Βι(βλί)α στη βία της εξουσίας

Κάθε που τελειώνω την ανάγνωση ενός βιβλίου (αν και συνήθως διαβάζω τουλάχιστον δύο ταυτόχρονα) δυσκολεύομαι να αποφασίσω ποιο θα διαβάσω στη συνέχεια. Φροντίζω επιμελώς να σκορπίσω 4-5 σε διάφορα σημεία του σπιτιού (πάνω στο κουτί του απορρυπαντικού δίπλα στο πλυντήριο - στεγνωτήριο - απολυμαντήριο και απέναντι από την ανοξείδωτη λεκάνη δαπέδου υψηλής πιέσεως με κάλυμμα soft close και πίσω σιφώνι μπάτσοι γουρούνια δολοφονοι, στο κομοδίνο της κρεβατοκάμαρας υπό το διακριτικό φωτισμό του επίχρυσου πορτατίφ ψάθα καπελο αμπαζούρ, στον μαύρο δερμάτινο καναπέ σε ραγισμένο έδαφος με λίγη βλάστηση και άγρια ​​ζώα του σαλονιού, στο πλούσιο τραπέζι της κουζίνας δίπλα στο χρυσοποίκιλτο και αλαβάστρινο βάζο βυζαντινής τεχνοτροπίας διακοσμημένο με ασήμι και πολύτιμους λίθους με τον τραχανά και το χαβιάρι, στο γραφείο, διευθυντικού στιλ, υψηλού κύρους με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την άψογη αισθητική). Ευτυχώς, το καιρό των παχέων αγελάδων, είχα προνοήσει και προμηθευτεί αρκετά βιβλία ώστε τώρα να έχω ένα μεγάλο αριθμό αδιάβαστων στο αποθεματικό μου, χωρίς να χρειάστεί κάποιο κούρεμα όπως έγινε στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. 
Συνήθως, μέχρι να επιλέξω κάποιο οριστικά, ξεκινώ μια παράλληλη ανάγνωση των πρώτων σελίδων κάθε βιβλίου - ή τέλος πάντων τα ξεφυλλίζω, τα μυρίζω, τα χαϊδεύω, παράλληλα, εναλλάξ και διαδοχικά μέχρι κάποιο να μου κάτσει. Ενιότε κρυφακούω και τις συζητήσεις τους, τις ιδεολογικές και όχι διαμάχες τους αλλά και τις συγκλίσεις και τις συμφωνίες τους. Να, για παράδειγμα, απ' το διεθυντικό μου γραφείο η συλλογή διηγημάτων του Αχιλλέα Κυριακίδη "Ο καθρέφτης του τυφλού" παραθέτει Τάκη Σινόπουλο: "γνώση του ποταμιού σημαίνει να 'σαι μέσα στο ποτάμι". Κι απ' το κομοδίνο της κρεβατοκάμαρας η "Υπόθεση Τουλάγεφ" του Βικτόρ Σερζ ξιπάζεται: "Για μένα το λες αυτό ρε;".
Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος που να ήταν περισσότερο μέσα στο ποτάμι από τον Σερζ. Το ποτάμι των γεγονότων, το ποτάμι της ιστορίας, το ποτάμι της επανάστασης, κι ας τον έχουν βαφτίσει κάποιοι αντεπαναστάτη. Και ίσως για αυτό η κριτική του, μέσα από το έργο του, για την ΕΣΣΔ να είναι τόσο σκληρή. Αλλά και εύστοχη.
Στις πρώτες σελίδες της υπόθεσης Τουλάγεφ γνωρίζουμε τον Ρομάσκιν, ο οποίος νύχτα - μέρα σκέφτεται τη δικαιοσύνη. Επισκέπτεται έναν νευρολόγο - ψυχίατρο ο οποίος βρίσκει τα αντανακλαστικά του άριστα, τον ρωτά για τη σεξουαλική του ζωή και του συστήνει συνουσία τουλάχιστον δύο φορές το μήνα "και όσον αφορά την ιδέα της δικαιοσύνης, μη βασανίζεστε, ειναι μια θετική κοινωνική ιδέα που προέρχεται από τη μετουσίωση του πρωταρχικού εγωισμού και την απώθηση των ατομικίστικων ενστίκτων - καλείται να διαδραματίσει ένα σημαντικό ρόλο στη μεταβατική περίοδο προς τον σοσιαλισμό. Να περάσει ο επόμενος! Ο αριθμός σας, πολίτη;"
Οπως καταλαβαίνεις, μόλις βρήκα το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω.

