Το μπλογκ μπήκε στην τελική ευθεία των εκλογών και μετά το σουρεαλιστικό κατόρθωμα πάλι του Πάνου στο προηγούμενο ποστ, κάτι που νομίζω ότι μεγάλη σχέση έχει κι αυτό με τις εξελίξεις.
Δόθηκε λέει στην κυκλοφορία άλλο ένα κομμάτι της Ιόνιας Οδού, η παράκαμψη του Αγρινίου έκτασης 34 χμ., και μάλιστα κάποιους μήνες πιο γρήγορα από τις αρχικές εξαγγελίες και χρονοπρογραμματισμούς.
Τώρα, το βρώμικο μυαλό μου δεν μπορεί παρά να σκεφτεί ότι η κωλοπιλάλα που τους έπιασε να τελειώσουν το έργο καμιά βδομάδα πριν τις ευρωεκλογές - και δεδομένης μάλιστα της πρακτικής των καθυστερήσεων στις οποίες μας έχουν συνηθίσει δεκαετίες τώρα - κρύβει κάποια πολιτική σκοπιμότητα. Ας με συγχωρήσουν οι πρωτεργάτες του πολιτικού μας συστήματος και των κατασκευαστικών εταιρειών για τη μισαλλοδοξία μου, αλλά πολύ καλό τάιμινγκ με φαίνεται πως έχουν.
Η αλήθεια είναι ότι σε αυτές τις εκλογές θα πάω κατά μισή ωρίτσα νωρίτερα στη μανούλα μου. Και, ντρέπομαι που το λέω, θα είναι και η καλύτερη δικαιολογία για να γλιτώσω και την υποχρέωση να περάσω για καφέ από το σόι στο Αγρίνιο - "Πούυυ, να μπαίνω βρε θεία μέσα στην πόλη; Τέτοιο ιστορικό γεγονός και να μην είμαι η πρώτη από την οικογένεια που θα το εγκαινιάσει; Θα περάσω στις επόμενες εκλογές..."
Αλλά, ακόμη και αν ωσάν άλλος Αλλαντίν έτριβα την κοιλίτσα του Καραμανλή και εν μία νυκτί κατασκεύαζε ολόκληρη την Ιόνια Οδό (και έβαζε και μια Νατάσα να σε χαιρετά κάθε που πέρναγες τα διόδια), πειράζει που και πάλι δεν υπήρχε καμία περίπτωση ποτέ (το ξέχεσα στις αρνήσεις...) να τους ψηφίσω;
Όχι, πείτε μου.
(Και μην αρχίσετε τώρα να βλέπετε σε συννεφάκια την εικόνα μου να τρίβω την κοιλιά του Καραμανλή γιατί θα ξεράσω..)
Μήπως να το χρησιμοποιήσει στην προεκλογική του καμπάνια ο γαλάζιος πρόεδρος; Τέλειο, τέλειο, γλιτς!
Αυτή η ιστορία πρέπει να τελειώσει με κάτι δικό μου. Κοιτάχτηκα σε ένα καθρέφτη φτιαγμένο από τριχωτές λωρίδες ακτινίδιων. Είχα βάλει το καλύτερο παλτό μου, από μέσα γυμνός, κι ήμουν έτοιμος να βγάλω τα αρχίδια μου βόλτα, έξω στη βροχή.
***
Στα πολύ παλιά τα χρόνια, στην αρχαία εποχή, ήταν ένα εργοστάσιο που έφκιαχνε πατάτες. Αλλά ετούτες οι πατάτες ήταν το κάτι άλλο βρε παιδάκι μου, πολύ σπέσιαλ, πολύ ξεχωριστές, δεν ήτο απλώς γεώμηλα, αλλά ντελικατέσεν. Μελωμένες, σοροπιασμένες, καραμελωμένες, γκλασέ, σε όλα τα πιθανά και απίθανα σχήματα, ενίοτε γεμιστές με λουκάνικο ή καραμελότσιχλα, θεωρούνταν είδος πολυτελείας, λιχουδιά απ' τις λίγες, έδεσμα προορισμένο για σημαίνοντα πρόσωπα. Ο αρμόδιος του εργοστασίου, που όλοι τον φωνάζαν απλώς Αρμόδιο, είχε για συνεργάτη, τον αδερφικό του φίλο και γειτονάκι του, απ' τους καλύτερους γείτονες που μπορούν να λάχουν σε άνθρωπο, και για το λόγο αυτό τον φωνάζανε άριστο γείτονα, Αριστογείτονα. Στον ελεύθερό τους χρόνο, οι δύο αδερφικοί φίλοι, ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτονας, ήταν φονιάδες καλλιτέχνες. Φιλοτεχνούσαν έργα του κώλου στην κυριολεξία. Φορώντας μόνο ο ένας τον άλλο σαν στενό κορσέ, γυμνοί απ' τη μέση και κάτω, βουτούσαν σε μια λεκάνη γιομάτη μπογιά κι ακολούθως αφήνανε τ' αποτύπωμα του κώλου τους πάνω στο χαρτί. Εξαιρετικά δημοφιλείς, οι δύο καλλιτέχνες απολάμβαναν καθολικής αναγνώρισης και οι πωλήσεις πήγαιναν καλά. Όταν όμως κάποια στιγμή αποφάσισαν να αλλάξουν τεχνοτροπία και να δημιουργούν έργα με τα σανδάλια τους καρφωμένα πάνω στον πάπυρο, συνάντησαν την απόρριψη, θεωρήθηκε το έργο τους βρόμικο, προσβλητικό και ιερόσυλο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πλάκωσαν κι οι Πέρσες. Κι επειδή η ιστορία έχει αποδείξει ότι ακόμη και οι Πέρσες, όσοι κι αν είναι, ποτέ δεν επαρκούν, αλλά χρειάζεται κι ένας Εφιάλτης, πλάκωσε και η Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Πέρσες, κατά μυριάδες, σε άψογους σχηματισμούς, έφτασαν πάνω στα υπερηχητικά τους πατίνια. Καθώς όμως την ημέρα εκείνη στην Αθήνα κυκλοφορούσαν τα μονόζυγα, άφησαν εκτός δακτυλίου τα πατίνια και φορώντας roller skates κατέκλυσαν τους δρόμους και τις πλατείες, τα γυμναστήρια και τις στοές, ακόμη και το εργοστάσιο πατάτας και το καλλιτεχνικό εργαστήριο των Αρμόδιου και Αριστογείτονα. Οι ιθαγενείς κάτοικοι σκιάχτηκαν. Τι θέλουν ετούτοι οι ξένοι εδώ; Σταδιακά, καθότι οι Πέρσες υπερτερούσαν αριθμητικά, οι ντόπιοι άρχισαν να νιώθουν ξένοι στον ίδιο τους τον τόπο. Όλοι; Όχι ακριβώς. Υπήρχε κάποια που είχε βολευτεί με τη νέα τάξη πραγμάτων. Η Ασπασία ήταν αυτό που λέμε πουτανάκι. Και παλιοχαρακτήρας σαφώς. Άλλωστε για το λόγο αυτό, από παλιά της είχε αποδοθεί ο χαρακτηρισμός «ε, τέρας». Άγνωστο πώς η Ασπασία έβγαζε τα προς το ζην. Οι φήμες επ' αυτού έδιναν και έπαιρναν και επικεντρώνονταν ακριβώς σε αυτό: ότι κι η Ασπασία τον έδινε και τον έπαιρνε. Κι αν ρωτούσες «ποιον;», όλοι χαμήλωναν το βλέμμα και απέφευγαν να δώσουν μια σαφή απάντηση. Επισήμως πάντως και η Ασπασία ήτο καλλιτέχνης. Έφκιαχνε κολιέδες με κοφτό μακαρονάκι. Ωστόσο ήταν κάθε άλλο παρά επιτυχημένη. Πήγαινε καθημερινά από ένα έργο της στον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα, τους έπιανε το γόνατο, τους έπιανε και λίγο πιο ψηλά, θερμή ικέτισσα, μπας και δεχτούν να το εκθέσουν στην γκαλερί τους. Αυτοί παίρνανε τον κολιέ, κι έτσι όπως αυτή ήταν γονυπετής εμπρός τους, την χύνανε με ένα ποταμό ψεμάτων και τη διώχνανε. Κατόπιν μαγείρευαν το κοφτό μακαρονάκι με σάλτσα πέστο και γελούσαν με την αφέλειά της. «Τα λόγια τους βρομάνε ψέμα και σκόρδο», σκεφτόταν η Ασπασία, αλλά επέμενε καθημερινά και περίμενε υπομονετικά, να γυρίσει ο τροχός, να σταματήσει να γαμιέται για τα προς το ζην η φτωχιά. Με την άφιξη των Περσών, η Ασπασία έκανε χρυσές δουλειές. Οι Πέρσες ξετρελάθηκαν με τις δημιουργίες της και, άμαθοι από υψηλή τέχνη, σνόμπαραν την τέχνη του κώλου των Αρμόδιου και Αριστογείτονα.
***
Νιώθω λίγο άβολα να γράφω για κάτι ξένο προς τα εμέ, για κάτι που δεν έχω ζήσει, μια ιστορία της οποίας ο ήρωας, κι αυτός που στο τέλος σώζει το κορίτσι, δεν είμαι εγώ ο ίδιος. Αυτή η ιστορία λοιπόν πρέπει να τελειώσει με κάτι δικό μου.
***
Κι ήρθε μετά η ευρωπαϊκή λαίλαπα με τη μορφή της κοινής αγροτικής πολιτικής, η οποία έβαζε τέλος στην παραγωγή πατάτας. Ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτονας βρέθηκαν στη δεινότερη των θέσεων. Δεν εξήγαγαν πλέον πατάτες και τα έργα του κώλου τους δεν τα αγόραζε κανείς. Απευθύνθηκαν σε μένα, οργανώσαμε ένα σχέδιο, τους έφερα σε επαφή με τους κατάλληλους ανθρώπους, και μια ωραία πρωία, η ήδη υπερπληθής Αθήνα, γιομάτη Ευρωπαίους με προτεταμένα φιλελεύθερα πέη και Πέρσες πάνω σε roller skates, δέχτηκε την επίθεση των παλιών καλών μου φίλων, των ανθρώπων των Μονάδων Αποκατάστασης της Τάξης, των από κρατικής μηχανής θεών, που συνήθως δίνουν τη λύση στις ιστορίες μου. Μέσα στον αχό της μάχης, στην κλαγγή των όπλων, στο ποδοβολητό των αλόγων, στην οσμή των δακρυγόνων, και καθώς η βροχή έπεφτε ράιτθρού, γυμνοί απ' τη μέση και κάτω, μουσκεμένοι ως το κόκαλο, ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτονας φόνευσαν την Ασπασία κραυγάζοντας «Πάρτα μωρή βρώμα! Τα αρχίδια του ΠάνουΚάππα πήρες τελικά!».
***
Σας το είχα πει απ' την αρχή: αυτή η ιστορία έπρεπε να τελειώσει με κάτι δικό μου.
