Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ (3)

Το κινητό του Νικολάκη Διάσελου, ιδιωτικού ερευνητή της blogόσφαιρας, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο, αλεξιθάνατο και αλεξίκακο, σπάταλο και επιζήμιο (ο Διάσελος ήταν πιστός οπαδός της θεωρίας που έλεγε ότι δεν είναι οι άνθρωποι αυτοί που καταχρώνται τα αντικείμενα, αλλά το αντίθετο, τα αντικείμενα καταχρώνται τους ανθρώπους), χτυπούσε εδώ και ώρα δίχως ανταπόκριση, σπάζοντας τα νεύρα του ιδιοκτήτη του καθώς και του επίμονου συγγενή του.
-Γιατί δεν το σηκώνεις;
-Ένας μαλάκας ξάδερφος μου είναι που με θυμάται μόνο όποτε θέλει να ζητήσει κάτι.
-Ε, τότε απενεργοποίησε το, μου έχει σπάσει τα νεύρα!
Ο Νικολάκης Διάσελος δεν είχε όρεξη για πολλές κουβέντες. Ούτε ένιωθε και κάποια φαντασιόπληκτη ανάγκη ενσάρκωσης κάποιου ήρωα αστυνομικής λογοτεχνίας. Κοίταξε το κινητό, κοίταξε και τον Σωκράτη, τον μπάρμαν φίλο του, και σκέφτηκε πως δεν θα χρειαστεί να πολεμήσει ποτέ, γιατί για να πολεμήσει θα πρέπει να γίνει ένας πόλεμος. Και αυτό δεν προβλέπεται για τα επόμενα εκατό χρόνια, μιας και δεν θα το επιτρέψουν οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Ωραία σκέψη, σκέφτηκε, κι ένα γουργουρητό επιδοκιμασίας συγχωνεύτηκε με την ημι-ζαλισμένη φράση «βάλε μου ένα κρασί ακόμα».
-Το κρασί κι ο καπνός, φίλε μου, είναι η μυρωδιά της νέας φάτνης!
-Ποιος το ‘πε πάλι αυτό;
-Νίκος Καζαντζάκης…
-Πες του κύριου Νίκου, ότι εάν δεν ανοίξεις λίγο τον εξαερισμό, το κρασί και ο καπνός θα προκαλέσουν το νέο Άουσβιτς!
-Άνοιξε και κανένα βιβλίο ρε, μόνο εξυπνάδες ξέρεις να μας τσαμπουνάς!
Έτσι ήταν πάντοτε η σχέση τους. Μια όμορφη, περιπαικτική διάβαση στη γόνιμη κοιλάδα του επιφανειακού κυνισμού, διανθισμένη από απαγγελίες ποιημάτων, van Morrison, Doors, αρίφνητο κρασί και μπόλικο ξύλο στις συνελεύσεις. Ο ένας προβόκαρε διαρκώς τον άλλο, αλλά πίσω απ’ αυτές τις γεμάτες ευφυολογήματα προβοκάτσιες, κρύβονταν το διαλεκτικό ισοδύναμο ενός αναρχικού οράματος εξέγερσης κι ελιτισμού. Αργότερα, όταν άρχισαν να πετάνε αυγά και σκουπίδια σε τράπεζες, στην αρχή για να σπάσουν πλάκα κι έπειτα (τι έπειτα, αφού στην τρίτη απόπειρά τους έγιναν τσακωτοί απ’ την Ασφάλεια), μάλωναν για το ποιος προκαλεί την μεγαλύτερη ζημιά στο σύστημα, τόσο σε πολιτικό όσο και σ’ αισθητικό επίπεδο. Τις διαφορές αυτές φρόντισε να τους τις λύσει η αστυνομία, έπειτα από πολύωρες ανακρίσεις, ψυχεδελικά φώτα, σκυλάδικα στη διαπασών μέσα στο γραφείο του αρμόδιου μπάτσου, δροσιστικά μπουγιέλα, εκμάθηση Γαλλικών και ψηλάφηση γεννητικών οργάνων. Από τότε, ο Νικολάκης Διάσελος απέφευγε τις τράπεζες. Από τότε, ο Σωκράτης απέφευγε τα αυγά. Και οι δυο μαζί, απέφευγαν τους μπάτσους. Για τα δικά τους μυαλά, οι μπάτσοι ήταν τα ασυμμάζευτα σκουπίδια του συστήματος.
-Τι έγινε τελικά με τον Καρούζο;
Το βλέμμα του Σωκράτη περιπλανήθηκε φοβισμένο σκανάροντας τον χώρο. Ένα ζευγάρι, δυο μπακουροπαρέες κι ένας τύπος που διάβαζε εφημερίδα μέσα απ’ τα μαύρα του γυαλιά, ήταν οι μοναδικές εστίες απειλής.
-Τι έπαθες πάλι;
-Σσς…Ποτέ δεν είσαι σίγουρος με τους ρουφιάνους…
-Μιλάς για τον τύπο με τα γυαλιά;
-Ναι, γι’ αυτόν μιλάω.
-Δεν νομίζω. Καταρχήν, είναι τόσο απροκάλυπτα κινηματογραφικός…
-Και τι να λέει αυτό; Μήπως και οι στρατονόμοι δεν είναι τόσο απροκάλυπτα μαλάκες; Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να σου κάνουν έλεγχο, να σου σπάσουν τα νεύρα, και να σ’ αφήσουν με την άδεια στα χέρια ενώ το καράβι θα ‘χει ήδη φύγει. Το κλασσικό μοντέλο του μαλάκα είναι ακριβώς αυτό: Να σου κάνει κακό με τον πιο απροκάλυπτο, στυγνό και αναμενόμενο τρόπο.
Ο Διάσελος σκέφτηκε ότι αν ήταν κατάλληλη η στιγμή, θα μπορούσε μόνο με τη φράση «κώνειο» να πειράξει τον φίλο του. Η στιγμή όμως δεν ήταν κατάλληλη.
-Λοιπόν, είπε ξανά χαμηλώνοντας τη φωνή του, έμαθες κάτι γι’ αυτόν τον Καρούζο;
- Ουδέν νεώτερον απ’ το ρουφιάνικο μέτωπο. Κανείς δεν ξέρει κανέναν Καρούζο.
-Αν σου έλεγα Σίγκμουντ Φρόιντ, θα σε διευκόλυνα κάπως;
-Το χιούμορ σου έχει πολύ στενά όρια…
-Απελπιστικά μπορώ να πω, όπως κι αυτού που πληρώνει το αγώγι και αρχίζει να τρελαίνεται…
-Ποιος σου έδωσε την κάρτα του;
-Ο Ειδικός Νίντζα. Ξέρεις, είναι της μοδός να σε καλωσορίζουν σε συνέδρια με διαφημιστικά και κάρτες.
-Όπως είναι της μοδός να επισκέπτεσαι ψυχιάτρους επειδή όταν διήγαγες ως νέος ένιωθες ότι μπορεί να είσαι η μετενσάρκωση του Πίτερ Παν.
-Μπα, προτιμούσα τον Ιβανόη!
-Κι εγώ τον βασιλιά Αρθούρο!
-Βάλε μου άλλο ένα!
-Ευχαρίστως!
Το αφεντικό του Σωκράτη, που μόλις είχε ξεπροβάλλει απ’ το παραβάν και μύριζε σαν τον ατμό της χύτρας, διέκοψε την έναρξη του εύθυμου αγώνα με βίαιο τρόπο. Το αφεντικό του Σωκράτη, εφορμούμενο απ’ ένα εκατονταετές χρέος στην τράπεζα, ήταν της άποψης ότι ακόμα και οι κουβέντες στοιχίζουν. Βλέμμα: Δούλεψε κοπρόσκυλο!. Ο Σωκράτης του αφεντικού, εφορμούμενος απ’ τις ιδέες των Γάλλων Διαφωτιστών και τον Ρουσσώ, γνώριζε ότι είναι ακατόρθωτο να υποτάξεις έναν άνθρωπο που δεν θέλησε ποτέ του να δίνει διαταγές. Βλέμμα (μέσα απ’ έναν νοητό καθρέφτη): Δεν μας παρατάς ρε γέρο!.
Κατόπιν, κι αφού μονομάχησαν για τρία ολόκληρα λεπτά, το πρώτο βλέμμα, ηττημένο και δηλητηριασμένο από μίσος, τρύπωσε μέσα σ’ ένα καμουτσίκι και ξέσπασε πάνω στη ράχη ενός γέρικου αλόγου. Για το δεύτερο, ακούσαμε όλοι στις ειδήσεις, αφού πρώτα έπρεπε, με κάποιον τρόπο, ο πατήρ Γεώργιος να υποχρεώσει την εικόνα της Παναγίας να δακρύσει ώστε να εξηγηθεί ένα μικρό θαύμα: Το πώς δηλαδή γινόταν, στον κήπο που συνόρευε με την ενορία, να μιλάει ένα μικρό παιδί κι απ’ το στόμα του ν’ αναβλύζουν γιασεμιά…


-Εντάξει ρε Μάκη, θα το τακτοποιήσω. Ναι ρε, μην ανησυχείς. Χαιρετίσματα και στην Κική! Ναι ρε, αφού τα είπαμε. Μην ανησυχείς!
Κανόνας τρίτος (οι δύο πρώτοι ίσως να μην υπήρχαν, αλλά του άρεσε, για εφέ, να ξεκινάει πάντα απ’ τον αριθμό τρία): Όταν θέλεις να ξεδιαλύνεις μια υπόθεση κατασκοπεύοντας, οφείλεις, αφού κλείσεις το κινητό, να κοιτάξεις πρώτα αριστερά κι έπειτα δεξιά. Προφανώς για γούρι. Ή, αλλιώς, για την αποφυγή κάποιου κατακούτελου. Ανέβηκε αποφασιστικά τις σκάλες σκεπτόμενος μεγαλόφωνα ότι κάποιος πρέπει να βρει λύση. Αυτό το κάποιος του άρεσε, μιας και ήταν κλασσικός ευθυνόφοβος επί πρώτου προσώπου. Άλλο ένα ελάττωμα των βιβλιόφιλων. Χτύπησε την πόρτα δυο φορές, περίμενε, συλλογίστηκε ένα διήγημα του Φελισμπέρτο Ερνάντες για μια χρωματιστή, οικόσιτη τζαμαρία, κι έπειτα ξαναχτύπησε, πιο δυνατά αυτή τη φορά. Κανείς.

Ερώτηση: Γιατί ο Νικολάκης Διάσελος δεν παραβίασε την πόρτα, όπως όφειλε να κάνει ως ιδιωτικός ερευνητής;
Απάντηση: Για τρεις λόγους: Πρώτον, δεν ήταν στις αρχές του να μπαίνει απρόσκλητος σε ξένα σπίτια. Δεύτερον, ήταν λίγο χέστης. Τρίτον, εκτός από λίγο χέστης ήταν και υπερβολικά αδέξιος.

