Μην ψαρώνεις βρε κουτό. Δεν είναι το θέμα μας ο μύχιος πόθος του κ. Παναγόπουλου να κλάσει στης Βουλής τα έδρανα. Το θέμα μας είναι το... βαθύ ΠΑΣΟΚ, όπως τ' απαθανάτισε ο φωτογράφος στο πρόσωπο του Μίμη χέσω Ανδρουλάκη. 
31 Μαρ 2010
Πρόβα βουλευτικού εδράνου;
Μην ψαρώνεις βρε κουτό. Δεν είναι το θέμα μας ο μύχιος πόθος του κ. Παναγόπουλου να κλάσει στης Βουλής τα έδρανα. Το θέμα μας είναι το... βαθύ ΠΑΣΟΚ, όπως τ' απαθανάτισε ο φωτογράφος στο πρόσωπο του Μίμη χέσω Ανδρουλάκη. 
30 Μαρ 2010
Μια παρηγοριά ψάχνω...
Ας μου πει κάποιος ότι (κι) αυτόν δεν τον πληρώνω μέσα από τη ΔΕΗ... Μια παρηγοριά... Σας παρακαλώ... Πολύ... Αλήθεια...
«Στο ποδόσφαιρο πρέπει να έχεις την τύχη να σημειώσεις γκολ, αλλά και την ατυχία να μη δεχτείς»
Τάδε έφη:
«Στο ποδόσφαιρο πρέπει να έχεις την τύχη να σημειώσεις γκολ, αλλά και την ατυχία να μη δεχτείς»
Τάδε έφη:
26 Μαρ 2010
Εργατικό κίνημα και Θεσσαλονίκη.
Η Φεντερασιόν.
Ένα βράδυ τα πίναμε στου Σωτήρη, (ποιος είναι ο Σωτήρης;Ντροπή σου που δε ξέρεις) παρέα με τον Argos_T και τον φίλο εξόριστο στο Βερολίνο. Εκεί οι δυο τους, δηλαδή περισσότερο ο πρώτος καθώτι και χειμαρρώδης, είπαν πολλά για το συνδικαλισμό και άλλα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για τη Θεσσαλονίκη που ομολογώ ότι δεν ήξερα. Τέντοσα τα αυτιά μου, έπιασα όσα περισσότερα μπορούσα αλλά κάπου η κούραση και το τσιπουράκι με άφησαν απ' έξω. Από εκείνο το βράδυ και μετά έψαξα διάφορα γιατί τα όσα είπαν οι δυο φίλοι τα βρήκα άκρως ενδιαφέροντα. Και τελικά έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο. Είναι από το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και έχει εκδοθεί με λεφτά της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης του 1997. Λέγεται "Το Εργατικό-Συνδικαλιστικό κίνημα της Θεσσαλονίκης. Η ιστορική φυσιογνωμία του". Γράφουν οι Γ. Αναστασιάδης, Ν. Μαραντζίδης, Χ. Κεραμοπούλου και Β. Τάταλας. Τα αναφέρω όλα αυτά για τον εξής λόγο: Δεν ξέρω πολλά περισσότερα από όσα αναφέρονται μέσα στο βιβλίο για να τα διασταυρώσω. Εδώ θέλω τη βοήθεια όσων γνωρίζουν πράγματα προκειμένου να διασταυρώσουμε τις πληροφορίες. Ωστόσο όσα αναφέρονται είναι άκρως ενδιαφέροντα.
Θα αναφέρω σήμερα κάποια από τα πρώτα συνδικαλιστικά βήματα που έγιναν στην πόλη. Στη Φεντερασιόν (την πρώτη μεγάλη συνδικαλιστική προσπάθεια) που αποτέλεσε τον προπομπό του ΣΕΚΕ και στη συνέχεια του ΚΚΕ. Και αυτό γιατί το βλέπω επίκαιρο τη στιγμή που κάποιοι τα καταστρατηγούν. Ίσως θα έπρεπε να πάρουμε μάτι πως καθιερώθηκαν όλα αυτά για να μπορέσουμε ίσως να τα εκτιμήσουμε. Και να έχουμε αντίλογο απέναντι σε αυτούς που με ελαφρυά την καρδία λένε ότι και τι έγινε; Ας πάμε στο ΔΝΤ και ας γίνουν απολύσεις, ας κοπούν 13ος και 14ος μισθός, ας καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Αφιερωμένο επίσης στους Ελληναράδες Παπαγεωργόπουλο, Άνθιμο και Ψωμιάδη. Αλλά πάνω από όλα αφιερωμένο σε αυτούς που εξακολοθούν ακόμα και τώρα που πήραν τέτοια μέτρα να αποκαλούν τους εαυτούς τους Σοσιαλιστές.
Με τη συμπάθεια σας για δυο πράγματα:
Ένα: Το μακροσκελές κείμενο. Σήμερα βρήκα χρόνο παιδιά. Και αποφάσισα να το βάλω όλο παρά να το έκοβα σήμερα και να μην ήξερα πότε θα το ξαναρχιζα.
Δυο. Όπως καταλαβαίνετε αποκλείεται να κατάφερα να πληκτρολογήσω όόόόόόόόλο αυτό που ακολουθεί. Είναι περασμένο με OCR (που πάλι ήθελε πολύ δουλειά) γι' αυτό και καταλάβετε με αν κάτι δεν αναφέρεται ευανάγνωστα και μου έχει ξεφύγει.
Έτοιμοι; Πάμε!
ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η Θεσσαλονίκη πριν τη Φεντερασιόν
Η ιστορία του εργατικού κινήματος της Θεσσαλονίκης είναι αλληλένδετη με τη δομή και τη λειτουργία της πόλης, όπως αυτή διαμορφώνεται στην αρχή του 20ού αιώνα και παρακολουθεί όλες τις κοινωνικές διεργασίες που συνέβησαν στην ενδοχώρα της. Η μορφή της Θεσσαλονίκης είναι τελείως διαφορετική στο διάστημα 1900-1912 ενόσω η πόλη βρίσκεται ακόμα κάτω από τουρκική κατοχή και αλλάζει ριζικά όταν οι Τούρκοι αποχωρούν
και η Θεσσαλονίκη ενσωματώνεται στην Ελλάδα. Επιπρόσθετα η δυναμική του εργατικού κινήματος αναπτύσσεται ποιοτικά με την ίδρυση της Φεντερασιόν το 1909, μετά το κίνημα των Νεότουρκων που εκδηλώθηκε στα 1908.
Από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα οι Μεγάλες Δυνάμεις αντιμετωπίζουν τη Θεσσαλονίκη ως κέντρο του διεθνούς εμπορίου και ως κέντρο τραπεζικών εργασιών. Όλες οι μεγάλες τράπεζες στηρίζονται από γερμανικούς, αυστριακούς ή γαλλικούς πιστωτικούς οργανισμούς. Η Τράπεζα Θεσσαλονίκης που ιδρύθηκε το 1888 από τους γηγενείς Ισραηλίτες Αλλατίνι καλύπτει τη "Lander Bank" της Βιέννης ενώ η "Οτομαν Μπανκ" αποτελεί προθήκη της "Λυωνικής Πίστης", της μεγαλύτερης Τράπεζας της Γαλλίας. Η Τράπεζα Αθηνών είναι η πρόσοψη του τεράστιου πιστωτικού οργανισμού της τράπεζας της "Ένωσης των Παρισίων". Τέλος η Γερμανία με την "Ντόιτσε Μπανκ" εισδύει στα Βαλκάνια σε συνεργασία με την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και ιδρύουν την Τράπεζα της Ανατολής. Όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις ανταγωνίζονται για την προώθηση των συμφερόντων τους στην περιοχή
και οι Τράπεζες που ιδρύουν συμβολίζουν την οικονομική και πολιτική τους δύναμη. Αμέτοχη δεν έμεινε ούτε η Μεγάλη Βρετανία, που στα 1909 ιδρύει την Εθνική Τράπεζα της Τουρκίας. Το γεγονός αυτό οφείλεται εν πολλοίς και στην κατάσταση εξάρτησης στην οποία βρίσκεται η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ήδη στη δεκαετία 1871-1881 σιδηροδρομική γραμμή ενώνει τη Θεσσαλονίκη με το Βελιγράδι, επένδυση των Αυστριακών Χιρς, κόστους 50.000.000 χρ.φράγκων, και στα 1893 η Θεσσαλονίκη συνδέεται σιδηροδρομικά και με την Κωνσταντινούπολη.
Ηδη από το 1800 η Θεσσαλονίκη έχει τον χαρακτήρα του πολυεθνικού μητροπολιτικού κέντρου των Βαλκανίων, χαρακτήρας που οφείλεται τόσο στη γεωγραφική της θέση όσο και στις εθνότητες που διαβιούν στην πόλη. Αυτή η πολυεθνικότητα εκφράζεται τόσο στο εμπόριο όσο και στην κοινωνική διαστρωμάτωση αλλά και στον κλάδο της βιομηχανίας. "Στις απαρχές του αιώνα μας το μεγάλο εμπόριο εξακολουθεί να παραμένει στα χέρια των ισραηλιτών- από τους 54 μεγάλους εμπορικούς οίκους της πόλης οι 38 ανήκουν σε ισραηλίτες, οι 8 σε ντονμέδες και οι 8 σε ρωµιούς".
Στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας βρίσκονται οι μουσουλμάνοι, μεγάλοι ιδιοκτήτες γης και αποδέκτες των κρατικών παροχών, δίπλα τους οι λεβαντίνοι, ισραηλίτες με ισπανική, ιταλική, γαλλική ή και αυστριακή υπηκοότητα που είναι οι εκπρόσωποι του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, και λίγοι Έλληνες. Όμως στον πιο σημαντικό κλάδο του εμπορίου, το υφασματεμπόριο, ήδη από τον 18ο αιώνα, οι Έλληνες κατέχουν σημαντική θέση. Οι πέντε από τις 12 μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου βρίσκονται στα χέρια τους. Η άνοδος των Ελλήνων αντανακλάται και σε άλλους τομείς του εμπορίου αλλά και της βιομηχανίας. Στον αντίποδα των οικονομικά ισχυρών βρίσκονται οι εργάτες, οι οποίοι διαβιούν σε απαράδεκτες,ακόμα και για τα δεδομένα της εποχής, συνθήκες. Ο κύριος όγκος των εργατών, γύρω στους 12.000 επί συνόλου 25.000, απασχολείται στη βιομηχανία και κυρίως στην καπνοβιομηχανία: 3.000 είναι εργάτες γης, 2.000 απασχολούνται στις οικοδομές και 3.000 στο λιμάνι. Οι αμοιβές των εργατών είναι καθηλωμένες από το 1820. Το ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη σε σταθερές τιμές ανέρχεται στα 5 γρόσια μέχρι το κίνημα των Νεότουρκων στα 1908, οπότε το ημερομίσθιο αναπροσαρμόζεται και θα φτάσει στα 2 χρ. φράγκα μετά τις εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες.
Ο σxηματισμός της εργατικής τάξης στη Θεσσαλονίκη συνδέεται βέβαια με την καταστροφή των βιοτεχνικών στρωμάτων της πόλης. Όπως υποστηρίζει όμως ο Ευ.Χεκίμογλου:
" ... η "εργατική τάξη" των αρχών του αιώνα δεν είναι μια τυπική εργατική τάξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής αλλά ένα ιδιότυπο κοινωνικό στρώμα ( ... ). Οι συντεχνίες δεν είναι απλές επαγγελματικές οργανώσεις. Είναι μορφές κοινωνικής ενσωμάτωσης που αντιστοιχούν στις παλιές μορφές κοινωνικής παραγωγής και που ανθίστανται-ικανοποιητικά στις περισσότερες περιπτώσεις -οτον νέο τρόπο παραγωγής που εισβάλλει από την Εσπερία. Χωρίς την προσφυγή στη φύση και στη δυναμική της συντεχνίας και της κοινότητας δεν μπορεί να εξηγηθεί επαρκώς ούτε η κατά συντριπτική πλειοψηφία εβραϊκή σύνθεση της Φεντερασιόν ούτε η καθυστέρηση στην συνδικαλιστική και πολιτική οργάνωση των Ελλήνων εργατών της Θεσσαλονίκης ... "
Η σταδιακή συνειδητοποίηση αυτής της πολυεθνικής-πολυπολιτισμικής πόλης γίνεται μέσω των περίφημων λεσχών στις οποίες σύχναζαν μέλη των ανώτερων κοινωνικά τάξεων.
Το κοσμοπολίτικο πνεύμα το εκφράζουν καλύτερα η "Clumb de Salonique" και η "Nouveau Clumb", ενώ η "Clumb de Ι' Alliance" εκφράζει την ισραηλιτική κοινότητα. Μέσα από αυτές τις λέσχες διαθλώνται οι ευρωπαϊκές ιδεολογικές αναζητήσεις στην πόλη. Το σαφές ιδεολογικό στήριγμα απουσιάζει και η χαλαρότητα αυτή επιτρέπει στην πόλη να είναι εντελώς ανοιχτή σε οτιδήποτε καινούργιο έρχεται από την Ευρώπη. Ο επιστημονισμός συναντιέται με τον δαρβινισμό ενώ εμπλέκεται και ο θετικισμός. Ταυτόχρονα η ελληνική κοινότητα στρέφεται στη ρωσική φιλολογία: Ντοστογιέφσκι και Τολστόι αποτελούν τα αγαπημένα θέματα των Ελλήνων τα οποία μαζί με την παράδοση μιας λαϊκής ορθοδοξίας γεννούν τους πρώτους κοινωνικούς προβληματισμούς. Όμως η διάδοση των νέων ιδεών γίνεται σε ευρεία κλίμακα από το πλήθος των σχολικών ιδρυμάτων των διαφόρων εθνοτήτων καθώς και από τις εφημερίδες. Είναι χαρακτηριστικό ότι τον καιρό της απελευθέρωσης κυκλοφορούν 16 εφημερίδες, 5 ισπανοεβραϊκές, 2 γαλλικές, 4 ελληνικές, 3 τουρκικές, 1 βουλγάρικη και 1 ρουµανική. Η πόλη είναι έτοιμη να υποδεχθεί τις νέες ιδέες που θα αλλάξουν τα πράγματα και μέσα από το κίνημα των Νεότουρκων θα οδηγηθεί στην δημιουργία της Φεντερασιόν, της πρώτης οργανωμένης σοσιαλιστικής ομάδας που θα αποτελέσει αργότερα το πρόπλασμα για την ίδρυση του πρώτου σοσιαλιστικού κόμματος στην Ελλάδα.
Η ίδρυση της Φεντερασιόν
Ήδη από τις αρχές του αιώνα αρκετές εργατικές κινητοποιήσεις στα μεγάλα αστικά κέντρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προδιαγράφουν τις εξελίξεις και σε πολιτικό επίπεδο. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης των εργατικών στρωµάτων, τα οποία υπέφεραν κάτω από την αυταρχική διακυβέρνηση του Αβδούλ Χαμίτ, θα αναγκάσουν τους εργάτες να προχωρήσουν σε απεργιακούς αγώνες. Οι μαζικές απεργίες στα ναυπηγεία της Κωνσταντινούπολης στα 1902, οι απεργίες των καπνεργατών της Καβάλας και της Θεσσαλονίκης στα 1905, καθώς και οι απεργίες των υποδηματοποιών στα Σκόπια και στη Θεσσαλονίκη στα 1906, όπως και η απεργία στη βιομηχανία κεραμικών Αλλατίνι πάλι στην Θεσσαλονίκη φανερώνουν τα πρώτα στοιχεία ενός εργατικού κινήματος που ακόμα δεν έχει συγκεκριμένα ιδεολογικά ΚΟΙ πολιτικά χαρακτηριστικά αλλά είναι υπαρκτό. Ενδεικτική των συνθηκών της διαβίωσης του μεγάλου μέρους του πληθυσμού είναι η εικόνα που διασώζει ο Γκλαβίνωφ, ηγετικό στέλεχος των Βουλγάρων "στενών" σοσιαλιστών, για ένα χωριό στον Στρυμώνα το οποίο πλέει στο νερό και οι κάτοικοι τον χειμώνα επικοινωνούν από σπίτι σε σπίτι, με βάρκες.
Ο πυρήνας του υπό διαμόρφωση εργατικού κινήματος βρίσκεται στις καπνοβιομηχανίες και στις βιομηχανίες ειδών διατροφής. Όμως παρόλο που η Θεσσαλονίκη αναπτύσσεται ραγδαία με την εισροή δυτικοευρωπαΐκών κεφαλαίων στην πόλη και με τη δημιουργία έργων υποδομής μεγάλης κλίμακας (π.χ. λιμάνι) εντούτοις οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν εκτός από την οικονομική ανέχεια και το πρόβλημα του εθνικισμού. Οι διαφορετικές εθνότητες έχουν τις δικές τους προκαταλήψεις και τα δικά τους αμυντικα ανακλαστικά. Οι διαφοροποιήσεις αυτές παίζουν σοβαρό ανασταλτικό ρόλο στη δημιουργία ενός κινήματος με σαφή ταξικά και πολιτικά χαρακτηριστικά. Όμως όλες οι εθνότητες είχαν έναν κοινό στόχο: την πτώση του Αβδούλ Χαιμίτ. Αυτό ακριβώς το αίτημα εκμεταλλεύθηκε η κίνηση των Νεοτούρκων και στα 1908 προχώρησε στη "ρήξη". Στο κίνημα των Νεοτούρκων είχαν προσχωρήσει εντελώς ετερόκλητες ομάδες: μουσουλμάνοι δημόσιοι υπάλληλοι, μικροαστοί, πρίγκιπες, χριστιανοί ορθόδοξοι, Μαρωνίτες, Εβραίοι, Αρμένιοι. Ήδη από το 1902 υπήρχαν δύο μεγάλες τάσεις: οι φιλελεύθεροι οπαδοί ενός αποκεντρωμένου κράτους με σχετική αυτονομία των εθνοτήτων και η τάση των εθνικιστών που προτάσσουν την κυριαρχία του τουρκικού στοιχείου. Αυτή η δεύτερη τάση κυριάρχησε και είχε τα ερείσματά της μέσα στον στρατό:
"Το Νεοτουρκικό κίνημα πραγματοποιήθηκε στην Μακεδονία τον Ιούνιο του 1908 από αξιωματικούς κυρίως του τρίτου οθωμανικού σώματος στρατού. Η εσπευσμένη ενέργειά τους οφειλόταν στο ότι η οργάνωση είχε αρχίσει να διαβρώνεται από πράκτορες της Πύλης και στο γεγονός ότι οι μεγάλες Δυνάμεις σχεδίαζαν να επέμβουν δυναμικά για να δώσουν λύση στη μακεδονική επιπλοκή. Ο Bρετανός υπουργός των Εξωτερικών Sir Edward Grey είχε προτείνει την αυτονόμηση της Μακεδονίας, ενώ οι μονάρχες της Ρωσίας και της Αγγλίας επρόκειτο να συναντηθούν για να συζητήσουν το μέλλον του τμήματος αυτού της οθωμανικής επικρατείας. Οι εθνικιστές νεότουρκοι της Θεσσαλονίκης κινήθηκαν αστραπιαία. Αφού κατέλαβαν την αρχή έστειλαν τελεσίγραφο στον Αβδούλ Χαμίτ να επαναφέρει το Σύνταγμα του 1876 μέσα σε 24 ώρες".
