Η πασόκειος ταπεινοφροσύνη

Ξεφυλλίζω σήμερα από το πρωί την εφημερίδα "Τα Νέα Σαββατοκύριακο", βίτσια είναι αυτά. Η πρώτη μου διαπίστωση είναι η σχεδόν παντελής απουσία (όχι μόνο σε επίπεδο ρεπορτάζ αλλά και ως απλή αναφορά των λέξεων) των υπόλοιπων κοινοβουλευτικών κομμάτων, πλην ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Τέλος πάντων, πνευματικός άνθρωπος γουαναμπής, δεν δίνω σημασία σε ελάσσονα πολιτικά ζητήματα, και σπεύδω να διαβάσω το όντως αξιοδιάβαστο ένθετο για τον πολιτισμό, τις τέχνες και το βιβλίο, όπου υπάρχει και ένα πολύ ενδιαφέρον δισέλιδο ("σαλόνι" το λένε αυτό στα εφημεριδιακά;) μιας συνάντησης δύο "αταίριαστων" προσωπικοτήτων, του ηθοποιού Κώστα Βουτσά και της βουλευτίνας του ΠΑΣΟΚ κας Εύας Καϊλή. Οπότε διαβάζω την εισαγωγή, την οποία ατέχνως φωτογράφισα, αλλά μπορείτε να τη διαβάσετε και στην ηλεκτρονική της μορφή εδώ, και κοντεύω να πνιγώ από το σάλιο μου: "η Καϊλή σ' ένα άλλο σημείο αποφαίνεται: «Θα ήθελα πάρα πολύ να υπάρξει μια Βουλή στην οποία εγώ θα ήμουν περιττή». Πέρα από τη σύμπτωση της ταπεινοφροσύνης..." γράφει ο αρθρογράφος. Ε... ζητώ συγγνώμη από τον αρθρογράφο κο Νιάρχο, αλλά ίσα - ίσα εγώ αντιλαμβάνομαι ακριβώς αντίθετα τη φράση της κας Καϊλή: όχι ως ταπεινοφροσύνη αλλά ως... αυτομεγαλοϊδεατισμό, διότι το νόημα της συγκεκριμένης φράσης θα μπορούσε να αποδοθεί και ως εξής: "Θέλετε δεν θέλετε, σας αρέσει δεν σας αρέσει, στην παρούσα Βουλή, στην παρούσα κατάσταση, εγώ είμαι απαραίτητη".
Αν πρώτον θεωρήσουμε την κατάσταση αθλία, καταλαβαίνουμε ότι βασικό συστατικό της σημερινής αθλίας κατάστασης είναι και η κα Καϊλή. Ωστόσο μια ενδεχόμενη απουσία της απ' το επόμενο Κοινοβούλιο -όσο κι αν είναι επιθυμητή, όπως και των υπολοίπων συμπασόκων της- δεν σημαίνει ότι η κατάστασις θα πάψει να είναι αθλία. Μοναδική ελπίς η εξέλιξις τον πραγμάτων κατά τρόπον τέτοιον ώστε σε πολιτικό επίπεδο να πραγματωθεί το σύνθημα "Σε αυτούς του δρόμους, σε αυτήν την κοινωνία μια μέρα η Ευα Καϊλή θα είναι ουτοπία".

