Παππάς χρήστης κοκαΐνης!!!

Βάλτε πρώτα να παίζει το τραγουδάκι...


και μετά δείτε εδώ

2.10 π.μ.

2.10, έτσι; Απλώς το σημειώνω, το λέω, φορ δε ρέκορντ. Γιατί μετά αναρωτιέσαι πώς γίνονται αυτά που γίνονται. 2.10 κι ακόμη δεν σφύριξε ο διαιτητής ούτε τραγούδησε η χοντρή. Μόνο κάτι βρικόλακες ξεμείναμε εδώ, με μάτια κοκκινισμένα. 2.10. Με ακούς ή τζάμπα δεν πίνω;
[...]
Τρία λεπτά τώρα έμεινα να κοιτάω την οθόνη, περιμένοντας να γίνει κάτι, κάποια εξέλιξη. Τϊποτε, νάδα. 2.13. Αν στις 2.33 είμαι ακόμη εδώ, υπόσχομαι να σου ξαναγράψω.

Update: 2.49. Τζαστ φορ δε ρέκορντ. Ναι, σχόλασα. Ευχαριστώ ω εταιρεία!

This is a crime scene

Τα Wal-Mart σκοτώνουν! Οι εκπτώσεις σκοτώνουν! Ο καταναλωτισμός σκοτώνει! Η οικονομική κρίση σκοτώνει! Ο καπιταλισμός σκοτώνει! Η ανθρώπινη βλακεία σκοτώνει!

Εργαζόμενος των Wal-Mart έχασε τη ζωή του, όταν τον καταπλάκωσε κοπάδι καταναλωτών που περίμεναν απ' το αξημέρωτο να ανοίξουν οι πόρτες στην πρώτη μέρα των εκπτώσεων, που παραδοσιακά ακολουθούν την ημέρα των Ευχαριστιών των ΗΠΑ.

Πηγή

Ντοκουμέντο: Ο Τζορτζ Μπους είναι τουρκόφιλος!

Τζορτζ Μπους λάικζ τέρκι.

Αχθος Αλογοσκούφης

Μεγάλο το πρόβλημα, μικρός ο υπουργός...

Το φαινόμενο της πεταλούδας

Την επόμενη φορά που κάποιος θα πει "δεν με ενδιαφέρει η πολιτική, δεν ψηφίζω" ας σκεφτεί τη φρικτή επίθεση στα δύο ξενοδοχεία της Βομβάης και το θάνατο τόσων ανθρώπων. Ευθυνόμαστε όλοι για τις κυβερνήσεις που μας ορίζουν, και που δυστυχώς, σε μερικές ακραίες περιπτώσεις, μας στοιχίζουν τη ζωή, μόνο και μόνο επειδή φέρουμε μια εθνική "ταμπέλα". Το γεγονός ότι οι τρομοκράτες σκότωσαν όσους ομήρους ήταν αμερικανικής ή βρετανικής υπηκοότητας, έτσι τυφλά, όπως φυσικά άνευ λογικής είναι αυτά τα χτυπήματα, με έκανε να φρίξω, γιατί αναλογίστηκα ότι δε μου αρέσει να ορίζει τη μοίρα μου κάτι τόσο γενικό και στο κάτω κάτω έξω από τις προσωπικές μου επιλογές.

Δε θέλω να φτάσω σε ακραίες λύσεις που θα μπορούσαν να μου προτείνουν μερικοί, να αποποιηθώ για παράδειγμα την εθνική μου ταυτότητα, να πάω να ζήσω με τις πολικές αρκούδες, να περιφέρομαι ως new-age άνθρωπος του Νεάτερνταλ στα βουνά της Πίνδου κ.λπ.

Η ισλαμική τρομοκρατία ξεφεύγει από κάθε όριο. Και αν κάποιοι από μας (εγώ θα το παραδεχτώ, και ας μην είμαι καθόλου άνθρωπος της βίας - εεε, πρέπει να πω όμως ότι οι κλωτσιές στο taekwondo μου στρώνουν καλύτερα όταν φέρνω την εικόνα ενός συγκεκριμένου προσώπου στο μυαλό μου...) γοητευτήκαμε από το αντάρτικο πόλεων της "Φράξιας", των "Ταξιαρχιών" ή ακόμη και της "17 Νοέμβρη" ως ένα βαθμό, ο ισλαμικός εξτρεμισμός μόνο με τις φρικαλεότητες πολέμων μπορεί να συγκριθεί.

Δεν ξέρω αν ευθύνεται η θρησκεία που μπαίνει στη μέση και υπερμεγεθύνει τόσο το φανατισμό, ή αν τελικά, για να ξαναπιάσω την ιστορία από την αρχή, ακόμη και αν άλλαζε η κυβέρνηση και οι πολιτικές πρακτικές ενός κράτους, πάλι κάποιοι δεν θα ήταν ικανοποιημένοι και θα έβρισκαν αφορμές να αντιδράσουν με εγκληματικό μένος πνίγοντας στο αίμα κοινότητες ολόκληρες. Όλοι δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν ποτέ, εδώ αντιφάσκουμε οι ίδιοι συνεχώς και δεν ηρεμούμε πουθενά. Στον τρόπο που το αντιμετωπίζουμε κρίνεται το παιχνίδι.

Η βία μπορεί τελικά να είναι αφροδισιακή για πολλούς, αυτό είναι δεδομένο.

Μπερδεύτηκα. Σταματώ εδώ και ας μην είπα ούτε το ένα εκατοστό από όσα ήθελα και ας έγιναν οι σκέψεις μου ένα συνονθύλευμα και σας σύγχισα και σας. Δεν ξέρω τι ήθελα να πω εξ'αρχής.

http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/south_asia/7753503.stm

Ενα κείμενο για να τιμήσω το καινούργιο, χαλασμένο, τεσσάρων γκίγκα, φλασάκι μου

Γεια σας. Λέγομαι Πάνως Κάππας και δεν πολυστέκομαι καλά στα μυαλά μου τελευταία με όλα αυτά που γίνονται στον μικρόκοσμό μου, τα οποία εσείς δεν γνωρίζετε και στην τελική δεν σας ενδιαφέρουν. Ουτε και για το φλασάκι μου ενδιαφέρεστε βέβαια, εντούτοις εγώ θα σας μιλήσω για το αδικοχαμένο μου φλασάκι των τεσσάρων γκίγκα και των οκτώ έουρων, που αγόρασα προ δεκαπενθημέρου και μόλις προ ολίγου τίναξε τα πέταλα. Το φλασάκι μου, άσπρο-άσπρο και με συρόμενο στέλεχος, είχε μέσα αυτό το κείμενο:

Η λέξη-κλειδί της εκλογικής νίκης του Μπαράκ Ομπάμα στις ΗΠΑ ήταν «αλλαγή». Η ίδια η εκλογή του συνιστά μια αλλαγή από μόνη της, όπως και η ελπίδα των αμερικανών πολιτών για καλύτερες ημέρες. Ωστόσο, προτού καν αναλάβει επισήμως τα καθήκοντά του, απ' την εκλογή του μέχρι και σήμερα έχουν καταγραφεί διάφορες αλλαγές στην αμερικανική κοινωνία, δύο εξ αυτών μάλιστα -αν και επισήμως δεν συσχετίζονται- μοιάζουν ιδεολογικά τουλάχιστον να συγγενεύουν και να αλληλοτροφοδοτούνται: οι αντιδράσεις στην εκλογή Ομπάμα απ' τους υπέρμαχους της οπλοφορίας στις ΗΠΑ και η αύξηση των φυλετικών εγκλημάτων μίσους.

Οι υπέρμαχοι της οπλοκατοχής παίρνουν τα… μέτρα τους
Στο βαθύ αμερικάνικο Νότο, οι υπέρμαχοι της οπλοκατοχής εν μέσω της οικονομικής κρίσης, ανησυχούν ότι η επερχόμενη προεδρία του Μπαράκ Ομπάμα, η οποία χαιρετίζεται πανταχόθεν ως φορέας αλλαγής και ελπίδας, θα σημάνει για αυτούς κάτι δυσάρεστο, κανονισμούς και περιορισμούς, παρότι ο Ομπάμα είχε προσπαθήσει προεκλογικά να καθησυχάσει αυτές τις ανησυχίες. Για το λόγο αυτό σπεύδουν, στις τελευταίες μέρες της ανεκτικής απέναντι στην οπλοκατοχή προεδρίας του Μπους, να αγοράσουν κι άλλα όπλα. Οι αυξήσεις των πωλήσεων όπλων σε κάποιες περιοχές μάλιστα, απ' την εκλογή του Ομπάμα και μετά, έχουν αυξηθεί κατά 50%!
Φυσικά, όταν ο Ομπάμα υποσχόταν καλύτερες ημέρες για την οικονομία, δεν εννοούσε ότι αυτή θα έλθει απ΄ τις πωλήσεις όπλων! Ωστόσο το γεγονός αυτό είναι ενδεικτικό του πολιτισμικού χάσματος στις ΗΠΑ. Απ' τη μια μεριά οι φιλελεύθεροι αστοί που φοβούνται και απεχθάνονται τα όπλα και απ' την άλλη οι συντηρητικοί επαρχιώτες φανατικοί υπέρμαχοι της οπλοκατοχής. Οι πρώτοι είναι οι νικητές των εκλογών και είναι πλέον σε θέση να θέσουν την οπλοκατοχή υπό περιορισμό, παρότι το δικαίωμα στην οπλοκατοχή είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο.

