Όταν κάνεις κάτι το κάνεις σωστά

...και ο μικρός παίκτης ξέρει. Τα αραδιάζει όλα και μετά τα αφήνει και φεύγει. Αφιερωμένη στη Demetrat!!

Μεγάλες κουβέντες νο1.132

1) Στη Μ. απ’ τα Τρίκαλα, χρόνια τώρα, χρωστάω μία καρτποστάλ. Φαντάσου, ήμασταν φοιτητές όταν της την είχα υποσχεθεί. Στη Μ., που πρωτοετής, 18 χρονών, είχε έρθει αρραβωνιασμένη στη μικρή φοιτητική μας πόλη να σπουδάσει. Με νταλικέρη παρακαλώ. Αρραβωνιασμένη με νταλικέρη, όχι ότι τη φέρανε με την νταλίκα… Την έβλεπε κι ο φίλος μου, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν σπιλώνουμε, κι αναστέναζε, του άρεσε έτσι όπως ήταν, με πλούσια τα ελέη… Η Μ. με την οποία απλώς κάναμε παρέα, τίποτε παραπάνω, καναδυο επισκέψεις στο δωμάτιο, κάνα καφεδάκι και συζητήσεις, ατελείωτες και ατελέσφορες για το «τι θα κάνουμε μετά το πανεπιστήμιο». Αφύπνιζε τα πιο ριζοσπαστικά αντανακλαστικά μου, όπως κι εγώ της αφύπνιζα τα πιο συντηρητικά. Ηταν σίγουρη για το μετά της: Επιστροφή στην ιδιαίτερή της πατρίδα, αξιοποίηση του πτυχίου, γάμος, παιδιά… Τα άκουγα και σκύλιαζα. Ελεγα, έλεγα, σχέδια, όνειρα, πόθοι, μεγαλοστομίες, και πάντα κατέληγα σε ένα θριαμβικό «θα τα παρατήσω όλα και θα φύγω, να γυρίσω τον κόσμο». «Ναι, αυτά τα λες τώρα», μου έλεγε, «κάτσε να μεγαλώσεις λίγο και θα δεις πως θα τα βλέπεις αλλιώς τα πράγματα». Κάπου εκεί της είχα υποσχεθεί ότι στα 30 μου θα της στέλνω καρτποστάλ απ’ τις Ινδίες, έτσι για να το κάνω και πιο εξωτικό, ο ποζεράς. Και να με, χρόνια μετά, εγκλωβισμένος στο ίδιο δρομολόγιο, κέντρο-Ανω Ηλιούπολη, Ανω Ηλιούπολη-κέντρο, να πατάω το κουμπί να κατέβω απ’ το 34, που όχι νταλίκα, ούτε λιντάκι δεν έχω αξιωθεί να πάρω. Ιδέα δεν έχω τι έχει απογίνει η Μ. Μπορεί να μην υπήρξε ποτέ, μπορεί η Μ. να είμαι εγώ και την καρτποστάλ να τη χρωστώ στον ευατό μου. Και στην τελική πάλι καλά να λες, που έχουμε και τους φίλους, που την κάνουν σε λίγες μέρες, να ζούμε τη φυγή μέσα απ’ αυτούς.

2. Καθόμουν στη γαλαρία, στο ΚΤΕΛ, για Γιάννινα. Ιούνης του ’98, πηγαίναμε κάμποσοι νοματαίοι να βάλουμε «φωτιά-φωτιά στα εξεταστικά», ενόψει του πρώτου διαγωνισμού του ΑΣΕΠ. Ήμασταν λίγο πολύ όλοι: κνίτες, αριστεριστές, αναρχικοί, ψευτομπαχαλάκηδες, ακόμη και χασικλήδες. Ενας απ’ αυτούς, «μαύρο πρόβατο» για τους αριστεριστές φίλους μου, ήρθε να κάτσει δίπλα μου με διάθεση εξομολογητική: «Να, τον βλέπεις αυτόν;» και μου έδειξε πέντε-εξι καθίσματα μπροστά έναν φίλο μου συνδικαλιστή της ΕΑΑΚ. «Αυτός τώρα το παίζει επανάσταση και καθοδηγεί εσένα και τους άλλους, αλλά εμένα δεν τολμάει να μου πει κουβέντα, γιατί ξέρει ότι εγώ είμαι ελεύθερο πνεύμα, πραγματικά φτερό στον άνεμο. Εγώ, μετά το πανεπιστήμιο, δεν ξέρω τι μου ξημερώνει, κι αυτός όλη του τη ζωή την έχει στρωμένη μπροστά του, ακόμη και σήμερα μαμάκιας είναι, τα ρούχα τα στέλνει στη μάνα του για να τα πλύνει, και μετά θα τον βολέψει ο πατέρας του στο γραφείο. Ενώ εγώ; Να κι ο άλλος», και μου δείχνει έτερο συνδικαλιστή της ΕΑΑΚ, «που το παίζει και θεωρητικός της επανάστασης, τίποτε δεν ξέρει απ’ τη ζωή, απ’ τη δράση στο δρόμο, όλα απ’ τα βιβλία τα έμαθε... Σου τα λέω αυτά, για να ξέρεις, να μη χάφτεις παραμύθια απ’ τον κάθε ινστρούχτορα». Χρόνια μετά το μόνο που εξακολουθώ να χάφτω είναι μύγες. Οι δύο «εξασφαλισμένοι συνδικαλιστές» σήμερα τα βγάζουν πέρα όπως μπορούν -κι επιμένουν αριστερά. Ο επικριτής τους δεν ξέρω τι απέγινε: Φήμες, επαναλαμβάνω φήμες, λένε ότι κατέληξε να ασχολείται με την οικογενειακή επιχείρηση…

3. Τι κοινό μπορεί να έχουν καναδυο αναρχικοί, καναδυο ανένταχτοι, ένας συνασπιστής, ένας καταστασιακός και δυο τρεις φίλοι τους που δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν; Είναι καταρχήν όλοι φοιτητές στην ίδια σχολή. Κι επίσης όλοι τους πρώην μέλη ή τεσπά πρώην συμπαθούντες της ΕΑΑΚ. Και επειδή, όταν χειμωνιάζει στη μικρή φοιτητούπολη, δεν έχουν και πολλά πράγματα να κάνουν, με περίσσιο ενθουσιασμό δημιουργούν ένα παρεμβατικό σχήμα στη σχολή. Το δηλώνουν ξεκάθαρα, χρόνια πριν απ’ το Γιώργακη Παπανδρέου: Θέλουν να τ’ αλλάξουν όλα. Ορμάνε στις γενικές συνελεύσεις και με όπλα τον ελιτισμό, το σοφιστικέ στιλ και την προκλητικότητα, σε συνδυασμό με τη λεκτική και όχι μόνο τρομοκρατία, επί ένα τρίμηνο-τετράμηνο σπάνε πλάκα με τους συμφοιτητές τους και με τα τεκταινόμενα στη σχολή. Όποτε βέβαια σοβαρεύονται τα αποτελέσματα είναι αξιοθαύμαστα: Επαίρονται και όχι αδίκως ότι ποτέ δεν γίνονταν τόσες «πολιτιστικές εκδηλώσεις» στη σχολή τους. Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες και μαζί τους η άνοιξη και ένα πρώιμο καλοκαιράκι… Κανα δυο ερωτευτήκανε, δυο τρεις άλλοι σοβαρευτήκανε, γιατί χρωστούσανε πολλά μαθήματα, άλλοι προέβησαν σε εξερεύνηση του συνειδητού και του ασυνειδήτου τους αραχτοί σε παραλίες, και γενικώς το άχτι του χειμώνα είχε γίνει καλοκαιρινή ραστώνη και πολύ σύντομα δεν χρησίμευσε σε τίποτε πια, παρά μόνο σαν υλικό για μια ανάρτηση σε ένα κάποιο ιστολόγιο, δέκα χρόνια μετά.

ΥΓ. Μέρες που είναι, καλή δύναμη σε όλους τους εν δυνάμει συναδέλφους που συμμετέχουν στην παρωδία του ΑΣΕΠ. Εγώ ακόμη αντέχω μακριά του και φιλάρεσκα τη θεωρώ τη μοναδική μου νίκη -μέχρι και η «νίκη» αυτή να γίνει ακόμη μία ήττα.

ΥΓ2. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ' τις αναρτήσεις που βασίζονται σε μια προσωπική μυθολογία, όπως αυτή εδώ.

Αυτό, αυτό ή μήπως τελικά καλύτερα αυτό:

Καταραμένη ακρίβεια...

Αίσχος.
Αυτή η λέξη είναι που ταιριάζει στην περίπτωση που θα περιγράψω παρακάτω.
Το κράτος μέσα σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, προχωράει σε μια ακόμα αύξηση τιμών σε προϊόντα που προσφέρει.
Και η αύξηση είναι κάτι περισσότερο από τρεις φορές πάνω.
Ο πλέον επικερδής λοιπόν οργανισμός του κράτους, αυτός του ΟΠΑΠ, ανέβασε τις τιμές στις στήλες των παιχνιδιών του.
Προσέξτε:
Η τιμή της κάθε στήλης ήταν 15 λεπτά. Πλέον είναι 50 λεπτά. Φοβερό;
Και κάτι ακόμα. Ο ΟΠΑΠ καθιέρωσε πλέον νέα δελτία. Πριν στο ΛΟΤΤΟ και το ΤΖΟΚΕΡ είχες τη δυνατότητα στο μεν πρώτο να παίξεις μέχρι τρεις στήλες σε κάθε δελτίο ενώ στο δεύτερο μόλις δυο. Πλέον τι έκαναν; Έβγαλαν ένα καινούργιο δελτίο στο οποίο μπορείς να παίξεις μέχρι 6 και 7 στήλες. Το ίδιο δελτίο επίσης μπορεί να κατατεθεί για περισσότερες από μια κληρώσεις. Δηλαδή αν έχεις τη μανία να παίζεις τους ίδιους αριθμούς σου λέει κατέθεσε το και εσύ μια φορά και καθαρίζεις για καμιά 400αριά κληρώσεις. Φυσικά με το ανάλογο αντίτιμο. Κάντε τα μαθηματικά και δείτε πόσο κόστιζε το δελτίο πριν και πόσο τώρα.
Με τη μανία που έχουν οι Έλληνες στο τζόγο και μάλιστα στον κρατικό και με τον ΟΠΑΠ με τις προηγούμενες τιμές να βγάζει τρελά λεφτά τα οποία δίνει στη συνέχεια όχι στον πολιτισμό όπως κόπτονται οι ιθύνοντες αλλά στα καπρίτσια της εκάστοτε κυβέρνησης προσπαθήστε να αναλογιστείτε πόσα παραπάνω λεφτά θα μεζέψει το κράτος από αυτήν την ιστορία.
Σου λέει:
Λεφτά δεν έχω τα πήρε ο κάθε παππάς.
Φόρους δεν μπορώ να βάλω.
Άρα;
καλό κόλπο δε νομίζετε;
διαβάστε αν σας κάνει κέφι και εδώ αλλά και εδώ.


