Λίγες σκέψεις για ό,τι καινούργιο άκουσα τελευταία.
1.
Rufus Wainwright Release the stars Δεν γνωρίζω γιατί ο μουσικός Τύπος χαιρετίζει τον Rufus ως τον νέο Elton John. Άλλωστε το μουσικό έργο του τελευταίου δεν το ξέρω. Ακούγοντάς τον στις πλούσια ενορχηστρωμένες μπαλάντες του (πιάνα, πνευστά, έγχορδα, μικρά συμφωνικά θρηνώδη αριστουργήματα) περισσότερο μου θυμίζει τον Τομ Γιορκ χωρίς το κόμπλεξ του καλλιτεχνικού πειραματισμού. Το Between my legs αξίζει να γίνει το κίνκυ χιτάκι της χρονιάς... 8/10
2.
Aliens astronomy for dogs Για μένα είναι παραπάνω από αρκετό το γεγονός ότι αυτή η μπάντα θεωρείται η φυσική συνέχεια των πολύ σπουδαίων Beta Band. Και για όσους γνωρίζουν τι εστί Beta Band είναι αρκετό για να φανταστούν τι συμβαίνει σε αυτό το δίσκο (τα πάντα!). Βέβαια το γενικό πρόσταγμα εδώ το έχεις ένας πρώην Beta Band, ο οποίος είχε κατέβει νωρίς από το τρένο, κι όσο οι άλλοι κάνανε καριέρα αυτός νοσηλευόταν σε κλινική λόγω προβλημάτων ψυχικής υγείας. Εδώ κατά κάποιον τρόπο παίρνει την εκδίκησή του: διαχυτη 60΄ς ατμόσφαιρα, πληθώρα επιρροών, ανατρεπτικές συνθέσεις, η ιστορία της ποπ μουσικής παιγμένη από έναν αλχημιστή, έξυπνη χρήση της τεχνολογίας. 9/10
3.
Piano Magic Part monster Δισκάρα, δισκάρα! Τι πιο ωραίο να σου έρχεται ετούτη η μουσική σφαλιάρα από κει που δεν το περιμένεις. Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι οι Piano magic, ποτέ δεν με συγκίνησαν. Σαν ξεχασμένοι shoegazers φαίνονταν. Όμως τα εναρκτήρια τύμπανα του Last engineer, με τις ταξιδιάρικες νοτούλες στο πιάνο και την κιθάρα, με βρήκαν απροετοίμαστο. Και ύστερα δεν ήρθαν οι μέλισσες αλλά το χώσιμο, εκκωφαντικό και γεμάτο σκασίματα στα πιατίνια, προεξαρχόντων των υποβλητικών κιμπορντς και μου πήρε το μυαλό. Υφολογικά ο δίσκος χωρίζεται σε τραγούδια δυναμικά και ταξιδιάρικα και σε εκπληκτικές χαμηλόφωνες, εξίσου ταξιδιάρικες μπαλάντες, που θυμίζουν τις καλύτερες στιγμές των Black Box Recorder (άλλη μία τραγικά παραγνωρισμένη μπάντα). Είχα καιρό να ενθουσιαστώ τόόόσο πολύ με δίσκο (και μετά στο καπάκι άκουσα του Horrors και έχασα παντελώς τα μυαλά μου). 10/10
4.
Horrors Strange House Ιδέα δεν έχω από πού σκάσανε μύτη αυτοί οι τύπο. Μάλλον από κάνα νεκροταφείο θα βγήκαν. Ουρλιάζουνε σαν τους βρικόλακες, γράφουνε τραγούδια για τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, εξαπολύουν βρώμικα κιθαριστικά ριφ, μέχρι και ένα οργανάκι που ακούγεται σαν φαρφίσα διαθέτουν. Πρωτοτυπία; Ουδεμία. Επιρροές; Απειρες! Γκαράζ, Cave, Birthday Party, Fuzztones, Fall, b movies, Ramones. Βαθμός απόλαυσης; Ο μέγιστος! Βρωμιάρικος δίσκος, κακόφωνος, έτσι όπως πρέπει να είναι το ροκ εν ρολ. Και δεκάρα δεν δίνω αν είναι «ψεύτικοι». Δεν νομίζω ότι θα γουστάρω τόσο πολύ άλλον δίσκο φέτος Εδώ σε θέλω "νουάρ γκαραζιέρη" Διάσελε. Θα αντέξουν τα δαντελένια αυτιά σου; 10/10
5.