Ο ρατσισμός επιμένει
Ακόμη και στον 21ο αιώνα υπάρχουν κάποιοι Αμερικανοί που δεν μπορούν να αποδεχθούν έναν μαύρο ως πρόεδρό τους. Ισως όχι τυχαία λοιπόν, απ' την 4η Νοεμβρίου και μετά, έχουν πολλαπλασιαστεί στις ΗΠΑ τα ρατσιστικά εγκλήματα μίσους, σύμφωνα με την αστυνομία και διάφορα παρατηρητήρια της εγκληματικότητας.
Είναι φανερό ότι ο ρατσισμός στις ΗΠΑ επιμένει, καθώς καταγράφονται ολοένα περισσότερα περιστατικά φλεγόμενων σταυρών, αναπαράστασης απαγχονισμού μαύρων και ρατσιστικών επιθέσεων. Τα κρούσματα αυτά, απ' την ημέρα των εκλογών και μετά, είναι εκατοντάδες, πολύ περισσότερα απ' το συνηθισμένο, σύμφωνα με τον Μαρκ Πότοκ, διευθυντής της ΜΚΟ Southern Poverty Law Center, η οποία παρακολουθεί τα εγκλήματα μίσους.
Το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα έντονο στο Νότο, στις περιοχές όπου ο Μπαράκ Ομπάμα είναι κάθε άλλο παρά δημοφιλής. Ο κ. Πότοκ θεωρεί πως «υπάρχει ένα μεγάλο υποσύνολο του λευκού πληθυσμού που θεωρεί πως πλέον χάνει την πατρίδα που ήξερε, αυτήν που οι πρόγονοί του δημιούργησαν».
Ενδεικτικά της αντίληψης αυτής είναι τα λόγια του 46χρονου Γκραντ Γκρίφιν, απ' την Τζόρτζια: «Το έθνος μας εδώ και πολλά χρόνια καταστρέφεται. Η εκλογή του Ομπάμα αποτελεί την αποκορύφωση αυτής της διαδικασίας». Και προσθέτει: «Η πραγματική αλλαγή θα συνίστατο στον εκτοπισμό όλων όσοι ανήκουν στην ίδια εκκλησία με τον Ομπάμα».
Ο κοινωνιολόγος Μπι Τζέι Γκάλαχερ σχολιάζει σχετικά: «Η λογική πίσω απ' αυτά τα περιστατικά είναι πολύ απλή: Αν δεν μπορώ να ξεσπάσω στο αντικείμενο του θυμού μου, ξεσπάω σε κάποιο υποκατάστατο, για παράδειγμα κάποιον που ανήκει στην ίδια κοινωνική ομάδα ή στην ίδια φυλή. Αλλωστε το ίδιο είχε συμβεί μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Ένα κύμα αντιισλαμικής βίας είχε σαρώσει τη χώρα. Είναι ανόητο και εξίσου αποτελεσματικό με το να δέρνεις το σκυλί σου μετά από μια κακή ημέρα στη δουλειά, αλλά δυστυχώς συμβαίνει συχνά».

Πηγές: BBC News, The Times

Αυτά είχα να σας πω για να τιμήσω τ' αδικοχαμένο μου φλασάκι. Πληροφοριακά, το φλασάκι είχε μέσα κι ένα απ' τα ωραιότερα jazz κομμάτια που έχω ακούσει ποτέ. Αυτό, του Τσαρλς Μίνγκους, που είναι το δεύτερο κομμάτι απ' το Νιου Τιχουάνα Μουντζ, που δεν θυμάμαι πώς λέγεται...

02 Track 02.mp3

Θενξγκίβιγκ σήμερα

Πολλή κοινωνικοποίηση βρε παιδάκι μου!

Το κείμενο που ακολουθεί μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο στο Adbusters. Ακολουθεί μια ψιλοαπόδοσή του -αρκετά περιληπτική και απολύτως ελεύθερη- ειδικά των σημείων όπου ένιωσα πως αυτά που γράφει η Κάρμεν Τζόι Κινγκ είναι πράγματα που έχουν απασχολήσει κι εμένα.

«Παράτησα το Facebook, τη στιγμή που η δημοτικότητά του έφτανε στα ύψη. Η αρχή του τέλους έφτασε, όταν ψάχνοντας να βρω κάποια γαμάτη ρήση κάποιου σπουδαίου μαλάκα, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσω στο προφίλ μου, έπεσα πάνω σε μια ατάκα του Αριστοτέλη: Είμαστε αυτό που κάνουμε επανειλημμένως. Κι αμέσως έπεσα σε σκέψεις: Εφόσον σπαταλούσα το χρόνο μου αλλάζοντας τη φωτογραφία του προφίλ μου στο Facebook ή ψάχνοντας καμιά εξυπνάδα για να ανανεώσω το στάτους μου, κάνοντας διαρκώς έλεγχο μην τυχόν μ’ άφησε κανείς κάποιο μήνυμα, τι είμαι στην πραγματικότητα; Ένα ακόμη άτομο που επισκέπτεται ξανά και ξανά τις δικές του σκέψεις και τις δικές του φωτογραφίες; Μια εγωίστρια; Μια αυτομπανιστηρτζού;

Διαδικτυακή αυτοπροβολή
Δεν ήταν το ξόδεμα του χρόνου που με ενοχλούσε. Ήταν η ίδια η φύση της εμμονής μου, της αυτοεμμονής μου, για την ακρίβεια. Και για το λόγο αυτό, παράτησα το facebook.
Συχνά πυκνά κατά το παρελθόν τα συναισθήματά μου για το facebook αλλά και για τα υπόλοιπα απ’ τα λεγόμενα social networks πηγαινοέρχονταν από την αίσθηση της κοινότητας μέχρι την άβολη συνειδητοποίηση ότι όλα αυτά, τα μπλογκ, τα facebook, τα journals και τα προσωπικά διαδικτυακά προφίλ δεν είναι τίποτε άλλο από μια βαριά περίπτωση ναρκισσισμού.

Κοίταξε τον Σοπενάουερ, όχι τον ευατό σου!
Όσοι γεννήθηκαν τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 αποτελούν τη “Γενιά του Εγώ” ή την “Κοίταξέ με γενιά”, άτομα τα οποία γαλουχήθηκαν με τους απλοϊκούς αμερικανικούς αφορισμούς του τύπου “Εκφράσου” και “Να είσαι ο εαυτός σου”. Οι λέξεις “εγώ, δικό μου, ο εαυτός μου” αντικαθιστούν τα τελευταία χρόνια τις λέξεις που προσδιορίζουν ένα σύνολο, όποιες κι αν είναι αυτές.
Ίσως τελικά όλα αυτά να είναι απλά ένας τρόπος για να ανακουφιστεί ο σύγχρονος άνθρωπος απ’ τις καθημερινές δυσκολίες. Όπως είχε πει κι ο Σοπενάουερ, ο σύγχρονος άνθρωπος είναι καταδικασμένος να αμφιταλαντεύεται αιώνια μεταξύ της δυστυχίας και της ανίας. Ισως για κάποιους η κυριακάτικη αργία, στο τέλος μιας εξουθενωτικής βδομάδας, μπορεί να αποτελέσει αφορμή για να συνειδητοποιήσουν πόσο κενή περιεχομένου είναι η ζωή όλων. Και τη στιγμή εκείνη, για να ξεχαστούν, θα ανανεώσουν το ηλεκτρονικό τους προφίλ σε κάποιο social network και θα νιώσουν καλύτερα…

Will you miss me when I'm gone
Σκεφτόμενη αυτά παράτησα το facebook. Αλλα κι αυτό δεν ήταν αρκετό. Αφού έσβησα το λογαριασμό μου, άρχισα να αναρωτιέμαι αν το παρατήρησε κανείς απ’ τους ηλεκτρονικούς μου φίλους. Συνεπώς μου είχε μείνει αρκετός ναρκισσισμός ακόμη: με προσέχει κανείς, θα λείψω σε κανέναν;».

Αν είναι εκείνη...