Και μια φωτογραφία για το τέλος...


Είναι η σχολή τυφλών επί της οδού Μεγάλου Αλέκου. Έχω την ελαφρά εντύπωση ότι η σχολή έχει μεταφερθεί. Αν κάνω λάθος, τότε ευτυχώς οι άνθρωποι δε μπορούν να δουν πως το κράτος τους έχει παρατήσει σε τέτοιο βαθμό...

ΥΓ Ο μικρός παίκτης έχει βρογχιολίτιδα. Αν την έχω γράψει σωστά. Αναπνέει και ακούγονται τα χρατσαρίσματα από την πλάτη του. Δε μπορεί να πάρει ανάσα για να κοιμηθεί το βράδυ και έχω στεναχωρηθεί πολύ. Μας έδωσε κάτι φάρμακα ο γιατρός και σήμερα ήταν κάπως καλύτερα.

ΥΓ2 Συγνώμη αλλά δεν θα αντέξω άλλο να το παίζω ήρεμος και χαλαρός...
ΣΑΣ ΠΟΥΛΗΣΕ ΜΑΓΚΙΑ Ο ΜΠΑΛΑΦΑΣ ΡΕ!!Ο ΜΠΑΛΑΦΑΣ!!!ΚΑΙ Ο ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ...
α) Ο ΠΑΟΚ την πρόκριση. Ο ρούλης τα @@ του Καράμπελα....
β) Το αγαπημένο σήριαλ του Άρη: Χαρά. Αγνοείται.
γ) ΠΑΟΚ σ αγαπώ ΠΑΟΚ είσαι ο ένας κόκκινη στα πέναλτι δεν έφαγε κανένας. Α ρε Μπαλάφα μας κούφανες...

Πέρα από την πλάκα τώρα...έχω να δω παιχνίδι με τόση αγωνία και ενδιαφέρον από το EURO 2004...

Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται

Σήμερα το μεσημέρι μίλησα με τον ασφαλιστή μου και πρέπει να σας πω ότι επιτέλους δικαιώθηκα!!! Ω, ναι, ο κίτρινος κεραυνός έκανε θετική δήλωση και θα αποζημιωθώ. Κάτι είναι και αυτό* για να είμαι ειλικρινής, δεν το περίμενα. Η ανακούφιση ήταν μεγάλη.

Παρόλα αυτά, κάθε που βγαίνω από φανάρι νιώθω ένα ωστικό κύμα να με παρασέρνει, εντελώς υποσυνείδητα πάντα (μέχρι να γίνει ξανά πραγματικότητα... Γιατί βλέπω ότι και στην πόλη που μένω τα περνάνε τα κόκκινα βολίδα). Εδώ που τα λέμε, αυτοί που επέλεξαν αυτό το χρώμα, ήταν παντελώς άσχετοι. Μα είναι δυνατόν να επιβάλλεις στον Έλληνα οδηγό να σταματήσει στο κόκκινο χρώμα; Βάλτου ένα μοβ ή ένα ροζάκι και θα δεις αποτέλεσμα... Αλλά με το κόκκινο;! Είναι σαν να του σκας τσιμπιά στον κώλο. Μα, δεν έχουν δει ποτέ ταυρομαχίες; Ε, κάπως έτσι είναι και οι άνδρες οδηγοί... Βγάζουν φωτιά από τα ρουθούνια και ορμάνε.

Που λέτε, ήμουν τόσο χαρούμενη από το νέο, που ξεκίνησα για Αθήνα από την παλιά εθνική οδό. Να απολαύσω τη θάλασσα, τα δεντράκια, να ανακαλύψω όλα αυτά τα μέρη που χάνουμε τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα για να φτάσουμε, όσο πιο γρήγορα γίνεται να φτάσουμε, και ξεχνάμε ότι μεγαλύτερη απόλαυση είναι το ταξίδι...

Το μόνο σίγουρο είναι ότι στην Αθήνα δε πρόκειται να κυκλοφορήσω με αυτοκίνητο. Αν μου έρθει η όρεξη για συγκρουόμενα, θα πάω στο Allou Fan Park...

Obamad!

Και να ρίξουμε μια ματιά στο σημερινό Τύπο, που λένε και στην τελεόραση

Εντάξει το έντυπο δεν είναι καθημερινό, ούτε και κυκλοφόρησε σήμερα. Αλλά όσοι... συχνάζετε στα αστυνομικά τμήματα, εφόσον βρείτε κάποια κόπια, διότι γίνεται ανάρπαστο, μην παραλείψετε να πάρετε ένα φύλλο του Αστυνομικού Βήματος (όχι, κείμενα του Πρετεντέρη δεν θα βρείτε, άλλωστε κάποια απ' τα άρθρα στο εν λόγω έντυπο είναι προοδευτικότερα αυτών που δημοσιεύει ο γνωστός δημοσιογραφος στο Σκέτο Βήμα).

Τεσπά, η είδηση είναι αυτή, για να μην τα γράφω εγώ, διότι βαριέμαι. (αμα θέτε, κάντε κλικ απάνω στη φωτό, μεγαλώνει αρκετά ώστε να είναι ευανάγνωστο και το κείμεο του πρωτοσέλιδου)

Do Ι Look to You Like an Idiot?

- Το άσθμα μου. Είπαν ότι θα το έφτιαχναν, αλλά δεν έκανε καμία διαφορά.
- Μερικές φορές οι γιατροί κάνουν λάθη, Άννα, και τότε πρέπει να προσπαθήσεις διπλάσια για να τα διορθώσεις. Xρησιμοποιείς τον αναπνευστήρα;
- Όλη την ώρα. Χρησιμοποιώ ένα την βδομάδα.
- Είσαι σίγουρη ότι το χρησιμοποιείς σωστά;
- Σου μοιάζω για ηλίθια?
- Όχι. Γιατί δεν μου δείχνεις πώς λειτουργεί;

Κλινέξ. Ασβεστομίξ και...

Καμιά φορά με τα ελληνικά προϊόντα ή με τις ελληνικές εταιρίες νομίζεις ότι είσαι ακόμα κάπου στα 1950.
Παράδειγμα. Έχουμε το Κλινέξ. Έβαζαν λοιπόν μια λέξη που να έχει να κάνει με το προϊόν (Κλίν από το clean το αγγλικό ρε και όχι τον Χάρη) κολλούσαν και ένα μιξ ή ένα έξ και καθάριζαν. Όπως "ασπρέξ". Μη γελάτε. Υπάρχει και είναι για να ξεβάφεις τα ρούχα που πλύθηκαν μαζί και έχουν γίνει ροζ.
Υπάρχει για παράδειγμα η Ασβεστομίξ. Ασβέστης και μίξ. Άρα τι έχει; Καλά μαντέψατε, ρε πάντα έλεγα ότι οι αναγνώστες αυτουνού του μπλόγκ είναι πανέξυπνοι. Οικοδομικά υλικά.
Έτσι καθάριζαν.
Αλλά.
Έχουμε το απίστευτο πλέον.
Ο τυπάς που έχει την εταιρία για την οποία κάνω λόγο, ή μάλλον γραφή, πήγε κόντρα στο κατεστημένο.
Έβαλε δυο ελληνικά συνθετικά.
Γιατί είναι Ελληνάρας.
Έπρεπε όμως να έχει και κάποια, πως να το πω, ελεγκάνς.
Σου λέει 'νταξ να βάλω δυο ελληνικά συνθετικά αλλά να έχω και κάποιο ίματζακι ρε παιδάκι μου.
Σου λέει:
Βυρσοδεψείο έχω.
Χοίρους γδέρνω.
Το δέρμα παίρνω.
Άρα;;;
Απλώς δεν υπάρχει. Το βλέπετε. Αλλά δεν είναι εκεί. Δεν υπάρχει...

Απ' την πρώτη μου ποιητική συλλογή "Όταν αφοδεύουν οι αρκούδες"

Σε αυτήν την πόλη
σφίξανε οι κώλοι.
Δεν θέλω ρε άγαλμα του Καραμανλή,
στην ανάγκη βάλτε ένα της Καϊλή.
Στην ίδια πόλη να μείνω με τον εθνάρχη
περίπτωση δεν υπάρχει:
Στη βάση του αγάλματος θα πάω να χέσω
(τ' αποφάσισα) και θα μεταναστεύσω!


