Παγόβουνο στον φραπέ

Ο φίλος έφτιαχνε φραπέδες. Εβαλε κάμποσα παγάκια και χρωματιστά καλαμάκια. Του 'λεγα για το βιβλίο που 'χα διαβάσει. Συλλογή διηγημάτων. Άψογη τεχνικά. Αδιάφορη θεματικά. Μα είναι δυνατόν; Τι με νοιάζει εμένα το ψάρεμα, η φυσιολατρία και οι χαρές του σκι στις Αλπεις; Δεν τον συμπάθησα ποτέ τον Χέμινγουέη, είπα. Τα βιβλία του δηλαδή. Η ζωή του, πιο ενδιαφέρουσα. Είχα διαβάσει προ ετών μια φωτοβιογραφία του. Ο φίλος που έφτιαχνε φραπέδες μού την είχε χαρίσει, αλλά δεν το θυμόταν πια. Μου τη δίνει που ήταν άνθρωπος της δράσης, είπα. Ξες, μάτσο καταστάσεις, κυνήγια, πόλεμοι, σαφάρι, αναρρίχηση στο Κιλιμάντζαρο. Τα 'κανε όλ' αυτά; αναρωτήθηκε ο φίλος, που αφού έφτιαξε φραπέ έστριβε τσιγάρο. Πρόσθεσε: Πάντα τον φανταζόμουν σαν έναν τύπο που όλη μέρα ξύνει τ' αρχίδια του. Και πίνει. Αυτά μετά, είπα. Οταν αγόρασε το εξοχικό στην Κούβα. Εκεί έπινε ολημερίς ξύνοντας τ' αρχίδια του. Και πού τα βρήκε τα φράγκα για να τα κάνει όλα αυτά και να ξύνει ταυτόχρονα τ' αρχίδια του; αγανάκτησε ο φίλος βγάζοντας καπνούς από το στόμα, από τη μύτη κι από τ' αυτιά. Ξέρω 'γω; σήκωσα τους ώμους. Μπορεί να ήταν προικοθήρας. Ήταν κι οι εποχές πιο εύκολες. Προμνημονιακές, χωρίς ΔΝΤ και Τσίπρα.

Νέα επαγγέλματα: ξεφυλλιστής και ξεφτιλιστής

Φυσούσε - ξεφυσούσε ο χοντρός, ιδρωμένος κατά φαντασίαν βιβλιοκριτικός, με τα λιγδωμένα μούσια, το τρύπιο μποξεράκι, έσχατο απομεινάρι μιας πολύ πετυχημένης αγοράς μποξερακίων το 1997, δέκα τον αριθμό, ίδιων και απαράλλαχτων, το ίδιο κάποτε μαύρο, τώρα γκρίζο μποξεράκι, που το 2000 φέρελπις ποιητής είχε εκτοξεύσει στην ταράτσα ξενοδοχείου πίσω από τον ηλιακό θερμοσυσσωρευτή, και ίσως εξ αυτού του γεγονότος, που εκτοξεύτηκε στον ηλικιακό του συσσωρευτή, να πηγάζει το μίσος του για τους ποιητές, και με το κασκορσέ φανελάκι, αυτό το ίδιο φανελάκι με το απαίσιο όνομα στα αγγλικά, wifebeater, με τα καφεκίτρινα σημάδια από καφέ και παγωτό σοκολάτα, που αυξήθηκε η τιμή του κατά δέκα λεπτά λόγω της αύξησης του ΦΠΑ στο 23%, ακόμη και τα κουνούπια είχαν γίνει αργοκίνητα λόγω της ζέστης και οι λάμπες της εισόδου αρνούνταν να ανάψουν, μόνο ο ανεμιστήρας επέμενε να ανακυκλώνει τον ίδιο ζεστό και υγρό αέρα και να γυρίζει τις σελίδες του βιβλίου που είχε στα χέρια του ο χοντρός, ιδρωμένος κατά φαντασίαν βιβλιοκριτικός, γεγονός που τον εξυπηρετούσε καθότι δεν είχε κουράγιο να γυρίσει τη σελίδα, δεν είχε κουράγιο ούτε να τη διαβάσει, αυτό που διάβαζε δεν του έλεγε τίποτε, κανένα βιβλίο τον τελευταίο καιρό δεν του έλεγε τίποτε, όλα λέγανε ακατανόητες μπούρδες, τα ίδια και τα ίδια του πρήξανε τα ιδρωμένα αρχίδια, θυμήθηκε τον Αξλ Ρόουζ που στη συναυλία των γκανζ εν ρόουζιζ στο ΟΑΚΑ το 90κάτι σύμφωνα με τον αστικό θρύλο είχε έναν τύπο με σεσουάρ για να του κάνει αέρα στα αρχίδια, αντιστοίχως ο βιβλιοκριτικός είχε τον ανεμιστήρα για να του γυρνά τις σελίδες κατά το δοκούν, ένα ακόμη βιβλίο στη μακρά λίστα των βιβλίων που δεν μπορούσε να διαβάσει, ένιωθε μεγάλο θυμό για την αναγνωστική του δυστοκία, για τη λογοτεχνική του ανηδονία, δεν του προκαλούσε καμιά ευχαρίστηση πια το διάβασμα, παρά μόνο θυμό, και κάπως έτσι οι βιβλιοκριτικές του τελευταία έμοιαζαν όλο και περισσότερο με τη δουλειά ενός νεκροθάφτη, δεν χρησιμοποιούσε πια τα χέρια του για να γράφει, αλλά ένα φτυάρι, με το οποίο εκτόξευε τη λάσπη του θυμού του πάνω στους άτυχους συγγραφείς των βιβλίων που δεν άντεχε να διαβάσει, και το φταίξιμο ήταν δικό τους προφανώς, το μόνο που έκανε ήταν να τα ξεφυλλίζει αδιάφορα και μετά που πιάσαν οι ζέστες άφησε τον ανεμιστήρα να γυρίζει τις σελίδες γι' αυτόν και κάπως έτσι από αναγνώστης και βιβλιοκριτικός έστω κατά φαντασίαν έγινε ξεφυλλιστής και ξεφτιλιστής βιβλίων. 

