθλημα ε; Δε βολεύομαι με κύπελλο. Να ξέρετε.

ΥΓ5 Είμαι ανορθόγραφος. Να με συμπαθάτε.

Sushiiiii

Μαθήματα σούσι:

Θα ξεκινήσουμε με το Makizushi (巻き寿司), το οποίο είναι το πιο θρεπτικό και κατά τη γνώμη μου το πιο νόστιμο από τα σούσι. Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες Μακισούσι, αλλά εγώ μια γνωρίζω καλά, το Futomaki (太巻き). Κύριο στοιχείο που χρειαζόμαστε για να φτιάξουμε το μάκι είναι, όπως σε κάθε σούσι, το ωμό ψάρι. Κατά βάση χρησιμοποιείται, τόνος ή σολομός. Στο φουτομάκι όμως χρειάζεται το περιτύλιγμα, το οποίο είναι ένα φύκι από την οικογένεια της πορφύρας, το επί το ιαπωνικότερον Nori (海苔). Αφού λοιπόν αγοράσουμε το Νόρι το απλώνουμε στον πάγκο και πιο συγκεκριμένα, αν θέλουμε να πετύχει το τύλιγμα, πάνω σε ένα τυλιχτήρι (συνήθως από μπαμπού). Βράζουμε το ρύζι το οποίο στη συνέχεια το απλώνουμε πάνω στο νόρι. Μετά τοποθετούμε τη γέμιση οριζόντια, πρώτα τον ωμό σολομό ή τόνο και μετά τα λαχανικά σε λεπτές λωρίδες. Τα κύρια λαχανικά που μπαίνουν στο Φουτομάκι είναι αγγούρι, αβοκάντο και καρότο. Επίσης συχνά έχει κάποιο είδος τουρσιού ή τζίντζερ. Το μακί μετά τυλίγεται και σερβίρεται με σος σόγιας., αλμυρής και γλυκιάς. Φυσικά επειδή κανείς δε θα καταλάβει τίποτα στην περιγραφή παραθέτω ένα οπτικό ντοκουμέντο με όμορφη ιαπωνική ποπ.

Το σούσι στην Ελλάδα πωλείται ακριβά. Δε γνωρίζω γιατί ένα τέτοιο προϊόν που για τους Ιάπωνες είναι σχεδόν σα να τρώνε πιτόγυρους, οι Έλληνες το πληρώνουν ακριβά. Επειδή όμως και στις χώρες των κουτόφραγκων το σούσι είναι από τις φτηνές λύσεις για φαγητό (μαζί με τα γυράδικα των Τούρκων και τα ινδικά φαστφουντάδικα), κρίνω σκόπιμο να αναφέρω ότι το σούσι είναι μια φτηνή και υπερθρεπτική λύση και προσφέρεται και σε μορφή ντελίβερι με κόστος 10 ευρώ το άτομο. Ιδού λοιπόν το σούσι γεύμα που περιλαμβάνει ένα φουτομάκι (10 κομμάτια), μια σούπα μίσο (από ρύζι) και μια σαλάτα.

Κλείνοντας ας πούμε ότι ένα καλό σούσι συνοδεύεται από το παραδοσιακό ιαπωνικό ποτό, το σάκε, το οποίο παράγεται από ρύζι. Επειδή την πρώτη φορά που το δοκίμασα νόμισα ότι πίνω σκέτο οινόπνευμα με νερό σας προτείνω την "νάμπερ ουάν τζάπανιζ μπιρ" ΚΑΡΑΚΟΥΤΣΙ.

Έλα Τίγρη μου!

- "Πάμε συναυλία Tiger Lillies;"
- "Μμμμ, ποιοι είναι αυτοί;"
- "Κάτι... κάτι... μικρούληδες" (χωρίς ίχνος ειρωνίας ή σαρκασμού, σας βεβαιώ)

Την παραπάνω στιχομυθία άκουσα πριν λίγο από ένα ζευγάρι γύρω στα 35 (ο κύριος) και 30 (η κυρία) την ώρα που τους προσπερνούσα στο δρόμο και οι τρεις μαζί προσπερνούσαμε μια αφίσα με την επικείμενη συναυλία των Tiger Lillies.

Αυτό που με ξένισε όπως θα αντιληφθήκατε, ήταν το προσδιοριστικό που χρησιμοποίησε ο άντρας για να χαρακτηρίσει το συγκρότημα. Αν τελωσπάντων ήθελε να εντυπωσιάσει τη σύντροφό του με τις γνώσεις του περί μουσικής, καλό θα ήταν να διάλεγε τουλάχιστον κάποιο που είχε ακούσει κανά δυο φορές, ή έστω, είχε διαβάσει και του είχε κινήσει το ενδιαφέρον.

Ίσως να ακούγομαι λίγο σνομπ, και πιθανότατα ως ένα βαθμό να είμαι, αλλά τείνω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που πηγαίνουν με αυτά τα δεδομένα να παρακολουθήσουν μια καλλιτεχνική δημιουργία είναι οι ίδιοι που θα τρώνε πασατέμπο και θα μιλάνε στο κινητό τους στη μέση της παράστασης.

Ίσως πάλι και όχι, είναι εξάλλου και θέμα κοινωνικής συμπεριφοράς πέραν των άλλων. Αλλά θυμάμαι τη σύγχιση που είχα πάρει πριν 2-3 χρόνια σε μια θεατρική παράσταση των Περσών με τη Λυδία Κονιόρδου σε ένα νησί της παραμεθορίου. Φυσικά, σε ένα απομακρυσμένο νησί οποιοδήποτε γεγονός, ακόμη και επίδειξη τάπερ από τη Βέφα, αποτελεί ευκαιρία να ξεφύγει κανένας από την επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα (μη σας πω ότι και γω θα πήγαινα αν μου τη βίδωνε).

Εκεί λοιπόν, όπου δεδομένου και του οικονομικού εισιτηρίου ένεκα κρατικής επιδότησης, μαζεύτηκαν οι πάντες: ο δάσκαλος και ο ψαράς, ο φοιτητής και η περιπτερού, η μοδίστρα και η χωρίστρα (αυτό ο ΠάνωςΚ. θα το έγραφε νομίζω). Μόνο τα άτριχα κορμιά που λιάζονταν στις παραλίες δεν εκτροχιάζονταν καθόλου από τις συνήθειες τους. Η παράσταση δόθηκε στην αυλή ενός σχολείου, ελλείψει καταλληλότερου χώρου. Πλαστικές καρέκλες είχαν παραταχθεί αμφιθεατρικά, αφήνοντας μικρούς διαδρόμους για να γίνεται ευκολότερη η διέλευση. Κάθονται όλοι, και με το που ξεκινάει η παράσταση, αρχίζουν να πετάγονται από παντού με τις καρέκλες κολλημένες στα οπίσθιά τους και να θρονιάζονται όπου μπορούσαν να βολέψουν την αφεντιά τους, κλείνοντας τους διαδρόμους και σχεδόν αγκαλιάζοντας το θίασο! Έλεος! Και αφού καθήσανε, βριστήκανε και σιχτιρίσανε, αρχίσαν να ανοίγουν τα σακουλάκια με τα σνακς. Κανονική μυσταγωγία!!

Τελωσπάντων, η παράσταση ήταν εκπληκτική παρόλα αυτά, αλλά παρά την ικανοποίηση που πήρα, η οργή μου δεν κατευνάστηκε τόσο ώστε να ξεχάσω τα χαστούκια που θα ήθελα να ρίξω στη κυρία με την μιζανπλί μπροστά μου και δεξιά όταν τελείωσε...

Επειδή...

...οι άλλοι μάλλον καλύτερα από εμένα γράφουν, (αναφέρομαι σε αυτό)
και επειδή όντως το νόημα που ήθελα να εξάγω βγήκε εντελώς διαφορετικό (κάτι που με στεναχώρησε ιδιαίτερα αλλά η ευθύνη είναι δική μου)
θα ήθελα να δείτε αυτό.
Γι' αυτούς ήθελα να πω, δε βγήκε ξεκάθαρο. Οι προσθήκες είχαν να κάνουν με το ότι πιστεύω ότι έπρεπε κάποιοι στις..."χαμηλότερες βαθμίδες" να αντιδράσουν νωρίτερα όπως γίνεται σε άλλες εφημερίδες. Δείτε και εδώ...

Fête de la musique

Η γιορτή της μουσικής γίνεται κάθε χρόνο στους δρόμους του Παρισιού, τέτοια εποχή. Φέτος σε περίπου 400 σημεία στην πόλη από το μεσημέρι έως αργά το βράδυ έπαιζε μουσική από μπάντες ή παραγωγούς. Δυστυχώς δεν προσέφεραν θέαμα και τέχνη ποιότητος αλλά να μια ιδέα.

Καλοκαίρι όλοι στα πάρκα (place des Vosges)

Βούτυρο στο όνειρό του

Τα πρόσωπα του δράματος:
Ιταλός, με καράφλα νησίδα και ροξάκι, 45αρης, μιλάει στα ιταλικά κι εγώ τον καταλαβαίνω, παρότι δεν ξέρω γρι ιταλικά. Τραγουδάει όπερα, γυμνός, με το φαλλό ορθωμένο απειλητικά στον αέρα, μια οπερετική επίδειξη του φροϊδικού φόβου του πέους.
Όπερα-τσόντα με πρωταγωνιστή τον κατά φαντασίαν γυμνασμένο γυμνιστή προπονητή, που περπατά 15 χιλιόμετρα τη μέρα, τραβολογώντας κι άλλους μαζί του, στον ίσκιο της παπαρούνας τρώει λιγκουίνι με ντοματίνια, σκόρδο και πάστα ελιάς και προβλέπει θανάτους από καρδιά για όλη τη γενιά μου πριν τα 50. Περιπατητής, εμψυχωτής και ξεσηκωτής όσων άρα ζουν στα παγκάκια της παραλίας: Διάλειμμα; Ναι, να κάνεις! Τσιγάρο; Όχι, να μην κάνεις! Έλα, ορίστε, πάμε, πάμε, περπατάμε...
Ξυλοσκόποι: Ξυλοσκόπηση πασπιτών, ανεμίζοντων σημαίες και λάβαρα με τον ήλιο τον πράσινο, τον ανατέλλοντα, έμπλεων μέθης αποχωρούντων από ταβέρνα της Άθωνος, μετά την ομιλία του Γιωργάκη στη συμπρωτεύουσα τραγουδώντας “Φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες”.
Οι άγριοι αναπαύονται: Αγριανάπαυση. Αν ήταν δικό τους το μαγαζί, θα απεργούσαν; Κεκτημένα δικαιώματα και παρεμφερή κουραφέξαλα ξερίζωσαν τους βασιλικούς απ' τις γλάστρες κι έφαγαν τα γαριδάκια.
Ασθενής, καλώδια, ηλεκτρόδια, εφόδια, εμπόδια, παρόδια, ασόδυα, ξαπλωμένος στο ιατρικό τραπέζι, αντικείμενο μελέτης στο Εργαστήρι του Ξύπνιου:
- Ο δύστυχος... Είναι κλανοφοβικός
- Δηλαδή;
- Φοβάται ότι θα του φύγουν τα όνειρα, άμα κλάσει στον ύπνο του.
- Οπότε πρέπει να ορίσουμε αρχικά τη φύση του ύπνου. Τι είναι ο ύπνος;
- Ο ύπνος είναι κιτρινωπός και λιπαρός σαν το βούτυρο.
- Όχι, ο ύπνος είναι ένα κομμάτι κίτρινο τυρί που το μοιράζονται πολλοί και το γεμίζουν τρύπες.
- Διαφωνώ συνάδελφοι, στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα σπόγγο, σφουγγάρι το οποίο συγκεντρώνει αλλά αδυνατεί να συγκρατήσει μέσα του τα όνειρα τούτου του δυστυχή.
- Τα βλέπω τα όνειρά του, αλλά αδυνατώ να τα καταλάβω. Είναι σαν να ονειρεύεται σε μια γλώσσα ξένη, άγνωστη, τολμώ να πω όχι ανθρώπινη.
- Να φωνάξουμε διερμηνέα; Αυτοί φωτίζαν με φακό τρανζίστορ το βουνό και σκοτώναν πολλούς δικούς τους, Ναουσαίους. Κι είχαν φέρει στο δικαστήριο έναν δραγουμάνο αλλά τον βάλαν φυλακή, αυτόν που ζούσε σαν πρίγκιπας, και δεν ήξερε γιατί.
- Δεν είναι σε ξένη γλώσσα τα όνειρά του ασθενούς συνάδελφε. Είναι κωδικοποιημένα στη μίμηση της πάπιας του βελαστή του πρώτου ορόφου και στα τραγούδια του Άσιμου που τραγουδά τα μεσάνυχτα ο γείτονας στο απέναντι μπαλκόνι του ακάλυπτου.
Πάλι με ξύπνησε το πρωί η μυρωδιά του ονείρου, σαφής ένδειξη υπνικής άπνοιας και πέρδης. Τρέχοντας στο μπάνιο, διάβασα ένα κεφάλαιο από το “Πολύ βούτυρο στο τομάρι του Σκύλου” του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, άνοιξα τον υπολογιστή, το έγγραφο του Όπεν Όφις με τίτλο “φρέσκο” και το πήρα απόφαση: Ετούτη η ιστορία δεν δύναται να γραφεί. Αρχική σελίδα μπλόγκερ, εισαγωγή κωδικών, νέα ανάρτηση, κόπι πέηστ, αποστολή ηλεμηνύματος στην προσωπική μου μούσα για προέγκριση, διορθώσεις, δημοσίευση!

(κλεμμένες ατάκες από: Νικολάκη Διάσελο, Σαλαδίνο, GT και την Κ., φυσικά.)



ΥΓ. Δυστυχώς ο ήχος στο βίντεο δεν είναι ο καλύτερος, αλλά αυτό δεν το κάνει λιγότερο απολαυστικό.

Αράζω, άρα, ζω

Ο κύριος και η κυρία Καριέρ βρέθηκαν σε ύπτια στάση σε κεντρικό πάρκο του Παρισιού.