Μία επίσκεψη στο μουσείο του μέλλοντος

Αρχαιολογικά ευρήματα από την περίοδο της μεταπολιτευτικής ελληνικής δημοκρατίας:

Το ευρώ.
Η δραχμή.
Η ματωμένη σημαία του Πολυτεχνείου.
Το πανό "Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες" του ΠΑΣΟΚ.
Οι βάσεις του θανάτου.
Η φωτοσοπιαρισμένη αφίσα του Σημίτη.
Η φωτοσοπιαρισμένη αφίσα του Βαγγέλη.
Οι φόρμες, το κανό, το ποδήλατο, οι κάλτσες του Γιωργάκη.
Το πλέηστέησιον του Κωστάκη.
Τα ντολμαδάκια της Μαρίκας.
Οι γυμνές φωτογραφίες της Δημητρας Λιάνη - Παπανδρέου.
Το πρωτοσέλιδο της Αυριανής με τη φωτοσοπιαρισμένη φωτογραφία του Μητσοτάκη αγκαζέ με τους γερμανούς στρατιώτες.

Το τρένο της Ευρώπης που προλάβαμε.
Το "Χόρα" που θα βυθίζαμε.
Το χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Οι κατσίκες από τα Ιμια.
Το πακέτο Ντελόρ.
Το ταγιέρ της Γιάννας Αγγελοπούλου Δασκαλάκη.
Τα χάπια που τάιζαν με το ζόρι τον νοσηλευόμενο Σάββα Ξηρό προκειμένου να ομολογήσει.
Γκαζάκια, μολότοφ.
Οι κοριοί του Τόμπρα.
Τα καγκελάκια του Αβραμόπουλου.
Το πριόνι του Νικήτα Κακλαμάνη.
Η μπριγιαντίνη και το γάντι του μποξ του Καρατζαφέρη.
Το γκλομπ του μπάτσου.
Μια μηχανή των Δίας.
Η κάλπη του Καλπογιάννη.
Ενα κουτί πάμπερζ.
Δακρυγόνα, κρότου λάμψης και χημικά.
Το σιντί-σινγκλ "Υπάρχει καλύτερη ελλάδα και τη θέλουμε" του Στ.Σπανουδάκη.
Το τσεκούρι του Βορίδη.
Η κουμπούρα του πιστολέρο Γιακουμάτου.
Το αλφαβητάρι του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Ο χαρταετός του Ψωμιάδη.

Η οδοντοστοιχία του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου.
Tα ρέπος του Παντελή Οικονόμου.
Η καλτσοδέτα της Εύας Καϊλή.

Παρακαλούνται οι επισκέπται να συμπληρώσουν τη λίστα ευρημάτων κατά το δοκούν εις τα σχόλια.

Asspeerinη

Υποφέρω συχνά από πονοκεφάλους. Πονοκαιφάλλους. Πόνος και φαλλός. 

Α να χαθώ ο κρύος.
Λατρεύω τον ήχο. Δεν αντέχω τους ήχους. Το βουητό του υπολογιστή νυχιές στο μαυροπίνακα.
Μισώ τα πληκτρολόγια. Επίθεση σε συνάδελφο που εκτοξεύει προς το μέρος μου κακόηχες πληκτρολογικές προσβολές.
Λατρεύω τις κιθάρες-ξουράφια. Βελόνες στα μηνίγγια μου το φύσημα από τα κακής ποιότητας ηχεία μου. Οι πρίμες νότες μού τρυπάνε τα αυτιά. Το hi-hat των τυμπάνων ένα ρυθμικό μαρτύριο. Αδύνατο να ακούσω ακόμη και το πιο αγαπημένο μου τραγούδι. 
Η μουσική κατακλύζει τον χώρο. Σαν να μπαίνω σε γυάλα. Αυξάνεται η ένταση κι η γυάλα γίνεται ενυδρείο, γίνεται πέλαγος, ωκεανός. Ενας ωκεανός ήχου.
Κολυμπώ.
Κάποιος μου τρυπάει τα μπρατσάκια.
Νιώθω να πνίγομαι. Να ασφυκτυώ. Με πνίγουν τα κακόηχα, τα κακοηχογραφημένα, τα επιτηδευμένα φτωχά στην παραγωγή. Τριξίματα, κακοφωνίες, μπλακεντέκερ, Αηνζερστούντε Νόιμπάουτεν. Κάποιος αβανγκαρντίζει με τους νευρώνες του εγκεφάλου μου (ε και φαλλός, να χαθώ ο κρύος αλλά δεν φταίω εγώ, φταίνε οι λέξεις).
Δεν με τρελαίνει η ένταση. Με τρελαίνει η οξύτητητα. Και το βουητό. Δεν αντέχω να ακούω μπλουζ και ρεμπέτικα. Καθόλου όμως. Τελευταία γοητεύομαι από το μινιμαλισμό. Σκόρπιες, στιβαρές νότες. Και σιωπή. Η πιο ωραία μουσική ίσως να είναι η σιωπή.
Είμαι δεκάξι. Επτά η ώρα στο μαρμαράδικο, οι μηχανές παίρνουν μπροστά. Ο απόλυτος βιομηχανικός εφιάλτης. Σβουράκια, κόφτες, μέταλλο και πέτρα. Κράφτβερκ. Μίνιστρι. Μαρμαρόσκονη, ιδρώτας.
Κι η κόρη του αφεντικού με αέρινα φορεματάκια που θροΐζουν ευωδιαστά κόβει βόλτες στο μαγαζί.
Είμαι 25. Θέλω να γίνω ροκ σταρ. Στο προβάδικο, ευτραφής μπασίστας, δεν με ακούνε οι άλλοι. Δεν με ακούω ούτε εγώ. Πιο χαμηλά. Υπόψη, λέει κάποιος που γνωρίζει, το πιο δύσκολο πράγμα είναι να παίζεις σωστά και χαμηλά. Οχι δυνατά. Δεν έπαιξα ποτέ δυνατά. Δεν έγινα ροκ σταρ.
Πρωινή αναφορά. Εφεδρος λοχίας πεζικού και τα λοιπά. Βροντόφωνα ρε. Παλικαρίσια. Δυνατά. Ξελαρρυγγιάζονται οι φαντάροι. Καλημέρα, ο Καραβανέας. Καλημέρα, με μίσος εμείς. Πονοκέφαλος. Ψόφιοι είστε σήμερα. Πάμε ξανά. Καλημέρα. Καλημέρα κι εμείς. Με περισσότερο μίσος. Με περισσότερο πονοκέφαλο. Κι ύστερα βολές. Τι είστε; Αδερφές και θα βάλετε μπαμπάκι στα αυτιά; Ο Π. είναι ηχολήπτης. Κάθε θόρυβος, που ξεπερνάει τα χι ντεσιμπέλ, μου λέει, προκαλεί μικρή αλλά ανενόρθωτη βλάβη στην ακοή. Τρελαίνομαι. Στουμπώνω βαμβάκι στα αυτιά, στα ρουθούνια, στα μάτια, παραγεμίζω κάθε τρύπα. Δεν βλέπω τίποτε, δεν ακούω τίποτε. Ούτε το στόχο, ούτε τα παραγγέλματα. Περισώζω την ακοή μου. Ευτυχής μα στον τάκο. Στην πρωινή αναφορά. Και πάλι έφεδρος λοχίας και τα λοιπά. Πιο βροντόφωνα. Πιο παλικαρίσια. Πιο δυνατά. Πιο πονοκέφαλος.
Στις πορείες με αρέσουν τα μπλοκ των αναρχικών. Χωρίς ντουντούκα. Χωρίς πονοκέφαλο.
Μέχρι που σκάνε οι κρότου λάμψης.