(αρχική δημοσίευση
στο thess)

Τι θα γίνει με τα φανάρια;;;

Ρε παιδιά ένα θέμα που εδώ και καιρό με απασχολεί είναι όλοι αυτοί οι τύποι στα φανάρια. Τελευταία το θέαμα έχει παραγίνει. Σε κάθε φανάρι μεγάλης οδικής αρτηρίας στη Θεσσαλονίκη υπάρχει τουλάχιστο ένας τύπος που ζητιανεύει.
Πρώτα από όλα όμως επειδή το θέμα είναι αρκετά ευαίσθητο ας ξεκαθαρίσω τη θέση μου.
Γενικά θεωρώ ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι δυο κατηγοριών:
Α) Πραγματικά άνθρωποι που είναι ανάπηροι και έχουν μείνει στο έλεος του Θεού και
Β) Άνθρωποι που ούτως ή άλλως είναι στο έλεος του Θεού και εκμεταλλεύονται την όποια πάθηση έχουν για να βγάλουν λεφτά ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ.
Έχω τύχει μπροστά σε προκαθορισμένο ραντεβού ενός τυπά, με μικρά παιδιά εκείνη την εποχή, για να τους πάρει τα ψιλά που είχαν μαζέψει. Άρα υπάρχει η πιθανότητα και για αυτό το ενδεχόμενο.
Όπως και να έχει όμως οι υπεύθυνοι αυτής της πόλης (οι ποιοι;;;ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ) δε μπορεί να μην τους έχουν δει. Αποκλείεται. Είναι μπροστά στα μάτια τους σε κάθε τους βήμα. Απορώ λοιπόν, ενώ το φαινόμενο έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό και παίρνει συνεχώς διαστάσεις, γιατί ένας χριστιανός δεν έχει νοιαστεί για αυτούς τους ανθρώπους.
Στη Θεσσαλονίκη λοιπόν που μαλώνουν για το ποιος αγαπάει πιο πολύ τη χώρα και τη Μακεδονία ρωτώ:
Είναι εικόνα πόλης αυτή; Αν κάποιος δηλαδή έρθει από το εξωτερικό (πράγμα που υποστηρίζετε πάντα όλοι εσείς όταν κάτι άλλο γίνει) θα πάει να περάσει το δρόμο τσούπ! ένα απλωμένο χέρι. Θα πάει στο επόμενο φανάρι τσούπ! ένα άλλο και πάει λέγοντας. "Τι σκατά;" θα αναρωτηθεί. "Κανείς μα κανείς δεν υπάρχει στην πόλη αυτή να περιθάλψει αυτούς τους ανθρώπους;"
Στη Θεσσαλονίκη λοιπόν που μαλώνετε για το ποιος είναι περισσότερο Χριστιανός πάτε όλοι στην εκκλησία και λατρεύετε όχι το Θεό αλλά τον Άνθιμο,
τι θα κάνετε γι' αυτούς;
Όπως και να έχει, είτε δηλαδή είναι απατεώνες είτε όχι κάποιος πρέπει να τους νοιαστεί. Η πλειονότητα τους έχει κινητικά προβλήματα. Αν, λέω τώρα αν, κάποιος κάφρος οδηγός τρέξει να προλάβει το φανάρι για να μπορέσει να κολλήσει στην κίνηση δέκα μέτρα παραπέρα και παρασύρει κάποιον από αυτούς θα κλάψετε πάλι κροκοδείλια. Κάντε κάτι επιτέλους.

Και για να σας βοηθήσω:

Στα φανάρια της Βούλγαρη προς την Χαλκιδική είναι πάντα κάποιος διαφορετικός. Έχω πετύχει ακόμα και μια κοπελίτσα με αναπηρική καρέκλα μέσα στη βροχή.
Στα φανάρια της Βούλγαρη προς την πόλη είναι ΠΑΝΤΑ ένας τύπος με κομμένα χέρια που έχει κρεμασμένο στο λαιμό ένα κουβαδάκι για να του βάζουν τα ψιλά.
Στα φανάρια στις δωδεκαόροφες πέτυχα την προηγούμενη εβδομάδα ένα τύπο να πουλάει αρωματικά αυτοκινήτου με το κλασσικό ταμπελάκι "Είμαι εδώ μόνος. Η οικογένεια μου έμμεινε στον πλανήτη Κρύπτον και καταστράφηκε". Ο τύπος μάλωνε με μια γύφτισσα με ένα μωρό στην απέναντι πλευρά του δρόμου σχετικά με το σε ποιον ανήκει το φανάρι.
Στα φανάρια της Λαγκαδά με Εγνατία είναι πάντα δυο τύπισσες που σου καθαρίζουν το τζάμι. Κουβαλάνε μαζί και ένα μωρό.
Στο σταυροδρόμι του Carffour είναι και από ένας διαφορετικός σε κάθε πλευρά του δρόμου.
Στην πλατεία της ΧΑΝΘ σήμερα ήταν ένα παιδί με πρόβλημα στα πόδια και ένα καρεκλάκι αναπηρικό.
Δραγούμη με Κουντουριώτου ένας παππούς που κάνει υπόκλιση όταν σου χτυπάει το τζάμι.
Στα φανάρια της Βιαμίλ ένας τύπος με πατερίτσες. Τον πέτυχα να βάζει κόκκινο φοσφοριζέ για να ξεχωρίζει και να μην τον χτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο.

Μερικοί είναι αυτοί κύριοι της πόλης. Είναι και άλλοι πολλοί. Μην κάνετε τα στραβά μάτια σε ένα πρόβλημα που υπάρχει. Και για να το λύσετε δεν πρέπει να στείλετε την αστυνομία να τους μαζέψει. Βοήθεια χρειάζονται όλοι αυτοί.
Κάντε και κάτι καλό επιτέλους.

Υ.Γ. Λήστεψαν λέει την Πειραιώς στην Αγίου Δημητρίου και οι ληστές λέει γίνανε μαγκωτοί από τους πολίτες και από ένα αστυνομικό με πολιτικά. Μα'στα. Κάποιοι δηλαδή μπήκαν μπροστά για να υπερασπιστούν τα λεφτά της τράπεζας. Μα'στα. Εγώ πάντως δε θα έκανα τίποτα. Βεβαίως και να μπαίνει ο καθένας μέσα σε μια τράπεζα να σε απειλεί με όπλο και να αρπάζει τα λεφτά είναι ανήθικο και επικίνδυνο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως δε θα έκανα τίποτα. Μη σας πω ότι θα γούσταρα και το θέαμα.
Θα ενεργούσα με αυτόν τον τρόπο αν κάποιον προσπαθούσε να κλέψει μια γριούλα ή προσπαθούσε να βιάσει μια κοπελίτσα ή να αρπάξει ένα παιδί. Αλλά ένας ληστής που πάει να πάρει τα λεφτά ενός μεγαλύτερου ληστή...Είναι εσωτερικό τους θέμα....Δε μου πέφτει λόγος. Οι πληροφορίες πάντως που θέλουν τον Πάνω Κ. να είναι από τους πρωτεργάτες της κίνησης των πολιτών για τη σύλληψη των δραστών είναι μάλλον αναληθείς.

Πολυεθνική...

Βλέπετε; Ύστερα σου λέει δεν είναι πολυεθνική η θρησκεία...Christ κυρίες και κύριοι...Το μηχάνημα παίρνει ρητίνη. Στη συνέχεια περνάει νερό το οποίο αφαλατώνεται. Άρα τι κάνει τρόπο τινά;
Το εξαγνίζει...

Νοσταλγός του λένινροκ;

Διαβάζω δεξιά κι αριστερά ότι σαν σήμερα πέθανε ο Λένιν. Δεν είμαι ούτε οπαδός ούτε γνώστης του... λενινισμού ή γενικότερα του κομμουνισμού, ωστόσο ποτέ δεν ξεχνώ αυτό που ένας παλιός μου φίλος είχε πει: "Το μεγαλύτερο δώρο του κομμουνισμού στον άνθρωπο ήταν η ελπίδα".
Ελπίδα; Αυτό είναι μάλλον και ό,τι εχει απομείνει στους κατοίκους του Λέρναμερντζ, ενός χωριού της Αρμενίας, οι κάτοικοι του οποίου είναι νοσταλγοί όχι του ροκενρόλ αλλά του κομμουνισμού.
(Ενδεχομένως πολλοί από εσάς να έχετε ξανακούσει την ιστορία αυτού του χωριού. Εγώ τυχαία σήμερα έμαθα για αυτό, και επειδή εντυπωσιάστηκα, είπα, μέρα που είναι, να κάτσω να μεταφράσω κι ένα κειμενάκι, του 2006, που βρήκα σχετικά. Δεν ξέρω πόσα ενδεχομένως έχουν αλλάξει απ' το 2006 έως σήμερα, ωστόσο ψάχνοντας τελευταία σχετική αναφορά στο αρμενικό αυτό χωριό ήταν στο ΜπιΜπιΣι, καλοκαίρι του 2008. Το σχετικό βίντεο λίγο πολύ δείχνει ότι οι κάτοικοί του αντέχουν και... επιμένουν!)

ΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΟΥΚΙΔΑ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ

«Ζήτω ο Κομμουνισμός, ζήτω ο Σοσιαλισμός, ζήτω η Οκτωβριανή Επανάσταση!». Στο χωριό της Αρμενίας Λερναμέρντζ, σαράντα χιλιόμετρα απ’ το Ερεβάν, ο κομμουνισμός και οι ενθουσιώδεις διακηρύξεις του δεν είναι μια θολή ανάμνηση αλλά τρόπος ζωής.
Κατά τη σοβιετική περίοδο λέγεται πως στο χωριό υπήρχαν όλοι κι όλοι επτά κομμουνιστές, σε ένα σύνολο πεντακοσίων κατοίκων. Όμως τα πράγματα άλλαξαν απ’ την ημέρα της ανεξαρτησίας της Αρμενίας το 1991…
«Εν μέσω οικονομικών δυσχερειών και πολιτικής αστάθειας», λέει ο γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος του Λερναμέρντζ, Σαμβέλ Μιρζογιάν, «το χωριό άρχισε να βλέπει τον κομμουνισμό σαν το μοναδικό του στήριγμα».
«Το παράδειγμά του Λερναμέρντζ αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τα αποτελέσματα που φέρνουν η ενότητα των ανθρώπων και η κοινή δράση γύρω απ’ μια ιδέα», αναφέρει ο Ρουμπέν Τοβμασγιάν, στέλεχος και αυτός του κόμματος. «Η δυνατή σοσιαλιστική ιδεολογία δεν μπορεί να πεθάνει. Μπορεί να υποχωρήσει για λίγο, αλλά είναι σίγουρο ότι θα επιστρέψει και θα θριαμβεύσει».
Το 2006 (σημ.ΠάνωςΚ: τότε που γράφτηκε αυτό το κείμενο) το Αρμενικό Κομμουνιστικό Κόμμα αριθμούσε δεκαοχτώ χιλιάδες μέλη, και δεν είχε κανέναν βουλευτή… Η έλλειψη πολιτικής απήχησης δεν αποθαρρύνει τους κατοίκους του χωριού. Ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος, η πρώτη πρόποση σε γενέθλια, γάμους ή άλλες γιορτές είναι στη μνήμη του Βλαδίμηρου Λένιν… Επιπλέον, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Αρμενία, οι μαθητές γνωρίζουν και ακολουθούν τις κομμουνιστικές αργίες και θυμούνται απέξω στίχους γραμμένους προς τιμήν του ηγέτη της Επανάστασης των Μπολσεβίκων, την επέτειο της οποίας φυσικά οι κάτοικοι του χωριού γιορτάζουν με ιδιαίτερη λαμπρότητα στην πλατεία του χωριού, με εκδηλώσεις γύρω απ’ το άγαλμα του Λένιν, το οποίο μάλιστα κατασκευάστηκε κατόπιν… εορτής, δηλαδή χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος, και συγκεκριμένα το 1997!
Η αρμενική κυβέρνηση βέβαια βλέπει με ελάχιστο ενθουσιασμό τέτοιου είδους εκδηλώσεις και κατά περιόδους έχει επέμβει αλλάζοντας τον διευθυντή του σχολείου και απαγορεύοντας στους μαθητές να πηγαίνουν στο σχολείο φορώντας κόκκινα σκουφιά ή να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις για την Οκτωβριανή Επανάσταση. Εντούτοις αρκετοί δεν υπάκουσαν στις σχετικές απαγορεύσεις…
Παρότι το… πνεύμα του κομμουνισμού είναι υπαρκτό στο χωριό, δεν έχει κάνει τίποτε για να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των κατοίκων. Η ανεργία και η εγκατάλειψη ωστόσο δεν αποθαρρύνουν τους κατοίκους: «Όταν επιστρέψει ο κομμουνισμός στην Αρμενία, οι άνθρωποι θα είναι ευτυχισμένοι» λέει η 40χρονη Ροσταμ Αβνταγιάν. «Ολοι θα είναι χαρούμενοι και ο ήλιος θα λάμπει…».

