Τον πόλεμο και την πολιτική, απ' όπου κι αν τα πιάσεις...

Χτες διάβασα την είδηση, σήμερα το πρωί την ξαναδιάβαζα και έβλεπα τις φωτογραφίες στην Telegraph για τον πρόσφατο πόλεμο της Βοσνίας. Δε θέλει και πολύ να σε πάρουν τα κλάματα - λίγο τα δικά σου, λίγο η είδηση που σε γυρνάει πίσω στα φοιτητικά χρόνια και στην πρώτη ουσιαστικά αφύπνιση για το τι συμβαίνει "πέρα από το χωριό μας". Μπερδεμένα κάποια πράγματα στο μυαλό μου ακόμη, βλέπεις η μετα-εφηβική αφύπνιση δεν σημαίνει κατ'ανάγκη και κατανόηση του πολύπλοκου μηχανισμού τού πολέμου και των εθνικών διεκδικήσεων.
Η είδηση για τη σύλληψη του Ράτκο Μλάντιτς μου φάνηκε -και είναι- πολύ σημαντική. Με μεγάλη καθυστέρηση, μια καθυστέρηση για την οποία δίνονται πολλές εξηγήσεις, όπως και για τη χρονική στιγμή που τελικά οι σερβικές αρχές κατάφεραν να τον εντοπίσουν (προϋπόθεση για την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση). Δε γινόταν, έπρεπε κάπως να το μοιραστώ.
Μου αρέσει επίσης και το ραδιόφωνο. Κάθε σαββατοκύριακο λοιπόν ακκίζομαι ελαφρώς πίσω από ένα μικρόφωνο. Τοπικός σταθμός, κλασικά πράγματα, ξέρετε τώρα, διαφημίσεις ανά μισάωρο και τα συναφή.

Το σχόλιο για το γεγονός μικρό, για να τηρήσουμε και τα ραδιοφωνικά προσχήματα αλλά και να εκφραστεί κάπως, έστω και αμυδρά μια προσωπική τοποθέτηση. "Υπεύθυνος για τη σφαγή χιλιάδων αμάχων στη Σρεμπρένιτσα ...Με δέκα χρόνια καθυστέρηση... στη Σερβία θεωρείται ακόμη και σήμερα από κάποιους εθνικός ήρωας, ίσως και να γνώριζαν κάποιοι που κρυβόταν".

Το τηλέφωνο χτυπάει μετά από λίγο. Είναι μια γυναικεία φωνή, με σπαστά αλλά καλά ελληνικά που με καλεί από τη Σερβία και με ευγενικό τρόπο, αλλά αρκετή πικρία μου δηλώνει ότι είναι άδικο αυτό που άκουσε. Με άκουγε από τη Σερβία, ακούει συχνά ελληνικό ραδιόφωνο και αγαπά τη χώρα μου. Πιθανότατα να ζούσε εδώ - αυτό δε μου το διευκρίνισε.
Ντράπηκα. Όχι γιατί είχα πει κάτι κακό, δε στράφηκα ούτε μια στιγμή εναντίων των Σέρβων πολιτών συλλήβδην, αλλά γιατί κατάλαβα πόσο ευαίσθητες είναι ακόμη οι ισορροπίες σε κοινωνίες όπου η μνήμη του πολέμου δεν είναι απλά μερικές εικόνες ή ειδήσεις στις εφημερίδες.
"Γνωρίζω 3 γλώσσες και νιώθω ντροπή ακόμη και σήμερα μερικές φορές μέσα στη χώρα μου. Με ρώτησε ποτέ εμένα κανένας αν ήθελα να γίνει αυτός ο πόλεμος; Ίσως κάποιοι να γνώριζαν που κρυβόταν, πιθανότατα η κυβέρνησή μας, την οποία θέλουμε να φύγει. Και αυτοί που τον θεωρούν ήρωα είναι, πως να το πω, άνθρωποι... ανήθικοι".
Δε διαφώνησα στιγμή μαζί της, τι να πω περισσότερο εξάλλου; Έζησα τον πόλεμο από μακριά, μέσα από την τηλεόραση (κακό, πολύ κακό πράγμα), βλέπετε το ίντερνετ ακόμη... Δεν υποστηρίζω τους Σέρβους και τις εκκαθαρίσεις τους, αλλά καταλαβαίνω ότι η αναφορά σε τόσο ευαίσθητα ζητήματα χρειάζεται κάτι παραπάνω από τα 10 δευτερόλεπτα του ραδιοφώνου για να εξηγήσει τις προθέσεις της.

Αυτό τον καιρό, στα πλαίσια του μεταπτυχιακού προγράμματος μελετούμε τον τόμο του Αίμου, Ανθολογία Βαλκανικής Ποίησης (εδώ η παρουσίασή του από τον ιστότοπο Ποιείν). Σε μένα έλαχε η ποίηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Ο πόλεμος αντηχεί σε κάθε σχεδόν στίχο του Αμπτουλάχ Σιντράν, ο ύμνος του Σαράγεβο γίνεται κόμπος στο λαιμό του ποιητή. Αιώνες πολυπολιτισμικής συνύπαρξης γίνονται στάχτη στο τέλος του 20ού αιώνα. Η θλίψη κυριαρχεί, η καταδίκη όμως δε στρέφεται εναντίον κανενός - η ποίηση σ'αυτές τις περιπτώσεις δε λειτουργεί σαν λαιμητόμος.

"Σήμερα ξημερώματα, μες στο κατακαλόκαιρο, χιόνι έπεσε, βαρύ και υγρό και λασπώδες. Μοιρολογούνε τρομασμένοι οι μπαξέδες. Το σημειώνω, βέβαια, και μετά σιωπώ, καθώς εθίστηκα στα θαύματα..."


(Στον πόλεμο αποφεύγουν τις πλατείες υπό το φόβο ακροβολιστών...)

Γαμώ την αγανάχτησή μου

Δεν ξέρω αν οι "Αγανακτισμένοι" είναι κίνημα ανατροπής, αν είναι κάτι καινούργιο. Συμμετέχω, ελπίζω και ανησυχώ. Ταυτόχρονα. Γιατί στο όνομα των νέων δράσεων φοβάμαι ότι κατασυκοφαντούνται παλιοί (πότε άραγε πάλιωσαν;) τρόποι δράσης, όπως ο συνδικαλισμός. Μην ξεχνάμε, στις κατακτήσεις του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος επιτίθεται τώρα το ΠΑΣΟΚ. Το οποίο συνδικαλιστικό κίνημα έχει διαβρωθεί και διαφθαρεί από συνδικαλιστοπατέρες που πρόσκεινται σε συγκεκριμένα κόμματα. Οι εν λόγω συνδικαλισταράδες αναδεικνύονταν (δηλ. ψηφίζονταν) απ' τους ίδιους λίγο πολύ που αναδεικνύουν στην εξουσία εναλλασσόμενα τα δύο μεγάλα κόμματα στα οποία οι συνδικαλισταράδες πρόσκεινται. Πατώντας σε αυτό το φαινόμενο, τα ΜΜΕ έχουν κατασυκοφαντήσει το συνδικαλιστικό κίνημα, τα ίδια ΜΜΕ που προσπαθούν να μας πείσουν πόσο καλό είναι το μνημόνιο. Τα ίδια ΜΜΕ προβάλλουν τις μαζικές συγκεντρώσεις των ελλήνων αγανακτισμένων. Τα ίδια ΜΜΕ δεν πρόβαλλαν ποτέ τις μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις. Μαζικές συγκεντρώσεις και αγώνες και διαμαρτυρίες γίνονταν πάντα, μη νομίζουν κάποιοι ότι με τους "Αγανακτισμένους" ανακαλύπτουν την Αμερική.