ετοίμασε τραπέζι και
βάάάάάάάάάάάάάλε ένα δίίίίίίίίσκο να παίζειειειειειειειειει

άπαιχτος ο ΛΕ.ΠΑ. παιδιά. Κορυφαίο και το κομμάτι. Με αφορμή αυτό το κορυφαίο άσμα ασμάτων μπήκα στη διαδικασία να θυμηθώ άλλα κορυφαία στιχουργικά έπη. Η γκλάβα πάντως δεν κατέβασε πολλά. Και ξαφνικά το μυαλό μου πετάχθηκε μέχρι τον Στέλιο. Τον ένα και εορτάζοντα σήμερα, αν ζούσε, Στέλιο. Τον Καζαντζίδη.
Προσέξτε μαγεία:
"Σαββατόβραδο γυρνούσα βράδυ χειμωνιάτικο
και γλυκά σου κουβαλούσα με το βδομαδιάτικο
έφυγες και δε γυρίζεις μου 'πε μια γειτόνισσα
και φαρμάκι έχουν γίνει τα γλυκά που ψώνισσα"
Δηλαδή Θεέ και Κύριε του ελέου σου.
Ο άνθρωπος αυτός για τις φωνητικές του ικανότητες είναι απολύτως σεβαστός. Σέβομαι επίσης όλους αυτούς που τον ακούν. Αλλά είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα μιζέριας και κακομοιριάς στη χώρα αυτή. Από την αρχή τραγουδούσε για την κατάρα της μοίρας που μας έκανε φτωχούς. Έφταιγε δηλαδή αυτή και όχι οι μαλακίες ορισμένων πολιτικών που γινόντουσαν έτσι τα πράγματα τότε. Δηλαδή: Κάτσε στα αυγά σου ρε, μη μιλάς, αφού δε μπορείς να αλλάξεις τη μοίρα σου. Αυτή είναι γραμμένη και σε θέλει φτωχό. Λες και το να είναι κάποιος φτωχός σημαίνει αυτόματα ότι είναι ο απόκληρος της κοινωνίας. Λες και τα πλούτη αποκλειστικά σε κάνουν σεβαστό από τους άλλους και μόνο αυτά. Σου έδινε δηλαδή την εξίσωση:
Φτωχός=Κατατρεγμένος από την κοινωνία=Μίζερος
Θα μου πείτε τώρα ήταν οι συνθήκες ζωής της εποχής, είχαμε βγει από τον πόλεμο δύσκολα χρόνια, μετανάστευση κλπ. Δεν ξέρω ρε παιδιά, αλλά αν βρείτε ένα τραγούδι του τύπου αυτού που να λέει πως πρέπει να είναι αξιοπρεπείς οι άνθρωποι παρά τη φτώχεια τους υπάρχει;
Το παραπάνω κομμάτι που παρέθεσα αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα τραγουδιού του. Δηλαδή ας το αναλύσουμε:
"Σαββατόβραδο γυρνούσα βράδυ χειμωνιάτικο"
Σάββατο. Η μόνη μέρα που σου μένει εκτός από την Κυριακή που πας στην εκκλησία, είναι χειμώνας, κρύο δηλαδή, όλοι μέσα, κακός καιρός, δύσκολος
"Γλυκά σου κουβαλούσα με το βδομαδιάτικο"
Ο φτωχός εργάτης δηλαδή που τον παρουσιάζει σαν κακομοίρη. Ο άνθρωπος που πληρώνεται με την εβδομάδα με ψίχουλα. Και πάλι, να, από το περίσσευμα αυτό πήρε γλυκά.
"Έφυγες και δε γυρίζεις μου πε μια γειτόνισσα"
Έφυγε και τον άφησε επειδή δηλαδή είναι φτωχομπινές, και δεν είχε τα κότσια η άτιμη να του το πει η ίδια αλλά μια γειτόνισσα.
"Και φαρμάκι έχουν γίνει τα γλυκά που ψώνισα"
Και κλάάάάάάάάάάάάάμμμμαααααααααααα
Όλη αυτή η παρωδία που έχει για τραγούδια του Καζαντζίδη θεωρώ ότι δεν πιάνουν μία μπροστά στο στίχο της Δραπετσώνας:
"Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί"
Ναι ρε είμαστε φτωχοί αλλά είμαστε δυνατοί και αξιοπρεπείς. Δεν έχουμε πεθάνει εδώ, είμαστε και αντιστεκόμαστε.
Το επίσης δυστυχές είναι ότι ο Καζαντζίδης έμμεινε στην, τότε, νέα γενιά για τις εμφανίσεις του στα παράθυρα του ΣΚΑΙ τότε και στον Ευαγγελάτο για να καταγγείλει τους Εβραίους του Μάτσα που του φάγαν τα λεφτά (ενώ είναι γνωστό ότι ήταν παίκτης στο καζίνο) και να φωνάζει για τον Νικολόπουλο:
"Πουουουουουουουουστηηηηηη, Φίίίίίίίίίίίίίίίίδιιιιιιιιι, Οχιάάάάάάά".
Ό,τι δηλαδή στα τραγούδια του παρουσιάζε.
Για την κακομοιριά δε έφταιγε ο ίδιος αλλά όλοι οι άλλοι και αυτός απλώς ήταν κατατρεγμένος και αδικημένος από τη ζωή.
Το ακόμα χειρότερο βέβαια είναι ότι ο Καζαντζίδης παρέσυρε ένα ρεύμα τραγουδιού που είναι κατά γενική ομολογία κλαψομουνέξ. Και έχει επιτυχία στους άντρες, αυτό είναι το θέμα. Γεμίσαμε μετά με τύπους που κλαίνε για την άδικη ζωή. Για όλα αυτά δώσαμε το όνομά του σε οδούς και του κάναμε και ανδριάντες...
Θα έγραφα κι άλλα, αλλά ο μικρός είναι κρυωμένος λιγουλάκι και ξύπνησε πάλι. Συγγνώμη αλλά με καλεί το καθήκον....

ΥΓ Εν τω μεταξύ Βα.αλ. έχουμε απίστευτο συγχρονισμό. Όποτε μπαίνω στο μπλογκ είσαι ο μοναδικός εκείνη την ώρα αναγνώστης...Σοβαρά τώρα...Έχει τύχει πάμπολλες φορές.... Σε αγαπάμε να ξέρεις...

Road trip

Μόλις γύρισα από ένα road trip εδώ γύρω, με πύλη εξόδου την Ιταλία και εισόδου τα Σκόπια. Η εμπειρία ήταν μοναδική, και δε μιλάω μόνο για τα υπέροχα τοπία της Ελβετίας και της Ιταλίας, ή για τις μοναδικές παραθαλάσσιες καστροπολιτίες της Κροατίας.
Αυτό που με συγκλόνησε περισσότερο, ίσως γιατί ήταν εικόνες που δύσκολα περιμένεις ότι θα δεις τόσο κοντά σου, ήταν η διαδρομή μέσω βόρειας Αλβανίας-Κοσόβου (εσείς μπορεί να μην το αναγνωρίζετε ως κράτος, αλλά αυτό ζει και βασιλεύει και ζητά και 50 ευρώ για να περάσεις με το αμάξι. Άσε που είναι και λίγο ζόρικοι εκεί στα σύνορα οι Κοσοβάροι... μπρρρρ, έπαιρνε και σουρούπωνε κιόλας και πλησίαζε καταιγίδα...). Έχετε δει το "Χορό των Βρυκολάκων" του Πολάνσκι; Ε, κάπως έτσι ένιωθα και γω χαμένη στα βουνά της Αλβανίας. Και δεν είχα και σκόρδα μαζί μου...

Η έκφραση "εκτός τόπου και χρόνου" βρίσκει σ'αυτό το κομμάτι της γης την απόλυτη ταύτιση. Μπλοκ 2-3 πολυκατοικιών στη μέση του πουθενά, χωματερές παντού, κάρα, παιδιά που εκστασιάζονται στη θέα ενός καινούριου αυτοκινήτου, μια διάχυτη φτώχεια-αλλά και μια ζέση να εξυπηρετήσουν τον ξένο που σπάνια βλέπουν να περνά. Πως να μην αναζητήσει κανείς το όνειρο μιας καλύτερης, σύγχρονης και ευκολότερης ζωής που είναι μάλιστα τόσο κοντά;

Και ένα τοπίο τόσο άγριο, που εγώ τουλάχιστον όμοιο δεν έχω ξαναδεί. Μια εμπειρία μοναδική.

Το οδικό δίκτυο είναι ανύπαρκτο. Πινακίδες δεν υπάρχουν. Το GPS φυσικά δε δίνει κανένα σήμα. Οπότε, αν έχετε καινούριο αυτοκίνητο, διακατέχεστε από ένα αίσθημα φόβου προς τη γείτονα -όπως ο συνταξιδιώτης μου που περίμενε να βγουν με καλάσνικοφ να του φράξουν το δρόμο και να τον ληστέψουν- και κυρίως, αν ένα από τα αγαπημένα σας μότο είναι "δεν είμαι ρατσιστής, αλλά δε γουστάρω τους (κωλο-)Αλβανούς"(!!!), πηγαίνετε κανένα ταξιδάκι στο Λονδίνο για ψώνια καλύτερα.

Για μια πιο αναλυτική περιγραφή διαβάστε http://offthehoox.com/2007/03/15/there-and-half-way-back/

Μπάλα, ψιλόβροχο και Ιμπραχίμα

Ο Μπακαγιόκος δάκρυσε. Και δεν είναι επειδή έριξε μια σκαριά στον Βενετίδη.
Μαζί και όλοι εμείς που παρακολουθούσαμε το παίγνιον για τα χάλια που έδειχνε η ομάς μέσα στο χόρτο. Ο χειρότερος παίκτης της ομάδος μας ήταν και αυτός που σκόραρε.
Είχε φάση όμως.
Στο σημείο αυτό να καταγγείλω τον Πάνω Κ. για επιδεικτικό φλωρισμό. Φοβήθηκε και το καταθέτω το κρύο. Ναι το κρύο. Και δεν ήρθε να πούμε δυο τρία λογάκια για το αλογάκι που είναι σούζα και το παίρνουμε παρτούζα.
Πάντως είχε χαβαλέ. Το επαναλαμβάνω. Ο μπροστά μου γύρισε (ομολογώ ότι δεν τον είχα δει ποτέ ξανά στη ζωή μου) αγανακτισμένος τόσο πολύ που τα σάλια του έφθασαν να χτυπήσουν με μανία στο φούτερ μου (έτσι αντιμετωπίζουν το κρύο. Για μερικούς μερικούς το λέω) σκούζοντας κάτι ακαταλαβίστικα για το "Πόσο αγγούρι είναι αυτός ο Ίβιτς επιτέλους". Περιορίστηκα να του πω απλώς ότι όντως είναι αγγούρι και "Γιατί σκατά το πήραμε το ταγάρι". Η επιβεβαίωση που ήθελε ο τύπος ήρθε από τα σίγουρα χείλη μου. Αμέσως στράφηκε στο δίπλα του για να του πει πόσο δίκιο έχει που δεν τον θέλει στην ομάδα μιας και το λέω και εγώ.
Ο ακριβός από κάτω του, δηλαδή ο μπρος μπροστά μου γύρισε για να πάρει την ίδια επιβεβαίωση αλλά σε θετικό βαθμό για το πόσο μπαλάρα επιτέλους ξέρει αυτός ο Βερόν. Α!Όλα κι όλα....και εκεί επιβαιβέωσα. Διότι αν δεν υποστηρίξω τον μοναδικό ίσως παίκτη στο ελληνικό πρωτάθλημα που έχει Λουί Βουτόν τι θα κάνω στη ζωή μου;
Το μάτς είχε τόσο πολύ ενδιαφέρον που ο πιτσιρικάς πίσω μου χοροπηδούσε πάνω σε ένα κομμάτι φελιζόλ (για τους μη γηπεδικούς να πω ότι φελιζόλ χρησιμοποιείς για να κάτσεις στο καρεκλάκι το οποίο δεν είναι δα και κανά καθαρό έτσι;).
Εκεί άρχισε να βρέχει. Ο Χαλκιάς προστάτεψε τα ευαίσθητα αυτιά του με μια κορδέλα που σίγουρα έκλεψε από τη μάνα του. Η Λάρισα ήταν καλύτερη. Ο φίλος Δημήτρης που ήρθε από Σχολάρι μεριά σκεφτόταν πως σκατά θα πάει πίσω με τη βροχή γιατί εκεί μάλλον θα έριχνε περισσότερο, ο φίλος Γιώργος σκεφτόταν, "Ε, ισοπαλία η Ξάνθη με το Σκουλήκι, η ΑΕΚ ισοπαλία με ΟΦΗ εντάξει κέρδισε ο Βάζελος μας πλησιάζουν αλλά πάλι δεύτεροι θα είμαστε" και βγήκε και το πουλέν Ζλάταν Μουσλίμοβιτς έξω με θλάση δεύτερου βαθμού.
Ε, σκατά ρε γαμώ το αναφώνησα και εγώ. Ειδικά όταν μπήκε μέσα ο Λάκης. Το τι βρύσιμο έχει φάει αυτός ο Βιτόλο που έβγαλε έξω για μήνες τον Βιερίνια δε λέγεται. Ο Λάκης δε γίνεται να πάρει μια τιμητική πλακέτα για να τελειώνουμε;
Κάτω από τέτοιες συνθήκες ακόμα και αυτός ο Μίνως θα ήταν στα μάυρα του τα χάλια. Και τότε κλάμα...Κόρνερ κερδισμένο από φάση οφ σάιντ ο Νταμπίζας τα πήρε κρανίο ο Πάρα φακούντο τη φάση για την ομάδα του και ο Ιμπραχήμα, ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να κάνει προσποίηση στον ίδιο του τον εαυτό γύρισε με χάρη και κάρφωσε το μπαλάκι.
Αγκάλιασα το Γιώργο που έχωσε το κομπιρουτεράκι στη τσέπη ο Δημήτρης είπε ότι θα πάει πίσω με τα πόδια και δε γαμιέται και όλα ωραία.
Το ματσάκι τελείωσε με τη φράση του μπροστά περί χαλκέντερης ομάδας που πλέον παίρνει και τα παιχνίδια που δε παίζει μπάλα και τη κερκίδα να φωνάζει
ΠΑΟΚ θρησκεία τρομοκρατία τιμή και δόξα στον Πάμπλο το Γκαρσία
και Πάμπλο γερά του χρόνου με σουγιά...
Γι' αυτό λένε ότι το γήπεδο έχει κάτι Δυονισιακό...

