Το υπερεγώ σε μπαρότσαρκα

Τέθηκε, κατά την πρόσφατη περιοδεία μου στα μπαρ της πρωτευούσης, το ζήτημα του υπερεγώ. «Φυσικά, ξέρεις τι είναι το υπερεγώ» μού είπανε, και φυσικά, καθότι γουαναμπί ξερόλας, κούνησα καταφατικά, κατανοητικά και στοχαστικά το κεφάλι στο ρυθμό της μουσικής πιστεύοντας ότι δείχνω τρομερά κουλ και αυτοπεποίθησμένος και κερδίζοντας ούτως τον απαραίτητο χρόνο ώστε αστραπιαία να κάνω τον εξής συλλογισμό «υπερεγώ, εγώ είμαι άνθρωπος, άρα υπερεγώ είμαι υπεράνθρωπος, δηλαδή σούπερμαν, άρα για κόμιξ μιλάμε, εντάξει, δεν το πολυέχω το θέμα, αλλά  σιγά μην το παραδεχτώ»: «Μα και φυσικά ξέρω τι είναι υπερεγώ», απάντησα και άδειασα το ποτήρι μου νιώθοντας την ενοχή για το ψέμα και για την άγνοιά μου να κάνει άγριο σεξ με το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού στο στομάχι μου.  

Τέθηκε επίσης, σε πρόσφατη περιοδεία μου στα βιβλιοπωλεία της συμβασιλευούσης, το ζήτημα του σταλινισμού του κυρίου Σλαβόι Ζίζεκ. Ηταν πολύ πειστικός, πιεστικός, σχεδόν καταπιεστικός ο συνομιλητής μου: «Είναι σταλίνας, πάει και τελείωσε». Κουνούσα καταφατικά, κατανοητικά και στοχαστικά το κεφάλι μου στον psychedelic trance ρυθμό των λέξεων που εκτοξεύονταν από το στόμα του, νιώθοντας την ενοχή για την άγνοιά μου, ντυμένη με δερμάτινα, να μαστιγώνει το δύστυχο στομάχι μου.

Ένα σκονισμένο, οικιακό αντίτυπο του ζιζεκικού «Λακάν» γράφει: «Το υπερεγώ είναι πραγματικό, ο σκληρός και ακόρεστος φορέας που με βομβαρδίζει με απαιτήσεις μη πραγματοποιήσιμες και κατόπιν εμπαίζει τις αδέξιες προσπάθειές μου να τις ικανοποιήσω, ο φορέας στα μάτια του οποίου γίνομαι όλο και περισσότερο ένοχος, όσο πιο πολύ προσπαθώ να καταπιέσω τις ‘αμαρτωλές’ μου αντιδράσεις και να ικανοποιήσω τις απαιτήσεις μου. Το παλιό κυνικό σταλινικό μότο για τους κατηγορούμενους στις εικονικές δίκες που υποστήριζαν ότι ήταν αθώοι (‘όσο πιο αθώοι είναι , τόσο πιο πολύ τους αξίζει να τους εκτελέσουν’) εκφράζει το υπερεγώ στην πλέον αμιγή του μορφή». Και λίγο παρακάτω: «Η ενοχή που βιώνουμε υπό την πίεση του υπερεγώ δεν είναι ψευδαίσθηση, είναι πραγματική, το μόνο πράγμα για το οποίο μπορεί να είναι κανείς ένοχος είναι το να έχει υποχωρήσει ως προς την επιθυμία του».   

Γουάου. Κατάλαβα: Παλιά είχα ας ατάκα προσέγγισης γυναικών στα μπαρ το «Ποια η γνώμη σου για την καντιανή φιλοσοφία;». Πλέον θα το αντικαταστήσω από το «Το υπερεγώ σου με τρελαίνει». Πιο άμεσο και πιο κατανοητό, πιστεύω.

Αφιονισμοί (1)

• Είμαι σκατά της βίας απ’ όπου κι αν προέρχονται, ειδικά από τις κατασχέσεις. 

• Νέες επαγγέλματα δημιουργεί το ΠΑΣΟΚ: επάγγελμα καυλοπληρωτής, δηλαδή ο πολίτης ο οποίος πληρώνεται για να πληρώνει τις γκαύλες του ΠΑΣΟΚ και των τραπεζών.  

• Επιταχύνει τις μεταρρυθμίσεις το ΠΑΣΟΚ. Καλά λέω, μαλάκες είναι στην κυβέρνηση.

• Η τζαζ είναι το καταφύγιο του ατάλαντου μουσικού, που έλεγε ο Τόνι Γουίλσον, αλλά και το καταφύγιο των ταλαντούχων συγγραφέων. Ειδικά του νουάρ.

• Το νουάρ είναι προπαγανδιστικό μέσο των βιομηχανιών καπνού και αλκοόλ: όλοι όλο πίνουν και καπνίζουν τα πάντα.

• Πράκτορας της καπνοβιομηχανίας και η νουβέλ βαγκ. Πολύς καπνός, ωραία μουσική, άψογο στιλ, όμορφες πρωταγωνίστριες.

• Γεωμετρικά ημιμαθής όμως η νουβέλ βαγκ. Το μόνο σχήμα που γνώριζε ήταν το τρίγωνο και δη το ερωτικό. Ούτε καν το Πανοράματος.

Περιέχει σπόιλερ για κακομαθημένα καθάρματα

 Πριν από κάνα μήνα, θαρρώ, ο φίλτατός Εξόριστος στο Βερολίνο (νομίζω, μπορεί και να κάνω λάθος) με ρώτησε εάν έχω διαβάσει κάνα βιβλίο του Κώστα Καλφόπουλου. Εσπευσα να διορθώσω την μέχρι τότε παράλειψή μου με την ανάγνωση της απολαυστικής νουβέλας του «Ένα παράξενο καλοκαίρι» (εκδ. Αγρα). Παρά το μικρό μέγεθος και το ταπεινό των προθεσεών του (αμφότερα ωστόσο τα θεωρώ πλεονεκτήματα), το βιβλίο, χάρη στην πληθώρα αναφορών σε ιστορικά και πολιτισμικά στοιχεία (ποδηλατικός γύρος της Γαλλίας, Μπααντερ Μάινχοφ, Κάρλος το Τσακάλι, υπόθεση Ντουφτ-Μπασενάουερ, εβραίοι της Θεσ/νίκης, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και τραγούδια) τα οποία συνοδεύονται με τις ανάλογες υποσημειώσεις, επιτείνει και αυξάνει την αναγνωστική απόλαυση παραπέμποντας τον φιλομαθή αναγνώστη σε παράλληλες αναγνώσεις, αναζητήσεις στο γκουγκλ ή σε αρχεία εφημερίδων.

