Ήταν συλλέκτης μαχαιριών κι ήταν -κυριολεκτικά- πτώμα, αυτό θα μπορούσε να είναι ένα ποίημα λίγο καλύτερο από τουίτ, από πορδή στον άνεμο, αν ήμουν ποιητής, αλλά ευτυχώς για την ποίηση δεν είμαι, συνέλεγε λοιπόν όχι μαχαίρια όλων των ειδών όπως θα περίμενε κανείς, δηλαδή (στάσου να αντιγράψω από κάνα σάιτ) μαχαίρια του σεφ, ιδανικά για να κόβεις, να ψιλοκόβεις και να τεμαχίζεις, οδοντωτά, ιδανικά για το κόψιμο ψωμιού και κάθε υλικού με σκληρή επιφάνεια ή κρούστα, μαχαίρια ζαχαροπλαστικής, μακριά και φαρδιά με οδοντωτή λάμα, ιδανική τόσο για κόψιμο όσο και για επάλειψη, μαχαίρια ξεκοκκαλίσματος, καιταλιμπάν, τέλος πάντων κάντε μια αναζήτηση κι εσείς αν κυριακάτικα αντί για το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι νοιάζεστε για μαχαίρια, ο συλλέκτης μας πάντως χέστηκε για τα μαχαίρια και για τα απανταχού γίγνεσθαι (κι εγώ μόλις βγήκα από το βεσέ), όπως προείπα ήταν συλλέκτης μαχαιριών, συνέλεγε πάνω στο κορμί του μαχαιριές όλων των ειδών, πισώπλατες, στο λαιμό, στην καρδιά, μαχαιριές που φτάνανε μέχρι το κόκκαλο, και τη συλλογή του από μαχαιριές είχε μαζευτεί πλήθος για να τη δει και να τη θαυμάσει από κοντά, αλλά ουδείς έσπευσε να τον βοηθήσει, να μην καταντήσει πτώμα από τις μαχαιριές, κι αυτό ήταν μια εφαρμογή στην καθημερινή ζωή του μπαηστάντερ εφέκτ, που λέμε και στο Απερ Σανσίτυ και στα εξωτικά και βαθιά δημοκρατικά Γιαννιτσά και τι είναι αυτό το εφέ σε ακούω να ρωτάς, στάσου να αντιγράψω από τη γουκιπίντια, μεγάλη ευκολία αυτό το κόπυ πέηστ, ρωτήστε και την κυρά δημοσιογραφία, είναι λοιπόν η επίδραση των παρευρισκομένων (bystander effect) ή αλλιώς το σύνδρομο Genovese ένα φαινόμενο της κοινωνικής ψυχολογίας στο οποίο τα άτομα
αρνούνται να πάρουν την ευθύνη ή να δώσουν βοήθεια όταν άλλα άτομα είναι
παρόντα με την πιθανότητα ένας περαστικός να βοηθήσει κάποιον να θεωρείται ότι
είναι αντιστρόφως ανάλογη του αριθμού των παρευρισκομένων, όσο δηλαδή
περισσότεροι άνθρωποι είναι παρόντες τόσο λιγότερο πιθανό είναι να
βοηθήσει κάποιος, και για να επανέρθουμε στη συλλογή μαχαιριών του, μια από τις μαχαιριές του έμοιαζε με αυτές της Kitty Genovese, η οποία δολοφονήθηκε το 1964 στη Νέα Υόρκη, σε έναν πολυσύχναστο δρόμο όπου 38 άτομα (γείτονες και
περαστικοί) είδαν τη δολοφονία αλλά δεν κάλεσαν την αστυνομία ούτε έδωσαν
κάποια βοήθεια.