ΥΓ Δε μας έφτανε η Αθλητική Κυριακή έχει τώρα και Αθλητική Δευτέρα στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ. Τι έχει;Πουρουπουπου με Πέτρο Μίχο και Βασίλη Κωνσταντίνου να λένε ότι και την προηγούμενη μέρα. Φοβερό; Πόσο θα αντέξουμε ακόμα; Ευτυχώς υπάρχει και αυτός ο Φουντής στο ON OFF...

Να πόλη Πάνω

Διάβασα στον Τύπο των τελευταίων ημερών ότι ο Ομπάμας κατά πάσα πιθανότητα θα διορίσει στη θέση της υπουργού Εσωτερικής Ασφαλείας μιαν κάποια κυρία Τζανέτ Ναπολιτάνο. Στο άκουσμα αυτού του ονόματος ξιπάστηκα. Διότι εγώ Ναπολιτάνο και μάλιστα Τζανέτ (νόμιζα πως) λένε την τραγουδίστρια των Κόνκριτ Μπλοντ. Ευτυχώς, πρόκειται περί απλής συνωνυμίας και δικής μου ημιμάθειας διότι η (προς το παρόν) γερουσιαστίνα της Αριζόνας λέγεται Janet Napolitano, ενώ η τύπισσα με την υπέροχη φωνή λέγεται Johnette Napolitano... Θα μου πεις τι σημασία έχει αυτό και ποιον ενδιαφέρει; Καμία και κανέναν, απλά είναι μια καλή ευκαιρία να ακούσω μετά από χρόνια αυτό...

Στήλη κοσμικών

Ο Βιλέμ, ο Μισέλ κι ο Τεό σε φεστιβάλ βρεθήκαν κι αστράφταν τα φλας.
Για σινεμά, μπάλα και τέχνη τα είπανε και φωτός βγήκαν ανφάς.
Του φεστιβάλ οι προβολές μάς τελειώσανε, κι απ' τον καημό πώς να φας;

Basteln

Σε μια νεροκολοκύθα-αστρολάβο είδα το μέλλον, την καταστροφή του σύμπαντος κόσμου, τον Τομκρούζ, μέσα στις φλόγες της κολάσεως, ειδικό μισθοφόρο σε σπέσιαλ αποστολή, να σώζει το κορίτσι απ’ τους βασανιστές. Μα πάνω απ’ όλα είδα το χορό λίμπο να έχει γίνει ολυμπιακό άθλημα. Είδα το Basteln. Επαναλαμβάνω: είδα το Basteln. Και το λίμπο είχε γίνει ολυμπιακό άθλημα.

Στα σκοτεινότερα μπουντρούμια ενός μοναστηριού φτιαγμένου από εργόχειρα προσφύγων γιαγιάδων, όπου αναχωρούσαν όλοι όσοι μια ζωή κάνουν τους Κινέζους, κρατούσαν το κορίτσι αλυσοδεμένο. Και ούτε τα χειρότερα κινεζικά βασανιστήρια δεν ήταν αρκετά για να αναγκάσουν το κορίτσι να αποκαλύψει όσα ήξερε, τη συνταγή της πιο καυτερής μαγικής μουστάρδας. «Μίλα μωρή», της λέγανε οι βασανιστές της, «Basteln», τους έλεγε αυτή, «δες την πουτάνα, μας βρίζει κι από πάνω», και συνέχιζαν να βασανίζουν το κορίτσι με εθελοντές της Γκρινπίς και της Αμνιστι Ιντερνάσιοναλ που παραφυλάνε τον ανύποπτο περιπατητή στην Πλατεία Αριστοτέλους.

«Ρε ΠάνωΚ, τι θες να κάνουμε με δαύτην;», με ρώτησε ο αρχιβασανιστής, ένα αρχίδι του κερατά, «δεν ξέρω ακόμη, όλο γράφω και σβήνω. Μέχρι να αποφασίσω, συνεχίστε σαδιστικά και ξύσ’ τα αρχίδια σου με το γκασμά», απάντησα σαν αναποφάσιστος σε προεκλογικό γκάλοπ (κι αμέσως εκτέλεσε την εντολή μου, με οδυνηρά και καταστροφικά για την αναπαραγωγική του ικανότητα αποτελέσματα). Και δώστου να βασανίζουν το κορίτσι με συνεχείς δημόσιες αναγνώσεις των εφηβικών ποιημάτων μου για την Επανάσταση, με μουσική υπόκρουση τον «Ηλιο τον πράσινο τον ήλιο που ανατέλλει». Στους τοίχους του κελιού 14.656 flat οθόνες έκαναν ζουμ στον Γιάννη Πρετεντέρη να χασκογελά σαρδόνια στο πλευρό του Ευριπίδη Στυλιανίδη. «Oh, no, that is a killer combination», έκανε practice στα αγγλικά της το κορίτσι, που είχε φοιτήσει στις καλόγριες, «τι κομπινεζόν, και τι σουτιέν, μωρή», τη χαστούκισε ο επιπεδαπέδιος βασανιστής της, «όχι βρε μπουχέσα», τον διέκοψε ο γλωσσομαθής αρχιδοβασανιστής, «την είδε Καλομοίρα τώρα, να δεις που σε λίγο θα αρχίσει να τραγουδάει για τα καλά. Λέγε μωρή κακομοίρα, τι ξέρεις για τη καυτερή μαγική μουστάρδα;». «Basteln», είπε πάλι αυτή, και το σαρδόνιο γέλιο του Γιάννη Πρετεντέρη, κατά τη διάρκεια συζητήσεως για την παιδεία στην Ελλάδα, αντήχησε μεσ’ στο κεφάλι της και της προκάλεσε εμετό. Μετά, λιποθύμησε στην αγκαλιά μου.

Σοκαρισμένος σήκωσα το βλέμμα μου απ’ τη νεροκολοκύθα-αστρολάβο και διαπίστωσα πως δεν ήμουν πλέον μόνος μου. «Μην αποστρέφεις το βλέμμα σου, σταμάτα να κάνεις τον Κινέζο», μου είπε ο (άλφα στερητικό)ΓΑΠass, «ειδάλλως θα καταντήσεις σαν τον (κάρτα)Σιμ ΕΤ τον εξωγήινο», ο οποίος στεκόταν παραγκωνισμένος συγγράφοντας μετά μανίας βαρυσήμαντες αναλύσεις για την Τελική Κρίση. «Έχουμε ευθύνες απέναντι στην ιστορία, απέναντι στην ιστορία αυτού του Κινήματος, απέναντι στο λαό, δώσ’ μου το χέρι σου, και θα σου δείξω έναν πιο όμορφο κόσμο», συνέχισε ο (άλφα στερητικό)ΓΑΠass, «όμορφο κόσμο το πρωί;» έκανε χιούμορ ο Σιμ ΕΤ. «Ε, δεν αντέχεσαι πια, με τις άνοστες κρυάδες σου», αγανάκτησε ο (άλφα στερητικό)ΓΑΠass και πάτησε delete και τον διέγραψε. Κι επειδή οι εσωκωματικές τους διαφωνίες δεν ενδιαφέρουν κανέναν, ξανακοίταξα μέσα στην νεροκολοκύθα-αστρολάβο.