Κατέβαινε τις σκάλες κομματάκι θυμωμένος. Ποιος ήταν ο Καρούζος, γιατί δεν έπρεπε να τον ξαναδεί, ποιοι κρύβονταν πίσω απ’ όλη αυτή την ιστορία, γιατί δυο κωλόπαιδα τον ρεζιλέψανε μπροστά στα μάτια μιας κουτσομπόλας φώκιας; Μια ζωή όλα γύρω μπερδεμένα. Λάθος εκτιμήσεις, λάθος επιλογές, λάθος αποφάσεις. Η λογική του πολτοποιούνταν στον οδοστρωτήρα των αντιφατικών του συναισθημάτων. Για κάθε συναίσθημα, η ίδια πάντοτε λαγαρή σουβλιά. Σαν κοφτερό νερό, σαν γυάλινος σταλακτίτης που μπήγεται βαθιά μες στο κορμί του. Κάποιος δεν σκέφτεται λογικά και ο ίδιος κάποιος χάνει. Κάποιος εγώ.
-Κύριε αιμορραγώ, σας παρακαλώ, βοηθήστε με! Ονομάζομαι Ρασκόλνικοφ, μένω ένα πάτωμα πιο κάτω και μόλις επιχείρησα να κάνω πράξη τις αρχές μου. Θέλησα να εξοντώσω ένα παράσιτο, μια γριά που επέμενε πεισματικά να ζει. Προσπάθησα κύριε, αλήθεια σας το λέω, αλλά αυτή η σιχαμερή σαύρα ήταν τόσο δυνατή που έστρεψε το μαχαίρι καταπάνω μου! Σας παρακαλώ, β…βοηθεί…

«Στον ύπνο μου έρχονται και μ’ επισκέπτονται όλα αυτά που άφησα να ξεχαστούν. Πρόσωπα, μέρη, εικόνες κι αντικείμενα. Τους λέω: Έχω χίλιες δυο φασκιές να σας ζεστάνω, μα μονάχα μια αγκαλιά, που την έχω τάξει στο γαλάζιο. Κι έπειτα φεύγουν, τυπώνοντας στην σάρκα μου τα γοερά τους χρόνια.»

Ηρέμησε, ηρέμησε.

Ο Νικολάκης Διάσελος στάθηκε καταμεσής του δρόμου σαν σκιάχτρο. Ηρέμησε. Πάτησε ένα κουμπί στον αριστερό του κρόταφο, τράβηξε έξω την θήκη, έβγαλε ένα CD απ’ την τσέπη του, το τοποθέτησε, έκλεισε το κουμπί, κι ετοιμάστηκε. Abbie Gale, Contact Imrovisation. Είχε ανακτήσει την σωστή θερμοκρασία, μπορούσε πάλι ν’ αγαπήσει. Ξεφορτώθηκε το ανθρώπινο σαμάρι του κι έκλεισε τα μάτια.
Ωραία ήταν.

I need excitement, oh I need it bad

Μάντσεστερ, Χριστούγεννα 1999. Ηχογραφημένη εκπομπή του Τζον Πιλ: Εντ νάου δι μπεστ σονγκ εβερ ρίτεν, μπάι δι Αντερτονζ. Τρελαίνεσαι. Το κομμάτι το γνωρίζεις φυσικά. Μόνο που τόσα χρόνια νόμιζες πως το λέγανε οι Μπαζκοκζ. Κάπου την έχεις αυτήν την κασέτα. Μέχρι και ισραηλινό τρανς είχε παίξει ο τρελάρας ο Πιλ.

Και μια μικρή ταξιδιωτική ανάμνηση: Οι ξενερουά Αγγλοι στα μπαρ και στα κλαμπ δεν στέκονται σαν όρθια ζώα με ένα ποτό στο χέρι. Πίνουν τη μια μπίρα μετά την άλλη και ξεσκίζονται στο χορό. Μόνο όταν έπαιζε το Κριπ των Ρέντιοχεντ, οι ίδιοι κάφροι με τις μπιροκοιλιές στέκονταν ακίνητοι, κάποιοι κλαίγανε. Αμα έπαιζε όμως κάτι τέτοιο...

Ενα βράδυ είχα βρεθεί σε ένα από αυτά τα ολίγον τι κιτς κλαμπ του Μάντσεστερ (οι κολώνες ήταν καλυμένες με τιγρέ γουνάκια, ο Χριστός κι Απόστολος δηλαδή), όπου ο ντιτζέης παίζει ολ τάιμ κλάσικζ, από Μπόνι Εμ μέχρι Κλας, από Οάσις μέχρι παλιά καλή σόουλ. Και παίζει ένα κομμάτι σόουλ, τελείως ξεσηκωτικό, και όλοι ξεβιδώνονται στο χορό. Ποτέ μα ποτέ δεν πάω να ρωτήσω έναν ντιτζέη τι είναι αυτό που παίζει για τρεις λόγους: για να μην τον ενοχλήσω, γιατί γενικότερα είμαι λίγο ντροπαλός, αλλά και δεν καταδέχομαι να δείξω την άγνοιά μου. Τεσπά, για την κομματάρα αυτήν έπρεπε να πάω. Ισως ο άνθρωπος να μου το είπε σωστά Αλ Γουίλσον. Εγώ άκουσα πάντως Τζακ Γουίλσον. Και μπερδευτηκα. Γιατί ήξερα τον Τζάκι Γουίλσον και νόμιζα πως αυτόν εννοούσε. Αλλη μια παρεξήγηση που λύθηκε χρόνια μετά.

Παγκόσμια ημέρα χωρίς δημοσιογράφους

Τι όμορφα που ήταν ε;

Ελάτε τώρα, παραδεχτείτε το.
Σας άρεσε.
Και εμένα μου άρεσε.
Μπα;
Κάνουμε και τους ανήξερους τώρα ε;
Να σας το δώσω αλλιώς.
Η προχθεσινή ημέρα είχε, όπως και να το κάνουμε μια ηρεμία έτσι δεν είναι; Ναι και εγώ κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται γιατί. Ξαφνικά όλα ήταν ήρεμα. Ούτε πόνος ούτε δάκρυ ούτε φωνές τίποτα. Μια ηρεμία ρε παιδί μου. Ούτε τσαντίστηκα ούτε έβρισα μπροστά στην οθόνη ούτε τίποτα…
Ε, ναι απόλαυσα την απεργία των δημοσιογράφων. Μιαααα χαράάάάά ήτανε. Χωρίς δελτία ειδήσεων. Χωρίς Στρατηγό Πρετεντέρη. Χωρίς κανένα τους.
Όπως έχουμε γεμίσει παγκόσμιες ημέρες για κάθε είδους μαλακία, ημέρα κατά των βρωμερών ποδιών, ημέρα για τα σπασμένα προφυλακτικά, ημέρα των πάσα την γήν ομόθρησκων γιδοβοσκών και πάει λέγοντας λέω να κάνουμε την παγκόσμια ημέρα χωρίς δημοσιογράφους.
Το καλύτερο βέβαια ήταν που είχε Champions League. Είδα τη Barca χωρίς μετάδοση. Οποία ευλογία Μεγαλοδύναμε! Χωρίς φανφάρες, χωρίς λάθη χωρίς βλακείες…(Οι αθλητικοί συντάκτες, πιστέψτε με ξέρω τι λέω τους έζησα μια χαρά) στην Ελλάδα όπου και αν βρίσκονται είναι ξερόλες. Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν όταν μεταδίδουν ένα παιχνίδι είναι ότι δε προβάλλουν το παιχνίδι αλλά τον εαυτό τους). Και το ακόμα καλύτερο: Αμέσως μετά το παιχνίδι βιντεάκια με τις καλύτερες φάσεις και τα γκολ των αγώνων. Χωρίς Πέτρο Μίχο και τις βλακείες του χωρίς Τάκη Γκώνια χωρίς Κατσαρό χωρίς Βερνίκο, ωχ Παναγία μου (με στιλ Χαρικλινάτο) τι όμορφα πραγματικά που ήτο. Ειδυλλιακά θα έλεγα…

ΥΓ Που είναι ο Αλαβάνος; Οέο!

Τι έγινε ρε παιδιά; Πού ζούμε;

Κατά τον πρωινό μου περίπατο συνέθετα στο μυαλό μου ποιηματάκια για το τέλος του φθινοπώρου και την ομορφιά των μουχλιασμένων φύλλων γύρω από τους υπονόμους, δημιουργούσα τις καλύτερες πιθανές ενδεκάδες για το isspro με ποδοσφαριστές κάτω των 25, απολάμβανα το είδωλό μου στις βιτρίνες τάχα κοιτάζοντας γυναικεία εσώρουχα, γενικά ένιωθα ανέμελος και ελαφρύς παρά τα 106 μου κιλά, μεχρι που το μάτι μου έπεσε στο πρωτοσέλιδο της σημερινής "Μακεδονίας", και συγκεκριμένα στο χτύπημα κάτω αριστερα. Τρελάθηκα. Φοβήθηκα. Αργότερα, μόλις βρω το σχετικό ρεπορτάζ, ίσως επανέλθω.

UPDATE:

Το ρεπορτάζ της εφημερίδας αναφέρει μεταξύ άλλων:

Η πρωτοφανής κινητοποίηση της αστυνομίας ξεκίνησε λίγες ώρες μετά τη σύλληψη ενός 27χρονου νεαρού, που κατηγορείται ότι συμμετείχε στην εμπρηστική επίθεση εναντίον αντιπροσωπείας αυτοκινήτων, που σημειώθηκε τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας στην περιοχή της Πυλαίας. Ο νεαρός, που είναι σύμφωνα με απόλυτα ασφαλείς πληροφορίες γιος τέως αστυνομικού διευθυντή πόλης της Δυτικής Μακεδονίας και φοιτητής Φιλοσοφικής, οδηγήθηκε χθες ενώπιον του εισαγγελέα, ο οποίος άσκησε εναντίον του βαρύτατες ποινικές διώξεις: Έκρηξη, εμπρησμός, κατοχή και κατασκευή εκρηκτικών μηχανισμών, διακεκριμένη φθορά με φωτιά, συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, τρομοκρατική πράξη, οπλοκατοχή και κατοχή ναρκωτικών. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι παραπάνω διώξεις ασκήθηκαν και εναντίον ακόμη δύο ή τριών ατόμων, που φέρεται να συμμετείχαν στην ίδια επίθεση και σε βάρος των οποίων έχουν εκδοθεί εντάλματα σύλληψης.
Σήμερα ο 27χρονος αναμένεται να οδηγηθεί στον ανακριτή, που θα εξειδικεύσει τις διώξεις. Από την πλευρά του ο 27χρονος αρνείται όλες τις κατηγορίες, μιλώντας για σκευωρία.
Η αστυνομία αναμένεται να κάνει σήμερα ανακοινώσεις για την υπόθεση. Πάντως, οι μέχρι τώρα επιχειρήσεις αποτελούν φανερή προσπάθεια της ΕΛ.ΑΣ. να χαρτογραφηθούν μέλη και τάσεις του ευρύτερου αναρχικού χώρου. Εξάλλου, είναι χαρακτηριστικό ότι έχουν στηθεί "ενέδρες" σε συγκεκριμένα σημεία της πόλης.

Ο έρως φορεί μαυρόασπρα

Τι κοινό έχουν ο Σάκης ο υδραυλικός με τη Λίλη τη γιατρίνα; είχε αναρωτηθεί ολόκληρη η Ελλάς προ δεκαπενταετίας (μέχρι και θέμα συζήτησης από την αγγλικού μας -repeatafterme- είχε γίνει το Λαβ Σόρι, και μετά λέμε για τα χάλια της εκπαίδευσης). Τεσπά, η απάντησις ήτο εύκολη: τον έρωτα.

