Γεια χαραντάν

Είμαι εξαιρετικά κουρασμένος αλλά δε μπορούσα να μη πω ένα γεια. Λέω να σας φτιάξω τη διάθεση με ένα photo αφιέρωμα. Πάμε;
Και αναφορά σε σατανική δικαστική περιπέτεια του παρελθόντος και έχει και το κλειδί για το αφροδίσιο σας. Θαυμάστε αυτοκίνητο. Δείτε τις φλοκάτες στα καθίσματα και θαυμάστε την πίσω πλευρά στην επόμενη φωτογραφία:
Ω Θεέ μου δηλαδή...
Η θέση εργασίας του άτακτου. Η φώτο είναι τραβηγμένη στό το σπίτι ενός φίλου. Η απάντηση στην εύλογη ερώτηση τι σκατά θέλει εκεί η οθόνη ήταν ότι δεν ήξερε που άλλου να τη βάλει.

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΡΕΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΑΛΑΧΑΔΙΝΟ ΕΚ ΠΑΡΙΣΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΓΝΙΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΤΕΣΣΑΡΗ

Από τη προθέρμανση...και οι επόμενες κατά την είσοδο του ΠΑΟΚ και της γειτονιάς στον αγωνιστικό χώρο.
πρώτα έτσι...

και μετά έτσι...
'Άντε παιδιά θα σας "ξαναδώ" σύντομα...

ΥΓ Σαλαδίνε δυο πράγματα θα σου πω. Το standing ovation στο Λαμπριάκο. Όλο το γήπεδο ξέσπασε σε τρελή χαρά όταν μπήκε μέσα. Δε το έχω ξαναδεί αυτό...λες και μας έκανε χάρη ο Κούπερ. Ο οποίος άκουσε και το τρελό σύνθημα: "Έκτορ Κούπερ, Έκτορ Κούπερ τα τσ%^$#$@#$ που μας κάνεις είναι σούπερ..."

Η εμμονή με τον Γουόλτερ Μίτι

Οταν ήμουν μικρός, 7-8 χρονών, ας πούμε, μαζί μας έπαιζε συχνά μπάλα ο Νεκτάριος, καμιά δεκαπεντάρια χρόνια μεγαλύτερός μας τότε (ή τουλάχιστον έτσι με φαινότανε). Ο Νεκτάριος ήταν αυτό που λέμε μπαλαδόρος. Φοβερές ντρίμπλες. Έκανε μάλιστα και σπικάζ όσο είχε στα πόδια του την μπάλα: “Μητρόπουλος με την μπάλα, Μητρόπουλος, Μητρόπουλος, περνάει στον Αναστόπουλο, Αναστόπουλος ξανά στον Μητρόπουλο, κάνουν το ένα δύο, σέντρα του Μητρόπουλου, γυριστό του Αναστόπουλου και γκόόόόόλ...” Περιττό να σας πω ότι πρώτον ο Νεκτάριος ήταν Ολυμπιακάκιας και δεύτερον ο Μητρόπουλος ήταν τ' αριστερό πόδι του Νεκτάριου και Αναστόπουλος το δεξί. Τότε τον Νεκτάριο τον αποκαλούσαμε μεταξύ μας “αγαθιάρη”. Ο αστικός μύθος που διαδίδανε κάποιοι ήταν ότι έχασε τα μυαλά του απ' το πολύ διάβασμα.
Καλή του ώρα του Νεκτάριου, όπου κι αν είναι.
Πώς όμως και γιατί τον θυμηθηκα;
Εδώ και μέρες λέω να κάνω ένα ποστ για τον Γουόλτερ Μίτι. Ποιος είναι αυτός; θα μου πειτε. Μη βιάζεστε.
Είχα φτιάξει το προσχέδιο στο μυαλό μου μιας φανταστικής συνέντευξης απ' τον Γουόλτερ Μίτι, στον Πάνο Τακανόλα, ειδικό συνεργάτη του EYNIW σε ζητήματα λογοτεχνικής παρερμηνείας και ιστορικού προτσές της λαϊκής Δεξιάς. Πρόλαβα μάλιστα να γράψω το εξής, προτού κολλησω:

Ο Απόλλων Λεπίκ, ήρωας του Ζ.Μπ.Εβέτ, κάποιον μου θυμίζει.
Ο Απόλλων Λεπίκ είναι βιβλιοφάγος. Και δυστυχής.
Κάποιος του προτείνει να βγάλει κέρδος απ’ τη βιβλιοφαγία του. Να ψάξει να βρει σε παλιές δημοσιεύσεις, σε παλιά λαϊκά αναγνώσματα κάποιους φόνους, κάποιο αποτρόπαιο έγκλημα, μια φρικιαστική αλλά αληθινή ιστορία γεμάτη πάθος, αίμα, σπέρμα. Και να την γράψει σε βιβλίο, όχι μεγαλύτερο από 150 σελίδες. Σχεδόν εξαθλιωμένος οικονομικά, βουτά στις βιβλιοθήκες. Και προτού συναντήσει αυτό, για την ακρίβεια αυτή που ψάχνει, συστήνει σε μένα, που απογοητευμένος απ’ όσα μου συμβαίνουν, καταρρακωμένος ψυχολιγικά, συναντώ… τον Γουόλτερ Μίτι. Και του παίρνω μια συνέντευξη, μπας και μάθω ποιος πραγματικά είναι ο Γουόλτερ Μίτι.

Κάπου εκεί θεώρησα ότι η καταγραφή μιας φανταστικής συνέντευξης του Γουόλτερ Μίτι (ποιος διάλο είναι αυτός είπαμε;) στον Πάνο Τακανόλα θα είναι μια πράξη πολύ... γουολτερμιτική, κι αποφασίζω να αλλάξω κείμενο. Γράφω τα εξής:

Είχα κατά νου να αναρτήσω μια φανταστική (όσον αφορά την ποιότητα αλλά και όσον αφορά την προέλευσή της) συνέντευξη με τον Γουόλτερ Μίτι, την οποία θα υπέγραφε ο Πάνος Τακανόλας, ειδικός συνεργάτης του Everything you know is wrong, ειδικός στην παρερμηνεία της σύγχρονης λογοτεχνίας και στο ιστορικό προτσές της λαϊκής δεξιάς. Μόνο που σκέφτηκα ότι θα ήταν μια (μια ακόμη για την ακρίβεια) γουολτερμιτική πράξη εκ μέρους μου. Κι εξηγούμαι. Μικρός διάβαζα πολύ Μπουκόφσκι, ο οποίος, στο Τοστ Ζαμπόν, αυτοβιογραφούμενος και αναφερόμενους στη δική του νιότη, αναφέρι μεταξύ αλλων συγγραφέων που του άρεσαν τον James Thurber. Σήμερα, διαβάζοντας το “Οδός αποκεφαλισμένης γυναίκας” του Ζαν Μπατίστ Εβέτ, διαβάζω για ένα τύπο, τον Απόλλωνα Λεπίκ, δυστυχή, εξαθλιωμένο από πολλές απόψεις κάτοικο του Παρισιού, ο οποίος βρίσκει παρηγοριά στα βιβλία. Διαβάζει πάρα πολύ. Και όταν δεν διαβάζει ονειροπολεί. Αλλά δεν είναι ονειροπόληση ακριβώς: είναι περισσότερο μια κατάσταση “Γουόλτερ Μίτι”. Φαντασιώνεται, αυτός με την κοινή, πολύ κοινή, πιο κοινή δεν γίνεται, ζωή,