Στου μοναστηριού τ’ αρχονταρίκι, πολλές χιλιάδες μέτρα πάνω απ’ τα έγκατα της γης, απ’ το μπουντρούμι όπου κείτονταν λιπόθυμο στην αγκαλιά μου το κορίτσι που περίμενε τον Τομκρούζ για να σωθεί, γυρίζανε διαφημιστικό για την Αμπσολουτ βότκα με χιλιάδες κομπάρσους της ζωής, απ’ αυτούς που πάντα κάνουν τον Κινέζο, ό,τι κι αν συμβεί, να κρατάνε στο ένα χέρι το σφηνάκι βότκας και στ’ αλλο μια καλά ξεφλουδισμένη μπανάνα («τα φλούδια να τα αποξηράνετε και να τα δώσετε στον υπογράφοντα την αθλιότητα τούτη, να τα καπνίσει, μπας και του ‘ρθει έμπνευση και γράψει ποτές του τίποτες της προκοπής»). Κι ήταν μπανάνα τοξική, που κατόπιν σκηνοθετικής εντολής, τη βάζανε στον κώλο -μόλις τον έριξα στα τάρταρα τον ποιοτικό τον πήχη τούτου του πονήματος- και πίνοντας τη βότκα χορεύανε λίμπο και περνούσαν κάτω από τον ποιοτικό πήχη που τη μια του άκρη την κρατούσα εγώ και την άλλη ο Τομκρούζ, και σαν βαρέθηκα να τον κρατώ τον πήχη, του είπα «ρε συ Τομ, δεν το σώζεις το κορίτσι, να τελειώνουμε, έχω να διαβάσω και τις εφημερίδες, και πάλι ο περιπτεράς δεν θα μου έχει κρατήσει την Εποχή», «να το σώσω, βέβαια», πάντα υγρός και πρόθυμος αυτός, «αλλά μετά τι να το κάνω;» και οι χορευτές λίμπο κομπάρσοι πάψανε να κάνουν τους κινέζους και, εν είδει αρχαιοελληνικού χορού, τραγούδησαν όλοι μαζί: «Να το πάρεις το κορίτσι να το πάρεις, μην το παιδεύεις, να το πάρεις το κορίτσι, είναι κρίμα...»

Cut! φώναξε ο σκηνοθέτης. «Λοιπόν, πάμε ξανά, κι αυτήν τη φορά κομμένες οι μαλακίες. Το θέμα μας είναι το Basteln, όχι οι αηδίες του ΠανωΚ, ‘ντάξει;».

Ήθελα να ξερα...

* Η Αικατερίνη Πελέκη μετά από όλη αυτή τη προσπάθεια πήρε τελικά την ευλογία της Παναγίας ή τζάμπα μπήκε στον κόπο;

* Παλαιότερα για να πάρεις ευλογία ή συγχώρεση έπρεπε να κάνεις μετάνοιες. Τώρα χρειάζεται και...κάτι παραπάνω;

* Ο Πρετεντέρης κοιμάται τα βράδια; Πάει στην τουαλέτα για Νο2; Πολλές φορές πιστεύω ότι απλώς είναι Σούπερ Ήρωας.

* Χέζουν οι Σούπερ Ήρωες; Και αν ναι πόση ώρα κάνει ο Flash στην τουαλέτα; Έχει σχέση η λέξη φλας που χρησιμοποιούν οι Αμερικανοί για το καζανάκι με τον Flash;

* Η Όλγα Τρέμη έμαθε τελικά αν κάποιος άλλος είδε αυτό το DVD; Γιατί το προηγούμενο λέει αυτή δε το είδε.

* Για την περίπτωση αυτού του DVD ο Χίος πήρε τηλέφωνο το Καμπουράκη;

* Ο Αβραμόπουλος υπάρχει ή είναι μυθικό πρόσωπο και κινείται στην σφαίρα του εξωπραγματικού;

* Ποιός θα τραγουδήσει στη φετινή γιορτή των Αγγέλων του καλύτερου δήμαρχου ever;

* Ο Δήμαρχος υπάρχει ή είναι κέριμο ομοίομα από τη Μαντάμ Τισό;

* Ο Νομάρχης υπέγραψε ή όχι; Την φράση την υπογραφή και κάτι άλλο την ξέρει;

* Ποιά γραμμή του Μετρό παίρνει κάθε μέρα ο Διάσσελος;

* Πόσα απίδια βάζει ο σάκκος;

* Πόσες αραβικές πίττες με γύρο έχει χτυπήσει ο Πάνως Κ.;

* Γιατί εδώ και δέκα χρόνια γίνεται το φεστιβάλ κινηματογράφου και εγώ πάντα δε προλαβαίνω να πάω; Μήπως είμαι ο Σίσσιφος και αυτός είναι ο βράχος μου;

* Γίνεται φεστιβάλ κινηματογράφου χωρίς Λιάπη;

* Τι θα γίνει στο Χίροουζ;;

Φραξιονισταί!

Α ρε Χ. πού να το φανταζόσουν αυτό; Πριν από χρόνια μας έφερες εκείνη την κασέτα με το Feeling των Lightshine, που όλοι στο μικρό μας κοινόβιο το ακούσαμε και είπαμε ότι είναι ωραίο, αλλά εκείνο που μας είχε ενθουσιάσει, ρε συ Χ., ήταν το συμπληρωμα που είχες βάλει, εκείνη η φρηκάουτ μπάντα, με έναν τραγουδιστή με φωνή ακόμη πιο βαθιά απ' του Μόρισον, ο οποίος ούρλιαζε και ούρλιαζε στο διηνεκές, και μαζί αλυχτουσαμε κι εμείς, και στρίβαμε τσιγάρα με τσόφλια φιστικιού, κι όλοι συμφωνάγαμε ότι αυτό είναι το σημείο όπου ενώνονται οι Τιντερστιξ, οι Πόρτισχεντ, οι Γιουτού, οι Πινκ Φλόιντ, οι Πίστολζ και οι Γουόρλορντ, και λέγαμε ρε συ "ποπό άκου τον, τον καημένο τον καμένο, ποιος ξέρει τη ρεμαλόφατσα πονεμένη είναι κι αυτός, άκου τον πώς σπαράζει", και τον άκουσε μια μέρα και η Κ. κι ήρθε και με ρώτησε "πού τα σφάζουν τα γουρούνια;" και έκανα χρόνια να τους ξανακούσω μετά απ' αυτό, κι είχα ξεχάσει ρε συ Χ. πώς τους λέγανε τους τύπους, και είχα χάσει και κείνη την ωραία την κασέτα και δεν θυμόμουν ούτε τίτλο πια να σου πω, αλλά σε πήρα τηλέφωνο και σου είπα "εκείνα τα ρεμάλια τα φρηκάουτ, τους καμένους, που ούρλιαζαν με φωνή αλά Τζιμ Μόρισον", κι αμέσως το επιασες ρε τσακαλάκο, και με είπες και όνομα και τίτλο, και τον βρήκα όλο τον δίσκο να τον έχω να τον χαίρομαι... Πού να το φανταζόμασταν ρε συ Χ., τότε που δεν ξέραμε από ίντερνετ, ότι οι τύποι αυτοί, με αυτήν την τραγουδάρα, και με αυτήν τη φωνάρα, παίζανε Christian Rock; Στο χάλασα τώρα ε; Ευτυχώς ρε συ Χ, που δεν μπαίνεις στο μπλογκ αυτό και δεν θα μάθεις την πικρή αλήθεια ποτέ.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Υπάρχει το Μουνμπλαντ των Φράξιον εδώ, για όποιον ενδιαφέρεται.

Όχι στο Όνομά μας

Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα στις 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το παρακάτω κείμενο και όλους του χρήστες του διαδικτύου να το υπογράψουν.

Όχι στο Όνομά μας

“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.

–Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08

“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”

- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08

Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.

Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.

Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.

Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.

Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΗΜΕΙΩΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

• Να 'μαι πάλι εδώ. Πώς αλλιώς; Ο αδέσποτος (σκύλος) γνωρίζει πάντοτε πολύ καλά την στέγη που θα τον φιλοξενήσει.

• Εκλέχτηκε τελικά ο Ομπάμα. Αλλά ο αδέσποτος (νιχιλιστής;) δεν πλησιάζει τόσο εύκολα στο προτεταμένο χέρι.

• Αυτές τις ημέρες διαβάζω τον Πεσσόα. Μόνο μ' έναν Καρυωτάκη ή έναν Καβάφη μπορεί να συγκριθεί. Μου φαίνεται όμως ότι είναι πιο σπουδαίος, κι αυτό, διότι ψυχανεμίζεται ακόμα και την σκόνη που 'ναι κρυμμένη πίσω απ' το κομοδίνο. Κι απ' την ψυχή του.

• Έχω σιχαθεί την ιστορία με το Βατοπέδι. Ειδικά τώρα, που τσακώνονται οι δεκανείς για να καλυφθούν οι βρωμιές των στρατηγών.

• Ακόμα και το θρόισμα μιας σκιάς.

• Λευτεριά στους συντρόφους-αγωνιστές Νίκο Καρβέλα-Αννίτα Πάνια. Όλοι στα δικαστήρια.

• Δεν ήμουν στα Προπύλαια, στην εκδήλωση συμπαράστασης για τους απεργούς πείνας στις φυλακές. Προτίμησα να γυρίσω σπίτι. Πεινούσα πολύ. Δεν ξέρω αν θα με συγχωρέσω ποτέ γι' αυτό. Αλλά θα συγχωρέσω αυτούς που πεινάνε καθημερινά. Που δεν ήταν.

• Μετά την "Στιγμή της Αλήθειας" είμαι αισιόδοξος. Δεν έχουμε πιάσει πάτο. Ακόμα...

• Κάθε μέρα ξεφυλλίζω βιβλία τέχνης. Το προτιμώ, απ' το να ξεφυλλίζω διαφημίσεις, καταλόγους ομορφιάς, life style περιοδικά. Kαι τον εαυτό μου.

• Τις εκλογές θα τις κερδίσει το ΠΑΣΟΚ. Και η δρακουμελίτσα.

• Στο μετρό και στον ηλεκτρικό, κάθε μέρα, παρατηρώ τη ζωή. Άνθρωποι πηγαίνουν στις δουλειές τους, γιαγιάδες ονειρεύονται τον θάνατο, πιτσιρίκια την αγάπη, γυναίκες το πρώτο τους εξώφυλλο, ηλικιωμένοι που διαβάζουν "Ριζοσπάστη" και "Αυγή" συγκρατούν με μορφασμούς τη νιότη που ξυπνάει από κώμα σ' ένα τσακισμένο σώμα, ελληνίδες μάνες και αλβανίδες μάνες κουβεντιάζουν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν με τα παιδιά τους, πακιστανοί σμίγουν ερωτικά με αθηναίες (αν και αυτό δεν οφείλεται στην πανσπερμική αντίληψη του Μ. Αλεξάνδρου), σεκιουριτάδες καψουρεύονται τα κορίτσια των laserline clinics, μαύροι μικροπωλητές στοιβάζουν σε μια μαύρη (λες και νιώθουν την ειρωνική αντιστοιχία) σακούλα σκουπιδιών την πραμάτειά τους και τη ζωή τους, άνθρωποι γυρνούν απ' τις δουλειές τους. Νιώθω πως το μίσος έχει καταλαγιάσει. Το ίδιο και η υστερία, ο ρατσισμός. Κουράστηκαν μάλλον. Ή τους ξεγελάει η αναζήτηση της χειμωνιάτικης θαλπωρής. Ή μεγάλωσα. Και δεν βλέπω καθαρά πλέον.

• Ακόμα κι αν δεν είμαι, κάποτε θα είμαι. Κι όπως λέει και η Δημουλά, φυσικά ονειρεύομαι. Δεν γίνεται να ζήσω μόνο μ΄έναν ξερό μισθό. Κι έναν εαυτό που κάθε μέρα παριστάνω.

Μιλώντας για ποδοσφαιρική αλητεία

Παραδείγματα έχουμε πολλά.
Να μερικά:



Ο συγκεκριμένος κύριος έχει κάνει πολλά αλλά θα θυμίσω αυτό με τον Κίνγκ του Ιονικού. Ο Καστίγιο τον κλωτσάει, ο Κίνγκ τον πιάνει από το λαιμό, ο Κίνγκ αποβάλλεται. Ο Καστίγιο τίποτα.






Για αυτά όμως ο κύριος όταν έφυγε από την Ελλάδα και την αγκαλιά του Σωκράτη έγινε αυτό:




















Πάμε μετά στο συγκεκριμένο κύριο Β: Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Ειδικά στη δεύτερη περίπτωση το γλύψιμο που έπεσε έφερε μια τιμωρία στα εντελώς μαλακά.





















Ναι ο Γκαρσία έκανε μεγάλη βλακεία. Προκλήθηκε από τον άλλο βλάκα τον Ντιόγο και απάντησε με τον πλέον ηλίθιο και βλακώδη τρόπο. Έχουμε να κάνουμε με δυο ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΥΣ ποδοσφαιριστές, που αντέδρασαν σαν ηλίθιοι στη συγκεκριμένη φάση.
Ποιός πραγματικά προωθεί τη βία όμως;




Σώπα ρε....Θα του πάρουν το σκάλπ;;;

















Αααααααααααα Μαγκιά είναι δηλαδή;;;Μεγαλώστε το για να δείτε την επίσκεψη στον οδοντίατρο...

















Το...βαράω ξέρετε γιατί έχει τελίτσες έτσι...Τι να βαρέσει τώρα αυτός που είναι εδώ με τη μαμά του...Και είμαι σίγουρος ότι έτσι το είπε...
















Και το κορυφαίο όλων: ώπα ρε κακέ...σιγά τα αίματα...Ο ένας ευτυχώς τον κρατούσαν (που σιγά να μην τον έδερνε...γκάιντα θα τον έκανε ο Πάμπλο τον φλούφλη) και ο άλλος θα έβγαζε λέει πιστόλι...













Τι φίλαθλο πνεύμα!Τι ανωτερότητα!!Ούρα ρε βλάκες...


ΥΓ Παντελώς άσχετο αλλά ενδιαφέρον...δείτε αυτό και αυτό.

Αυτά...κατά τα άλλα πάμε ΠΑΟΚΑΡΑ!!!!!

Ενα για μένα

Αμα σ' αρεσε αυτός ο κύριος, κάνε κλικ εδώ, έχει καλούδι...

Κι άλλα πρωτοσέλιδα

Καλά, πες ότι αυτό το πρωτοσέλιδο είναι λίγο πολύ αναμενόμενο (και όχι δεν θα σχολίασω ακριβώς πώς και υπό ποιο πλαίσιο επιλέγει να αναφερθεί στο ζήτημα των φυλακών η Αυγή, ούτε το τι ακριβώς προσπαθεί να προβάλλει ταυτόχρονα με τις δραματικές συνθήκες που επικρατούν...)

Αλλά αυτό το πρωτοσέλιδο δεν το περίμενα (κι επίσης δεν θα σχολιάσω το πρίσμα υπό το οποίο αντιμετωπίζει το θέμα η συγκεκριμένη εφημερίδα...)

Ουτε θα κάτσω να αναρωτηθώ κατά πόσον σημαίνει πραγματικά κάτι το "πιο ανθρώπινες φυλακές". Για την ώρα, αρκούμαι στο ότι κάποιοι -έστω κι αν δεν το περίμενα απ' αυτούς, έστω ετερεχρονισμένα, έστω κι αν ανακαλύπτουν την... Αμερική- αναδεικνύουν το θέμα. Το ζήτημα είναι να αυξηθεί η πίεση...

Ερως και πολιτική

«Με τα μυαλά που κουβαλάς, κακομοίρα, μόνη σου σκάβεις το λάκκο σου», της λέγανε όλοι. Κι ήρθε η μέρα που βρέθηκε η Σωτηρία μόνη στην ερημιά να σκάβει έναν λάκκο με το κουταλάκι του γλυκού. Και σκάψιμο στο σκάψιμο, κουταλιά στην κουταλιά, έφερε στο φως έναν μπάτσο που τον είχανε θάψει οι συνάδελφοί του, αφού τον βρήκανε στην τουαλέτα να σκουπίζεται με τα 600 ευρώ που είχε κλέψει από οικονομικό μετανάστη ύστερα από ενδελεχή σωματικό έλεγχο… «Τι να κάνω βρε συνάδελφοι», είχε προσπαθήσει να απολογηθεί αυτός, «βρέθηκα σε μια ώρα αβάσταχτης σωματικής ανάγκης».

Μόλις είδε τον μπάτσο, η Σωτηρία παράτησε το σκάψιμο κι άρχισε να τον φτύνει. Χλέπα στη χλέπα, φτύσιμο στο φτύσιμο, έγιναν οι ροχάλες ποτάμι ορμητικό, που παρέσυρε αυτό το αλλόκοτο ζευγάρι στο διάβα του και κανείς δεν ξανάκουσε για αυτούς ποτέ ξανά. Για να τους τιμήσουνε, χτίσανε εκεί ένα γιοφύρι με ένα πολυώροφο σιντριβάνι-ξενοδοχείο στη μέση. Για πορτιέρη ορίσανε κάποιον πρώην έλληνα πρωθυπουργό. Η είσοδος ήταν ελεύθερη, μόνο οι επισκέπτες έπρεπε να κάτσουν να ακούσουν τα παραμύθια του πρώην πρωθυπουργού-πορτιέρη. Όσοι άντεχαν περνούσαν παραμέσα, στη ρεσεψιόν, όπου δούλευε μια γάτα, κόκκινη με ένα λευκό σταυρό, που την έλεγαν Ελβετία. Κι εκεί εμπιστεύονταν στο θησαυροφυλάκιο τα παραμύθια που τους είχε σερβίρει νωρίτερα ο πρώην πρωθυπουργός-πορτιέρης. Κι η ζωή όλων των ενοίκων κυλούσε όμορφα, σαν παραμύθι.

Μια μέρα σκάει μύτη ο Νομάρχης και αφήνει ένα χαρτί υπογεγραμμένο από τον ίδιο: «Αυτά μου είπε ο πορτιέρης πρώην πρωθυπουργός». «Τι είναι αυτό;» απόρησε η γάτα η Ελβετία. «Να σας πω την αλήθεια, μήπως κατάλαβα εκείνη τη στιγμή και τι υπέγραφα;» απάντησε αυτός. «Και στην τελική, σάμπως ξέρω και τι είναι το κάθε χαρτί που υπογράφω;». Η Ελβετία διάβασε προσεχτικά το χαρτί:

«Μια φορά κι έναν καιρό, στην εποχή που όλοι ήταν Καρναβάλια, ήταν ένας φακίρης, γυμνός, που φόραγε μόνο την μπαντάνα του Ράμπο στο πάνω κεφάλι και το τουρμπάνι στο κάτω κεφάλι. Είχε και μια προβοσκίδα, σε ροζ φόντο, και γυρνούσε στους δρόμους με ένα κρεβάτι γεμάτο φακές στην πλάτη, χωρίς κανείς να του δίνει σημασία, αφού τον περνούσανε για έναν ακόμη μασκαρά. Χρησιμοποιώντας την σαν ηλεκτρική σκούπα, μάζευε με την προβοσκίδα καραμέλες που δίνανε οι δράκοι στα παιδιά, δομημένα ομόλογα του δημοσίου, κυβερνητικές υποσχέσεις, ελλείμματα προϋπολογισμού, απαχθέντες Πακιστανούς, υποκλαπείσες συνομιλίες από κινητά τηλέφωνα, αυξημένα τραπεζικά επιτόκια, απλήρωτες υπερωρίες, χαμένες θέσεις εργασίας, μαύρο χρήμα, μικροαστικά όνειρα που πήγανε στράφι… Με λίγα λόγια, σαν καλός νοικοκύρης, ήθελε να βάλει μια τάξη στον τόπο.Κι ήρθε η αποφράδα μέρα, που τον περικυκλώσανε τα ΜΑΤ, ξέρετε, αυτοί που σε κάθε μου ιστορία έχουν ρόλο καρατερίστα και κλέβουν την παράσταση. Ψύχραιμος ο φακίρης απενεργοποίησε την προβοσκίδα, που είχε ρουφήξει και ρουφήξει και κόντευε να σκάσει, και την έχωσε μέσα στο τουρμπάνι, κι ό,τι περίσσευε το τύλιξε γύρω από τη μέση και τα γόνατά του. “Μμμμ”, έκανε μια μπατσίνα, λίγο παραπέρα, “ετούτος δεν είναι φακίρης, fuckίρης είναι!”. “Κάνετε λάθος δεσποινίς, είμαι από σίδερο, διότι τρώω πολλές φακές, άρα δεν είμαι φακίρης, ούτε fuckίρης, φακήρης είμαι”, αστειεύτηκε αυτός, “α να χαθείς σαχλέ”, ανταπάντησε αυτή και κλείσανε ραντεβού σπίτι της, αφού θα τελειώνανε όλα. Και τότε αυτός, ερεθισμένος απ’ την παρουσία των ΜΑΤ αλλά και επειδή πάντοτε γούσταρε γυναίκες με στολή, κατέβασε το τουρμπάνι και πρόσφερε σε κοινή θέα την προβοσκίδα του, σε όλο της το μεγαλείο, σε ροζ απαστράπτον φόντο, έτοιμη να εκραγεί. “Αέρα!”, φώναξε ο επικεφαλής των ΜΑΤ και καναντουράρισαν κραδαίνοντας τα γκλομπ τους, που φάνταζαν οδοντογλυφίδες μπροστά στο φωτόσπαθο του φακίρη. “Αέρα θα κάνετε στα αρχίδια μου”, ανταπάντησε αυτός κι άρχισε να τρίβει με μανία την προβοσκίδα του κι αυτή, μην αντέχοντας άλλο, έχυσε τον οχετό μπόχας και βρομιάς που τόσο καιρό ρουφούσε, όλο το χάλι που κάποιοι χρόνια προσπαθούσαν να κρύψουν απ’ το χαλί. Και έγινε πηχτό σκοτάδι, μόνο κραυγές αγωνίας ακούγονταν, καθώς…».