Ελπίδα ναι. Ελπίζω μόνο η ελπίδα μου να μην είναι ψευδαίσθηση που γεννήθηκε απ' τη σφοδρή μου επιθυμία να γίνει κάτι.

Η ζωή μετά (τα γιουβαρλάκια)

Πόσο ν' αντέξει ένα τσουκάλι γιουβαρλάκια;

Αντεξε πέντε ημέρες.

Την έκτη ημέρα δεν πεινούσε πολύ. Στην ψυγειοθήκη είχε ένα πιάτο Γκενατσίνο Βίλχελμ, αλλά η γερμανική κουζίνα πάντα του φαινόταν κάπως βαρετή. Το κράτησε στην άκρη, για μια ώρα ανάγκης.

Στο βάθος της βιβλιοψύξης, βρήκε έναν Αντρέγεφ, παραδοσιακή ρωσική συνταγή, που είχε πιάσει μούχλα. Δεν τον άγγιξε καν.

Αποφάσισε να φάει έναν Φιλιπ Ροθ, μικρό σε μέγεθος, το Βυζί. Αγευστο πιάτο, δύσκολα κατέβαιναν οι μπουκιές. Ενιωσε έναν ερεθισμό στο στομάχι, προμήνυμα δυσπεψίας. Για καλό και για κακό, για να διατηρήσει τα μισά του ρούχα, όντας άλλωστε μόνο με το σώβρακο, δεν έφαγε όλο του το φαγητό, τ' άφησε στην άκρη, πράγμα πρωτάκουστο.

Την έβδομη μέρα, ο θεός ξεκουράστηκε, αλλά ο Παναγιώτης πείνασε. Είπε να φάει κάτι μεγάλο, να καταλαγιάσει η πείνα του. Δοκίμασε έναν Πίνσον, συνοδεία κρασιού, αλλά κάτι έκαναν λάθος ο γκραν μετρ και η σερβιτόρα με τα συστατικά του πιάτου και κατέληξε σε πανωλεθρία. "Ε, δεν τρώγεσαι", αναφώνησε απελπισθείς και το παρέδωσε έρμαιο στα ακάρεα.

Την όγδοη μέρα, η κατασταση ήτο απελπιστική. Νηστικός και με ταλαιπωρημένο στομάχι, έψαχνε τροφή χορταστική μεν, ανάλαφρη και δροσερή δε, είχαν άλλωστε πιάσει και οι ζέστες. Κατέληξε, διστακτικά, να πρωτοδοκιμάσει μια χούφτα βινύλια, ένα χορταστικό, ζουμερό πιάτο Χίλντας Παπαδημητρίου, γεύση οικεία, χωρίς περιττές σάλτσες, το οποίο αναδείκνυε όλα τα συστατικά του, και τ' αστυνομικά και τα μουσικόφιλα. Η απόλαυσις ήτο τέτοια που ρεύτηκε μακαρίως και αναγώγως.

Την ένατην ημέρα είχε όρεξη για κάτι φινετσάτο, κάτι με κλάση, που θα το 'τρωγε χωρίς να φοβάται μην τυχόν και κλάσει. Επέλεξε κουζίνα γαλλική, ένα πιάτο βαρύ, που η σεφ Λοράνς Κοσέ προσέγγισε με ανάλαφρη και χαρωπή, παιγνιώδη διάθεση. Νοστιμότατο, χορταστικό, συμμετρικό.

Στο τέλος έλαβε και την απόδειξη για την (1, 2, 3 γαμιέται) η εφορία.