Κλάψτε κροκόδειλοι

Οι πρώτοι που έθεσαν θέμα δημιουργίας του σύμπαντος μέσα από τη μεγάλη έκρηξη, το big bang, ήταν οι φυσικοί Φρίντμαν και Λεμέτρ (ο δεύτερος μάλιστα ήταν και κληρικός). Απλώς ο δεύτερος όταν την ανακοίνωσε δεν ήξερε καν ότι το είχε κάνει πριν από αυτόν ο Φρίντμαν. Και αυτό γιατί οι υπόλοιπες αυθεντίες του χώρου είχαν θάψει τη θεωρία του τελευταίου.
Σημείο κλείδι για την απόρριψη τους ήταν τούτο: Οι δυο τους προκειμένου να φτάσουν σε αυτό το συμπέρασμα είχαν ξεκινήσει από τη θεωρία της γενικής σχετικότητας του Αϊνστάιν για να τα καταφέρουν. Για να μπορέσουν να στηρίξουν μαθηματικά τις απόψεις τους χρησιμοποίησαν μεν τα της γενικής σχετικότητας αλλά, χωρίς να λάβουν υπ' όψιν μια σταθερά που ο Αϊνστάιν είχε θέσει για να θεμελιώσει με τη γλώσσα των αριθμών τη θεωρία του.
Έτσι ο πρώτος που τους αμφισβήτησε ήταν ο ίδιος ο Αϊνστάιν. Έστειλε μια οργισμένη επιστολή στο άσημο περιοδικό που είχε φιλοξενήσει το άρθρο του Φρίντμαν, ενώ απευθυνόμενος στον Λεμέτρ είχε πει:
"Οι υπολογισμοί σας είναι σωστοί αλλά η φυσική σας απεχθής".
Όταν ο Χάμπλ πέταξε στα μούτρα όλων με σοβαρές αστρονομικές παρατηρήσεις και ακράδαντα (με τα σημερινά τουλάχιστο δεδομένα) επιχειρήματα τη θεωρία του Big Bang τότε ο Αϊνστάιν είπε για τον εαυτό του:
"Για να με τιμωρήσει για τη περιφρόνηση του έτρεφα προς τις αυθεντίες, η μοίρα με έκανε και εμένα αυθεντία".

Η ιστορική αναφορά στις θεωρίες του σύμπαντος έγινε απλώς για να γίνει κατανοητό το νόημα της φράσης του Αϊνστάιν.
Γιατί την απευθύνω στους δημοσιογράφους και δη στα μέλη των διαφόρων ενώσεων και ακόμα περισσότερο στα μέλη του ΔΣ αυτών.
Και εξηγούμαι:
Για όσους δε γνωρίζουν η διαδικασία για να γίνει κάποιος δημοσιογράφος είναι η εξής:
Ξεκινάς απλήρωτος, συνεχίζεις απλήρωτος, περιμένεις απλήρωτος και τελικά σε βάζουν στο αποκαλλούμενο μπλοκάκι. Στη συνέχεια πέρνεις ψίχουλα, συνεχίζεις με ψίχουλα και στο τέλος όλης αυτής της ιστορίας ΜΠΟΡΕΙ και να μπεις στο κανονικό μισθολόγιο της εφημερίδας. Από τη στιγμή που αυτό γίνει, και δεν έχεις πεθάνει στο ενδιάμεσο από την πείνα, αν έχεις πτυχίο πανεπιστημίου η ΤΕΙ ανεξαρτήτου ειδικότητας και συμπληρώσεις ένα χρόνο ένσυμα δημοσιογράφου κάνεις αίτηση στην κάθε Ένωση Συντακτών. Αυτά βέβαια γίνονται αν είσαι αξιοπρεπής. Γιατί αν δεν είσαι, με κάτι κολλητιλίκια στο διευθυντή, κάτι "χάρες" σε ορισμένους, μπορεί και να επισπευστεί η διαδικασία.
Συγχαρητήρια. Τα καταφέρατε. Γίνατε δημοσιογράφος.
Τώρα. Από τη στιγμή που οι δημοσιογράφοι μπουν στην πολυπόθητη Ένωση (που έχει πολλά προνόμια) τότε τα ξεχνούν όλα. Γίνονται άμεσα οι παραπάνω αυθεντίες, ξεχνούν τι σκατά φάγανε για να φτάσουν να μπουν στην Ένωση και μάλιστα οι περισσότεροι υποστηρίζουν ότι είναι αδύνατο να έχει γίνει η Ένωση τόσο ανοικτή σε μέλη. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μη χάσουν τη δουλειά τους.
Οι πρόεδροι των Ενώσεων από την άλλη τις περισσότερες φορές εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργοδοτών και να αφήσουν τις μαλακίες περί συνδυκαλισμού. Δε γίνεται ρε ψηλέ να το παίζεις συνδικαλιστής και να έχεις εσύ μισθό πάνω από 2500 και μέσα στην εφημερίδα σου να δουλεύουν 10 απλήρωτοι. Και αν απολυθεί κανένας δηλώνουν συμπαράσταση και κάνουν απεργία μια μέρα.
Έτσι φτάνουμε στο εξής:
Ενδιαφέρθηκε ποτέ καμία Ένωση συντακτών γιατί έχουν τα ΜΜΕ άνθρωποι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την κάθε κυβέρνηση; Και η κουτσή Μαρία ξέρει ότι τα μέσα ελέγχονται για να παίρνουν κάποιοι μεγάλες κρατικές δουλειές.
Άρα συμπέρασμα νούμερο ένα: Οι Ενώσεις στα τέτοια τους αν ο ιδιοκτήτης μιας εφημερίδας το μόνο που θέλει από αυτήν είναι να εξυπηρετήσει τα οικονομικά συμφέροντα του. Ακόμα και αν η ίδια η εφημερίδα δε πουλάει την κρατάνε γιατί τους δίνει κέρδη αλλού.
Πως γίνεται από την άλλη εφημερίδες με πωλήσεις φύλλων που μετριώνται όχι με το δάκυτλο τους ενός χεριού αλλά με νανόμετρα να επιβιώνουν; Με μαύρη εργασία όπως περιγράφηκε πιο πάνω από την μια και με κρατική διαφήμιση από την άλλη. Έτσι οι κυβερνήσεις δίνουν λεφτά και οι εφημερίδες τους αβαντάρουν. Θυμάστε τον ντόρο με τις τακτικές Ρουσόπουλου. Θυμάστε κανένα να διαμαρτύρεται γι αυτό;
Άρα συμπέρασμα νούμερο δυο: Οι Ενώσεις στα τέτοια τους αν οι εφημερίδες είναι κρατικοδαίετες και μαύρες στην εργασία.
Κλείνει λοιπόν ο Ελεύθερος Τύπος. Όλοι ρίχνουν δάκρυα κροκοδείλου. Δεν ήξεραν ότι η κ. Αγγελοπούλου θέλει την εφημερίδα μόνο για να εξυπηρετήσει πολιτικούς και οικονομικούς σκοπούς; Ξεχάσατε την ιστορία με το φωτογράφο του ΕΤ που τράβηξε μια φωτογραφία αστυνομικού με όλπο παρατεταμένο το Δεκέμβριο και ο κ. Κοτρώτσος τον έστειλε για βρούβες; Οι εργαζόμενοι, τους οποίους βεβαίως και συμμερίζομαι, γιατί δεν έκαναν κάτι νωρίτερα αλλά μόλις τώρα έστησαν αυτό;
Και όταν λέω νωρίτερα δεν εννοώ να κάνουν απεργίες για να διώξουν την Αγγελοπούλου. Εννοώ πολύ νωρίτερα. Να πάρουν το ρόλο τους σοβαρά και να μετέχουν στις συνελεύσεις των Ενώσεων. Να υποστηρίξουν όσους βιάζονται καθημερινά με μαύρη εργασία. Να υποστηρίξουν αυτούς που υψώνουν τη φωνή τους και όχι να κάτσουν στα αυγά τους. Να καταγγείλουν το γεγονός ότι οι εφημερίδες ελέγχονται και να φωνάξουν ότι η ενημέρωση στην Ελλάδα πάει κατά διαόλου. Να πουν όχι στην κρατική διαφήμιση. Να βγουν απο το γραφείο τους που όλη μέρα μιλάνε στο τηλέφωνο.
Ρεπορτάζ σου λέει μετά.
Έχουν από ένα ρουφιάνο ο καθένας και τον παίρνουν τηλέφωνο. Τον αβαντάρουν μάλιστα μετά για να συνεχίσουν να έχουν ειδήσεις. Μόνο η πάρτη τους. Θυμάστε τι έγινε όταν με την ασφαλιστική μεταρρύθμιση (μάι άς παρεπιπτώντος) πήγαν να βάλουν χέρι στο ταμείο τους; Της Πόπης. Και τελικά το ταμείο τους έμμεινε άθικτο. Αυτό που περιλαμβάνει ΜΟΝΟ όσους είναι στο μισθολόγιο. Άρα κατ' επέκτασιν μόνο όσους είναι στις Ενώσεις.
Πρέπει επιτέλους να τελειώσει η περίοδος της παθητικής στάσης των δημοσιογράφων. Έχετε καταντήσει τα καλύτερα φερέφωνα των αφεντικών σας. Αυτών των αφεντικών που με άνεση σας πετάνε μαζί με άλλους 450 εργαζομένους στο δρόμο.
Ο ΕΤ είχε μάλλον νεοφιλελέυθερη γραμμή. Πέσατε θύματα της γραμμής που πειθήνια ακολουθούσατε τόσα χρόνια.
Η ευθύνη για το ότι κλείνει η εφημερίδα πρώτα ανήκει σε εσάς. Μετά σε όλους τους συναδέλφους σας. Μετά στο αφεντικό σας.