YΓ. Κανονικά εδώ ταιριάζει περισσότερο το Potato Junkie των Therapy? αλλά βαριέμαι να ψάχνω.
...έλεγε παλαιότερον άσμαν του Τζίμιου Πανούσιου, και συνέχιζε απευθύνοντας χαιρετισμό στον κλασικό τον μαλάκα τον Ελληνα: "Νικόλα μαλάκα, Θανάση μαλάκα, Τζιμάκο μαλάκα" και ούτω καθεξής. Ασχετος ίσως ο προύστειος συνειρμός, εντούτοις αυτός μου ήρθε βλέποντας ετούτη τη φωτό του μοντέλου που γδύθηκε για χάρη της Ευρώπης.
Είναι όντως βαμμένημπλεη Εημι Ντάημοντ ή έχω αρχίσει από τώρα τα βιάγκρα;
Ελεγα τις προάλλες σε έναν καλό συνάδελφο και βιβλιόφιλο ότι ένα απ' τα πράγματα που με εκνευρίζουν στην ελληνική λογοτεχνία είναι η μιζέρια που ενίοτε αποπνέει, καθώς και η εμμονή με τον ταραγμένο ελληνικό 20ό αιώνα, ειδικά τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Κουτσοί στραβοί, νέοι και γηραιότεροι, όλοι οι συγγραφείς έχουν κάτι να πουν επ' αυτών, να εκβιάσουν συγκίνηση με τα δεινά εκείνων των χρόνων, όταν αδερφός σκότωνε αδερφό.
Πόσο γελοιωδώς μεταμοντέρνα, πόσο ψωνισμένη εντέλει αποδεικνύεται αυτή η άποψή μου. Διαβάζοντας το Μπέλα Τσάο του Σκρουμπέλου (εδώ ενα ενδιαφέρον σχετικό ποστ σχετικά με τον συγγραφέα), δεν ένιωσα να εκβιάζεται η συγκίνησή μου. Κι όσο κι αν μαγεύτηκα, όσο κι αν συγκινήθηκα, θύμωσα, γέλασα -έζησα δηλαδή την ανάγνωσή του ολόψυχα, με όλες τις αισθήσεις μου που έλεγε κι η Μαντώ- δεν ανίχνευσα καμιά μιζέρια. Μια αγάπη μόνο.
Κι ήρθε μετά ο Σαλαδίνος, ο οποίος -συμπτωματικά με μία μέρα διαφορά- ολοκλήρωνε την ανάγνωση ενός άλλου σκρουμπελικού αναγνώσματος, των Μπλε Καστόρινων Παπουτσιών, να μου πει περίπου το ίδιο πράγμα: Πόσο αγαπάει τους ήρωές του ο συγγραφέας αυτός, ό,τι κι αν είναι, ό,τι κι αν κάνουν, απ' όποια πλευρά κι αν στέκονται. Τους προσεγγίζει ανθρώπινα, με κατανόηση, εντέλει αγαπησιάρικα.
Τελικά είχε δίκιο το φιλικό εξ Αθηνών ζεύγος, ας τους πούμε ο Αγνωστος Χ και η Άγνωστη Ψ, όταν τον περασμένο Σεπτέμβρη, γνωρίζοντας τη δυσπιστία μου προς τους έλληνες συγγραφείς, με μυούσαν στον κόσμο του Σκρουμπέλου. Στη συνέχεια, μετά τις αργοπορημένες μεσημεριανές μπίρες, πήγαμε προς την παραδοσιακή πορεία της ΔΕΘ, όπου, ας μου επιτραπεί η υπερβολή, οι μέχρι τότε συμπότες, ως άλλοι ήρωες του Σκρουμπέλου, χωριστήκαμε, διασπαστήκαμε, και λίγο έλειψε να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο ο ένας απέναντι στον άλλο, καθώς άλλο μπλοκ ακολουθήσαμε εγώ με τον Χ και σε άλλο η Ψ με την Κ. Βρε μπας και είναι ακόμη εδώ ο διχασμός;
φιου.... πάει καιρός από τότε που έγραψα εδώ τελευταία φορά. Η αλήθεια είναι ότι πολύ μου έλειψε η φάση. Πω πω γειά σας ρε παίδες. Πάντως να ξέρετε όλο αυτόν τον καιρό εγώ δούλευα για αυτό το ιστολόγιο. Βέβαια... Να δείτε: Αρχικά έκανα κατασκοπεία στην τουαλέτα μιας εταιρίας στην οποία πολύ ευγενικά ζήτησα να επισκεφθώ και το ίδιο ευγενικά μου είπαν ότι μπορώ να χρησιμοποιήσω. Και εγώ τους ξεμπροστιάζω. Αλλά δε μπορώ να κάνω διαφορετικά...(Πάντως εγώ μια χαρά σημάδεψα)
Επίσης είδα τον τρόπο που το ΚΚΕ προσπαθεί να πάρει με το μέρος του τη νεολάια. Και κόντεψα να ξεράσω. Το συγκεκριμένο χαρτάκι εθεάθη έξω από το σχολείο που είναι πάνω στη Κλεάνθους. Μα πόσο χαζοί μπορεί να είναι; Έτσι θα πάρετε με το μέρος σας τους νέους ε;
Βρήκα επίσης όπως είχα κάνει και με το Βουλγαράκη παλαιότερα τι κάνει πλέον στη ζωή του ο Αριστοτέλης Παυλίδης.
Όπως επίσης ότι ο Παυλάρας σας την έσκασε. Δεν πέθανε αλλά είναι στην Κατερίνη και έχει ζαχαροπλαστείο. ΑΡΤΟζαχαροπλαστείο μάλιστα. Πρόλαβα επίσης να πάω και στους LOCOMONDO. Μπράβο στα παιδιά. Ξέρουν να παίζουν. Αν και πιστεύω ότι η περσινή συναυλία ήταν μάλλον καλύτερη. Είχα πάει μαζί με τον Πάνω Κ. και μπορεί να τους μεταβίβασε κάτι από την αύρα τους.
Επίσης μπήκα στην "Αργώ" μαζί με τον παίκτη και του έδειξα πόσο όμορφη είναι τούτη η πόλη. Δυστυχώς πλέον όμως μόνο από μακριά...
Θα επανέλθω. Να ξέρετε. Α! Παραλίγο να το ξεχάσω. Είμαι πλέον και στο twitter. Βέέέέέέέέέβαιααααα. Είδα ότι μπήκε ο Πάνως και είπα γιατί αυτός είναι καλύτερος δηλαδή από εμένα;;; twitter.com/Skordoputsoglou
ΥΓ Την Κυριακή όλοι στην Τούμπα να χειροκροτήσουμε τα παιδιά. Δε πήγαν καλά τα πλέιοφια αλλά δε γαμείς. Πρώτα απ' όλα δε παίξαμε καλά. Δεύτερων από όλα: ΚΑΚΟ ΜΠΑΣΤΑΡΔΕ. Να πάθεις αλωπεκίαση ρε. Έτσι μόνο θα μοιάζεις του Κολίνα. Γιατί διαφορετικά μια κοψιά με τον Κασναφέρη σε βρίσκω. ΥΓ2 Βγαλμένη από το πλέι στέισον η χθεσινή Μπάρτσα. Γι' αυτό την αγαπάμε. Πάμε μωρή ασθένεια... ΥΓ3 Αυτός με το 10 της Barca χθες...ίδιος ο Κουτσιανικούλης δεν είναι;;
Ο διαβόητος πλέον δαιμόνιος ρεπόρτερ του Everything you know is wrong, συνεχίζοντας τη μεγάλη έρευνά του σχετικά με το χαρτί, μάς μεταφέρει τη συγκλονιστική εξομολόγηση ενός απλού ανθρώπου, ενός νέου της διπλανής πόρτας, σχετικά με ένα μείζων κοινωνικό πρόβλημα, που ταλανίζει κρυφά ουκ ολίγους συνανθρώπους μας.
Ο Πάνος Σαχεσμένος ανοίγει την καρδιά του στον Πάνο Συγκαμμένο
Ονομάζομαι Παναγιώτης Σαχεσμένος. Στο σχολείο τ' άλλα παιδάκια με φωνάζανε Βρασίδα. Μόνη μου παρηγοριά, σ' εκείνα τα δύσκολα χρόνια, η λογοτεχνία. Σήμερα διαβάζω λιγότερο απ’ όσο θα ήθελα αλλά πάντως αρκετά. Αφοδεύω περισσότερο απ’ όσο θα ήθελα αλλά δεν ξεκωλιάζομαι κιόλας. Εδώ και αρκετό καιρό, απ’ τις απαρχές της οικονομικής κρίσης, σταμάτησα να αγοράζω μουσικά ή άλλου είδους περιοδικά. Ως συνέπεια αυτής μου της αναπόδραστης επιλογής, προέκυψε το εξής πρόβλημα: δεν μπορούσα να χέσω με την ίδια επιτυχία. Φυσικά η λύση ήταν απλή και μπροστά στα μάτια μου: η λογοτεχνία. Με τον τρόπο αυτό, η φυσική λειτουργία της εκκένωσης του εντέρου εξυψώθηκε σε μια απ’ τις σημαντικότερες της καθημερινότητάς μου, σε μια πραγματική εποποιία. Αντιλαμβάνεστε ωστόσο, κύριε Συγκαμμένε, ότι, αν ποτέ βρεθώ αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο -πράγμα που δεν εύχομαι ούτε στο χειρότερό μου εχθρό- το χαρτί υγείας να έχει τελειώσει και να το πάρω χαμπάρι μόνον μετά το πέρας της αφοδεύσεως, θα μου είναι δύσκολο να θυσιάσω τις σελίδες ενός βιβλίου λογοτεχνίας, διότι τοιαύτη επιλογή θα ήτο ανάλογος με τη ναζιστική καύση των βιβλίων. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό δε που μέχρι σήμερα δεν μου έλαχε κάποιο λογοτεχνικό πόνημα άξιο του χαρακτηρισμού «κωλόχαρτο», διότι Κύριος οίδε ποία θα μπορούσε να ήτο η κατάληξίς του. Μέχρι σήμερα ντρεπόμουν να εξομολογηθώ δημοσίως ετούτες τις υπαρξιακές μου αγωνίες, θεωρώντας ότι αποτελώ τον μοναδικό άνθρωπο στην πλάση που διακατέχεται από παρόμοιες, πέραν του ομαλού, ανησυχίες. Όμως να που οι Ιάπωνες αγαπάνε τη λογοτεχνία, αγαπάνε το χέσιμο, κι ως εκ τούτου αγαπάνε κι εμένα. Και είναι λογικό μια τέτοια εξέλιξη να προέρχεται απ’ τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, διότι οι Ιάπωνες θεωρούν ότι εις το βεσέ, πέρα απ’ τον Κούβελα, τις νέες ιδέες του και την Αϊσέ (κοπιράιτ: Τζίμης Πανούσης), κρύβονται και τα φαντάσματα… Τι σκέφτηκε ο δαίμων Ιάπων λοιπόν ίνα (Λαζοπούλου;) ικανοποιήσει τις ανάγκες όλων ημών; Ένα κωλόχαρτο-βιβλίο! Δηλαδή μια νουβέλα τρόμου γραμμένη σε ένα χαρτί υγείας! Το διαφημιστικό σλόγκαν για την προώθηση του βιβλίου «Drop» του Κότζι Σουζούκι (συγγραφέα του γνωστού Ring) είναι: Drop – Ένα τρομαχτικό πείραμα στην τουαλέτα.