Τι κοινό μπορεί να έχουν ένας πολιτειολόγος με πληθώρα εκδόσεων, σπουδαγμενος στις Σορβόνες και στα Παρίσια, με έναν απλόν νομάρχη του λαού και αποτυχημένο τραγουδιστή στα σκυλάδικα; Η απάντηση στις φωτογραφίες, τις οποίες απεγνωσμένα έψαχνα μέρες τώρα, από την Κυριακή, και αδυνατούσα να τις βρω. Τελικά παρανόμησα και τις έκλεψα.

ΥΓ. Περιττόν να πω ότι το "συλλαλητήριο οπαδών του ΠΑΟΚ" είναι μια γελοιότητα. Χρωστάς; Να χρεοκοπήσεις ρε! (το ίδιο θα έπρεπε να είχε ισχύσει για ΟΣΦΠ, Αρούλη, Πανιωνάκι, και ουκ ολίγες ακόμη ΠΑΕ).

MC Hammer

Οχι, δεν είναι το χάμερ που εκλάπη από τη Χαλκίδα προ διετίας (η κλοπή του οποίου ακόμη αποτελεί σημείο αναφοράς σε κάθε φρουρά σε κάθε ελληνικό στρατόπεδο, όπου χιλιάδες κακομοίρηδες φαντάροι μέσα στο ήλιο ή το κρύο ακούνε και ξανακούνε "κι είδατε κωλόψαρα τι έγινε με το Χάμερ στη Χαλκίδα").

Οχι, δεν ξαναβγήκανε τα τανκς στους δρόμους, δεν είν΄ δικτατορία (ούτε δημοκρατία βέβαια, για να θυμηθούμε το παλιό αγαπημένο άσμα "Μπασταρδοκρατία").

Είναι απεργία, στην οποία συμμετείχαν και οι εργαζόμενοι στην ΕΛΒΟ.

Από το ΑΠΕ η φωτό

Μαγείρεμα στη φύση

Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το νομάρχη.

Από το ΑΠΕ, αναδάσωση στο δήμο Λαχανά, στις
18/11/07.

Η εποχή των Λούληδων

Θεία Δίκη:
Ο πρόεδρος της ΔΕΗ Αθανασόπουλος το λέει ξεκάθαρα: Αν αυξηθεί το ρεύμα, να πέσει κεραυνός να με κάψει! (κλικ)

Κίνας ενθύμιον:
Η αφίσα της νέας καμπάνιας του κινεζικού υπουργείου Τουρισμού…

Εύσημα από τον βετεράνο:
Λούλης, ξελούλης, με ένα σου βιβλίο συνάδερφε τους έκανες τέτοια ζημιά όση δεν μπόρεσα εγώ τόσα χρόνια. (κλικ)

Πού είναι η αλληλεγγύη σας σύντροφοι;
Συντρόφια του ΣΕΚ, σφάλατε. Δεν μπορείτε να λέτε όχι στον προϋπολογισμό της λιτότητας και ταυτόχρονα να καλύπτετε με την αφίσα σας τα πλούσια ελέη της κορασίδος στην αφίσα…

Ουλες οι φωτός είναι από του ΑΠΕ.

Αχ το μαύρο το γυαλί, πόσο σου πάει στη Βουλή

O φίλος μου ο Α. μού έστειλε αυτήν τη φωτογραφία σχολιάζοντας δηκτικά:
Γαμήθηκε να γίνει γνωστός και τώρα ποζάρει με μαύρο γυαλί ινκόγκνιτο και καλά...

Εγώ πάλι μελαγχόλησα γιατί θυμήθηκα την Αννα Βίσση:

Μαύρα γυαλιά φοράω, στα μάτια σε κοιτάω
Θεέ μου δεν άλλαξες καθόλου
Μαύρα γυαλιά φοράω και σου χαμογελάω
άραγε σου 'λειψα καθόλου μια φορά

Η φωτό:
ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΟΓΙΑΝΝΗ

Photo Album

Φωτογραφικό αφιέρωμα...

Μιχάλης Λιάπης. Με τόση γοητεία πως να μη σε θένε όλες;

Μας έλειψες. Και εσύ και η γράνα.

Ως άλλος Τζεντάι θα σας καθαρίσω όλους!

Το δηλώνει απερίφραστα!

Ηγέτη μας!!

Kυβέρνηση του κώλου...

Διαφήμιση για την ταινία: "Ρεμάλια της κενωνίας"

Θα επανέλθω....

Το γλυφιτζούρι...

...μένει σε εμένα γιατί κανείς σας δε βρήκε τη μεγαλύτερη σε φράση στάση του ΟΑΣΘ είναι η: (με όσο πιο ξενέρωτη φωνή γίνεται) "Επόμενη στάση, next stop, Τέσσερα εικόσιτέσσερα γενικό στρατιωτικό νοσοκομείο έψιλον ένα".
(Την Κυριακή έχουν τα ΠΑΟΚια πορεία. Και εγώ ΠΑΟΚ είμαι. Αλλά για τα έρμα δικαιώματα τους που καταπατούνται κάθε μέρα τι θα κάνουν;)
Και μια φώτο από τον φίλο Freddo
Ε, τι να σου πω βρε Ioanni! Πως ρίχνεις έτσι το επίπεδο....

Η δικαίωση του συγγραφέα

Ε; Ναι σου λέω... Τα έλεγα αλλά δεν με ακούγανε τα ζώα. Συντάξεις στο μέλλον γιοκ. Τουλάχιστον εξασφάλισα τον ευατό μου. Τα ίδια ζώα που δεν με ακούγανε ως δημοσιογράφο με ψηφίσανε και μου δώσανε βουλευτική σύνταξη. Ε; Τι κάνω τώρα; Α, στο μέλλον τι θα κάνω; Ο,τι κάνω και τώρα. Θα πίνω φραπέ.

Συγγραφέας-δημοσιογράφος; Αηδίες! Βουλευτής-εξασφαλισμένος συνταξιούχος.

Ξύνω την κράνα μου και συλλογιέμαι

Αναρωτιέμαι: Όλοι αυτοί οι συντοπίτες μου Βορειοελλαδίτες, με τα φουσκωμένα από περηφάνεια τριχωτά στήθη, όταν κάνουν λόγο για τον "μεγάλο έλληνα μακεδόνα πολιτικό Κωνσταντίνο Καραμανλή", τι εννοούν; Οτι υπάρχει και περίπτωση να είναι κάποιος Μακεδών αλλά μη Ελλην;

ΔΕΚΑ ΜΙΚΡΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

• Το ανθρώπινο, φυσικό δίκαιο είναι ένα εγκαθιδρυμένο βασίλειο των σκατών (σκατά συναντάς μέσα στην λεκάνη, στις αποχετεύσεις, τη νύχτα όπου περπατείς και λάσπες πατείς, στη γαλλική κουλτούρα της απογοήτευσης που συμπυκνώνεται στη φράση "merd", στο δέρμα των ίδιων των Γάλλων που δεν πλένονταν ποτέ, σ' αυτά που θα φάει ο συνταγματάρχης του Μάρκες που δεν είχε κανέναν να του γράψει, και στα μικροαστικά μυαλά του νεοελληνικού πολιτισμού).

  
  
• Ανδρών πιθηκοειδών πάσα εκπομπή Πάνιας.

  
  
• Όποια κυβέρνηση ανακατεύεται με τα πίτουρα του ασφαλιστικού, τρώει και τις κότες (εκτός κι αν αυτές προλάβουν ν' αποχωρήσουν απ' τον περιλάλητο διάλογο).




• Non est potestas nisi a Deo. Που σημαίνει, δεν υφίσταται κυριαρχία αν δεν εκπορεύεται απ' την Μαργαρίτα Παπανδρέο (οέο).
  




• Αγνοείται η τύχη δύο ψηφιακών δίσκων με προσωπικά δεδομένα Βρετανών πολιτών που έστειλε η εφορία σε κρατική υπηρεσία. Ένας σαμάνος ευχήθηκε ν' αγνοούταν η εφορία.
  




• Άνοιξε την τηλεόραση σαν να ρύθμιζε ένα αλχημιστικό αθανόρ. Διαπίστωσε ότι ο φόβος είναι ο τοποτηρητής του ρατσισμού και ο ρατσισμός τοποτηρητής του φόβου. Στις ειδήσεις δεν υπήρχαν αυγό και κότα.
  

• Ο συγγραφέας του "Αιμίλιου", Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, προτεστάντης και καθολικός μαζί, παράτησε τα 5 παιδιά του. Το είδα στην Άννα Δρούζα. Δεν το είδε ποτέ η εκκλησία.

  
  
• Δισεκατομμύριες μοβ Μέδουσες εξόντωσαν 100.000 σολομούς στη Β. Ιρλανδία. Στην Ελλάδα, μια χούφτα μπακαλιάροι εξοντώνουν τις ζωές μας.
  
  
• Όλοι είμαστε Emo. Ακόμα και τα καταστήματα ένδυσης στο Κολωνάκι.
  
  
• Ο El Greco ήταν λεβέντης ρε. Εισήγαγε στην Ισπανία τις νοστιμιές της κρητικής κουζίνας, έπινε ένα λίτρο ρακί την ημέρα, έριχνε μπαλωθιές σε γάμους στο Τολέδο και κάπνιζε το καλύτερο χόρτο. Στον ακόλουθο πίνακα τον βλέπουμε περιστοιχισμένο από κατοίκους των Ζωνιανών, που τον υποδέχονται σαν λυτρωτή τους.

Κιθαρίστας ή ντράμερ;

Πάνο μου, Αργύρη μου, μπλέξαν τα μπούτια τους οι εξουσίες. Ποιος ο δημοσιογράφος, ποιος ο πολιτικός; Και πάνω από όλα ποιος θα συμπονέσει τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων στον Τύπο για 700 (και αν) ευρώ, όταν αυτοί εκπροσωπούνται από λαμόγια σαν τα από πάνω;

Απορία: Ο Σόμπολος πήρε ή δεν πήρε σύνταξη από την ΕΡΤ; Αν ναι, γιατί είναι πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ; Και κυρίως γιατί κρατά κάποιον πιτσιρικά στην ανεργία εφόσον εξακολουθεί να εργάζεται ως ρεπόρτερ στο MEGA;

(α, να μην το ξεχάσω: κι αυτή η φωτό από το ΑΠΕ, το γάμησα στο
φωτορεπορτάζ σήμερα)

Επικοινωνιακά υπουργικά παραδείγματα προς αποφυγήν

Τσολιάς κι ο υπουργός...

Αμ αυτός τι σου λέει;

Ο σουρεαλισμός της τέχνης τετ α τετ

με τον σουρεαλισμό της πολιτικής ζωής...

Μα δεν είναι καταπληκτικός; Είναι και το ξέρει, για αυτό και ποζάρει αναλόγως!