Μετά την επικράτηση του κινήματος των Νεοτούρκων και την εκθρόνιση του Αβδούλ Χαμίτ (1909) με το σύνταγμα του 1909 η κατάσταση φαίνεται να αλλάζει, Οι υποτελείς εθνότητες ενθουσιάζονται και στην αρχή στηρίζουν το κίνημα. Όμως η συνέχεια θα διαψεύσει τις ελπίδες τους. Η επικράτηση του κινήματος των Νεοτούρκων που είχαν την βάση τους στην Θεσσαλονίκη θα φέρει μια σχετική και πρόσκαιρη ειρήνευση στην περιοχή. Όμως οι μόνοι οι οποίοι διέγνωσαν ότι το κίνημα των Νεοτούρκων ήταν μια απόπειρα αυταρχικού αστικού εκσυγχρονισμού και όχι μια κοινωνική επανάσταση ήταν οι Βούλγαροι σοσιαλδημοκράτες, και μάλιστα τα μέλη της αριστερής "τάσης", οι αποκαλούμενοι "στενοί". Η ελληνική κοινότητα της Θεσσαλονίκης υποστήριξε ευθύς εξαρχής το κίνημα των Νεότουρκων όπως και οι Βούλγαροι. Η ισραηλίτικη κοινότητα τήρησε αρχικά στάση αναμονής αλλά μετά ακολούθησε και αυτή το κίνημα των Νεοτούρκων.
Ο Αβραάμ Μπεναρόγια, (φώτο) ιδρυτικό μέλος της Φεντερασιόν, γράφει για την αρχική απήχηση που είχε το κίνημα των Νεοτούρκων:
"Η Νεοτουρκική επανάστασις εξερράγη αιφνιδίως εις την καρδιάν της Μακεδονίας κατά τας αρχάς του μηνός Ιουλίου του 1908. Η Θεσσαλονίκη κατέστη πάραυτα το κέντρον εορτών, διαδηλώσεων, πολιτικών ζυμώσεων, στρατιωτικών παρελάσεων και συγκινητικών σκηνών αδελφότητος μεταξύ αλλοεθνών. Επί ημέρας και εβδομάδας η νυν οδός Βενιζέλου (τότε Σαμπρή Πασσά) και ο κήπος του Λευκού Πύργου δεν έβλεπον παρά παρελάσεις με σημαίας, μουσικάς, ζητωκραυγάς, ύμνους προς τους οωτήρας της Τουρκίας προς τους ελευθερωτάς και γεύματα με προπόσεις, λόγους και αλαλαγμούς. Οι λόγοι είχαν όλοι ένα μοτίβο, ένα τέμπο: "...τριάντα τρία χρόνια τώρα, τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι στενάζουν υπό το ζυγόν του δεσπότου σουλτάνου και τριακοσίους του υπηρέτας και χαφιέδες. Τριάντα ήρωες εσήκωσαν την σημαίαν της επαναστάσεως και η τυραννία έπεσε. Ήλθεν η ελευθερία. ελευθερία διά τους Τούρκους και τους Χριστιανούς, ελευθερία δι' όλους". Τώρα όλοι είμεθα αδέλφια, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί, Εβραίοι, Τούρκοι, Αλβανοί, Άραβες, Έλληνες, Βoύλγαρoι, όλοι είμεθα πολίται της ελευθέρας Οθωμανικής Πατρίδος".
Τομή στην ιστορία του εργατικού κινήματος της Θεσσαλονίκης, αλλά και γενικότερα της πολιτικής συνειδητοποίησης των εργατών, καθώς και της διάδοσης των σοσιαλιστικών ιδεών αποτελεί η ίδρυση της Φεντερασιόν στα 1909. Ομως πριν αναφερθούμε στην ίδρυση και στην πορεία της οργάνωσης που άλλαξε τον χάρτη του εργατικού κινήματος και όχι μόνο της Θεσσαλονίκης, χρήσιμο είναι να αναφερθούμε στις διεργασίες πριν από την φεντερασιόν.
Ήδη από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα υπάρχουν διάφορες ομάδες με σοσιαλιστική κατεύθυνση στην ευρύτερη περιοχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Από τα 1870 δρα στην Κωνσταντινούπολη μια ομάδα επαναστατικού κοινωνικού προβληματισμού, που απαρτίζεται από Γάλλους και ιταλούς τεχνικούς. Από εκεί θα ξεπηδήσουν οι πρώτες απεργίες. Στα 1894 δημιουργείται ο πρώτος μαρξιστικός όμιλος στα Βελεσσά που δέχεται επιδράσεις από μετανάστες στη Σόφια που έχουν οργανωθεί από το 1892 σε σοσιαλιστικές ομάδες. Στα 1895, πάλι στη Σόφια, εμφανίζεται το "Μακεδονικό Επαναστατικό Κέντρο" που στα 1904 μετονομάζεται σε "Σοσιαλδημοκρατική Ομάδα των Εργατών των περιοχών Ανδριανουπόλεως και Μακεδονίας".
Στα 1907 στελέχη της ομάδας διοργανώνουν επιτυχημένες απεργίες στα Σκόπια. Στα τέλη του 1908 αναδιοργανώνεται στα Σκόπια το Μακεδονικό Επαναστατικό Κέντρο που ονομάζεται τώρα Σοσιαλδημοκρατικό Κέντρο. Στις αρχές του 1909 δημιουργούνται τα πρώτα εργατικά συνδικάτα στη Θεσσαλονίκη, στα Σκόπια, στα Βελεσσά, στο Μοναστήρι, στην Ξάνθη και στην
Καβάλα. Η σύνθεσή τους είναι πολυεθνική: Τούρκοι, Αλβανοί, Έλληνες, "Σλαβομακεδόνες" και βλαχόφρονες αποτελούν τα μέλη των συνδικάτων. Στα 1909 το Σοσιαλδημοκρατικό Κέντρο της Κωνσταντινούπολης εκδίδει την εφημερίδα "Εργάτης" ενώ το Σοσιαλδημοκρατικό Κέντρο της Θεσσαλονίκης έχει μικρή επίδραση στα στρώματα του πληθυσμού που δεν περιλαμβάνονται στους κόλπους της μικρής "μακεδονοσλαυϊκής" κοινότητας της πόλης,
Το κίνημα των Νεοτούρκων ενθαρρύνει τους απεργιακούς αγώνες που στρέφονται εναντίον του απολυταρχικού Καθεστώτος του Αβδούλ Χαμίτ. Οι μεγάλες απεργίες των σιδηροδρομικών στα Σκόπια και των καπνεργατών της βιομηχανίας "Ρεζί" και των εργατών της παγοποιίας στην Θεσσαλονίκητον Αύγουστο του 1908 αντανακλούν την εξαιρετικά δυσχερή οικονομική κατάσταση των εργατών, και την πολιτική δυναμική του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι απολαβές τους φτάνουν μετά βίας στο μισό των αποδοχών των εργατών του ελληνικού κράτους την ίδια περίοδο. Οι απεργίες που συνταράζουν την περιοχή της Θεσσαλονίκης στς διάστημα ανάμεσα στον Αύγουστο και τον Οκτώβριο του 1908 είναι γεγονός πρωτοφανές ως προς την διάρκεια και ως προς την έντασή του στη ζωή της πόλης.
Ο τρόπος που ξετυλίγονται οι απεργίες στην Θεσσαλονίκη, σύμφωνα με την περιγραφή των «στενών», είναι ιδιαίτερος, ανατολικός. Την προηγούμενη μαζεύονται οι εργάτες και δίνουν τον λόγο τους ότι θα κάνουν απεργία. Φτιάχνουν σημαίες τις κλασlκές οθωμανικές, κόκκινες με άσπρο μισοφεγγαρο. Παίρνουν λατέρνες και ζουρνάδες και αρχίζουν να διαδηλώνουν, ή με αμάξια ή με άλογα, στολισμένα με σημαιούλες. Φωνάζουν το σύνθημα "Γιασασίν μιλιέτ" (ζήτω η αυτονομία των εθνοτήτων), περνάνε από τους κεντρικούς δρόμους και την πλατεία Ελευθερίας, σταματάνε μπροστά στον Ενβέρ μπέη και τον επευφημουν. Το άλλο πρωί πηγαίνει επιτροπή στους εργoδότες. Το κύριο αίτημα είναι η αύξηση των μισθών".
Μέχρι το 1908 τα βασικά στοιχεία των εργατικών συνδικάτων είχαν μορφή συντεχνιακη. Απότο 1908 όμως και ύστερα αρχίζουν σταδιακά να δημιουργούνται δυνάμεις που αρθρώνουν πιο ουσιαστικό πολιτικό λόγο. Ο κύριος κορμός του προλεταριάτου στη Θεσσαλονίκη ήταν ισραηλίτικης καταγωγής και γι' αυτό τον λόγο οι Βούλγαροι σοσιαλδημοκράτες που διέθεταν μέχρι τότε την πιο ολοκληρωμένη πολιτική οργάνωση δεν είχαν καταφέρει να αποκτήσουν ισχυρά ερείσματα. Μέσα όμως στην ισραηλιτική κοινότητα γίνονται διεργασίες και θα ξεχωρίσουν δύο τάσεις: η πρώτη εκφράζεται κυρίως από ντόπιους που έχουν στενές σχέσεις με τις τεκτονικές στοές και αρθρώνουν συντηρητικό λόγο επικεντρωμένο στην διεκδίκηση οικονομικών αιτημάτων. Από αυτή την τάση θα προκύψουν τα πρώτα σωματεία με κυρίαρχη μορφή τον Ιωσήφ Νεχαμά. Η δεύτερη τάση θα εκφραστεί από μετανάστες, δασκάλους και λίγους εργάτες με κορυφαία φυσιογνωμία τον Αβραάμ Μπεναρόγια. Η δεύτερη αυτή τάση θα επεκτείνει τη συζήτηση πέρα από τις στενά οικονομικές διεκδικήσεις και θα θέσει επί τάπητος τα θεμελιώδη θέματα: τον σοσιαλισμό και την πάλη των τάξεων, "Η πρώτη τάση, στήριξε το κίνημα των Νεοτούρκων, ενώ η δεύτερη θα αναζητήσει τις συμμαχίες της στους σοσιαλδημοκράτες που αποκαλούνταν "πλατείς" (φαρδείς) σε αντίθεση με τους "στενούς", Επίσης οι εκφραστές της θα έρθουν και σε επαφή με το αναρχικό κίνημα της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας.
Στο σημείο αυτό παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μια μεταγενέστερη αφήγηση του Αβραάμ Μπεναρόγια (Βήμα, 5 και 8,11.1978):
"Όταν πήγα στη Θεσσαλονίκη, το 1908 (…) είπα θα γίνω εργάτης για να μπορέ- σω να διειοδύσω στον εργατικό χώρο, να νιώσω την θέση του εργάτη να με δεχτούν οι εργάτες σαν δικό τους (…) Και δούλεψα στο τυπογραφείο (…) και έτσι έγινα γραμματέας του σωματείου Εβραίων τυπογράφων (…) Έμπαινα στα καφενεία, συνδεόμουνα με μερικούς και άρχιζα την κουβέντα. Κάθε μέρα, ώρες ατελείωτες, Σύνταγμα θα πει αυτό, Δημοκρατία είναι εκείνο, ο σοσιαλισμός αυτό. Άλλοι έφευγαν, άλλοι δεν ήθελαν και μερικοί άκουγαν. Αρχίσαμε να συμφωνούμε σε πολλά. Είπα να οργανωθούμε. Πάρτε πρωτοβουλία ( ... ) Άρχισα με τους Εβραίους, τους τριάντα ( ... ) φτιάξαμε την εργατική Λέσχη. Νοικιάσαμε ένα δωμάτιο στο πάνω πάτωμα ενός αλβανικού μαγέρικου - πανδοχείου στην οδό Εγνατίας ( ... ) Έμβλημά μας ένα χέρι που κρατούσε ένα σφυρί (...)".
Στις αρχές του Οκτωβρίου του 1908 ιδρύεται η Ενωμένη Εργατική Σοσιαλδημοκρατική ομάδα (ΕΕΣΔΟ) όπου συμπράττουν οι "αναρχοφιλελεύθεροι" "(Χαρλάκωφ, Μπεναρόγια, Ντελιράντεφ, Τόμωφ)με τους "στενούς" (Ρούσεφ, Λάλοφ, Τόσεφ, Γιάνεφ). Την ίδια περίοδο ιδρύεται και συνδικάτο τύπου στο οποίο συμμετέχουν εργάτες από τα βουλγαρικά τυπογραφεία της πόλης και από το ιταλικό καθώς και 7-8 Έλληνες εργάτες.
Η ΕΕΣΔΟ διοργανώνει συζητήσεις με θέμα τη δημιουργία του πρώτου εργατικού κόμματος στην Τουρκία. Στις συζητήσεις παίρνουν μέρος κυρίως Βούλγαροι και Εβραίοι εργάτες. Όμως η ΕΕΣΔΟ διαλύθηκε τον Φεβρουάριο του 1909 με αποτέλεσμα οι μεν "στενοί" να δημιουργήσουν τη Βουλγαρική Σοσιαλδημοκρατική Ομάδα, ενώ ο Μπεναρόγια με τους αναρχοφιλελεύθερους να προχωρήσουν στην ίδρυση της Εργατικής Λέσχης.
Ορισμένα μέλη της ΕΕΣΔΟ που δεν προσχώρησαν σε καμιά από τις δύο ομάδες ενσωματώθηκαν στις αστικές πολιτικές λέσχες, τις επονομαζόμενες "Συνταγματικές", και άλλοι στο "Λαϊκό Ομοσπονδιακό Κόμμα". Οι δύο οργανώσεις που προήλθαν από τη διάλυση της ΕΕΣΔΟ συνασπίζονται προσωρινά στην Σοσιαλιστική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης τον Μάιο του 1909. Όμως οι "στενοί" αποχωρούν ύστερα από λίγο, μετά από έντονες πολιτικές διαφωνίες. Παρά τη βραχύβια ένωση οι δύο οργανώσεις θα προλάβουν να κάνουν την πρώτη δημόσια εμφάνιση, την πρωτομαγιά του 1909, με διαδήλωση στην οποία συμμετείχαν λίγοι Βούλγαροι και Τούρκοι εργάτες και πλήθος lσραηλιτών.("Ερχόταν Πρωτομαγιά, μέρα των εργατών, ποτισμένη με αίμα. Είπαμε θα την γιορτάσουμε. Κάναμε καλή προετοιμασία και καλέσαμε μερικούς Βούλγαρους και Τούρκους εργάτες, σοσιαλιστές συμπαθούντες. Και να η παρέλαση, κόκκινες σημαίες, η Διεθνής. Λίγοι είμαστε, μα κάναμε εντύπωση. Στον κόσμο άρεσε αυτό, άρχισαν να ρωτούν ποιοι είμαστε, να κουβεντιάζεται η Λέσχη καλά. Με την παρέλαση της πρωτομαγιάς είχαμε κσταφέρει δύο πράγματα. Να γίνουμε γνωστοί σ' όλη την Θεσσαλονίκη και να δημιουργήσουμε συμπάθειες στον κόσμο των εργαζομένων. Έτσι αφού προετοιμάστηκε το έδαφος αρχίσαμε το σχέδιο για τα αλληλοβοηθητικά ταμεία". Συνέντευξη του Α Μπεναρόγια στο "Βήμα", 8-11-1978). Η εντυπωσιακή πρεμιέρα της ''Εργατικής Λέσχης", που θεωρείται ο πρόδρομος της Φεντερασιόν, είχε ήδη συντελεσθεί. Στις 6. 6. 1909 η "Λέσχη", η οποία αριθμεί ήδη εκατοντάδες μέλη και έχει μετασχηματισθεί σε "Εργατικόν Σύνδεσμον Θεσσαλονίκης" διοργάνωσε ένα συλλαλητήριο το οποίο είχε σημαντική επιτυχία παρόλο που οι αρχές το είχαν απαγορεύσει. Μπροστά σε ένα πλήθος 8000 εργατών οι εκπρόσωποι του ''Εργατικού Συνδέσμου" κατήγγειλαν τα δεινά της εργατικής τάξης στην Τουρκία και εξέφρασαν την έντονη αντίδρασή τους στα αντεργατικά νομοσχέδια των Νεοτούρκων ("νόμοι του Φερίτ Πασά") που απαγόρευαν την απεργία στους δημοσιους υπαλλήλους και προσπάθησαν να ελέγξουν τα συνδικάτα. Η μαζική αυτή διαδήλωση ήταν η πρώτη που είχε σαφή πολιτικό στόχο: Το κράτος των Νεότουρκων. Στο ψήφισμα της αναφέρονταν τα εξής:
"Σήμερα, 6 Ιούνη του 1909, οι εργάτες της Θεσσαλονίκης, αδιακρίτως εθνικότητας και θρησκείας για την ακρίβεια οι Έλληνες εργάτες σαπωνοποιείων, οι Εβραίοι εργάτες σαπωνοποιείων, οι Έλληνες σιδηροδρομικοί, οι Έλληνες εργάτες τυπογραφείων, οι Βούλγαροι εργάτες τυπογραφείων, οι Εβραίοι μαραγκοί, οι Έλληνες μαραγκοί, οι Εβραίοι μαρμαράδες, οι Έλληνες παπουτσήδες, οι Εβραίοι αχθοφόροι οι καπνεργάτες, η ένωση εργατών τελωνείου, η ένωση εργατών Θεσσαλονίκης, η βουλγαρική σοσιαλιστική λέσχη, αντιπρόσωποι των σιδηροδρομικών της Εταιρείας Ανατολικών Σιδηροδρόμων, οι εργάτες της εταιρείας τραμ και της εταιρείας φωταερίου, οι Έλλη- νες και οι Εβραίοι ραπτεργάτες συγκεντρωμένοι σε συλλαλητήριο με αφορμή τις συζητήσεις στη Βουλή για το θέμα των συνδικάτων και των απεργιών, παίρνοντας υπ' όψη τους:ότι η δύσκολη κατάσταση των εργατών στην Τουρκία μπορεί να καλλιτερέψει μέσω των συνδικάτων, ότι τα συνδικάτα έχουν για αποκλειστικό σκοπό να εργάζονται για την καλλιτέρευση της μοίρας των εργατών, δηλαδή του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού και για να συμβάλλουν έτσι στην εξέλιξη όλης της χώρας, ότι όχι μόνο δεν είναι εμπόδιο στην οικονομική εξέλιξη της χώρας, αλλά αντίθετα είναι ουσιαστική προϋπόθεση για την άνθιση της χώρας, η οποία χάρη στα συνδικάτα μπορεί να προοδεύει σε όφελος όλου του πληθυσμού, όπως μας έδειξε και το παράδειγμα της Ευρώπης, ότι το δικαίωμα των συγκεντρώσεων είναι αναγνωρισμένο από το Σύνταγμα και κάθε νομοθέτημα που το απαγορεύει είναι αντισυνταγματικό, ότι η κυβέρνηση αναγνωρίζοντας τα συνδικάτα πρέπει να περάσει στην βουλή εργατικούς νόμους στο πνεύμα του Συντάγματος και σύμφωνους με τα πανανθρώπινα αισθήματα, ότι μόνο μέσω των συνδικάτων θα μπορούν οι εργάτες διαφορετικών εθνικοτήτων να ζουν με κατανόηση και οι εργάτες, που συνθέτουν το μεγαλύτερο μέρος του λαού, μέσω αυτής της κοινότητας συμφερόντων, να εγκαθιδρύσουν την απαραίτητη ειρήνη μεταξύ των λαών... κι' έτσι μ' αυτόν τον τρόπο να συμβάλλουν στην ανύψωση όλης της χώρας».
Η συγκέντρωση αυτή ανέδειξε τη δύναμη της εργατικής τάξης της πόλης και έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού εργατικού κινήματος. Όμως παρόλη την επιτυχία της συγκέντρωσης, οι ''στενοί'', αμφισβήτησαν τον βαθμό συνειδητοποίησης των εργατών. Είναι αλήθεια ότι η "Λέσχη" δεν διακρινόταν για την καθαρότητα της ιδεολογικής τοποθέτησής της αλλά η συγκέντρωση αυτή έδειχνε ότι ήταν εφικτή η σύσταση ενός σοσιαλιστικού "κόμματος" στα όρια της Οθωμανικής Αυτοκρατoρίας.