Με δύο δίσκους το "Trust" και το "Zirzop", το οποίο σημαίνει στα τουρκικά παλαβός-τρελός, η Φατιμά και η 5μελής μούλτι-κούλτι μπάντα των Freedom Fries με έδρα την Αυστρία, περιοδεύουν στας Ευρώπας, συνδυάζοντας το σουϊνγκ και τη τζαζ με μουσικές των Βαλκανίων και μερικά σκα πανκ ξεσπάσματα. Ο πιο πετυχημένος χαρακτηρισμός που άκουσα για τη μουσική τους είναι το "post-ottoman swing", καθώς όλα τα μέλη προέρχονται από χώρες της οθωμανικής αυτοκρατορίας και συναντήθηκαν κάπου στην Αυστρία, όπου συνδύασαν τις μουσικές τους επιρροές. Το βίντεο από τη χθεσινή εμφάνισή τους στο μπαρ L'international στη μούλτι-κούλτι Belleville είναι μεγαλύτερο από 100ΜΒ και ο κύριος μπλόγκερ δεν το δέχεται. Κατά συνέπεια παραθέτω το κομμάτι "Trust" από τον καινούριο δίσκο τους και το "Istanbul" από τον πρώτο.
Απέναντι από το μπαρ ένα μπαρ-ξενοδοχείο-εστιατόριο με πλαστικές καρέκλες φιλοξενούσε μερικούς άραβες παππούδες που μάλλον δεν πολυενδιαφέρονταν για την έλευση της Φατιμά στο απέναντι μπαρ. Ενώ δίπλα στο Σενεγαλέζικο εστιατόριο μπαινοέβγαιναν διάφορες κυρίες με αφάνες και κοτσιδάκια και τα κουτσούβελά τους, επίσης αδιάφορες ως προς το γεγονός που με έφερε έως τη Belleville.
Εδώ ο χώρος της μπάντας στο myspace με 6 τραγουδάκια Εδώ το μπαρ στη Μπελβίλ με μουσικές από τα συγκροτήματα που εμφανίζονται αυτές τις μέρες. Ας σημειωθεί ότι δεν έχει είσοδο και ότι η μπύρα έχει 3 ευρώ και το ποτό 6 (τέτοια βλέπω και θυμάμαι το πρίνσιπαλ και κάτι άλλα τέτοια χαριτωμένα)
Αν ο ΠανωςΚ μάζευε φανταστικά αυτοκόλλητα πανίνι με τη φιγούρα του Stuart Staples, κι ο Σαλαδίνος, αντί να κοιμάται και να ξυπνάει με το θρόισμα των στίχων του Μπωντλαίρ, συμμετείχε στις διαδικασίες εκλογής του νέου ηγέτη της ΟΝΝΕΔ, και η Gο-Gο ήταν διάσημη πανελίστρια αντί να ακούει βολτάροντας με ποδήλατο κάποιον Τορίνο Καρότο, και ο σκορδοτέτοιος αγόραζε στο μικρό του μπλούζα του Diogo, κι ο Π.Κ. δεν ήταν ΟΚ, και η Pipermaru σταμάταγε να με κάνει να ξεκαρδίζομαι με τις θανατηφόρες ατάκες της, και o GT ήταν κολλητός του Σιανίδη κι έκλεινε τραγουδιάρες για σκυλάδικα έκτης διαλογής, τότε δεν θα είχε νόημα να σκέφτομαι, σήμερα, γύρω στις 11:30, πόσο βαριέμαι στη δουλειά, πόσο θα ήθελα να ήμουν σε μια παραλία με τον ειδικό νίντζα κι όλα τα προαναφερθέντα μπουμπούκια, συν κάτι πεντηκοστές και πρώην παχουλά διαμάντια, να έπαιζα μουσική, και μετά το "The Rat" -μιας κι απ' αυτό ξεκίνησαν όλα-να έσπαγα τα ηχεία μ' αυτό:
Ασφαλτ Ρίμπονζ, για όλες τις δαντελένιες ψυχές εκεί έξω, που γουστάρουν να έχουν το μυρωμένο μαντήλι της/του στην κωλότσεπη και να το μυρίζουν κρυφά στη στάση του λεωφορείου (τάχα μου ότι ξεμυξιάζονται).
ΥΓ. Οχι, δεν έχω μπερδέψει τα μπούτια και τα μπλογκ στα οποία συμμετέχω. Αυτή η ανάρτηση εξεπιτούτου μπαίνει στο EYKIW και όχι στο TWSOOS.
Αν δεν υπήρχε το the rat των Walkmen, τότε αφενός θα έπρεπε το εφεύρουμε και αφετέρου, μέχρι την εφεύρεσή του, θα αρκούμασταν στο teenage kicks των Undertones (και να μην ακούσω παρακαλώ αηδίες περί των τσιτσιρίζοντων αδαών κορασίδων ονόματι Νουβέλ Βαγκ).
Προχωρούσα στο δρόμο, για να πάω σε δημόσια υπηρεσία μπας και βγάλω άκρη με έναν άλυτο γραφειοκρατικό κυκεώνα, στον οποίο, υπ' ευθύνη μου βέβαια, έχω μπλέξει τα τελευταία επτά χρόνια. Στρίβοντας στη Φιλίππου για να βγω στη Χαλκεών, βλέπω προς το μέρος μου να έρχεται ένας ηλικιωμένος, αργόσυρτος, σκυφτός, κρατώντας ένα χαρτί στο χέρι, το οποίο έτεινε προς το μέρος μου. "Βρε τον κακομοίρη", σκέφτηκα, "μοιράζει φυλλάδια, για να συμπληρώσει τη σύνταξή του, καλά τα λέει ο Γιώργος ο Αυτιάς". Και πήρα πρόθυμα το φυλλάδιο στα χέρια μου. Ενας ήλιος ανέτειλε σε ένα κάποιο ειδυλλιακό, παραδεισένιο θα ΄λεγα τοπίο. "Για τους καταθλιμμένους" έγραφε με κεφαλαία γράμματα. "Για την καταθλιψή σου", μου είπε ο γέρος, προφανώς μέλος κάποιας παραχριστιανικής οργάνωσης ή αίρεσης ή της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ ή του ΟΣΦΠ. Ρε πούστη, σκέφτηκα, τι διάλο, γραμμένο στο κούτελο το 'χω; "Σας ευχαριστώ, δεν ενδιαφέρομαι", είπα και του το 'δωσα πίσω. Ντράπηκα να πω ψέματα "Φχαρστώ αλλά είμαι μια χαρά". Λίγο πιο κάτω, στη δημόσια υπηρεσία, που ήλπιζα να αποτελέσει την Ιθάκη μου, ένας πλανόδιος πωλούσε αυτά τα ψεύτικα ζωάκια που δεν ξέρω πώς τα λένε που κινούνται με μπαταρίες και κάνουν "σκουίκ, σκουίκ". "Κλειστά", μου είπε. Μπαρδόν; Κλειστά; Απ' τη μία η ώρα; Κοίταξα τις ώρες λειτουργίας: συναλλαγές με το κοινό 08.30 - 13.00. Τελικά επρεπε να το 'χα πάρει εκείνο το χαρτί. Γιατί έπεσα σε βαθύτερη κατάθλιψη.
Για πολλοστή φορά αυτό το τραγούδι. Εφαγα τον κόσμο να βρω τουλάχιστον μια διαφορετική εκτέλεσή του απ' αυτές που έχω ήδη ποστάρει, αλλά στάθηκε αδύνατο. Οπότε, φτου και απ' την αρχή.
Η τραγωδία της αριστεράς στη Δύση είναι ότι η επανάσταση γίνεται πάντοτε αλλού, στην Κούβα, στην Κίνα, στο Ιράν, στη Βενεζουέλα. Η συνειδητοποίηση αυτής της αδυναμίας μετέτρεψε την επανάσταση σε κάτι εξωτικό ή αυθεντικό, στο κλισέ των λευκών ριζοσπαστών διανοουμένων που προβάλλουν το αντικείμενο του πόθου τους αλλού για να ικανοποιήσουν τον δικό τους πόθο για χειραφέτηση.
Λέει κι άλλα ενδιαφέροντα ο Ζίζεκ στη συνεντευξή του, την οποία ενδεχομένως θα μπορεί να τη διαβάσει κανείς στην ηλεκτρονική έκδοση της Εποχής, όταν κάποια στιγμή αυτή ενημερωθεί.
Κι ένα φοβερό κομμάτι απ' τους Ding An Sich, που νομίζω ότι ταιριάζει: Life is somewhere else.
Οι προφητείες του Νοστράδαμου μια μέρα, μια μέρα, θα σε παντρευτούν και θα επαληθευτούν: η κίτρινη φυλή θα κυριεύσει τον κόσμο. Αμέτρητοι σχιστομάτηδες θα κάνουνε κουμάντο κι όλοι θα είναι μέλη μίας και μοναδικής Οικογένειας, απ' το πεπρωμένο, το οποίο αυτή θα ορίζει, κανείς δεν θα μπορεί να ξεφύγει, ακούς Τοκορίτσι; Ακούω να λες! Η Τοκορίτσι Πουδενεμεινεπίσω ένευσε καταφατικά και κοίταξε ξανά τον χοντρό τριαντάρη με το μούσι και τα στραβά πατομπούκαλα, που φορούσε ένα γκρι μποξεράκι που κάποτε ήτανε μαύρο και μια κόκκινη μπλούζα που έγραφε God is Busy, Can I Help you από μπροστά και από πίσω “Culture Shock”, ο οποίος γνώριζε ότι το καμένο φρικιό που του έφκιαξε το μπλουζάκι είχε γράψει λάθος και τον τίτλο του τραγουδιού και του συγκροτήματος, αλλά δεν μπόρεσε, λόγω της αγχώδους κοινωνικής του διαταραχής, να αρνηθεί να το αγοράσει ή έστω να ζητήσει επανόρθωση. Εμείς οι δυο, συνέχισε αυτός, έχουμε κάτι κοινό: Δεν μας αρέσει το ψάρι. Και να μου το θυμηθείς, αυτό μια μέρα μπορεί και να σε σώσει. Πράγματι η Τοκορίτσι δεν έτρωγε ποτέ της ψάρι και θα μπορούσε να ήταν αυτό που την έσωσε αλλά δεν ήταν. Και να ήθελε να φάει το ψάρι που σέρβιραν οι αεροσυνοδοί σε κείνο το μοιραίο αεροπορικό ταξίδι, θα της ήταν αδύνατο, έτσι όπως ήταν φιμωμένη και δεμένη πισθάγκωνα στο κάθισμα τής business class -μια πολυτέλεια που η πλούσια Οικογένεια δεν αρνούταν σε κανένα από τα μέλη της. Ο Beef, ο κουνιάδος της, ψηλός, ξανθός, γαλανομάτης, με τετράγωνο θεληματικό πηγούνι στο όλο γωνίες πρόσωπό του, Κινέζος κι αυτός, παρά την all American εμφάνισή του, αυτός στον οποίο οι γονείς της είχαν αναθέσει να τη φέρει πίσω με τη θέλησή της ή χωρίς, δεμένη ή λυτή, ζωντανή ή νεκρή, έτρωγε τα πάντα, με προτίμηση το ξύλο. Είχε προσπεράσει κι αυτός αδιάφορα το ψάρι προτιμώντας νωρίτερα ένα γερό μπερντάχι ξύλο απ' την ασφάλεια του αεροδρομίου και τώρα έγλυφε με ηδονή το επιδόρπιό του, ένα ξυλάκι παγωτό. Ήταν οι μόνοι που δεν πάθανε τροφική δηλητηρίαση, οι μόνοι που επιζήσανε, ακόμη και μετά τη συντριβή του αεροσκάφους, η οποία αποδόθηκε σε ένα ψαροκόκαλο που είχε σφηνωθεί στον κινητήρα. Φιμωμένη και δεμένη, αλλά καθόλα ζωντανή, η Τοκορίτσι σαν σε εφιάλτη είδε μια σάουνα γεμάτη ατμούς και να μπαίνει μέσα ένας φριχτά κάθιδρος χοντρός με μούσι, γυαλιά και αρχή φαλάκρας, γύρω στα τριάντα, με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, μεγάλες ενοχές και σύνδρομα, με μια λευκή πετσέτα που προσπαθούσε εναγωνίως να παραμείνει τυλιγμένη γύρω απ' τη μέση του. Παραμέριζε τα πτώματα, έκανε χειραψίες με τα κομμένα χέρια και αντιαθλητικά τάκλιν από πίσω στα κομμένα πόδια, κλοτσούσε με εξωτερικό αριστερό φάλτσο τα κομμένα κεφάλια, εντέλει την έλυσε και της είπε απαλά “Τρέχα! και μη γυρίσεις ποτέ να κοιτάξεις πίσω”, κι η Τοκορίτσι αυτό έκανε. Αν δεν ήταν τόσο υπάκουη, και είχε γυρίσει να κοιτάξει προς τα πίσω, θα είχε δει το χοντρό τύπο να προσφέρει στο χείλος της καταστροφής το φιλί της ζωής στον Beef, να τον συνεφέρνει, να του προσφέρει νερό και να του λέει δείχνοντας προς την κατεύθυνσή της: “Από ‘κεί πήγε η βρόμα. Αλλά θα την προλάβεις, προτού στεγνώσει η πετσέτα”. Εν τω μεταξύ, στο καινούργιο γήπεδο του Παναθηναϊκού στο Βοτανικό, το πλήθος είχε συγκεντρωθεί από νωρίς. Όλα ήταν έτοιμα για τον αγώνα λευκής πετσέτας. Η πρώτη φιναλίστ του μεγάλου τελικού, απ' τη μακρινή Κίνα, η Τοκορίτσι Πουδενεμεινεπίσω, μπήκε τρέχοντας στο στίβο. Το πλήθος παραληρούσε, και ο δεύτερος φιναλίστ, ο Beef ο κουνιάδος, από πίσω την ακολουθούσε. Τελευταίος, φριχτά κάθιδρος, λερός και ασθμαίνων, ο χοντρός τριαντάρης με τη λευκή πετσέτα, που δεν άντεχε να είναι πλέον με το ζόρι τυλιγμένη γύρω απ' τη μέση και είχε μετακομίσει στο χέρι του χοντρού, να ανεμίζει σαν λάβαρο στον καταγάλανο αττικό ουρανό. Ο αγών: Ο γυμνός χοντρός Ελλανοδίκης, του οποίου η γύμνια ευτυχώς καλυπτόταν απ' τις δίπλες τις κοιλιάς του, βούτηξε τη λευκή πετσέτα στο νερό, ενεχείρισε στους δύο διαγωνιζόμενους τα τσόπστιξ και είπε: Ο διαγωνιζόμενος που θα παραδώσει πρώτος το δικό του μισό της πετσέτας στεγνό θα κερδίσει. Ας αρχίσει το στύψιμο! Η Τοκορίτσι δεν έχει όμως άλλο χρόνο να σπαταλά σε ανόητα συγγραφικά ευρήματα. Ριψατσόπστιξασα, το βάζει στα πόδια. Το πλήθος, εξαγριωμένο, εισβάλλει στο στίβο και την πέφτει στον Beef, αρχικά τον κάνει μαύρο στο ξύλο και, όταν αυτός ζητά κι άλλο, διότι η Οικογένεια δεν πρόκειται να ανεχθεί ένα μαύρο στις τάξεις της, συνεχίζουν και τον κάνουν τόπι στο ξύλο, χρώματος κίτρινου, με μια τελευταία κλοτσιά δε τον στέλνουν ξανά στο διάβα της Τοκορίτσι, η οποία μπουρδουκλώνεται, τρώει μια σαβούρντα και πέφτει πάνω σε ένα περαστικό τρένο της γραμμής Trenus Ex Machina, γιομάτο κάρβουνο. Είναι θανάσιμα πληγωμένη και όλα δείχνουν πως εκεί θα αφήσει την τελευταία της πνοή. Έχει αμέτρητες πληγές στο κεφάλι, απ΄ όπου πετάγονται πίδακες όχι αίματος αλλά μπουρμπουλήθρων και σαπουνόφουσκων. Μέσα σε καθεμία απ' αυτές βρίσκεται και μια της επιθυμία, ένα φόβος, μια ανάμνηση, μια σκέψη. Σε λίγο θα έχει στερέψει απ' όλα, δεν θα της έχει μείνει στάλα ζωής. Απ' τη μηχανή, σαν σε όνειρο, βλέπει τον χοντρό (Fatus Ex Machina) γυμνό τριαντάρη τύπο, να την πλησιάζει, να τραβάει φωτογραφίες για το μπλογκ του. Ένας άλλος τύπος, που του μοιάζει κάπως και της συστήνεται ως Πάνος Συγκαμμένος, δαιμόνιος ρεπόρτερ του Everything you know is wrong, της χώνει ένα μαρκούτσι στο στόμα και τη ρωτά πώς νιώθει μετά την απίστευτη περιπέτειά της. “Πολύ καλά”, απαντά η Τοκορίτσι, “πάνω στη σκηνή ένιωθα την αγάπη του κόσμου και αυτό με απογείωνε. Διότι ο καλλιτέχνης, όταν ερμηνεύει ένα έργο δεν βρίσκεται στη γη, βρίσκεται κάπου αλλού”. Λίγο πριν λιποθυμήσει, βλέπει τον κάθιδρο χοντρό τύπο να παίρνει μια λωρίδα απ' τη γάζα και να της δένει το κεφάλι και τον δύστυχο αναγνώστη ετούτο του πονήματος να φωνάζει “όχι άλλο κάρβουνο, όχι άλλο κάρβουνο”! Το τρένο σταμάτησε στην παραλία της Σαγκάης όπου η Τοκορίτσι βρήκε επιτέλους καταφύγιο και γιατρειά στην ποίηση του Σεφέρη.
YΓ. Ναι, θα μπορούσε στη θέση του να είχε μπει οτιδήποτε: απ' το Τσάινα Γκερλ των Μπάουη/Ιγκι Ποπ, μέχρι το Τσαηνιζ Μπομπζ των Μπλερ, ή το Τσάηνα ιν γιορ χαντ της Τιπάου (τρελή 80ίλα), μη σου πω και το Runaway των ΜπονΤζόβη. Ωστόσο κανένα απ' αυτά, και σχεδόν κανένα απ' όλα τα υπολοιπα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, δεν είναι καλύτερο απ' αυτό (μεγαλοστομία;).
Η απόλυτη γνώση δεν αποτελεί κίνητρο εκτενών ιστορήσεων. Εκείνος που ξέρει τα πάντα προτιμά, ασφαλώς, την άκρα σιγή. Πράγμα που εξηγεί και τη βουβαμάρα του Θεού. Κάθε συγγραφή δεν μπορεί παρά να θεμελιώνεται στην αρχή της αμφιβολίας. Γράφω σημαίνει, σχεδόν πάντα, μιλώ για πράγματα που δεν ξέρω πολύ καλά.
Απ' τον πρόλογο του "Σε περίπτωση πυρκαϊάς", του Πέτρου Μαρτινίδη, εκδ. Νεφέλη.
ΥΓ. Μέρα που 'ναι σήμερα, το Moscow Nights των Feelies ταιριάζει (υπομονή μέχρι περίπου το τεσσαρακοστό δευτερόλεπτο -τότε αρχίζει να ακούγεται το τραγούδι).
Η καταλανή γυμνή τραγουδίστρια βγήκε πάνω στη σκηνή μ' ένα βιολί, κάθισε πάνω στο σκαμπό και είπε στο μικρόφωνο “ένα-δύο, ένα-δύο, τεστ-τεστ-τεστ”. Άρχισε να γρατζουνάει το βιολί της, μα κανείς δεν νοιάστηκε για αυτό -ήταν όλοι σοκαρισμένοι απ' τη γύμνια της. - Α να χαθείς, νυμφίδιο! ακούστηκε μια φωνή απ' το κοινό. - Δεν είμαι νυμφίδιο, είμαι νύμφη, μία από τις Εσπερίδες, και αυτός είναι ο χορός μου, αποκρίθηκε ατάραχα αυτή και συνέχισε να παίζει. Παρευρισκόμουν στη χοροεσπερίδα μεταμφιεσμένος σε αποτυχημένο, ουδέποτε εκδιδομένο, wannabe συγγραφέα που έχει ιστολόγιο, ακολουθώντας όλα τα στοιχεία μιας φριχτής δολοφονίας, που με είχαν οδηγήσει ακριβώς σε αυτήν την αίθουσα, καταμεσής της οποίας, πάνω σε ένα τραπεζάκι αντίκα, που είχε ένα μόνο πόδι, το δεξί του Καραγκούνη, βρισκόταν ένα τεράστιο πράσινο πιάτο, σε σχήμα ήλιου σοσιαλιστικού. Μέσα στο πιάτο, στοιβαγμένα το ένα πάνω στ' άλλο, ήταν τα μήλα των Εσπερίδων, χρυσά, καλογυαλισμένα, εκτυφλωτικά, απαστράπτοντα. Ενας τύπος φορώντας σπασουάρ σε σχήμα φύλλου συκής στεκόταν άγρυπνος φρουρός, η Εύα, γυμνή κι αυτή πάνω στη σκηνή, συνόδευε με αισθησιακό χορό το τραγούδι της γυμνής καταλανής τραγουδίστριας που ισχυριζόταν ότι ήταν νύμφη Εσπερίδα, ένας μπρατσαράς τύπος που φορούσε μόνο μια σούπερ μίνι κυανόλευκη λεοντή, η οποία αδυνατούσε να κρύψει το ρόπαλο που κρεμόταν ανάμεσα στα πόδια του, είχε αφήσει παράμερα την πούτσα του και έπινε αδιάφορα ένα ουίσκι στο μπαρ. Κι εμένα είχαν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια... Είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, όταν βάζοντας το πτώμα στον αποτεφρωτήρα και προτού πατήσω το κουμπί, του έριξα μια τελευταία ματιά: ο νταβατζής απ' το κωλάδικο-μπιστολάδικο στη γωνία, αυτός που τον είχα ρωτήσει “εσύ τώρα τι το παίζεις; μάγκας;” και μου είχε απαντήσει “δεν με ξες καλά εμένα, έλα έξω να σου πω ποιος είμαι”, και εγώ είχα προσπαθήσει να γελάσω ειρωνικά, αλλά μου βγήκε ένα στριγγό γελάκι, που δεν μπόρεσε να καλύψει ούτε τον ήχο της κλανιάς μου ούτε τη μυρωδιά μέντας που κάλυψε τα πάντα, λίγο ακόμη και θα έχεζα φόβο... “Χριστέ μου, τι στόμα”, με αποπήρε η συνταξιούχος δικαστίνα του κάτω ορόφου με το μαβί μαλλί και τη σφραγίδα “Ψηφίζω Καρατζαφέρη” στο μέτωπο. “Κυρία μου, δεν καταλάβατε καλά. Δεν μίλησα, έκλασα, μια διαδικασία που ως γνωστόν δεν γίνεται με το στόμα αλλά με τον κώλο, και την οποία είχε τελειοποιήσει αναγάγοντάς την σε τέχνη ο τρισμέγιστος Σήφης Πουγιόλ”. “Μανάρι μου, τι πορδές κι ανοησίες μου τσαμπουνάς, το καλοσχηματισμένο σου στοματάκι θαυμάζω, όσο για το κωλαράκι σου, πρέπει να χάσεις δέκα απ' τα 110 κιλά που έχουν μαζευτεί εκεί τριγύρω, αλλά στο ζήτημα αυτό μπορώ να σε βοηθήσω κι εγώ”, είπε και χίμηξε κραδαίνοντας ένα υπερμέγεθες strap on dildo θυμίζοντας μου τη γριά πουτάνα που ξυρίζει τα πόδια της, είναι παράξενη αυτή η πόλη, είδα με τα μάτια μου τον τρόμο ένα dildo να κραδαίνει, μη με ρωτάτε αν ένιωθα δυνατός, μες στο μυαλό μου η τρέλα είχε αρχίσει να αγριεύει, και το έβαλα στα πόδια, άρχισα να τρέχω, να τρέχω φωνάζοντας σε συγγενείς και φίλους “θα σας στείλω μήνυμα αν είμαι ζωντανός”... Κι έτρεξα ώρες, μερόνυχτα, μήνες, χρόνια ολάκερα, κάνοντας στάση μόνο στο χαφιέ περιπτερά έξω απ' το αγαπημένο μου μπαρ, για να πάρω παγωτό, και μια μέρα είδα ότι είχε αλλάξει μάρκα στα παγωτά που έφερνε και το μάτι μου πήρε στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ότι ο Τσίπρας ήταν πρόεδρος της Δημοκρατίας με κυβέρνηση Αθανασίου Πλεύρη, και τότε συνειδητοποίησα πόσα πράγματα έχανα μην κάνοντας άλλο απ' το να τρέχω: τα περιττά πολυαγαπημένα μου κιλά, τη ζωή την ίδια. Go slow, με παρότρυνε ένα ολόκληρο παγκόσμιο κίνημα το οποίο συμπαραστεκόταν στον άδικο αγώνα δρόμου μου. Και να 'μαι τώρα, με τον εχθρό μου, το νταβατζή απ' το κωλάδικο-μπιστολάδικο της γωνίας, νεκρό, έτοιμο για τον αποτεφρωτήρα. “Τελικά ποτέ δεν μου είπες ποιος ήσουν”, είπα στοχαστικά σκύβοντας να τον κοιτάξω καλύτερα. Τι ήταν αυτό στο στόμα του; Ένα κομμάτι χαρτί, ένα εμφανώς βιαστικά γραμμένο χειρόγραφο σημείωμα, με έκδηλη την αίσθηση της επιθανάτιας αγωνίας: “Το μπλουτζήν που θέλεις να αγοράσεις, τώρα που βρήκες μαγαζί να 'χει στο νούμερό σου, και κάνα τζιν στο μπαρ να την κεράσεις, να δώσεις γρήγορα τα νοίκια που χρωστάς και να ψάξεις να βρεις τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, να μην αφήσεις κανέναν να τα απαυτώσει και, αν κρατηθείς νηφάλιος και τη γαλήνη σου την πρώτη ξαναβρείς, δικιά σου τότε θα 'ναι η Γη κι όλα εκείνα που κατέχει και ό,τι αξίζει πιο πολύ -άντρας σωστός τότε θε να 'σαι, μαλακισμένο τσογλάνι που μου είχες βγάλει και γλώσσα στη συνέλευση της πολυκατοικίας! Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;”. Δυστυχώς, αυτό φοβάμαι πως δεν θα το μάθω ποτέ, μονολόγησα και έβαλα μπρος τον αποτεφρωτήρα. Πίσω στο χορό των Εσπερίδων, στη χοροεσπερίδα (σημείωση αγανακτισμένου αναγνώστη: εντάξει ντε, το καταλάβαμε το ηλίθιό σου λογοπαίγνιο, Σεφερλή, ε Σεφερλή!), η ώρα περνούσε και τίποτε δεν γινόταν. Ο Ηρακλής έπινε το ουισκάκι του, η Εύα χόρευε το χορό της, η γυμνή καταλανή τραγουδίστρια το βιολί της, ο Αδάμ έξυνε τα αρχίδια του πάνω απ' το σπασουάρ, κι εγώ στεκόμουν ζωσμένος απ' τα φίδια, ώσπου τα φίδια μου μιλήσανε: “Πάρε και φάε ένα, πάρε να δεις και θα απαυτωθείς”. “Πίσω μου σ' έχω Σατανά” προσπάθησα να αντισταθώ στον πειρασμό. “Γούστα είναι αυτά”, είπαν τα φίδια και πήραν τη μορφή τής -μα καλά, τόσα χρόνια έτρεχα να της ξεφύγω, ακόμη ζωντανή;- συνταξιούχου δικαστίνας με το υπερμέγεθες strap on dildo περασμένο πλέον στη μέση της. Κι ως άλλος Μπίλμπο Μπάγκινς, χαμένος κάπου στη Μέση Γη, απελπισμένος, με τη μάχη να γέρνει με το μέρος του Οχτρού, κοίταξα ψηλά απελπισμένος και είδα, όχι τους αετούς, αλλά τα χελιδόνια, αμέτρητα χελιδόνια, και πεταλούδες, μιλιούνια χρωματιστές πεταλούδες και πεταλούδες της νύχτας. Αναθάρρησα, υπήρχε λοιπόν ελπίς: “Χέζουν μωρή οι πεταλούδες;” έδωσα το σύνθημα και απολύτως συντονισμένα η συνταξιούχος δικαστίνα με τη σφραγίδα “Ψηφίζω Καρατζαφέρη” στο μέτωπο δέχθηκε στο δόξα πατρί το πρώτο ξεχεστήριο. Την ίδια στιγμή ένα χελιδόνι με πήρε στα φτερά του και φύγαμε μακριά. “Τι έγινε, σαν να ξαναπήραμε κιλά;” αγκομάχησε το χελιδόνι, εντούτοις συνέχισε με σταθερή ταχύτητα να απομακρύνεται απ' τη χοροεσπερίδα. Το τελευταίο που πρόλαβα να δω ήταν τον Μιλτιάδη Έβερτ να κατσαδιάζει τη μαϊμού του γιατί έφαγε όλα τα μήλα και τώρα θα έβγαζε τη χρυσή.
ΥΓ. Κανονικά, θα έβαζα το Me and my monkey του Ρόμπι Γουίλιαμς (το οποίο, btw, είναι φανταστικό τραγούδι, κι ας ξινίζονται μερικοί-μερικοί "πχοιοτικοί" μουσικόφιλοι). Ωστόσο προτίμησα το "πχοιοτικότερο" This Monkey's gone to Heaven, διότι πρώτον μας λέει τι έπαθε η μαϊμού, που έβγαλε τη χρυσή αφού έφαγε τα μήλα, και διότι δεύττερον ο κακομοίρης ο Φρανκ Μπλακ (ή Μπλακ Φράνσις) έχει αρχίσει να εβερτοφέρνει λίγο.