the revolution won't be televised, bloggerized or twitterized

Περνάς μια περίοδο όπου λεφτά γιοκ. Σκέφτεσαι "Να ρε αν είχα λεφτά θα έπαιρνα κι αυτό κι εκείνο και το άλλο". Περνάει η περίοδος αυτή και έχεις λεφτά. Και τελικά δεν παίρνεις τίποτα.
Τι; Δηλαδή μόνο σε εμένα έχει τύχει;
Αυτό μου έχει τύχει απόψε. Θέλω να γράφω, χρόνος δεν υπάρχει. Και όλο το σκέφτομαι.
Ε, απόψε είμαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Τη βλέπω και ο νους είναι αλλού. Έχω να νιώσω έτσι από τότε που διάβαζα ιστορία δέσμης ("Πάντοτε έλεγον ότι ο καλός ούτος νέος έχει γενναία φρονήματα" σιγά μη το πε ποτέ αυτό ο Αλέξανδρος πασών των Ρωσιών για τον Υψηλάντη αλλά τές πα). Το βιβλίο ήταν εκεί μπροστά αλλά εγώ ήμουν αλλού. Θυμάμαι μια φορά που διάβαζα υποτίθεται. Ιστορία δέσμης, ναι. Αλλά είχα ακουστικό και άκουγα το παιχνίδι του ΠΑΟΚ μέσα στη Ριζούπολη με τη φωνή του Πουρουπουπου με Βρύζα τότε στα ντουζένια του. Χάσαμε και τότε. Καταραμένη παράδοση στη Ριζούπολη. Κρέμασα τα μούτρα, αλλά πρόλαβα να ακούσω τη μάνα μου που περνούσε από το παράθυρο για να απλώσει ρούχα στο μπαλκόνι και να βγάλω το ακουστικό.
"Τι έγινε;Δύσκολα ε;"
"Άσε ρε μάνα με την κωλοπαπαγαλία τους..."
Ε, έτσι και απόψε. Κοιτάω την οθόνη και δε βγαίνει τίποτα.
Βασικά το τελευταίο διάστημα έχω την εντύπωση ότι γίνονται τόσα πολλά και τόσο γρήγορα που δε προλαβαίνεις να κατασταλάξεις σε τίποτα.
Ρε παιδί μου εννοώ ότι αν κάτι σε τσατίζει απίστευτα, αν ηρεμήσεις μετά από λίγο και το σκεφτείς με κρύο κεφάλι, τότε αλλάζουν μέσα στο μυαλό σου τα δεδομένα. Σκέφτεσαι πιο καθαρά βγάζεις νόημα και ανάλογα συγχωρείς ή ζητάς συγχώρεση ή τέλος πάντων αντιδράς με κάποιο τρόπο.
Εδώ το θέμα είναι ότι μας προλαβαίνουν οι εξελίξεις. Γίνονται πάρα πολλά κάθε μέρα. Κι άλλα ίσως που δε μαθαίνονται.
Ξέρω ότι περπατάω στο δρόμο και βλέπω μόνο σκυθρωπούς ανθρώπους. Και λένε και ξαναλένε όλοι ότι θα γυρίσουμε στο 50 και στο 60 στα χρόνια της ανέχειας. Όσοι το λένε αυτό κάνουν ένα λάθος. Σε εκείνη την εποχή οι άνθρωποι απλώς δεν είχαν τίποτα. Τώρα τα έχουν όλα αλλά τα χρωστάνε. Παντού. Μπορεί κάτι υλικό να μην έχεις αλλά μπορεί να έχεις αξιοπρέπεια. Τώρα έχεις υλικά πράγματα αλλά μπορεί να σε έχουν σκίσει στα τηλέφωνα οι εισπρακτικές. Όχι επειδή είσαι λαμόγιο αλλά επειδή έχασες τη δουλειά σου και δεν έχεις λεφτά να πληρώσεις όχι το στεγαστικό αλλά ένα γαμημένο καταναλωτικό που μπήκες σε πειρασμό να πάρεις. Πως να το πω. Αλλιώς είναι να ψάχνεις κάτι να φας την επόμενη μέρα και αλλιώς να ψάχνεις κάτι να φας την επόμενη μέρα ΚΑΙ να βρεις λεφτά για μια δόση δανείου.
Η ψυχολογία αυτή σε συνδυασμό με το βομβαρδισμό των δελτίων των 8 δε σε αφήνουν να ηρεμήσεις. Να πάρεις λίγο τα πράγματα απ εδώ, να τα οδηγήσεις σε ένα δρόμο και να τα φτάσεις εκεί.
Πας αμέσως εκεί. Οργίζεσαι και τελικά οργίζεσαι για να οργιστείς και να πεις πόσο οργισμένος είσαι. Μπερδεγουέι ε;
Φτάνεις στα άκρα ρε παιδιά αυτό είναι το θέμα.
Φτάσαμε σε σημείο να λέμε έστησαν παγίδα στον Στρος Καν γιατί ήταν φιλέλληνας λέει και πίεζε για μια καλύτερη λύση για την Ελλάδα. Λες και τα λεφτά τα έβαλε αυτός από την τσέπη του. Λες και επειδή είναι πρόεδρος, συγνώμη ήταν, αυτός αποφάσιζε και τι θα γίνει. Αχυράνθρωπος ήταν. Αυτός που έχει τη θέση αυτή απλώς κάνει ότι του προστάζει ένα άλλο μεγάλο τέρας. Όποιος κι αν είναι στη θέση του τα ίδια θα κάνει. Δε μπορώ να διανοηθώ ότι σε ένα τέτοιο οργανισμό ο Στρός Καν θα ήταν καλύτερος γιατί είναι Ευρωπαίος και θα κοιτάξει διαφορετικά την Ευρώπη.
Δε ξέρω για εσάς, αλλά εγώ έχω φτάσει σε σημείο να λέω "Άντε μαλάκες να τελειώνουμε. κάντε ότι μαλακία περνάει από τη γκλάβα σας. Κουρέψτε, αναδιαρθρώστε κάντε ότι είναι να κάνετε να τελειώνουμε" και να το αφήνω στο φλου. Είμαι τόσο πεπεισμένος ότι το μνημόνιο δε βγαίνει που απλώς περιμένω να το ανακοινώσουν και επίσημα.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν και υποστηρικτές του μνημονίου που λένε ότι ήταν "χαμένη ευκαιρία". Ότι έπρεπε να εφαρμοστεί παντού αλλά εφαρμόστηκε μόνο σε μισθούς και συντάξεις. Και ότι το λάθος της εφαρμογής του είναι εκεί. Και ότι φταίει για αυτό η ελληνική κυβέρνηση που δε το εφαρμόζει όπως της λεν.
Όπως της λεν. Όχι η ελληνική κυβέρνηση δε κάνει αυτό που της λέμε εμείς που ψηφίσαμε. Όόόόόχι. Άλλοι της λέν τι να κάνει. Οι δανειστές.
Εγώ ο μικρός αγλαός στα μεγαλοικονομικά σενάρια έχω πλέον πειστεί ότι σκοπός από την αρχή ήταν να μειωθούν μισθοί και συντάξεις ΚΑΙ μόνο. Να πουληθούν τα πάντα σε κάποιους και τέλος. Από την αρχή.
Είναι ρε παιδιά δυνατόν να υπάρχουν πλέον επίσημες καταγγελίες στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηνών ότι όλα όσα γίνονται στο κέντρο εκπορεύονται ΚΑΙ από μεγαλομεσιτικά συμφέροντα για να πέσουν οι τιμές των ακινήτων και να μη γίνεται αυτό αναλογικά αλλά σε τεράστιο βαθμό ξέρω γω για τη ΔΕΗ; (αναφέρεται απλώς σα παράδειγμα. Παρακαλώ οι πολέμιοι της ΓΕΝΟΠ να μη με βρίζουν).
Υπάρχουν και αυτοί που λένε ότι χωρίς το μνημόνιο δε θα είχαμε λεφτά τώρα. Και που θα τα βρούμε αν φύγει το ΔΝΤ.
Να σας πω την αλήθεια ΔΕ ΞΕΡΩ. Αν ήξερα θα το έλεγα. Αλλά αν ήξερα που θα τα βρίσκαμε δε θα ήμουν εδώ.
Ξέρω όμως δυο πράγματα. Πρώτων ότι την άποψη αυτή την εκφράζουν είτε άνθρωποι υπέρ του μνημονίου είτε ο Μπάμπης. Ένας είναι ο Μπάμπης μη ρωτάτε.
Το δεύτερο που ξέρω είναι ότι ο δρόμος που πήραμε δε βγάζει κάπου όμορφα. Βγάζει κάπου άσχημα. Και χειροτερεύει διαρκώς.
Ξέρετε που έχω ελπίδες; Το λέω συνέχεια στο εαυτό μου και θα το επαναλαμβάνω:
Στους νέους.
Εμείς οι 30 κάτι πάει, το χάσαμε το τρένο. Μάθαμε μια ζωή να μη μιλάμε, θα το λέω συνέχεια. Χίλιες φορές θα το πω, η γενιά του Πολυτεχνείου το μεγαλύτερο λάθος που έκανε ήταν ότι οι εκπρόσωποι της μιλούσαν με τους φίλους και έλεγαν για αντίδραση και μιλούσαν με το παιδί τους και του έλεγαν να σωπάσει γιατί δε ξέρει.
Αυτήν την εποχή, η επαφή μου με τον τι γίνεται έξω από το σπίτι μου είναι το τουήτερ. Αύριο δε ξέρω τι θα είναι αλλά τώρα είναι το τουήτερ.
Βλέπω τι κάνει η Ναταλία με τον Τάσο και τον Τριχωτό που εδώ και κάμποση ώρα (όση ώρα γράφω εγώ αυτό) προσπαθούν από μια κουβέντα που ξεκίνησε από το πουθενά να βγάλουν το κόσμο έξω. Ακόμα και τίποτα να μην καταφέρουν ξεκινάνε τη κουβέντα και παρ όλη την απογοήτευση που επικρατεί κάτι κάνουν. Μέσα από αυτή τη κουβέντα (την παρακολουθώ εδώ και ώρα) έγινε γνωστή μια άλλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά στην Ισπανική πρεσβεία.
Επηρεασμένοι και από την Ισπανία ίσως ξέρω γω;
Θα παν στην πλατεία Συντάγματος την Κυριακή στις 12. Έτσι. Απλά.
Θα πας;
Αν ναι οκ. Μπορεί να εξελιχθεί σε φιάσκο. Μπορεί και όχι.
Αν πάλι δε πας πάλι οκ. Αλλά μη χλευάζεις ρε φίλος. Γιατί μπορεί κάποια στιγμή να χλευάζεις και να είναι αλήθεια.

