Φίδι με ζώνη

Ο ροκ σταρ τα δίνει όλα πάνω στο σκοινί φτιάχοντας αγχόνη μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.
Ξυπνά λιώμα απ' το κώμα ο αρτίστας με το πήλινο το σώμα κόμμα στο Αγρίνιο έπαιζε στο χώμα κόμμα την πιο καυτή έδρα της Ελλάδος κόμμα κι εσύ γελάς ακόμα (παλιοβρόμα;).
Φλύαρη συναδέλφισσα που μιλά μόνη της αιτείται αρωγή της υπεραγίας Θεοτόκου στην αντιμετώπιση των φασιστικών δυνάμεων. Σε πολλές περιπτώσεις ελληνες αλλά και ξένοι στρατιώτες βλέπουν το χριστό φαντάρο και με τη φακή μπροστά τους να βάλουν ξύδι να μη βάλουν;
Θα ξανανεβεί πάνω στη σκηνή.

Συνέβη πριν λίγο - Απ' τη ζωή βγαλμένο

Εμπα μέσα φιλαράκι, γιατί σε βλέπω μούσκεμα. Εμπα μέσα, κάνω μια αναστροφή και σε πάω όπου θες. Αντε ναούμε γιατί μας έχει βγάλει την ψυχή ο ΠΑΟΚ σήμερα.
Δεν οδηγούσε ο τύπος - στηριζόταν στο τιμόνι, ημιόρθιος, ημικαθιστός, αεικίνητος, τεράστιος φάνταζε στο κάθισμα του αυτοκινητου, δεν τον χωρούσε ο τόπος, σκυφτός όχι στο τιμόνι αλλά στο ραδιοκασετόφωνο. Ράδιο Μετρόπολις φυσικά, περιγραφή Εορδαϊκός - ΠΑΟΚ, η ένταση στο τέρμα, φουλ στο παράσιτο, όχι απλά στη δια- αλλά στην τριαπασών - στο γήπεδο της Φλώρινας δημοσιογραφικά θεωρεία, υποθέτω, δεν υπάρχουν, αρα οι απεσταλμένοι των τριών ραδιοφώνων της θεσ/νίκης (Μετρόπολις, 103, Λίμπερο) κάθονταν πλάι πλάι σε κάποια γωνιά και συναγωνίζονταν υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες στο ποιος θα ουρλιάζει πιο παθιασμένα στο κινητό τηλέφωνο. Αναπόφευκτα τους άκουγα και τους τρεις.
Μηδέν μηδέν, τελευταία λεπτά της παράτασης. Η αγωνία στο ταξί ξεχείλιζε, έτρωγε τα νύχια του οδηγού (τα δικά μου τα βρήκε φαγωμενα): αντε γαμώτο και πάλι δεν θα φάμε σήμερα, άντε κωλόπαιδα, άντε, γαμώ το χριστό σας, γαμώ την παναγία σας - κι η παναγία σε τέσσερις διαφορετικές εικόνες (και σε βραχιολάκι-εικόνισμα παρακαλώ) άκουγε τα μπινελίκια ατάραχη, μηδέ δάκρυζε μηδέ απαντούσε.
Συνέπασχα ο πελάτης, κρύβοντας τα γέλια μου πίσω από ντεμέκ αγωνία και προβληματισμό: "είναι αλήθεια πως η ομάδα έχει κάποιο πρόβλημα φέτος. Κάποιοι μάλιστα λένε πως οι φήμες περί καθυστερήσεων στις πληρωμές των παικτών ενδεχομένως να είναι..."
Δεν προλαβα να τελειώσω γιατί γίνανε μετά πολλά πράγματα μαζί: ο Σακελλαρίου έβγαλε σέντρα, ο Φωτάκης έπιασε την κεφαλιά και γκουόλ ανέκραξε ο πρώτος απεσταλμένος, ααααργκ ο δεύτερος απεσταλμένος, Μπάουγκ ο τρίτος, λαμαρίνες, τρυπάνια και ντεθ μέταλ από τα ηχεία, δάκρυα χαράς κυλούσαν σαν της βροχής της στάλες στα μάτια του επαγγελματία οδηγού ο οποίος καταμεσής της Λαγκαδά είχε αφήσει το τιμόνι κι έκανε πόγκο απάνω μου, δίνοντάς μου εορταστικές αγκωνιές και αγκαλιές εναλλλαξ, και "με το συμπάθειο φιλαράκο", και δώστου απ' την αρχή, δεν άντεχα άλλο, ξέσπασα στα γέλια.
Ναι γαμώ το χριστό μου, την Παναγία μου, ναι σήμερα θα παώ να φάω, πω ρε πράγμα κι αυτό το σημερινό, και τσίπουρο θα πιω, γιατί εγώ και διαρκείας για τον ΠΑΟΚ, και στα εντός για τον ΠΑΟΚ, και στα εκτός εκδρομές για τον ΠΑΟΚ, και απ' την 4 πήγα στην 5, και διαρκείας για τον ΠΑΟΚ η γυναίκα μου, και στην μπουτίκ τα σκάω, όλο το σπίτι, κούπες, φανέλες, πετσέτες, μπουρνούζια, όλα για τον ΠΑΟΚ, κι είμαι 55 χρονών και καμιά φορά θα πάω καρδιακό για τον ΠΑΟΚ, να 'σαι καλά ρε φιλαράκι, γουρλής είσαι, και πώς σε λενε είπαμε; Παναγιώτη; συνόνοματος ρε φιλαράκι...
Με έδωσε μιαν ακόμη αγαπησιάρικη αγκωνιά, με χάρισε και πέντε σεντς απ' την ταρίφα και με άφησε σώο και αβλαβή.
Μπικόζ ΠΑΟΚ χι ιζ.