Παν.Κ.-ΤV 02 (πολιτιστικόν)

Συνεργείο του Παν.Κ.-ΤV παραβρέθηκε χτες στην εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον Μέγα Αλέξανδρο που διοργάνωσε, φυσικά στο άγαλμα του έφιππου στρατηλάτη, στην παραλία, η νομαρχία Θεσσαλονίκης. Ακολουθούν εκτεταμένα αποσπάσματα από το καλλιτεχνικό μέρος της εκδήλωσης (ποίηση, "Η Πεμπτουσία", από τον μουσικοσυνθέτη Αλέξανδρο Χάχαλη και χοροθέατρο Ντίνου Φανάρα "Η κατάκτηση της Ανατολής").

Πρώτα λοιπόν, λίγη ποίηση.




Παρακαλείσθε πρώτον να δείξετε κατανόηση στα όποια τεχνικά προβλήματα στον ήχο, την εικόνα και το μοντάζ και δεύτερον σε περίπτωση που επιθυμείτε να προβείτε σε κάποιο σχόλιο, το σχόλιό σας να είναι κόσμιο. Σας ευχαριστώ.

Συνεχεια, με χοροθέατρο.

Πλήρες ρεπορτάζ με πολύ παρασκήνιο και φωτογραφικό υλικό στο thess απ' τον Αργο.

Πληθωρισμός

Στην οδό Κλεισούρας, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, κοντά στην Παναγία Χαλκέων. Το μαγαζί προφανώς κατάκλειστο απ' την εποχή της δραχμής...

Ο θόρυβος και η οσμή (Le Bruit et l’Odeur)

Στις δύσκολες στιγμές του, όταν δηλαδή ανοίγουν πολλά εσωτερικά κοινωνικά μέτωπα και απονομιμοποιείται η εξουσία του, το αστικό κράτος προσφεύγει συνήθως στη χρήση κάποιου αποδιοπομπαίου τράγου. Στην ελληνική περίπτωση είναι γνωστή η προσφυγή στον εξωτερικό εχθρό (Τούρκο, Αλβανό, Μακεδόνα κλπ) για να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη και κυρίως να συσπειρωθεί εκ νέου γύρω από την κυβέρνησή του. Συχνά όμως, η εξουσία χρησιμοποιεί ή καλύτερα εφευρίσκει εσωτερικούς εχθρούς για να ενδυναμώσει την νομιμότητά της. Στην ελληνική περίπτωση, πάλι, για τριάντα χρόνια, μετά τον εμφύλιο, ο εσωτερικός εχθρός ήταν οι αριστεροί. Σήμερα ένας νέος ωραίος εσωτερικός εχθρός είναι οι μετανάστες που είναι φυσικά οι υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση, για τη διαφθορά, για τους χαμηλούς μισθούς, για την υπερχρέωση του Έλληνα σε δάνεια και τη συσσώρευση κερδών στις τράπεζες από την άλλη μεριά, για την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας από το 2008, για την επισφαλή εργασία, για όλα τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής οικονομίας. Ο έλληνας είναι τόσο μαλάκας που θεωρεί ότι, ναι, πράγματι, οι μετανάστες είναι η αιτία όλων των παραπάνω. Θεωρεί ότι αν δεν ήταν οι μετανάστες ,αυτός θα δούλευε στα έρημα χωράφια της επαρχίας, θα μάζευε τις ελιές και τις φράουλες για ελάχιστα ευρώ, θα έκανε όλες τις βρωμοδουλειές, θα δούλευε οικοδομή, καθαρίστρια στο μετρό και στις τουαλέτες κλπ κλπ. Η ΝΔ αποφάσισε να παίξει το χαρτί του εσωτερικού εχθρού, των μεταναστών, για να χαϊδέψει τα αυτιά του Έλληνα και πρωτίστως των ψηφοφόρων και στελεχών της που λοξοκοιτούν προς το ΛΑΟΣ. Η αστική δεξιά ξέρει να χρησιμοποιεί το παιχνίδι του φασισμού (της άκρας δεξιάς) για να βγαίνει ενισχυμένη στο τέλος.
Στην περίπτωση της Γαλλίας το παιχνίδι αυτό το έπαιξε πολύ καλά ο Νικολά Σαρκοζί. Κλέβοντας τα συνθήματα τις άκρας δεξιάς, πατώντας στις φοβίες του Γάλλου μικροαστού, ασκώντας μια πολιτική έντονης καταστολής κέρδισε την εμπιστοσύνη μεγάλου μέρους της γαλλικής κατώτερης μεσαίας τάξης και χάρη στη θητεία του στο υπουργείο εσωτερικών προβλήθηκε ως ο άνθρωπος που θα αποκαταστούσε την τάξη για τους νοικοκυραίους. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα πέτυχε να συρρικνώσει την επιρροή του Λεπέν και να απορροφήσει όλους όσους φλέρταραν με το φασισμό. Όμως, η ιστορία αυτή ερχόταν πάλι από το παρελθόν. Το πρόσφατο παρελθόν και όχι τον εξαιρετικά διδακτικό σε ζητήματα φασισμού μεσοπόλεμο. Στα τέλη της δεκαετίας του '80 η κρίση της αστικής δεξιάς γινόταν εμφανής με το φαινόμενο Λεπέν. Μέχρι τότε η παραδοσιακή αστική δεξιά δεν είχε βάλει στην ατζέντα της το ζήτημα μετανάστες. Μάλιστα, με δικό της νόμο από τη δεκαετία του '70 οι μετανάστες μπορούσαν να διευκολυνθούν στο να φέρουν όλη την οικογένειά τους στη Γαλλία (regroupement familial).