Η σεξιστική όσο και ηλίθια απόδειξη του απολυταρχισμού (είμαι τελείως χαζός vol 2)

Χτες κινδυνοσκεφτόμουν πως κάποιου είδους απολυταρχικό καθεστώς θα μας κάτσει στο σβέρκο όσο συζητάμε, επιχειρηματολογούμε και διαφωνούμε αν αυτό που ζούμε είναι ή δεν είναι χούντα. Χρειαζόμαστε, προκειμένου να ξεπεράσουμε τον σκόπελο αυτής της ατελέσφορης διαμάχης, μια ισχυρή θεωρητική απόδειξη. 

Εχουμε ή δεν έχουμε χούντα λοιπόν; 

Είθισται, άγνωστο γιατί, να χρησιμοποιούμε παρομοιώσεις σεξουαλικού περιεχομένου για να περιγράψουμε την κοινωνική κατάσταση σήμερα, για παράδειγμα "μας έχουν γαμήσει", "μας έχουν πηδήξει", "μας έχουν ξεσκίσει", "μας πάνε ασάλιωτα" (θυμίζω τη λοβέρδεια ρήση "δεν υπάρχει σάλιο"). 

Κακοκοιμισμένος αλλά από το κράτος και τα αφεντικά φρεσκοκαλογαμημένος, σήμερα το πρωί μου ήρθε εν είδει ειδησαρίου η απόδειξη: Après le putsch, la junte militaire est mise à mal. 

Αλίμονο τα γαλλικά μου είναι σαν τον ελληνικό λαό: φτωχά.

(πόσο πιο λαϊκιστής;) 

Τι είναι, ρε αλάνι, αυτό το πουτς; Λε πουτς; Πώς λέμε λε πουλ; 

Le putsch είναι το πραξικόπημα. 

Και με το πραξικόπημα έρχεται η χούντα.

Αρα: "μας έχουν πηδήξει -> λε πουτς -> χούντα".

Καιρός λοιπόν είναι να λήξει η σχετική συζήτησις. 

Διότι, για να πω και κάτι κουλτουριάρικο από το παρελθόν, οι καιροί ου μενετοί. 
Να φανταστείς, αυτό το "ου μενετοί" (δεν θέλω ου) το πρωτοδιάβασα σε κάποιο αριστερίστικο πολιτικό κείμενο το 1996. Δεκαέξι χρόνια μετά, ακόμη στο ου μενετοί βρισκόμαστε.

Take 2

Το έχω ξανακάνει, αλλά λέω να το ξαναδοκιμάσω, έτσι για πλάκα, διότι όπως πλειστάκις έχουμε ξαναμαναχιλιοπεί, επαναληψη μήτηρ πάσης παθήσεως και λαθήσεως, και από πάθη και λάθη, ου - ου! 