Σόσιαλ σόδομα κονσάλταντ

Δεν με αρέσουν οι δυνατές συγκινήσεις, για να είμαι ειλικρινής, γενικά αλλά και ειδικά όσον αφορά ας πούμε τον κινηματογράφο. Για να καταλάβεις, είχαμε πάει κάποτε, πριν από καμιά δεκαρά χρόνια, να δούμε σε ειδική προβολή στο Ολύμπιον το "Σαλό / 120 μέρες στα Σόδομα" του Παζολίνι και ακόμη δεν έχω συνέλθει απ' το σοκ. Ηταν μια εντονη εμπειρία και καταλαβαίνω απόλυτα γιατί εξανέστη η κοπελιά, ακόμη τη θυμάμαι, λίγες σειρές μπροστά μου, η οποία αναφωνώντας "ε, αυτό πια παραπάει, αίσχος", αποχώρησε ξεχειλίζοντας αποτροπιασμό απ' την αίθουσα. Νομίζω πως ήταν κάπου εκεί στη σκηνή με την κοπροφαγία.
Ντάξει, καμία υπερβολή δεν είναι κακή. Κάπως έτσι δεν ξεκινούσε η ταινία; Ως έλλην βεβαίως, μέρες που 'ναι, οφείλω να αντιτάξω το μέτρον άριστον, αλλά άλλο θέλω να πω.
Να σας συστήσω τον Ντε Λούκα. Αστυνόμος Ντε Λούκα. Εξαιρετικός στη δουλειά του. Φημίζεται για την αποτελεσματικότητά του. Αδιάφθορος. Δεν σταματά πουθενά αν δεν έχει απαντήσει όλα τα ερωτήματα του μυστηρίου. Είναι αυτό που λέμε "ενας καλός μπάτσος".
Μόνο που ο αστυνομος Ντε Λούκα είναι φασίστας. "Παθητικός" έστω αλλά φασίστας. Μέχρι πρότινος μέλος της Ταξιαρχίας Μούτι. Και τώρα, καθώς καταρρέι και η δημοκρατία του Σαλό, ο καλός αστυνόμος πλην φασίστας έστω και παθητικός Ντε Λούκα είναι φοβισμένος. Τρομοκρατημένος. Χεσμένος. Το σκατό έχει φτάσει στην κάλτσα. Ξέρει ότι οι αντάρτες θέλουν να τον φάνε. Διαφωνεί βεβαίως με αυτήν τους την επιθυμία, διότι αυτός δεν ανακατεύεται με τα πολιτικά. Απλώς έκανε τη δουλειά του: αστυνομικός και πολύ καλός μάλιστα. Αλλά λίγο φοβιτσόκωλος. Και λίγο φασίστας. Τι να κάνει ο έρμος; Βρέθηκε σε λάθος τόπο σε λάθος χρόνο. Κι έχει κι ένα έγκλημα να λύσει. Γαμώ την ατυχία του.
Συμπασχω με έναν μπάτσο και μάλιστα φασίστα. Να πάω να κοιταχτώ.
Την τύχη του Ντε Λούκα να τη διαβάσετε στην τριλογία του Φασισμού, το εξαιρετικό νουάρ του Κάρλο Λουκαρέλι, εκδόσεις Κέδρος.