Τότε ακόμα, οι δυνατότητες του καπιταλιστικού συστήματος ευνοούσαν στο να επενδύει στους μετανάστες. Χαρακτηριστική είναι η πορεία του Σιράκ πάνω στο θέμα των μεταναστών. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80, ο βασικός πολιτικός εκπρόσωπος της αστικής δεξιάς δήλωνε πως αποδέχεται μια Γαλλία πολυεθνοτική και πλουραλιστική. Όμως, στα τέλη της δεκαετίας η άνοδος του Λεπέν άρχισε να τον κάνει να αλλάζει τα λόγια του. Ο ίδιος μιλώντας για τον Λεπέν είχε πει σε συνέντευξή του: "εκφράζει κάποια πράγματα που σκεφτόμαστε και εμείς, αλλά με τρόπο πιο έντονο και άσχημο και με όρους λαϊκίστικους".* Η στροφή προς τα έξω είχε αρχίσει να γίνεται. Και λέγοντας προς τα έξω εννοούμε ότι άρχισε η αστική-δημοκρατική δεξία να εκφράζει προς τα έξω τα πραγματικά της συναισθήματα για τους μετανάστες (τους οποίους η ίδια είχε χρησιμοποιήσει για να χτίσουν τη Γαλλία). Αυτά τα συναισθήματα φυσικά πήγαζαν και πηγάζουν από τη βαθύτερη ουσία-ιδεολογία της αστικής τάξης της Γαλλίας και της αποικιοκρατικής ιστορίας της. Το 1988 ο Ζακ Σιράκ έτεινε το χέρι ακόμα πιο πολύ στους ψηφοφόρους του Λεπέν. Σε μια ομιλία στη Μασσαλία (γνωστή για το μεγάλο πληθυσμό μεταναστών και με παράδοση στα υψηλά λεπενικά ποσοστά), δήλωσε για την αύξηση των ρατσιστικών και ξενοφοβικών κρουσμάτων: "δεν μπορώ να τα αποδεχτώ, όμως τα καταλαβαίνω".**
Λίγα χρόνια αργοτερα το 1991 σε μια ομιλία του στην Ορλεάνη*** δήλωσε για το μεταναστευτικό: "το πρόβλημά μας δεν είναι οι ξένοι, αλλά είναι ότι υπάρχει ένα όβερντοουζ. Μπορεί να είναι αλήθεια οτι οι ξένοι δεν είναι περισσότεροι από πριν τον πόλεμο (σημ. εννοεί στο μεσοπόλεμο, όταν η Γαλλία είχε δεχτεί μεγάλα κύματα προσφύγων και μεταναστών) αλλά δεν είναι οι ίδιοι και αυτό κάνει τη διαφορά. Είναι σίγουρο ότι το να έχουμε Ισπανούς, Πολωνούς και Πορτογάλους να δουλεύουν σε εμάς δημιουργεί λιγότερα προβλήματα από το να έχουμε μουσουλμάνους και μαύρους. Πώς θέλετε ο Γάλλος εργαζόμενος που ζει στη Γκουτ ντ' Ορ και δουλεύει μαζί με τη γυναίκα του και οι οποίοι μαζί κερδίζουν γύρω στα 15.000 φράγκα και βλέπουν στην πόρτα στη γωνία της πολυκατοικίας τους, στοιβαγμένη, μια οικογένεια με τον πατέρα, τις τρεις τέσσερις συζύγους του, καμιά εικοσαρια κουτσούβελα και ο οποίος κερδίζει καμια 50.000 φράγκα από τα κοινωνικά επιδόματα χωρίς πραγματικά να δουλεύει. Αν προσθέσετε σε αυτό το θόρυβο και την οσμή, ε, τότε ο γάλλος εργαζόμενος στην πόρτα της πολυκατοικίας τρελαίνεται. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αν ήσασταν στη θέση του θα αντιδρούσατε το ίδιο. Και δεν είσαι ρατσιστής να πεις ότι έτσι είναι. Η κυβέρνησή μας πρεπει να καταλάβει ότι υπάρχει πρόβλημα με τη μετανάστευση και εάν δεν το αντιμετωπίσουμε, αυτοί που θα οφεληθούν θα είναι οι πιο εξτρεμιστές".