 

Εντάξει υπολογιστή καθηγητά Γλάρε

Μια ημέρα του Αυγούστου το 1957 ο Τζο Γκουλντ -κατά τη γουκιπίντια μποέμης, εκκεντρικός, γνωστός κι ως καθηγητής Γλάρος, που υπέφερε (μπορεί και όχι) από υπεργραφία, δηλαδή από μικρός δεν μπορούσε να σταματήσει να γράφει απ' άκρη σε άκρη τους τοίχους του σπιτιού του, και που μπορεί να παρουσίαζε (μπορεί και όχι) συμπτώματα αυτισμού και που μπορεί κάποια στιγμή τη δεκαετία του '40 να υπέστη λοβοτομή (μπορεί και όχι), καθώς η ζωή του πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και άστεγος μπαινόβγαινε στα άσυλα και τα ψυχιατρεία, μη σταματώντας ωστόσο ούτε λεπτό να γράφει την Προφoρική Ιστορία του Κόσμου, παρότι έχανε συχνά το στιλό του, έσπαγε τα δόντια του ή έχανε τη μασέλα του, έχανε ή έσπαγε τα γυαλιά του, τυφλωνόταν σταδιακά ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε κάθε φορά που έχανε ή έσπαγε τα γυαλιά του, έσπαγε πόδια, χέρια και κεφάλι, καθώς μονίμως μεθυσμένος έχανε την ισορροπία του αλλά ποτέ τη φιλοδοξία του να γράψει το μεγαλυτερο, ογκωδέστερο βιβλίο όλων των εποχών, καταγράφοντας καθετί που του λέγανε οι άνθρωποι και που τέλος πάντων για πάρτη του γράφτηκε ένα βιβλίο, μια ταινία, ένας χαρακτήρας σε βιντεογκέιμ και γράφονται ακόμη και σήμερα μακροσκελέστατα άρθρα- κατέρρευσε σε κάποιο δρόμο της Νεας Υόρκης, μεταφέρθηκε σ' ένα νοσοκομείο όπου και λέγεται ότι πέθανε, στην πραγματικότητα όμως απήχθη από εξωγήινους, δεν είν' αλλωστε τυχαίο ότι ουδείς παρέστη στην κηδεία του, και έκτοτε ο Τζο Γκουλντ είναι παντού, μας παρατηρεί από ψηλά, από το διαστημόπλοιο, ήταν παρών στην Πομπηία το 1970κάτι όταν οι Φλόυντ επιδόθηκαν στο πιο άχρηστο όμορφο πράγμα στην ιστορία της μουσικής, μια ζωντανή εμφάνιση ενώπιον των ερειπίων, ο Γκουλντ ήταν εκεί όταν ο Ζαν Μισέλ Ζαρ έγραψε μουσική για τους πιγκουίνους και στο μεγάλο ρέγκε πάρτυ που θα διοργανώσω στην Αρκτικη θα μοιράζει μπάφους στους εσκιμώους, μέχρι που θα επιστρέψει στον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο για να σώσει το σύμπαν, που ασχήμυνε πολύ εξαιτίας της φιλοδοξίας, με μια αστρική έκρηξη σαν πρωινή ανάσα, σαν την ξεχασμένη μυρωδιά του ζεστού καλοκαιρινού αέρα, μαζί με εξωγήινους που μας παραμονεύουν, μας παρατηρούν, μας βιντεοσκοπούν, φτιάχνουν ερασιτεχνικά βίντεο και τα στέλνουν πίσω στο πλανήτη τους, στον οποίο θα δραπετεύσουμε οι απογοητευμένοι, οι γαντζωμένοι στο μπουκάλι, για να βρεθούμε πιο γυμνασμένοι, χαρούμενοι, παραγωγικοί, έχοντας τις ιδανικές σχέσεις με συνεργάτες, συναδέλφους, υφισταμένους και προϊσταμένους, με σωστή διατροφή, όχι μικροκύματα και κορεσμένα λίπη, υπομονετικοί οδηγοί, χωρίς άσχημα όνειρα και παράνοια, και δεν θα πνίγουμε τις αράχνες στο μπάνιο κλαίγοντας κρυφά μόνο όταν το απαιτεί η ταινία σαν τα γουρούνια σ' ένα κλουβί με αντιβιοτικά και μια δουλειά που σιγοσκοτώνει.

(εεεε, οι περισσότερες λέξεις είναι από λήμματα της γουικιπίντια και από τραγούδια των ρέντιοχεντ όπως αυτό εδώ κάτω)  

Η αξία της λογοκακοτεχνίας: ένα απλό παράδειγμα

Διαβάζω ένα μάλλον κακό βιβλίο, δεν έχει σημασία ποιο και ποιανου, και χαίρομαι πάρα πολύ γι' αυτό - τα κακά βιβλία ή, για να το πω σωστότερα, τα βιβλία που δεν μας αρέσουν χρειάζονται για να ξέρουμε πώς και τι να μη γράψουμε, αν ποτέ γράψουμε, ή έστω για μπορούμε να τεκμηριώσουμε γιατί μας αρέσει ο Ελρόι κι όχι η Αγκάθα Κρίστι (μηλα και πορτοκάλια, βεβαίως...)
Γράφει λοιπόν ο συγγραφεύς μια φαινομενικα αθώα πρόταση που σχεδόν με εξόργισε: "Η αυτοπεποίθηση μαζί με την εκθαμβωτική ομορφιά τής δίνουν μια αριστοκρατική φινέτσα". Ένα ρήμα, τρια ουσιαστικά, δύο επίθετα. Τα οποία εννοειται πως σχεδόν με εξοργίζουν καθότι πολύ κλισέ. Αυτο που εντέλει οριστικά με εξοργίζει ειναι η τσαπατσουλιά, η απιστία του συγγραφέα ως προς το άθλιο μοτίβο που χρησιμοποιεί. Θες άνθρωπέ μου να χρησιμοποιεις κλισέ κοσμητικά επιθετα; Βάλτα παντού, σε όλα τα ουσιαστικά. Τήρησε τη γαμημένη την αναλογία. Γιατί δηλαδή ρίχνεις έτσι την αυτοπεποίθηση σε σχέση με την ομορφιά και τη φινέτσα; βάλε ένα ακαταμάχητη, ένα δικαιολογημένη, ένα υπέρμετρη, ένα έκδηλη δίπλα στην αυτοπεποίθηση για να μη νιώθει αδικημένη και γράψε εντέλει κάτι του στιλ «Η ανεπιτήδευτη αυτοπεποίθηση μαζί με την εκθαμβωτική ομορφιά τής δίνουν μια αριστοκρατική φινέτσα». Γράψτο έτσι βραδερφέ!

Ημερολόγιο περιόδου capital control, blogger's και reader's block

Τις μέρες με κάπιταλ κοντρόλ κοιμήθηκε πολύ. Οταν δεν κοιμόταν πολύ, προσπαθούσε να διαβάσει πολύ, αλλά δεν τα κατάφερε ούτε λίγο. Ξεκίνησε πολλά διαφορετικά βιβλία, αναζητώντας αυτό που θα μπορούσε να ολοκληρώσει και δεν βρήκε ούτε ένα, αλλά δεν τον πολυπείραξε γιατί ούτως ή άλλως από τα βιβλία μόνο οι αρχές του αρέζαν, όπως κι οι άνθρωποι δηλαδή, του αρέζανε στην αρχή, μετά τους βαριόταν κάπως. Απογοητευμένος από την αναγνωστική του δυστοκία, από το πάγωμα των τραπεζικών συναλλαγών, κοιμόταν κι έβλεπε εφιάλτες με τον Μπομπ Ντίλαν εκβιαστή αρχειονόμο ανείπωτων επιθυμιών και αρχιβασανιστή στη χούντα της ολιγαρχικής φυσαρμόνικας, ξυπνούσε και έβλεπε πως ο Τσίπρας, αντί να καταστρέφει τον ευρωπαϊκό εφιάλτη, παραδίδονταν σε αυτόν, διέψευδε την ελπίδα και διαμόρφωνε μια εφιαλτική πραγματικότητα. Αρχισε να διαβάζει σελίδες της γουικιπίντια στην τύχη, μπας και βρει τους τυχερούς αριθμούς του τζακπότ στο τζόκερ, διάβαζε κυρίως βιογραφικά ηθοποιών, μοντέλων, συγγραφέων, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις λεπτομέρειες της προσωπικής τους ζωής, με σκοπό να τις αντιγράψει στο δικό του επαγγελματικό βιογραφικό προτού το αποστείλει σε πολυεθνικούς κολοσσούς που δεν το γνώριζαν αλλά χρειάζονταν τις υπηρεσίες του.