Το χειρόγραφο τελείωνε εδώ. Η Ελβετία κοντοστάθηκε, σκέφτηκε λίγο, και χίμηξε στην κουζίνα, να βρει τον σεφ, ο οποίος μαγείρευε τη σπεσιαλιτέ του, φακές με λουκάνικα. «Ρατζίβ», πρόσταξε, «κατέβασε το τουρμπάνι σου. Τώρα!».

Ανοίξανε...

... και σας περιμένουνε, έστω και σε δοκιμαστική λειτουργία...

Εδώ: Speak to them dirty you dirty punks!

Πρωτοσέλιδα εφημερίδων = Νέα χρήματα δίνονται από τα υπουργεία

Όπως ίσως κάποιοι θα έχετε καταλάβει, με αρέσουν οι εφημερίδες και τα πρωτοσέλιδά τους. Οσο πιο μπασκλάς και πιο κραυγαλέα είναι, τόσο το καλύτερο. Ξέρω, ξέρω, αλήτες, ρουφιάνοι και τα λοιπά, αλλά αν το δει κανείς με άλλο μάτι, μόνο στιγμές άπειρου γέλιου μπορεί να κερδίσει. Ετσι σήμερα θα σταθώ σε τρία πρωτοσέλιδα.

Εδώ, η εφημερίδα Αυριανή, με μία συγκλονιστική είδηση: Εκλεψαν την προτομή του Π. Κόκκαλη στο Γράμμο! Αν θυμάστε, είχα αναφερθεί στην προτομή του παππού κι αγωνιστή Κόκκαλη, εδώ. Ο φίλος μου ο Σκύλος το θυμήθηκε και θεωρεί ότι τη μάτιαξα την προτομή. Εγώ πάλι πιστεύω ότι είναι προβοκάτσια Μπαοκτζήδων ενόψει του μεγάλου ντέρμπι των δύο ομάδων. Βέβαια, μέχρι να μου το υποδείξει ο Σκύλος, ούτε που το είχα προσέξει το πρωτοσέλιδο της Αυριανής, ίσως γιατί σήμερα είχα μάτια μόνο για αυτό εδώ το πρωτοσέλιδο, της Εσπρέσο...

Αυτό τ' αφήνω ασχολίαστο, κυρίως γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω κάθε φορά που το βλέπω...

Και για το τέλος κάτι πιο σοβαρό:

Τι καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας το χτύπημα στο πρωτοσέλιδο αυτής της εφημερίδας; Οτι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Παπουλιάς θεωρεί τις κινητοποίησεις των φυλακισμένων κίνδυνο για τον πολιτισμό μας. Ελα όμως που δεν είπε αυτό...

Ευσεβείς πόθοι - All the news we hope to print

Ναι, για τον Μπαράκ Ομπάμα ομιλώ και τις προσδοκίες που γέννησε η εκλογή του. Ηδη, προτού καν αναλάβει επισήμως την προεδρία, οι αλλαγές είναι κοσμογονικές, όπως αποτυπώνονται στο πρωτοσέλιδο των NY Times: Τέλος στον πόλεμο του Ιράκ - Αμεση απόσυρση των στρατευμάτων.



Μόνο που... για κοιτάξτε λίγο καλύτερα την ημερομηνία. Κάτι δεν πάει καλά ε; Ναι, πρόκειται για φάρσα (περισσότερα εδώ) των Yes Men.

Γλέντι λαϊκό και ατέλειωτος χορός...

Άργε! Αργε! φώναξα απ' τη μια άκρη του διαδρόμου στην άλλη, προς έναν μπλόγκερ που ασχολείται ενδελεχώς με τα Ατσαλάκωτα Πάρκα της Νεας Παραλίας του δημάρχου. Σου έστειλα ένα mp3 για να σε κάνω να ξεχάσεις τα βάσανά σου. Είναι οι Kocani Orkestar, μιλάμε για τρελές indie balkan beat καταστάσεις, απ' τον καινούργιο τους δίσκο, βγήκε-δεν βγήκε ακόμη στο εμπόριο...

01. sokeres.mp3

Τ' ακούει, γελάει, και μου λέει "Για άκου και αυτό": Και με βάζει ρε ψηλέ το Γιώργο τον Ξανθιώτη στη διαπασών να παίζει το ίδιο κομμάτι, από μια παλιά ζωντανή ηχογράφηση, σε φάση εξίσου γλέντι και δώσε...

Giorgos Xanthiotis...

Και αναρωτιέμαι: Γιατί δηλαδή οι Κocani Οrkestar, απ' τη γειτονική Ανώνυμη Χώρα ή ΦΥΡΟΜ ή FYROM ή ΠΓΔΜ ή ΠανωΚάτω Μακεδονία ή Δημοκρατία της Μακεδονίας, να προωθούνται απ' τα τρέντι indie blogs τύπου Bolachas Gratis και να μην τυγχάνει της ίδιας αντιμετωπίσεως ο Γ. Ξανθιώτης; Γιατί οι Kocani Orkestar να τζαμάρουν με τους Beirut και όχι ο Ξανθιώτης; Ε; Για να μην πω δηλαδή το άλλο: Μας κλέβουν το όνομα, μας κλέβουν και τις καριέρες!

Ο μαλάκας έχει πάντα παρελθόν, παρόν και μέλλον, έλεγε ένας σοφός φίλος μου πριν από χρόνια

Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, σε όποιον τοίχο (ή σε όποιο τείχος) κι αν κοπανήσεις το κεφάλι σου, θα βρεις έναν Έλληνα και δη μαλάκα.

Στη φωτογραφία το στίγμα του Μαλάκα του Ελληνα, στο τείχος του Τζον Λένον, στην Πράγα.

Εν όψει 17ης Νοεμβρίου...

...και επειδή έχει γίνει ήδη αίτηση για άρση του ασύλου για την αποφυγή επεισοδίων:
Γνωστός Άγνωστος με κουκούλα και μπουκάλι.


Και πάλι και πάλι Aptamil και μπουκάλι κύριοι...

ΥΓ Δεν άντεξα...και σήμερα επισκέφθηκα τη μεγάλη σελίδα
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ=Η ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΙΣ = ΘΑ ΣΕ ΓΑΜΗΣΩ ΚΑΙ ΑΣ ΠΕΘΑΝΩ = ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ

Τζίσους κράιστ....

Άλλος ένας ανυπόμονος έλλην...

Συγνώμη για την κακή ανάλυση της εικόνας αλλά είναι τραβηγμένη με το κινητό μου...


Απλώς θυμήθηκα την ιστορία με τα αρνιά του Παπαγεωργόπουλου. Τότε που όλη η πόλη μια παρέα έπαιζε κάτς για ένα κομμάτι κατσίκι. Τότε που ο Δήμαρχος έλεγε ότι αυτοί δεν ήταν πεινασμένοι αλλά ανυπόμονοι Έλληνες. Έτσι είχε πει και ο Αχμαντινετζάν για τους ομοφυλόφιλους άλλωστε. Ότι δεν υπάρχουν στο Ιράν. Ξέρω, άσχετο εντελώς το θέμα που γράφω αλλά δε ξέρω μου την έδωσε η εικόνα...