Μέσα στο λόγο αυτό ο Σιράκ ενσωμάτωσε όλη την ιδεολογία του φασισμού. α) Χρησιμοποιήσε εκφράσεις στιγματισμού μιας ομάδας ανθρώπων (ο θόρυβος και η μυρωδιά, η πολυγαμία και η πολυτεκνία), β) Διαχώρισε με βάση την προέλευση και τη θρησκεία (Ευρώπη-Αφρική, χριστιανοί-μουσουλμάνοι), γ) Μίλησε με όρους συλλογικούς (είναι οι μετανάστες ένα ενιαίο σύνολο, αυτοί και εμείς. Ο μετανάστης δεν έχει μια ιδιαίτερη οντότητα, δεν αποτελεί ένα ξεχωριστό άτομο, αλλά μια συλλογική ομάδα με συλλογικές συμπεριφορές και πράξεις σε αντίθεση με ένα αλλό συλλογικό εμείς-οι γάλλοι εργαζόμενοι), δ) Χάϊδεψε τα μικροαστικά αντανακλαστικά του μέσου Γάλλου, που βλέπει ένα άνθρωπο κατώτερης κοινωνικής τάξης και, κατά την ιδεολογία του Γάλλου, κατώτερης κουλτούρας να διεκδικεί μερίδιο στον πλούτο του και στην ευημερία του.
Σε ένα άλλο σημείο του λόγου του ο Σιράκ θα μας θυμίσει ακόμα περισσότερο τον Καρατζαφέρη με τον λαϊκισμό του. "Οι περισσότεροι από αυτούς (δηλ. τους μετανάστες) είναι άνθρωποι που δουλεύουν, είναι άνθρωποι γενναίοι. Είμαστε χαρούμενοι να τους έχουμε εδώ. Εάν δεν είχαμε τον αλγερινό μπακάλη στη γωνία, ανοιχτό από τις 7 το πρωί έως τα μεσάνυχτα, πόσες φορές δε θα βρίσκαμε να φάμε κάτι το βράδυ;".
Ο "θόρυβος και η οσμή" που χρησιμοποίησε τότε ο Σιράκ προκάλεσαν αντιδράσεις στον πολιτικό κόσμο και κυρίως στους μετανάστες. Η κίνηση ενάντια στο ρατσισμό και για τη φιλία μεταξύ των λαών (Mouvement contre le racisme et pour l'amitié entre les peuples) κατέθεσε μήνυση κατά του Σιράκ για υποκίνηση ρατσιστικού μίσους, η οποία απορρίφθηκε ένα χρόνο μετά.**** Ο Λεπέν δήλωσε για τις νέες θέσεις του Σιράκ και της αστικής δεξιάς: "...ξαφνιάζομαι να χρησιμοποιούν τα λόγια μου, οι Γάλλοι προτιμούν το αυθεντικό και όχι την κόπια". Το 2002 οι δύο πολιτικοί βρέθηκαν αντιμέτωποι για την προεδρία της Γαλλίας, κυρίως λόγω της μεγάλης αποχής που έδωσε τη δυνατότητα στο Λεπέν να περάσει στο δεύτερο γύρο. Στο δεύτερο γύρο οι περισσότεροι Γάλλοι, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης, έσπευσαν να ψηφίσουν Σιράκ για να αποφύγουν τα χειρότερα (Καραμανλής ή τανκς), σημειώνοντας μάλιστα ρεκόρ συμμετοχής σε εκλογές στη Γαλλία. Τροφοδοτώντας το φασισμό, η αστική δεξιά νομιμοποίησε με τον καλύτερο τρόπο την εξουσία της. Νομίζω τα διδάγματα είναι πάντα επίκαιρα.
Το 1993 οι Ζεμπντά από την Τουλούζ έβγαλαν το δίσκο "Ο θόρυβος και η οσμή" (Le Bruit et l’Odeur). Το όνομα του συγκροτήματος σημαίνει βούτυρο στα αραβικά (γαλλικά beurre), αλλά αποτελεί λογοπαίγνιο με τη λέξη beur την οποία χρησιμοποιούν (στην αργκό) οι άραβες δεύτερης γενεάς για να αυτοπροσδιοριστούν (αναγραμματισμός του arabe - be-ur). "Ο θόρυβος και η οσμή, ο θόρυβος του κομπρεσέρ. Ποιος κατασκεύασε αυτό το δρόμο; Ποιος έχτισε αυτή την πόλη και ποιος δε μένει σε αυτή; Σε εκείνους που γκρινιάζουν για το θόρυβο, σε εκείνους που απορρίπτουν την οσμή, συστήνομαι, με λένε Λαρμπί, Μαμαντού, Χουάν και κάντε χώρο. Γκιντό, Ανρί, Σινό, Αλί..."

Το 2002 ο Ερίκ Πιτάρ γύρισε ένα ντοκιμαντέρ για την καθημερινότητα, την ανεργία και τις συνθήκες στις Σιτέ και τα γκέτο της Τουλούζ. Αφορμή για το ντοκιμαντέρ ήταν η δολοφονία ενός 17χρονου νεαρού καταγωγής μεταναστών δεύτερης γενεάς, του Χαμπίμπ Μοχάμεντ, από αστυνομικούς. Το ντοκιμαντέρ που εκτυλίσσεται στη Σιτέ που μεγάλωσε ο Χαμπίμπ φέρει τον τίτλο "Ο θόρυβος, η οσμή και κάποια αστέρια", κάνοντας σαφή υπαινιγμό στις δηλώσεις του Σιράκ, που σύμφωνα με πολλούς αποτελούν την τομή στην ενσωμάτωση και στη νομιμοποίηση της ρητορείας και των απόψεων της ακροδεξιάς στον επίσημο πολιτικό λόγο στη Γαλλία. Κάτι που στην Ελλάδα έχει συμβεί εδώ και κάποια χρόνια με την καθημερινή προβολή των (τηλεοπτικών πια) αστέρων του ΛΑΟΣ και προσφάτως με την επίσημη υιοθέτηση της πολιτικής ατζέντας Καρατζαφέρη από την κυβέρνηση της ΝΔ.

Εδώ ένα επίκαιρο και σχετικό άρθρο του Αντώνη Λιάκου
*Franz Olivier Giesbert, Jacques Chirac, εκ. Seuil, « Points », 1995, σ. 419.
** "À Marseille, M. Chirac se propose de "régler en cinq ans" les problèmes de l'immigration " στη Le Monde, 12 Μαρτίου 1988.
*** http://www.humanite.fr/1991-06-21_Articles_-PORTEURS-DE-HAINE
****http://www.humanite.fr/1992-02-27_Articles_-LES-ODEURS-ET-CHIRAC-LA-JUSTICE-NE-SENT-RIEN
σημ.: τόσο το τραγούδι των Ζεμπντά όσο και της Μαρίας Δημητριάδη δεν προτείνονται για τα μουσικά γούστα του GT

Παν.Κ.-ΤV 01

Οχι άλλα fuckελάκια με mp3 στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, λέμε. Ρε.



Χορηγοί: Μπερές κόκκινος 71 ΑΜΤΠ.
Μποξεράκι μαύρο: Ιοannis Skordopoutsoglou, τότε που μετακόμισε, να το φορώ να τον θυμάμαι.
Σταμπωτό μπλουζάκι μπορδοροδοκόκκινο: Salah ad-Din.

Metissage*

Το Σερζί είναι ένα από τα πολλά "ευαίσθητα" προάστια του Παρισιού. Χωρίς να έχει την κακή φήμη του Σαν Ντενί, το προάστιο αυτό αναπτύχθηκε δημογραφικά από τη δεκαετία του '60 και έπειτα. Έτσι από 2.500 χιλιάδες κατοίκους στα τέλη της δεκαετίας του '50 το Σερζί σήμερα έχει 55.000 κατοίκους κυρίως αφρικανικής και αραβικής καταγωγής. Οι γονείς τους εγκαταστάθηκαν πριν περίπου 50 χρόνια για να δουλέψουν στις βιομηχανίες και στις κατασκευαστικές του Παρισιού. Σήμερα η περιοχή αυτή έχει έναν από τους υψηλότερους δείκτες παραβατικότητας, η νεολαία της είναι περιθωριοποιημένη και χωρισμένη σε συμμορίες. Το Νοέμβριο 2005 στο 20ήμερο της εξέγερσης των προαστίων, όπως στα περισσότερα γειτονικά προάστια, έτσι και στο Σερζί έγιναν συγκρούσεις με την αστυνομία και καταστροφές αυτοκινήτων και καταστημάτων. Τα γεγονότα ξεκίνησαν στην περιφέρεια του Σαν Ντενί, ανατολικά του Σερζί, μετά το θάνατο δύο νεαρών από ηλεκτροπληξία ύστερα από καταδίωξή τους από την αστυνομία. Την ίδια περίοδο ο τότε υπουργός εσωτερικών Σαρκοζί αποκαλούσε τους νέους των προαστίων αλήτες (racailles, η λέξη είναι αργκό και χρησιμοποιείται κυρίως από τις οργανώσεις τις ακροδεξιάς για να δηλώσει τον αλήτη που είναι αλλοεθνής, αφρικανικής ή αραβικής καταγωγής)** τροφοδοτώντας την οργή τους. Στο βίντεο που ακολουθεί η δήλωση του Σαρκοζί που έγινε κατά την επεισοδιακή επίσκεψή του σε ένα από αυτά τα προάστια, νοτιοανατολικά του Σερζί.