Υ.Γ. (Ξέρω πολλούς, έναν ειδικά πω πω κάτσε καλά, που θα μαλώσουμε γι αυτό το θέμα. Ότι δε γίνεται έτσι, ότι χρειάζονται άλλες διαδικασίες ότι πρέπει να ωριμάσει ο κόσμος, ότι γενικότερα δε γίνεται έτσι. Έστω. Ξαναλέω:Κάποιοι τουλάχιστο κάτι κάνουν. Έστω το συζητούν. Κανείς δε λέει ότι σκοπός του κόσμου είναι να παει να τ αλλάξει όλα με τη μια.Αλλά ας διαμαρτυρηθεί. Δεν είναι κακό.Δηλαδή είναι ανάγκη ΜΟΝΟ αν δει ο κόσμος ότι θα πέσει η κυβέρνηση να φωνάξει;τες πα....)

Λαρς Σαββόπουλος, Διονύσης φον Τρίερ

Κι είπε ο Σαββόπουλος αυτό που είπε.
Και βούηξε το εγχώριο σύμπαν.
Κι είπε κι ο Φον Τρίερ αυτό που είπε.
Και βούηξε το διεθνές σύμπαν.
Εγράφησαν ουκ ολίγα εύστοχα πράγματα, υπερασπιστικά και μη, περί της σαββοπούλειας ρήσης, στις δε Κάννες δεν ξέρω τι γράφουν για τον Τρίερ αλλά μάλλον θα τον μπανάρουνε τον τύπο κι αυτόν και την ip του.
Ομως ο Λαρς είναι τραγουδοποιός. Ο Διονύσης σκηνοθέτης. Ο ένας φτιάχνει ταινίες (ο Λαρς; ο Διονύσης;), ο άλλος τραγούδια (ο Σαββόπουλος; ο Τρίερ;). Σαφώς, εφόσον μιλούν, θα κριθούν.
Η υπερβολή στις αντιδράσεις είναι που μ' ενοχλεί, ομοίως και η φαιά ουσία που σπαταλιέται κρίνοντας την άποψη του Λαρς Σαββόπουλου. Δηλαδή απ' το Σαββόπουλο περίμενες τη λύση για το μεταναστευτικό; Μήπως κι αυτοί που τα χώνουν στο Σαββόπουλου υπερεκτιμούν κατά βάθος το ποιόν του ανθρώπου; Μήπως περιμένουν υπερβολικά πολλά απ' αυτόν; Απ' το Σαββόπουλο περίμενες τη βαθιά πολιτική σκέψη; Τελικά, τόσο πολύ έχουμε ανάγκη την όποια πρωτοπορία; Τους διανοούμενους με τις σιωπηρές διαμαρτυρίες; Μήπως αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ως θέαμα;

Το μνημόνιο των Ντουράν Ντουράν

Το παρόν ιστολόγιο έχει και στο παρελθόν αναφερθεί στα ψεύδη που διέπουν την ιστορία του ΠΑΣΟΚ.
Το ψέμα είναι ένα απ' τα βασικά του χαρακτηριστικά, μαζί με τον λαϊκισμό, τη διαφθορά, την ανακολουθία, την ασυνέπεια, την αλλοπρόσαλλη πολιτική. Αυτά τα χαρακτηριστικά του τα ξεχνούν, τα παραβλέπουν ή (κάνουν πως) δεν τα γνωρίζουν κάποιοι νεόκοποι πασόκοι, κατά βάση νεοφιλελεύθεροι, γοητευμένοι(!) απ' το ήθος και το κύρος του ΓΑΠ, που χώθηκαν ξαφνικά στο πασοκικό μαντρί και αλωνίζουν τα μίντια, παραδοσιακά και μη, και μιλούν για το ΠΑΣΟΚ θαρρείς και είναι ένα δημιούργημα της τελευταίας επταετίας...

Ξεφύλλιζα προ ολίγου το "Κοινωνικό, Πολιτικό και Πολιτισμικό Λεξικό - Η Ελλάδα στη δεκαετία του '80", εκδόσεις το Πέρασμα, και διάβαζα μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, την οποία θα προσπαθήσω να τη μεταφέρω εδώ με δικά μου λόγια και καθόλου μα καθόλου αντικειμενικά, αντιθέτως η μεταφορά της ιστορίας θα γίνει μέσα απ' τη δική μου υποκειμενική, αντιπασοκική σκοπιά.

Εντυπωσιάστηκα λοιπόν καθώς ξεφύλλιζα το εν λόγω λεξικό βλέποντας πως η λέξη-έμβλημα της εποχής μας -"Μνημόνιο"- υπάρχει και στο λήμμα που αφορά τη δεκαετία του 80. (το σχετικό λήμμα υπογράφει ο Πάνος Καζάκος, ομότιμος καθηγητής στο Καποδιστριακό, ο οποίος φυσικά ουδεμία ευθύνη έχει για την εκ μέρους μου στρεβλή απόδοση όσων έγραψε).

Τι είδους μνημόνιο ήταν αυτό;

Ήταν ένα "μνημόνιο, διαπραγμάτευση για την αναρρύθμιση των σχέσεων Ελλάδας και Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, τη δεκαετία του '80".

Ή, όπως θα το έθετα εγώ, τότε που το ΠΑΣΟΚ έθετε στην Ευρώπη όρους μνημονίου, αλλά με τα ίδια, καταστρεπτικά αποτελέσματα για τη χώρα.