Αυτά συμβαίνουν μόνο στα ελληνικά πανεπιστήμια! Γαλλικά Πανεπιστήμια: τρεις μήνες κινητοποιήσεων ενάντια στις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Σαρκοζί
Όλη η ιστορία των κινητοποιήσεων εδώ http://slru.ehess.org/ http://rondeinfinie.canalblog.com/ http://universitesenlutte.wordpress.com/ Μια λίστα όλων των ηλεκτρονικών διευθύνσεων των πανεπιστημίων, ερευνητικών κέντρων και συλλογικοτήτων σε δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις εδώ
Τότες που ήμανε ένας τρελός κομάντο της 71 ΑΜΤΠ μια σειρούλα και μετέπειτα καλός φίλος κόντεψε να βγει στον τάκο, διότι, κατόπιν σχετικής διαταγής ενος ΕΜΘ λοχία, παραδέχθηκε ότι δεν είχε μάθει τη νυχτερινή στρατιωτική προσευχή, την οποία υποτίθεται ότι όλοι έπρεπε να γνωρίζουμε, για να σκοτώνουμε τον εχθρό με τη βοήθεια του Χριστού και της Παναγίας. Ακολούθησαν αρχικά απειλές περί καμπάνας και στη συνέχεια -καθώς η καλή σειρούλα, χρόνια άλλωστε γαλουχημένη στις όβες της Αριστεράς, παρέμενε ατάραχη- ένα παραληρηματικό λογύδριο, το οποίο ο ΕΜΘ προφανώς θεωρούσε υβριστικό -εμείς ωστόσο το βρήκαμε αστείο- στο οποίο μεταξύ άλλων ο ΕΜΘ αναρωτιότανε: Μα τι είσαι εσύ; Αλβανός; Μουσουλμάνος; Τουρκαλάς και δεν ξέρεις την προσευχή; Αφγανός;
Ο στρατόγκαβλος συντάχτης του ιστολογίου μας Πάνος Μπαρουτοκαπνισμένος μεταδίδει: (βασικά κάνει μια ό,τιναναιική προσαρμογή ενός κειμένου το οποίο μπορεί να το βρείτε εδώ)
Ο λόγος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού φτάνει στα αυτιά και στις αμαρτωλές ψυχές των άπιστων Αφγανών χάρη στα αμερικανικά στρατεύματα στο Αφγανιστάν. Στρατιωτικοί ιερείς συνιστούν στα αμερικανά κομάντα να κυνηγήσουν τον οχτρό στο όνομα του Τζίσους και να διαδώσουν την πίστη τη σωστή, τη χριστιανική, στους άπιστους μουσουλμάνους. Ειδικά για το σκοπό αυτό, οι στρατιώτες είναι εφοδιασμένοι με Βίβλους -την έκδοση των οποίων μάλιστα έχουν χρηματοδοτήσει διάφορες ενορίες στις ΗΠΑ- μεταφρασμένες στα Παστού και στα Νταρί, τις δύο γλώσσες που μιλούνται περισσότερο στο Αφγανιστάν. Σε πρόσφατο βίντεο του Αλ Τζαζίρα, ο Γκάρι Χένσλι, ο ανώτερος στρατιωτικός ιερέας στο Αυγατηγανιστάν (πάντα μου άρεζε αυτό το αστειάκι απ' την Φρουτοπία του Τριβιζά, όπως και το άλλο με τα μυρμήγκια και το αερόστατο, αλλά θα το λογοκλέψω σε άλλο ποστ), παροτρύνει τα στρατευμένα περήφανα αμερικανιάτα (πςςςς... τρελός νεοπαραλογισμός) ότι είναι υποχρεωμένοι, ως πιστοί του Ιησού, του Τζίσας ντε, να πάνε να μαρτυρήσουν για παρτη του: “Είστε τα λαγωνικά του ουρανού, σας στέλνουμε στο κατόπι των απίστων, προκειμένου να τους ξαποστείλουμε στο βασίλειο του ουρανού. Αυτό κάνουμε εμείς. Αυτή είναι η δουλειά μας, το χρεός μας”, τους λέει, παρότι -αν και αυτό είναι το λιγότερο- ο αμερικανικός στρατός επισήμως απαγορεύει τον προσηλυτισμό. Βέβαια οι ιερείς του αμερικανικού στρατού δεν το βλέπουν ως προσηλυτισμό αλλά ως μια προσφορά δώρου στον ντόπιο πληθυμσμό (τη βίβλο εννοεί βρε κουτό, μιλάμε για δώρο ζωής, όχι αστεία). Κι αν κάποιοι ανησυχείτε για τον κίνδυνο που διατρέχουν οι αμερικλανοί (copyright Ioannis Skordopoutsoglou) στρατιώτες, οι οποίοι τρέχουν και πολεμάνε εφοδιασμένοι μόνο με την του χριστού την πίστη την αγία και με μια βίβλο, ησυχάστε. Σύμφωνα με το Wired, από όπου και η φωτογραφία, η κολεξιόν “Αμερικανός Στρατιώτης χειμώνας, ανοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, 2030” ήδη προετοιμάζεται. Βασισμένη στη νανοτεχνολογία, η στολή του 2030 θα μετατρέπει σε πραγματικό ρόμποκοπ, σε στάρσιπ τρούπερ (προς τον καλό μου φίλο Αγνωστο Χ: ναι, αυτή είναι εκείνη η ταινία που είχαμε τρυπώσει στις τουαλέτες και είδαμε τζαμπέ στον Ορφέα), τον μέσο αμερικάνό στρατιώτη, καθώς θα του επιτρέπει να επικοινωνεί εύκολα με ό,τι κινείται: απ' τον περαστικό άμαχο μπάμπουρα (ο οποιος θα λέει μεσα του σε άπταιστα μπαμπουρικά: μα δες έναν κάγκουρα) μέχρι τους δορυφόρους στο διάστημα. Ενσωματωμένοι κομπιούτερ θα τους επιτρέπουν να καταλαβαίνουν οποιαδήποτε ξένη γλώσσα και φυσικά θα είναι άτρωτοι στις σφαίρες, τις φλόγες, στα λέηζερ και στα φωτόσπαθα του Λουκ Σκαηγούκερ.Η πραγματική ζωή, μιμούμενη την τέχνη, θα σκορπά θάνατο.
Φτάσατε μέχρι εδώ; Κακώς το διαβάσατε όλο το μακρυνάρι. Θα μπορούσατε απλώς να δείτε το βίντεο του Αλ Τζαζίρα:
Και τ' αναπόφευκτο συνοδευτικό τραγουδάκι: Μια φοβερή εκτέλεση ενός φοβερού κομματιού του Μπομπ Ντίλαν, απ' τον Εντι Βέντερ των Περλ Τζαμ.
Όταν σου λένε "μπορείς να τη χώσεις πιο μέσα;" δεν καταλαβαίνεις αρχικά ότι αναφέρονται στην ανάσα σου. Σου παίρνει χρόνο να απαλλαγείς απ' τα σεξιστικά στερέοτυπα της κοινωνίας στην οποία ζεις. Έτσι, γι' άλλη μια φορά, τα βάζεις με τον εαυτό σου. Ή με τις ρεκλάμες των ονείρων σου. Προχωράς μέσα στο μετρό, ο Σελίν ξεστομίζει τους αφορισμούς του απ' τα μεγάφωνα και μια ατμόσφαιρα περιθωριακής ποίησης λερώνει με στίχους και λάσπη τα σικ κι ανυποψίαστα φορέματα της άνοιξης. Οι άνθρωποι διαγράφουν τις πορείες των τυφλών πουλιών. Πάνω τους, τεράστια μηχανήματα, στιλβωμένα από λεξοτανίλ και καυσαέρια, τους σφραγίζουν νυχθημερόν με το ISO της θλίψης. Οι ελεγκτές τους ζητάνε φωτογραφίες παιδικών χρόνων. Τα αφεντικά τους μια ελεύθερη έκθεση ιδεών για τη μιζέρια. Που και που ένα βιτριόλι, μια σειρήνα ασθενοφόρου, ένας φόνος, μια χελιδονοφωλιά, η πολυλογία του σεληνόφωτος, διαταράσσουν το μικρό, ανομολόγητο μίσος που εκτρέφουμε. Το βλέμμα γυρνάει πίσω. Μπουμπουκιάζει ξανά στην Μονεμβάσια, ατενίζοντας το πέλαγος με το ολάνθιστο και καταματωμένο σφαγείο που ελευθέρωσε, κάποτε, η πένα του Ρίτσου. Ζητάς τον χρησμό του, αλλά ούτε αυτός δεν βλέπει καθαρά πλέον. Ένα τεράστιο σύννεφο μπροστά μας. Που με Βιά μετράει την Eurovision της Ρωμιοσύνης. Ξέρω όμως κι άλλον, πιο αργό θάνατο. Τον είδα χθες, Κυριακή, στα παραδομένα ματάκια ενός αδέσποτου σκύλου που το παγωμένο κρύσταλλο της λύπης τους το κράταγαν ακόμα στη ζωή . Στο χέρι των ζωντανών νεκρών που ξεπροβάλλει λερό και σαπισμένο μέσα απ' έναν κάδο απορριμάτων (αντέχετε άραγε τα αληθινά θρίλερ;). Στο πλαστά θέλγητρα μιας πόρνης που παζαρεύει το σώμα της έξω απ' έναν φούρνο κι ονειρεύεται τη ζεστασιά ενός φρεσκοψημένου άρτου. Στα σκυμμένα κεφάλια. Στον αστείρευτο πόνο. Στη ζωή που γλιστράει μέσα απ' τα χέρια μας.
Κι έπειτα, με βουρκωμένα μάτια, ο Ειδικός Νίντζα, ο αδερφός μου, κι εγώ, στον πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου, αφεθήκαμε να ζήσουμε, λίγο ακόμα, θαυμάζοντας με παιδική λαχτάρα το κουκλοθέατρο της μεγάλης κι ατέρμονης νύχτας. Κι έτσι αρχίσαν όλα...
Πανελλαδική ποδηλατοδρομία σήμερα και εννοείται πως δεν έχασα την ευκαιρία να ποδηλατήσω με μια αγέλη άλλων ποδηλατών στους δρόμους που, έστω και για μια ωρίτσα, μας χαρίστηκαν.
Στους δρόμους που τις υπόλοιπες 8.759 περίπου ώρες το χρόνο προσπαθούμε να γλιτώσουμε από αυτοκίνητα που πηγαίνουν σαν τρελά, που βρίσκονται παρκαρισμένα στα πιο απίθανα μέρη, που ανοίγουν τις πόρτες όταν περνάς, λες και είναι μυγοσκοτώστρες που κυνηγάνε κουνουπάκια, και που, εν τέλει, είναι γεμάτοι τόσες κακοτεχνίες, λακκούβες και σκασίματα που αν δεν σπάσεις καμία ζάντα, θα εκτοξευτείς σαν βεγγαλικό για να προσφέρεις θέαμα στους περαστικούς.
Πήγαινα κεφάτη κοπανώντας την κόρνα μου και κουνώντας την ουρά μου (σχήμα λόγου), όλο καμάρι και αλαζονία καθώς ήμουν κυρίαρχος της ασφάλτου, περνούσα χωρίς να με σταματήσει κανένα φανάρι και τα αυτοκίνητα στις διασταυρώσεις περίμεναν (υπομονετικά, το σωστό να λέγεται - νομίζω ότι, αν μη τι άλλο, το ευχαριστήθηκαν όλοι, συμμετέχοντες και παρατηρητές) ένα ομολογουμένως ευμεγέθες καραβάνι από ποδήλατα κάθε είδους και αναβάτες όλων των ηλικιών.
Κάνοντας τον κύκλο της πόλης και περνώντας από τα πιο πολυσύχναστα στέκια του μεσημεριού της Κυριακής (τις μοντέρνες καλέ καφετέριες στα Ψηλαλώνια και τη μαρίνα εννοώ φυσικά) όπου καλοντυμένοι συμπολίτες μας απολαμβάναν φρέντο και το θέαμα των παλαβών που κάναν πετάλι μες την τρελή χαρά με τον ήλιο να βαράει στο κεφάλι, καταλήξαμε στο σημείο εκκίνησης με μερικούς ζηλωτές να θέλουν να ξεκινήσουν πάλι από την αρχή, μερικούς γαστρολάγνους να θέλουν φυσικά να πάνε για μάσα και μερικούς θεριακλήδες (σαν και του λόγου μου, βέβαίως) να τρέχουν για μια βουτιά και άραγμα στην παραλία με την εφημεριδούλα τους. Α, όλα κι όλα, το κοινωνικό μου χρέος το επιτέλεσα και σήμερα, ευκαιρία για μπάνιο δε χάνω, τώρα που είναι ακόμη απρόσβλητες οι παραλίες από τις ορδές των βαρβάρων με τις ρακέτες και τα τζιπ είπαμε.