Και στο σημείο αυτό κόλλησα χοντρά. Κάπου στη βιβλιοθήκη μου πρέπει να υπήρχε ένα βιβλίο του Τζέημς Θέρμπερ. Λες να ήταν αυτό στο οποίο γινότανε η πρώτη αναφορά στον Γουόλτερ Μίτι; Το βρήκα κάπου καταχωνιασμένο. Πήρα και το Τοστ Ζαμπόν του Μπουκ. παραμάσχαλα για να αντιγράψω επακριβώς το χωρίο όπου γίνεται η αναφορά στον Θέρμπερ. Αμ δε! Τζίφος όλες οι αναφορές. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Ψάχνω, ψάχνω (μέχρι και στους υπότιτλους του έκτου επεισοδίου του πέμπτου κύκλου του House MD έψαξα, ξέρετε στο επεισόδιο με την έφηβη που λέει ψέματα...), ψάχνω ξανά στη βιβλιοθήκη μου, βρίσκω τελικά αυτό που ψάχνω και γράφω:

Είχα κατά νου να γράψω μια βαθυστόχαστη ανάρτηση για τον Γουόλτερ Μίτι. Ημουν σίγουρος ότι είχα διαβάσει για αυτόν στο βιβλίο του Ζαν Μπατίστ Εβέτ Οδός Ακέφαλης Γυναίκας. Κι όμως δεν βρήκα στις σελίδες του καμία αναφορά σε αυτόν. Στη συνέχεια η βαθυστόχαστη ανάλυση θα αναφερόταν στον Μπουκόφσκι, δηλωμένο θαυμαστή του Τζ. Θέρμπερ. Είχα σκοπό να κάνω ένα μικρό παιχνιδάκι-παραλληλισμό εμού (τρομάρα μου) και του Μπουκόφσκι: ο Μπουκ γράφει στο Τοστ Ζαμπόν για τα νιάτα του και την αγάπη του για τον Θέρμπερ, εγώ γράφω για τα νιάτα μου και την αγάπη μου για τον Μπουκόφσκι που με τη σειρά του στα νιάτα του αγαπούσε τον Θέρμπερ, ο οποίος Θέρμπερ έχει γράψει ένα βιβλίο για τον Γουόλτερ Μίτι το οποίο ήμουν σίγουρος πως είχα. Δεν το είχα: είχα μόνο το “η ζωή μου και οι δύσκολοι καιροί”, από εκδόσεις Δελφίνι. Καμία αναφορά στον Γουόλτερ Μίτι στις σελίδες του. Ομοίως ουδεμία αναφορά στο μπουκοφκισκό Τοστ Ζαμπόν, στον Θέρμπερ, παρότι όντως αναφέρει τα πρώτα ονόματα συγγραφέων που τράβηξαν τον νεαρό Χανκ προς τη λογοτεχνία. Του Θέρμπερ δεν υπάρχει. Ευτυχώς, δίπλα στο τοστ ζαμπόν, υπήρχε το ο Μπουκόφσκι για τον Μπουκόφσκι. Εκεί διαβάζω: “Ο τελευταίος καλός χιουμορίστας ήταν ο Τζέημς Θέρμπερ”. Αχά! Σκέφτομαι. Εδώ λοιπόν είναι η αρχή. Αμ δε! Το προαναφερθέν βιβλίο εχε αγορασθεί στις 26 Απριλίου του 08, ενώ του Θέρμπερ Μάρτη του 2003 στην Αθήνα. Αρα; Η κότα έκανε τ' αυγό ή τ' αυγό την κότα; Και ο Γουόλτερ Μπίτι (sic) πού κολλάει; Ποιος έγραψε για τον Γουλτερ Μπίτι (sic ξανά, το είχα χάσει λέμε); Ο θέρμπερ, βεβαίως, αλλά οχι στο βιβλίο που εγώ κατέχω. Κι ο

Εδώ πάλι κόλλησα: όλα αυτά δεν έχουν καμία αξία αν δεν βρω ποιο απ' τα πρόσφατα αναγνώσματά μου με έδωσαν το αρχικό ερέθισμα, την πρώτη μου επαφή με το όνομα Γουόλτερ Μίτι. Ψάχνω και στην “Φήμη” του Ντανιελ Κέλμαν, όπου τουλάχιστον δύο ήρωες είναι συγγραφείς, σε ουκ ολίγες περιπτώσεις υπάρχουν παιχνίδια ταυτοτήτων και εναλλαγής ρόλων, άσε δε που υπάρχει και ένας μπλόγκερ που θέλει να γίνει ήρωας μυθιστορήματος. Δεν μπορεί, εδώ θα βρσκεται η αναφορά στον Γουόλτερ Μίτι. Αρχίδια καλαβρίας. Εξουθενωμένος στοιχημάτισα τα τελευταία μου λεφτά στον Ροθ. Και ο γλόμπος πάνω απ' το κεφάλι μου άναψε. Πεντηκοστή πρώτη σημείωση της μεταφράστριας στο "Το φάντασμα φεύγει": Walter Mitty: Στο διήγημα του Τζέιμς Θέρμπερ “Η μυστική ζωή του Γουόλτερ Μίτι” [...] ο ομώνυμος κεντρικός ήρωας είναι ένας ονειροπόλος που φαντάζεται ότι είναι άλλοτε πιλότος εν καιρώ πολέμου, άλλοτε χειρουργός στα επείγοντα περιστατικά, άλλοτε διαβολικός δολοφόνος. Το όνομα του ήρωα πέρασε και στην καθημερινή ομιλία και έφτασε να σημαίνει σύμφωνα με το American Heritage Dictionary “εναν συνηθισμένο άνθρωπο, χωρίς πυγμή, που βαυκαλίζεται με φαντασιώσεις ανυπόστατων θριάμβων”.
Γουάου, σκέφτηκα, για μένανε μιλάει.
Γουάου, ξανασκέφτηκα, δες που πάλι, έστω και ξωφαλτσα, μέσα έπεσα και πολύ καλά έκανα και συνέδεσα τον Walter Mitty με τον Μπουκόφσκι. Διότι, στο Τοστ Ζαμπόν, ο έφηβος Χανκ, σπυριάρης, κοινωνικά απομονωμένος, τι κάνει; Γράφει τις πρώτες του ιστορίες, με ήρωα (ουσιαστικά τον ίδιο του τον ευατό) ένα σούπερ γαμάτο πιλότο εν καιρώ πολέμου. Τι είναι αυτό λοιπόν αν όχι ένα έστω τυχαίο κλείσιμο του ματιού του Μπουκ. προς τον Θερμπερ, απ' τον οποίον άλλωστε έχει επηρεαστεί;
Γουάου, ξαναμανασκέφτηκα, για αυτό τον θυμήθηκα τον Νεκτάριο; Ενιωσα μήπως ότι απ' τα πολλά βιβλία έχω αρχίσει να το χάνω λιγάκι τελυταία; Ή, έστω, ότι χαώθηκα μέσα στα βιβλία; Και εξ ου και το μπερδεμα με τον Απόλλωνα Λεπίκ, τον ήρωα του Ζαν Μπατίστ Εβέτ, που παραδέχεται: “περνώ τον καιρό μου διαβάζοντας -διαβάζω πολύ, υπερβολικά ίσως, η ύπαρξή μου δεν είναι παρά αυτά τα αναγνώσματα που γεμίζουν το εσωτερικό μου κενό”.
Γουάου, φυσικά μετά από όλα αυτά έπρεπε να γκουγκλίσω. Γκουγκλίζοντας έμαθα ότι υπάρχει και ψυχολογικό σύνδρομο Γουόλτερ Μίτι, ότι το βιβλίο του Θέρμπερ έχει γυριστεί και ταινία (πολύ παλιά) και ότι... σούπερ γούαου ξαναγυρίστηκε πρόσφατα και αναμένεται να βγει στις αίθουσες μέσα στο 2010 με πρωταγωνιστή τον Μάικ Μάγιερς.
Γουάου, ξανασκέφτηκα. Πάλι μπροστά απ' την εποχή μου είμαι. Σκέτη πρωτοπορία ο πούστης.
Και φυσικά αυτό ακριβώς είναι που λέμε σύνδρομο Γουόλτερ Μίτι.



