Προδημοσίευση απ' την ποιητική συλλογή "Ντιριντά και ντεριντάχτα" του Πάνου Περπατημένου, εκδόσεις της Βλαχείας Κεφαλής

Χρώματα της φέτας
λε κουλέρ φετάλ
μια φαμ φατάλ
να φαμ' καλά

Ζεν ο κάγκουρας

Από τις πιο σουπερουάου εμπειρίες του φετινού καλοκαιριού ήταν η τουριστοσκοπία στην οποία επιδιδόμουν στον Λευκό Πύργο, δηλαδή κατά βάση με μαύρο γυαλί ύφος μυστηριώδες πλαστικό εσπρέσο φρέντο σκέτο ένα ευρώ στο χέρι, καθόμουν και κοιτούσα τους τουρίστες του κυρ Γιάννη του Μπουτάρη να βγαίνουν φωτογραφίες, τις οποίες αργότερα αναρτούσαν στο facebook. Ουδείς, ούτε μια φορά, δεν μου ζήτησε να τους φωτογραφίσω. Ισως φοβούνταν ότι θα το βάλω στα πόδια κλέβοντάς τη φωτογραφική μηχανή (ή, ακόμη χειρότερα, το σμαρτφόν). Πλέον, ειδικά στα ζευγαράκια, οι φωτογραφίες είναι είτε μοναχικές είτε όλες τραβηγμένες από απόσταση έκτασης του βραχίονα (καταλαβαίνεις, το ζευγαράκι αγκαλιά, μούρη με μούρη, κι ο ένας απ' τους δυο με τεντωμένο προς τα μπρος το χέρι τυφλαθανατίζει μια ακόμη υπέροχη διακοποστιγμή). 

Λίγο πιο πέρα, στην πλατεία Αριστοτέλους, μια όμορφη ποζάρει καθισμένη σταυροπόδι αλλά ο ζωγράφος απέναντί της προτιμά στο κάδρο του τα κτίρια και τα γρασίδια. Θα εμπιστευόσουν ένα τέτοιον καλλιτέχνη που δεν ξέρει να διακρίνει την πραγματική ομορφιά;

Δεν αρνούμαι ποτέ ό,τι προσφέρει ο διανομέας διαφημιστικών φυλλαδίων της γωνίας, όχι επειδή θέλω να τον βοηθήσω να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα τη δουλειά του, ούτε επειδή την ίδια δουλειά έχω κάνει κι εγώ στο παρελθόν και δεν αποκλείεται να την κάνω και στο μέλλον. Απλώνω πρόθυμα το χέρι γιατί φαντασιώνομαι ότι θα μου εγχειρίσει ένα χαρτί που μία και μοναδική φορά δεν είναι διαφήμιση ΙΕΚ, σχολή Μαγειρικής, ενεχυροδανειστήριο, αγοράζω χρυσά δόντια και τρώω με χρυσά κουτάλια, αλλά ένα χαρτί το οποίο θα μου αλλάξει τη ζωή για πάντα ή ένα χαρτί με κάποιον συνωμοτικό κώδικα σαν κι αυτούς που έγραφε στα Αρλεκίν της η ηρωίδα του Beltenebros του Μολίνα. 

Για αυτοκτονίες, ψυχολογικά, ψυχοφάρμακα, σους, δεν μιλάμε για αυτά, μην ασχολήστε, μας είπαν οι ειδικοί, ας βρούμε θετική διάθεση, το καλό νέο της ημέρας, την έξυπνη λύση ενάντια στην κρίση, να ο άλλος εκτρέφει, λέει, γαϊδούρες και πουλάει το γάλα τους 30 ευρώ το λίτρο, εσύ τι ξέρεις να κάνεις; 

Εγώ ξέρω τι είναι ζενκαγκουρέν, καμιά σχέση με τη ζεν φιλοσοφία, καμία σχέση με τους κάγκουρες, κι από χτες ψάχνω να βρω πού μπορεί να μου χρησιμεύσει η γνώση αυτή. 