Τρακτ-Air

-Γροικάς με, μωρέ Σήφη; Αλήθεια σου λέω, εκαταλάβαμε ντο το αεροδρόμιο!
-...
- Ίντα μωρέ να φοβηθω; Αφού βαστώ τη κατσούνα!

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους νόμους και τους κανόνες

Μαθαίνω κατά τις 12 το μεσημέρι ότι κάποιος συγγενής γνωστού μου χρειάζεται άμεσα αίμα ομάδας τάδε που έχω, και, καθότι αιμοδότης, αποφασίζω να πάω να δώσω. Απ' το πρωί δεν έχω φάει τίποτε, οπότε κάθομαι εκείνη την ώρα να φάω τα φρίσκιζ μου, ώστε δυομισι ώρες μετά να είμαι σε θέση να δώσω αίμα. Και φτάνω στο νοσοκομείο, ακριβώς δυόμισι ώρες μετά, δηλαδή στις 14.30 (είμαι συνεπέστατος στα ραντεβού που δίνω με τον ευατό μου). Παρατηρώ στην πόρτα της αιμοδοσίας ότι οι ώρες λειτουργίας είναι 10.30-13.30 και 17.30-19.30. Πρόβλημα: πρέπει στις 16.30 να είμαι στη δουλειά, και μάλιστα τελευταία μού ψιλοτσεκάρουν και τα μισάωρα που συνήθιζα να ξεκλέβω... Δεν γαμείς, σκέφτομαι, μπες και εφόσον είναι επείγον μπορεί και να σου πάρουν. Αμ δε! Στο γραφείο είναι η μία και η άλλη, προφανώς απ' τον τρόπο που μου απάντησαν η υπεύθυνη και η νοσοκόμα...

Γεια σας, λέω, ξέρω ότι η ώρα είναι περασμένη, αλλά άκουσα ότι ο Τάδε χρειάζεται αίμα και ήρθα να δώσω...
Μπράβο σας, μου κάνει η νοσοκόμα...
Ναι, μου κάνει η υπεύθυνη, αλλά δεν μπορούμε τώρα, να 'ρθείτε στις 17.30.
Μα αφού είναι ψιλοεπείγον, επιμένω.
Ναι, μου λεει, αλλά ήμασταν ανοιχτά μέχρι τη μιάμιση, τώρα ήμαστε κλειστά.
Το κατανοώ, ξαναεπιμένω, αλλά εγώ εκείνη την ώρα θα εργαζομαι...
Ε, για τέτοια θέματα, μπορείτε να λείψετε δέκα λεπτα, μου κάνει...
Δέκα λεπτά, της λέω, θα κρατήσει η διαδικασία εδώ πέρα. Το πηγαινέλα όμως;
Εγώ πάντως, κάνει να πει η νοσοκόμα, δεν έχω πρόβλημα να σας πάρω και τώρα...
Όχι, λεει η υπεύθυνη, να ρθειτε μετά τις 17.30 και θα σας εξυπηρετήσουμε κατά προτεραιότητα...
Φεύγοντας, νομίζω πως άκουσα τη μία απ' τις δύο να μου λέει: Εμείς πάντως θα σας περιμένουμε!

Αυτά. Τώρα είμαι σπίτι. Κι ακόμη βρίζω.

Ο παλιός γλεντά, ο νέος όμως να φοβάται γιατί υπάρχει κι... ο νεότερος!

Κενώ το Διαμερικανέησιον υμνεί εγχορδαίς και ενοργάνοις την έλευσιν του Όου! Μπαμ Α', το πραγματικό γλέντι έχει στηθεί καπαλλού...

Ως συνήθως, λέω ψέματα... Πρόκειται για μια παλαιότερη φωτό του Τζ. Μπους, απ΄ένα Μαλαριαγουέρνεσντεη, Απριλητού δυοχιλιαδεσεφτά

(Τρέμε Ομπάμα! Κόμμα Δημοκρατικών και στην Ελλάδα με αρχηγό τον Μελετόπουλο...)

Κερατάδες...

Καλά ρε οι λακαμάδες αγανάκτησαν τότε να κάνουν τον Ξηρό να μιλήσει και πήγαν και έκλεισαν την υπόθεση της Κούνεβα ΧΩΡΙΣ τη δική της μαρτυρία;;;
Πλάκα κάνουν;
Διαβάστε εδώ

Σκέτο βαμπίρ...

Αχ Ευρώπη, εσύ μας μάρανες!

Η κατά Ντέιβιντ Τσέρνι Γερμανία... (σκάνδαλο-σκάνδαλο: σχηματίζουν μια σβάστικα οι αυτοκινητόδρομοι ή όχι;)




Η κατά Ντέιβιντ Τσέρνι Πολωνία: (σκάνδαλο-σκάνδαλο: καθολικοί ιερείς σηκώνουν τη σημαία της gay pride)




Η κατά Ντέιβιντ Τσέρνι Βουλγαρία: (σκάνδαλο-σκανδαλο: η γειτονική χώρα, δεύτερη πατρίς των απανταχού μπαογκτζήδων, απεικονίζεται ως τούρκικη τουαλέτα! Πρόκειται για μια αναφορά στους αιώνες οθωμανικής κατοχής -ημείς ως... Ελληνες φτηνά τη γλιτώσαμε, παρότι και σε ημάς θα ήρμοζε μια τούρκικη τουαλέτα: απεικονισθήκαμε μέσα στις φλόγες, οι οποίες ωστόσο δεν γνωρίζω πού παραπέμπουν, στις πυρκαγιές του 2007 ή στη φλόγα της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008;)





Εδώ απολαύστε μια εικόνα του γλυφτού στο σύνολό του... Η Ελλάς απεικονίζεται στα κάρβουνα, κάτω-κάτω, και ελαφρώς προς τα αριστερά.


ΥΓ Και άμα θέτε να ενημερωθείτε πληρέστερα, να πάτε στο Σπίγκελ (διαβάζουμε και Ντερ Σπίγκελ άμα λάχει ναούμε...)

Zeitgeist

Προσπαθώ εδώ και κάποιες ημέρες να βρω χρόνο να κάνω απλά πράγματα. Με ωράριο όμως 9-5 δε γίνεται. Επιστρέφω από τη μισθωτή σκλαβιά περί τις 5.20 (η δουλειά μου είναι αρκετά κοντά στο σπίτι πάλι καλά). Μέχρι να βρω πάρκινγκ πάει 5.45. Να φάω κάτιτις που έχει ετοιμάσει η αγαπημένη Άφρο (από το Αφροξυλάνθη φυσικά) θα πάει 6.00. Εκείνη την ώρα θα κοιμηθεί ο μικρός παίκτης. Μετά από κανά 45λεπτο που έχει αναλωθεί στο να δω λίγο την Άφρο ο μικρός ξυπνάει. Τρέχουμε μαζί στο διάδρομο, πάμε και ανάβουμε τα ρεσό (πολύ του αρέσει αυτό) πάνω στο ράφι της τηλεόρασης και ανοίγουμε και κλείνουμε πέντε-έξι φορές το ραδιόφωνο. Κάνουμε το ίδιο και με την τηλεόραση. Θα πέσουμε ένα-δυο φορές και μετά πρέπει να φάει. Μετά κάνουμε λίγο παιχνίδι και μετά πρέπει να κάνει μπάνιο. Μετά περνάει λίγο χρόνο και με την Άφρο και μετά κοιμάται. Αυτό κάτα τις 11. Κάπου εκεί μάλλον ξεθεωμένος αυτό που με νοιάζει είναι να την πέσω στον κουβερτόλακο.
Ήθελα που λέτε να σας γράψω για το zeitgeist (ευχαριστώ τον JustAnotherGoneOff) αλλά ακόμα να φανταστείτε ότι δεν έχω καταφέρει να το δω ολόκληρο. Και επειδή πολύ ταινία έπεσε σε αυτό το μπλόγκ τελευταία ήθελα να γράψω τώρα και όχι μετά που θα έχει περάσει αυτή η τάση.
Τους δυο πρώτους μύθους του πρώτου ντοκυμαντέρ έχω δει και για αυτούς θα σας πω. Θα επανέλθω όταν δω τον τρίτο.
Πριν ξεκινήσω να πω ότι από ότι κατάλαβα η ταινία απευθύνεται στον μέσο Αμερικανό redneck κάτι που έχει και αυτό τη σημασία του. Επίσης θα είμαι λιττός γιατί οι μισοί δε το έχετε δει οπότε και δε θέλετε να σας περιγράψω ακριβώς τι γίνεται και οι άλλοι μισοί το έχετε δει οπότε και δε χρειάζεστε πολλές λεπτομέρειες.