ΥΓ. Στο σχετικο λίνκ της γουικιπίντια, αναφέρονται αρκετά τραγούδια (κάποια απ' αυτά πολύ αξιόλογα) που στους στίχους τους μιλάνε για τον Γουόλτερ Μίτι. Το άνωθι κλάσικ αναφέρει:
Every bit of clothing ought to make you pretty
You can cut the clothing, grey is such a pity
I should wear the clothing of Mr. Walter Mitty

Σχετικά λινξ: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9

Να εμβολιαστούμε γρήγορα, να πάρουμε αντισηπτικό και μάσκα

Η γρίπη των χοίρων μας έχει τρομοκρατήσει.

Υποψιάζομαι πως κάποιοι τα αρπάζουν χοντρά από τις φαρμακευτικές. Η Καθημερινή σήμερα στο πρωτοσέλιδο γράφει "Δύο νέοι θάνατοι από τη νέα γρίπη". Στα ψιλά γράμματα βέβαια μαθαίνουμε ότι οι δύο νέοι θάνατοι αφορούν σε άτομα με ανοσοκαταστολή (ο ένας λευχαιμία και ο άλλος πολυοργανική ανεπάρκεια). Δίπλα στο προπαγανδιστικό (με στόχο την τρομοκράτηση και την αποδοχή του εμβολιασμού) κείμενο της Καθημερινής υπάρχει και το βαρυσήμαντο ρεπορτάζ της κας Γαλήνης Φούρα με τίτλο "Ανθεκτικός ο ιός της αμφιβολίας", στο οποίο αναφέρει ότι η κοινωνία είναι αρνητική ως προς τον εμβολιασμό και ψέγει τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που αρνούνται να εμβολιαστούν. Φυσικά δεν παραλείπει να τονίσει ότι ο ιος "έχει κάνει θραύση στα σχολεία" και ότι "σε όλον τον κόσμο από τις ΗΠΑ μέχρι την Κίνα οι εμβολιασμοί φθάνουν τα 65 εκατομμύρια".

Επειδή τα συγκεκριμένα άρθρα πηγάζουν είτε από βλακεία είτε από σκοπιμότητα θα αναφέρω τα βασικά επιχειρήματα αντίστασης στην τρομοϋστερία της γρίπης.

- η νέα γρίπη είναι ήπια με συνηθισμένα συμπτώματα. Από αυτήν κινδυνεύουν μόνο όσοι έχουν σοβαρό πρόβλημα υγείας, όπως στις τρεις περιπτώσεις θανάτου στην Ελλάδα. Μιλάμε για ανθρώπους που βρίσκονται στην εντατική και για τους οποίους μια απλή οποιαδήποτε λοίμωξη μπορεί να τους δώσει το τελειωτικό χτύπημα.
-Η κοινή γρίπη ετησίως έχει εκατοντάδες χιλιάδες θύματα παγκοσμίως, ενώ η πολυδιαφημισμένη νέα γρίπη εδώ και ένα χρόνο δεν έχει προκαλέσει πάνω από 7.000 απώλειες.
-Τα κράτη του δυτικού κόσμου είχαν ήδη συμφωνήσει με τις εταιρίες για την αγορά των εμβολίων πριν γίνουν οι απαραίτητοι εργαστηριακοί έλεγχοι. Οι μέθοδοι προπαγάνδας που χρησιμοποιήθηκαν στην παρούσα φάση, η απουσία αντίστοιχης καμπάνιας για πραγματικά θανατηφόρες ασθένειες σε παγκόσμιο επίπεδο και η βιαστική προσπάθεια μαζικού εμβολιασμού πληθυσμών (με πολιτικές, οικονομικές και υγειονομικές προεκτάσεις) μπορούν παρά μόνο να προκαλέσουν υποψίες.
-Οι λέξεις Baxter, Tamiflu, Roche, Relenza αν γκουγκλαριστούν δίνουν πολλές απαντήσεις. Οι φαρμακευτικές της Δύσης προκαλούν εδώ και δεκαετίες στην Αφρική περισσότερους θανάτους από κάθε ψευτογρίπη (αλήθεια, θυμάστε την άλλη, φοβερή, γρίπη των πτηνών και την τρομαχτική νόσο των αγελάδων;). Οι προσπάθειες κυβερνήσεων της Αφρικής να φτιάξουν φτηνά δικά τους εμβόλια μπλοκαρίστηκαν με ποικίλους τρόπους με συνέπεια να πεθαίνουν εκατομμύρια όχι μόνο λόγω στέρησης για παράδειγμα φτηνών φαρμάκων για το AIDS, αλλά από ασθένειες που εδω και αιώνες δεν απειλούν το δυτικό κόσμο. Τα τελευταία χρόνια η πίεση κατά των φαρμακευτικών να αλλάξουν στάση απέναντι στους φτωχούς συγγενείς του τρίτου κόσμου έχει αυξηθεί. Συνεπώς, χρειάζεται να ενεργοποιηθεί η αγορά της Δύσης (να κάνουμε κανα συμβόλαιο καλό, να πουλήσουμε κανένα Tamiflu και κανένα αντισηπτικό), με μεθόδους προπαγάνδας και τρόμου. Μόνο έτσι θα ισοσκελίσουν οι εταιρίες αυτές τις απώλειές τους από τον έλεγχο των χωρών του τρίτου κόσμου. Σε πρωτη φάση και με τη συνεργασία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και των μίντια καλά τα καταφέρνουν.

Εδώ ένα κείμενο της Αριστερής Ριζοσπαστικής Συνεργασίας Ιατρών για το φάντασμα της γρίπης, τα κέρδη και την παραγωγή τρόμου και πειθάρχησης.