Μέρες που 'ναι, προτού φουσκώσουμε από υπερηφάνεια εθνική για το δημοκρατικό μας φρόνημα και το όχι που αντιτάξαμε στη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι, ας διαβάσουμε λίγο αυτό (απ' το επίμετρο του Δημ. Γιατζουζάκη στον πρώτο τόμο της τριλογίας):

Φαίνεται ότι η αποστολή της Ρώμης εν τω κόσμω τούτω δεν έληξεν διότι και σήμερον ακόμη, μετά τον μεγάλον πόλεμον, όταν επνευσε εκ Ρωσίας άνεμος ερημώσεως, ανατρέπων θρόνους, καθεστώτα και πολιτισμούς, έίδομεν έναν μόνο άνδρα να ορθώνεται εναντίον αυτής της θυέλλης και ο ανήρ ούτος ήτο Ιταλός: ο Ντούτσε. Δημιουργήσας τον φασισμόν και θέσας αυτόν φραγμόν εις το κύμα της καταστροφής και των ουτοπιστικών ιδεών έσωσε τον κόσμον από της επανόδου εις τη βαρβαρότητα. Εδημιουργήσατε ένα καθεστώς, το οποίο ήδη εμιμήθη η Γερμανία και εις όλα τα έθνη υπάρχουν ήδη φασιστικοί πυρήνες οι οποίοι αργά ή γρήγορα θα επιβληθούν.
Ιούλιος του 1935, Γ. Κονδύλης, αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης.

Μπορεί να φαίνεται άσχετο, αλλά θεωρώ ότι το ΠΑΣΟΚ, με την πολιτική του, επιτείνει την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα. Ακόμη και αν δεχτώ πως ο ΓΑΠ είναι βαθιά δημοκράτης, δεν παύει να μου θυμίζει τον Τζιολίτι, τον φιλελεύθερο πρωθυπουργό της Ιταλίας, ο οποίος, σε μια περίοδο οξύτατων κοινωνικών αντιθέσεων και μεγάλης αναταραχής, όταν ο Μουσολίνι κέρδιζε σε λαοφιλία, αγρόν ηγόραζε.
Είναι απλό: όσο ο ΓΑΠ επιτίθεται στα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα, όσο σκορπά το φόβο για το μέλλον, τόσο θα κερδίζει έδαφος η ακροδεξιά ρητορική, η οποία αποτελεί μια δίοδο για εκτόνωση του φόβου και της οργής προς τους εύκολους στόχους, για παράδειγμα τους μετανάστες.
Ο φασισμός άλλωστε δεν έχει έρεισμα μόνο στους μεγαλοαστούς (αν έχει πλέον, διότι νομίζω πως τα δικά τους συμφέροντα, ήδη απ' τον Σημίτη, μια χαρά τα εξυπηρετεί ο δικομματισμός) αλλά κυρίως στους μικρομεσαίους και τους μικροαστούς που φοβούνται οτιδήποτε τους βγάζει απ' τη βολεψιά τους. Βλέπε Αγιο Παντελεήμονα. Βλέπε αγανακτισμένους πολίτες. Βλέπε όσους διαμαρτύρονται γιατί δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά τους εξαιτίας των διαδηλώσεων.
Και δεν είναι μόνο ελληνικό το φαινόμενο: δες το κίνημα του τσαγιού στις ΗΠΑ, τον Μπερλουσκόνι που συνεργάζεται με την ακροδεξιά, δες τον Σαρκοζί που διώκει τους Ρομά.
Ελα ξανά εδώ. Και δες τη χτεσινή διακαναλική του ΓΑΠ. Το δίλημμα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" ξάφνου έγινε "ή ψηφίζεις Σγουρό και Καμίνη ή πάμε σε εκλογές".
Πάρε τώρα μια βαθιά ανάσα και ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί:
Ζήτω το έθνος, ζήτω η πατρίς, ζήτω οι πασόκοι social media consultants!
Ζήτω η ΔΟΥ, ζήτω η ΥΠΕΕ (πρώην ΣΔΟΕ), ζήτω ο πράσινος εθελοντισμός - εκούσιος ρουφιανισμός.