Η γαλοπούλα, η τσίχλα και η δύναμη της θέλησης

To καλοκαίρι τα κανάλια παίζουν επαναλήψεις, γιατί όχι και τούτο εδώ το μπλογκ; Αλλωστε, όπως περίτρανα απεδείχθη στο προηγούμενο ποστ, τα πάντα έχουν ειπωθεί όχι μόνο στην τέχνη αλλά και στη ζωή. Επανάληψη μήτηρ πάσης παθήσεως και στην περίπτωσή μας η πάθηση είναι η σοσιαλφοβία, βλέπε πολύ παλιότερη αλλά και λιγότερο παλιότερη ανάρτηση. Για τους καινούργιους αναγνώστες να διευκρινίσουμε ότι η σοσιαλφοβία δεν πρέπει να συγχέεται με τον ταξιμισοσιαλισμό, όπου ταξιμισοσιαλισμός είναι το ταξικό μίσος προς τους πασόκους. Ετερο πάθος, και ουχί πάθηση, του γράφοντος, όπως έχετε ίσως καταλάβει καποιοι, είναι οι μπάτσοι, τα βιβλία και οι τηλεοπτικές σειρές με μπάτσους (ταινίες δεν βλέπω, γιατί κρατάνε πολύ και βαριέμαι).
Θα θυμάστε προφανώς εκείνη τη συγκλονιστική περιπέτειά μου (βλέπε το τρίτο απ' τα λινκ πιο πάνω) με τον υπάλληλο στα αλλαντικά του σουπερμάρκετ που επέμενε να μου πουλήσει έτερη φέτα απ' αυτήν την οποία πιστά αγοράζω τόσα χρόνια. Θαυμάσατε όσο κι εγώ την αντίσταση που επέδειξα στην παρότρυνσή του να αγοράσω άλλη φέτα, τάχα μου δήθεν καλύτερη. Η δύναμη της θέλησής μου ήτο τεραστία. Οχι, όχι, όχι. Ωστόσο εχθές λύγισα: ο εχθρός έβαλε τα μεγάλα μέσα εκμεταλλευόμενος και την γενικότερη οικονομική κατάσταση. Κατ' αρχάς έριξε γυναίκα πράκτορα ως υπάλληλο στο ψυγείο με τα αλλαντικά του σούπερμάρκετ, η οποία πρότεινε κι επέμεινε να δοκιμάσω άλλη γαλοπούλα απ' αυτήν που πιστά τόσα χρόνια αγοράζω, μού την έχωσε μάλιστα και κάτω απ' τη μύτη, το άρωμά της σαγηνευτικότατο, λύγιζα αλλά αντιστεκόμουνα ο δόλιος, μέχρι που είπε τη μαγική λέξη, που μεσούσης της κρίσης σπάει και την πλέον σιδηρά των θελήσεων: "είναι και σε ειδική προσφορά, έκπτωση 30%". Αυτό ήταν. Παραδόθηκα. Ατιμη κρίση που μας κάνεις να προδίδουμε πεποιθήσεις και γαλοπούλες χρόνων...
Απαρηγόρητος στο σπίτι, έβαλα να δω το πρώτο επεισόδιο του πεμπτου κύκλου της πραγματικά υπέροχης αμερικανικής αστυνομικής σειράς the Shield. O Φορεστ Γουίτακερ, τόσο μεγάλος ηθοποιός, που σιχαίνεσαι τον χαρακτήρα του απ' την πρώτη στιγμή, μοιράζει τσιχλίτσες σε όλον τον κόσμο. Δεν το κάνει από καλοσύνη, ή για να τον συμπαθήσεις. Μετράει με αυτόν τον τρόπο τη δύναμη της θέλησής σου: επιμένει να σου προσφέρει τσίχλα, όσο κι αν εσύ αρνιέσαι, μέχρι που κάποια στιγμή, αν η θέλησή σου είναι αδύναμη, θα σπάσεις.

Η κλάψα του τελικώς μη κλέψαντος

Η ιδέα δεν ήταν δική μου, ήταν της συζύγου. Αλλά, διάβολε, ήμουν σίγουρος πως, καθότι τόσο απασχολημένη, σύντομα η σύζυγος θα την ξεχνούσε, μέχρι που εγώ, ανερυθρίαστα κλέβοντάς την, θα την διέσωζα, ως της άξιζε, από τη λήθη. Έστησα καρτέρι, περίμενα, αργόσχολος και έμπειρος λογοκλόπος ων, με πληθώρα επιτυχημένων ανάλογων εγχειρημάτων εις το παρελθόν, κύριος οίδε μόνον πόσες ιστορίες, εμπειρίες και ατάκες παλαιόφιλων, χαρακτηρισμός χρονικός και ουχί ποιοτικός, έχω χρησιμοποιήσει εις το ιστολόγιο τούτο. Φευ, ματαία απεδείχθη η υπομονή που επέδειξα εις την αναμονήν, παρόμοιαν υπομονή που θα ζητήσω κι από σένα, φίλτατε αναγνώστη, φιλτάτη αναγνώστρια, μέχρις ότου ξεδιπλωθεί εις όλον της το μίτος το μήκος της Αριάδνης.

