Νόμιζα ο -στα όρια γνωστού δοστογιεφσκικού ήρωα και ιγκιποπικού άλμπουμ- αδαής Παναής ότι τα βιβλία αυτοβοήθειας και αυτοβελτίωσης είναι καινούργιο φυντάνι, προϊόντα του ύστερου υστερικού καπιταλισμού, φευ όμως, και μακάριος ο αδαής Παναής, καθότι φαίνεται πως τέτοια βιβλία υπήρχαν από την αρχαιότητα –ως τέτοια λογίζονται πχ το Εργα και Ημέραι του Ησίοδου, κάποια του Επίκτητου και τέλος πάντων ανοίχτε -όχι κάνα βιβλίο αλλά- καμιά σελίδα της γουικιπίντια άμα θέλετε να μάθετε και άλλα. Διότι δεν είναι το θέμα μας (μου) αυτό.
Χθες μια κυρία, αφού αγόρασε κάποια αστυνομικά βιβλία, μού εκμυστηρεύτηκε την απογοήτευσή της: Δεν διαβάζει ο κόσμος τη σήμερον ημέρα και η νέα γενιά ειδικά και τα λοιπά και τα λοιπά. Δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή είμαι ένας πικρόχολος μεσήλικας, σκέφτηκα, αλλά δεν το είπα, ότι οι άνθρωποι που λένε τέτοιες ατάκες νομίζουν ότι το διάβασμα είναι κάτι πολύ σπουδαίο (δεν είναι) και ότι το να διαβάζουν τους κάνει καλύτερους από όσους δεν διαβάζουν (πλάνη μεγίστη). Γενικώς οσμίστηκα έναν άλφα και βήταγαμαδέλταέψιλον, να δεις τι ξεκινά από έψιλον; α, ναι, ο ελιτισμός!
Μετά έπεσε ευτυχώς στα χέρια και όχι στο κεφάλι μου το βιβλίο ενός Αρνολντ Μπένετ, ο οποίος ήτο μπεστσελερίστας των αρχών του 20ού αιώνος, σχετικά λησμονημένος και κομματάκι απαξιωμένος σήμερα – ας όψεται η Βιργίνια η Γουλφ, θα φτάσουμε και σε αυτό. Ο Άρνι διηύθυνε ένα γυναικείο περιοδικό και συνέγραψε πλήθος βιβλίων, διηγήματα, μυθιστορήματα και βιβλία αυτοβοήθειας-αυτοβελτίωσης με τίτλους “Η συνετή ζωή”, “Πνευματική Αποτελεσματικότητα”, “ο Καθημερινός Άνδρας και η Σύζυγός του”, “Πώς να τα καταφέρετε στη ζωή”, “Πώς να ζείτε 24 ώρες το 24ωρο”, “Πώς να αναπτύξετε λογοτεχνικό γούστο” ωωωωωπ! εδώ είμαστε: Ενας λόγος που μού φαίνεται συμπαθής ο κος Μπένετ ήταν ότι πίστευε στον εκδημοκρατισμό των τεχνών, στην τέχνη για όλους, και δεν συμπαθούσε τις πνευματικές ελίτ. Μα και οι πνευματικές ελίτ της εποχής δεν τον συμπαθούσαν. Κοτζάμ δοκίμιο 24 σελίδων έγραψε κοτζάμ Βιρτζίνια Γουλφ για να τον κατακεραυνώσει. Μη με ρωτάτε όμως ούτε αν το βιβλίο του Μπένετ είναι καλό, ούτε τι ακριβώς του καταλογίζει η Γουλφ στο δοκίμιό της, δεν τα έχω διαβάσει (έχουμε και δουλειές να κάνουμε). Ξέρω μόνο ότι μπορεί ο δύσμοιρος Μπένετ να θεωρείται ελάσσων σήμερα, σε αντίθεση με τη Γουλφ, ωστόσο ακόμη και σήμερα στη Γηραιά Αλβιόνα φτιάχνεται μια ομελέτα που φέρει το όνομά του, ομελέτα Αρνολντ Μπένετ. Δεν ξέρω αν είναι ωραία, δεν την έχω δοκιμάσει. Εμφανώς όμως ο κος Μπένετ κάποια αυγά έσπασε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου