O υποκειμενικός αντικειμενικός σκοπός*

* Αντικειμενικός σκοπός ή συντομότερα ΑΝΣΚ στη στρατιωτική ορολογία είναι το πραγματικό επιδιωκόμενο αποτέλεσμα μιας στρατιωτικής επιχείρησης οποιουδήποτε μεγέθους

Πολιτικά – κινηματικά, δεν νομίζω πως έχω ζήσει πολλές ιστορικές στιγμές. Ως χρονικά πρώτη τέτοια στιγμή, στη δική μου ζωή, ορίζω τον πρώτο διαγωνισμό ΑΣΕΠ, μετά τη μεταρρύθμιση Αρσένη, τις διαμαρτυρίες και το ξύλο έξω από τα εξεταστικά κέντρα, που η σοσιαλιστική κυβέρνηση Σημίτη, στην οποία ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν υπουργός, μας μοίρασε απλόχερα. Τότε ακόμη δεν είχα πάει στρατό, για να ξέρω τι είναι ο ΑΝΣΚ, αλλά ούτως ή άλλως δεν ήθελε πολύ νιονιό για να καταλάβω ότι το εγχείρημά μας (η ματαίωση – ακύρωση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ) είχε αποτύχει. Ωστόσο πολλοί συναγωνιστές εκείνης της εποχής δεν συμμερίζονταν την άποψή μου: θέλοντας να εκμεταλλευτούν κινηματικά και πολιτικά τη δυναμική που θεωρούσαν ότι είχε αναπτυχθεί τότε, έκαναν λόγο για ακύρωση του διαγωνισμού στα μάτια της κοινωνίας και δικαίωση των διαδηλωτών και πάλι στα μάτια της κοινωνίας που παρακολούθησε τις αστυνομικές βιαιότητες εναντίον μας.
Φυσικά, έκτοτε ο διαγωνισμός έγινε και ξανάγινε, και μάλιστα ουκ ολίγοι εκ των διαδηλωτών έξω από τα εξεταστικά κέντρα του πρώτου διαγωνισμού συμμετείχαν στους επόμενους ΑΣΕΠ (και πολύ καλά έκαναν, ενδεχομένως κι εγώ το ίδιο να είχα κάνει αν δεν είχα τυχαία βρει άλλη επαγγελματική κατεύθυνση). Ο ΑΝΣΚ λοιπόν είχε αποτύχει. Θα μου πεις, τι σημαίνει αυτό; Να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε; Όχι, απλώς θεμιτό είναι να καταλαβαίνουμε ότι μετά από μια ήττα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε μπας και σταματήσουν να χειροτερεύουν τα πράγματα, όχι γιατί κερδίσαμε ή γιατί μπορούμε εντέλει να πετύχουμε τον ΑΝΣΚ στον οποίο έχουμε ήδη αποτύχει.
Και φτάνουμε στο σήμερα, στις πλατείες, στους αγανακτισμένους και στο μεσοπρόθεσμο. Ερώτηση: γιατί τα κάναμε όλα αυτά; ποιος ήταν ο ΑΝΣΚ; Λογικά, ο ΑΝΣΚ είναι να μην ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο. Πίστευε κανείς, στην αρχή αυτού του τρελού Ιούνη, ότι υπήρχε περίπτωση να μην περάσει το μεσοπρόθεσμο; Ας πούμε, ότι ναι, κάποιοι πιστεύανε ότι θα τα καταφέρουμε να μην υπερψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο. Πώς; Με μαζικές διαδηλώσεις και απεργίες, μια πιθανή απάντηση. Με περικύκλωση της Βουλής, μια άλλη απάντηση. Σωστά. Αλλά, έστω ότι περικυκλώνεις τη Βουλή και διαδηλώνεις ειρηνικά. Και μουτζώνεις. Και λες ουστ! Πρακτικά πώς ακριβώς αυτό αποτρέπει τους πασόκους από το να περάσουν το μεσοπρόθεσμο; Δεν τους αποτρέπει; Πολύ σωστά. Αρα τι κάνεις; Μπράβο και πάλι, κάνεις ντου στη Βουλή. Μα, θα υπάρχουν ΜΑΤ. Σωστά. Και πολλή κρατική βία. Σωστά. Σε αυτή τη βία απαντάς με βία για χάρη του ΑΝΣΚ. Δεν είσαι μπαχαλάκιας. Δεν είσαι προβοκάτορας: είσαι εξεγερμένος. Πρέπει πάση θυσία να περάσεις τον κλοιό των ΜΑΤ και να μπουκάρεις στη Βουλή, να διακόψεις τη συνεδρίαση. Αλλά όχι μόνος σου. Με πολλούς. Οσοι περισσότεροι τόσο καλύτερα.
Ο ΑΝΣΚ αυτού του Ιούνη απέτυχε για πολλούς λόγους. Ενδεχομένως γιατί δεν υπήρχε ο χρόνος να ανδρωθούν κινηματικά οι «Αγανακτισμένοι», στις συνελεύσεις των οποίων πολλές φορές οι συζητήσεις ξεκινούσαν από τον Αδάμ και την Εύα της πολιτικής παιδείας (δηλ. «τι είναι σωματείο; τι είναι κόμμα; τι είναι πρωτοβουλία; πώς διαδηλώνω; πώς προφυλάσσομαι από την αστυνομική βία» κ.ά.). Ενδεχομένως γιατί εντέλει, παρά την κρίση, τις μέρες των απεργιών, τα καφενεία και τα μπαράκια παρέμεναν γεμάτα νέους. Ισως γιατί ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να πείσουμε τον κόσμο να κάνει ντου. Ισως γιατί έχουμε άδικο. Ισως γιατί πέταξε μια πεταλούδα στο Πεκίνο ή επειδή ένας πίθηκας στη ζούγκλα έξυσε τα αρχίδια του. Δεν ξέρω. Ξέρω, όμως, σίγουρα, ότι και τον επόμενο ΑΝΣΚ εγώ θα τον παλέψω έτσι όπως ξέρω. Κι ας χάσω. Κι ας συνεχίσω να μετρώ, καθώς περνούν τα χρόνια, χαμένους ΑΝΣΚ.

ΥΓ. Το ανωτέρω γράφτηκε εν βρασμώ, κι ίσως αυτό να αιτιολογεί γιατί ενδεχομένως γράφω ανοησίες. Και προς θεού, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ψόγο προς τους ηρωικούς διαδηλωτές της πλ. Συντάγματος.

Αυτό που δεν μ' αφήσανε να πω χτες στον Καφεναί και άλλες αηδίες

Αυτό που δεν μ' αφήσανε να πω χτες στον Καφεναί Νομίζω πως κάθε γενιά έχει πολλές ιστορίες να πει, το ζήτημα είναι αν τις καταγράφει και σε ποια μορφή, προτιμώ τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό της μυθιστορίας και όχι την ανέφικτη αντικειμενικότητα της ιστορίας. Σιγά σιγά, επιτέλους, η δική μου η γενια αρχίζει να γράφει τις δικές της ιστορίες της σε μυθιστορήματα. Πρώτη φορά το 'χα σκεφτεί με το Χαπυ Λου της Λαμπροπούλου, άσχετα αν μ' άρεσε ή όχι το βιβλίο, άσχετα με το αν εγώ ο ίδιος έχω ζήσει παρόμοιες καταστάσεις ή όχι. Κάτι παρόμοιο σκέφτηκα και με την Κάλλια Παπαδάκη και τον Ακάλυπτό της, το Λαμπράκο και το Ρετιρέ του, το Μουζουράκη και τα Φίδια στο Σκορπιό του (κατά ένα περίεργο τρόπο, γνωρίζω τρεις διαφορετικούς ανθρώπους που γνωρίζουν προσωπικά ο καθένας έναν απ' τους τρεις προαναφερθέντες, χωρίς απαραίτητα να γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους. Εγώ φυσικά δεν γνωρίζω τίποτε και κανέναν, παρά μόνον ότι τελικά είναι πολύ μικρός αυτός ο κόσμος).

Τελικά, είχα δίκιο: έλεγα μαλακίες σε αυτήν την ανάρτηση Θυμάσαι που έλεγα κάτι βλακείες σχετικά με τους συγγραφείς και τα κανονικά επαγγέλματά τους; Ε, διάβασε το βιογραφικό του Μουζουράκη, για να δεις τι μαλάκας είμαι. Και διάβασε και τα Φίδια στο Σκορπιό, για να δεις πόσο σπουδαίο νουάρ είναι.

Ποια είναι τα -κατά ΠανωΚ- καλά βιβλία Οσα αναφέρονται σε μπαρ, ποτά, πότες, ταβέρνες, εστιατόρια, καλό φαγητό, περιθωριακούς, πικραμένους αριστερούς, λυσσασμένους αναρχικούς, απόκληρους της ζωής, μετανάστες, όσα έχουν τουλάχιστον ένα φονικό, δυο τρεις μοιραίες γυναίκες, μια εσάνς ταξικότητας, κανά δύο μπάφους, πέντε έξι καριέρες πεταμένες στα σκουπίδια, κανά δυο τσαμπουκάδες με τους μπάτσους, έναν (δύσκολα παραπάνω) αισθηματία, φιλότιμο και με μυστηριώδες παρελθόν μπάτσο, αυτά στα οποία ακούγεται τουλάχιστον ένα ροκ τραγούδι, αυτά που αυτοαναιρούνται και που κυρίως δεν τα ξέρουν όλα.


Κατά τ' αλλα, δεν αντέχω την πνευματική ιντελιγκέντσια Και κυρίως, σνομπάρω τους ελιτιστές.

Old School*

Στο ΠΑΣΟΚ, όταν γινόταν λόγος για δίκαιη κοινωνία και αλληλεγγύη, κρατούσανε ομπρέλες.

* ο τίτλος του ποστ έχει να κάνει με το ύφος της ανάρτησης, κατά βάση φωτογραφικό, κατά βάση ολιγόλογο, όπως ήταν πολλές απ' τις αναρτήσεις μας στην εποχή προ τουίτερ. (η φωτό μεγαλώνει μ' ενα κλικ)

Οι φάκελοι ο ΣΚΑΪ και το e-shop

Οι νέοι Φάκελοι στις 22/11/2010 αφιέρωσαν μια εκπομπή στην ανεργία και στις..."επιχειρήσεις που αντιστέκονται στην κρίση" όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. Θυμάμαι τη συγκεκριμένη εκπομπή γιατί είχε το ύφος αυτό που μισώ στο ΣΚΑΪ. Άυτο το "πάψτε να γκρινιάζετε και καθίστε να δουλέψετε" ύφος.
Τη συγκεκριμένη εκπομπή μπορείτε να δείτε εδώ
Αν και αυτό για το οποίο θα αναφερθώ εδώ ξεκινάει από το 29:10.
Λέει λοιπόν σε εκείνο το σημείο το ρεπορτάζ:

"Για να δανείσει μια τράπεζα μια επιχείριση, ιδιαίτερα μικρή και μεσαία, χρειάζεται μια αξιολόγηση του κατά πόσο η επιχείριση θα καταφέρει εγκαίρως και αξιόπιστα να επιστρέψει τα χρήματα αυτά. Στην Ελλάδα τη δουλειά αυτή την κάνει η ICAP. Ένας οίκος που αξιολογεί τα στοιχεία 100.000 περίπου επιχειρήσεων"