Οι φωτό είναι από το ΑΠΕ

Συμβουλή προς νέους υπουργούς: Πάρτε τον παπά

("Ευλόγησον πάτερ, αυτές τις μέρες καταθέτω τον προϋπολογισμό κι όλοι με καταριούνται")

Απάνου ο Αλογοσκούφης ασπάζεται τον αρχιεπίσκοπο και παίρνει την ευλογία του. Αυτό θέμε να εξετάσουμε τώρα. Κατά πόσο λειτουργεί θετικά για την πορεία ενός υπουργού η ευλογία του Δεσπότη; Κατά την γνώμη μας καθόλου. Και πέρα από τον κύριο Αλογοσκούφη, ιδιαιτέρως προσεχτικός στις συναναστροφές του με τους δεσποτάδες πρέπει να είναι και ο νέος υπουργός Παιδείας, ο κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης, ο οποίος τίποτε δεν φαίνεται να έχει διδαχθεί από την πρόσφατη ιστορία του υπουργείου του.
Στην τελευταία φωτό, η απόδειξη του ισχυρισμού μας: η Μαριέττα η παρεξηγημένη παίρνει την ευλογία του Χριστόδουλου.
Η μετέπειτα πορεία της γνωστή. Οπως γνωστό είναι και ποιοι την "φάγανε" (οι παπάδες).

(Φωτογραφική νεκρανάσταση του πάλαι ποτέ Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων;)

ΥΓ. Οι φωτογραφίες είναι από
το ΑΠΕ, οι περισσότερες, εκτός από μία, που δεν θυμάμαι από πού είναι, ή για να
λέμε την αλήθεια κωλύομαι να ομολογήσω πού και πώς τη
βρήκα.

Γιατί αποφάσισα πως είμαι εθνικιστής

Έστω ότι πριν από κάποια χρόνια ήσουν χασομέρης και κάτι όμορφα χειμωνιάτικά πρωινά δεν είχες τι να κάνεις και ξεκινούσες τη βόλτα σου από το Κεφαλομάντουκο. Περνώντας μέσα από το Μαντούκι, έβγαινες στο Λιμάνι, όπου, πέρα από ένα κάρο εσπρεσάδικα και καταστήματα ειδών αλιείας, δεν είχε τίποτε ιδιαίτερο, εκτός ίσως από τις φοιτήτριες που διέμεναν στο ξενοδοχείο-εστία Iόνιον. Υποχρεωτικό: βηματισμός όχι γρήγορος αλλά σταθερός. Σταδιακά, στρίβοντας από την κάτω γωνία του Νέου Φρουρίου, η εικόνα ομόρφαινε. Το Παλιό Λιμάνι. Εάν κουραζόσουν, πράγμα απαράδεκτο για έναν νέο άνθρωπο, ή αν ήσουν απελπιστικά χασομέρης, καθόσουν να πιεις μια πρωινή μπίρα στο Ποσειδώνιο με θέα τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τον Βίδο. Ακολούθως, προτιμούσες να απορρίψεις την προοπτική να φτάσεις στο Λιστόν μέσα από τα στενά της Μητρόπολης, γιατί έτσι θα έχανες την ομορφιά των Μουράγιων. Περνώντας μπροστά από το Μέγαρο Καποδίστρια, εκείνη την εποχή τουλάχιστον, έκαμνες θέλοντας και μη το σταυρό σου, να μην σου πέσει κάνας σοβάς στο κεφάλι και αφού αναρωτιόσουν για πολλοστή φορά αν είναι Μασόνοι οι τύποι στην Αναγνωστική Εταιρεία λίγο παραπέρα, περνούσες κάτω από την καμάρα που χώριζε το ΤΑΒ από το Μουσείο Ανατολικής Τέχνης. Εάν ήθελες άλλη μία μπίρα, μπορούσες να καθίσεις στο Αρτ καφέ, στον Ζήσιμο, στον Ερνέστο, ή στον Κοχλία αν η ψυχούλα σου γούσταρε και λίγη πασαρέλα μαζί με την μπίρα σου. Μέσα από τη Σπιανάδα για να φτάσεις στον τελικό σου προορισμό: τη λεωφόρο (γκουντ)Μπάι Πας, ή ευρύτερα γνωστή ως λεωφόρο του κόλπου της Γαρίτσας. Συνταξιούχοι καρδιοπαθείς ροβολούσαν ολημερίς πάνω κάτω, πάνω κάτω. Μαζί τους κι εσύ. Μια στάση στα σκαλάκια μπροστά στο Κορφού Παλάς, γιατί όλο και κάποιον γνωστό θα έβρισκες να αράζει εκεί, και ακόμη μία στην κολώνα του Ντούγκλα, για να πεις στους τελειωμένους που την πέφτανε εκεί πέρα με βλέμμα απλανές να μην είναι τόσο κάρφωμα. Εάν δεν βαριόσουν πολύ, αντί να σταματήσεις στον Ανεμόμυλο, προχωρούσες μέχρι το Μον Ρεπό, στη μικρή, έρημη συνήθως παραλία, για μια βουτιά στα καταπράσινα, λόγω των δέντρων που αντανακλούσαν από πάνω, νερά. Και δεν ήταν ούτε μεσημέρι ακόμη. Ολος ο κόσμος δικός σου ήταν.

Εάν μετά από χρόνια, δεν είσαι χασομέρης αλλά χρονοθήρας, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι ίσως να κλέψεις από τον ύπνο σου. Σήκω πρωί, κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις νωρίς-νωρίς, για να αποφύγεις την κίνηση. Μετά, βάλε στα ακουστικά τους Νάσιοναλ και κατέβα ευθεία κάτω από το Ιπποκράτειο την Φλέμιγκ. Αναριγείς και δεν ξέρεις αν φταίει η κωλοϋγρασία ή το Fake Empire. Μια άλλη λεωφόρος (γκουντ)Μπάι Πας κόβει την κάθοδό σου. Νέα Παραλία, με κατεύθυνση δυτικά. Το βήμα τώρα πια αναγκαστικά πέρα από σταθερό είναι και γρήγορο, σχεδόν βιαστικό. Μοσχάρι ενάμισι κιλό, πιπεριές, ντομάτες, φέτα, μπανάνες. Μπροστά από το πάρκο των Σκύλων θυμάσαι τα φεστιβάλ του Ράδιο Ουτοπία. Ποδηλάτες πολλοί. Διαβάτες πολλοί. Και πολύς κόσμος που τρέχει, για γυμναστική εννοώ, όχι επειδή δεν φτάνει. Μια καλοκαμωμένη δεσποινίς με κολάν κάνει ασκήσεις asana -ή όπως αλλιώς τις ονομάζει η Ελένη Πετρουλάκη- με την πλάτη γυρισμένη στην πόλη. Αντιστέκεσαι σε δύο πειρασμούς: να την πλησιάσεις χωρίς να το καταλάβει και να την πετάξεις στο νερό ή να τη βγάλεις μια φωτογραφία έτσι όπως είναι σκυφτή. Πατάς σκιπ στα τραγούδια των Στέρεο Νόβα -συναισθηματισμοί πρωινιάτικα; Προσπερνάς τον Βουκεφάλα που έχει για καβαλάρη ένα αρχίδι, και φτάνεις στον Λευκό Πύργο. Δύο καγκούρια κάνουνε καμάκι σε τέσσερις κοπελίτσες. Ευχάριστο, γίνονται ακόμη αυτά;

Παραπέρα όλο και χειρότερα. Καλά ήταν ως εδώ. Βάζεις μπρος για τον χασάπη (πόσα κιλά μοσχάρι είπαμε;) και αποφασίζεις να γράψεις μια διθυραμβική δισκοκριτική για τους National και τον δίσκο τους Boxer, που μήνες τώρα δεν μπορείς να σταματήσεις να ακούς, η οποία τελειώνει ακριβώς εδώ.

Κουίζ: Ο συγγραφέας και το πραγματικό κείμενό του

Δύο κείμενα που μοιάζουν μεταξύ τους. Βρείτε τον συγγραφέα και ποιο από τα δύο είναι το πραγματικό και κερδίστε το μπεστσέλερ "Η Ιλιαδορωμέηκη αντίληψη περί πολιτικής".

1. Αυτό το χάϊ προφάϊλ, μου δημιούργησε τα εξής περίτρανα: μεγαλούργησα στην Εσπερία, όπου ως γνήσιος Γκρεκ, (δηλαδή απατεών και λαθροβίοτος, κατά τα Δυτικά Λεξικά του 18ου αιώνος και εφεξής), βρήκα, χωρίς να ψάξω, συμπαθή αργομισθία στο Παρίσι, όπου, επί είκοσι και εν έτη συναπτά, με πληρώνανε οι κουτόφραγκοι, για να κάθομαι: προσπαθούσα, δηλαδή, να εκδικηθώ για το πάρσιμο της Πόλης στα 1204, για την Απτερον Νίκη, για την Αφροδίτη, που οι κλέφτες Γάλλοι αξιωματικοί, στα 1803 ή τέσσερα, δεν θυμάμαι πια, της έσπασαν το χέρι, για να την κλέψουν, διότι τότε βέβαια δεν είχαμε τίποτε, παρά μόνον αξιοπρέπεια και παπάδες που βρίζανε και δέρνανε τους Γάλλους φωταδιστές και “πεπολιτισμένους” που κλέβανε, ενώ εμείς, λαός αριστοκράτης - πένης, “γι’ αυτά πολεμήσαμε”: υπέρ πίστεως και πατρίδος και προγόνων απάντων, δηλαδή για τα κωλομέρια μιας πέτρινης, ψεύτικης θεάς... Ψεύτικης τόσο, όσο κι η αλήθεια μας: νεφέλης πέρι, για ένα αδειανό πουκάμισο, για μιαν Ελένη πολεμούμε... για ένα όνομα, για μια Μακεδονία χαμένη στην Κύπρον, ου μ’ εθέσπισεν Απόλλων οικείν... Εκεί όμως στο διάσημο Πανεπιστήμιο Παρίσι 8, στην περιώνυμον Βενσέν όλων των επαναστατικών ονείρων της Υφηλίου, εκεί, χωρίς να το θέλω έκανα και μια άλλη θητεία: ανακάλυψα το πως γίνεται η αλλοτρίωση ενός προσώπου, δηλαδή πως ένα κυρίαρχο σύστημα πετυχαίνει την αναπαραγωγή του, διαλέγοντας τα καλύτερα παιδιά των υποτελών - νικημένων και μετατρέποντας τον υποτελή ταλαντούχο μαθητή σε εθελοντή και φανατικό, διότι νεοφώτιστο, γενίτσαρο. H συνταγή είναι απλή και την έχουν εφαρμόσει όλες ου εν τω κόσμω αυτοκρατορίες, οι οποίες γνωρίζουν ότι η κυριαρχία δεν εξασφαλίζεται μόνον με την κυριαρχία επί των σωμάτων, αλλά κυρίως, με την άλωση των ψυχών. H ηγεμονία, όπως το διαπιστώνει ο Πλάτων, ασκείται πειθοί τε και βία. Κι εδώ, το καθ' ημάς συναμφότερον!