Σταδιακά, βιβλίο στο βιβλίο, και καθώς ποτέ δεν προχώρησε πέρα από την αρχή, μπέρδεψε τις αρχές του με τις αρχές τους: Ο δολοφόνος ξύπνησε απότομα με τη σκέψη του αίματος που άχνιζε στο μάρμαρο. Τώρα, λίγο με νοιάζει αν θα πεθάνω, είπε και μετά από μια μακρά παύση έδειξε προς το Νότο, προς τη χώρα όπου είχε αφήσει θαμμένα τα κόκκαλα μιας αδελφής και τα κόκκαλα της εκ μητρός γιαγιάς του. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη, ήταν τα τελευταία λόγια του πάστορα. Ο άγγελος συγύριζε τις ντουλάπες του όταν έφτασε το πρόσταγμα. Οπου κι αν πήγαινε έβλεπε ένα ερωτηματικό στην καρδιά της πόλης. Φόβος κυριαρχούσε σε αυτές τις αναμνήσεις, αέναος φόβος. Αν του είχαν διαλύσει το χέρι με δυο σφαίρες μόνο και μόνο επειδή χτύπησε μια πόρτα, τι θα μπορούσαν να κάνουν σ' εκείνη που ήξερε όσα ήξερε; Γεννήθηκε το 1927, μοναχοπαίδι μεσοαστών γονέων που ποτέ δεν υψώθηκαν αρκετά πάνω από την ιστορία ώστε να την εγκαταλείψουν. Στη μυστικοσυνέλευση της Βοστίτσας (σημερινό Αίγιο), η οποία άρχισε φθίνοντος Ιανουαρίου 1821 και συνεχίστηκε επί πενθήμερον μια δράκα προεστοί και ανώτεροι κληρικοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με έναν θερμόαιμο αρχιμανδρίτη που δεν δεχόταν ούτε σκέψη για αναβολή του αγώνα. Ποιος από μας θυμάται να πρόσεξε εκείνη την ημέρα δύο μοναχικές γυναίκες σε μια αλέα του κήπου του λουξεμβούργου, αδιάφορες για τη θύελλα που πλησίαζε, ακίνητες ανάμεσα στα αγάλματα; Αυτό που ποτέ δεν είπαμε σε κανέναν είναι ότι κι εμείς οι δυο κάναμε τα δικά μας κάτω από την νταλίκα. Τα συμπτώματα εισέβαλαν αιφνιδιαστικά σαν το αδηφάγο κύμα που αρπάζει το μωρό στην ήρεμη παραλία και το σέρνει στα βάθη της θάλασσας.
Δεν είχε καταλάβει αν βρισκόταν στον προθάλαμο σφαγείου, σε αίθουσα αναμονής οδοντιατρείου, σε ουρά στο ΑΤΜ ή σε φοιτητικό δωμάτιο όπου γινόταν πάρτυ, πάντως εκεί καθόταν μαζί με κάτι άλλους αναρχικούς, πράγμα περίεργο γιατί σχεδόν ποτέ δεν υπήρξε αναρχικός, σφηνωμένος σε έναν πολύ μαλακό καναπέ, απ' αυτούς που κάθεσαι και μπαίνεις ολάκερος μέσα και δεν μπορείς να σηκωθείς χωρίς τη βοήθεια τρίτου, ας πούμε κάποιου γερανού, δίπλα του μια τύπισσα που προσπαθούσε να του πιάσει κουβέντα, αλλά του ήταν κάπως αδιάφορη, δεν είχε καταλήξει αν ήταν η τύπισσα αδιάφορη ή η κουβέντα, και μπροστά του, δίπλα στα περιοδικά για την υγεία, τη διατροφή και την κένωση του εντέρου, κάποιος είχε αφήσει όλους τους τόμους του Αναζητώντας τον Χαμένο Άνθρωπο και τον Χρόνο Χωρίς Ιδιότητες σε κόμιξ, και χάρηκε γιατί είχε φυσικά διαβάσει τα πρωτότυπα αλλά ποτέ του δεν είχε διάβασει κόμιξ, κι απέναντι ένας τύπος με μιαν ακουστική κιθάρα μάταια προσπαθούσε να παίξε ενα τραγούδι των Πυξ Λαξ, και ξάφνικά το σκότος διαλύθηκε, η τύπισσα δίπλα σταμάτησε να μιλάει και εξαφανίστηκε, ή μπορεί απλά να εξαφανίστηκε και κατά συνέπεια σταμάτησε να την ακούει, ο τύπος απέναντι σταμάτησε να παίζει και πήρε να φτιάχνει κρεμάλες με τις χορδές της κιθάρας.
Λίγο χιλιόμετρα μετά τα ισπανογαλλικά σύνορα, ανοιξε το ντουλαπάκι του συνοδηγού, έβγαλε το κουτί με τα υπνωτικά χάπια και τα κατάπιε όλα. Ξύπνησε δέκα ώρες μετά, στο ίδιο σημείο, στο κάθισμα του συνοδηγού το άδειο κουτί. Είχε ονειρευτεί ένα σπίτι στην παραλία.