Εμάς καλούν τα βιολιά

Υπάρχει και αν ναι πόσο μεγάλο είναι –ναααα τόόόόσο, με το συμπάθιο- ένα χάσμα μεταξύ καλλιτέχνη και φιλότεχνου κοινού; Μπορεί κάθε φιλότεχνος να είναι και καλλιτέχνης; Η εμμονή μου με τη λαϊκή κουλτούρα, σε κάθε της μορφή, λέει ναι. Η λογική μου λέει όχι (το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι, που λέει και ο Λουντοβίκ απ’ τα Ανώγεια). Σίγουρα (λέξη-φετίχ κάθε ποδοσφαιριστού που σέβεται τον εαυτό του και μιλάει σε δημοσιογράφους, όπως το καμουτσίκι και το τσίγκινο βρακάκι για κάθε σαδομαζό, όπως η ιδρωμένη πατούσα για κάθε ποδολάγνο, όπως τα σιρόπια και τα εξωτικά φρούτα για τους ερωτοφαγάδες) ο καλλιτέχνης έχει γίνει κοινωνός της τέχνης των άλλων –όντας ταυτόχρονα «φιλότεχνο κοινό»-, την έχει αφομοιώσει και δημιουργεί ομορφιά. Ο φιλότεχνος αρκείται μόνο στο να κοινωνεί, να απολαμβάνει αυτή την ομορφιά. Και μπορεί άμα λάχει να ούμε να ζηλεύει τους ήχους, τις λέξεις, τις εικόνες. Μπορεί ενδεχομένως και να εμπνέεται απ’ όλα αυτά. Και να προσπαθεί, λίγο-πολύ μαϊμουδίζοντας, να δημιουργήσει ομορφιά κι αυτός. Έστω ότι αποδέχομαι τη γνωστή (άμα πας ταξίδι, να μου πάρεις μία) πίπα ότι ο φιλότεχνος μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει καλλιτέχνης, ότι τεσπά οι καλλιτέχναι δεν είναι δα οι εκλεκτοί του Θεού ή των Μουσών ή εντέλει πλάσματα με διαφορετική αν όχι ανώτερη εγκεφαλική χημική σύνθεση απ’ τους μη καλλιτέχνες (κι ας έλεγε ό,τι παπαριά ήθελε ο Πλάτων, ας τους έστελνε και στην αρχαία Σιβηρία), αλλά, αν είναι έτσι, ειλικρινά πείτε μου, πότε ήταν η τελευταία φορά που εσείς δημιουργήσατε τέτοια ομορφιά σαν του Τζεημς Απόλο στο κάλεσμα των βιολιών; Εγώ πάντως, ομολογώ μετά πάσας, ασίστ και κάρφωμα στην αντίπαλη (αφού σε αρέσουν τρίποντα, πάω σε άλλη) μπασκέτα, ειλικρίνειας, πέρα από κάτι ύπουλες, απροσδόκητες πορδές, στον τομέα της ομορφιάς, της τέχνης, της δημιουργίας, δεν έχω κάτι περισσότερο να επιδείξω.

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη,
φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο.
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.

Bourgogne

Dans les vignobles, Bourgogne, 15 Novembre

Fixin, Bourgogne, 15 Novembre

Monthelie, Bourgogne, 14 Novembre


Les vignerons révolutionnaires, Bourgogne

Επεξήγηση: Το σύνθημα στον τοίχο δε γράφτηκε προφανώς από κάποιο καλλιεργητή αλλά μάλλον από τους χιλιάδες που συρρέουν στη Βουργουνδία για να δοκιμάσουν τα περιβόητα κρασία της. Ως κρασί του τριημέρου ψηφίστηκε ομόφωνα το Corton-Charlemagne Grand Cru. Οι τιμές του κυμαίνονται μεταξύ 61-165 ευρώ. Αν και λευκό, αγαπήθηκε φανατικά, όταν το δοκιμάσαμε σε αυτή την κάβα στο σατό του Corton. Φυσικά μείναμε στη δοκιμή, καθώς κανείς δεν είχε να διαθέσει 70 ευρώ για να το αγοράσει.

Αρχή χωρίς τέλος

Ήταν Χριστούγεννα, το μόνο σίγουρο - να'ταν το 2000 ή το 2001, δε μπορώ να πω με βεβαιότητα. Κοιτάζω φωτογραφίες και προσπαθώ να συνδυάσω γεγονότα στο μυαλό μου, αλλά και πάλι...

Αλλά αυτά τα ίδια γεγονότα εν τέλει είναι που έχουν σημασία. Σ' αυτή τη μικρή πόλη περιτριγυρισμένη από βουνά που βρέθηκα εντελώς συμπτωματικά, με μια παρέα που μόνο από σύμπτωση τελικά δε διασπάρθηκε εν μία νυκτί. Τόσο ασύμβατη.

Εκεί όμως έτυχε (;) να βρίσκεται και ένας αγαπημένος φίλος, μόνιμος κάτοικος τότε, λόγω καταγωγής φυσικά. Ένας φίλος που μπορεί οι καιροί να φύγαν, κάποιες χαζοπαρεξηγήσεις να υποδαυλίσαν τη σχέση, αλλά το δώρο εκείνων των Χριστουγέννων δε θα το ξεχάσω.

Και ήταν δύσκολα Χριστούγεννα, δεν ξέρω αν φταίνε τα βουνά που δεν άφηναν καμιά ελπίδα διαφυγής, ο βαρύμαγκας της παρέας ή μάλλον ο χαμένος μεγάλος έρωτας που βρισκόταν θαμμένος σε κάθε σημείο της πόλης (πόσο τραγική ειρωνία αλήθεια τώρα πια!).

Μάλλον η συναισθηματική καταβύθιση που μας προσφέρουν κάποιοι ήχοι να μην είναι τόσο αποτέλεσμα της καλλιτεχνικής τους αξίας (αν υπάρχει κάποιο βαρόμετρο αντικειμενικής εκτίμησης αυτής της αξίας), αλλά, το κυριότερο, συνάρτηση των δικών μας συγκυριακών συναισθηματικών δαιδάλων. Έκτοτε τους Tindersticks τους κουβαλάω μέσα μου και αυτοί με κυριεύουν σε κάθε μου συναισθηματική ολίσθηση (χμ, πολύ συναίσθημα έχει πέσει σε μια παράγραφο και υπονομεύει την κυνική μου allure...).

Εντούτοις, καινούριο άλμπουμ για τους tindersticks, κι ας πούμε ότι αυτή είναι η μικρή μου αχίλλειος πτέρνα αγαπητέ. Αυτή η φωνή πάντα με κάνει να δακρύζω, νά, το παραδέχομαι, τί να κάνω;

Δε θα πρωτοτυπήσω, ένα από τα τόσο γνωστά και λατρεμένα...

Παπαρίγιες 2

Μετά τις Παπαρίγιες Νο 1 αποφάσισα να επιστρέψω για το Σίκουελ.
Πάμε λοιπόν. Θα σας αντιγράψω τι είπε και θα κάνω και ένα σχόλιο. ΟΚ; Το κείμενο είναι απ' εδώ και απ' εδώ. Με bold τα σημεία που πρέπει να προσέξετε.