Queens of the stone age Era Vulgaris Μια και βρήκαμε τους νεκροθάφτες, ας θάψουμε πέντε έξι… Θεωρώ πολύ μεγάλη μπάντα τους Queens of the stone age. Τόσο οι δίσκοι των Kyuss όσο και οι προηγούμενοι του συγκροτήματος, αλλά και τα desert sessions, αναδείξανε τον Τζος Χομ σε μουσική ιδιοφυία… Αλλά το Era Vulgaris είναι απερίγραπτο χάλι. Μπουκωμένη παραγωγή, σκόρπιες ιδέες πεταμένες όπως να ΄ναι μέσα στα τραγούδια, η μπάντα ενίοτε ακούγεται ασύνδετη, σαν να τζαμάρει, κακόηχη επιτήδευση. Ανυπόφορο σαν το περπάτημα ξυπόλητος στην καυτή έρημο. 2/10
6.
White Stripes Iky thump. Ποτέ δεν τους χώνεψα γιατί δύσκολα συγκινούμαι από τα συγκροτήματα χωρίς μπάσο. Ακόμη και το seven nation army το προτιμώ στη διασκευή της Alice Russel. Η φωνή του Jack White είναι ανυπόφορη, σαν κακομαθημένου κωλόπαιδου που του πήρανε την μπάλα και ταυτόχρονα του δώσανε και μια στα αρχίδια (να αγιάσει το πόδι όποιου το κάνει). Η κακομοίρα η Meg ακόμη δεν έχει μάθει να παίζει ντραμς και επιπλέον είναι υποχρεωμένη να ανέχεται το μεγαλομανή μαλάκα Jack. Το κόνσεπτ «φοράμε μόνο συνολάκια κοκκινα, μαύρα, άσπρα" μου μοιάζει τόσο δήθεν, σαν να είναι τρόφιμοι παρθεναγωγείου (αμφότεροι). Οταν μάλιστα προσπαθούν να παίξουν “delta blues” κάνοντας επίτηδες φτηνό τον ήχο στην παραγωγή είναι τόσο μα τόσο αστείοι. Σε αυτήν την κυκλοφορία την είδανε ροκάδες, Ζέπελιν και δεν συμμαζεύεται. Στο εναρκτήριο κομμάτι βάζουν και ένα οργανάκι αλά προγκ ροκ για να μας δείξουν πόσο ψαγμένοι είναι και -να είναι καλά τα παιδιά- με κάνανε και γέλασα. Δίσκος πολύ πιο κάτω από οποιαδήποτε βαθμολόγηση.
7.
Polyphonic spree the fragile army Αυτό το κοσμικό αμερικανικό ροκ, των Mercury Rev και πολύ περισσότερο των Flaming Lips, μας έχει χαρίσει υπέροχη μουσική, αλλά κι ένα κάρο ακόλουθους, σαν τους Polyphonic spree, που μάλλον έχουν χάσει την μπάλα. Στην αρχή είχε πλάκα: εικοσι τόσα άτομα συγκρότημα, χορωδιακά φωνητικά, πληθώρα οργάνων. Στο δίσκο αυτό καταντάει όμως παρωδία. Καλύτερα να ακούς την παιδική χορωδία της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης. 4/10
8.
Super Furry Animals hey venus Αυτά τα καλόπαιδα το 'χουν χάσει το παιχνίδι τελείως... Ευπεπτες χαζομελωδιούλες, ντεμέκ ψυχελοδοαιτμόσφαιρα, και ξύστα τα αρχίδια σου με τον γκασμά από τη βαρεμάρα. Κρίμα, γιατί στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν κυκλοφορούσαν πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές. 4/10
9.
Apples in Stereo New magnetic wonder. Αλλο ένα βλογοπροωθημένο συγκρότημα. Υποτίθεται αυτός είναι ο σύγχρονος κολεγιακός αμερικανικός ήχος. Αν είναι έτσι, αυτό είναι κατάντια, εφόσον κάποτε κολεγιακό συγκρότημα θεωρούνταν και οι REM. Και μόνο που είδα τα 24 τραγούδια του δίσκου ζαλίστηκα. Ευτυχώς τα μισά από αυτά δεν είναι τίποτε παραπάνω από πειραματικά ιντερλούδια. Ο υπόλοιπος δίσκος από αποτελείται από χαρούμενα sing along ραδιοφωνικά τραγουδάκια, καθόλου άσχημα, αλλά χωρίς κάτι αξιομνημόνευτο. 6/10
10.