Ποιος είπε ότι τα όνειρα δεν βγαίνουν αληθινά; Για τα καλά δεν ξέρει, τα κακά όμως σίγουρα. 

(Disclaimer: τουλάχιστον το μισό κείμενο είναι κλεμμένες φράσεις από βιβλία, τραγούδια -βλέπε λίγο πιο κάτω- και ειδησεογραφικά άρθρα, ο σοφός αναγνώστης φαντάζομαι θα έχει εντοπίσει τις αναφορές. Το άλλο μισό κείμενο είναι κλεμμένο από όνειρα και εφιάλτες). 

Ο Εξπρεσιονισμός της Απογοήτευσης και τα Σημεία του

Σημ. ΠάνωςΚ: Ελαβα προς δημοσίευσιν το παρακάτω ενυπόγραφο κείμενο φίλου του ιστολογίου.

• Τι επιδίωξε ο Τσίπρας με το δημοψήφισμα; Ήθελε, τελικά, να βγει το ναι ή το όχι;
• Μήπως ευχόταν να βγει το ναι (όπως, άλλωστε, διαφαινόταν μέσα απ’ την προπαγανδιστική λαίλαπα των εκπροσώπων των media και του κεφαλαίου) ώστε να βάλει τους συμπολίτες μας στη θέση του βολικού συνένοχου;
• Μήπως ήθελε μικρή και βολική διαφορά, ανεξάρτητα απ’ την τελική του έκβαση;
• Μήπως ευχόταν να βγει το όχι επειδή πίστευε ότι αυτή ήταν η τελική κίνηση του «όλα για όλα» για μια πιο ήπια συμφωνία;
• Μήπως, όμως, ήθελε να βγει το όχι μόνο και μόνο επειδή επιθυμούσε να διεθνοποιήσει τη δημοκρατική αντίσταση μιας χώρας ενάντια στο αμετάκλητο πραξικόπημα που κατέφτανε (και γνώριζε απόλυτα ότι δεν μπορούσε ν’ αποφύγει), έτσι κι αλλιώς; Με άλλα λόγια, ν’ ακουστεί η κραυγή αυτού που ξεψυχάει τη στιγμή ακριβώς που τον στραγγαλίζουν; Κι αν ναι, γιατί δεν επιχείρησε να το αποκαλύψει νωρίτερα ; Από αφέλεια; Λάθος εκτίμηση; Ιδεοληψία και πίστη σ’ έναν ρομαντικό ευρωπαϊσμό; Πολιτικό σχεδιασμό; Κάτι άλλο;
• Ήταν, τελικά, το δημοψήφισμα η τελευταία νίκη της αξιοπρέπειας ενός ολόκληρου λαού λίγο πριν την ατιμωτική παράδοση στην οποία θα τον οδηγούσε η ηγεσία του;
• Αν κρίνουμε απ’ τις εξελίξεις, νηφάλια και ήρεμα, το μόνο κέρδος για τον ελληνικό λαό ήταν ακριβώς αυτό: να διασώσει την εθνική του αξιοπρέπεια την ίδια στιγμή που το κάλπικο, φασιστικό και ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της Ε.Ε. αποκαλύφθηκε διεθνώς σ’ όλη του την τερατώδη διάσταση. Και μέσα απ’ αυτή τη διάσταση παρουσιάστηκε και η τρομακτική, ενίοτε, και πιο ύπουλη λειτουργία του συστήματος της «κανονικότητας»: τέρατα που τερατοποιούν όσους δε συμμορφώνονται στα τερατώδη πλαίσια που ορίζουν τη στιγμή που επιχειρούν να διασφαλίσουν την τερατώδη εξουσία τους.
• Ένα οικοδόμημα, το οποίο, αργά ή γρήγορα, θα καταρρεύσει. Αφού πρώτα γραφτεί στην ιστορία με μελανά χρώματα η δεύτερη -μετά τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας- πιο τρομακτική και εκτρωματική του επιδρομή σε μια ανεξάρτητη (υποτίθεται) και ελεύθερη (υποτίθεται) χώρα.
• Οι μάσκες έπεσαν. Όχι, όμως, μόνο αυτές που φορούσαν στο εξωτερικό…
• Δύο φίλοι μου μίλησαν χθες για το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Και για τον πόλεμο που αυτό απαιτεί ιστορικά κάθε φορά για ν’ αναπνεύσει. Και για το πως όταν αντιστέκεσαι στον οικονομικό πόλεμο τότε ο ιμπεριαλισμός αρχίζει να επεξεργάζεται τον άλλο. Τον μεγάλο. Τον διαχρονικό. Δεν ξέρω, αλλά το καταθέτω.
• Αναρωτιέμαι πώς να αισθάνεται ο Τσίπρας όταν μέσα σε μια νύχτα έχει τελειώσει με το πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο και μέσα σε μια μέρα (την επόμενη) το νεκρανασταίνει. Και έτσι έχει τον δημοσιογράφο του ιδιωτικού καναλιού να βρίζει τον Βαρουφάκη, τον Γεωργιάδη να κουνάει το δάχτυλο, τον Θεοδωράκη να επιχαίρει.
• Ξέρει καλά ο πρωθυπουργός πως μόνο ο δημοσιογράφος, μόνο ο Γεωργιάδης, μόνο ο Θεοδωράκης μπορεί να υπηρετήσουν στην εντέλεια αυτά τα μέτρα. Και τους χρειάζεται. Γιατί το σύστημα για να επιβιώσει πρέπει πάντοτε να στηρίζεται στα υποστυλώματά του, σ’ αυτούς που εκτρέφει διαχρονικά για να του λαδώνουν τη μηχανή. Αυτό, όμως, που δεν ξέρει ο Τσίπρας, ή αγνοεί, ή κάνει ότι αγνοεί, και το γνωρίζει πολύ καλά ο Σουλτς και ο κάθε ο Σουλτς (δηλώνοντας ότι μόνο ο Τσίπρας είναι ικανός να εφαρμόσει αυτά τα μέτρα) είναι το γεγονός πως επειδή αποτελεί το μοναδικό πολιτικό κεφάλαιο της χώρας που δεν έχει «καεί», έχοντας ακόμα μεγάλη απήχηση στον λαό, δεν υπάρχει χρεία για την επιστράτευση των ντόπιων αυλικών. Μέχρι νεωτέρας, φυσικά, αλλά μέχρι τότε τα γεράκια θ’ ανοίγουν σαμπάνιες. Γιατί πέτυχαν τον στόχο τους: την υποδούλωση μιας αριστερής κυβέρνησης, το μήνυμα της πειθαρχίας και της υποταγής για τους επίδοξους επαναστάτες μέσα στην Ευρώπη.