Στο Σερζί τα τελευταία χρόνια διοργανώνεται ένα φεστιβάλ για την κουλτούρα των προαστίων με διαγωνισμούς στριτ μπάσκετ, γκράφιτι, σκέιτ, χιπ χοπ και συναυλίες. Το φεστιβάλ είναι δωρεάν και συγκεντρώνει χιλιάδες κόσμου κάθε χρόνο. Πρόπερσι η διοργάνωσή του κατέληξε σε επεισόδια μεταξύ συμμορίων που στο τέλος αναμετρήθηκαν με την αστυνομία. Το αποτέλεσμα ήταν μια βίαιη νύχτα που θύμισε σε πολλούς το Νοέμβριο του 2005, χωρίς ωστόσο κάποιες σημαντικές αναλογίες, με εξαίρεση τη βασική πηγή όλης αυτής της βίας, δηλαδή τη γκετοποίηση των γάλλων πολιτών Β' κατηγορίας, την αστυνομική αυθαιρεσία και τις κοινωνικές-εργασιακές διακρίσεις σε βάρος τους.

Φέτος το φεστιβάλ έγινε κάτω από την αυστηρή επιτήρηση της αστυνομίας. Είναι πολύ εύκολο με μια βόλτα σε αυτά τα προάστια να κατανοήσει κάποιος τι σημαίνει καταστολή. Ακόμα ευκολότερο είναι να καταλάβει τι σημαίνει διάκριση με βάση την καταγωγή. Στους μεγάλους σιδηροδρομικούς σταθμούς που συνδέουν το κέντρο του Παρισιού με τα προάστια οι αστυνομικές δυνάμεις οπλισμένες σαν αστακοί κάνουν συνεχείς και συχνά εξευτελιστικούς ελέγχους στους νέους των προαστίων με μοναδικό κριτήριο το "δε μου αρέσει η φάτσα σου".

Στο σταθμό του Σερζί (στη φώτο το ρολόι του σταθμού) το πρώτο πράγμα που έβλεπε ο επιβάτης του τρένου χθες ήταν οι ρόμποκοπ να τον περιμένουν. Οι αστυνομικοί βρίσκονταν παντού μέχρι το χώρο του φεστιβάλ. Οι προκαταλήψεις τους ως προς τον έλεγχο είναι εμφανείς. Αν και είχα βγάλει λάθος εισιτήριο (μια στάση πριν, δηλαδή φτηνότερο), δε με έλεγξαν παρότι δεν μπορούσα να βγω από το μηχάνημα. Αντιθέτως, ανθρώπους σκουρόχρωμους, μαύρους, με ράστα, με παραδοσιακές ενδυμασίες, κλπ τους κοσκίνιζαν.

Στο φεστιβάλ φέτος εμφανιζόταν μια μπάντα αρκετά γνωστή πλέον και στην Ελλάδα. Οι Dub incorporation. Το συγκρότημα ξεκίνησε από το Σεντ Ετιέν*** και τα μέλη της προέρχονται από διαφορετικές περιοχές του πλανήτη. Ο στίχος τους είναι πολιτικός και κατά βάση αναφέρεται στην ένταξη, το ρατσισμό, την κουλτούρα των γκέτο, την ασυδοσία της αστυνομίας και την κοινωνική αδικία. Αν και ο ρυθμός τους είναι ρέγκε και νταμπ, η μείξη πολλών άλλων στοιχείων (π.χ. των αμανέδων του αλγερινού τραγουδιστή τους) καθιστά τη μουσική τους πιο σύνθετη. Έχουν βγάλει τρεις δίκους και ένα λάιβ. Το τραγούδι που ακολουθεί με τον τίτλο Rudeboy είναι από τον πρώτο δίσκο τους Diversite (2003). Οι στίχοι αναφέρονται στις συνθήκες που γεννούν την παραβατική συμπεριφορά ενός rudeboy. "Μεγαλωμένος σε 25τ.μ., περνάς τις μέρες σου σε ένα σκηνικό μπετόν αρμέ, συνηθισμένος στη φαυλότητα αρχίζεις να πεθυμείς το σεβασμό, σε μια καθημερινότητα συνώνυμη της κατήφειας".

Το 2008 οι Νταμπ Ινκορπορέισον έγραψαν το άλμπουμ Afrikya και πέρσι το χειμώνα έπαιξαν στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Εδώ μπορεί κάποιος να δει το τραγούδι Diversite στη συναυλία που έδωσαν στο Πρίνσιπαλ. Και σε αυτό το τραγούδι οι στίχοι δεν προτείνονται σε ανθρώπους ξενόφοβους και αλλεργικούς στη διαφορετικότητα. "Μου μιλάς για μια Γαλλία που ζει τη διαφορετικότητά της, δεν υπάρχουν ίδιες ευκαιρίες, ίδια ζωή, ίδια πραγματικότητα, αλλά εγώ χέζω το σύστημά τους που αποκλείει τους σκουρόχρωμους, ο κόσμος ζητάει ισότητα αλλά η Γαλλία δε βλέπει την πραγματικότητα".

Εδώ το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Εξάντα για το Παρίσι 2005
* Metissage, λέξη απαγορευμένη στους λάτρεις της φυλετικής ή πολιτισμικής καθαρότητας, δηλώνει τη μείξη, επιμειξία φυλών ή κουλτούρας.
** François Rastier, Les critères linguistiques pour l’identification des textes racistes — Eléments de synthèse Inalco, σ.σ. 84-98.
*** Όπου εδράζει η αγαπημένη ομάδα του Διάσελου

Επικήδειος εκλογών

Άλλο ποστ είχα σκοπό να κάνω, που δεν είχε και καμία σχέση με τις εκλογές. Αυτές συζητήθηκαν, τα αποτελέσματα απ'ό,τι διακρίνω από τα ποστ και τα σχόλια ήταν αναμενόμενα, τη στενοχώρια μου για το (λέμε τώρα) θρίαμβο του ΛΑ.Ο.Σ. αρχίζω να την ξεπερνάω - όχι γιατί έπαψε να με ταράζει, αλλά γιατί βλέπω ότι μύρια έπονται ακόμα και κρατώ δυνάμεις.

Ήρθε όμως αυτή η εικονίτσα προχτές με mail και αναρωτήθηκα, δεδομένης της καταλληλότητας του ονόματος και της γεωγραφικής τοποθέτησης:

Πού είναι ο Σκορδοπούτσογλου?????!!!;;;;;



Το ότι γέρνει λίγο στα δεξιά δε χρειάζεται να το σχολιάσει κανένας (γιατί έχουμε ένα θεματάκι τελευταία) καθώς δεν ξέρω καν ποιος το σκανάρισε.

Κρίμα όμως, τόσο άρτια καλλιτεχνική δουλειά και μάλιστα τόσο ομοιόμορφη με τις αυθεντικές παραστάσεις των κομματικών ψηφοδελτίων να ακυρώνεται έτσι...

Φίλε Πατριώτη

Φίλε Πατριώτη κάποιοι σε ταπείνωσαν στη Ευρώπη Μάθε την αλήθεια ξέχνα τα παραμύθια.