Ο γείτονας από κάτω το 'χει παραξηλώσει με τους μπάφους. Και δεν έχει κατέβει ούτε σε μια πορεία το αρχίδι. 

ΥΓ Αντίδωρο για την αναγνωστική σου ταλαιπωρία οι υπέροχοι Mono.

Η κυριαρχία του βαθυστόχαστου, ο εξοβελισμός του ασήμαντου κι οι γάτες ως κονσιλιέρι

Καμιά φορά κοιτώ το μπλογκρόλ μου. Ανενεργά τα περισσότερα. Αλλωστε, το ξέρεις κι εσύ, το μπλόγκιγκ έχει πεθάνει. Οσα μπλογκ εξακολουθούν να λειτουργούν, στην πλειοψηφία τους, τουλάχιστον στο δικό μου ηλεκτρονικό μικρόκοσμο (παραέξω ξέρω ότι υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα εξειδικευμένα ιστολόγια αλλά και τα άθλια «ενημερωτικά» ιστολόγια των διαφόρων κοπτοραπτούδων της δημοσιογραφίας) επιλέγουν τον παρεμβατικό λόγο, την ενασχόληση με τα σημαντικά θέματα της επικαιρότητος. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνεται άλλωστε με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας; (πρότυπο εισαγωγής έκθεσης μαθητή της τρίτης γυμνασίου, δεν φταίω εγώ, έχω πάθει κικίλια σήμερα).

Δεν υπάρχει, νομίζω, ανοχή για το τετριμμένο, το γελοίο, το ασήμαντο. Κάμποση ώρα σήμερα το πρωί στο τιτιβιστήρι αμφιταλαντευόμουν αν θα κάνω ριτουίτ μια ιστορία που διάβασα σ’ ένα αμφιβόλου αισθητικής σάιτ, το Gawker, η οποία μού φάνηκε πολύ γαμάτη: Ζεύγος αμερικανών. Αυτή μπατσίνα. Αυτός στο παρελθόν, μάλλον ολίγον ψυχάκι, έχει κάποια issues προφανώς, πήρε τα όπλα της συζύγου για να παίξει πόλεμο με τοις μπάτσοι. Κάλλιο να σου βγει το μάτι παρά το όνομα, λένε. Αυτουνού πάντως του βγήκε και το μάτι και το όνομα. Μονοφθαλμος πλέον συνεχίζει τον έγγαμο βίο με την μπατσίνα. Η οποία, στα πενηντακάτι της, βγαίνει στη σύνταξη. Ο γάμος τους, λέει η ίδια, έχει βαλτώσει. Πηγαίνουν ένα βράδυ μαζί σ’ ένα μπαρ να τα πιουν. Αυτή επιδίδεται, κολακευμένη από τις φωτογραφίες νέων πέων που λαμβάνει, στο ευγενές σπορ του σέξτινγκ. Αυτός το παίρνει πρέφα. Τρελαίνεται. Της παίρνει το κινητό και φεύγει. Πάει σπίτι πιωμένος. Σκάει ένα δυο τρια τζόιντς και τσεκάρει το facebook της κυρίας. Σε οικτρή ψυχολογική κατάσταση πιάνει μια εικοσάλεπτη συνομιλία με τις γάτες του. Παίρνει το οπλο της συζύγου, η οποία ροχαλίζει πιωμένη στον καναπέ, κι αποφασίζει να την εκδικηθεί ξυπνώντας την με ένα πυροβολισμό. Η σφαίρα δεν την πετυχαίνει. Ο τραγικός σύζυγος αποφασίζει να παρουσιαστεί στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής και να παραδώσει την πιστόλα. Με τ’ όπλο σε κοινή θέα μπουκάρει στο μπατσάδικο. Τον μαντρώνουν. Τρώει και μια δεκαριά χρόνια στην ψειρού. Η ερωτιάρα σύζυγος ζητά διαζύγιο. Οι γάτες υπόσχονται ότι θα τον επισκέπτονται στη φυλακή και ότι θα τον περιμένουν μέχρι να αποφυλακιστεί.