Στις 10.7,1909 η "Λέσχη" ετοιμάζει μια άλλη μεγάλη διαδήλωση, ερχόμενη πλέον σε σύγκρουση με το Νεοτουρκικό κομιτάτο. Τα εργατικά συνδικάτα αποφάσισαν να διαδηλώσουν χωριστά από τα άλλα αστικά κόμματα και το Κομιτάτο, κατά την επέτειο του πρώτου χρόνου από τη νίκη των Νεοτούρκων, Τα ελληνικά "εθνικιστικά" σωματεία συνέπραξαν με τους Νεότουρκους. Η έκπληξη στην πόλη ήταν μεγάλη γιατί ένα χρόνο μετά το κίνημα των Νεοτούρκων μια οργάνωση αμφισβητούσε δημόσια το καθεστώς. Γράφει ο Αβραάμ Μπεναρόγια για την εκδήλωση αυτή:
«Η εργατική Λέσχη εκάλεσε πράγματι τας επιτροπάς των αλληλοβοηθητικών σωματείων: Το Διεθνές (Μικτό), του Μονοπωλίου καπνού (Ρεζή), των σιδηροδρομικών, των ισραηλιτών καπνεργατών, των Βουλγάρων και Ισραηλιτών τυπογράφων, των Ελλήνων αρτεργατών και οργανώνει την "εργατικήν παρέλασιν", ήτις υπήρξε ογκωδέστατην και μεγαλειώδης, ίση σχεδόν προς την επίσημον του Κομιτάτου. Προκήρυξις, τυπωμένη εις τέσσαρας γλώσσας (τουρκικήν, ελληνικήν, βουλγαρικήν, ίσπανo-εβραϊκήν) εμοιράσθη δωρεάν σε τρεις χιλιάδας αντίτυπα, Το "Μανιφέστο" αυτό ήτο μια διακήρυξις διά της οποίας ανηγγέλλετο η μετατροπή της 'Ίσραηλιτικής Εργατικής Λέσχης" εις ισραηλιτικόν τμήμα της υπό ίδρυσιν Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας, εκαλούντο δε και οι λοιποί σοσιαλισταί: Έλληνες, Τούρκοι, Βούλγαροι, όπως ιδρύσουν και αυτοί τα τμήματά των. 'Ή επιτυχία της δευτέρας σοσιαλιστικής διαδήλωσης ήτο ανέλπιστος. Όλοι ωμίλουν διά την νέαν οργάνωσιν, διά την Σοσιαλιαστικήν Ομοσπονδία, (Federation Socialiste)".
Τον Αύγουστο του 1909 έγινε το ιδρυτικό συνέδριο της Φεντερασιόν με αυτή τη σφραγίδα.
Τα υπόλοιπα με πρώτη ευκαιρία. Ελπίζω να έφθασες μέχρι εδώ αγαπητέ αναγνώστα.
Θα αναφέρω σήμερα κάποια από τα πρώτα συνδικαλιστικά βήματα που έγιναν στην πόλη. Στη Φεντερασιόν (την πρώτη μεγάλη συνδικαλιστική προσπάθεια) που αποτέλεσε τον προπομπό του ΣΕΚΕ και στη συνέχεια του ΚΚΕ. Και αυτό γιατί το βλέπω επίκαιρο τη στιγμή που κάποιοι τα καταστρατηγούν. Ίσως θα έπρεπε να πάρουμε μάτι πως καθιερώθηκαν όλα αυτά για να μπορέσουμε ίσως να τα εκτιμήσουμε. Και να έχουμε αντίλογο απέναντι σε αυτούς που με ελαφρυά την καρδία λένε ότι και τι έγινε; Ας πάμε στο ΔΝΤ και ας γίνουν απολύσεις, ας κοπούν 13ος και 14ος μισθός, ας καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Αφιερωμένο επίσης στους Ελληναράδες Παπαγεωργόπουλο, Άνθιμο και Ψωμιάδη. Αλλά πάνω από όλα αφιερωμένο σε αυτούς που εξακολοθούν ακόμα και τώρα που πήραν τέτοια μέτρα να αποκαλούν τους εαυτούς τους Σοσιαλιστές.
Με τη συμπάθεια σας για δυο πράγματα:
Ένα: Το μακροσκελές κείμενο. Σήμερα βρήκα χρόνο παιδιά. Και αποφάσισα να το βάλω όλο παρά να το έκοβα σήμερα και να μην ήξερα πότε θα το ξαναρχιζα.
Δυο. Όπως καταλαβαίνετε αποκλείεται να κατάφερα να πληκτρολογήσω όόόόόόόόλο αυτό που ακολουθεί. Είναι περασμένο με OCR (που πάλι ήθελε πολύ δουλειά) γι' αυτό και καταλάβετε με αν κάτι δεν αναφέρεται ευανάγνωστα και μου έχει ξεφύγει.
Έτοιμοι; Πάμε!
ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η Θεσσαλονίκη πριν τη Φεντερασιόν
Η ιστορία του εργατικού κινήματος της Θεσσαλονίκης είναι αλληλένδετη με τη δομή και τη λειτουργία της πόλης, όπως αυτή διαμορφώνεται στην αρχή του 20ού αιώνα και παρακολουθεί όλες τις κοινωνικές διεργασίες που συνέβησαν στην ενδοχώρα της. Η μορφή της Θεσσαλονίκης είναι τελείως διαφορετική στο διάστημα 1900-1912 ενόσω η πόλη βρίσκεται ακόμα κάτω από τουρκική κατοχή και αλλάζει ριζικά όταν οι Τούρκοι αποχωρούν
και η Θεσσαλονίκη ενσωματώνεται στην Ελλάδα. Επιπρόσθετα η δυναμική του εργατικού κινήματος αναπτύσσεται ποιοτικά με την ίδρυση της Φεντερασιόν το 1909, μετά το κίνημα των Νεότουρκων που εκδηλώθηκε στα 1908.
Από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα οι Μεγάλες Δυνάμεις αντιμετωπίζουν τη Θεσσαλονίκη ως κέντρο του διεθνούς εμπορίου και ως κέντρο τραπεζικών εργασιών. Όλες οι μεγάλες τράπεζες στηρίζονται από γερμανικούς, αυστριακούς ή γαλλικούς πιστωτικούς οργανισμούς. Η Τράπεζα Θεσσαλονίκης που ιδρύθηκε το 1888 από τους γηγενείς Ισραηλίτες Αλλατίνι καλύπτει τη "Lander Bank" της Βιέννης ενώ η "Οτομαν Μπανκ" αποτελεί προθήκη της "Λυωνικής Πίστης", της μεγαλύτερης Τράπεζας της Γαλλίας. Η Τράπεζα Αθηνών είναι η πρόσοψη του τεράστιου πιστωτικού οργανισμού της τράπεζας της "Ένωσης των Παρισίων". Τέλος η Γερμανία με την "Ντόιτσε Μπανκ" εισδύει στα Βαλκάνια σε συνεργασία με την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και ιδρύουν την Τράπεζα της Ανατολής. Όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις ανταγωνίζονται για την προώθηση των συμφερόντων τους στην περιοχή
και οι Τράπεζες που ιδρύουν συμβολίζουν την οικονομική και πολιτική τους δύναμη. Αμέτοχη δεν έμεινε ούτε η Μεγάλη Βρετανία, που στα 1909 ιδρύει την Εθνική Τράπεζα της Τουρκίας. Το γεγονός αυτό οφείλεται εν πολλοίς και στην κατάσταση εξάρτησης στην οποία βρίσκεται η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ήδη στη δεκαετία 1871-1881 σιδηροδρομική γραμμή ενώνει τη Θεσσαλονίκη με το Βελιγράδι, επένδυση των Αυστριακών Χιρς, κόστους 50.000.000 χρ.φράγκων, και στα 1893 η Θεσσαλονίκη συνδέεται σιδηροδρομικά και με την Κωνσταντινούπολη.
Ηδη από το 1800 η Θεσσαλονίκη έχει τον χαρακτήρα του πολυεθνικού μητροπολιτικού κέντρου των Βαλκανίων, χαρακτήρας που οφείλεται τόσο στη γεωγραφική της θέση όσο και στις εθνότητες που διαβιούν στην πόλη. Αυτή η πολυεθνικότητα εκφράζεται τόσο στο εμπόριο όσο και στην κοινωνική διαστρωμάτωση αλλά και στον κλάδο της βιομηχανίας. "Στις απαρχές του αιώνα μας το μεγάλο εμπόριο εξακολουθεί να παραμένει στα χέρια των ισραηλιτών- από τους 54 μεγάλους εμπορικούς οίκους της πόλης οι 38 ανήκουν σε ισραηλίτες, οι 8 σε ντονμέδες και οι 8 σε ρωµιούς".
Στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας βρίσκονται οι μουσουλμάνοι, μεγάλοι ιδιοκτήτες γης και αποδέκτες των κρατικών παροχών, δίπλα τους οι λεβαντίνοι, ισραηλίτες με ισπανική, ιταλική, γαλλική ή και αυστριακή υπηκοότητα που είναι οι εκπρόσωποι του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου, και λίγοι Έλληνες. Όμως στον πιο σημαντικό κλάδο του εμπορίου, το υφασματεμπόριο, ήδη από τον 18ο αιώνα, οι Έλληνες κατέχουν σημαντική θέση. Οι πέντε από τις 12 μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου βρίσκονται στα χέρια τους. Η άνοδος των Ελλήνων αντανακλάται και σε άλλους τομείς του εμπορίου αλλά και της βιομηχανίας. Στον αντίποδα των οικονομικά ισχυρών βρίσκονται οι εργάτες, οι οποίοι διαβιούν σε απαράδεκτες,ακόμα και για τα δεδομένα της εποχής, συνθήκες. Ο κύριος όγκος των εργατών, γύρω στους 12.000 επί συνόλου 25.000, απασχολείται στη βιομηχανία και κυρίως στην καπνοβιομηχανία: 3.000 είναι εργάτες γης, 2.000 απασχολούνται στις οικοδομές και 3.000 στο λιμάνι. Οι αμοιβές των εργατών είναι καθηλωμένες από το 1820. Το ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη σε σταθερές τιμές ανέρχεται στα 5 γρόσια μέχρι το κίνημα των Νεότουρκων στα 1908, οπότε το ημερομίσθιο αναπροσαρμόζεται και θα φτάσει στα 2 χρ. φράγκα μετά τις εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες.
Ο σxηματισμός της εργατικής τάξης στη Θεσσαλονίκη συνδέεται βέβαια με την καταστροφή των βιοτεχνικών στρωμάτων της πόλης. Όπως υποστηρίζει όμως ο Ευ.Χεκίμογλου:
" ... η "εργατική τάξη" των αρχών του αιώνα δεν είναι μια τυπική εργατική τάξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής αλλά ένα ιδιότυπο κοινωνικό στρώμα ( ... ). Οι συντεχνίες δεν είναι απλές επαγγελματικές οργανώσεις. Είναι μορφές κοινωνικής ενσωμάτωσης που αντιστοιχούν στις παλιές μορφές κοινωνικής παραγωγής και που ανθίστανται-ικανοποιητικά στις περισσότερες περιπτώσεις -οτον νέο τρόπο παραγωγής που εισβάλλει από την Εσπερία. Χωρίς την προσφυγή στη φύση και στη δυναμική της συντεχνίας και της κοινότητας δεν μπορεί να εξηγηθεί επαρκώς ούτε η κατά συντριπτική πλειοψηφία εβραϊκή σύνθεση της Φεντερασιόν ούτε η καθυστέρηση στην συνδικαλιστική και πολιτική οργάνωση των Ελλήνων εργατών της Θεσσαλονίκης ... "
Η σταδιακή συνειδητοποίηση αυτής της πολυεθνικής-πολυπολιτισμικής πόλης γίνεται μέσω των περίφημων λεσχών στις οποίες σύχναζαν μέλη των ανώτερων κοινωνικά τάξεων.
Το κοσμοπολίτικο πνεύμα το εκφράζουν καλύτερα η "Clumb de Salonique" και η "Nouveau Clumb", ενώ η "Clumb de Ι' Alliance" εκφράζει την ισραηλιτική κοινότητα. Μέσα από αυτές τις λέσχες διαθλώνται οι ευρωπαϊκές ιδεολογικές αναζητήσεις στην πόλη. Το σαφές ιδεολογικό στήριγμα απουσιάζει και η χαλαρότητα αυτή επιτρέπει στην πόλη να είναι εντελώς ανοιχτή σε οτιδήποτε καινούργιο έρχεται από την Ευρώπη. Ο επιστημονισμός συναντιέται με τον δαρβινισμό ενώ εμπλέκεται και ο θετικισμός. Ταυτόχρονα η ελληνική κοινότητα στρέφεται στη ρωσική φιλολογία: Ντοστογιέφσκι και Τολστόι αποτελούν τα αγαπημένα θέματα των Ελλήνων τα οποία μαζί με την παράδοση μιας λαϊκής ορθοδοξίας γεννούν τους πρώτους κοινωνικούς προβληματισμούς. Όμως η διάδοση των νέων ιδεών γίνεται σε ευρεία κλίμακα από το πλήθος των σχολικών ιδρυμάτων των διαφόρων εθνοτήτων καθώς και από τις εφημερίδες. Είναι χαρακτηριστικό ότι τον καιρό της απελευθέρωσης κυκλοφορούν 16 εφημερίδες, 5 ισπανοεβραϊκές, 2 γαλλικές, 4 ελληνικές, 3 τουρκικές, 1 βουλγάρικη και 1 ρουµανική. Η πόλη είναι έτοιμη να υποδεχθεί τις νέες ιδέες που θα αλλάξουν τα πράγματα και μέσα από το κίνημα των Νεότουρκων θα οδηγηθεί στην δημιουργία της Φεντερασιόν, της πρώτης οργανωμένης σοσιαλιστικής ομάδας που θα αποτελέσει αργότερα το πρόπλασμα για την ίδρυση του πρώτου σοσιαλιστικού κόμματος στην Ελλάδα.
Η ίδρυση της Φεντερασιόν
Ήδη από τις αρχές του αιώνα αρκετές εργατικές κινητοποιήσεις στα μεγάλα αστικά κέντρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προδιαγράφουν τις εξελίξεις και σε πολιτικό επίπεδο. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης των εργατικών στρωµάτων, τα οποία υπέφεραν κάτω από την αυταρχική διακυβέρνηση του Αβδούλ Χαμίτ, θα αναγκάσουν τους εργάτες να προχωρήσουν σε απεργιακούς αγώνες. Οι μαζικές απεργίες στα ναυπηγεία της Κωνσταντινούπολης στα 1902, οι απεργίες των καπνεργατών της Καβάλας και της Θεσσαλονίκης στα 1905, καθώς και οι απεργίες των υποδηματοποιών στα Σκόπια και στη Θεσσαλονίκη στα 1906, όπως και η απεργία στη βιομηχανία κεραμικών Αλλατίνι πάλι στην Θεσσαλονίκη φανερώνουν τα πρώτα στοιχεία ενός εργατικού κινήματος που ακόμα δεν έχει συγκεκριμένα ιδεολογικά ΚΟΙ πολιτικά χαρακτηριστικά αλλά είναι υπαρκτό. Ενδεικτική των συνθηκών της διαβίωσης του μεγάλου μέρους του πληθυσμού είναι η εικόνα που διασώζει ο Γκλαβίνωφ, ηγετικό στέλεχος των Βουλγάρων "στενών" σοσιαλιστών, για ένα χωριό στον Στρυμώνα το οποίο πλέει στο νερό και οι κάτοικοι τον χειμώνα επικοινωνούν από σπίτι σε σπίτι, με βάρκες.
Ο πυρήνας του υπό διαμόρφωση εργατικού κινήματος βρίσκεται στις καπνοβιομηχανίες και στις βιομηχανίες ειδών διατροφής. Όμως παρόλο που η Θεσσαλονίκη αναπτύσσεται ραγδαία με την εισροή δυτικοευρωπαΐκών κεφαλαίων στην πόλη και με τη δημιουργία έργων υποδομής μεγάλης κλίμακας (π.χ. λιμάνι) εντούτοις οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν εκτός από την οικονομική ανέχεια και το πρόβλημα του εθνικισμού. Οι διαφορετικές εθνότητες έχουν τις δικές τους προκαταλήψεις και τα δικά τους αμυντικα ανακλαστικά. Οι διαφοροποιήσεις αυτές παίζουν σοβαρό ανασταλτικό ρόλο στη δημιουργία ενός κινήματος με σαφή ταξικά και πολιτικά χαρακτηριστικά. Όμως όλες οι εθνότητες είχαν έναν κοινό στόχο: την πτώση του Αβδούλ Χαιμίτ. Αυτό ακριβώς το αίτημα εκμεταλλεύθηκε η κίνηση των Νεοτούρκων και στα 1908 προχώρησε στη "ρήξη". Στο κίνημα των Νεοτούρκων είχαν προσχωρήσει εντελώς ετερόκλητες ομάδες: μουσουλμάνοι δημόσιοι υπάλληλοι, μικροαστοί, πρίγκιπες, χριστιανοί ορθόδοξοι, Μαρωνίτες, Εβραίοι, Αρμένιοι. Ήδη από το 1902 υπήρχαν δύο μεγάλες τάσεις: οι φιλελεύθεροι οπαδοί ενός αποκεντρωμένου κράτους με σχετική αυτονομία των εθνοτήτων και η τάση των εθνικιστών που προτάσσουν την κυριαρχία του τουρκικού στοιχείου. Αυτή η δεύτερη τάση κυριάρχησε και είχε τα ερείσματά της μέσα στον στρατό:
"Το Νεοτουρκικό κίνημα πραγματοποιήθηκε στην Μακεδονία τον Ιούνιο του 1908 από αξιωματικούς κυρίως του τρίτου οθωμανικού σώματος στρατού. Η εσπευσμένη ενέργειά τους οφειλόταν στο ότι η οργάνωση είχε αρχίσει να διαβρώνεται από πράκτορες της Πύλης και στο γεγονός ότι οι μεγάλες Δυνάμεις σχεδίαζαν να επέμβουν δυναμικά για να δώσουν λύση στη μακεδονική επιπλοκή. Ο Bρετανός υπουργός των Εξωτερικών Sir Edward Grey είχε προτείνει την αυτονόμηση της Μακεδονίας, ενώ οι μονάρχες της Ρωσίας και της Αγγλίας επρόκειτο να συναντηθούν για να συζητήσουν το μέλλον του τμήματος αυτού της οθωμανικής επικρατείας. Οι εθνικιστές νεότουρκοι της Θεσσαλονίκης κινήθηκαν αστραπιαία. Αφού κατέλαβαν την αρχή έστειλαν τελεσίγραφο στον Αβδούλ Χαμίτ να επαναφέρει το Σύνταγμα του 1876 μέσα σε 24 ώρες".
Μετά την επικράτηση του κινήματος των Νεοτούρκων και την εκθρόνιση του Αβδούλ Χαμίτ (1909) με το σύνταγμα του 1909 η κατάσταση φαίνεται να αλλάζει, Οι υποτελείς εθνότητες ενθουσιάζονται και στην αρχή στηρίζουν το κίνημα. Όμως η συνέχεια θα διαψεύσει τις ελπίδες τους. Η επικράτηση του κινήματος των Νεοτούρκων που είχαν την βάση τους στην Θεσσαλονίκη θα φέρει μια σχετική και πρόσκαιρη ειρήνευση στην περιοχή. Όμως οι μόνοι οι οποίοι διέγνωσαν ότι το κίνημα των Νεοτούρκων ήταν μια απόπειρα αυταρχικού αστικού εκσυγχρονισμού και όχι μια κοινωνική επανάσταση ήταν οι Βούλγαροι σοσιαλδημοκράτες, και μάλιστα τα μέλη της αριστερής "τάσης", οι αποκαλούμενοι "στενοί". Η ελληνική κοινότητα της Θεσσαλονίκης υποστήριξε ευθύς εξαρχής το κίνημα των Νεότουρκων όπως και οι Βούλγαροι. Η ισραηλίτικη κοινότητα τήρησε αρχικά στάση αναμονής αλλά μετά ακολούθησε και αυτή το κίνημα των Νεοτούρκων.