"Aπό το σκοπευτήριο της Καισαριανής, επέλεξε η γενική γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, να μιλήσει για τις "αντικομμουνιστικές" όπως τις χαρακτήρισε εκδηλώσεις στο Βερολίνο, με αφορμή τα 20 χρόνια από το γκρέμισμα του τείχους. Όπως τόνισε η κ. Παπαρήγα: "Νιώσαμε την ανάγκη σήμερα να βρεθούμε εδώ, σ’ αυτόν τον ιερό για το λαό τόπο, όπου Έλληνες παρέδωσαν στους Γερμανούς, κομμουνιστές πιστούς και αμετανόητους στην υπόθεση της λευτεριάς της πατρίδας, εν γνώσει του ότι θα εκτελεστούν ή, στην καλύτερη περίπτωση, ότι θα τους στείλουν στα γνωστά στρατόπεδα της Γερμανίας. Προτίμησαν νεκρούς τους αμετανόητους και μαχητικούς κομμουνιστές παρά ζωντανούς αγωνιστές για τη λευτεριά".

Σημείο Νο 1
Οι εκδηλώσεις ήταν μόνο αντικουμουνιστικές. Μόνο. Και επίσης: Μόνο κουμουνιστές ήσαν όσοι εκτελέστηκαν στην Καισαριανή. Βέέέέέέέβαια. Κανείς άλλος. Μόνο κουμουνιστές. Όσοι δε πρόλαβαν να διαγραφούν μάλλον.

Συνεχίζουμε:
"Νιώσαμε την ανάγκη να έρθουμε εδώ γιατί σήμερα στο Βερολίνο, η αφρόκρεμα των ιμπεριαλιστών και τα δευτεροκλασάτα στελέχη τους και οι σύμμαχοί τους - ανάμεσα σε αυτούς και ο Έλληνας πρωθυπουργός - πήγαν να γιορτάσουν την πτώση του τείχους. Πανηγυρίζουν και καταλαβαίνουμε γιατί πανηγυρίζουν. Γιατί γι’ αυτούς η ελευθερία και η δημοκρατία εμπεδώνονται πάνω σε μια ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία. Γι’ αυτούς ελευθερία και δημοκρατία είναι να καταπατούνται τα δικαιώματα των λαών, να ληστεύουν την εργατική τάξη, να διαιρούν λαούς, να κατακερματίζουν ή βίαια να προσαρτούν κράτη. Γι’ αυτούς η ελευθερία και η δημοκρατία είναι συνώνυμες με τον πόλεμο του κεφαλαίου, αλλά και με τον πόλεμο με τα όπλα. Όλοι αυτοί που μαζεύονται στο Βερολίνο έχουν ξεχάσει τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο τείχος που υψώνουν οι Ισραηλινοί μέσα στην Παλαιστίνη".

Σημείο Νο 2
Οκ εδώ έχει κάποιο δίκιο. Αν δε μιλούσε για το τείχος αλλά γενικά θα της έλεγα και μπράβο. Παμε στο ψητό:

«Το τείχος το επέβαλε ο ιμπεριαλισμός να υψωθεί και έγινε ακριβώς παραμονές, όταν τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα απειλούσαν να εισβάλουν στο Βερολίνο, ιδιαίτερα βεβαίως στο ανατολικό Βερολίνο, στο έδαφος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Και ρωτάμε: Δεν είχε δικαίωμα ένας λαός, μια εξουσία εργατική ή η οποιαδήποτε κυβέρνηση να σεβαστεί τα σύνορά της και να υψώσει το τείχος μέσα στο έδαφός της; Σκεφθείτε αν μέσα στην Αθήνα είχαμε τρεις - τέσσερις δήμους που ανήκαν σε έναν στρατό Κατοχής, θα ήταν ελεύθερα, μπες βγες; Γιατί η Δυτική Γερμανία στην ουσία λειτουργούσε με το ΝΑΤΟ, με τους Αμερικανούς σαν στρατός Κατοχής. Απ’ τη μία μεριά ευθύνεται για τη διαίρεση της Γερμανίας και από την άλλη ήθελε τη βίαιη προσάρτησή της».

Σημείο 3
Μα την Παναγία δυσκολεύομαι να σχολιάσω. Δικαιολογεί δηλαδή το τείχος των Ισραηλινών που ανέφερε πιο πάνω; Αλλά θα μου πει όχι εκεί δεν ισχύει γιατί οι Παλαιστίνιοι δεν είναι στρατός κατοχής. Τότε όμως γιατί δεν είπε κάτι για την Κύπρο; Και εκεί υποτίθεται στρατός κατοχής υπάρχει. Αλλά η Κύπρος δεν είναι σοσιαλιστική άρα ότι κάνει δεν είναι σωστό ε; Από την άλλη πόσο σίγουρη είναι ότι το τείχος στήθηκε για να κρατήσει κάποιους έξω; Μήπως Αλέκα μου στήθηκε για να κρατήσει κάποιους μέσα; Τέτοιες μαλακίες κάνει μετά πλεξούδα ο κάθε Άδωνις.
Και πάμε για το κλείσιμο:
"Εμείς για άλλη μια φορά υπογραμμίζουμε ότι είμαστε με την πλευρά του σοσιαλισμού. Υπερασπιζόμαστε το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε για τη μεγάλη συνεισφορά του και στους λαούς που γνώρισαν το σοσιαλισμό και για την ανθρωπότητα. Και είχαμε το θάρρος και την τόλμη να βαθύνουμε και να αναδείξουμε τις αιτίες που οδήγησαν στην καπιταλιστική παλινόρθωση. Γι’ αυτό παλεύουμε με νύχια και με δόντια και δεν πρόκειται να παραιτηθούμε από την πάλη για το σοσιαλισμό, έναν σοσιαλισμό που στην Ελλάδα θα έχει όλα τα καλά του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και βεβαίως θα ενσωματώσει τα διδάγματα από τις αρνητικές εμπειρίες. Αν νομίζουν αυτοί που μαζεύονται σήμερα στο Βερολίνο ότι οι λαοί θα συμφιλιωθούν με την ιμπεριαλιστική πραγματικότητα πέφτουν έξω. Αργά ή γρήγορα οι λαοί θα σηκωθούν πολύ ψηλά, ακόμα ψηλότερα απ’ ότι έγινε στον 20ο αιώνα".

Τώρα...σωθήκαμε Αλέκα...
Τώρα σωθήκαμε...

Ουφ!

Αδρεναλίνη κανένας δε θα μείνει.
Πάρτε μια φώτο για αρχή, τραβηγμένη από κινητό όχι αηδίες:



Καιρό είχα να εμφανιστώ απ' εδώ και με πιάσαν οι νοσταλγίες, οι θυμοί που είμαι μακριά από την μπλογκόσφαιρα του Πάνω Κ. και διάφορα άλλα. Απλώς χωρίς να θέλω να δικαιολογηθώ τον τελευταίο καιρό τρέχω πολύ και είμαι συνήθως πτώμα ετούτη την ώρα. Πέρα από αυτό πολλά θα ήθελα να πω και εγώ για όσα γίνονται αλλά από την άλλη δε νομίζω ότι θα προσθέσω κάτι καινούργιο. Φανταστείτε ότι από τις φωτιές στην Αττική προσπαθώ να μπω μια μέρα εδώ και να σας δείξω με φώτο ποιόν έστειλε ο Αντ1 με πολύ θράσος στις φωτιές:
Ότι μου λείπει όμως η παρέα σας αυτό ναι.