Προσωπικά στάθηκα κάπως παραπάνω στην ατάκα «η πολιτική ως επάγγελμα, έτσι δεν έλεγε ο Βέμπερ;». Είναι μια τόσο σύντομη αναφορά άνευ υποσημειώσεως στη σκηνή-κλειδί της ιστορίας, όπου όλα έρχονται στο φως, μια αναφορά σε παλιούς συντρόφους που την πολιτική την κάναν μπίζνες και θησαύρισαν. Στον Μαξ Βέμπερ έχω μια αδυναμία, παρότι είναι της «άλλης πλευράς», γιατί δικό του είναι ένα απ’ τα ελάχιστα θεωρητικά βιβλία που έχω διαβάσει «η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού», το οποίο μ’ εντυπωσίασε όταν το διάβασα και μετά το ξέχασα και δεν ενθυμούμαι τίποτε από δαύτο πλην του εντυπωσιασμού που μου προκάλεσε. Οπότε διάβασα και την «Πολιτική ως επάγγελμα», μικρό στο μέγεθος επίσης, ευτυχώς, απ’ το οποίο αντιγράφω κάποιες σκόρπιες παρατηρήσεις για τους επαγγελματίες πολιτικούς. (Και για όσους δεν το κατάλαβαν, τους πασόκους έχω στο μυαλό μου.)

«Επαγγελματίες πολιτικοί», με ένα δεύτερο νόημα, δηλαδή άνθρωποι που δεν επιθυμούσαν να γίνουν ηγέτες οι ίδιοι, όπως οι χαρισματικοί ηγέτες, αλλά εισήλθαν στην υπηρεσία των πολιτικών κυρίων. Έθεσαν εαυτούς στη διάθεση των ηγεμόνων κατά τον προαναφερθέντα αγώνα, αντλώντας από την πολιτική των ηγεμόνων υλικό βιοτικό πορισμό αφ’ενός και ένα ιδεώδες βιοτικό περιεχόμενο αφ’ετέρου.

[…] Ο επαγγελματίας πολιτικός που ζει «από» την πολιτική μπορεί να είναι απλός «προσοδευματούχος» ή μισθωτός «υπάλληλος». Τότε, είτε απολαμβάνει έσοδα από τέλη και ‘τυχερά’ για συγκεκριμένες υπηρεσίες – τα φιλοδωρήματα και τα χρήματα δωροδοκίας είναι μόνον ένα ακανόνιστο και τυπικά παράνομο είδος αυτής της κατηγορίας εσόδων – είτε σταθερό εισόδημα σε είδος ή χρηματικό μισθό, ή παράλληλα και τα δύο. Μπορεί να προσλάβει το χαρακτήρα «επιχειρηματία», όπως ο μισθοφόρος ή ο μισθωτής ή ο αγοραστής ενός αξιώματος του παρελθόντος, ή όπως ο […] κομματάρχης που αντιμετωπίζει τα έξοδά του ως κεφαλαιακή επένδυση την οποία καθιστά προσοδοφόρα μέσω εκμετάλλευσης της επιρροής του. Είτε, όμως, μπορεί να λαμβάνει σταθερό μισθό, όπως ένας δημοσιογράφος ή ένας γραμματέας του κόμματος, ένας σύγχρονος υπουργός, ή ένας πολιτικός υπάλληλος. […] Ο πολιτικός δημοσιολόγος, και προπάντων ο δημοσιογράφος είναι στην εποχή μας ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του δημαγωγικού είδους. […] Ο εργάτης της δημοσιογραφίας αποκτά όλο και λιγότερη και ο κεφαλαιοκράτης άρχοντας του Τύπου […]  αποκτά όλο και περισσότερη πολιτική επιρροή.

«Επαγγελματίες» πολιτικοί εκτός των κοινοβουλίων παίρνουν την επιχείρηση (τον πολιτικό μηχανισμό) στα χέρια τους. Είτε ως «επιχειρηματίες» […] είτε ως υπάλληλοι με πάγιο μισθό. Τυπικά πραγματοποιείται ευρύς εκδημοκρατισμός. Τα καθοριστικά προγράμματα δεν συγκροτούνται πλέον από την κοινοβουλευτική ομάδα […] αλλά οι συνελεύσεις των οργανωμένων κομματικών μελών επιλέγουν τους υποψήφιους και ορίζουν εντεταλμένα μέλη στις συνελεύσεις ανώτερου επιπέδου, εκ των οποίων πιθανώς υπάρχουν αρκετές μέχρι το γενικό «κομματικό συνέδριο». Κατ’ ουσίαν, όμως, η δύναμη βρίσκεται στα χέρια εκείνων που επιτελούν διαρκώς εργασία εντός της πολιτικής επιχείρησης, ή στα χέρια εκείνων από τους οποίους η επιχείρηση εξαρτάται για τη λειτουργία της οικονομικά ή προσωπικά – φερ’ ειπείν, από μαικήνες ή από διευθυντές ισχυρών πολιτικών λεσχών με φορείς συμφερόντων. Το καθοριστικό είναι, ότι όλος αυτός ο ανθρώπινος μηχανισμός […] ή πολύ περισσότερο εκείνοι που τον διευθύνουν κρατούν τα μέλη του κοινοβουλίου υπό έλεγχο και είναι σε θέση να επιβάλλουν τη βούλησή τους σε σχετικά μεγάλο βαθμό. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για την επιλογή της ηγεσίας του κόμματος. Ηγέτης γίνεται πλέον εκείνος τον οποίο ακολουθεί η μηχανή, ακόμη και πέρα από την κεφαλή του κοινοβουλίου. Με άλλα λόγια, η συγκρότηση τέτοιων μηχανών σημαίνει την ανόρθωση της δημοψηφισματικής δημοκρατίας.

Οι οπαδοί του κόμματος, προπάντων οι κομματικοί υπάλληλοι και επιχειρηματίες, προσδοκούν φυσικά προσωπική αμοιβή από τη νίκη του ηγέτη τους: αξιώματα ή άλλα πλεονεκτήματα.  [...]