Ο Αβραάμ Μπεναρόγια, (φώτο) ιδρυτικό μέλος της Φεντερασιόν, γράφει για την αρχική απήχηση που είχε το κίνημα των Νεοτούρκων:"Η Νεοτουρκική επανάστασις εξερράγη αιφνιδίως εις την καρδιάν της Μακεδονίας κατά τας αρχάς του μηνός Ιουλίου του 1908. Η Θεσσαλονίκη κατέστη πάραυτα το κέντρον εορτών, διαδηλώσεων, πολιτικών ζυμώσεων, στρατιωτικών παρελάσεων και συγκινητικών σκηνών αδελφότητος μεταξύ αλλοεθνών. Επί ημέρας και εβδομάδας η νυν οδός Βενιζέλου (τότε Σαμπρή Πασσά) και ο κήπος του Λευκού Πύργου δεν έβλεπον παρά παρελάσεις με σημαίας, μουσικάς, ζητωκραυγάς, ύμνους προς τους οωτήρας της Τουρκίας προς τους ελευθερωτάς και γεύματα με προπόσεις, λόγους και αλαλαγμούς. Οι λόγοι είχαν όλοι ένα μοτίβο, ένα τέμπο: "...τριάντα τρία χρόνια τώρα, τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι στενάζουν υπό το ζυγόν του δεσπότου σουλτάνου και τριακοσίους του υπηρέτας και χαφιέδες. Τριάντα ήρωες εσήκωσαν την σημαίαν της επαναστάσεως και η τυραννία έπεσε. Ήλθεν η ελευθερία. ελευθερία διά τους Τούρκους και τους Χριστιανούς, ελευθερία δι' όλους". Τώρα όλοι είμεθα αδέλφια, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί, Εβραίοι, Τούρκοι, Αλβανοί, Άραβες, Έλληνες, Βoύλγαρoι, όλοι είμεθα πολίται της ελευθέρας Οθωμανικής Πατρίδος".
Τομή στην ιστορία του εργατικού κινήματος της Θεσσαλονίκης, αλλά και γενικότερα της πολιτικής συνειδητοποίησης των εργατών, καθώς και της διάδοσης των σοσιαλιστικών ιδεών αποτελεί η ίδρυση της Φεντερασιόν στα 1909. Ομως πριν αναφερθούμε στην ίδρυση και στην πορεία της οργάνωσης που άλλαξε τον χάρτη του εργατικού κινήματος και όχι μόνο της Θεσσαλονίκης, χρήσιμο είναι να αναφερθούμε στις διεργασίες πριν από την φεντερασιόν.
Ήδη από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα υπάρχουν διάφορες ομάδες με σοσιαλιστική κατεύθυνση στην ευρύτερη περιοχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Από τα 1870 δρα στην Κωνσταντινούπολη μια ομάδα επαναστατικού κοινωνικού προβληματισμού, που απαρτίζεται από Γάλλους και ιταλούς τεχνικούς. Από εκεί θα ξεπηδήσουν οι πρώτες απεργίες. Στα 1894 δημιουργείται ο πρώτος μαρξιστικός όμιλος στα Βελεσσά που δέχεται επιδράσεις από μετανάστες στη Σόφια που έχουν οργανωθεί από το 1892 σε σοσιαλιστικές ομάδες. Στα 1895, πάλι στη Σόφια, εμφανίζεται το "Μακεδονικό Επαναστατικό Κέντρο" που στα 1904 μετονομάζεται σε "Σοσιαλδημοκρατική Ομάδα των Εργατών των περιοχών Ανδριανουπόλεως και Μακεδονίας".
Στα 1907 στελέχη της ομάδας διοργανώνουν επιτυχημένες απεργίες στα Σκόπια. Στα τέλη του 1908 αναδιοργανώνεται στα Σκόπια το Μακεδονικό Επαναστατικό Κέντρο που ονομάζεται τώρα Σοσιαλδημοκρατικό Κέντρο. Στις αρχές του 1909 δημιουργούνται τα πρώτα εργατικά συνδικάτα στη Θεσσαλονίκη, στα Σκόπια, στα Βελεσσά, στο Μοναστήρι, στην Ξάνθη και στην
Καβάλα. Η σύνθεσή τους είναι πολυεθνική: Τούρκοι, Αλβανοί, Έλληνες, "Σλαβομακεδόνες" και βλαχόφρονες αποτελούν τα μέλη των συνδικάτων. Στα 1909 το Σοσιαλδημοκρατικό Κέντρο της Κωνσταντινούπολης εκδίδει την εφημερίδα "Εργάτης" ενώ το Σοσιαλδημοκρατικό Κέντρο της Θεσσαλονίκης έχει μικρή επίδραση στα στρώματα του πληθυσμού που δεν περιλαμβάνονται στους κόλπους της μικρής "μακεδονοσλαυϊκής" κοινότητας της πόλης,
Το κίνημα των Νεοτούρκων ενθαρρύνει τους απεργιακούς αγώνες που στρέφονται εναντίον του απολυταρχικού Καθεστώτος του Αβδούλ Χαμίτ. Οι μεγάλες απεργίες των σιδηροδρομικών στα Σκόπια και των καπνεργατών της βιομηχανίας "Ρεζί" και των εργατών της παγοποιίας στην Θεσσαλονίκητον Αύγουστο του 1908 αντανακλούν την εξαιρετικά δυσχερή οικονομική κατάσταση των εργατών, και την πολιτική δυναμική του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι απολαβές τους φτάνουν μετά βίας στο μισό των αποδοχών των εργατών του ελληνικού κράτους την ίδια περίοδο. Οι απεργίες που συνταράζουν την περιοχή της Θεσσαλονίκης στς διάστημα ανάμεσα στον Αύγουστο και τον Οκτώβριο του 1908 είναι γεγονός πρωτοφανές ως προς την διάρκεια και ως προς την έντασή του στη ζωή της πόλης.
Ο τρόπος που ξετυλίγονται οι απεργίες στην Θεσσαλονίκη, σύμφωνα με την περιγραφή των «στενών», είναι ιδιαίτερος, ανατολικός. Την προηγούμενη μαζεύονται οι εργάτες και δίνουν τον λόγο τους ότι θα κάνουν απεργία. Φτιάχνουν σημαίες τις κλασlκές οθωμανικές, κόκκινες με άσπρο μισοφεγγαρο. Παίρνουν λατέρνες και ζουρνάδες και αρχίζουν να διαδηλώνουν, ή με αμάξια ή με άλογα, στολισμένα με σημαιούλες. Φωνάζουν το σύνθημα "Γιασασίν μιλιέτ" (ζήτω η αυτονομία των εθνοτήτων), περνάνε από τους κεντρικούς δρόμους και την πλατεία Ελευθερίας, σταματάνε μπροστά στον Ενβέρ μπέη και τον επευφημουν. Το άλλο πρωί πηγαίνει επιτροπή στους εργoδότες. Το κύριο αίτημα είναι η αύξηση των μισθών".
Μέχρι το 1908 τα βασικά στοιχεία των εργατικών συνδικάτων είχαν μορφή συντεχνιακη. Απότο 1908 όμως και ύστερα αρχίζουν σταδιακά να δημιουργούνται δυνάμεις που αρθρώνουν πιο ουσιαστικό πολιτικό λόγο. Ο κύριος κορμός του προλεταριάτου στη Θεσσαλονίκη ήταν ισραηλίτικης καταγωγής και γι' αυτό τον λόγο οι Βούλγαροι σοσιαλδημοκράτες που διέθεταν μέχρι τότε την πιο ολοκληρωμένη πολιτική οργάνωση δεν είχαν καταφέρει να αποκτήσουν ισχυρά ερείσματα. Μέσα όμως στην ισραηλιτική κοινότητα γίνονται διεργασίες και θα ξεχωρίσουν δύο τάσεις: η πρώτη εκφράζεται κυρίως από ντόπιους που έχουν στενές σχέσεις με τις τεκτονικές στοές και αρθρώνουν συντηρητικό λόγο επικεντρωμένο στην διεκδίκηση οικονομικών αιτημάτων. Από αυτή την τάση θα προκύψουν τα πρώτα σωματεία με κυρίαρχη μορφή τον Ιωσήφ Νεχαμά. Η δεύτερη τάση θα εκφραστεί από μετανάστες, δασκάλους και λίγους εργάτες με κορυφαία φυσιογνωμία τον Αβραάμ Μπεναρόγια. Η δεύτερη αυτή τάση θα επεκτείνει τη συζήτηση πέρα από τις στενά οικονομικές διεκδικήσεις και θα θέσει επί τάπητος τα θεμελιώδη θέματα: τον σοσιαλισμό και την πάλη των τάξεων, "Η πρώτη τάση, στήριξε το κίνημα των Νεοτούρκων, ενώ η δεύτερη θα αναζητήσει τις συμμαχίες της στους σοσιαλδημοκράτες που αποκαλούνταν "πλατείς" (φαρδείς) σε αντίθεση με τους "στενούς", Επίσης οι εκφραστές της θα έρθουν και σε επαφή με το αναρχικό κίνημα της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας.
Στο σημείο αυτό παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μια μεταγενέστερη αφήγηση του Αβραάμ Μπεναρόγια (Βήμα, 5 και 8,11.1978):
"Όταν πήγα στη Θεσσαλονίκη, το 1908 (…) είπα θα γίνω εργάτης για να μπορέ- σω να διειοδύσω στον εργατικό χώρο, να νιώσω την θέση του εργάτη να με δεχτούν οι εργάτες σαν δικό τους (…) Και δούλεψα στο τυπογραφείο (…) και έτσι έγινα γραμματέας του σωματείου Εβραίων τυπογράφων (…) Έμπαινα στα καφενεία, συνδεόμουνα με μερικούς και άρχιζα την κουβέντα. Κάθε μέρα, ώρες ατελείωτες, Σύνταγμα θα πει αυτό, Δημοκρατία είναι εκείνο, ο σοσιαλισμός αυτό. Άλλοι έφευγαν, άλλοι δεν ήθελαν και μερικοί άκουγαν. Αρχίσαμε να συμφωνούμε σε πολλά. Είπα να οργανωθούμε. Πάρτε πρωτοβουλία ( ... ) Άρχισα με τους Εβραίους, τους τριάντα ( ... ) φτιάξαμε την εργατική Λέσχη. Νοικιάσαμε ένα δωμάτιο στο πάνω πάτωμα ενός αλβανικού μαγέρικου - πανδοχείου στην οδό Εγνατίας ( ... ) Έμβλημά μας ένα χέρι που κρατούσε ένα σφυρί (...)".
Στις αρχές του Οκτωβρίου του 1908 ιδρύεται η Ενωμένη Εργατική Σοσιαλδημοκρατική ομάδα (ΕΕΣΔΟ) όπου συμπράττουν οι "αναρχοφιλελεύθεροι" "(Χαρλάκωφ, Μπεναρόγια, Ντελιράντεφ, Τόμωφ)με τους "στενούς" (Ρούσεφ, Λάλοφ, Τόσεφ, Γιάνεφ). Την ίδια περίοδο ιδρύεται και συνδικάτο τύπου στο οποίο συμμετέχουν εργάτες από τα βουλγαρικά τυπογραφεία της πόλης και από το ιταλικό καθώς και 7-8 Έλληνες εργάτες.
Η ΕΕΣΔΟ διοργανώνει συζητήσεις με θέμα τη δημιουργία του πρώτου εργατικού κόμματος στην Τουρκία. Στις συζητήσεις παίρνουν μέρος κυρίως Βούλγαροι και Εβραίοι εργάτες. Όμως η ΕΕΣΔΟ διαλύθηκε τον Φεβρουάριο του 1909 με αποτέλεσμα οι μεν "στενοί" να δημιουργήσουν τη Βουλγαρική Σοσιαλδημοκρατική Ομάδα, ενώ ο Μπεναρόγια με τους αναρχοφιλελεύθερους να προχωρήσουν στην ίδρυση της Εργατικής Λέσχης.
Ορισμένα μέλη της ΕΕΣΔΟ που δεν προσχώρησαν σε καμιά από τις δύο ομάδες ενσωματώθηκαν στις αστικές πολιτικές λέσχες, τις επονομαζόμενες "Συνταγματικές", και άλλοι στο "Λαϊκό Ομοσπονδιακό Κόμμα". Οι δύο οργανώσεις που προήλθαν από τη διάλυση της ΕΕΣΔΟ συνασπίζονται προσωρινά στην Σοσιαλιστική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης τον Μάιο του 1909. Όμως οι "στενοί" αποχωρούν ύστερα από λίγο, μετά από έντονες πολιτικές διαφωνίες. Παρά τη βραχύβια ένωση οι δύο οργανώσεις θα προλάβουν να κάνουν την πρώτη δημόσια εμφάνιση, την πρωτομαγιά του 1909, με διαδήλωση στην οποία συμμετείχαν λίγοι Βούλγαροι και Τούρκοι εργάτες και πλήθος lσραηλιτών.("Ερχόταν Πρωτομαγιά, μέρα των εργατών, ποτισμένη με αίμα. Είπαμε θα την γιορτάσουμε. Κάναμε καλή προετοιμασία και καλέσαμε μερικούς Βούλγαρους και Τούρκους εργάτες, σοσιαλιστές συμπαθούντες. Και να η παρέλαση, κόκκινες σημαίες, η Διεθνής. Λίγοι είμαστε, μα κάναμε εντύπωση. Στον κόσμο άρεσε αυτό, άρχισαν να ρωτούν ποιοι είμαστε, να κουβεντιάζεται η Λέσχη καλά. Με την παρέλαση της πρωτομαγιάς είχαμε κσταφέρει δύο πράγματα. Να γίνουμε γνωστοί σ' όλη την Θεσσαλονίκη και να δημιουργήσουμε συμπάθειες στον κόσμο των εργαζομένων. Έτσι αφού προετοιμάστηκε το έδαφος αρχίσαμε το σχέδιο για τα αλληλοβοηθητικά ταμεία". Συνέντευξη του Α Μπεναρόγια στο "Βήμα", 8-11-1978). Η εντυπωσιακή πρεμιέρα της ''Εργατικής Λέσχης", που θεωρείται ο πρόδρομος της Φεντερασιόν, είχε ήδη συντελεσθεί. Στις 6. 6. 1909 η "Λέσχη", η οποία αριθμεί ήδη εκατοντάδες μέλη και έχει μετασχηματισθεί σε "Εργατικόν Σύνδεσμον Θεσσαλονίκης" διοργάνωσε ένα συλλαλητήριο το οποίο είχε σημαντική επιτυχία παρόλο που οι αρχές το είχαν απαγορεύσει. Μπροστά σε ένα πλήθος 8000 εργατών οι εκπρόσωποι του ''Εργατικού Συνδέσμου" κατήγγειλαν τα δεινά της εργατικής τάξης στην Τουρκία και εξέφρασαν την έντονη αντίδρασή τους στα αντεργατικά νομοσχέδια των Νεοτούρκων ("νόμοι του Φερίτ Πασά") που απαγόρευαν την απεργία στους δημοσιους υπαλλήλους και προσπάθησαν να ελέγξουν τα συνδικάτα. Η μαζική αυτή διαδήλωση ήταν η πρώτη που είχε σαφή πολιτικό στόχο: Το κράτος των Νεότουρκων. Στο ψήφισμα της αναφέρονταν τα εξής:
"Σήμερα, 6 Ιούνη του 1909, οι εργάτες της Θεσσαλονίκης, αδιακρίτως εθνικότητας και θρησκείας για την ακρίβεια οι Έλληνες εργάτες σαπωνοποιείων, οι Εβραίοι εργάτες σαπωνοποιείων, οι Έλληνες σιδηροδρομικοί, οι Έλληνες εργάτες τυπογραφείων, οι Βούλγαροι εργάτες τυπογραφείων, οι Εβραίοι μαραγκοί, οι Έλληνες μαραγκοί, οι Εβραίοι μαρμαράδες, οι Έλληνες παπουτσήδες, οι Εβραίοι αχθοφόροι οι καπνεργάτες, η ένωση εργατών τελωνείου, η ένωση εργατών Θεσσαλονίκης, η βουλγαρική σοσιαλιστική λέσχη, αντιπρόσωποι των σιδηροδρομικών της Εταιρείας Ανατολικών Σιδηροδρόμων, οι εργάτες της εταιρείας τραμ και της εταιρείας φωταερίου, οι Έλλη- νες και οι Εβραίοι ραπτεργάτες συγκεντρωμένοι σε συλλαλητήριο με αφορμή τις συζητήσεις στη Βουλή για το θέμα των συνδικάτων και των απεργιών, παίρνοντας υπ' όψη τους:ότι η δύσκολη κατάσταση των εργατών στην Τουρκία μπορεί να καλλιτερέψει μέσω των συνδικάτων, ότι τα συνδικάτα έχουν για αποκλειστικό σκοπό να εργάζονται για την καλλιτέρευση της μοίρας των εργατών, δηλαδή του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού και για να συμβάλλουν έτσι στην εξέλιξη όλης της χώρας, ότι όχι μόνο δεν είναι εμπόδιο στην οικονομική εξέλιξη της χώρας, αλλά αντίθετα είναι ουσιαστική προϋπόθεση για την άνθιση της χώρας, η οποία χάρη στα συνδικάτα μπορεί να προοδεύει σε όφελος όλου του πληθυσμού, όπως μας έδειξε και το παράδειγμα της Ευρώπης, ότι το δικαίωμα των συγκεντρώσεων είναι αναγνωρισμένο από το Σύνταγμα και κάθε νομοθέτημα που το απαγορεύει είναι αντισυνταγματικό, ότι η κυβέρνηση αναγνωρίζοντας τα συνδικάτα πρέπει να περάσει στην βουλή εργατικούς νόμους στο πνεύμα του Συντάγματος και σύμφωνους με τα πανανθρώπινα αισθήματα, ότι μόνο μέσω των συνδικάτων θα μπορούν οι εργάτες διαφορετικών εθνικοτήτων να ζουν με κατανόηση και οι εργάτες, που συνθέτουν το μεγαλύτερο μέρος του λαού, μέσω αυτής της κοινότητας συμφερόντων, να εγκαθιδρύσουν την απαραίτητη ειρήνη μεταξύ των λαών... κι' έτσι μ' αυτόν τον τρόπο να συμβάλλουν στην ανύψωση όλης της χώρας».
Η συγκέντρωση αυτή ανέδειξε τη δύναμη της εργατικής τάξης της πόλης και έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού εργατικού κινήματος. Όμως παρόλη την επιτυχία της συγκέντρωσης, οι ''στενοί'', αμφισβήτησαν τον βαθμό συνειδητοποίησης των εργατών. Είναι αλήθεια ότι η "Λέσχη" δεν διακρινόταν για την καθαρότητα της ιδεολογικής τοποθέτησής της αλλά η συγκέντρωση αυτή έδειχνε ότι ήταν εφικτή η σύσταση ενός σοσιαλιστικού "κόμματος" στα όρια της Οθωμανικής Αυτοκρατoρίας.