Η ICAP δηλαδή είναι μια εταιρία αξιολογήσεων. Σαν την Moodys ας πουμε. Η εκπομπή στη συνέχεια όπως, θα δείτε, πήρε το παράδειγμα κάποιων επιχειρήσεων που η ICAP έχει αξιολογήσει ως οι πλέον αξιόπιστες.
Και ξεκινάει από το...e-shop!
"Από το γκαράζ στην αλυσίδα" τιτλοφορείται το ρεπορτάζ.
Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος. Και έρχεται αυτό
Ερωτώ:
Είναι ή δεν είναι αυτό ένα πλήγμα στην αξιοπιστία της ICAP; Σαν εταιρία αξιολόγησης πόσο έξω έχει πέσει με την εταιρία e-shop;Τη θεωρούσε αξιόπιστη και είναι μέσα πάνω από 40 εκατομμύρια.
Επίσης πόσο έξω έχει πέσει η εκπομπή των φακέλων;
Έχουν κάνει στο παρελθόν τόσες και τόσες εκπομπές και έχουν συλλέξει απίστευτα στοιχεία για άλλες εταιρίες και μάλιστα μεγαλύτερες. Και μιλάω για τη Siemens.
Ο κ. Τέλογλου που τόσα έχει δει στις έρευνες που έχει κάνει εμπιστεύτηκε με τόση ευκολία μια εταιρία αξιολόγησης;
Και εν τέλει το ΣΚΑΪ σαν κανάλι που έχει μια συγκεκριμένη στάση απέναντι στην κρίση και τη δουλειά γενικότερα τι έχει να πει που μια από τις πιο αξιόπιστες εκπομπές του έδωσε σαν παράδειγμα για να ξεφύγουμε από το κακό μια εταιρία που είναι μέσα τόσα μύρια;
Λέτε να το θυμηθούν;
Λέτε να πουν ότι έκαναν λάθος;
Λέτε;
Μπα...

Βρε το Γιώργο ρε....

Ρε το Γιώργο ρε...
Το περιμένατε;
Όχι πείτε μου το περιμένατε;
Εγώ όχι.
Α, να τα λέμε αυτά. Δε περίμενα τη ντρίμπλα.
Σαν τον Μπέργκ με με τον Ρεντόντο ένα πράμα. (Όσοι δε θυμούνται, και είναι ποδοσφαιρόφιλοι, δείτε εδώ)
Εκεί που είχε ξεκινήσει η μάχη της διαδοχής του, τσουπ! να η ντρίμπλα.
Οι δημοσιογράφοι είχαν βγάλει αξίνες και παλάμες. Έθαβαν απ δω, έθαβαν απ εκεί...
Μετά τις παραιτήσεις των βουλευτών άρχισαν να λένε για "φοβερές εξελίξεις" για "νέο 65" και διάφορα άλλα παπάρια.
Τες πα. Αυτό που κατάφερε ο Γιώργαρος είναι ότι από τη μία ξεμπρόστιασε Αντώνη και Καρατζά-φέρη. Ο πρώτος λέει και καλά ότι δε του αρέσει το μνημόνιο. Δε το ψήφισε. Αμέσως μετά τις διαβουλεύσεις τύπου "Όχι εσύ πρωθυπουργός έπαιξες 31 και κάηκες" είπε "όχι μωρέ δεν είναι δα και εντελώς κακό το μνημόνιο. Ας το ξαναδούμε".
Αυτός που έσκασε από το κακό του πάντως είναι ο αρχηγός του ΛΑΟΣ. Παπαπα τόσα νεύρα ούτε ο Πρετεντέρης όταν απέναντι του έχει κάποιον, οποιονδήποτε, από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Φάνηκαν εν πάση περιπτώσει ποιοι ενδιαφέρονται απλά για την εξουσία.
"Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάει κι όλοι οι άλλοι να πα να γαμηθούνε" ένα πράμα.
Αυτό όμως που είναι σημαντικότερο για τον ΓΑΠ είναι ότι έδωσε ένα μπουνίδι εσωκομματικά. Δηλαδής.
Κάτι τύποι περίμεναν ότι ο Γιωργάκης θα παραιτηθεί.
Αμ δε.
Τους είπε λοιπόν με λίγα λόγια:
"Θα κάνω ανασχηματισμό. Θα πάρω και κάποιους απ εσάς. Μετά, κοθώνια, θα ζητήσω ψήφο εμπιστοσύνης. Για να δουμε αν έχετε τα κάκαλα να με ρίξετε εσείς, αντι να περιμένετε απ εμένα να πέσω. Γιατί να μείνω εγώ στην ιστορία ως ο τύπος που λάκισε; Να μείνετε μια μπάρτη (που λέμε στην Κρήτη) στην ιστορία ως αποστάτες"
(Παρένθεση. Ο Καρατζά-φέρης είπε στο Σαμαρά, μια φορά προδότης πάντα προδότης. Μάλιστα. Μιας όμως και μιλάμε για αποστάτες, ο Μητσοτάκης τον οποίο τόσο πιστά υπηρέτησε ήθελα να ξερά πως σκατά έμμεινε στην ιστορία. Κλείνει η παρένθεση)
Οι θέσεις κλειδιά στα υπουργεία όπως τα όρισε είναι πάντως δυο
Αναμφισβήτητα το πρώτο είναι ο Μπένι, εξκιουζέ μουά, Βαγγέλης Βενιζέλος. Ο άνθρωπος που ήταν Ευάγγελος αλλά τώρα είναι Βαγγέλης γιατί πρέπει να είμεθα λίγο πιο κοντά στο λαό γιατί αυτοί στις πλατείες θα μας φάνε ζωντανούς.
Πρώτα όμως για τον αετονύχη πρώην υπουργό Οικονομικών. Ο Παπακ-ης δεν υποβαθμίστηκε όπως πολλοί θεωρούν.
Εκεί που πήγε είναι η ΓΕΝΟΠ. Είναι η μάχη με το διακόπτη. Είναι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ο μόνος κλάδος της οικονομίας που κάτι κάνει. Είναι τα αυθαίρετα για τα οποία είχε και μια διαφωνία με την Μπιρμπίλη. Μπορεί επίσης να κάνω λάθος, ελπίζω στις γνώσεις σας, αλλά σε αυτόν δεν ανήκουν πλέον και οι αποχαρακτηρίσεις δασών ή οι περιοχές Νατούρα; Καθόλου υποβάθμιση δεν είναι για τον Παπά-κη ίσα ίσα στα δύσκολα πάλι πήγε. Διορισμένος, δεν έχει ψηφοφόρους να ικανοποιήσει άρα στα δύσκολα. Με όλο το κόσμο στραμμένο στο μεσοπρόθεσμο μια χαρούλα θα τα κάνει.
Και πάμε στον Βαγγέλη. Ευάγγελος πριν, θυμίζω. Αλλά αφού θέλει Βαγγέλης, Βαγγέλης.
Ο Βαγγέλης το λοιπόν είναι αυτός που ξέρει λέει το νόμο. Δεν είναι ακριβώς σωστή αυτή η τοποθέτηση. Ο Βαγγέλης ξέρει καλά το νόμο, άρα ξέρει και που είναι οι αδυναμίες του νόμου. Άρα, ξεχνάμε αρχικά ότι είχαμε πει περί 180 βουλευτών και μαλακίες. Ξεχνάμε ότι είχαμε σκαπουλάρει τη Νέα Δημοκρατίας περί προανακριτικής κλπ και είχαμε δώσει λύση. Πλέον στρεφόμαστε στο πως θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια για την διάθεση της δημόσιας περιουσίας και των απολύσεων των δημοσίων υπαλλήλων.
Και άλλα.
Ο Βαγγέλης θα είναι χειρότερος.
Με το βαμβάκι θα μας σφάξει.
Να θυμίσω ένα απλό, και πάλι ποδοσφαιρικό παράδειγμα.
Βασικά ξεκινάει από το μπάσκετ. Λοιπόν ο Βαγγέλης εκλέγεται στη Θεσσαλονίκη. Κανόνισε λοιπόν για τις ομάδες μπάσκετ της Θεσσαλονίκης την λεγόμενη "Ειδική εκκαθάριση". Μπήκαν σε αυτή τη ρύθμιση οι ομάδες και ΤΣΟΥΠ καθόλου χρέη. Κάτι δηλαδή σαν τα άρθρα 99 και 44 αλλά στο ακόμα πιο ξεφτυλέ. Αυτή την ρύθμιση εκμεταλλεύτηκαν γίγαντες της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα όπως ο Αχιλλέας Μπέος και ο Μάκης Ψωμιάδης και έκαναν Νέους Πανιώνιους και Νέες Καβάλες χωρίς χρέη.
Επιπλέον τον έκανε αντιπρόεδρο.
Δηλαδή, ο Βαγγέλης μπορεί να υπογράφει αν αυτού. Όχι σε όλα αλλά σε πολλά ζητήματα. Έτσι πλέον ο ΓΑΠ αποκτά τον υπερυπουργό οικονομικών που ήθελε αλλά που δε μπορούσε να έχει. Όταν έγινε γνωστό ότι ο Παπακωνσταντίνου μπορούσε να βάζει υπογραφή πάνω από άλλους υπουργούς χωρίς να τους ρωτήσει θυμάστε τι είχε γίνει.
Τώρα;
Θα αμφισβητήσει κανείς τον Νο 2;
Ή μήπως Νο 1;
Μήπως τελικά είναι σωστή η ρήση:
"Κυβέρνηση Βενιζέλου με πρωθυπουργό τον Παπανδρέου;"
(η Άφρο μου το είπε αυτό. Μα δεν είναι φοβερή;)
Ω ρε τι έχει να γίνει...

Πόσο μακριά και πόσο ψηλά φτάνει η μύτη του ιστολόγου;

Στους Αγανακτισμένους Λευκού Πύργου συνάντησα, μετά από χρόνια, έναν παδικό φίλο (όχι, αυτός δεν είναι μπάτσος, ακριβώς τ' αντίθετο είναι, τεσπά). Μου 'λεγε χτες ότι ψάχνει να βρει το τάδε πράγμα που διαβάστηκε στη δείνα συνέλευση. Και του λέω εγώ με τη φυσικότητα και ίσως και την αφέλεια που με διακρίνει: "Σίγουρα θα το βρεις στα πρακτικά που δημοσιοποιούνται στο ιστολόγιο της συνέλευσης στο ίντερνετ". Με την ίδια φυσικότητα με βραχυκύκλωσε: "Μα δεν έχω ίντερνετ".
Hold that thought, που λέγαμε μικροί στο Upper Suncity.
Τις προάλλες έγινε ο ανασχηματισμός. Και χαρήκαν όλοι οι ιστολόγοι, οι τιτιβιστές, τα παπαγαλάκια και διάφορα άλλα προστατευόμενα είδη λόγω της υπουργοποίησης του κου Λαμπρινίδη. Διότι, λέει, αυτός ο άνθρωπος έχει επιδείξει το ποιόν του, από το 2008, όταν κάλεσε μια ομάδα ιστολόγων στις Βρυξέλλες και μίλησε μαζί τους για θέματα διαδικτύου. Εκτοτε ο κος Λαμπρινίδης χαίρει της εκτίμησης των ελλήνων ιστολόγων, οι οποίοι συχνά, σε προηγούμενους ανασχηματισμούς, υποδείκνυαν την ανάγκη υπουργοποίησής του και τώρα, με την υπουργοποίησή του, πανηγυρίζουν και συγχαίρουν τον ΓΑΠ για τη σοφή επιλογή του.
Ο κος Λαμπρινίδης ίσως και να είναι ένας εξαιρετικός πολιτικός. Ομως δεν είναι το θέμα μου ο Λαμπρινίδης. Το θέμα μου είναι η εγωκεντρικότητα και η αφέλεια των ιστολόγων: λίγα ψίχουλα αγάπης αρκούν ώστε να λατρεύουν κάποιον ως την άλλη τη ζωή. Θεωρούν ότι επειδή κάποιος δείχνει ευαισθησία σε ζητήματα διαδικτύου, θα επιδείξει ανάλογη πολιτική δράση συνολικά. Διότι, για να λέμε την αλήθεια, ποια κοινωνική ευαισθησία μπορεί να επιδειξει ένας μνημονιακός υπουργός; Οι δε ιστολόγοι ας κοιτάξουν και λίγο παραέξω στην κοινωνία και ας συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι όλη η κοινωνία μπλόγκερ, τιτιβιστές και χρήστες του ίντερνετ. Ο παιδικός φίλος μου, στον οποίο αναφέρθηκα στην αρχή, χέστηκε αν ο Λαμπρινίδης έδωσε βήμα ή όχι στους μπλόγκερ.
Και φυσικά ας μην υπεισέλθουμε στο πόσο θλιβερό είναι να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος ως μπλόγκερ - ή πόσο θλιβερό είναι να μιλάμε για την κοινότητα των μπλόγκερ.