Και για να καταλάβετε. Ξυπνάω στις 6.30-7.00 για να κάνω ένα ντούζ. Κάνω ένα καφέ τον πίνω με ένα τσιγάρο και ξυπνάμε τον μικρό παίκτη. Α!Φωτογραφία έχω καιρό να σας δώσω. Ε, θα σας δώσω:
Να τον ντύσεις, να του δώσεις το γάλα, να τον πείσεις ότι πρέπει να πάει παιδικό και φύγαμε. Εκεί φτάνω, ανάλογα με την κίνηση, περίπου στις 8:10- 8:15. Να αφήσω τον μικρό μέσα στα κλάματα να μου πουν οι παίκτριες τι θέλουν από τη ζωή μου (γιατί δεν τον κουρεύετε, βάλτε του άλλο παντελόνι κόψτε του την πιπίλα και λοιπές μαλακίες). Καρφί για τη δουλειά. Συσκεύασε, κανόνισε τι θα πάει που, μάλωσε με την παραγωγή γιατί ορισμένες φορές τον παίζει (ένας είναι αλλά πως ακούγεται αυτό το παραγωγή ε;) φύγε στους πελάτες άκου ότι μαλακία θες για τον εκτυπωτή τους και πάλι πίσω μίλα με τους άλλους που έχουν πρόβλημα συννενοήσου για τις επόμενες μέρες...όλα αυτά με μια ανάσα. Πήγε 5.30 φύγε στο σπίτι. Να φύγω να ψάξω παρκάρισμα να φτάσω στο σπίτι κατά τις 18.15. Νύχτα πάει τώρα το χειμώνα γαμώ το για να γυρίσω. Να φάω σαν τον Λούη (Χριστοδούλου) να αλλάξουμε τον παίκτη να παίξουμε λίγο και θα μπει για μπάνιο. Μετά θα δούμε λίγο Σρεκ, αυτοκίνητα, Νέμο και τέτοια (έχω μάθει απέξω ατάκες μιλάμε όπως:
"Μπορείς να το κάνεις μεζεδάκι"
"Τι λέτε παιδιά;Θα μου πηγαίνει το μπλέ της Ντινόκο;ΤΟ ΜΠΛΕ ΤΗΣ ΝΤΙΝΟΚΟ"
και άλλες).
Ο μικρός όταν έχει πάει στον παιδικό στις 9.00 κοιμάται. Σας πληροφορώ ότι 9.01 θέλω να πάω για ύπνο. Αλλά πρέπει να δω λίγο και την Άφρο. Να δούμε πως πήγε η μέρα μας. Να μιλήσουμε για ότι έχουμε να κάνουμε τις επόμενες ημέρες. Πάει 10.00 και πάω για ύπνο. Τις περισσότερες φορές κοιμάμαι μετά από τουλάχιστο μια ώρα. Πρέπει πρώτα να μου περάσει η υπερένταση της ημέρας. Όλα αυτά γίνονται όταν ο μικρός είναι εντάξει και δεν έχει λιώσει στις ιώσεις. Η μύτη είναι κλειστή και δε μπορεί να πάρει ανάσα. Ξυπνάει. Έχει φλέματα και βήχει. Ξυπνάει. Και όταν ξυπνάει πολλές φορές σπάν τα νεύρα του και όλη μέρα είναι γκρινιάρης. (Αχ μετεωρίτα μου εσύ έχεις δυο. Κάνε υπομονή γιατί η κατάσταση είναι απάλευτη. Εμείς κάναμε το εμβόλιο της απλής γρίπης και δείχνει να δουλεύει. Αν έχω νεώτερα θα σου πω)
Μέσα σε αυτόν τον πανικό είμαι τώρα τελευταία. Σκέφτομαι και διάφορα άλλα, προλαβαίνω, για ότι γίνεται. Αλλά δεν έχω κουράγιο σήμερα να τα αναλύσω. Σήμερα ήθελα απλώς να σας πω ότι τρέχω σα το Βέγγο και ότι μου λείπει η επαφή μαζί σας. Κατασκεύασα και το tovromiko.blogspot.com που όμως δε θέλει και πολύ σκέψη. Ένας τυφλοσούρτης είναι και τέλος.Πάντως δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να γυρνάς στο σπίτι σα σκατά από την κούραση και ο μικρός να σου δείχνει το νέο του κόλπο:
Να σου ανοίγει την πόρτα αυτός γιατί πλέον φτάνει, να φωνάζει από πριν ανοίξει "Να ο μπαμπας" και να πέφτει στην αγκαλιά σου.
Και για το τέλος ένα αναρχικό σύνθημα βγαλμένο από τη ζωή:

Alice

Όταν πρωτοάκουσα την Alice Russell νόμισα ότι πίσω από αυτή τη φωνή κρυβόταν μια μαύρη παχουλούλα γυναίκα γύρω στο 1.70 το λιγότερο. Τελικά ένα ακόμα στερεότυπο καταρρίφθηκε, δείχνοντας ότι σόουλ και γκόσπελ τραγουδούν και μικροκαμωμένες λευκές Αγγλίδες, όπως πανκ μπορούν να τραγουδούν Έλληνες, μπάλκαν Γάλλοι και ρέγκε Γερμανοί. Η Άλις έπαιξε για δεύτερη φορά φέτος στο Παρίσι μαζί με την 8 μελή μπάντα της (ηλεκτρική, μπάσο, πλήκτρα, κρουστά, σαξόφωνο, τρομπέτα, τρομπόνι, βιολί) στο γεμάτο Bataclan. Το βίντεο είναι η λαϊβ στο Παρίσι διασκευή του Seven Nation Army με το οποίο πλάσαρα την Άλις στον ΠανωΚ. πριν καμία τριετία.

Alice-Russell - seven nation-army
envoyé par CoquineETCochone. -

• 2004 : Under The Munka Moon
• 2005 : My Favourite Letters
• 2006 : Under The Munka Moon II
• 2008 : Pot of gold

http://www.alicerussell.com/showscreen.php?site_id=46&screentype=site&screenid=46
http://www.myspace.com/alicerusselluk

Ζαχαροπλάστης ήτο ο πατήρ σου;

Συνέντευξη της απογόνου του ζαχαροπλάστου

στον δαιμόνιο συντάκτη του everything you know is wrong

Πανο Κρυφτούλη-Φτουξελευθερία

Μάλιστα κύριε Κρυφτούλη μου, ζαχαροπλάστης ήταν ο μπαμπάς μου, ο Βάγγος Ρεμοντέλος με το όνομα. Για αυτό ήμανε γλυκιά, μη με κοιτάς που με πήρανε τα χρόνια, ήμανε εγώ σαν τα κρύα τα νερά, κι όλοι οι μορφονιοί στη γειτονιά με κυνηγάγανε, αλλά τι τα θες; Εγώ ήθελα καριέρα, να γίνω ρε μοντέλο, όνομα και πράμα, και μετά να γίνω σταρ στον κινηματόγραφο και στον πεντάγραμμο. Πέντε δάχτυλα πήρα όμως όλα κι όλα, και ξέμεινα στο ράφι του ζαχαροπλαστείου να πιάνω σκόνη δίπλα στους κουραμπιέδες.

