Πριν από κάνα μήνα είχα εξηγήσει γιατί κάνω αυτά τα ποστ.
Μουσικοκριτικός δεν είμαι ούτε και θέλω να γίνω (πια). Είμαι ωστόσο φανατικός ακροατής και προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου για την καινούργια μουσική που ακούω.
Αλλοι 20 δίσκοι του 2007 που άκουσα, λοιπόν:
Travis the boy with no name
Στην εποχή που όλοι γίνονται όλο πιο δύστροποι, όλο πιο “καλλιτεχνίζοντες” και πιο πειραματικοί, ευτυχώς που υπάρχουν οι Τραβις. Σαν να μην έχουν πάρει χαμπάρι από ό,τι συμβαίνει τριγύρω τους, παίζουν τις χιλιοπαιγμένες δροσερές γλυκόπικρες μπαλάντες τους. Εντούτοις αυτό μόνο καταδικαστικό δεν είναι. Ενας τέτοιος δίσκος, τόσο ντεμοντέ, ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Όλα είναι εδώ: κελαρυστές κιθάρες, υπέροχες διφωνίες, η ζεστή φωνή του Φράν Χάλι, ένας δίσκος για σήμερα, για χτες και για αύριο. Μηδενικό “καλλιτεχνικό” εκτόπισμα, αλλά υπέροχη μουσική. Προσωπικά ενδιαφέρομαι μόνο για το τελευταίο. 9/10
J.J. Yohanson the long term physical effects are not yet known Για αυτό το παλικάρι τώρα τι να πω; Κάπου διάβασα ότι, αν ήταν λιγότερο κακομούτσουνος, με τέτοια φωνάρα, θα ήταν σούπερ σούπερσταρ. Και του αξίζει. Τους πρώτους του δίσκους, πριν το Antenna, οπότε και αποφάσισε να το γυρίσει σε πιο χορευτικούς κλαμπάτους ρυθμούς, τους λατρεύω. Φέτος γυρίζει ευτυχώς στα παλιά. Ηλεκτρονικές τζαζ μπαλάντες, λίγο τριπ χοπ, λίγο λάουντζ. Τόσο απλά αλλά και τόσο όμορφα. Αν ο Τιμπερλέηκ είχε τέτοια τραγούδια, η έννοια του ποπ ειδώλου θα ήταν παντελώς διαφορετική και λιγότερο απαξιωμένη. 9/10
Kristin Hersh Learn to sing like a star
Αστέρι είναι χρόνια τώρα. Αλλά αφού δεν ανακαλύφθηκε από το ευρύ κοινό ούτε με το προ ετών ντουέτο της με τον Μάικλ Στάιπ, θα μείνει για πάντα καλά κρυμμένο. Στο δίσκο αυτόν δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη που μας έχει συνηθίσει στις σόλο δουλειές της. Ελεγχόμενος ηλεκτρισμός σε αντιδιαστολή με τις ως επί το πλείστον ακουστικές συνθέσεις, καταπληκτικά φωνητικά, ισόποσες δόσεις παράνοιας και μελαγχολίας. Η Χερς έχει θέσει χρόνια τώρα κάποια [υψηλά] στάνταρ, από τα οποία αδυνατεί να απομακρυνθεί. 7/10
Bjork volta.
Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν και δυσκολεύουν ταυτόχρονα. Η Μπγιορκ έχει κερδίσει μια καλλιτεχνική αποδοχή εδώ και χρόνια που δύσκολα αμφισβητείται. Χώρια που η γοητεία των λαρυγγισμών της είναι αναμφισβήτητη. Προσωπικά όμως είδα με δυσπιστία και αδιαφορία τις φωνητικές ακροβασίες των δύο λιτών ενορχηστρικά προηγούμενων δίσκων της. Δεν με ενδιαφέρουν άλλωστε οι φωνές στη μουσική. Αν ήταν έτσι θα άκουγα όπερα ή ύμνους της μεγάλης εβδομάδας με τον Πέτρο Γαϊτάνο. Βέβαια, ευτυχώς αυτός ο δίσκος είναι μια επιστροφή στις πλούσιες ενορχηστρώσεις του παρελθόντος (ολόκληρη στρατιά ήχων, beats, κρουστών, φυσικών και αφύσικων ήχων). Αρωγοί της ένα κάρο περσόνες της μουσικής παραγωγής, μια στρατηγική που τείνει να καταστήσει την Μπγιορκ κάτι σαν την εναλλακτική Μαντόνα, η οποία πρώτη εδώ και χρόνια χρησιμοποιεί ως δεκανίκια κάθε trendy και hot όνομα της χορευτικής σκηνής. Τέλος πάντων, όσο και αν μου τη σπάνε τα πάντα γύρω από αυτό το δίσκο, πρέπει να παραδεχθώ ότι το σημαντικότερο, η μουσική, είναι καλή, πολύ καλή. 8/10
The minor canon No good deed goes unpunished
Χαμηλών τόνων δίσκος, λυρικός, στο συνθετικό ύφος που έχουν καθιερώσει οι Coldplay, οι Starsailor, ο Badly Drawn Boy και τόσοι άλλοι. Αυτό που τους διαχωρίζει από το σωρό είναι ότι τα τραγούδια τους σε ελκύουν με το πρώτο άκουσμα, καθώς και η έξυπνη χρήση των πνευστών, εκεί που άλλοι θα χρησιμοποιούσαν κιθαριστικά σόλο. Ιδανικό σάουντρακ για ταινίες μικρού βεληνεκούς όπως το Garden State. 7/10
Manic Street Preachers send away the tigers
Τα τελευταία επτά οκτώ χρόνια το κάποτε πολυαγαπημένο μου συγκρότημα αντιμετωπίζεται από το μουσικό Τύπο όπως αντιμετωπιζόταν ο Κ. Στεφανόπουλος, προτού γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας: όλοι του αναγνωρίζανε το τίμιο των προθέσεων αλλά στις εκλογές έπαιρνε τα τίμια αρχίδια του... Και οι Πρίτσερζ κάνουν ό,τι μπορούν να ενισχύσουν αυτήν την εντύπωση. Από όλα τα τραγούδια του κόσμου, αυτοί επιλέγουν να "κρύψουν" στο τέλος του δίσκου το Γουόρκιγκ κλας χίρο του Τζον Λένον, σε μια αξιοπρεπή, bluesy αλλά αχρείαστη διασκευή, λες και υπάρχει κανείς, μετά τόσα χρόνια, που θα αμφισβητήσει τις κοινωνικοπολιτικές τους ρίζες και τις ειλικρινείς προθέσεις τους. Το ζητούμενο βέβαια είναι αν είναι καθόλου καλός ο δίσκος. Ευτυχώς είναι πολύ καλύτερος από την εφεμ ροκ ανοησία του Λαηφμπλαντ. Σίγουρα δεν είναι Χόλι Μπάημπλ, τέτοια ποιοτικά ύψη δύσκολα ξαναεπιτυγχάνονται. Ωστόσο ο δίσκος είναι καλός. Λίγο ραδιοφωνικός, λίγο ποπ, λίγο παραπάνω εμπορικός, λίγο χαζούλικος, λίγο απλοϊκός, αλλά καλός και με κάποιες στιγμές φωτεινής έμπνευσης από το παρελθόν, στη μέση του δίσκου, εκεί δηλαδή που οι περισσότεροι δίσκοι κάνουν "κοιλιά". 7/10
Fridge the sun