Να δεις που τελικά λέω μαλακίες

Στη θαλπωρή του βεσέ ξεφυλλίζω το συλλογικό έργο "Είσοδος Κινδύνου", εκδ. Μεταίχμιο (το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, στηρίζεται σε καταπληκτική ιδέα), στις τελευταίες σελίδες τα βιογραφικά των συγγραφέων, από διάθεση κιτρινισμού ίσως τα διαβάζω ενδελεχώς, εντύπωση μου προκαλούν τα επαγγέλματά τους: στη συντριπτική τους πλειοψηφία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, εκπαιδευτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και δημοσιογράφοι, ειδικά αυτό το τελευταίο αρχικώς φαντάζει οξύμωρον κρίνοντας απ' την κακογραφία που επικρατεί στη σημερινή δημοσιογραφία, απ' την άλλη όμως εντέλει φαντάζει απολύτως φυσικό, δεδομένης της κυρίαρχης τάσης της σημερινής δημοσιογραφίας προς τα παραμύθια, ρωτήστε τριγύρω στην πιάτσα να μάθετε ποιους φωνάζουν χαϊδευτικά οι ίδιοι τους οι συνάδελφοι Αίσωπο, Χανς, Κρίστιαν, αδερφη, Γκριμ και Αντερσεν. Τραβώ
το καζανάκι και αναρωτιέμαι αν ξέρω κάναν συγγραφέα υδραυλικό, κάναν συγγραφέα αγρότη, κάναν συγγραφέα βιοτέχνη, μεγαλέμπορο, βιομήχανο, εφοπλιστή. Τις απαντήσεις μου τις παίρνει ο Νιαγάρας και καθώς παρατηρώ με ανησυχία στον καθρέφτη τα Ιμια που σχηματίζει το τριχωτό της κεφαλής μου, σκέφτομαι τους αγαπημένους μου συγγραφείς και τα επαγγέλματά τους: Μονταλμπάν, δημοσιογράφος, Ιζό, δημοσιογράφος και βιβλιοπώλης(;), Στίβεν Κίνγκ, εκπαιδευτικός (κατόπιν ευπωλητίας - εισοδηματίας, αλλά χαλάλι του), Αλμπέρ Καμί, τερματοφύλακας, όχι άκυρο, κάτι άλλο ήταν, δεν θυμάμαι, Τζέιμς Ελρόι, ματάκιας, ρεμάλι και δεξιός. Βάζω μπλουτζίν, λέω να πάω αγανακτισμένους στην πλατεία Λευκού Πύργου, αλλά πριν απ' αυτό να γράψω μάνι μάνι ένα κείμενο, χτυπάω φραπεδάκι, βάζω σουβεράκι να παίζει κι ακουμπώ την φράπα πάνω στο καινούργιο σιντί των Mr. Gil, και σκέφτομαι άλλους συγγραφείς που τυχαίνει να ξέρω προσωπικά: ένας δημοσιογράφος, ένας καθηγητής στη μέση εκπαίδευση. Ποιοι άλλοι μού 'ρχονται στο μυαλό; Ο Καρυωτάκης δημοσιος υπάλληλος, ο Ιωάννου εκπαιδευτικός, ο Βασίλης Βασιλικός έχει εκπομπή στην τηλεόραση, η Οπρα Γουίνφρεϊ τηλεπαρουσιάστρια, η Ναόμι Κάμπελ μοντέλο και bitch, ο Μπόρχες δικηγόρος που τα εγκατέλειψε νωρίς λόγω σταδιακής τύφλωσης (λεει η γουκιπίντια). Κι ο Εμπειρίκος εργάστηκε λίγο στα ναυπηγεία του εφοπλιστή μπαμπά του, αλλά του 'πεσε βαριά η ναυπηγική και τα παράτησε για να καταγράψει τις σχετικές εμπειρίες του στον Μεγάλο Ανατολικό.

Εντέλει τι θέλω να πω;

Τίποτε μωρέ, να δύσει ο ήλιος περιμένω, γιατί είναι πολύ κουραστικό να αγανακτείς με ντάλα ήλιο.

Απλώς αν ξέρεις (γιατί σίγουρα θα υπάρχουν) περιπτώσεις συγγραφέων που δεν ήταν εκπαιδευτικοί, δημοσιογράφοι, ή ευκατάστατοι, ή μπεστσελερίστες που ζούσαν από τη συγγραφή, ή από που να βιοπορίζονταν από άλλα συναφή με τη συγγραφή επαγγέλματα (βλέπε το σκληρό και κακοπληρωμένο επάγγελμα του μεταφραστή), μπες στον κόπο να μου αφήσεις ένα σχόλιο. Γιατί εντέλει πιστεύω ότι το πρώτο και κυριότερο πράγμα που χρειάζεται ένας συγγραφέας στις μέρες μας είναι όχι ταλέντο, αλλά χρόνος.

Να γιατί χαμογελώ

Αν αγανάκτησα;
Βεβαίως.
Θες να μάθεις τι λέω εγώ;
Ε, όλοι λένε ρε φίλος, να μη πω εγώ;
Να λοιπόν τι πιστεύω.
Πήγα σε αρκετές συνελεύσεις άκουσα αρκετούς ανθρώπους να μιλούν, κατέβηκα και αρκετά απογεύματα. Μίλησα και με φίλους. Δεν ήθελα να γράψω κάτι αν δε περνούσαν αρκετές ημέρες. Να κατασταλάξει μέσα μου το τι γίνεται. Ξέρεις, μέσα μου να ξέρω τι γίνεται, να δω τι γνώμη έχω τελικά εγώ για όλα αυτά.
Πρώτα και καλύτερα φαίνεται ότι, όσο και να προσπαθούν κάποιοι να το υποβιβάσουν, δουλεύει. Αρχικά αυτό που παρατήρησα, εγώ ο μικρός και καθημερινός μαλακάκος, είναι μια τάση να απαλύνουν λίγο τη θέση της τρόικας στην Ελλάδα. Και καλά θα είναι μόνο τεχνικός ο ρόλος της και "να θα ρωτάμε μόνο για να μάθουμε τι θα γίνει σε τεχνικό μόνο επίπεδο" και άλλα τέτοια τα οποία να με συγχωρεί ο κ. Πεταλωτής είναι παπάρια. Μετά λέγαν, "να ο πρωθυπουργός αποκλείει τις εκλογές αλλά δε θα έλεγε όχι σε ένα δημοψήφισμα". Και καλά. Άσε που δεν είμαι με το δημοψήφισμα αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Περίμενε μισό αναγνώστη να ρίξω μια ματιά στο τουήτα να δω αν με θένε και επιστρέφω.

Όχι εντάξει όλοι ασχολούνται με την Playmate. Μ αρέσουν οι playmate δεν είμαι κουλός. Αρκεί να μην ανοίγουν το στόμα τους. Εν πάση περιπτώσει, τι λέγαμε; Α ναι για τις αντιδράσεις.

Λοιπόν αρχικά είδα ένα πανικό. "Να πουμε και τίποτα καλό και αυτοί θα πάνε στα σπίτια τους" φάση. Αλλά δεν έπιασε. Μετά κάναν αυτό το ΘΕΪΚΟ να βγάλουν το βίντεο με τους 20 μήνες ΠΑΣΟΚ. Πρώτα απ όλα ρε άνθρωποι από πότε οι 20 μήνες είναι σημείο αναφοράς για οτιδήποτε, εκτός κι αν έχει έτσι ανακοινωθεί εξ αρχής; Άρα το βίντεο βγήκε για να κατευνάσει το κόσμο. Το μόνο που απέδειξε αυτό το βίντεο είναι ότι οι άνθρωποι στο επιτελείο του ΓΑΠ αλλά και ο ίδιος ο ΓΑΠ δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι σκέφτεται ο κόσμος αλλά και δε τους νοιάζει κιόλα αν θέλετε τη γνώμη μου.
Και επέστρεψαν στη γνωστή συνταγή.
Τρόμος.
Ξεκίνησε μάλλον σήμερα. Τουλάχιστο έτσι νομίζω εγώ.
Φυσικά αναφέρομαι στο θέμα με την τρόικα να λέει ότι δε σας εκταμιεύω την επόμενη δόση αν...
Στην αρχή και εγώ έπαθα μια πλάκα. Γιατί ξέρω ότι κάπως έτσι ξεκίνησαν τα προβλήματα στην Αργεντινή. Μετά είδα ότι τα δελτία το έφεραν μάλλον απ έξω απ έξω.
Η γνώμη μου είναι ότι κάποια στιγμή θα το πουν. Θα είναι για την 5η δόση; Θα είναι για κάποια άλλη; Δε ξέρω. Διαβάζω, χωρίς να ξέρω και πολλά, ότι οι Γερμανικές κυρίως τράπεζες ξεφορτώνονται ελληνικά ομόλογα. Όταν θα τα ξεφορτωθούν και θα είναι μικρότερη η χασούρα θα μας δώσουν μια κλοτσιά.
Να γυρίσουμε όμως σε αυτό που λέγαμε.
Άλλαξε λοιπόν ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Συνεχίζουμε τα ίδια απλώς δε τα ονομάζουμε μνημόνιο αλλά μεσοπρόθεσμο και λέμε ότι είναι της κυβέρνησης.
Επίσης έσπευσαν να διαψεύσουν τα περί τύπων στα υπουργία που θα λένε στους υπουργούς τι να κάνουν.
Άρα:
Λέμε σε όλους ότι οι αποφάσεις είναι δικές μας και όχι της τρόικας. Δεν έχουμε ανθρώπους από πάνω μας να μας λένε τι να κάνουμε. Πρέπει να δείξουμε ότι μπορούμε εμείς μόνοι μας, μιας και η τρόικα θα έχει πλέον τεχνικό χαρακτήρα (ανάθεμα και καταλαβαίνουν και οι ίδιοι τι πα να πει αυτό), αλλιώς δε θα μας δώσουν τα λεφτά της 5ης δόσης.
Ότι δηλαδή έλεγαν και πριν ένα χρόνο.
Με λίγα λόγια;

Δεν έχουμε ρε παιδιά παραδώσει εθνική κυριαρχία σε κανένα. Εμείς αποφασίζουμε.

Αυτό φυσικά δεν ισχύει. Και το θέμα είναι ότι δε μπορούν να ξεγελάσουν κανένα. Εδώ όμως επιστρέφουμε στους αγανακτισμένους. Θα πω βεβαίως για αυτούς του Λευκού Πύργου. Γιατί πολύ απλά εκεί βρέθηκα.
Ένας από τους κυριότερους λόγους για τους οποίους υπάρχει μεγάλη αντίδραση είναι αυτή η παραχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων τα οποία-σύμφωνα με αυτούς που έχουν μελετήσει το μνημόνιο και φυσικά ξέρουν καλύτερα από εμένα λένε-έχουν παραχωρηθεί στους δανειστές.
Λανθασμένα αυτοί που κάνουν τους κυβερνώντες επικεντρώνονται εκεί.
Και αρχίζουν να πουλάν το ίδιο θέμα περί "αναγκαίων μέτρων για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία".
Αίσθηση μου είναι ότι ο κόσμος πλέον δε πολυνοιάζεται για ότι γίνεται. Η ανεργία είναι επίσημα 16,2%, ανεπίσημα πάνω από 25% το λιγότερο χωρίς να είναι μέσα και όλοι αυτοί που κλείνουν το μαγαζί τους αλλά δεν είναι άνεργοι για τον ΟΑΕΔ. Οι υπόλοιποι μπροστά βλέπουν μόνο τη δική τους απόλυση και κακή ζωή άρα λένε να τελειώνουν με τη μαλακία, να πιάσουμε πάτο, για να δουμε κάποια στιγμή τα πράγματα που πάνε και να ανέβουμε.
Με λίγα και ονόστιμα που λέμε στην Κρήτη αντιμετωπίζουν ένα κομμάτι κόσμου που δε πολυνοιάζεται ότι και να γίνει πια. Και όταν δε πολυνοιάζεσαι δε φοβάσαι κιόλα. Και όταν δε φοβάσαι...
Όμως.
Πρώτων εγώ απογοητεύτηκα πάρα πολύ την ημέρα που μαζεύτηκαν δε ξέρω και εγώ πόσες χιλιάδες άνθρωποι στην Αθήνα ενώ στη Θεσσαλονίκη, είχε μεν κόσμο αλλά αυτοί που περνούσαν από μπροστά για να πάνε στην έκθεση βιβλίου μπορεί να ήταν και περισσότεροι. Με αυτό δεν ρίχνω ευθύνη στη διαμαρτυρία αλλά με αυτούς που κατεβαίνουν στην παραλία, βλέπουν ότι κάτι γίνεται αλλά δε τους καίγεται καρφί. Άρα στη Θεσσαλονίκη πρέπει να γίνουν πράματα και θάματα για να κατέβει ο κόσμος.
Τώρα, όσων αφορά τις συνελεύσεις αυτές καθ' αυτές. Θα ήθελα να ακούσω περισσότερο νέο κόσμο να μιλάει. Βλέπω πολλούς νέους, να ακούν, αλλά να μη μιλάνε. Βλέπω ανθρώπους που θεωρητικά ανήκουν στη γενιά που μας έφερε μέχρι εδώ να μιλάνε.
Πάλι.
Και με το ίδιο στίλ αυτό το "Εγώ ξέρω ακούστε με" το οποίο μισώ.
Αρκετά ρε παιδιά αφήστε άλλους να μιλήσουν εσείς σκατά τα κάνατε.
Επίσης έχει αποφασιστεί ΚΑΛΩΣ να μη καπηλευθεί καμιά πολιτική ομάδα την όλη κατάσταση για την ίδια. Αλλά εγώ παρατηρώ κάθε φορά και περισσότερο συγκεκριμένες ομάδες να έχουν τουλάχιστο επικοινωνιακά (πανό γραμμένα συνθήματα, αυτοκόλλητα) υπερισχύσει. Στη Κατερίνη είδα κρεμάλες, στη Θεσσαλονίκη είδα Σταυρό και άλλα τέτοια.
Συγνώμη αλλά εμένα με διώχνει αυτό. Ξέρω ότι δεν είναι και κάτι φοβερό η απουσία μου, την άποψη μου λέω απλώς.
Εν κατακλείδι γιατί πολλά νομίζω είπα.

Δε πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι δραματικά αυτή η διαμαρτυρία. Δεν την υποβιβάζω καθόλου, το αντίθετο μάλιστα. Και εξηγούμαι:
Δεν έχει το πολιτικό υπόβαθρο ή τουλάχιστο δεν έχει αποφασιστεί ακόμα ποιο θα είναι το πολιτικό υπόβαθρο της διαμαρτυρίας. Μέχρι στιγμής το μόνο που μας ενώνει όλους είναι ότι δε μας αρέσει όλο αυτό που γίνεται και αγανακτούμε γιατί δε πάει άλλο.
Ωραία.
Μετά;
Νομίζω έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι θα πρέπει αυτές οι φωνές να αποκτήσουν μια πολιτική θέση. Έτσι όμως θα χρειαστεί να μπουν στο ίδιο το σύστημα το οποίο κατακρίνουν. Εδώ έχουμε πρόβλημα. Αναγκαστικά λοιπόν θα πάμε σε μια σύγκρουση κάποια στιγμή.
Αυτά όμως νομίζω είναι να μελλοντική κουβέντα και δεν έχω γνωστικό υπόβαθρο να το σχολιάσω εγώ σε βάθος, όχι πως δε θα πω τη γνώμη μου θα σκάσω αλλιώς.
Το σημαντικό όμως, και είναι πολύ σημαντικότερο από όσο νομίζουν κάποιοι, είναι ότι οι νέοι άνθρωποι είδαν ότι μέσα από τη συνεργασία και την αλληλεγγύη μπορούν να τα βρουν. Να μιλήσουν να σέβονται ο ένας τον άλλον. Να ακούν και να μιλάν. Όμορφα. Και να έχουν θέση. Όλα αυτά δηλαδή που οι παλαιότεροι είχαμε ξεχάσει.
Από όλη αυτήν την ιστορία επομένως θα προκύψει η γενιά που θα ανατρέψει τα πάντα.
Όχι τώρα, αργότερα. Να ωριμάσει.
Αλλά εγώ αισιοδοξώ ότι θα τα καταφέρει.
Και αυτό με κάνει και χαμογελώ.
Είναι λίγο αυτό αυτές τις ημέρες;

Οι φίλοι μου οι μπάτσοι(του κινήματος)

Σε είδα χθες, ΠάνωΚ, λίγο πιο πέρα απ' το Λευκό Πύργο, στη συγκέντρωση των αγανακτισμένων, που είχαν κλείσει το δρόμο. Σε είδα ΠάνωΚ, που φορούσες τη μαύρη μπλούζα με κάτι μαύρες γάτες που είναι πίνακας εκείνου του ζωγράφου. Φορούσες και χειμωνιάτικο μαύρο παντελόνι (μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι). Σε είδα ΠάνωΚ, που πλησίασες εκείνον τον μπάτσο της ομάδας Ζήτα, τον παλιό συμμαθητή, πάλαι ποτέ χούλιγκαν του Αρη, που αργότερα πέρασε και από τα ΜΑΤ και ντρεπόταν να το πει, που σου 'χε πει ότι το μόνο που θέλει είναι ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Σε είδα, ΠάνωΚ, είδα τη θερμή τη χειραψία, τον εναγκαλισμό, το φιλικό χτύπημα στον ώμο, τα εγκάρδια χαμόγελα. Σε είδα ΠάνωΚ, που κοιτούσες με θαυμασμό τη μηχανή του, διάβασα τα χείλη σου που είπανε "δικιά σου είναι;" δείχνοντας τη μηχανή. Σε είδα που κοκκίνισες όταν σε πλησίασε κι εκείνη η μπατσίνα που σε περνούσε ένα κεφάλι και σου είπε "μα τι ευγενικός που είστε κύριε", κι εσύ τής είπες "σε αυτόν τον αγώνα θα έπρεπε να είμαστε όλοι μαζί".

Σε είδα και προχτές ΠάνωΚ, κάτω απ' το Λευκό Πύργο, στη συγκέντρωση των αγανακτισμένων, φορούσες μαύρο μπλουζάκι Φραντσκαφκά και μαύρο παντελόνι (μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι). Μόνος, κοιτούσες γύρω γύρω σαν να 'ψαχνες κάποιον, ώσπου σε βρήκε αυτός, εκείνος ο παλιός ο παιδικός ο φίλος από την παλιά τη γειτονιά, για τον οποίο νιώθεις ενοχές ότι τον κατέστρεψες, όταν στη εφηβεία θέλοντας να τον γλιτώσεις απ' την αμαρτία τον τράβηξες προς το κατηχητικό, και σήμερα, μπάτσος κι αυτός, ειδικός φρουρός, ή έτσι λέει τουλάχιστον, φορούσε ρούχα πολιτικά και κοιτούσε γύρω γύρω, σαν να 'χατε ραντεβού συνωμοτικό, και μετά πάλι χειραψία, και σου ζητούσε εκτιμήσεις και πώς τα βλέπεις τι πράγματα και τι θα γίνει εδώ και περίμενα μεγαλύτερο παλμό.

Σε είδα και σήμερα μεσημεράκι, ΠάνωΚ, φορούσες μαύρη μπλούζα και το ίδιο μαύρο παντελόνι (μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι), γύρω γύρω πάλι στον Πύργο το Λευκό, και μού φαινόσουν ύποπτος πολύ, ασφαλίτης, και ρώτησα για σένα έναν σύντροφο καλό και με καθησύχασε "δικός μας είναι". Κλείνοντας το γράμμα αυτό, ήθελα μόνο να σου πω, άλλη φορά μπάτσους να μη χαιρετάς στο δρόμο και να προσέρχεσαι στις πορείες και στις διαδηλώσεις με κάναν δικό μας, που θα εγγυάται για το ποιόν σου. Α, και κοίτα να πάρεις κάνα καινούργιο παντελόνι (μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι).

Αγάπη ρε μουνί!

Συντροφικά, ο μπάτσος του κινήματος.

Είμαι σίγουρος πως καίγεσαι να σου πω τη γνώμη μου για τους αγαναχτισμένους και τις πλατείες, ε;

Παλαιόθεν, πανταχόθεν και εσχεσπόθεν ισχυριζόμουν ως ετέρα (και εταίρα) αλεπού η οποία όσα δεν φτάνει τα κάνει κρεμαστάρια, καλάρει και πιάνει καλαμάρια, καθότι και διότι με τη φιλοσοφία -και τη θεωρία γενικότερα- έλεγα το δεσπότη Παναγιώτη, ότι ένα πραγματικά καλό μυθιστόρημα συμπυκνώνει στις σελίδες του αιώνες φιλοσοφικής και θεωρητικής σκέψης και διά τον λόγον αυτόν διαβάζω μυθιστορήματα (κατά προτίμησιν ερωτικά, κατά προτιμήσιν με πολλές εικόνες, κατά προτίμησιν δε οι εικόνες είναι ερωτικαί επίσης) και ουχί φιλοσοφία ή αλλέα θεωρία.

Οποία η χαρά μου όταν ο μέγιστος των συγγραφέων, ο Αντώνης ο Ταμπούκης, έσπευσε να με υπερθεματίσει, ευτυχώς, και ουχί να με αναθεματίσει. Γράφει εις το (κατ' εμέ συγκλονιστικό) "Ετσι ισχυρίζεται ο Περέιρα", εκδ. Αγρα: "ένας αποτυχημένος λογοτέχνης είπε: η φιλοσοφία φαίνεται να ασχολείται μόνο με τη αλήθεια αλλά πιθανώς λέει μόνο φαντασίες, ενώ η λογοτεχνία φαίνεται να ασχολείται με φαντασίες αλλά πιθανώς λέει μόνο την αλήθεια".

Οσον αφορά δε τας πλατείας και τους αγαναχτισμένους, έχω να πω ότι...