(ορίστε κι η πηγή)

Μα δεν είναι μια πολύ γαμάτη ιστορία αυτή; Ποιος έχει χρόνο για κάτι τέτοια στον καιρό της κρίσης, της Χρυσής Αυγής και της Πιπιλής; Ζεστό ευρωπαϊκό χρήμα, μην ξεχνιόμαστε.

Αυτό ήταν το ένα που δεν τόλμησα να σου πω στο τουίτερ.

Το άλλο ότι ο Μπίλι Κόργκαν είναι φτυστός ο Σέλντον Κούπερ.

Του αγνώστου αναγνώστου

Λάβαμε και δημοσιεύουμε την κάτωθι επιστολή

Κύριε διαχειριστά του πολύ γαμάτου αυτού ιστολογίου,

άκουσα μόλις προ ολίγου έναν γνωστό μου να ισχυρίζεται ότι το φετινό καλοκαίρι ήταν πάρα πολύ παραγωγικό διότι διάβασε πάνω από δέκα βιβλία. Οφείλω να ομολογήσω, κύριε διαχειριστά, ότι εξοργίστηκα από τα λεγόμενά του. Συγκεκριμένα η λέξη "παραγωγικός" σε συνδυασμό με τη βιβλιοφιλία επιδρά απάνω μου ως νυχιά σε μαυροπίνακα. Ρε μπαγλαμά, το διάβασμα είναι μια συνήθεια κατεξοχήν αντιπαραγωγική, παρεκτός και αν διαβάζεις χρησιθηρικά, αν διαβάζεις εγχειρίδια οικονομίας, καριέρας, αυτοβελτίωσης κηπουρικής κτλ. Ωστόσο η ανάγνωση των μοναδικών βιβλίων που έχουν σημασία, δηλαδή των μυθιστορημάτων, έχει έναν και μόνο σκοπό: την απόλαυση και μόνον, στην πλέον αντιπαραγωγική της μορφή. Κύριε διαχειριστά, πολύ φοβούμαι πως σε λίγο θα μας φκιάξουνε και παουερπόιντ παρουσιάσεις και πίτες και διαγράμματα και γραφικές παραστάσεις για τη σχέση διαβάσματος - παραγωγικότητος. Μπίζνες πλαν, κέρδη και ζημίες, και στην ανάγνωση ρε καθίκια;

Κύριε διαχειριστά, γράφοντας αυτές τις γραμμές συνειδητοποίησα επιτέλους τι μ' ενοχλούσε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στο 2666 του Μπολάνιο, το οποίο κι εσείς τιμήσατε με τις εμβριθείς, υπέροχες και αποκαλυπτικές αναρτήσεις πλειστάκις. 

Κύριε διαχειριστά, το 2666 διαθέτει στιλ, τόνους από δαύτο, αλλά δεν διαθέτει ψυχή, είναι παντελώς άψυχο, προσφέρει τόσες πληροφορίες που καταντά βαρετό, είναι τόσο φιλόδοξο που μού φαίνεται αποκρουστικό. Οπως κάθε μεγαλεπήβολο μυθιστόρημα που διεκδικεί τον τίτλο του απόλυτου, του ολοκληρωτικού, σαν το ποδόσφαιρο του Αγιαξ του ΄70, αδυνατώ να το αγαπήσω. Κουραστικό, όσο και οι αναλύσεις των ακαδημαϊκών και των λόγιων που το λατρεύουνε. Και εν πάση περιπτώσει, ενδεχομένως, πολύ προχώ, πολύ έξυπνο, πολύ σπουδαίο, για να το κατανοήσει το φτωχό μου το μυαλό. 