Μύθος πρώτος: Θρησκεία και προκαταλήψεις.
Παρουσιάζονται διάφορα κοινά στοιχεία ανάμεσα στις θρησκείες. Δίνονται στοιχεία για το αλληγορικό του πράγματος με βάση τους αστερισμούς στους οποίους πίστευαν πολύ οι πολύ πολύ παλαιότεροι εκ των ημετέρων. Λένε ας πούμε για τους συσχετισμούς της Βίβλου με το έπος του Γκιλγκαμές με ιδιαίτερη βαρύτητα στον κατακλυσμό. Σύγκρίνονται διάφορες θεότητας με την ίδια ακριβώς ιστορία (διδασκαλία, μαθητές, σταύρωση ανάσταση). Σύμφωνα με τους δημιουργούς του zeitgeist ο Ιησούς έχει την ίδια ακριβώς ιστορία ακόμα και με τον Διόνυσο αλλά και τον Ώρος. Με την απάντηση στην ερώτηση πως γίνεται όλοι αυτοί να έχουν την ίδια ιστορία παρουσιάζεται μια ενδιαφέρουσα εκδοχή.
Τι κράτησα: Ότι φιλαράκι εμείς σου δείχουμε ότι ουσιαστικά Θεός δεν υπάρχει αλλά άμα πάλι θες πίστευε όπου θες αλλά μη σε πιάνουν και κορόιδο και από πάνω.

Μύθος δεύτερος: Δίδυμοι Πύργοι, τρομοκρατία και Επιτροπή 9/11
Εδώ δε μπορώ να πω πολλά ειδικά για αυτούς που δεν έχουν δει το ντοκυμαντέρ. Ενδιαφέροντα όσα δείχνουν αλλά τα περί συνομωσίας θέλω πολύ ακόμα για να τα ασπαστώ 100%.
Τι κράτησα: Την προσπάθεια συγκάληψης που έκαναν οι Αμερικανοί αξιοματούχοι μέσω της επιτροπής της 9/11. Ναι εκεί παίζει πρόβλημα και έχει ενδιαφέρον. Δείτε πάντως τι λένε ειδικά για τα αεροπλάνα που έπεσαν στην Πενσυλβάνια και το Πεντάγωνο αλλά και το κτίριο 7 του Παγκόσμιου κέντρου εμπορίου.

Αυτά έχω δει μέχρι τώρα. Ευελπιστώ να δω κάποια στιγμή και το τελευταίο κομμάτι.
Μέχρι τώρα πάντως θεωρώ ότι είναι μια καλή αφορμή για ψάξιμο. Άνοιξε μια εγκυκλοπαίδεια ρε φίλε να δεις. Ψάξε λίγο. Αρκεί δηλαδή να μην πέσουμε στη λούμπα που πέφτουν όλοι αυτοί που σατηρίζουμε. Αν δηλαδή ορισμένοι πιστεύουν τυφλά τι λέει η Αγία Γραφή, ας μην κάνουμε και εμείς Αγία Γραφή τέτοιες ταινίες. Όπως έλεγαν οι "απο εκεί" μελετάτε τας γραφάς ή πίστευε και μη, ερεύνα ας τα μετουσιώσουμε και εμείς με το δικό μας τρόπο στα "δικά μας" "συγγράματα".

Αλήθεια πως θα αισθανόσασταν εσείς αν σας έβαζαν αλμυρό ορό στη μύτη και μετά σας έχωναν στη μύτη αυτό το ματζαφλάρι και ρουφούσαν τις μύξες σας;
Εγώ πάντως άσχημα...αλλά ο μικρός παίκτης δε ξέρει ακόμα να φυσάει τη μύτη του και φοβόμαστε για ωτίτιδες...

Size matters!

- Πώς διακρίνονται οι μεγαλομεσαίοι από τους μκρομεσαίους;
- Απ' το δάχτυλο.

Ευχαριστούμε το μοντέλο, Γιάννη Μετρητό,
που δέχτηκε να ποζάρει στο φακό

Τα red blogs σού δίνουν φτεράάά

Είναι θησαυρός το κείμενο λέμε. (Μίστερ Argos, thanx a lot!)

Ωστόσο έχω μια απορία για το εξής σημείο:

"Τα έντυπα μέσα, ο ραδιοφωνικός σταθμός, η τηλεόραση του «902», προσπαθούν κάθε μέρα να προωθούν τις Θέσεις μας για το Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό".

Τα τελεμάρκετιγκ με τα μαξιλάρια και τα παπλωματοσέντονα αποτελούν την ύπτια θέση του ΚΚΕ για τον Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό;

ΥΓ. Διαβάστε όλοκληρο το κείμενο και ξεστραβωθείτε!

Οι Γάλλοι ξέρουν να τις κάνουν καλά

Ο τίτλος, όπως θα παρατηρήσετε στη συνέχεια, δεν κρύβει τίποτε το πονηρό. Επίσης θα διαπιστώσετε ότι τον τελευταίο καιρό και γω δεν κάνω σχεδόν τίποτε άλλο από το να βλέπω ταινίες, να διαβάζω βιβλία και να πλανάμαι στο διαδίκτυο.

Δε θα κάνω θέμα βέβαια ούτε κάθε ταινία που βλέπω, ούτε κάθε βιβλίο που διαβάζω. Αλλά η χτεσινή θεώρησα ότι είναι μια από εκείνες τις ταινίες που πρέπει οπωσδήποτε να δει κάποιος, ρεαλιστική και ποιητική ταυτόχρονα, συχνά σε ύφος ντοκυμαντέρ (προσέξτε ιδιαίτερα τη σκηνή του οικογενειακού τραπεζιού της Κυριακής), με έντονο κοινωνικό προβληματισμό. Και πως θα γινόταν διαφορετικά άλλωστε, η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μέλη της αλγερινής κοινότητας σε κάποιο λιμάνι της Γαλλίας, τα εργασιακά τους αδιέξοδα, τις επαφές τους με το γραφειοκρατικό μηχανισμό της πόλης και την τοπική ηγεσία με τα μικροαστικά τους απωθημένα, αλλά και τις μεταξύ τους μικροπρέπειες και προλήψεις.

Η εξέλιξη είναι τραγική, ένας ανεύθυνος γιος και κάτι ανεγκέφαλα τσογλάνια που δε θα καταλάβουν ίσως ποτέ τις συνέπειες που μπορεί να έχει ένας "αστείος" κατά τα άλλα χαβαλές, θα στείλουν το όνειρο να αναπαυτεί για πάντα.

Νομίζω ότι η εγωκεντρικότητα είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου. Και, όχι, δεν ορίζει το κακό μάτι τις ζωές μας. Η μοιρολατρία είναι απλά το εύκολο άλλοθι για να κρύψουμε τις ευθύνες και την παθητικότητά μας.

Ααααχχχ, δείτε το, σας παρακαλώ...

Απόγνωση

Την Κυριακή αποφάσισα να δω ταινία στην τηλεόραση. Ταινίες βλέπω πολλές, αλλά όχι στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια, γιατί ό,τι με ενδιαφέρει είναι συνήθως μετά τα μεσάνυχτα και γω πέραν τις 11 δυσκολεύομαι να δω ταινία πια, ακόμη και αν έχω κοιμηθεί το μεσημέρι και δε νυστάζω. Κατά ένα ποσοστό 90%, θα νυστάζω. Αλλιώς, έχω συνδυάσει αυτές τις ώρες αργά με μουσική και διάβασμα.

Την Κυριακή όμως αποφάσισα να θυμηθώ τα φοιτητικά (και άμεσα ακολουθούμενα μεταφοιτητικά χρόνια). Τότε που η εμβληματική φιγούρα του Μπακογιαννόπουλου να προαναγγέλει τις δύο ταινίες του αφιερώματος του σαββατόβραδου σήμαινε την καταβύθιση στη μαγεία του κινηματογράφου. Μαζί με τον "Αντικινηματογράφο", αλλά και το πιο mainstream "Σινεμά" που καταβροχθίζαμε μετά μανίας. Και τις αναλύσεις με φίλους εν μέσω ποτών και τσιγάρων (εγώ ποτέ δεν κάπνιζα, αλλά φρόντιζαν όλοι με τον καπνό να με κάνουν δερβίση), σε καφέ και σε σπίτια, σε ξενοδοχεία και πλατείες (όχι φίλοι μου, δε σέρναμε νωχελικα τη νεανική ματαιοδοξία μας σε λόμπι ξενοδοχείων, απλά ζούσαμε σε ένα ιδιότυπο καθεστώς).

Φυσικά υπήρχε λόγος. Και αυτός ήταν ένα σκοτεινό και βαθιά σπαραχτικό ψυχογράφημα, το "Le Feu Follet", μια από τις καλύτερες ταινίες του Λουί Μαλ με έναν συγκλονιστικό Morris Ronet στο ρόλο του πρόσφατα αποτοξινωμένου αλκοολικού, που πάσχει από κατάθλιψη και αποφασίζει να αυτοκτονήσει, αφού κάνει μια τελευταία προσπάθεια να δει τους φίλους και τις παλιές ερωμένες του. Ένας άνθρωπος που σπατάλησε τη ζωή του σε επιφανειακές απολαύσεις, μα πριν προλάβει να τη χορτάσει (ή ίσως να το ακριβώς αντίθετο;) ένιωσε κιόλας να τον πνίγει...

Δε θα σας πω περισσότερα για την υπόθεση, εξάλλου συμπυκνώνεται μια χαρά σε δύο γραμμές απ' ό,τι θα καταλάβατε, η ουσία βρίσκεται στα πρόσωπα (ακόμη και η Ζαν Μορό που εμφανίζεται για πολύ λίγο δείχνει με τις συσπάσεις του προσώπου της και την απάθεια στο βλέμμα της πόσο αδιέξοδη είναι η κατάσταση), στους διαλόγους και στην εν γένει ατμόσφαιρα της ταινίας. Το Παρίσι των απολαύσεων του Μίλλερ και του Σελίν, γίνεται στην ταινία ένας βάλτος όπου βουλιάζει αργά η ζωή και η προσδοκίες του πρωταγωνιστή. Ενός υπερευαίσθητου ηδονιστή, που τελικά φάνηκε ότι δεν βρήκε ποτέ τον τρόπο να απολαύσει την ηδονή που γεύτηκε σε τόση έκταση. "Αγγίζω τους ανθρώπους μα δε νιώθω τίποτε", λέει κάποια στιγμή. Κρίμα. Ζωές χαμένες.

