Τι είναι βία; Μερικές απαντήσεις

Snapshots που πήρα απ' το ντοκιμαντέρ της Ανοιχτής Συνέλευσης Αγώνα Ανω Πόλης με τίτλο "Η δυνατότητα για την έφοδο στον ουρανό" με θέμα την εξέγερση (με ή χωρίς εισαγωγικά, όπως αγαπάτε) του Δεκέμβρη του 2008.

Και παπαδοπαίδι και ηθοποιός

Όταν ήμουν μικρός ήμουν νέος πρωτοπόρος.
Αφοπλιστικό ε; Περίεργο ε; Ε ναι.
Αυτό δεν είναι περίεργο όσο το ότι ήμουν ένα φεγγάρι παπαδοπαίδι. Βέβαια. Αλλά η καριέρα μου τελείωσε άδοξα. Τι έγινε: Μια φορά το Πάσχα ήθελα και εγώ να κρατάω το εξαπτέρυγο για να συνοδέψω τον επιτάφιο. Όταν εξέφρασα την επιθυμία να το κάνω, πετάχτηκε ένας μαντραχαλάς και μου είπε όχι ιδιαίτερα κομψά είναι η αλήθεια ότι έπρεπε να κερδίσω αυτό το εξαπτέρυγο με την παρουσία μου στο ιερό της εκκλησίας κάθε Κυριακή. Αν ήσουν εκεί περισσότερες Κυριακές από άλλους θα έπαιρνες εξαπτέρυγο. Αν όχι τότε α παράτα μας ρε φίλος.
Τσατίστηκα και έβαλα ιερό (πραγματικά) σκοπό να πάρω αυτό το εξαπτέρυγο την επόμενη χρονιά. Με το που πέρασε το Πάσχα ξεκίνησα τη σταυροφορία. Πήγα καλά. Είχα κερδίσει την εύνοια όλων. Είχα το εξαπτέρυγο. Ήταν εκεί. Με φώναζε.
Αυτό που δεν είχα ήταν η άδεια της μάνας μου. Ήθελε πάντα το Πάσχα να είμαστε όλοι μαζί στην εκκλησία τουλάχιστο τη Μεγάλη Παρασκευή και στην Ανάσταση. Έκλαψα. Φώναξα. Παρακάλεσα. Εις μάτην. Στολίστηκα και με απογοήτευση πήγα στην εκκλησία. Οι γιαγιάδες νόμιζαν ότι ήμουν συνοφρυωμένος λόγω του θείου δράματος αλλά εγώ είχα σκάσει γιατί ο Μιχάλης που είχε έρθει σαφώς λιγότερες Κυριακές από εμένα να βοηθήσει πήρε το εξαπτέρυγο. Και έτσι έφαγα ένα χρόνο στα ιερά τζάμπα.
Ε μετά από αυτά δε ξαναπήγα.
Αλλά ας γυρίσουμε στο τότε που ήμουν νέος πρωτοπόρος.
Ήταν μέσα τις δεκαετίας του 80. Μικρός ήμουν να ξέρετε. Αυτό που δεν έχω καταλάβει είναι το εξής. Ήταν το ΚΚΕ. Οι πιο νέοι ήταν στην ΚΝΕ. Εμείς δηλαδή ήμαστε οι πιο νέοι.
Τα νήπια.
Τες πα ήταν η εποχή των συνεδρίων ΚΝΕ-Οδηγητή. Καλά θα κάνετε να με ρωτήσετε που σκατά το θυμήθηκα τώρα και τα γράφω. Ε ας πούμε ότι είχα μια κουβέντα σήμερα και μου τα θύμισε.
Λοιπόν. Ο πατέρας μου είχε μια κλούβα. Κλούβα για όσους δε γνωρίζουν αποκαλείται το είδος εκείνο του αυτοκινήτου που είναι κλειστό αλλά έχει καρότσα πίσω. Είναι Φόλκσβάγκεν και είναι γνωστή και ως χίπικη και είχε μπροστά το μεγάλο στρογγυλό σήμα της VW. Ήταν και πορτοκαλί. (Το λέω αυτό για να δείξω ότι ο πατέρας μου είχε γούστο, διάλεξε ψυχεδελικό χρώμα όχι αηδίες). Αυτό σημαίνει ότι κάθε καλοκαίρι εκείνη την εποχή φορτώναμε πανό ξυλεία κλπ κλπ και γυρίζαμε στα χωριά. Μαζί με άλλους "τρελούς" εκείνη την εποχή σε ειδικό χώρο στήναμε τα πάντα. Πάγκους, σκηνές τα πάντα. Και μικροφωνικές. Βέέέέέέβαια. Χωρίς μικροφωνική δε γινόταν decent συνέδριο του κόμματος. Οι μικροφωνικές όταν τις ετοίμαζε και τις διάβαζε η Βούλα είχαν μια δυναμική. Έντονη φωνή, μαλωσιάρικη ρε παιδί μου. Μιλάει για τα δρώμενα των καπιταλιστών δολοφόνων και είναι σαν να τους έχει μπροστά της και τους δικάζει. Αλλά από ένα σημείο και μετά ήταν ότι και τα τζιτζίκια στην πλατεία του χωριού το καλοκαίρι. Ενοχλητικά στην αρχή αλλά τα συνηθίζεις. Καταλαβαίνεις τη ζημιά που σου έχουν κάνει στο τύμπανο όταν γυρίζεις σπίτι.
Συνήθως η όλη φάση γινόταν στην κεντρική πλατεία του χωριού.
Το μενού ήταν ίδιο.
Είχε ομιλίες, γλέντι Κρητικό, βιβλία από το κόμμα και θεατρικά από τους Νέους Πρωτοπόρους. Στα πρώτα χρόνια ήμουν αρκετά μικρός και δεν έπαιρνα μέρος στα θεατρικά. Αλλά τα έβλεπα τόσες φορές που ήξερα όλους τους διαλόγους απ έξω. Αργότερα με άφηναν να παίρνω μέρος και στις πρόβες. Ε, καλοκαίρι ήταν δεν είχα και κάτι καλύτερο να κάνω και εκτός απ αυτό βοηθούσα πολλές φορές και τις αδερφές μου που ήταν μεγαλύτερες να μάθουν τους διαλόγους τους. Το θεατρικό ήταν ένα αντίτυπο, δεν είχε σκάνερ φωτοτυπικά και μαλακίες τότε, άρα έπαιρνες το βιβλίο στο σπίτι και έγραφες τις ατάκες σου. Μετά στον δίπλα και πάει λέγοντας.