• Αριστερός δούρειος ίππος; Ή, όπως έλεγε κάποτε και ο μεγιστάνας Ιταλός Ανιέλι: «υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από την Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά».
• Όχι μόνο να νικούν αυτόν που επιχειρεί ν’ αντισταθεί, αλλά και να τον ταπεινώνουν αναγκάζοντάς τον να γίνει επιστάτης-φύλακας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των ειλώτων.
• Τι τα θέλεις τα νταούλια όταν πας για Βάρκιζα; Για το χορόδραμα;
• Να θέλει, λοιπόν, ο λαός να τους τελειώσει και ο Τσίπρας να τελειώνει τον λαό του; Η μήπως θα τους τέλειωνε οριστικά αν δεν υπέγραφε και οδηγούμασταν σε άτακτη χρεοκοπία;
• Είναι άραγε ο Βαρουφάκης το ιδανικό, διαχρονικά, και χρήσιμο εξιλαστήριο θύμα τόσο για το κατεστημένο όσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ; Νομίζω πως ο Ζιράρ θα ενθουσιαστεί με την περίπτωσή του.
• Σειρά έχει η Ζωή. Μόνο που αυτή σιχαίνεται τον Ιώβ…
• Αντιθέτως, για τον Σόιμπλε (και τους κάθε λογής Σόιμπλε) τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα. Γέννημα-θρέμμα μιας συγκεκριμένης πολιτισμικής και πολιτικής γερμανικής ιδέας (εθνικιστικής, ιμπεριαλιστικής και στην κορύφωσή της, ολοκληρωτικής και ναζιστικής) αποτελεί το μεταμοντέρνο απείκασμα του διαχρονικού Άιχμαν, του καφκικού γραφειοκράτη του Κακού που σήμερα εγκρίνει τα νέα Άουσβιτς του χθες. Και στο δικαστήριο της ιστορίας, κάποια στιγμή, θα ισχυριστεί πως εκτελούσε εντολές και ότι φρόντιζε να κάνει καλά τη δουλειά που του είχε ανατεθεί, με ευσυνειδησία και αυταπάρνηση.
• Ιδεαλιστικά, πιστεύω πως o Τσίπρας έπρεπε να παραιτηθεί. Και να μην υπογράψει. Αλλά εγώ, όπως και κάποιοι άλλοι χαζούληδες σαν εμένα, έχουμε διαβάσει πολύ Paco Ignacio Taibo II και έχουμε λατρέψει τόσο πολύ τις ανθρώπινες και ηρωικές σκιές του που αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα. Και προτιμάμε, πάλι, να γυρίσουμε στα βιβλία. Και στις σκιές τους.
• Στα παιδικά μας χρόνια, όταν η πιο ισχυρή «συμμορία» πιτσιρικάδων μας εκβίαζε, είτε μας έσπαγε στο ξύλο και μας ωθούσε σε οριστική φυγή απ’ τα μέρη που παίζαμε είτε μας εξουσίαζε και μας παρείχε υποτιθέμενη προστασία υποχρεώνοντάς μας να της προσφέρουμε «οικειοθελώς» κάποια λάφυρα που της άρεσαν: παπούτσια, ποδήλατα, ρολόγια, παγωτά, γαριδάκια. Από τότε αναρωτιόμουνα γιατί δεν είχαμε καταστρώσει εκ των προτέρων ένα σχέδιο (το οποίο, φυσικά, μπορεί τελικά και να μην λειτουργούσε) ώστε ν’ αποφύγουμε την «υποταγή» και τα «χαράτσια» των παιδικών μας χρόνων. Κι αν υπάρχει κάτι, ακόμα και σήμερα, που με κάνει να θυμώνω πολύ με την κυβέρνηση είναι γιατί δε σκέφτηκε, δεν επεξεργάστηκε, δεν πρόλαβε ή δεν ήθελε να προλάβει να επεξεργαστεί ένα τέτοιο σχέδιο.
• Γιατρέ, φοβάμαι πως όταν κλείσω για λίγο τα βιβλία θα είμαι αναγκασμένος να προτιμήσω να μην πέσει η κυβέρνηση. Πως θα είμαι αναγκασμένος να πω «το μη χείρον βέλτιστον», πως ο πρωθυπουργός έπραξε με δραματικό πραγματισμό για ν’ αποφύγει το ναυάγιο και την ανθρωπιστική καταστροφή, πως αντιτάχτηκε στις αξίες του υποφέροντας ο ίδιος προσωπικά, πως μια κυβέρνηση της αριστεράς, έστω και με αυτούς τους όρους, δίνει μια μικρή ελπίδα στους κατατρεγμένους, στους φτωχούς, στους εργάτες, στους μετανάστες. Έστω και ηθική, έστω και πολιτισμική. Και εδώ, γιατρέ, με τσαντίζω πολύ. Γιατί ταυτόχρονα ακούω τα φρικτά γέλια του Σουλτς, του Γερούν, του Σόιμπλε, του Βέμπερ. Και βλέπω το παραμορφωμένο μειδίαμα του δημοσιογράφου, του καναλάρχη, των του Γεωργιάδη, του Θεοδωράκη. Και αηδιάζω με τους όψιμους αριστερούς πασόκους (πασόκος: ένας χαρακτηρολογικός ορισμός βγαλμένος απ’ την κουίντα της πολιτικής και της κουλτούρας που εδώ και χρόνια δεν αφορά αποκλειστικά τα πρώην ή νυν στελέχη του ομώνυμου κόμματος) που ακόμα δεν καταλάγιασε η σκόνη και πάνε να καθαρίσουν τους ίδιους τους συντρόφους τους. Και οσμίζομαι τα λαγωνικά των λαμόγιων, των βολεμένων, των πλουσίων, των μεγαλοαστών. Και τρέμω-το ομολογώ- μπροστά στους γυαλιστερούς και ανανεωμένους κυνόδοντες του φασισμού.