Κυριακάτικο φραπεδάκι και αριστερό βήμα διαλόγου

11 το πρωί και οι πολίτες της Θεσσαλονίκης, αντί να είναι μέσα στον «Αλέξανδρο», για τη εκδήλωση του βήματος διαλόγου της Αριστεράς, ήταν αραχτοί στον Καφεναί. Ο Argos γκρίνιαζε ήδη: εν μέσω δημοτικών κι αυτοί κάνουν ομιλία για την αριστερά, ουστ.... (διάβασε περισσότερα, read more @frappelections)

Περί τιμονιού

Γειά χαρά.
Φαντάζομαι θα έχετε διαβάσει άπειρα ίδιου τύπου ποστ αλλά δε γίνεται να μη καταθέσω και εγώ τη δική μου πλευρά θα σκάσω. Και το ξέρετε.
Μπορεί λοιπόν να είναι ιδέα μου-μπορεί και όχι-αλλά ο εκνευρισμός από την αβεβαιότητα της εποχής μας εκφράζεται σε ένα μεγάλο βαθμό στο τιμόνι. Όσοι έχουν δουλειές που τους επιβάλλουν να είναι συνεχώς στους δρόμους με καταλαβαίνουν αυτή τη στιγμή νομίζω.
Τι εννοώ:
Λόγω της δουλειάς μου είμαι, σχεδόν, κάθε μέρα έξω. Γυρίζω όλη την πόλη. Περνάω αναγκαστικά σχεδόν πάντα τον χειρότερο δρόμο του κόσμου, τον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης αλλά και από το κέντρο. Εκεί όπου θες βάλιουμ μετά για να ηρεμίσεις. Το θέμα είναι ότι αυτό το πράγμα το κάνω εδώ και τρία περίπου χρόνια. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορώ να καταλάβω τη διαφορά.
Τέλος γενικού πάμε στο ειδικό.
Χωρίς αμφιβολία μια από τις πρώτες ομάδες επαγγελματιών που θίχτηκαν πολύ από την κατάσταση είναι οι ταξιτζήδες. Μένω σε μια περιοχή που έχει πιάτσα. Σας μιλάω ειλικρινά, η πιάτσα σχεδόν ποτέ δεν είχε ταξί να περιμένουν. Τώρα η ουρά εκτείνεται μέχρι τον απέναντι δρόμο. Απόσταση πάνω από 30 μέτρα. Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα στο κέντρο. Η πιάτσα στην Μητρόπολη κάνει κύκλο στην Τσιμισκή. Είναι τραγικό. Επειδή παρκάρω συχνά κοντά στην πιάτσα τους περνάω πολλές φορές από εκεί και τους ακούω να συζητούν. Είναι σε τραγική κατάσταση. Δε ξέρουν τι να κάνουν. Οι περισσότεροι είναι οδηγοί που δουλεύουν για ένα μεροκάματο και όχι κάτι παραπάνω. Πολλές ώρες στο τιμόνι για να βγει ένα ψωρομεροκάματο με πολλά προβλήματα.
Αυτά τα δέχομαι.
Αυτό που δε δεχόμουν ποτέ ήταν η συμπεριφορά τους στο δρόμο. Γιατί μπορεί ρε φιλαράκι ο δρόμος να είναι αυτός που σου δίνει το μεροκάματο αλλά σε αυτό το δρόμο αν θες βγάζω και εγώ το ψωμί μου κατά μια έννοια. Πλέον έχουν ξεφύγει. Η αγωνία για το μεροκάματο που δε βγάινει, τους έχει κάνει εριστικούς. Το παραβιάζω κάθε είδους προτεραιότητα, κάθε είδους φανάρι έχει γίνει πλέον θεσμός. Και όχι μόνο αυτό. Τα κορναρίσματα και το χέρι να κουνιέται έξω από το παράθυρο σαν του καραγκιόζη, τα οργισμένα μούτρα, τα γυαλιά ηλίου που χοροπηδάνε στο πρόσωπο λόγω της μανίας με την οποία εξφενδονίζουν μπινελίκια είναι αμίμητη. Επίσης είναι και ο φόβος. Όχι μόνο για το αύριο αλλά και για το ότι έχουν φάει πεσίματα. Πας για μεροκάματο και δε ξέρεις αν θα ξαναγυρίσεις. Και αυτό σωστό.