Εχουμε και λέμε, που λέει και η Λαίδη. 

Ηταν οι μέρες βουρκωμένες, πυρπολημένη η μνήμη, αγέλαστη η άνοιξη. Κάτω από τα Κάστρα της Ελπίδας οι κερασιές ανθίζαν και φέτος, στην οδό αβύσσου αριθμός μηδέν. Τότε ήταν που κυνηγούσα στους ανέμους τα θυμωμένα στάχυα και τα πλοία δεν άραζαν. Οι αρχιτέκτονες του τρόμου, δήμιοι με άσπρα γάντια, εκστασιασμένοι, λυσασμένοι, πίνοντας από το κρασί των δειλών, θα κλαίνε αύριο. Συννεφιάζει και το παιδί περιμένοντας το ουράνιο τόξο δεν μπορεί να μετράει πια τα άστρα. Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα, καληνύχτα ζωή, οι ήρωες κοινούνται ανήσυχα.

Είμαι τελείως χαζός, που λέει κι ο Μοράλες.

Θωλοκατάσταση

(Γραμμένο στο πόδι, στο σμαρτφόν μου, πριν από λίγο, στους διαδρόμους του γραφείου Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας Θεσ/νίκης και σε καφέ απέναντι από τα Δικαστήρια Θεσ/νίκης, όχι γιατί είμαι σαν αυτούς τους ποιητές/συγγραφείς που γράφουν παντού και οπουδήποτε ακόμα στη βρεγμένη, νοτισμένη από αλκοόλ χαρτοπετσέτα του μπαρ ή στο γκοφρέ χαρτί υγείας κάποιου βεσέ φτηνού ξενοδοχείου, αλλά γιατί ήταν τόση η αθλιότητα γύρω μου -και κυρίως απέναντί μου- που μόνο έτσι μπορούσα να διατηρήσω την ηρεμία μου).

Δύο βιβλία τελείως διαφορετικα μεατξυ τους, δυο παντελως διαφορετικων συγγραφεων. Δυστοπικά, αμιγώς πολιτικά, περιγράφουν "τι γινεται, πώς αντιδρούν και πώς αλλάζουν οι ανθρώπινες συμπεριφορές σε περιόδους πολιτικών κρίσεων".
Ο θόλος του Κινγκ είναι ένα βιβλιο ογκωδεστατο, με αλλεπάλληλα περιστατικά και θανατικά, που προχωράει χωρίς να σε αφήνει να αναπνεύσεις. Πραγματικά χαλάει ο κόσμος σε κάθε του σελίδα.
Στη χρονιά της ερήμου του Πέδρο Μαϊράλ, βιβλίο αλληγορικό για την οικονομική κρίση στην Αργεντινή την περασμενη δεκαετια, κυριαρχεί μια κουρασμένη ησυχία. Σαν να παρατηρείς κοσμογονικά γεγονότα μέσα από ένα θόλο, έχοντας εικόνα αλλά καθόλου ήχο, παρατηρείς την πορεία μιας αρχικά μάλλον αμέτοχης σε ό,τι συβαίνει κοπέλας που προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον ολοένα πιο βάρβαρο και που σταδιακά, αναπόφευκτα, αναγκάζεται κάνει πράγματα τα οποία μέχρι πρότινος θεωρούσε για την ίδια ανήκουστα (πορνεία, φόνο).
Αξιοσημείωτο είναι πως και για τους δύο συγγραφείς μαζί με την κατάσταση κρίσης έρχονται η αστυνομοκρατία, η κατάλυση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Το ξέσπασμα της βίας είναι αναπόφευκτο.

Το Κακό στον "Κάτω από τον Θόλο" του Κινγκ είναι ο Θόλος, στην "χρονιά της ερήμου" η Κοσμοχαλασιά. Είτε πρόκειται για τον Θόλο, ειτε για την Κοσμοχαλασιά, ειτε για το μνημόνιο, όλα οδηγουν στη βαρβαρότητα. Εϊπα βαρβαρότητα και θυμήθηκα το σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, του ΓΑΠ. Σοσιαλισμό δεν μας φέρανε, μας φέρανε την κοσμοχαλασιά του μνημονίου που σαν αόρατος θόλος πάνω από τις ζωές μας δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα.
Sent from my ΧΧΧΧ smartphone

Ασκήσεις πολιτικής ορθότητας

Οντως, όρθιος στεκόμουν, ύστερα από επίπονη σωματική άσκηση, απέναντι από δύο τύπισσες που η μια φορούσε προβιά στους ώμους κι η άλλη ένα ολόκληρο ορυχείο χρυσού αντί για μπουφάν, σήμερα στο λεωφορείο 34 Ανω Ηλιούπολη-Αριστοτέλους, όταν στις 18.35 ακριβώς από τη στάση "Φαρμακείο" επιβιβάστηκε μια χίπστερ με ωραίο κώλο. Με πλημμύρισαν οι ενοχές με το που έκανα αυτή τη σκέψη. "Σεξιστή", με κατακεραύνωσα. Ασε που υπάρχει κι ένας αποπροσανατολισμός μεταξύ των δύο χαρακτηρισμών: ο χαρακτηρισμός χίπστερ αφορούσε εμπρόσθιο ορατό σημείο που μου τράβηξε την προσοχή, δηλαδή τα χοντρά κοκάλινα γυαλιά της, ο δε δεύτερος χαρακτηρισμός αφορούσε οπίσθιο ορατό σημείο που μου τράβηξε την προσοχή, δηλαδή τα οπίσθιά της. 

Αραγε, θα ήταν προτιμότερο να σκεφτόμουν "μια κοπέλα με χοντρά κοκάλινα γυαλιά και εύσχημα οπίσθια"; Γιατί να με λογοκρίνω; Μήπως να μη σταθώ στις ταμπέλες, στα σημεία και σε όσα αυτά σημαίνουν; Τότε δεν διαθέτω πολλές πληροφορίες παρά μόνο την εξής "μπήκε μια στο λεωφορείο". Απολύτως ελλιπής δήλωση. Απολύτως μη ελκυστική. Η λέξη - κλειδί νομίζω πως είναι "ελκυστικη". Διότι κάτι μού φάνηκε ελκυστικό και κοίταξα. Ενοχές, αναψοκοκκίνισμα, ιδρώτας. Αραγε όποιος με κοίταζε εκείνη τη στιγμή τι θα σκεφτόταν;

"Ενας ιδρωμένος χοντρός που φορά ένα κόκκινο φλις με καψίματα από παλιά τσιγάρα" (ή μήπως με παλιά καψίματα από τσιγάρα; ή μήπως με παλιά καψίματα από παλιά τσιγάρα; ή μήπως σκέτο με καψίματα από τσιγάρα; ή μήπως με τσιγίματα από καψάρα; κάψιμο ε;). 

(έχω πάντα την αδήριτη επιθυμία μια μέρα στο λεωφορείο να μου χαρίσουν λουλούδια, είτε γιατί τους τράβηξε το άρωμα του Ιμπαλς είτε γιατί με αναγνώρισαν ως Πάνω Κάππα, φοβερό και τρομερό ιστολόγο).

Αν το καλοσκεφτείς, η πλέον αρμόζουσα περιγραφή θα ήταν "μια κοπέλα, χίπστερ κατά πάσα πιθανότητα κρίνοντας από την επιλογή της στα ματογυάλια, η οποία φορούσε ένα κολακευτικό για την κορμοστασιά της κολάν, επιβιβάστηκε στο λεωφορείο 34, στις 18.35 ακριβώς, πηγαίνοντας στο γυμναστήριο για να γυμνάσει το ήδη καλλίγραμμο κορμί της και αδιαφορώντας πλήρως για τον ιδρωμένο χοντρό με τα μούσια και το δυσάρεστο βλέμμα που λίγο αργότερα θα τη χρησιμοποιούσε ως πρώτη ύλη για μια ανάρτηση στο ιστολόγιό του, που το διαβάζουν καθημερινά οι μισοί από όσους υπέγραψαν για τον Χρήστο τον Παπουτσή ως υποψηφιο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή ακριβώς 42 άτομα". 

Πές μου όμως πόσοι άνθρωποι κάνουν με τη μία αυτήν την ορθή, επιμελημένη και ολοκληρωμένη σκέψη;
Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο, άκουσα έτερη κορασίδα να κλείνει τηλεφωνικά ένα ραντεβού με μια φίλη της ή έναν φίλο της. Αποχαιρέτησε λέγοντάς "Φιλί" (και ουχί "φιλιά").
Τι διάλο ρε πούστη, σκέφτηκα, ΔΝΤ και στους ασπασμούς;
Κατέβηκα από το λεωφορείο και ήρθα τρέχοντας στο σπίτι επαναλαμβάνοντας μέσα μου αυτό το ποστ, τρέμοντας μην το ξεχάσω και βλαστημώντας που είχε τελειώσει η μπαταρία του σμαρτφόν και δεν μπόρεσα να φτιάξω εγκαίρως το προσχέδιο. 

YΓ Με τούτο εδώ έχουμε καεί ρε φίλε... 

 

Ο συνδικαλιστής ως τραγική φιγούρα και διχασμένη προσωπικότητα

Μια ιστορία για την ψυχολογία του γραφειοκράτη, συμβιβασμένου συνδικαλιστή, όπως (περίπου) μου τη διηγήθηκε χτες, μεταξύ ουισκιού και φυστικιού, ο clopy.