Στις 10.7,1909 η "Λέσχη" ετοιμάζει μια άλλη μεγάλη διαδήλωση, ερχόμενη πλέον σε σύγκρουση με το Νεοτουρκικό κομιτάτο. Τα εργατικά συνδικάτα αποφάσισαν να διαδηλώσουν χωριστά από τα άλλα αστικά κόμματα και το Κομιτάτο, κατά την επέτειο του πρώτου χρόνου από τη νίκη των Νεοτούρκων, Τα ελληνικά "εθνικιστικά" σωματεία συνέπραξαν με τους Νεότουρκους. Η έκπληξη στην πόλη ήταν μεγάλη γιατί ένα χρόνο μετά το κίνημα των Νεοτούρκων μια οργάνωση αμφισβητούσε δημόσια το καθεστώς. Γράφει ο Αβραάμ Μπεναρόγια για την εκδήλωση αυτή:
«Η εργατική Λέσχη εκάλεσε πράγματι τας επιτροπάς των αλληλοβοηθητικών σωματείων: Το Διεθνές (Μικτό), του Μονοπωλίου καπνού (Ρεζή), των σιδηροδρομικών, των ισραηλιτών καπνεργατών, των Βουλγάρων και Ισραηλιτών τυπογράφων, των Ελλήνων αρτεργατών και οργανώνει την "εργατικήν παρέλασιν", ήτις υπήρξε ογκωδέστατην και μεγαλειώδης, ίση σχεδόν προς την επίσημον του Κομιτάτου. Προκήρυξις, τυπωμένη εις τέσσαρας γλώσσας (τουρκικήν, ελληνικήν, βουλγαρικήν, ίσπανo-εβραϊκήν) εμοιράσθη δωρεάν σε τρεις χιλιάδας αντίτυπα, Το "Μανιφέστο" αυτό ήτο μια διακήρυξις διά της οποίας ανηγγέλλετο η μετατροπή της 'Ίσραηλιτικής Εργατικής Λέσχης" εις ισραηλιτικόν τμήμα της υπό ίδρυσιν Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας, εκαλούντο δε και οι λοιποί σοσιαλισταί: Έλληνες, Τούρκοι, Βούλγαροι, όπως ιδρύσουν και αυτοί τα τμήματά των. 'Ή επιτυχία της δευτέρας σοσιαλιστικής διαδήλωσης ήτο ανέλπιστος. Όλοι ωμίλουν διά την νέαν οργάνωσιν, διά την Σοσιαλιαστικήν Ομοσπονδία, (Federation Socialiste)".
Τον Αύγουστο του 1909 έγινε το ιδρυτικό συνέδριο της Φεντερασιόν με αυτή τη σφραγίδα.
Τα υπόλοιπα με πρώτη ευκαιρία. Ελπίζω να έφθασες μέχρι εδώ αγαπητέ αναγνώστα.
25 Μαρ 2010
Για φαντάσου η φαντασία
να αποδειχθεί κοινοτοπία
(ποζεράδικη φωτογραφία included)
Διατρέχοντας την περίοδο ανάμεσα στην Παγκόσμια Έκθεση του 1893 στο Σικάγο και στα χρόνια που ακολουθούν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το βιβλίο ταξιδεύει από τις εργατικές ταραχές στο Κολοράντο ώς τη Νέα Υόρκη των αρχών του 20ού αιώνα, το Λονδίνο και το Γκέτινγκεν, τη Βενετία και τη Βιέννη, τα Βαλκάνια, την Κεντρική Ασία, τη Σιβηρία την εποχή της μυστηριώδους έκρηξης στην Τουνγκούσκα, το Μεξικό κατά τη διάρκεια της επανάστασης, το μεταπολεμικό Παρίσι, το Χόλιγουντ του βωβού κινηματογράφου, και ένα-δυο μέρη που δεν υπάρχουν καν στο χάρτη. Αναρχικοί, αεροπλόοι, τζογαδόροι, μεγιστάνες του πλούτου, ναρκομανείς, αθώοι και διεφθαρμένοι, μαθηματικοί, τρελοί επιστήμονες, σαμάνοι, πνευματιστές και ταχυδακτυλουργοί, κατάσκοποι, ντετέκτιβ, απατεώνισσες και μισθοφόροι, προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους, άλλες φορές με επιτυχία και άλλες όχι. Στο μεταξύ, ο Τόμας Πίντσον ενεργεί όπως συνήθως. Οι χαρακτήρες σταματούν ό,τι κάνουν για να τραγουδήσουν ως επί το πλείστον ανόητα τραγούδια. Εξασκούνται σε αλλόκοτες σεξουαλικές πρακτικές. Μιλάνε άγνωστες γλώσσες. Βιώνουν μια ψεύτικη θρησκευτικότητα και μια βλακώδη ακαματοσύνη. Αυτό που περιγράφεται ίσως να μην είναι ο πραγματικός κόσμος, αλλά, με μια-δυο μικρές προσαρμογές, ο κόσμος όπως θα μπορούσε να είναι.
Και η περιγραφή του "Αγριοι ντετέκτιβ" του Ρομπέρτο Μπολάνιο απ' το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Μια φυγή και μια εξαφάνιση από τη δεκαετία του '20 και μια αναζήτηση που ξεκινάει τη δεκαετία του '70 και συνεχίζεται μέχρι το τέλος του αιώνα, στην άγρια Πόλη του Μεξικού, στις ερήμους του βόρειου Μεξικού, στη σαντινιστική Νικαράγουα, στις ΗΠA, στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Αυστρία, στο Ισραήλ, ακόμα και στη σπαρασσόμενη από εμφύλιους πολέμους Αφρική - αυτό είναι το θέμα των "Άγριων ντετέκτιβ".
Ποιοι όμως είναι αυτοί οι "Άγριοι ντετέκτιβ" και γιατί αναζητούν τη Σεσάρεα Τιναχέρο; Και γιατί η γυναίκα αυτή εξαφανίστηκε στο ταραγμένο Μεξικό της δεκαετίας του '20; Και, τελικά, υπήρξε στ' αλήθεια αυτή η παράξενη γυναίκα; Στην πορεία των ερευνών τους, ο Αρτούρο Μπελάνο και ο Ουλίσες Λίμα συναντιούνται με Αυστριακούς νεοναζί, με συνταξιούχους ταυρομάχους, με κυνηγημένες πόρνες, με Λατινοαμερικάνους ποιητές και κατεστραμμένους εκδότες. Ένα παράξενο μυθιστόρημα, από τα κορυφαία του Μπολάνιο που γνωρίζει εξαιρετική επιτυχία σε όλο τον κόσμο. 16ο Βραβείο Εράλδε καλύτερου μυθιστορήματος και Διεθνές Βραβείο Ρόμουλο Γαλιέγος 1999.
Ακόμη και τα άσματα σήμερα εις διπλούν παίζουν (υπάρχει λόγος, λέμε):
23 Μαρ 2010
Τζαστ ντου ιτ
Στις 3 του Μάρτη ήμουν οργισμένος. Όταν προσφιλές μου άτομο ζήτησε να μάθει το λόγο της οργής μου, απάντησα κομματάκι απότομα: «Θέλω να δείρω έναν πασόκο». Το προσφιλές μου άτομο πισωπάτησε ορθώνοντας τα χέρια σε στάση άμυνας. (Χα, καλά το ψυλλιαζόμουν ότι είναι κι αυτός ένας πασόκος). Το έχω ξαναπεί: Δεν είμαι κατά της βίας. Δεν καταδίκασα, για παράδειγμα, τον ξυλοδαρμό του κυρίου Παναγόπουλου της ΓΣΕΕ. Καταδίκασα ωστόσο ολόψυχα τον εντέλει μη ξυλοδαρμό του.
Εξακολουθώ να θέλω να δείρω πασόκους. Όχι, όπως είπε πρόσφατα μέσα στη βουλή η κυρία γενική γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος Αλέκα Παπαρήγα, με πολιτικά επιχειρήματα («οι εργαζόμενοι θα σας πάρουν με τις πέτρες»). Όχι, θέλω πραγματικά να δείρω τους πασόκους. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το λεγόμενο ταξικό μίσος. Μάλλον δεν είναι. Διότι το ταξικό μίσος πρέπει να αναπτυχθεί προς τους πλουσίους, τους έχοντες και κατέχοντες, τα αφεντικά, δεξιά και αριστερά, τις τράπεζες, τους βιομηχάνους κτλ. Κατανοώ πως το μίσος που νιώθω αυτή τη στιγμή προς τους πασόκους είναι εκδικητικής, εκτονωτικής φύσεως και δεν διαφέρει πολύ από το μίσος που ολοφάνερα νιώθουν προς τους δημοσίους υπαλλήλους κάποιοι συνέλληνες, οι οποίοι μάλιστα επικροτούν τα κυβερνητικά μέτρα και επιχαίρουν για τα διαφαινόμενα δεινά των δημοσίων υπαλλήλων, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι τα δεινά πλέον χτυπάνε την πόρτα όλων, εκτός απ’ αυτών που συνήθως τη γλιτώνουν. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν φταίνε για τα οικονομικά μας δεινά. Κακά τα ψέματα, αυτό που κάποιους κατατρώει ωσάν σαράκι είναι η ζήλεια ψώρα μπροστά στο ενδεχόμενο κάποιοι άνθρωποι να μπορούν ίσως να δουλεύουν λιγότερο από τους άλλους.
Θεωρώ ότι οι πασόκοι φταίνε σε έναν μεγάλο βαθμό για τη σημερινή κοινωνική κατάσταση. Και προτού εξηγηθώ, να διευκρινίσω ότι δεν τα έχω με τους 60αρηδες και βάλε ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, αυτούς που θεωρούν, λανθασμένα βέβαια, ότι ψηφίζουν αριστερά, αυτούς που είχα κυνηγηθεί και ταλαιπωρηθεί απ’ την επάρατο δεξιά και που απ’ το ’81 και μετά ένιωσαν μια κάποια ασφάλεια. Όχι, αυτοί δεν με ενδιαφέρουν. Δεν έχω απαιτήσεις απ’ αυτούς.
Εχω την απαίτηση όμως από τους υπόλοιπους, ειδικά απ’ τους μορφωμένους, μοντέρνους συνομήλικούς μου, να μην είναι τόσο ψαράδες και χάφτες. Να μην κάνουν λες και γεννήθηκαν προχτές. Να γνωρίζουν την πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου. Να θυμούνται αν ο ΓΑΠ ήταν ή όχι υπουργός του κυρίου Σημίτη. Αν ήταν συνυπεύθυνος για την εισαγωγή των πρώτων πραγματικά σκληρών νεοφιλελεύθερων μέτρων στη χώρα μας. Ποιος ήταν αυτός που εισήγαγε τους όρους "διά βίου κατάρτιση" και "διά βίου εκπαίδευση"; Τον όρο «απασχολήσιμος»; Ποια κυβέρνηση έκανε τα χρηματιστηριακά παιχνιδάκια εθνικό σπορ; Ποια κυβέρνηση ανέλαβε και προετοίμασε τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Ποια κυβέρνηση έστειλε τα ΜΑΤ να δείρουν τους συνταξιούχους; Ποια κυβέρνηση έστειλε τα ΜΑΤ να δείρουν τους φοιτητές έξω απ’ τα εξεταστικά κέντρα, Ιούνη του 98, στο πρώτο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ; Ποια κυβέρνηση υιοθέτησε ασφαλίτικες, αστυνομοκρατικές πρακτικές, χρησιμοποιώντας χάπια και άλλες ουσίες σε νοσηλευόμενο ασθενη, ύποπτο για τρομοκρατία, προκειμένου να μιλήσει; Ποιο κόμμα ως κυβέρνηση έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ παραβίασης του πανεπιστημιακού ασύλου; Ποια κυβέρνηση άρχισε τις ιδιωτικοποιήσεις; Ποια κυβέρνηση ήταν σφιχταγκαλιασμένη με τα εκδοτικά – κατασκευαστικά – επιχειρηματικά συμφέροντα; Ποια κυβέρνηση υπέταξε την οικονομική ζωή του τόπου στο βωμό των οικονομικών δεικτών που έπρεπε να επιτευχθούν προκειμένου να μπούμε στην ΟΝΕ, παραποιώντας τους συγκεκριμένους δείκτες εντέλει; ΠΑΣΟΚ και Σημίτης είναι οι σωστές απαντήσεις, μην το ψάχνετε.
Θέλω λοιπόν να δείρω όσους πήγαν και ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, αγνοώντας το παρελθόν του. Πιστεύοντας τις εξαγγελίες του Γιωργάκη (λεφτά υπάρχουν -στις κάλτσες μήπως αγαπητέ Γιώργο;), που περίτρανα αποδείχθηκαν ψέματα. Και μην ακούσω τη γνωστή αηδία ότι «δεν ήξερε ο Γιώργος την κατάσταση». Αφενός υπάρχουν δημοσιεύματα που αποδεικνύουν ότι ήξερε πολύ καλά την κατάσταση από πριν, αφετέρου, στην περίπτωση που όντως δεν ήξερε, δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να ευσταθεί ως δικαιολογία η άγνοια. Τι είδους πολιτικός είναι αυτός που δεν γνωρίζει; Πόσο άσχετος; Στον πολίτη η άγνοια του νόμου δεν αποτελεί ελαφρυντικό. Γιατί να αποτελεί ελαφρυντικό η άγνοια της κατάστασης για τον πολιτικό; Τα δικαστήρια επίσης ασχολούνται με τον έντιμο ή μη πρότερο βίο του εκάστοτε κατηγορουμένου. Γιατί, ρε πασόκοι, που είχατε ελπίδες για μια καλύτερη Ελλάδα απ’ τον Γιωργάκη, δεν ασχοληθήκατε με τον πρότερο βίο του ΠΑΣΟΚ, πριν το ψηφίσετε;
ΥΓ. Το τραγουδάκι σπέσιαλ αφιερωμένο στο ΠΑΣΟΚ.
Εξακολουθώ να θέλω να δείρω πασόκους. Όχι, όπως είπε πρόσφατα μέσα στη βουλή η κυρία γενική γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος Αλέκα Παπαρήγα, με πολιτικά επιχειρήματα («οι εργαζόμενοι θα σας πάρουν με τις πέτρες»). Όχι, θέλω πραγματικά να δείρω τους πασόκους. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το λεγόμενο ταξικό μίσος. Μάλλον δεν είναι. Διότι το ταξικό μίσος πρέπει να αναπτυχθεί προς τους πλουσίους, τους έχοντες και κατέχοντες, τα αφεντικά, δεξιά και αριστερά, τις τράπεζες, τους βιομηχάνους κτλ. Κατανοώ πως το μίσος που νιώθω αυτή τη στιγμή προς τους πασόκους είναι εκδικητικής, εκτονωτικής φύσεως και δεν διαφέρει πολύ από το μίσος που ολοφάνερα νιώθουν προς τους δημοσίους υπαλλήλους κάποιοι συνέλληνες, οι οποίοι μάλιστα επικροτούν τα κυβερνητικά μέτρα και επιχαίρουν για τα διαφαινόμενα δεινά των δημοσίων υπαλλήλων, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι τα δεινά πλέον χτυπάνε την πόρτα όλων, εκτός απ’ αυτών που συνήθως τη γλιτώνουν. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν φταίνε για τα οικονομικά μας δεινά. Κακά τα ψέματα, αυτό που κάποιους κατατρώει ωσάν σαράκι είναι η ζήλεια ψώρα μπροστά στο ενδεχόμενο κάποιοι άνθρωποι να μπορούν ίσως να δουλεύουν λιγότερο από τους άλλους.
Θεωρώ ότι οι πασόκοι φταίνε σε έναν μεγάλο βαθμό για τη σημερινή κοινωνική κατάσταση. Και προτού εξηγηθώ, να διευκρινίσω ότι δεν τα έχω με τους 60αρηδες και βάλε ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, αυτούς που θεωρούν, λανθασμένα βέβαια, ότι ψηφίζουν αριστερά, αυτούς που είχα κυνηγηθεί και ταλαιπωρηθεί απ’ την επάρατο δεξιά και που απ’ το ’81 και μετά ένιωσαν μια κάποια ασφάλεια. Όχι, αυτοί δεν με ενδιαφέρουν. Δεν έχω απαιτήσεις απ’ αυτούς.
Εχω την απαίτηση όμως από τους υπόλοιπους, ειδικά απ’ τους μορφωμένους, μοντέρνους συνομήλικούς μου, να μην είναι τόσο ψαράδες και χάφτες. Να μην κάνουν λες και γεννήθηκαν προχτές. Να γνωρίζουν την πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου. Να θυμούνται αν ο ΓΑΠ ήταν ή όχι υπουργός του κυρίου Σημίτη. Αν ήταν συνυπεύθυνος για την εισαγωγή των πρώτων πραγματικά σκληρών νεοφιλελεύθερων μέτρων στη χώρα μας. Ποιος ήταν αυτός που εισήγαγε τους όρους "διά βίου κατάρτιση" και "διά βίου εκπαίδευση"; Τον όρο «απασχολήσιμος»; Ποια κυβέρνηση έκανε τα χρηματιστηριακά παιχνιδάκια εθνικό σπορ; Ποια κυβέρνηση ανέλαβε και προετοίμασε τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Ποια κυβέρνηση έστειλε τα ΜΑΤ να δείρουν τους συνταξιούχους; Ποια κυβέρνηση έστειλε τα ΜΑΤ να δείρουν τους φοιτητές έξω απ’ τα εξεταστικά κέντρα, Ιούνη του 98, στο πρώτο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ; Ποια κυβέρνηση υιοθέτησε ασφαλίτικες, αστυνομοκρατικές πρακτικές, χρησιμοποιώντας χάπια και άλλες ουσίες σε νοσηλευόμενο ασθενη, ύποπτο για τρομοκρατία, προκειμένου να μιλήσει; Ποιο κόμμα ως κυβέρνηση έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ παραβίασης του πανεπιστημιακού ασύλου; Ποια κυβέρνηση άρχισε τις ιδιωτικοποιήσεις; Ποια κυβέρνηση ήταν σφιχταγκαλιασμένη με τα εκδοτικά – κατασκευαστικά – επιχειρηματικά συμφέροντα; Ποια κυβέρνηση υπέταξε την οικονομική ζωή του τόπου στο βωμό των οικονομικών δεικτών που έπρεπε να επιτευχθούν προκειμένου να μπούμε στην ΟΝΕ, παραποιώντας τους συγκεκριμένους δείκτες εντέλει; ΠΑΣΟΚ και Σημίτης είναι οι σωστές απαντήσεις, μην το ψάχνετε.
Θέλω λοιπόν να δείρω όσους πήγαν και ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, αγνοώντας το παρελθόν του. Πιστεύοντας τις εξαγγελίες του Γιωργάκη (λεφτά υπάρχουν -στις κάλτσες μήπως αγαπητέ Γιώργο;), που περίτρανα αποδείχθηκαν ψέματα. Και μην ακούσω τη γνωστή αηδία ότι «δεν ήξερε ο Γιώργος την κατάσταση». Αφενός υπάρχουν δημοσιεύματα που αποδεικνύουν ότι ήξερε πολύ καλά την κατάσταση από πριν, αφετέρου, στην περίπτωση που όντως δεν ήξερε, δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να ευσταθεί ως δικαιολογία η άγνοια. Τι είδους πολιτικός είναι αυτός που δεν γνωρίζει; Πόσο άσχετος; Στον πολίτη η άγνοια του νόμου δεν αποτελεί ελαφρυντικό. Γιατί να αποτελεί ελαφρυντικό η άγνοια της κατάστασης για τον πολιτικό; Τα δικαστήρια επίσης ασχολούνται με τον έντιμο ή μη πρότερο βίο του εκάστοτε κατηγορουμένου. Γιατί, ρε πασόκοι, που είχατε ελπίδες για μια καλύτερη Ελλάδα απ’ τον Γιωργάκη, δεν ασχοληθήκατε με τον πρότερο βίο του ΠΑΣΟΚ, πριν το ψηφίσετε;
ΥΓ. Το τραγουδάκι σπέσιαλ αφιερωμένο στο ΠΑΣΟΚ.
18 Μαρ 2010
Στράικ ε ποζ - βογκ
Strike a post - Ωχ!