Η Ιδέα: Εσχατολογικό ευπώλητο μυθιστόρημα επηρεασμένο απ’ τα sci fi αναγνώσματα με τους σούπερ ήρωες. Η μνημονιακή Ελλάς χρειάζεται απεγνωσμένα σωτηρία απ’ αυτούς που την ξεπουλάνε. Χρειάζεται τον σούπερ εκδικητή. Χρειάζεται κάποιον που θα κάνει αέρα να φύγει η πολιτική χολέρα. Ξάφνου πεθαίνει ο πρωθυπουργός. Σοκαρισμένη η κοινωνία, πληροφορείται ότι ο θάνατός του οφείλεται σε φυσικά αίτια. Εντός των επομένων ημερών, σαν επιδημία, πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλον απαξάπαντες οι του υπουργικού συμβουλίου. Από φυσικά αίτια κι αυτοί. Ωστόσο η σύμπτωση είναι τρομακτική. Οι φήμες δίνουν και παίρνουν. Κάποιος (ο πρωταγωνιστής μας, τον όνομα του οποίου δεν καθόρισε η σύζυγος) αναλαμβάνει την ευθύνη για όλους τους θανάτους. Είναι μια υπερδύναμη που διαθέτει: αρκεί να σκεφτεί το θάνατο κάποιου, για να συμβεί. Στέλνει το κείμενο ανάληψης της ευθύνης στην Αντιτρομοκρατική, στον Μπάμπη Παπαδημητρίου, στον Πάσχο Μανδραβέλη, στο Μανόλη Καψή (ο οποίος αδυνατεί να κατανοήσει το περιεχόμενο), στον Γιάννη Πρετεντέρη. Ολοι γελούν με το περιεχόμενο. Ενας ακόμη τρελάκιας, απ’ αυτούς της Πάνια, που αναζητεί 15 λεπτά δημοσιότητος. Ή ακόμη χειρότερα καμιά φάρσα του Τόλη της Ελληνοφρένειας. Ο ήρωας και πρωταγωνιστής μας αποφασίζει να γίνει πιο πρακτικός: Με νέα προκήρυξή του, η οποία προκηρύσσει τον θάνατο από φυσικά αίτια του τάδε μεγαλοεκδότη, προκαλεί τη θυμηδία των παραληπτών. Ο μεγαλοεκδότης πεθαίνει. Ανακοπή. Η Αντιτρομοκρατική ταράζεται. Τα ΜΜΕ χάνουν το χρώμα τους και όλα τα κανάλια παίζουν ασπρόμαυρα. ΠΑΟΚ παντού. Οι αρχές ζητούν από τον υπερήρωα να παραδοθεί. Του προσφέρουν πλήρη φοροαπαλλαγή και τιμητική σύνταξη. Τρεις που δηλώνουν υπερήρωες παρουσιάζονται αυτοβούλως στη ΓΑΔΑ. Κανείς δεν κατορθώνει να αποτελειώσει με τη δύναμη της σκέψης του κάτι πρόβατα που τα πηγαίνανε για σφαγή. Παπατζήδες, μιμητές, γουαναμπίδες δολοφόνοι της κακιάς ώρας. Ο πραγματικός υπερήρωας ως απάντηση δολοφονεί τον απεσταλμένο της τρόικας ο οποίος βρίσκεται στην Ελλάδα για να ελέγξει την πορεία των δημοσιονομικών της χώρας μας. Ξεσπά διεθνής σάλος. Οι διεθνείς οίκοι καταλαβαίνουν πόσο λάθος έκαναν με τις συνεχείς υποτιμήσεις της χώρας μας. Το ΝΑΤΟ αναλαμβάνει δράση και...

Κάπως έτσι είχε η ιδέα της συζύγου, την οποία ήθελα να κλέψω, εμπλουτισμένη με λίγες δικές μου σάλτσες. Όμως δεν πρόλαβα. Ξεφυλλίζοντας κάποιο περιοδικό διάβασα την υπόθεση του βιβλίου του Παύλου Μάτεσι “Graffito” κι έχασα το χρώμα μου, έγινα μαυρόασπρος, γιατί ΠΑΟΚ είμαι: «Aν παρουσιαστεί στη Bουλή αιφνίδια θανατηφόρα, μεταδοτική ασθένεια;».