2. Ποιοι ψάλλουμε ως πολύ μορφωμένοι, τα φώτα της συμπαθούς αργομισθίας φέρνοντας στο Παρίσι, όπου αυτοκρατορίες σπορ αυτοκινήτων ασκούνται με τον ευρωλιγούρη Πλάτωνα στην πειθώ και στη βία; Έζησα ως αποκαλούμενος γενίτσαρος και νεωστί τεκνό, δουλοπρεπές της δυτικής νεύρωσης, διότι διάσημες γκουβερνάντες της Βαυαροκρατίας, αδέσποτες και ολίγον κενοσπουδαγμένες, αναζητούν θρήσκευμα στα μικρά κωλομέρια μιας πέτρινης, ψεύτικης θεάς...Είχα παιδευτεί με μια περισπούδαστη και ως συνήθως υποτελή ταλαντούχα μαθήτρια, παραμορφωμένη εθελόντρια μάλιστα της Αφροδίτης, την οποίαν οι κλέφτες της Ελλάδας, της Εκκλησίας και του Κράτους δοξολόγησαν με το Εκούσιον Πάθος πατώντας και απαιτώντας τη λεοντή του κυριάρχου επί σαλτσών. Θέλουν να πηγαίνουν στην περιώνυμον όλων των επαναστατικών ονείρων της υφηλίου θητεία, ανακαλύπτοντας πώς της έσπασαν τη συσσωμάτωση στον ιδεολογικό και κοινωνικό της Γολγοθά.Αλλιώς δεν έχει αξία το πάρσιμο της Πόλης, η Άπτερος Νίκη των Ψυχών της Εσπερίας, η κυριαρχία επί σωμάτων ευρωλιγούρικων και λαγνουργών, δηλαδή όπως ένα κυρίαρχο σύστημα πετυχαίνει την ενοφθαλμισμένη θέση, ως συνήθως ανελλήνιστη, έτσι εθελούσιοι καταργούμε την Ευχαριστιακή Σύναξη και την ελληνική μαρτυρία, χάσκακες ενός παγωτού παρφέ, μπροστάρηδες των εγκυκλίων σπουδών του Απόλλωνα.Η πανεπόπτρια Δύση σχεδόν ηθελημένα μετά απ’ ημιεγγράμματη ανακοίνωση υπέρ της Πίστεως των Ευρωφρενών, προφασιζόμενη την εγκρατή οργήν για τις ταυτότητες, διαπιστώνει τη ματαιόσπουδη κόψη των πεπολιτισμένων ενδείξεων της δυτικής μούσας, διαθέτουσας πτυχία και σπουδές στη Λιγουρία, ούτως ειπείν το κτιτορικόν όνομα φωταδιστών και νεοφώτιστων στραβαδιών, τα οποία δέρνανε μέχρι αφασίας τους πλοηγούς της ευρωπαϊκής χρηστομάθειας, τους ουραγούς κουτόφραγκους, τους ασφαλιστές της αξιοπρέπειας και των παπάδων που βρίζανε και προτείνανε τις συνήθεις ψιμμυθιωμένες μαλακίες για τα Αγια Λείψανα. Μετά, λόγω επιλογών, τεμπελιών και επιρροών, ξέχασαν το χάι προφάιλ του απατεώνα και ως λαθροβίοτοι βρήκαν, χωρίς να ψάξουν, το καθ' ημάς συναμφότερον!

Μα που πάνε τα λεφτά;

Είναι ένα θέμα που εδώ και καιρό ήθελα να θίξω με το μοναδικό στον κόσμο λόγο μου. Και είναι το εξής:



Θέλεις να πάρεις το λεωφορείο. Βλέπεις όμως ότι στο πορτοφόλι δεν έχεις εισιτήρια και έχεις ένα ευρώ. Λες: "δα μαμείς θα βάλω το ευρόπουλο".
Ναι. Τα ΟΑΣΘιτικα μαουνιάρικα λεωφορεία έχουν κερματοδέκτες. Το θέμα όμως είναι ότι ουδέποτε τα μηχανάκια αυτά δίνουν ρέστα. Δεν είναι προγραμματισμένα να δίνουν ρέστα.
Όταν λοιπόν θες απλά να πάρεις μιιιιιια στις τόόόόόόσες λεωφορείο για να πας σπίτι ή στη γκόμενα ή όπου αλλού, και έχεις ένα ευρώ λες θα το βάλω και δε πα να πα για βρούβες. Τι γίνεται όμως όταν παρατηρείς τα εξής καθημερινά:
Τα περίπτερα λένε ότι πουλάνε εισιτήρια αλλά πάσχουν από στοκ. Όπερ καθερμηνερνόμενων ότι ποτέ μα ποτέ μα που να χτυπάς τον λοκώ σου κάτω δεν έχουν τα μαγικά χαρτάκια για να μπεις όσαν άνθρωπος στο μπας. Επίσης:
Τα εισιτήρια στο περίπτερο κάνουν 50 ψωρολεπτούλια. Το εισιτήριο στο λεωφορείο κάνει 60 λεπτά. Γιατί η αλλαγή στην τιμή; Μήπως για να εκμεταλλευθούν το γεγονός ότι ποτέ μα ποτέ τα χάλκινα κέρματα δεν είναι όσα χρειάζεσαι; Δε ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ποτέ δεν έχω αυτό το τρισκατάρατο δεκάλεπτο. Μια ζωή έχω ένα ευρώ ή δυο ευρώ και πενήντα λεπτά στο πορτοφόλι.
Σε αναγκάζουν λοιπόν:
(α) Να πληρώσεις παραπάνω. Ναι ξέρω 10 λεπτά δεν είναι τίποτα για εμένα ή εσένα. Πόσοι όμως τα δίνουν και τι ποσό μαζεύεται καθημερινά;
(β) Να πάρεις εισιτήριο των εξήκοντα λεπτώνε (το ε δε μου ξέφυγε απλώς θυμήθηκα το Μανώλη Μαυρομάτη) με κέρμα του ενούς ευρού. Κάτι που μου τη δίνει παάρα πολύ στα νεύρα.
(γ) Να πάρεις επειδή σου την έχει δώσει και δε θές να τους χαρίσεις 40 λεπτά το εισιτήριο για τις 24 ωρες διαδρομές που κάνει 2 ευρώ. Αν έχεις φυσικά το 2ευρω. Έλα σου όμως που έτσι μπορεί να τους χαρίσεις παραπάνω γιατί ενδέχεται να πάρεις μόνο ένα λεωφορείο.
Αν μέσα σε όλα αυτά προσθέσεις το οδηγό που μια ζωή πάει λες και είναι στο πολιτικό του αυτοκίνητο. Που σημαίνει ότι δε έχει καταλάβει ότι κουβαλάει ανθρώπους και όχι βόδια. Είναι ανάγκη να πατάνε πάντα το φρένο τόσο απότομα; Είναι ανάγκη να περνάνε από τους κακοτράχαλους δρόμους τόσο γρήγορα που προσπαθείς να κρατηθείς από όπου μπορείς γιατί πιστεύεις ότι είσαι σε ράλι Παρί-Ντακάρ, έχεις χάσει χρόνο και τρέχεις να κιπ απ δε πέις; Είναι ανάγκη όταν είναι στο φανάρι να αφήνει και να πατάει το φρένο παίζοντας το γνωστό: "Τώρα θα ανάξει, τώρα θα ανάψει, τώρα θα ανάψει" λες και είναι ο Πάτρικ ο φίλος του Μπόμπ του Σφουγγαράκη; (Μην ακούω μαλακίες ότι ο Μπομπ είναι γκέι έτσι; Παίρνω ανάποδες). Και εσύ να πηγαίνεις μπρος πίσω συνεχώς;
Και ας πούμε ότι ο ΟΑΣΘ του καινούργιου στόλου και της Γκόμενας (άλλο και αυτό ε;) που λέει: "Επόμενη στάση, next stop, Ιπποκράτειο" άσχετα αν κάνεις πέντε ώρες να πάς από την Αρτάκης στην Κλεάνθους ας πούμε, των πινακίδων πάνω από τη στάση που θα λένε (Θα είπαμε έτσι;) σε πόση ώρα θα φύγει (άσχετα αν για το 66 θα λέει "Όταν φουλάρει") και άλλων λοιπών τινών έχει βάλει έτσι τα μηχανάκια για να δίνει ότι περισσεύει σε κοινωφελή ιδρύματα. Πού πάνε τα χρήματα; Σε ποιόν και γιατί; Έχει πει κανείς ποτέ; Ποιός ανοίγει αυτήν την κασέλα με τα ψιλά όλου του κόσμου ποιός καταγράφει τι είχε μέσα και που πάνε τα χρήματα; Ε; ποιός; Δεν απαντάτε ε; Το ξερα....
Έχω λοιπόν κάτι να προτείνω. Ναι εγώ. Και θα το προτείνω. Διότι ποτέ δε θυμάμαι να φοβήθηκα να πω αυτό που σκέφτομαι (εκτός απο μια φορά στο λεωφορείο που ήταν μπροστά μου ένας τεράστιος Ρωσοπόντιος βουνό, μιλάμε, και είχε να κάνει μπάνιο κάτι μήνες. Ήθελα να του πω ότι βρωμάει αλλά το θεώρησα λάθος στρατηγική εκείνη τη στιγμή)
Τοεισιτήριο κάνει 50-60 λεπτά ή όσο κάνει τες πα. Ισχύει όμως για 70 λεπτά της ώρας αμέσως μετά την πρώτη ακύρωση του για οποιαδήποτε διαδρομή. Όταν βγείτε από το λεωφορείο (και εφόσον έχετε επιβιώσει από το προαναφερθέν Παρι-Ντακάρ) και έχετα κάνει μια σχετικά σύντομη διαδρομή περάστε το εισιτήριο σε κάποιον που ανεβαίνει. Έτσι τους την έχετε σκάσει.
Και πριν γελάσετε ισχύει και εδώ ότι είπαμε για το 10λεπτο. Αν ένας το κάνει δεν έγινε τίποτα. Αν όμως πολλοί το κάνουν;
Ε; Σκέψου το. (Ως άλλος Σόμερ στη διαφήμιση του Old Spice).

Υ.Γ. Τις προάλλες ήμουν στο ΤΡΑΓΙΚΟ 66. Σε μια στάση μπαίνουν δυο τύποι με κάτι φουσκωτά μπουφάν γύρω στα πενήντα με φάτσα "δεν κολλάμε εμείς φιλαράκι. Στέι εγουέι". Κατάλαβα γρήγορα ότι αυτοί κάτι πρέπει να είναι. Πορτιέρηδες; Κάτι τέτοιο. Και εκείνη την ώρα ο ένας από αυτός μου είπε με φωνή βγαλμένη μέσα από την κόλαση: "Το εισιτήριο σας παρακαλώ..."

Flemish ή Πώς την πάτησα ένα βράδυ

Την εποχή του Νάπστερ και του Οντιογκάλαξι δεν την πρόλαβα. Ξεκίνησα με Καζά, Καζάλάιτ και Γουίνεμεξ. Ειδικά με το τελευταίο είχα καταπληκτική σχέση. Δεν ξέρω σε πόσους είχε τύχει τότε το εξής σπαστικό: το αρχείο που κατέβαζες να μην είναι ακριβώς αυτό που θες. Τι εννοώ; Υπάρχουν προφανώς διάφοροι εξυπνάκηδες που κάθονται και παίζουν με τους φίλους τους στο σπίτι μια διασκευή ας πούμε του Γουενέβερ γουερέβερ της Σακίρα κι ανεβάζουν αυτήν την παπαριά στο δίκτυο ως Σακίρα Γουενέβερ γουερέβερ. Πας κι εσύ να το κατεβάσεις κι ακούς κάτι γαϊδούρια που σπάνε πλάκα. Ο πιο σπαστικός από όλους ήταν ένας τύπος στο λάιμγουάιρ που είχε ανεβάσει τα οριτζίναλ κομμάτια των Ντορζ μόνο που είχε μιξάρει από πάνω τον ευατό του να συνοδεύει με το μπάσο τα κομμάτια. Προφανώς κάποιος τον είχε λανθασμένα πληροφορήσει ότι οι Ντορζ δεν είχαν μπασίστα (πράγμα ψευδές, γιατί μπορεί στην επίσημη σύνθεση του γκρουπ να μην υπάρχει μπασίστας αλλά σχεδόν σε όλους τους δισκους τους υπήρχε ένα σέσιον μουσικός που έπαιζε το συγκεκριμένο όργανο, τεσπα).