Λυπάμαι γιατί γνώρισα ανθρώπους που ήταν ποτισμένοι ως ένα βαθμό από την "αρρώστια" του πρωταγωνιστή και κυρίως λυπάμαι, γιατί έψαξα μέσα τους να βρω μια δίοδο και βρέθηκα στο σκοτάδι. Ίσως να έφταιγα και γω από την άλλη.

Καληνύχτα. Ξεπέρασα το όριό μου, είναι 12.30 και νύσταξα...

Μια φωτογραφία...

...χίλιες λέξεις.
Αν μπορούσαμε να πατήσουμε λέει έτσι ένα κομβίον και να σωθεί η κατάσταση ε;

ΥΓ. Ποιος θα μου πει που θα βρω υπότιτλους για το ζάιτγκάιστ ρε παιδιά; Θέλω για τη πρώτη ταινία. Και θέλω από το σημείο εκκίνησης της ταινίας εκεί που μιλάει ένας τυπάς βουδιστής για τη σπιριτσιουάλιτι να ούμ. Θένκς ε;

- What would you do if you had a million dollars? - Nothing.

Οσοι από εσάς δουλεύετε σε κάποια επιχείρηση, σε κάποια δουλειά γραφείου, που απασχολεί περισσότερους από δέκα δεκαπέντε εργαζόμενους, υποθέτω ότι καθημερινά συναντάτε τους ίδιους τύπους συναδέλφων που συναντώ κι εγώ: Αυτόν/ήν με την εκνευριστική φωνή και το εκνευριστικό -σαν νυχιές στο σχολικό πίνακα- γέλιο, αυτόν/ήν που σπέρνει και διαδίδει φήμες σχετικά με το μέλλον της εταιρείας -diadromistus koinus, στα λατινικα- (θα μας διώξουν, θα μας περικόψουν, θα μας ξεπουλήσουν), αυτόν που απλώς είναι ηλίθιος, αυτόν που έχει χρόνια στη δουλειά κι έχει να σου πει ατέλειωτες ιστορίες επ' αυτού (συνήθως τις ίδιες ξανά και ξανά). Επίσης είναι πολύ πιθανό να έχετε πολλά αφεντικά, ή τέλος πάντων πολλούς και διάφορους που το παίζουν αφεντικό, φυσικά υπάρχει πάντα και ένας -ή περισσότεροι- ρουφιάνος. Δεν είναι επίσης σπάνιο το φαίνομενο του... guest συναδέλφου, δηλαδή ενός μυστήριου τύπου ο οποίος ερχεται απ' το πουθενά και αναλαμβάνει με σύμβαση έργου να έρθει για κάνα μήνα να δουλέψει στην επιχείρηση ουσιαστικά επιτηρώντας τη διαδικασία παραγωγής προκειμένου να καταλήξει σε προτάσεις "ορθολογικοποίησης" και "βελτίωσης" του τρόπου παραγωγής... Ακόμη στάνταρ θα υπάρχει κάποιο μηχάνημα, ας πούμε ένας γιγαντιαίος και... απειλητικός εκτυπωτής, ο οποίος διαρκώς αρνείται να συμμορφωθεί στις εντολές ανταποκρινόμενος με ακατάληπτα μηνύματα του τύπου "Paper Jam" ή "PC Load Letter", σε κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις μάλιστα είναι πολύ πιθανόν μετά από πέντε χρόνια σε μια δουλειά κάποιοι να μην γνωρίζουν το όνομά σου, παρά την καθημερινή συνεύρεση και συνεργασία -συνήθως ανώτεροι ("προϊστάμενοι") ή απλώς ηλίθιοι. Αυτοί συνηθίζουν να σε αποκαλούν "Μεγάλε", "Συνάδελφε" (δεν είμαστε συνάδελφοι, εσύ είσαι διευθυντής κι εγώ εργαζόμενος ρε αρχίδι) ή και... "Τέτοιε". Αλλοι πάλι σου κολλάνε ένα λάθος όνομα κι επιμένουν να το χρησιμοποιούν: Για πολλά χρόνια, πχ, εκεί όπου εργάζομαι δεχόμουν ευχές για χρόνια πολλά του... Αγίου Αθανασίου! Συμπέρασμα; Θα ήθελα να ήμουν ο εκτυπωτής!

Ολα αυτά -εντάξει, με ένα ελάχιστα "καλλιτεχνικό" στιλ- πραγματεύεται η ανάλαφρη κωμωδια Office Space (1999) (περισσότερα για την ταινία εδώ κι εδώ), παντελώς 90'ς, ξέρετε, σε φάση Clerks -οι φίλοι μου συνιστολόγοι Νικολάκης Διάσελος, Sallahadin και Go-Go, που έχουν ιδιαίτερες καλλιτεχνικές απαιτήσεις απ' τον κινηματογράφο, ας μην κάνουν το λάθος να δουν αυτήν την ταινία, την οποία έχει εκθειάσει ο Τζιμ Κάρεη, ας δουν κάναν Γιοντορόφσκι καλύτερα...


ΥΓ1. Και το χειρότερο είναι ότι συχνά-πυκνά πιάνω τον ευατό μου να νιώθει ευγνωμοσύνη που τουλάχιστον, σε αυτούς τους πραγματικά σκατένιους καιρούς, έχω μια δουλειά κι έναν μισθό...

ΥΓ2. Το μεγαλύτερο κοπλιμέντο για την ταινία αυτήν είναι το γεγονός ότι είναι η πρώτη ταινία μετά απ' αρκετά χρονιά την οποια είδα ολόκληρη χωρίς να με πάρει ο ύπνος κατά τη διάρκειά της... Φαντάσου ότι ακόμη και στο Dark Knight το οποίο είδα στο σινεμά, με τα ντόλμπι σαράουντ να στριγγλίζουν και τα ντεσιμπέλ να συναγωνίζονται τους Pantera, κοιμήθηκα καμιά ωρίτσα...

Ζωάνθρωποι

Ο Ερμής (τυφλός σκύλος), όποτε πηγαίνω σπίτι της, τρέχει κατά πάνω μου και αρχίζει να χοροπηδάει ολόγυρα μου, δίνοντας μου απλόχερα (χέρα, πόδα δεν έχει σημασία) την αγκαλιά του, χωρίς κατά κανόνα να περιμένει τίποτα από εμένα, γιατί δεν μένω σε εκείνο το σπίτι, ούτε τον ταίζω, ζήτημα να μ' έχει δει 20 φορές.
Ο Τσίπης (γάτος χωρίς ειδικές ανάγκες), ερχόταν από το διπλανό σπίτι στο οποίο έμενε και στριφογυρνούσε γύρω μας, ξάπλωνε δίπλα μας, έτρεχε πάνω κάτω χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα, καθόταν να τον χαιδέψουμε, χωρίς επίσης να περιμένει κάτι από εμάς.
Ο Ισραηλινός (άνθρωπος), βομβαρδίζει δεκαπέντε μέρες, σκοτώνει παιδιά με σφεντόνες αλλά και χωρίς, εισβάλλει με ειδικές δυνάμεις και ξανασκοτώνει, χωρίς επίσης να περιμένει τίποτα άλλο παρά μόνο την έλευση του Μεσσία (γενικά).

Από Μπαμπινιώτη:
Ανθρωπιά: Η ευγένεια της συμπεριφοράς που πηγάζει από αισθήματα αλληλεγγύης και συμπόνοιας προς τον συνάνθρωπο.
Ζωώδης: Αυτός που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ανθρωπιάς ή πνευματικής καλλιέργειας.

Άραγε τα ζώα θα αποδίδουν και αυτά στις έννοιες αυτές το παραπάνω περιεχόμενο?

ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ

Αυτός κι αν ήταν ανασχηματισμός. Τώρα πλέον δέρνουμε αδιακρίτως. Δικηγόρους, γιατρούς, περαστικούς.
Η αστυνομία ανοίγει τον δρόμο της σκληρής δουλειάς.
Σεμνά και ταπεινά.
Λίγα λόγια, πολύ ξύλο...

Μάγκες, εγώ πάντως σας τα είπα εδώ και μέρες για σήμερα. Κι όποιος διαφωνούσε με το κείμενό μου, ελπίζω τώρα να κατάλαβε..
Δυστυχώς..

O Σαρκοζί διαβάζει Βέμπερ*

Και κοροϊδεύαμε παλιά τους καημένους τους Φλορουμίτες για το "Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός"... Εδώ κοιτάξτε τι δηλώνει ο Νικολά:

France's Sarkozy calls for fairer capitalism

(αν ο κομμουνισμός είναι ουτοπία, τότε ο ηθικός καπιταλισμός τι είναι;)

Στα μούτρα σου ρε!

* Το αίτημα για ηθικοποίηση του καπιταλισμού μου θύμισε το βιβλίο του Μαξ Βέμπερ "Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού". Βεβαια ο Σαρκοζί δεν είναι προτεστάντης, ενώ η προτεσταντική ηθική που περιγράφεται στο βιβλίο του Βέμπερ έχει ξεπεραστεί προ πολλού...