Στο τελευταίο, πεντάλεπτο κομμάτι του δίσκου, το years and years and years, ακούς καθ’ όλη τη διάρκεια κατά βάση την ίδια εναλλαγή ακόρντων (δύο για την ακρίβεια: λα, λα, λα, σολ [όπα! Τρομερή αλλαγή ε; Λα-σολ, κανείς δεν το έχει ξανακάνει], λα, λα, λα, σολ) μιας ακουστικής κιθάρας, προφανώς για να εμπεδωθεί καλύτερα έτσι η αίσθηση της… αιωνιότητας του τίτλου. Χώρια που προφανώς λόγω καλλιτεχνικής ωριμότητας, δεν μπήκαν στον κόπο να σβήσουν και τα τριξίματα που κάνουν τα δάχτυλα του κιθαρίστα καθώς αλλάζει τις συγχορδίες. Ο υπόλοιπος δίσκος είναι εξίσου εξοργιστικός. Και είναι κρίμα γιατί πίσω από αυτή την κυκλοφορία κρύβεται το παλικάρι των Four Tet. Λυπάμαι, αλλά δεν έχω φτάσει ακόμη σε τέτοια επίπεδα μουσικού εστετισμού ώστε να ανέχομαι να ακούω σκόρπια τριξίματα, επαναλαμβανόμενες εισαγωγές μέχρι να μπει μετά από μια αιωνιότητα και μια μέρα το κυρίως θέμα. 2/10
BellX1 music in mouth
Λιγο radiohead, λίγο coldplay, λίγο Verve, ένας χαμηλότονος δίσκος, που κλιμακώνεται ράθυμα. Τις λίγες στιγμές που αποφασίζουν να ροκάρουν, προκαλούν ελαφρώς τη θυμηδία. Προορισμένος να μείνει στην αφάνεια, δεν παύει να είναι ένας δίσκος με αρκετά όμορφα τραγούδια. 7/10
Maximo park our earthly pleasures
Πριν από δέκα χρόνια τρελαινόμουν για κάτι τέτοια. Συμπαθητικοί αλλά συνάμα τόσο βαρετοί… Κιθαρίτσες, ρεφρέν, όλα μοιάζουν καλοβαλμένα. Αλλά τίποτε πραγματικά συνταρακτικό, ώστε, μετά την πρώτη ακρόαση, να επιστρέψεις στο συγκεκριμένο δίσκο. Στο ράφι με τα αζήτητα τώρα… 5/10
Idlewind Make another world Εντάξει, αφού στους δύο προηγούμενους δίσκους τους καταλάβαν ότι REM δεν μπορούν να γίνουν, ανεβάσανε και πάλι το volume της κιθάρας, και αρχίσαν ξανά το γνωστό υφάκι: συγκρατημένο κουπλέ, ξεσηκωτικό ρεφρέν όπου τα χώνουνε όλοι. Διάχυτη ηρωική ατμόσφαιρα, λες και είναι όόόλα μα όόλα τόόόσο σημαντικά, μόνο που εντέλει δεν είναι. Εχει πάντως και καλά τραγούδια, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε οι Idlewind ήταν περίπου συγκρότημα κλάσης, που σώζουνε το δίσκο από τον κάλαθο των αχρήστων. Ασε δε που άμα δεν πολυσκεφτείς τι ακριβώς ακούς (ύφος κτλ.) μπορεί και να γουστάρεις. 6/10
Kaiser chiefs yours truly angry mob
“Ruby Ruby Ruby” και στα μούτρα σας κωλόπαιδα. Το ντεμπούτο τους ήταν γαμάτο, αν και ο χαζοχαρουμενισμός τους με έκανε να είμαι λίγο συγκρατημένος. Και δεν είναι ότι δεν με αρέσουν τα χαζοχαρούμενα, το αντίθετο μάλιστα. Απλώς, ως φαν των Blur, είχα δει πόσο εύκολα απαξιωνόταν η χαρωπή διάθεση στη μουσική από τους σοβαροφανείς μουσικόφιλους. Και τώρα ξάφνου μια μπάντα που, αν και καλή, δεν διαθέτει ούτε στο ελάχιστο τη μουσικότητα των Blur, σκάει μύτη και όλοι γουστάρουν. Προτιμώ να ακούω τα bsides των Blur, παρά αυτό το ξεπατίκωμα, και όταν οι Κάιζερζ βγάλουν ένα "13" ή έστω ένα Death of a party, ενα Universal, ένα This is a low, ένα End of a century, ένα Resigned, ας ξαναπεράσουν απεδώ. Μεγάλη μπάντα! (στους Blur αναφέρομαι…) 5/10 ΥΓ. Τουλάχιστον έχουν το γνώθι σεαυτόν. Ενας τους τραγούδι τιτλοφορείται everything is average nowdays…
Klaxons myths of the near future
Ηλεκτρονικό dance rock, ό,τι κάνανε πριν από λίγα χρόνια και οι kasabian με τον πρώτο τους δίσκο. Ενταση και ρυθμός, ωραία τραγούδια, φτιαγμένα και για το ροκ κλαμπ αλλά και για οικιακό ξεσάλωμα. Ελπίζω μόνο να μην έχουν τη συνέχεια που είχαν και οι Kasabian. 7/10