Που λες, κρατάμε οικογενειακώς από γενιά πολύ σημαντικιά, γαλλικιά. Ενας προ-προ-προπάππος μου ήταν Γάλλος, απ' αυτούς που ζούσανε στο Μεξικό, μη με ρωτάς τι διάλο έκαμνε ένας Γάλλος στο Μεξικό και πώς εγώ έφτασα να είμαι ελληνίς στο Κορδελιό, δεν ξεύρω να σου πω. Ρεμοντέλ, λεγότανε, ή Γεμοντέλ, δεν ξέρω, μπορεί να μην μπορούσε να πει το ρο ή να μην μπορούσε να πει το γάμα.

Γάματα εν γένει κυριε Κρυφτούλη. Και ζούσε εις Μεξικόν, τον 19ο αιώνα, ασκώντας την τέχνη του ζαχαροπλάστου κι αυτός. Και περνούσε αυτός καλά, κι οι άλλοι χειρότερα, αλλά στα αρχίδια του τού προ-προ-προπάππου μου, αυτός να ήταν καλά, κι όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν. Ε, και σε μια φάση που λες κυρ-δημοσιογράφε μου, αυτοί οι άλλοι, που μάλλον δεν περνούσαν τόσο καλά σαν τον Ρεμοντέλ, μανουριάσανε, παιχτήκανε και κάτι τσαμπουκάδες σε φάση αναμπουμπούλας, αναταραχής, ταραχής, σαν αυτής που τραγουδάει ο ΛεΠάς, αυγοταραχής, σαν αυτήν που προκαλούσε με τις ντρίμπλες του ο μέγιστος ο Χατζηπαναγής, κοινωνική εξέγερση να το πω, εμφύλια διαμάχη; Ο,τι κι αν ήταν, τον Ρεμοντέλ δεν τον ένοιαζαν τα εσωτερικά των Μεξικανών και οι βρομοπολιτικές τους. Αυτός ήθελε να ζει την ήσυχη ζωούλα του και να πουλά τα καιγαμώτα γλυκά του στους ντόπιους. Ελα όμως που του σπάσανε το μαγαζί. Και μια και δυο και τρεις φορές (ήταν σε σημείο κεντρικό, και γινόταν συχνά στόχος διασταυρούμενων πυρών). Ούτε κολυμπηθρόξυλο δεν έμενε, λαμπόγυαλο. Και απ' τη χαρά του πια δεν έλαμπε ο γερός ο Ρεμοντέλ. Ολα αυτά, κάπου στα 1828. Οταν ηρεμήσανε τα πράγματα και εγκαθιδρύθηκε μια ισχυρά κυβέρνησις, ο Ρεμοντέλ διεκδίκησε μιαν κάποιαν αποζημίωσιν. Και έπεσε στα πλοκάμια της σοβιετικού τύπου μεξικανικής γραφειοκρατίας. Και πώς να βγάλει άκρη; Να κάνει τι; Να κλείνει το ζαχαροπλαστείο για να τρέχει να πληρώνει χαρτόσημα, γρηγορόσημα και σιεστόσημα στους Μεξικανούς; Που αυτοί φταίγανε για το μαύρο του το χάλι; Ηταν δύσκολα χρόνια εκείνα κυριε Κρυφτούλη μου. Μη βλέπετε σήμερα στην Ελλάδα που έχουμε σοσιαλισμό και Παπανδρέου και επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης.

Είδε κι απόειδε ο προ-προ-προπάππος μου, ζήτησε τη μεσολάβηση του γαλλικού κράτους, που και τότε ένα μικρό μονάρχη είχε, μόνο που δεν είχε τόσο ωραία γυναίκα σαν αυτήν του κυρίου Σαρκοζί, αλλά είχε δύο ονόματα, και Λουδοβίκος και Φίλιππος, αλλά αν μου τα είπε καλά ο πατήρ μου, ο ζαχαροπλάστης, δεν είχε επίθετο, άρα τελικό αποτέλεσμα χι. Και αποφασίζει το γαλλικό το κράτος να απαιτήσει απ' το μεξικανικό αποζημίωση 600.000 πέσος, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο διά την εποχήν εκείνην, αν σκεφτείς ότι το μεροκάματο ήταν ένα πέσο. Και εκεί έγινε το τσιμπούρμπουλο, η διένεξις, πώς το λέτε εσείς οι μορφονιοί οι μορφωμένοι; Δώστα μου οι Γάλλοι, δεν στα δίνω οι Μεξικανοί, βρε θα μου τα δώσεις οι Γάλλοι, βρε τα αρχιδια μου θα παρεις οι Μεξικανοί, βρε θα σας πάρουμε και τα σώβρακα ξανά μανά οι Γάλλοι, μολών λαβέ το τρίτο το μακρύτερο μουλάρωναν οι Μεξικάνοι, ε πολύ θέλει; Εγινε πόλεμος εντέλει. (Θα μου πεις, μα καλά έγινε πόλεμος για πέντε κατεστραμμένες απ' το μεξικανικό Μπλακ Μπολοκ Μπλακ Φόρεστ; Τι τα θες; Κι ο Τρωικός έγινε για μια γκόμενα. Για να μη πω τίποτε για κάτι βραχονησίδες).

Πόλεμος λοιπόν. Δέκα χρόνια μετά. Το 1838. Αμ πώς! Της κακομοίρας έγινε. Κανόνια, μπαλωθιές, ναυτικό, αεροπορία, ιππικό, τοξότες, ολίφαντες, αρχαίοι Μακεδόνες με τις σάρισσες, πύραυλοι εδάφους εδάφους, σκουντ και πάτριοτ, διάφοροι κλανιστές και περδολάγνοι με θανατηφόρα χημικά αέρια... Της πουτάνας έγινε. Ε, σε μια φάση χώθηκε στη μέση και η Μεγάλη Βρετανία, βρε παιδιά, είπε σε Μεξικανούς και Γάλλους, look at the clock, it's almost tea time, δεν καθόσαστε να τα βρείτε; Ε, και καθίσανε και τα βρήκανε. Και υποσχέθηκε το Μεξικό να καταβάλει την αποζημίωση των 600.000 πέσος.

Τώρα αν την κατέβαλε ποτές στον προ-προ-προπάππου μου, τον εν Μεξικώ Γάλλο ζαχαροπλάστη ονόματι Ρεμοντέλ, τι να σας πω κύριε Κρυφτούλη μου, θα σας γελάσω. Αλλά αν την είχε πάρει, πιστεύετε πως εγώ θα ήμουν σήμερα στο ράφι ενός ζαχαροπλαστείου να κάνω ράστα στα κανταΐφια;

ΥΓ. Εν πολλοίς για την ανάρτηση αυτή ευθύνεται ο kapetank, που μου έδωσε αυτό το λινκ σήμερα το μεσημέρι.