Βασίλης Κόκκοτας

το χέρι στη βρωμιά

Σκόρπιες, πρόχειρες, μπορεί και απλοϊκές σκέψεις, χωρίς να μπαίνω στον κόπο να εξηγώ:

• Η χώρα (η κοινωνία, πες το όπως θες) έχει καταστραφεί ανεπιστρεπτί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποτύχει.
• Ηταν καταδικασμένος να αποτύχει λόγω την προεκλογικών εξαγγελιών του αλλά και της θολής πολιτικής του άποψης σχετικά με την ΕΕ (και όχι μόνο).
• Ακόμη και σήμερα, πρέπει να αποφασίσει αν είναι ριζοσπαστική αριστερά ή ένα συμπαθές σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
• Σχηματίζοντας κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ απέτυχε από την πρώτη ημέρα.
• Η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη ήταν ένα λάθος.
• Η μη εφαρμογή βασικών προεκλογικών εξαγγελιών όπως η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και γενικότερα του προγράμματος της Θεσ/νίκης σημαίνει αθέτηση του συμβολαίου με την κοινωνία. Μη σου πω και εξαπάτηση των ψηφοφόρων. Ή πολιτική ανικανότητα. Ή πολιτική ήττα. 
• Το δημοψήφισμα είναι παράλογο και πολιτικά ανήθικο.
• Δεν είναι προσφυγή στον ελληνικό λαό, αλλά υποβιβασμός αυτής της υψηλής δημοκρατικής διαδικασίας -μπλαμπλά- σε διαπραγματευτικό χαρτί - μπλόφα.
• Η πλειοψηφία των ΜΜΕ λειτουργεί αντιδεοντολογικά, αντιδημοκρατικά, τρομοκρατικά, πραξικοπηματικά.
• Την πιο καλή κριτική επί του δημοψηφίσματος, για μένα, την έχει κάνει το ΚΚΕ, κι ας το κράζουν όλοι, κι ας χρησιμοποιούν τα κεντροδεξιά κόμματα την κριτική του ΚΚΕ προς συμφέρον τους.
• Σε συνωμοσιολογικό επίπεδο νομίζω πως ο Θεοδωράκης έχει πάρει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης δοθείσης της ευκαιρίας.
• Δεν είμαι σίγουρος τι θα γίνει από Δευτέρα, είτε με ναι είτε με όχι.
• Ξέρω σίγουρα πως το δικό μου το "όχι" δεν αποτυπώνεται στο ερώτημα του δημοψηφίσματος. Κι εννοώ πρακτικά. Η ερώτηση είναι πολύ συγκεκριμένη (και μουχλιασμένη και ανύπαρκτη ουσιαστικά) και απαντάς αρνητικά σε αυτό που σε ρωτάνε. Αυτό που εσύ έχεις κατά νου ότι θα έπρεπε να σε ρωτάνε δεν αποτυπώνεται -πρακτικά- πουθενά, άρα αρνείσαι κάτι (πχ την ΕΕ) που δεν έχει τεθεί ως ερώτημα.
• Η κοινωνία είναι ταξικά χωρισμένη, σαφώς, ωστόσο δεν ψηφίζουν όλοι με βάση αυτό το χαρακτηριστικό. Αν ίσχυε αυτό, τότε, εφόσον οι φτωχοί είναι περισσότεροι από τους πλούσιους, το όχι θα θριάμβευε. Ή, αν κέρδιζε το ναι, θα σήμαινε τελικά πως είμαστε μια χώρα με πλούσιους κατοίκους.
• Δεν απευθύνω καλέσματα περί ψυχραιμίας και ενότητας και αγάπης προς όσους ψηφίσουν ναι. Δεν πιστεύω σε αυτά τα πράγματα, διχασμένοι είμαστε δεκαετίες τώρα. Επίσης η ψυχραιμία και ο σεβασμός στη διαφορετική γνώμη του άλλου δεν αποδεικνύονται με καλέσματα αλλά στην πράξη, με τον τρόπο που κινείται και εκφράζεται ο καθένας. 
• Σεβασμός στην άποψη του άλλου δεν είναι να του την έχεις στημένη, δεν είναι οι σταλεγάκηδες, δεν είναι οι κακεντρεχείς, που σου σπάνε τα αρχίδια λέγοντας "μα δεν θες να κάνουμε διάλογο;". Οχι, τέτοιον διάλογο δεν θέλω να κάνω, ευχαριστώ.
• Αν άντεξες να φτάσεις μέχρι εδώ κάτω, θα πιστεύεις πως τελικά, μαδώντας τη μαργαρίτα μια βδομάδα τώρα, "να πάω - να μην πάω", κατέληξα να μην πάω να ψηφίσω.
• Κι όμως. Θα πάω. Ίσως γιατί ποτέ δεν μου άρεζαν τα χέρια μου καθαρά. Ποτέ δεν άντεχα να μη χώνω τη μυτόγκα μου σε ό,τι συμβαίνει. 
• Για να το κάνω λιανά: όχι. 

Η ΝΟΣΟΣ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΜΥΝΑ

Σημ. ΠάνωςΚ: Ελαβα προς δημοσίευσιν το παρακάτω ενυπόγραφο κείμενο φίλου του ιστολογίου.

Για το ΚΚΕ ο λόγος, το οποίο εδώ και πολλά χρόνια πάσχει, δυστυχώς, από μια πολύ βαριά "νόσο". Την ίδια νόσο απ' την οποία πάσχει και η μεγάλη πλειοψηφία του αντι-εξουσιαστικού και αναρχικού χώρου σήμερα, την ίδια νόσο απ' την οποία έπασχαν και οι μεγάλες πολιτικές και καλλιτεχνικές πρωτοπορίες του 20ου αιώνα (σουρεαλιστές, καταστασιακοί). Η νόσος αυτή ονομάζεται σολιψιστικός μεσσιανισμός και τα συμπτώματά της περιλαμβάνουν -μεταξύ άλλων- την απόλυτη πίστη και τη δογματική προσκόλληση στο αλάθητο των αρχών που πρεσβεύουν, την αντίληψη ότι μόνο οι δικές τους αρχές (εξ' ου και πρωτο-πορίες) είναι ορθές, μόνο οι δικές τους αρχές διαθέτουν το λεγόμενο ειδικό βάρος στην αξιακή ταξινόμηση της επαναστατικής πρακτικής, μόνο οι δικές τους αρχές εμπεριέχουν τις ουσιαστικές λύσεις και απαντήσεις, μόνο οι δικές τους αρχές μπορούν ν' αλλάξουν την κοινωνία και τον κόσμο. Συγχρόνως, και ως συνέπεια των παραπάνω συμπτωμάτων, οι "πρωτοπορίες" αυτές οδηγούνται ιστορικά και με μαθηματική ακρίβεια στον απομονωτισμό και την εσωστρέφεια, όντας ξεκομμένες απ' την εκάστοτε κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα και τις ανάγκες του κινηματικού αγώνα όπως αυτές διαμορφώνονται κάθε φορά.