Ενα ποστάκι που είχα
υποσχεθεί του Κούνελου
υποσχεθεί του Κούνελου
Καμιά φορά η λογοτεχνία λέει πολύ όμορφα πράγματα, που δυστυχώς η ζωή η ίδια τα διαψεύδει και αποδεικνύει ότι πρόκειται απλώς για παπαργιές. Μια τέτοια όμορφη, καλογραμμένη παπαργιά ακολουθεί, απ' το βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, "Μεταξύ σφύρας και Αλιάκμονος", και στο τέλος θα εξηγήσω και το γιατί:
Θολωμένος ο Ζαρζώνης (σ.σ. ο κεντρικός χαρακτήρ του διηγήματος και αν δεν κάνω λάθος πραγματικό πρόσωπο και φωτογράφος) σκέφτεται μια φράση του Άνταμς:
"Ποτέ μια καλή φωτογραφία δεν ξεκινάει από μια θολή ιδέα".
Και ύστερα μια άλλη περίφημη φράση του:
"Δεν υπάρχουν καλοί κανόνες για έναν φωτογράφο. Υπάρχουν μόνο καλοί φωτογράφοι".
Κατόπιν θυμάται την απάντηση ενός δασκάλου του στη Θεσσαλονίκη, όταν τον ρώτησε:
"Τι να κάνω για να βγάζω καλές φωτογραφίες;"
Κι ο δάσκαλος:
"Να διαβάζεις λογοτεχνία".
"Ποτέ μια καλή φωτογραφία δεν ξεκινάει από μια θολή ιδέα".
Και ύστερα μια άλλη περίφημη φράση του:
"Δεν υπάρχουν καλοί κανόνες για έναν φωτογράφο. Υπάρχουν μόνο καλοί φωτογράφοι".
Κατόπιν θυμάται την απάντηση ενός δασκάλου του στη Θεσσαλονίκη, όταν τον ρώτησε:
"Τι να κάνω για να βγάζω καλές φωτογραφίες;"
Κι ο δάσκαλος:
"Να διαβάζεις λογοτεχνία".
Ε λοιπόν, αν είναι έτσι, γιατί οι δικές μου φωτογραφίες βγαίνουν σκατά; Μήπως γιατί διαβάζω λογοτεχνία στο χέσιμο;
ΥΓ. Προσωπικά δεν θυμάμαι να 'χει βγει καλύτερο τραγούδι σχετικό με τις φωτογραφίες απ' αυτό.
16 Μαρ 2010
Τζούλιες
Τυχαίες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό κοιτώντας τη φωτογραφία: Ιδια είν' τα αφεντικά, δεξιά, αριστερά και Τζουλιά - σοσιαλισμός της σαμπάνιας - στην υγειά της αχάριστης - στην υγειά των κορόιδων - πού είσαι Αντρέα για να δεις τα παιδιά της σαμπανιέρας - συμπληρώστε κατά το δοκούν στα σχόλια αμα δεν βαριέστε...Η τραγουδάρα καρακολλάει με το ποστ.
Η φωτό απεδώ.
12 Μαρ 2010
ΠΑΣΟΚ και ψέμα
Είναι γνωστό το ήθος του Πάγκαλου και η στάση του απέναντι σε όποιους διαφωνούν μαζί του. Συνήθως η κακοήθεια συμβαδίζει και με την ευκολία στο ψέμα, κάτι στο οποίο το ΠΑΣΟΚ έχει μεγάλη ιστορία από την εποχή του Ανδρέα. Αν υπήρχε ιδανική κοινωνία θα έπρεπε να σωφρονίζει όσους επιδίδονται στο ψέμα. Μάλιστα σε περιπτώσεις εξαγγελίας ψεμάτων από μέσα μαζικής ενημέρωσης το αδίκημα στην ιδανική κοινωνία θα έπρεπε να δικάζεται ως κακούργημα λόγω της πολλαπλάσιας ζημιάς που προκαλεί στην κοινωνία και κυρίως στα μυαλά των ανθρώπων του καναπέ.
Ο κύριος Πάγκαλος στο δελτίο του Μέγκα μέσα στα άλλα υπέροχα αναρωτήθηκε "υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη, όπου, όποιος νομίζει ότι δικαιούται κάτι ,καταλαμβάνει τα σχετικά γραφεία και τα καθιστά όμηρό του, εάν μου πείτε μία χώρα θα αποσύρω την αντίθεσή μου".
Γλύφοντας τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, ο θηλυκός Γκέμπελς και άριστος γνώστης των ευρωπαϊκών ζητημάτων, Όλγα Τρέμη, σπέυδει να απαντήσει "αν δεν είναι ρητορική ερώτηση κε Πάγκαλε σας απαντάω πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ" (λεπτό 2:40).
Η συζήτηση αφορούσε φυσικά στις αντιδράσεις των εργαζομένων που κατέλαβαν το υπουργείο οικονομικών, το κλείσιμο της πανεπιστημίου κλπ.
Παραθέτω τις πρόσφατες, όχι τόσο βίαιες, αντιδράσεις από άλλες Ευρωπαικές χώρες απέναντι σε μέτρα των κυβερνήσεων ή των εργοδοτών.
Χθες Παρίσι κατάληψη από εργαζόμενους του Assistance publique-Hôpitaux de Paris ενάντια στο "πάγωμα των προσλήψεων και στην αναδιάρθρωση"
Χθες κατάληψη σχολείου (κοντά στη Λυόν) από καθηγητές με εκπαιδευτικά αιτήματα στο πλαίσιο της σημερινής εκπαιδευτικής απεργίας.
Εδώ κλείσιμο του μεγάρου δικαστηρίων Παρισιού από δικηγόρους δικαστές κόντρα στη μεταρρύθμιση της κυβέρνησης, εδώ απεργία σκουπιδιάρηδων στη Μασσαλία, εδώ κατάληψη και σπάσιμο των γραφείων της πετρελαϊκής Τοτάλ από εργαζόμενους. Αυτά είναι μερικά παραδείγματα από τις δύο τελευταίες μέρες στη Γαλλία. Φυσικά δε χρειάζεται να είσαι γκουρού πολιτικής σκέψης για να καταλάβεις πως όταν κάποιες κοινωνικές ομάδες θίγονται, μειώνεται η νομιμοποίηση της εξουσίας και οι εργαζόμενοι αντιδρούν με μέσα και τρόπους που στη συνείδησή τους είναι νόμιμα. Αν η εξουσία θεωρεί οτί απειλείται, αντιδρά με καταστολή, ενώ, αν επιδιώκει κοινωνική συναίνεση, συνδιαλέγεται. Σε μία άλλη περίπτωση η εξουσία ενεργοποιεί μια άλλη κοινωνική ομάδα εναντίον αυτών που διαμαρτύρονται-παρακωλύουν τη "νομιμότητα". Ο Πάγκαλος με το εύκολο ψέμα και με τη προτροπή λίγο αργότερα (στο 7:15 του βίντεο) στον αγανακτισμένο πολίτη να αντιδράσει εναντίον αυτών που παρακωλύουν τη νομιμότητα, ανήκει στην τελευταία κατηγορία προσπαθώντας να πείσει για το άλογο των κινητοποιήσεων με ένα καθόλου πειστικό επιχείρημα από αυτά που κατά καιρούς έχει χρησιμοποιήσει ο Καρατζαφέρης, ο Ν. Κακλαμάνης και πολλοί άλλοι: "έχετε δει αυτά να συμβαίνουν πουθενά αλλού στην Ευρώπη;". Οι πίθηκοι του καναπέ εκστασιασμένοι λένε ΟΧΙ και ως γνήσιοι Ευρωπαίοι κατανοούν το επιχείρημα του Πάγκαλου ότι πρέπει να μιμηθούμε τις χώρες της ΕΕ και να καταστείλουμε παρόμοιες αντιδράσεις (κλεισίματα δρόμων, καταλήψεις και γιατί όχι απεργίες). Φυσικά ο πίθηκος του καναπέ που ακούει εκείνη την ώρα την Τρέμη και τον Πάγκαλο δεν έχει ενημερωθεί για το τι πραγματικά συμβαίνει στην Ευρώπη από την Ισλανδία έως την Πορτογαλία, γιατί τα ΜΜΕ δεν του δείχνουν ποτέ απεργίες, κινητοποιήσεις, καταλήψεις, σπασίματα τραπεζών (ναι συμβαίνουν και αυτά) κλπ από την Ευρώπη. Του δείχνουν μόνο το κωλοδάχτυλο της Αφροδίτης της Μήλου και το κωλομάγουλο της Τζούλιας.
Και συνεχίζει ο θρασύτατος ψεύτης Πάγκαλος λεπτό 3:22 στο βίντεο: "είναι λαϊκό αίτημα το φορολογικό νομοσχέδιο για να επέλθει εξισορρόπηση των βαρών". Παρά το γεγονός ότι ακόμα και οι δημοσκοπήσεις των φιλοκυβερνητικών εφημερίδων έδειξαν ότι μόνο λαϊκό αίτημα δεν είναι τα νέα μέτρα, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης παπαρολογίζει και οι "έγκυροι" δημοσιογράφοι κάθονται σούζα (και ας είναι οι ίδιοι που στη δική τους δημοσκόπηση βγάζουν ότι ο κόσμος είναι κατα πλειονότητα κατά των μέτρων).
Συνεχίζουμε γιατί σε κάθε δευτερόλεπτο ο Πάγκαλος ξεστομίζει και ένα ψέμα. Λεπτό 7:38: "πόσοι αποδοκίμασαν (από) τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τον ξυλοδαρμό του Παναγόπουλου;" Εδώ πάλι εμπνευσμένος από την πολιτική σκέψη της άκρας δεξιάς, ο Πάγκαλος ζητάει πιστοποιητικά φρονημάτων και δημοκρατικής νομιμότητας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η ίδια ιστορία που έχει γίνει με τους κουκουλοφόρους, το σπάσιμο τραπεζών κλπ κλπ για τα οποία κυρίως ο Καρατζαφέρης αλλά συχνά πυκνά και το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που φλερτάρει με το φασιστικό πολιτικό λόγο (π.χ. Χρυσοχοΐδης, Πάγκαλος) ζητούν "να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ να καταδικάσει". Ακόμα και αν βγαίνει πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ και καταδικάζει τη βία, το πες-πες και η λάσπη ανθρώπων σαν τον Πάγκαλο μένει. Έτσι και στο δελτίο του Μέγκα, αφού είπε το παραπάνω ψεματάκι του και αφού είπε ότι ξέρει τα ονόματα αυτών που "δείραν" τον Παναγόπουλο έστειλε πάλι τη μπάλα εκτός γηπέδου. Εδώ και εδώ η καταδίκη του περιστατικού με τον Παναγόπουλο από τα πιο επίσημα χείλη του ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρας, Λαφαζάνης και Παπαδημούλης).
Δεν θα συνεχίσω με τα ψέματα και τις ανακρίβειες που ξεστομίζει ο Πάγκαλος σε κάθε δεύτερο της συνέντευξής του στο Μέγκα. θα σταθώ μόνο σε κάτι τελευταίο, που καταδεικνύει τη φασιστική πολιτική του αντίληψη για όσους διαφωνούν με τα μέτρα της κυβέρνησής του. Στην ερώτηση του Τσίμα για το αν θα πρέπει η κυβέρνηση να έρθει σε συνεννόηση με τη μερίδα του ελληνικού λαού που αντιδρά στα μέτρα (λεπτό 0:40 και έπειτα του βίντεο),
ο Πάγκαλος δείχνει την ώριμη πολιτική αντίληψη ένος πολιτικού 30ετίας μιας δημοκρατικής παράταξης. Απαντάει: "Η μερίδα η δικιά σας πόση είναι; Γιατί μια μερίδα εστιατορίου είναι γνωστό είναι 300 γραμμάρια. Η μερίδα ποια είναι; Πέντε είναι μερίδα; Δέκα-είκοσι τραμπούκοι είναι μερίδα; 50 τραμπούκοι είναι μερίδα;".
Κοινώς όσοι αντιδρούν στα μέτρα κατά τον Πάγκαλο είναι τραμπούκοι. Επιπλέον είναι 50-100 άτομα. Όταν ο Τσίμας του υπενθυμίζει (1:09 στο βίντεο) τα δημοσκοπικά ευρήματα (ότι δηλαδή η κοινή γνώμη είναι κατά των μέτρων), ο γνώστης μερίδας εστιατορίου προς στιγμή παύει να μιλάει και αναλαμβάνει να βγάλει το φίδι από την τρύπα ο γνωστός και μη εξαιρετέος Πρετεντέρης. Και η συζήτηση γυρνάει ξανά στο ποια είναι τα όρια της νομιμότητας μιας διαμαρτυρίας. Σε αυτό το θέμα δηλαδή που, όπως είπαμε παραπάνω, ο Πάγκαλος είχε δώσει ρέστα Γκεμπελισμού προηγουμένως λέγοντας ότι αυτά τα πράγματα δε γίνονται πουθενά στην Ευρώπη.
Όπως έχει ειπωθεί ξανά εδώ, ο ψεύτης και ο κλέφτης των πρώτο χρόνο χαίρεται. Όμως, αν ο νοικοκύρης είναι μαλάκας, τότε, ο ψεύτης και ο κλέφτης χαίρεται μια ζωή. Στο χέρι του νοικοκύρη είναι να αφήσει τον καναπέ και να βγει στο δρόμο.
Υ.Γ. Στο 7:55 ο Πάγκαλος μας λέει ότι η Πορτογαλία δανείστηκε με χαμηλότερο επιτόκιο γιατί έχει χρέος μικρότερο από την Ελλάδα κατά 100% επειδή η Ελλάδα έχει χρεός 130%, ενώ η Πορτογαλία 80%. Πέραν των μαθηματικών του Πάγκαλου που μάλλον δεν είναι πολύ καλά (το 100% του 80 είναι 160%), σύμφωνα με τα στοιχεία του ΔΝΤ για το 2009, η Ελλάδα έχει δημόσιο χρέος : 108% και η Πορτογαλία 75%. Ωστόσο στο συνολικό χρεός τα ποσοστά έχουν: Ελλάδα 179%, Πορτογαλία 197% του ΑΕΠ και στο εξωτερικό χρεός, δηλαδή πόσα χρωστάει μια χώρα σε ξένες τράπεζες (αυτές που μας δανείζουν για να ξεπληρώσουμε παλιότερα δάνειά τους): Ελλάδα 89,5% του ΑΕΠ, Πορτογαλία 130% του ΑΕΠ.
Πόσο ψεύτης;
Γλύφοντας τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, ο θηλυκός Γκέμπελς και άριστος γνώστης των ευρωπαϊκών ζητημάτων, Όλγα Τρέμη, σπέυδει να απαντήσει "αν δεν είναι ρητορική ερώτηση κε Πάγκαλε σας απαντάω πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ" (λεπτό 2:40).
Παραθέτω τις πρόσφατες, όχι τόσο βίαιες, αντιδράσεις από άλλες Ευρωπαικές χώρες απέναντι σε μέτρα των κυβερνήσεων ή των εργοδοτών.
Χθες Παρίσι κατάληψη από εργαζόμενους του Assistance publique-Hôpitaux de Paris ενάντια στο "πάγωμα των προσλήψεων και στην αναδιάρθρωση"
Χθες κατάληψη σχολείου (κοντά στη Λυόν) από καθηγητές με εκπαιδευτικά αιτήματα στο πλαίσιο της σημερινής εκπαιδευτικής απεργίας.
Εδώ κλείσιμο του μεγάρου δικαστηρίων Παρισιού από δικηγόρους δικαστές κόντρα στη μεταρρύθμιση της κυβέρνησης, εδώ απεργία σκουπιδιάρηδων στη Μασσαλία, εδώ κατάληψη και σπάσιμο των γραφείων της πετρελαϊκής Τοτάλ από εργαζόμενους. Αυτά είναι μερικά παραδείγματα από τις δύο τελευταίες μέρες στη Γαλλία. Φυσικά δε χρειάζεται να είσαι γκουρού πολιτικής σκέψης για να καταλάβεις πως όταν κάποιες κοινωνικές ομάδες θίγονται, μειώνεται η νομιμοποίηση της εξουσίας και οι εργαζόμενοι αντιδρούν με μέσα και τρόπους που στη συνείδησή τους είναι νόμιμα. Αν η εξουσία θεωρεί οτί απειλείται, αντιδρά με καταστολή, ενώ, αν επιδιώκει κοινωνική συναίνεση, συνδιαλέγεται. Σε μία άλλη περίπτωση η εξουσία ενεργοποιεί μια άλλη κοινωνική ομάδα εναντίον αυτών που διαμαρτύρονται-παρακωλύουν τη "νομιμότητα". Ο Πάγκαλος με το εύκολο ψέμα και με τη προτροπή λίγο αργότερα (στο 7:15 του βίντεο) στον αγανακτισμένο πολίτη να αντιδράσει εναντίον αυτών που παρακωλύουν τη νομιμότητα, ανήκει στην τελευταία κατηγορία προσπαθώντας να πείσει για το άλογο των κινητοποιήσεων με ένα καθόλου πειστικό επιχείρημα από αυτά που κατά καιρούς έχει χρησιμοποιήσει ο Καρατζαφέρης, ο Ν. Κακλαμάνης και πολλοί άλλοι: "έχετε δει αυτά να συμβαίνουν πουθενά αλλού στην Ευρώπη;". Οι πίθηκοι του καναπέ εκστασιασμένοι λένε ΟΧΙ και ως γνήσιοι Ευρωπαίοι κατανοούν το επιχείρημα του Πάγκαλου ότι πρέπει να μιμηθούμε τις χώρες της ΕΕ και να καταστείλουμε παρόμοιες αντιδράσεις (κλεισίματα δρόμων, καταλήψεις και γιατί όχι απεργίες). Φυσικά ο πίθηκος του καναπέ που ακούει εκείνη την ώρα την Τρέμη και τον Πάγκαλο δεν έχει ενημερωθεί για το τι πραγματικά συμβαίνει στην Ευρώπη από την Ισλανδία έως την Πορτογαλία, γιατί τα ΜΜΕ δεν του δείχνουν ποτέ απεργίες, κινητοποιήσεις, καταλήψεις, σπασίματα τραπεζών (ναι συμβαίνουν και αυτά) κλπ από την Ευρώπη. Του δείχνουν μόνο το κωλοδάχτυλο της Αφροδίτης της Μήλου και το κωλομάγουλο της Τζούλιας.
Και συνεχίζει ο θρασύτατος ψεύτης Πάγκαλος λεπτό 3:22 στο βίντεο: "είναι λαϊκό αίτημα το φορολογικό νομοσχέδιο για να επέλθει εξισορρόπηση των βαρών". Παρά το γεγονός ότι ακόμα και οι δημοσκοπήσεις των φιλοκυβερνητικών εφημερίδων έδειξαν ότι μόνο λαϊκό αίτημα δεν είναι τα νέα μέτρα, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης παπαρολογίζει και οι "έγκυροι" δημοσιογράφοι κάθονται σούζα (και ας είναι οι ίδιοι που στη δική τους δημοσκόπηση βγάζουν ότι ο κόσμος είναι κατα πλειονότητα κατά των μέτρων).
Συνεχίζουμε γιατί σε κάθε δευτερόλεπτο ο Πάγκαλος ξεστομίζει και ένα ψέμα. Λεπτό 7:38: "πόσοι αποδοκίμασαν (από) τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τον ξυλοδαρμό του Παναγόπουλου;" Εδώ πάλι εμπνευσμένος από την πολιτική σκέψη της άκρας δεξιάς, ο Πάγκαλος ζητάει πιστοποιητικά φρονημάτων και δημοκρατικής νομιμότητας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η ίδια ιστορία που έχει γίνει με τους κουκουλοφόρους, το σπάσιμο τραπεζών κλπ κλπ για τα οποία κυρίως ο Καρατζαφέρης αλλά συχνά πυκνά και το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που φλερτάρει με το φασιστικό πολιτικό λόγο (π.χ. Χρυσοχοΐδης, Πάγκαλος) ζητούν "να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ να καταδικάσει". Ακόμα και αν βγαίνει πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ και καταδικάζει τη βία, το πες-πες και η λάσπη ανθρώπων σαν τον Πάγκαλο μένει. Έτσι και στο δελτίο του Μέγκα, αφού είπε το παραπάνω ψεματάκι του και αφού είπε ότι ξέρει τα ονόματα αυτών που "δείραν" τον Παναγόπουλο έστειλε πάλι τη μπάλα εκτός γηπέδου. Εδώ και εδώ η καταδίκη του περιστατικού με τον Παναγόπουλο από τα πιο επίσημα χείλη του ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρας, Λαφαζάνης και Παπαδημούλης).