Τίτλος = Τα ευαγγελικά κείμενα

Ο κούνελος που κινδυνεύει, μετά τις δηλώσεις του Διονύση Αντιπανίκα Ψωμιάδη, διαρρυγνύει τα καρότα του για την εξίσωση των όρων "συνδικαλισμός" και "φασισμός". Αποφασίσαμε με την Κ. να ερευνήσουμε το ζήτημα ενδελεχώς. Χρησιμοποιώντας αυτό το πολύτιμο εργαλείο καταλήξαμε στα ακόλουθα συμπεράσματα:

Συνδικαλισμός = Συριζίτης = Φάνη Πάλλη Πετραλιά

Φασισμός = Φανή Χαλκιά

(Άρα Φάνη Πάλλη Πετραλιά = Φανή Χαλκιά;)

Ενθουσιασμένοι από την ανακάλυψή μας, αποφασίσαμε να αναζητήσουμε τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Ο Αλέξης;

ΣΥΡΙΖΑ = Τζον Ράμπο

Τσίπρας = Παλπ Φίξιον = Πεταλούδα = Κάφρος = Κλάους Νόμι = Μαρία Κορινθίου = Μπάτσος = Μπάφος = Ταμπού = Τούμπα

Αλαβάνος = Αλητεία= Ηδονή αιδοίον = πέος
update: Αλέκος Αλαβάνος = είμαι γαμάτος (εννοείται ότι το πρόγραμμα αυτό δεν κάνει ποτέ λάθος)

Γεώργιος Παπανδρέου = Η Άση Μπήλιου γίνεται επτακόσια κιλά

Κωνσταντίνος Καραμανλής = Εθνικό συμφέρον Ελλήνων

Αλέκα Παπαρήγα = Ιερό δράμα

Κομμουνισμός = χύσι

Επανάσταση = Άγαμοι θύται = γαμάω

Βελόπουλος = Γαλαξιακό τίποτα

Λιακόπουλος = ΟΑ Πούτιν = ηττημένος

Ελοχίμ = μουνοκλανίδι

Νεφελίμ = Ζαβαρακατρανέμια

Καρατζαφέρης = Μαρία σε αγαπάω = Υπερόπτης = Σιονιστές Εβραίοι = τραμπάκουλας

ΠάνωςΚ = Αντιπαλότητα = πούστρα = τσιμπουκάκι

Ιστολόγιο = Αναρχία = Η ύπαρξη γαλαξία = Το ασήμι ανεβαίνει

Διαδίκτυο = Αρχίδγια με γάμα

Μισθωτή εργασία = αγάπη μέχρι θανάτου

Παίξε κι εσύ! Ικανοποίησε τις δικές σου προσωπικές ανησυχίες γύρω από το βαθύτερο νόημα των λέξεων!

Κάθε στιγμή είναι στιγμή Kozel

(στη φωτογραφία: Εγώ κι ένας φίλος μου, ονόματι Φραντς Κάφκα, πίνουμε μπίρες)

Εντάξει, τραγικά ποζεράδικη φωτογραφία. Δεν βαριέσαι, μετά την τρίτη τέταρτη πέμπτη έκτη Kozel βγάζεις και χειρότερες... Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση πάντως η γεύση αυτής της τσέχικης μπίρας. Και παρότι κατά γενική ομολογία πίνω πολλές, δεν είμαι εκλεκτικός, αντίθετα είμαι σαβουροπότης. Δεν επιδιώκω ποτέ να πιω την "καλη μπίρα" ή το "καλό κρασί". Αλλωστε προτιμώ την ποσότητα απ' την ποιότητα, στο ζήτημα του ποτού τουλάχιστον, και για αυτό το λόγο απόκτησα και ΓΟΠ. Πάντως, προτού πάω στην Πράγα, ούτε που είχα ακούσει να γίνεται λόγος για την Kozel. Τώρα που ήθελα να μιλήσω για αυτήν, ανακάλυψα πως είναι δημοφιλης και στην Ελλάδα και μάλιστα τα χαρακτηριστικά της τα έχουν αναλύσει πάρα πολυ καλά εδώ ειδικοί έλληνες μπιρολόγοι.

Αποκαλύπτουμε το πραγματικό φινάλε του Χάρι Πότερ

Ο καλός κύριος Α. είδε προφανώς το ποστ μου με τις ταφόπλακες, είδε και τη δουλειά που έχει κάνει πάνω σε αυτό το θέμα ο Σκύλος της Βάλια Κάλντα, και δεν άντεξε να μείνει έξω απ' το παιχνίδι, οπότε μου έστειλε με μέηλ αυτή την αποκαλυπτική φωτογραφία...

"Καλό μου παιδί", γράφει στο μέηλ του ο καλός κύριος Α., "λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, αλλά πιστεύω πως είναι καιρός να μάθεις τη φριχτή αλήθεια: Ο Χάρι Πότερ είναι νεκρός!"

Τombstone bearing the name of a British Private Harry Potter
is seen at the Commonwealth Cemetery
in the central Israeli city of Ramle, Friday, July 20, 2007.
Potter, a soldier in the Worcestershire Regiment
was killed in fighting with Arabs on July 22, 1939,
during the Palestine Mandate . (AP Photo/Moti Milrod)

Μια αποκλειστική είδηση που φέρνει τα πάνω κάτω

ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ e-ΡΟΥΦΙΑΝΙ

Του ασφαλι(σ)τη μας Πανου Συγκαμένου

Θεσσαλονίκη

ΗΡΩΙΚΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ

(στην -στημένη- φωτογραφία: Το παρολίγον άτυχο βιβλίο, λίγο πριν τη στιγμή της διάσωσής του)

Εσφιγγε ο κλοιός της ανακύκλωσης και ξεχείλιζε χαρτιά ο ειδικά διαμορφωμένος χώρος για ανακύκλωση στα κεντρικά γραφεία της Υπηρεσίας Νυχτερινής Βάρδιας, όταν ο σωρός του χαρτιού δεν άντεξε το βάρος τόσων άδικα γραμμένων βαρυσήμαντων και κενόδοξων λέξεων και κατέρρευσε σαν δίδυμος πύργος από τραπουλόχαρτα.

Αμέσως δυνάμεις της Ειδικής Μονάδας Διάσωσης Γραπτών Μνημείων «Ξύστα, Πάνε-nt» έσπευσαν στο σημείο και βρέθηκαν ενώπιον ενός φριχτού θεάματος: Οι περισσότερες λέξεις κείτονταν νεκρές, κομμάτια άψυχων κειμένων, δολοφονημένων από πληρωμένους κονδυλοφόρους. Καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας οι διασώστες έβγαζαν απ’ τα χαλάσματα σωρούς από σορούς κακογραμμένων κειμένων, για τα οποία τζάμπα χύθηκε τόσο μελάνι.

Μοναδική αχτίδα φωτός σε αυτή τη δραματική ιστορία, η περίπτωση του βιβλίου του Γιάννη Αστέρη «Η Θύελλα», απ’ τις εκδόσεις Ινδικτος, το οποίο διασώθηκε, βαριά τραυματισμένο, ξεχασμένο από συγγενείς, φίλους, ιδιοκτήτες και λοιπούς βιβλιόφιλους, χάρη στις ηρωικές προσπάθειες του διασώστη ΠάνωςΚ, γνωστού και απ’ τις γυμνές φωτογραφίσεις του, τα έσοδα απ’ τις οποίες διατέθηκαν για φιλανθρωπικούς σκοπούς, και συγκεκριμένα για την προεκλογική εκστρατεία του Μπάρακ Ομπάμα.

Συναντήσαμε το διασωθέν βιβλίο στο κρεβάτι του πόνου και το ρωτήσαμε πώς νιώθει: «Χρωστάω την ύπαρξή μου στο συγγραφέα μου ασφαλώς, αλλά το υπόλοιπον της ζωής μου το χρωστάω στο διασώστη, αυτόν τον ψηλό ξανθο γαλανομάτη κούκλο, με τα στιβαρά μπράτσα, που σαν πούπουλο με σήκωσε μέσα απ’ τα χαλάσματα, τον ΠάνωΚ. Και θέλω να του στείλω κι ένα μήνυμα: Πάνω, πολυαγαπημένε, θα σε περιμένω υπομονετικά, στη γωνία της βιβλιοθήκης σου, να ‘ρθεις, να με πάρεις στα χέρια σου, να με ανοίξεις, να με μυρίσεις, να με νιώσεις, να φυλλομετρήσεις την καρδιά μου και να διαβάσεις τα πιο μεγάλα μυστικά μου».

Σχετικά με το ποιόν του ηρωικού διασώστη δηλώσεις έκανε και ο αυτοκράτωρ Όου Μπαμ Α΄: «Γιες, άι νόου Πάνως. Χι ιζ ε ντίσεντ μαν, και θα κάνω διάλογο μαζί του, μπατ ιφ χι κιπζ να εξαπολύει τα θανατηφόρα χημικά του αέρια κατά τη διάρκεια της νύχτας και τα δηλητηριώδη του σχόλια για το πρόσωπό μου, θα αναγκαστώ να πάρω τα κατάλληλα μέτρα, για την προάσπιση της ελευθερίας του ελεύθερου - μη πανωκαπικού κόσμου. Ο πανωκαπισμός είναι η σύγχρονη τρομοκρατία… Μπάι δε γούεη και ευκαιρίας δοθείσης θα ήθελαν να θενκάρω τον Πάνω για την οικονομική του συνεισφορά στην εκστρατεία μου και να του πω να μην ανησυχεί: Πριν ρίξω τα στρατεύματά μου εναντίον του, θα του πουλήσω τα όπλα που χρειάζεται για να με αντιμετωπίσει».

Ο ηρωικός γαλανός ξανθομάτης διασώστης ΠάνωςΚ. απ’ το κρεβάτι του ύπνου και της ηδονής μας είπε: «Σίγουρα, θα είναι δύσκολο παιχνίδι. Όμως είμαστε μεγάλη ομάδα και πρέπει πάντα να κερδίζουμε. Ζητάμε τη βοήθεια του κόσμου. Εμείς θα μπούμε στο γήπεδο και θα παίξουμε την μπάλα μας».

ΥΓ. Για το βιβλίο του συμπολίτη μου και σχεδόν συνομήλικού μου Γιάννη Αστέρη, τον οποίο ούτε ήξερα ούτε και ξέρω, δεν έχω να σας πω τίποτε, άλλωστε περιμένω να αναρρώσει μέχρι να το πιάσω στα χέρια μου. Όμως, ακόμη και αν δεν με αρέσει, δεν υπάρχει ούτε ένα βιβλίο που να αξίζει να γίνει χαρτοπολτός. «Συνήθως ο πόνος από μια ‘ιστορία αγάπης’ που έχει συντελεστεί στο παρελθόν», γράφει το οπισθόφυλλο του βιβλίου «μας οδηγεί στο πένθος. Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι φορές που μας οδηγεί στην πλήρη ακινησία, στην αδράνεια. Τούτο είναι το σημείο απ’ όπου ξεκινά ‘Η Θύελλα’…». Και στην τελική, δεν νομίζω πως υπάρχει καλύτερη διαφήμιση για ένα βιβλίο από το να γράφει καλά λόγια για αυτό ο Κωστής Παπαγιώργης, εδώ.