Για τη διαστροφή της διατροφής και της συγγραφικής ιδιότητας

Την ημέρα εκείνη ο χοντροϊστολόγος είχε μόλις φάει μιαμιση σπαλομπριζολίτσα συνοδεία πράσινων λαχανικών, που αποτελεί καλύτερο θερμιδικό συνδυασμό σε σχέση με το δίδυμο μπριζόλα - πατάτες τηγανιτές, κι είχε μόλις ξαπλώσει, αγκαλιά με τον ανεμιστήρα, μπρούμυτα, το οποίο δεν είναι πολύ καλό για το στομάχι όχι μόνο του χοντροϊστολόγου αλλά οποιουδήποτε χοντρού ή μη, ιστολόγου ή μη, πάσχοντα με γαστροϊσοφαγική παλινδρόμηση ή μη, όταν ξαφνικά έσκασε όχι ο χοντροϊστολόγος και όχι απ' το φαΐ, αλλά μία σκέψη στο μυαλό του: άραγε ένας συγγραφέας κουβαλάει την ιδιότητα αυτή σε κάθε πτυχή της καθημερινής του ζωής; δηλαδή μπορούμε να πούμε κάτι του στιλ «ο συγγραφέας ξύπνησε νωρίς εκείνη την ημέρα, με πονοκέφαλο και καούρα, έριξε ένα επικό χέσιμο, συνοδεία κατουρήματος, και στη συνέχεια έφτιαξε έναν αχνιστό καφέ που τον απόλαυσε πολύ λογοτεχνικά συνοδεία ενός σέρτικου τσιγάρου διότι ως συγγραφέας τα τσιγάρα του ήταν μόνο σέρτικα. Στη συνέχεια φόρεσε ένα τρύπιο στις αμασχάλες, κάποτε μαύρο, τώρα γκρι, μπλουζάκι Φραντς Κάφκα - Πράγα και μια κόκκινη φόρμα, που του 'πεφτε στενή στα πεζογραφικά του αρχίδια, και κίνησε για το σούπερμάρκετ για να αγοράσει κωλόχαρτο, στο οποίο θα έγραφε κάνα μυθιστόρημα, προτού σκουπίσει τον κώλο του με αυτό. Στο σουπερμάρκετ ο συγγραφέας συνάντησε τον ποιητή, ο οποίος είχε αγοράσει κλεραζίλ και χαρτομάντιλα, με τα οποία σκούπιζε τα δάκρυά του μετά από κάθε στίχο που έγραφε, και την ζωγράφο, φορτωμένη αντιπιτυριδικά σαμπουάν, χλωρίνες και κεζάπ, ενώ ο σκηνοθέτης καλλιτεχνικών πορνό ταινιών, που είχε μπερδέψει τη ζωή με την τέχνη, αγόραζε σπρέι αποσμητικά για τον άντρα και προφυλακτικά, μεγάλο μέγεθος φυσικά. Στο γνωστό αυτό σουπερμάρκετ του κέντρου, κρίκο γνωστής αλυσίδας, σημαινον καλλιτεχνικό στέκι, που στο μέλλον θα γίνει μουσείο και μνημείο πολιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο, οι εργαζόμενοι, ορισμένοι απ' αυτούς τουλάχιστον, γράφανε, ζωγραφίζανε ή σκηνοθετούσανε τη δολοφονία των εκνευριστικών πελατών, ειδικά των καλλιτεχνών εκείνων που επέμεναν να διατηρούν την καλλιτεχνική τους ιδιότητα στην καθημερινή ζωή, ακόμη και όταν δεν ασχολούνταν με το έργο τους, ακόμη και όταν σκουπίζανε τον κώλο τους, ακόμη και όταν βρίσκονταν μόνο στο μυαλό χοντροϊστολόγων με βαρυστομαχιά, τόσο ασήμαντων που δεν σχεδιάζει να τους δολοφονήσει κανείς, ούτε στα μπλογκ, ούτε στα ψέματα, ούτε στ' αστεία».

Ισπανία σουβλάκια (η σπάνιά σου βλακεία)

Είναι ένας τύπος που μοιάζει με τρελό ή μ' επιστήμονα, μπορεί να 'ναι και τα δύο, παίζει σκάκι μόνος σε μια πλατεία, κουνάει τ' άσπρα, κουνάει τα μαύρα, σκέφτεται τη μαύρη βασίλισσα της σκακιέρας, σκέφτεται και τη λευκή, αλλά και τη βασίλισσα Ιζαμπέλα (της Ισπανίας), που στην εποχή της (της Ιζαμπέλας) η βασίλισσα (της σκακιέρας) δεν είχε τόση δύναμη και τόση εξουσία, καθώς μπορούσε να εκτελεί πολύ λιγότερες κινήσεις και πολύ λιγότερους αντιπάλους, σε αντίθεση με την ίδια, που έκανε ό,τι γουστάριζε κι εκτελούσε άμα λάχει ό,τι κινούτανε, και μια μέρα φώναξε τους σκακιστές και τους είπε «καλά ρε κόνιες δε του μάδρες τσούπες μι βέργες χιλιοπόγιες, πεντέχοι και μαρικονάδοι, είστε σοβαροί; τη βασίλισσα ρε, την έχετε τόσο υποτιμημένη, τόσο για τον πούτσο και για τον ίππο και για τον πύργο καβάλα; Απεριόριστες εξουσίες στη βασίλισσα της σκακιέρας τώρα, μη σας κόψω τα κεφάλια, τα πάνω και τα κάτω, τσουτσέκια!».

Έτσι γλυκομίλησε στους υπηκόους της η βασίλισσα κι άλλαξε διά παντός το σκάκι όπως το ξέρανε.
Ο δε τρελός που μοιάζει με επιστήμονα, ή ο επιστήμονας που μοιάζει με τρελό, εκτός κι αν είναι και τα δύο, τελείωσε την παρτίδα, κέρδισε τον εαυτό του αλλά δεν έχασε τίποτε, δεν έχει και τίποτε να χάσει, ας πούμε τα λογικά του τα έχασε μια μέρα, όταν, στα δεκαπέντε του χρόνια, μήτε τρελός μήτ' επιστήμονας, αλλά φέρελπις σκακιστής, έπαιξε έναν αγώνα εκτός έδρας, στη Νέα Χαλκηδόνα, εκεί που 'χει σουβλάκια, και ηττήθηκε κατά κράτος από έναν οκτάχρονο πιτσιρικά, κι ήταν η ντροπή του τόσο μεγάλη, που όλα τα διάσημα τω καιρώ εκείνω σουβλάκια της Νέας Χαλκηδόνος δεν στάθηκαν αρκετά για να τον πείσουν να ξαναπαίξει σκάκι με αντίπαλο, έκτοτε δεν παίζει παρά μόνον με τον εαυτό του με τη δικαιολογία οτι «δεν έχει κανέναν να φοβηθεί, μόνον τον κακό του εαυτό». Κι αν τον ζορίσεις λίγο παραπάνω, θα σου πει και μια θεωρία για το σκάκι και τη σκληρότητά του και την ανισότητα που επικρατεί στη σκακιέρα μεταξύ των κομματιών, και για τη νεοφιλελεύθερη αριστεία, καθώς κάποια έχουν μεγαλύτερη αξία από τ' άλλα, όσο μεγαλύτερη αξία τόσο λιγότερα στη σκακιέρα, και όσο πιο ταπεινά τόσο πιο αναλώσιμα, και κάτι τέτοια κομμουνιστικά. Τρελός με πατέντα ο άνθρωπος αφού.