Την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ η στάση του απέναντι στην Ευρώπη ήταν διφορούμενη, αλλοπρόσαλλη και ενίοτε κακή. Το 1985 οι σχέσεις Ελλάδας - Ευρώπης άλλαξαν άρδην, θα δούμε γιατί.

Μία απ' τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ το 1981, την οποία δεν τήρησε, Χριστέ μου δεν το πιστεύω, πέφτω απ' τα σύννεφα, ήταν η διενέργεια δημοψηφίσματος, ώστε να αποφασίσει ο λαός για την παραμονή στην Κοινότητα, οπου μας είχε μπάσει ο εθνάρχης Καραμανλής. Αντί δημοψηφίσματος όμως, τον Φεβρουάριο του 1982, η πασοκική κυβέρνηση καταθέτει ένα "Μνημόνιο" με τις θέσεις της για τις σχέσεις της Ελλάδας με τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Οι διατυπώσεις άφηναν ακόμη ανοιχτό το ενδεχόμενο της αποχώρησης αλλά στην πράξη το μνημόνιο επέτρεπε την παράκαμψη προεκλογικών δεσμεύσεων (σώπα...) μέσα από μια χρονοβόρα διαπραγμάτευση και αποκάλυπτε τη ρεαλιστική εκτίμηση ότι η αποχώρηση θα είχε τεράστιο κόστος (αχ, αυτό το περί τεράστιου κόστους σε περίπτωση αποχώρησης το λένε κάθε μέρα αυτοί οι καλοί αθρώποι στον Σκάη).

Κατά την άποψη της ελληνικής κυβέρνησης πάντως οι κανόνες της κοινής αγοράς είχαν αρνητικές επιπτώσεις στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας και όξυναν τα προβλήματά τους.

Χαρακτηριστικό δείγμα λαϊκισμού, ανακολουθίας και αλλοπρόσαλλης πασοκικής πολιτικής: τον Μάρτιο του 1983 η ελληνική κυβέρνηση δήλωνε μέσω του υφυπουργού Γρηγόρη Βάρφη οτι τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (προγράμματα για την ομαλότερη σταδιακή ένταξη των αδύναμων χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου στην Κοινότητα) δεν έδιναν ικανοποιητική απάντηση στα ελληνικά αιτήματα όπως είχαν διατυπωθεί στο μνημόνιο. Αργότερα όμως η ίδια κυβέρνηση θεωρούσε τα ΜΟΠ δική της επιτυχία!

Η Κοινότητα απάντησε στο μνημόνιο όχι μόνο με ένα κείμενο αλλά και με δέκα αποστολές ειδικών στελεχών της για συνομιλίες με τις ελληνικές αρχές. Δεν έχει καταγραφεί αν αυτά τα ειδικά στελέχη είχαν ένα κάποιο παρατσούκλι τότε: όπως σήμερα τους αντίστοιχους απεσταλμένους τους λέμε "τροϊκανούς" αυτούς θα μπορούσαν να τους είχαν πει... φοφίκο (σόρι, δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι εξυπνακίστικο).

Πώς τελείωσε η όλη ιστορία; Και πώς ομαλοποιήθηκαν οι σχέσεις μας με την Ευρώπη; Μα την κρίση του ισοζυγίου πληρωμών, το 1985, όταν κοντέψαμε να χρεοκοπήσουμε. Για την αποφυγή μιας χρεοκοπίας δανειστήκαμε από την Κοινότητα 1.750 εκατ. δολάρια για τη σταθεροποίηση της οικονομίας (την εφαρμογή του σχετικού προγράμματος ανέλαβε ο -γκουχ γκουχ- Κώστας Σημίτης).

Οπως όμως ο μαλάκας έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον, έτσι και το ΠΑΣΟΚ έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Ο μαλάκας που ψήφισε ΠΑΣΟΚ (αλλά κι εγώ, που είμαι μαλάκας, αλλά όχι τόσο ώστε να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ) δεν ξέρω τι είδους μέλλον θα έχει.

Ανάξιος!

Η είδηση είναι αυτή (και στα ελληνικά).

Αρχοντας του Ψεύδους ο Γιούνκερ λοιπόν, συμφωνά με τα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Το οποίο είναι μεγάλη προσβολή, όχι αστεία.

Διότι, όπως διαβάζουμε στο βιβλίο ο Αρχοντας του Ψεύδους, του Γκραχαμ Μάστερτον, εκδόσεις Οξύ, "το όνομα Βελιάλ στα εβραϊκά σημαίνει ανάξιος και ο Βελιάλ ήταν πάντα γνωστός ως ο Άρχοντας του Ψεύδους. Δημιουργήθηκε μέσα από αιώνες σκοτεινών ψεμάτων και ύπουλης απάτης και φαρμακερού δόλου. Ποτέ δεν είναι ικανός να πει την αλήθεια. [...] Ο Βελιάλ πρώτα τρέφεται με το μυαλό σου και μετά με τη σάρκα σου - και είναι αδηφάγος. Είναι η απόλυτη μηχανή θανάτου. Ζει για να σκοτώνει".

Κατάλαβες κυρ-Γιούνκερ μου; Σε φτύνουνε, δεν βρέχει.

Αλλά θα μου πεις κι ο Γιώργος σάμπως πάει πίσω;

The master of lies o ένας, the master of flies ο άλλος, κι εμείς οι μαλάκες που χάφτουμε (τις μύγες; τα ψέματα;).

Να γίνετε εσείς σαν τη Θάτσερ ρε

Παρακάτω ακολουθεί κείμενο που έχει σαφείς αναφορές στο ποδόσφαιρο αλλά το πάει αλλού, στην πολιτική. Αν δε σ αρέσουν αυτά οκ δε θα σε παρεξηγήσω.

Πότε επιτέλους θα σταματήσουν τις ανακρίβειες επιτέλους δεν το ξέρω. Αλλά κάποια στιγμή το αστείο θα πρέπει να τελειώσει.
Ότι η αθλητική δημοσιογραφία σε αυτή τη χώρα είναι αντιπροσωπευτική του αθλητισμού της το ξέρουμε. Κατα βάθος θα πρέπει οι αθλητικοί να ονομάζονται ποδοσφαιρικοί και να τελειώνουμε γιατί εκτός από κάποιες εφημερίδες οι υπόλοιπες δεν ασχολούνται καν με άλλα αθλήματα.
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων οι περισσότεροι δε γνωρίζουν ή καλύτερα δεν αγαπούν το άθλημα αλλά την ομάδα σαν οπαδοί.
Άρα λένε και αρλούμπες.
Το θέμα επίσης είναι ότι πετάνε μια κοτσάνα και την υποστηρίζουν με θέρμη. Και η κοτσάνα των ημερών ή καλύτερα η κοτσάνα κάθε φορά που γίνονται σκηνές όμορφες όπως αυτές του τελικού του ΟΑΚΑ είναι