LCD soundsystem Sound of silver
To τελευταίο τραγούδι του δίσκου, New York I love you, άγνωστο γιατί μου θυμίζει κάτι ξενερουά ροκ μπαλάντες των 70’ς με πιανιστική εισαγωγή και πολύ ροκ ξέσπασμα στο φινάλε, κάτι σαν Κουήν. Πέρα από αυτήν την παρασπονδία, πρόκειται για έναν πολύ μοντέρνο δίσκο παλιομοδίτικης ηλεκτρονικής μουσικής. Σε αυτό το χαρμάνι χωράνε όλα: οι νιου όρντερ, οι πετ σοπ μπόηζ, το κράουτ ροκ, φανκ, old school… Συναρπαστικά και ενδιαφέροντα μοιάζουν όλα αυτά, μόνο που εντέλει η ακρόαση του δίσκου κουράζει και προκαλεί χασμουρητά. 5/10
Little Man Tate about what you know Αυτό είναι το σύγχρονο βρετανικό indie. Ενα αναμάσημα του παρελθόντος, οποιουδήποτε κιθαριστικού ριφ παίχτηκε στη Μεγάλη Βρετανία από το 1977 και μετά. Οι Little Man Tate είναι συμπαθέστατοι αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι αρκετό. 6/10
Modest Mouse We were dead before the ship even shank Αυτή η εμμονή των μόντεστ μάους στους τίτλους σιδηρόδρομους ίσως και να εξηγεί τη συμμετοχή του Τζόνι Μαρ (καθώς και οι Σμιθς διακρίνονταν για παρόμοιους τίτλους). Από κει και ύστερα όμως, πέρα δηλαδή από κάποια ενδιαφέροντα κιθαριστικά σημεία, η φωνή του τραγουδιστή ακούγεται σαν νυχιές στον μαυροπίνακα, οι συνθέσεις είναι αφελείς, μονοδιάστατες και προκαλούν τον ακροατή σε αλλεπάλληλα "skip". Με το ζόρι μέτρησα δύο συμπαθητικά τραγούδια (dashboard και invisible). Είναι απορίας άξιον γιατί τα μουσικά μπλογκ επιλέγουν να προωθήσουν τέτοιου είδους ανοησίες. 3/10
My teenage stride ears like golden bats
Το ύστατο κομμάτι του δίσκου είναι ίσως η πιο αστεία απόπειρα αντιγραφής του ήχου των Σμιθς, ever! Στο πρώτο κομμάτι νομίζεις πως ακούς είτε τους Blur είτε τους Dears, το δεύτερο κομμάτι παρότι ξεκινάει ακριβώς με το εναρκτήριο ακόρντο του here comes your man των Pixies, μετατρέπεται και πάλι σε κόπια των Blur, το επόμενο σαν House of Love ή σαν όλα τα προ Oasis συγκροτήματα της Creation, παρακάτω υπάρχουν κόπιες του ήχου της Sarah rec… Τα παλικάρια έχουν πράγματι καταπληκτικό μουσικό γούστο και μας προσφέρουν τον πιο απολαυστικό ανέμπνευστο δίσκο της χρονιάς. Ακούγεται ξανά και ξανά ως τζουκ μποξ της βρετανικής ποπ. 8/10
Richmond Fontaine 13 cities
Τα τελευταία χρόνια τυγχάνουν τρομερής προώθησης από το βρετανικό μουσικό περιοδικό uncut, το οποίο αν και βρετανικό έχει μια αδυναμία στη λεγόμενη americana. Αμερικάνα, όνομα και πράγμα. Ο ηγέτης τους συγκροτήματος που σιγά μη θυμάμαι πώς τον λένε είναι, λέει, καραμποέμ τύπος, της πιάτσας, που την πέφτει στα μοτέλ και στα καζίνα. Τη μια τον ακούς να σου λεει για τα highways, την άλλη για την Αλμπουκέρκη, το Φοίνιξ και ούτως καθεξής. Όσο αδιάφοροι και αν μοιάζουν θεματολογικά για κάθε μη Αμερικανό, άλλο τόσο ενδιαφέροντες είναι μουσικά. Σαν Καλέξικο, με λιγότερους μαριάτσι. Όχι ότι απουσιάζουν οι τρομπέτες ή το pedal steel, η νουάρ ατμόσφαιρα, η ταξιδιάρικη διάθεση. Μοναδικά μελανά σημεία του δίσκου, αν και αυτό είναι προσωπικό κόλλημα, κάποιες υπερβολικά λιτά τραγούδια, με τη συνοδεία μόνο πιάνου ή κιθάρας. 8/10