Κύριε διαχειριστά, σας πληροφορώ επίσης ότι δύο ρεμάλια από το παρελθόν σας, που σας χρωστούν την ύπαρξή τους, σχεδιάζουν τη δολοφονία σας. Το νου σας, τα μάτια σας δεκατέσσερα. Οι καιροί είναι πονηροί.

Ενας φίλος, 

αναγνώστης οργισμένος. 

Μεζεδάκι

Κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας. Στον φούρνο μπριζόλες και πιπεριές. Στα άνω άκρα μου, δηλαδή στα χέρια μου, η εποχή των άκρων, όχι των χεριών μου, ούτε των ποδιών μου, αλλά του Χόμπσμπαουμ, παραδίπλα το mp3 player. Στο τέλος κάθε αράδας, το κουζινομάχαιρο, κοφτερό, εν δυνάμει φονικό. Τιμή 35 ευρώ. Σχεδόν επαγγελματικό. Για το κρέας. Μου 'χε ζητήσει ένα τέτοιο η Κ. Όταν μου 'πε την τιμή ο μαγαζάτορας, βγήκα έξω, την πήρα τηλέφωνο. Πολλά λεφτά για ένα μαχαίρι. Το πήρα τελικά. Οκτώ μπριζόλες, 11 ευρώ. Ακριβός ο χασάπης. Το κρέας του καλό. Δηλαδή όχι το δικό του, η σάρκα αυτού του ιδίου, αλλά το κρέας πουλάει. Οι πιπεριές τζάμπα, από τον μπαχτσέ στο χωριό. Την εποχή των άκρων από κάπου την ψείρισα, ίσως και να μου την έκανε κάποιος δώρο. Το mp3player εβδομήντα ευρώ, τιμή 2006. Είκοσι ευρώ, τιμή 2012. Διακόσια, ίσως και παραπάνω τραγούδια μέσα. Τζαμπέ και παρανόμως αποκτηθέντα. Κόβω το ακριβό κρέας με το ακριβό μαχαίρι ακούγοντας πολύτιμα τραγούδια στο φτηνιάρικο mp3player και σκέφτομαι τα καλύτερα πράγματα είναι χωρίς λεφτά, κρίμα να χρυσοπληρώνεις ό,τι πάει στα σκατά.

____________________________________________

Tο τραγουδάκι παντελώς άσχετο, μόνο και μόνο γιατί θέλω χρόνια να πω ότι το Yes please των Happy Mondays είναι ένα από τα πιο αδικημένα άλμπουμ στην ιστορία. 

Πέντε χιλιόμετρα λέξεις

Μου είπαν πως τον είδαν στην Αθήνα στον Ηλεκτρικό σε ένα βαγόνι να ξιφουλκεί με πάθος εναντίον ενός εχθρού απολύτως φανταστικού, δηλαδή της φαντασίας του γέννημα, το δε ξίφος του όμως ήταν απολύτως πραγματικό, αν και φανταστικό ως προς την αρτιότητα των χαρακτηριστικών του, δηλαδή πολύ κοφτερό και καλογυαλισμένο. Ξέχειλες οι τσέπες του τόμους του Ντοστογιέφσκι και το κασκόλ του φλάμπουρο κόκκινο που ανέμιζε - θρύψαλα άλλωστε τα τζάμια στον ηλεκτρικό.

Μου είπαν επίσης πως  με είδαν σε αγώνα πέντε χιλιόμετρα βάδην ημερησίως, στο μυαλό παντσέτα ζουμερή, στο ένα χέρι μανσέτα κοφτερή, στο άλλο βιβλιογραφία ζανπατρικμανσετική, να συντάσσω φωναχτά το νέο λεξικό της νέας νεοελληνικής «πριζάκι (το), πριζάκιας (ο), άτομο που εναγωνίως και σε κατάσταση αλλοφροσύνης αναζητά πρίζα σε πλοία, καφετέριες ή άλλους χώρους προκειμένου να φορτίσει κινητό ή λαπτόπ».