Διάβολε. Πρόλαβε και το σκέφτηκε πριν από μας ο κος Παύλος. Διάβολε. Δίκιο έχουν όσοι λένε ότι τα πάντα έχουν ειπωθεί και δεν υπάρχει καμιά καινοτομία στην τέχνη. Διάβολε...

Οταν μεγαλώσω, θα γίνω κειμενοσώστης μπας και σωθώ απ' την τρικυμία εν κρανίω

Μια Παρασκευή ήταν ένα κείμενο που δεν το έσωσε κανείς.

Μιαν ωραία εποχή ήταν ένας συγκάτοικος που του προκάλεσα οίδημα στους όρχεις με το «xero» των Bokomolech. Χρόνια μετά, στην τηλεόραση, έδινε συνέντευξη, αλλά προς μεγάλη μου απογοήτευση δεν αναφέρθηκε ούτε σε μένα ούτε στους Bokomolech, στράφι πήγε η πλύση εγκεφάλου.
Κάτι τύπους, μυστήριους, δύο στον αριθμό αλλά πορεύονται ο καθένας ξεχωριστά, με τους οποίους στάνταρ έχω παίξει κανά δυο παρτίδες σκάκι σε μια όχι και τόσο τρελή εφηβεία, τους βλέπω ξαφνικά παντού στους καθημερινούς μου περιπάτους. Περπατάνε, περπατάω, περπατάνε, περπατάω, περπατάνε, περπατάω, αξούριστοι, κατσούφηδες κι αμπντάληδες διασχίζουμε την πόλη με τα πόδια. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Τι κάνουν στη ζωή τους; Γιατί περπατάνε; Τι έχουν μέσα στο τσαντάκι τους; Ντελίβερι κάνουν, να μου το θυμηθείς. Ντελίβερι ναρκωτικών.
Αγόρασε την μπίρα ο ρασοφόρος απ’ το περίπτερο, κουτάκι μεγάλο, φιξ, άνευ σαντουίτς, κι άραξε σε παρακείμενο κεντρικό καφέ της πόλης, στην αναπαυτικότερη πολυθρόνα, ήπιε την μπίρα γουλιά γουλιά με απόλαυση, έβγαλε απ’ την τσάντα του μια μπανάνα, την ξεφλούδισε, την έφαγε, έβγαλε απ’ την τσάντα ακόμη μια μπανάνα, την ξεφλούδισε, την έφαγε, κι έφυγε ακολουθώντας πάντα το δρόμο του Θεού, αλλά φροντίζοντας να ‘χει καθαρή αναπνοή, μην του ξεφύγει κάνα αλκοολικό κυριελέησον στο μοναστήρι. Μην είσαι άπιστος, τον έβγαλε φωτό ο Θωμάς.


Ενα μαυράκι, όχι πάνω από δέκα χρονώ, στα στενά γύρω απ’ τους Αγίους Αποστόλους, έπινε τις προάλλες μπίρα από το μπουκάλι, «μα είναι δυνατόν να πίνει σε αυτήν την ηλικία;» σκέφτηκα, «μα μήπως αυτή μου η σκέψη είναι υπερβολικά συντηρητική;» ξανασκέφτηκα, δύο σκέψεις απανωτές η μία πίσω απ’ την άλλη, ένιωσα ευθύς μια κούραση, σήμερα που το ξανάδα το μαυράκι ήταν άνευ μπίρας αλλά με καλάσνικοφ στο χέρι σκότωνε αόρατους εχθρούς, πιο φυσιολογικό, καθότι το καλάσνικοφ ήτανε από χαρτόνι (μπατσοι γουρούνια δολοφόνοι).
Ακολουθεί παρέκβαση.
Οδός Μαβίλη, στην αρχή της, εκεί που βγαίνει στην αρχή της Λαγκαδά, πίσω απεκεί που κάποτε ήταν ο τσοντοσινεμάς, το Ιλιόν, που μετά έγινε Μακντόναλντζ, που ούτε αυτά υπάρχουν τώρα, ξεχαρβαλωμένη πινακίδα "Χορευτικό κέντρο η Τρικυμία". Το μόνο που άφησε όρθιο η τρικυμία είναι η πόρτα...