Εγώ τι φταίω;
Πάμε στους υπόλοιπους. Νομίζω καμία φορά ότι οδηγώ στην Μουμπάι. Να το ξέρετε. Η αποθέωση είναι το φανάρι της Κατσιμίδη από Καυτανζόγλειο για περιφερειακό. Θέλω να μεταμορφωθώ σε ένα τεράστιο τρανσφόρμερ και με μια κίνηση να πατήσω κάτω το διπλανό αυτοκίνητο που έχει χωθεί για να περάσει το φανάρι. Στη λωρίδα που κανονικά φεύγεις ευθεία περνώντας όόόόόλους τους άλλους καθυστερώντας τους πίσω. Μόνο και μόνο για να περάσεις πρώτος. Δηλαδή κάτσε ρε φίλε οι υπόλοιποι μαλάκες είναι; Περιττό να σας πω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση στις περισσότερες φορές είναι ακριβό αυτοκίνητο δίπλα σας.
Ή ταξιτζής.
Νεύρα;Είναι απίστευτο αυτό που βλέπω κάθε μέρα. Νομίζω ότι θα πάθουν εγκεφαλικό ή κάτι τέτοιο. Για ένα πράγμα όπως ξέρω γω
(ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!Η ΣΑΛΜΑ ΧΑΓΙΕΚ ΜΠΑΛΑΜΟΥΤΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΥΡΗ ΘΕΑ)
γκουχ γκουχ συγνώμη είμεθα ένα σοβαρό μπλόγκ εδώ αλλά έχει και τη Φρίντα στο ΝΕΤ...συνεχίζω
Για ένα πράγμα λοιπόν όπως το ότι ευγενικά άφησες να περάσεις ένας τύπος που περίμενε, ο πίσω όχι μόνο θα κορνάρει σαν τρελός χαπάκιας αλλά θα σε στολίσει και με ότι μπινελίκι υπάρχει. Δε λέω να γίνει κάτι πιο χοντρό. Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Έχεις μπροστά σου μια ουρά 4 αυτοκινήτων. Κάτι γίνεται για να περιμένεις δε μπορεί. Ο πίσω σου, που και αυτός δε βλέπει τι γίνεται πατάει τη κόρνα και χτυπιέται στο τιμόνι.
Φλάς;Καθρέπτες;Όχι δεν υπάρχουν για να κάνουν το αυτοκίνητο πιο όμορφο. Έχουν μια χρησιμότητα.
Για να μη το παίζω έξυπνος να πω ότι έχω καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα μέσα από τη δική μου εμπειρία. Είμαι πολλές ώρες μόνος στο αυτοκίνητο. Ακούω ραδιόφωνο. Κάποια στιγμή το βαριέμαι. Βάζω αθλητικό ραδιόφωνο όχι τόσο για να ακούω όσα λένε όσο για να ακούγεται ότι κάποιος μιλάει. Να ξέρετε αυτός είναι και ο λόγος που οι ταξιτζήδες ακούνε πολύ τέτοιου είδους ραδιόφωνο. Μετά το ραδιόφωνο παίζει και εγώ χάνομαι στις σκέψεις μου. Το πόσο ύπνος μου λείπει τελευταία γιατί ο μικρός Πάμπλο (από τον Γκαρσία) βγάζει δόντια, ποιοί λογαριασμοί είναι απλήρωτοι, τι γίνεται με τη δουλειά, τι γίνεται με τους πολιτικούς...όλα αυτά ανεβάζουν το θερμόμετρο του μυαλού.