Wilco sky blue sky Όταν πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, ανακαλυψαμε με τον Διάσελο το Summerteeth των Wilco κολλήσαμε άσχημα. Αμιγώς αμερικάνικος ήχος, αλλά όχι αμερικανιά, ποπ τραγούδια, αλλά όχι ξεδιάντροπα. Εκτοτε οι Wilco προσπάθησαν να ηχογραφήσουν και σχεδόν το πέτυχαν με το A ghost is born, το ok computer της americana. Ο Διάσελος γρήγορα κατέβηκε από το τρένο τoυς. Εγώ όμως είχα κολλήσει. Βέβαια καθώς λένε η οικειότητα γεννά την περιφρόνηση. To blue sky δεν είναι καθόλου κακός δίσκος. Απλώς κάθε του νότα είναι υπερβολικά οικεία, αναμενόμενη. Επιπλέον επιλέγουν να ρίξουν πολύ τους τόνους και να παίξουν νωχελικά, laid back που λένε και οι αμερικάνοι τραγουδώντας σχεδόν μουρμουρητά. Ομορφος και ξεκούραστος δίσκος σίγουρα, αλλά καθότι οι θερμοκρασίες είναι υψηλές αυτήν την εποχή υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να αποκοιμηθείς γλυκά ακούγοντάς τον. 7/10
11.
Editors An end has a start. Εδώ μπορώ να πω ότι ψιλοαπογοητεύτηκα. Ωραίο αναμάσημα του πρώτου δίσκου, όμως εισάγουν και κάποιες πιο γυμνές στιγμές που κουράζουν δίνοντας την αίσθηση ότι εκβιάζουν συναισθηματικά τον ακροατή. Δεδομένου ότι ο ήχος τους με αρέσει πολύ, περίμενα και περιμένω πολλά περισσότερα από δαύτους και όχι μια ανακατασκευή των τραγουδιών που έχουν ήδη γράψει. 7/10
12.
Interpol Our love to admire Μαζί με τους Editors, ο δίσκος που περίμενα περισσότερο. Ισως για αυτό να ένιωσα την ίδια απογοήτευση. Ο δίσκος δεν είναι κακός, καθόλου. Είναι και αυτό το dark είδος που τόσο στιλιζαρισμένα ακολουθούν που ταυτόχρονα με συναρπάζει αλλά και μου δημιουργεί και μια αίσθηση επανάληψης. Τίποτε που να μην έχουμε ξανακούσει από τους ίδιους, πόσο μάλλον από παλιότερα γκρουπ (Το Fiction/ Land των τραγικά παραγνωρισμένων Comsat Angels, του 1982, που κατέβασα ταυτόχρονα, είναι απείρως καλύτερο, για να μη θυμηθώ τώρα τη δισκάρα Script of the Bridge των Chameleons.). Σίγουρα καλός δίσκος, από αυτούς που θα ξανακούσω στο μέλλον, αλλά όταν έχεις φτάσει με το ντεμπούτο στην κορυφή και κατόπιν στο δεύτερο δίσκο παίζεις μία από τα ίδια αλλά όχι τόσο συναρπαστικά, ε, στον τρίτο, για το γαμώτο δηλαδή, οφείλεις κάτι να αλλάξεις. Οι Interpol όμως δεν το κάνουν. 7/10
13.
Soulsavers it’s not how far you fall Το καταπληκτικό εναρκτήριο Revival, νοσταλγικό και παλιομοδίτικο, με τη βαθιά φωνή του Μαρκ Λάνεγκαν και μια γυναικεία φωνητικά στο βάθος, είναι καθηλωτικό όσο το the weight των band ή το whiter shade of pale των Procol Harum. Ανάλογη, αλλά και αρκετά πιο απόκοσμη, είναι η διασκευή από Stones που κλείνει το δίσκο. Αυτές είναι και οι δύο μοναδικές περιπτώσεις που μπορεί κανείς να προσδιορίσει ακριβώς τι συμβαίνει εδώ πέρα. Από κει και πέρα, οι Σοουλσέηβερς επιδίδονται σε ένα μυστικιστικό ατμοσφαιρικό όργιο χιπ χοπ, ροκ, πιάνα, σπαρακτικά σκόρπια πιάνάκια, κιθάρες που γκαζώνουν στιγμιαία και ό,τι άλλο κατεβάσει ο νους τους. Ακόμη και αν σε κάποιον ο συνδυασμός αυτός δεν μοιάζει γοητευτικός, η φωνάρα του Λάνεγκαν μαγεύει... 8/10
14.
Twilight sad 14 autumns and 15 winters Σίγουρα δεν είναι και το πλέον ενδεικνύομενο άκουσμα για το καλοκαίρι. Από την άλλη όμως γιατί πρέπει ντε και καλά να ακούμε το καλοκαίρι μόνο ρέγκε, νταμπ, σκα, φανκ και σόουλ; Τα 14 φθινόπωρα και οι 15 χειμώνες των τουάηλαητ σαντ είναι είναι μουντά και κλειστοφοβικά. Ενας δίσκος που δεν βιάζεται να σου αποκαλύψει τα μυστικά και τις υπέροχες μελωδίες. Αργόσυρτα εξελίσσονται οι συνθέσεις, παίζοντας πανέξυπνα το γνωστό παιχνίδι θόρυβος/σιωπές. Και μιλάμε για εξαιρετικό θόρυβο, γεμάτο κιθάρες, οι οποίες σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν μπαίνουν στη θέση του οδηγού, αντίθετα το ένα φαζαριστό στρώμα απλώνεται πάνω στο άλλο δημιουργώντας το κατάλληλο ηχοτοπίο που εξυπηρετεί την εκάστοτε σύνθεση. Σπουδαίος, βραδυφλεγής δίσκος. 8/10
15.