Στο Βαρδάρι, πλέον όλα τα μαγαζιά είναι ποτάδικα, προσφέρουν μπουγάτσα με μπίρα, γύρο πίτα με Τζώνυ (μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι), (μπλ)ουζάκια των ΟΥΚ, φρεντορετσίνο μαλαματίνο, βλέπω πολλές φάτσες παραμορφωμένες, δεν ξέρω αν τις βλέπω μόνο εγώ, μια μεσήλικη που φοράει συνολάκια ροζ μπεμπέ, την οποία αποφεύγω να κοιτάξω στα ίσια, μόνο πλαγίως, δεν είναι η ασχήμια της, είναι η απόγνωση στο βάθος των ματιών της, μόνο το βράδυ αλλάζει λίγο το Βαρδάρι, βγαίνει και μια ομάς κατοίκων, σε φάση περιπολία γειτονιάς, και με σφυρίχτρες και σκύλους διώχνει τα ανήλικα που κάνουν πιάτσα στη Γιαννιτσών, δύσκολη κατάσταση, είχανε πέσει και κάτι πιστολίδια παλιότερα, ξεκαθάρισμα λογαριασμών της μαφίας, ο ένας νταβάς έφαγε τον άλλον, κάτι τέτοιο.
Μια Δευτέρα ήταν ένα κείμενο που δεν το έσωσε την Παρασκευή κανείς και πώς να τ’ ανακτήσεις;

Πού ήσουν τόσα χρόνια εσύ που αναρωτιέσαι πού ήταν οι αγανακτισμένοι;

Βγήκε ο κος υπουργός, ο σούπερ επιτυχημένος τέως της Οικονομίας, νυν Μπιρμπίλης στη θέση της Μπιρμπίλη, διότι είναι άνευ περιβαλλοντικών ευαισθησιών και άρον άρον και στα γρήγορα θα αποχαρακτηρίσει δασικές εκτάσεις και θα δώσει το πράσινο το φως για να βγάλουν στη Χαλκιδική χρυσό, κι ας λένε ό,τι θένε αυτοί οι γραφικοί που κατοικούν εκεί πέρα, ο Παπακωνσταντίνου ντε, κι έκαμε δηλώσεις απ' τα ρηχά της καρδιάς του αναρωτώμενος μεταξύ άλλων "Πού ήταν όμως, όλοι αυτοί οι Αγανακτισμένοι τα περασμένα χρόνια; Γιατί δεν αντέδρασαν τότε, στις πολιτικές που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση;".
Παρατήρηση πρώτη: το θράσος των πασόκων έχει ξεπεράσει κάθε όριο, κάθε προηγούμενο. Κι ερωτώ αναλόγως: Πού ήταν το ΠΑΣΟΚ τα περασμένα χρόνια; Γιατί δεν αντέδρασε τότε στις πολιτικές που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση; Εύλογη η απάντηση: Το ΠΑΣΟΚ ήταν τα περισσότερα χρόνια της μεταπολίτευσης στην εξουσία, ασκώντας και εφαρμόζοντας επακριβώς αυτές τις πολιτικές που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση.
Παρατήρηση δεύτερη: Τόσο καιρό λέμε πως τα παπαγαλάκια παίρνουν γραμμή απ' τα στελέχη, υπουργούς και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Τώρα έκπληκτος διαπιστώνω ότι συμβαίνει και το αντίθετο: τα παπαγαλάκια δίνουν γραμμή στα στελέχη, υπουργούς και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Διότι το ευφυέστατο (not) ερώτημα "πού ήταν οι αγανακτισμένοι τόσα χρόνια;" δεν το θέτει πρώτος ο κος Παπακωνσταντίνου στα "Νέα". Είναι τουλάχιστον άλλες δύο φορές που τους τελευταίους μήνες κάποιο πολύχρωμο πουλί έχει αναρωτηθεί το ίδιο πράγμα, μία στις 28 του Μάη και μία στις 3 του Ιούνη. Υπόθετω ότι όλο και θα μου διαφεύγει παρόμοια ερώτηση έτερου εξωτικού πολύχρωμου πουλιού, από τα οποία γέμισε ο τόπος. Ζούγκλα γίναμε καλή μου, ζούγκλά.