Μπορεί να μη θυμάμαι ατάκες (μόνο μια που έλεγε η μικρότερη αδερφή "Τι μυρίζει τι μυρίζει ήρθε το καλό παιδί;" κλείσε την παρένθεση τι κακό συνήθειο ρε φίλος) αλλά θυμάμαι την υφή του χαρτιού στα χέρια μου όταν βοηθούσα τη μεγάλη αδερφή. Μεγάλα έντονα γράμματα και κακή σχέση με το χαρτί με την έννοια ότι μάλλον ήθελε το κακό του και προσπαθούσε να του κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά με το στυλό. Αυτό δεν ήταν κόλα διαγωνισμού. Μαρμάρινη πλάκα κλεμμένη από τον ιερό βράχο ήταν. Δουλεμένη με σκαρπέλο και σφυρί.
Τελικά ήξερα όλο το έργο.
Απ έξω, δε παίζουμε τώρα. Ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να το παίξω μάγκας σε όλους τους υπόλοιπους συνομήλικους μου που ήταν μαζί μου. Παιδιά ήμαστε. Το θέατρο, έστω και αν ήταν από τα αδέλφια μας και γνωστούς μας, μας φαινόταν κάτι καταπληκτικό. Ε φανταστείτε να ξέρεις και τη συνέχεια στην πλοκή.
Καθόμαστε σταυροπόδι μπροστά στη σκηνή για να μην ενοχλούμε τους μπροστά. (Να πω εδώ ότι τότε καρέκλες γύφτου δεν υπήρχαν. Παίρναμε τις ψάθινες από τα καφενεία. Αν και τώρα που το λέω νομίζω είχαμε και καρέκλες αγορασμένες από το κόμμα. Σημαδεμένες και ψάθινες). Και εγώ ψιθύριζα τα λόγια. Και οι άλλοι τσατίζονταν στην αρχή. Αλλά μετά που η αγωνία έφτανε στο αποκορύφωμα και ήθελαν να μάθουν τι θα γίνει με ρωτούσαν.
Κάποια στιγμή μεγάλωσα κι εγώ. Και μου έδωσαν ένα μικρό ρόλο. Δε θυμάμαι τι ήμουν αλλά είχα ένα τελάρο μπροστά μου που στήριζα με ένα κορδόνι από το λαιμό όπως είναι τη σήμερον οι Κινέζοι που έρχονται κοντά σου με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και σου λένε ότι έχουν τζάμπα ένα στυλό που είναι και αναπτήρας. Επίσης δε θυμάμαι τι έλεγα. Αλλά θυμάμαι με σιγουριά ότι εγώ, ο άνθρωπος που ήξερε απ έξω όλους τους διαλόγους, την πρώτη φορά που ανέβηκε στο σανίδι κόλλησε. Ήταν το τρακ της σανίδας; Ο ενθουσιασμός; Δε ξέρω.
Κοιτούσα τον κόσμο με ένα χαμόγελο περίεργο και για λίγα δεύτερα δεν έλεγα τίποτα. Μέχρι που η Λητώ με ξύπνησε ψιθυρίζοντας μου τις πρώτες λέξεις. Και όλα κύλησαν ομαλά. Η παράσταση σώθηκε από τη ξεφτίλα. Γιατί δε ξέρω αν εσείς έχετε ανέβει στη σκηνή και από κάτω να είναι κόσμος ως επί το πλείστον αγρότες και καμιά φορά σε ορεινά μέρη. Κοιτάξτε για να μη παρεξηγηθώ. Οι άνθρωποι είναι καταπληκτικοί αλλά πως να το πω...το ζούσαν ρε παιδί μου. Σχολίαζαν καμιά φορά λάιβ και δυνατά. Χρειάζεται να πω παραπάνω;
Ένα επίσης από τα πράγματα που όφειλες να κάνεις σε εκείνα τα συνέδρια ήταν να πάρεις έστω ένα βιβλίο από τους πάγκους που τα πουλούσαν. Τώρα βέβαια εδώ έχω να το λέω. Ότι για αρκετά χρόνια παιδικά βιβλία οι άτιμοι δεν είχαν. Ο πατέρας μου λοιπόν ήθελε να με μάθει να διαβάζω βιβλία γιατί γενικότερα αυτό είναι καλό. Όταν φτάναμε όμως στους πάγκους καταλάβαινε ότι το περιεχόμενο των βιβλίων δεν κάνει για εμένα. Παρόλα αυτά έπαιρνε βιβλία για εμένα και καλά.
Έτσι βρέθηκα να έχω δικά μου βιβλία, αν και δε τα διάβασα ποτέ (το έκανε όμως ο πατέρας μου) ένα τούβλο για το Κιλελέρ ένα που ο τίτλος του ήταν "Στην κόλαση της Κ.Υ.Π." και ένα ακόμα για ένα δημοσιογράφο του Ριζοσπάστη που δολοφονήθηκε. Δεν θυμάμαι ρε γαμώ το τώρα το όνομα του αλλά ήταν το βιβλίο ήταν σίγουρο κίτρινο απ έξω. Αυτό μου άρεσε γιατί είχε και φωτογραφίες. Του δημοσιογράφου στις διακοπές του ή στα γραφεία του ριζοσπάστη ή αλλού αλλά δε βαριέσαι είχε ένα ενδιαφέρον παραπάνω. Πως το έλεγαν ρε συ....τέλος πάντων δεν έχει σημασία τώρα. Α!Βιδάλη τον έλεγαν!Κώστας Βιδάλης!
Ε ρε το θυμήθηκα ρε ο μπαγάσας. Και έχουν περάσει τόσα χρόνια. (Ε όχι και τόσα χαλάρωσε δεν είσαι και 80. Ε ναι δεν είμαι...).Όπως και να έχει εγώ πήγαινα κατενθουσιασμένος στη μάνα μου να της πω ότι ο μπαμπάς μου πήρε βιβλίο. Άσχετα αν ήμουν 8 χρονών και παραμάσχαλα είχα την "Κόλαση της Κ.Υ.Π.".

Ουφ....είναι δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες που βγάζω-όπως είπε και η Άφρο διαβάζοντας το αμέσως τελευταίο ποστ πριν από αυτό-μια νοσταλγία. Ε φτάνει, όχι άλλο δε νομίζετε; Μπροστά να κοιτάμε άντε...

Υ.Γ. Πρέπει να πω ότι πρώτα έγραψα το κείμενο και μετά αναζήτησα τα βιβλία για πλάκα και καλά. Έπαθα ζαβλαμά όταν είδα ότι υπάρχουν ακόμα διαθέσιμα. Και είναι αυτά!Μετά από τόσα χρόνια...

ε δε ξέρω μια ώρα σκέφτομαι τίτλο δε βρίσκω

Τα σημαντικότερα νέα μου είναι ότι τελείωσα το "το ουράνιο talkshow" του Κωστάκη Ανάν. Γαμώ τα γέλια αλλά δεν έβγαλα κανένα νόημα. Από την άλλη who cares. Αρκεί να διαβάζεις κάτι και να περνάς καλά.
Νόημα με το ΙΚΑ δε βγάλαμε τελικά. Να ευχαριστήσω για ακόμα μια φορά όσους έστειλαν μήνυμα συμπαράστασης και όσους προσπάθησαν να κάνουν γνωστή την ιστορία, όχι για να βγάλω άκρη εγώ μέσω της όποιας δημοσιότητας, αλλά για να γίνει η ιστορία γνωστή. Να μην την πατήσουν άλλοι. Να πω επίσης ότι στο ΙΚΑ οι υπάλληλοι μας κέρασαν τσάι και μας προσέφεραν συμπάθεια ως άλλους Εγγλέζους επαρχιώτες. Προσπάθησαν να κάνουν ότι μπορούν αλλά το μόνο που καταφέραμε ήταν να αφήσουν ανοικτό το θέμα μέχρι τον Απρίλιο οπότε και θα επανεξετάσουν το θέμα του επιδόματος για τον παιδικό σταθμό. Έστω, κάτι είναι και αυτό.
Αυτή τη στιγμή η ώρα είναι περασμένη και εγώ γράφω πέντε αράδες μήπως και αράξει λίγο η πίεση από τα νεύρα που έχω κάνει με αυτήν την ιστορία τις τελευταίες ημέρες. Η διπλανή γκαρίζει και πάλι στα παιδιά της ότι είναι πολύ αργά και πρέπει να πάνε για ύπνο και ο κάτω απειλεί για ακόμα μια φορά το μικρό του γιο ότι αν συνεχίσει έτσι θα πέσει ξύλο. Ο πάνω, θυμίζω αυτός που μου έκανε παρατήρηση για τον μικρό που κλαίει με το ύφος "επιτέλους κάντε κάτι με το παιδί να σωπάσει", πάλι ανοιγοκλείνει συνέχεια την μπαλκονόπορτα που για κακή μας τύχη είναι συρόμενη και κάνει εκείνον τον χαρακτηριστικό θόρυβο και σε λίγο θα πάει για ντουζάκι.
Κάθε βράδυ την ίδια ώρα.
Η ίδια ρουτίνα κάθε βράδυ. Μόνο το καλοκαίρι είναι διαφορετικά. Οι ήχοι αλλάζουν. Καλύπτονται οι περισσότεροι από το βουρ βουρ των κλιματιστικών. Τα περισσότερα είναι και παλιά. Οι φτερωτές τα έχουν δει όλα και κάνουν σα σκουπιδιάρες του Δήμου Θεσσαλονίκης που έχουν εδώ και καιρό αμελήσει το σέρβις λόγω έλλειψης χρημάτων. Καλοκαίρι, προς το τέλος, ήταν που κάποια ή κάποιος στη γειτονιά έκανε σεξ.
Πολύ σεξ.
Και φωνές όχι αστεία τώρα.
Τείνω να πιστέψω ότι ήταν κάποιος. Αν ήταν κάποια μάλλον έχει χωρίσει και από τότε έχει καιρό να....ξέρετε. Απαυτοθεί. Να προσθέσω το φτάρμισμα που μόλις χάλασε όλο αυτό το ειδυλλιακό κλίμα που περιέγραψα. Είναι του δίπλα αυτήνου που η γυναίκα του είπα πριν ότι προσπαθεί να βάλει τα παιδιά για ύπνο. Ο τύπος έχει δυνατό φτάρμισμα. Είμαι σίγουρος πως σε σχετικό διαγωνισμό θα έπαιρνε το πρώτο βραβείο χαλαρά και μαζί όλες τις γκόμενες. Για τη δύναμη. Χωρίς δόση υπερβολής ο τύπος ένα βράδυ με ξύπνησε. Ναι. Με ένα αψού. Αλήθεια. Το μόνο που με παραξενεύει είναι ότι αμέσως μετά το δολοφονικό από άποψη μικροβίων εκκωφαντικό θόρυβο κανείς από το σπίτι δε τρέχει να του δώσει ένα σεντόνι να σκουπίσει τη μύτη του. Τον φαντάζομαι, έτσι χοντρός που είναι κιόλα και με μουστάκι, να ρίχνει το φτάρμισμα και μετά να μένει ακίνητος μες τη βλέννα να φωνάζει "γρήγορα γρήγορα φερ' τε κάτι!Άμα πάει πάλι στο χαλί ποιος ακούει τη μάνα σας"
Ο Πάμπλο φώναξε δυο φορές. Την πρώτη μπήκα και τον βρήκα κουλουριασμένο μπρούμυτα στην πάνω δεξιά γωνία του κρεβατιού του. Είχε χτυπήσει την κεφάλα του στα κάγκελα και φώναξε γιατί πόνεσε. Τη δεύτερη είχε χάσει την πιπίλα και την έψαχνε. Ο Θωρ μετά από ένα κουραστικό από παιχνίδι μεροκάματο την έπεσε στο αυτοκίνητο όταν πεταχτήκαμε κάπου και από τότε κοιμάται.
Όχι στο αυτοκίνητο ρε!
μμμμμμ εξυπνάδες....
Στη γειτονιά υπάρχει και η φιλενάδα μας. Την αποκαλώ έτσι γιατί είναι από τις λίγες που έχει έρθει και στο σπίτι ή λέμε ένα καλησπέρα. Οι περισσότεροι εδώ είναι ιδιοκτήτες των σπιτιών που μένουν και έχουν και άλλα διαμερίσματα δικά τους στις ίδιες πολυκατοικίες. Έχουν γι' αυτό ένα μάλλον μπλαζέ ύφος. Νομίζουν εν τω μεταξύ ότι με νοιάζει αλλά εμένα πολύ στα αρχίδια μου. Η φιλενάδα μας που λέτε μεγαλώνει μόνη ένα αγοράκι. Λάθος επιλογές και άλλα την έφεραν μέχρι εδώ αλλά τες πα δε θα κρίνω εγώ το κόσμο. Μένει στο ισόγειο της απέναντι πολυκατοικίας και δε μασάει και πολλά. Η κοπέλα έχει ένα στήριγμα στους γονείς της ενώ και η αδερφή της μένει μαζί της. Όλοι αυτοί είναι σε ένα σπίτι. Δε ξέρω αν το σπίτι ξεπερνάει τα 100 τετραγωνικά. Πρόσφατα ο πατέρας της και αυτή, οι μόνοι που δουλεύουν στο σπίτι, έχασαν τη δουλειά τους. Όταν τη συνάντησα μου είπε ότι το μόνο που θα αφήσει και δε κόψει είναι 15 ευρώ που δίνει το μήνα για να μαθαίνει σκάκι ο μικρός.
Απέναντι επίσης μένει ένα ζευγάρι, μάλλον κάπου στα 60. Έχουν ίδια μέρα γιορτή (να ένα καλό κουίζ. Μαντέψτε πως τους λένε. Όχι Πάνε Κάπα δεν τους λένε Πέτρο και Παύλο) και κάθε χρόνο μαζεύονται στο μπαλκόνι διάφοροι. Όλοι πάνω κάτω ίδιοι στην ηλικία, με κουστούμια βγαλμένα από το 60 και με ίδια, κάθε χρόνο, ακαδημαϊκά ανέκδοτα τύπου ποιος έκλεψε τα μήλα των εσπερίδων. Κάθε φορά με το που πάει 12 κάποιος φωνάζει γιατί
1ον) Δε του αρέσουν τα ακαδημαϊκά ανέκδοτα
2ον) τον έχει βάλει το ζευγάρι για να ξεκουμπιστούν οι καλεσμένοι γιατί α στα διάλα να πουμε κάθε χρόνο οι ίδιες φάτσες τους βαρέθηκα και πως θα γίνει να τους ξεφορτωθώ.
Η σύζυγος του συγκεκριμένου ζευγαριού είναι περίεργη ράτσα. Εμφανίζεται στο μπαλκόνι με μια νυχτικιά παλαιάς κοπής. Από αυτές που έχουν δαντέλα στο λαιμό και καλύπτουν όσο περισσότερο σώμα μπορούν. Φοράει κάτι απίστευτα πατομπούκαλα και έχει ύφος αγελαδινό. Κρατιέται από το μπαλκόνι με τεντωμένο χέρι και καπνίζει τσιγάρο.
Ή την καπνίζει αυτό. Δε ξέρω. Γιατί καπνίζει κοιτάζοντας με ένα ύφος αγλαό. Εργοστασιακό το τσιγάρο την έχω δει να το βγάζει από το πακέτο το Μάρμπορο να ουμε. Είμαι πλέον σίγουρος ότι ο γιος της κάτι κάνει με τα τσιγάρα της. Μάλλον βάζει χασισέλαιο. Παραπάνω σταγόνες από το κανονικό είμαι σίγουρος.
Δε θα πω για την πατούσα του από κάτω της. Όχι. Είναι ένα ποστ μόνη της.
Αυτή είναι η γειτονιά μου. Τα τελευταία χρόνια τουλάχιστο. Και έχει και άλλα αν θέλετε να γράψω αλλά είναι περασμένη η ώρα. Δε σκοπεύω να μείνω εδώ για πάντα. Θέλω μάλιστα σύντομα αν τα καταφέρουμε να πάμε κάπου αλλού. Να χω λίγο χώρο να παίξουν έξω οι μικροί. Ότι και να ναι όμως, πάντα θα είναι το μέρος που έκανα τα πρώτα μου όνειρα για τα παιδιά μου. Το πρώτο σπίτι που έστησα με τη γυναίκα μου. Το μέρος που έφερα και τα δυο μου παιδιά όταν γεννήθηκαν και αυτό το μέρος που πρώτη φορά με είπαν τα αγόρια μου "Μπαμπά". Δε θα ξεχάσω επίσης ότι την ημέρα που τελειώσαμε τη μετακόμιση, τα λιγοστά πράγματα που είχαμε τότε (στο σαλόνι για πολύ καιρό είχαμε ένα χαλί για πολυθρόνα και τρώγαμε στη σιδερώστρα γιατί τραπέζι επίσης δεν είχαμε) ξαπλώσαμε με την Αφρο να ξαποστάσουμε και έριξε μια από τις πιο δυνατές μπόρες που θυμάμαι.
Πήγε 01:06, ο απο πάνω μόλις μπήκε για ντουζάκι. Άργησε 6 λεπτά σήμερα...
Άντε. Καληνύχτα σας.