Art brut it’s a bit complicated Αυτά τα παιδιά με αρέσουνε πολύ. Εκμεταλλευόμενοι τον πανικό τον τελευταίων χρόνων με τους μετά πανκ ήχους της δεκαετίας του ’80, ακολούθησαν το τρεντ μόνο και μόνο για να το χλευάσουνε απροκάλυπτα. Και δεν αρκούνται μόνο σε αυτό, καθώς τίποτε μα τίποτε δεν ξεφεύγει από το σαρκασμό τους, ούτε οι ίδιοι, ούτε το σταρ σίστεμ, ούτε τα εναλλακτικά γκρουπάκια που κρυφά ποθούνε να γίνουν μεγάλοι και πλούσιοι σταρ. Ηχητικά θυμίζουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τους Fall, φροντίζοντας βέβαια οι συνθέσεις τους να είναι πολύ πιο εύπεπτες από αυτές των προτύπων τους. Αν συνεχίσουν έτσι, χρόνια αφού θα έχουν διαλυθεί θα έχουν αποκτήσει το critical acclaim και το cult status που τους αξίζει. 8/10
16.
UNKLE war stories Τον φοβόμουν αυτόν τον δίσκο. Μετά την περσινή παπαριά του DJ Shadow πίστευα ότι ήρθε και η ώρα των unkle να με απογοητέυσουν. Αδίκως όμως. Εδώ έχουμε ένα διαμαντάκι. Περισσότερο ροκ από τις προηγούμενες δουλειές τους, περισσότερο ροκ και από πολλές μπάντες που βασανίζουνε τις έρμες τις ηλεκτρικές κιθάρες, οι ηλεκτρονικοί λαβύρινθοι των UNKLE είναι αρκούντως κολλητικοί και τριπαριστοί. Ως συνήθως οι γκεστ τραγουδιστές κλέβουν την παράσταση (ο Ιαν Αστμπουρι των Καλτ από το she sells sanctuary έχει να ακουστεί τόσο απολαυστικός) 9/10
17.
Satelite Party Ultra Payloaded Ο Πέρι Φαρέλ είναι πολύ σημαντικός για τον αμερικανικό ανεξάρτητο ήχο, έτσι λένε τουλάχιστον. Για μένα πάντα ήταν αδιάφορος έως αντιπαθητικός, είτε με τους Jane’s addiction είτε με τους Porno for Pyros. Το δισκάκι αυτό του νέου του σχήματος είναι το πρώτο που μου τράβηξε κάπως την προσοχή. Πολύ πιο mainstream από οτιδήποτε έχει κάνει στο παρελθόν, αλλά ταυτόχρονα πολυδιάστατο, λουσάτο, ηδονιστικό. Ο,τι πρέπει για καλοκαιρινά σελέμπριτι ροκ παρτι στην έπαυλή σας στο LA που δεν διαθέτετε... 7/10
18.
Νine Inch Nails year zero Προφανώς πολλοί άνθρωποι έχουν την καλή διάθεση να σπαταλήσουν μια ώρα από τη ζωή τους ακούγοντας τριξίματα, κακοφωνίες, παραμορφωμένα ντραμς (έλεος!), υποχθόνια μουρμουρητά, μπιμπλικοειδείς ήχους που θυμίζουν τα βιντεογκέημζ της δεκαετίας του ’80. Εγώ δεν την έχω. Πάντα θεωρούσα σκουπίδια του ΝΙΝ και αυτός ο δίσκος τους δεν μου αλλάζει τη γνώμη. Year zero είπατε; Βουαλά: 0/10
19.
Son volt the search. Πίσω από τους Son Volt κρύβεται ο Τζεη Φαραρ, ηγέτης, μαζί με τον Τζεφ Τουίντι των Γουίλκο, των υπερκτιμημένων κάντρι πανκς Ανκλ Τουπέλο. Όπως και ο Τουίντι με τους Γουίλκο, ο Φαράρ έχει αφήσει πίσω του το πανκ και εξερευνά τη "μεγάλη μουσική αμερικανικη παράδοση". Αν εξαιρέσουμε την περιορισμένη δυστυχώς χρήση των πνευστών, ο δίσκος αποτελείται από χαρακτηριστικά κομμάτια αυτού που το περιοδικό uncut υμνεί ως αμερικάνα. Εγώ πάντως βαρέθηκα. 5/10
Της τραγουδά: 