"Επιτέλους να το κάνουμε σαν τη Θάτσερ. Να γίνουμε Αγγλία"

Αν έχετε όρεξη, θα διαβάσετε αυτό και αυτό και θα καταλάβετε πολλά πράγματα για την Αγγλία, όρεξη να έχετε μόνο.
Έγινε λοιπόν ότι έγινε στο ΟΑΚΑ. Δεν ήταν η πρώτη φορά φέτος που έχει γίνει κάτι τέτοιο. Και φτάσαμε σήμερα εδώ.
Δε μπορώ να περιγράψω πόσο αστείο ακούγεται αυτό. Σε μια περίοδο κρίσης, στη χειρότερη περίοδο μετά το πόλεμο, με ΔΝΤ με τρόικες και λοιπές μαλακίες έκαναν μια σύσκεψη και μετά από 3 ώρες αποφάσισαν να πάνε στο πρωθυπουργό. Για ένα θέμα όπως το ποδόσφαιρο. Ρε θα μας τρελάνουν. Ανεύθυνοι άσχετοι και τρομαγμένοι πετάνε τη καυτή πατάτα στον πλέον αναρμόδιο άνθρωπο. Πιστεύουν ότι επειδή στην Αγγλία επιλήφθηκε η Θάτσερ θα το λύσει εδώ το θέμα ο ΓΑΠ;
Γελάω ρε.
Αλλά ας δούμε τι έγινε στην Αγγλία. Όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο Εργοστάσιο ποδοσφαίρου (ευχαριστώ τον Πάνω γιατί αυτός μου το είχε κάνει δώρο) ξέρετε κάποια πράγματα. Προσέξτε όχι την ταινία αλλά το βιβλίο. Γιατί το βιβλίο δεν αναφέρεται μόνο στον χουλιγκανισμό και το ξύλο αλλά και τι αντιμετωπίζει ο μέσος Άγγλος στην καθημερινότητα του.
Λοιπόν αν μελετήσατε και τα λίνκ παραπάνω θα διαπιστώσατε ότι αναφέρεται στα κείμενα ότι πρώτο μέλημα των Άγγλων ήταν η ασφάλεια όσων πηγαίνουν στο γήπεδο και οι ευθύνες της αστυνομίας. Γιατί εκεί είχαν πολλά ατυχήματα λόγων κακών κατασκευών και όχι επειδή κάθε εβδομάδα έπεφτε ξύλο. Ανέθεσαν σε μια ανεξάρτητη εισαγγελική αρχή, την επιτροπή Τέηλορ να επιληφθεί. Το πρώτο τους συμπέρασμα ήταν οι ευθύνες της αστυνομίας.
Βρε αγλαοί.
Με το μυαλό ενός φιστικιού.
Πιστεύετε εσείς πραγματικά ότι μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση όσο δε πάει όπως αυτή της Θάτσερ θα είχε καμία όρεξη να σταματήσει τους νέους ανθρώπους από το να δέρνονται μέσα στο γήπεδο; Αν δε δέρνονταν στα γήπεδα βρε θα σκέφτονταν. Μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση αφήνει το κόσμο να ξεσπά με αφορμή το ποδόσφαιρο. Γιατί διαφορετικά θα ξεσπάσει σε λάθος, για την κυβέρνηση, πράγματα.
Ας γίνουμε λοιπόν Αγγλία. Δε θα αναφερθώ στις κάμερες και στις λοιπές ανοησίες. Θα πω το εξής:
Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκαναν οι Άγγλοι ήταν να αυξήσουν κατά πολύ την τιμή των εισιτηρίων με αποτέλεσμα άνθρωποι από χαμηλά κοινωνικά στρώματα να μην έχουν πρόσβαση στα γήπεδα. Πόσοι ντόπιοι είναι στο Όλντ Τράφορντ κάθε Κυριακή ήθελα να 'ξερα. Με αυτόν τον τρόπο η βια απλώς βγήκε έξω από τα γήπεδα. Συλλήψεις αν κάνεις διάφορα μέσα στο γήπεδο, απαγόρευση εισόδου, κάμερες που ελέγχουν τι γίνεται μέσα στο γήπεδο.
Το πιάσατε;
Μέσα στο γήπεδο.
Έξω δε πα να σκοτώνονται;
Το μόνο πράγμα που έκανε η Θάτσερ ήταν να προστατέψει τα λεφτά. Ότι η βια βγήκε έξω από το γήπεδο και ότι όπου πήγαιναν μετά οι Άγγλοι με αφορμή την εθνική του ομάδα τα έσπαγαν αυτό είναι άλλη ιστορία.
Η Θάτσερ κύριοι πανέξυπνοι ποτέ δεν είπε "το κλείνω γιατί μας κάνετε ρεζίλι", χέστηκε για το ρεζίλι. Μια χαρά ρεζίλι γίνονταν και μετά τα μέτρα αυτά.
Αλλά ας πούμε ότι τελικά το κάνουμε και γινόμαστε Αγγλία. Δεν αρκεί να πάρουμε μέτρα για το χουλιγκανισμό μόνο. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έγιναν εκεί ήταν να δουν τι χρωστάει ποιος στο δημόσιο αλλά και γενικότερα και να τακτοποιηθεί. Διαφορετικά, φούντο.
Ρωτώ λοιπόν αυτούς που λένε τη μαγική ατάκα.
Ποιος θα τα βάλει με τα χρέη προς το δημόσιο που έχουν οι ομάδες κυρίως οι 5 "μεγάλες" και γιατί δε το έχει κάνει μέχρι τώρα; Ο Ζαγοράκης έχει κάνει ραντεβού με 3 διαφορετικούς υπουργούς οικονομικών και άκρη δεν έβγαλε, η ΑΕΚ που πριν μερικά χρόνια μπήκε στο άρθρο 44 γιατί ο εκπρόσωπος του δημοσίου δε βρήκε το δρόμο προς το δικαστήριο ετοιμάζεται να μπει στο άρθρο 99, ο Άρης στο 44 (χρέη του οποίου προς ποδοσφαιριστές πλήρωσε τελικά ο...ΟΠΑΠ) επίσης και τα χρέη του εκτινάχθηκαν για να μη πιάσουμε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.
Είναι δυνατόν να γίνεται τέτοιο μπάχαλο στην οικονομία της χώρας και να μην έχει πιάσει πρώτα αυτόν τον τομέα το κράτος; Αντίθετα ζητάει από εμένα να πληρώνω στα νοσοκομεία.
Κάναν 3 ώρες σύσκεψη και τελικά αποφάσισαν να μεταφέρουν το θέμα στο ΓΑΠ για να το λύσει. Γιατί αυτό θέλει,νομίζουν, το λαϊκό αίσθημα. Για να βγει ο ΓΑΠ και να πει "δε κάνουμε πλέι οφ δε παίζετε στην Ευρώπη" και να πούμε "να ρε η πρωθυπουργάρα μας δε μασάει".
Παπάρια.
Όταν στην Αγγλία είπαν να μείνουν εκτός Ευρώπης το κόστος δεν ήταν το ίδιο. Αν η Ελλάδα μείνει εκτός Ευρώπης για να φτιάξει και καλά το πρωτάθλημα, τότε θα χάσουμε πάρα πολλές θέσεις στην ειδική βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ. Η συμμετοχή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις θα είναι πλέον πολύ δύσκολη, όσοι ασχολούνται λίγο με την μπάλα ξέρουν τι εννοώ. Οικονομικά οι ομάδες θα μαραζώσουν σε απίστευτο σημείο. Το μόνο που θα καταφέρουν με αυτό είναι να απαξιώσουν ολοκληρωτικά το ποδόσφαιρο. Και επειδή το ποδόσφαιρο "θρέφει" τα ερασιτεχνικά τμήματα θα μαραζώσει ο αθλητισμός γενικότερα.
Θέλετε να εξαλείψετε τη βια από το ποδόσφαιρο με το να γίνουμε Δυτικοί που λένε κάποιοι;Κάντε τα εξής:
1) Χρωστάς (ειδικά στο δημόσιο) αλλά από την άλλη κάνεις μεταγραφές; Πλάκα κάνεις. Φέρε τα λεφτά αλλιώς φούντο. Έτσι γίνεται στην Αγγλία όποιος κι αν είσαι.
2) Κανονίζεις πράγματα μέσω τηλεφώνου όπως κάποιοι κύριοι; Αντι να βάλεις την υπόθεση στο αρχείο τη ψάχνεις. Σε όποιον προκύψουν ευθύνες φούντο. Έτσι έγινε στην Ιταλία. Με τη Γιουβέντους. Όχι με τα Καμμένα Βούρλα.
3) Ανακάλυψες χρηματισμό; Φούντο. Έτσι έγινε στην Γαλλία.
Λύση δεν είναι οι κάμερες και οι φυλακίσεις. Το νομοθετικό πλαίσιο είναι τέτοιο που την έχουν πληρώσει κάποιοι και είναι στη φυλακή και άλλοι σουλατσάρουν μπροστά στις κάμερες μέσα στο γήπεδο, χτυπάνε κόσμο και δε τρέχει τίποτα.
Λύση δεν είναι τα πρόστιμα. Ούτως ή άλλως (αν δεν κάνω τραγικό λάθος) τα πρόστιμα της Σούπερ Λίγκ πάλι στις ομάδες πάνε.
Λύση δεν είναι να στηρίζεται η απόφαση ενός Αθλητικού δικαστή στην έκθεση της αστυνομίας. Αν στην έκθεση της αστυνομίας αναφέρεται ότι έγινε κλήση για ενισχύσεις σημαίνει αλλαγή του επιχειρηματικού σχεδίου άρα τα επεισόδια είναι μεγάλης κλίμακας και οι ομάδες τιμωρούνται ανάλογα. Και ποιος λέει ότι η έκθεση της αστυνομίας είναι η πλέον αξιόπιστη πηγή; Άσε που αλλάζει ανάλογα με το ποιον αναφέρει. Στον ΠΑΟ η αρχική έκθεση έλεγε ευρείας κλίμακας και στον αθλητικό δικαστή έφτασε με μικρότερη διαβάθμιση.
Λύση είναι να μπουν στη φυλακή όχι οι οπαδοί αλλά αυτοί που στήνουν παιχνίδια στις μικρότερες κατηγορίες
Λύση είναι να ψάχνεις τι έγινε με τις κασέτες. Και στις δυο περιπτώσεις χέστηκε η φοράδα στο αλώνι
Λύση είναι να επιβάλλεις στις ομάδες αλλαγές στα γήπεδα τους προς το καλύτερο. Και ας μη κάνουν κάποιες μεταγραφές.
Λύση είναι να εξασφαλίζεις ότι το παιχνίδι παίζεται στα ίσα.
Λύση είναι να επιβάλεις ποινές ίδιες σε όλους.
Λύση είναι να καταφέρεις να δείξεις ότι αυτό που κάνεις είναι αξιόπιστο.
Ε πείτε μου ένα τομέα της ελληνικές κοινωνίας που έχει αυτά τα χαρακτηριστικά.