National The boxer
Παρόμοια περίπτωση με αυτή των Richmond Fontaine (προώθηση από το uncut, αμερικανοί, με κάποιους αριστουργηματικούς δίσκους ήδη στο ενεργητικό τους). Ηχητικά διαφέρουν αρκετά. Καταρχήν ο βαρύτονος τραγουδιστής τους παραπέμπει ευθέως στον Στιουαρτ Στέηπλς και τους Tindersticks. Οι κριτικοί βέβαια κάνανε το θαύμα τους και ανακαλύψανε ένα κάρο ακόμη επιρροές της μπάντας: Κοέν, Κέηβ, Μαντρουγάδα, οτιδήποτε σκοτεινό τέλος πάντων, μέχρι και Τζόι Ντιβίζιον. Το μοναδικό που τους συνδέει με αυτούς τους τελευταίους είναι ότι διαθέτουν κι αυτοί έναν καταπληκτικό ντράμερ, ο οποίος καταφέρνει να χρωματίζει εξαιρετικά κάθε τραγούδι χωρίς ωστόσο να κυριαρχεί το παίξιμο και η τεχνική επί της ουσίας. Φανταστική μπάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη (παρόλο που πάντα μοιάζουν σαν να θέλουν να παίξουν πιο δυνατά, αλλά άγνωστο γιατί δεν το κάνουν, και είναι κρίμα), αν και η συγκεκριμένη τους δουλειά ίσως και να είναι ελαφρώς κατώτερη από τις προηγούμενες. Αν όμως αυτή παίρνει ένα 9/10, φανταστείτε τι δισκάρες ήταν οι προηγούμενοι.
Cinematic Orchestra ma fleur Εδώ θα μπορούσαμε να πούμε πολλά αλλά δεν θα το κάνουμε γιατί ο δίσκος μιλάει από μόνος του. Τους Cinematic που ξέρατε πάντως των προηγούμενων δίσκων ξεχάστε τους. Ο τυπάς που κρύβεται πίσω από το σχήμα μάλλον είναι ερωτευμένος και έγραψε αυτή τη δισκάρα. Ξεχάστε λοιπόν τα περί τζαζ του 21ου αιώνα και απολαύστε συνθέσεις ανάλογες της κλασικής μουσικής και υπέροχα πιανιστικά μέρη που συνοδεύουν δύο υπέροχες φωνές, οι οποίες επιστρατεύτηκαν για να τραγουδήσουν. Α, και κάπου στη μέση του δίσκου, ανοίξτε τέρμα το volume γιατί εκεί υπάρχει μία εκπληκτική σπέης ροκ παρέκβαση, που στην προ μηνών συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη μας είχε στείλει σε άλλους πλανήτες. 9/10
The stooges the weirdness Α, ναι, βγάλανε καινούργιο δίσκο και οι στούτζιζ. Γιατί το κάνανε αυτό; Μάλλον για να μπορέσει να ξαναμαναματαπεί ο "βγαίνω κάθε έξι μήνες και δηλώνω ότι επιτέλους μπόρεσα και ξεμπέρδεψα με τα ναρκωτικά" Ιγκι Ποπ για το πόσο περήφανος είναι για το πουλί του, αυτό που μας δείχνει σε κάθε συναυλία. Ενα τραγούδι του δίσκου τιτλοφορείται I 'm fried. Όντως είστε καμένοι, καλύτερα να είχε βγάλει δίσκο το Τρίο Στούζιζ. 0/10
Εξηντάρισε πια ο δήμαρχος της Θεσσαβλαχίας... Και εδώ και τόσα χρόνια αναπλάθει την παραλία, φτιάχνοντας "θεματικά πάρκα" με αστείους τίτλους (Πάρκο της Μουσικής, των Νερών, των Παπαγεωργόπουλων κτλ.). Φτιάχνει και ένα δημαρχείο για την πάρτη του, με ωραιότατη θέα. Και όλα αυτά το κάνει με στιλ... Με αέρα ευρωπαϊκό, πολύ σικ...
Από την άλλη όμως έρχεται η Απογευματινή και λέει ότι όχι φίλε δεν είναι έτσι αλλά...11.396:
Από την άλλη η Βραδυνή αναφέρεται μόνο για προσλήψεις που ενδιαφέρουν το κοινό της ίσως. Για να ολοκληρωθεί λοιπόν η εαρινή σύναξις έχουμε: 