Επίσης για τον Ρεμοντέλ πρωτοδιάβασα σήμερα, στο εξαιρετικό μυθιστόρημα του Κάρλος Φουέντες "Το κάθισμα του αετού", εκδ. Οπερα, μτφ. Κρ.Ηλιόπουλος. Και σημαντικότερο όλων: Πραγματικά στοιχεία για το Pastry War μεταξύ Μεξικου και Γαλλίας: 1, 2, 3

Ζωή ποδήλατο

Ένας απ' τους ανέμους, που κάποτε ανεπιτυχώς κυνηγούσε σε μια απ' τις πρώτες αποστολές που του είχε αναθέσει η Υπερεσία, λυσσομανούσε. Τα πλοία δεν είχαν αράξει ακόμη κι αυτοί που φέρανε την καταχνιά μάταια προσπαθούσαν να διακρίνουν κάτι πέρα από την πράσινη πικρή θάλασσα. Λες να τη βάψανε πράσινη οι πασόκοι; Λες να την μολύνανε με την πράσινη ανάπτυξη; Θα βρέξει, οι κεραυνοί ξεσπούν. Μακριά, πέρα απ' την ακτή, πάνω απ' τα κάστρα της ελπίδος, συννεφιάζει, κι ο Ντετέκτιβ Μπαϊράν, για να περάσει η ώρα, μετράει τ' αστρα μιας αγέλαστης άνοιξης.

Βγήκε στην ακτή. Έκατσε σ' ένα παγκάκι στην παραλία περιμένοντας να ξημερώσει. Λίγο παραπέρα κάποιος σούβλιζε το μικρό δάχτυλο του ποδιού μου. Σηκώθηκε και έκανε τράκα ένα τσιγάρο απ' τον Ντετέκτιβ Μπαϊράν, βάζοντας του κρυφά ένα χαρτάκι στην τσέπη. Αυτός τάχαμου αδιάφορα έψαξε στην τσέπη του, ξετύλιξε το χαρτάκι: μια διεύθυνση, τίποτε άλλο. Σκατά σύνδεσμος, σκατά πληροφοριοδότης.

Σε λίγο, να και το αντικείμενο, μεγάλο υποκείμενο, σύμφωνα με τις πληροφορίες, της παρακολούθησης. Μεσήλικας με πρόσωπο τσακισμένο, σκαμμένο. Κάποτε ωραίος άντρας, σήμερα ένας δραπέτης. Στα νιάτα του ήθελε να γίνει τενόρος. Πήγαινε συχνά στην αρένα όπου έδιναν εξετάσεις οι υπόψηφιοι τενόροι, κερδίζοντας τις πρώτες εντυπώσεις χάρη στην ομορφιά του. Στεκόταν ενώπιον των κριτών, ξυπόλητος στα αγκάθια, γυμνός ενώπιον του πλήθους, αλίμονο όμως, με το που άνοιγε το στόμα του, η γλώσσα του έβγαινε έξω, με έναν κούκο απάνω της, να χτυπάει την ώρα. Μετά τον κούκο, βγαίνανε άλλα πουλάκια, κάποια μάλιστα κάνανε και αυγά, τα οποία έπαιρνε το οργισμένο πλήθος και τα εκσφενδόνιζε στον αγγελικό υποψήφιο που δεν μπορούσε να τραγουδήσει, μόνον να κρώζει. Ο άπελπις τενόρος ήταν σε αδιέξοδο. Είχε άλλη μια ευκαιρία, του είχαν πει οι αρχόντοι. Αν δεν κατάφερνε να τραγουδήσει και πάλι, τότε θα τον παίρνανε και θα τον κάνανε ρολόι στην πλατεία. Ο υποψήφιος έβαλε τα δυνατά του, επουδενί δεν έπρεπε να βγει ο κούκος. Και τα κατάφερε. Ο κούκος δεν βγήκε. Ανοιξε το στόμα του κι από μέσα βγήκανε βατράχια. Τετέλεσται, του είπανε οι κριτές. Οι αρχόντοι, αφού πλέον τους ήταν άχρηστος ακόμη και ως ρολόι, τον κλείσανε στη Φυλακή του Κάτω Κόσμου, ένα απ' αυτά τα ιδρύματα με τα πειραματόζωα.

Εκεί στο γλυκοχάραμα, πήρε να βρέχει. Ομως ο πάλαι ποτέ φέρελπις τενόρος, νυν δραπέτης απ' το ίδρυμα, τραβούσε το δρόμο του χωρίς να δίνει σημασία. Από πίσω του, βρίζοντας θεούς και δαίμονες, και το γαμημένο το επάγγελμα, ο Ντετέκτιβ Μπαϊράν. Και περπατήσανε ώρες πολλές μέσα απ' τα ψηλα, θυμωμένα στάχυα. Αργότερα η βροχή πήρε να κόβει. Ο δραπέτης στάθηκε μια στιγμή ακίνητος, κοιτάζοντας ψηλά, σαν να βρισκόταν σε έκσταση, περιμένοντας το ουράνιο τόξο. Μετά τράβηξε πάλι το δρόμο του, μέσα απ' τις κερασιές που είχαν ανθίσει και φέτος, και καθώς φυσούσε ένα γλυκό αεράκι τα άνθη έπεφταν απάνω στους δυο διάβατες σαν ευωδιαστό χιονάκι. Ο Μπαϊράν συνέχισε να καταριέται το επάγγλεμά του και τη μοίρα του που γεννήθηκε σε αυτή τη χώρα, και όχι στην Ιαπωνία, όπου, όπως είχε πρόσφατα κάπου διαβάσει, οι εργαζόμενοι, καθε χρόνο, όταν ανθίζουν οι κερασιές, παίρνουν τριήμερη άδεια για να τις απολαύσουν. Αρχίδια σοσιαλισμό έχουμε, σκέφτηκε πικρά, μετανιωμένος για την πρόσφατη ψήφο του.

Φτάσανε στην πόλη. Πλέον ο Ντετέκτιβ Μπαϊράν ήταν σίγουρος για τον προορισμό του δραπέτη: οδός Αβύσσου, αριθμός 0. Καθώς προχωρούσανε ο ένας πίσω απ' τον άλλο, ο αστικός ιστός έχανε το χρώμα του σταδιακά, έγινε σέπια κι εντέλει ασπρόμαυρος. Ο δραπέτης έστριψε σε ένα στενό δρομάκι, την οδό Αβύσσου. Πίσω του έστριψε και κοντοστάθηκε ο Ντετέκτιβ Μπαϊράν. Στη μια άκρη του δρόμου ένας σωρός από σορούς σαραβαλιασμένων ποδηλάτων, στην άλλη μια γυναίκα, στο άνοιγμα μιας πόρτας, φορεί μια ζακέτα, που της φτάνει μέχρι τους ασταγάλους. “Κόπιασε”, λέει του τενόρου “να σε φιλέψω το κρασί των δειλών”.

Ξέρω πως, αν έλθω μέσα μαζί σου, της απαντά αυτός, θα κλάψω αύριο. Οπότε αντίο... καληνύχτα ζωή.

Κι αρπάζει ένα ποδήλατο απ' το σωρό κι αρχίζει να κάνει πετάλ σαν τρελός.

Μέλιο! φωνάζει αυτή. Δεν είμαι η Ζωή, η Αγράμπελη είμαι! Μάταια όμως. Είχε ήδη γίνει μια κουκίδα στον ορίζοντα.

Ο Ντετέκτιβ Μπαϊράν τα είχε πάρει στην κράνα: έβγαλε το καπέλο του, το δάγκωσε, το μασούλησε με μανία, το πέταξε κάτω, το τσαλαπάτησε. Πάλι του ξέφυγε το κάθαρμα. Πάλι θα τον κατσάδιαζαν στην Υπερεσία: Ηταν δυνατόν κοτζάμ ντεντέκτιβ και να μην ξέρει ποδήλατο;