Εδώ και λίγες μέρες αποφάσισα να εκσυγχρονιστώ και να στραφώ στα τόρεντς. Φταίει κι ο καλός μπλόγκερ Βάαλ που πρότεινε την ταινία Ex Drummer, η οποία μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα αλλά μπορεί να βρεθεί μόνο στα τόρεντς. Οντως ήταν πολύ εύκολο.

Κατέβασα το αβι αρχείο (που σε παρένθεση έγραφε φλέμις) με τους υπότιτλους.

Τους περνάω από το βεσό, όπως βλέπετε στη φωτό.

Το βάζω να το δω, μόνο που παρά τις υποσχέσεις στο αρχείο υποτίτλων (σαμπτάιτλς ελληνικά) οι υπότιτλοι ήταν φλαμανδικοί (flemish). Κι εχω και την Κ. την γλωσσομαθή να με λοιδωρεί που δεν το ψυλλιάστηκα αφού έγραφε ευθύς εξαρχής «flemish» στην ούγια. Το είχα προσέξει αλλά δεν πήγε ο νους μου στο κακό. Σκέφτηκα ότι ίσως είναι το νικ του τυπά που ανέβασε την ταινία, ή ότι έχει σχέση με το πόσο «φλογερή» είναι η ταινία (φλέημ, φλέμις), ή ότι ήταν κάτι σαν το «Φταις (Faraway)» της Τάμτας. Παρακαλώ, βοηθήστε με. Δεν καταλαβαίνω γρι από τη βαρβαρική γλώσσα που μιλάνε, πολλω δε μάλλον από τα φλαμανδικά των υποτίτλων… Μιλάμε όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα από την τσατίλα μου. Μα να την πατήσω σαν αρχάριος;

UPDATE: Αγγελική (στη Νικολούλη απευθύνομαι) μην ψάχνεις άλλο. Βρήκα υπότιτλους αγγλικούς.

Έχω τη λύση

Το ασφαλιστικό καίει παιδιά. Τσουρουφλίζει γενικότερα. Αλλά λύσεις υπάρχουν.


(Γαμώ το κέρατο μου. Μόλις τελείωσα το τέστ με τη φάση του σινεμά. Και βγήκε:
Your film will be 45% romantic, 36% comedy, 35% complex plot, and a $ 41 million budget.
Θα το σκηνοθετήσει λέει ο Στίβεν Σπίλπεργκ. Άκου εκεί. Το χειρότερο είναι ότι στα match από κάτω έβγαλε ότι οι μόνοι άνθρωποι που ταιριάζω είναι δυο Σκοπιανές και μάλιστα από 0% με την κάθεμια. Σιχτιρ)

Έτσι λοιπόν θα σας παρουσιάσω σήμερα σε πρώτη τηλεοπτική προβολή τις: ΄
"4+1 λύσεις για το ασφαλιστικό".
Λύση 1η
Πας καλόγερος. Σίγουρη λύση. Σε θρέφουν οι άλλοι. Μόνο που πρέπει να σηκώνεσαι από τα χαράματα. Αλλά μπρος στην σύνταξη...
Λύση 2η
Πήγαινε σε ένα μαραγκό και πες του να σου πριονίσει το πόδι. Την αναπηρική θα ταλαιπωρηθείς αλλά θα την πάρεις.
Λύση 3η
Μόλις γεννηθεί το παιδί σου κόλα του ένσημα. Με τέτοια οργάνωση στο ΙΚΑ θα το πάρουν χαμπάρι όταν το παιδί θα έχει γίνει 80. Με αυτόν τον τρόπο θα δουλέψει μέχρι τα 39 του.
Λύση 4η
Γίνε mass-murderer. Φρόντισε απλώς να μη σε πιάσουν. Σκότωσε όσους περισσότερους δημόσιους υπαλλήλους μπορείς. Αυτοί παίρνουν το ΕΦΑΠΑΞ. Και κανόνισε να το κάνεις όσο είναι ακόμα μικροί σε ηλικία. Διαφορετικά μπορεί να πάρει καμιά γυναίκα του τα λεφτά. Τα θες στο ταμείο για να τα πάρεις εσύ.
Λύση 5η
Παντρέψου κάποιον συνταξιούχο. Μπορεί να μην έχεις εσύ σύνταξη. Έχει όμως αυτός.

Δεσποινίς Σκλαβιά, ετών 39

Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο: έχεις έναν υγιή άνθρωπο και έναν βαριά ασθένή. Παίρνεις τον ασθενή και τον βάζεις να κάτσει δίπλα στον υγιή. Αυτό ήταν. Ως διά μαγείας, ο ασθενής έχει βρει την υγειά του, η οποία του "μεταγγίστηκε" από τον υγιή.

Εστω λοιπόν ότι είστε ο Μαγγίνας, που δεν σας το εύχομαι. Εκτός από δεξιός, είστε υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων κι έχετε να λύσετε το ασφαλιστικό (κι επιπλέον σας μισεί θανάσιμα αυτός ο σκατοκουβάς η πεθερά σας). Μια μέρα, κάνοντας αναζήτηση στο Google για "Τιν, Έιζιαν, Σέξι, Χοτ Μπρουνέτ" διαβάζετε στο μπλογκ Εβριθιγκ Γιου Νοου Ιζ Ρονγκ (του οποίου ο τίτλος σας πείθει απόλυτα) την παραπάνω συνταγή εξυγίανσης και την βρίσκετε καταπληκτική. Ετσι θα ξεφορτωθείτε το βραχνά. Ετσι θα σας αγαπάει ο Γιάννης Μανώλης, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, μέχρι και η πεθερά σας.

Παίρνετε ένα υγιές ταμείο (ας πούμε των δημοσιογράφων, τους οποίους μάλιστα κολακεύεις αναγορεύοντάς τους από αλήτες-ρουφιάνους σε επιστήμονες, όχι του Σαλιαρέλη, διαφορετικούς) και το ενοποιείτε με ένα που αντιμετωπίζει βαριά προβλήματα. Αυτό ήταν. Ταμειακή εξυγίανση.

Τσούζουν τα μάτια από την ακτινοβολία του υπολογιστή, ο Μπίλι Κόργκαν κάτι γουργουρίζει στ' αυτιά μου, ο κέρσορας πάει πολύ πιο γρήγορα από όσο αντεχώ, το στομάχι τα έχει παίξει από τους πολλούς καφέδες και κάνω στα γρήγορα τον υπολογισμό: 39-7=32, 32+30=62. Μιλάμε, θα προλάβω να κάνω πολλά!

Η μόνη του ταινία που θα κάτσω να δω...

Κάποτε ξεφώνισα τον Διάσελο, ως κουλτουριάρη, διαλαλώντας πως προτιμώ να δω τον Πρίγκιπα της Ζαμούντα ξανά και ξανά από το να κάτσω έστω και για πέντε λεπτά για να δω μια ταινία του Μπέργκμαν, πράγμα που είναι αλήθεια. Πώς τα φέρνει η ζωή όμως καμιά φορά...

Στο blog του Εντεκα βρήκα αυτό το τεστ "Αν η ζωή σου ήταν ταινία, τι είδους θα ήταν και ποιος θα τη σκηνοθετούσε".

Ορίστε τα αποτελέσματα: Σκηνοθέτης, Ινγκμαρ Μπέργκμαν!

Your film will be 63% romantic, 25% comedy, 47% complex plot, and a $ 44 million budget.

Your life will be portrayed on film as an intense psychological drama, likely with some actresses screaming at the camera (Persona), or maybe a pleasant chess game between the Grim Reaper and a Crusader (The Seventh Seal). This Swedish director's films are intensely scrutinzed and studied in colleges all over the world to this day. This means that most Americans still don't understand his films! Still alive, he released in the U.S. in 2005 his first film in 23 years (Saraband), and he can still take on one more project to make your film biography. If curious, start with his films Wild Strawberries and Smiles of a Summer Night.

Διάσελε, φάε τη σκόνη μου! Θα μελετάνε τη κινηματογραφική μου βιογραφία στα πανεπιστήμια, λέμε! Αν εμένα του ομηροευστρατιαδικού, μου βγαίνει ο Μπεργκμαν, τότε λογικά κι εσένα του μπεργκμανικού θα σου βγει ο Ομηρος Ευστρατιάδης!

ΥΓ. Είναι φανερό ότι περνάω φάση οξείας χαζομάρας, να με συμπαθάτε για αυτό.

SMS ΑΠ' ΤΟΝ ΘΕΟ...

ΠΑΜΕ ΔΥΝΑΤΑ!!!!!!!!!!!

Η Ελλάδα ξανά στο Εuro 2008, αλλά για να μην χάνουμε και την επαφή με την εγχώρια πραγματικότητα, ιδού δύο απολαυστικά video:

στο δεύτερο video έχει τεράστια σημασία να προσέξετε τον τύπο με τον κόκκινο σταυρό στην πλάτη που εισέρχεται τελευταίος στα επεισόδια και στο καπάκι, φορώντας καπελάκι αυτή τη φορά, κρατάει το φορείο και κουβαλάει αυτόν που έδερνε πριν.

Κίπλινγκ VS Έλληνας

Επειδή ο Έλληνας μια ζωή στο Αν ζει. «Αν η μπάλα δεν είχε πάει στο δοκάρι, αν είχα παντρευτεί την άλλη και όχι εσένα, αν δεν ήμουν έτσι τώρα, αν ο Γιωργάκης είχε χάσει τις εκλογές» κλπ ο Ioannis, ο δικός σας Ioannis αυτός που όλοι πιστεύετε και όχι ο Μελισανίδης ετοίμασε το «Αν» του Κίπλινγκ σε ελληνική version. Να τονίσω ότι η version αυτή είναι beta και ότι ΑΝ κάποιος θέλει να κάνει διορθώσεις για να είναι ακόμα καλύτερη τότε ας το κάνει.
Λοιπόν τοποθετήστε στο winamp (ακόμα ο Πάνως δεν με (με Θεσσαλονικιώτικό accent ) έχει δείξει πως θα βάζω τραγούδια εδώ (δηλαδή ξέρω αλλά βαριέμαι να ψάξω και πρέπει να ρίξω το blame σε κάποιον σαν γνήσιος έλλην) το the world is outside των Ghosts και πάμε.