Και ξαφνικά μέσα σε όλα αυτά ο τύπος απέναντι περνάει το ΣΤΟΠ. Χωρίς να σου δώσει σημασία. Εξοργίζεσαι. Μου έχει τύχει να κατέβω και να κάτσω κάτω από το ΣΤΟΠ. Να το δείχνω στον τύπο που είναι μέσα στο αμάξι, και με πολύ μπλαζέ και ήρεμο ύφος να του λέω ότι αν δε ξέρει να διαβάζει και αν έχει αχρωματοψία ας ξεχωρίζει το σήμα από το πολυγωνικό σχήμα του "αν ξέρεις κάτι από γεωμετρία".
Το θέμα είναι ότι και αυτός δεν είδε το ΣΤΟΠ γιατί κάτι αντίστοιχο με εμένα έχει στο μυαλό του. Η δουλειά που δε πάει καλά, το δάνειο, η γκρίνια της γυναίκας του, ακόμα και ο ΠΑΟΚ που δε πάει καλά.
Μη γελάτε παιδιά. Η καθημερινότητα μας έχει γίνει δυσβάσταχτη. Πολλά νεύρα μαζέυονται. Το αφεντικό που σε πρήζει, οι προθεσμίες, να βρουμε δουλειά το παιδί και οι ανάγκες του...και δε ξέρεις τι θα γίνει αύριο. Να σχεδιάσεις; Μπορείς; Πριν έλεγες ότι νταξ τα πράγματα είναι δύσκολα αλλά το κάνω γιατί φτιάχνω κάτι για το μέλλον. Τώρα ζούμε για να δουλεύουμε και να πληρώνουμε και να μη φτάνουν και και και...και ζντούμπ!Πέφτεις πάνω στον άλλο. Και εκεί είναι που επιτέλους το σώμα σου που αρρωσταίνει και αυτό επειδή είναι άρρωστη η ψυχή σου, ξεσπά. Μπροστά δεν είναι το αφεντικό, ούτε κάποιος μαλάκας πελάτης με παράλογες απαιτήσεις. Οπότε οι αντιστάσεις κάπτωνται. Και ξεσπάς. Ξεσπάς γιατί αλλοιώς θα σκάσεις. Όλη αυτή η αρνητική ενέργεια κάπου πρέπει να διοχετευθεί.
Το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι δε μπορούν να το κάνουν αυτό αλλού. Να διοχετέυσουν δηλαδή αυτήν την αρνητική ενέργεια σε μια άλλη δραστηριότητα ας πουμε. Το κάνουν μόνο στο τιμόνι. Και γίνεται σε όλους.
Με πρώτο εμένα.
Όταν έπιασα τον εαυτό μου να φωνάζει και να βρίζει χυδαία ένα τύπο που τόλμησε να βγει στο δρόμο χωρίς να με ρωτήσει με αποτέλεσμα να ξεσκιστώ στα φρένα για να μην τον τρακάρω κατάλαβα ότι ούτε εγώ πάω καλά. Αλλά το ζήτημα είναι ότι μετά ένιωσα καλύτερα. Είπα 3 μπινελίκια σε ένα άγνωστο μέσα από την ασφάλεια του αυτοκινήτου μου και ηρέμισα. Αλλά σκέφτηκα ότι δε γίνεται κάτι πρέπει να κάνω. Έκοψα και το τσιγάρο και τα νεύρα είναι πολλά. Οπότε άρχισα να βρίσκω τρόπους, πάω ξέρω γω για τρέξιμο το οποίο βοηθάει πολύ. Αλλά θέλει κι άλλο. Προσπαθώ σε τέτοιου είδους περιπτώσεις να το παίρνω στην πλάκα. Και κάτι γίνεται.
Το θέμα είναι ότι υπάρχει οργή. Οργή που διοχετεύεται σε λάθος καταστάσεις.
Φοβόμαστε παιδιά. Να το παραδεχτούμε να τελειώνουμε. Φοβόμαστε να τα βάλουμε με αυτούς που μας γάμησαν τη ζωή.
Και τα βάζουμε μεταξύ μας.