Ηταν μια φορά κι έναν καιρό, τα παλιά τα χρόνια, τότε που ακόμη πού και πού το κίνημα κατήγαγε μικρές, ρεφορμιστικές, αλλά σημαντικές νίκες -τότε που το φοιτηταριάτο πίστευε ότι η επανάσταση είναι ante portas, αντε το πολύ σε δυο τρία χρόνια θα στήσουμε ψηλά στο μέγαρο Mαξίμου το κόκκινο πανί και θα βάλουμε και μια φωτογραφία με του Σημίτη τη μορφή- μια σχολή κάποιου ανώτερου εκπαιδευτικού ιδρύματος όπου, στο σύλλογο φοιτητών, λύνανε και δένανε, όλως περιέργως, κάτι μυστήριοι αριστεραναρχάπλυτοι. Είχανε στήσει έναν σατανικό μηχανισμό προπαγάνδας και μια αχτύπητη στρατηγική επικράτησης στις γενικές συνελεύσεις, ένα παιχνιδάκι ομοιάζον τα μάλα με τον κακό και τον καλό μπάτσο, έβγαινε ο πρώτος αριστεραναρχάπλυτος και έκραζε, απειλούσε, καθύβριζε τους πάντες και τα πάντα, θεούς και δαίμονες, κυβερνώντες και κυβερνωμένους, ως κακός μπάτσος, κατόπιν ο δεύτερος αριστεραναρχάπλυτος έβγαινε σαν τον καλό μπάτσο, με λόγια γλυκά, θαρρείς ερωτικά, με ενωτικό πρόταγμα, συλλογικό πλαίσιο δράσεων, όλοι μαζί συνάδελφοι έλεγε, κι οι συνάδερφοι πείθονταν, θες από τις κραυγές και τα μπινελίκια του πρώτου, θες απ’ τα γλυκόλογα του δευτέρου, περνούσε το αγωνιστικό πλαίσιο.

Υπήρχε και μια ΠΑΣΠ σε τούτη τη σχολή. Ο εξής ένας δηλαδή, ονόματι Τζίτζι Φιόγκος. Μόνος βολόδερνε στις εκλογές, μόνος και στο τραπεζάκι, μόνος και στις γενικές συνελεύσεις. Μέχρι που μια μέρα, σε μια ψηφοφορία κρίσιμη, αφού κατατέθηκε και η πρόταση των αριστεραναρχάπλυτων, κι ήρθε η σειρά του, ο Τζίτζι Φιόγκος παραδόθηκε: "Ως ΠΑΣΠ κατεβάζω το τάδε πλαίσιο. Ως Τζίτζι Φιόγκος ψηφίζω το πλαίσιο των αριστεραναρχάπλυτων".

Αντιστραμμένο ηθικό δίδαγμα για υποταγμένους και όχι μόνο συνδικαλιστές: είναι πολύ δύσκολο να στηρίξεις με επιτυχία κάτι που πραγματικά δεν πιστεύεις. Για παράδειγμα, είναι δύσκολο να υπερασπιστείς ένα κοινωνικό κεκτημένο αν δεν πιστεύεις σε αυτό. Είναι δύσκολο να πεις όχι στις μειώσεις μισθών όταν θεωρείς ότι οι μισθοί είναι υψηλοί. Είναι δύσκολο να υπερασπιστείς κάποιους απολυμένους όταν πιστεύεις ότι ορθώς απολύθηκαν. Είναι δύσκολο να απεργήσεις όταν δεν συμμερίζεσαι προσωπικά τα αιτήματα της απεργίας. Γενικά είναι δύσκολο να αντισταθείς συλλογικά όταν προσωπικά είσαι υποταγμένος. Σαν να απαιτείς από έναν δράκοντα να τρώει καραμέλες. Γίνεται; Δεν γίνεται.

 

Η μεταφυσική της πατάτας

Μαλακίες, ό,τι να 'ναι γράφει η βικιπαιδεία. Εδώ ρε, εγώ θα σου τα εξηγήσω όλα για την πατατοφυσική και ουχί παταφυσική, όπως λανθασμένα, λόγω καθίζησης (η καθίζηση είναι ένα σβησμένο από τη γόμα του ανυπόμουνου χρόνου πάθος των φωνηέντων) στη μαγιονέζα, έχει μεταφερθεί η λέξη στην εποχή μας. Επί τα μετά τα φυσικά και αηδίες. Πατάτες, ρε. Γεώμηλα μίλα λέμε ρε: La patataphysique est la science des solutions imaginaires, qui accorde symboliquement aux linéaments les propriétés des objets décrits par leur virtualité. Δηλαδή, για να σας το κάνω λιανακανελλικά, εσάς που ομιλείτε ελληνικά, η επιστήμη των φανταστικών λύσεων, που αποδίδει συμβολικά σε γενικές γραμμές τις ιδιότητες των περιγραφομένων αντικειμένων από τη δυνητικότητά τους.

Τι πάει να πει, ρε τζιτζιφιόγκο ορθολογιστή, δεν υπάρχει αυτό το πράγμα; Ο πρώτος πατατοφυσικός στην ιστορία -πώς λέμε ο πρώτος υποκριτής ήταν ο Θέσπις, οι τελευταίοι κάτι γνωστοί μου, συνδικαλιστές- ήταν ο συγγραφεας Αλφρέντ Ζαρί,  ο οποίος τον όρισε ως εξής: "η επιστήμη που μελετάει τους κανόνες που ορίζουν τις εξαιρέσεις. Πρόκειται για τον απόλυτο αντι-απαγωγισμό που θεωρεί ότι το κάθε συμβάν εντός του σύμπαντος είναι εντελώς μοναδικό και διέπεται από δικούς του ιδιαίτερους νόμους". Αργότερα, ιδρύθηκε και κολέγιο Πατατοφυσικής, στο οποίο εξέχοντες διδάσκοντες διατέλεσαν μεταξύ άλλων οι Μπορίς Βιάν και Ρεϊμόν Κενό.

Νομίζεις ότι εξακολουθώ να ψεύδομαι; Κι όμως, τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια, ό,τι ψέμα στη ζωή μου και να πω, που ΄χει τραγουδήσει κι η Ελένη Δήμου, διότι το 'χουμε και το πχοιοτικό, κι αν θες να ξέρεις η αλήθεια, πριν πάει και κρυφτεί στους Σεξ Πίστολζ, βρισκότανε στους Μπιτλζ, και αυτοί στο Maxwell's Silver Hammer μαρτυρούν ότι η Τζόαν, προτού της λιώσει την κεφαλή το σφυρί του Μάξ, σπούδαζε πατατοφυσική.

Αλλά και σήμερα όλοι με τη φυσική και τη μεταφυσική της πατάτας ψάχνονται. Η παραγνωρισμένη αυτή επιστήμη γνωρίζει νέες δόξες και ολοένα περισσότερες περίλαμπρες επιστημονικές μελέτες πατατοφυσικής συγγράφονται, με τελευταία αυτήν του ΚΚΕ, λαμπρό δείγμα της επιστήμης των φανταστικών λύσεων, της πατατοφυσικής.

Αποσπάσματα από το λεξικό του μέλλοντος

Ξύπνησα σήμερα το πρωί και θυμήθηκα ένα πρόσφατο τετατέτ μου με έναν γλίτση δικηγορίσκο, απολογητή της εργοδοσίας, με υπερχειλίζουσα μαγκιά, με τα χείλη σουφρωμένα, να γυαλίζουν απ' τα σάλια, έτοιμο ανά πάσα στιγμή για τσαμπουκά, με ύφος, ήθος και στιλ πρώτο τραπέζι πίστα, κακέκτυπο του γνωστού δικηγόρου επωνύμων που κάνει και μαντραπήδες και ρίχνει και κάνα φούσκο πού και πού. Σκέφτηκα πως το όνομα αυτού του δικηγόρου, στο λεξικό του μέλλοντος θα καταχωριστεί ως ουσιαστικό, συνώνυμο της θρασυδειλίας και της βλαχομαγκιάς. 

Στο ίδιο λεξικό κάποιες από τις λέξεις που χρησιμοποιούμε σήμερα θα υπάρχουν με διαφορετικό νόημα

- αλλαγή, η, ουσ. - ο λαϊκισμός, οι ψεύτικες υποσχέσεις, η παροχολογία

- αλληλεγγύη, η, ουσ. - καθετί που εύκολα στερεύει

- ανάπτυξη, η, ουσ. -  το κενό

- βουλή, η, ουσ.  - οίκος ανοχής και ενοχής

- γεσεέ, η, ουσ. - 1. η εκτονωτική, ατελέσφορη πράξη, 2. η πρόσκαιρη διακοπή της κανονικότητας, το σπάσιμο της ρουτίνας. Παράδειγμα: Μπούχτισα, είσαι να κάνουμε μια γεσεέ σήμερα; 3. η πιστολιά στον αέρα. Παράδειγμα: στους κρητικούς γάμους είθισται να πέφτουν γεσεές στον αέρα. Συνώνυμο: αδεδύ.

- δακρυγόνο, το, ουσ. - καθημερινή τροφή, αντίστοιχη του διατροφικά ξεπερασμένου ψωμιού. Στις φράσεις: "Δακρυγόνο και σπρέι πιπεριού φάγαμε μαζί", όταν θές να μιλήσεις για κάποιον κοντινό σου άνθρωπο με τον οποίο έχεις περάσει πολλά, ή "Δακρυγόνα, χημικά και Χρήστο Παπουτσή", άλλη φράση που πέρασε στις μέρες μας αντικαθιστώντας το "Ψωμί ελιά και Κώτσο Βασιλιά". Εναλλακτικά οι διαιτολόγοι προτείνουν: "Αν δεν έχουν δακρυγόνα, ας φάνε πλαστικοσφαιράνι".

- δημοκρατία, η, ουσ. - ψευδαίσθηση, πλάνη, ουτοπία. Συνώνυμα: ελευθερία, δικαίωαμα, αξιοκρατία, ισονομία.

- δημόσιο, το, ουσ.  - ο φορέας δεινών, η πηγή του κακού, ο Εωσφόρος.