Επανέρχομαι λοιπόν στον ιερό σκοπό της ημέρας με μερικά παραλειπόμενα. Αν και δεν το'χω και πολύ το φωτορεπορτάζ, θα προσπαθήσω. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Κάποιοι είχαν πρόσθετο φορτίο...
Άλλοι μοιάζαν με ζογκλέρ...
Οι πιτσιρικάδες από την άλλη έδωσαν ρέστα γκαζώνοντας και φωνάζοντας περισσότερο από τους μεγάλους τα συνθήματα...
Εκ των οποίων το αγαπημένο μου ήτο το: "Ψωμί, ελιά και ορθοπεταλιά!!" (μου φάνηκε πολύ ταξικό, τί να σας πω...)
Με κίνδυνο της σωματικής μου ακεραιότητας (και της ακεραιότητας μπροστινών, πισινών και διπλανών) τράβηξα και βίντεο, καθότι στη δική μας πορεία, εκτός από συνθήματα είχαμε και ζωντανή μουσική υπόκρουση από φυσαρμόνικα, αμέ!!... Βέβαια, εγώ ήθελα να σας προσφέρω τη μελωδία από το "Τράβα μπρος" της Βουγιουκλάκη, αλλά ο καλλιτέχνης το έκοψε πριν προλάβω να βγάλω τη μηχανή να το αποθανατίσω.
(τώρα εσείς το Θανάση ανακάλυψα εκ των υστέρων ότι δεν τον βλέπετε, αλλά έτσι και τον βλέπατε, ή εγώ θα ήμουν ταχυδακτυλουργός, παύλα, κάμεραμαν, παύλα, κασκαντέρ, ή θα ακούγατε στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο ένα γδούπο και θα βλέπατε τον ουρανό αντί για το χέρι μου... Σας βεβαιώ εντούτοις ότι είναι πολύ καλό παιδί και εξαίρετος συνάδελφος)
Ήταν ωραία. Τί άλλο πρέπει πια να κάνω Πάνω για να σε πείσω να μάθεις ποδήλατο; Και μερικούς ακόμη να αφήσουν, όπου μπορούν, στην άκρη το αυτοκίνητο; γκρρρρρ
(Ευτυχώς για όλους μας που βαριέέέμαι και για το λόγο αυτό παραλείπω τις βαρυσήμαντες κοτσάνες που έχω κατά νου σχετικά με τους Λατινοαμερικανούς συγγραφείς).
Η ρεκλάμα συνιστά την υψηλότερη εκδοχή της λογοτεχνίας και της τέχνης, την πιο σύγχρονη μορφή ποίησης. Ο Όμηρος και ο Γκαίτε, ο Δάντης και ο Βύρων, είναι ασημαντότητες μπροστά σ' εναν νεαρό πτυχιούχο διαφημιστή ειδικευμένο σε ποιήματα για σαπούνια, οδοντόκρεμες, ψυγεία, κουζινικά, πετσέτες από πλαστικες ύλες. Σύμφωνα με το διακεκριμένο ντοτόρ της διαφημισης, το μεγαλύτερο ποίημα της εποχής μας, αριστούργημα και πεμπτουσία της ποιητικής μεγαλοφυΐας, γράφτηκε από τον ειδικό που είχε ως στόχο να βλετιώσει τις πωλήσεις των Υπόθετων του Εύθυμου Πρωκτού. Ενα ποίημα έξοχης έμπνευσης, τέλειας μορφής και μεγάλης συγκινησιακής φόρτισης, που κατόρθωσε να αυξήσει κατά 178% την κυκλοφορία των αγαθοεργών υπόθετων. Μια μοντέρνα και αυθεντική ποιητική ιδιοφυΐα.
Δυστυχώς ο Ζορζέ Αμάντο στο εξαιρετικό έργο του "Οι παλιοί ναυτικοί ή Ολόκληρη η αλήθεια για τις αμφιλεγόμενες περιπέτειες του καπετάν Βάσκο Μοσκόζο Ντε Αραγκάο, πλοιάρχου του Εμπορικού Ναυτικού", εκδ. Εξάντας, δεν μπαίνει στον κόπο να παραθέσει το ποίημα-υπόθετο και μας αφήνει με την απορία.
"Αχ κορίτσι μου, δεν ξέρεις πόσο σε χάρηκα απόψε! Είσαι φοβερή, μπράβο σου, πάντα έτσι!" μου είπε με έναν θαυμασμό η κυρία δίπλα μου (πάνω μου, τριγύρω μου, καθότι και σβουρίτσα...) χτες, στη συναυλία του Τονίνο Καροτόνε, και το 1,57 αίφνης έγινε 1,67 και βάλε.
Εγώ πάλι ένιωθα εξαϋλωμένη από το τρίωρο σχεδόν ταρακούνημα των μορίων μου. Όχι φυσικά ότι η ντίβα της βραδιάς έπαιξε τόσο, ας είναι καλά το σαπόρτ συγκρότημα, οι "Les Skartoi" που τα πήγαν μια χαρά στην προθέρμανση.
Γενικώς, ο Καροτόνε εμένα πολύ μου αρέσει, λατρεύω το σκα (μαζί με τα ποπάκια και τη μπόσα νόβα που λέει και ο συμπαραγωγός μου στα πόδκαστ), αλλά είναι το ίδιο γκροτέσκος σκηνικά (εννοείται!) όσο και τα τραγούδια του και η ιδιαίτερη φωνή του.
Βέβαια, άμα το αναλύσουμε, είναι λίγο από τους τύπους που με πλήρως απενοχοποιημένη συνείδηση για την πληθωρική τους περσόνα σε κοροϊδεύουν στα μούτρα σου. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς το ανκόρ; Το ίδιο τραγούδι με το οποίο ξεκίνησε η συναυλία και τέλος. Ή η γκριμάτσα που ακολούθησε;
Μη σχολιάσω τα πολλά "μαλάκας" με τα οποία μας χαιρέτιζε συχνά-πυκνά, αλλά είπαμε, 2-3 λεξούλες στη γλώσσα του εκάστοτε κοινού είναι απαραίτητες για να επιτευχθεί μια σχετική αμεσότητα του καλλιτέχνη με αυτό (μαζί με τα καλημέρα-καλησπέρα-γειά σσσσου...).
Και μη σας φανεί ότι γκρινιάζω, το γλέντησα τρελά όπως θα καταλάβατε και από τη ρήση της κυρίας. Ένα σόου ο Καροτόνε στη σκηνή, άλλο ένα εγώ από κάτω, αν και δεν ήμουν η μόνη φυσικά. Είναι μουσική που ξεσηκώνει, όπως και να το κάνουμε. Ευκαιρία για καλοκαιρινό πόντκαστ, χμμμμ.
Τα πόδια μου το πρωί τα έσερνα προς τη στάση του λεωφορείου. Για τη μέση μου θα σας πω το μεσημέρι που θα σηκωθώ από την υπηρεσιακή καρέκλα για να πάω να ξεραθώ. Αν ήμουν νεότερη πιθανότατα θα είχα πονοκέφαλο από το χανγκόβερ. Τώρα, απλά αποσυντίθεμαι σωματικά, αλλά χαίρω ακόμη πλήρους διαύγειας. Πάλι καλά.
Mα συγγνώμη, είναι φάτσα αυτή;
Και δωράκι από την πολύ ωραία συνεργασία με τους Arpioni.
Πάει και αυτό.... Μια μπομπονιέρα για όλους εσάς. Σας ευχαριστώ για τις ευχές! Ακόμα δε ξεκουράστηκα όμως, πιστέψτε με. Θέλω λίγο χρόνο ακόμα... (Και ναι κάνω διαφήμιση της τύπισσας που ανέλαβε τα πάντα. Γιατί ήταν και γαμώ. Να την προτιμήσετε) Φιλιά!
Κατά καιρούς διάφοροι πεφωτισμένοι γραφιάδες της ελληνικής διαννόησης αλλά και δημοσιογραφίσκοι της πεντάρας πετούσαν το μότο "Οι Έλληνες δε δουλεύουν καθόλου" ή "Οι Έλληνες έχουν τις περισσότερες αργίες", διανθισμένα με ατάκες περί δημοσίου που το ξύνει κλπ.
Θυμάμαι μάλιστα μια έκθεση που είχε βάλει το Μίσιγκαν με θέμα "Η Ελλάδα έχει υπερβολικές αργίες. Θεωρείτε ότι κάποια θα μπορούσε να καταργηθεί;" Τότε είχαν βγει διάφοροι και φώναζαν ότι είναι δάκτυλος κατά της Ελλάδας που θέλουν να αποδομήσουν την ιστορία και τις παραδόσεις της, καταργώντας εθνικές εορτές. Ο κλασικός, ο μαλάκας, ο Έλληνας. Όλοι συνομωτούν εναντίον του, όπως πάντα. Τελικά, κατά πως φαίνεται, οι Έλληνες δουλεύουν περισσότερο από τους δυτικοευρωπαίους. Σε έρευνα της Γιούροστατ φαίνεται ότι ο μ.ο. εργασίας των Ελλήνων είναι ο υψηλότερος στην Ε.Ε. και ξεπερνάει τις 42 ώρες την εβδομάδα.