Κλοπη Εμψυχου πραγματος

ειπα να γραψω σημερα για καποια θετικα πραγματα που ανακαλυπτω λογω κρισης
πχ την λιγο περισσοτερη ευγενεια που βλεπω οταν παω να ψωνισω ,ειδικα σε συνοικιακα μαγαζια,ή τις τιμες του καφε σε μαγαζια μεχρι προτεινος με υφος χιλιων καρδιναλιων,που αναγκαστηκαν να βαλουν πακετο καπουτσινο και φρεντο με 1 ευρω και αισθανομαι και παλι σαν να ειμαι ευρωπεος ηταλως πχ που αγοραζω εσπρεσσο με πανινι 2 ευρω
..οι εξελιξεις ομως με αναγκασαν να ασχοληθω με την ειδηση της χθεσινης ημερας
...πηγαν τα μελη της τροικας να συζητησουν με καποιον για το μισθωμα του σπιτιου που θελουν να νοικιασουν και αυτος χωρις να ξερει ποιοι ειναι τους ζητησε στην αποδειξη να φαινεται το μισο ποσο και τα αλλα μαυρα
για να αλλαξει αυτο η ατομοκεντρικη κοινωνια πρεπει να περασουνε 200 χρονια και με την προυποθεση αυτη η αλλαγη να γινει μεσω της παιδειας
...θατανε μεγαλη ευτυχια να μπορει κανεις να κλεψει και να πουλησει το σωμα του(υποκειμενικη κλοπη εμψυχου πραγματος+Αυτοπωληση)
αυτον τον αθλο μονο οι πουτανες το καταφερνουν και αυτο βεβαια για οση ωρα κραταει το γαμησι ελεγε ο Πετροπουλος το 79
και παρολα αυτα που παρατηρουμε καθε μερα γυρω μας αντι να αναλυουν στα σχολεια τους στιχους του αγγελακα συνεχιζουν να μαθαινουν στα παιδια ποιηματα για εθνικες παλλιγεννεσιες και φωτοβολταικα
..απ το καινουργιο δισκο του yann tiersen ακους το palastine

Ταμελέ

Είχαμε πάει στη θάλασσα. Ηταν πολύ ωραία. Βουτούσαμε στις γαρίδες, τις καραβίδες και τις κατσαρίδες, τις πιάναμε με χέρια γυμνά και τις καταπίναμε αμάσητες, προσφορά υποψηφίου δημάρχου. Προεκλογική συγκέντρωση στα βοτσαλάκια και όλο κλαίνε τα πασοκικά τα καβουράκια για τα θυμαράκια όπου θα στείλουν τον Σγουρό τα Δημαράκια. Σύσσωμη παρούσα η συντακτική ομάδα του φραπελέξιονζ, αλλά δεν ερχόταν η πτηση για τη Μόρντορ που οι πασόκοι την κάνανε μουσείο και βάλανε το Χρυσοχοϊδη να φυλάει τις πύλες, φορώντας φουστάνι από μπρόκολα, πεταμένα απ' την κουζίνα του μάστερ σεφ, βγαλμένα απ' τον κάδο σκουπιδιών, όπου εμφανιζόταν γνωστός καλλίγραμμος καλλίπυγος τραγουδιστής, μέχρι που έσκασε η βόμβα του ασφαλιστικού και δεν υπήρχε τίποτε πια, μόνο κουλούρια Θεσσαλονίκης, απ' το μηδέν ως το άπειρο κι υπήρχε ησυχία και ευτυχία και αγάπη ρε μουνιά.
Κι ύστερα ανάρτησαν τα στοιχεία μου στο διαδίκτυο.
Γιατί πατρίδα μου είναι η ΔΟΥ.