- διάλογος, ο ουσ. - η διαδικασία κατά την οποία ο ισχυρότερος πείθει τον αδύναμο, ο εκβιασμός.

- θα - μόριο αντρικό, το πέος, αυτό που γάμησε κόσμο και κοσμάκη.

- κεντρώος-α-ο, επιθ. - που χαρακτήριζει τις ενέργειες και τις πράξεις ενός αυταρχικού ανθρώπου ή/και καθεστώτος. Συνώνυμα: φασιστικός, απολυταρχικός.

- λαός, ο, ουσ. - το mashup μπιτλικών και καφαβικών στίχων στον καθημερινό λόγο, για παράδειγμα "Σαν βγήκε η Lucy στον πηγαιμό για τον sky with diamonds οι συγκλητικοί στην αγορά συναθροισμένοι μετά από μια hard days night λέγαν love me do, oh αρνηθείς δεν μετανιώνει, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.

- λοβέρδος, ο, ουσ.  - ο ψεύτης εραστής


- λούκα, η, ουσ. - το κακό κούρεμα και χτένισμα. Παράδειγμα, "καλέ τι λούκα είναι αυτή; σε ποιον μπαρμπέρη πήγες;"


- μεταρρύθμιση, η, ουσ. - η επί τα χείρω τροποποίηση της πραγματικότητας, η υιοθέτηση αντικοινωνικών μέτρων.

- μίμης - ο κακός συγγραφέας, ο γουάναμπί διανοούμενος. 

- μισθός, ο, ουσ. - η ελεημοσύνη

- μνημόνιο, το, ουσ. - η ευλογία, κάτι που είναι πάρα πολύ καλό για την ανθρωπότητα


- μπάτσος, ο, ουσ. - ο άνθρωπος που γίνεται σύνθημα στο στόμα των πολλών και όλους τους ενώνει.

- πασχωμενιδισμός, ο, ουσ. - η εμμονική προσκόλληση και ενασχόληση με τη μορφή δημοσιευμάτων κατά της αριστεράς και των πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων. 

- συλλογικότητα, η, ουσ.  - απαγορευμένος καρπός.

- σύνεση, η, ουσ. - η υποταγή, συνώνυμο: μετριοπάθεια, κουβελισμός

- σύνταξη, η, ουσ. - παράνομη, παραισθησιογόνα ουσία, η κατοχή της οποίας σε μικροποσότητες για προσωπική χρήση νομιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση του Γ.Α. Παπανδρέου του Γ' το 2061.


- σωματείο, το, ουσ.  - είδος σε εξαφάνιση το οποίο εκφυλίστηκε κατά τη δεκαετία του '80 και σταδιακά αυτοκαταργήθηκε τρώγωντας ηρωικά τις σάρκες του.

- τράπεζα, η, ουσ. - το καμένο κτίριο

- τράπεζα, η, ουσ.  - η εξουσία

Το παράδειγμα της τράπεζας, οι δύο ορισμοί της οποίας είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι, δείχνει ότι το μέλλον των λέξεων, η μελλοντική τους σημασία, εξαρτάται από την έκβαση του πολέμου που μαίνεται αυτή τη στιγμή (και που για την ώρα χάνουμε οπισθοχωρώντας ατάκτως). Διότι όχι μόνο την ιστορία αλλά και τα λεξικά οι νικητές θα τα γράψουν. 

Μια νηφάλια πρόταση του συνεργάτη μας Κλάνο Μέντες

Οζορντούι αλεκώλ και ουχί κώλος, που έγινα χτες βράδυ, φρανσέ λέγαμε για κάτι αγελάδες που είναι αντιοικολογικές επειδή κλάνουν και περιττώνονται, άρα είναι περιττές, οπότε για να περνούμε μόνοι μας καλά, να τα καταφέρνουμε μια χαρά, πρέπει, πρότεινα, να τρώμε όλοι κρέας, σαν καλοί καρνιβοράδες -σαρκοβόροι που λέμε στην Ελλάδα, δηλαδή αυτοί που θένε να φάνε τον Σαρκοζί ζωντανό- να τρώμε κάθε μέρα κρέας, όλο και πιο πολύ, όλο και πιο πολλοί, πλούσιοι και φτωχοί, μ' ένα σμπάρο έτσι δύο τρυγόνια, διότι θα εξαφανίσουμε την πείνα από τον κόσμο αλλά, λογικά και οικολογικά, θα εξαφανίσουμε τις επιζήμιες αγελάδες, οι οποίες καταστρέφουν τον πλανήτη με τις περιττές πορδές τους, προμηνύματα των περιττωμάτων τους, και πριν, αφού ή και ταυτόχρονα με τον εξαφανισμό των αγελάδων, πρέπει να εξαφανίσουμε και τους Ινδούς, που τις έχουν για ιερές. Κατόπιν έκλασα μια μέντα, γιατί βρομούσε η ανάσα μου αλκοόλ.