Δε μας χάλασε ε; http://contreinfo.info/article.php3?id_article=793
Πριν λίγες μέρες φιλοξενούσα στο Παρίσι μια φίλη από Ελλάδα. Η πτήση της ήταν στις 12 το μεσημέρι και το τελευταίο πρωί ήθελε να προλάβει να αγοράσει μερικά δώρα. Ξυπνήσαμε δυναμικά στις οκτώ το πρωί. Πρώτη φορά έκανα τέτοιο άθλο. Για να απογοητευτώ σφόδρα. Οι μόνοι που είχαμε ξυπνήσει ήμασταν εμείς. Όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Μετά τις 10 άρχισαν σιγά σιγά να ανοίγουν τα εμπορικά καταστήματα. Όλα αυτά με αφορμή το γεγονός ότι αύριο στη Γαλλία είναι αργία. Και οι αργίες εδώ είναι περισσότερες από αυτές στην Ελλάδα. Για να δούμε:
Επίσημες αργίες: 1η Ιανουαρίου (πάει ο παλιός ο χρόνος) Πάσχα και Δευτέρα του Πάσχα Πρωτομαγιά 8 Μαΐου (απελευθέρωση από Γερμανούς) 40η μέρα του Πάσχα - φέτος 21 Μαΐου (Αναλήψεως) 50η μέρα του Πάσχα - φέτος 1η Ιουνίου (Δευτέρα της Πεντηκοστής) 14 Ιουλίου (Πτώση της Βαστίλλης) 15 Αυγούστου 1 Νοεμβρίου (Αγίων Πάντων) 11 Νοεμβρίου (Λήξη Α΄παγκοσμίου) 25 Δεκεμβρίου
Παράλληλα σε κάθε περιοχή υπάρχουν επιπλέον τοπικές αργίες. Δεν είναι και άσχημα ε;
Ποιος ξέρει; Μπορεί και να γίνει η νέα τάση στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα: η αφεντικαπαγωγή, δηλαδή η προσωρινή κράτηση ενός αφεντικού από τους εργαζόμενους, προκειμένου να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους. Οι εργαζόμενοι-απαγωγείς οφείλουν ωστόσο, καθόλη τη διάρκεια του εγχειρήματός τους, να φροντίζουν για την ασφάλεια και την άνεση του συνηθισμένου να την περνάει μπέικα αφεντικού, ως μια ελάχιστη ένδειξη ζαμπουνικού σαβουάρ βιβρ. Να σας το κάνω πιο λιανά και πιο Κανέλλη; Σκάει μύτη, ας πούμε, κάποια κουστουμαρισμένη, παφουμαρισμένη, καλοξυρισμένη στελεχάρα, στέκεται ενώπιον των εργαζομένων, σταυρώνει απολογητικά μεν αποφασιστικά δε τα χέρια του, αναστενάζει και με βαθύ πόνο αιμορραγούσας ψυχής εξηγεί την ανάγκη περικοπών, έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί η παγκόσμια οικονομική κρίση, δηλαδή να εξασφαλιστεί η διατήρηση των κερδών της εταιρείας. Οι -απλοϊκοί και παρορμητικοί και για το λόγο αυτό καταδικασμένοι να παραμείνουν μια ζωή πτωχοί- εργάτες τα παίρνουν στην κράνα και (καθότι τα στελέχη του ΠΑΜΕ-edit:αν και υπάρχουν βάσιμες ενστάσεις επ' αυτού- και οι λοιποί εργατοπατέρες εκείνη την ημέρα έχουν μαζευτεί για τσίπουρα στο Μπιτ Μπαζάρ, μετά τη συνάντηση που είχαν με τον ΥΜΑΘ, για να του δώσουν τα αιτήματα των εργαζομένων προκειμένου ο ανευθυνοϋπεύθυνος υπουργός Μακεδονίας-Θράκης να τα παραπέμψει αρμοδίως στις ελληνικές καλένδες, όπως γράφουν κι οι δημοσιογραφάρες σαν τον τριτοξάδερφό μου τον Πάνο Συγκαμμένο, τον δαιμόνιο ρεπόρτερ του σεπτού ιστολογίου Everything you know is wrong, ίου-ίου, τι μεγάλη παρένθεση ήτο αυτή;) προπηλακίζουν τη στελεχάρα. Τον κλειδώνουν στο γραφείο του και δεν τον αφήνουν να βγει έξω. Του προσφέρουν φρεντοτσίνους με αφρόγαλα και σαλάτα του σεφ και άλλα είδη υγιεινής, καθώς και μια δίκαιη συμφωνία, που περιλαμβάνει την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, προκειμένου να τον απελευθερώσουν και να προλάβει το βράδυ να πάει να ακούσει τζαζ σε γνωστή μουσική σκηνή της πόλης. Εχει συμβεί, μη γελάτε. Πρόσφατα, στην FM Logistics Co. στην Woippy της Γαλλίας, 125 ανθρωπόμορφα κτήνη κάνανε ντου στη σύσκεψη πέντε στελεχών και δεν τους αφήνανε να φύγουν επί μία ημέρα. Προσπαθήσανε να δικαιολογήσουν το απύθμενο θράσος τους και την απάνθρωπη ενέργειά τους λέγοντας ότι 475 πτωχοί εργάτες επρόκειτο να απολυθούν, καθώς η εταιρεία είχε αποφασίσει να βρει ακόμη πιο φτηνά εργατικά χέρια στη Μαλαισία. Μέχρι τα μεσάνυχτα, οι εργαζόμενοι είχανε κερδίσει μια μικρή μάχη: η διοίκηση υποσχέθηκε να εγκαταλείψει προσωρινά το σχεδιό της και να επανέλθει με κάποιο καλύτερο. Αμ, τα ίδια δεν συνέβησαν και στο εργαστάσιο παρασκευής φαρμακευτικών ειδών 3M's στην Pithiviers, πενήντα χιλιόμετρα έξω απ’ το Παρίσι, όταν στην αναγγελία 110 απολύσεων οι εργάτες παρουσίασαν συμπτώματα μαζικής ταπηροκρανίασης, με αποτέλεσμα να περικυκλώσουν το διευθυντή τους και να τον σύρουν στο γραφείο του, όπου κρατήθηκε όμηρος για 24 ώρες, μέχρι που συμφώνησε να επαναδιαπραγματευτεί με τους εργατες; Αλί, αλί, το Μάρτιο, ακόμη κι αυτός ο καλός άθρωπας ο πρόεδρος της Σόνι Γαλλίας επίσης κλειδώθηκε στο γραφείο από εργαζόμενους που φράξανε τη πόρτα και τα παράθυρα με κόρμους δέντρων. Την Πρωταπριλιά δε, που μακάρι, μακάρι Θε μου, να ήταν ψέμα, εργαζόμενοι της Κατερπίλαρ στη Γρενόμπλ κράτησαν όμηρους τέσσερις μάνατζερ. Το τελευταίο μήνα τουλάχιστον άλλα 12 παρόμοια περιστατικά έχουν καταγραφεί στη Γαλλία. Οφείλω πάντως να σας καθησυχάσω πως ευτυχώς, σε κάθε περίπτωση, οι στελεχάρες απαχθέντες τρώνε και πίνουν καλά κατά τη διάρκεια της ομηρίας τους, παρότι -αλίμονο!- οι στυγνοί απαγωγείς τους τούς αναγκάζουν να κοιμούνται στο δάπεδο.
ΥΓ. Οταν ήμανε μικλός, με άρεζαν το Ντόλκα, οι πατατες τηγανιτές, η μερέντα και το πανκ. Στο βίδεο ένα απ' τα τέσσερα, σχετικό και με το θέμα της ανάρτησης.
Διάβασα στο Βήμα χτες την είδηση για το γερμανικό κρουαζιερόπλοιο που βρέθηκε στο λιμάνι του Πειραιά στα πλαίσια του ταξιδιού του στη Μεσόγειο. Και είδα τη φωτογραφία των τουριστών με τα ποδήλατα που εκμεταλλεύτηκαν τη στάση στο λιμάνι για να εξερευνήσουν την Αθήνα.
Αναλογίστηκα αντίστοιχα έλληνες τουρίστες σε κρουαζιέρα' [αυτό το σύμβολο θα ήθελε να είναι άνω τελεία..] καφέδες στο λιμάνι, περαντζάδα στα κοντινά μαγαζιά και φαγητό. Εντάξει, συνήθως τέτοιου είδους ταξίδια επιλέγουν άνθρωποι μέσης ηλικίας, δεν ξέρω γιατί έχει παγιωθεί έτσι στο μυαλό μας ότι ένα ταξίδι με κρουαζιερόπλοιο είναι σαν πικ-νικ των ΚΑΠΗ. Θα ομολογήσω ότι κι εγώ η ίδια έτρεφα μια συστολή απέναντι σε αυτό το είδος ταξιδιού. Φίλοι εντούτοις πολυταξιδεμένοι επιχείρησαν (και αυτοί με ενδοιασμούς αρχικά) πριν μερικά χρόνια να κάνουν μια κρουαζιέρα στη Μεσόγειο. Και ενθουσιάστηκαν με την πληθώρα των εντυπώσεων και τις δυνατότητες που είχαν να εξερευνήσουν νέα μέρη. Ειδικά, λένε, τα βουνά της Συρίας ήταν πραγματική αποκάλυψη.
Φανταστείτε το σαν κάτι αντίστοιχο του τρένου (του οποίου εγώ είμαι φαν), αλλά με μεγαλύτερη πολυτέλεια και τη δυνατότητα να εισβάλεις σε ένα τόπο από τη θάλασσα, σαν Βίκινγκ ένα πράγμα (καλά δε νομίζω ότι έτσι το σκέφτηκαν, αλλά φανταστείτε το...). Εφόσον υπάρχει η περίπτωση να προσαράξει το καράβι σε ένα λιμάνι για περισσότερο της μιας ημέρας, δίνεται η δυνατότητα να γυρίσει κανείς αρκετά και μάλιστα να μην αρκεστεί στο ανωτέρω σενάριο της μπυροποσίας και της άγονης τσάρκας στα μαγαζιά. Βέβαια, ξέρετε πολλούς έλληνες που θα σκεφτόταν να πάρουν στις διακοπές τους ποδήλατο και να εξαντληθούν κάνοντας πεντάλ δίπλα σε πανέμορφα λιβάδια και καταπράσινα βουνά; Εγώ καναδυό, ίσως και λίγο παραπάνω, αλλά έτυχε...
Τον τελευταίο μήνα που λόγω καιρού οι βόλτες με το ποδήλατο στην πόλη γίναν καθεστώς, αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να έχουμε τόσο φριχτή πολιτική και νοοτροπία απέναντι στους ποδηλάτες (κάποια στιγμή που έκανα γκελ ανάμεσα στα αυτοκίνητα που είχαν φρακάρει -γιατί είπαμε, πρέπει να παρκάρουμε ακριβώς έξω από το μέρος που έχουμε να πάμε, και ας μην υπάρχει η δυνατότητα να περάσει τίποτε άλλο- έχασα την ισορροπία μου και ακούμπησα με το χέρι το καπώ ενός αυτοκινήτου. Το δολοφονικό βλέμμα του κυρίου με ακολουθούσε μέρες - είμαι και ενοχική, το'παμε κι αυτό.)
Δράπτομαι της ευκαιρίας να σας πω και για κάτι που καιρό τώρα θέλω αλλά δε βρήκα την ευκαιρία. Πριν λίγους μήνες φιλοξένησα μια γαλλίδα που ξεκίνησε από τη Γκρενόμπλ με σκοπό να φτάσει στην Ινδία με το ποδήλατο. Στην αρχή μου φάνηκε τρελός άθλος, αλλά μέσω αυτής έμαθα ότι υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι (κυρίως καναδοί, γάλλοι και ισπανοί) που ταξιδεύουν με τον ίδιο τρόπο για μήνες. Η αλήθεια είναι πως χρειάζεται αρκετός τυχοδιωκτισμός για κάτι τέτοιο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν τη θαύμασα, κυρίως για την κοινωνική της ευαισθησία και το κουράγιο της. Τώρα απ'ότι ξέρω βρίσκεται κάπου στη Γεωργία, καθώς δεν κατάφερε να βγάλει βίζα για το Ιράν. Αλλά μπορείτε να δείτε και στην ιστοσελίδα της, αν γνωρίζετε γαλλικά, γι'αυτό το ιδιαίτερο ταξίδι...
Το ξέρω ότι είμαι ψώνιο, αλλά δε μπορώ να μη σας δείξω τον έρωτά μου...
Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά!
Κάθε χρόνο και πιο μεγάλο στεφάνι για τον εργατικό μεσαίωνα....