τους εσκουπισαν τα ΜΑΤια

....Οι ισπανικές εφημερίδες έχουν μειώσει τον αριθμό των εργαζομένων τους κατά 39% τα τελευταία 6 χρόνια.
εδω κρατανε ακομα ....μαλλον γιατι βγαζουν εξυπνα πρωτοσελιδα και αγοραζει ο κοσμος...
TA NEA πχ σημερα μου θυμισαν τον ελευθερο τυπο του ριζου
...δακρυσε η αθηνά
επικολυρικομπουζοκοποπικο πρωτοσελιδο
με αναφορες σε
κακους συμβασιουχους,δακρυα ιδρωτες,σοσιαλδημοκρατια,τατιανισμοι,πιρι ρεις,καλο μπατσοκ,βλακες απεργοι διωχνεται τους τουριστες,οδηγος πως να μην σας κλεβουν στο πετρελαιο ρεμπο,μοντεσκιε,΄Λευθερης Παπαδοπουλος
(Κάποιο άγαλμα που μ' είδε με θυμήθηκε κονσεπτ)
...εδω θελει φαντασια ρε....το καλο πρωτοσελιδο θα ηταν
τους εσκουπισαν τα ΜΑΤια
απο τον αφορητο λαικισμο νομιζω οτι εχει περισσοτερο ενδιαφερον
η θρησκευτικοποπ πλευρα της ζωης
και ο αεναος αγωνας κατα του bar code

panem et circenses

οτι δεν σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο
κριση και φορους εσεις?
σουβλακια χαλβαδες και στρινγκ εμεις
panem et circenses

α και οι βλακες που σπαμαρουν για τις δημοτικες εκλογες
ειτε ειναι εταιριες



ειτε πολιτικοι περαστε απ το πανυγυρι να κερασουμε κανα γιαουρτι

...και καμια κλοτσια

καλυτερος και απο τζενται με ομπρελλα Σαμουραι

…Στην κρίση γίνομαι δημιουργικός….

Σήμερα ξύπνησα ενθουσιασμένος
Η καινούργια μέρα έφερε και μια καινούργια ενότητα στο μπλοκ
μπλοκομαρκετινγκ ονομάζεται η προσπάθεια προώθησης χρήσιμων προϊόντων
Που σκοπό έχουν την τόνωση της κατανάλωσης ,την ευεξία του αγοραστή
Καθώς και την περαιτέρω αξιοποίηση των εκάστοτε καταναλωτικών προϊόντων σε ευρύτερες χρήσεις
Φιλε αναγνωστη
Σε ταλαιπωρουν τα πρωτοβροχια?
Θες να γαμησεις καποιον στο ξυλο?
Εσυ φιλε παοκτση εισαι οκ η χρειαζεσαι κατι σπεσιαλ για το γηπεδο?
Εσυ μορτη που πας στις πορειες ακομα κανεις ντου με μαδερια? …(εχει βγει κατι άλλο πιο χαιτεκ από αυτό που μπορεις να αντεξεις αν εισαι φαση π.α.μ.ε)…αλλα την δουλεια του την κανει μια χαρα
H Π+ΚΑΠΑ βλακομαρκετινγκ επε με περηφανεια παρουσιαζει
Την Ομπρελλα Σαμουραι




θα τηρηθει αυστηρα σειρα προτεραιοτητας
για τις πρωτες 10 παραγγελιες
μια αλληγορικη κουπα της σαλονικης
που ενω ονομαζεται φραπεδουπολη
απεικονιζει τον λευκο πυργο σε φλυτζανι για νεσκαφε

Πάρε αυτή βρωμερέ επαναστάτη!

Σήμερα έπεσε στα χέρια μου αυτό:
Πριν από ακριβώς 18 χρόνια!








Δε θα ασχοληθώ με αφίσσες Τόρι Σπέλινγκ, Κίμ Μπάσινγκερ και Σιλβέστερ Σταλόνε. Αλλά θα ασχοληθώ με αυτό το διαμαντάκι...



Περιμένω στα σχόλια σας όσους έχετε καταφέρει να αναγνωρίσετε (περιμένω ειδικά τον panwsK να βγάλει πολλούς)

ΥΓ Ξενέρωσα πάντως γιατί είναι τεύχος χωρίς "Τερματοφύλακα γιατρό" και "Κούτσα Κούτσα προς τη δόξα"