Για να το θέσω και διαφορετικά, το ΚΚΕ σήμερα παραπέμπει σ' εκείνη την αποστειρωμένη και μονήρη κοινότητα της ταινίας του Σιάμαλαν Σκοτεινό Χωριό. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι στο κομμάτι της τεχνολογικής/πολιτισμικής οπισθοδρόμησης, ούτε στην πρωτογονική ανθρωπολογία της συγκεκριμένης κοινωνίας, αλλά ούτε και στο σκοτεινό, εφιαλτικό υπόστρωμά της. Αναφέρομαι, όμως, σ' αυτήν την τάση για περιχαράκωση και απομόνωση, σ' αυτόν τον εκφοβισμό για τους "έξω", ώστε να μην εισβάλλει ποτέ μέσα στην κοινότητα ο ιδεολογικά μολυσματικός Άλλος, ο ξένος, αυτός που θέλει να διαβρώσει τη ζωή και την ιδεολογία μας, αυτός που θέλει να μας βγάλει απ' τον ορθό δρόμο της ορθής και καθαρής πίστης στις αρχές μας.

Ιδού, όμως, η τεράστια αντίφαση του ΚΚΕ: ενώ ιδεολογικά αντιμάχεται την εξουσία και τις δομές της, ενώ ιδεολογικά προ-ετοιμάζεται για μια συνολική πολιτικοκοινωνική επανάσταση, ενώ προτάσσει ως απώτερο στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, ενώ οραματίζεται την καθολική απελευθέρωση του ανθρώπου, εντούτοις, σε πρακτικό και δομικό επίπεδο, υιοθετεί πολλές απ’ τις αρχές και τις αξίες της σύγχρονης αστικής εξουσίας: αυστηρή κανονικοποίηση των αρχών, των ιδεών και των συμπεριφορών, απόρριψη της παρέκκλισης και της διαφωνίας, σκληρή και πορώδη περιχαράκωση των συμβολοποιημένων ιδεολογικών ορίων, επιβράβευση του ομαδοποιημένου συμπεριφορισμού (της λεγόμενης γραμμής) και ανάλογη καταδίκη της διαφοροποίησης. Σημεία και χαρακτηριστικά, όλα αυτά, κάθε οργανωμένης κοινωνικής ομάδας και κάθε οργανωμένου κοινωνικού συστήματος διαχρονικά, το οποίο, πάνω απ’ όλα, επιχειρεί να ελέγξει και να κανονικοποιήσει τις εσωτερικές του δομές, σφραγίζοντας ταυτόχρονα τα σύνορα (και δη τα ιδεολογικά) σ’ όσα κρίνει ότι δεν το αφορούν ή βλάπτουν την εύρυθμη λειτουργία του.

Συνοψίζοντας, όλα αυτά τα «νοσολογικά συμπτώματα», σε συνδυασμό και με κάποια κεκτημένα ιστορικά σύνδρομα (τα οποία, μέχρι κάποιο σημείο είναι δικαιολογημένα) απ’ την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου, των εξοριών και των βασανισμών, οδηγούν την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος να διαπράττει για άλλη μια φορά ένα ιστορικό λάθος. Και στην προσπάθειά της να μην εγκλωβιστεί στα «ψευτοδιλλήματα» της κυβέρνησης, στην απόπειρά της να ξεκαθαρίσει ότι δε θα συναινέσει σε κανένα μνημόνιο, είτε ευρωπαϊκό είτε κυβερνητικό, εγκλωβίζεται τελικά μέσα σ’ ένα ατέρμονο σύμπαν εσωστρέφειας, σ’ ένα σύμπαν όπου προέχει η «γραμμή» και η ιδεολογική καθαρότητα, ενώ το αληθινό πρόταγμα, κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτή τη στιγμή είναι η συσπείρωση όλων των αριστερών (και όχι μόνο) δυνάμεων μπροστά στις σκληρές απαιτήσεις των δανειστών, μπροστά στην αποικιοποίηση της χώρας, μπροστά στη συνεχιζόμενη φτωχοποίηση της κοινωνίας.

Την Κυριακή, το ΟΧΙ για το ΚΚΕ είναι ταξικό και ιδεολογικό καθήκον. Είτε κάνει κωλοτούμπα η κυβέρνηση είτε όχι. Όπως ιδεολογικό καθήκον του ΚΚΕ -και μεγαλύτερο- είναι να σταθεί διπλά στην κοινωνία και να την πείσει ν’ αγωνιστεί ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα που είτε έτσι είτε αλλιώς, θα έρθουν. Όπως ιδεολογικό καθήκον-το μέγιστο-είναι να πείσει μια κοινωνία ν’ αγωνιστεί, να παλέψει, να πάρει τη ζωή στα χέρια της. Μια κοινωνία, όμως, που δεν μπορεί ν’ αντέξει ακόμα στην ιδέα ότι για τρεις ημέρες οι τράπεζες είναι κλειστές. Πόσο μάλλον στην ιδέα της επαναστατικής προοπτικής και της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος…

Με σεβασμό

Βασίλης Κόκκοτας