Στις τράπεζες, μετά την καταστροφή

Τον είδα να στέκεται αγέρωχος, σταθερός στο πόστο του, μέσα στα αποκαΐδια, που ακόμη καπνίζανε, αρνούμενα να συμμορφωθούν με τις αντικαπνιστικές ευρωπαϊκές οδηγίες. «Αγαπημένε μου υπάλληλε, αγαπημένε μου ηρωικέ υπάλληλε, εσύ, ναι εσύ θα με σώσεις!» τον χαιρέτησα. «Ο κύριος έχει νουμερακι;» με ρώτησε και ήπιε μια γουλιά βενζίνη από ένα πεταμένο μπουκάλι μπίρας δίπλα του. «Γεια μας», πρόσθεσε και ρεύτηκε. «Γεια σου και σένα ηρωικέ τραπεζοϋπάλληλε, που θα μου κάνεις μια ανάληψη...». «Βεβαίως, βεβαίως, να του την κάνουμε την ανάληψη του Κυρίου», μονολόγησε αυτός, «αλλά μήπως πρέπει να αναστηθεί πρώτα; Και το Πάσχα είναι μακριά, ο Κύριος είναι δεν είναι ακόμη δύο εβδομάδων».
«Είμαι 30 ετών, και θα ήθελα να κάνω μια ανάληψη xxx ευρώ».
«30; Ε, τότε ο Κύριος ας ξαναπεράσει σε τρία χρόνια, να τον σταυρώσουμε, να τον αναστήσουμε, και μετά να του κάνουμε και την ανάληψη».
«Ορίστε η ταυτότητά μου», επέμεινα. «Βιβλιάριο δεν έχω και από το ΑΤΜ δεν μπορώ να βγάλω χρήματα, αυτοί οι αναρχικοί τα σπάσανε όλα πριν από τρεις εβδομάδες κι ακόμη εσείς έχετε απέξω το χαρτί ‘Το ΑΤΜ δεν λειτουργεί προσωρινά’...».
«Ο καλός κύριος ας υπογράψει εδώ», είπε και μου έδωσε ένα χαρτί. «Αχά! κάτι πάει να γίνει. Να δεις που θα βγάλω τα λεφτά πριν απ’ τη Δευτέρα Παρουσία», σκέφτηκα και έβαλα μια τζίφρα...
Αυτός πήρε το χαρτί και κάτι κοίταξε στην οθόνη του υπολογιστή. Συνοφρυώθηκε, έβγαλε δαχυλίδια καπνού απ' τα αυτιά (παρά τις περί του αντιθέτου αντικαπνιστικές ευρωπαϊκές οδηγίες), σηκώθηκε όρθιος και κατέβασε τα παντελόνια του: «Ξέρει ο κύριος τι υπέγραψε μόλις; Τη θανατική του καταδίκη! Αλλά πρώτα τον αλήτη τον κύριο θα τον εγαμήσω!», ανέκραξε και αμέσως με ρίξανε κατάχαμα πέντε έξι ασφαλίτες με στολή ασφαλιστή απ’ τα παραδιπλανά ταμεία. «Γιατί, ρε μουνί, δεν είναι ίδια η υπογραφή σου με αυτήν που έχουμε στα κατάστιχά μας; Ε; Λέγε ρε, τι βρόμικο παιχνίδι παίζεις;». «Το μόνο πράγμα που παίζω, πού και πού, είναι το πουλί μου», βόγκηξα, «κι αυτό φροντίζω να είναι καθαρό, αφήστε με καθάρματα, αγιογδύτες, γαμώ την τράπεζά σας, ο Θεός να σας κάψει!». «Μην επικαλείσαι το όνομα του Κυρίου επί ματαίω, αντίχριστε, την είδα την καινούργια σου ταυτότητα»...
Αντίχριστος ή όχι, πάλεψα σαν το Θηρίο. Στο τέλος με αφήσανε, αγάμητο, αφού πρώτα με βάλανε να υπογράψω υπεύθυνη δήλωση ότι δεν ξαναπροσπαθήσω επουδενί λόγω να σηκώσω τα χρήματά μου απ’ την Αγία Τράπεζά τους. Τους ευχαρίστησα, τους καλημέρισα και με πετάξανε στο δρόμο, στο κέντρο της πόλης, εν μέσω ριπών ελεύθερων σκοπευτών καταστηματαρχών, που είχαν βγει προς άγραν πελατείας... Έκανα έρπιγκ και έβγαλα έρπη μέχρι να φτάσω ζωντανός στην επόμενη τράπεζα, όπου με υποδέχτηκε μια τρισχαριτωμένη δεσποινίς, με ένα υπέροχο indie trendy φόρεμα γραφείου, η οποία με ξεσκόνισε, με έβαλε να κάτσω, με κέρασε καφέ, μου καθάρισε τις πληγές και εντέλει βάλθηκε να με εξυπηρετεί. Χάζευα σαν χαζός το πρόσωπό της και είχα χαζέψει απ’ την ομορφιά της. Γύρω γύρω πουλάκια ευωδιάζανε αγριοκέρασα, λουλουδάκια κελαηδούσανε, τα κύματα, νωθρά, σκάγανε μπάφους στην παραλία και τα ηχεία του μυαλού μου παίζανε το Love is all around, σε εκτέλεση υγρή, υγρή, υγρή, πολύ υγρή λέμε… «Ι feel it in my toes, μικρό μου», της είπα, «και δεν είναι ποδάγρα. Μπας και το νιώθεις κι εσύ;». Και της πρόσφερα ένα ροζ μελιτζανομπουρεκάκι. «Μελιτζάνα-Kiss, τ’ αγαπημένο μου», το έκανε μια χαψιά αυτή και ρεύτηκε ερωτικά, μα πολύ ερωτικά.
Όμως η ευτυχία μας δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ. Υπήρχαν πολλοί τριγύρω που δεν έβλεπαν με καλό μάτι αυτόν τον έρωτα που άνθιζε μέσα στο στείρο τραπεζικοοικονομικό περιβάλλον. Σαν φίδια άρχισαν να μας ζώνουν από παντού και προσπαθούσαν να πείσουν το μικρό μου μελιτζανομπουρεκάκι να τους εξυπηρετήσει πριν από μένα. Αυτή όμως, πιστή σαν Πηνελόπη, ωραία σαν Ελένη, ερωτική σαν Μαγδαληνή, ήταν βράχος ηθικής: «Προηγείται ο κύριος. Μπορείτε αν θέλετε να περιμένετε…» και μου ‘κλεινε συνωμοτικά το μάτι. Και το πλήθος το οχτρών μεγάλωνε.
Ωσπου…
Μπήκε μέσα με αέρα χιλίων Αγάπων Βαρδινογιάννηδων… «Χρυσό μου», είπε στη δικιά μου, «μια ενημέρωση θέλω να μου κάνεις. Και να σου πω… Μπας και βγάλατε φέτος κάνα ντοσιέ, κάνα φάκελο, κάνα στιλό, κάναν αναπτήρα, κατιτίς τέλος πάντων, δώρο για τους καλούς πελάτες της τράπεζάς σας σαν κι εμένα τη πλούσια και όχι σαν ετούτον τον πτωχό που εξυπηρετείς;». «Ε, ναι, προηγείται όμως ο...», πήγε να της πει η αγαπημένη μου τραπεζοϋπάλληλος, αλλά την διέκοψε: «Ετούτος ο πτωχός έχει καθυστερήσει δύο μέρες το ενοίκιό του στην σπιτονοικοκυρά του. Εννοείται πως δεν δικαιούται να τον εξυπηρετείς». Και με ψέκασε στο πρόσωπο με ένα σπρέι πιπεριού, περσινό δώρο της τράπεζας για τους καλούς πελάτες της…
Ξύπνησα στης σπιτονοικοκυράς μου, η οποία έβγαζε ένα λογύδριο για τα συμβάντα του Δεκεμβρίου: «…και έχουν λυσσάξει οι πασόκοι με τον Καραμανλή, αλλά δεν θα τους βγει σε καλό». «Αφήστε τους να λυσσάνε κυρά Πόπη μου», της είπα. «Σαν τον Καραμανλή, κανείς άλλος. Είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός, και όλοι αυτοί που βγαίνουνε στους δρόμους και παραπονούνται, υποκινούνται από ξένα κέντρα, που θέλουν το κακό της πατρίδας μας». «Ετσι είναι Παναγιώτη, μπράβο, πάντα το έλεγα ότι είσαι καλό παιδί», με παίνεψε αυτή. «Ναι, αυτοί οι αναρχικοί που τα σπάσανε όλα, κυρά Πόπη μου, φταίνε για την οικονομική κρίση». «Ετσι είναι, σωστά μιλάς», συγκατάνευσε αυτή. «Και λόγω αυτών των κακών ανθρώπων, κυρά Πόπη μου, εγώ δεν έχω να σου δώσω το ενοίκιο αυτό το μήνα». «Δεν πειράζει Παναγιωτ…» και ξάφνου το βλέμμα της καρφώθηκε στην μπλούζα μου. Ουπς, μαλακία, είχα ξεχαστεί κι είχα φορέσει μια μπλούζα μ’ ένα σφυροδρέπανο. «Παλιοκομμούνι, θα σου κάνω έξωση», εχιδνοσφύριξε. Και με πέταξε έξω.

ΥΓ. Παραπάνω γίνεται μια αναφορά στο Love is all around me, στην εκτέλεση των Wet Wet Wet. Επειδή όμως δεν θέλω να ποστάρω αυτή τη μέτρια εκτέλεση ενός ωραίου τραγουδιού, ορίστε μια πολύ πιο ωραία, απ' τους REM.

Το ρίξα στο διάβασμα...

Πολλά όσα γίνονται. Πολλά. Τσατίστηκα. Αυτή είναι η αλήθεια μου.
Γιατί την αλήθεια για τα πράγματα την αναζήτησα αλλού. Τσατίστηκα γιατί όπως και να έχει γίνει η φάση έστειλε ένα άνθρωπο στο νοσοκομείο να χαροπαλεύει όχι γιατί έπρεπε να υπερασπιστεί το δίκαιο της Κούλεβα ή της κάθε Κούλεβα αλλά για να εξυπηρετήσει μια κατάσταση. Μετά άρχισα να διαβάζω. Και βρήκα μερικά πράγματα που νομίζω ότι τα λένε πολύ καλύτερα από ότι θα τα έλεγα εγώ.
Ορίστε λοιπόν:
Από τον καθρεπτίζοντα.
Και από τον ερωτευμένο με τη ζωή.
Όπως φυσικά και το κείμενο του Νικολάκιου που ακολουθεί μετά την αφεντιά μου.
Νομίζω είναι τα κείμενα που βρήκα και αντικατοπτρίζουν καλύτερα από όλα τη δική μου πραγματικότητα.
Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι αν κάποιος ξυπνούσε προχθές στην Ελλάδα θα νόμιζε ότι έχουμε μια καταπληκτική αστυνομία...