Στο ιδεατό δε επίπεδο, μια από τις μεγαλύτερες ορμές υποκίνησης των ανθρώπων είναι η ικανοποίηση να εργάζεται κανείς με πιστή προσωπική αφοσίωση για έναν άνθρωπο (σημ. ΠάνωςΚ: θυμήσου πόσοι νεοπασόκοι δήλωναν και δηλώνουν ότι «δεν είμαι ΠΑΣΟΚ αλλά μ’ εμπνέει απόλυτα ο Γιώργος Παπανδρέου». Και μην πας μακριά, στα μπλογκ και στο τουίτερ ψάξε) και όχι μόνον για το αφηρημένο πρόγραμμα ενός κόμματος που αποτελείται από μετριότητες: αυτό είναι το «χαρισματικό» στοιχείο κάθε ηγεσίας.

Το DNA του ΠΑΣΟΚ

Ο panws_k είναι πηγή έμπνευσης για εμένα. Είναι σα να είμαι εγώ ο House MD και αυτός ο Wilson.
Του έλεγα το λοιπόν για ένα τυπάκο που έχουμε στη δουλειά που έχει έρθει για πρακτική (έχουμε γεμίσει πρακτικάριους, το αφεντικό λέει ότι είναι "μια φτηνή λύση που μας λύνει τα χέρια"). Ο τυπάκος είναι 25 χρονών και όπως μας έδωσε να καταλάβουμε μόλις λίγες μέρες πριν η εξάμηνη παραμονή του στην εταιρία λήξει, έχει ψηφίσει ΠΑΣΟΚ. Και όχι μόνο έχει ψηφίσει ΠΑΣΟΚ. Θέλει λέει και να ξαναψηφίσει διότι όλα όσα έχει κάνει, λέει, είναι καλά.
Οι αποδέλοιποι νιώσαμε καλά. Επιτέλους είχαμε βρει έναν, από το χαμένο είδος των ανθρώπων εκείνων που
α) είχαν ψηφίσει ΠΑΣΟΚ
β) το λένε
γ) δε βρίζουν πλέον (γιατί ξεγελάστηκαν από το "λεφτά υπάρχουν" και δε θέλουν να ξαναψηφίσουν) και
δ) θα το ξαναψηφίσει
Επίσης είχαμε βρει τον άνθρωπο που θα δουλεύουμε σθεναρά για τις υπόλοιπες περίπου 15 μέρες.
Δεν έχει πλέον όνομα. Είναι ο "σοσιαλιστής"
Που μπαίνει τώρα ο Πάνως Κάπας.
Το λοιπό είχαμε μια συζήτηση.
Σε αυτήν του είπα ότι αυτό που περιμένω εγώ είναι τούτο, και δεν νομίζω ότι το σκέφτομαι μόνο εγώ, οι περισσότεροι θα το σκεφτήκατε:
Παίρνουμε τώρα την 6η δόση. Ξεκινάμε με νέα μέτρα και φτάνουμε στο Δεκέμβριο. Εκεί μας περιμένει η έβδομη δόση. Νέα μέτρα (αλλά τα περιμένουμε, δεν είναι έκτακτα, όπως για πχ τα τέλη κυκλοφορίας) την παίρνουμε. Καθώς στην Ελλάδα Ιανουάριο-Φεβρουάριο δε κινείται τίποτα φτάνουμε στην 8η δόση αλλά εκεί είναι τα πράγματα εξαιρετικά δύσκολα, οπότε ο Τζέφρι λέει πάμε σε εκλογές με προεκλογική περίοδο τον Μάρτιο. Ο κόσμος πανηγυρίζει γιατί σου λέει "τους ρίχνουμε" κάνει υπομονή μέχρι τον Απρίλη και ψηφίζει, δυστυχώς, Σαμαρά. Ο Σαμαράς λέει ότι χρειάζεται λίγο χρόνο, κάνα δυο μήνες και οι πιστωτές λένε καλά ρε φιλαράκι οκ πάρε μέχρι τον Ιούνιο. Ιούλιο και Αύγουστο δε κινείται τίποτα στην Ελλαδίτσα οπότε φάγαμε το καλοκαίρι μέχρι τον Αύγουστο. Ο Σαμαράς λέει κάτι κινείται, φτάνουμε στο Δεκέμβριο με χίλια βάσανα και με το κόσμο να υποφέρει ΑΛΛΑ:
Να κάνει υπομονή λόγω των εξελίξεων.
Άρα:
Έχουμε φάει ένα χρόνο χωρίς ο κόσμος να έχει ξεσηκωθεί κάτω από τις εξελίξεις.
Έτσι απλά και μπακαλίστικα.
Ταυτόχρονα οι τράπεζες έχουν βρει τον απαραίτητο χρόνο να αναπροσαρμοστούν και έχει ο Θεός. Και επίσης ο Γιωργάκης δε θα έχει την ιστορική ευθύνη για το νέο "δυστυχώς επτωχεύσαμεν". Σκεφτείτε το λίγο. Ο Τρικούπης ΛΕΓΕΤΑΙ ότι είπε τη φράση στο φουαγιέ της Βουλής. Ούτε κάν επίσημα. Και έμεινε στην ιστορία για αυτό και όχι για τα έργα που έκανε και αναμόρφωσαν εκείνη την εποχή τη χώρα. Άρα σιγά μη μείνει ο ΓΑΠ στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που είπε ότι η χώρα είναι πτωχεύσασα, ανεξάρτητα από το ότι μας οδήγησε ο ίδιος στη χρεοκοπία.
Αυτό είπα στον Πανωκαπα.
Και αυτός απήντησε το σοφόν:
"Όντως μπορεί να γίνει έτσι. Και μάλιστα μόνο το ΠΑΣΟΚ έχει αυτήν την πολιτική θρασύτητα να το κάνει αυτό. Να πάει δηλαδή στην κρίσιμη ώρα στις εκλογές μόνο και μόνο για να φορτώσει την ευθύνη της πτώχευσης σε κάποιον άλλον. Στην ιστορία δε θα μείνει το ΠΑΣΟΚ για την όποια χρεοκοπία αλλά αυτός που θα διαδεχθεί. Μετά από περίπου ένα χρόνο και αφού θα έχουμε πάει κατά διαόλου, θα ξανάρθουν και θα πουν ότι αυτοί κάναν τα σωστά αλλά δε τους άφησε η κακή ΝΔ να προχωρήσουν. Και θα το παίξουν πάλι σωτήρες".
Ας ενώσουμε τώρα τις δυο τελείες.
Ο Πάνωσκάπας έχει απόλυτο δίκιο. Είναι τέτοια παράταξη το ΠΑΣΟΚ. Αλλά και ο "σοσιαλιστής" με τον οποίο ξεκίνησε η ιστορία μας έχει δίκιο. Ο τελευταίος μάλιστα αποκαλύφθηκε σε όλους μας όταν είπε
"καλά κάνουν και κόβουν τις συντάξεις, να τις κόψουν κι άλλο. Και τι να ψηφίσω δηλαδή; Τον Σαμαρά; Ή κάποιον που αποκλείεται ποτέ να κυβερνήσει; Αν ψηφίσω Παπαρήγα τι έχω προσφέρει; Τίποτα. Αφού δε κυβερνάει τι να αλλάξει;"
Εδώ λοιπόν έρχεται η επίφανι που μου έδωσε ο Πάνωκάπας
Ο 25χρονος αγλαός ψηφοφόρος δε έζησε καν την εποχή του Αντρέα. Ξέρει ότι είναι ο μπαμπάς του ΓΑΠ αλλά δε ξέρει τίποτα παραπάνω. Όχι ότι ο Αντρέας ήταν καλός, δε λέω αυτό. Λέω όμως ότι οι παλαιότεροι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ-όπως είναι ενδεχομένως ο πατέρας του αγλαού ψηφοφόρου-ήταν υποστηρικτές αυτής της παράταξης γιατί, υποτίθεται, είχε ανθρώπινο πρόσωπο ενώ από την άλλη ήταν το πρόσωπο του Μητσοτάκη που φέρνει περισσότερο σε Δράκουλα.
Δε θα ξεχάσω την απάντηση ενός ΠΑΣΟΚου φίλου του πατέρα μου όταν του είπα ότι όταν ο λαός πεινάει ο Παπανδρέου χτίζει βίλα στην Εκάλη για να στεγάσει τη γκόμενα. Η απάντηση ήταν ότι ο ηγέτης έχτισε ένα κωλόσπιτο για να μείνει και δεν είναι λόγος αυτός να πολεμάμε μια παράταξη με ανθρώπινο πρόσωπο. "Τι θέλεις δηλαδή; Να έρθει η δεξιά;"
Ο φίλος του πατέρα μου είχε στο μυαλό τη δεξιά που έχουν όλοι πατεράδες των 30 κάτι έχουν στο δικό τους. Αυτή τη δεξιά της εξορίας του ξύλου και του κυνηγητού. Αυτή τη δεξιά κλήθηκε να διώξει ο Ανδρέας και από εκεί, ξαναλέω υποτίθεται, προέρχεται ο ίδιος ο Παπανδρέου σίνιορ και το κόμμα του.
Ο σημερινός νεαρός ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει στο μυαλό του αυτά. Έχει στο μυαλό του τον Σημίτη και τη δεξιά πολιτική της λιτότητας που επέβαλε. Τη διολίσθηση της δραχμής το χρηματιστήριο τον Γιάννο τον εκσυγχρονισμό κλπ. Έχει στο μυαλό μετά τον Καραμανλή τζούνιορ και την απόσχιση του από τα δεξιά στρώματα και το άνοιγμα στο μεσαίο χώρο. Για το ποίο μάλιστα τον κατηγόρησαν οι παραδοσιακοί δεξιοί.
Και εδώ υπάρχει μια σύγχυση.
Ποιος είναι τελικά ο δεξιός και ποιος ο κεντρώος; Υπάρχουν πλέον αυτά; Μήπως πλέον υπάρχουν οι φιλελεύθεροι και οι μη φιλελεύθεροι;
Όπως και να έχει το κόμμα αυτό (που είναι περίπου σαν τον Ολυμπιακό στο ποδόσφαιρο. Έχει κατακλέψει τον κόσμο αλλά ωστόσο είναι η λαοφιλέστερη ομάδα και έχει ορκισμένους υποστηρικτές ή ορκισμένους εχθρούς) δεν έχει το ίδιο DNA.
Έχει υποστεί μετάλλαξη;
Έχει βγάλει τον πραγματικό του εαυτό;
Και το σημαντικότερο ερώτημα που έθεσε φίλος και συνάδελφος του Πάνωκάπα (σας λέω έμπνευση ο τύπος ρε!Όχι μόνο αυτός αλλά και οι συν αυτό) σε μια συζήτηση που είχαμε εγώ αυτός και ο Argos_T:
Γιατί τις αντιρρήσεις και τις αναστολές (βλέπε Λοβέρδος για το ¨δημαγωγικό ΠΑΣΟΚ" Διμανατοπούλου για "επιστροφή στη δραχμή" κλπ) τις έχει εκφράσει η εκσυγχρονιστική πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ;