Το κούρεμα - Του χρέους; - Οχι, το δικό μου

Μέρες τώρα δεν ένιωθα καλά. Όλο φου και φου και φου, αχ και βαχ, αλλάχ, Σεβάχ, αναστεναγμός στον αναστεναγμό, περιφερόμενη γερμανική τσόντα είχα καταντήσει. Είχα ένα βάρος, όχι στην καρδιά μου, όχι στην κοιλιά μου, αλλά στον σβέρκο μου: το βάρος του μαλλιού που ‘χε μακρύνει και είχε φτιάξει χαίτη λασπωτήρα.

Μια απ’ τις μεγαλύτερες προκλήσεις που συχνά αντιμετωπίζω στη ζωή μου είναι το κούρεμα. Είμαι κάπως ιδιότροπος: δεν θέλω να με κουρεύει γυναίκα, ούτε κανας φλυάρος μπαρμπέρης. Ομοίως δεν γουστάρω τα μοντέρνα κομμωτήρια για άνδρες που σού κάνουν κάτι μοντέρνα χτενίσματα και σου παίρνουν ένα σκασμό λεφτά. Η κλεψιά μάλιστα είναι διπλή: όχι μόνο σού παίρνουν κάτι παράλογα ποσά αλλά τα μοντέρνα αυτά κουρέματα είναι παγίδα ώστε να μακρύνει το μαλλί γρηγορότερα και να σπεύσεις να ξανακουρευτείς έτσι ώστε να συνεχιστεί ο σισύφειος φαύλος κύκλος ο οποίος σου κοστίζει τελικά τα μαλλιοκέφαλά σου (τρελό λογοπαίγνιο, μπράβο μου).

Σιγά, θα μου πεις. Την τρίχα την έκανες τριχιά. Μπορεί, αλλά άκου να σου πω παρακάτω.

Μόλις κουρεύτηκα. Αλλα κόντεψα όχι για πρώτη φορά στη ζωή μου να γίνω ρόμπα. Διότι έτσι όπως κοίταζα με τα υπέροχα μυωπικά μου μάτια τον ηλικιωμένο σιωπηλό μπαρμπέρη παρατήρησα τα χέρια του, το χτένι, μαζί και το ψαλίδι να τρέμουν πάνω από το αυτί μου. Ωραία, σκέφτηκα, πέτυχα μπαρμπέρη με Πάρκινσον, και κόντεψαν να με πάρουν τα γέλια. Δάγκωσα τα χείλια μου μέχρι να ματώσουν και κρατήθηκα, μέχρι που, λίγο πριν το τέλος, ήρθε και το κοπλιμάν: «πάντως, έχετε μαλλί που στρώνει».

Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι; μού ρθε να του πω, αντ’ αυτού του λέω «ναι αλλά έχει αρχίσει να αραίωνει», και σκέφτομαι πνίγοντας ένα γελάκι, γούστο έχει να να μου αντιτείνει αυτός «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι».

Όχι όμως, είχε άλλο ρεπερτόριο: Η τριχα, καλέ μου κύριε, είναι σαν τις γυναίκες. Οι άπιστες φεύγουν. Οι πιστές μένουν.

Κούρεμα + φιλοσοφία ζωής, ευρώ εννιά. Τράβα να σκας τα εικοσάρια στα τρεντάδικα, κορόιδο.

Κάνε παιδιά να δεις καλό

Πήγε η Άφρο να θεωρήσει το βιβλιάριο υγείας στο ΙΚΑ.
Αμ δε.
Όχι.
Δεν ρε παιδί μου πως το λένε.
Γιατί όμως;
"Δε συμπληρώνεις ρε κοπελιά τα ένσημα πως να το κάνουμε τώρα;"
"Κάτσε ρε φίλος. Δούλευα κανονικά, δεν έχασα τη δουλειά μου και τις εισφορές μου κανονικά τις έδινα."
"Ναι κοπελιά αλλά..."
"Αλλά τι;"
Να μη τα πολυλογώ.
Η Άφρο έχει μείνει πλέον χωρίς ασφάλεια. Και αυτό γιατί έκανε ένα παιδί και πήρε άδεια λοχείας.
Ναι.
Μπορεί να ακούγεται απίστευτο αλλά είναι έτσι ακριβώς όπως το διαβάζετε. Δε συμπληρώνει τα ένσημα γιατί αυτά που έπαιρνε από τον ΟΑΕΔ είναι μόνο για τη σύνταξη και όχι για την ασφάλεια της. Όπως καταλάβαμε όταν το ψάξαμε λίγο το θέμα, την προηγούμενη φορά στον μεγάλο μας γιο δηλαδή, τα ένσημα που απαιτούνταν για να θεωρήσει το βιβλιάριο υγείας ήταν λιγότερα. Νομίζω 50. Από τότε, και κάθε χρόνο, τα ένσημα που χρειάζονται για να θεωρηθεί ένα βιβλιάριο υγείας και επομένως να έχεις κοινωνική ασφάλεια αυξάνονται. Δυστυχώς μέσα στη σύγχυση μου δε συγκράτησα τον ακριβή αριθμό που χρειάζονται τώρα, είναι όμως σίγουρα πάνω από 65.
Πολλά πράγματα μου είπε ο diama15.
Και γι αυτό τον ευχαριστώ πολύ όπως και τον doleross. Και αυτός προσπάθησε να με διαφωτίσει. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω διάθεση να αναλύσω ότι πληροφορίες συγκέντρωσα. Ο λόγος είναι απλός. Είναι τόσο συγκεχυμένα μέσα στο συγχυσμένο μυαλό μου που ενώ είναι μάλλον απλό να εξηγηθεί ειλικρινά δε μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά. Ήθελα απλώς μέσα από όποια δύναμη έχει ένα ποστ όπως αυτό, να το κάνω όσο περισσότερο γνωστό μπορώ το θέμα. Έτσι ώστε αν κάποιος είναι στην ίδια φάση με εμάς τώρα να ξέρει και να πάρει όποια μέτρα μπορεί.
Συμπέρασμα:
Η Άφρο δε θα μπορέσει να θεωρήσει το βιβλιάριο υγείας μέχρι τον Ιούνιο. Μέχρι τότε είναι φλου. Και επειδή είναι τα παιδιά στο δικό της βιβλιάριο θα είναι και αυτά στο φλου αν δε τα μεταφέρω σε εμένα. Επίσης δεν έχουμε ακόμα βγάλει άκρη με τα όποια επιδόματα δικαιούμαστε. Δε ξέρω τι μπορεί να βγει με το περίφημο κουπόνι του ΙΚΑ κλπ κλπ. Είμαι ακόμα στο ψάξιμο.
Σκατά. Στα μούτρα σας ηλίθιοι. Ας το κλείσω εδώ μη ξεφύγω πάλι....