Ας ξεκινήσουμε με κάποια βασικά. Δε χρειάστηκαν μεγάλες παρεμβάσεις. Ως άλλος Πανούσης (είχε αλλάξει το Όμορφη μέρα του Σαββόπουλου. Ο τελευταίος είχε ρημάξει τον καημένο τον Lou Reed) αλλάζουμε στις περισσότερες περιπτώσεις μια λέξη ή της αλλάζουμε θέση. Για παράδειγμα ο στίχος: «Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι το 'χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα» γίνεται «Δυνατά και Ελληνικά» (που είσαι ρε Λιακό; Σήκω από το ανάκλιντρο) «Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου χαμένο όταν γύρο σου όλοι το 'χουνε και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα».

Ε; Έτσι; Όχι παίζουμε δηλαδή. Μέσα στη λογοτεχνία αυτός ο Ioannis. «Σε γουστάρουμε» φωνάζει ο λαός ρε. Είμαι σπουδαίος ρε! Έτσι για να καταλάβετε το μεγαλείο της έμπνευσης θα παρατάξουμε και το αυθεντικό (ξενέρωτο εδώ που τα λέμε για τα ελληνικά τουλάχιστο δεδομένα κομμάτι).

Πάμε αλλά βάλτε τώρα το Not enough love των Kosheen να παίζει:

Κίπλινγκ: Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι το 'χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα
Ioannis: Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου χαμένο όταν γύρο σου όλοι το 'χουνε και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα.

Κίπλινγκ: Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου, όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,
Ioannis: Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου, όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή (δεν αλλάζουμε κάτι. Μια χαρά είναι απλά δείτε το από τη σκοπιά του Έλληνα)

Κίπλινγκ: Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν' αποσταίνεις,
Ioannis: Αν να προσμένεις το μπορείς και από την προσμονή ετούτη ν' αποσταίνεις,

Κίπλινγκ: ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,
Ioannis: ή Αν και μιλούν για σενα για όσα έχει κλέψει εσύ να βυθίζεσαι στο ψέμα,

Κίπλινγκ: ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,
κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς,
Ioannis: ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να αφήσεις να φουντώνει,
κι ωστόσο να δείχνεσαι πάρα πολύ κακός κι με πάρα πολλή σοφία να μιλάς, (αφιερωμένο εξαιρετικά στον Γιάνναρο τον Πρετεντέρη αυτό)

Κίπλινγκ: Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,
Ioannis: Αν να ονειρεύεσαι να πεθάνει ο γάιδαρος του γείτονα μπορείς με το όνειρο αυτό να κάνεις δάσκαλό σου,

Κίπλινγκ: Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,
Ioannis: Ο στίχος αυτός φεύγει από το beta version μας. Είναι γνωστό σε όλους ότι ο Έλληνας δε στοχάζεται.

Διάλειμμα: (βάλτε τώρα το Your love alone is not enough των Manic)

Είναι 11 Νοεμβρίου και…:
Γιωργάκης: «Μαμά, που είναι η φανέλα του μπάσκετ;»
Μαργαρίτα «Στα άπλυτα. Σήμερα θα βάλω πλυντήριο»
Γιωργάκης: «Μα μαμά σήμερα είναι ο μεγάλος αγώνας»
Μαργαρίτα: «Σήμερα; Τέτοιες ώρες τι μπορείς να κάνεις…»

Μπέέέέέέέένιιιιιι εξπρέέέέέέέέέές

Καθαρίζει όλα τα κανάλια γίνεται ρόμπα και ξαφνικά φαίνεστε εσείς η καλύτερη λύση. Η καλύτερη λύση με Megalous Πράσινους αντιφρονούντες κόκους.

Έλα πάμε με τώρα με Tori Amos bouncing off clouds

Κίπλινγκ: Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς,
Ioannis: Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις μέσα από τα κανάλια και σαν αγύρτης να φερθείς, διεκδικώντας την οικονομική βοήθεια που έχει αποσταλεί για άλλους και να την παίρνεις

Κίπλινγκ: Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη
από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,
Ioannis: Αν να νοθεύεις αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη και να την ακούς από πανούργους ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει

Κίπλινγκ: ή να θεωρείς όλα αυτά οπού 'χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα,
και πάλι ν' αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα,
Ioannis: ή να στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα όλα αυτά οπού 'χεις της ζωή σου αφιερώσει

Κίπλινγκ: Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ' ένα σωρό όλα εκείνα που 'χεις κερδισμένα.
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς, και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν' αρχινήσεις κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν' αναγκάσεις πάλι να σου δουλέψουνε κι ας είναι από καιρό αφανισμένα,
κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα δε έχει μέσα σου απομείνει
εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «Βαστάτε!»
Ioannis: Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ' ένα σωρό όλα εκείνα που 'χεις κερδισμένα
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς στο χρηματιστήριο στον ΟΠΑΠ ή στο καζίνο που με πάθος γλίτωσαν από τις φλόγες οι πυροσβέστες το καλοκαίρι και ενώ άφησαν όλο το υπόλοιπο δάσος να καεί, και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν' αρχινήσεις κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν' αναγκάσεις πάλι να σου δουλέψουνε κι ας είναι από καιρό αφανισμένα, κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα δε έχει μέσα σου απομείνει εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «Φάε τώρα τα λεφτά των άλλων!»

Κίπλινγκ: Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες όντας μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου,
Ioannis: Αν να μιλάς μπορείς με το λαό αφήνωντας την αρετή για τους μαλάκες
Και να νοιώθεις βασιλιάς χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου, που άλλωστε δεν είχες ποτέ

Κίπλινγκ: Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν,
Ioannis: Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν, γιατί είσαι επιτέλους το είδος διευθυντή μοναδικό στον κόσμο που έχει τη θέση το θαυμασμό όλων, τα πολλά λεφτά δε δουλεύει καθόλου και δεν έχει ευθύνες

Κίπλινγκ: Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν, όμως πάρα πολύ κανένας,
Ioannis: Αν όλοι οι άνθρωποι πάρα πολύ σε λογαριάζουν

Κίπλινγκ: Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς,
Ioannis: Αν να ξεσπάς το θυμό σου όσο πιο γραφικά μπορείς στα τηλεοπτικά παράθυρα χωρίς να κρατηθείς νηφάλιος και να βάλεις τη λέξη γαλήνη στις άγνωστες

Κίπλινγκ: δικιά σου τότε θα ' ναι η Γη κι όλα εκείνα πλου κατέχει, και ό, τι αξίζει πιο πολύ- Άντρας σωστός τότε θε να 'σαι, γιε μου!
Ioannis: Μπορείς μέχρι και πρωθυπουργός να φτάσεις μεγάλε. Και άσε το μαλάκα τον Κίπλινγκ να λέει μπούρδες. Όπως είχε και ο Mr Wallas στον Bruce Willis στο Pulp Fiction: “FUCK PRIDE”

Γκοντάρ, παιγμένος αλλιώς

"Masculine Feminine" + National "Slow Show", όπως κάποιος εμπνευσμένος το ανέβασε στο YouTube, για τον φίλο που με έστειλε χτες μήνυμα ότι τ' αρέσουν οι Νάσιοναλ όταν τα έχει πιει, χικ. Κι επειδής του αρέσει κι ο Γκοντάρ, κι η νουβέλ βαγκ, κι όλα αυτά τα ακατανόητα σε μένα, ιδού:

Ζουν ανάμεσά μας

Ζει το Πολυτεχνείο;

Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος ζει

Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ (ΙΙ)

Ο Νικολάκης Διάσελος, ιδιωτικός ερευνητής της blogοσφαιρας, από τότε που κατάλαβε ότι τα βιβλία θα τον καταστρέψουν, δεν ήταν πλέον-και προς στιγμήν- σηκωτόφτερος. Τα λασπωμένα του μπατζάκια και οι γδαρμένοι του αγκώνες σηματοδοτούσαν τα παράσημα μιας άνισης μάχης, ενός μικρού, καθημερινού αγώνα που ξεκίναγε μ’ ένα καμπανάκι και το σήμα > στραμμένο καταπάνω στο ταλαιπωρημένο του κορμί. Άραγε να υπήρχε κάποιο ειδικό βλέμμα στην αποθησαύριση της σωματικής γλώσσας που να σήμαινε δυσφορία μαζί και πόνο; Επιχείρησε να σηκωθεί, εξοβελίζοντας απ’ το μυαλό του μια απορία δίχως νόημα. Σήκωσε το κεφάλι του διασταυρώνοντας τα μάτια του με πέντε σιαμαίες ξεδιάντροπες αδιακρισίες, απ’ αυτές που συχνάζουν στην κουτσομπολίστικη ανία των περαστικών που αντικρίζουν ξαφνικά την σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ έναν άντρα και μια λασπωμένη λακκούβα. Πήγε να πει κάτι, διασώζοντας την καταρρακωμένη του αξιοπρέπεια, αλλά το μετάνιωσε. Εξάλλου, το πλήθος που φοβόταν ήταν μέρος του δικού του εσωτερικού πλήθους. «Κωλόπαιδα, θα σας τσακίσω αν σας πετύχω ξανά μπροστά μου!». Και μ’ αυτήν την μαγγανεία που εκτόξευσε προς το σημείο εξαφάνισης των δύο κρανοφόρων που τον χτύπησαν, ανέκτησε-ή έτσι νόμισε-τη χαμένη του, ανδρική τιμή.