Μου είπαν, τέλος, πως κάπου στο ίντερνετ τα διάβασαν όλα αυτά, στο μπλογκ κάποιου μαλάκα. Αλλά δεν τους πολυάρεσε και δεν θα ξαναμπούνε πια. 

Το καλοκαίρι της σιχασιάς

Φέτος το καλοκαίρι παρατηρώ: Τον χρεοκοπημένο συνδικαλισμό. Ολάκερους επαγγελματικούς κλάδους να καταρρέουν. Τον φασισμό της κοινής λογικής. Την κοινή γνώμη ως βλακόμετρο. Την επικράτηση της ανοησίας. Τις συλλογικές, άνωθεν επιβληθείσες, ενοχές μας. Την τρομοκρατία ως ενημέρωση από τα ΜΜΕ. Την κυριαρχία της ομοιογενούς, ομοιόμορφης και ουσιαστικά ακροδεξιάς ενημέρωσης στο ελληνόγλωσσο διαδίκτυο. Τις ακρότητες της μετριοπάθειας. Τη διαστρέβλωση στο στόμα της εξουσίας όλων των εννοιών σχετικά με την πολιτική ζωή. Την ανθρωποφαγία σε εξέλιξη. Τους τηρητές ίσων αποστάσεων να νίπτουν τας χείρας τους. Την κοινωνική εξαθλίωση να αμφισβητείται ως πραγματικότητα από τις κατά τα φαινόμενα γεμάτες παραλίες, τα γεμάτα μπαρόκλαμπα, τα έγκυρα ρεπορτάζ παραλίας και του κώλου στο Σταρ. Τους εκ του μακρόθεν και εκ του καναπέως αναλυτές και τιμητές των κοινωνικών αγώνων. Τον ορθολογισμό εργαλείο στα χέρια των ολιγαρχών. Αλλά και τον ανορθολογισμό με τη μορφή του ρατσισμού και πάλι εργαλείο στα χέρια των ολιγαρχών. Την αξία της εργασίας να εκμηδενίζεται. Την εργασία από εκβιασμός να γίνεται αμφισβητούμενο δικαίωμα και πλέον είδος σε εξαφάνιση.

Φέτος το καλοκαίρι ακούω: Ανθρώπους απελπισμένους. Όχι από την ανέχεια. Όχι ακόμη. Αλλά από την απουσία ελπίδας, προοπτικής. Ανθρώπους που σουλατσάρουν ολημερίς και περιφέρουν το σαρκίο τους, τεράστιο βάρος, ανώφελο, παντελώς άχρηστο φορτίο. Ανθρώπους με γεμάτες ζωές, με πλούσιες παραστάσεις, να λυγίζουν από την ξαφνική ετυμηγορία της αγοράς εργασίας «είσαι άχρηστος πια».

Φέτος το καλοκαίρι: Μίσησα τον τόπο μου. Πρώτη φορά. Δεν μού προσφέρει τίποτε. Μόνο μου στερεί. Μόνο με καταπιέζει. Ποτέ μου μέχρι σήμερα δεν είχα θελήσει να φύγω. Δεν με γοήτευε (ούτε και με γοητεύει) ένα καλά οργανωμένο ευρωπαϊκό κράτος. Τι είμαι; Κάνας νεοφιλελές; Ούτε και τώρα όμως θέλω να φύγω. Θέλω να είμαι εδώ και να συμμετάσχω στη μεγάλη κοινωνική έκρηξη. Όχι, δεν πιστεύω ότι θα γίνει σύντομα. Ούτε και θα βελτιωθεί η κατάσταση μετά. Απλώς θέλω να είμαι εδώ, από περιέργεια, όπως θα ήθελε ο καθένας να είναι παρών, 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, στο Big Bang.

Το ξέρω, διαφωνείς λίγο, πολύ ή και εξ ολοκλήρου σε ό,τι μόλις διάβασες. Δεν βαρέθηκες να διαφωνείς (ή να συμφωνείς); Δεν θέλεις να κάνεις κάτι παραπάνω απ’ αυτό;

Έτοιμες και σίγουρες λύσεις, να το ξέρεις, έχουν μόνο τα σχολικά λυσάρια. 

Βιβλιοπωλεία στην Ουστοπία - Απαραίτητες μεταρρυθμίσεις

Την χαρμόσυνη ημέρα επιβολής του πανωκαππισμού εις σύμπασαν την ανθρωπότητα δεσμεύομαι ότι θα προχωρήσω στη λήψη δύο μέτρων, με σκοπό την απαλλαγή του σύγχρονου ανθρώπου από τα δεινά που προκαλούν τα αναπόδραστα δεσμά των επιθυμιών του. Τα μέτρα αυτά αφορούν αμφότερα τον χώρο του βιβλίου, και δη του βιβλιοπωλείου. Το πρώτο είμαι σίγουρος πως θα τύχει καθολικής, ορθόδοξης και διόλου διαμαρτυρόμενης αποδοχής: κατάργηση και εφεξής απαγόρευση των πολύ ψηλών αλλά και -κυρίως και κατεξοχήν και καταπόλιν, καταβουνόν και καταθάλασσαν- των πολύ χαμηλών ραφιών, διότι εγώ δεν (διαβά)ζω γονατιστός και ζεμπεκιά και τα λοιπά.

Το δεύτερο μέτρο, λόγω των ανθρωπιστικών, αριστερόστροφων αλλά και λοιπών λίμπεραλ αγκυλώσεων της εποχής, θα συναντήσει αρκετές αντιδράσεις και οφείλω να προχωρήσω στην ιδιαίτερα προσεχτική διατυπωση, επιβολή και εφαρμογή του. Αναφέρομαι στην πρόθεσή μου, στο πλαίσιο της πανωκαππικής Ουστοπίας, να απαγορευτεί στις γυναίκες η είσοδος στα βιβλιοπωλεία. Αυτή ήτο η αρχική μου σκέψη κατόπιν επώδυνων προσωπικών εμπειριών. Μη βιαστείς να με πεις φαλλοκράτη. Θεωρώ λίαν αντιεμπορική και επιζήμια την παρουσία γυναικών και δη των ωραιοτάτων εις τα βιβλιοπωλεία. Διότι ποίος σαλιάρης έχει μάτια για βιβλία όταν δίπλα του παρελαύνουν κορμιά γυναικεία; 

Ωστόσο, μη με παρεξηγείς, επειδή είμαι άνθρωπος δημοκράτης και ανεκτικός και όλα τα προβλέπω, οφείλω να επεκτείνω την απαγόρευση. Πρόκειται διά την πρώτην απαγόρευση που η επέκταση και η γενίκευσή της θα έχει κίνητρα δημοκρατικά και φιλελεύθερα. Οφείλουμε να προασπίσουμε τη βιβλιοφιλία έναντι της ετεροφυλοφιλίας αλλά και της ομοφυλοφυλίας. Αρα η απαγόρευση εισόδου εις τα βιβλιοπωλεία θα είναι καθολική παρότι ανορθόδοξη και οι τυχόν διαμαρτυρόμενοι θα λαμβάνουν δωρεάν θεραπεία από την πανωκαππική αστυνομία. Η είσοδος θα επιτρέπεται με κουπόνι κατά μόνας, καταβόθρας, κατα μάναν, κατα κύρην, κατά γιο, καταγιώτ, καταμαράν και κατακρουασάν. Οι τυχεροί υπομονητές, αναμονητές και περιμενητές την σειράν τους ίνα εισέλθουν εις το βιβλιοπωλείον θα λαμβάνουν τη βίβλο του πανωκαππισμού καθώς μια εικονογραφημένη αυτοαγιογραφία μου.