Η μεταφυσική της χειραψίας και πώς βρέθηκα μπλεγμένος

Έχω μπλέξει άσχημα, φοβάμαι τι μέλλει γενέσθαι, ανησυχώ τι με ξημερώνει, πιάστηκα σ’ έναν καφκικό ιστό αράχνης, είμαι σ’ αδιέξοδο, μωρό μου πολυέξοδο, να σου πώς έχει η ιστορία, ήμουν σε φάση περιπατητό, Αντιγονιδών, πλατεία, εκεί στο σιντριβάνι που ‘χε έναν πάνκη βάλει ο δήμος για τα Δημήτρια, τέλειωσαν τα Δημήτρια έφυγε κι ο πάνκης, μπιμπ, μπιμπ μια κόρνα, την αγνοώ, πάντα αγνοώ τις κόρνες, μισώ τ’ αυτοκίνητα και τις κακόηχες, προσβλητικές, υβριστικές τους κόρνες, μπιμπ ξανά και μανά μπιμπ, δρομάρω απτόητος, φοράω και ακουστικά, σε φάση παραλλαγής, δεν ακούω τίποτε αλλά οι άλλοι νομίζουν ότι ακούω και δεν τους ακούω, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που κάνω είναι να κρυφακούω, ξανά μπιμπ, βρε άστο διάλο ποιος είναι, με την άκρη του ματιού βλέπω αμάξι σένιο να με πλευρίζει, ο οδηγός με κάνει νόημα, μπα εγώ δεν ξέρω κανέναν οδηγό, αδιαφορώ και τη βλέπω σουσφυρίζο, επιμένει, μπιμπ, χειρομία και τσαχπινιά στο μάτι, τσίλικος ο νέος, γυρνάω, ευγενίζω «συγγνώμη, δεν κατάλαβα ότι κορνάρετε εμένα», «μια ερώτηση θέλω να σου κάνω», μου λέει με προφορά τάχαμου σπαστή ελληνική, γουαναμπί ιταλιάνο, νέος καλοντυμένος, με χτένισμα μάρτυρος του Τζεχόβα, χαμογελαυτίζει και ρωτά «πού είναι αεροδρόμιο;» -θυμίζω το σκηνικό λαμβάνει χώρα Αντιγονιδών μεριά- λέω να του πω «μόλις το πέρασες μεγάλε», μετανιώνω, καλανθρωπίζω «είστε μακριά, πολύ μακριά, έχετε δρόμο πολύ, κατέβα ευθεία εγνατία, αριστερά, πάρτο όλο ευθεία και ξαναρώτα», «ξέρεις, είμαι ιταλό, Ρομπέρτο, πώς σε λένε», απλώνει χέρι, χειραψία, μού τη σπάνε οι χειραψίες, τ’ απλώνω κι εγώ το κουλό το δικό μου, το τραβά με δύναμη, «Παναγιώτης, χάρηκα», μ’ έχει βάλει τον μισό μέσα στ’ αμάξι απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο, «θέλω να σου κάνω ένα δώρο», λέει και κάνει να μου βάλει στο χέρι μια ύποπτη τα μάλα σακούλα, «ουστ απεδώ ντεμέκ παλιοξένε», του κάνω, «δεν το θέλω το βρομοδώρο σου», τα όμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου του αλλοιώθηκαν μεμιάς και πατώντας απότομα το γκάζι έγινε μπουχός δυτικά και ουχί ανατολικά όπου ευημερεί ο αερολιμήν μας.
Ενεός ενέπνευσον εις το πεζοδρόμιον, τρεμάμενος αναλογίστηκα εις ποίαν περιπέτειαν είχον πάλιν εμπλέξει και αδυνατούσα να λάβω απόφασιν τινά: να πάω στην αστυνομία; στην αντιτρομοκρατική; Λες να μου μετέδωσε θανατηφόρο ιό ο τάχαμου ιταλιάνος; Ή μήπως, ακόμη χειρότερα, μού υπέκλεψε γενετικό υλικό μέσω της χειραψίας προκειμένου να με παγιδεύσει; Μήπως αντέγραψε τα δακτυλικά μου αποτυπώματα στην παλάμη του; Μήπως με τα δικά μου αποτυπώματα θωπεύει νεαρές υπάρξεις στρέφοντας τις έρευνες της Αντιθωπευτικής Υπηρεσίας προς εμένα; Σε ποιον να πω το δράμα μου; Στη Μαριάννα Βαρδινογιάννη; Στη Μαρί Κωνστανατέτοιου-Κυριακού; Στη Βίκυ Χατζηβασιλείου; Τι πακέτο είναι αυτό που τρώω ο δόλιος;
Επειγουσα ανάγκη αμέσου δράσεως. Κατέφυγα στο κοντινότερο σουπερμάρκετ. Με σκυφτό το κεφάλι και μην τολμώντας καν να κουνήσω την χείραν μου την δεξιά και κυρίως την μολυσμένην μου δεξιάν παλάμην, προσπέρασα αδιάφορα κάτι σταράκια μαϊμού, μποτάκια, κόκκινα, μούρλια σε λέω, μόνο 9,90, νο 43, και βρήκα τα υγρά μαντιλάκια. Πήρα απ’ όλα τα είδη. Πήρα και χλωρίνη κλινέξ με άρωμα λεμόνι. Στάθηκα στην ουρά για το ταμείο. Σατάνα! Μα τους χίλιους δαίμονες! Τι εφιάλτης είναι αυτός; Τι θανάσιμη παγίδα; Τι πλεκτάνη μου ‘χουν στήσει οι παρακρατικοί; Η ταμίας ήταν φτυστή η Νατάσα με την οποία (νόμιζα ότι) τα είχαμε στο γυμνάσιο. Μού φάνηκε μάλιστα πως, καθώς μού δινε τα ρέστα, μού έκλεισε τo μάτι.
Κατευθύνθηκα τρέμοντας προς τον κοντινότερο υπολογιστή.
Κατέγραψα τα συμβάντα λεπτομερώς με τη μορφή ποστ στο μπλογκ.
Σε περίπτωση που κάτι μού συμβεί, αυτό το ποστ θα δημοσιευτεί, για να μάθουν όλοι όλη την αλήθεια:
(σπαρακτική κραυγή) Είμαι αθώος!

Ποντιακά ανέκδοτα

Ηταν σαφής ο φίλος: ναι, τα παραδοσιακά ΜΜΕ αργοπεθαίνουν, αλλά υπάρχει τεράστια ζήτηση για πληροφόρηση, απλώς πλέον την πληροφορία πρέπει να τη διαδώσεις με άλλους τρόπους, με άλλα μέσα. Κι αυτά τα μέσα είναι ήδη εδώ. Για την ακρίβεια, εδώ και πολλά χρόνια είναι εδώ.

Για παράδειγμα, ενα εγχείρημα όπως το ιντιμίντια, που στοχεύει στην αντιπληροφόρηση, με τον αντιεμπορευματικό, αδιαμεσολάβητο χαρακτήρα του, πολλές φορές θα μπορούσε να φορέσει τα γυαλιά στα κυρίαρχα ΜΜΕ, έχοντας το πλεονέκτημα να δίνει το ρόλο του ρεπόρτερ σε κάθε έναν από τους χρήστες του. Θα μπορούσε, αλλά δεν το 'χει κάνει παρά ελάχιστες φορές.

Θυμάμαι παλιότερα το μότο ενός περιοδικού που θεματολογικά αποτέλεσε τον προπομπό των σημερινών φριπρές, χωρίς το ίδιο να διανέμεται δωρεάν: οι συντάκτες του περιοδικού πρώτα ζουν (το θέμα τους) και μετά γράφουν για αυτό. Κι έτσι πρέπει να είναι. Μόνο που σήμερα, που έχουμε πήξει σε λογής λογής ενημερωτικά μέσα (παραδοσιακά ΜΜΕ, φριπρές, μπλογκζ, ενημερωτικά μπλογκζ, πόρταλ, εναλλακτικά ενημερωτικά μέσα κ.ο.κ.), τα οποία ανακυκλώνουν λίγο πολύ τις ίδιες ειδήσεις, εχω την εντύπωση πως (λίγοι) ζουν τα γεγονότα, ζουν την είδηση, κι όλοι οι υπόλοιποι αντιγράφουν αυτούς τους λίγους (ή στην καλύτερη περίπτωση περιγράφουν βλέποντας μέσα από κάποιο online streaming αυτούς που ζουν την είδηση, που είναι παρόντες). Δεν μιλάμε απλώς για παράνοια, αλλά για μεταπαράνοια.

Ο κόσμος όλος έχει γίνει ένα απέραντο ριτουίτ αν με αντιλαμβάνεσαι. Δεν μεταδίδουμε πλέον. Αναμεταδίδουμε. Δεν βρίσκουμε ειδήσεις, διαδίδουμε ειδήσεις.

Ο μεγάλος χαμός γίνεται σε αυτό που προσωπικά ονομάζω καθημερινές ειδήσεις κοινού ενδιαφέροντος όπου όλοι μοιάζουν να αντιγράφουν το ΑΠΕ ή το newsroom του ΔΟΛ (που κι αυτών οι πηγές Κύριος οίδε ποιες είναι): θεματα δηλαδή καθημερινής πολιτικής επικαιρότητας, το αστυνομικό δελτίο της ημερας, τα διεθνή, ακόμη ακόμη και στις απώλειες της ημέρας: πεθαίνει ο δείνα, ας πούμε, και όλα τα ΜΜΕ, παραδοσιακά και μη, εναλλακτικά και μη, αναμεταδίδουν λίγο πολύ την είδηση με τον ίδιο τρόπο, με το ίδιο κείμενο, λέξη προς λέξη. Στα διεθνή έχω άλλη απορία: ποιος ορίζει ποιο θέμα κυριαρχεί στην παγκόσμια επικαιρότητα: το Μπιμπισί; το Ρόιτερ; το Ασόσιετιντ Πρές; Πόσες φορές μπορεί να αναπαραχθεί η ίδια είδηση για κάποια μελέτη αμερικανών επιστημόνων που βρήκαν το φάρμακο κατά της φαλάκρας; Ή ότι ένα ποτήρι κρασί την ημέρα κάνει καλό στην καρδιά; Χώρια που πολλές φορές αυτού του είδους οι μελέτες είναι αντικρουόμενες: πότε κάνει καλό ο καφές και πότε βλάπτει, αυτό που κάνει καλό στο συκώτι, βλαπτει τα πνευμόνια και ούτω καθεξής, πάντα σύμφωνα με τις νεότερες μελέτες του Εργαστηρίου "Ξύνουμε τα Αρχίδια Μας" του αμερικανικού πανεπιστημίου "Φέρτε τα λεφτά σας" που εξέτασε πληθυσμιακό δείγμα 3.000 rednecks που γουστάρουν να αυνανίζονται βλέποντας το σόοου της Οπρα Γουίνφρι.

Παρασύρθηκα πάλι και λέω τα δικά μου. Αλλο θέλω να πω τόση ώρα: είμαι σίγουρος πλέον ότι αυτοί που βγάζουν τις ειδήσεις, αυτοί οι λίγοι, οι πρώτοι που θα τις γράψουν για να τις πάρουν στα χέρια τους οι αναμεταδότες, είναι οι ίδιοι που βγάζουν τα ποντιακά ανέκδοτα. Και αν τους ξέρετε, πείτε τους, ψάχνω να τους βρω. Εχω μια αποκλειστικότητα, ένα λαβράκι, να τους δώσω.

Ωραίος μεζές

Εικόνα John-Morgan

Πριν από μερικούς μήνες διάβασα τα βιβλία της σειράς Twilight. Έπεσαν στα χέρια μου και είπα, what the hell. Μετριότατα έως κακά. Η γραφή υπεραπλουστευμένη, οι βασικοί χαρακτήρες μισεροί και μονομανείς, για να μην πάω σε πιο βαθιά νερά και πιάσω τα ζητήματα της προώθησης της εγκράτειας και της αποχής από το σεξ κατά την εφηβεία (γιατί, είσαι υπέρ;;;;;), της εξιδανίκευσης της σχέσης ενός εκατονταετούς άντρα (μα είναι βαμπίρ-αιώνιος έφηβος!) με ένα δεκαεφτάχρονο κοριτσόπουλο (μα τι λες, είναι πολύ ώριμη για την ηλικία της!), της παρουσίασης του γάμου και της τεκνοποίησης στα δεκαοκτώ ως κάτι καθ’ όλα φυσιολογικό (και τι ήθελες, να ζουν στην αμαρτία;). Αλλά δεν θα τα πιάσω. Δεν είναι αυτό το θέμα μου.

Διάβασα, λοιπόν, τα βιβλία κι όπου στεκόμουν κι όπου βρισκόμουν έλεγα τα παραπάνω κι άλλα τόσα. Μου λέει κάποιος: «Δες τις ταινίες. Τα βιβλία είναι τόσο άθλια που, συγκριτικά, οι ταινίες φαίνονται κλάσεις ανώτερες». Υπήρχαν και ταινίες; Δεν το ήξερα. Ναι, πείτε ό,τι θέλετε. Δεν ξέρω σε ποιο σύμπαν ζούσα, αλλά δεν τις είχα υπόψη μου. Για να μην τα πολυλογώ, είδα και τις ταινίες. Δεν θα σχολιάσω την ποιότητά τους. Δεν είναι ούτε αυτό το θέμα μου (θα φτάσω κι εκεί, λίγη υπομονή, παρακαλώ). Ωστόσο, μια συνέπεια της κίνησής μου να δω τις ταινίες ήταν ότι ανακάλυψα το Ρόμπερτ Πάτινσον. Ναι, κυρίες και κύριοι. Ούτε τη δική του ύπαρξη εγνώριζα. Και πολύ κακώς διότι το αγοράκι έχει χάρες που εθάμαξα. Ναι, ξέρω. Εγώ και κάπου εκατό εκατομμύρια τσιρίζουσες κοπελούδες παγκοσμίως.

Ωστόσο, απορία το έχω: προς τι όλος αυτός ο αλαλαγμός, αυτή η παραφροσύνη, η παράκρουση για ένα αγοράκι; Εντάξει, όμορφο είναι, το κατιτίς του το έχει, αλλά δεν θα πάρω δα και τους δρόμους σκίζοντας τα ρούχα μου για χάρη του. Αλλά υποθέτω ότι οι ψυχολόγοι και οι ειδικοί του μάρκετινγκ θα έχουν έτοιμη την απάντηση για τη δημιουργία ειδώλων και την ψυχολογία των μαζών. Ίσως πάλι η δική μου θεώρηση των πραγμάτων να οφείλεται στο ότι η εφηβεία μου έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Τέλος πάντων, διάβαζα μια συνέντευξη του Πάτινσον και ήταν εμφανές ότι του έχει πέσει βαριά η καλογερική (sic), δεν το σηκώνει το σταριλίκι, όπου να ‘ναι θα πάρει ο ίδιος αλαλάζοντας τους δρόμους ή ένα διαστημόπλοιο σαν τον Μέιτζορ Τομ του Ντέιβιντ Μπάουι να την κάνει γι’ άλλους γαλαξίες μπας και σώσει την πνευματική του υγεία. Και ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό το Άρωμα του Πάτρικ Ζίσκιντ. Σκέφτηκα ότι ο Πάτινσον είναι ένα είδος ανάποδου Ζαν Μπατίστ Γκρενουίγ. Ο ένας άοσμος κι «αόρατος» κι ο άλλος το εντελώς αντίστροφο. Ο ένας η προσωποποίηση της ασχήμιας, της βδελυγμίας, της απέχθειας, ο άλλος παγιδευμένος στην αγγελική του εμφάνιση. Ο ένας μηχανορραφεί και δολοφονεί εν ψυχρώ για να δημιουργήσει το ιδανικό άρωμα του έρωτα, για να του δώσουν επιτέλους λίγη σημασία, ο άλλος θα σκότωνε για να το πετάξει από πάνω του, να πάψει ν’ αποτελεί μαγνήτη, να σταματήσουν να τον κυνηγούν ανελέητα. Όταν ο Πάτινσον πέσει θύμα του πόθου και της ερωτικής βουλιμίας των θαυμαστριών του, όταν τον καταβροχθίσουν ζωντανό στο αεροδρόμιο κάποιας αμερικανικής μεγαλούπολης, θα με θυμηθείτε.

Ψάχνοντας κριθαροκούλουρα

Ήταν σήμερα στο σουπερμά ένας κομμάτιας, κουβαλούσε πολλά σιδερικά, όπως προχώραγε στο διάδρομο με τα απορρυπαντικά, σκοντάφτει, του πέφτει μια λάμα να, τρομάζουνε οι υπάλληλες, μη, μη μας πειράξεις καλέ κομμάτι, πάρε ό,τι θες, αυτός πήρε μόνο των ομματιών του ντροπιασμένος που δεν προκάλεσε το φόβο, ύστερα οι υπάλληλες λέγανε σιγά μην πεθάνω για το σουπερμά, σιγά μην κυνηγώ το κλέφτη, αν θέλουν να φέρουν σεκιούριτι, πού θα πάει επιτέλους αυτή η κατάσταση;