Δεν θα συνεχίσω με τα ψέματα και τις ανακρίβειες που ξεστομίζει ο Πάγκαλος σε κάθε δεύτερο της συνέντευξής του στο Μέγκα. θα σταθώ μόνο σε κάτι τελευταίο, που καταδεικνύει τη φασιστική πολιτική του αντίληψη για όσους διαφωνούν με τα μέτρα της κυβέρνησής του. Στην ερώτηση του Τσίμα για το αν θα πρέπει η κυβέρνηση να έρθει σε συνεννόηση με τη μερίδα του ελληνικού λαού που αντιδρά στα μέτρα (λεπτό 0:40 και έπειτα του βίντεο),
Κοινώς όσοι αντιδρούν στα μέτρα κατά τον Πάγκαλο είναι τραμπούκοι. Επιπλέον είναι 50-100 άτομα. Όταν ο Τσίμας του υπενθυμίζει (1:09 στο βίντεο) τα δημοσκοπικά ευρήματα (ότι δηλαδή η κοινή γνώμη είναι κατά των μέτρων), ο γνώστης μερίδας εστιατορίου προς στιγμή παύει να μιλάει και αναλαμβάνει να βγάλει το φίδι από την τρύπα ο γνωστός και μη εξαιρετέος Πρετεντέρης. Και η συζήτηση γυρνάει ξανά στο ποια είναι τα όρια της νομιμότητας μιας διαμαρτυρίας. Σε αυτό το θέμα δηλαδή που, όπως είπαμε παραπάνω, ο Πάγκαλος είχε δώσει ρέστα Γκεμπελισμού προηγουμένως λέγοντας ότι αυτά τα πράγματα δε γίνονται πουθενά στην Ευρώπη.
Όπως έχει ειπωθεί ξανά εδώ, ο ψεύτης και ο κλέφτης των πρώτο χρόνο χαίρεται. Όμως, αν ο νοικοκύρης είναι μαλάκας, τότε, ο ψεύτης και ο κλέφτης χαίρεται μια ζωή. Στο χέρι του νοικοκύρη είναι να αφήσει τον καναπέ και να βγει στο δρόμο.
Άποψη της πορείας που έκανε χθες η μερίδα 50-100 τραμπούκων που διαφωνούν με τα μέτρα της κυβέρνησης του κου Πάγκαλου
Υ.Γ. Στο 7:55 ο Πάγκαλος μας λέει ότι η Πορτογαλία δανείστηκε με χαμηλότερο επιτόκιο γιατί έχει χρέος μικρότερο από την Ελλάδα κατά 100% επειδή η Ελλάδα έχει χρεός 130%, ενώ η Πορτογαλία 80%. Πέραν των μαθηματικών του Πάγκαλου που μάλλον δεν είναι πολύ καλά (το 100% του 80 είναι 160%), σύμφωνα με τα στοιχεία του ΔΝΤ για το 2009, η Ελλάδα έχει δημόσιο χρέος : 108% και η Πορτογαλία 75%. Ωστόσο στο συνολικό χρεός τα ποσοστά έχουν: Ελλάδα 179%, Πορτογαλία 197% του ΑΕΠ και στο εξωτερικό χρεός, δηλαδή πόσα χρωστάει μια χώρα σε ξένες τράπεζες (αυτές που μας δανείζουν για να ξεπληρώσουμε παλιότερα δάνειά τους): Ελλάδα 89,5% του ΑΕΠ, Πορτογαλία 130% του ΑΕΠ.Πόσο ψεύτης;
8 Μαρ 2010
Θα μας δείχνει ο ΣΚΑΪ
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο Καραμανλής ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Ήξερε ότι στις αρχές του 10 θα πρέπει να μας βάλει κωλοδάκτυλο χοντρό. Αλλά είχε πίσω του το Δεκέμβρη και δε μπορούσε να ρισκάρει. Ίσως να του είχαν ζητήσει μέτρα από πιο πριν οι Ευρωπαίοι και αυτός να τους τρόμαζε με σκιάχτρο τον Δεκέμβρη και το φόβο μήπως τα επεισόδια επεκταθούν και στο δικό τους χωριό. Επίσης οι μεγαλοΠΑΣΟΚΟΙ συνδικαλιστές θα είχαν αυτοπυρποληθεί στη μέση της πλατείας για τα μέτρα της βρώμικης δεξιάς. Τώρα είναι πιο λάου.
Ανεξάρτητα από το ποιος μας φταίει και έχουμε φτάσει μέχρι εδώ, (να πω ότι αυτό το κείμενο του Σαλαδίνου ήταν ότι καλύτερο έχω διαβάσει ΠΑΝΤΟΥ για όσα μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση) το βιοτικό μας επίπεδο θα πέσει 15 με 20% λένε. Μόνο μια ερώτηση με ταλανίζει εδώ και χρόνια. Μα καλά, σκεφτόμουνα όσο έβλεπα ρεμούλες και σπέκουλες με τα ευρωπαϊκά λεφτά από εδώ και από εκεί, τόσο πολύ μαλάκες τους έχουμε πιάσει αυτούς τους Ευρωπαίους; Τι διάολο; Μάλιστα θυμάμαι όταν συζητούσαμε με κάτι παιδιά για μια κομπίνα που σχεδίαζε να κάνει ένας από αυτούς με λεφτά επιχορηγήσεων. Ξέρετε τα γνωστά, κάνει εικονική επιχείρηση με 0 εργαζόμενους και τέτοια και παίρνει επιχορήγηση. Όταν του λέγαμε ότι τα λεφτά αυτά είναι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ότι θα του πιάσουν το κώλο γελούσε τρανταχτά και μας έλεγε απερίφραστα ότι θα του κλάσουν μια μάντρα.
Και του την έκλασαν.
Τες πα για να γυρίσω σε αυτό που έλεγα. Οι σημερινοί τριαντάρηδες είναι για μένα μια καταραμένη γενιά. Χωρίς ιδιαίτερους αγώνες και με το εμβόλιο του να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι. Βλέπεις μεγαλώσαμε με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα που οποιοσδήποτε μπορούσε με τα κατάλληλα κονέξια να πάρει μια θέση τεχνικού στον ΟΤΕ ή στη ΔΕΗ ή οπουδήποτε. «Να σε βάλει ο πατέρας στου σε κανά ΟΤΕ» έλεγε η γιαγιά μου τότε. Κάτσε. Ακόμα μου το λέει. Η γιαγιά μου φυσικά, βλέποντας ότι ο κάθε τυχάρπαστος γινόταν δημόσιος υπάλληλος πίστευε ότι ήταν κάτι εύκολο. Μόνο που ο δικός μου πατέρας είχε επιλέξει να είναι κουμουνιστής.
Η συνεχής έννοια των γονιών μας ήταν να μη περάσουμε ότι αυτοί. Για θυμηθείτε κάποιοι από εσάς γεννημένους στα τέλη του 70. Πόσες ιστορίες έχετε ακούσει από τους γονείς σας για το πόσο φτωχικά ήταν τα παιδικά τους χρόνια; Πόσες ιστορίες έχετε ακούσει από τους δικούς τους γονείς για το πόση πείνα υπήρχε στην δική τους εποχή; «Γι’ αυτό επιμένω και στα λέω, για να μη περάσεις ότι και εγώ» μας έλεγαν. Και να που φτάσαμε μέχρις εδώ. Αναρωτιέμαι τι έχουν να μας που όλοι αυτοί που έκαναν αγώνες τη δεκαετία του 70 και του 80 και τελικά κατάφεραν να κάνουν τα παιδιά τους να επιστρέφουν πίσω σε αυτές τις δεκαετίες. Είχε τελικά ο αγώνας του αντίκτυπο; Πέτυχαν;
Αμφιβάλλω. Πολύ.
Αυτό που θυμάμαι σε όλες τις ιστορίες που μου έλεγαν όταν ήμουν μικρός, ή μάλλον άκουγα όταν ήμουν μικρός, είναι ότι σε όλες υπήρχε ένας τουλάχιστο που ήταν η κορυφή του χωριού γιατί είχε γη. Που σημαίνει ότι είχε λεφτά εκείνη την εποχή. Επίσης σε όλες τις ιστορίες υπάρχουν θέματα από κάθε σπίτι ξεχωριστά. Δηλαδή κάθε ιστορία είχε να κάνει με ένα σπίτι, μια οικογένεια. Δεν ήταν ιστορίες του χωριού. Δε θυμάμαι γιορτές, μαζέματα και κοινές διαδρομές. Πράγμα που σημαίνει ότι ο κόσμος απομονώθηκε στη κακομοιριά του. Το πρόβλημα λοιπόν για μένα δεν είναι μόνο ότι θα γυρίσουμε σε μια τέτοια εποχή. Έτσι σκατά που τα κάνανε θα γυρίσουμε. Το πρόβλημα για εμένα είναι ότι θα γυρίσουμε στα δεδομένα αυτής της εποχής αλλά με ένα σωρό από πάνω. Με δάνειο για σπίτι, δάνειο για αμάξι, δυο ή τρεις τουλάχιστο πιστωτικές κάρτες και κάνα καταναλωτικό.
Μη βιαστείτε οι περισσότεροι να πείτε καλά να πάθουν όσοι είναι σε αυτήν την κατάσταση και ας πρόσεχαν. Φανταστείτε μια οικογένεια με 2 παιδιά στα φροντιστήρια και ένα δάνειο που πήραν για το σπίτι πριν δεκαπέντε χρόνια. Ένα δάνειο για το αυτοκίνητο που χρειάστηκε να αλλάξουν πριν από πέντε χρόνια και ίσα ίσα τώρα το ξεπληρώνουν για να τους πουν ότι θα πρέπει να πάρουν άλλο τώρα γιατί θα χρεωθούν με τα καινούργια τέλη κυκλοφορίας ένα σκασμό λεφτά. (άλλη μια μαλακία της σημερινής κυβέρνησης που μέσα στα πολλά ξεχάσαμε). Νομίζω ότι καταλάβατε τι θέλω να πω.
Θα φτάσουμε σε σημείο να κοιτάμε πόσες σακούλες κρατάει γυρνώντας από το Σούπερ Μάρκετ η γειτόνισσα. Να μιλάμε με εκείνο το ζηλόφθονο ύφος για όποιον κλέβει λεφτά και δεν τον πιάνουν. Γιατί δε θα ζηλεύουμε τα λεφτά του αλλά το ότι κλέβει και εμείς δε μπορούμε. Προσθέστε ένα μείγμα από μετανάστες και ανεργία και έχετε ένα εκρηκτικό κοκτέηλ.
Θα γίνουμε πιο κακοί από ότι σήμερα. Θα γίνουμε ζώα.
Αυτό που με εκνευρίζει πολύ περισσότερο από όλα είναι ΚΑΙ ΠΑΛΙ οι νέοι άνθρωποι έχουν αφεθεί απ’ έξω. Φωνάζουν όλοι για τα επιδόματα που κόπηκαν και λένε για τα λεφτά τους. Κουβέντα για τους νέους που είναι τα παιδιά τους τα ίδια. Με τι συνθήκες μπαίνουν αυτά σε αυτή την κωλοαγορά εργασίας; Δείχνουν και ξαναδείχνουν ρεπορτάζ για τις συντάξεις. Βεβαίως και δε το συζητάμε ότι το να δουλεύεις μια ζωή και μετά να σου λένε πάρ’ τα τρια μου είναι απαράδεκτο. Ποιος όμως ρώτησε τους νέους ανθρώπους αν θα καταφέρουν ποτέ να πάρουν σύνταξη. Δουλεύουν οι νέοι άνθρωποι με ένσημα;
Ποιο από τα κανάλια ασχολήθηκε με τους νέους; Κανένα. Απολύτως. Έδειξε μόνο ένα ρεπορτάζ ο Αντ1 που είχε νέους που έλεγαν χαμογελαστοί στην κάμερα ότι καλά έκανε η κυβέρνηση και πήρε τα μέτρα.
Θα τρελαθούμε δηλαδή.
Διαβάζω στις εφημερίδες αφιερώματα σχετικά με το πόσο από το εισόδημα τους χάνουν τα νοικοκυριά μετά τα νέα μέτρα. Και διαβάζω τα παραδείγματα: Εργαζόμενος μισθωτός με μισθό 8.500€ (!) και οικία που πιάνει 500.000. Δημόσιοι υπάλληλοι γονείς με 2 παιδιά με μισθό ο καθένας τους 2.000. Τα ίδια κάνει και η τηλεόραση. Η μόνη αναφορά που κάνουν στους νέους είναι στην κατηγορία των 700 ευρώ που ζουν με τους γονείς τους!
Τους ειδοποιώ λοιπόν ότι υπάρχουν και οικογένειες τεσσάρων ή τριών ατόμων που πρόσφατα ξεκίνησαν την πορεία τους. Όπως η δική μου και αυτή του Μετεωρίτη (καιρό έχουμε να τα πούμε βρε!). Με γονείς που οι μισθοί τους δε ξεπερνούν τις 2.000-2.500 € ΜΑΖΙ. Τι θα κάνουν αυτοί αν σπάσει κανένας διάολος το ποδάρι και ο ένας χάσει τη δουλειά του; Με τα νέα δεδομένα δεν είναι απίθανό κάτι τέτοιο να γίνει. Γιατί δεν αναφέρεστε καθόλου σε αυτούς;
Σας ξαναλέω. Θα γίνουμε ζώα. Και θα φάμε ο ένας τον άλλο.
Και επειδή δε το έχω κάνει ακόμα σας παραθέτω και μια φωτογραφία του μικρού Πάμπλο (από τον Γκαρσία)
Είναι τη στιγμή που ο μικρός Θεός Θώρ επεξεργάζεται το "προϊόν"
ΥΓ Ρε Σαλαδίνε....ρε λες να γίνει ρε;ΡΕ ΛΕΣ;;;;;Πφφφφφ ας περιμένουμε να δουμε τι θα γίνει με τον Παπαναστασιακό ε;Ε ρε θα σκάσουμε...
Ανεξάρτητα από το ποιος μας φταίει και έχουμε φτάσει μέχρι εδώ, (να πω ότι αυτό το κείμενο του Σαλαδίνου ήταν ότι καλύτερο έχω διαβάσει ΠΑΝΤΟΥ για όσα μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση) το βιοτικό μας επίπεδο θα πέσει 15 με 20% λένε. Μόνο μια ερώτηση με ταλανίζει εδώ και χρόνια. Μα καλά, σκεφτόμουνα όσο έβλεπα ρεμούλες και σπέκουλες με τα ευρωπαϊκά λεφτά από εδώ και από εκεί, τόσο πολύ μαλάκες τους έχουμε πιάσει αυτούς τους Ευρωπαίους; Τι διάολο; Μάλιστα θυμάμαι όταν συζητούσαμε με κάτι παιδιά για μια κομπίνα που σχεδίαζε να κάνει ένας από αυτούς με λεφτά επιχορηγήσεων. Ξέρετε τα γνωστά, κάνει εικονική επιχείρηση με 0 εργαζόμενους και τέτοια και παίρνει επιχορήγηση. Όταν του λέγαμε ότι τα λεφτά αυτά είναι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ότι θα του πιάσουν το κώλο γελούσε τρανταχτά και μας έλεγε απερίφραστα ότι θα του κλάσουν μια μάντρα.
Και του την έκλασαν.
Τες πα για να γυρίσω σε αυτό που έλεγα. Οι σημερινοί τριαντάρηδες είναι για μένα μια καταραμένη γενιά. Χωρίς ιδιαίτερους αγώνες και με το εμβόλιο του να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι. Βλέπεις μεγαλώσαμε με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα που οποιοσδήποτε μπορούσε με τα κατάλληλα κονέξια να πάρει μια θέση τεχνικού στον ΟΤΕ ή στη ΔΕΗ ή οπουδήποτε. «Να σε βάλει ο πατέρας στου σε κανά ΟΤΕ» έλεγε η γιαγιά μου τότε. Κάτσε. Ακόμα μου το λέει. Η γιαγιά μου φυσικά, βλέποντας ότι ο κάθε τυχάρπαστος γινόταν δημόσιος υπάλληλος πίστευε ότι ήταν κάτι εύκολο. Μόνο που ο δικός μου πατέρας είχε επιλέξει να είναι κουμουνιστής.
Η συνεχής έννοια των γονιών μας ήταν να μη περάσουμε ότι αυτοί. Για θυμηθείτε κάποιοι από εσάς γεννημένους στα τέλη του 70. Πόσες ιστορίες έχετε ακούσει από τους γονείς σας για το πόσο φτωχικά ήταν τα παιδικά τους χρόνια; Πόσες ιστορίες έχετε ακούσει από τους δικούς τους γονείς για το πόση πείνα υπήρχε στην δική τους εποχή; «Γι’ αυτό επιμένω και στα λέω, για να μη περάσεις ότι και εγώ» μας έλεγαν. Και να που φτάσαμε μέχρις εδώ. Αναρωτιέμαι τι έχουν να μας που όλοι αυτοί που έκαναν αγώνες τη δεκαετία του 70 και του 80 και τελικά κατάφεραν να κάνουν τα παιδιά τους να επιστρέφουν πίσω σε αυτές τις δεκαετίες. Είχε τελικά ο αγώνας του αντίκτυπο; Πέτυχαν;
Αμφιβάλλω. Πολύ.
Αυτό που θυμάμαι σε όλες τις ιστορίες που μου έλεγαν όταν ήμουν μικρός, ή μάλλον άκουγα όταν ήμουν μικρός, είναι ότι σε όλες υπήρχε ένας τουλάχιστο που ήταν η κορυφή του χωριού γιατί είχε γη. Που σημαίνει ότι είχε λεφτά εκείνη την εποχή. Επίσης σε όλες τις ιστορίες υπάρχουν θέματα από κάθε σπίτι ξεχωριστά. Δηλαδή κάθε ιστορία είχε να κάνει με ένα σπίτι, μια οικογένεια. Δεν ήταν ιστορίες του χωριού. Δε θυμάμαι γιορτές, μαζέματα και κοινές διαδρομές. Πράγμα που σημαίνει ότι ο κόσμος απομονώθηκε στη κακομοιριά του. Το πρόβλημα λοιπόν για μένα δεν είναι μόνο ότι θα γυρίσουμε σε μια τέτοια εποχή. Έτσι σκατά που τα κάνανε θα γυρίσουμε. Το πρόβλημα για εμένα είναι ότι θα γυρίσουμε στα δεδομένα αυτής της εποχής αλλά με ένα σωρό από πάνω. Με δάνειο για σπίτι, δάνειο για αμάξι, δυο ή τρεις τουλάχιστο πιστωτικές κάρτες και κάνα καταναλωτικό.
Μη βιαστείτε οι περισσότεροι να πείτε καλά να πάθουν όσοι είναι σε αυτήν την κατάσταση και ας πρόσεχαν. Φανταστείτε μια οικογένεια με 2 παιδιά στα φροντιστήρια και ένα δάνειο που πήραν για το σπίτι πριν δεκαπέντε χρόνια. Ένα δάνειο για το αυτοκίνητο που χρειάστηκε να αλλάξουν πριν από πέντε χρόνια και ίσα ίσα τώρα το ξεπληρώνουν για να τους πουν ότι θα πρέπει να πάρουν άλλο τώρα γιατί θα χρεωθούν με τα καινούργια τέλη κυκλοφορίας ένα σκασμό λεφτά. (άλλη μια μαλακία της σημερινής κυβέρνησης που μέσα στα πολλά ξεχάσαμε). Νομίζω ότι καταλάβατε τι θέλω να πω.
