Ο φίλος έφτιαχνε
φραπέδες. Εβαλε κάμποσα παγάκια και
χρωματιστά καλαμάκια. Του 'λεγα για το
βιβλίο που 'χα διαβάσει. Συλλογή
διηγημάτων. Άψογη τεχνικά. Αδιάφορη
θεματικά. Μα είναι δυνατόν; Τι με νοιάζει
εμένα το ψάρεμα, η φυσιολατρία και οι
χαρές του σκι στις Αλπεις; Δεν τον
συμπάθησα ποτέ τον Χέμινγουέη, είπα. Τα
βιβλία του δηλαδή. Η ζωή του, πιο
ενδιαφέρουσα. Είχα διαβάσει προ ετών
μια φωτοβιογραφία του. Ο φίλος που
έφτιαχνε φραπέδες μού την είχε χαρίσει,
αλλά δεν το θυμόταν πια. Μου τη δίνει
που ήταν άνθρωπος της δράσης, είπα. Ξες,
μάτσο καταστάσεις, κυνήγια, πόλεμοι,
σαφάρι, αναρρίχηση στο Κιλιμάντζαρο.
Τα 'κανε όλ' αυτά; αναρωτήθηκε ο φίλος,
που αφού έφτιαξε φραπέ έστριβε
τσιγάρο. Πρόσθεσε: Πάντα τον φανταζόμουν
σαν έναν τύπο που όλη μέρα ξύνει τ'
αρχίδια του. Και πίνει. Αυτά μετά, είπα.
Οταν αγόρασε το εξοχικό στην Κούβα. Εκεί
έπινε ολημερίς ξύνοντας τ' αρχίδια του. Και πού
τα βρήκε τα φράγκα για να τα κάνει όλα
αυτά και να ξύνει ταυτόχρονα τ' αρχίδια του; αγανάκτησε ο φίλος βγάζοντας
καπνούς από το στόμα, από τη μύτη κι από
τ' αυτιά. Ξέρω 'γω; σήκωσα τους ώμους.
Μπορεί να ήταν προικοθήρας. Ήταν κι οι εποχές πιο εύκολες. Προμνημονιακές, χωρίς ΔΝΤ και Τσίπρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου