ΤΑΟΤΚ *

Η ΜΚΟ «Ο καλύτερος φίλος του καλλιτέχνη» είχε χτίσει ένα σπίτι από γυαλί σε μιαν ερημική παραλία, που τη κτυπούσε ολημερίς το νέο κύμα, με σκοπό να φιλοξενεί καλλιτέχνες, συγγραφείς, μουσικούς, εικαστικούς, μάγειρες, μπλόγκερ, τεχνοκράτες και εντρεπρενούρ, που θέλανε να απομονωθούν στο ιδανικό περιβάλλον για να δημιουργήσουν το αριστούργημά τους, μόνο που είχανε προλάβει να κάνουν κατάληψη στο σπίτι εκατοντάδες ατάλαντοι σκύλοι, μπάσταρδοι, αδέσποτοι, κακότροποι και κακομούτσουνοι, με βρώμικα χνώτα και όζουσες πληγές, και το υπηρετικό προσωπικό, πρώην επαγγελματίες δολοφόνοι, που εξέτιαν ποινή εναλλακτικής κάθειρξης στο γυάλινο σπιτι, σέρβιραν ρυζότο μέσα σε κάλυκες από σφαίρες αποτυχημένων αποπειρών δολοφονιών σοσιαλδημοκρατών πολιτικών και φιλάνθρωπων εφοπλιστών και πρώην αντισυστημικών της δεκαετίας του εξήντα και του εβδομήντα που εξέδιδαν ευπώλητες τις αναμνήσεις τους. 

* εδώ

Δεν φαίνεται αλλά πρόκειται περί κριτικής - εαυτού ή βιβλίου δεν γνωρίζω

Πρώτα έβγαλα μια σέλφι, μετά τη φωτογραφία ενός μαυροπίνακα, που έγραφε «απαγορεύεται ν' απαγορεύεις», αλλά στα γαλλικά, που τώρα δεν θυμάμαι πώς ακριβώς το λένε στα γαλλικά ή τεσπά νομίζω πως θυμάμαι αλλά φοβάμαι μην κάνω λάθος και δεν είμαι δα κι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου να τραγουδάω άσε με να κάνω λάθος, άσε που εγώ γουστάρω να σωθώ, ένιγουέη, πάνω απ' όλα ομιλούμε και χειριζόμεθα σωστά την ελληνικήν και την αγγλικήν, διά την γαλλικήν ποίος εχέσθη, άραγε πώς είναι το ένιγουεη στα γαλλικά, κάτι με φασόν μάλλον, φασόν βιοτεχνίες είχαμε στην παλιά τη γειτονιά τη λαϊκιά, αλλά τώρα κλείσανε, πρώτα εκσυγχρονιστήκανε και μετά χρεοκοπήσανε, όπως η χώρα, δηλαδή τούτη η χώρα είναι μια βιοτεχνία φασόν, ουφ, σκάσε, και μετά τη φωτογραφία του μαυροπίνακα βρήκα και κάτι σήματα απαγορευτικά της τροχαίας, τα έβαλα όλα αυτά στο μίξερ, τεμαχίζοντας τη φάτσα μου και βάζοντας για φόντο τον μαυροπίνακα με το «απαγορεύεται να απαγορεύεις» να επαναλαμβάνεται πάνω, κάτω και πλαγίως και έβαλα στη σειρά και τα απαγορευτικά της τροχαίας, ζύγα-στοίχα που λέγαμε και στο στρατό, και μέσα σε αυτά κομμάτια της τεμαχισμένης μου φάτσας, ένα ρουθούνι, ένα μάτι, μισό αυτί μαζί με τις τρίχες, δυο σπυράκια, μία κρεατοελιά, ένα φρύδι, μισό σκασμένο χείλος, ένα εξάνθημα, κι όλο αυτό, άτεχνο, άσχημο κι οδυνηρό για το μάτι, το παρουσίασα για αυτοπροσωπογραφία, και είχα κάνει και μιαν άλλη ρεζέρβα με τη φάτσα μου όχι τεμαχισμένη, αλλά μέσα στην Κραυγή του Μουνχ και γύρω γύρω ατάκτως ερριμμένους είχα βάλει τίτλους από πρωτοσέλιδα της περιοδου της κρίσης, αλλά δεν ήθελα να προσβάλω τον κύριο Μουνχ, αρκετές φορές εχει ήδη γίνει μεμε(δάκι), στο τέλος θα τον κάνουνε και σεμεδάκι πάνω στο έπιπλο της τιβί, και τέλος πάντων νομίζω πως στην τέχνη χρήσιμη είναι η τεχνική αρτιότητα αλλά ακόμη καλύτερο είναι να χρησιμοποιείς αυτό που ξέρεις να κάνεις καλύτερα απ' όλα, για παράδειγμα αν είσαι καλός με τις λέξεις και θες να γίνεις φωτογράφος, να φωτογραφίζεις με λέξεις, άλλωστε χίλιες λέξεις μια φωτογραφία, κάπως έτσι ίσως να το σκέφτηκε ο Εντουαρ Λεβέ, κατά βάση φωτογράφος, ο οποίος πήγε κι έφτιαξε την καταπληκτική Αυτοπροσωπογραφία του χρησιμοποιώντας μόνο λέξεις, γράφοντας δηλαδή ένα βιβλίο, με μικρές αυτοαναφορικές προτάσεις, φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους, κάπως σαν ένα τουίτερ-τάιμλάιν, όπου παρουσιάσε όλες τις σημαντικές και ασήμαντες πτυχές της καθημερινότητάς του και της ζωής του, φύρδην μίγδην, κι αν δεν σου αρκούν όλα αυτά τα παντελώς άσχετα με το βιβλίο που έγραψα, για να το διαβάσεις, ορίστε δυο λόγια σχετικά, απ' την Εφ.Συν, του μεταφραστή του, Αχιλλέα Κυριακίδη: η «Αυτοπροσωπογραφία» («Autoportrait», 2005) του συγγραφέα, ζωγράφου και φωτογράφου Εντουάρ Λεβέ (1965-2007) παρουσιάζει τη σπαραχτική αντίφαση να αποτελεί μεν, με τις «χιλιάδες φράσεις» της, έναν ύμνο στη ζωή και στις λεπτομέρειες που συνθέτουν τη ζωή ενός ανθρώπου, αλλά να καταλήγει με την πιο απελπισμένη φράση με την οποία θα μπορούσε να κλείνει μια αυτοβιογραφία: «Ισως η ωραιότερη μέρα της ζωής μου έχει περάσει». Εξήντα πέντε χρόνια μετά τον αφορισμό του Καμύ («Τη στιγμή που αποφασίζεις πως η ζωή αξίζει ή δεν αξίζει τον κόπο να τη ζήσεις, απαντάς στο βασικό πρόβλημα της φιλοσοφίας»), δύο χρόνια μετά την έκδοση της «Αυτοπροσωπογραφίας» και δύο μέρες μετά την αποστολή στον εκδότη του των χειρογράφων του τελευταίου βιβλίου του στο οποίο πραγματεύεται την αυτοχειρία του καλύτερού του φίλου, ο Εντουάρ Λεβέ αυτοκτόνησε.

Εμμονές

Τέλη του '80, αρχές του '90, ένα τεύχος του Ποπ+Ροκ προσπαθεί να μου εξηγήσει τι πραγματικά σημαίνει «ανεξάρτητη» μουσική, και το χοντρό μου το κεφάλι δεν μπορεί (τότε) να καταλάβει και να αποδεχθεί ότι ο όρος «ανεξάρτητη» έχει να κάνει με τη δισκογραφική (αν δηλαδή ο δίσκος κυκλοφορεί από πολυεθνική εταιρία ή όχι) και ότι βάσει αυτού του διαχωρισμού, εκείνην την εποχή, ας πούμε, οι Simple Minds και οι U2 δεν είναι indie, ενώ η Κάλι Μινογκ είναι.

Η Κάλι; Αυτή με το πιστολάκι και το Λάκη; Indie;

Το πράγμα δυσκολεύει ακόμα παραπάνω, λίγα χρόνια μετά, το 1994, όταν στην τηλεοπτική βίβλο της ανεξάρτητης μουσικής, στα 120 λεπτά του Mtv, ο (σκοτεινός, ανεξάρτητος θεός) Νικ Κέιβ προλογίζει ένα βίντεο της Κάλι Μινόγκ και εκφράζει τον θαυμασμό του γι' αυτήν. Την επόμενη χρονιά εμφανίζονται μαζί στο MTV καθισμένοι στον ίδιο καναπέ και δείχνουν το ιδανικό πάντρεμα του ίντι ροκ με την εμπορική ποπ. Ο Κέηβ αποφασίζει πως «όλη η ομορφιά πρέπει να πεθάνει», της γράφει μια δολοφονική μπαλάντα, το τραγουδάνε μαζί και της τσακίζει το κεφάλι δίπλα στο ποτάμι.

Εγώ, ωστόσο, δυσκολεύομαι να αποδεχτώ την Κάλι ως ίντι. Τότε.

Γεροντοέρωτες, δικαιολογώ τον Κέιβ, που προφανώς δεν μπορεί να τη βγάλει από το κεφάλι του, κι η Κάλι κυκλοφορεί λίγο μετά ακριβώς αυτό το τραγούδι, το Can't get you out of my head. Σχεδόν κανείς δεν μπορεί ν' αντισταθεί, παραδίνομαι. 

Το ίδιο και ο Κέιβ, το έργο του οποίου χαρακτηρίζεται από εμμονές. Θρησκεία. Δολοφόνοι. Σεξ. Κάλι Μινόγκ.

Την περίοδο εκείνη, στην αρχή της νέας χιλιετίας, που (σχεδόν) όλοι δεν μπορούσαμε να βγάλουμε από το κεφάλι μας την Κάλι Μινόγκ, διαδραματίζεται το μυθιστόρημα του Κέιβ, «Ο θάνατος του Μπάνι Μονρό» (εκδοση: 2009).

Οι εμμονές είναι σαν το πεπρωμένο, αδύνατο να ξεφύγεις απ' αυτές. Ηδη, στις πρώτες σελίδες, ο Νίκος ο Σπηλιάς γράφει: "Bunny turns on the radio and Kylie Minogue’s hit ‘Spinning Around’ comes on, and Bunny can’t believe his luck and feels a surge of almost limitless joy as the squelching, teasing synth starts and Kylie belts out her orgiastic paean to buggery and he thinks of Kylie’s gold hotpants, those magnificent gilded orbs, which makes him think of riding River the waitress’s large, blanched backside, his belly full of sausages and eggs back up in the hotel room, and he begins singing along, ‘I’m spinning around, move out of my way, I know you’re feeling me ’cause you like it like this’, and the song seems to be coming out of all the windows of all the cars in all the world, and the beat is pounding like a motherfucker".

Σε επόμενες σελίδες υπάρχουν κι άλλες αναφορές στην Κάλι, πιο περιγραφικές και εντέλει γραφικές (για να τα λέμε όλα, το εν λόγω μυθιστόρημα είναι μάλλον κακό). Είναι τέτοια η ερωτική εμμονή του ήρωα (και κατά συνέπεια του συγγραφέα) με την Κάλι Μινόγκ που ο Κέιβ ζήτησε συγγνώμη δημοσίως.

Χρόνια μετά, σήμερα το πρωί, διαβάζω πως η Κάλι Μινόγκ παντρεύτηκε κρυφά στη Σίφνο.

Κι εγώ εξακολουθώ να ζω μέσα απ' τις ζωές των άλλων – είπαμε, ο καθείς με τις εμμονές του.