Θα φτάσουμε σε σημείο να κοιτάμε πόσες σακούλες κρατάει γυρνώντας από το Σούπερ Μάρκετ η γειτόνισσα. Να μιλάμε με εκείνο το ζηλόφθονο ύφος για όποιον κλέβει λεφτά και δεν τον πιάνουν. Γιατί δε θα ζηλεύουμε τα λεφτά του αλλά το ότι κλέβει και εμείς δε μπορούμε. Προσθέστε ένα μείγμα από μετανάστες και ανεργία και έχετε ένα εκρηκτικό κοκτέηλ.
Θα γίνουμε πιο κακοί από ότι σήμερα. Θα γίνουμε ζώα.
Αυτό που με εκνευρίζει πολύ περισσότερο από όλα είναι ΚΑΙ ΠΑΛΙ οι νέοι άνθρωποι έχουν αφεθεί απ’ έξω. Φωνάζουν όλοι για τα επιδόματα που κόπηκαν και λένε για τα λεφτά τους. Κουβέντα για τους νέους που είναι τα παιδιά τους τα ίδια. Με τι συνθήκες μπαίνουν αυτά σε αυτή την κωλοαγορά εργασίας; Δείχνουν και ξαναδείχνουν ρεπορτάζ για τις συντάξεις. Βεβαίως και δε το συζητάμε ότι το να δουλεύεις μια ζωή και μετά να σου λένε πάρ’ τα τρια μου είναι απαράδεκτο. Ποιος όμως ρώτησε τους νέους ανθρώπους αν θα καταφέρουν ποτέ να πάρουν σύνταξη. Δουλεύουν οι νέοι άνθρωποι με ένσημα;
Ποιο από τα κανάλια ασχολήθηκε με τους νέους; Κανένα. Απολύτως. Έδειξε μόνο ένα ρεπορτάζ ο Αντ1 που είχε νέους που έλεγαν χαμογελαστοί στην κάμερα ότι καλά έκανε η κυβέρνηση και πήρε τα μέτρα.
Θα τρελαθούμε δηλαδή.
Διαβάζω στις εφημερίδες αφιερώματα σχετικά με το πόσο από το εισόδημα τους χάνουν τα νοικοκυριά μετά τα νέα μέτρα. Και διαβάζω τα παραδείγματα: Εργαζόμενος μισθωτός με μισθό 8.500€ (!) και οικία που πιάνει 500.000. Δημόσιοι υπάλληλοι γονείς με 2 παιδιά με μισθό ο καθένας τους 2.000. Τα ίδια κάνει και η τηλεόραση. Η μόνη αναφορά που κάνουν στους νέους είναι στην κατηγορία των 700 ευρώ που ζουν με τους γονείς τους!
Τους ειδοποιώ λοιπόν ότι υπάρχουν και οικογένειες τεσσάρων ή τριών ατόμων που πρόσφατα ξεκίνησαν την πορεία τους. Όπως η δική μου και αυτή του Μετεωρίτη (καιρό έχουμε να τα πούμε βρε!). Με γονείς που οι μισθοί τους δε ξεπερνούν τις 2.000-2.500 € ΜΑΖΙ. Τι θα κάνουν αυτοί αν σπάσει κανένας διάολος το ποδάρι και ο ένας χάσει τη δουλειά του; Με τα νέα δεδομένα δεν είναι απίθανό κάτι τέτοιο να γίνει. Γιατί δεν αναφέρεστε καθόλου σε αυτούς;
Σας ξαναλέω. Θα γίνουμε ζώα. Και θα φάμε ο ένας τον άλλο.
Και επειδή δε το έχω κάνει ακόμα σας παραθέτω και μια φωτογραφία του μικρού Πάμπλο (από τον Γκαρσία)
Είναι τη στιγμή που ο μικρός Θεός Θώρ επεξεργάζεται το "προϊόν"
ΥΓ Ρε Σαλαδίνε....ρε λες να γίνει ρε;ΡΕ ΛΕΣ;;;;;Πφφφφφ ας περιμένουμε να δουμε τι θα γίνει με τον Παπαναστασιακό ε;Ε ρε θα σκάσουμε...
5 Μαρ 2010
4 Μαρ 2010
Θα μπορούσε να είναι...
Η Φρικιαστικά Καθυστερημένη Κυβέρνηση και τα Αναποτελεσματικά Μέτρα
από τον Γιώργο Ανδρέα Παπανδρέου....
... αλλά δεν είναι. Δυστυχώς κάποιους εφιάλτες τους βλέπεις εκτός των αιθουσών. Καθέ μέρα. Και όπως λέει και στο τρέιλερ... ξανά... και ξανά... και ξανά.
ΥΓ: Official τιτλος αυτού του μικρού αριστουργήματος The Horribly Slow Murderer with the Extremely Inefficient Weapon by Richard Gale
ΥΓ2. Σαλαδινε.... Συμφωνώ.
από τον Γιώργο Ανδρέα Παπανδρέου....
... αλλά δεν είναι. Δυστυχώς κάποιους εφιάλτες τους βλέπεις εκτός των αιθουσών. Καθέ μέρα. Και όπως λέει και στο τρέιλερ... ξανά... και ξανά... και ξανά.
ΥΓ: Official τιτλος αυτού του μικρού αριστουργήματος The Horribly Slow Murderer with the Extremely Inefficient Weapon by Richard Gale
ΥΓ2. Σαλαδινε.... Συμφωνώ.
3 Μαρ 2010
Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρεται
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος διδάκτορας οικονομικών επιστημών για να αναρωτηθεί τα αυτονόητα:
Πως γίνεται συμπιέζοντας την αγοραστική δύναμη των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων να εισπράξει το κράτος λεφτά. Όταν παράλληλα αυξάνουμε το ΦΠΑ αναγκάζοντας τον κόσμο να μειώσει την κατανάλωση προκαλώντας κλείσιμο των επιχειρήσεων και αύξηση της ανεργίας. Είναι τρομακτικό με πόση ευκολία αυτή η κυβέρνηση λέει ψέματα.
Ακόμη και να υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση ξεζουμίζοντας αυτούς που την παίρνει να ξεζουμίσει, δηλαδή αυτούς που είναι οι μόνοι που δε φοροδιαφεύγουν και κατά συνέπεια οι μόνοι που με τις εισφορές τους στηρίζουν το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία, θα εισπράξει τα 4 δις που θέλει, αυτά τα χρήματα αποτελούν ένα ποσό ελάχιστο συγκριτικά με τα χρήματα που διακινούνται στην αγορά, με αυτά που χαρίστηκαν, με αυτά που δεν πληρώνουν οι συνήθεις ύποπτοι. Γιατί πραγματικά λεφτά υπάρχουν αλλά που;
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με ένα άλλο ψέμα του Γιωργάκη, δηλαδή τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Σε μια συγκυρία πολύ ευνοϊκή για ενα τέτοιο μέτρο, δε γίνεται κουβέντα για τον πλούτο της εκκλησίας και για τη φορολόγησή του. Μια αναφορά των ποσών και ακινήτων που διαχειρίζεται η εκκλησία και τα ΝΠΔΔ της (μητροπόλεις, μονές, ιδρύματα) εδώ. Η αναδιανομή αυτού του πλούτου θα είχε λύσει πολλά ζητήματα. Αν φοβάται να αγγίξει την εκκλησία ο ΓΑΠ θα μπορούσε πολύ απλά να προχωρήσει στο πολύ απλό μέτρο της πληρωμής των λειτουργών της εκκλησίας από την ίδια την εκκλησία και όχι από το κράτος. Γιατί οι ιερωμένοι να πληρώνονται από το κράτος; Πόσα δις θα εξοικονομούσε ο ΓΑΠ, αν η εκκλησία αναλάμβανε τις συντάξεις των 6000 περίπου κληρικών και των χιλιάδων υπαλλήλων της;
Πάμε παρακάτω. Ακρόπολις χρηματιστηριακή. Το υπουργείο οικονομικών το 2008 διέγραψε το πρόστιμο 5,5 δις ευρώ (όσα ψάχνει ο ΓΑΠ άμεσα για να κάνει το καλό παιδί στον Όλι Ρεν). Ποτέ δε θα μάθουμε γιατί "Η νομική υπηρεσία της ΦΑΕ Αθηνών έκρινε ότι η "Ακρόπολις Χρηματιστηριακή" εμπρόθεσμα προσέφυγε κατά της απόφασης και για το λόγο αυτό καταπίπτουν τα πρόστιμα"παρότι "το Ελεγκτικό Συνέδριο φέρεται να διαφωνεί για το εάν η εταιρία προσέφυγε εμπρόθεσμα". Η επίσημη τοποθέτηση του ΓΑΠ είναι ότι "το έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση". Η δική μου απάντηση είναι ότι είμαι πρόθυμος να πληρώσω από το 14ομισθό μου με την προϋπόθεση ότι θα εισπραχθούν πρώτα αυτά τα 5,5 δις και ο προηγούμενος υπουργός οικονομικών και όλοι οι υπεύθυνοι τιμωρηθούν (ο πρόεδρος της "Ακρόπολις" αφέθηκε ελεύθερος μετά από την ανάκρισή του-τι είναι 5,5 δις άλλωστε;). Εδώ και εδώ.
Πάμε παρακάτω. Μετά από έλεγχο του υπουργείου οικονομικών προέκυψε ότι "26.165 φορολογούμενοι έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη στο Δημόσιο ύψους 519.766.576 ευρώ και την ίδια στιγμή δηλώνουν στην Εφορία 103.290 ακίνητα (κτίσματα και οικόπεδα εντός σχεδίου), των οποίων η συνολική αξία ΕΤΑΚ είναι περίπου 5.229.000.000 ευρώ". Μήπως θα έπρεπε πρώτα να εισπράξει από αυτούς ο ΓΑΠ αντί να παγώσει τις συντάξεις των 300 και 600 ευρώ;
Αυτά είναι μόνο τρία παραδείγματα από τα άπειρα που θα μπορούσε να παραθέσει κάποιος για να αποδείξει ότι πράγματι υπάρχουν λεφτά. Κυρίως υπάρχουν λεφτά στις τράπεζες που αυξήσαν τα κέρδη τους και το 2009 αν και έτος "οικονομικής κρίσης". Ακριβώς για να διαφυλάξει τα κέρδη των τραπεζών, στις οποίες για να μην ξεχνιόμαστε έδωσε το ελληνικό κράτος πέρσι (ως εγγυητής) 28 δις ευρώ, ο ΓΑΠ και το επιτελείο του ακολουθούν αυτή την πολιτική. Την κρίση που δημιούργησε το χρηματοπιστωτικό σύστημα πρέπει να την πληρώσουν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Όσοι έφεραν την κατάσταση εδώ, θα συνεχίσουν να βγάζουν κέρδη, να διαχειρίζονται τα πολιτικά πράγματα (να συνδιαχειρίζονται για την ακρίβεια με τους "ευρωπαίους εταίρους") ή στη χειρότερη περίπτωση θα την κάνουν αλά Χριστοφοράκος. Το σχέδιο ήταν καλά στρωμένο. Ο Κωστάκης παρέδωσε την εξουσία στο νέο καταλληλότερο, που θα είχε τη δυνατότητα να περάσει αυτά τα μέτρα πολύ ευκολότερα και με "νωπή εντολή" του 44%. Αφού υποσχέθηκε ότι λεφτά υπάρχουν, αφού πούλησε ελπίδα, αφού έκανε τέχνη αυτό που του έμαθε καλύτερα από όλους τους έλληνες πολιτικούς, ο πατέρας του, ο Αντρέας: το ψέμα.
Η στοιχειώδης εντιμότητα θα απαιτούσε να πουν και λίγες αλήθειες: Για παράδειγμα, για το χρέος που άφησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στη χώρα, 11,2 δις επισήμως, ποιοι φταίνε; Θα αναλάβει κάποιος την πολιτική τουλάχιστον ευθύνη; Όχι. Οι ίδιοι που είχαν κάνει εθνική σημαία τους Ολυμπιακούς, ΠΑΣΟΚ, δεξιά και ακροδεξιά, σήμερα μιλούν για θυσίες για το "καλό της πατρίδας". Δυστυχώς ο ψεύτης και ο κλέφτης δε χαίρεται τον πρώτο χρόνο μόνο. Αν ο νοικοκύρης είναι μαλάκας, ο ψεύτης και ο κλέφτης χαίρεται για μια ζωή.
Για μια άλλη πρόταση μέσα στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο εδώ
Για μια πρόταση περισσότερο αγωνιστική εδώ, εδώ και εδώ.
Πως γίνεται συμπιέζοντας την αγοραστική δύναμη των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων να εισπράξει το κράτος λεφτά. Όταν παράλληλα αυξάνουμε το ΦΠΑ αναγκάζοντας τον κόσμο να μειώσει την κατανάλωση προκαλώντας κλείσιμο των επιχειρήσεων και αύξηση της ανεργίας. Είναι τρομακτικό με πόση ευκολία αυτή η κυβέρνηση λέει ψέματα.
Ακόμη και να υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση ξεζουμίζοντας αυτούς που την παίρνει να ξεζουμίσει, δηλαδή αυτούς που είναι οι μόνοι που δε φοροδιαφεύγουν και κατά συνέπεια οι μόνοι που με τις εισφορές τους στηρίζουν το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία, θα εισπράξει τα 4 δις που θέλει, αυτά τα χρήματα αποτελούν ένα ποσό ελάχιστο συγκριτικά με τα χρήματα που διακινούνται στην αγορά, με αυτά που χαρίστηκαν, με αυτά που δεν πληρώνουν οι συνήθεις ύποπτοι. Γιατί πραγματικά λεφτά υπάρχουν αλλά που;
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με ένα άλλο ψέμα του Γιωργάκη, δηλαδή τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Σε μια συγκυρία πολύ ευνοϊκή για ενα τέτοιο μέτρο, δε γίνεται κουβέντα για τον πλούτο της εκκλησίας και για τη φορολόγησή του. Μια αναφορά των ποσών και ακινήτων που διαχειρίζεται η εκκλησία και τα ΝΠΔΔ της (μητροπόλεις, μονές, ιδρύματα) εδώ. Η αναδιανομή αυτού του πλούτου θα είχε λύσει πολλά ζητήματα. Αν φοβάται να αγγίξει την εκκλησία ο ΓΑΠ θα μπορούσε πολύ απλά να προχωρήσει στο πολύ απλό μέτρο της πληρωμής των λειτουργών της εκκλησίας από την ίδια την εκκλησία και όχι από το κράτος. Γιατί οι ιερωμένοι να πληρώνονται από το κράτος; Πόσα δις θα εξοικονομούσε ο ΓΑΠ, αν η εκκλησία αναλάμβανε τις συντάξεις των 6000 περίπου κληρικών και των χιλιάδων υπαλλήλων της;
Πάμε παρακάτω. Ακρόπολις χρηματιστηριακή. Το υπουργείο οικονομικών το 2008 διέγραψε το πρόστιμο 5,5 δις ευρώ (όσα ψάχνει ο ΓΑΠ άμεσα για να κάνει το καλό παιδί στον Όλι Ρεν). Ποτέ δε θα μάθουμε γιατί "Η νομική υπηρεσία της ΦΑΕ Αθηνών έκρινε ότι η "Ακρόπολις Χρηματιστηριακή" εμπρόθεσμα προσέφυγε κατά της απόφασης και για το λόγο αυτό καταπίπτουν τα πρόστιμα"παρότι "το Ελεγκτικό Συνέδριο φέρεται να διαφωνεί για το εάν η εταιρία προσέφυγε εμπρόθεσμα". Η επίσημη τοποθέτηση του ΓΑΠ είναι ότι "το έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση". Η δική μου απάντηση είναι ότι είμαι πρόθυμος να πληρώσω από το 14ομισθό μου με την προϋπόθεση ότι θα εισπραχθούν πρώτα αυτά τα 5,5 δις και ο προηγούμενος υπουργός οικονομικών και όλοι οι υπεύθυνοι τιμωρηθούν (ο πρόεδρος της "Ακρόπολις" αφέθηκε ελεύθερος μετά από την ανάκρισή του-τι είναι 5,5 δις άλλωστε;). Εδώ και εδώ.
Πάμε παρακάτω. Μετά από έλεγχο του υπουργείου οικονομικών προέκυψε ότι "26.165 φορολογούμενοι έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη στο Δημόσιο ύψους 519.766.576 ευρώ και την ίδια στιγμή δηλώνουν στην Εφορία 103.290 ακίνητα (κτίσματα και οικόπεδα εντός σχεδίου), των οποίων η συνολική αξία ΕΤΑΚ είναι περίπου 5.229.000.000 ευρώ". Μήπως θα έπρεπε πρώτα να εισπράξει από αυτούς ο ΓΑΠ αντί να παγώσει τις συντάξεις των 300 και 600 ευρώ;
Αυτά είναι μόνο τρία παραδείγματα από τα άπειρα που θα μπορούσε να παραθέσει κάποιος για να αποδείξει ότι πράγματι υπάρχουν λεφτά. Κυρίως υπάρχουν λεφτά στις τράπεζες που αυξήσαν τα κέρδη τους και το 2009 αν και έτος "οικονομικής κρίσης". Ακριβώς για να διαφυλάξει τα κέρδη των τραπεζών, στις οποίες για να μην ξεχνιόμαστε έδωσε το ελληνικό κράτος πέρσι (ως εγγυητής) 28 δις ευρώ, ο ΓΑΠ και το επιτελείο του ακολουθούν αυτή την πολιτική. Την κρίση που δημιούργησε το χρηματοπιστωτικό σύστημα πρέπει να την πληρώσουν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Όσοι έφεραν την κατάσταση εδώ, θα συνεχίσουν να βγάζουν κέρδη, να διαχειρίζονται τα πολιτικά πράγματα (να συνδιαχειρίζονται για την ακρίβεια με τους "ευρωπαίους εταίρους") ή στη χειρότερη περίπτωση θα την κάνουν αλά Χριστοφοράκος. Το σχέδιο ήταν καλά στρωμένο. Ο Κωστάκης παρέδωσε την εξουσία στο νέο καταλληλότερο, που θα είχε τη δυνατότητα να περάσει αυτά τα μέτρα πολύ ευκολότερα και με "νωπή εντολή" του 44%. Αφού υποσχέθηκε ότι λεφτά υπάρχουν, αφού πούλησε ελπίδα, αφού έκανε τέχνη αυτό που του έμαθε καλύτερα από όλους τους έλληνες πολιτικούς, ο πατέρας του, ο Αντρέας: το ψέμα.
Η στοιχειώδης εντιμότητα θα απαιτούσε να πουν και λίγες αλήθειες: Για παράδειγμα, για το χρέος που άφησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στη χώρα, 11,2 δις επισήμως, ποιοι φταίνε; Θα αναλάβει κάποιος την πολιτική τουλάχιστον ευθύνη; Όχι. Οι ίδιοι που είχαν κάνει εθνική σημαία τους Ολυμπιακούς, ΠΑΣΟΚ, δεξιά και ακροδεξιά, σήμερα μιλούν για θυσίες για το "καλό της πατρίδας". Δυστυχώς ο ψεύτης και ο κλέφτης δε χαίρεται τον πρώτο χρόνο μόνο. Αν ο νοικοκύρης είναι μαλάκας, ο ψεύτης και ο κλέφτης χαίρεται για μια ζωή.
Για μια άλλη πρόταση μέσα στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο εδώ
Για μια πρόταση περισσότερο αγωνιστική εδώ, εδώ και εδώ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)