-Τι ονειρεύεστε τις νύχτες;
-Ονειρεύομαι τα όνειρά μου, όπως όλοι οι συνηθισμένοι άνθρωποι.
-Θέλετε να γίνετε τα όνειρά σας;
-Όχι, γιατί είναι μόνο όνειρα.
Ο Σίγκμουντ Φρόιντ τον κοίταξε μ’ ένα στιγμιαίο, βλοσυρό ύφος. Ο Νικολάκης Διάσελος ένιωσε ένοχος για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο. Μήπως προσπαθούσε, άθελά του, να τον εξαπατήσει; Μήπως αντιστέκονταν με κάποιον τρόπο σ’ όλη αυτήν την θριαμβευτική παρέλαση μιας στιλβωμένης λογικής; Μήπως τελικά τα άρβυλα της παράνοιας ήταν πολύ στενά;
-Εντάξει, κάτι θέλω να γίνω κι εγώ…
-Νεαρέ μου, πραγματικά συμπεριφέρεστε σαν έφηβος!
Δεν ήξερε με τί έπρεπε να πειραχθεί περισσότερο, με το «νεαρέ μου» ή το «έφηβος»; Γι’ αυτό και συγκεντρώθηκε στο λογύδριο που εκτυλισσόταν μπροστά του, νιώθοντας ότι είναι αναγκασμένος να παρακολουθήσει τη διάλεξη ενός υπερήλικα καθηγητή Παπυρολογίας ξενυχτισμένος απ’ ένα κτηνωδέστατο μεθύσι.
-Το πρόβλημα σας είναι ότι σε περιόδους μεγάλης έντασης αρνείστε ν’ ανακτήσετε τον έλεγχο του εαυτού σας με αποτέλεσμα να εμφανίζετε τα κλασσικά συμπτώματα σύγχυσης: φόβος, άγχος, εφιάλτες, ηττοπάθεια. Κι επειδή, αν κατάλαβα σωστά, είστε κι ένας άνθρωπος καλλιεργημένος, ζείτε το απόσταγμα των ιδεών και των ποιητικών σας εξάρσεων μέσω μιας ανεστραμμένης πραγματικότητας, πιστεύοντας π.χ. ότι ο Αρτύρ Κραβάν σας επισκέπτεται όταν κοιμάστε και σας μεταφέρει το κους κους των πεθαμένων.
Πάντοτε ένιωθε μια εγγενή απέχθεια για όλα εκείνα τα πνευματώδη και πολύξερα ραμολιμέντα που, επειδή έχουν ακόμα στύση, νομίζουν ότι ανακάλυψαν και το ελιξίριο της νεότητας.
-Συγχυσμένος είστε εσείς κι όλο σας το συνάφι!
-Ορίστε;
Τώρα έπρεπε να πει κάτι. Τώρα έπρεπε να πει κάτι.
-Δεν ξέρω τι λέτε γιατρέ, αλλά αυτός που είναι πραγματικά συγχυσμένος είστε εσείς. Ζήσατε πολύ, γίνατε διάσημος, πεθάνατε, αναληφθήκατε στους ουρανούς, κι αντί να επιδίδεστε σε ήσυχους περιπάτους στα Ηλύσια Πεδία, ή όπως στο διάολο τα ονομάζετε, παίρνετε άδεια απ’ τον Καλό Θεούλη κι επιστρέφετε ανάμεσα στους θνητούς. Γιατί το κάνατε αυτό γιατρέ; Βαρεθήκατε μια ανούσια και στατική αιωνιότητα; Νοσταλγήσατε τη φήμη σας; Έχετε ανεκπλήρωτα πάθη που δεν προλάβατε να ζήσετε; Προσπαθείτε να διορθώσετε τις ψυχαναλυτικές μπαρούφες που εγκαθιδρύσατε ως επιστημονικά θέσφατα;
Ο Σίγκμουντ Φρόιντ δεν φάνηκε ν’ απορεί με την εξέλιξη της συνεδρίας. Στύλωσε το βλέμμα του στο παράθυρο ενώ συγκέντρωνε τις σκέψεις του μέσα σ’ ένα τετράγωνο, γεωμετρικό σχήμα.Υπήρχαν την ίδια στιγμή δύο ανθρώποι μέσα στην ίδια σιωπή, κατειλημμένοι απ’ το άφατο σύμπαν μιας καθομολογούμενης νοσταλγίας. Η βροχή είχε σταματήσει. Ήταν αργά πλέον για καινούργια ψέματα.
-Τι έχω πάθει γιατρέ;, ρώτησε τον λυγμό του ο Διάσελος.
-Ηρεμήστε. Είναι πολύ φυσιολογική η αντίδρασή σας. Με την σωστή καθοδήγηση και την συνεργασία σας, όλα θα πάνε καλά. Να είστε σίγουρος για αυτό. Εξάλλου, δεν αποτελείτε κάτι το ασυνήθιστο. Κι άλλοι σύντροφοί σας, εργάτες, καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι, μετά από κάποια ηλικία, αδυνατούν να ανταπεξέλθουν σε μια σκληρή πραγματικότητα. Ακόμα κι εγώ, πολλές φορές, αναζητάω στα τυφλά, έπειτα από τόσα και τόσα χρόνια…
-Έτσι ακριβώς νιώθω. Τώρα με καταλαβαίνετε γιατρέ…
-Πείτε μου, σας αρέσει η βροχή;

Ο Νικολάκης Διάσελος πονούσε ακόμα το κεφάλι του όταν επιχείρησε να σηκωθεί απ’ τον βούρκο, τον σταλμένο από μια συνηθισμένη και ανταποδοτική εταιρεία αμαρτημάτων. Ναι, του άρεσε πολύ η βροχή. Όταν ήταν μικρός, η βροχή τον αγκάλιαζε με μια μεμβράνη ζεστασιάς. Ήταν το υποκατάστατο του μητρικού χαδιού που δεν θα χόρταινε ποτέ, μπολιασμένος απ’ τα πρώιμα και νεφελώδη κοινωνικά στερεότυπα. Ήταν η προσωποποίηση του παρήγορου, ο γλυκός ήχος που έπαλε την ανήσυχη φαντασία του. Δύο δυνατές γροθιές. Από πίσω. Στο ψαχνό με βάρεσαν οι μπάσταρδοι. Δύο γροθιές. Δύο σταγόνες ακόμα. Στο νερό δεν γίνεται να προσφέρεις την σάρκα σου, γιατί μόνο στο νερό μπορείς να εξομολογηθείς τα όνειρά σου. Κι απ’ το ίδιο νερό, μεταμορφωμένα κι αποκαθηρμένα, θα αναβλύσουν οι αυριανές λέξεις, αυτές που θα στερεώσεις στην σφεντόνα σου σημαδεύοντας το πορφυρό δειλινό. Να πάρεις ένα κομμάτι. Ή έστω ένα αδιάβροχο.
Οι νυχτερινοί θυρωροί σκούπιζαν τα υπολείμματα των πρωινών φαντασμάτων. Κάποιος βρήκε ένα ασημένιο περιδέραιο και με βιαστικές κινήσεις το έκρυψε στην ξηλωμένη τσέπη του σακακιού του. Δώρο στην γυναίκα του, ίσως, αφού το καθάριζε πρώτα λίγο με κρέμα από νερό και σόδα μαγειρικής. Νυχτερινά ενδιαιτήματα. Για σκουπίδια και εραστές με ανοιχτές πουκαμίσες που στέκονται, αιωνόβιοι βράχοι, αντίκρυ στον θάνατο, ρίχνοντας τα ταρώ της μοναξιάς και περιμένοντας χρησμό απ’ το ψαρό μουστάκι μιας μπαμπόγριας μάγισσας. Τα τραμ περισυνέλλεγαν τους επιζήσαντες των αστικών πολέμων. Τα πράγματα κυλάνε υπνωτισμένα προς το άπειρο. Όπου να’ ναι θ’ ανάψουν και τα πλήκτρα των στύλων. Όπου να’ ναι όλα θα επιστρέψουν, κατεψυγμένα απ’ την ίδια, πάντοτε, ανάμνηση.

-Αν πλησιάσεις ξανά τον γιατρό, θα σε σκοτώσουμε!
Οι πρώτες συστάσεις μιας νεόκοπης γνωριμίας. Οι δεύτερες έγιναν αφ’ υψηλού, μιας και ο Νικολάκης Διάσελος σωριάστηκε ουρλιάζοντας μέσα στις λάσπες.

Έχωσε το δεξί χέρι-αυτό που δεν πονούσε- μέσα στην τσέπη του πουκάμισού του. Ψηλάφησε την μοντέρνα και απαλή πλαστικοποίηση μιας κάρτας που του είχε δώσει ο Ειδικός Νίντζα. Την έβγαλε έξω, την τοποθέτησε πάνω στο νοητό έδρανο του προσώπου του και διάβασε, δήθεν αδιάφορος, μιας και πλέον είχε καταλάβει:

Ιωάννης Καρούζος, Ψυχολόγος-Ψυχίατρος.

Όταν γύρισε στο σπίτι, έπεσε εξαντλημένος στον καναπέ μέσα στον ίδιο χρόνο που κατανάλωσε και ο σκύλος του, απροσδιορίστου ράτσας, για να κουλουριαστεί στα πόδια του. Ο Ειδικός Νίντζα δεν είχε γυρίσει ακόμα και για όσο διάρκεσε η κατάποση του πρώτου ποτηριού, ένιωθε απελπιστικά μόνος. Μετά το τρίτο ποτήρι συνήλθε κάπως. Χάιδεψε το κεφάλι του εκεί ακριβώς που τον πονούσε κι επέτρεψε να του ξεφύγει ένας δύσθυμος αναστεναγμός. Εξάλλου δεν θα τον άκουγε κανείς. Έπειτα, μιας και ήταν η σειρά του σκύλου για χάδια και φροντίδα, άπλωσε την παλάμη του προς το ευτυχισμένο ζώο. Την ώρα που επιτελούσε το χρέος του ως αφεντικό, κάτι σπάραξε μέσα του σκεπτόμενος ότι ο σκύλος του θα πεθάνει δίχως να έχει διαβάσει ποτέ του Προυστ.
Κι αυτό είναι πέρα για πέρα άδικο.

Την ίδια ώρα, κάπου αλλού, ένας γέρος θυρωρός χάριζε στην σύζυγό του το πρώτο δώρο μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια. Και για όσο χάζευε ειδήσεις απολαμβάνοντας ένα ποτήρι κρασί, κάποιος, μέσα σε μια παλιά κάμερα, μπροστά απ’ έναν σκουριασμένο καθρέφτη, φορώντας στον λαιμό του ένα ασημένιο περιδέραιο, μεταμορφώνονταν σε γυναίκα, κι έπειτα σε βροχή, κι έπειτα σε θάλασσα, ποθώντας ν’ αναλάβει το μοίρασμα του κόσμου, πασχίζοντας να ξαναζήσει.

Tea, anyone?

Επειδή τελευταία βαριέμαι υπερβολικά (ακόμη και τον ηλεκτρονικό μου ευατό, άκουσον, άκουσον), και το μόνο που κάνω είναι να ακούω μουσική, ας ποστάρω ένα ακόμη βίντεο, μίας ακόμη παραγνωρισμένης μπάντας, που είχα την τύχη να γνωρίσω πριν από χρόνια, χάρη στον Γ.

Εγένετο φως

Και εγένετο φώς κυρίες και κύριοι...
Ο Ioannis έχει πλέον interneti στο σπίτι και πλέον θα είναι εδώ. (Όπως και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα).
Ετοιμάζω μια πολύ ωραία έκθεση ιδεών με θέμα: Το Καταστατικό του ΠΑΣΟΚ και το χέσιμο. Είναι δυνατό από τις αρλούμπες που γράφουν να βοηθηθεί ένας δυσκοίλιος να απελευθερώσει το εντεράκι του;
Η απάντηση σύντομα στις οθόνες σας αγαπητά μου παιδιά.

Ενας αυνάν και το παρελθόν αυτού

Καλά λένε ότι ένας μαλάκας έχει και παρελθόν και μέλλον. Θυμάστε τον κύριο Βασίλη Φλωρίδη, προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, που πριν από κάνα εικοσαήμερο ήθελε να στείλει τσι μπάτσοι στα υπό κατάληψη σχολεία;

Διαβάζω στο ΑΠΕ για την πάρτη του: Σύμφωνα με το έγγραφο, που κοινοποιείται παράλληλα στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και στον Προϊστάμενο της Εισαγγελίας Εφετών Θεσσαλονίκης, ο κ. Φλωρίδης θεωρεί ότι είναι αδιανόητο «σε μια δημοκρατική χώρα όπως η Ελλάδα, μικρές ομάδες από διαταραγμένα κυρίως άτομα, να εκτρέπονται ανενόχλητα σε έκνομες πράξεις, συκοφαντώντας το Φοιτητικό Κίνημα, θέτοντας σε κίνδυνο την Πανεπιστημιακή Κοινότητα και προκαλώντας καταστροφές σε δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες».

Προφανώς εκείνες τις παλιοζαρντινιέρες εννοεί...

Ενα Ταμείο to rule them all

Αυτό είναι το σωστό: Ολη η λίγδα της κοινωνίας μαζί σε ένα Ταμείο: γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι. Και θα το λέμε αμα λάχει και Ταμείο Επιστημόνων. Δηλαδής ο Κακαουνάκης, ο Κούγιας και ο Κρεμαστινός είναι συνάδελφοι;