Για κοινωαφελείς εργαζόμενους ψάχνετε;

Οταν ακούω τη φράση κοινωφελής - κοινωνική εργασία, το μυαλό μου πάει σε καταδικασμένους αμερικανούς ροκ σταρ που τους πιάσανε με λίγη κόκα στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και τους καταδικάζουν σε έξι μήνες κοινωφελούς - κοινωνικής εργασίας, όπου παίρνουν σβάρνα τα σχολεία και κάνουν διαλέξεις ότι παιδιά φτου φτου φτου μην παίρνετε ναρκωτικά, τα ναρκωτικά είναι κακά. Σε κάποιες πιο βαριές περιπτώσεις, βλέπε Λίντσεϊ Λόχαν, νομίζω, μη σου πω ότι καταδικάζεσαι να κάνεις κοινωφελή εργασία στον τομέα καθαριότητας.

Ομως εδώ, το ΠΑΣΟΚ μας, το ΠΑΣΟΚ όλων των Ελλήνων, εισάγει μία ακόμη καινοτομία, έναν ακόμη νεολογισμό: μετά την εργασιακή εφεδρεία, έχουμε και την κοινωφελή εργασία, ένα θαυμάσιο θεσμό που κατέβασε το υπέροχο κάτω απ' την κουρούπα μυαλό της Λούκας της Κατσέλη, όσο ήταν ακόμη υπουργίνα, το οποίο θα παίρνει τους άνεργους που παλιότερα η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ δημιουργήσαν και θα τους βοηθάει βάζοντάς τους να βοηθήσουν την κοινωνία. Κάτι σαν Ατενίστας δηλαδή, άλλωστε περίπου τις ίδιες δουλειές θα κάνουν, θα ξεκολλάνε τσίχλες από τα πεζοδρόμια, αλλά υπό την αιγίδα του κράτους. Και για να δείτε τι καλοί που είναι οι πασόκοι, όχι μόνο θα σου δίνουν, άνεργε, τη δυνατότητα προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, αλλά θα σε πληρώνουν κιόλας, αμ πώς!

Οπως αναφέρει η σχετική ιστοσελίδα του υπουργείου, προβλέπεται "καταβολή επιδόματος κοινωνικής εργασίας με αποδοχές που μπορούν να φθάσουν και τα 625€ / μηνιαίως, ενώ ταυτόχρονα θα παρέχεται πλήρης ασφαλιστική κάλυψη". Το πιάνεις το υπονούμενο ε; Μπορεί, στην καλύτερη των περιπτώσεων, οι αποδοχές να φτάσουν τα 625 ευρώ το μήνα. Αλλά θα σου κολλάμε κι ένσημα βρε. Αλλά μόνο για πέντε μήνες. Διότι μόνο τόσο θα προσφέρεις την κοινωφελή σου εργασία. Μετά ξανά άνεργος. Αλλά θα 'χεις γίνει καλύτερος άνθρωπος προσφέροντας (ουσιαστικά αφιλοκερδώς) στον κοινωνικό ιστό, κάνοντας αυτά που κανονικά θα έπρεπε να κάνει το κράτος με μονιμους υπαλλήλους. Αλλά εμείς, ως κυβέρνηση, για το συγκεκριμένο πεντάμηνο θα εμφανίσουμε μειωμένους τους δείκτες της καλπάζουσας ανεργίας.

Κοιτώντας τις σχετικές ανακοινώσεις, βλέπεις ότι μεγάλο μέρος της κοινωφελούς εργασίας θα γίνει στους ΟΤΑ. Βέβαια, στους ΟΤΑ υπήρχαν οι συμβασιούχοι, οι οποίοι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, αλλά δεν τους μονιμοποιούσαμε, αλλά βρίσκανε αυτοί κάτι παραθυράκια και μονιμοποιούνταν με δικαστικές αποφάσεις, τα αρχιδάκια. Οπότε διώχνουμε τους συμβασιούχους, γίνονται χάος οι ΟΤΑ και ξαναδημιουργούμε συμβασιούχους, μόνο που τώρα τους λέμε κοινωφελώς εργαζόμενους οι οποίοι θα απασχολούνται σε αυτούς τους τομείς:

• έργα συντήρησης ή μικρά κατασκευαστικά έργα δημοσίων ή/και αθλητικών υποδομών,
• έργα αποκατάστασης οικοσυστημάτων και προστασίας, διαχείρισης και ανάδειξης της βιοποικιλότητας,
• ανάδειξη πολιτιστικής κληρονομιάς,
• αποκατάσταση και βελτίωση αστικού και περιαστικού περιβάλλοντος,
• αποκατάσταση Χώρων Ανεξέλεγκτης Διάθεσης Αποβλήτων,
• περιβαλλοντική εκπαίδευση,
• διαχείριση και προστασία υδάτινων πόρων και δασών,
• δημιουργική απασχόληση παιδιών,
• προσωπικές κοινωνικές υπηρεσίες όπως κατ’ οίκον φροντίδα ηλικιωμένων, ΑμεΑ, παιδική φροντίδα,
• κοινωνικές δράσεις όπως κοινωνικά παντοπωλεία, διάθεση χρησιμοποιημένου ρουχισμού,
• οδική ασφάλεια μαθητών,
• σίτιση σε ολοήμερα σχολεία φτωχών/υποβαθμισμένων περιοχών,
• έκτακτες ανάγκες πολιτικής προστασίας.

Κοινώς, κοιτώντας την από πάνω λίστα, για οποιονδήποτε τομέα ευθύνης είτε του κράτους είτε των ΟΤΑ, στον οποίο έχουν κοπεί οι επιδοτήσεις και αδυνατεί να τελεστεί το σχετικό έργο, θα έρθουν οι καταδικασθέντες σε κοινωφελή εργασία, συγγνώμη, οι άνεργοι ήθελα να πω, για να προσφέρουν, για να καθαρίσουν. Αλλά μόνο για πέντε μήνες. Διότι καλή η προσφορά αλλά δεν είναι και για χόρταση.

Και στην τελική, μόλις αρθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων ο θαυμάσιος και εξαιρετικός για τη διάπλαση τους χαρακτήρος θεσμός θα εξαπλωθεί. Η χώρα θα μετατραπεί σε έναν παράδεισο ανιδιοτελούς προσφοράς στο συνάνθρωπο, στην πατρίδα, στο κράτος, διότι άλλωστε η επιθυμία για κέρδος συνιστά μέγιστο αμάρτημα. 625 ευρώ, εν Χριστώ αδερφοί, για όλους. Σοβιετικού τύπου κράτος η Ελλάδα, λέγανε τα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια. Ενώ το να αμειβόμαστε όλοι με μισθούς πείνας -ίσοι στη φτώχεια μας- δεν συνιστά ολοκληρωτισμό;

Ειναι λίαν εκπαιδευτικός και διαπαιδαγωγικός αυτός ο θεσμός. Περιπου σαν τον εθελοντισμό της Γιάννας, αλλά καλύτερος, γιατί παίρνεις και λίγα φράγκα να αγοράσεις κάνα κρουασάν. Μαθαίνει ο σύγχρονος άνθρωπος έτσι στην έννοια της προσφοράς. Ηδη ο κος Μπουτάρης προσπάθησε να διαπαιδαγωγήσει τους νέους όταν παιδάκια από μια κατασκήνωση συμβολικά καθάρισαν την πλατεία Αριστοτέλους και πήραν τα μπράβο από τον κυρ Γιάννη. Μόνο που μετά ένας ιδιώτης, που 'χει αναλάβει την καθαριότητα στη Γιαννιτσών, το πήρε λίγο λάθος το μήνυμα κι έβαλε εναν ανήλικο να μαζεύει σκουπίδια.

Δεν πειράζει, ένα απλό λαθάκι στο σύστημα.