Αν κάνουν στο ποδόσφαιρο τέτοιες μηχανορραφίες και λαμογιές, φανταστείτε τι κάνουν στο πολιτικό σκηνικό που παίζονται όχι εκατομμύρια αλλά δισεκατομμύρια.

Βρε, η ΑΕΚ γλίτωσε τόσα χρήματα με το άρθρο 44 και τώρα έφτασε να χρωστάει 70 εκατομμύρια ευρώ ΜΟΝΟ στο δημόσιο αυτός που πέφτει κατηγορία και δε παίρνει πιστοποιητικό συμμετοχής είναι ο Ηρακλής.
Ξαναρωτώ:
Γιατί σε αυτή τη δύσκολη οικονομικά περίοδο για τη χώρα, που καταθέτουν ειδικό νομοσχέδιο κατά της φοροδιαφυγής, ο μόνος τομέας που δεν έχουν ακουμπήσει είναι οι ομάδες;

Δε μπόρεσαν να κάνουν ένα τελικό κυπέλλου. Και για ένα παιχνίδι κεκλεισμένων των θυρών κινητοποίησαν 3.000 αστυνομικούς, ελικόπτερα κλούβες κλπ(Α!και το φορτηγάκι εκτελούνται μεταφοραί ο Κυριάκος). Απέκλεισαν μια ολόκληρη περιοχή, άνθρωποι δε μπορούσαν να πάνε στα σπίτια τους μετά τη δουλειά τους, έριξαν δακρυγόνα σε γειτονιές κλπ κλπ. Πείσε με εμένα τώρα ότι δεν έχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά.

ΥΓ Τώρα βέβαια εγώ έχω ήδη πάρει εισιτήρια για τα παιχνίδια του ΠΑΟΚ για τα πλέι οφ (για τα οποία ο Μπιτσαξής που το καλοκαίρι έλεγε για τα αυτονόητα λέει ότι θα γίνουν κανονικά). Μαζί και ακόμα και άλλοι 15.999 και έπεται συνέχεια. Ε αυτό είναι άλλο καπέλο. Αυτό είναι ΠΑΟΚ. Δε μπορώ να το εξηγήσω. Ξέρω είναι αδιανόητο. Αλλά έτσι είναι. Τι να κάνω τώρα...