ΧΑΜΟΣ

Λοιπόν, οι μέρες και οι νύχτες των κρυστάλλων είναι εδώ. Το παρακράτος ζει, η κυβέρνηση πιστεύει ότι ευνοείται απ' την μεγαλύτερη προβοκάτσια των τελευταίων ετών, οι μπάτσοι κρώζουν σαν βατράχια και το παίζουν αδικημένοι, οι ρουφιάνοι των μμε, εκεί που τους τα έχωναν, τώρα αποτάσουν την μύγα και την στέλνουν αλλού, ενώ η καταστολή και η βία της εξουσίας θα θεριεύει. Πάντως, η φαιδρότητα δεν έχει όρια. Μετά την επίθεση στον άτυχο αστυνομικό και θύμα των πολιτικών σχεδίων της εξουσίας και του παρακράτους (για μένα είναι ξεκάθαρο αυτό) οι μπάτσοι αλώνιζαν στα Εξάρχεια και προχωρούσαν σε ομαδικά προγκρόμ: θαμώνες, νοικοκυρές, γάτες, συνήθεις ύποπτοι, ζαρντινιέρες, περίεργες μπύρες με πολλά σύμφωνα, βιβλιοπωλεία με εκπτωτικές δυνατότητες, φτηνά μαγεριά, χλιδάτες γκόμενες με μίνι φούστες, κεριά, σπασμένα γυαλιά, μισογραμμένα ποιήματα, ξεχασμένα φιλιά που λίμναζαν σε ετοιμόρροπα νεοκλασικά, βρισιές που πνίγονταν μες στη βροχή, όλοι κι όλα,εν δυνάμει τρομοκράτες. Λες κι αυτοί που επιτέθηκαν στο παιδί (αυτοί οι αχρείοι) κλείδωσαν το κουμπούρι στο οπλοστάσιο μιας καφετέριας κι άραξαν, όμορφα και ήσυχα, για ν' απολαύσουν τους ήχους του Ibrahim Ferrer και των Gotan Project πίνοντας ρούμι και κουβεντιάζοντας για τον Ντεμπορ. Δυστυχώς για κάποιους, διαθέτουμε ακόμα μυαλό. Και στην πορεία της Παρασκευής, καλό θα ήταν να το αποδείξουμε μαζικά. Δεν λέω ειρηνικά, γιατί ξέρω πως κάποιοι δεν θα το επιτρέψουν. Το άλλοθι εξάλλου είναι ισχυρό. Και οι μπάτσοι θα χτυπήσουν άσχημα. Κι όσο βλέπω αυτόν τον αυγωμένο ροφό να μιλάει για δημοκρατία κτλ, με πιάνουν τα γέλια...

Εγκλιματική ανάρτηση (με ήτα; όχι, επιμένω, με γιώτα!)

Στα φοιτητικά μου χρόνια ένα μάθημα ήταν το αγαπημένο μου: Η ιστορία των αστικών επαναστάσεων του 18ου αιώνα στην Ευρώπη (μέχρι και την Παρισινή Κομμούνα). Την πρώτη ώρα παράδοσης που παρακολούθησα, ο καθηγητής μίστερ Γρηγόρης είχε προσπαθήσει να μας εξηγήσει ότι όσοι στοχεύουν στην ανατροπή οποιουδήποτε καθεστώτος θεωρούν ευατούς επαναστάτες, ενώ κάθε καθεστώς θεωρεί τρομοκράτη οποιονδήποτε αποσκοπεί στην ανατροπή του. Ικανοποιημένος από τη γνώση που αποκόμισα από εκείνη τη μία ώρα παράδοσης, έφυγα -έπρεπε να πιω τις μπιρίτσες μου πριν από τη μάζωξη των ΕΑΑΚ γαρ- από το "αμφιθέατρο" (ο θεός να το κάμει) και δεν ξαναπάτησα το πόδι μου ποτέ πια. Στη δε εξεταστική βολεύτηκα με το συνηθισμένο μου εξαράκι...

Σήμερα ανοίγω το "Λαρούς, Ο αιώνας των ανατροπών, Το λεξικό των κινημάτων αμφισβήτησης στον 20ό αιώνα" (εκδόσεις Οξύ):

Από τη φύση της η τρομοκρατία δεν είναι αριστερή ή επαναστατική. Είναι αρχικά μια αρχή βίαιης δράσης που προέρχεται από μια ιδεολογία. Αυτή γενικά ισχυρίζεται ότι ενσαρκώνει την έκφραση των μαζών (που είναι φιμωμένες, προσεκτικές, αδαείς), αφήνει όμως να εννοηθεί ότι μια δραστηριοποιημένη μειοψηφία (η πρωτοπορία του προλεταριάτου, οι εκλεκτοί του Θεού) οφείλει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Η τρομοκρατία δεν είναι αποτελεσματική. Αυτό είχε προαισθανθεί ο Κροπότκιν ο οποίος έγραψε το 1891: "Ενα οικοδόμημα που βασίζεται σε αιώνες ιστορίας δεν καταστρέφεται με μερικά κιλά εκρηκτικών". Μπορεί εντούτοις να βοηθήσει μια κοινωνία να εξελιχθεί (στο μέτρο που ο αντικειμενικός της στόχος ταυτίζεται με κάποιο νόμιμο πολιτικό κόμμα που έχει ευρύτερους στόχους). [...] Κάθε εποχή, κάθε κοινωνία, έχει την τρομοκρατία που της αξίζει. [...] Η εσωτερική οργάνωση των τρομοκρατικών κινημάτων υπακούει σε συγκεκριμένα κριτήρια, που κατά κανόνα περιλαμβάνουν: μια ισχυρή κεντρική διοίκηση που καταστρώνει τη γενική στρατηγική αφήνοντας στα τοπικά παρακλάδια όλες τις λογιστικές λεπτομέρειες (επιτήρηση, μεταφορά όπλων και εκτελεστών, παραγωγή πλαστών εγγράφων κτλ.), μια μικρή ομάδα δράσης που υποδιαιρείται και αυτή σε πυρήνες των τριών ή τεσσάρων ατόμων (μεγάλος αριθμός θα έχει περισσότερους κινδύνους για διείσδυση ξένων στοιχείων ή θα γεννά τον κίνδυνο του εντοπισμού)" [...]

Αυτοί οι "ολιγάριθμοι πυρήνες" μου θυμίσαν το καλοκαίρι του 2004, που εν μέσω καύσωνα είχα φιλοξενήσει τον φίλο μου τον Χ., ο οποίος -πάντα εύστοχος στις επιλογές του- μου είχε χαρίσει το απολαυστικό ανάγνωσμα του Ζαν Μπερνάρ Πουί, Η Τελευταία Παγίδα, εκδόσεις Πόλις, με την εξής αφιέρωση:

Την ιστορία ενός τέτοιου ολιγάριθμου πυρήνα πραγματεύεται το βιβλίο (δύο πρώην μέλη παράνομης ακροαριστερής οργάνωσης και μια... αγελάδα!), που καλείται από την "ηγεσία" για επαναδραστηριοποίηση μετά απ' 25 χρόνια αδράνειας. Ομως σταδιακά συνειδητοποιούν ότι πολλά έχουν αλλάξει, μπλα-μπλα, δεν λέω εγώ περισσότερα, αγοράστε το βιβλίο ή βάλτε έναν φίλο σας να σας το χαρίσει...

ΥΓ. Προφανώς αφορμή για το ποστ αυτό είναι οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Αλλά δεν αναφέρεται σε αυτές, διότι κάτι τέτοιο θα απαιτούσε ένα παντελώς διαφορετικό απ' το ηλιθιωδώς ανάλαφρο υφάκι μου...

Για όσα συμβαίνουν τελευταία πρέπει να γραφτούν χιλιάδες λέξεις, αλλά επειδή δεν έχω τι να πω, προσπαθώ να εφαρμόσω το 1 φωτογραφία=1.000 λέξεις

Λωρίδα των Εξαρχείων.

(ο τίτλος του ποστ είναι καθαρά απολογητικός)

Ο παπουτσωμένος χοίρος

Παπούτσι απ' την Ντάουνιγκ Στριτ κι ας είναι πεταμένο... (τον βρετανό officer ωστόσο τον βλέπω έτοιμο για... πλιάτσικο!)

Ό,τι βλέπεις είναι λάθος

Υπάρχουν κάποιοι κονδυλοφόροι, διεθνιστούληδες, ψευτοαριστεροί με δεξιά τσέπη, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Λέσχης (μία είναι η Λέσχη), που θα σου δείξουν, αγαπητέ αναγνώστη, αυτή τη φωτογραφία και θα σου πουν ότι απεικονίζει κάποιον σέρβο παπά σε μια κατεστραμμένη εκκλησία κι έναν νατοϊκό φρουρό. Μην τους πιστεύεις φιλησυχεσυνελληναπολίτη! Εγώ, μόνον εγώ θα σου πω, την αλήθεια: Ελληνας ορθόδοξος ιερέας τελεί ευχέλαιο σε αποκαϊδια κατεστραμμένης εκκλησίας που κάψαν οι αναρχικοί το Δεκέμβρη του 08. Στο πλευρό του, άξιος συμπαραστάτης και άγρυπνος φρουρός, άρτι αποσπασθείς από το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Συντάγματος, έλλην αστυφύλακας.

Is it a bird? Is it a plain?

Είδαν έναν δείκτη να πέφτει και σταθήκαν προσοχή, μην είναι ο Dow Jones; Μπα, μάλλον σε Down Yuppie φέρνει περισσότερο. Γρόθοι.

Οχι, δεν είναι οι ηλίθιοι του Τρίερ, είναι ηλιθιότεροι!

Αρχικά είχα απορροφηθεί μετρώντας τους ηλίθιους της φωτογραφίας που γιορτάζουν (άκουσον-άκουσον: γιορτάζουν!) τον ερχομό του νέου έτους με βουτιές στα παγωμένα νερά και δεν πρόσεξα το σημαντικότερο, ότι η φωτογραφία δίνει νέες διαστάσεις στο προαιώνιο ερώτημα σχετικά με το σώβρακο και τη στολή του Μπάτμαν: Δεν είναι σώβρακο, είναι μπανιερό!