Έφτασε στα χέρια μου το πολύτιμο συλλεκτικό υλικό που απέστειλε ο Καρατζαφύρερ στους Έλληνες ψηφοφόρους του εξωτερικού. Ανάμεσα στα άλλα και το ντιβιντί, που διακρίνεται δεξιά στη φωτογραφία με τίτλο "Ο Γιώργος Καρατζαφέρης στο Ευρωκοινοβούλιο, οι ομιλίες που τον ανέδειξαν στην τετράδα των καλύτερων ρητόρων της Ευρώπης (Ευρωπαϊκή Λίγκα)".
Τα φυλλάδια δεν είχαν μεγάλη αποτελεσματικότητα, βέβαια, καθώς στους Έλληνες του εξωτερικού το ΛΑΟΣ έλαβε λιγότερο (6,7%) από το ποσοστό του στην Ελλάδα. Ωστόσο, και αυτό το ποσοστό αποτελεί μια πλαστή πραγματικότητα, αν σκεφτεί κανείς ότι η ΝΔ έλαβε 41% στην περιφέρεια του εξωτερικού. Οι αντιλήψεις του Καρατζαφύρερ είναι αρεστές στην πλειονότητα των ψηφοφόρων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αλλά δεν το λένε φανερά για να μην τους πουν και φασίστες. Συνεπώς δεν έχει αλλάξει κάτι στη νοοτροπία του Έλληνα επειδή εκφράστηκε σε αυτό το 7%. Δεν έγινε στις 7 Ιούνη πιο φασίστας. Η πραγματική απήχηση των ιδεών του φασισμού (και κυρίως της καθημερινής πρακτικής εφαρμογής τους στη ζωή του νεοέλληνα) ήταν πάντα πολύ μεγαλύτερη του τέσσερα ή πέντε τοις εκατό. Η νοοτροπία της κάθε κυρά Κατίνας, η νοοτροπία του φραπέ και του "εγώ κοιτάω την πάρτη μου," η αυθαιρεσία του παρκάρω πάνω στη ράμπα για τα άτομα με κινητικά προβλήματα, η αντίληψη του ότι είμαι σπουδαίος και τρανός (αλλά μπροστά στον εργοδότη μου κάνω το χαμαιλέοντα και ρουφιανεύω συναδέλφους), η συμπεριφορά του έχω μετανάστες να μου μαζεύουν τις ελιές αλλά αν αρχίσουν να χτίζουν σπίτι δίπλα μου ή να μου ζητάν περισσότερα χρήματα φωνάζω την αστυνομία να τους στείλει από εκεί που ήρθαν. Όλα αυτα και άλλα πολλά δηλώνουν τι είναι πραγματικά η ελληνική μεσαία τάξη που αντρώθηκε στη δεκαετία του '80 με την πασοκική κουλτούρα και τώρα νιώθει ότι απειλείται. Από τι απειλείται; Εδώ είναι το θέμα. Απειλείται κυρίως από τη μείωση της καταναλωτικής της ισχύος και όχι τόσο από την δραματική μεταβολή του βιοτικού επιπέδου της. Από την αδυναμία να παίξει πια στο χρηματιστήριο, να ξεπληρώσει καταναλωτικά δάνεια, να ξοφλήσει δωροαγορές, να πάρει καινούριο αμάξι καλύτερο από του γείτονα, να πάει διακοπές οικογενειακώς για ένα μήνα, να χτίσει ένα καινούριο εξοχικό σαν αυτά που έχτιζε τις χρυσές μέρες του Αντρέα σε Αττική και Χαλκιδική.
Είναι όλοι αυτοί που λέμε οι "νοικοκυραίοι" και ο Καρατζαφύρερ χαϊδεύει τα αυτιά τους. Και όταν φοβηθούν, νιώσουν ότι κινδυνεύουν και ότι η αγκαλιά των αστικών κομμάτων δεν τους κρατάει πια κάνουν ένα βήμα παραπέρα και ψηφίζουν το φασισμό (και σαν πραγματικοί ηλίθιοι νιώθουν ότι τιμωρούν το σύστημα). Οι περισσότεροι δε θα το δηλώσουν ποτέ όμως ανοιχτά, γιατί, είπαμε, "μη μας πουν και φασίστες". Άλλωστε δεν είναι πολλά τα 80 χρόνια που μας χωρίζουν από το μεσοπόλεμο. Τότε που η ίδια μεσαία τάξη στήριζε τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι, τον Φράνκο, τότε συρρικνωμένη οικονομικά λόγω της οικονομικής κρίσης και φοβισμένη από τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και των κινημάτων της. Σήμερα φαίνεται επίκαιρο αυτό που η Clara Zetkin είχε πει στην 3η ολομέλεια της κομουνιστικής διεθνούς ότι "ο φασισμός συμβαίνει πολύ περισότερο επειδή το προλεταριάτο δεν μπόρεσε να επιδιώξει και να επιτύχει την επανάστασή του". Ο φασισμός είναι η αντίδραση στις διεκδικήσεις των κατώτερων στρωμάτων. Είναι η απάντηση στις κοινωνικές διεκδικήσεις, που προβάλλεται και χρηματοδοτείται από την αστική τάξη (σήμερα πιο εύκολα από ποτέ μέσω των ΜΜΕ) και αγκαλιάζεται από τη μεσαία. Σε όλες τις ιστορικές περιστάσεις ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα ή μια εξέγερση το ακολουθεί η άμυνα της μεσαίας τάξης. Δε χρειάζεται να θυμηθούμε το Δεκέμβρη του 44 και τη λευκή τρομοκρατία. Το εργατικό κίνημα του 19-20 στην Ιταλία και την άνοδο του Μουσολίνι. Το Μάη του '68 και την παλινόρθωση του Ντε Γκωλ με το 1 εκ. διαδηλωτές υπέρ του στο Παρίσι. Το '36 στην Ισπανία και τα 30 χρόνια καθολικού φασισμού που ακολούθησαν. Το '36 των καπνεργατών στην Ελλάδα και τον Μεταξά. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Αλλά δε χρειάζεται να τα παραθέσουμε αφού μετά θα πρέπει να δούμε και τις διαφορές τους, γιατί εσωτερικά κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Ωστόσο, η βασική ιδέα που κινεί το φασισμό είναι η ίδια. Ο φασισμός είναι η πολιτοφυλακή του αστικού κράτους. Στελεχώνεται από τη μεσαία τάξη από αυτούς τους καημενούληδες, τους Γκοτζαμάνηδες.
Ένα είναι το δίδαγμα από τις τελευταίες εκλογές. Ο Δεκέμβρης τους τρόμαξε πολύ. Αν ο φασισμός νικήσει και πάλι θα είναι επειδή οι άλλοι δε θα μετατρέψουν την οργή και την καταπίεσή τους σε συνειδητή επανάσταση. Το απαισιόδοξο όμως είναι ότι τα σημερινά παιδιά των 700 ευρώ θεωρούν ότι ανήκουν στη μεσαία τάξη (είναι τα παιδιά της άλλωστε) και όχι στην εργατική. Οπότε ας διώξουμε τους μετανάστες και το αστικό κράτος θα σωθεί.


Μετά από σημείωση του Διάσελου εδώ το "Φασισμός και Δικτατορία" του Πουλαντζά.