Πώς τελειώνει μια ιστορία

Το 1996 οι εφημερίδες έγραφαν

Φιάσκο η υπόθεση Σουφχάρα
Φιάσκο στη δήθεν "εγκληματική" Θεοδώρα Σουφχάρα ιχνηλατούν μετά ενδελεχή εξέταση των στοιχείων, ο αντεισαγγελέας εφετών κ. Κωνσταντίνος Μπέσσας και το συμβούλιο εφετών Θεσσαλονίκης με σύνθεση τους κ.κ. Αρχοντή Ντόβα, Σταύρο Γαβαλά και Μιχαήλ Θεοχαρίδη. Με απόφασή του, το συμβούλιο εφετών άφησε ελεύθερη τη Θεοδώρα Σουφχάρα, υπό τους όρους απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και περιοδικής εμφάνισής της στην αστυνομία και διέταξε συνέχιση της ανάκρισης, σύμφωνα με την πρόταση του εισαγγελέα.
Η ανάκριση θα διερευνήσει, επίσης ποιοί ήταν οι εμπνευστές του εν λόγω φιάσκου. "Ποιά η ζωή του εννιάχρονου Νίκου στο "Παπάφειο" ίδρυμα, πως και υπό ποίας συνθήκας κατέληξε η υπόθεση να γίνει πανελλήνιο θέμα και ακρόαμα" είναι κατά την πρόταση του εισαγγελέα ερευνητέα από την ανάκριση. Το επί λέξει εδάφιο της εισαγγελικής πρότασης, που προαναφέραμε, σε συνδυασμό με το "κονιορτοποιημένο" πλέον κατηγορητήριο γεννούν άλλες σκέψεις για την όλη υπόθεση. Αβίαστα, από το σύνολο των στοιχείων, που αξιολόγησαν ο αντεισαγγελέας εφετών με το συμβούλιο εφετών, σχηματίζεται η δημοσιογραφική εκτίμηση, ότι κάποιοι για να αποσείσουν τις ευθύνες τους και συνεργούντων και άλλων λόγων, δημιούργησαν το ψηλαφούμενο πλέον φιάσκο. Φιάσκο σε βάρος μιας μόνης και ουσιαστικά ανίκανης να αμυνθεί μητέρας.


Επίσης το 1996, οι εφημερίδες έγραφαν

Το φθινόπωρο του 1994, τα τηλεοπτικά τρέιλερ την εμφάνιζαν ως τη "μάνα - φρίκη" που φαρμάκωνε και κακοποιούσε σεξουαλικά τα παιδιά της. Τώρα με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Θεσσαλονίκης η Θεοδώρα Σουφχάρα αφήνεται ελεύθερη.Βέβαια δεν περίμενε κανείς από εκείνα τα τηλεοπτικά μέσα που την καταδίκασαν πριν τη δίκη της να επανορθώσουν - σύμφωνα με τη δεοντολογία - όσα είχαν δείξει για την "εγκληματική" δράση μιας μόνης και ουσιαστικά ανήμπορης να αμυνθεί μητέρας. Κι έπειτα θα ήταν εύκολο για τους κάθε είδους ματσουκοφόρους ή τους στομφώδεις εκφωνητές των καναλιών να διαβάσουν για τους ακροατές το παρακάτω απόσπασμα του βουλεύματος; "Αυτό το σωματικώς και ψυχικώς ναυαγισμένο άτομο που δεν είχε καμία απολύτως ηθική και υλική υποστήριξη από κανέναν ιδιώτη, αλλά και από την πολιτεία, κατηγορείται και λιθοβολείται ανελεήτως από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης...".


Το 2001...

Την επιμέλεια της 14χρονης κόρης της ζητά, με προσφυγή της στα πολιτικά δικαστήρια της Θεσσαλονίκης, η ομογενής Θεοδώρα Σουφχάρα 47 ετών. Η Σουφχάρα πριν από εφτά χρόνια είχε συγκλονίσει την κοινή γνώμη, όταν κατηγορήθηκε για το θάνατο του 9χρονου γιου της και για αποπλάνηση των δύο παιδιών της.


Το 2002...

Θεοδώρα Σουφχάρα, ετών πενήντα. Εμεινε άδικα 17 μήνες στη φυλακή. Είχε κατηγορηθεί για τον θάνατο του 8χρονου γιου της. Αθωώθηκε. Αλλά «καταδικάστηκε» μονόστηλη να υπάρξει η αθώωση - και παντελώς απούσα από τα φονικά δελτία της τηλοψίας. Και τώρα ποιος θα θυμηθεί τη μάνα που σπάραζε μέσα στο δίκιο και στους λυγμούς της. Και φώναζε πως είναι αθώα. Και είχε δίπλα στο άψυχο κορμί του μικρού της την φριχτή κατηγόρια ότι εκείνη το σκότωσε


Το 2008 τα ιστολόγια έγραφαν

Προ 13 ετών, ίσως και περισσότερων, μια νοσοκόμα τσεχικής καταγωγής, η Θεοδώρα Σουφχάρα, κατηγορήθηκε ότι σκότωσε το 9χρονο παιδί της και κακοποιούσε σεξουαλικά τα παιδιά της. Τα Μ.Μ.Ε. ασχολήθηκαν με την υπόθεση αυτή, προβάλλοντας μια γυναίκα-τέρας, μια σύγχρονη «Μήδεια», πήραν συνεντεύξεις από πρόσωπα, τα οποία ανέφεραν ότι στα χέρια της κας. Σουφχάρα πέθαναν κάποιοι ασθενείς, τους οποίους αυτή φρόντιζε αλλά και άλλα πολλά δυσμενή γι’ αυτή. Επρόκειτο για ένα πρόσωπο, το οποίο είχε ήδη συλληφθεί από τις αρχές, άρα, αν ακολουθήσουμε την ανωτέρω λογική, θα καταλήξουμε ότι επρόκειτο για ένα δημόσιο γεγονός, το οποίο δεν έπρεπε να μείνει κρυφό.
Τελικά και μετά από ένα ιδιαίτερα δύσκολο δικαστικό αγώνα, η κα. Σουφχάρα αθωώθηκε. Είχε ήδη, όμως, χάσει την επιμέλεια του άλλου τέκνου της, λόγω καταδικαστικής απόφασης σε βάρος της για παραμέληση εποπτείας ανηλίκου. Και, το χειρότερο απ’ όλα, είχε διασυρθεί πανελληνίως για τις πράξεις, που της αποδίδονταν. Ήταν αθώα για τη Δικαιοσύνη αλλά ένοχη στα μάτια του κόσμου. Και τότε δεν υπήρχε ο νόμος περί προσωπικών δεδομένων.


Το 2011, εχθές για την ακρίβεια, οι εφημερίδες έγραψαν

Πέθανε μόνη, όπως έζησε τα τελευταία χρόνια, κάτω από τη φρικτή πίεση κατηγοριών, που τελικά κατέπεσαν στα ακροατήρια, η νοσηλεύτρια Θεοδώρα Σουφχάρα.

ΥΓ. Σκεφτόμουν να (προσπαθήσω να) γράψω τις σκέψεις που μού προκάλεσε όλη αυτή η ιστορία. Ομως δεν θα το κάνω.