Ο Τζόνι Στομπανάτο στο panokato

Τι έγινε, δεν γράφεις πια στο μπλογκ; σαν να το παράτησες ε; με ρώτησε χτες ο καλός παρότι εν γένει αρνητικός συνάδελφος στη δουλειά, την ίδια δουλειά για την οποία η παλιά, καλή φίλη που με πήρε τις προάλλες τηλέφωνο ρώτησε "ακόμη σε αυτή τη βρωμοδουλειά είσαι;" και δεν ήξερα τι να απαντήσω ούτε στον καλό συνάδελφο ούτε στην παλιά καλή φίλη.

Κι άρχισα να σκέφτομαι, να γράψω μήπως για το αμετάφραστον των βιβλίων του Κωστάκη Ανάν σ' αντιδιαστολή με τις λαλίστατες γιαουρτόφιλες λογοτέχνισσες, όψιμα κοπτόμενες περί της πατρίδος ημών, οι οποίες γράφουν εις τα εγγλέζικα και κατόπιν μεταφράζονται εις την ελληνικήν;
Μπα, όχι.
Θα μπορούσα να σου πω ίσως και για τον Χούνιαντι, έναν συγγραφέα δημιούργημα της πένας του Χρ.Χωμενίδη, το βιβλίο του οποίου "Στη δευτέρα παρουσία ας μας βάλουν απουσία" διαβάζω, μη με ρωτάς γιατί, αυτές τις ημέρες. Ο Φέρεντς Χούνιαντι ήταν λογοκριτής βιβλίων σε κάποιο απολυταρχικό καθεστώς κι έγινε σπουδαίος και τρανός συγγραφέας σβήνοντας φράσεις από βιβλία άλλων, διαστρεβλώνοντας το νόημά τους κι εντέλει παράγοντας ένα τελείως διαφορετικό περιεχόμενο. Ενας συγγραφέας που έσβηνε, αντι να γράφει, βιβλία. Ομοίως και για να προστατέψω έναν έλληνα νομπελίστα αλλά και για να φτιάξω μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα θα κάνω μια χουνιαντιά στη δήλωση του Χ. Πισσαρίδη: "Καταργήστε τους περιορισμούς στις απολύσεις" θα σβήσω το "τους περιορισμούς σ" και θα μείνει "Καταργήστε τις απολύσεις". Πόσο πιο ωραία ε; Μπράβο νομπελισταρά μου, τι καλά που τα λες.
Αλλά μπα, ποιον ενδιαφέρουν όλα αυτά;
Η Νεκρή Ευρώπη του Χρ.Τσιόλκα θέλει ένα σεντόνι ποστ από μόνη της. Μαύρο, κατάμαυρο, αποπνικτικό, θεοσκότεινο. Ουτε μια ακτίδα φωτός. Παντού μιζέρια, εξαθλίωση, ρατσισμός, παρακμή. Ενα βαθιά πολιτικό βιβλίο. Μια ιστορία που ξεκινά απ' την κατοχική επαρχιακή Ελλάδα και καταλήγει μέσω Αυστραλίας στην Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων και στην παρακμή της ενωμένης Ευρώπης. Και ένα κατ' εμέ αμφιλεγόμενο και συζητήσιμο εύρημα για να δοθεί το τέλος του βιβλίου: ένα περίεργο άλμα απ' τον σκληρό -πιο σκληρός δεν γίνεται- ρεαλισμό στη μεταφυσική.
Ομως ούτε για τον Τσιόλκα θα σου πω.
Εγώ θέλω να σου πω για τον Τζόνι Στομπανάτο, το πρωτοπαλίκαρο του Μίκι Κόεν, του εβραίου γκάγκστερ στο μεταπολεμικό LA, που νόμιζα ότι ήταν δημιούργημα της αξεπέραστης πένας του Τζ.Ελρόη (αλλος ψυχάκιας κι αυτός, το ΄ξερες ότι αυτός και κανα δυο απόστρατοι αξιωματικοί της αστυνομίας έχουν φτιάξει μια λέσχη, ένα κλαμπ, και τρέχουν και εξετάζουν παλιές αλυτες υποθέσεις δολοφονιων; όσο πιο αρρωστημένες οι υποθέσεις τόσο πιο πολύ γουστάρουν οι ματάκηδες, οι ψυχάκηδες εγκληματολάγνοι). Ο Τζόνι Στομπανάτο, ο ατσάλινος Τζόνι, που τα χε με τη Λάνα Τάρνερ, κι από ζήλια μια φορά έβγαλε πιστόλι κι απείλησε τον συμπρωταγωνιστή της Σον Κόνερι, αλλά μάγκας ο Σον τού πήρε την μπιστόλα και τον πέταξε έξω απ' το στούντιο ναούμε, τι Τζέιμς Μποντ άλλωστε θα ήταν;
Αυτή η ζήλεια του τον έφαγε τον φουκαρά παλικαρά τον Στομπανάτο: απειλούσε ότι θα χαράξει τη μούρη της Λάνας και αποκεί και πέρα μπλέκεται το πράγμα: επισήμως τον σκότωσε η ανήλικη κόρη της Λάνας για να προστέψει τη μάνα της από τη μανία του ζηλιάρη εραστή. Οι φήμες λέγανε όμως ότι στην πραγματικότητα τον έφαγε η ίδια η Λάνα και έστησε την ιστορία φορτώνοντας το έγκλημα στην κόρη της, που ως ανήλικη δεν θα καταδικαζόταν στη φυλάκα. Η δε μαφία, λένε κάποιοι, ήταν πεπεισμένη ότι τον Τζόνι τον έφαγε τελικα ο Τζέιμς Μποντ, ο Σον Κόνερι ντε, στη ρεβάνς της πρώτης τους αναμέτρησης.
Θα μπορούσα να γράψω για αυτά, αλλά ποιον ενδιαφέρουν;
Γαμώ το ΠΑΣΟΚ, μέχρι και τα χόμπι, τις μικρές μονομανίες και τα ενδιαφέροντα μάς τα 'χει περικόψει.

ΥΓ. Η φωτογραφία του Τζόνι Στομπανάτο και της Λάνα Τέρνερ είναι απ' την εφημερίδα Μακεδονία της 13ης Απριλίου 1958. Η δολοφονία Στομπανάτο είχε λάβει χώρα πριν από περίπου μία βδομάδα.