ΥΓ Να πω στον Τριάντα να διαβάσει το κείμενο;Ή θα γίνει της τανας που;

Τα λόγια είναι περιττά (reloaded και με λόγια)

Περιττά ξεπεριττά, εγώ δυο λόγια θα τα πω. Για την ακρίβεια, θα αντιγράψω και θα παραποιήσω ένα απόσπασμα απ' το "Χιόνι του Αλμιράντε" του Αλβάρο Μούτις, το πρώτο απ' τα δύο βιβλία-υποδοχή του χειμώνα, που μου χάρισε ο φίλτατος Λάκης Ξηροκαρπόπουλος (τα bold είναι οι δικές μου προσθέσεις στο αρχικό κείμενο, απ' το οποίο κανά δυο φορές χρειάστηκε να διαγράψω έτσι κάποιες φράσεις. Στο χωρίο που παραποιώ βάναυσα ο ήρωας κανονικά περιγράφει την επίδραση που έχει το κλίμα του τροπικού δάσους στις αισθήσεις του). 

Ξαπλωμένος στην αμάκα μου* στον καναπέ μου βλέπω με μια υπναλέα αδιαφορία να ξετυλίγεται μπροστά αυτό το εφιαλτικό εργασιακό, οικονομικό και πολιτικό τοπίο όπου η μοναδική αισθητή αλλαγή είναι η βαθμιαία μεταλλαγή που γίνεται στο φως όσο προχωρεί προς το τέλος της η μέρα προχωρούν τα κυβερνητικά και τροϊκανά σχέδια. Το ρεύμα του ποταμού του λαϊκού κινήματος ελάχιστα αντιστέκεται στο προχώρημα του κατειλημμένου από πασόκους πλοίου μας. Το μοτέρ των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων αποκτά ένα ρυθμό επιταχυνόμενο, αρκετά ύποπτο αν λάβουμε υπόψη μας τις ιδιοτροπίες του ΔΝΤ και την αστάθεια λειτουργίας του κράτους. Ολα αυτά μόλις και μετά βίας καταγράφονται στη σχεδόν αδιάφορη προσοχή μου. Οπως μου συμβαίνει πάντοντε ύστερα από την επίσκεψη των αποκαλυπτικών δελτίων ειδήσεων ονείρων που βλέπω έχω περιπέσει σε μια περιθωριακή αδιαφορία, στα περιθωρία ενός λανθάνοντος πανικού. Τον διακρίνω σαν μιαν αναπόφευκτη απόπειρα ενάντια στο είναι μου, ενάντια στις δυνάμεις που το συγκρατούν, ενάντια στη μάταιη ελπίδα -ωστόσο, ελπίδα- ότι μια μέρα τα πράγματα θα είναι καλύτερα και ότι όλα θα αρχίσουν να μου πηγαίνουν όπως λαχταρώ. 

* αμάκα: κρεβάτι-αιώρα

Γέμιστα, γέμιστα, όλα πια

Κάθε που τέλειωνε ο μπάφος, ο φίλος ένιωθε, έλεγε, μια βαθύτατη οδύνη, μια ανείπωτη μελαγχολία, σαν κι αυτήν που ένιωσα σήμερα εγώ και τον θυμήθηκα κοιτάζοντας με δάκρυα στα μάτια την άδεια λαμαρίνα χωρίς τα γεμιστά. Η μεταθερινή μελαγχολία, το τέλος του καλοκαιριού, το εφήμερον της ύπαρξης νομίζω πως μετουσιώνονται πλήρως σε ένα άδειο ταψί γεμιστά, το τελευταίο μάλλον άδειο ταψί γεμιστά αυτής της σεζόν.
Λατρεύω τα γεμιστά. Δεν ξέρω να τα μαγειρεύω, φυσικά. Ούτε τεχνικές λεπτομέρειες ξέρω, μην μπείτε στον κόπο να με ρωτήσετε αν είναι με κιμά ή χωρίς, αν έχουν μέσα το τάδε ή το δείνα υλικό. Δεν ξέρω τίποτε για την προετοιμασία τους, τίποτε για την προεργασία και για τη δυσκολία στο μαγείρεμά τους. Τα γεμιστά τα λατρεύω. Και ξέρω μόνο να τα τρώω. Ξέρω να τα τρώω με πλείστους τρόπους. Μόλις βγουν από το φούρνο, αχνιστά, τα περιχύνω με γιαούρτι – κόλαση. Στην καλύτερη θερμοκρασία τα πετυχαίνεις τρεις-τέσσερις ώρες αφότου σβήσεις το φούρνο. Ιδανικά με φετούλα. Παλιότερα, θυμάμαι, στο πατρικό μου τα συνοδεύαμε και με σαλατούλα αγγουράκι, δροσερή, με λαδάκι και σκόρδο. Τα γεμιστά δεν με αρέσει να τα ξαναζεσταίνω. Ακόμη κι αν τα βγάλω απ’ το ψυγείο, τα τρώω έτσι όπως είναι, δροσερά-δροσερά, ό,τι πρέπει για τον καύσωνα… Τα γεμιστά είναι για κάθε ώρα και στιγμή: πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό. Είναι γλύκισμα, φρούτο και δεκατιανό μαζί. Μπαίνω συχνά στην κουζίνα, ας πούμε για να πιω νερό; Ανοίγω το φούρνο, κι όπως ξεκλέβουμε απ’ το κουτί με τα γλυκά ένα παστάκι, εγώ κλέβω ένα γεμιστό.
Δεν έχω προτιμήσεις – είμαι σαβουρογεμιστοφάγος: πιπεριές, ντομάτες, μελιτζάνες, κολοκύθια. Όλα τα τρώω. Δεν ξέρω την καλύτερή τους συνταγή. Ξέρω μόνο ότι τα καλύτερα γεμιστά τα κάνει η Κ. Αυτήν να ρωτήσετε για τη συνταγή. Δακρύζω όταν τα σκέφτομαι, ειλικρινά, και οργίζομαι όταν βλέπω κάποιους να κάνουν στην άκρη το περίβλημα, τα φλούδια, το γεμιστό αυτό καθαυτό και να τρώνε μόνο τη γέμιση. Πρόκληση! Αιδώς! Αίσχος! Ν’ ανοίξουν τα ξερονήσια τώρα!
Τα γεμιστά με συγκινούν, όπως συγκινείται κάποιος που βλέπει το Χορεύοντας το Σκοτάδι του Τρίερ ή το Love Story, κάποιος που πρωταντικρίζει τη Μόνα Λίζα, την Ακρόπολη, σαν αυτόν που πρωτακούει το Love Will Tear Us Apart. Τα γεμιστά είναι η κορύφωση όλων των τεχνών, όχι μόνον της μαγειρικής. Τα γεμιστά είναι ένα πανηγύρι, όργιο, γαστριμαργική παρτούζα. 
Τα γεμιστά σίγουρα δεν τα φάγαμε μαζί. Μόνος μου τα έφαγα, κύριε Πάγκαλε. Και δεν αισθάνομαι, κύριε Βενιζέλο, καθόλου υπεύθυνος για αυτό.  

Πέντε χρόνια πάνω, πέντε χρόνια κάτω

Πάντως, για να λέμε την αλήθεια, όλα ξεκίνησαν πολύ-πολύ χάλια.

Σαν λέπι στο σαλέ σαλέπι, σαν λείπει η λεπίδα πήδα

Κολυμπούσα, όχι όπως συνήθως σε μια θάλασσα γιομάτη με λογής παράξενα φυτά, αλλά σε μια θάλασσα σοροπιού, μελιού και διαφόρων σωματικών υγρών: διάβαζα δηλαδή το βιβλίο του Ερίκ Φοτορινό «Κινηματογραφικά φιλιά». Δεν φταίει ο άξιος συγγραφεύς – απλώς προτιμώ να κολυμπώ σε μια θάλασσα αίματος, αλκοόλ και… χμ… και διαφόρων σωματικών υγρών. Ο ήρως του Φοτορινό, ένας νέος ανδρας αγνώστου μητρός, αλλά πατρός επιφανούς οπερατέρ την περίοδο της νουβέλ βαγκ, ψάχνει στις ταινίες και στις πρωταγωνίστριες της εποχής τη μητέρα του. Γνωρίζει μια τύπισσα, ολίγον σαλεμένη και αρκετά παντρεμένη, συνάπτουν μια σχέση ιδιάζουσα, εμμονική, όπου η ολίγον σαλεμένη και αρκετά παντρεμένη γυνή αποτελεί ταυτόχρονα ερωμένη και μάνα του ηρώος ανδρός ώσπου καταλήγει δέσμιος του πάθους αυτού, τρόπον τινά σκλάβος μιας ιδιόρρυθμης και απαιτητικής αφέντρας, αλλωστε ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του «τοξικομανή» και την ερωμένη του «ηρωίνη». Κάπου στη μέση ο ήρωας απατά την παντρεμένη ερωμένη του (ω της ανωμαλίας) με μιαν νεαρή, καθ’ όλα φυσιολογική, μη παντρεμένη γυναίκα, η οποία αναπόφευκτα θα παίξει το ρόλο της μεθαδόνης στην πορεία απεξάρτησης του ήρωα. Φυσικά ο σύζυγος της ηρωίνης του ήρωα εμφανίζεται συχνά πυκνά κλείνοντας το τρίγωνο: διεκδικεί τη σύζυγό του σαφώς, είναι τόσο ερωτευμένος μαζί της ωστόσο που κάνει συχνά τα στραβά μάτια στις ατασθαλίες της. Υπάρχει διάχυτος ένας πολιτισμός στις σχέσεις αυτού του τριγώνου, μια ανεκτικότητα, να φανταστείς κάποια στιγμή διασταυρώνεται ο ήρως με τον κερασφόρο σύζυγο, έξω από το σπίτι του τελευταίου κι αφού στο τσακ πρόλαβε να ολοκληρωθεί η συνουσία μετά μουσικής Σοπέν και διαφόρων γλυκισμάτων, και αντί να βγουν μαχαίρια ή έστω βλέμματα γεμάτα μίσος, απλώς οι δύο άνδρες κάνουν πως δεν βλέπουν, πως δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Πάλι καλά που δεν σφιχταγκαλιάστηκαν σαν δυο άλλοι Ζυλ και Τζιμ. Διότι, όλως τυχαίως και για να εξευμενίσω τις τύψεις που νιώθω μη μελετώντας όσο θα έπρεπε τα έρμα τα γαλλικά μου, έκατσα και είδα, όσο διαβαζα τα "Κινηματογραφικά Φιλιά", το Ζυλ και Τζιμ. Δεν λέω, ωραία ταινία και καταλαβαίνω τις τεχνικές καινοτομίες που εισήγαγε στο σινεμά. Αλλά δεν ξέρω βραδερφέ. Τόσος πολιτισμός, τέτοια ανεκτικότητα, τέτοια ερωτική ελευθεριότητα δεν συνάδουν με τον χριστιανόπληκτο αριστερίζοντα συντηρητισμό μου. Κι αυτή είναι μάλλον μια ακόμη επιτυχία της τέχνης: να γαργαλά και να ερεθίζει τα ταμπού, να μας υπενθυμίζει ότι ο δρόμος προς την ελευθερία είναι μακρύς και δύσκολος και ξεκινά από τα μέσα μας.    

Με τα σώβρακα

Γερνώ μεθυσμένος και γέρνω στην μπάρα. Κοιτώ τους φίλους μου και τα τρία γκομενάκια που κάθισαν στην άλλη άκρη του μπαρ. Κοιτώ την εκκλησία. Τον παπά. Τον στολισμό. Κοιτώ τη νύφη. Τον γαμπρό. Κοιτώ και το σμαρτφόν. Κοιτώ τις ζωές των άλλων. Αστυνομοκρατία. Αυταρχισμός. Οικονομική καταπίεση. Οι φίλοι μου τουιτάρουν, διαδηλώνουν, τρώνε χημικά. Οι φίλοι μου περνάνε δύσκολα. Είναι ανασφαλείς, επισφαλείς. Ανεργοι. Υποαμειβόμενοι απασχολούμενοι. Υπερμορφωμένοι, σούπερ καταρτισμένοι. Οι φίλοι μου ζουν σε άλλες πόλεις. Γι’ αυτό φτιάχτηκε αυτό το ιστολόγιο. Για να το έχουμε μαζί. Οι φίλοι μου δεν γράφουν πια εδώ. Δεν διαβάζουν καν. Από δω μέσα έκανα καινούργιους φίλους. Οι φίλοι μου φεύγουν. Οι φίλοι μου παντρεύονται. Οι φίλοι μου λένε ωραίες ιστορίες. Οι φίλοι μου λένε τις ίδιες ιστορίες. Οι φίλοι μου λένε πολλές φορές τις ίδιες ωραίες ιστορίες. Πολλές φορές υπενθυμίζω ότι αυτή την ιστορία την έχουν ξαναπεί. Οι φίλοι μου ανταλλάζουν βιβλία και τραγούδια που λένε ωραίες ιστορίες. Πρέπει με τους φίλους μου να δημιουργήσουμε ή να ζήσουμε καινούργιες ιστορίες. Οι φίλοι μου, παλιοί, καινούργιοι, ζουν ζωές σπανίως τεμνόμενες με τη δική μου. Οι περιστάσεις τα φέρνουν έτσι. Κάποτε ήμασταν πέντε, έξι, επτά. Τώρα πέντε, έξι, επτά επί δύο. Σε λίγο καιρό θα είμαστε πέντε, έξι, επτά επί δύο συν ένα, δύο ή και τρία. Δύσκολα θα χωράμε σε ένα τραπέζι. Δεν θα μας χωράει η μπάρα. Το πιο πιθανό, δεν θα μας χωράει καν αυτή η χώρα. Ίσως και να μη χωράμε ο ένας στη ζωή του άλλου. Οι φίλοι μου άλλωστε δεν είναι δικοί μου. Ομοίως, οι ζωές που ζούμε δεν θα έπρεπε να είναι οι δικές μας. Αυτό το οικομικοκοινωνικοπολιτικό χάλι δεν μας αξίζει. Οι φίλοι μου κι εγώ είμαστε πολύ καλύτεροι απ' αυτά τα σκατά που ζούμε. Κι έχω λυσσάξει. 

FM Belfast: Underwear from morr music on Vimeo.

Η ομιλία έγινε. Ήττα λοιπόν.

Έχει ώρα που γύρισα αλλά από τη μία οι γιοι μου που δε κοιμούνται απόψε και από την άλλη η υπερένταση δε μ αφήνουν να ηρεμήσω.
Τι είδα σήμερα λοιπόν;
Αρχικά είδα κόσμο πολύ στους δρόμους και αυτό μ άρεσε. Σε σύγκριση με πέρσι που ήταν παγωμένος ο κόσμος, ακόμα βυθισμένος στο λήθαργο της "συλλογικής ευθύνης", ήταν πολυπληθείς οι πορείες. Με κόσμο, κυρίως νέο.
Αλλά είναι μάλλον φοβισμένοι. Ή να το θέσω καλύτερα. Κάνουν την πορεία, φτάνουν στο Βελλίδειο. Και εκεί; Τι κάνουν; Μένουν απ έξω; Τα ρίχνουν στους αστυνομικούς; Τι;
Άλλοι πετούσαν πέτρες. Άλλοι τους κυνηγούσαν να μην πετούν πέτρες. Άλλοι κοιτούσαν πως να βρίσουν τους αστυνομικούς. Γενικότερα ο καθένας μάλλον έκανε ότι του κατέβαινε.
Θεωρώ με το φτωχό μου το μυαλό ότι ο κόσμος ήταν φοβισμένος από τις εικόνες που είχε δει από την Αθήνα και το πρωτοφανές ξύλο που είδαν. Με το που έπεφταν τα δακρυγόνα (που στο σύνολο τους δεν νομίζω ότι ήταν πάνω από 40-50 τουλάχιστο εκεί που ήμουν εγώ) όλοι ήταν πίσω και επικρατούσε μια παγομάρα. Θα μου πεις, δηλαδή τι έπρεπε να κάνουν; Ντου και να τα σπάσουν όλα; Όχι αλλά και από την άλλη πέρασε πολύς, πολύτιμος χρόνος μέχρι να μαζευτούν ξανά μετά την οπισθοχώρηση.
Όλο το νταβαντούρι με τους αστυνομικούς δε κράτησε πάνω από κανά μισάωρο και δεν ήταν μπροστά στην είσοδο της έκθεσης αλλά δίπλα στη ΧΑΝΘ στο παρκάκι. Υπήρξαν άτομα που φαινόταν ότι πήγαν να κάνουν την γνωστή ιστορία με τον πετροπόλεμο αλλά ο κόσμος και δεν ακολούθησε και τους σταμάτησε.
Γιατί τέτοια παγομάρα;
Από την άλλη το σχέδιο της αστυνομίας πέτυχε μια χαρά. Φάνηκε ότι δεν ήθελαν τον κόσμο συγκεντρωμένο στην πλατεία, μπροστά στην είσοδο της έκθεσης. Και το πέτυχαν.
Φασαρία δημιουργήθηκε όταν το συγκεντρωμένο πλήθος προσπάθησαν να προσεγγίσουν οι οπαδοί του Ηρακλή. Οι αστυνομικοί πολύ γρήγορα τους απώθησαν και δε τους άφησαν ποτέ να πλησιάσουν τους υπόλοιπους. Η ΓΣΕΕ απωθήθηκε λίγο ψηλότερα κάπου στην Εθνικής Αμύνης. Τα δυο αυτά μπλόγκ δεν έφτασαν ποτέ στην έκθεση.
Απαράδεκτο αν θέλετε τη γνώμη μου.
Για τους μεν οπαδούς του Ηρακλή, βρίσκω μάλλον ανόητο να κατεβαίνει κάποιος για την ομάδα τους στο δρόμο λες και δεν έχει άλλα πράγματα να διαμαρτυρηθεί. Από την άλλη όμως δεν μπορείς να αρνείσαι σε κανένα την πρόσβαση στο χώρο που έχουν συγκεντρωθεί οι υπόλοιποι. Για τη ΓΣΕΕ όσο και να μου την έχουν δώσει και εμένα στα νεύρα δε μπορείς να αρνείσαι την πρόσβαση στο χώρο διαμαρτυρίας στο μεγαλύτερο συνδικαλιστικό όργανο της χώρας.

Με λίγα λόγια, η αστυνομία χρησιμοποίησε αθέμιτα και μάλλον μη-δημοκρατικά μέσα για να πετύχει το σκοπό της:

Να μην συγκεντρωθεί κόσμος στην πλατεία. Και επειδή και οι κάμερες είναι εκεί ας τους δείρουμε και ας τους ψεκάσουμε πριν συναντηθούν.

Καλά για το ΠΑΜΕ που συγκεντρώθηκε, έκανε πορεία, πήγε μέχρι το Λευκό Πύργο έκανε μεταβολή πήγε στα δικαστήρια και πήγαν όλοι μαζί στο φεστιβάλ του ΚΚΕ δεν έχω κάτι να προσθέσω. Να μη ξανακούσω ότι είναι αυτοί που κάνουν επανάσταση και ανατροπή.
Συμπεριλαμβανομένων των μελών του ΠΑΜΕ αλλά και των υπολοίπων έχω την εντύπωση πως η όλη ιστορία είναι σε ένα οριακό σημείο.
Φέτος, ξαναλέω, ο κόσμος ήταν πολύς. Αλλά στο κατάλληλο σημείο δεν επιθυμεί τη σύγκρουση. Τι πάει να πει, καθόμαστε εδώ και τους βλέπουμε;
Τι πάει να πει χειροκροτούμε και δε προκαλούμε;
Τι πάει να πει γυρνάω πίσω και πάω σε Φεστιβάλ;
Τι πάει να πει πετάω πέτρες, έτσι γιατί ο μπάτσος είναι εχθρός μου;
Αν το "κίνημα" ήθελε σήμερα να λέει ότι κάτι πέτυχε παραπάνω, πέρα από το ότι κατάφερε να βγάλει ένα μεγάλο αριθμό ατόμων στο δρόμο και να γίνει δέκτης καταστολής θα έπρεπε να είχε αναβληθεί η σημερινή ομιλία του πρωθυπουργού.
Τελεία και παύλα.
Και αυτό δεν έγινε.

Δυο πράγματα διαδικαστικά
1) Πέρασε από δίπλα μου σε πάρα πολύ κοντινή απόσταση μια κρότου λάμψης. Δεν είμαι χαζός. Ούτε υπερβάλλω με αυτά. Ευτυχώς (για εμένα τουλάχιστο) πέρασε δίπλα μου στο ύψος του αυτιού μου και έσκασε πολύ πιο πίσω. Δεν κινδύνεψα άμεσα αλλά ήταν προφανές ότι στόχος δεν ήταν απλά να πετάξουν αυτή τη μαλακία αλλά να σημαδέψουν κιόλα.
2) Για το παλικάρι που μου έριξε στα μάτια μααλόξ και για όλους αυτούς που βοηθούσαν τον κόσμο αξίζουν πολλά μπράβο και ευχαριστώ.
3) Οι γνώμες είναι σεβαστές. Όλες. Γι αυτό έχουμε και δημοκρατία. Αλλά όχι ρε φίλε να τρώει ο άλλος ξύλο και να ρουφάει δακρυγόνο και εσύ να ειρωνεύεσαι. Αυτό δε το σέβομαι γιατί και εσύ δε σέβεσαι. Και να ξέρεις και κάτι στο κάτω κάτω; Όποτε ο κόσμος καθόταν σπίτι του τίποτα δεν άλλαζε. Τις όποιες αλλαγές σε αυτόν τον κόσμο τις έκανε ο κόσμος που βγήκε στο δρόμο. Οι φιλήσυχοι δεν έχουν κάτι να φοβηθούν αλλά και είναι και εντελώς άχρηστοι για το κοινωνικό σύνολο. Όταν γύρισα σπίτι ο 3 1/2 χρονών Θωρ με ρώτησε γιατί είναι άσπρη η μούρη μου. Δε μπήκα σε διαδικασία να εξηγήσω απλώς του είπα να συγκρατήσει την εικόνα. Ελπίζω να τη θυμάται όταν θα είναι 18 και θα με μουτζώνει. Θα έχω να του λέω ότι κάτι προσπάθησα να κάνω γι αυτόν.
Ξεκαθαρίζω ότι αυτά που διαβάσατε έχουν να κάνουν με το τι είδα εγώ στο μέρος που ήμουν. Δεν έχω άποψη για το τι έγινε στη Ναβαρίνου ή αργότερα στη Φιλοσοφική και στο Λευκό Πύργο.
Φώτο δείτε εδώ από τον @Argos_T (τις ανεβάζει τώρα, κάντε και κανα refresh)

Πίτσα Βιλγαρίας

Ο καταστηματάρχης που τα ξέρει όλα στη γειτονιά είναι ο ψιλικατζής. Αυτός που έχει ένα 5x5 και πουλάει από μαγιονέζα μέχρι πούρα.
Καλά εντάξει δε ξέρει όσα η κομμώτρια αλλά και αυτός ξέρει πολλά.
Επειδή ξέρει πολλά,κουτσομπολιά βέβαια ως επί το πλείστον, έχει γνώμη επί παντός επιστητού. Και επειδή έχει γνώμη επί παντός επιστητού έχει και μεγάλο στόμα.
Και το μεγάλο στόμα μιλάει πολύ.
Τι έμαθα λοιπόν από τον ψιλικατζή που συνήθως είναι καποτήμονας. Τι είναι καποτήμονας; Είναι ο "εμένα μη με βλέπεις έτσι. Κάποτε ήμουνα..." και λέει την ιστορία πως η κακούργα κοινωνία τον έφερε να είναι ο κοιλαράς ψιλικατζής της γειτονιάς που χλαβαδιάζει τα κοριτσούδια που μπαίνουν στο μαγαζί του. Και τους λέει και σάχλες.
- Ναι βρε άνθρωπε αλλά τι θα γίνει θα μας πεις τι τρέχει με τον τύπο;
Ε ναι θα σας πω.
Μιλούσαμε το λοιπόν για το νέο ΦΠΑ και για τα αναψυκτικά. Και για το αν θα αφήσει την τιμή ίδια και θα επιφορτιστεί αυτός το κόστος του ΦΠΑ.
Είχα το λοιπόν την εξής απάντηση:
"Υπάρχουν άνθρωποι, προμηθευτές κανονικοί, που φέρνουν νόμιμα προϊόντα από τη Βουλγαρία και τα μεταπωλούν εδώ. Υπάρχει άνθρωπος που φέρνει Coca Cola από τη Βουλγαρία εδώ. Είχα πάρει και εγώ. Την αγόραζα από αυτόν 45 λεπτά αντί 70 που την αγοράζω από την εδώ Coca Cola. Την πουλούσα φυσικά στην ίδια τιμή. Κέρδιζα φιλαράκι μου έτσι παραπάνω. Το θέμα είναι ότι εδώ στη γειτονιά οι περισσότεροι με ρώτησαν τι τρέχει με την Coca Cola και γιατί έχει διαφορετική γεύση. Έτσι σταμάτησα να τη φέρνω. Ο κόσμος δεν την έπαιρνε πια".
Δηλαδή...η Coca Cola έχει ανταγωνιστή την...Coca Cola.
Όταν του είπα πως γίνεται αυτό, μου απάντησε ότι μια χαρά γίνεται και ότι μάλιστα εκτός του ότι όλα είναι νόμιμα υπάρχει στην επαρχία Σούπερ Μάρκετ με αποκλειστικά Βουλγάρικα προϊόντα που πωλούνται σε πολύ χαμηλές τιμές. 
Αν είναι αλήθεια όλο αυτό, να χαίρεστε την ελεύθερη αγορά σας.
Και φυσικά η ανάκαμψη είναι κοντά.
Μόνο που θα είναι των γειτόνων.

Μικρές Αγγελίες (4)

• αΓΑΠη tours. Το καλοκαίρι του Τζορτζ δεν τελειώνει ποτέ. Ειδικά πακέτα δωρεάν διακοπών για εξτρίμ σπορ, κανόε καγιάκ, μάουντεν μπάικ. Πληρώνει ο λαός, τα μπαγκάζια σας και μπρος.   

• Αναλαμβάνω πάσαν εργασίαν, διά πάσον νόσον και μαλακίαν. Βαγγέλης Βενιζέλος, όταν μιλώ δεν έχω τέλος. 

• Ανακοίνωση: Διά την γενέθλια εορτήν του, αύριο 3 Σεπτεμβρίου, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα ενημερώνει τον ελληνικό λαό ότι δεν γιορτάζει και δεν δέχεται γιαούρτια και άλλα γαλακτοκομικά, τομάτες και λοιπά ζαρζαβατικά.

• Απελευθέρωση απ' τη μισθωτή σκλαβιά. Γραφείο απωλέσεως εργασίας ΠΑΣΟΚ. 

• Δίσκος βινυλίου ζητεί βελόνα να χαράξει ερωτικές μελωδίες στην επιφάνειά του.

• Εξαφάνιση τρόικας. Στις 02.09.2011 χάθηκε η τρόικα στο κέντρο της Αθήνας. Φορούσε γκρίζο κουστούμι dominatrix, έφερε μαύρο χαρτοφύλακα και μαστίγιο. Πάσχει από ανάλγητο οικονομικό φιλελευθερισμό. Είναι επικίνδυνη και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει βία. Οποιος στο διάβα του τη βρει, ας κάνει την τελευταία του ευχή!  

• Μαθήματα ιδιαίτερα αριθμητικής παραδίδονται στους αγνοούντες άλλους αριθμούς πλην του πρώτου ενικού.

• Ταβέρνα το «Οδόφραγμα». Η επανάσταση είναι έρωτας και περνάει απ’ το στομάχι. Η Ελλάδα στα κάρβουνα, πολιτικοί σουβλιστοί, αστοί βραστοί, γραφειοκράτες στο φούρνο με πατάτες.